Numer 8/2012 z 28 paÅºdziernika 2012 - Nasza Parafia - Salwatorianie

ISSN 1733–5140 

Nr 8 (192) 2012 

28.10.2012 r. 

Rok XVIII, 2,00 z³ 

Pismo redagowane przez wiernych obu parafii w Obornikach Śląskich 

e – mail: graphito@poczta.wp.pl, http: //www.naszaparafia.sds.pl

Słowo od proboszczów 

Drodzy Parafianie! 

Powoli kończy się październik z pięknymi 

nabożeństwami różańcowymi. 

W tym miesiącu uroczyście rozpoczęliśmy 

Rok Wiary, który, jak zaznacza Benedykt 

XVI, „ma przyczynić się do nawrócenia do 

Jezusa i do odkrycia wiary”, abyśmy my 

wszyscy, którzy nazywamy siebie chrześcijanami 

i jesteśmy członkami Kościoła, stali 

się w dzisiejszym świecie „wiarygodnymi 

i radosnymi świadkami zmartwychwstałego 

Pana” oraz pomagali innym odnaleźć Chrystusa, 

który jest Drogą, Prawdą i Życiem. 

Przed nami listopad, wpisany w naszą polską 

tradycję jako miesiąc szczególnej pamięci 

za zmarłych. Chociaż 1 listopada gromadzi 

nas przy grobach naszych bliskich zmarłych 

w atmosferze zadumy i modlitwy, jest jednak 

dniem radości. W tym dniu oddajemy cześć 

Wszystkim Świętym, którzy radują się już 

chwałą Nieba. Natomiast 2 listopada, w Dniu 

Wszystkich Wiernych Zmarłych, pamiętamy 

w modlitwie o wszystkich przebywających 

w czyśćcu. O tym dniu czytamy w „Martyrologium 

Rzymskim”: „Kościół (…) oddawszy 

należną cześć wszystkim swoim dzieciom 

radującym się w niebie, stara się teraz gorącymi 

modłami do Chrystusa przyjść z pomocą 

wszystkim jeszcze w czyśćcu cierpiącym, 

aby jak najrychlej mogli dojść do społeczności 

z błogosławionymi w radości wiekuistej”. 

2 

Dusze naszych zmarłych potrzebują pomocy. 

Tą pomocą jest nasza modlitwa i ofiara Mszy 

św. w ich intencji. Pamiętajmy, że stawianie 

kwiatów i zniczy na grobie jest jedynie 

wyrazem naszej wdzięczności i pamięci 

za zmarłych, i nie posiada mocy, aby ulżyć 

w ich cierpieniach czyśćcowych. Zmarli potrzebują 

naszej modlitwy, Komunii świętej, 

Mszy św. Jeżeli my, najbliżsi, nie będziemy 

wypraszać dla nich łaski zbawienia, to któż 

to uczyni? „Świętą i zbawienną rzeczą jest 

modlić się za umarłych, aby od grzechów 

swoich byli uwolnieni”. Nie ustawajmy więc 

w modlitwie. Pamiętajmy o naszych zmarłych 

nie tylko w święta i rocznice śmierci, 

ale módlmy się za nich na co dzień. Najcenniejszy 

dar, jaki możemy im ofiarować, to 

dar szczerej i gorliwej modlitwy. Pamiętajmy 

w niej także o tych, za których dziś już nikt 

się nie modli. Możemy też w intencji zmarłych 

ofiarować dar odpustu. Pamiętajmy, że 

w dniach od 1 do 8 listopada, nawiedzając 

cmentarz i modląc się zmarłych, zyskujemy 

dla nich odpust zupełny. Odpust ten może być 

ofiarowany tylko zmarłych i tylko jeden raz 

w ciągu dnia, i to za jednego zmarłego. 

Polecajmy w codziennej modlitwie dusze 

naszych zmarłych Panu Bogu. A gdy we 

Wszystkich Świętych i w Dzień Zaduszny 

pochylimy się w zadumie nad mogiłami 

bliskich, krewnych czy znajomych – przypomnijmy 

sobie słowa św. Maksymiliana: 

„Życie jest krótkie, cierpienie jest krótkie, 

a potem Niebo, Niebo, Niebo”. 

Ks. Jacek Wawrzyniak SDS 

czwartek 11 października 

Ojciec W 

Święty Benedykt XVI zainaugurował 

w Kościele 

powszechnym Rok Wiary. 

Na obecnym etapie łączy 

się on z trwającym jeszcze 

na poziomie ogólnopolskim 

i diecezjalnym rokiem duszpasterskim, którego 

hasło brzmi: Kościół naszym domem, diecezja 

rodziną oraz przyszłym zatytułowanym: Być 

solą ziemi. Spojrzenie na więź z Kościołem 

i obecność w tym Kościele, przeżywanym 

najbardziej w swojej parafii, oraz na potrzebę 

wyjścia z dobrą nowiną do środowisk naszego 

życia, łączy się ściśle z doświadczeniem osobistej 

i wspólnotowej wiary. Żywa wiara stoi 

bowiem u podstaw relacji z Bogiem wyrażanej 

w praktykach religijnych, a także jest źródłem 

codziennych decyzji. Dlatego cieszy udział 

wielu osób w Seminarium Odnowy Wiary 

prowadzonym w naszej parafii. Jest to czas 

intensywniejszego pogłębiania swojej wiary, 

stawiania pytań, poznawania Tego, ku któremu 

wiara nas kieruje. Ale jednocześnie jest to czas 

oczyszczania wiary z zafałszowań, które ją 

wypaczają. Trzeba także pamiętać, że wszelkie 

przeżycia i emocje związane z doświadczeniem 

obecności Boga w naszym życiu, choć są darem 

Boga, stanowią jednak tylko pewną zachętę 

do wejścia w głębszą zażyłość z Bogiem i nie 

powinny stanowić celu naszych poszukiwań. 

Staramy się bowiem o głębszą wiarę, a nie 

o przyjemność, która może się z nią łączyć. 

Przed nami listopad, który poświęcamy 

szczególnej modlitwie za zmarłych. Rozpoczynamy 

go radosną uroczystością Wszystkich 

Świętych. Wiara podpowiada nam, że właśnie 

świętość jest celem naszego życia. Rezygnowanie 

ze świętości byłoby rezygnacją ze 

zbawienia. Świadomość grzechu, który dotyka 

naszego życia, i ufność w Boże miłosierdzie 

każą nam modlić się za naszych zmarłych, by 

oczyszczeni ze śladów ludzkiej słabości dostąpili 

pełni zbawienia. Swoją pamięć o zmarłych 

i wdzięczność za dobro, jakie wnieśli w nasze 

życie, wyrażamy modlitewną pamięcią, ofiarą 

Mszy św. czy troską o miejsce doczesnego 

spoczynku. Groby na cmentarzu wyrażają 

bowiem wiarę w życie wieczne i zmartwychwstanie 

z Chrystusem, pamięć o zmarłych, 

a także związek z poprzednimi pokoleniami. 

W ostatnich latach jesteśmy jednak świadkami 

tak bogatego ozdabiania grobów, iż 

zasadnym staje się pytanie, czy nie należałoby 

części sił i środków przeznaczyć na inne 

formy budowania wspólnoty ze zmarłymi. 

Czy składając coraz bogatsze wieńce i znicze 

ofiarujemy proporcjonalną modlitwę, udział 

we Mszy św., przyjęcie Komunii św. w intencji 

zmarłych? Szczególnie przykry jest moment, 

kiedy podczas pogrzebu przy licznym udziale 

wiernych – który wskazuje na duży szacunek, 

jakim cieszyła się osoba zmarła – tylko nieliczni 

przyjmują Komunię św. Taka postawa 

budzi obawy o stan wiary uczestników liturgii. 

Biskupi polscy w liście z okazji rocznicy 

tragedii smoleńskiej, wzywając do modlitwy 

za zmarłych, którą uważają za jedyną pomoc, 

jakiej zmarły potrzebuje, napisali m.in. 

„Cmentarz nie może stać się naszą świątynią 

ani naszym domem. Nie pomożemy zmarłym 

zatrzymując się w nieskończoność przy grobie. 

Nie odnajdziemy tam naszych bliskich, 

ponieważ oni przeszli już do wieczności 

i odtąd miejscem spotkania z nimi jest wiara 

i ufna modlitwa, a także podjęcie ideałów 

ich życia”. Niech te trudne, a jednocześnie 

pełne nadziei słowa, będą dla nas zachętą do 

umacniania wiary w świętych obcowanie. 

Ks. Maciej Chwarścianek SDS 

3

Rozważając jakiś fragment Ewangelii, 

mamy szansę przeżyć spotkanie z naszym 

Panem i Zbawicielem – Jezusem Chrystusem. 

Tym razem niejako pretekstem do 

spotkania z Jezusem jest niewidomy człowiek 

o imieniu Bartymeusz, proszący Go o pomoc. 

Niewidomy Bartymeusz był wyjątkowo 

okrutnie doświadczony przez los. Oprócz 

ślepoty i biedy doświadczył gorzkiego smaku 

lekceważenia i odrzucenia. Był napiętnowany, 

gdyż kalectwo według ówczesnych 

przekonań żydowskich świadczyło o winie 

Grupy działające w parafii JTiAP: 

Ministranci i lektorzy – sobota o godz. 11.30 

(oprócz pierwszej soboty miesiąca) 

Schola dziecięca – sobota, godz. 11.00 

Ruch Młodzieży Salwatoriańskiej 

– piątek, po Mszy św. wieczornej 

Jeszaja – środa, po Mszy św. wieczornej 

Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej 

(grupa dziewcząt) – soboty o godz. 16.00 

Żywy Różaniec – I niedziela miesiąca; o 8.30 

Msza św., konferencja i zmiana tajemnic. 

Straż Honorowa Serca Pana Jezusa – I piątek 

miesiąca, Msza św. wieczorna i spotkanie 

formacyjne w salce 

Domowy Kościół - raz w miesiącu według 

grafiku, kontakt z ks. Michałem 

Wspólnota Rodzin - raz w miesiącu, kontakt 

z ks. Karolem lub ks. Proboszczem 

Katolickie Stowarzyszenie „Ecclesia” 

– w miarę potrzeb 

Krąg biblijny – poniedziałek, po Mszy św. 

wieczornej 

4 

Słowo na dziś 

Słowo Boże 

„Jezusie, Synu Dawida, 

ulituj się nade mną!” (Mk 10,46-52) 

moralnej – jego własnej lub jego przodków. 

Na widok kogoś takiego tylko nieliczni 

ludzie okazywali współczucie; najczęściej 

odwracali głowy i szerokim łukiem omijali 

nieszczęśnika. 

Tak było w czasach Jezusa Chrystusa. 

A jak bywa dzisiaj – może podobnie? Ile 

razy w życiu zatrzymaliśmy się przy kimś 

żebrzącym, by powiedzieć mu dobre słowo 

jako rodzaj jałmużny, często cenniejszej od 

paru wrzuconych groszy? 

Ks. Ireneusz Pelka SDS 

Modlitwa świętej Teresy 

Niech na Ziemi zapanuje pokój. 

Miej zaufanie do tego, że jesteś dokładnie 

tam, gdzie powinnaś być. 

Nie zapominaj o nieograniczonych 

możliwościach, które rodzą się z wiary. 

Używaj darów, które otrzymałaś i dziel 

się miłością, która została Ci ofiarowana. 

Bądź szczęśliwa wiedząc, 

że jesteś dzieckiem Boga. 

Niech ta obecność zagości głęboko 

w Tobie, pozwól swojej duszy śpiewać 

i tańczyć z radości, a także kochać. 

Miłości wystarczy dla każdego z nas. 

Rozumna wiara 

jednym z odcinków serialu komediowego 

„Siła wyższa” przeor klasztoru 

W 

zachorował. Próba wysłania go na leczenie do 

szpitala nie powiodła się, gdyż stwierdził, że 

jeżeli jest chory, to widocznie Bóg tak chce, 

a poza tym człowiek powinien kierować się 

wiarą, a nie rozumem. Pojawia się tu ważny 

problem relacji rozumu do wiary. 

Problem ten niepokoił ludzkie umysły od 

dawna. Jeden z wielkich filozofów chrześcijańskich 

Tertulian uważał, że wiara jest 

ponad rozumem, gdyż daje nam odpowiedź 

na wszystkie ważne pytania. Inni myśliciele 

wręcz odrzucali wiarę, uważając, że tylko 

rozum się liczy. Z taką postawą możemy się 

spotkać współcześnie. Zwolennikiem takiego 

poglądu będzie człowiek twierdzący, że 

nauka udowodniła, iż Bóg nie istnieje i że 

to ona odpowiada na wszystkie nurtujące 

człowieka pytania. 

Profesor A. Szczeklik w swojej książce 

„Nieśmiertelność. Prometejski sen medycyny” 

przedstawia osiągnięcia nauki 

w badaniach ewolucji człowieka. Dochodzi 

do wniosku, że, po pierwsze, w tej dziedzi- 

Zginęła torebka 

z dokumentami 

Podczas wydawania odzieży dla potrzebujących 

jednej z pań zginęła torebka z niewielką 

ilością pieniędzy oraz ze wszystkimi 

dokumentami. Bardzo prosimy osoby, które 

korzystały w październiku z tej pomocy, aby 

sprawdziły, czy przez przypadek poszukiwana 

torebka nie znalazła się w ich workach. 

Jeżeli ktoś znajdzie torebkę, prosimy o położenie 

jej w kościele NSPJ pod stolikiem z prasą. 

Dziękujemy za zrozumienie i uczciwość. 

nie mamy już ogromną wiedzę, ale nadal 

niewiele wiemy; po drugie, nauka nie odpowiada 

na wszystkie pytania, np. o sens 

ludzkiego życia. Na takiego typu pytanie 

odpowiedzi należy szukać w sferze wiary. 

Wiara natomiast nie odpowie nam na pytania, 

jakim prawami rządzi się przyroda 

i jak jest zbudowany wszechświat. Obrazy 

biblijne są symboliczne - przekazują nam 

nie informację, jak Bóg stworzył świat, ale 

to, że przyczyną powstania świata jest Bóg. 

Jan Paweł II w encyklice „Fides et ratio” 

zauważa, że życie człowieka musi być oparte 

na dwóch skrzydłach: na wierze i rozumie. 

Rozum ma być oświecony wiarą, a wiara 

wsparta rozumem. Wiara pozbawiona rozumu 

prowadzi do fideizmu, którego przejawem 

jest wiara zabobonna. 

Współcześnie przeważają poglądy, które 

siebie określają jako racjonalistyczne. Należy 

więc umacniać swoją wiarę, by nią oświecić 

swój rozum. Dlatego jak najbardziej aktualne 

jest wezwanie z listu do Hebrajczyków: 

„trwajmy mocno w wyznawaniu wiary” 

(Hbr 4,14). 

Ks. Rafał Masarczyk SDS 

Dziękuję 

za maszyny do pisania 

Moim dawnym uczennicom dziękuję za 

maszyny do pisania. Jedna maszyna jest 

mała, mogę ją zabierać, gdy wyjeżdżam 

i tam, na „wyjezdnym” mogę pisać, a druga 

jest większa. Dziękuję też innym osobom, 

które także chciały przekazać mi maszyny 

standardowe i elektryczne. 

Irena Kwiatkowska 

5

6 

Wiara… czyli właściwie co? 

Rozważania na Rok Wiary – cz. 2 

Wiara – niewiara, wierzący – niewierzący, 

wierzyć – nie wierzyć. Słowo 

„wiara” pojawia się w naszych ustach 

w różnych okolicznościach, nie tylko związanych 

z życiem religijnym. Co jednak 

kryje się pod tym słowem? Co właściwie 

chcemy wyrazić, gdy go używamy? 

Tajemnicę tego słowa odkrywa między 

innymi jedna ze scen Ewangelii. Ewangelista 

Marek (5,25-34) opisuje sytuację pewnej 

kobiety, która od dwunastu lat cierpiała na 

upływ krwi. Przytacza najpierw historię jej 

choroby. Wiele wycierpiała 

przez te lata, wiele wydała 

pieniędzy („całe swe mienie 

wydała”), ale nikt z lekarzy 

nie potrafił jej pomóc. Co 

więcej, jej stan nie tylko 

się nie poprawił, ale miała 

się jeszcze gorzej. W tej 

desperacji usłyszała o Jezusie 

i pomyślała, że On 

będzie dla niej ostatnią 

deską ratunku: „Żebym 

się choć Jego płaszcza 

dotknęła, a będę zdrowa”. 

Jak pomyślała, tak też 

zrobiła. Mimo wielkiego 

tłumu, który otaczał Mistrza z Nazaretu, 

zdołała się przedostać tak blisko, że był On 

w zasięgu jej ręki. Z głębokim przekonaniem 

dotknęła się Go… i „poczuła w ciele, że jest 

uzdrowiona ze swoich dolegliwości”.U jej 

końca tej historii widzimy, czym jest wiara. 

Gdy Jezus poczuł, że moc wyszła z Niego, 

i zobaczył tę kobietę, wypowiedział kluczowe 

słowa, które pozwalają zrozumieć, czym 

właściwie jest wiara: „Córko, twoja wiara cię 

ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze 

swej dolegliwości”. 

Ocaliła ją wiara, czyli pełne zaufania 

oparcie się na Osobie Jezusa Chrystusa; 

uznanie w Nim najpewniejszego fundamentu 

swojego życia, oparcie się na Kimś bardziej 

trwałym niż ona sama, wszyscy leczący ją 

lekarze i wszelkie jej czysto ludzkie możliwości. 

Wiara jest aktem, w którym swój 

los – całe moje wczoraj, moje dziś i moje 

jutro – powierzam Bogu, jest osobowym 

przylgnięciem do Boga. 

Wiara chrześcijańska 

– jak czytamy w Katechizmie 

Kościoła Katolickiego 

(KKK 150) 

– różni się od wiary 

w jakąkolwiek osobę 

ludzką. W relacjach 

międzyludzkich też 

mówimy o wierze 

– potrafimy oprzeć 

się na kimś, kto jest 

dla nas pewny i zaufany, 

wierzymy 

w czyjeś słowo, 

wierzymy komuś, 

kto dla nas jest wiarygodny. 

Nie jest więc czymś nadzwyczajnym 

obecność wiary w naszym życiu. Bez niej nie 

byłoby możliwe współistnienie między ludźmi. 

Dziecko od pierwszych dni swego istnienia 

wierzy rodzicom i powierza się ich trosce. 

Chory idąc do lekarza wierzy, że ten nie poda 

mu trucizny, lecz skuteczne lekarstwo. Wsiadając 

do samochodu czy autobusu, powierzam 

się opiece kierowcy i wierzę w jego zdolności. 

Bez wiary i zaufania drugiemu człowiekowi 

nie sposób wyobrazić sobie zwykłego ludzkiego 

życia. Wiara chrześcijańska tym się 

jednak różni od zaufania ludziom, że odnosi 

się do Boga – najpewniejszego fundamentu. 

Drugim ważnym wymiarem wiary jest 

przyjęcie i uznanie za prawdę tego wszystkiego, 

co Bóg nam objawia; co mówi o sobie, 

o nas samych i o świecie, w którym żyjemy. 

Jest to krok, w którym uznajemy za prawdę 

to, czego do końca nie ogarnia nasz umysł. 

„Ten akt przyjęcia prawdy objawionej – jak 

przypomniał nam będąc w Polsce Benedykt 

XVI – poszerza horyzont naszego poznania 

i pozwala dotrzeć do tajemnicy, w jakiej zanurzona 

jest nasza egzystencja. Jednak zgoda 

na takie ograniczenie możliwości rozumu 

nie przychodzi łatwo.” Jest jednak możliwa 

dzięki ufności w prawdomówność Boga, który 

objawia rzeczy niepojęte i przekraczające 

zdolności ludzkiego rozumu. 

Wiara ma więc podwójne odniesienie. 

Kieruje nas najpierw ku Bogu i zaraz też 

w sposób nierozdzielny ku prawdzie, którą On 

przynosi. Jest najpierw osobowym przylgnięciem 

człowieka do Boga. Z tego przylgnięcia 

rodzi się równocześnie dobrowolne uznanie 

całej prawdy, którą Bóg objawił. Akt wiary 

odnosi się do prawdy przez zaufanie osobie, 

która o niej świadczy (por. KKK 150, 177). 

„Ważne jest, w co wierzymy, ale jeszcze 

ważniejsze, komu wierzymy.” Te słowa ze 

wspomnianej pielgrzymki Benedykta XVI 

do Polski w 2006 roku niech będą motywem 

do osobistej refleksji nad kształtem mojej 

wiary. Komu wierzę? Czyje słowa, opinie, 

przekonania przyjmuję jako najistotniejszy 

drogowskaz życia? Są to ostatecznie pytania 

o najważniejszy i ostateczny autorytet, któremu 

można zaufać bez obawy pobłądzenia 

i bolesnego rozczarowania, że okazał się 

zawodny i kruchy. 

ks. Roman Słupek SDS 

Z dalekiej 

Fatimy 

„Z dalekiej Fatimy rozlega się dzwon, 

zjawienie Maryi ogłasza nam on. Ave, 

Ave, Ave Maria…”. Śpiewając tę fatimską 

pieśń, 7 października 2012 roku, 

podczas Mszy św. o godz. 8.30, wprowadziliśmy 

do naszej świątyni parafialnej 

Figurę Matki Bożej Fatimskiej w jej 

kopii przywiezionej przez pielgrzymów 

z Fatimy. Po niejednej twarzy popłynęły 

łzy szczęścia i radości. „Bądź pozdrowiona, 

Pani, w koronie dębu, w białym płaszczu 

z różańcem w ręku”. Tymi słowami ks. proboszcz 

przywitał Matkę Bożą, której zawierzył całą parafię, 

ziemię obornicką i pielgrzymów, kończąc słowami 

pieśni: „Oddajemy Tobie, Pani, swe rodziny, wolność 

swą, i z Różańcem w naszych rękach chcemy pełnić 

wolę Twą”. Po Mszy św. odbyło się nabożeństwo 

dziękczynno-przebłagalne do Matki Bożej, zakończone 

odśpiewaniem Apelu Fatimskiego: „O Matko 

Fatimskiego orędzia: ‘Czyńcie pokutę, nawróćcie 

się, trwajcie na modlitwie, by świat ocalić’. Spójrz, 

Matko, oto jesteśmy!”. 

Jeszcze raz bardzo dziękuję wszystkim pielgrzymom 

za ten piękny dar dla naszej świątyni parafialnej. 

Wielkim moim pragnieniem jest, aby obecność Fatimskiej 

Pani wśród nas zachęcała do wprowadzania 

w codzienne życie Jej wezwania: „czyńcie pokutę, 

nawracajcie się, odmawiajcie różaniec”. 

Ks. Jacek Wawrzyniak SDS 

7

Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego! Uznaję bowiem moją 

nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną. (Ps 51,4-5) 

Odpuszczenie winy 

i co dalej? 

Jako chrześcijanin zdaję sobie sprawę, że 

za namową Złego już na początku swojej 

historii człowiek nadużył wolności. Uległ 

pokusie i popełnił zło. Stąd i ja pragnę dobra, 

ale moja natura nosi ranę grzechu pierworodnego. 

Stałem się skłonny do zła i jestem 

podatny na grzech. Jestem wewnętrznie 

rozdarty – chcę dobra, lecz popełniam zło. 

Z tego powodu całe moje życie jest walką, i to 

walką dramatyczną, między dobrem a złem, 

między światłem i ciemnością. Przeważnie 

zwycięża zło – grzeszę. Ulegam śmierci, bo 

grzech to śmierć. 

Bóg nie chce jednak śmierci grzesznika. 

Z wielkiej miłości do każdego człowieka 

posłał na ziemię swojego Syna, Jezusa 

Chrystusa, który przez swoją dobrowolną 

mękę i śmierć na krzyżu wyzwolił ludzkość 

od Szatana i od grzechu. Za darmo 

wysłużył wszystkim nowe życie w Duchu 

Świętym. Jego łaska jest zdolna odnowić 

we mnie to, co zniszczył grzech. Objawienie 

Boże poucza mnie, że każdy grzech po 

ciąga za sobą karę. Gdy popełnię grzech, 

mogę otrzymać w sakramencie pojednania 

odpuszczenie winy, natomiast pozostaje 

jeszcze kara doczesna. 

Kara doczesna, czy to przeżywana już na 

ziemi, czy w czyśćcu, powinna być postrzegana 

jako łaska od Boga, która pozwala mi 

się zupełnie oczyścić i, jak pisał św. Paweł, 

przyoblec się w nowego człowieka, zanim 

stanę w niebie przed obliczem kochającego 

mnie Stwórcy. Tę moją karę doczesną mogę 

również zmniejszać bądź całkiem anulować 

8 

poprzez jałmużnę, dzieła miłosierdzia oraz 

przez odpusty. 

Papież Paweł VI zniósł odpusty określane 

konkretnym czasem, np. liczbą dni lub lat, 

ponieważ w wieczności nie ma czasu. Przynależąc 

do wielkiej rodziny chrześcijan mogę 

więc za pośrednictwem Kościoła uzyskiwać 

odpusty – cząstkowy lub zupełny. Mogę 

je także ofiarować za zmarłych. Nie mogę 

natomiast uzyskiwać odpustu za nikogo z żyjących, 

ponieważ, jak uczy Kościół, każdy 

człowiek sam jest w stanie dokonać przemiany 

swojego życia i wypełnić wymagane 

do otrzymania odpustu warunki. 

Odpust zupełny mogę uzyskać tylko jeden 

raz w ciągu dnia, poza sytuacjami zagrożenia 

życia, w obliczu śmierci, natomiast odpusty 

cząstkowe mogę uzyskiwać w ciągu jednego 

dnia wielokrotnie. 

Do uzyskania odpustu zupełnego wymagane 

są trzy warunki: należy być w stanie 

łaski uświęcającej i przyjąć Komunię Świętą, 

wzbudzić w sobie wewnętrzną postawę całkowitego 

oderwania od grzechu (także powszedniego) 

i pomodlić się zgodnie z intencjami 

Ojca Świętego. Omawiamy modlitwy: 

„Wierzę”, „Ojcze nasz” i dowolną modlitwę 

w intencjach polecanych przez Ojca Świętego. 

Odpust taki można uzyskać każdego dnia, 

wypełniając jednocześnie pobożnie różne 

tzw. dzieła odpustowe. Można zapoznać się 

(np. w internecie, u swoich duszpasterzy 

lub z dostępnej literatury) z wykazem dzieł 

odpustowych obowiązującym w Kościele 

katolickim. Jest ich wiele. 

Jednym z takich dzieł jest pobożne nawiedzenie 

kościoła w święto jego tytułu 

i odmówienie „Ojcze nasz” i „Wierzę”. 

Stąd pochodzi określenie „odpust parafialny”. 

Jest to – obchodzony w parafii bardzo 

uroczyście – dzień, w którym w liturgii 

wspomina się patrona świątyni. W kościele 

pod wezwaniem Św. Judy Tadeusza i Św. 

Antoniego taki odpust parafialny obchodzimy 

corocznie 28 października. 

Innym dziełem odpustowym – godnym 

podkreślenia z racji zbliżającej się uroczystości 

Wszystkich Świętych – jest nawiedzenie 

cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada 

połączone z modlitwą za zmarłych – choćby 

tylko w myśli (odpust ten może być ofiarowany 

tylko za dusze w czyśćcu cierpiące); 

w pozostałe dni roku zyskać możemy odpust 

cz ą s t kow y. 

W naszych parafiach mamy także okazję 

do wypełnienia innych dzieł odpustowych, 

którymi są m.in.: trwająca przynajmniej pół 

godziny adoracja Najświętszego Sakramentu, 

odmówienie różańca w kościele, w rodzinie, 

we wspólnocie zakonnej, odmówienie 

koronki do Miłosierdzia Bożego w kościele 

lub kaplicy na terenie Polski itd. 

O odpustach cząstkowych, również bardzo 

ważnych w moim życiu duchowym, 

napiszę w innym numerze „Naszej Parafii”. 

Rozważając więc problem grzechu oraz 

związanej z nim winy i kary, widzę, że Kościół 

zachęca mnie i każdego wierzącego do 

czynienia pokuty w celu uzyskania odpustu. 

Nie ogranicza się w swej posłudze tylko 

do darowania kary doczesnej, ale staje się 

rzecznikiem i pośrednikiem nieskończonego 

miłosierdzia Boga, który nie tylko 

obdarza przebaczeniem, ale pragnie również 

przywrócić mi utraconą godność. Godność, 

która jest niezbędna w momencie stanięcia 

przed Stwórcą twarzą w twarz. 

Zbigniew Stachurski 

RÓŻANIEC 

W MOJEJ RODZINIE 

Październik jest poświęcony 

Maryi 

Pannie Różańcowej. Po 

raz pierwszy zetknąłem 

się się z Różańcem 

Świętym podczas 

przygotowań do przyjęcia 

Pierwszej Komunii 

Świętej. Poznałem 

wówczas wszystkie tajemnice Różańca. 

Różaniec w mojej rodzinie zacząłem odmawiać 

razem z moimi rodzicami, systematycznie 

co niedzielę wieczorem. Dodatkowo 

niekiedy w tygodniu wspólnie odmawiamy 

różaniec w domu lub kościele. Ja sam czasami 

indywidualnie w ciągu dnia, a czasami 

wieczorem klękam i odmawiam dziesiątkę 

„Zdrowaś Mario”. Pomaga mi to w moim życiu 

duchowym. Podczas modlitwy wiem, że 

rozmawiam z samym Panem Bogiem, mam 

łączność duchową ze Stwórcą poprzez Matkę 

Bożą. Różaniec uczy mnie wiary w Pana 

Boga. To najlepsza modlitwa pomagająca mi 

w życiu. Zastanawiam się, czy w innych domach 

istnieje zwyczaj wspólnego rodzinnego 

odmawiania różańca, czy różaniec odmawiają 

z dziećmi ojciec i matka - jak w moim 

domu matka i ojciec z niepełnosprawnym 

synem. Dobrze, że różaniec w moim domu 

jest na pierwszym miejscu. Rodzina jest dla 

mnie wzorcem wychowania i kształtowania 

mnie we wspólnocie Kościoła. Przez 

wspólne odmawianie tej prostej modlitwy 

rodzice dają mi lekcję wiary katolickiej. Nie 

wstydźmy się tego i módlmy się na różańcu. 

Chciałbym, żeby nabożeństwa różańcowe 

były odprawiane w każdym domu, we wspólnotach 

rodzinnych. 

Marcin Stachurski 

9

10 

W życiu każdego z nas zdarza się, że musimy zakończyć dany rozdział i skupić się na sprawach 

bieżących. W chwilach smutku nie zapominamy dobrych i miłych chwil; zdajemy sobie sprawę, 

że musimy być silni i iść dalej naprzód. W minionym miesiącu pożegnaliśmy księdza Krzysztofa 

Jagiełłę. Większość z nas zna go głównie z lekcji religii, które prowadził jako katecheta w Liceum 

im. Karola Holteia. Uśmiechnięty i chętny do pomocy, miał dla każdego zawsze dobre słowo 

i radę. Mało komu zdarzyło się zobaczyć ks. Krzysztofa w złym humorze lub zachowującego się 

w nieuprzejmy sposób. Będziemy go pamiętać jako wspaniałego duchownego, sprawiedliwego 

nauczyciela, który nas wspierał, i oczywiście jako człowieka zawsze pogodnego, wesołego 

i uprzejmego. Jego odejście było dla wszystkich nagłym i niespodziewanym ciosem, a fakt, że 

już nigdy nie będziemy mogli z nim porozmawiać, posłuchać go i zobaczyć, wzbudzał najpierw 

niedowierzanie, a potem bardzo silne uczucia. Monika Pawlak, uczennica liceum, w którym ks. 

Jagiełło nauczał, przeprowadziła wywiad z Emilą Bursztynowicz. 

Ks. Krzysztof Jagiełło 

1975–2012 

Monika: Jak długo uczył 

Cię ksiądz Krzysztof? Jakim 

był nauczycielem? 

Emila: Ksiądz Jagiełło uczył 

mnie od 3 do 26 września, 

czyli niecały miesiąc. 

To dość krótko, jednak wystarczająco 

długo, by uczeń 

wyrobił sobie zdanie o nauczycielu. 

Tak. Już na początku, właściwie 

na pierwszej lekcji, 

okazał się osobą wyjątkowo... 

łagodną. Gdyby ktoś chciał, 

z łatwością mógłby mu wejść 

na głowę, jednak to się stać 

nie mogło. Nie mogło, ponieważ 

każdy czuł, przynajmniej 

takie odniosłam wrażenie, że 

chamskie zachowanie w stosunku 

do tak miłej i ciepłej 

osoby byłoby okrutne. 

Czy to możliwe, by na takiej 

wątłej, zdawałoby się, podstawie, 

mieć sobie autorytet 

czy zasłużyć na szacunek? 

A czy go sobie nie zbudował? 

Pytanie o sposób pozostanie 

zagadką... Czy masz jakieś 

wspomnienia lub skojarzenia 

związane z tym nauczycielem? 

Czy ksiądz miał 

jakieś charakterystyczne 

powiedzonka, czy była jakaś 

scena, której nie zapomnisz? 

Ciężko mi powiedzieć... W zasadzie 

nie, nie miałam szansy, 

by mieć tak silnie związane 

z nim wspomnienia. 

A jak zareagowałaś na wiadomość 

o jego śmierci? Byłaś 

zaskoczona? Poruszona? 

Zdziwiona? Rozżalona? 

Zszokowana to lepsze słowo. 

Raz po raz czytałam 

wiadomość, bo nie mogłam 

uwierzyć. Na początku pomyślałam 

„to jakiś żart”. Ale 

przecież wiedziałam, że tak 

nie jest. 

Dla całej szkolnej społeczności 

była to niecodzienna 

sytuacja – młody nauczyciel, 

aktywnie pracujący, biorący 

z zapałem i entuzjazmem 

udział w życiu szkoły, niespodziewanie 

umiera. Czy 

to doświadczenie wywarło 

jakiś wpływ na Twoje życie 

lub widzisz, że coś dzięki 

temu zmieniło się w Twoim 

otoczeniu? Czy ten szok 

zostawił jakiś ślad? 

Przekonałam się jak ludzie 

reagują na śmierć. Zdawało 

się, że to wydarzenie tylko 

na chwilę wypchnęło szkolną 

społeczność ze swoich 

zwykłych torów, wszyscy 

chcieli jak najszybciej o tym 

zapomnieć i wrócić do starej, 

dobrej rutyny. Można 

by pomyśleć, że uczniowie 

długo będą o tym myśleć 

i rozmawiać. Ja jednak rozmów 

nie słyszałam, a czy 

myśleli o tym? Trudno mi 

powiedzieć. 

Czy udało Ci się być na Mszy 

za jego duszę lub na pogrzebie? 

Byłam na Mszy, na pogrzeb 

niestety nie udało mi się pojechać. 

Mszę zamówił uczeń, który 

do dziś pozostaje anonimowy. 

Jak oceniasz to wydarzenie? 

Rzadko się zdarza, 

by uczeń liceum biegł na 

parafię prosić o Mszę... 

Byłam mile zaskoczona, że 

ktoś tak szybko zareagował, 

że w ogóle o tym tak szybko 

pomyślał! Niestety, zaskoczyło 

mnie też to, że tak mało pojawiło 

się zarówno uczniów, 

jak i nauczycieli. Spodziewałam 

się, że będzie ich więcej 

– może nie pełny kościół, ale 

zwyczajnie więcej. 

Słowa Emilii najlepiej oddają 

to, co czuje cała szkoła 

– szok i niedowierzanie. Mimo 

to życie dalej toczy się swoim 

rytmem. Dzięki przeżytym 

emocjom możemy się jednak 

przekonać, jak wielki wpływ 

na nas ma odejście szanowanej 

i lubianej osoby i zacząć 

bardziej doceniać innych ludzi. 

Nigdy nie zapomnimy księdza 

Jagiełły; uczniowie, znajomi, 

przyjaciele i parafianie dziękują 

Mu za poświęcony czas 

i zaangażowanie. 

Aleksandra Niemczura 

i Monika Pawlak 

26 września 2012 roku 

nieopodal kościoła filialnego 

w Wielkiej Lipie, w drodze do 

obornickiego liceum, w którym 

katechizował, zmarł ks. 

Krzysztof Jagiełło. Informacja 

o Jego nagłej śmierci poruszyła 

społeczność polskiej prowincji, 

środowiska, w których 

pracował i rodzinną Trzebnicę. 

Przeżył 37 lat. 

Ks. Krzysztof Jagiełło urodził 

się 3 kwietnia 1975 roku 

w Trzebnicy. Na chrzcie św. 

w trzebnickiej bazylice otrzymał 

imiona Krzysztof Ryszard. 

Jako czterolatek przeżył śmierć 

ojca. Edukację na szczeblu podstawowym 

odbywał w Szkole 

Podstawowej nr 1 w Trzebnicy. 

Następnie rozpoczął naukę 

w Technikum Elektronicznym we 

Wrocławiu. Po jego ukończeniu 

i zdaniu egzaminu dojrzałości 

w 1995 roku, podjął decyzję 

o rozpoczęciu studiów na Politechnice 

Wrocławskiej. 

Od siódmego roku życia należał 

do Liturgicznej Służby Ołtarza. 

Przez osiem lat codziennie 

służył do porannej Mszy świętej 

ks. Wawrzyńcowi Bochenkowi. 

Właśnie osoba księdza dziekana, 

jak pisał w podaniu o przyjęcie 

do zgromadzenia śp. Ks. 

Krzysztof, zainspirowała go 

do wkroczenia na drogę życia 

zakonnego i rozpoczęcia przygotowań 

do kapłaństwa. Po 

ukończeniu pierwszego roku 

studiów na politechnice złożył 

podanie z prośbą o przyjęcie do 

Prowincji Polskiej Towarzystwa 

Boskiego Zbawiciela.24 października 

1996 roku w Trzebini 

rozpoczął nowicjat. Pierwszą 

profesję zakonną złożył dnia 10 

października 1997 roku w Trzebini, 

a śluby wieczyste 8 września 

2001 roku w katedrze wrocławskiej. 

29 czerwca 2002 roku 

w Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej 

w Trzebini przez posługę 

biskupa Jana Szkodonia przyjął 

święcenia diakonatu. Święcenia 

kapłańskie przyjął 24 maja 2003 

roku również w trzebińskim sanktuarium. 

Szafarzem święceń był 

ówczesny metropolita krakowski 

kardynał Franciszek Macharski. 

Pierwszy dekret prowincjała 

skierował neoprezbitera ks. 

Krzysztofa do parafii pw. św. 

Jadwigi w Dobroszycach, gdzie 

podjął obowiązki katechety. 

Z początkiem lipca 2004 roku 

rozpoczął posługę katechety 

w parafii pw. Matki Bożej Królowej 

Polski w Ponicach. Rok później 

otrzymał pozwolenie prowincjała 

na podjęcie zaocznych studiów 

doktoranckich z zakresu etyki 

społecznej na Papieskiej Akademii 

Teologicznej w Krakowie. 

Z dniem 1 lipca 2008 roku został 

przeniesiony do domu zakonnego 

w Węgorzewie przy ul. Kopernika, 

w charakterze wikariusza parafii 

pw. Matki Bożej Fatimskiej. Ostatni 

dekret prowincjała przeniósł 

go w lipcu 2011 roku na Dolny 

Śląsk, gdzie w parafii pw. Wniebowzięcia 

NMP pełnił obowiązki 

katechety. 

Pogrzeb Ks. Krzysztofa odbył 

się 2 października 2012 roku 

w Sanktuarium Św. Jadwigi Śląskiej, 

miejscu wyjątkowym, przy 

ołtarzu, przy którym dojrzewało 

jego powołanie i gdzie złożono 

doczesne szczątki jego duchowego 

mistrza ks. dziekana Wawrzyńca 

Bochenka. Został pochowany 

na cmentarzu w Trzebnicy. 

11

Nie oddamy wam TV Trwam 

Był upalny dzień 29 września 2012 r. 

W Warszawie na fasadzie kościoła pw. 

św. Aleksandra na placu Trzech Krzyży 

zawisł ogromny transparent z hasłem „Jestem, 

pamiętam, czuwam, trwam”. Słowa 

te nawiązywały do Apelu Jasnogórskiego, 

a nad głowami gromadzącego się tłumu 

powiewało setki, jeżeli nie tysiące biało-czerwonych 

flag. Rozglądając się wokół siebie, 

patrząc na ludzi gromadzących się na placu, 

odnosiłem wrażenie, że do stolicy zjechali 

przedstawiciele wszystkich miast i wsi, jak 

również różnych stanów i zawodów. Byli 

rodzice z małymi dziećmi, młodzież i starsi, 

ludzie w sile wieku i ci, którzy musieli się 

wykazać niezwykłym poświęceniem i determinacją 

– niepełnosprawni: ludzie o kulach 

i na wózkach inwalidzkich… łzy cisnęły mi 

się same do oczu… Kiedy wspólnie rozważaliśmy 

i odmawialiśmy różaniec, poczułem 

wewnętrzną siłę, poczułem prawdziwą siłę 

Kościoła – modlitwę, którą zanosiłem do Boga 

wraz z moimi braćmi i siostrami w wierze. 

Z powodu ogromnego tłumu nie udało mi 

12 

Jestem moherem, oszołomem, katolem 

I zniszczyć swoich przekonań nie pozwolę. 

A od tych, którzy i z moich dochodów 

Korzystają z rządowego wiktu i opierunku, 

Wymagam tolerancji, uwagi i szacunku. 

I nie zgadzam się na to, żeby pozwalać 

Materialnie się obłowić 

Każdemu prorządowemu klakierowi 

I lizusowi, 

Który dla kasy wyparł z siebie 

Wszystkiego, co moralne, i zapomniał, 

Że istnieją wartości transcendentalne. 

(Wiersz Bogumiły Konstancji Załęskiej pt.: „Moher”) 

się dostać na czas do ołtarza na Mszę świętą, 

uczestniczyłem więc w niej wraz z wiernymi 

zgromadzonymi na placu. Dla mnie, jako dla 

kapłana, było to dodatkowe przeżycie. Pzyszła 

mi na myśl łacińska dewiza „ex hominibus, 

pro hominibus” – z ludu dla ludu. Z ludu 

wybrany i dla ludu ustanowiony… 

Modlitwa i śpiew tysięcy zgromadzonych: 

„Boże coś Polskę…” pozwoliły mi znowu 

poczuć się dumnym Polakiem, dumnym 

katolikiem. Na zakończenie 

Eucharystii o. Tadeusz Rydzyk 

przypomniał słowa błogosławionego 

Jana Pawła II: „nie 

ma solidarności bez miłości, 

solidarność – to zawsze jeden 

z drugim, nigdy jeden przeciw 

drugiemu”. Przypomniał także, 

że telewizja Trwam ubiega się 

o miejsce na multipleksie. Podkreślił, 

że trzy razy upominał się 

o to Episkopat, bezskutecznie 

apelowali o to także liczni hierarchowie 

kościelni i organizacje 

katolickie. 

Ulicami Warszawy przeszedł 

marsz „Obudź się Polsko”. W medialnych 

relacjach liczba jego uczestników wahała się 

pomiędzy dwudziestoma a kilkuset tysiącami 

osób. Ilu naprawdę było manifestujących? – 

nie wiem, lecz takiej frekwencji organizatorzy 

na pewno się nie spodziewali. W chwili, gdy 

czoło pochodu dotarło na plac Zamkowy, jego 

tył nie ruszył jeszcze z miejsca na placu Trzech 

Krzyży. Czy Polska naprawdę się przebudziła? 

Czas pokaże. Wiem jedno: „TV Trwam to nasze 

Westerplatte i nie możemy zdezerterować” 

– jak głosił jeden z transparentów. 

Ks. Karol Węgrzyn SDS 

(jeden z tysięcy uczestników marszu) 

Czy Jezus jest prawdziwy? 

Przygotowania do I Komunii Świętej 

tym roku nasz syn przystąpił do 

W I Komunii Świętej. Myślę, że nasze 

wspólne rodzinne przygotowanie do tej 

uroczystości zaczęło się dużo wcześniej niż 

we wrześniu zeszłego roku. 

Pamiętam moje zdziwienie, gdy cztero- czy 

pięcioletni synek zapytał, czy Jezus istnieje 

naprawdę i był zaskoczony, gdy potwierdziłam. 

Potem zrozumiałam, że do tamtej pory 

Jezus był dla dziecka równie realny jak Emil 

ze Smalandii, Bolek i Lolek czy królewna 

Śnieżka. Gdy synek zdał sobie sprawę, że to 

postacie fikcyjne, pojawiło się to, skądinąd 

naturalne, pytanie. 

Potem były okazje do rozmów, które 

zaczynały się nieraz od zaskakującej uwagi 

dziecka. Na przykład: „Jak im w Kanie zabrakło 

wina, to trzeba było szampana dać!” 

Czytaliśmy Biblię dla dzieci i staraliśmy się 

odpowiadać na różne pytania. Modliliśmy się 

wspólnie – raczej krótko, na miarę możliwości 

kilkulatka. Wspólnie chodziliśmy na Mszę 

świętą. (Cieszę się, że w naszej parafii młodsze 

dzieci mogą wraz z rodzicami podejść do 

balasek podczas udzielania Komunii Świętej 

i otrzymać błogosławieństwo – mogą być 

bliżej Eucharystii.) Odpytywaliśmy naszego 

drugoklasistę z katechizmu. Próbowaliśmy 

uświadomić mu, że możliwość przyjęcia 

Ciała Chrystusa jest wielkim wyróżnieniem, 

potwierdzeniem przejścia pewnego etapu 

w drodze ku dojrzałości. Nie jest jednak 

końcem, lecz początkiem drogi. 

W dniu uroczystości staraliśmy się, aby 

jej główne znaczenie nie zostało przesłonięte 

zbyt wieloma upominkami. Większe prezenty 

dziecko może z powodzeniem otrzymać później, 

nawet w wakacje. 

Dziś, gdy przypominam sobie pytanie 

czterolatka, mam nadzieję, że dla naszego 

syna uroczystość I Komunii Świętej okaże 

się początkiem bliskiej przyjaźni z Panem 

Jezusem. Nasz dziewięciolatek dawno już 

wyrósł z bajek. Oby Jezus nie był dla niego 

fikcją, ale Kimś żywym i prawdziwym. 

Mama trzecioklasisty 

Dlaczego warto kupić dziecku „DOMINIKA” 

Tygodnik „Dominik” jest przeznaczony dla dzieci przygotowujących 

się do Pierwszej Spowiedzi i Komunii Świętej 

oraz ich rodziców. Opowiadania i historyjki poruszają ważne 

tematy z życia rodziny i Kościoła, a przy tym skrojone są na 

miarę ośmiolatka: życiowe i bogato ilustrowane, napisane 

zrozumiałym dla dziecka językiem. Świetną pomocą w opanowaniu 

małego katechizmu są dołączane sztywne wkładki, które 

można zbierać do segregatora. Co kilka numerów do zeszytu 

dołączana jest płyta CD. W każdym zeszycie jest też sporo 

luźniej związanych z głównym tematem treści – ciekawostek, 

rebusów i zadań, które każde dziecko tak uwielbia. Naprawdę 

warto kupić „Dominika” i czytać go razem z dzieckiem! 

Małgorzata Pawlak 

13

Wierzę w BOŻE MIŁOSIERDZIE 

Tak brzmiało tegoroczne hasło Pieszej Pielgrzymki 

do grobu św. Jadwigi w Trzebnicy. 

Tradycyjnie pielgrzymkę zorganizował 

Domowy Kościół. Naszym przewodnikiem 

duchowym był ks. Michał Gołębiowski, wikariusz 

parafii św. JTiAP. 

Po błogosławieństwie udzielonym nam przez 

ks. Proboszcza Jacka Wawrzyniaka wyruszyliśmy 

spod kościoła Św. Judy Tadeusza i Św. 

Antoniego Padewskiego, aby w rozpoczętym 

Roku Wiary z wiarą zanieść nasze intencje do 

grobu św. Jadwigi. 

Św. Jadwiga i w tym roku nas nie zawiodła. 

Uprosiła nam piękną, słoneczną pogodę, radość 

pielgrzymowania i doskonałe humory. Przepełnieni 

Bożą miłością wyruszyliśmy na szlak. 

Wśród pielgrzymujących dominowała młodzież: 

harcerze z Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej, 

młodzież z RMS i obornickich 

szkół. Razem z nami szli również klerycy 

i nowicjusze z seminarium w Bagnie. Starszym 

pielgrzymom również udzielił się młodzieńczy 

wigor i entuzjazm. Kleryk Jurek, pełniący rolę 

naszego animatora, co chwilę dostarczał nam 

nowych atrakcji. Zamieniał się w dziennikarza 

prowadzącego arcyciekawe wywiady z pielgrzymami, 

zachęcał do śpiewu, rozweselał 

i zabawiał. Chciał uczynić z nas orły szybujące 

do Pana Boga lub co najmniej pozamieniać nas 

w skaczących Adamów Małyszów i przybliżyć 

Dziękujemy Oazie Rodzin i wszystkim, 

którzy jej pomagali, za zorganizowanie 

pielgrzymki do grobu świętej 

Jadwigi, księżom i klerykom za opiekę 

duchową, pani Bogumile Grzesiak za 

ugotowanie bigosu, którym pielgrzymi 

się mogli posilić, a także uczestnikom, 

bez których praca i przygotowania byłyby 

bezcelowe. 

14 

nas w ten sposób do Nieba. Tańce pod gołym 

niebem, pyszny bigos, słodycze, kawa, herbata… 

Atrakcji nie było końca. 

A na poważnie: w naszej liczącej około 170 

osób grupie dominowały modlitwa i skupienie. 

Wspólna modlitwa różańcowa, Koronka do Miłosierdzia 

Bożego, konferencje przygotowane 

przez idących z nami kapłanów. 

Do Trzebnicy wkroczyliśmy rozradowani, 

zwartą kolumną, z pieśnią na ustach. Przed Mszą 

św. mieliśmy czas, aby wyciszyć się w Bazylice 

przed grobem św. Jadwigi. 

W tym roku Mszy św. przewodniczył metropolita 

wrocławski arcybiskup Marian Gołębiewski. 

W uroczystej procesji na ołtarz polowy 

wniesiono relikwie św. Jadwigi, intronizowano 

został Katechizm Kościoła Katolickiego oraz 

dokumenty Soboru Watykańskiego II. Homilię 

wygłosił bp Ignacy Dec, ordynariusz świdnicki. 

Mówił m.in., że wiara otwiera nas na Pana Boga, 

wzmacnia zaufanie do Niego: nie chciejmy więc 

dążyć do spełniania naszych zachcianek i przyjemności, 

ale do pełnienia woli Bożej, do realizacji 

wymogów zawartych w Słowie Bożym. 

Nie zabrakło też ciepłych słów skierowanych 

do nas przez ks. Stanisława Orzechowskiego. 

Mówił o wyjątkowości tegorocznej pielgrzymki, 

bo jeszcze nigdy nie zdarzyło się, aby liczba 

uczestników pielgrzymujących do grobu św. 

Jadwigi przekroczyła 10 tysięcy. 

Dziękujemy za poprowadzenie pielgrzymki 

naszemu przewodnikowi duchowemu ks. 

Michałowi Gołębiowskiemu. Serdeczne Bóg 

zapłać ks. Proboszczowi Maciejowi Chwarściankowi, 

ks. Karolowi Węgrzynowi, a także 

ks. Romualdowi Baingo wraz z klerykami 

i nowicjuszami. Dziękujemy za wspólne pielgrzymowanie, 

modlitwę, konferencje, pieśni 

i wszelkie dobro, jakiego od Was, drodzy Kapłani, 

doznaliśmy. 

Bóg zapłać! 

Małgorzata Laskowska 

Więcej zdjęć na www.parafiaoborniki.sds.pl 

oraz na www.judaiantoni.pl 

fot. Barbara Wrzesińska i Agnieszka Smarduch. 

15

16 

„Tydzień misyjny” 

W dniach od 21 do 28 października 

2012 r. w Kościele powszechnym przeżywaliśmy 

Tydzień Misyjny. Parafia przy 

ul. Trzebnickiej, chcąc przybliżyć wiernym 

tematykę misji, zaprosiła alumnów 

z Wyższego Seminarium Duchownego 

Salwatorianów w Bagnie. 

Rokrocznie seminarzyści salwatoriańscy 

wyjeżdżają na różne parafie zakonne 

i diecezjalne w Polsce, by aktywizować lokalne 

wspólnoty do przepowiadania i wspólnej 

modlitwy w intencji misji. Podczas 

niedzielnych Mszy świętych alumni głosili 

Słowo Boże oraz w ogłoszeniach wskazywali 

obecnym sposoby pomocy krajom misyjnym. 

Na dziewiętnastce, czyli Mszy św. dla młodzieży, 

przyniesiono do ołtarza dary ofiarne, 

a osoby, które te dary niosły, były przebrane 

w różnokolorowe misyjne szaty. Od poniedziałku 

do środy włącznie głównym polem 

działania były szkoły. Kilkanaście godzin 

katechez miało na celu ukazać młodym 

ludziom potrzeby krajów misyjnych oraz 

środki pomocy. 

We wtorek o 19:00 zorganizowano specjalne 

spotkanie młodzieżowe, na którym 

dzielono się informacjami o placówkach misyjnych 

prowadzonych przez salwatorianów. 

Była to też okazja do dialogu i refleksji nad 

naszą wiarą. Spotkanie miało też wymiar 

praktyczny, ponieważ młodzież miała szansę 

nauczyć się wykonywania specjalnych 

misyjnych świec. 

Polskie Misje Salwatoriańskie na świecie 

Europa Azja Ameryka Afryka 

Albania Filipiny Brazylia Tanzania 

Białoruś Indie Meksyk 

Czarnogóra 

Ukraina 

Rosja 

Choć wciąż słyszymy o rzekomym kryzysie 

Kościoła, to jednak liczba wszystkich 

polskich misjonarzy wzrasta. Od ubiegłego 

roku zwiększyła się o 13 osób. Najwięcej 

polskich misjonarzy zaangażowanych jest 

w pracę misyjną w Afryce – 916 osób. Jak 

podkreślano w minionym tygodniu, misjonarzem 

można stać się nie wyjeżdżając z Polski, 

wystarczy tylko chcieć pomóc misjom, 

a później to już pomysłów na realizację tej 

pomocy nie brakuje. 

Dk. Paweł Radziejewski SDS 

Duch Święty 

Czuję się błogo, 

Jestem pewna siebie. 

Ogarnęła mnie jasność 

Zupełnie jak w niebie. 

I słyszę głos: 

Męski, mocny, piękny, 

Spokojny i kojący. 

Głos całkiem odmienny. 

Głos mówiący: „Idź, 

Tam, gdzie panuje mrok, 

Gdzie smutek, żal, 

Gdzie wciąż króluje zło”. 

Idę więc „Tam”, 

Do dusz utrapionych, 

By wyrwa je z mroku 

Do lasów zielonych. 

Nagle budzę się, 

Otwieram oczy 

I czuje wielkie ciepło. 

Leżę na podłodze. 

Julia Skorupska, lat 12 

Życzenia 

„Podobnie także Duch przychodzi 

z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem 

nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam 

Duch przyczynia się za nami w błaganiach, 

których nie można wyrazić słowami. Ten 

zaś, który przenika serca, zna zamiar 

Ducha, wie, że przyczynia się za świętymi 

zgodnie z wolą Bożą.” (Rz 8, 26-27) 

Księdzu Karolowi Węgrzynowi z okazji 

imienin i urodzin życzymy, aby Duch 

Święty księdza prowadził, oświecał, 

uświęcał, wspierał i sprawił swą łaską, 

by ksiądz niósł Słowa Dobrej Nowiny 

i błogosławieństwo pokoju wszystkim, 

do których ksiądz będzie posłany. Niech 

Maryja zawsze wspiera księdza Swą 

miłością i modlitwą. 

Redakcja 

Ogłoszenia 

CARITASU 

Międzyparafialny Zespół Caritas informuje, że od 

1 listopada 2012 roku: 

Przyjmowanie odzieży używanej odbywać się 

będzie w każdy I i III wtorek miesiąca w godz. od 10.00 

do 13.00. Jeżeli ktoś chce przynieść odzież w innym 

terminie – prosimy o zostawienie jej przed drzwiami 

pod daszkiem Domu Katolickiego. 

Wydawanie odzieży używanej potrzebującym 

będzie się odbywało w każdy I i II piątek miesiąca 

w godz. od 14.00 do 16.00. 

Meble i sprzęt AGD – chęć oddania oraz zapotrzebowanie 

prosimy zgłaszać telefonicznie do pana 

Kazimierza Wróbla, tel. 609-640-926. 

Pilnie poszukujemy odzieży zimowej dla trzech 

bezdomnych mężczyzn wychodzących właśnie ze 

szpitala Leśnego (178–180 cm, buty 42–43) – jeżeli 

ktoś ma takie rzeczy do oddania, prosimy składać 

przed wejściem do Domu Katolickiego z napisem 

„bezdomni”. 

17

Tuż po zmroku nie spotkasz na ulicy 

żadnej kobiety. A gdy poczujesz pragnienie, 

to po wodę pitną musisz udać się do 

publicznego hydrantu, często oddalonego od 

domu o kilkaset metrów. Zanim postawisz 

nogę na czyjejś posesji, pamiętaj, by wołać 

głośno pana domu i nie zdziw się, że twoimi 

sąsiadami są w większości muzułmanie. 

Szczęk karabinów lub widok nastolatka 

z bronią w ręku jest na porządku dziennym, 

a opuszczone bunkry stanowią nieodzowny 

element krajobrazu. 

18 

W pięć tygodni dookoła świata, a każdy tydzień to inny świat 

1. Albania 

Zajęcia z dwustoma najuboższmi dziećmi w Tiranie, 

w opuszczonej fabryce. 

Albania, w której te swoiste ciekawostki 

nie należą do rzadkości, leży na południe 

od Polski, na Bałkanach. Od północnego- 

-wschodu otaczają ją wysokie góry, natomiast 

po zachodniej stronie ma dostęp do Adriatyku, 

przez który wiele osób przeprawia się 

w poszukiwaniu pracy do Włoch. W kraju 

tym od 1997 r. pracują salwatorianie. Na 

dwóch placówkach misyjnych (Jubica na 

północy i Bilaj koło Tirany, stolicy kraju) 

pracuje czterech kapłanów, w tym ks. Dawid 

Rogala SDS, pochodzący z Rościsławic 

(gmina Oborniki Śl.). 

Spotkanie w salce parafialnej. 

Spotkanie z młodzieżą po Mszy świętej 

w kościele w Bilaj. 

Zaraz po przekroczeniu granicy z Czarnogórą 

można zauważyć, że wjechaliśmy do 

kraju misyjnego. A wszystko za sprawą wojny. 

Za rządów komunistów doszło do konstytucyjnego 

ustanowienia Albanii – jedynego 

państwa w Europie – krajem ateistycznym. 

Stąd dziś w kościele trudno o tłumy, a wierni 

to w dużej mierze dzieci i młodzież, starszych 

jest niewielu. Brakuje rodziców, czyli 

grupy ludzi w średnim wieku, która dałaby 

przykład swoim potomkom. Grupy, która za 

sprawą historii jej kraju stała się areligijna. 

Mimo to Kościół w Albanii wciąż się 

rozwija, a duszpasterzom nie brakuje zapału 

i rąk do pracy dla Pana Boga. Przez 

cały rok trzy razy w tygodniu odbywają się 

katechezy dla dorosłych i młodzieży. Jedni 

przygotowują się do przyjęcia chrztu, inni do 

bierzmowania czy Komunii Świętej. 

Albańczycy bez względu na wyznanie 

znają i szanują błogosławionego Jana Pawła 

II, stąd salwatorianie przywieźli tu relikwie 

krwi naszego rodaka. Stale też organizują 

rekolekcje dla młodzieży, pielgrzymki czy 

dni skupienia, połączone z organizowaniem 

pomocy materialnej. Można powiedzieć, że 

w tym kraju Kościół „raczkuje”. Wszystkie 

paramenty liturgiczne takie jak stroje 

liturgiczne, kielichy, hostie, oleje do świec, 

Pismo Święte czy literaturę kościelną trzeba 

sprowadzać przeważnie z innych krajów, bo 

w Albanii nie znajdziemy sklepu z dewocjonaliami. 

Wolontariusze uczą małego Albańczyka modlitwy. 

Dużą pomoc misjonarze otrzymują od 

rodaków z Polski. W salwatoriańskich parafiach 

organizowane są zbiórki, a indywidualni 

sponsorzy wsparli już wiele projektów. 

Dwa lata temu podczas obchodzonego 

w październiku Tygodnia Misyjnego zbieraliśmy 

fundusze na plac zabaw dla dzieci. 

Obecnie codziennie w czasie wolnym od 

pracy i szkoły spędzają tu swój wolny czas. 

Oprócz pomocy materialnej Wolontariat 

Misyjny Salvator (WMS) wysyła podczas 

wakacji chętnych do ewangelizacji poprzez 

pracę, edukację i wspólną modlitwę. Wo- 

Kancelaria na misjach. 

lontariusze remontowali już przedszkole, 

malowali mieszkania, oporządzali teren 

przykościelny, a także prowadzili zajęcia 

wakacyjne z dziećmi w kilku okolicznych 

miejscowościach. 

Praca misyjna w Albanii wydaje owoce. 

W rodzinach odradza się życie religijne, coraz 

więcej ludzi przystępuje do sakramentów, 

pojawiają się powołania kapłańskie i zakonne. 

W miejscowości Jubica proboszczem jest 

pierwszy salwatoriański kapłan pochodzenia 

albańskiego ks. Artan Seli SDS, a od tego 

roku nowicjat w Bagnie rozpoczął 19-letni 

Albańczyk Anton Gilaj. 

Jak możesz pomóc kościołowi w Albanii? 

Modlitwą o wiarę w narodzie oraz powołania 

kapłańskie i zakonne. Finansowo na 

odległość ale i bezpośrednim włączeniem 

się w WMS. Chcesz wiedzieć więcej? Zapraszam 

na MISJE.SDS.PL 

Dk. Paweł Radziejewski SDS 

Osiołek – wygodny środek transportu. 

19

Zgodnie z zapowiedzią zawartą w artykule „Minęło już 40 lat…” z marcowego numeru naszej 

gazetki [Nasza Parafia Nr 2 (186) 2012 z 5 marca 2012 r., str. 13], wspominającym zmarłego przed 

40 laty Ludwika Zielińskiego (1911–1972), długoletniego kierownika Szkoły Podstawowej Nr 1 

w Obornikach Śl., przedstawiamy szerszy materiał ukazujący tę wartościową postać, a uzyskany 

dzięki staraniom i uprzejmości Pani Ireny Zielińskiej, synowej Pana Ludwika. 

Redakcja 

Pana Ludwika Zielińskiego 

poznałam w 1968 r., kiedy 

zamieszkałam w Obornikach 

Śląskich i zostałam zatrudniona 

jako nauczycielka języka 

polskiego w starszych 

klasach Szkoły Podstawowej 

Nr 1, której był kierownikiem 

Nie wiedziałam oczywiście, że 

w przyszłości zostanie moim 

teściem. Nowe miejsce pracy 

zawsze wiąże się ze stresem, 

uważałam więc, żeby nie podpaść. 

Pisałam konspekty i starannie 

przygotowywałam się 

do lekcji. Pan Kierownik ze spokojem obserwował 

nowo zatrudnionych młodych nauczycieli, a była nas 

spora grupka. Był wymagający, konsekwentny w realizacji 

planów, sprawdzał dokumentację, hospitował 

lekcje. Potem indywidualnie omawiał je z nauczycielem 

podkreślając walory i omawiając błędy. Nigdy 

nie był złośliwy i zawsze starał się pomóc. Czułam 

respekt przed nim i jego zastępcą Panem Bolesławem 

Sławnym. Ich metody pracy budziły uznanie. 

Przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych 

był okresem organizowania wielu uroczystości, akademii, 

rocznic państwowych. Poloniści, historycy 

i nauczyciele zajęć plastycznych mieli sporo pracy. 

Po zajęciach lekcyjnych odbywały się w szkole próby, 

dekorowano sale i robiono scenografie. Często 

widywaliśmy Pana Kierownika, jak przechadzał się 

po szkole, zaglądał na próby, czasem zażartował 

lub rzucił jakąś uwagę. Nieraz mówił: „Dość, dzieci, 

idziemy do domu odpoczywać”. 

W 1969 roku wyszłam za mąż za syna Pana 

Ludwika, Władysława Zielińskiego, i zamieszkałam 

w ich domu. Byłam skrępowana nową sytuacją, ale 

20 

„Od dziecka pragnąłem 

zostać nauczycielem” 

serdeczność i troska, jaką otoczyli mnie mąż i teść, 

szybko przełamała lody. Czułam ich opiekę, a Tatę 

zaczęłam traktować jak prawdziwego ojca. Pomagał 

mi w wielu czynnościach domowych, doradzał, a jeśli 

coś mi nie wyszło, zawsze mogłam liczyć na Jego 

życzliwość i wyrozumiałość. Miałam w nim serdecznego 

przyjaciela. Czasem opiekował się także naszą 

małą córeczką. Mawiał: „Idźcie na spacer, wybierzcie 

się na bal nauczyciela, ja sobie poradzę”. 

Pamiętam Tatę, jak o godzinie szóstej rano wstawał, 

jadł śniadanie i spacerkiem, z założonymi do 

tyłu rękami, szedł do szkoły, aby obejść cały teren, 

sprawdzić, czy jest posprzątane, czy nikt nie włamał 

się do budynków, czy są już osoby odpowiedzialne za 

porządek, czy przywieziono do kuchni produkty na 

obiady dla uczniów. Kiedy pytaliśmy, dlaczego idzie 

tak wcześnie, odpowiadał, że prawdziwy gospodarz 

musi się troszczyć o powierzone mu mienie. Szkoła 

była rzeczywiście Jego wielką troską i życiową pasją. 

Wszystko, co robił, było związane ze szkołą, „jego 

szkołą”. Żył sprawami uczniów, cieszyły go sukcesy 

wychowanków startujących w olimpiadach, konkursach 

artystycznych, zawodach sportowych. Znał ich 

nazwiska, ich warunki życia, a potrzebującym pomagał, 

dając im szanse na dalszy rozwój. Pomagał także 

nauczycielom w trudnych sytuacjach życiowych. 

Nagła choroba i Jego niespodziewane odejście 

były dla nas wielkim ciosem. Duża część grona 

nauczycielskiego okazała nam po śmierci Taty wiele 

gestów przyjaźni, za co byliśmy Im bardzo wdzięczni. 

Teraz, po czterdziestu latach, kiedy wspominam tamte 

trudne dni, nadal mam głębokie poczucie straty. Jednocześnie 

dziękuję losowi za to, że mogłam poznać 

takiego Człowieka. Miał wizję stworzenia wspaniałej 

szkoły i mimo wielu trudności starał się tę misję życiową 

realizować. Bardzo przeżywał odejście z pracy 

i pożegnanie ze szkołą. 

Oborniki Śląskie – prawdopodobnie 1947/48 

Przeglądając dokumenty rodzinne odnalazłam 

wspomnienia Taty z pierwszych lat jego pracy. Oto, 

co napisał. 

„Od dziecka pragnąłem zostać nauczycielem. 

Nie było to łatwe z powodu warunków materialnych, 

ale udało się. Aby nie obciążać rodziców, w bursie 

utrzymywałem się z korepetycji. Dyplom uzyskałem 

w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim 

w Czortkowie w 1931 r. Przez półtora roku pozostawałem 

bez pracy, potem nastąpiła służba obowiązkowa 

w wojsku, a po jej ukończeniu uzyskałem mianowanie 

na tymczasowego nauczyciela w siedmioklasowej 

szkole w Mielnicy nad Dniestrem. Wiązało się to 

z wyjazdem z domu rodzinnego w nieznane miejsce. 

Z nową pracą wiązałem dużo nadziei i planów. Następnie 

drogą zamiany Inspektorat Szkolny powierzył mi 

obowiązki nauczyciela w szkole we wsi Turki, oddalonej 

o dziewięć kilometrów od miasta powiatowego. 

Wieś położona wśród lasów nad Bugiem liczyła 42 

numery, ziemie były tam liche, piaszczyste. Majątek 

ubogiej ludności stanowiły nadbużańskie łąki, las, 

ludzie utrzymywali się z pracy w lesie za 80 groszy 

dziennie z własnym wyżywieniem. Było więc dużo 

kłusowników i leśnych złodziei, bo musieli jakoś 

wyżywić rodziny. We wsi mieszkały rodziny polskie, 

jedna rosyjska i jedna żydowska (w karczmie naprzeciwko 

szkoły). 

Skład społeczny wsi był jednolity, większość 

stanowiła biedota, a starsze pokolenie składało się 

przeważnie z analfabetów lub umiejących modlić się 

„z książeczki”. Poprzedni nauczyciel przychodził na 

zimę i uczył każdego dnia w innej chałupie, wiosną 

wędrował do miasteczka, do pracy w cegielni. Wszystkie 

budynki we wsi były drewniane, tylko ufundowana 

przez hrabiego szkoła była murowana (z wielkim 

dachem krytym gontem). Ponadto szkole, po komasacji, 

przydzielono pół hektara piaszczystej ziemi 

bez ogrodzenia. W szkole była jedna duża klasa, kilka 

ławek, tablica, stół, krzesło i szafa na akta szkolne. 

Mieszkanie nauczyciela składało się z dwóch pokoi 

i kuchni bez żadnych mebli. Byłem przerażony, jak ja 

tu sobie poradzę. Do szkoły przychodziło sześćdziesięcioro 

dzieci ze wsi i przysiółków. Powstały cztery 

oddziały łączone po dwie klasy. Nauka odbywała się 

następująco: trzy godziny dziennie dla starszych dzieci 

i dwie dla młodszych. Tygodniowo było to trzydzieści 

godzin pracy. 

Pracę rozpocząłem od siebie, przygotowując 

konspekty w oparciu o notatki z Seminarium. Z szafy 

wyjąłem dzienniki z lat poprzednich i zacząłem układać 

rozkład materiału. Miałem wiele wątpliwości, 

nie wszystko wiedziałem. Musiałem udać się do 

oddalonej o sześć kilometrów szkoły, aby uzyskać 

pomoc. Zostałem serdecznie przyjęty, zaprzyjaźniłem 

się z uczącymi tam nauczycielami i ta współpraca 

utrzymała się do końca mego pobytu w Turkach. Dzięki 

tym kontaktom łatwiej było mi rozpoczynać zapisy 

do szkoły. Do tego dnia solidnie się przygotowałem. 

Było to moje pierwsze spotkanie z mieszkańcami wsi. 

Starałem się jak najwięcej dowiedzieć o rodzinach 

i dzieciach, o ich problemach, troskach i marzeniach. 

Rozmawiałem z rodzicami o ich życiu, sprawach 

domowych, dzieciach, jak żyją i czym się zajmują. 

Ja także opowiedziałem szczerze o moich sprawach 

osobistych, o moich planach i o tym, jak będę chciał 

uczyć dzieci oraz chętnych dorosłych. Na zakończenie 

spotkania poczęstowałem wszystkich cukierkami, 

co dzieciom sprawiło wielką radość, bo nie były one 

wtedy tak dostępne jak dziś. Wiedziałem, że czeka 

mnie ciężka praca, praca u podstaw. Pragnąłem nie 

tylko ich nauczać, ale także pomagać w organizacji 

codziennego życia. Następnego dnia po spotkaniu pod 

drzwiami szkoły znalazłem łóżko, stół i krzesło. Nigdy 

się nie dowiedziałem, kto to dostarczył. Ta pierwsza 

szczera rozmowa stała się zaczątkiem więzi, która 

przetrwała przez dwanaście lat, aż do mojego wyjazdu 

na Ziemie Odzyskane. Do dzisiaj utrzymuję kontakty 

z niektórymi moimi wychowankami rozsianymi po 

całej Polsce. 

Rozpoczął się rok szkolny i codzienna, sumienna 

praca. Nigdy nie poszedłem na lekcję nieprzygotowany. 

Sporządzałem konspekty oraz potrzebne pomoce 

naukowe: tablice ortograficzne, obrazki do przyrody, 

21

historii i geografii. Korzystałem z materiałów zawartych 

w różnych czasopismach. Wypożyczałem niektóre 

pomoce z zaprzyjaźnionej szkoły, ale to wymagało 

wędrówki sześć kilometrów w jedną stronę. Dzieci 

były grzeczne, kochane, z przejęciem wpatrywały 

się we mnie, kiedy prowadziłem lekcje. Było cicho 

jak makiem zasiał. Widziałem, że dzieci były bardzo 

spragnione wiedzy o dalekim świecie i o tym, jak żyją 

inni ludzie. Żeby trochę zmniejszyć dystans między 

nami, na przerwach i lekcjach gimnastyki włączałem 

się do gier i ćwiczeń, czasem celowo nie łapałem piłki 

lub potykałem się. Wtedy wybuchał spontaniczny, 

choć tłumiony śmiech. Śmiałem się razem z nimi, 

a te sytuacje nas zbliżały i o to mi właśnie chodziło. 

Chciałem, aby dzieci nabrały do mnie zaufania, aby 

zobaczyły, że jestem zwyczajnym człowiekiem, tylko 

starszym i wiedzącym trochę więcej niż one. 

Oborniki Śląskie – 23 VIII 1959 r. 

W miarę możliwości starałem się roztoczyć opiekę 

nad zdrowiem dzieci. Kiedy zauważyłem, że dziecko 

jest smutne, śpiące, ma jakieś ślady zadrapań, sińce, 

prosiłem, aby pozostało po lekcjach. Wtedy na osobności, 

w moim skromnym mieszkaniu, rozmawiałem 

z dzieckiem i pytałem, czy nie jest chore, czy mogę 

w czymś pomóc, czy nikt nie robi mu krzywdy. Nie 

zawsze dzieci chciały się otworzyć i szczerze opowiedzieć 

o swoich troskach. 

Byłem wówczas kawalerem. Cały czas poświęcałem 

szkole, a naprawdę było co robić. Wymagało to 

oczywiście dużo cierpliwości i mego młodzieńczego 

zapału. Powoli dzieci nabierały do mnie zaufania, 

22 

a ja uczyłem się, jak do nich dotrzeć i zrozumieć ich 

problemy. Czasem przychodzili też po poradę rodzice. 

Długa, żmudna praca po wielu latach przyniosła 

owoce, co szczególnie odczułem w czasie wojny, kiedy 

nawzajem sobie pomagaliśmy. 

Dzieci zawsze były chętne do pomocy i odpowiadały 

na każdy mój apel. Na początku wspólnie 

uporządkowaliśmy i upiększyliśmy klasę. Obrazki, 

rysunki dzieci, pomoce naukowe, prace wykonane 

przez dzieci na lekcjach zawiesiliśmy na ścianach. 

Na parapetach ustawiliśmy doniczki zrobione przez 

starszych uczniów ze szczepkami pelargonii przyniesionymi 

z domu. W tym czasie nawiązałem znajomość 

z panem leśniczym. Po rozmowie z rodzicami i dziećmi 

zaproponowaliśmy, że pomożemy w lekkich pracach, 

takich jak zbieranie żywicy, jagód, pielenie szkółek, 

sadzenie lasu. W zamian otrzymamy żerdzie i słupki do 

ogrodzenia terenu szkolnego. 

Najpierw ustawialiśmy płot 

wzdłuż drogi. Zrobiliśmy też 

bramę i furtkę. Za tępienie 

chwastów i prace w szkółkach 

dostaliśmy trochę pieniędzy 

na gwoździe. Kiedy skończyliśmy 

te prace, zaprojektowaliśmy 

plan całego terenu 

szkoły: gdzie będzie ogródek, 

gdzie szkółka, gdzie boisko, 

a gdzie podwórze szkolne. 

Obsadziliśmy teren szkoły 

drzewkami otrzymanymi od 

leśniczego, ze słomy i łyka 

zrobiliśmy maty i osłoniliśmy 

je przed sarnami i zającami na 

okres zimy. 

Z materiału otrzymanego 

za prace w lesie zrobiliśmy 

też w klasie składaną scenę. W wielkiej tajemnicy 

przygotowaliśmy się do naszego pierwszego przedstawienia. 

Role były rozdane. Próby odbywały się 

wieczorami. Scena była oparta na klockach, podłoga 

z pożyczonych desek, kulisy z żerdzi i grubego szarego 

papieru, a kurtyna z koców od rodziców. Dekoracje były 

matowane przez „dyrektora teatru”, jak nazwały mnie 

dzieci. Stroje i rekwizyty wykonywaliśmy na pracach 

ręcznych i rysunkach. Gdy wszystko było gotowe, 

pomyśleliśmy o organizacji imprezy. Wybraliśmy kasjera, 

rozprowadzających na miejsca, porządkowych 

i portierów. Ze starych zeszytów zrobiliśmy bilety, na 

szkole i w środku wioski wywiesiliśmy afisze. Przed 

samym przedstawieniem odbył się przemarsz przez 

wieś, a dzieci zapraszały wszystkich do szkoły, śpiewając 

„ zapraszamy, zapraszamy, dziś wesoło będzie 

z nami”. Panowało ogólne ożywienie. Wszyscy czuli 

też tremę, jak przed prawdziwym spektaklem. Klasa 

zapełniała się publicznością, przyszli wszyscy 

mieszkańcy wsi, dziadkowie, rodzice, 

młodzież. Zebranych powitali wybrany 

uczeń i ja. Zabrzmiał gong. Kurtyna została 

odsłonięta. Na samym początku mieliśmy 

wpadkę. Mimo suflera ktoś zapomniał tekstu. 

Śmiech na widowni, ale już za chwilę opanowaliśmy 

tremę. Wszystko toczyło się gładko 

aż do chwili, kiedy zgasło światło. Występ 

kończyliśmy przy świecach. Miało to swój 

urok. W imieniu mieszkańców wsi dziękował 

nam pan leśniczy, a brawom nie było końca. 

Nabraliśmy zapału i przygotowaliśmy 

jeszcze jedno przedstawienie „O sierotce 

Marysi” oraz pierwszą choinkę. Ileż było 

emocji podczas jej przygotowania, a potem 

radości w trakcie zabawy. Po choince dla 

dzieci była zabawa dla dorosłych. Oczywiście znaleźli 

się grajkowie, dwaj bracia grający po weselach – trębacz 

i akordeonista, a z przysiółku dotarł perkusista. 

Zabawa trwała do północy, bez alkoholu. Wszyscy na 

moją prośbę spokojnie, bez sprzeciwu, dziękując za 

miły wieczór, poszli do domu. 

Przyszła wiosna, a z nią prace w ogródku i na 

poletkach. Za pieniądze z przedstawień kupiliśmy 

nasiona - nie oczekiwaliśmy pomocy od rodziców, 

którzy nie mieli z czego pomagać szkole. Na boisku 

szkolnym z drewna zrobiliśmy przyrządy gimnastyczne: 

drążek, równoważnię, skocznię, słup do 

wspinania. Kupiliśmy piłkę, siatki, linki. Ogrodziliśmy 

miejsce na sad i zasadziliśmy drzewka owocowe. 

Wszystkie prace wykonywałem wspólnie z uczniami, 

bez obciążania rodziców. 

Gdy dziecko nie przychodziło do szkoły lub miało 

kłopoty w nauce, odwiedzałem rodziców w ich domu 

i rozmawiałem o przyczynach kłopotów. Podczas 

rozmów dowiadywałem się o ich trudnym życiu, 

o sprawach rodzinnych, chorobach. Byli to przeważnie 

bardzo biedni ludzie borykający się z ogromnym 

niedostatkiem. Starałem się im pomóc w miarę moich 

możliwości. Jeżeli mi się to udawało, miałem wielką 

satysfakcję. Czasem, ośmieleni moją życzliwością, 

odwiedzali mnie, prosząc o radę, napisanie podania 

o odroczenie podatku, przydział drzewa lub w sprawach 

sądowych. 

Wieś rządziła się własnymi prawami. Zdarzały się 

wypadki pobić lub podpaleń z zemsty, a nawet zabójstwa, 

o których wszyscy wiedzieli, ale obowiązywała 

zmowa milczenia. Każdy bał się o swoją skórę. Nie były 

to łatwe czasy. Czasem po wielu rozmowach udawało 

Legitymacja członkowska ZNP – 1946 r. 

mi się namówić skłócone strony do zgody, ale ludzie 

byli uparci, zawzięci. To była dla mnie prawdziwa 

szkoła życia. 

Nie zapominałem jednak o moich podstawowych 

obowiązkach, o pracy z dziećmi. Uczniowie z IV klasy 

opuszczali szkołę. Było ich dwanaścioro. Wśród nich 

trzech było naprawdę zdolnych. Zachęcałem ich do 

dalszej nauki. Nieśmiało sugerowałem rodzicom, 

aby dali im szansę na dalsze kształcenie. Warunki 

materialne były główną przeszkodą, ale w końcu ich 

przekonałem i zgodzili się. Po wakacjach widziałem 

ich codziennie przechodzących obok szkoły. Musieli 

dotrzeć do miasta, codziennie osiemnaście kilometrów. 

Pytałem ich często, jak im idzie w szkole, 

myślałem, czy wytrwają, czy nie załamią się, czy nie 

zniechęcą się, czy nie odpadną na trudnej drodze 

do wiedzy i lepszego życia. Przychodzili do mnie 

po pomoc i radę. Wspierałem ich i pomagałem im. 

I wytrwali, wszyscy trzej ukończyli siedmioklasową 

szkołę męską. Jeden z nich zdał do gimnazjum, 

a dwóch do średniej szkoły przemysłowej. Nadal 

uczyli się dobrze. Wiedziałem o tym, byłem też 

w kontakcie z tymi szkołami i ich nauczycielami. 

Podziwiałem tych chłopców, byłem z nich dumny. Jeden 

z nich w gimnazjum otrzymał stypendium i mógł 

zamieszkać w bursie, a dwaj dalej maszerowali jak 

żołnierze po dziewięć kilometrów tam i z powrotem 

do szkoły, po naukę, po zawód, po chleb. 

23

Moim wielkim pragnieniem było, by rozpoczęta 

przeze mnie praca została uwieńczona sukcesem 

przynajmniej tych dzielnych trzech chłopców. Niestety, 

wybuch wojny przerwał ich naukę. Zostali wywiezieni 

na przymusowe roboty do Niemiec. Na szczęście 

po wojnie powrócili do rodzin. Ukończyli szkoły 

średnie, mają dobre stanowiska w województwie 

szczecińskim, jeden z nich po gimnazjum zaocznie 

ukończył uniwersytet. Kiedy dowiedziałem się o tym, 

pomyślałem: to jest właśnie sens pracy nauczyciela. 

Pracując z dziećmi, nawiązałem też kontakt ze 

starszą młodzieżą. Zwrócili się do mnie z prośbą 

o przygotowanie przedstawienia i o pozwolenie korzystania 

z boiska szkolnego w niedzielę. Byli wśród 

nich moi uczniowie, którzy nie podjęli dalszej nauki. 

Oni z czasem stali się moją prawą ręką we wszystkich 

poczynaniach na rzecz szkoły. Starsza młodzież pomagała 

mi w pracy. Zaczęło się od sadu. Wzięte z lasu 

dziczki dzieci szczepiły i uszlachetniały. Trzeba było je 

przesadzać. Ziemia była marna, należało przywieźć 

ziemię z lasu; pomagali w tym starsi chłopcy, którzy 

z zapałem zabrali się do pracy. W gromadzie było 

wesoło. Żartowaliśmy. W naszym wspólnym sadzie 

każde dziecko sadziło zaszczepione przez siebie, swoje 

drzewko, uczyło się przy tym zasad sadownictwa 

i współpracy. Każde opuszczające szkołę dziecko dostawało 

po jednym szczepionym drzewku do swojego 

ogródka przydomowego. Dziewczęta i chłopcy założyli 

klomby przed szkołą. Starsze dziewczęta prowadziły 

poletka doświadczalne, brały udział w konkursach i po 

pewnym czasie zdobywały w powiecie nagrody. Starsi 

chłopcy zasadzili przed szkołą i wzdłuż drogi akacje, 

nie wymagające zbyt dobrej ziemi. 

Opisaliśmy nasze działania na rzecz środowiska 

i szkoła wspólnie z młodzieżą zwróciła się do Polskiego 

Radia we Lwowie o nieodpłatne przekazanie 

dla wsi aparatu radiowego na baterie i akumulator. 

Otrzymaliśmy pozytywną odpowiedź. Przy przygotowaniu 

instalacji pomagali starsi chłopcy, sami 

zamontowali słupy do trzydziestometrowej anteny 

oraz miedzianą i cynkową blachę na uziemienie. Potem 

przygotowaliśmy się do przyjęcia gości ze Lwowa. 

Przy uroczystym wręczeniu radia asystowała cała 

wieś. Szczególnym momentem było podłączenie radia 

i przekręcenie gałki. Nagle ludzie z zapadłej wsi usłyszeli 

głos spikera. Wszyscy zaczęli bić brawo, młodzi 

krzyczeli, podskakiwali, zapanowała ogólna radość. 

Nie mogliśmy uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. 

Ukryta wśród lasów wieś uzyskała po raz pierwszy 

kontakt z szerokim światem. Wiosną i latem w każdą 

24 

sobotę i niedzielę, a jesienią codziennie wieczorem 

mała klasa pełna była ludzi ciekawych informacji ze 

świata. Radio bardzo zintegrowało mieszkańców wsi, 

a szkoła i ja zyskaliśmy wielu przyjaciół. 

Kiedy dach szkolny zaczął przeciekać, zaapelowałem 

do starszego społeczeństwa o pomoc. Nie było 

jednak na remont pieniędzy. Wieś miała w komasacji 

wydzielony kawał lasu z sosnowym starodrzewiem. 

Tak obdarował liczącą wtedy 16 numerów wieś 

umierający stary hrabia. Aby uratować szkołę, należałoby 

dokonać wyrębu części drzew, wykorzystać 

je na więźbę, a część sprzedać na zakupienie blachy. 

Powstał o to długotrwały spór. 

Bogatsi i spadkobiercy z tych 16 numerów dążyli 

do wyrębu drzew, sprzedania ich i podziału pieniędzy 

między siebie. Z moimi argumentami ratowania szkoły 

nie bardzo się zgadzali. Biedniejsi popierali mnie, mieli 

dzieci chodzące do szkoły, chcieli pomóc. Sprawa ta 

stała się tematem wielu rozmów, ważyły się jej losy. 

Mijały miesiące. Straciłem już nadzieję, że się uda 

nakłonić większość mieszkańców do remontu dachu. 

Sprawa stawała się pilna. Kolejny rok pogarszał stan 

budynku. Wreszcie, nie wiem już na którym zebraniu, 

zapadła pozytywna decyzja. Oczywiście opór starszych 

przełamała współpracująca ze mną młodzież. 

Byłem im ogromnie wdzięczny, bez ich wsparcia 

przegrałbym. Nie mogłem z podniecenia usnąć do 

rana. Nawet teraz, kiedy o tym myślę, czuję podekscytowanie. 

Po raz setny przeglądałem wcześniej 

opracowany projekt. Zadawałem sobie pytanie, jak to 

się stało, że ci ubodzy ludzie potrzebujący pieniędzy 

zachowali się jak świadome, dojrzałe i bogate społeczeństwo. 

Promieniałem z radości. 

Nie chciałem odkładać remontu. W krótkim czasie 

przystąpiliśmy do działania. Powołaliśmy komitet, 

który zajął się tymi sprawami. We wszystkich pracach 

pomagali znający się na dekarstwie dorośli 

oraz starsza młodzież. Nie upłynęło kilka tygodni, 

a szkoła stojąca przy trakcie na piaszczystym pagórku 

błyszczała w słońcu i w księżycowej poświacie blaskiem 

nowego, wspólnie zbudowanego dachu. Mała 

szkoła stojąca na półhektarowym placu, prawie na 

pustkowiu, przybrała odświętną szatę. Była otoczona 

kwiatami, kwitnącymi młodymi drzewkami, bujną 

roślinnością na poletkach, intensywnie pachnącymi 

drzewami akacji. Dookoła biegały rozbawione dzieci, 

chłopcy i dziewczęta grali w piłkę na boisku. Słychać 

było radosny śmiech i nawoływania. I oto ta wiejska 

szkółka powoli stawała się sercem wsi. Pod jej dachem 

gromadzili się wszyscy mieszkańcy. Najmłodsi, aby 

się uczyć abecadła, starsi, aby zdobywać wiadomości 

o świecie, pogawędzić lub się zabawić. Stojąc wraz 

z rodzicami, patrzyłem na nią z wielkim wzruszeniem 

i poczuciem zwycięstwa, ale wiedziałem, że bez ich 

pomocy nie osiągnąłbym tego. W nawale pracy nie 

myślałem o tworzeniu organizacji czy stowarzyszeń, 

chociaż miałem taki pomysł na dalsze lata. 

Niedługo po tych wydarzeniach moje życie osobiste 

uległo zmianie. Byłem szczęśliwym narzeczonym 

i w lutym 1938 roku poślubiłem Józefę Wróblewską, 

a w grudniu urodziła się nam córeczka Krysia. Byliśmy 

bardzo szczęśliwi. Ale nad światem zawisła groźba 

wojny. Nikt nie brał tego poważnie. My także. Teraz 

przybyło mi obowiązków, nie tylko szkoła, także troska 

o rodzinę i pomoc w domu. 

Nasze spokojne życie w Turkach, w powiecie 

Kamionka Strumiłowa, z dala od zgiełku świata, 

przekreślił wybuch wojny. Mówiło się, że Rosjanie też 

mogą przekroczyć granice. Trwały przygotowania do 

obrony Lwowa. Jako porucznik stawiłem się do mego 

obwodu 1 września 1939 r. W pierwszym dniu obrony 

Lwowa zostałem ranny. Ze szpitala wróciłem do szkoły 

i do rodziny. Zostałem zatrudniony jako nauczyciel 

rosyjskiego w radzieckiej szkole. 

Nastały straszne czasy. Wtedy właśnie przekonałem 

się, jak nasza wieś przez minione lata zjednoczyła się, 

odrzuciła waśnie i swary, jak sobie nawzajem pomagaliśmy. 

Nikt nikogo nie wydał, ukrywano rodzinę 

żydowską, także pod okupacją niemiecką. Nikt nie 

zginął w łagrach sowieckich ani obozach niemieckich. 

Wszyscy szczęśliwie przeżyli mroki okupacji. Ja i moja 

rodzina dużo zawdzięczamy tym dobrym, szlachetnym 

ludziom. Odwzajemniałem się im, czym mogłem i jak 

mogłem. Tworzyliśmy jedną zjednoczoną w nieszczęściu 

rodzinę. Byłem z nich naprawdę dumny. Czułem, 

że oni także mnie pokochali szczerym sercem. 

W marcu 1944 r. wieś została spalona. Moja 

rodzina, a mieliśmy wtedy dwumiesięcznego synka 

Władzia, była już wieziona do obozu niemieckiego. 

Dzięki pomocy życzliwych ludzi udało się nam zbiec 

z transportu. Zatrzymaliśmy się na krótko w Lisiej 

Górze (powiat Tarnów), gdzie od lutego do wakacji 

1945 r. uczyłem w szkole. 

Z dniem 1 września 1946 roku, na własną prośbę, 

zostałem przeniesiony do siedmioklasowej Publicznej 

Szkoły Powszechnej w Obornikach Śląskich. Od 

samego początku do chwili obecnej z takim samym 

zapałem, jak w pierwszych latach, zabrałem się do 

pracy, najpierw jako nauczyciel, a potem kierownik 

szkoły. Teraz odbywa się to w innych warunkach. Daję 

z siebie maksimum wysiłku dla dobra uczniów i szkoły, 

a także dla środowiska, w którym żyję. 

Z niektórymi mieszkańcami mojej pierwszej wsi 

utrzymuję kontakt, chociaż rozpierzchli się po całej 

Polsce. Piszemy do siebie, rozmawiamy przez telefon, 

a nawet sporadycznie się odwiedzamy. To piękne, że 

na razie nie tracimy kontaktu. 

Po dziewiętnastu latach pracy nauczycielskiej 

widzę jej wyniki. Poczucie, że miałem to szczęście 

i mogłem nauczać, kształtować osobowość młodych, 

uczyć miłości do tradycji, szacunku dla naszej historii 

i Ojczyzny jest dla mnie wielką nagrodą. Cieszy 

mnie, że zdołałem nakłonić ludzi do odbudowania 

zniszczonej szkoły, że powstały gabinety, pracownie, 

działka szkolna, sala gimnastyczna, boisko, że szkoła 

jest dobrze zaopatrzona w pomoce naukowe, sprzęt, 

narzędzia, maszyny, aparaty. Dzięki sumiennej pracy 

naszego Grona Nauczycieli uczniowie dostają się do 

szkół średnich, cieszą się dobrą opinią, zdobywają 

stypendia, wygrywają olimpiady, konkursy, często 

kończą studia, a nawet robią doktoraty. Wracają 

czasem do Obornik i podejmują pracę w instytucjach 

wspomagających naszą szkołę, a także w „naszej 

Jedynce”. Inni pracują na odpowiedzialnych stanowiskach 

w różnych miejscach. Są naszymi ambasadorami 

w społeczeństwie i ułatwiają nam pracę. Szkoła 

nasza jest wysoko oceniana przez władze oświatowe 

powiatu, a to bardzo miłe uczucie. 

Kończąc wyznam, że moją pracą spłacam dług 

wdzięczności dla mojej Ojczyzny, że mogłem spełnić 

swoje marzenia zawodowe. O pracy na Ziemi Obornickiej 

być może napiszę, jak znajdę czas, gdyż ten 

okres wymaga dokładniejszego ujęcia. 

Ludwik Zieliński, 20 października 1950 r.” 

25

Spotkania ze sztuką, 

Spotkania z człowiekiem 

września 2012 r. uroczystą Mszą świętą 

w kościele p.w. Św. Judy Tadeusza 

20 

i Św. Antoniego Padewskiego rozpoczął 

się nowy rok akademicki na Uniwersytecie 

Trzeciego Wieku „Atena” w Obornikach Śląskich. 

Uczestniczyło w niej wielu słuchaczy 

i gości. Koncelebrowali ją proboszcz parafii 

ks. dr Jacek Wawrzyniak oraz gość z Wyższego 

Seminarium Duchownego w Bagnie 

ks. mgr Romuald Baingo, który również 

wygłosił homilię. Mówił on o przezwyciężaniu 

trudności życiowych i wyzwaniach 

w podejmowaniu różnego rodzaju zadań 

na Uniwersytecie; o niezależności w podejmowaniu 

decyzji, o odwadze wypowiedzi, 

o przynależności związanej z pragnieniem 

uczestniczenia w zajęciach dla siebie i innych. 

Życzył przyjemnego i radosnego działania 

z Bogiem i Maryją, we wspólnocie, jaką 

tworzą jej wszyscy członkowie. Wszyscy 

wierni śpiewali pieśni wraz z członkami 

naszego chóru. Pani Krystyna Michaliszyn 

i pani Teresa Krajewska poprowadziły modlitwy 

wiernych połączone z prośbami o łaski 

na nowy rok akademicki. 

Druga część pierwszego powakacyjnego 

spotkania odbyła się w Obornickim Ośrodku 

Kultury. Prezes SUTW „Atena” pani Irena 

Małkiewicz powitała wszystkich stałych 

26 

i nowych słuchaczy oraz przybyłych gości: 

Burmistrza Miasta i Gminy Pana Sławomira 

Błażewskiego, Dyrektor Gimnazjum 

w Obornikach Śl. Panią mgr Jadwigę Grekulińską, 

Dyrektor OOK Panią Halinę Muszak, 

Prezes Oddziału ZNP i radną Panią Bożenę 

Magnowską, ks. dra Jacka Wawrzyniaka 

i ks. mgr. Romualda Baingo oraz redaktorów 

prasy lokalnej. Słuchacze i goście wysłuchali 

pieśni, hymnu „Gaudeamus”, hymnu o Obornikach 

Śl. i hymnu SUTW „Atena”w wykonaniu 

chóru pod kierownictwem pani Ewy 

Skubisz. Prezes przedstawiła działalność 

i osiągnięcia chóru z ostatnich miesięcy. 

Następnie dr Natalia Oleszczuk wprowadziła 

słuchaczy w arkana wiedzy o sztuce. 

Temat jej wystąpienia brzmiał: „Michał 

Anioł – tytan pracy”. Prelegentka opowiedziała 

o twórczości Michała Anioła w różnych 

dziedzinach sztuki. Na początku w skrócie 

omówiła lata młodości, stosunki rodzinne, 

okres kształcenia we Florencji. Wspomniała 

o zniekształceniu nosa wskutek złamania podczas 

bójki, o tym, że Michał Anioł był człowiekiem 

trudnym we współżyciu. Potem opisała 

jego twórczość w dziedzinie rzeźbiarstwa, 

malarstwa, poezji i architektury. Pokazała 

na zdjęciach przykłady rzeźb (Pietę Watykańską, 

Kupidyna, Dawida, Niewolników). 

Wskazała na różnice w budowie i proporcji 

rzeźb oraz ich wyglądu w różnych okresach 

pracy artysty. Prelegentka mówiła również 

o freskach w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. 

Fresk „Sąd ostateczny” to dzieło sztuki 

powstałe w szale twórczym jako jeden wielki 

obraz, przedstawiający tłum, muskularność 

i wielkość postaci, ujęcia przedstawiające ból, 

rozpacz i smutek. 

Michał Anioł nie czuł się architektem, ale 

na żądanie papieża zaprojektował między 

innymi Bazylikę Św. Piotra, która zachwyca 

po dziś dzień. Prelegentka poświęciła też 

kilka słów poezji. Wiersze Michała Anioła 

zostały przetłumaczone na język polski między 

innymi przez Leopolda Staffa. Jako uzupełnienie 

wykładu każdy słuchacz otrzymał 

wiersz autorstwa Michała Anioła, fragment 

z jego myśli i fragment umowy dotyczący 

wykonania Piety. 

Prezes Irena Małkiewicz podziękowała 

Dyrektor Gimnazjum Pani Jadwidze Grekulińskiej 

za współpracę przy organizacji kursów 

komputerowych dla seniorów. Burmistrz 

Miasta i Gminy Pan Sławomir Błażewski 

życzył wszystkim owocnej pracy i sukcesów 

w nowym roku akademickim. Wiele radości 

i zadowolenia oraz wspaniałej współpracy 

życzyła też Dyrektor OOK Pani Halina 

Muszak. Prezes Irena Małkiewicz przekazała 

kilka ogłoszeń. Przypomniała też o rodzajach 

zajęć i działalności poszczególnych sekcji, 

a także o imprezach organizowanych w najbliższym 

czasie. 

Zdjęcia wykonała, nagrania dokonała i relację 

ze spotkania zapisała Krystyna Wiśniewska – 

członek Zarządu SUTW „Atena”. 

Niedziela liczenia wiernych – 21.10.2012 

Kościół 

Liczba wiernych (5 tys.) Liczba rozdanych Komunii św. 

Mężczyźni Kobiety Mężczyźni Kobiety 

Kościół parafialny NSPJ 332 492 99 255 

Kaplica w Kuraszkowie 18 32 6 21 

Kaplica mszalna w Morzęcinie Wlk. 7 12 2 10 

Kaplica w Domu Pomocy Społecznej 5 18 10 30 

Razem 362 554 117 316 

916 (18,32 %) 433 (8,66 %) 

Obecność na Mszy św. Przystępujący do Komunii św. 

Mężczyźni Kobiety Razem Mężczyźni Kobiety Razem 

Kościół parafialny JTiAP 18.00 31 60 91 19 38 57 

Kościół parafialny JTiAP 8.30 107 128 235 40 90 130 

Kościół parafialny JTiAP 11.00 223 227 450 38 90 128 

Kościół parafialny JTiAP 12.30 226 281 507 41 89 130 



Kościół parafialny JTiAP Razem 699 879 1578 180 398 578 

Golędzinów 9.45 34 50 84 8 16 24 

Kowale 9.45 15 42 57 7 24 31 

Razem (kościół oraz kaplice) 748 971 1719 195 438 633 

Szpital Leśny 

16.00 2 1 3 2 1 3 

27

Kronika parafii NSPJ 

Kronika 

parafialna 

W niedzielę 23 września odbyło się spotkanie 

organizacyjne dla rodziców i młodzieży podejmującej 

przygotowanie do sakramentu bierzmowania. 

W środę 26 września o godz. 18.30 sprawowana 

była Msza św., a po niej nabożeństwo 

z modlitwą o uzdrowienie, które poprowadził o. 

Andrzeja Smołka SS.CC, diecezjalny egzorcysta. 

Msza św. była wprowadzeniem do Seminarium 

Odnowy Wiary, które potrwa do 29 listopada. 

18 października uczestnicy seminarium przyjęli 

Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. 

W poniedziałek 1 października rozpoczęły się 

nabożeństwa różańcowe dla dzieci i dorosłych. 

Różaniec o godz. 18.00 prowadzili rodzice z grupy 

Różańca Rodziców; po nim sprawowana była Msza 

św. w intencji dzieci i rodziców. 

W piątek 5 października od godz. 16.30 prowadzona 

była spowiedź pierwszopiątkowa dla dzieci. 

O godz. 17.00 odbyło się nabożeństwo i poświęcenie 

różańców dla dzieci przygotowujących się 

do Pierwszej Komunii Świętej. 

W sobotę 6 października kapłani odwiedzili 

chorych z posługą sakramentalną. 

W pierwszą niedzielę miesiąca 7 października 

podczas Mszy św. o godz. 12.30 odbyła się 

uroczystość udzielania chrztu św. Poprzedziła 

ją katecheza chrzcielna dla rodziców i rodziców 

chrzestnych. 

Również podczas Mszy św. o godz. 12.30 

dzieciom, które w tych tygodniach obchodziły 

pierwszą rocznicę urodzin i chrztu św., zostało 

udzielone błogosławieństwo rocznych dzieci. 

Akcja Katolicka prowadziła zbiórkę do puszek 

na posiłki w szkołach dla dzieci z rodzin w trudnej 

sytuacji materialnej - zebrano 1307,11 zł. 

W czwartek 11 października, w 50. rocznicę 

otwarcia Soboru Watykańskiego II, Benedykt XVI 

uroczyście zainaugurował Rok Wiary. Naszą łączność 

z Ojcem Świętym i Kościołem powszechnym 

wyraziliśmy podczas Mszy św. o godz. 18.30, 

wnosząc do kościoła w uroczystej procesji Katechizm 

Kościoła Katolickiego oraz dokumenty 

Soboru Watykańskiego II. 

Msza św. o godz. 18.30 odprawiana była w intencjach 

Akcji Katolickiej i jej członków. 

W piątek 12 października Międzyparafialny 

Zespół Caritas prowadził w Domu Katolickim 

zbiórkę odzieży używanej oraz drobnego sprzętu 

AGD dla osób potrzebujących. 

W sobotę 13 października pod hasłem „Św. 

Jadwiga patronką domowego Kościoła i nauczycielką 

wiary” grupa parafian uczestniczyła 

w pieszej pielgrzymce do grobu św. Jadwigi Śląskiej 

w Trzebnicy, organizowanej przez Domowy 

Kościół Ruchu Światło-Życie. Opiekunem naszych 

parafian był ks. proboszcz. 

16 i 19 października Międzyparafialny Zespół 

Caritas wydawał w Domu Katolickim żywność dla 

osób w trudnej sytuacji materialnej. 

W niedzielę 14 października pod hasłem: „Jan 

Paweł II – papież rodziny” przeżywaliśmy Dzień 

Papieski. Z tej okazji była prowadzona zbiórka do 

puszek na stypendia naukowe dla młodzieży w ramach 

Dzieła Nowego Tysiąclecia. Zebrano 1120 zł. 

Po Mszy o godz. 18.30 odbyło się nabożeństwo 

do błogosławionego Jana Pawła II. 

Po Mszy odprawianej o godz. 12.30 odbyło się 

spotkanie formacyjne dla rodziców i dzieci przygotowujących 

się do Pierwszej Komunii Świętej. 

Ofiary składane na tacę w niedzielę 14 października, 

przeznaczone na cele inwestycyjne 

w naszej parafii, wyniosły 4180 zł. Dziękujemy za 

złożone ofiary. 

W piątek 19 października odbyło się spotkanie 

modlitewne Koła Przyjaciół Radia Maryja. O godz. 

18.00 odmówiono różaniec, po nim sprawowana 

była Msza św. w poleconych intencjach. 

W związku z planowaną jesienią przyszłego 

roku pielgrzymką do Ziemi Świętej, w piątki 19 i 26 

października odbyły się spotkania organizacyjne. 

Na pierwszym z nich biblista ks. prof. Ryszard 

Kempiak SDB, wielokrotny przewodnik pielgrzymek, 

przedstawił warianty pielgrzymowania. 

W niedzielę 21 października rozpoczął się w Kościele 

Tydzień Misyjny. Jego celem było zwrócenie 

uwagi na odpowiedzialność wszystkich wiernych za 

dzieło szerzenia wiary. Misje wspieraliśmy modlitwą 

oraz ofiarami, których zebraliśmy 670 zł (w tym 

320 zł za kalendarze). Część zebranych środków 

zostanie przeznaczona na Papieskie Dzieła Misyjne, 

druga część na wyposażenie świetlicy dla 

dzieci i młodzieży w parafii w Brzozdowcach pod 

Lwowem, gdzie pracują salwatorianie. 

Od godz. 15.00 do 18.00 trwała adoracja 

Najświętszego Sakramentu. 

W niedzielę 21 października miało miejsce 

liczenie wiernych uczestniczących we Mszy św. 

i przystępujących do Komunii św. 

Po Mszy odprawianej o godz. 18.30 odbyło się 

spotkanie dla uczniów klas I przygotowujących 

się do bierzmowania. 

OGŁOSZENIA 

PARAFII NSPJ 

Wypominki 

Zbliża się listopad, w którym szczególną pamięcią 

i modlitwą otaczamy naszych zmarłych. Zapraszamy 

do wypisywania imion naszych zmarłych. Kartki wypominkowe 

wyłożone są na stoliku pod chórem. W intencji 

zmarłych będziemy w listopadzie codziennie odprawiać 

Msze św. oraz modlić się na różańcu wyczytując imiona 

zmarłych. Prosimy, aby kartki wypełniać czytelnie. 

Uroczystość Wszystkich Świętych 

Msze św. w kościele NSPJ o godz. 8.00, 10.00 

i 18.30. Nie będzie Mszy św. o 12.30. 

Msza św. na cmentarzu o godz. 14.00. 

Po Mszy procesja na cment. i modlitwa za zmarłych. 

Modlitwa różańcowa za poleconych w wypominkach 

będzie odmawiana w kościele NSPJ od 3 do 30 

listopada codziennie o godz. 18.00. 

Dzień Zaduszny (piątek 2 listopada) 

2 listopada przypada wspomnienie Wszystkich 

Wiernych Zmarłych, czyli Dzień Zaduszny, oraz pierwszy 

piątek miesiąca. Msze św. w kościele NSPJ będą 

oprawiane o godz. 7.00, 17.00 (z udziałem dzieci) i 18.30. 

Spowiedź dla dzieci od 16.30, dla dorosłych od 18.00. 

O godz. 18.30 zostanie odprawiona Msza św. za 

poleconych w wypominkach. Zapraszamy na nią 

szczególnie te rodziny, których bliscy zmarli w ostatnich 

12 miesiącach. 

Różaniec za zmarłych na cmentarzu 

2 listopada o godz. 19.30 . Prosimy o przyniesienie 

ze sobą świec. 

Odpust zupełny 

Od południa 1 listopada do północy 2 listopada 

można uzyskać odpust zupełny dla siebie pod zwykłymi 

warunkami. Wierni, którzy w dniach od 1 do 8 

listopada nawiedzą cmentarz i pomodlą się w intencji 

zmarłych, mogą uzyskać odpust zupełny dla zmarłych. 

Cmentarz Parafialny 

Pragniemy przypomnieć Rodzinom posiadającym 

groby bliskich na cmentarzu parafialnym o konieczności 

wnoszenia opłat za miejsca po 20 latach od pogrzebu 

lub po wcześniejszej rezerwacji. W przypadku 

ich braku, zarządca cmentarza ma prawo udostępnić 

to miejsce pod nowy grób. Informujemy także, że na 

cmentarzu znajduje się dużo miejsc wolnych powstałych 

po przeprowadzonych ekshumacjach oraz po 

grobach zaniedbanych i nieopłacanych. 

Strona parafii NSPJ 

www.parafiaoborniki.sds.pl 

Modlitwa za zmarłych z rodziny 

Panie Jezu Chryste, Ty wzrastałeś w ludzkiej 

rodzinie, otoczony miłością swojej Matki – 

Maryi i Opiekuna, św. Józefa. Ty w otoczeniu 

bliskich pielgrzymowałeś każdego roku do 

Jerozolimy, by przy końcu swego ziemskiego 

życia złożyć tam najdoskonalszą ofiarę na 

drzewie krzyża za zbawienie wszystkich ludzi. 

Okaż swoje miłosierdzie naszym rodzicom, 

dziadkom, rodzeństwu, współmałżonkom, 

rodzicom chrzestnym i wszystkim zmarłym, 

z którymi łączyły nas na ziemi więzy krwi, 

a poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie 

dające wszystkim wierzącym życie wieczne, 

wprowadź ich do niebieskiego Jeruzalem, gdzie 

będą mogli wpatrywać się nieustannie w Twoje 

święte Oblicze. Prosimy Cię o to Panie, który 

żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen. 

Ojcze nasz..., Zdrowaś Maryjo..., Chwała 

Ojcu..., Wieczny odpoczynek... 

28 

29

Kronika parafii JTiAP 

Kronika 

parafialna 

23 września we Mszy św. o godz. 12.30 w sposób 

szczególny uczestniczyły wraz z rodzicami dzieci 

przygotowujące się do I spowiedzi i I Komunii Świętej. 

Po Mszy św. została wygłoszona konferencja. Natomiast 

we Mszy św. o godz. 17.00 wraz z rodzicami 

uczestniczyła młodzież klas drugich i trzecich gimnazjum 

i wszyscy przygotowujący się do przyjęcia 

sakramentu bierzmowania. Po Mszy św. również 

została wygłoszona konferencja. 

25 września, w czwarty wtorek miesiąca, 

modliliśmy się za przyczyną św. Judy Tadeusza 

podczas Mszy św. wotywnej i nowenny. 

25 września odbyło się spotkanie Rady Parafialnej. 

29 września przeżywaliśmy w naszej parafii 

Dzień Chorego. Podczas Mszy św. udzielono sakramentu 

namaszczenia chorych, a po Mszy św. 

odbyło się krótkie nabożeństwo eucharystyczne 

z błogosławieństwem lourdzkim. 

29 września podczas Mszy św. modliliśmy się 

w intencji ks. Michała Gołębiowskiego SDS w dniu 

jego imienin. Po Mszy św. przedstawiciele grup 

parafialnych złożyli życzenia. 

30 września gościliśmy w naszej wspólnocie 

salwatorianina ks. Dawida Rogalę - misjonarza 

z Albanii. Podczas Mszy św. głosił Słowo Boże, 

w którym opisał codzienność, radości i problemy 

pracy duszpasterskiej w tym kraju. Przed kościołem 

zbierał ofiary na potrzeby misji w Albanii, które 

wyniosły 4480 zł. 

1 października rozpoczęły się piękne nabożeństwa 

różańcowe sprawowane w tygodniu o 17.30, 

a w niedziele o 16.30. Zwyczajem lat ubiegłych 

modlitwę z rozważaniami poprowadzą następujące 

grupy: w poniedziałek – Domowy Kościół, we wtorek 

– dzieci, w środę – Żywy Różaniec, w czwartek 

– Wspólnota Rodzin, w piątek – młodzież. 

2 października podczas Mszy św. o godz. 8.30 

modliliśmy w intencji ks. Rafała Masarczyka SDS 

z racji jego imienin. Po Mszy św. przedstawiciele 

grup parafialnych złożyli życzenia. 

5 października odbyło się spotkanie formacyjne 

Straży Honorowej Serca Pana Jezusa. 

6 października po Mszy św. porannej sprawowaliśmy 

nabożeństwo pierwszosobotnie ku czci 

Niepokalanego Serca NMP. W tym dniu odwiedziliśmy 

chorych i starszych wiekiem z posługą 

kapłańską. 

7 października, we wspomnienie Matki Bożej 

Różańcowej, podczas Mszy św. o godz. 8.30 

przeżywaliśmy uroczystą Intronizację figury 

Matki Boskiej Fatimskiej w jej kopii przywiezionej 

z Fatimy przez pielgrzymów. Po Mszy św. nastąpiła 

zmiana tajemnic różańca świętego. Od godziny 

15.00 do 17.00 adorowaliśmy Chrystusa Pana 

w Najświętszym Sakramencie. W tym dniu Akcja 

Katolicka przeprowadziła zbiórkę pieniężną na 

dożywianie w szkołach dzieci z ubogich rodzin - 

zebrano 1632,75 zł. 

9 października sprawowaliśmy Mszę św. wotywną 

i nowennę do św. Antoniego Padewskiego. 

10 października odbyła się konferencja dla rodziców 

i chrzestnych przed niedzielnymi chrztami. 

11 października w kalendarzu liturgicznym 

zgromadzenia zakonnego salwatorianów przypadało 

święto NMP Matki Zbawiciela. W tym dniu 

również podczas Mszy św. o godz. 18.00 wraz 

z całym Kościołem uroczyście rozpoczęliśmy 

Rok Wiary. Msza św. rozpoczęła się od uroczystego 

wniesienia Paschału – symbolu Chrystusa 

Zmartwychwstałego. Następnie przedstawiciele 

poszczególnych stanów i grup parafialnych – 

symbolizujący 12 Apostołów, na których Chrystus 

zbudował Kościół – wnieśli 12 zapalonych 

lampionów. Wniesiono również Księgę Pisma 

Świętego, na której opiera się nasza wiara. Po 

homilii odnowiliśmy przyrzeczenia chrztu św. 

13 października o godz. 10.00 wyruszyła spod 

naszego kościoła Piesza Pielgrzymka do grobu św. 

Jadwigi, z obu naszych obornickich parafii, organizowana 

przez Domowy Kościół. Przewodnikiem 

pielgrzymki był ks. Michał. 

13 października odbyło się ostatnie w tym 

roku nabożeństwo fatimskie. Rozpoczęło się nabożeństwem 

różańcowym o godz. 17.30, po niej 

nastąpiła Msza św., Procesja Światła, różaniec 

fatimski i Apel Fatimski. 

14 października taca na spłacenie remontu naszego 

kościoła wyniosła 6407 zł. Natomiast ofiary 

zbierane do puszek przed kościołem, w ramach 

Dnia Papieskiego, przeznaczone na stypendia dla 

najzdolniejszych uczniów i studentów z ubogich 

rodzin wyniosły 2101,47 zł. Wszystkim składamy 

Bóg zapłać. 

21 października przeżywaliśmy Niedzielę Misyjną, 

która rozpoczęła w Kościele Tydzień Misyjny. Od 

niedzieli do środy gościliśmy w naszej wspólnocie 

alumnów z naszego seminarium w Bagnie diakona 

Pawła Radziejewskiego SDS i kleryka Pawła Barbożaka 

SDS, którzy podczas nabożeństw, kazań i katechez 

przybliżali tematykę misji salwatoriańskich. 

21 października we Mszy św. o godz. 12.30 

szczególnie uczestniczyły dzieci przygotowujące 

się do I Komunii Świętej wraz z rodzicami. Po 

Mszy św. została wygłoszona konferencja i dzieci 

otrzymały różańce. Natomiast we Mszy św. o godz. 

17.00 uczestniczyła wraz z rodzicami młodzież 3 

klasy gimnazjum z naszej parafii i wszyscy przeżywający 

drugi rok przygotowania do sakramentu 

bierzmowania. Po Mszy św. również została wygłoszona 

konferencja. 

23 października, w czwarty czwartek miesiąca, 

sprawowana była Msza św. wotywna i nowenna 

do św. Judy Tadeusza połączona z nabożeństwem 

różańcowym. Natomiast po Mszy św. o godz. 

19.00 odbyło się spotkanie misyjne dla młodzieży, 

które w ramach Tygodnia Misyjnego poprowadzili 

alumni z Bagna 

Msza św. za dzieci zmarłe 

przed narodzeniem 

16 listopada 2012 r. w piątek o godz. 19.00 

zapraszamy na MSZĘ ŚWIĘTĄ, podczas 

której z imienia będziemy wspominać 

dzieci, które umarły przed narodzeniem. 

Msza św. w intencji rodzin tych dzieci 

zostanie odprawiona w kościele 

Najświętszego Serca Jezusowego 

przy pl. Grunwaldzkim 3 we Wrocławiu 

Wiesława Stefan, Elżbieta Łozińska 

OGŁOSZENIA 

PARAFII JTiAP 

Odpust parafialny 

28 października będziemy obchodzić odpust 

parafialny ku czci św. Judy Tadeusza. Suma 

odpustowa zostanie odprawiona o godz. 12.30; 

przewodniczyć jej będzie i kazanie wygłosi o. 

Leszek Gólczyński – wikariusz prowincjalny Ojców 

Sercanów Najświętszych Serc z Wrocławia. 

Dzień Niepodległości 

11 listopada przypada Święto Odzyskania 

Niepodległości. Uroczysta msza św. za Ojczyznę 

zostanie odprawiona o godz. 12.30; przewodniczyć 

jej będzie Jego Eminencja Ks. Kardynał 

Henryk Gulbinowicz. Na zakończenie Mszy św. 

ks. Kardynał dokona poświęcenia tablicy upamiętniającej 

ofiary tragedii smoleńskiej. 

Różaniec za zmarłych 

W listopadzie codziennie o godz. 8.30 będziemy 

odprawiać Msze św. i modlić się na różańcu 

za zmarłych poleconych naszym modlitwom 

w wypominkach. Różaniec w tygodniu będzie 

o godz. 17.30, w niedziele o godz. 16.30. 

Ofiary na remont kościoła 

Numer konta parafialnego, na które można 

wpłacać ofiary na remont naszego kościoła: ING 

Bank Śląski 15 1050 1575 1000 0090 7497 0857 

Parafia Rzymskokatolicka św. Judy Tadeusza 

i św. Antoniego Padewskiego, ul. Trzebnicka 35, 

55-120 Oborniki Śląskie. 

Psycholog 

pełni dyżur w Poradni Życia Rodzinnego 

w czwartki od 17.00 do 19.00. Telefon w godzinach 

dyżuru (71) 310 23 52. 

Katolickie Stowarzyszenie „Ecclesia” 

numer konta bankowego: 94 9583 0009 0018 

2663 2000 0001 

30 

31

Sakrament 

Chrztu Œw. 

przyjêli: 

Parafia NSPJ 

31. Maksymilian Włos, 30.09.12 r. 

32. Leon Tomasz Smardzewski, 

30.09.2012 r. 

33. Aleksandra Kotowska, 


34. Ksawery Bartosz Salwirak, 


Parafia JTiAP 

39. Dawid Donczak, 23.09.2012 r. 

40. Luiza Gonera, 30.09.2012 r. 

41. Emilia Majewska, 30.09.2012 r. 

42. Lena Tryba, 7.10.2012 r. 

43. Gracjan Sawicki, 13.10.2012 r. 

44. Andrzej Świątkowski, 


45. Kalina Bonkowska, 14.10.2012 r. 

46. Bianka Witczak, 14.10.2012 r. 

47. Franciszek Miedzianka, 


48. Lena Matlęga, 14.10.2012 r. 

49. Maria Konieczeńska, 14.10.12 r. 

Sakrament 

małżeństwa 

zawarli: 


15. Łukasz Jan Dziadykiewicz 

i Kamila Magdalena Szlenk, 


16. Józef Adam Jędrzejczyk 

i Sylwia Garbacz, 6.10.2012 r. 


15.Adrian Hliwa 

i Marta Myślicka, 15.09.2012 r. 

16. Adrian Szulc 

i Renata Plewka, 6.10.2012 r. 

17. Marcin Piskorek i Kamila 

Stawiarska, 6.10.2012 r. 

Odeszli do Pana 

po wieczną 

nagrodę: 


55. Wiesław Gierczak, 

l. 63, zm. 16.09.2012 r. 

56. Kazimierz Sanecki, 


57. Czesław Niedźwiedzki, 


58. Jolanta Genowefa Sobków, 


59. Zenon Waściński, 


60. Zofia Urbańska, 


61. Władysława Ciesielska, 


62 Józefa Kucharska, 


63. Leokadia Pałka, 


64. Teresa Maria Daniluk, 



45. Stanisław Szkwerko, 


46. Bronisław Szproch, 


47. Teresa Skrzypek, 


48. Edward Jakimowicz, 


49. Marianna Wieczorek, 


50. Teresa Brzozowska, 


Szczęście 

Szczęście – to życie nam 

dane i od nas zależy, 

jak je wykorzystamy. 

Szczęście – to w rodzinie 

miłość i zgoda, 

a także pogoda i niepogoda. 

Szczęście – to zdrowie, które 

trzeba szanować, by 

po jego utracie nie żałować. 

Szczęście – to we wspomnieniach 

ktoś miły lub osoba, 

która nas wspiera 

i dodaje siły. 

Szczęście – to grono przyjaciół, 

jeśli się takich 

ma, więc cieszmy się 

tą przyjaźnią, póki ona 

trwa. 

Szczęście – to ranek, kiedy 

się budzimy, i cieszymy 

się każdym dniem, 

i żyjemy godnie, zanim 

odejdziemy. 

Irena Kwiatkowska 

Nasza Parafia – pismo redagowane przez wiernych parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz św. Judy Tadeusza i św. Antoniego 

Padewskiego w Obornikach Śląskich. 

Redakcja: Robert Wrzesiński (redaktor naczelny), ks. Karol Węgrzyn SDS, Grzegorz Czerkas, Aldona Dudek (korekta), Alina Gołecka, 

Magdalena Liszka, Dorota Nikiporczyk (webmaster), Małgorzata Pawlak, Monika Pawlak, ks. Ireneusz Pelka SDS (asystent 

kościelny), Zbigniew Stachurski, Barbara Wrzesińska. 

Adres redakcji: „Nasza Parafia”, parafia rzymskokatolicka, ul. Stefana Kardynała Wyszyńskiego 23, 55-120 Oborniki Śląskie, 

e–mail: graphito@poczta.wp.pl, www.naszaparafia.sds.pl (lub www.naszaparafia.salwatorianie.pl) 

Wydawca: Studio Graphito (nr tel. 71-310 21 65), nakład 500 egz. 

Redakcja zastrzega sobie prawo zmiany tytu³ów, skracania i dokonywania korekty stylistycznej nades³anych tekstów.

Numer 8/2012 z 28 paÅºdziernika 2012 - Nasza Parafia - Salwatorianie

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?