' 2+'< ' - ART-COM Sp. z oo

Co Tydzień nr 4/1113
23 stycznia 2013 roku
Miasto Jaworzno
Aktualności
Dzień Transplantacji obchodzimy w Polsce 26 stycznia
5
Coś niecoś o artystach
w rozmowie z Bogusławem Kaczyńskim
Czy widział ktoś artystę mającego
szacowną publikę
w głębokim poważaniu?
Pewnie nie. Wszak każdy artysta
niczym kania dżdżu łaknie
pełnych widowni i zachwyconej
publiki.
Jak ma się rzecz, zbadaliśmy
u źródeł, wykorzystując wizytę
w Jaworznie znakomitego teoretyka
i propagatora muzyki, znawcy
artystycznego świata Bogusława
Kaczyńskiego. Zadaliśmy parę
istotnych pytań na marginesie prowadzonego
przez pana Kaczyńskiego,
skądinąd udanego jaworznickiego
Koncertu Noworocznego
w wykonaniu Filharmonii Świętokrzyskiej.
W 1909 „Kurier Warszawski”
pisał bez ogródek o pewnej
aktorce, że jest w stanie
zachwycić jedynie łysych
adoratorów. Czy taka krytyka jest
odpuszczalna?
Bogusław Kaczyński: Taka
może nie, ja bym w ten sposób nie
napisał, bo to nie jest ani zabawne,
ani dowcipne, ale ostrą krytykę dopuszczam.
Jeśli potrzeba, to należy
krytykować, ale używając argumentów.
Adam Michnik napisał kiedyś
w „Gazecie Wyborczej”, że skrytykować
można największego twórcę,
największego reżysera, ale nie
w jednym zdaniu, ale na czterech
stronach maszynopisu i to są święta
słowa. Zapamiętałem je sobie i stosuję
się do nich przez cały czas. Znaj
proporcjum mocium panie.
Czy wielka sława to żart?
Żart – powiem pani, choć trzeba
sławę traktować poważnie, bo to jest
sympatia ludzi, którzy tworzą sławę
i nie można ludzi lekceważyć, ale
nie należy do niej się zbytnio przywiązywać.
Ona jest, i dzięki Bogu,
że jest, ale pewnego dnia już jej nie
ma i należy przejść jakoś do porządku
dziennego i robić coś innego,
a nie być kwaśnym człowiekiem,
który nienawidzi świata i ludzi. Nie,
tego nie wolno nigdy robić. Ostrzegam
wszystkich, żeby kiedy chcą
budować swoją karierę, powtarzali
sobie arię z „Barona cygańskiego”
„Wielka sława to żart, książę błazna
jest wart”, bo to jest prawda i wtedy,
kiedy okaże się w ich życiu, że wielka
sława to żart, to już nie będą kwaśni,
tylko powiedzą: No tak, takie jest
prawo życia.
Bodaj najbardziej spektakularną
plajtę zaliczył w 1928 roku
warszawski teatr Muza.
Spektakl po ledwie trzech
dniach zdjęto z hukiem z afisza.
Jaka jest współczesna recepta
na uniknięcie plajty?
Proszę pani, tego się nie przewidzi
nigdy. Każdy twórca, jeśli
jest poważnym twórcą, a nie protegowanym
czy znajomym znajomego,
tworzy dzieło sztuki i wymyśla
najpiękniejsze rozwiązania,
najpiękniejszą wersję. Nie zawsze
ta wersja się sprawdza i nie zawsze
znajduje akceptację publiczności.
I np. znam dzieła pięknie
wystawione, pięknie skomponowane,
nie podobały się, przepadły,
ale potem nagle po pięciu latach,
po siedmiu latach świat się nimi
zachwyca. Czyli to jest nowe odkrycie
dzieła. Takie rzeczy się zdarzają.
Nic na siłę. Dzieła ambitne
i dzieła trudne trafiają do publiczności
z opóźnieniem.
W latach siedemdziesiątych
XIX wieku Warszawa ujrzała
na scenie pierwsze podwiązki
i pierwszego kankana. Wybuchł
z tego powodu potworny
skandal. Co współcześnie jest
w stanie widzów wprowadzić
w stan takiego skandalu?
Wie pani, te podwiązki i kankan,
to nie była sprawa artystyczna, tylko
obyczajowa. Policja, proszę pamiętać,
wkraczała do teatrów w Paryżu
i aresztowała kankanistki. To było
naruszenie moralności dziewiętnastowiecznej.
Po części słusznie,
po części niesłusznie zupełnie. Natomiast
w naszych czasach są skandale,
tylko najgorzej, że one są pospolite.
Wiele rzeczy po prostu, do których
odnosiliśmy się z szacunkiem,
dzisiaj stają się rzeczą normalną, nikogo
już nie dziwią. Uważam, że ten
czas, w których żyjemy jest piękny
i szczyci się wielkimi osiągnięciami,
ale jest tu wiele rzeczy niedobrych,
które będą rzutowały na rozwój następnych
pokoleń.
Wróćmy do wykonania Koncertu
Noworocznego. Co wyróżnia
– Orkiestra gra z zapałem, gra poważny
repertuar i myślę, że ma przed sobą przyszłość,
tylko musi włożyć w to ogrom pracy, pracować,
pracować – powiedział Bogusław Kaczyński
po wysłuchaniu Koncertu Noworocznego
w Jaworznie
orkiestrę Filharmonii
Świętokrzyskiej?
Orkiestra gra z zapałem, gra poważny
repertuar i myślę, że ma przed
sobą przyszłość, tylko musi włożyć
w to ogrom pracy, pracować, pracować,
bo bez pracy nie ma sztuki i jestem
przekonany, że kiedyś się spotkamy
jeszcze na jakimś koncercie.
Przed stu laty prasa grzmiała,
że obniża się coraz bardziej
poziom kultury teatralnej. Czy
historia zatoczyła krąg?
Proszę pani, dzisiaj już nie
mógłbym napisać, obniża się poziom
sztuki teatralnej, bo obniżył
się tak, że sięgnął bruku po prostu.
Jeśli pani myśli, że do teatralnych
wydarzeń mogę zaliczyć produkcje
dwuosobowe albo jednoosobowe
w prywatnych teatrzykach, które
działają w opuszczonych kinach,
to nie jest teatr. Teatr to dla mnie
jest wielki spektakl z udziałem legendarnych
osobowości. Ja pamiętam
z mojej młodości, biegałem
do teatru codziennie, aby oglądać
Irenę Eichlerównę, która wychodziła
na scenę, a zdawało mi się, nie
tylko mnie, że prąd elektryczny płynie
przez widownię. To było niesłychane.
Kiedy ona znikała ze sceny
jako bohaterka sztuki i chwilę jej nie
było, to ja i obok siedzący drżeliśmy,
że ona stoi za kulisami i słyszy to,
co o niej mówią pozostali bohaterowie.
Ona była obecna, kiedy nie
była obecna, a dzisiaj, nie chcę urazić
nikogo, ale są to takie teatralne
wydmuszki w większości.
Proszę mnie zaprosić na jakąś
najciekawszą ostatnimi czasy
premierę. Co to będzie?
Trudno mi jest wybrać premierę,
na którą bym panią mógł zaprosić,
ale zaproszę panią nie do Warszawy,
tylko bliżej. W Gliwicach byłem
wczoraj na premierze operetki Johana
Straussa „Noc w Wenecji”. Przepięknie
wystawiona w pięknych, bajecznych
kostiumach. Setki kostiumów,
przez Barbarę Ptak zrobione.
Przedstawienie tak piękne, że bez
wahania zapraszam na ten świetny
spektakl do sali kongresowej w Warszawie,
i to 1 stycznia następnego
roku. Składam gratulacje teatrowi
w Gliwicach.
Dziękuję za rozmowę.
e.bigas