KSIĄDZ JÓZEF SZUBERT - echo CHRYSTUSA KRÓLA

More documents

Recommendations

Info

Dzięki zabiegom ks. Józefa Szuberta uruchomiono Bibliotekę Parafialną - aby wzbogacid jej zawartośd dołączono do niej książki, które były w posiadaniu Sodalicji Mariaoskiej Panien. W 1969 roku rozpoczęła swoją działalnośd parafialna Poradnia Życia Małżeoskiego i Rodzinnego, którą prowadziła Pani Kunegunda Jaśniok oraz Pani Helena Krzymczek legitymująca się świadectwem szkolenia odbytego w Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Ksiądz kanonik Józef Szubert zmożony ciężką chorobą zmarł w nocy 2 lutego 1973 roku. W jego pogrzebie uczestniczyli: ks. biskup Herbert Bednorz, ordynariusz diecezji katowickiej, który celebrował Mszę świętą i wygłosił przemówienie nad grobem, ks. biskup Józef Kurpas i ks. biskup Czesław Domin. Po dwudziestosześcioletniej posłudze w parafii w Goduli ks. kanonik Józef Szubert został pochowany na cmentarzu parafialnym. W pamięci parafian zapisał się, jako kapłan skromny i rozmodlony. Parafianie często widzieli go jak rano sam odprawiał Drogę Krzyżową. mgr Helena Jęczmionka MOJE SPOTKANIE Z KSIĘDZEM <strong>JÓZEF</strong>EM <strong>SZUBERT</strong>EM W OBOZIE KONCENTRACYJNYM MATHAUSEN Pamiętałem swój pierwszy dzieo pracy w kopalni żwiru w K.K., jak nogi uginały się pode mną, gdy wracaliśmy z pracy. Ale tacy jak on byli potrzebni do tego, by tacy jak ja mogli uchylad się od pracy. On, ksiądz Józef Szubert w swoim strachu pracował za mnie i za siebie, bo gdyby wszyscy chcieli pracowad tak jak ja wtedy, to nie wyładowalibyśmy tego samochodu i przez pół dnia. Tylko, że mnie to nie obchodziło nawet wówczas nie wiedziałem, że był księdzem i tym się w ogóle nie martwiłem. Jak wleją, to albo wszystkim, albo temu, którego złapią, że nic nie robi. Starałem się, żeby mnie nie złapali. Kalkulacja mała - wymaga tylko opanowania uczucia strachu. Bo ten strach przecież podświadomie przebija się i stara się człowieka opanowad. W pewnym momencie, gdy kapowie czymś się zajęli, stojąc w kupie w dośd dużej od nas odległości - postanowiłem uciec z garaży do innej pracy. Strach był - bo to pierwszy raz i nie wiedziałem, co będzie dalej, jak ucieknę z tego miejsca. Z kim wrócę do obozu. Tu przecież mnie obliczyli i tu zapisali mój numer. Pracując u elektryków zauważyłem jednak, że wracając do obozu jedne grupy, które miały za dużo ludzi, oddawały ich innym, którym brakowało - więc powinno byd dobrze. Żal mi się zrobiło tego wystraszonego a inteligentnego człowieka, więc zwróciłem się do w swej prostocie niego mówiąc: 4
- To robota dla głupich, urywajmy się! - Kiedy ja się boję - odpowiedział mi. - No to zdechnij nawet na tym wozie, co mnie to obchodzi. Ja się urywam. Kapowie w dalszym ciągu stali skupieni i nie zwracali na nas uwagi. Zeskoczyłem z samochodu i szybkim krokiem skierowałem się na schody i po schodach na górę. Nie pędziłem za szybko, bo to mogło zwrócid czyjąś uwagę. Gdyby mnie złapali - śmierd. Gdy już znalazłem się na górze, zastanowiłem się, co robid dalej. Zastanawiałem się jednak idąc szybkim krokiem przed siebie - sam nie wiedząc, gdzie i po co. Terenu nie znałem, bo przez pierwsze dwa tygodnie pracy u elektryków cały czas siedziałem w małym, zamkniętym pomieszczeniu bez okien i nie miałem pojęcia, co dzieje się wokół mnie na terenie pracy. Czułem, że nie wolno mi się o nic pytad, nie wolno stad czy rozglądad się. Trzeba iśd szybkim krokiem, tak jakbym miał przed sobą jakiś określony cel. Mijając jakąś grupę zobaczyłem leżącą luzem łopatę. Podniosłem ją i już dobra nasza. Ja i łopata to już razem coś znaczy. Teraz łatwiej będzie chodzid i łatwiej przyczepid się do jakiejś większej grupy. Wiedziałem już, że łopatą się tylko kopie, a kopanie jest najlepszą z najgorszych robót. Przylepiłem się wreszcie do jakiejś większej grupy roboczej kopiącej ziemię. Były to wykopy na fundamenty pod nowe budynki czy baraki. Śpiewająca robota w porównaniu z budową garażu. Spokojnie, bez wrzasku i ciągłego bicia kopało się ziemię. Od czasu do czasu dostawało się kijem po plecach lub w twarz, żeby nam się za bardzo nie nudziło, lecz to bicie nie było niebezpieczne. Ot - kapo bił, żeby nie wyjśd z wprawy i żeby więźniowie nie myśleli, że jest im w obozie dobrze. Wieczorem zauważyłem, że w tej samej sztubie mieszka również facet, z którym pracowałem przed południem. Był to niepozorny człowiek i dlatego wcześniej nie zwróciłem na niego uwagi. Po kolacji zapytałem go, gdzie pracował po południu. - Na garażach - odpowiedział. - Widziałeś, jak ja się urwałem? - Widziałem, ale ja bym się bał. - A gdzie jutro staniesz do pracy? - Też tam pójdę, no bo gdzie mam pójśd? A to jakiś jełop - pomyślałem sobie - ale gębę ma dośd inteligentną i sympatyczną. - Czym ty jesteś z zawodu? - zapytałem go zdziwiony. - Księdzem jestem. 5
Page 1 and 2: GRZESIUK STANISŁAW KSIĄDZ JÓZEF
Page 3: Po wyzwoleniu od maja 1945 roku do
Page 7 and 8: ęki, żeby miał czym pracowad. Ka
Page 9 and 10: - No patrz, Józiu, jak teraz dobrz
Page 11 and 12: się. Powiedział mi, że jeśli b
Page 13 and 14: ił. Patrzę, gdzie jest i co robi
Page 15: - A ty nie chciałeś żyd? - Spyta

KSIĄDZ JÓZEF SZUBERT - echo CHRYSTUSA KRÓLA

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?