Wolnomularstwo i jego tajemnice - W Sercu Polska

12. Zabiegi wolnomularstwa, aby ukryć się przed swoimi i obcymi
Wiadomo jest, że nie ma nikogo, kto mógłby powiedzieć z całą pewnością, jaki jest cel masonerii, i
sytuacja taka ciągnie się już przez dwa stulecia istnienia tej organizacji. Czy jest to cel filozoficzny?
Czy też dobroczynny? Antykatolicki? Liberalny? Dobrego spędzenia wolnego czasu? Pornograficzny?
Sataniczny? Istnieją zwolennicy pozytywnych odpowiedzi na każde z tych pytań, i to nie tylko między
nie członkami, ale i między samymi masonami. To jest naturalne.
"Pomimo obłudnych deklaracji, cel i sposoby działania masonerii pozostają w sposób cudownie
przebiegły zatajone w objaśnianiu symboli i hieroglifów. Każdy z nich rozpatrywany oddzielnie może mieć
znaczenia rozliczne i różnorakie. Niektóre wydają się dodane tylko w celu utrudnienia interpretacji tych
ważniejszych... W instrukcji dla czeladnika w rytuale Loży-Matki Trzech Globów czytamy te znaczące
słowa: "mason nowicjusz musi pamiętać, że każdy symbol ma podwójne znaczenie: jedno moralne i drugie
mistyczne. Znaczenie mistyczne dotyczy częściowo spraw wewnętrznych masonerii i częściowo jej historii.
Nie daje się uczniowi nic z tego ponad pewne napomknienia i nigdy nie udziela się wytłumaczenia
kompletnego, ponieważ w żaden sposób nie mógłby zrozumieć ich w pełni bez zrozumienia całego
zbioru" (Eckert, I, 148-149).
Posłuchajcie co mówi Pikę, jeden z uczonych nauk masońskich: "Stopnie niebieskie (tak się nazywają trzy
pierwsze stopnie) nie są niczym więcej jak podcieniem zewnętrznym przedsionka Świątyni (pracą masonerii
jest skonstruowanie Świątyni duchowej). Część symboli tłumaczy się tutaj nowicjuszowi, ale jest on celowo
wprowadzany w błąd przez fałszywe interpretacje. Nie ma się zamiaru dać mu je do zrozumienia, ale chodzi o
to, aby mu się zdawało, że je rozumie. Ich prawdziwa interpretacja jest zarezerwowana dla wtajemniczonych i
dostojników masonerii..." (Preuss A. R, 12). "Masoneria - mówi ten sam Pikę - jak wszystkie religie,
wszystkie misteria, zamknięte towarzystwa i jak alchemicy, skrywa swoje tajemnice przed wszystkimi za
wyjątkiem wtajemniczonych i mędrców lub wybranych i używa fałszywych interpretacji dla swoich
symboli, aby oszukać tych, którzy zasługują na to, aby byli oszukani i aby zakryć przed nimi prawdę, która
nazywa się światłem i aby oddzielić ich od niej" (Preuss A. F., 13).
Spytajcie masonów, jaki jest cel, który sobie wyznacza ich organizacja, i większość z nich wam odpowie,
że chodzi o dobroczynność, albo że jest to wzajemna pomoc w pracy, handlu itd. Inni, zachwyceni
bankietami powiedzą, że chodzi o chwile rozrywki w gronie przyjaciół itd. Inni wreszcie powiedzą, że jest to
studiowanie. Nie myślmy, że mówiąc o innego niż czują, lecz same ich wypowiedzi świadczą, że nie wiedzą nic
o historii masonerii. Są ofiarami tego celowego oszustwa, o którym mówi Pikę.
Masoneria czyni specjalne wysiłki, aby zmylić swoich własnych adeptów, jeśli chodzi o istotę stopni
wyższych, za pomocą symboli, rytów i samej organizacji. Tak np. mówi Copin Albancelli, że uczniowi wpaja
się ideę, że wszyscy masoni, których on widzi ze sznurami dystynkcji, są mistrzami, jeśli zda sobie sprawę,
że są inne stopnie wyższe, powie się mu, że te stopnie wyższe nic nie znaczą i że dowodem jest iż brat .'. X i
brat .'. Y są tak jak wszyscy inni bardzo posłuszni wielebnemu, mimo że mają wyższe stopnie; a jeśli dalej
ujawnia swoją ciekawość co do wyższych stopni, opowiada mu się, że masoni wyższych stopni są mało warci,
mniej warci od mistrza, gdyż mają słabość do odznak. Mistrzowie są według rytuału masonami doskonałymi.
Ci z wyższymi stopniami nie rozumieją wzniosłego znaczenia tego wyrażenia; dali się skusić przez to, co
uważają za wyróżnienie (godność), i są w lożach wyższego stopnia, gdzie nie mają nic do roboty. I jeśli
uczniowie wyrażaj ą zdziwienie, że masoneria przyzwala na takie bezprzedmiotowe słabostki, odpowiada się
im, że toleruje się to, gdyż to należy do tradycji, której nie warto porzucać i w ten sposób uspokaja się
ucznia, tak że uważa on za swojego przełożonego tylko wielebnego, którego wybór zależał także od jego
głosu (Copin P. O., 217-219).
To samo dzieje się z mistrzem, przed którym zataja się istnienie lub przynajmniej znaczenie stopni