MARANA THA! - Nasza Parafia - Salwatorianie

Przyszedł w Swoim Duchu
Wcale nie chciałam tu być. Miałam
już jedno seminarium za sobą. Tłum
wariatów z rękoma wzniesionymi do góry,
mamroczących coś pod nosem i ja pośród
nich – zagubiona, chcąca uciekać. Te ich
piosenki, rozentuzjazmowane modlitwy –
trzeba pilnować, żeby mieli dach nad głową,
bo inaczej odfruną... Nie dla mnie. I dobrze,
aż za dobrze, pamiętałam, co zostawiło poprzednie
seminarium – wyciągnęło ze mnie
cały bałagan wyniesiony z rodzinnego domu
– cały żal, z którym, jak mówiłam, zostałam
sama. Nie mogłam się z tego wyplątać przez
kilka dobrych lat. Nie chciałam, o nie, tego
znów przechodzić. To nie dla mnie. A w ogóle,
to już jest dobrze – przecież wszystko
to jakoś sobie poukładałam – to po co znów
w sobie grzebać?
Zaciągnął mnie mąż. Chodź, mówił, ze
mną, dla towarzystwa, tylko na konferencję.
Potem będziesz mogła pójść do domu. No
dobrze, pomyślałam, małżeństwo powinno
być razem – jakoś to przeżyję. Poszłam na
tę konferencję, ale co sprawiło, że dołączyłam
do seminarium? Może świadomość,
że w niedalekiej przyszłości czeka nas kilka
ważnych decyzji, może jakiś głos: zaryzykuj?
A może zwykły strach przed samotnym
powrotem w ciemnościach do domu... Bez
entuzjazmu, z wielkim bagażem buntu weszłam
w to.
Jak było? Na początku wielkie nic (zresztą
na co liczyłam?), zmuszanie się do czytań
i szukanie jakiejkolwiek mądrości w tekstach
leżących przede mną.
Pierwszym, czym On mnie rozbroił,
było zdanie z ewangelii (Łk 15,5-6) „A gdy
ją (owcę) znajdzie, bierze z radością na ramiona
i wraca do domu; sprasza przyjaciół
i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną,
bo znalazłem owcę, która MI zginęła”. Nie-
10
zwykłe, że Bóg mówi
o mnie jak o czymś, co
należy do Niego, jak ja,
gdy mówię: wiesz, zginął
mi mój ulubiony długopis.
Więc byłam i jestem
Jego i On mnie w końcu odnalazł.
A potem przedstawił mi się On – pełen
mocy, Ten który może mnie ochronić przed
moją własną ciemnością i przed tą ciemnością,
która chce mną zawładnąć. On, który
może stanąć między mną a nią. On, który
całą jej nienawiść, wściekłość, ryk i furię już
kiedyś wziął na siebie, który przejął na siebie
całe jej uderzenie wymierzone we mnie
jako człowieka i które mi się należało. Dał
mi zrozumieć, że walczę z osobowym złem,
z kimś, kto jest mocniejszy ode mnie i nie muszę
wyrzucać sobie, że tchórzliwie chowam
się, zamiast walczyć własnymi siłami. On
mnie osłania, bo już wygrał ten pojedynek
i daje mi ratunek, swoje zwycięstwo, jeśli
tylko pozwolę, by był na pierwszym miejscu
i trzymał ster mojego życia w swoich rękach.
Ale od zrozumienia do przyjęcia czegoś za
swoje jest jednak kawałek drogi.
W czwartek III tygodnia, podczas nabożeństwa
przed krzyżem klęczałam w ławce,
patrzyłam na ludzi podchodzących pod Jego
krzyż, oddających mu swoje ciężary i kotwice
złego, na tych, którzy upadali. Wobec
braku racjonalnego wytłumaczenia przyjęłam,
że musi być to jakiś rodzaj rozchwiania
emocjonalnego – nic innego rozsądnego nie
przychodziło mi do głowy. Gdy w końcu
przyszła nasza kolej i klęknęłam przed
Nim, kładąc swój bagaż przy Jego stopach,
czułam się bardzo niekomfortowo. Wokół
ludzie, którzy na głos oddają Mu swoje życie,
wyznają miłość. Wiedziałam, że i ja muszę
to uczynić, że dość w moim życiu krycia się
i zostawiania sobie otwartych furtek, którymi
w razie czego można się wycofać. Czując
ogromne zażenowanie, powiedziałam Mu,
że Go kocham, że oddaję Mu swoje życie,
choć bardzo się boję, bo wiem, co to znaczy.
Że może zrobić ze mną wszystko. Całą siłą
walczyłam o to, co nazywałam rozsądkiem
– powagą, aby przypadkiem nie zachwiać się
i nie upaść. Podczas modlitwy o uwolnienie
na końcu spotkania, gdy o. Andrzej olejem
kreślił mi znak krzyża na czole, poczułam
słowo POZWÓL. Przyszedł do mnie z wielkim
pokojem. Upadając pomyślałam, że
jeśli umierając wpadamy w tak kochające,
delikatne i dobre ręce, pełne bezpieczeństwa,
to nie jest to takie straszne (tylko proszę, nie
sprawdzaj mnie, Panie, dodałam).
Parę tygodni później przyszedł w Swoim
Duchu. W wielbiącym Go tłumie, żyjącym
Kościele. W przedziwnym, tajemniczym,
urzekającym śpiewie językami. Gdy trzymając
się za ręce staliśmy przed Nim a wokół
słychać było upadających ludzi, ogarnęła
mnie trwoga – Ten Bóg nie potrzebuje nakładanych
rąk, działa z wielką mocą swoją
obecnością. Nie pozwolił mi trwać w tym
lęku – prawie natychmiast wlewając we mnie
pokój i radość. Podniosłam ręce – wiem, że
mnie kocha, że jestem piękna Jego pięknem,
że On zwyciężył, a ja należę do Niego.
Kilka dni później miałam umówioną wizytę
u endokrynologa. Podczas wcześniejszego
USG tarczycy, kilka tygodni wcześniej, na
monitorze pokazało się czarne miejsce –
guzek albo torbiel, jak mi powiedzieli. Tego
dnia badanie powtórzono – na tarczycy został
jedynie ledwo widoczny szary cień w miejscu,
gdzie wcześniej był ten czarny placek. Czysto!
Czymkolwiek było to „czarne coś” (groźne,
czy nie) – zniknęło. Pan Bóg zrobił to dla mnie,
abym się nie bała i nie miała na co narzekać.
On daje wolność i zdrowie w konkretnym celu:
kochaj i łataj miłością ten potłuczony świat.
Kasia
Uzdrowiona córka
Moja córka od lat cierpiała na nawracające
omdlenia. Mdlała bardzo często –
przeważnie kilka razy w tygodniu, a czasem
nawet kilka razy dziennie. Ciągaliśmy się po
przeróżnych lekarzach, aby postawić jakąś
diagnozę – bez skutku. Kolejni specjaliści nie
znajdowali żadnej przyczyny, która mogłaby
być źródłem tych zaburzeń. Kardiolog wykluczył
wadę serca, neurolog sprawdził, że
to nie padaczka, okulista sprawdził dno oka,
przez jakiś czas bez wcześniejszych badań
leczono ją na zaburzenia równowagi ortostatycznej,
ale i to nie miało żadnego znaczenia.
Na końcu jeszcze jeździliśmy do Poradni
Zdrowia Psychicznego, gdyż takie objawy
bywają czasami objawami nerwicy, ale i tu
nikt nie mógł jasno zobaczyć tej nerwicy.
Na Mszę o uzdrowienie szłam z nastawieniem,
że będę się modlić o zdrowie dla
Moniki i dla męża. Gdy weszłam do kościoła,
zobaczyłam pełno ludzi, wśród nich wielu
znajomych. Zaraz zaczęłam sobie przypominać,
kto na co cierpi, kto na co jest chory.
Postanowiłam, że będę modlić się o nich
wszystkich, że będę modlić się, by Jezus
uzdrowił wszystkich, których chce.
Cieszyłam się, że tyle osób podeszło do
modlitwy, cieszyłam się, że cuda wydarzają
się u nas. Radością napełniło mnie, że Jezus
uzdrawia u nas, w Obornikach. Że jest tak
blisko jak wtedy, gdy wskrzesił córkę Jaira.
Że chodzi pomiędzy nami a kto zaufa mu
i dotknie Jego płaszcza, ten będzie uzdrowiony,
jak kobieta z Ewangelii.
Od tamtej Mszy minęły już 2 miesiące.
Nasza córka nie zemdlała ani razu. I chociaż
nie wiemy, co jej było wcześniej, to jedno
jest jasne – teraz na pewno jest zdrowa.
Jezus ją uzdrowił. Wielbię Go i dziękuję
z całego serca!
Mama Moniki
11