Zasada niedyskryminacji i obywatelstwo UE.pdf

58 zmiana traktatu bowiem dokonana może zostać – z zastrzeżeniem szczególnych postanowień –
wyłącznie w trybie przewidzianym w art. 236;
59 że co więcej, jak wynika z powyższych rozważań, w braku postanowień przejściowych zasada
ustanowiona w art. 119 wywołuje w pełni skutki w stosunku do nowych państw członkowskich z dniem
wejścia w życie traktatu akcesyjnego, czyli od dnia 1 stycznia 1973 r.;
60 że powyższego stanu prawnego nie mogła zmienić dyrektywa nr 75/117, gdyż wydana została na
podstawie art. 100, dotyczącego harmonizacji ustawodawstw, i ma na celu wspierać, za pomocą szeregu
działań na szczeblu krajowym, właściwe stosowanie art. 119, szczególnie jeśli chodzi o eliminację
dyskryminacji pośredniej, nie może ona natomiast osłabiać skuteczności tego artykułu ani zmieniać jego
skutków w czasie;
61 zważywszy, że o ile art. 119 jest skierowany wprost do państw członkowskich i nakłada na nie
obowiązek doprowadzenia, we wskazanym terminie, do wdrożenia zasady równości wynagrodzeń i dalszego
jej stosowania, to taki obowiązek państw członkowskich nie wyklucza kompetencji Wspólnoty w tej
dziedzinie;
62 że wręcz przeciwnie, art. 119 określa jeden z celów traktatu w ramach „polityki społecznej”, która jest
przedmiotem tytułu III, zawartego z kolei w trzeciej części, poświęconej „polityce Wspólnoty”, z czego
wynika kompetencja tej ostatniej;
63 że w braku wskazania wprost w art. 119 jakichkolwiek zadań, jakie miałaby ewentualnie pełnić
Wspólnota w celu realizacji polityki społecznej, należy odwołać się do ogólnych zasad traktatu i środków,
jakie zostały w nim przewidziane, na przykład w art. 100, 155, a w razie konieczności w art. 235;
64 że żadne przepisy wykonawcze, czy to wydane przez instytucje Wspólnoty, czy przez władze krajowe,
nie są w stanie jednak podważyć bezpośredniej skuteczności art. 119, o której mowa w odpowiedzi na
pierwsze pytanie;
65 zważywszy, że na drugie pytanie należy zatem odpowiedzieć w ten sposób, iż art. 119 winien być
w pełni stosowany w starych państwach członkowskich od dnia 1 stycznia 1962 r., czyli od początku
drugiego etapu okresu przejściowego, a w nowych państwach członkowskich od dnia 1 stycznia 1973 r., czyli
od dnia wejścia w życie traktatu akcesyjnego;
66 że pierwszego z tych terminów nie zmieniła uchwała państw członkowskich z dnia 30 grudnia 1961 r.;
67 że dyrektywa Rady nr 75/117 nie narusza bezpośredniej skuteczności art. 119, o której mowa
w odpowiedzi na pierwsze pytanie, i że termin wyznaczony w tej dyrektywie nie ma wpływu na terminy
określone w art. 119 traktatu EWG i w traktacie akcesyjnym;
68 że nawet w dziedzinach, w których art. 119 nie jest bezpośrednio skuteczny, nie można tego
postanowienia interpretować w ten sposób, iż zastrzega ono dla ustawodawcy krajowego wyłączną
kompetencję w zakresie wdrażania zasady równości wynagrodzeń, gdyż może ona zostać wdrożona za
pomocą przepisów wspólnotowych i krajowych łącznie;
[…]
z powyższych względów
TRYBUNAŁ,
rozstrzygając w przedmiocie pytań postawionych mu przez cour du travail de Bruxelles postanowieniem z
dnia 23 kwietnia 1975 r., orzeka, co następuje:
1) Na zasadę równości wynagrodzeń ustanowioną w art. 119 można powoływać się przed
sądami krajowymi, które zobowiązane są chronić uprawnienia podmiotów prawa wynikające
z tego postanowienia, szczególnie w przypadku dyskryminacji mającej źródło bezpośrednio
w przepisach prawa lub układach zbiorowych pracy, a także w przypadku nierównego
wynagradzania kobiet i mężczyzn za taką samą pracę wykonywaną w tym samym zakładzie lub
jednostce organizacyjnej, publicznej lub prywatnej.
2) Artykuł 119 winien być w pełni stosowany w starych państwach członkowskich od dnia
1 stycznia 1962 r., czyli od początku drugiego etapu okresu przejściowego, a w nowych
państwach członkowskich od dnia 1 stycznia 1973 r., czyli od dnia wejścia w życie traktatu
akcesyjnego. Pierwszego z tych terminów nie zmieniła uchwała państw członkowskich z dnia
30 grudnia 1961 r.
5