Podstawy prawa UE â r.a. 2011/12 - WydziaÅ Prawa i Administracji

More documents

Recommendations

Info

wyłącznie na datę, od której rzeczone rozporządzenie mogło być stosowane lub wywoływać skutki (wyrok z dnia 29 maja 1974 r. w sprawie 185/73 König, Rec. str. 607, pkt 6). 54 Rząd łotewski uważa, że niemożność stosowania wobec jednostek rozporządzenia wspólnotowego, które nie zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jest kwestią ważności, gdyż skutki takiej niemożności stosowania są w rzeczywistości takie same jak skutki nieistnienia tego rozporządzenia. Dla rozstrzygnięcia zawisłego przed nim sporu sąd krajowy powinien uznać, że rzeczone rozporządzenie nigdy nie istniało. 55 Zdaniem Komisji, która opiera się na orzecznictwie Trybunału, dostępność Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej w różnych państwach członkowskich nie wpływa ani na datę, w której uznaje się, że rozporządzenie zostało opublikowane, ani na datę, w której weszło ono w życie (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Racke oraz wyrok z dnia 25 stycznia 1979 r. w sprawie 99/78 Decker, Rec. str. 101). Zatem niedostępność wersji językowej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie może sama w sobie wpłynąć na ważności lub datę wejścia w życie tego rozporządzenia. 56 W rezultacie Komisja uważa, że kwestia, czy można powołać się na rozporządzenie wobec jednostki, jeżeli nie zostało ono opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jest kwestią wykładni prawa wspólnotowego. Odpowiedź Trybunału 57 Pytanie, jakie zadaje sobie sąd krajowy, obejmuje kwestię, czy rozporządzenie, które nie zostało opublikowane w języku państwa członkowskiego, jest nieważne w świetle art. 254 ust. 2 zdanie pierwsze WE, art. 2 i 58 aktu dotyczącego warunków przystąpienia oraz art. 4 i 5 rozporządzenia nr 1. 58 Nie ulega wątpliwości, że te przepisy nie warunkują ważności rozporządzenia znajdującego zastosowanie w państwach członkowskich, w których zostało ono prawidłowo opublikowane. 59 Ponadto okoliczność, że nie można powołać się na to rozporządzenie wobec jednostek w państwie członkowskim, w języku którego nie zostało opublikowane, nie wpływa w żaden sposób na fakt, że stanowiąc część dorobku wspólnotowego, przepisy tego rozporządzenia wiążą zainteresowane państwo członkowskie od dnia przystąpienia. 60 Wykładnia wszystkich przepisów wymienionych w pkt 57 niniejszego wyroku, wynikająca z odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze, ma na celu i powoduje odsunięcie w czasie możliwości powołania się na obowiązki, które rozporządzenie wspólnotowe nakłada na jednostki w państwie członkowskim do chwili, w której mogą one zapoznać się z tym tekstem w oficjalny sposób, pozbawiony wszelkich wątpliwości. 61 W rezultacie na pytanie drugie należy odpowiedzieć, że orzekając, iż nie można powołać się na rozporządzenie wspólnotowe, które nie zostało opublikowane w języku państwa członkowskiego wobec jednostek w tym państwie członkowskim, Trybunał dokonuje wykładni prawa wspólnotowego w rozumieniu art. 234 WE. W przedmiocie pytania trzeciego 62 Uwzględniając odpowiedź udzieloną na pytanie drugie, nie jest konieczne rozstrzyganie kwestii ważności tego rozporządzenia wspólnotowego. W przedmiocie ograniczenia w czasie skutków niniejszego wyroku 63 Rząd czeski proponuje Trybunałowi ograniczenie w czasie skutków wyroku do dnia publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przedłożonych mu pytań prejudycjalnych, z wyłączeniem tego ograniczenia w stosunku do skarżących, którzy zaskarżyli już stosowanie nieopublikowanych przepisów lub zażądali odszkodowania za poniesioną w ten sposób szkodę. 64 Rząd ten twierdzi, że w niniejszym przypadku spełnione są dwa podstawowe kryteria decydujące o możliwości rozstrzygnięcia kwestii ograniczenia w czasie skutków wyroku, a mianowicie zainteresowane osoby działały w dobrej wierze oraz występuje ryzyko poważnych problemów o charakterze nie tylko gospodarczym. 65 Rząd łotewski przedstawia tę samą propozycję, ale z datą od dnia niniejszego wyroku, tak aby nie mogły zostać podważone decyzje podjęte w dobrej wierze na podstawie przepisów wspólnotowych nieopublikowanych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, które nie zostały zaskarżone przez adresatów tych decyzji. 66 Rząd ten uważa, że wszystkie państwa członkowskie, które przystąpiły do Unii w dniu 1 maja 2004 r., działały w dobrej wierze, wykonując przepisy wspólnotowe, które w tym okresie nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Ponadto uwzględniając znaczenie niniejszego wyroku, gdyby należało stwierdzić nieważność wynikających z tego decyzji administracyjnych z uwagi na ich bezpodstawność, spowodowałoby to liczne wnioski o stwierdzenie nieważności oraz poważne konsekwencje finansowe nie tylko dla budżetu państw członkowskich, ale również dla budżetu Unii. 67 Należy przypomnieć w tym względzie, że w ramach odesłania prejudycjalnego dotyczącego wykładni przepisu prawa wspólnotowego, jedynie w wyjątkowych przypadkach Trybunał, stosując zawartą we wspólnotowym porządku prawnym ogólną zasadę pewności prawa, może uznać, że należy ograniczyć ze skutkiem dla wszystkich zainteresowanych możliwość powoływania się na zinterpretowany przez niego przepis celem podważenia stosunków prawnych nawiązanych w dobrej wierze (zob. w szczególności wyroki z dnia 8 kwietnia 1976 r. w sprawie 43/75 „Defrenne II”, Rec. str. 455, pkt 72–75, oraz z dnia 6 marca 2007 r. w sprawie C-292/04 Meilicke i in., Zb.Orz. str. I-1835, pkt 38). 68 Jednakże orzecznictwo to dotyczy innego przypadku niż rozpatrywany tutaj przypadek. W niniejszej sprawie nie chodzi bowiem o kwestię ograniczenia w czasie skutków wyroku Trybunału dotyczącego wykładni przepisu prawa wspólnotowego, ale ograniczenie skutków wyroku, który odnosi się do samej możliwości powołania się na terytorium państwa członkowskiego na akt wspólnotowy. W rezultacie rzeczone orzecznictwo nie może być zastosowane w niniejszym przypadku. 69 Należy również przypomnieć, że na podstawie art. 231 WE Trybunał, orzekając o nieważności rozporządzenia, może, jeśli uzna to za niezbędne, wskazać, jakie skutki rozporządzenia, o którego nieważności orzekł, powinny być uważane za ostateczne. 44
70 Wynika z tego, że nawet jeśli akt jest sprzeczny z prawem i jest uznany za akt, który nigdy nie istniał, Trybunał może na mocy wyraźnego przepisu traktatu WE zadecydować, że będzie wywoływał zgodnie z prawem niektóre skutki prawne. 71 Wskazane wymogi pewności prawa nakazują, że ma być tak również w przypadku decyzji krajowych przyjętych na podstawie przepisów prawa wspólnotowego, na które nie można powołać się na terytorium niektórych państw członkowskich z uwagi na brak prawidłowej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w języku urzędowym zainteresowanych państw, z wyjątkiem tych decyzji, które były przedmiotem skargi administracyjnej lub sądowej w dniu niniejszego wyroku. 72 Zainteresowane państwa członkowskie nie mają, na podstawie prawa wspólnotowego, obowiązku zakwestionowania decyzji administracyjnych lub orzeczeń sądowych wydanych na podstawie takich przepisów, jeżeli stały się one ostateczne na mocy obowiązujących przepisów krajowych. 73 Zgodnie z prawem wspólnotowym inaczej byłoby wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, gdy na mocy przepisów wymienionych w pkt 71 niniejszego wyroku zostały przyjęte środki administracyjne lub zostały wydane orzeczenia sądowe, w szczególności o charakterze represyjnym, które naruszałyby prawa podstawowe, czego stwierdzenie należy w tych granicach do właściwych władz krajowych. W przedmiocie kosztów 74 Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem; do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż poniesione przez strony postępowania przed sądem krajowym, nie podlegają zwrotowi. Z powyższych względów Trybunał (wielka izba) orzeka, co następuje: 1) Artykuł 58 aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej sprzeciwia się temu, aby obowiązki zawarte w przepisach wspólnotowych, które nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w języku nowego państwa członkowskiego, mimo że język ten jest językiem urzędowym Unii, mogły zostać nałożone na jednostki w tym państwie, nawet jeśli miały one możliwość zapoznania się z tymi uregulowaniami przy użyciu innych środków. 2) Orzekając, że nie można powołać się na przepisy wspólnotowe, które nie zostały opublikowane w języku państwa członkowskiego wobec jednostek w tym państwie, Trybunał dokonuje wykładni prawa wspólnotowego w rozumieniu art. 234 WE. (źródło: http://curia.europa.eu) 2) Sprawa C-345/06 Gottfried Heinrich KOMUNIKAT PRASOWY nr 20/09 , 10 marca 2009 r. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-345/06 Gottfried Heinrich NIE MOŻNA POWOŁYWAĆ SIĘ WZGLĘDEM JEDNOSTEK NA LISTĘ PRZEDMIOTÓW ZAKAZANYCH NA POKŁADZIE SAMOLOTU, JEŻELI NIE ZOSTAŁA ONA OPUBLIKOWANA Rozporządzenie wspólnotowe nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie ma mocy wiążącej, w zakresie w jakim zmierza do nałożenia obowiązków na jednostki. Artykuł 254 WE stanowi, że rozporządzenia są publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W roku 2002 Parlament i Rada wydały rozporządzenie nr 2320/2000 dotyczące bezpieczeństwa lotnictwa1. Załącznik do tego rozporządzenia przewidywał wspólne normy podstawowe mające zastosowanie do środków bezpieczeństwa lotnictwa. Poza innymi kwestiami załącznik określał w sposób ogólny listę przedmiotów zakazanych na pokładzie samolotu, wśród których znajdowały się „Pałki: pałki metalowe pokryte skórą, pałki gumowe, kije baseballowe lub podobne przedmioty”. Rozporządzenie stanowiło również, że niektóre środki nie podlegają publikacji, a są jedynie udostępniane właściwym organom. To rozporządzenie oraz załącznik zostały opublikowane. W kwietniu 2003 r. Komisja wydała rozporządzenie nr 622/20032w celu wykonania rozporządzenia nr 2320/2000. Środki, o których tam mowa, zostały określone w załączniku. Załącznik ten, zmieniony w roku 20043, nigdy nie został opublikowany, pomimo że w motywach rozporządzenia zmieniającego podkreślono potrzebę udzielenia pasażerom jasnych informacji o przepisach dotyczących przedmiotów zakazanych. W dniu 25 września 2005 r. Gottfriedowi Heinrichowi odmówiono przejścia przez punkt kontroli bezpieczeństwa na lotnisku Wiedeń-Schwechat w związku z tym, że w jego bagażu podręcznym znajdowały się rakiety tenisowe uznane na mocy rozporządzeń wspólnotowych za przedmioty zakazane. Pomimo to wsiadł on do samolotu, wnosząc na pokład rakiety tenisowe. Pracownicy ochrony zażądali wówczas, aby opuścił on samolot. 1 Rozporządzenie (WE) nr 2320/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiające wspólne zasady w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (Dz.U. L 355, s. 1). 2 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 622/2003 z dnia 4 kwietnia 2003 r. ustanawiające środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (Dz.U. L 89, s. 9). 3 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 68/2004 z dnia 15 stycznia 2004 r. zmieniające rozporządzenie Komisji (WE) nr 622/2003 ustanawiające środki w celu wprowadzenia w życie wspólnych podstawowych standardów dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (Dz.U. L 10, s. 14). 45
Page 1 and 2: dr Izabela Skomerska-Muchowska mgr
Page 3 and 4: zważywszy, że jak wynika z powyż
Page 5 and 6: że postanowienie to, do którego n
Page 7 and 8: z powyższych względów, […] TRY
Page 9 and 10: 21 że z całości powyższych rozw
Page 11 and 12: sprawy wynika, że pytanie zadano w
Page 13 and 14: 14. Cel Decyzji z 13.5.1965 r. moż
Page 15 and 16: 17 zważywszy, że w tej kwestii na
Page 17 and 18: członkowskich odnoszących się do
Page 19 and 20: W przedmiocie systemu podatku od wa
Page 21 and 22: c) Wreszcie czy kandydat dyskrymino
Page 23 and 24: naruszenie zakazu w postaci przyzna
Page 25 and 26: ) będą uważane za umowy o pracę
Page 27 and 28: 24 Z akt sprawy przekazanych Trybun
Page 29 and 30: pkt 67). W tym kontekście nie ma z
Page 31 and 32: 11 Zgodnie z utrwalonym orzecznictw
Page 33 and 34: w odniesieniu do analogicznego post
Page 35 and 36: (źródło: W. Czapliński, R. Ostr
Page 37 and 38: Przepisy krajowe 13 Dekret walońsk
Page 39: 46 Do sądu krajowego należy ocena
Page 42 and 43: Fragment uzasadnienia 23 Skoma-Lux
Page 46 and 47: G. Heinrich wniósł skargę do Una
Page 48 and 49: (źródło: W. Czapliński, R. Ostr
Page 50 and 51: należących do klasy EURO-3. Rząd
Page 52 and 53: Skarżące w postępowaniu przed s
Page 54 and 55: 134 Cel wskazanego przepisu został
Page 56 and 57: 29 że osłabienie tego pojęcia w
Page 58 and 59: kompetencję w zakresie wdrażania
Page 60 and 61: 46 Ponadto, do celów dokonania oce
Page 62 and 63: W wyroku w sprawie Mangold z 2005 r
Page 64 and 65: 33 W tej kwestii art. 6 ust. 1 akap
Page 66 and 67: akapit drugi TFUE uprawnienia do zw
Page 68 and 69: W przedmiocie prawa własności 17
Page 70 and 71: 2) Artykuł 2 ust. 1 rozporządzeni
Page 72 and 73: 65 W ramach czwartego pytania sąd
Page 74 and 75: 91 Choć jest prawdą, że działan
Page 76 and 77: 35 Tak Wspólnota, jak i Państwa C
Page 78 and 79: - dyrektywę Rady 2005/85/WE z dnia
Page 80 and 81: 35 Według N.S. był on zatrzymywan
Page 82 and 83: 54 Na mocy postanowienia prezesa Tr
Page 84 and 85: członkowskim zasadniczo właściwy
Page 86 and 87: 110 Według Komisji odpowiedź na t

Podstawy prawa UE â r.a. 2011/12 - WydziaÅ Prawa i Administracji

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

Podstawy prawa UE â r.a. 2011/12 - WydziaÅ Prawa i Administracji