MARANA THA! - Nasza Parafia - Salwatorianie

ostatnim czasie słyszymy bardzo
W wiele zapowiedzi końca świata; filmy
katastroficzne, reklamy telewizyjne czy
bilbordy informujące o zagładzie naszej
cywilizacji. W kontekście tych informacji pojawia
się dzisiejsze ewangeliczne wezwanie,
by: „nabrać ducha i podnieść głowę”. Jezus
Chrystus wzywa nas do czuwania. Właśnie
w takiej postawie należy przeżywać nasze
życie doczesne: czuwając.
Czuwanie to wolność od wszelkiego wewnętrznego
i zewnętrznego zniewolenia. To
co najczęściej nas zniewala to: pożądanie,
przyjemność, wygoda, dobrobyt, ale także
nędza i nadmiar trosk, zniewala żądza
władzy, ale także ślepe poddanie władzy
nieodpowiedzialnej. Ale przede wszystkim
4
Sakrament
Chrztu Œw.
przyjêli:
Parafia JTiAP
50. Julia Dębicka, 4.11.2012 r.
51. Antoni Neckar, 11.11.2012 r.
52. Tymon Sługocki, 11.11.2012 r.
Parafia NSPJ
35. Hanna Lis, 4.11.2012 r.
36. Nikodem Artur Urbaś,
4.11.2012 r.
37.Pola Alicja Kowalik, 4.11.2012 r.
38.Gracjan Dąbrowski, 4.11.2012 r.
Słowo na dziś
Słowo Boże
„Nabierzcie ducha i podnieście głowy,
ponieważ zbliża się wasze odkupienie…”.
(Łk 21,25-28.34-36)
czuwanie to świadomość zależności od Pana
Boga. Zależności od Jego miłości i opieki,
oraz pełne zaufania poddanie się Jego mocy.
Ale na co dzień niestety, bardzo często o tym
zapominamy. Żyjemy tak, jak byśmy byli
jedynymi i nieomylnymi panami samych
siebie i nie musieli się z niczym ani z nikim
liczyć. Ale gdy przychodzą przeciwności
i przeszkody, które po ludzku patrząc wydają
nam się, nie do pokonania, gdy nagle
doświadczamy własnej bezradności i bezsilności,
wtedy przychodzi też lęk…
Kto jednak ma wiarę w sercu wie, że może
zawsze liczyć na Boga. Ta nadzieja i otucha
powinna nam towarzyszyć w każdym momencie
naszego życia.
Ks. Karol Węgrzyn SDS
Odeszli do Pana
po wieczną
nagrodę:
Parafia JTiAP
51. Maria Kośmider, l. 78, zm.
20.10.2012 r.
Parafia NSPJ
65. Józef Kobylański, l. 61, zm.
19.09.2012 r.
66. Józefa Kucharska, l. 94, zm
19.10.2012 r.
67. Jan Ryba, l. 87, zm. 29.10.2012 r.
68. Józefa Zaworska, l. 88, zm.
2.11.2012 r.
69. Władysław Zwierzchowski, l.
86, zm. 10.11.2012 r.
70. Bogdan Józef Karkos, l. 61,
zm. 15.11.2012 r.
71. Józef Witkowski, l. 65, zm.
16.11.2012 r.
72. Andrzej Józef Hądzlik, l. 61,
zm. 21.11.2012 r.
73. Józefa Janowicz, l. 86,
zm.22.11.2012 r.
74. Władysław Zapotoczny, l. 69,
zm. 23.11.2012
Tekst homilii wygłoszonej przez ks. Karola Węgrzyna SDS podczas uroczystej
Mszy świętej pod przewodnictwem ks. kard. H. Gulbinowicza w intencji Ojczyzny
i ofiar katastrofy smoleńskiej – dnia 11 listopada 2012 r. w kościele pw. św. Judy
Tadeusza i św. Antoniego Padewskiego w Obornikach Śląskich.
„Siłę mamy, ale poczucia siły
nam brak”
Eminencjo, Czcigodny Księże Kardynale,
Drodzy Bracia w Chrystusowym
Kapłaństwie,Szanowni Panowie Posłowie
na Sejm Najjaśniejszej Rzeczypospolitej,Umiłowani
w Chrystusie Zbawicielu Drodzy
Bracia i Siostry!
Gromadzimy się dzisiaj w naszej świątyni,
aby podziękować Bogu za dar wolności, za
dar Ojczyzny, której na imię Polska! Data
11 listopada jest datą szczególną, bowiem
wtedy w 1918 roku, z grobów i mogił naszych
praojców i pradziadów powstała wolna, niepodległa
i suwerenna Polska! Powstała dzięki
przelanej krwi i tysięcy ofiar z synów polskiej
ziemi. Nie było nam jednak dane cieszyć się
długo wolnością, bowiem zaledwie dwa lata
później przyszło naszym rodakom stanąć
znowu z bronią w ręku w obronie wolności
państwa, w obronie wiary katolickiej i naszej
kultury przed nawałnicą bolszewickiej
agresji.
„Siłę mamy, ale poczucia siły nam brak”
– pisał w 1920 roku w „Wiadomościach Archidiecezjalnych
Warszawskich” jeden z kapłanów
komentujących apel Prymasa Polski,
kard. Edmunda Dalbora z Poznania. Bo
w obliczu nadchodzącej klęski – Armia Czerwona
zbliżała się już do stolicy i wszystko
wskazywało na to, że łatwo pokona broniące
je wojska – biskupi wzywali Polaków do
zjednoczenia się jako narodu, tylko wówczas
bowiem modlitwa naszych przodków mogła
być wysłuchana: gdy modlili się jako zjednoczony
naród, jeden naród, który odnalazł
swą jedność poza podziałami, sprzecznymi
interesami, innymi światopoglądami. Biskupi
ostrzegali, że przed Bogiem Polacy wciąż
nie są narodem: „Niebezpieczeństwa wciąż
grożące Polsce nie obudziły jeszcze z gnuśnego
snu wygód i samolubstwa tych, co jeszcze
nie zrozumieli, na czym polega prawdziwa
miłość Ojczyzny, na czym polega jej wolność
i niepodległość”. Co gorsza, jeden z dziennikarzy
zanotował: „Szał błyskawicznego
robienia majątków, gdy wróg już się zbliżał
do jej murów, przy jak najmniejszym wysiłku
pracy, obłęd używania życia za wszelką cenę
i aż do przesytu opanował społeczeństwo
nasze w sposób tak dziki, że istotnie można
było zwątpić o jego przyszłości”.
Można było zwątpić o jego przyszłości…
Nie myślano o dobru narodu, myślano swoich
własnych korzyściach. To dlatego w obliczu
niechybnej klęski Kościół wołał o zapomnienie
o sobie dla Polski: „Poświęcajcie dla niej
wszystkie partyjne zawiści, wszelką żądze
panowania jedni nad drugimi, wszelkie jątrzenia,
wszelkie jadowite kwasy, wżerające
się w jej duszę i w jej organizm. Bądźcie
w służbie ojczyzny ofiarni, bo tylko wielką
ofiarą okupicie nadal jej wolność i siłę. Pomnijcie,
że czego poniechacie dać z waszych
powinności ojczyźnie, to odbieracie sobie
samym i przyszłym pokoleniom. Dawajcie jej
wasze mienie. Dawajcie jej ofiarę z waszego
życia, gdy zagrożona o nią woła”.
A 2 lipca 1920 roku biskup podlaski Henryk
Przeździecki pisał: „Umiłowani moi, Bóg
tyle razy okazał nad nami swe miłosierdzie
i teraz okaże swą łaskawość, uwolni nas od
5