MARANA THA! - Nasza Parafia - Salwatorianie

ISSN 1733–5140 

Nr 9 (193) 2012 

2.12.2012 r. 

Rok XVIII, 2,00 z³ 

Pismo redagowane przez wiernych obu parafii w Obornikach Śląskich 

MARANA THA! 

e – mail: graphito@poczta.wp.pl, http: //www.naszaparafia.sds.pl

Słowo od proboszczów 

Drodzy Parafianie! 

październiku rozpoczęliśmy Rok Wiary, 

w którym mamy wzmocnić swoją 

W 

wiarę, aby być prawdziwymi świadkami 

Chrystusa Zmartwychwstałego. W I Niedzielę 

Adwentu rozpoczynamy nowy rok duszpasterski, 

pod hasłem: „Być solą ziemi”. Słowa 

tego wezwania pochodzą z Ewangelii Św. 

Mateusza – „Wy jesteście solą ziemi, a jeśli 

sól utraci swój smak, to czym go przywrócić? 

Nie przydaje się na nic! Wyrzuca się ją z domu 

i ludzie będą po niej deptać” (Mt 5,13). 

Wiemy dobrze czym jest sól. Sól jest niezbędna 

do życia. Wystarczy kilka jej ziarenek, 

aby doprawić jedzenie i sprawić aby było 

ono smaczne. Mamy być „solą ziemi”. Świat, 

w którym żyjemy, odrzuca Boga, a przez to 

jest słaby i chory. W światowej „zupie” brakuje 

często „szczypty miłosierdzia”, „przyprawy 

człowieczeństwa”, „smaku miłości”. 

Pan Jezus mówi: „Wy jesteście solą ziemi”. 

Co to znaczy być solą ziemi? To znaczy, że 

trzeba kierować się w życiu orędziem Kazania 

na górze, być miłosiernym, miłować 

nieprzyjaciół, przebaczać, bronić prawdy, 

wprowadzać pokój i o niego zabiegać, zrezygnować 

z przemocy i odwetu, podać rękę 

upadającemu, dawać – nic w zamian nie 

oczekując… Wszystko to na przekór światu, 

który myśli, mówi i czyni inaczej, który być 

może to wszystko wyśmieje. Pamiętajmy, że 

Jezus nie mówi: Wy jesteście „cukrem czy 

pieprzem ziemi”. Jezus mówi: „Wy jesteście 

solą ziemi”! Nie wolno nam zatem dopuścić, 

by sól zwietrzała, utraciła swój smak, bo „na 

nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie 

i podeptanie przez ludzi”. Nikt nie lubi być 

podeptany. Dlatego trzeba zrobić wszystko, 

aby nie zostać podeptanym duchowo. 

Nadchodzący rok niesie ze sobą dwa hasła: 

„Być solą ziemi” i „Rok Wiary”. Możemy 

obok nich przejść obojętnie, ale możemy też 

zacząć nimi żyć na co dzień. Jeżeli ożywimy 

swą wiarę, możemy być pewni, że nie utracimy 

smaku soli, że nie zwietrzejemy jako 

chrześcijanie, będziemy dla innych świadectwem. 

Dlatego tak ważna w tym względzie 

jest Eucharystia, sakrament pokuty, lektura 

Pisma Świętego. 

Niech Dobry Bóg błogosławi nam wszystkim 

w pracy nad sobą, nad naszym życiem 

wiary. 

ks. Jacek Wawrzyniak SDS 

Sukces Cardiofonii 

W dniach 24–25 listopada w Dobroszycach 

odbył się XVI Przegląd Piosenki Religijnej 

„Cecyliada” pod hasłem „Wiara czyni cuda”. 

Udział w Przeglądzie wzięła schola parafii 

NSPJ Cardiofonia. Mimo różnych niesprzyjających 

okoliczności naszej scholi udało się 

zdobyć wyróżnienie! 

Serdecznie gratulujemy! 

ak niewiele trzeba nam: Dwoje ludzi, 

„Tserca dwa i... Przestaje istnieć świat, 

Robi się... święto”. Parafrazując słowa piosenki 

można powiedzieć, że niewiele trzeba nam, 

by także w wymiarze wiary i religii przeżyć 

święto. Umieszczenie swego serca w sercu 

Boga, zanurzenie się w Jego miłości, sprawia, 

że świat „przestaje istnieć”, a liczy się tylko 

On – Bóg i miłość do Niego. Doświadczenie 

miłości Boga, Jego obecności jest dla nas 

bardzo ważne. Gdy bowiem przychodzą dni 

tzw. pustyni, chwile, w których wiara zostaje 

wystawiona na próbę, wówczas trzeba mieć 

do czego się odwołać, trzeba przywołać 

w pamięci chwile, kiedy Bóg wydawał się być 

na wyciągnięcie ręki. One pomogą odnaleźć 

Boga, który jest, ale wydaje się zakryty. Doświadczenie 

żywej obecności Boga wśród nas, 

Jego zainteresowania nami, stało się udziałem 

osób uczestniczących w Seminarium Odnowy 

Wiary. Jego owoce są zapewne różne. Ale 

trzeba cieszyć się każdym darem, jaki od Boga 

otrzymujemy. Jednym z nich stało się z pewnością 

większe poczucie wspólnoty Kościoła, 

przynależności do niego i odpowiedzialności 

za siebie nawzajem. Pomogło w tym również 

zorganizowanie w Szkole Podstawowej nr 2 

wspólnej agapy na zakończenie seminarium, 

za której umożliwienie dziękuję Pani Dyrektor. 

Dziękuję wszystkim, którzy pomogli 

w przeprowadzeniu Seminarium: ojcu Andrzejowi 

Smołce, wspólnocie Jeszaja z parafii 

św. Judy Tadeusza i Antoniego Padewskiego, 

Animatorom. 

Przed nami kolejne wydarzenia, które mają 

nam pomóc budować naszą wiarę i dzielić 

się nią z innymi. Fioletowy kolor szat liturgicznych, 

wieniec z czterech świec, pieśni 

wyrażające oczekiwanie to atrybuty adwentu 

i przygotowań do Bożego Narodzenia. Dobre 

przygotowanie do ważnych wydarzeń pozwala 

nie tylko dobrze je przeżyć, skorzystać z ich 

owoców, ale samo w sobie staje się elementem, 

który nas ubogaca. Podobnie jak trudno 

o zbudowanie dobrego małżeństwa bez wcześniejszego 

przeżycia pięknego narzeczeństwa, 

czy też o gorliwego kapłana, jeśli w czasie lat 

seminaryjnych nie pokochał Jezusa ponad 

wszystko, tak niełatwo o rozpoznanie Boga 

w dziecku leżącym na sianie i zawiązanie 

z Nim głębokiej więzi, jeśli zabraknie adwentowego 

przygotowania. W pewnym sensie 

całe nasze życie jest adwentem – oczekiwaniem 

na spotkanie z Panem, ale odmierzają go 

adwenty kolejnych lat. Zachęcam, aby w tegorocznym 

przygotowaniu znalazł się czas na 

przedłużoną modlitwę, udział w rekolekcjach, 

czas na dobrą spowiedź. 

ks. Maciej Chwarścianek SDS 

2 

3

ostatnim czasie słyszymy bardzo 

W wiele zapowiedzi końca świata; filmy 

katastroficzne, reklamy telewizyjne czy 

bilbordy informujące o zagładzie naszej 

cywilizacji. W kontekście tych informacji pojawia 

się dzisiejsze ewangeliczne wezwanie, 

by: „nabrać ducha i podnieść głowę”. Jezus 

Chrystus wzywa nas do czuwania. Właśnie 

w takiej postawie należy przeżywać nasze 

życie doczesne: czuwając. 

Czuwanie to wolność od wszelkiego wewnętrznego 

i zewnętrznego zniewolenia. To 

co najczęściej nas zniewala to: pożądanie, 

przyjemność, wygoda, dobrobyt, ale także 

nędza i nadmiar trosk, zniewala żądza 

władzy, ale także ślepe poddanie władzy 

nieodpowiedzialnej. Ale przede wszystkim 

4 

Sakrament 

Chrztu Œw. 

przyjêli: 

Parafia JTiAP 

50. Julia Dębicka, 4.11.2012 r. 

51. Antoni Neckar, 11.11.2012 r. 

52. Tymon Sługocki, 11.11.2012 r. 

Parafia NSPJ 

35. Hanna Lis, 4.11.2012 r. 

36. Nikodem Artur Urbaś, 

4.11.2012 r. 

37.Pola Alicja Kowalik, 4.11.2012 r. 

38.Gracjan Dąbrowski, 4.11.2012 r. 

Słowo na dziś 

Słowo Boże 

„Nabierzcie ducha i podnieście głowy, 

ponieważ zbliża się wasze odkupienie…”. 

(Łk 21,25-28.34-36) 

czuwanie to świadomość zależności od Pana 

Boga. Zależności od Jego miłości i opieki, 

oraz pełne zaufania poddanie się Jego mocy. 

Ale na co dzień niestety, bardzo często o tym 

zapominamy. Żyjemy tak, jak byśmy byli 

jedynymi i nieomylnymi panami samych 

siebie i nie musieli się z niczym ani z nikim 

liczyć. Ale gdy przychodzą przeciwności 

i przeszkody, które po ludzku patrząc wydają 

nam się, nie do pokonania, gdy nagle 

doświadczamy własnej bezradności i bezsilności, 

wtedy przychodzi też lęk… 

Kto jednak ma wiarę w sercu wie, że może 

zawsze liczyć na Boga. Ta nadzieja i otucha 

powinna nam towarzyszyć w każdym momencie 

naszego życia. 

Ks. Karol Węgrzyn SDS 

Odeszli do Pana 

po wieczną 

nagrodę: 


51. Maria Kośmider, l. 78, zm. 

20.10.2012 r. 


65. Józef Kobylański, l. 61, zm. 

19.09.2012 r. 

66. Józefa Kucharska, l. 94, zm 

19.10.2012 r. 

67. Jan Ryba, l. 87, zm. 29.10.2012 r. 

68. Józefa Zaworska, l. 88, zm. 

2.11.2012 r. 

69. Władysław Zwierzchowski, l. 

86, zm. 10.11.2012 r. 

70. Bogdan Józef Karkos, l. 61, 

zm. 15.11.2012 r. 

71. Józef Witkowski, l. 65, zm. 

16.11.2012 r. 

72. Andrzej Józef Hądzlik, l. 61, 

zm. 21.11.2012 r. 

73. Józefa Janowicz, l. 86, 

zm.22.11.2012 r. 

74. Władysław Zapotoczny, l. 69, 

zm. 23.11.2012 

Tekst homilii wygłoszonej przez ks. Karola Węgrzyna SDS podczas uroczystej 

Mszy świętej pod przewodnictwem ks. kard. H. Gulbinowicza w intencji Ojczyzny 

i ofiar katastrofy smoleńskiej – dnia 11 listopada 2012 r. w kościele pw. św. Judy 

Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śląskich. 

„Siłę mamy, ale poczucia siły 

nam brak” 

Eminencjo, Czcigodny Księże Kardynale, 

Drodzy Bracia w Chrystusowym 

Kapłaństwie,Szanowni Panowie Posłowie 

na Sejm Najjaśniejszej Rzeczypospolitej,Umiłowani 

w Chrystusie Zbawicielu Drodzy 

Bracia i Siostry! 

Gromadzimy się dzisiaj w naszej świątyni, 

aby podziękować Bogu za dar wolności, za 

dar Ojczyzny, której na imię Polska! Data 

11 listopada jest datą szczególną, bowiem 

wtedy w 1918 roku, z grobów i mogił naszych 

praojców i pradziadów powstała wolna, niepodległa 

i suwerenna Polska! Powstała dzięki 

przelanej krwi i tysięcy ofiar z synów polskiej 

ziemi. Nie było nam jednak dane cieszyć się 

długo wolnością, bowiem zaledwie dwa lata 

później przyszło naszym rodakom stanąć 

znowu z bronią w ręku w obronie wolności 

państwa, w obronie wiary katolickiej i naszej 

kultury przed nawałnicą bolszewickiej 

agresji. 

„Siłę mamy, ale poczucia siły nam brak” 

– pisał w 1920 roku w „Wiadomościach Archidiecezjalnych 

Warszawskich” jeden z kapłanów 

komentujących apel Prymasa Polski, 

kard. Edmunda Dalbora z Poznania. Bo 

w obliczu nadchodzącej klęski – Armia Czerwona 

zbliżała się już do stolicy i wszystko 

wskazywało na to, że łatwo pokona broniące 

je wojska – biskupi wzywali Polaków do 

zjednoczenia się jako narodu, tylko wówczas 

bowiem modlitwa naszych przodków mogła 

być wysłuchana: gdy modlili się jako zjednoczony 

naród, jeden naród, który odnalazł 

swą jedność poza podziałami, sprzecznymi 

interesami, innymi światopoglądami. Biskupi 

ostrzegali, że przed Bogiem Polacy wciąż 

nie są narodem: „Niebezpieczeństwa wciąż 

grożące Polsce nie obudziły jeszcze z gnuśnego 

snu wygód i samolubstwa tych, co jeszcze 

nie zrozumieli, na czym polega prawdziwa 

miłość Ojczyzny, na czym polega jej wolność 

i niepodległość”. Co gorsza, jeden z dziennikarzy 

zanotował: „Szał błyskawicznego 

robienia majątków, gdy wróg już się zbliżał 

do jej murów, przy jak najmniejszym wysiłku 

pracy, obłęd używania życia za wszelką cenę 

i aż do przesytu opanował społeczeństwo 

nasze w sposób tak dziki, że istotnie można 

było zwątpić o jego przyszłości”. 

Można było zwątpić o jego przyszłości… 

Nie myślano o dobru narodu, myślano swoich 

własnych korzyściach. To dlatego w obliczu 

niechybnej klęski Kościół wołał o zapomnienie 

o sobie dla Polski: „Poświęcajcie dla niej 

wszystkie partyjne zawiści, wszelką żądze 

panowania jedni nad drugimi, wszelkie jątrzenia, 

wszelkie jadowite kwasy, wżerające 

się w jej duszę i w jej organizm. Bądźcie 

w służbie ojczyzny ofiarni, bo tylko wielką 

ofiarą okupicie nadal jej wolność i siłę. Pomnijcie, 

że czego poniechacie dać z waszych 

powinności ojczyźnie, to odbieracie sobie 

samym i przyszłym pokoleniom. Dawajcie jej 

wasze mienie. Dawajcie jej ofiarę z waszego 

życia, gdy zagrożona o nią woła”. 

A 2 lipca 1920 roku biskup podlaski Henryk 

Przeździecki pisał: „Umiłowani moi, Bóg 

tyle razy okazał nad nami swe miłosierdzie 

i teraz okaże swą łaskawość, uwolni nas od 

5

grożącego nieszczęścia, jeżeli będzie widział, 

że nie jesteśmy samolubami, sobkami 

i tchórzami”. 

Chciałoby się powiedzieć: „I zobaczył 

Bóg, że takimi nie jesteśmy”. Wtedy staliśmy 

się takimi. I stał się Cud nad Wisłą. 

Drogi Bracie i Droga Siostro! Pomyśl: Jaki 

jest dziś nasz polski naród? Czy jest jeden? 

Czy Polacy umieją zapomnieć o własnych 

sprawach i skupić się na sprawie narodowej? 

Jeśli nie, pomyśl, jak można to zmienić… Co 

możesz zrobić osobiście? 

Jak oceniasz swoją własną postawę? Jak 

ważna jest dla ciebie Polska? Cz yrównież 

ciebie dotyczy ten zarzut: „szał robienia 

majątków”? 

W 1920 roku naród polski nie był święty. 

Ale potrafił wybłagać cud wielką modlitwą. 

Czy wierzysz, że dziś również Bóg może obdarzyć 

nas cudem na miarę Cudu nad Wisłą? 

Przecież Matka Najświętsza obiecała w Fatimie, 

że Jej Niepokalane Serce zatriumfuje. 

Zatriumfuje także w Polsce… 

Umiłowani, pozwólcie, że na zakończenie 

przytoczę wiersz Władysława Bełzy pt. 

„Legenda o garści ziemi polskiej”. 

6 

Ojców naszych ziemio święta, 

Ziemio wielkich cnót i czynów. 

Tyś na wskroś jest przesiąknięta 

Krwią ofiarną twoich synów. 

I nie darmo w twoje rano 

O! spuścizno przodków droga! 

Ziemią świętą ciebie zwano. 

Boś najbliżej stała Boga. 

Byłaś ziemią poświęcenia 

Przytuliskiem licznych gości; 

Dziwny ciebie opromienia 

Czar męczeństwa i świętości. 

Niegdyś ze stron tych pątnicy, 

Z wiarą w sercu niewymowną, 

Do Piotrowej szli stolicy, 

Po relikwii kość cudowną. 

I gdy o ten dar nieśmiało, 

Dla Ojczyzny swej prosili, 

Papież schylił głowę białą 

I tak odrzekł im po chwili: 

„O! Polacy! O pielgrzymi! 

Na cóż wam relikwia nowa? 

Wasza ziemia krwią się dymi 

I dość świętych kości chowa. 

Wszakże jeszcze do tej pory 

W bitwach z Turki i z Tatary, 

Męczenników waszych wzory 

Są świadectwem waszej wiary”. 

I wziął w rękę swą sędziwą 

Polskiej ziemi grudkę małą 

I na dłoń mu się, o dziwo! 

Kilka kropli krwi polało. 

„Weźcie, rzecze, proch ten z sobą, 

I cud Boży głoście wszędzie! 

Niech ta ziemia wam ozdobą, 

I relikwią świątyń będzie! 

Niechaj proch ten z waszych progów, 

Wciąż wam świadczy przed oczyma: 

Jak nad Boga – nie ma bogów, 

Nad tę ziemię świętszej nie ma!” 

ks. Karol Węgrzyn, SDS 

„A jeśli komu droga otwarta do nieba, 

tym, co służą ojczyźnie...” 

Święto Niepodległości 11 listopada, 

W w kościele parafialnym pw. św. Judy 

Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego 

odprawiona została uroczysta Eucharystia 

w intencji ojczyzny. 

Uroczystościom przewodniczył ks. kardynał 

Henryk Gulbinowicz przy udziale zgromadzonego 

duchowieństwa diecezjalnego 

i zakonnego. Oprócz kapłanów miejscowej 

parafii w uroczystościach wzięli udział: ks. 

kanonik Tomasz Zając – Dyrektor Administracyjny 

Metropolitalnego Wyższego 

Seminarium Duchownego we Wrocławiu, 

ks. dr Dariusz Partyka – Ekonom Prowincjalny 

Księży Salwatorianów z Krakowa, ks. 

dr Maciej Chwarścianek – proboszcz parafii 

pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. We 

Mszy św. wzięli również udział posłowie 

Jacek Świat i Dawid Jackiewicz, burmistrz 

Obornik Śląskich Sławomir Błażewski oraz 

Przewodniczący Rady Miejskiej Roman Głowaczewski. 

Nie zabrakło również pocztów 

sztandarowych Kombatantów, Harcerzy, 

Strażaków, Sybiraków, Żołnierzy Batalionów 

Chłopskich i szkół, oraz licznie zebranych 

wiernych obu obornickich parafii. Przybyły 

również delegacje z Trzebnicy oraz Brzegu 

Dolnego. Podczas liturgii śpiewał chór Uniwersytetu 

Trzeciego Wieku „Atena”. 

Ksiądz Karol Węgrzyn wygłosił patriotyczne 

kazanie, w którym dziękował Bogu 

za dar wolności, dar Ojczyzny, której na imię 

Polska. 

Pytał w nim: „ Jaki jest dziś nasz polski 

naród? Czy jest jeden? Czy Polacy umieją 

zapomnieć o własnych sprawach i skupić 

się na sprawie narodowej? Jeśli nie, pomyśl 

jak to można zmienić… Co możesz zmienić 

osobiście?” 

Bardzo podniosłym momentem uroczystości 

był akt odsłonięcia i poświęcenia tablicy 

pamięci ku czci śp. Prezydenta Rzeczypospolitej 

Lecha Kaczyńskiego i Jego Małżonki 

Marii oraz posłanki ziemi obornickiej Aleksandry 

Natalli-Świat, a także pozostałych 93 

osób, które zginęły w katastrofie pod Smoleńskiem. 

Tablica została ufundowana przez Komitet 

Środowisk Prawicowych. Jej odsłonięcia 

i poświęcenia dokonali ks. kardynał Henryk 

Gulbinowicz, proboszcz parafii ks. dr Jacek 

Wawrzyniak, posłowie Jacek Świat i Dawid 

Jackiewicz. Wyraźnie wzruszony poseł Jacek 

Świat – mąż śp. Aleksandry podziękował 

wszystkim uczestnikom uroczystości. 

Następnie Kombatanci dokonali aktu 

oddania Matce Bożej, a ks. kardynał poprosił 

o zaśpiewanie pieśni „Boże, coś Polskę”, która 

wyraża naszą miłość do Ojczyzny. 

Mam nadzieję, że ta pamiątkowa tablica nie 

tylko będzie wymownym znakiem pamięci 

poświęconym ofiarom katastrofy smoleńskiej, 

ale też wzbudzi w nas postawę modlitewną. 

Do takiej postawy wzywał nas pierwszy Prymas 

odrodzonego państwa polskiego kardynał 

Edmund Dalbor, który nakazywał odprawianie 

nabożeństw za zmarłych służących 

ojczyźnie oraz fundowanie tablic ku ich czci. 

Krzysztof Durkalec 

7

8 

Czy ktoś został pominięty? 

Rozważania na Rok Wiary – cz. 3 

„Chciałbym wierzyć, ale Bóg nie dał mi 

łaski wiary”. Tego typu stwierdzenia można 

usłyszeć czasami z ust ludzi niewierzących, 

ale życzliwie odnoszących się do kwestii 

istnienia Boga i wiary. Czy rzeczywiście 

są tacy ludzie, którym Bóg poskąpił swej 

pomocy na drodze wiary? W tym kontekście 

warto zwrócić uwagę na trzy kwestie. 

Pierwszą z nich jest fakt, że Bóg jest 

źródłem wszelkiego dobra, jakie staje się 

naszym udziałem. To On jest zawsze pierwszy 

jako ten, który nas stworzył i ciągle 

dyskretną, ale rzeczywistą ręka prowadzi. 

To nie my wybraliśmy Boga jako ludzie 

wierzący, ale to On pierwszy nas wybrał 

i umiłował. Każde dobro ma swój 

najgłębszy fundament w Bogu, także 

dobro, jakim jest wiara. Wyraźnie widać 

to choćby w scenie, którą opisuje 

ewangelista Mateusz (Mt 16,13-20). 

Jezus pyta najpierw swoich uczniów, 

za kogo uważają Go ludzie. Po kilku różnych 

ich odpowiedziach pyta raz jeszcze. Tym 

razem już bardzo osobiście: „A wy za kogo 

Mnie uważacie?”. W tym momencie św. 

Piotr w imieniu dwunastu apostołów wyznaje 

wiarę w Jego wyjątkową godność: „Ty 

jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Po tym 

pięknym wyznaniu, które pada z ust Piotra, 

znamienne są słowa Jezusa: „Błogosławiony 

jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie 

objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, 

który jest w niebie”. Słowa te wyrażają prawdę, 

że wyznanie Piotra choć padło z jego ust 

i jest jego udziałem, to jednak najgłębszym 

źródłem tego wyznania jest Ojciec, który jest 

w niebie. To dzięki Jego pomocy – łasce Piotr 

był zdolny to wyznać. Słowa „nie objawiły 

ci tego ciało i krew” przekonują, że sam 

z siebie nie byłby do tego zdolny. Łaska, jako 

subtelna miłość Boga, nie wymusza wiary, 

nie ogranicza wolności człowieka a tym samym 

i jego odpowiedzialności. Ona ukazuje 

piękno życia wiarą, wewnętrznie porusza. 

Jeśli Bóg swą łaską pociąga człowieka, to 

są to zawsze – jak uczy prorok Ozesz (Oz 

11,4) – „więzy miłości”. 

Jezusowi Chrystusowi, jak widzimy na 

kartach Ewangelii, zależało na każdym człowieku. 

Nie jest mu obojętne żadne ludzkie 

istnienie. W przejmującej przypowieści 

o zaginionej owcy (Łk 15,1-8), 

jednej ze stu, powie, że Bóg – jak 

ten pasterz – zostawia pozostałe 

dziewięćdziesiąt dziewięć 

i idzie szukać tej jednej „aż ją 

znajdzie”. W nocnej rozmowie 

z Nikodemem (J 3,17) deklaruje 

wyraźnie, że „Bóg nie posłał 

swego Syna na świat po to, aby świat potępił, 

ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”. 

Prawdę tę św. Paweł wyraził ostatecznie 

w jednym ze swoich listów, w którym pisze, 

że Bóg „pragnie, aby wszyscy ludzie zostali 

zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 

2,4). Już tych kilka wybranych fragmentów 

Biblii pokazuje jasno, że Bóg nikomu nie 

odmawia pomocy koniecznej do zbawienia, 

czyli łaski. Inną kwestią pozostaje zawsze 

trudne pytanie o to, na ile poszczególny 

człowiek odpowiada na to Boże zaproszenie, 

jest na nie otwarty i gotowy, by uwierzyć. 

„Choć Bóg wszystkich powołuje do 

wiary, nie naszą rzeczą jest – jak pisze o. J. 

Salij – sądzić konkretnych niewierzących. 

Powinniśmy raczej cieszyć się z tego dobra, 

które czynią niewierzący, oraz szanować tych 

wszystkich, którzy uczciwie i w pocie czoła 

szukają prawdy. Sąd zaś należy wyłącznie 

do Boga. Zamiast sądzić niewierzących, 

musimy sobie raczej stawiać pytania, do 

jakiego stopnia my sami – swoim niezgodnym 

z wiarą postępowaniem, swoją duchową 

małością – przyczyniamy się do niewiary 

naszych bliźnich. Musimy prosić Boga, żeby 

przebaczył nam nasze winy i raczył naprawić 

to, co zepsuliśmy. Dodajmy jeszcze dla porządku, 

że «nie sądźmy» znaczy nie tylko: 

«nie wolno nam potępiać», ale również: «nie 

wolno nam usprawiedliwiać». Sąd naprawdę 

zostawmy Panu Bogu”. 

ks. Roman Słupek SDS 

W kolejnych numerach „Naszej Parafii”, począwszy od obecnego, pojawiać się będzie 

dział zatytułowany „Duchowe drogowskazy ojca Franciszka Jordana”. Będzie to kilka 

zdań zaczerpniętych z myśli założyciela salwatorianów. Pragniemy w ten sposób dzielić 

się bogactwem duchowym, które on nam pozostawił, a jednocześnie zaprosić do modlitwy 

za jego wstawiennictwem. Trwa obecnie jego proces beatyfikacyjny stąd też zamieszczamy 

modlitwę o jego beatyfikację. Zanotowano już wiele przypadków otrzymania różnych łask 

od Boga dzięki wstawiennictwu ojca Franciszka, stąd też zamieszczona modlitwa służyć 

może wypraszaniu konkretnej pomocy za jego orędownictwem. Informacje o doznanych 

łaskach prosimy kierować na adres redakcji. 

ks. Roman Słupek SDS 

Duchowe drogowskazy ojca Franciszka Jordana 

Wierni w małych rzeczach 

Dla postępu w życiu duchowym jest 

rzeczą konieczną, żebyście nie tylko 

unikali wielkich błędów, lecz żebyście także 

byli wierni w małych rzeczach. Chciałbym 

wam to szczególnie położyć na sercu, żebyście 

wszyscy byli jak najwierniejsi w małych 

rzeczach. Najpierw dlatego, ponieważ jest 

to wolą Bożą. Następnie również dlatego, 

ponieważ będzie to dla was ochroną przed 

większymi błędami. Kto jest wierny w małych 

rzeczach, ten nie popełni ciężkich 

błędów. Ten kto jest wierny w małym, ma 

błogosławieństwo Boże w swojej pracy i już 

na tym świecie będzie szczęśliwy. 

Modlitwa o beatyfikację 

ojca Franciszka Jordana, 

założyciela salwatorianów 

Jezu, Zbawicielu świata, 

który udzieliłeś swojemu słudze Franciszkowi 

daru głębokiej i żywej wiary, 

niezachwianej nadziei 

i heroicznej miłości Boga i bliźniego 

oraz wielkiej gorliwości 

o zbawienie dusz, prosimy Cię, 

wsław go tu na ziemi 

chwałą błogosławionych, a za jego 

wstawiennictwem udziel nam łaski, 

o którą Cię pokornie prosimy. 

Który żyjesz i królujesz 

na wieki wieków. Amen. 

9

Przyszedł w Swoim Duchu 

Wcale nie chciałam tu być. Miałam 

już jedno seminarium za sobą. Tłum 

wariatów z rękoma wzniesionymi do góry, 

mamroczących coś pod nosem i ja pośród 

nich – zagubiona, chcąca uciekać. Te ich 

piosenki, rozentuzjazmowane modlitwy – 

trzeba pilnować, żeby mieli dach nad głową, 

bo inaczej odfruną... Nie dla mnie. I dobrze, 

aż za dobrze, pamiętałam, co zostawiło poprzednie 

seminarium – wyciągnęło ze mnie 

cały bałagan wyniesiony z rodzinnego domu 

– cały żal, z którym, jak mówiłam, zostałam 

sama. Nie mogłam się z tego wyplątać przez 

kilka dobrych lat. Nie chciałam, o nie, tego 

znów przechodzić. To nie dla mnie. A w ogóle, 

to już jest dobrze – przecież wszystko 

to jakoś sobie poukładałam – to po co znów 

w sobie grzebać? 

Zaciągnął mnie mąż. Chodź, mówił, ze 

mną, dla towarzystwa, tylko na konferencję. 

Potem będziesz mogła pójść do domu. No 

dobrze, pomyślałam, małżeństwo powinno 

być razem – jakoś to przeżyję. Poszłam na 

tę konferencję, ale co sprawiło, że dołączyłam 

do seminarium? Może świadomość, 

że w niedalekiej przyszłości czeka nas kilka 

ważnych decyzji, może jakiś głos: zaryzykuj? 

A może zwykły strach przed samotnym 

powrotem w ciemnościach do domu... Bez 

entuzjazmu, z wielkim bagażem buntu weszłam 

w to. 

Jak było? Na początku wielkie nic (zresztą 

na co liczyłam?), zmuszanie się do czytań 

i szukanie jakiejkolwiek mądrości w tekstach 

leżących przede mną. 

Pierwszym, czym On mnie rozbroił, 

było zdanie z ewangelii (Łk 15,5-6) „A gdy 

ją (owcę) znajdzie, bierze z radością na ramiona 

i wraca do domu; sprasza przyjaciół 

i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, 

bo znalazłem owcę, która MI zginęła”. Nie- 

10 

zwykłe, że Bóg mówi 

o mnie jak o czymś, co 

należy do Niego, jak ja, 

gdy mówię: wiesz, zginął 

mi mój ulubiony długopis. 

Więc byłam i jestem 

Jego i On mnie w końcu odnalazł. 

A potem przedstawił mi się On – pełen 

mocy, Ten który może mnie ochronić przed 

moją własną ciemnością i przed tą ciemnością, 

która chce mną zawładnąć. On, który 

może stanąć między mną a nią. On, który 

całą jej nienawiść, wściekłość, ryk i furię już 

kiedyś wziął na siebie, który przejął na siebie 

całe jej uderzenie wymierzone we mnie 

jako człowieka i które mi się należało. Dał 

mi zrozumieć, że walczę z osobowym złem, 

z kimś, kto jest mocniejszy ode mnie i nie muszę 

wyrzucać sobie, że tchórzliwie chowam 

się, zamiast walczyć własnymi siłami. On 

mnie osłania, bo już wygrał ten pojedynek 

i daje mi ratunek, swoje zwycięstwo, jeśli 

tylko pozwolę, by był na pierwszym miejscu 

i trzymał ster mojego życia w swoich rękach. 

Ale od zrozumienia do przyjęcia czegoś za 

swoje jest jednak kawałek drogi. 

W czwartek III tygodnia, podczas nabożeństwa 

przed krzyżem klęczałam w ławce, 

patrzyłam na ludzi podchodzących pod Jego 

krzyż, oddających mu swoje ciężary i kotwice 

złego, na tych, którzy upadali. Wobec 

braku racjonalnego wytłumaczenia przyjęłam, 

że musi być to jakiś rodzaj rozchwiania 

emocjonalnego – nic innego rozsądnego nie 

przychodziło mi do głowy. Gdy w końcu 

przyszła nasza kolej i klęknęłam przed 

Nim, kładąc swój bagaż przy Jego stopach, 

czułam się bardzo niekomfortowo. Wokół 

ludzie, którzy na głos oddają Mu swoje życie, 

wyznają miłość. Wiedziałam, że i ja muszę 

to uczynić, że dość w moim życiu krycia się 

i zostawiania sobie otwartych furtek, którymi 

w razie czego można się wycofać. Czując 

ogromne zażenowanie, powiedziałam Mu, 

że Go kocham, że oddaję Mu swoje życie, 

choć bardzo się boję, bo wiem, co to znaczy. 

Że może zrobić ze mną wszystko. Całą siłą 

walczyłam o to, co nazywałam rozsądkiem 

– powagą, aby przypadkiem nie zachwiać się 

i nie upaść. Podczas modlitwy o uwolnienie 

na końcu spotkania, gdy o. Andrzej olejem 

kreślił mi znak krzyża na czole, poczułam 

słowo POZWÓL. Przyszedł do mnie z wielkim 

pokojem. Upadając pomyślałam, że 

jeśli umierając wpadamy w tak kochające, 

delikatne i dobre ręce, pełne bezpieczeństwa, 

to nie jest to takie straszne (tylko proszę, nie 

sprawdzaj mnie, Panie, dodałam). 

Parę tygodni później przyszedł w Swoim 

Duchu. W wielbiącym Go tłumie, żyjącym 

Kościele. W przedziwnym, tajemniczym, 

urzekającym śpiewie językami. Gdy trzymając 

się za ręce staliśmy przed Nim a wokół 

słychać było upadających ludzi, ogarnęła 

mnie trwoga – Ten Bóg nie potrzebuje nakładanych 

rąk, działa z wielką mocą swoją 

obecnością. Nie pozwolił mi trwać w tym 

lęku – prawie natychmiast wlewając we mnie 

pokój i radość. Podniosłam ręce – wiem, że 

mnie kocha, że jestem piękna Jego pięknem, 

że On zwyciężył, a ja należę do Niego. 

Kilka dni później miałam umówioną wizytę 

u endokrynologa. Podczas wcześniejszego 

USG tarczycy, kilka tygodni wcześniej, na 

monitorze pokazało się czarne miejsce – 

guzek albo torbiel, jak mi powiedzieli. Tego 

dnia badanie powtórzono – na tarczycy został 

jedynie ledwo widoczny szary cień w miejscu, 

gdzie wcześniej był ten czarny placek. Czysto! 

Czymkolwiek było to „czarne coś” (groźne, 

czy nie) – zniknęło. Pan Bóg zrobił to dla mnie, 

abym się nie bała i nie miała na co narzekać. 

On daje wolność i zdrowie w konkretnym celu: 

kochaj i łataj miłością ten potłuczony świat. 

Kasia 

Uzdrowiona córka 

Moja córka od lat cierpiała na nawracające 

omdlenia. Mdlała bardzo często – 

przeważnie kilka razy w tygodniu, a czasem 

nawet kilka razy dziennie. Ciągaliśmy się po 

przeróżnych lekarzach, aby postawić jakąś 

diagnozę – bez skutku. Kolejni specjaliści nie 

znajdowali żadnej przyczyny, która mogłaby 

być źródłem tych zaburzeń. Kardiolog wykluczył 

wadę serca, neurolog sprawdził, że 

to nie padaczka, okulista sprawdził dno oka, 

przez jakiś czas bez wcześniejszych badań 

leczono ją na zaburzenia równowagi ortostatycznej, 

ale i to nie miało żadnego znaczenia. 

Na końcu jeszcze jeździliśmy do Poradni 

Zdrowia Psychicznego, gdyż takie objawy 

bywają czasami objawami nerwicy, ale i tu 

nikt nie mógł jasno zobaczyć tej nerwicy. 

Na Mszę o uzdrowienie szłam z nastawieniem, 

że będę się modlić o zdrowie dla 

Moniki i dla męża. Gdy weszłam do kościoła, 

zobaczyłam pełno ludzi, wśród nich wielu 

znajomych. Zaraz zaczęłam sobie przypominać, 

kto na co cierpi, kto na co jest chory. 

Postanowiłam, że będę modlić się o nich 

wszystkich, że będę modlić się, by Jezus 

uzdrowił wszystkich, których chce. 

Cieszyłam się, że tyle osób podeszło do 

modlitwy, cieszyłam się, że cuda wydarzają 

się u nas. Radością napełniło mnie, że Jezus 

uzdrawia u nas, w Obornikach. Że jest tak 

blisko jak wtedy, gdy wskrzesił córkę Jaira. 

Że chodzi pomiędzy nami a kto zaufa mu 

i dotknie Jego płaszcza, ten będzie uzdrowiony, 

jak kobieta z Ewangelii. 

Od tamtej Mszy minęły już 2 miesiące. 

Nasza córka nie zemdlała ani razu. I chociaż 

nie wiemy, co jej było wcześniej, to jedno 

jest jasne – teraz na pewno jest zdrowa. 

Jezus ją uzdrowił. Wielbię Go i dziękuję 

z całego serca! 

Mama Moniki 

11

dzisiejszych czasach Większość ludzi 

uważa świętowanie Halloween za 

W 

„niegroźną zabawę”. Jednak jeśli poszukamy 

u źródeł tego zwyczaju, dowiemy się, że pochodzi 

on z pogańskiej tradycji, z celtyckich 

uroczystości, gdzie według dawnych wierzeń 

dusze zmarłych wracały na ziemię, żeby wejść 

w ciała żywych. „Aby temu zapobiec, 31 października 

Celtowie konstruowali przeróżne, 

straszne maski i przebrania, mające imitować 

demony i upiory. Przebrani tańczyli wokół 

rozpalonych ognisk, robiąc dużo hałasu, żeby 

je odpędzić, jak najdalej od ludzkich siedzib. 

Był to dobry czas na wróżenie, gdyż uważano, 

że otwierają się wrota przyszłości, a mnogość 

przebywających na ziemi dusz, pomaga wróżbitom.” 

1 

„Później tradycja ta została zawłaszczona 

przez satanistów, którzy noc z 31 października 

na 1 listopada połączyli z czarnymi mszami, 

orgiami seksualnymi i obrzędami jednoczenia 

się z demonami. W niektórych sektach było to 

związane nawet ze składaniem ofiar z ludzi” 

- mówił o. Aleksander Posacki, znany demonolog. 

2 Tym samym ta „niewinna zabawa” może 

być otwarciem się na okultyzm, pewnego rodzaju 

nieświadomą inicjacją, a co za tym idzie 

może mieć swoje następstwa w przyszłości, 

zniewolenie czy opętanie duchowe. 

W Piśmie Świętym czytamy: „Wszystko 

badajcie, a co szlachetne - zachowujcie! 

Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór 

zła” (1 Tes 5, 21-23). Jako chrześcijanie mamy 

obowiązek myśleć! Szczególnie w dzisiejszych 

czasach kiedy „wszystko nam wolno”, wszystko 

jest dostępne. Często rzeczy, które nie są 

nam potrzebne a czasami nawet szkodliwe, 

są przedstawiane jako niezbędne do życia czy 

1 

http://www.fronda.pl/a/co-zamiast-halloween-holywins-procesja-swietych-pisze,23176.html 

2 

http://www.fronda.pl/a/co-zamiast-halloween-holywins-procesja-swietych-pisze,23176.html 

12 

Holy Wins 

szczęścia. Niejednokrotnie korzystamy z nich 

racjonalizując: „przecież nikomu nie szkodzę, 

to tylko zabawa”… 

Od kilku lat w naszej Parafii organizujemy 

czuwanie Holy Wins (dosł. Święty zwycięża). 

Czuwania te promują wartości zupełnie odmienne 

niż Halloween radość, życie, światłość, 

świętość. Tegoroczne czuwanie nosiło tytuł: 

„Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze 

na wieki. Wierzysz w to?”. Przewodnia myśl 

mówiła, że gorsze od śmierci ciała jest śmierć 

duchowa. Dzisiejsze czasy wymuszają czasami 

pracę na kilka etatów, pęd „za pieniądzem”… 

Człowiek zapomina w tym wszystkim, co tak 

naprawdę jest najważniejsze w życiu – jaki jest 

cel naszej obecności, tu na Ziemi. 

Jak często spotykamy się z rodzinnymi tragediami 

- może nawet we własnych rodzinach 

czy nawet domach- gdzie jest alkoholizm, 

narkotyki, toksyczne relacje, depresja, samookaleczenia 

czy nawet samobójstwo… Często 

łatwiej żyć nam sprawami innych ludzi niż 

naprawiać to, co jest nie tak w nas samych. 

Tak często spotyka się ludzi, którzy nie widzą 

sensu w życiu… Tegoroczne czuwanie pokazywało, 

że niezależnie od naszych upadków, 

smutków i beznadziejności jaka nas ogarnia 

Nadzieja JEST. Nawet niezależnie od tego, jak 

bardzo inni ludzie - czy nawet my sami siebie 

nienawidzimy i nie widzimy dla siebie nadziei, 

Bóg JEST! I czeka! To On jest Drogą Prawdą 

i Życiem! On w Ciebie wierzy. 

„Talitha kum, wcale nie umarłeś lecz śpisz, 

jeszcze życie wyjdzie Ci.” 

Ty jesteś Jego Umiłowanym Dzieckiem. 

Wierzysz w to? 

Inscenizacja z czuwania jest dostępna pod 

linkiem: Holy Wins (http://www.youtube.com/ 

watch?v=bGCqJUQMBMM&feature=youtu. 

be) 

ks. Michal Gołębiewski 

Pożegnaliśmy śp. Wernera Kloske 

10 listopada na cmentarzu komunalnym 

w Obornikach Śląskich pożegnaliśmy naszego 

drogiego przyjaciela Wernera Kloske. 

Urodził się w Golędzinowie krótko przed II 

wojną światową. Po jej zakończeniu jako 

dziecko musiał ze swoimi bliskimi opuścić rodzinne 

strony i szukać nowego domu. Osiedlił 

się w Pilgramsreuth koło Rehau w północnej 

Bawarii. Wspomnienia z dzieciństwa i tęsknota 

za ziemią dolnośląską nie opuszczały go jednak 

przez całe życie. Po przemianach demokratycznych 

w Polsce, kiedy mógł już swobodnie przyjeżdżać 

do naszego kraju, zaczął nas systematycznie 

odwiedzać. Zaprzyjaźnił się z rodziną, 

która zamieszkała w domu jego dziadków. Nigdy 

nie miał pretensji z tego powodu, rozumiał, 

że taki był bieg historii. Propagował natomiast 

ideę, że byli mieszkańcy ziemi obornickiej powinni 

się zaprzyjaźnić z obecnymi Stało się to 

początkiem współpracy i partnerstwa między 

gminą Oborniki Śl. i Rehau, w ramach którego 

organizowano liczne spotkania polsko-niemiec- 

kie, zarówno w Obornikach Śl,. jak i w Rehau. 

Werner Kloske był ewangelikiem, ale gdy bywał 

w Polsce, uczestniczył w naszych nabożeństwach, 

najczęściej w kaplicy w Golędzinowie. 

W swoim ogrodzie w Niemczech wybudował 

kapliczkę ku czci św. Jadwigi, a na ołtarzu 

umieścił naczynie z ziemią z Golędzinowa. 

Werner Kloske (w środku) wraz z ks. Rafałem 

Masarczykiem i burmistrzem Pawłem Misiorkiem. 

Nie zapominajmy o naszym zmarłym przyjacielu 

w naszych modlitwach. Nie nie zapominajmy 

o idei, którą chciał nam przekazać. 

Piękne Zaduszki 

ks. Rafał Masarczyk SDS 

listopada jest dniem, w którym modlimy 

2 się za naszych zmarłych, prosząc o Boże 

Miłosierdzie dla nich. Wyjątkowo piękną 

uroczystość dane nam było przeżywać w parafii 

NSPJ dzięki ks. proboszczowi Maciejowi 

Chwarściankowi. Na początku Eucharystii 

odczytane zostały imiona i nazwiska wszystkich 

zmarłych z naszej parafii, którzy zostali 

pochowani na obornickich cmentarzach w ciągu 

ostatniego roku. Bliscy zmarłych, którzy 

byli obecni na Eucharystii, mogli zapalić dla 

nich symboliczne znicze ustawione następnie 

przed ołtarzem. Ministranci zapalili znicze 

dla pozostałych zmarłych. Światełka stały 

cichutko, jak nieme duszyczki proszące o modlitwę. 

Po Mszy znicze można było przenieść 

na cmentarz, gdzie odmówiono Różaniec za 

zmarłych. 

M. P. 

13

Ojciec Święty Benedykt XVI mówi o zjawisku dystansowania się od wiary w Kościele, 

które przejawia się coraz bardziej w społeczeństwach i kulturach od wieków przenikniętych 

Ewangelią. Potwierdza się to także i w naszych parafiach: tylko około 18% parafian 

w parafii NSPJ oraz około 30 % w parafii JTiAP uczęszcza na niedzielną Mszę św. (dane 

z września br.). Ci, co uczestniczą w niedzielnej Eucharystii, jeszcze słyszą odpowiedź na 

pytanie, w co wierzą. Słyszą ją w recytowanym przez zgromadzenie liturgiczne Symbolu 

wiary. A inni, którzy nie uczestniczą...? 

14 

Symbol wiary 

Nazwa „symbol” pochodzi od greckiego 

słowa symbolon, oznaczającego połowę 

przełamanego przedmiotu (na przykład pieczęci), 

pełniącą rolę znaku rozpoznawczego. 

W razie potrzeby przełamane części składano 

ze sobą i tym sposobem sprawdzano tożsamość 

osoby, która przyniosła drugą połowę. 

Wobec tego można by zatem powiedzieć, że 

symbol wiary jest „znakiem rozpoznawczym 

oraz znakiem jedności między wierzącymi”. 

Jednak nie jest to jedyne znaczenie słowa 

symbolon, gdyż słowo to oznacza także zbiór, 

kolekcję lub streszczenie. Symbol wiary 

stanowi zatem także „zbiór podstawowych 

prawd wiary”. 

Od początków istnienia Kościół jako 

wspólnota wiernych przekazywał i wyrażał 

swoją wiarę w krótkich i normatywnych dla 

wszystkich formułach. Stosowanie takich 

formuł było niezbędne dla kandydatów do 

sakramentu chrztu św. Przyjęte formuły stanowiły 

syntezę z całego Pisma św. Nazwane 

zostały „wyznaniami wiary” lub Credo, gdyż 

zaczynają się od słowa „Wierzę”. 

Pierwsze „wyznanie wiary” składa się 

przy chrzcie. Symbol wiary jest więc najpierw 

symbolem chrzcielnym. Ze względu na 

to, iż chrzest udzielany jest w imię Trójcy św., 

prawdy wiary wyznawane podczas chrztu 

są ułożone według ich odniesienia do Ojca, 

i Syna, i Ducha Świętego. 

Od początków chrześcijaństwa aż do 

współczesności ukształtowało się wiele 

wyznań wiary tj. np. symbole różnych Kościołów 

apostolskich i starożytnych. Żaden 

z symboli powstałych w kolejnych etapach 

życia Kościoła nie może być traktowany 

jako przestarzały i zbędny. Wśród tych wielu 

symboli najważniejsze miejsce zajmuje Symbol 

Nicejsko-Konstantynopolitański, który 

odmawiamy każdej niedzieli i uroczystości 

w trakcie Mszy św. oraz Symbol Apostolski, 

tzw. „Wierzę w Boga” pacierzowe. 

Symbol Nicejsko-Konstantynopolitański 

czerpie wielki autorytet stąd, że jest owocem 

dwóch pierwszych soborów powszechnych 

(lata 325 i 381). Jest on dzisiaj wspólny 

wszystkim wielkim Kościołom Wschodu i 

Zachodu. Symbol Apostolski uważany jest 

natomiast słusznie za wierne streszczenie 

wiary Apostołów a strzeże go wiernie Kościół 

rzymski, gdzie miał siedzibę Piotr, 

pierwszy z Apostołów. 

W pierwotnym Kościele katolickim przed 

otrzymaniem chrztu św. podczas katechez 

objaśniano szczegółowo katechumenom 

symbole wiary. Od połowy III wieku po- 

wierzano je im do nauczenia się (traditio), 

a następnie odbierano je od nich (redditio) 

tuż przed chrztem. Dzisiaj kontynuatorem 

tej tradycji jest w Kościele między innymi 

Droga Neokatechumenalna, która jest katechumenatem 

pochrzcielnym. W styczniu 

2012 r. Papieska Rada ds. Świeckich wydała 

dekret zatwierdzający wszystkie celebracje 

zawarte w „Dyrektorium katechetycznym 

Drogi Neokatechumenalnej” w tym i celebracje 

etapu redditio. 

Razem z żoną kilkakrotnie słuchaliśmy 

publicznego wyznania wiary (redditio) przez 

braci wspólnot neokatechumenalnych żyjących 

dzisiaj w wielu parafiach. Publiczne 

„Wyznanie wiary” to kilka spotkań w kościele 

parafialnym, podczas których bracia 

przed zgromadzonymi wiernymi, biskupem 

oraz proboszczem dają świadectwo o tym, jak 

Bóg działał w ich życiu, jakich cudownych 

zmian w ich życiu dokonał oraz co Bogu 

zawdzięczają. Kończąc świadectwo każdy 

z braci osobiście recytował głośno Symbol 

Apostolski. Od tego czasu uczestnicząc 

w coniedzielnej Eucharystii, słowa Credo 

wypowiadam z rozwagą mając na uwadze 

znaczenie konkretnych artykułów modlitwy. 

Wypowiadając końcowe Amen podejmuję 

i potwierdzam pierwsze słowo symbolu 

wiary: Wierzę. Moje, nasze codzienne życie 

chrześcijańskie winno więc być nieustanną 

odpowiedzią Amen na słowa wyznania wiary 

naszego chrztu. 

Mówi św. Augustyn: „Niech twoje Wyznanie 

wiary będzie dla ciebie jakby zwierciadłem. 

Przeglądaj się w nim, by zobaczyć, 

czy wierzysz w to wszystko, co wypowiadasz. 

I każdego dnia raduj się twoją wiarą”. 

Zbigniew Stachurski 

Seminarium 

Odnowy Wiary 

Już opadły liście 

i wilgotny wieczór... 

W małym miasteczku 

ludzie 

przysiedli kościelne ławki... 

Drewniane serca 

grzeja w blasku kazań... 

Niewidzialny Ogrodnik 

już plewi zardzewiałe dusze... 

I otwierają się wymiary 

i rozluźniają uciski... 

Nagle pojawia się 

duchowa tęcza – 

Jedność, Siła i Moc... 

*** 

Ślepymi źrenicami 

szukam ŚWIATŁA 

a SŁOWO otwiera 

mnie jak okno 

aż dusza wzosi 

świąteczny toast... 

wtedy znieczulona 

na świat 

spadam gdzieś 

ludzie tarmoszą mnie 

jak worek ziemniaków 

Jolanta Nitka 

15

Stowarzyszenie Twoja Sprawa 

Reklama jest wszechobecna, a jej poziom 

– bardzo zróżnicowany. Istnieją reklamy 

inteligentne i pomysłowe, ale coraz więcej 

kampanii epatuje chamstwem i brutalnością. 

„Wymień starą na nową” (reklama nawigacji 

ze zdjęciem nagiej kobiety), „Co na to moja 

żona? Zależy która.” (reklama samochodu), 

„Rób TO w sklepie, rób TO przy bankomacie!” 

(reklama produktu oszczędnościowego 

w banku, ze zdjęciem nagiej kobiety lub 

mężczyzny). Tego typu treści, pełne agresji, 

pogardy lub erotyzmu odzierającego osobę 

z godności – bardzo negatywnie wpływają 

na odbiorców, szczególnie wśród dzieci 

i młodzieży. Jak zapewne część Czytelników 

NP pamięta, na problem ten zwrócił uwagę 

Leszek Dokowicz (podczas rekolekcji wielkopostnych 

w parafii NSPJ, w lutym 2012 

r.), stwierdzając, że jeżeli nic nie zrobimy, 

będzie coraz gorzej. 

Są osoby, które chciałyby walczyć z tym 

negatywnym zjawiskiem, ale czują się bezradne 

i nie wierzą, że ich pojedynczy głos 

może coś zmienić. Okazuje się jednak, że jest 

możliwa skuteczna walka ze szkodliwymi 

treściami w naszym otoczeniu. 

Stowarzyszenie Twoja Sprawa (STS), 

istniejące od grudnia 2008 roku, z powodzeniem 

sprzeciwia się naruszaniu dobrych 

obyczajów, rozpowszechnianiu treści szkodliwych 

dla dzieci i młodzieży (m.in. pornografii) 

oraz szeroko pojętemu naruszaniu 

godności człowieka – w mediach i przestrzeni 

publicznej – nie tylko w reklamie. Stowarzyszenie 

przeprowadziło już kilkanaście 

udanych akcji tego typu. Po jednej z nich 

Wydawnictwo Bauer zaprzestało dystrybucji 

pornografii przeznaczonej na telefony 

16 

Możemy skutecznie walczyć ze szkodliwymi 

treściami w przestrzeni publicznej 

komórkowe oraz publikowania w wielu 

milionach swych pism reklam tego typu 

usług. STS protestowało również przeciw 

eksponowaniu w sieci Empik obscenicznych 

plakatów obok przyborów szkolnych. Empik 

początkowo chciał zmienić jedynie miejsce 

ekspozycji, ostatecznie jednak, pod naciskiem 

konsumentów, wycofał ze sprzedaży 

plakaty „kierowane wyłącznie do klientów 

dorosłych”. Inna skuteczna akcja dotyczyła 

telewizyjnego programu „Najlepsza na 

świecie jest miłość w klozecie” (z cyklu 

„Rozmowy w toku”), w którym prowadząca 

Ewa Drzyzga zachęcała młode kobiety 

do zwierzeń na temat ich przygodnych 

kontaktów seksualnych w przypadkowych 

miejscach (np. piwnicy, windzie, czy tytułowej 

publicznej toalecie) – przy aprobacie 

roześmianej publiczności. Program został 

wyemitowany w godzinach popołudniowych, 

czyli w czasie, gdy wiele dzieci ogląda 

telewizję. Rezultatem interwencji STS było 

nałożenie przez KRRiT na stację telewizyjną 

kary 300 000 złotych. 

Jak wygląda typowa akcja STS? Często 

naruszenie prawa lub dobrych obyczajów 

w mediach zgłaszają sami odbiorcy. 

Stowarzyszenie opisuje sprawę na swojej 

stronie internetowej (www.twojasprawa. 

org.pl) i rozsyła powiadomienia do osób 

wspierających jego działalność. Publikuje 

również przykładowe teksty skarg oraz dane 

instytucji, do których należy je skierować: 

reklamodawców, KRRiT, Rady Reklamy 

i innych. Wówczas, jeżeli w taką akcję 

włącza się kilkaset osób – jak to niedawno 

miało miejsce w udanym proteście przeciwko 

nieetycznym reklamom mBanku – adresaci 

otrzymują mnóstwo zgłoszeń, których nie 

mogą zignorować. Często presja taka przynosi 

pożądany efekt – na przykład wycofanie 

szkodliwej reklamy. 

Jak zaangażować się w działalność STS? 

Przede wszystkim możemy kierować skargi 

do odpowiednich instytucji, korzystając 

z gotowych wzorów takich dokumentów, 

udostępnianych na stronach Stowarzyszenia 

(www.twojasprawa.org.pl). Przygotowanie 

i wysłanie takiej wiadomości zajmuje kilka 

lub kilkanaście minut, a może mieć duży 

wpływ na skuteczność akcji. Możemy również 

sami zgłaszać Stowarzyszeniu zauwa- 

Pod koniec września 2012 r. w Sali Kolumnowej 

Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu 

uroczyście podsumowano trzecią edycję akcji 

MOGIŁĘ PRADZIADA OCAL OD ZAPO- 

MNIENIA – zainicjowaną przez Telewizję 

Wrocławską i Kuratorium Oświaty. 

Swoją obecnością zaszczycili nas m.in: kardynał 

Henryk Gulbinowicz, Marszałek Rafał 

Jurkowlaniec, ambasador RP w Kijowie dr 

Henryk Litwin z żoną Anną i konsul generalny 

RP w Winnicy Krzysztof Świderek. 

Za nami ciężka praca, wiele oczyszczonych 

polskich grobów rozsianych po całej Ukrainie; 

mnóstwo wzruszeń towarzyszących odnajdowaniu 

na pomnikach unikatowych inskrypcji 

i epitafiów oraz wiele nowych przyjaźni 

z rodakami, którzy nigdy nie opuścili ziemi 

swoich ojców. 

Podziękowania za zaangażowanie w akcję 

odebrał Burmistrz Obornik Śląskich pan 

Sławomir Błażewski, Dyrektor Publicznego 

Gimnazjum w Obornikach Śląskich pani 

Jadwiga Grekulińska, Dyrektor Publicznego 

Gimnazjum w Pęgowie pani Marta Michalkiewicz 

i opiekunowie wolontariuszy. 

żone przypadki naruszenia etyki w mediach, 

reklamie itp. 

Twórcami Stowarzyszenia Twoja Sprawa 

są wolontariusze, którym zależy na tym, 

aby ich dzieci wychowywały się w bezpiecznej 

przestrzeni, wolnej od pornografii, 

agresji i innych szkodliwych treści. Koszty 

działalności STS pokrywane są z darowizn. 

Osoby, które chciałyby włączyć się w akcje 

Stowarzyszenia lub wesprzeć je finansowo, 

mogą uzyskać szczegółowe dane na ten temat 

na stronie www.twojasprawa.org.pl. 

Aldona i Damian Dudkowie 

Podsumowanie III edycji akcji 

„Mogiłę pradziada ocal od zapomnienia” 

Przed nami kolejne wyzwania, następne 

cmentarze, które czekają na nasz ratunek. 

Obecnie zbieramy znicze, które zapłoną 

1-go i 11-go listopada na zapomnianych polskich 

mogiłach na Ukrainie a także symboliczne 

złotówki. Podczas uroczystości w Pęgowie 

wolontariusze z Obornickiego Centrum 

Wolontariatu zebrali kwotę 643 zł i 0,70 euro. 

Bożena Magnowska 

17

18 

Niedaleko pada jabłko od jabłoni! 

Na początku roku szkolnego zwróciłem 

uwagę na komunikat odczytany w ogłoszeniach 

parafialnych. Dotyczył rezygnacji 

młodych ludzi z uczęszczania na lekcje religii 

i z przygotowania do sakramentów świętych. 

Budzi to niepokój o ich przyszłość, o ich zbawienie. 

Dlaczego tak się dzieje? 

Dziecko przychodzi do szkoły z pewnym 

„bagażem”, z cechami nabytymi w rodzinie od 

urodzenia. Dobre cechy to wartości. Przekazywanie 

wartości dziecku to jego proces wychowania. 

Dokonuje się ono przez wychowawców, 

pedagogów, duszpasterzy a przede wszystkim 

przez rodziców (ojca i matkę). Tak naprawdę 

proces wychowania dziecka rozpoczyna się już 

„co najmniej 18 lat przed jego narodzeniem” 

czyli wraz z procesem wychowania potencjalnych 

rodziców. 

Do wartości zaliczana jest również wyznawana 

wiara w Boga w Trójcy Jedynego. Szczególnie 

zobowiązani do przekazu wiary są rodzice, 

którzy zawierając sakramentalny związek 

przysięgali sobie w obecności Boga m.in., że po 

katolicku wychowają potomstwo, którym Bóg 

ich obdarzy. Dzisiaj, śmiem twierdzić, wiele 

rodzin nie jest już w stanie własnemu dziecku 

przekazać naszej wiary. 

Wysyłając do szkoły dziecko, które wzrastało 

w lansowanym (czy słusznie?) obecnie 

systemie bezstresowego wychowania, dając mu 

możliwość decydowania o wyborze (dziecko ze 

swej natury nie jest zdolne dokonywać właściwych 

wyborów), bez przyjętej przez nie wiary, 

przyczyniam się do tego,że będzie szło drogą 

łatwizny, „na skróty”. Godzę się na rezygnację 

z katechezy szkolnej, z przystępowania do 

proponowanych przez Kościół sakramentów 

a co za tym idzie, rezygnuję z jego (chociaż 

spóźnionego) wychowania do wartości. Godzę 

się tym samym na jego późniejsze życie poza 

chrześcijaństwem, poza Kościołem katolickim. 

Dzisiaj coraz częściej widoczne są już tego skutki: 

wielu młodym niepotrzebny jest sakrament 

małżeństwa, rodzi się wiele dzieci poza małżeństwem, 

coraz częściej słyszy się o niemoralnym 

życiu nastolatek (galerianki, tirówki), o rozbojach 

młodych ludzi, o zabójstwach dokonywane 

przez nieletnich, o narkomanii, o alkoholizmie 

nieletnich itd. itp. Czy tak ma być? Czy muszę 

się na to godzić? 

Bóg sprawił, że żyję w kręgu kultury 

chrześcijańskiej. Naród polski, którego jestem 

członkiem, od ponad tysiąca lat związany jest 

z chrześcijaństwem, z Kościołem katolickim. 

Dzięki temu w trudnych chwilach dziejów 

umieliśmy jako naród przetrwać i nie ulegliśmy 

zagładzie. Wiara, a z nią wartości były przekazywane 

z pokolenia na pokolenie. Również 

poprzez katechezę w różnych, nieraz trudnych 

warunkach. Dzisiaj możemy to robić normalnie, 

bez strachu, w szkole. Czy tak będzie? 

Zależy to od nas – rodziców! 

Wiary nie można się nauczyć – wiarę należy 

przyjąć, najprościej od matki i ojca. Jest to dzisiaj 

bardzo trudne... ze względu na samych 

rodziców. Również sprawujący aktualnie 

władzę w naszym państwie przyczyniają się 

do tego tworząc wokół religii niewłaściwy klimat. 

Zauważmy, że dzisiaj dzieciom w szkole 

można jeszcze przekazywać wiedzę na temat 

wiary chociaż i z tym są już trudności, gdyż 

niektórzy katoliccy rodzice akceptują rezygnację 

swoich dzieci z katechezy. 

Dostrzegalny staje się już wśród katolików 

kryzys wiary. Hierarchowie Kościoła uważają 

dzisiaj, że należy na nowo wtajemniczać 

w chrześcijaństwo ludzi już ochrzczonych. 

Stąd synod na temat nowej ewangelizacji. 

Rozpoczął się ogłoszony w październiku br. 

Rok Wiary. W parafii NSPJ mamy Seminarium 

Odnowy Wiary i Wieczory Nikodema, 

a w parafii JTiAP – Forum Biblijne. Zachęcam 

wszystkich do uczestnictwa w tych cennych 

inicjatywach. 

Jest również wiele innych, nowych przedsięwzięć, 

które wzbudza Duch Święty w Kościele. 

Podstawą wszelkiej ewangelizacji jest 

jednak głoszenie kerygmatu – pierwotnego 

przepowiadania Dobrej Nowiny o Jezusie 

Chrystusie. Sam doświadczyłem w Kościele 

tego pierwotnego przepowiadania... Ciekawe, 

że Słowo Boże głosili w ówczesnej mojej parafii 

w Wodzisławiu Śl., za zgodą proboszcza, 

świeccy katechiści. Doświadczyłem, że wiara 

rodzi się ze słuchania a także ze świadectwa 

ludzi, którzy przepowiadali. Podjąłem wyzwanie 

i rozpocząłem okres wtajemniczenia 

chrześcijańskiego w Kościele. Trwa on do 

dzisiaj. Oczywiście nie sam, ale z żoną oraz 

z innymi, którzy usłyszeli i przyjęli zaproszenie 

do wejścia na drogę odkrywania wartości 

otrzymanego w dzieciństwie sakramentu 

chrztu św. Rozpocząłem w wieku ponad 40 

lat (neo)katechumenat. Zrozumiałem, że katechumenat 

to droga w czasie prowadząca do 

życia chrześcijańskiego bardzo poważnego. To 

droga nie tylko dla dorosłych (starych) ale dla 

wszystkich – także dla młodych. I uwierzcie, 

że życie chrześcijańskie w Kościele zawsze 

istnieje. Są zawsze w parafii ludzie młodzi 

i starzy, zdrowi i chorzy, samotni i żyjący 

w rodzinach, bezdzietni i posiadający liczne 

potomstwo oraz ludzie wezwani do specjalnych 

posług w Kościele np. biskupi, prezbiterzy. 

Ludzie, którzy żyją Słowem Bożym i liturgią 

we wspólnocie. Ludzie, których mogę porównać 

do ewangelicznej soli. Dzięki nim Kościół 

ciągle będzie istniał. 

Zachęcam wszystkich, szczególnie małżonków, 

do odkrywania na nowo swojej wiary, do 

odkrywania wartości płynących z sakramentu 

chrztu św. Takie odkrycie pozwoli dawać 

właściwe świadectwo młodszemu pokoleniu, 

a tym samym zwiększy prawdopodobieństwo 

pójścia dzieci śladami rodziców. 

Niedaleko bowiem pada jabłko od jabłoni. 


Oddając krew 

ratujesz życie!!! 

Zapraszamy wszystkich chętnych 

do oddania krwi 

w dniu 3.12.2012 w godz. 9.00–13.00 

Miejsce akcji: 

Obornicki Ośrodek Kultury 

ul. Dworcowa 26, Oborniki Śl. 

Patronat honorowy: 

poseł Dawid Jackiewicz 

Krew jest niezbędna dla dzieci i dorosłych walczących 

z rakiem, dla pacjentów oczekujących na zabieg 

chirurgiczny, ofiar wypadków. 

Możesz zostać krwiodawcą, jeśli: 

• masz 18-65 lat i masz przy sobie dokument tożsamości 

ze zdjęciem i adresem 

• masz odpowiednią wagę ciała (powyżej 50 kg) 

• nie chorowałeś na żółtaczkę, kiłę, łuszczycę, cukrzycę 

• w ciągu ostatnich 6 miesięcy nie miałeś wykonywanego 

zabiegu operacyjnego, zabiegów endoskopowych, 

tatuażu, przekłucia uszu lub innych części ciała 

• nie masz ciężkich chorób układu krążenia, pokarmowego, 

nerwowego, oddechowego, moczowego 

Zalety honorowego krwiodawstwa: 

• satysfakcja, że moja krew może uratować życie 

• dzień oddawania krwi jest wolny od nauki lub pracy 

• możliwość uzyskania bezpłatnych badań laboratoryjnych 

(grupa krwi, morfologia, badania 

wirusologiczne) 

• ekwiwalent żywnościowy o równowartości energetycznej 

oddanej krwi – (czekolady) 

• darmowe leki dla zasłużonych honorowych dawców 

krwi 

Oddajesz 450 ml krwi, co stanowi jedynie 8-9% 

ogólnej objętości krwi krążącej dorosłego człowieka, 

a Twój organizm odtworzy utraconą ilość krwi bardzo 

szybko. Samo oddanie krwi to zaledwie kilka minut, 

a Twoja krew uratuje niejedno ludzkie życie! 

19

20 

MARIAN GOŁĘBIEWSKI Wrocław, dnia 08.11.2012 r. 

ARCYBISKUP METROPOLITA WROCŁAWSKI 

L.dz. 1373/2012 

D E K R E T 

O ODPUSTACH W ROKU WIARY 

Na mocy Dekretu Penitencjarii Apostolskiej z dnia 14 września 2012 r., w czasie całego ROKU WIARY 

(11 X 2012 – 24 XI 2013), wszyscy wierni chrześcijanie, należycie oczyszczeni w sakramencie pokuty i 

posileni świętą Komunią, którzy pomodlą się według intencji Ojca Świętego będą mogli uzyskać O DPUST 

ZUPEŁNY od kary doczesnej za swoje grzechy; odpust ten można ofiarować również za dusze wiernych 

zmarłych: 

1. Ilekroć będą uczestniczyć w przynajmniej trzech naukach podczas Misji Świętych lub trzech 

wykładach o Dokumentach Soboru Watykańskiego II lub też o Artykułach Katechizmu Kościoła 

Katolickiego, w jakimkolwiek kościele lub w innym odpowiednim miejscu; 

2. Za każdym razem, gdy odbędą pielgrzymkę do jednej z Bazylik Papieskich, do katakumb 

chrześcijańskich czy sanktuarium wskazanego przez Biskupa Diecezjalnego z okazji Roku Wiary i wezmą 

tam udział w nabożeństwie lub będą się modlić, medytować, kończąc modlitwą „Ojcze nasz”, Wyznaniem 

Wiary, wezwaniem do Matki Bożej lub Świętych; 

3. Ilekroć w dni ustanowione przez Biskupa Diecezjalnego na Rok Wiary, w jakimkolwiek miejscu 

świętym wezmą udział w uroczystej celebracji eucharystycznej lub w Liturgii Godzin, dołączając Wyznanie 

Wiary w formie przez siebie wybranej; 

4. W dniu dowolnie przez siebie wybranym, podczas Roku Wiary, gdy pobożnie nawiedzą kościół, 

w którym otrzymali Chrzest i odnowią przyrzeczenia chrzcielne. 

Zgodnie ze wspomnianym wyżej dekretem, wyznaczam w Archidiecezji Wrocławskiej następujące 

świątynie: 

WROCŁAW: Katedra p.w. Św. Jana Chrzciciela i Bazylika Mniejsza p.w. Św. Elżbiety 

oraz Sanktuaria: NMP Łaskawej (kościół p.w. Św. Karola Boromeusza), 

NMP Matki Miłosierdzia (kościół p.w. Opieki Św. Józefa), 

NMP Matki Pocieszenia (kościół p.w. Św. Klemensa), 

NMP Różańcowej (kościół p.w. Św. Wojciecha), 

NMP Zwycięskiej (kościół p.w. NMP na Piasku); 

OLEŚNICA, Bazylika Mniejsza p.w. Św. Jana Apostoła i Ewangelisty; 

TRZEBNICA, Bazylika Mniejsza p.w. Św. Bartłomieja i Św. Jadwigi; 

ZIĘBICE, Bazylika Mniejsza p.w. Św. Jerzego. 

W nawiązaniu do p. 3 niniejszego dekretu wyznaczam dni, w które w Roku Wiary można 

uzyskiwać odpust zupełny pod warunkiem uczestniczenia w Eucharystii lub Liturgii Godzin i złożenia 

Wyznania Wiary, w formie dowolnej: 

− Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, 8 XII − Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, 19 V 

− Święto Nawrócenia Św. Pawła Ap., 25 I 

− Uroczystość Najśw. Ciała i Krwi Chrystusa, 30 V 

− Święto Ofiarowania Pańskiego, 2 II 

− Uroczystość Narodzenia Św. Jana Chrzc., 24 VI 

− Wspomnienie NMP z Lourdes, 11 II 

− Uroczystość ŚŚ. App. Piotra i Pawła, 29 VI 

− Święto Katedry Św. Piotra Ap., 22 II 

− Święto bł. Czesława, 20 VII 

− Uroczystość Św. Józefa, 19 III 

− Uroczystość Wniebowzięcia NMP, 15 VIII 

− Triduum Paschalne, 28-31 III 

− Święto Podwyższenia Krzyża Św., 14 IX 

− Uroczystość Wniebowstąpienia, 12 V 

− Uroczystość Św. Jadwigi, 16 X 

− Uroczystość Chrystusa Króla, 24 XI. 

KANCLERZ KURII 

+ Marian Gołębiewski 

Arcybiskup Metropolita Wrocławski 

W uzupełnieniu sylwetki śp. Ludwika Zielińskiego, dawnego kierownika Szkoły Podstawowej 

Nr 1 w Obornikach Śl., o którym obszerny materiał zamieściliśmy w poprzednim 

numerze naszego pisma [NP Nr 8 (192) 2012 z 28 października 2012 r.], przedstawiamy 

jeszcze krótkie wspomnienia szkolne dawnych uczniów, związane z osobą tego cenionego 

pedagoga. 

Redakcja 

Ludwik Zieliński 

w pamięci swoich uczniów 

Pana Ludwika Zielińskiego, kierownika 

Szkoły Podstawowej Nr 1 w Obornikach 

Śl., do której uczęszczałem 1958–61 (tj. od 

połowy klasy IV), wspominam jako pedagoga 

z powołania, stosującego nietypowe metody 

wychowawcze, potrafiącego zadbać o swój autorytet 

wśród uczniów. Niech świadczy o tym 

pewien epizod z życia szkoły, który dobrze 

zapamiętałem. 

Przypominam sobie, że na początku roku 

szkolnego 1960/61 i mojej VII klasy, wówczas 

kończącej naukę w szkole podstawowej*, kierownik 

Zieliński, mimo iż nie prowadził zajęć 

z naszą klasą, przyszedł na lekcję języka polskiego 

i zapowiedział: „Każdy uczeń w klasie 

ma obowiązek, poza programem nauczania, 

nauczyć się na pamięć trzech dowolnie wybranych 

fragmentów z »Pana Tadeusza« Adama 

Mickiewicza.” Zapowiedział również, że pod 

koniec roku szkolnego każdy uczeń zostanie 

osobiście przez niego przepytany. 

Tak długofalowe zadanie postawione przez 

najwyższy autorytet w szkole, bez zagrożenia 

żadnymi sankcjami czy przymusem, bardzo 

zobowiązywało. W wolnych chwilach „wkuwałem” 

więc wybrane fragmenty utworu, tj. 

„Inwokację”, „Koncert Jankiela” i „Grzybobranie”. 

Kiedy nadszedł czerwiec, kierownik 

Zieliński pojawił się niespodziewanie na lekcji 

i w obecności całej klasy i nauczyciela języka 

polskiego przeprowadził zapowiedziane na 

początku roku szkolnego odpytanie. Pamiętam, 

że recytowałem z pamięci „Litwo, Ojczyzno 

moja...”. 

Ten fragment „Pana Tadeusza” jak i inne 

pamiętam częściowo do dzisiaj. Lubię także 

od czasu do czasu powracać do czytania tego 

utworu. Była to dla mnie ważna i cenna, nietypowa 

lekcja patriotyzmu przeprowadzona nie 

tylko przez pedagoga, ale przede wszystkim 

przez Polaka, jakim był Ludwik Zieliński. 


* – W II Rzeczypospolitej od 1932 r. ustawowo wyznaczono 

okres obowiązku szkolnego na 7 lat (ale z prawem 

jego skracania lub odraczania przez ministra oświaty). 

Szkoły powszechne (elementarne) były 3-stopniowe, 

tworzone w zależności od lokalnych warunków (I stopnia 

4-klasowe, II – 6-klasowe oraz III – 7‐klasowe), i miały 

3 szczeble nauczania (odpowiednio w klasach 1–4, 5–6 

i 7). Na przejście do szkoły średniej pozwalało ukończenie 

6 klas szkoły elementarnej. Szkoły średnie realizowały 

program 6‐letni w 4-klasowych gimnazjach i 2-letnich 

liceach (te o kilku kierunkach). Wcześniejszym średnim 

szkołom zawodowym nadano miano gimnazjów i zrównano 

ich status z gimnazjami ogólnokształcącymi. 

Po II wojnie światowej system edukacji w dużej 

mierze nawiązywał do struktury przedwojennej: istniały 

szkoły podstawowe, nazywane wcześniej powszechnymi, 

oraz szkoły średnie, w których nazwach zachowały się 

określenia „gimnazjum”, „ liceum”. Ale dążono do wprowadzenia 

obowiązku szkolnego obejmującego 8-klasową 

szkolę podstawową oraz obowiązku dokształcania do 18 

roku życia. Rocznik, który opuszczał szkoły w czerwcu 

1948 r. ukończywszy VIII klasę, był jednak wyjątkowy. 

Z powodu wielkich trudności kadrowych i lokalowych 

powrócono znów do 7-letnich szkół podstawowych, na 

których oparto 4-letnie licea ogólnokształcące. Licea często 

łączono z „podstawówkami” tworząc 11‐letnie szkoły 

ogólnokształcące stopnia podstawowego i licealnego. 

Układ 7-letni obowiązywał do lat 1966/67, kiedy 

wprowadzono na trwałe 8‐klasową szkołę podstawową 

(uczniowie urodzeni w 1952 r. byli grupą przejściową, 

kończyli VII klasę w 1966 r. albo klasę VIII w 1967; 

21

a wszystkich urodzonych w 1953 i później czekała 8‐letnia 

nauka w szkole podstawowej). 

Cały system zmieniony został radykalnie w końcu lat 

90 XX w., kiedy utworzono 6‐klasowe szkoły podstawowe 

i 3-letnie gimnazja [Przyp. red.]. 

* * * 

Postać Ludwika Zielińskiego wywołuje 

w mojej pamięci kilka szczególnych wspomnień. 

Z Panem Kierownikiem łączy mnie ciekawa 

anegdota. Było to w roku szkolnym 1967/68, 

gdy byłem uczniem VI klasy. Na lekcji geografii, 

przedmiotu którego uczył właśnie Pan 

Zieliński, przerabialiśmy temat związany 

z Legnicą. W pewnym momencie Kierownik 

zwracając się do całej klasy zapytał: 

– A może ktoś wie, kiedy była bitwa pod 

Legnicą? 

Zgłosiłem się i powiedziałem, że to było 

w 1241 r. 

22 

BÓG JEST BLISKO 

Bóg jest blisko, 

Choć my za nisko, 

Ale gdy podniesiemy 

Człowieczeństwa głowę, 

Będziemy bliżej 

Przynajmniej o połowę. 



Ale gdy uruchomimy 

Własne pokłady godności, 

Będziemy w stanie 

Dotknąć duchem 

Jego światłości. 



Ale tylko do czasu, 

Dopóki się nie wyzwolimy 

Ze świata hałasu. 

Bogumiła Konstancja Załęska 

– Nuuu pięknie, Miedziński – powiedział na 

to Kierownik z kresowym akcentem. Otworzył 

dziennik i wpisał mi „5”… lecz nie z geografii, 

tylko z historii. 

Później, na lekcji historii, nauczycielka spoglądając 

do dziennika zauważyła nową ocenę 

przy moim nazwisku. 

– Skąd się wzięła ta piątka? – spytała ze 

zdziwieniem, jednocześnie rozpoznając obce 

pismo. 

– To za bitwę pod Grunwaldem pan kierownik 

postawił mu piątkę, prose pani – krzyknął 

jakiś „bystry” uczeń z głębi sali. Cała klasa 

wybuchnęła śmiechem, bo przecież nie o tę 

bitwę chodziło. Ale pani od historii zorientowała 

w sytuacji, zaś autorytet, jakim cieszył się 

u nauczycieli ich zwierzchnik, nie pozwolił jej 

na jakikolwiek komentarz nieregulaminowego 

czynu Kierownika. 

Pamiętam także Kierownika Zielińskiego 

ze szkolnej zabawy zorganizowanej w 1970 r. 

z okazji ukończenia szkoły podstawowej. Impreza 

odbywała się w obornickim Domu Kultury 

(w nieistniejącym już bydynku w parku przy 

ul. Trzebnickiej, w którym w latach 1975–2007 

była apteka). Kierownik zaintonował pieśń 

„Upływa szybko życie, jak potok płynie czas 

…”, a duże łzy spływały mu jak grochy po 

policzkach. Pewnie było mu smutno, że żegna 

kolejny rocznik swoich wychowanków. 

W późniejszym czasie (już po zakończeniu 

podstawówki) wraz z kilkoma kolegami ze 

Szkoły Podstawowej Nr 1 (m.in. braćmi Jerzym 

i Tadeuszem Kaczmarczykami, Piotrem 

Grześkowiakiem, Jerzym Błaszczykiem) graliśmy 

w piłkarskiej drużynie juniorów klubu 

„Bór” Oborniki Śląskie. Pan Kierownik czesto 

przychodził na nasze mecze. Rozkładał przy 

boisku mały, składany taboret, siadał i żywo 

gestykulując wskazywał, komu należy podać 

piłkę. Dopingował nas z wielkim zapałem, bo 

przecież byliśmy z jego i z naszej ukochanej 

„Jedynki”. 

Krzysztof Miedziński 

Moje wspomnienia o kierowniku Szkoły Podstawowej Nr 1 w Obornikach Śląskich, śp. 

Ludwiku Zielińskim, ukazały się w lutowym numerze gminnego magazynu informacyjnego 

Z pierwszej ręki. Do Naszej Parafii piszę o szkolnym sztandarze „Jedynki” którego dzieje, 

a szczególnie kilka epizodów, związane były z postacią pana Kierownika. 

Kłopoty ze sztandarem 

Idea podniesienia rangi Szkoły Podstawowej 

Nr 1 w Obornikach Śląskich poprzez 

przyznanie jej symbolicznego znaku – sztandaru 

zrodziła się wraz z przygotowaniami 

do obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego. 

Projektantem sztandaru był artysta plastyk 

Marian Malinowski. Szkolną flagę wykonały, 

a właściwie wyhaftowały, siostry zakonne na 

Jasnej Górze w Częstochowie. 

Po odbiór pojechali kierownik Ludwik 

Zieliński, pan Aleksander Wiśniowski i pan 

Kazimierz Kurpiewski. W czasie Mszy św. 

przy Cudownym Obrazie chorągiew naszej 

szkoły została poświęcona (co było wtedy, z powodów 

politycznych, utrzymywane w wielkiej 

tajemnicy). 

6 czerwca 1966 roku odbyła się uroczystość 

nadania Szkole Podstawowej Nr 1 imienia 

podporucznika Kazimierza Kownackiego, żołnierza 

„zwiadowcy” I Armii Wojska Polskiego, 

który poległ w kwietniu 1945 r. Jednocześnie 

z nadaniem imienia, w tym samym dniu 6 

czerwca, szkoła otrzymała ufundowany przez 

lokalne społeczeństwo sztandar. 

Nasz Kierownik przeszedł na emeryturę 

z dniem 1 września 1971 r., a 3 lutego 1972 r. 

odszedł na zawsze. Naturalnym było, że cała 

szkoła będzie uczestniczyć w jego pogrzebie. 

Ówczesne władze polityczne nie wyraziły 

jednak zgody na to, aby szkolny sztandar był 

obecny na tej smutnej uroczystości. Byłam 

u tych władz i „uświadomiłam” egzekutywę, 

że to społeczeństwo ufundowało ten sztandar 

i że kierownik szkoły zasłużył na poczet sztandarowy 

w swej ostatniej drodze. Powiedziałam 

jeszcze, że jeżeli będzie trzeba, to włamię się do 

szkoły i sztandar wyniosę… chyba że zamkną 

mnie na 48 godzin. 

W dniu pogrzebu (5 lutego 1972 r.) staliśmy 

na boisku szkolnym, my nauczyciele, uczniowie, 

i długo czekaliśmy na decyzję władz. 

Zostałam poproszona do telefonu i usłyszałam: 

„Sztandar może być na tej uroczystości, ale czy 

wiecie, gdzie poczet sztandarowy ma stać?” 

Odpowiedziałam: „Wiem.” 

Już ze sztandarem udaliśmy się przed dom 

Kierownika (wtedy nie było jeszcze kaplicy 

cmentarnej i dawnym zwyczajem procesje pogrzebowe 

wychodziły z domów osób zmarłych 

na liturgię do kościoła, a potem stamtąd na 

cmentarz). Wyruszył kondukt, przed trumną 

– poczet sztandarowy. Trumnę do kościoła 

NSPJ i po nabożeństwie, na miejsce wiecznego 

spoczynku, nieśli już dorośli, dawni uczniowie 

„Jedynki”. A w kościele przy ustawionej na katafalku 

trumnie – poczet sztandarowy i kilkoro 

nas, nauczycieli (a inni stali na ulicy). 

Na drugi dzień po pogrzebie telefon od 

władz. „Macie przyjść!” – usłyszałam w słuchawce. 

Powiedziałam, że mam właśnie lekcje 

i przyjdę po lekcjach w następny dzień. 

Gdy weszłam do pomieszczenia w budynku, 

do którego mnie wezwano, za stołem siedziała 

„egzekutywa” (kilka osób), ale dla mnie nie 

było krzesła. Usiadłam więc na parapecie 

okiennym. Ostro zapytano mnie: „Dlaczego 

sztandar był w kościele?” Odpowiedziałam: 

„Bo tam było jego miejsce!” 

Irena Kwiatkowska 

Ps. Nie pamiętam, którzy uczniowie tworzyli poczet 

sztandarowy podczas uroczystość nadania imienia szkole 

(są na zdjęciu w artykule w „Z pierwszej ręki”) oraz którzy 

byli w szkolnym poczcie uczestniczącym w ceremonii 

pogrzebowej śp. Ludwika Zielińskiego. Osoby posiadające 

informacje na ten temat bądź mające fotografie, bardzo 

proszę o kontakt (nr telefonu: 71/3102215). 

23

24 

Kronika parafii NSPJ 

Kronika 

parafialna 

W środę 31 października podczas nabożeństwa 

różańcowego dla dzieci ks. Stanisław Mucha 

podsumował uczestnictwo i zaangażowanie poszczególnych 

dzieci i klas, wyróżniając najbardziej 

aktywnych. Różaniec o godz. 18.00 prowadzili 

rodzice z grupy Różańca Rodziców; po nim sprawowana 

była Msza św. w intencji dzieci i rodziców. 

W czwartek 1 listopada w Uroczystość 

Wszystkich Świętych na cmentarzu o godz. 14.00 

sprawowana była Msza św. koncelebrowana w intencji 

parafian oraz zmarłych spoczywających na 

obornickich cmentarzach. Mszy św. przewodniczył 

ks. Karol Węgrzyn SDS, homilię wygłosił 

ks. dr Roman Słupek SDS. Po Mszy odbyła się 

procesja na cmentarzu i modlitwa za zmarłych. 

W piątek 2 listopada od godz. 16.30 prowadzona 

była spowiedź pierwszopiątkowa dla 

dzieci. O godz. 17.00 sprawowana była dodatkowa 

Msza św. z wyczytywaniem wypominek 

z imionami zmarłych wypisanych przez dzieci. 

O 18.30 sprawowana była Msza św. w intencji poleconych 

w wypominkach, a szczególnie parafian 

zmarłych w ostatnim roku. Na początku liturgii 

zostały odczytane imiona i nazwiska zmarłych 

i zapalono symboliczne świece. O godz. 19.30 

na obornickim cmentarzu odbyła się procesja 

z modlitwą różańcową za zmarłych. 

W sobotę 3 listopada kapłani odwiedzili 

chorych z posługą sakramentalną. 

W niedzielę 4 listopada o godz. 8.00 była sprawowana 

Msza św. w intencji Członków Żywego 

Różańca oraz nastąpiła zmiana tajemnic różańcowych. 

O godz. 12.30 odbyła się uroczystość 

udzielania chrztu św. Poprzedziła ją katecheza 

chrzcielna dla rodziców i rodziców chrzestnych. 

Akcja Katolicka prowadziła zbiórkę do puszek na 

posiłki w szkołach dla dzieci z rodzin w trudnej 

sytuacji materialnej. 

6 i 10 listopada Międzyparafialny Zespół 

Caritas wydawał w Domu Katolickim żywność 

dla osób w trudnej sytuacji materialnej. 

W czwartek 8 listopada o godz. 18.30 odprawiana 

była Msza św. w intencjach Akcji Katolickiej 

i jej członków. 

W niedzielę 11 listopada w Kościele w Polsce 

przeżywaliśmy Dzień Solidarności z Kościołem 

Prześladowanym. Ofiary składane do puszek, 

przeznaczone na pomoc dla chrześcijan w Egipcie 

wyniosły 750 zł. Ofiary składane na tacę, przeznaczone 

na cele inwestycyjne w naszej parafii, 

wyniosły 4740 zł. Dziękujemy za złożone ofiary. 

Po Mszy odprawianej o godz. 18.30 odbyło się 

spotkanie dla uczniów klas II gimnazjum przygotowujących 

się do bierzmowania. 

W poniedziałek 12 listopada w Domu Katolickim 

odbyło się walne zebranie członków Akcji 

Katolickiej i wybór kandydatów na prezesa oraz 

członków zarządu. Zgodnie ze statutem stowarzyszenia 

dokonano wyboru dwóch kandydatów, 

spośród których ks. abp Marian Gołębiewski 

wybierze prezesa. 

W piątek 16 listopada odbyło się spotkanie 

modlitewne Koła Przyjaciół Radia Maryja. O godz. 

18.00 odmówiono różaniec za zmarłych, po 

nim sprawowana była Msza św. w poleconych 

intencjach. 

Z okazji przypadającego 16 listopada wspomnienia 

NMP Matki Miłosierdzia, patronki kaplicy 

w Kuraszkowie, w niedzielę 18 listopada o godz. 

11.15 została odprawiona w Kuraszkowie uroczysta 

Msza św., której, na zaproszenie mieszkańców 

i ks. Stanisława Muchy SDS, opiekuna kuraszkowskiej 

wspólnoty, przewodniczył ks. Ireneusz 

Kiełbasa SDS. W kościele parafialnym od godz. 

15.00 do 18.00 trwała adoracja Najświętszego 

Sakramentu. 

W czwartek 22 listopada uroczystą Mszą św. 

oraz spotkaniem w radości w Szkole Podstawowej 

nr 2 zakończyło się Seminarium Odnowy Wiary 

prowadzone przez o. Andrzeja Smołkę SS.CC, 

diecezjalnego egzorcystę. W seminarium systematycznie 

brało udział około 100 osób. Podczas 

jego trwania uczestnicy pogłębiali tajemnicę 

wiary, w uroczysty sposób ponowili swój wybór 

Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela, 

a także, podczas osobnej modlitwy prowadzonej 

10 listopada, prosili o wylanie Ducha Świętego 

i odnowienie Jego darów. 

W niedzielę 25 listopada z okazji uroczystości 

Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, Święta 

Patronalnego Akcji Katolickiej, przedstawiciele 

Akcji Katolickiej uczestniczyli w Brzegu Dolnym 

w parafii pw. Chrystusa Króla w uroczystych 

obchodach święta. 

W środę 28 listopada w budynku plebanii 

odbyło się spotkanie Rady Parafialnej. Podczas 

spotkania omawiano bieżące sprawy. 

W sobotę 1 grudnia o godz. 18.30 sprawowana 

była Msza św. w intencji dzieci i rodziców 

Różańca Rodziców. 

OGŁOSZENIA 

PARAFII NSPJ 

Dziękujemy wszystkim ofiarodawcom, którzy 

przy okazji składania w listopadzie kartek wypomikowych 

oraz obecnie, nabywania opłatków, złożyli 

ofiary pieniężne. Zostaną one przeznaczone, zgodnie 

z Regulaminem Ekonomicznym Salwatorianów, na 

utrzymanie domu zakonnego oraz wsparcie dzieł 

apostolskich Zgromadzenia. 

Przez okres adwentu w kościele NSPJ od poniedziałku 

do piątku (od 3 do 21 grudnia) o godz. 

17.00 będą odprawiane Msze św. roratnie. W tym 

czasie, z wyjątkiem rekolekcji, nie będzie już Mszy 

św. o godz. 18.30. Msze wieczorne w soboty i niedziele 

adwentu pozostają bez zmian, czyli o 18.30. 

Od końca listopada panowie kościelni Pan Jerzy 

Hen i Pan Henryk Szkwerko roznoszą opłatki 

wigilijne. Można się w nie zaopatrywać również 

w zakrystii kościoła. 

Dodatkowe odwiedziny chorych z posługą 

sakramentalną będą miały miejsce w sobotę 23 

grudnia. Prosimy o zgłaszanie osób, które z okazji 

świąt chciałyby przyjąć sakramenty święte. 

W styczniu, z racji kolędy, nie będzie odwiedzin 

z Komunią Świętą. 

Tradycyjnie już prowadzona będzie sprzedaż 

świec Caritas pod hasłem „Wigilijne Dzieło Pomocy 

Dzieciom”. Świece rozprowadzane będą w cenie 

6 zł małe i 12 zł duże. 

Zapraszamy dzieci, od najmłodszych po gimnazjum, 

do śpiewania kolęd i pastorałek w Konkursie 

Dzieciątka Jezus. Konkurs odbędzie się w drugi 

dzień świąt 26 grudnia o godz. 15.00. Zgłoszenia 

proszę kierować do ks. Ireneusza. 

Strona parafii NSPJ: www.parafiaoborniki.sds.pl 


Odnowienie Misji Parafialnych 

20-23 grudnia 2012 r. 

„BYĆ SOLĄ ZIEMI” 

CZWARTEK 20 grudnia 

9.00 Msza św. z nauką dla dorosłych 

17.00 Msza św. roratnia z nauką dla dzieci 


20.00 Spotkanie z nauką dla młodzieży 

PIĄTEK 21 grudnia 


17.00 Msza św. roratnia z nauką dla dzieci 


20.00 Spotkanie z nauką dla młodzieży 

SOBOTA 22 grudnia 


15.00 Kuraszków – Msza św. z nauką 

dla dorosłych (od 14.30 spowiedź) 


NIEDZIELA 23 grudnia 

Odnowienie przyrzeczeń Krzyżowi św. 

8.00 Msza św. z nauką ogólną 

10.00 Msza św. z nauką ogólną 

11.15 Kuraszków – Msza św. z nauką 

dla dorosłych 

12.30 Msza św. z nauką dla dzieci 

i rodziców 

18.30 Msza św. z nauką dla młodzieży 

Spowiedź w czasie rekolekcji przed każdą 

Mszą św. oraz w piątek w godzinach: 

dzieci: 16.00 -17.00 

młodzież: 19.30 – 20.00 

a w sobotę w godzinach: 

dorośli: 8.00 – 9.00 oraz 16.00 – 20.00 

Rekolekcje prowadzi ks. Jerzy Morański SDS 

25

26 

Kronika 

parafialna 

Kronika parafii JTiAP 

28 października – przeżywaliśmy uroczystość 

odpustową ku czci św. Judy Tadeusza. Suma 

odpustowa została odprawiona o godz. 12.30, 

której przewodniczył i kazanie wygłosił O. Leszek 

Gólczyński – wikariusz prowincjalny Ojców 

Sercanów Najświętszych Serc z Wrocławia. 

29 października odbyło się spotkanie Kręgu 

Biblijnego. 

31 października, o godz. 19.00, wspólnota 

modlitewna Jeszaja i Ruch Młodzieży Salwatoriańskiej 

poprowadzili czuwanie modlitewne, pod 

hasłem: „Nie umrzesz na wieki. Wierzysz w to?”. 

Czuwanie zakończyło się wspólną procesją na 

cmentarz. 

1 listopada przeżywaliśmy uroczystość 

Wszystkich Świętych. Msze św. w naszym 

kościele sprawowaliśmy tylko przed południem 

o godz. 8.30 i 11.00. Uroczysta msza św. była 

sprawowana tradycyjnie na cmentarzu o godz. 

14.00, której przewodniczył ks. Karol Węgrzyn 

SDS a kazanie wygłosił ks. Roman Słupek SDS. 

Po mszy św. odbyła się procesja na cmentarzu, 

podczas, której modliliśmy się za zmarłych. 

2 listopada, w kalendarzu liturgicznym 

przypada Wspomnienie Wszystkich Wiernych 

Zmarłych. Msze św. sprawowaliśmy o godz. 8.30 

i 18.00 oraz o 16.30 na wioskach. Po mszy św. 

wieczornej, odbyła się zmiana bilecików Straży 

Honorowej Serca Pana Jezusa. 

W miesiącu listopadzie codziennie sprawowaliśmy 

mszę św. za zmarłych poleconych 

naszym modlitwom w wypominkach. Natomiast 

przed mszą św. wieczorną, w tygodniu o godz. 

17.30, a w niedziele o godz. 16.30, modliliśmy 

się na różańcu połączonym z czytaniem kartek 

wypominkowych. 

3 listopada, po mszy św. o godz. 8.30, odprawialiśmy 

nabożeństwo pierwszo-sobotnie 

ku czci Niepokalanego Serca NMP. W tym dniu 

odwiedziliśmy z posługą sakramentalną naszych 

chorych w domach. 

4 listopada, w pierwszą niedzielę miesiąca, 

po mszy św. o godz. 8.30 miała miejsce zmiana 

tajemnic różańca świętego. Po południu od godz. 

15.00 – 17.00, trwała Adoracja Najświętszego 

Sakramentu. Natomiast przed kościołem Akcja 

Katolicka przeprowadziła zbiórkę pieniężną do 

puszek na dożywianie w szkołach dzieci z ubogich 

rodzin. 

4 listopada, podczas mszy św. o godz. 12.30, 

modliliśmy się w intencji ks. Karola Węgrzyna 

SDS w dniu jego imienin i urodzin. Po mszy 

św. przedstawiciele grup parafialnych złożyli 

życzenia. 

7 listopada, miała miejsce konferencja dla 

rodziców i chrzestnych przed niedzielnymi 

chrztami. 

9 listopada podczas mszy św. o godz. 18.00, 

szczególnie uczestniczyła Wspólnota Rodzin. Po 

mszy św. odbyło się spotkanie organizacyjne, 

które poprowadził ks. proboszcz Jacek Wawrzyniak 

SDS. 

11 listopada przeżywaliśmy Święto Niepodległości. 

Uroczysta msza św. w intencji 

Ojczyzny była sprawowana o godz. 12.30, której 

przewodniczył J. Em. ks. kardynał Henryk 

Gulbinowicz. Po mszy św. ks. kardynał dokonał 

aktu poświęcenia tablicy upamiętniającej ofiary 

tragedii smoleńskiej. W uroczystości wziął udział 

m.in. Poseł Jacek Świat. Przed mszą św. o godz. 

11.30 odbyły się uroczystości patriotyczne pod 

obeliskiem przy Urzędzie Miasta i Gminy. W tym 

dniu także przeżywaliśmy IV Dzień Solidarności 

z Kościołem Prześladowanym, szczególnie modliliśmy 

się i wspieraliśmy swoimi ofiarami do 

puszek chrześcijan w Egipcie. Ofiary wyniosły 

498 zł. Z racji drugiej niedzieli miesiąca, taca na 

remont kościoła wyniosła 6407 zł. 

12 listopada odbyło się spotkanie modlitewne 

Kręgu Biblijnego. 

13 listopada, w drugi wtorek miesiąca sprawowaliśmy 

Mszę św. wotywną i Nowennę do 

św. Antoniego Padewskiego o godz. 18.00. 

18 listopada, na mszy św. o godz. 12.30 

w sposób szczególny uczestniczyły dzieci 

przygotowujące się do I spowiedzi i I Komunii 

Świętej wraz z rodzicami. Po mszy św. została 

wygłoszona konferencja. 

25 listopada, na mszy św. o godz. 17.00 

uczestniczyli uczniowie klas 3 Gimnazjum oraz 

wszyscy przeżywający drugi rok przygotowania 

do sakramentu bierzmowania wraz z rodzicami. 

Po mszy św. została wygłoszona konferencja. 

26 listopada odbyło się spotkanie modlitewne 

Kręgu Biblijnego. 

1 grudnia, po mszy św. o godz. 8.30 sprawowaliśmy 

nabożeństwo pierwszo-sobotnie ku 

czci Niepokalanego Serca Maryi. W tym dniu 

odwiedzilismy chorych w domach z posługą 

sakramentalną. 

OGŁOSZENIA 

PARAFII JTiAP 

2 grudnia, o godz. 18.00 w naszym kościele 

odbędzie się charytatywny koncert muzyki 

barokowej. Koncert wykona zespół „Musica 

organum” z Czech w składzie: Eva Benešová – 

sopran, Petr Jurášek – trąbka i Jiří Šon – organy. 

Jest to profesjonalny zespół kameralny, który 

interpretuje muzykę XVII i XVIII wieku, religijną 

i świecką. Zespół wykonuje na koncertach dzieła 

m.in. J.S. Bacha, G.F. Haendela, A. Scarlattiego, 

H. Purccela, J.D. Zelenky. Po koncercie Katolickie 

Stowarzyszenie „Ecclesia” będzie zbierać ofiary 

na remont kościoła. 

W okresie Adwentu msze św. wieczorne „Roraty” 

od poniedziałku do piątku o godz. 17.00. nie 

będzie w te dni mszy św. o godz. 18.00. 

16–19 grudnia 2012 – Renowacja Misji Świętych 

Numer konta parafialnego, na które można 

wpłacać ofiary na remont naszego kościoła: 

ING Bank Śląski 15 1050 1575 1000 0090 7497 

0857 Parafia Rzym-Kat św. Judy Tadeusza i św. 

Antoniego Padewskiego ul. Trzebnicka 35, 55-120 

Oborniki Śląskie 

Poradnia Życia Rodzinnego – Psycholog 

pełni dyżur w czwartki od 17.00 – do 19.00. tel. 

w godzinach urzędowania 71/310 23 52 

Katolickie Stowarzyszenie „Ecclesia” numer 

konta bankowego: 94 9583 0009 0018 2663 

2000 0001 


Renowacja Misji Świętych 

16-19 grudzień 2012 

SOBOTA – 15 grudnia 

18.00 Msza św. wieczorna z nauką misyjną 

dla dorosłych 

NIEDZIELA – 16 grudnia 

8.30 Msza Św. z nauka misyjną dla dorosłych. 

Odnowienie przyrzeczeń Krzyżowi Świętemu 

11.00 Msza Św. z nauka misyjną dla dorosłych 

12.30 Msza Św. z nauka misyjną dla dzieci 

17.00 Msza Św. z nauką misyjną dla dorosłych 

19.00 Msza Św. z nauką misyjną dla młodzieży 

PONIEDZIAŁEK – WTOREK (17-18 grudnia ) 

8.00 Wystawienie Najświętszego Sakramentu 

i adoracja w ciszy. 

Czas spowiedzi świętej dla dorosłych 


17.00 Msza Św. Roratnia z nauką dla dzieci 




18.30 Msza Św. z nauką dla dorosłych 

20.00 Spotkanie rekolekcyjne dla młodzieży 

ŚRODA / 19 grudnia 





16.30 Spowiedź św. dla dzieci 

17.00 Msza Św. Roratnia z nauką dla dzieci 




18.30 Msza Św. z nauką dla dorosłych 

19.30 Spowiedź św. dla młodzieży 

20.00 Msza Św. z nauką misyjną dla młodzieży 

Rekolekcjonista: ks. Jerzy Morański SDS 

27

W pięć tygodni dookoła świata, a każdy tydzień to inny świat 

Tanzania 

Zachód słońca nad sawanną, hipopotam 

oglądany poza ogrodzeniem zoo, bieg antylopy, 

długa szyja żyrafy czy potężny ryk lwa, 

niemalże każdemu turyście zapierają dech 

w piersi. Do tego możliwość posiłku spożywanego 

prosto z ziemi pokrytej workiem po 

fasoli, wprowadza w egzotykę kojarzoną wyłącznie 

z Afryką. Uroki i tajemnice Czarnego 

Lądu mieszają się z brutalną rzeczywistością 

niedożywienia, chorób i małych dzieci pracujących 

ciężko na budowach. 

Tanzania położona jest we wschodniej części 

Afryki. Choć jest to przeważnie płaskowyż, 

to jednak wznoszą się ponad nim wysokie 

góry z najwyższym na kontynencie szczytem 

Kilimandżaro (5895 m), a także znanym 

powszechnie wielkim jeziorem Wiktorii, czy 

Tanganiki. 

Ludziom nie żyje się tu łatwo. Produkt krajowy 

brutto na jednego mieszkańca wynosi 110 

dolarów (odpowiednio w Polsce 11288). Stąd 

dzieci zatrudnia się do pracy już od najmłodszych 

lat. Problem ów ma swoje następstwa 

w tym, że dzieci nie podejmują edukacji. 

Oprócz tego liczne choroby (malaria, zakażenia, 

trąd, HIV) oraz brak wystarczającej ilości 

sanitariatów i szpitali zwiększają śmiertelność 

mieszkańców. 

Jak zatem głosić Ewangelię? Być misjonarzem, 

gdy brakuje podstawowych środków 

do życia? Salwatorianie pracują w Tanzanii 

od 1955 r. Budują szkoły, szpitale, ośrodki 

zdrowia, kościoły, kaplice, aby przez to mówić 

o tym co najważniejsze: o Ewangelii i Panu 

Bogu. 

Dziś pracujemy w pięciu miejscach. Oprócz 

14 parafii jest też seminarium i to o wiele większe 

niż znane części czytelników seminarium 

salwatorianów w Bagnie. Oficjalna nazwa 

brzmi Jordan University College (Salvatorian 

Institute Morogoro), ponieważ oprócz formacji 

są prowadzone tu studia dla 1441 słuchaczy 

z różnych zgromadzeń. Pracuje tu 95 misjonarzy 

(11 z Polski, a ponad 70 miejscowych). 

W Tanzanii jest 10,5 miliona wierzących. 

Bardzo często od kościoła (misji), w którym 

stacjonuje misjonarz, do poszczególnych 

wiosek jest bardzo daleko. Stąd z Eucharystią 

i pozostałymi sakramentami nie dociera 

on w każdą niedzielę. Wielką pomocą służą 

katechiści (12 300 osób), którzy mieszkają 

w poszczególnych wioskach, przechodzą oni 

odpowiedni czas formacji religijnej i dzięki 

temu są pomocą dla kapłanów oraz mogą 

animować życie religijne danej społeczności. 

Mimo wszystko wielokilometrowe i wyboiste 

drogi, które pokonuje misjonarz do wiosek 

i mieszkających tam katolików, są o wiele 

łatwiejsze od tych prowadzących do wnętrza 

człowieka, które każdego dnia przemierza 

misjonarz niosący Chrystusa Zbawiciela. 

Dk. Paweł Radziejewski SDS 

Nasza Parafia – pismo redagowane przez wiernych parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz św. Judy Tadeusza i św. Antoniego 

Padewskiego w Obornikach Śląskich. 

Redakcja: Robert Wrzesiński (redaktor naczelny), ks. Karol Węgrzyn SDS, Grzegorz Czerkas, Aldona Dudek (korekta), Alina Gołecka, 

Magdalena Liszka, Dorota Nikiporczyk (webmaster), Małgorzata Pawlak, Monika Pawlak, ks. Ireneusz Pelka SDS (asystent 

kościelny), Zbigniew Stachurski, Barbara Wrzesińska. 

Adres redakcji: „Nasza Parafia”, Parafia Rzymsko-Katolicka, ul. Stefana Kardynała Wyszyńskiego 23, 55-120 Oborniki Śląskie, 

e–mail: graphito@poczta.wp.pl, www.naszaparafia.sds.pl (lub www.naszaparafia.salwatorianie.pl) 

Wydawca: Studio Graphito (nr tel. 71-310 21 65), nakład 500 egz. 

Redakcja zastrzega sobie prawo zmiany tytu³ów, skracania i dokonywania korekty stylistycznej nades³anych tekstów.

MARANA THA! - Nasza Parafia - Salwatorianie

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?