Zasada niedyskryminacji i obywatelstwo UE.pdf

23 że w obliczu takiej sytuacji – jak wskazują na to nawet obserwacje poczynione w wyroku sądu
krajowego – sąd jest w stanie ustalić wszelkie okoliczności faktyczne pozwalające mu na rozstrzygnięcie, czy
pracownik płci żeńskiej otrzymuje wynagrodzenie niższe niż pracownik płci męskiej na identycznym
stanowisku;
24 że w każdym razie w takich sytuacjach art. 119 może być bezpośrednio stosowany i stanowić dla
podmiotów prawa źródło uprawnień podlegających ochronie sądowej;
25 że w odniesieniu do dyskryminacji bezpośredniej w przypadku takiej samej pracy przepisy krajowe
wydane w celu wdrożenia zasady równości wynagrodzeń ograniczają się zresztą zwykle do powtórzenia co
do istoty brzmienia art. 119;
26 że w tej mierze ustawodawstwo belgijskie jest szczególnie wymowne, jako że art. 14 arrêté royal sur le
travail des femmes (zarządzenie królewskie nr 40 w sprawie pracy kobiet) z dnia 24 października 1967 r.
stwierdza jedynie, że kobiety mają prawo dochodzić przed właściwym sądem stosowania zasady równości
wynagrodzeń ustanowionej w art. 119, do którego zawarto tam po prostu odesłanie;
27 zważywszy, że nie można tego wniosku kwestionować ze względu na sformułowanie art. 119;
28 że nie można przede wszystkim podnosić przeciw jego bezpośredniej skuteczności argumentu opartego
na zastosowaniu w tym artykule pojęcia „zasady”, ponieważ w języku traktatu wyrażenie to używane jest
w celu zaznaczenia fundamentalnej wagi niektórych postanowień, co wynika na przykład z tytułu pierwszej
części traktatu, poświęconej „zasadom” oraz z art. 113, zgodnie z którym wspólna polityka handlowa oparta
jest na „jednolitych zasadach”;
29 że osłabienie tego pojęcia w taki sposób, iż stanie się tylko niejasną wskazówką, naruszy pośrednio
podstawy Wspólnoty i spójność jej relacji zewnętrznych;
30 że nie można też opierać żadnych argumentów na tym, iż art. 119 skierowany jest wprost tylko do
„państw członkowskich”;
31 jak bowiem Trybunał stwierdził w innych okolicznościach, formalne skierowanie niektórych
postanowień traktatu do państw członkowskich nie wyklucza powierzenia jednocześnie określonych
uprawnień każdej jednostce zainteresowanej w wykonaniu nałożonych w tej drodze zobowiązań;
32 że z samego brzmienia art. 119 wynika, iż nakłada on na państwa członkowskie zobowiązanie
rezultatu, który należy bezwzględnie osiągnąć w określonym terminie;
33 że skuteczności tego postanowienia nie narusza fakt niewykonania przez niektóre państwa
członkowskie nałożonego zobowiązania ani niewystarczająca reakcja instytucji wspólnotowych na to
zaniechanie;
34 że zajęcie odmiennego stanowiska groziłoby uczynieniem z naruszenia prawa zasady wykładni, czego
Trybunał nie może zrobić, nie sprzeniewierzywszy się zadaniu, jakie zostało mu powierzone w art. 164
traktatu;
35 że w art. 119, gdy mówi on o „państwach członkowskich”, chodzi o wszystkie pełnione przez te
państwa funkcje, które mogą służyć realizacji zasady równości wynagrodzeń;
36 że wbrew twierdzeniom uczestników postępowania postanowienie to nie wyczerpuje się bynajmniej
w odesłaniu do kompetencji krajowych organów ustawodawczych;
37 że odniesienia w art. 119 do „państw członkowskich” nie można zatem interpretować w ten sposób, iż
wyklucza ono bezpośrednie stosowanie traktatu w postępowaniu sądowym;
38 zważywszy, że nie można również uwzględnić zarzutu, zgodnie z którym stosowanie przez sądy
krajowe zasady równości wynagrodzeń skutkowałoby zmianą ustaleń poczynionych przez strony aktów
objętych wolnością osobistą lub zawodową, na przykład indywidualne umowy o prace lub układy zbiorowe;
39 artykuł 119 ma bowiem charakter wiążący, wobec czego zakaz dyskryminacji pracowników ze względu
na płeć obowiązuje nie tylko wobec władz publicznych, lecz dotyczy także wszelkich układów regulujących
w sposób zbiorowy pracę najemną, a także umów między osobami fizycznymi czy prawnymi;
40 zważywszy, że na pierwsze pytanie należy w związku z tym odpowiedzieć w ten sposób, iż na zasadę
równości wynagrodzeń ustanowioną w art. 119 można powoływać się przed sądami krajowymi, które
zobowiązane są chronić uprawnienia podmiotów prawa wynikające z tego postanowienia, szczególnie
w przypadku dyskryminacji mającej źródło bezpośrednio w przepisach prawa lub układach zbiorowych pracy,
a także w przypadku nierównego wynagradzania kobiet i mężczyzn za taką samą pracę wykonywaną w tym
samym zakładzie lub jednostce organizacyjnej, publicznej lub prywatnej;
3