MARANA THA! - Nasza Parafia - Salwatorianie

a wszystkich urodzonych w 1953 i później czekała 8‐letnia
nauka w szkole podstawowej).
Cały system zmieniony został radykalnie w końcu lat
90 XX w., kiedy utworzono 6‐klasowe szkoły podstawowe
i 3-letnie gimnazja [Przyp. red.].
* * *
Postać Ludwika Zielińskiego wywołuje
w mojej pamięci kilka szczególnych wspomnień.
Z Panem Kierownikiem łączy mnie ciekawa
anegdota. Było to w roku szkolnym 1967/68,
gdy byłem uczniem VI klasy. Na lekcji geografii,
przedmiotu którego uczył właśnie Pan
Zieliński, przerabialiśmy temat związany
z Legnicą. W pewnym momencie Kierownik
zwracając się do całej klasy zapytał:
– A może ktoś wie, kiedy była bitwa pod
Legnicą?
Zgłosiłem się i powiedziałem, że to było
w 1241 r.
22
BÓG JEST BLISKO
Bóg jest blisko,
Choć my za nisko,
Ale gdy podniesiemy
Człowieczeństwa głowę,
Będziemy bliżej
Przynajmniej o połowę.
Bóg jest blisko,
Choć my za nisko,
Ale gdy uruchomimy
Własne pokłady godności,
Będziemy w stanie
Dotknąć duchem
Jego światłości.
Bóg jest blisko,
Choć my za nisko,
Ale tylko do czasu,
Dopóki się nie wyzwolimy
Ze świata hałasu.
Bogumiła Konstancja Załęska
– Nuuu pięknie, Miedziński – powiedział na
to Kierownik z kresowym akcentem. Otworzył
dziennik i wpisał mi „5”… lecz nie z geografii,
tylko z historii.
Później, na lekcji historii, nauczycielka spoglądając
do dziennika zauważyła nową ocenę
przy moim nazwisku.
– Skąd się wzięła ta piątka? – spytała ze
zdziwieniem, jednocześnie rozpoznając obce
pismo.
– To za bitwę pod Grunwaldem pan kierownik
postawił mu piątkę, prose pani – krzyknął
jakiś „bystry” uczeń z głębi sali. Cała klasa
wybuchnęła śmiechem, bo przecież nie o tę
bitwę chodziło. Ale pani od historii zorientowała
w sytuacji, zaś autorytet, jakim cieszył się
u nauczycieli ich zwierzchnik, nie pozwolił jej
na jakikolwiek komentarz nieregulaminowego
czynu Kierownika.
Pamiętam także Kierownika Zielińskiego
ze szkolnej zabawy zorganizowanej w 1970 r.
z okazji ukończenia szkoły podstawowej. Impreza
odbywała się w obornickim Domu Kultury
(w nieistniejącym już bydynku w parku przy
ul. Trzebnickiej, w którym w latach 1975–2007
była apteka). Kierownik zaintonował pieśń
„Upływa szybko życie, jak potok płynie czas
…”, a duże łzy spływały mu jak grochy po
policzkach. Pewnie było mu smutno, że żegna
kolejny rocznik swoich wychowanków.
W późniejszym czasie (już po zakończeniu
podstawówki) wraz z kilkoma kolegami ze
Szkoły Podstawowej Nr 1 (m.in. braćmi Jerzym
i Tadeuszem Kaczmarczykami, Piotrem
Grześkowiakiem, Jerzym Błaszczykiem) graliśmy
w piłkarskiej drużynie juniorów klubu
„Bór” Oborniki Śląskie. Pan Kierownik czesto
przychodził na nasze mecze. Rozkładał przy
boisku mały, składany taboret, siadał i żywo
gestykulując wskazywał, komu należy podać
piłkę. Dopingował nas z wielkim zapałem, bo
przecież byliśmy z jego i z naszej ukochanej
„Jedynki”.
Krzysztof Miedziński
Moje wspomnienia o kierowniku Szkoły Podstawowej Nr 1 w Obornikach Śląskich, śp.
Ludwiku Zielińskim, ukazały się w lutowym numerze gminnego magazynu informacyjnego
Z pierwszej ręki. Do Naszej Parafii piszę o szkolnym sztandarze „Jedynki” którego dzieje,
a szczególnie kilka epizodów, związane były z postacią pana Kierownika.
Kłopoty ze sztandarem
Idea podniesienia rangi Szkoły Podstawowej
Nr 1 w Obornikach Śląskich poprzez
przyznanie jej symbolicznego znaku – sztandaru
zrodziła się wraz z przygotowaniami
do obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego.
Projektantem sztandaru był artysta plastyk
Marian Malinowski. Szkolną flagę wykonały,
a właściwie wyhaftowały, siostry zakonne na
Jasnej Górze w Częstochowie.
Po odbiór pojechali kierownik Ludwik
Zieliński, pan Aleksander Wiśniowski i pan
Kazimierz Kurpiewski. W czasie Mszy św.
przy Cudownym Obrazie chorągiew naszej
szkoły została poświęcona (co było wtedy, z powodów
politycznych, utrzymywane w wielkiej
tajemnicy).
6 czerwca 1966 roku odbyła się uroczystość
nadania Szkole Podstawowej Nr 1 imienia
podporucznika Kazimierza Kownackiego, żołnierza
„zwiadowcy” I Armii Wojska Polskiego,
który poległ w kwietniu 1945 r. Jednocześnie
z nadaniem imienia, w tym samym dniu 6
czerwca, szkoła otrzymała ufundowany przez
lokalne społeczeństwo sztandar.
Nasz Kierownik przeszedł na emeryturę
z dniem 1 września 1971 r., a 3 lutego 1972 r.
odszedł na zawsze. Naturalnym było, że cała
szkoła będzie uczestniczyć w jego pogrzebie.
Ówczesne władze polityczne nie wyraziły
jednak zgody na to, aby szkolny sztandar był
obecny na tej smutnej uroczystości. Byłam
u tych władz i „uświadomiłam” egzekutywę,
że to społeczeństwo ufundowało ten sztandar
i że kierownik szkoły zasłużył na poczet sztandarowy
w swej ostatniej drodze. Powiedziałam
jeszcze, że jeżeli będzie trzeba, to włamię się do
szkoły i sztandar wyniosę… chyba że zamkną
mnie na 48 godzin.
W dniu pogrzebu (5 lutego 1972 r.) staliśmy
na boisku szkolnym, my nauczyciele, uczniowie,
i długo czekaliśmy na decyzję władz.
Zostałam poproszona do telefonu i usłyszałam:
„Sztandar może być na tej uroczystości, ale czy
wiecie, gdzie poczet sztandarowy ma stać?”
Odpowiedziałam: „Wiem.”
Już ze sztandarem udaliśmy się przed dom
Kierownika (wtedy nie było jeszcze kaplicy
cmentarnej i dawnym zwyczajem procesje pogrzebowe
wychodziły z domów osób zmarłych
na liturgię do kościoła, a potem stamtąd na
cmentarz). Wyruszył kondukt, przed trumną
– poczet sztandarowy. Trumnę do kościoła
NSPJ i po nabożeństwie, na miejsce wiecznego
spoczynku, nieśli już dorośli, dawni uczniowie
„Jedynki”. A w kościele przy ustawionej na katafalku
trumnie – poczet sztandarowy i kilkoro
nas, nauczycieli (a inni stali na ulicy).
Na drugi dzień po pogrzebie telefon od
władz. „Macie przyjść!” – usłyszałam w słuchawce.
Powiedziałam, że mam właśnie lekcje
i przyjdę po lekcjach w następny dzień.
Gdy weszłam do pomieszczenia w budynku,
do którego mnie wezwano, za stołem siedziała
„egzekutywa” (kilka osób), ale dla mnie nie
było krzesła. Usiadłam więc na parapecie
okiennym. Ostro zapytano mnie: „Dlaczego
sztandar był w kościele?” Odpowiedziałam:
„Bo tam było jego miejsce!”
Irena Kwiatkowska
Ps. Nie pamiętam, którzy uczniowie tworzyli poczet
sztandarowy podczas uroczystość nadania imienia szkole
(są na zdjęciu w artykule w „Z pierwszej ręki”) oraz którzy
byli w szkolnym poczcie uczestniczącym w ceremonii
pogrzebowej śp. Ludwika Zielińskiego. Osoby posiadające
informacje na ten temat bądź mające fotografie, bardzo
proszę o kontakt (nr telefonu: 71/3102215).
23