1 ks. Wojciech Pikor 2,1-11)? Cele • odczytanie symboli ...

ks. Wojciech Pikor
JAKĄ PRAWDĘ O SOBIE OBJAWIŁ JEZUS PRZEMIENIAJĄC WODĘ W WINO NA WESELU W KANIE (J
2,1-11)?
Cele
• odczytanie symboli wykorzystanych w J 2,1-11
• interpretacja „znaku”, który uczynił Jezus na weselu w Kanie
• uczenie się od Maryi postawy ucznia Jezusa
Metody
• dialog z tekstem Ewangelii metodą przerywanych zdań
• praca z tekstem
• plastyczne przedstawienie symbolu
• alternatywne tytuły
• słoneczko
• ułożenie modlitwy „Litania do Maryi − uczennicy Jezusa”
Materiały
• formularz do dialogu z tekstem J 2,1-11 (wersja dla grup) (zał. 1)
• formularz „Symbole w J 2,1-11” (zał. 2)
• komentarz ks. prof. J. Kudasiewicza do J 2,1-11 (zał. 3)
• materiały piśmiennicze (paski papieru, pisaki, klej, duży arkusz papieru)
Przebieg spotkania
1
I. W STRONĘ TEKSTU BIBLIJNEGO − CO WYDARZYŁO SIĘ W KANIE GALILEJSKIEJ
• Metoda: dialog z tekstem Ewangelii metodą przerywanych zdań
• Materiały: formularz do dialogu z tekstem J 2,-11 (wersja dla grup) (zał. 1)
• Wprowadzenie
Spotkanie rozpocznie się od odczytania tekstu Ewangelii wg św. Jana, w którym jest mowa o
weselu w Kanie Galilejskiej. Grupy otrzymują ten tekst częściowo zapisany na formularzu. Nie jest
to jednak cały zapis tego fragmentu, gdyż co jakiś czas pojawiają się w nim przerwy. Zadaniem
grup będzie ich uzupełnienie poprzez wskazanie jednego z trzech zdań proponowanych w takim
miejscu. Prowadzący będzie czytał kolejne fragmenty Ewangelii. Gdy się zatrzyma, grupy
wybierają jedno ze zdań i po chwili przerwy kolejno odczytają swoją propozycję. Wówczas
prowadzący odczytuje zdanie, które rzeczywiście znajduje się w tym miejscu Ewangelii. Zatem
kolejność działania jest następująca: lektura Ewangelii – przerwa – uzupełnienie – prezentacja.
• Na formularzu, które otrzymały grupy, tekst Ewangelii jest wytłuszczony, zaś zdania, z których
mają wybierać są pisane kursywą. Z nich tylko jedno znajduje się w tym miejscu Ewangelii.
Poniżej jest podany formularz w wersji dla prowadzącego.
a) W sobotę
b) Pierwszego dnia tygodnia
c) Trzeciego dnia

… odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej
Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i
a) była tam rodzina Jezusa
b) była tam Matka Jezusa
c) byli tam przyjaciele Jezusa
Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa.
Zaproszono na to wesele także Jezusa i
a) Jego uczniów
b) Jego przyjaciół
c) Jego krewnych
Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów.
A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego:
a) „Mają problem”
b) „Nie mają już wina”
c) „Zrób coś”
A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: „Nie mają już wina”.
Jezus Jej odpowiedział: „Co mnie i Tobie do tego, Niewiasto?
a) Jeszcze nie mam mocy czynienia cudów
b) Jeszcze nie wierzą we mnie
c) Jeszcze nie nadeszła godzina moja
„Co mnie i Tobie do tego, Niewiasto? Jeszcze nie nadeszła godzina moja”
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko,
a) cokolwiek wam powie
b) co wam rozkaże
c) według tego, co wam powie
„Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”.
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych
a) do magazynowania wody
b) do żydowskich oczyszczeń
c) do przechowywania zboża
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których
każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.
Rzekł do nich Jezus: „Napełnijcie stągwie wodą!” I napełnili je
a) do połowy
b) bez rozlania kropli
c) aż po brzegi
I napełnili je aż po brzegi.
Potem do nich powiedział: „Zaczerpnijcie teraz i
a) zanieście gościom weselnym
b) panu młodemu
c) staroście weselnemu
zanieście staroście weselnemu!” Oni zaś zanieśli.
A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem − nie wiedział bowiem, skąd
ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli − przywołał
a) Jezusa
2

) pana młodego
c) Maryję
przywołał pana młodego
i powiedział do niego: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją,
wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory”. Taki to początek
a) cudów
b) znaków
c) dowodów
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i
a) uwierzyli w Niego Jego uczniowie
b) poszli za Nim Jego uczniowie
c) pozostali z Nim Jego uczniowie
Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.
• Podsumowanie
Relacja o weselu w Kanie przekazana przez Jana Ewangelistę nie ogranicza się do podania tylko
szczegółów tego wydarzenia. Jan w swoją narrację włącza wiele informacji, które mają walor
symboliczny. Przykładem może być wzmianka o czasie, w którym odbywało się wesele. Chodzi o
„trzeci dzień”, ale Ewangelista nie podpowiada, jak go liczyć. Równocześnie w jego opowiadaniu
pojawiają się zdania, które nie opisują faktów, lecz stanowią ich interpretację, co najwyraźniej
zauważa się w zakończeniu: Jezus „objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie”. By
zrozumieć sens tego, co wydarzyło się w Kanie, nie wystarczy znać tylko fakty, lecz potrzeba
odczytać ich znaczenie symboliczne. To będzie przedmiotem obecnego spotkania.
II. W TEKŚCIE BIBLIJNYM − CO WYDARZYŁO SIĘ NA WESELU W KANIE?
Dalsza analiza opowiadania o weselu w Kanie będzie przebiegała w trzech etapach: zostanie
najpierw przybliżona symbolika elementów, które są kluczowe dla tego wydarzenia, następnie na
tej podstawie będzie się poszukiwać znaczenia tego wydarzenia dla poznania prawdy o Jezusie,
wreszcie zostanie zaproponowana interpretacja postawy Maryi wobec znaku uczynionego przez
Jezusa na weselu w Kanie.
1. SYMBOLE W J 2,1-11
• Metody: praca z tekstem, plastyczne przedstawienie symbolu
• Materiały: formularz: „Symbole w J 2,1-11” (zał. 2), materiały piśmiennicze (do rysowania)
• Praca w grupach. Każda z grup otrzymuje formularz zwierający opis symboli kluczowych dla
zrozumienia wesela w Kanie. Zadaniem grup będzie plastyczne przedstawienie symboliki danego
elementu. Symbolika jednego elementu może być oddana poprzez kilka przedstawień graficznych.
Przykład
„Trzeciego dnia”
kartka z kalendarza (wtorek); symboliczne przedstawienie zmartwychwstania Jezusa (trzeci dzień
jako dzień zmartwychwstania Jezusa); góra spowita chmurami, grzmotami, na tym tle tablice
Dekalogu (trzeci dzień, w którym ma miejsce teofania Boga na górze Synaj); postać człowieka
(aluzja do szóstego dnia z dzieła stworzenia).
3

4
• Formularz: Symbole w J 2,1-11
a) Trzeci dzień
W późniejszej tradycji żydowskiej wtorek − trzeci dzień tygodnia (ostatnim był szabat, czyli
sobota) − był najlepszym czasem dla zawierania małżeństwa. W tradycji ewangelicznej trzeci
dzień łączy się z dniem, w którym Jezus zmartwychwstał (por. J 2,19). Motyw trzeciego dnia
może też nawiązywać do wydarzeń na Synaju, gdzie Bóg objawił swoją chwałę Izraelitom,
którzy wyszli z Egiptu, i obdarował ich poprzez Mojżesza prawem przymierza (Dekolog). Jest
również możliwe liczenie tego dnia w ramach chronologii, jaka występuje w rozdz. 1
Ewangelii Janowej. Wcześniej są opisane trzy pierwsze dni działalności Jezusa (1. dzień w
1,19-34; 2. dzień w 1,35-42; 3. dzień w 1,43-51). Wesele w Kanie przypada zatem na szósty
dzień aktywności Jezusa. W kontekście biblijnej narracji o stworzeniu szósty dzień jest dniem,
w którym Bóg stworzył człowieka (por. Rdz 1,26-31). W ten sposób znak, który czyni Jezus na
weselu w Kanie, otwiera drogę do dnia siódmego − dnia odpoczynku, świętowania i wolności
(por. Rdz 2,2-3).
b) Wesele
Wesele, a jeszcze bardziej zaślubiny i małżeństwo, są klasyczną metaforą oddającą związek
łączący Boga z Jego ludem nazywany przymierzem. W tym motywie Bóg jako Oblubieniec
wybiera Izrael na swoją małżonkę (por. Iz 54,6-8; Jr 2,2; Ez 16,8; Oz 2,21-22; 3,1). W miłości
między mężczyzną i kobietą można zatem widzieć symbol miłości między człowiekiem i
Bogiem − Bogiem, który jest Miłością (por. 1 J 4,8), i który pragnie, by człowiek miłował Go
całym swoim sercem (por. Pwt 6,5).
Sam Jezus jest nazywany przez Jana Chrzciciela panem młodym (por. J 3,22-30). W podobny
sposób mówi Jezus o sobie, gdy tłumaczy, dlaczego Jego uczniowie nie poszczą: „nie mogą
pościć, jak długo pana młodego mają u siebie” (Mk 2,19 i paralelne). Na weselu w Kanie Jezus
przejmuje obowiązki pana młodego, który przygotowuje ucztę dla zaproszonych gości. Można
w niej widzieć pewne nawiązania do zapowiadanej przez proroków uczty mesjańskiej (por. Iz
25,6). Powtórne przyjście Jezusa zostaje opisane jako uczta weselna Baranka Bożego − Jezusa i
Jego Oblubienicy − Kościoła (por. Ap 19,6-9).
c) Wino
W tekstach biblijnych wino jest symbolem błogosławieństwa, które było udzielane przez Boga
ludowi, gdy ten wiernie trwał w relacji przymierza z Bogiem (por. Pwt 28,39.51; Oz 2,10.23-
24; Jl 1,10). Obfitość wina jest również znakiem czasu zbawienia, którego ma dostąpić w
przyszłości lud Boga (por. Iz 25,6; Jl 4,18).
W przeciwieństwie do innych pokarmów, które są niezbędne do życia (np. chleb, oliwa), wino
jawi się jako coś dodatkowego dla ludzkiego życia, sprawiając, że jest ono przeżywane
szczęśliwie i w radości (por. Ps 104,15: „wino rozwesela serce człowieka”).

5
Stąd też wino jest w Biblii ważnym obrazem radości i świętowania, będących znakiem Bożego
błogosławieństwa (por. Ps 4,8; Koh 9,7). Na weselu w Kanie jest wykorzystany jeszcze inny
starotestamentalny motyw wina. W tradycji mądrościowej wino oznacza mądrość wcieloną w
Prawie Mojżesza (por. Prz 9,11-16). Wino Kany staje się symbolem nowego Prawa Chrystusa,
to znaczy słowa wypowiedzianego przez Jezusa, które zajmuje miejsce słów Mojżesza i
proroków. Wskazuje na to zamierzony paralelizm między Kaną a Synajem − miejscem nadania
starego Prawa. Wino dane przez Jezusa jest przeciwstawione stągwiom kamiennym z wodą
przeznaczoną do rytualnych obmyć (np. rąk przed jedzeniem) nakazanych przez Prawo
Mojżeszowe. Wino zostało „zachowane” (J 2,10), co przypomina myśl o „zachowywaniu
słowa” Jezusa (por. J 8,5.52; 14,23-24 itd.) lub Jego przykazań (por. J 14,15.21; 15,10).
d) Godzina Jezusa
„Godzina” w Ewangelii Janowej jest używana jako termin techniczny, który odnosi się do
męki, śmierci, zmartwychwstania i uwielbienia Jezusa. Jest ona zdefiniowana przede
wszystkim w 13,1 jako godzina powrotu Jezusa do Ojca, od którego dostąpi chwały i
uwielbienia. Czasowo rozciąga się ona od niedzieli palmowej do niedzieli zmartwychwstania.
Zapowiedź tej „godziny” w J 7,30 i 8,20 wskazuje na jej początek w momencie pojmania
Jezusa. O nadejściu tej „godziny” Jezus mówi po raz pierwszy w J 12,23 po swoim
triumfalnym wjeździe do Jerozolimy, kiedy to Sanhedryn już podjął decyzję o śmierci Jezusa.
„Godzina” ta obejmuje również zmartwychwstanie Jezusa i Jego wniebowstąpienie do Ojca, co
jest podkreślone w J 12,23 i 17,1, gdzie mowa jest o otoczeniu Jezusa chwałą przez Ojca jako
celu tej „godziny”.
e) Sześć stągwi kamiennych do żydowskich oczyszczeń
Stągwie kamienne zawierały zwykle wodę do przepisanych Prawem obmyć przed i po posiłku
(por. Mk 7,4; Mt 15,2). Widok stągwi z wodą rytualną mógł przypomnieć Janowi
starotestamentalne objawienie, a szczególnie Torę, która nakazywała różnorodne oczyszczenia.
Ważna jest również liczba „sześć”, która oznacza niepełność i niedoskonałość, w
przeciwieństwie do doskonałej liczby „siedem”. Liczba ta odniesiona do stągwi wzmacnia
symbolikę, ponieważ wskazuje na niedoskonałość starego Prawa.
W tym kontekście przemiana wody w wino nabiera głębokiego sensu. Wraz z przyjściem
Jezusa Prawo Mojżesza symbolizowane przez wodę sześciu stągwi utraciło moc oczyszczającą.
Moc tę posiada natomiast nowe, lepsze wino, które oznacza słowo Jezusa, Jego Ewangelię,
Jego Prawo.
Dochodzi wreszcie symbolika ilości wina, które Jezus ofiarowuje poprzez przemienioną wodę.
Stągwie mogły pomieść dwie lub trzy miary. Jedna miara wynosiła ok. 40 litrów, co w
konsekwencji daje pojemność jednej stągwi rzędu 80-120 litrów. Razem ilość wina
podarowanego przez Jezusa wynosiła ok. 400-700 litrów, co znaczenie przewyższało potrzeby
kończącej się biesiady weselnej. Obfitość wina przemienionego z wody jest jeszcze
podkreślona przez zdanie o napełnieniu stągwi aż po brzegi (J 2,7). W ten sposób
nadzwyczajna obfitość „dobrego wina” (J 2,10) wskazuje na pełnię łaski, którą Jezus przyniósł

6
ludziom poprzez swoje słowa i czyny (por. J 1,16), które zajęły miejsce Prawa Mojżeszego, co
zostaje podkreślone w prologu do Ewangelii Janowej: „Prawo zostało nadane przez Mojżesza,
łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa” (J 1,17). W tym Janowym wyrażeniu „łaska i
prawda” można widzieć zapis „wiernej miłości” Boga (R.E. Brown), która została objawiona w
Jezusie Chrystusie.
• Na zakończenie prac prezentacja narysowanych symboli na forum ogólnym. Grupy komentują
proponowaną przez siebie symbolikę, co stanowi przygotowanie od odczytania orędzia zawartego
w Janowej relacji o weselu w Kanie.
2. ZNACZENIE JEZUSOWEGO „ZNAKU” Z KANY GALILEJSKIEJ
• Analiza symboliki zawartej w Janowej relacji o weselu w Kanie podprowadza pod zrozumienie
znaczenia cudu, którego dokonał Jezus przemieniając wodę w wino. Kolejny etap analizy J 2,1-11
będzie zmierzać do ustalenia przesłania tego wydarzenia, które doprowadziło uczniów Jezusa do
uwierzenia w Niego.
• Metoda: alternatywne tytuły
• Wprowadzenie
Przed przystąpieniem do dalszej pracy prowadzący wyjaśnia znaczenie terminu „znak”, którym
posługuje się Jan Ewangelista.
Jan w swojej Ewangelii na oznaczenie cudu używa terminu „znak” (gr. semeion) oraz „czyn”
(gr. ergon). „Znaki” i „czyny” objawiły chwałę Jezusa, przez którą należy rozumieć Jego
boskość. „Chwała” w ujęciu Jana to Bóg objawiający się ludziom. Oglądanie „chwały” było
możliwe dzięki temu, że Jezus jako Syn Boży „pochodzi z nieba” i „świadczy o tym, co widział
i słyszał” (J 3,31-34). Boska chwała, a więc prawda o Jezusie objawiała się przy pierwszym
cudzie w Kanie.
• W celu ustalenia treści objawienia, którego Jezus dokonał na weselu w Kanie zadaniem
uczestników będzie nadanie tytułu opowiadaniu Jana o tym wydarzeniu.
Oto tytuły, które występują w polskich przekładach:
Biblia Tysiąclecia: Pierwszy znak w kanie Galilejskiej;
Biblia Poznańska: Kana Galilejska;
Biblia Paulistów: Uroczystość weselna w Kanie Galilejskiej.
• Praca nad nowymi tytułami przebiega w grupach. Gdyby okazało się, że można utworzyć niewiele
grup, wówczas można poprosić grupy o wskazanie więcej niż jednego tytułu.
Przykłady tytułów:
Jezus daje w Kanie nowe prawo
Zaślubiony Boga ze swoim ludem
Kana jako zapowiedź godziny uwielbienia Jezusa
• Po zakończeniu pracy (ok. 5 min.) tytuły zostają wywieszone na tablicy i przedstawiciele grup
wyjaśniają powody, dla których proponują dany tytuł.
• Podsumowanie

Prowadzący podsumowuje pracę grup zestawiając główne elementy objawienia zawartego w
„znaku” uczynionym przez Jezusa na weselu w Kanie:
- znak nowego przymierza,
- znak nowego Prawa,
- znak czasów mesjańskich,
- znak zapowiadający „godzinę” uwielbienia Jezusa poprzez śmierć i zmartwychwstanie,
- znak obfitości Bożego błogosławieństwa i łaski udzielonej przez Jezusa.
7
3. MARYJA − WZÓR UCZNIA JEZUSA
• Metody: praca z tekstem, słoneczko
• Materiały: komentarz ks. prof. J. Kudasiewicza do J 2,1-11 (zał. 3), materiały piśmiennicze (paski
papieru, pisaki, klej, duży arkusz papieru)
• Wprowadzenie
Dotychczasowa praca nad tekstem J 2,1-11 koncentrowała się na „znaku”, który uczynił Jezus. Jan
Ewangelista w kontekście tego czynu Jezusa mówi o postawie konkretnych osób, które poprzez
„znak” dochodzą do wiary w Jezusa. Szczególną rolę na weselu w Kanie odgrywa Maryja, która
swoją postawą staje się modelem ucznia Jezusa. Analiza jej słów i czynów zapisanych przez Jana
posłuży utworzeniu modelu ucznia Jezusa.
• Praca w grupach metodą słoneczka. Może przebiegać w dwóch wariantach:
a) w tekście J 2,1-11 uczestnicy poszukują informacji pozwalających nakreślić portret Maryi jako
uczennicy Jezusa. Jego elementy zapisują hasłowo na paskach papieru, które posłużą do utworzenia
„słoneczka”;
b) w komentarzu ks. prof. J. Kudasiewicza uczestnicy poszukują cech ucznia Jezusa, które
można dostrzec w postawie Maryi podczas wesela w Kanie. Cechy są zapisywane hasłowo na
paskach papieru, które posłużą do utworzenia „słoneczka”.
Jan nie tylko uczy, że Maryja jest Matką Jezusa, ale również maluje niektóre rysy Jej
osobowości. Jest obecna w Kanie na weselu; uczestniczy w ludzkiej radości; przyszła jednak
nie tylko radować się, ale również służyć i pomagać. Jest uważna i dyskretna. Wrażliwym i
dobrym okiem Matki i kobiety dostrzegła brak wina, może i zakłopotanie młodych. Na
Wschodzie, w tamtych czasach, brak wina na weselu byłby prawdziwym skandalem. Miała
dobre oczy, wrażliwe serce. Jakże podobna jest tu do swojego Syna. Ewangelie często mówią o
dobrych oczach i wrażliwym sercu Jezusa: zobaczył, ulitował się, pomógł, nawet nie proszony
(Mt 9,36; 14,14; 15,32; Mk 1,41; 6,34; 9,22; Łk 7,13). Z wielkim zaufaniem mówi o swoim
spostrzeżeniu Synowi: „Nie mają już wina” (J 2,3). Wino w języku biblijnym nie tylko oznacza
codzienny napój, ale miało również głęboką symbolikę, którą tu trzeba przypomnieć. Wino
oznacza ludzką radość. […] W tym kontekście biblijnym prośba Maryi nabiera głębszego
sensu. „Wina nie mają” − oznacza: „Nie mają radości”. Prośba o wino jest równocześnie
prośbą o zwykłą radość, poezję, przyjaźń. […] Lud chrześcijański dawno odczytał ten rys
Matki Jezusa, nazywając Ją „Pocieszycielką strapionych” i „Przyczyną naszej radości”. […]
Mimo zagadkowej i na pierwszy rzut oka twardej odpowiedzi Jezusa (w. 4), nie traci nadziei.
Zwraca się do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (w. 5). Rzekła to z taką wiarą,

8
że ich zachęciła. Uwierzyła, zanim Jezus dokonał znaku. Wierząca bez znaku. „Błogosławieni,
którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20,29). „W Kanie Maryja jawi się jako wierząca w Jezusa;
Jej wiara sprowadza pierwszy znak i przyczynia się do wzbudzenia wiary w uczniach” (RM
21). Pierwszy autentyczny uczeń Jezusa. Uczniowie obecni na weselu uwierzą dopiero po
znaku (w. 11).
Po interwencji u Syna znika. Nikt Jej nie dziękuje, nikt o Niej nie pamięta. Od tego momentu
cała uwaga skierowana jest na Jezusa, który nakazuje napełnić stągwie wodą: dokonuje znaku.
Starosta chwali dobre wino, młodzi i ich rodzice uratowani od kompromitacji, Jezus objawił
swoją chwałę, uczniowie uwierzyli w Niego. To wszystko zapoczątkowała Jej ufna i pokorna
prośba, Jej wrażliwość i dobroć. Nic z tego nie wzięła dla siebie. Jako Matka jest dla innych:
dla swego Syna i Jego chwały; dla uczniów i ich wiary, dla biednych, zakłopotanych ludzi. Jej
egzystencja, podobnie jak Jej Syna, jest proegzystencją.
Tę interwencję Maryi tak komentuje Jan Paweł II: „Jest to więc pośrednictwo: Maryja staje
pomiędzy swym Synem a ludźmi w sytuacji ich braków, niedostatków i cierpień. Staje
«pomiędzy», czyli pośredniczy, nie jako obca, lecz ze stanowiska Matki, świadoma, że jako
Matka może − lub nawet więcej: «ma prawo» − powiedzieć Synowi o potrzebach ludzi. Jej
pośrednictwo ma więc charakter wstawienniczy: Maryja «wstawia się» za ludźmi” (RM 21).
[…] Ojciec św. podkreśla, że Maryja pośredniczy jako Matka; Jej pośrednictwo ma charakter
wstawienniczy tj. modlitewny, błagalny. Jej pośrednictwo nie umniejsza jedynego
pośrednictwa Jezusa, ponieważ jest od Niego całkowicie zależne. W wołaniu wiernych,
zanoszonym do Matki Jezusa: „Módl się za nami” − wyraża się wiara w takie właśnie
pośrednictwo.
J. Kudasiewicz, Matka Odkupiciela, Kielce 1991, s. 140-142
• Spisane hasła na promieniach zostają naklejone na arkusz papieru, tak by utworzyły „słoneczko”.
W centrum „słoneczka” (na jego tarczy) można wpisać hasło: Maryja − pierwsza uczennica Jezusa.
Przykładowe cechy Maryi − uczennicy Jezusa:
współodczuwa z innymi; wrażliwa na potrzeby innych; ufa w moc Jezusa itd.
• Po zakończeniu prac grupy prezentują wyniki swojej analizy.
III. Z TEKSTU BIBLIJNEGO W ŻYCIE − BYĆ UCZNIEM JEZUSA JAK MARYJA
• Metoda: ułożenie modlitwy „Litania do Maryi − uczennicy Jezusa”
• Wprowadzenie
Jan Paweł II komentując postawę Maryi w Kanie, podkreśla, że pośrednictwo Maryi ma charakter
wstawienniczy. To nie Maryja czyni „znak”, lecz uprasza go u swego Syna. Kiedy zatem w „Litanii
Loretańskiej” zanosimy modlitwę do Matki Jezusa: „módl się za nami” − to jest to wyraz naszej
wiary w to, iż Maryja łączy się z nami w naszej prośbie do Syna. Poznaliśmy sens znaku, który
uczynił Jezus, oraz jego znaczenie dla wiary uczniów Jezusa, jak również przybliżyliśmy sobie
postawę Maryi jako pierwszej uczennicy Jezusa. Ostatni etap pracy nad tekstem J 2,1-11 będzie
podprowadzał do modlitwy o stanie się uczniem Jezusa na wzór Maryi.
• Uczestnicy indywidualnie lub w grupach układają litanię do Maryi − pierwszej uczennicy
Jezusa. Na podobieństwo „Litanii Loretańskiej” pierwsza część wezwania ma charakter inwokacji

(„Matko Chrystusa”), zaś druga stanowi właściwe słowo prośby („módl się za nami”). Liczba
wezwań nie powinna przekroczyć dziesięciu.
Przykład litanii:
Matko Chrystusa, módl się za nami!
Matko zasłuchana w słowo Syna, módl się za nami!
Matko dostrzegająca ludzkie potrzeby, módl się za nami!
Matko pocieszająca zasmuconych, módl się za nami!
Matko dzieląca radości i smutki człowieka, módl się za nami!
• Na zakończenie uczestnicy modlą się wspólnie słowami ułożonych przez siebie litanii.
9
Możliwość pogłębienia tekstu biblijnego
W oparciu o przypis w Biblii Tysiąclecia do J 2,4 ustalić sens nazwania Maryi przez Jezusa tytułem
„Niewiasta”.
Do jakiej postaci ze Starego Testamentu czyni się w tym tytule aluzję?
Do Ewy.
Gdzie jeszcze Jezus obdarza Maryję tytułem „Niewiasty”?
W godzinie śmierci na krzyżu (J 19,26).
Jaką nową rolę Jezus wyznacza tym tytułem Maryi?
Czyni ja Matką całej ludzkości.