Eunomia 2008/02 - Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w ...

Czy aby na pewno jesteś na czasie?
Jeżeli uważasz, że tak, to spróbuj odpowiedzieć na pytanie, czym jest „Emo”?
Foto: Archiwum PWSZ
W dniach 3 – 7 XII 2007 roku na terenie PWSZ w Raciborzu
właśnie na to pytanie starali się odpowiedzieć studenci naszej
uczelni. Inicjatorami tego badania byli członkowie Studenckiego
Koła Naukowego Socjologów, wspierani przez dr Rafała
Morawskiego. Owo badanie poległo na umieszczeniu na korytarzach
uczelni plakatów z tajemniczymi hasłami: „Emo? – dołącz
do zabawy!”. Celem badania było po pierwsze sprawdzenie,
czy taka metoda przyniesie odzew
i czy wzbudzi zainteresowanie.
Ku naszemu zaskoczeniu
okazało się, że zostaliśmy
pozytywnie odebrani, a badanie
wzbudziło bardzo duże zainteresowanie.
Dlatego w tym
miejscu pragniemy podkreślić,
że jesteśmy usatysfakcjonowani
tym faktem, iż nasze trudy
zostały przez Was, drodzy studenci,
docenione. Jesteśmy
za to bardzo wdzięczni! Po drugie
chcieliśmy zbadać, czy studyci
naszej uczelni orientują
się na czym polega i czym
jest nowo postała subkultura
o nazwie Emo.
Z przeprowadzonego badania wynika, że dla większości spośród
studentów owa subkultura nie jest obca. Pojawili się jednak
i tacy, dla których „EMO” oznacza zupełnie coś innego i tu powstało
kilka bardzo ciekawych definicji tego słowa. Kilka z najciekawszych
skojarzeń pozwoliliśmy sobie przytoczyć:
– struś emu,
– „demokrat” (?),
– seryjny zabójca,
– bohater filmu animowanego „Gdzie jest Nemo”,
– stworek z ulicy Sezamkowej E (L) MO,
– wzór fizyczny E=mc2,
– proszek OMO,
– amortyzacja biegów ciągłości silnika (koło płynu hamulcowego)
o sile 12 koni,
– Ekstrawagancka Milicja Obywatelska.
Jak wspomnieliśmy, niektórzy z badanych studentów trafili
w przysłowiową dziesiątkę, przytaczając w swoich słowach krótką
charakterystykę (ludzi) Emo:
– „Cały świat jest przeciwko mnie, jestem Emo, nikt nie rozumie
mojej wrażliwej natury.”
– „Bo Emo lubi się ciąć!”
A czym tak naprawdę jest EMO? Pod tajemniczo brzmiącą
nazwą kryje się nowa subkultura, do której należy głównie nastoletnia
młodzież w wieku od 12 do 20 lat. Ulubionym miejscem
przesiadywania emosów są pozerskie skateparki i biedne, zadymione
kluby. Emo to osoba bardzo emocjonalna, wrażliwa, nieśmiała,
zamknięta w sobie, ponura, cicha, przygnębiona i często
ze złamanym sercem. Emo, jak twierdzą niektórzy, wyrasta z hard
core`a, metalu i punka. Jest z jednej strony subkulturą muzyczną,
z drugiej zaś pewną postawą wobec świata i mody. Emo jest smutny
i autodestruktywny, często skłonny do samookaleczenia się –
„lubi podciąć żyłę”. Emo o nic nie walczy, o nic mu nie chodzi.
Swojemu przygnębieniu daje ujście, snując się po galeriach, rozmawiając
na tematy egzystencjalne, jak również słuchając muzyki,
czytając i tworząc poezję Emo, która zawiera wiele odniesień
do nieodwzajemnionej miłości i problemów emocjonalnych
w związkach. Ludzie Emo wyrażają się również poprzez swój wygląd,
który charakteryzuje się noszeniem dżinsów rurek zarówno
przez dziewczyny, jak chłopców, długimi ukośnymi grzywkami,
zaczesanymi na jedną połowę twarzy, na jedno lub oboje oczu,
z reguły czarnymi, prostymi włosami, wąskimi t-shirtami (często
z nazwami zespołów rockowych), paskami nabijanymi ćwiekami,
opaskami na nadgarstki, materiałowymi tenisówkami lub innymi
czarnymi butami (często starymi i zniszczonymi). Jeśli Emo
nosi okulary, to musi mieć grube, czarne oprawki. Z biegiem czasu
moda Emo się zmieniła: początkowe trendy preferowały fryzury
podobne do tych noszonych przez Romulan i Vulcan w Star
Treku, wąskie swetry, zapinane do dołu, koszule oraz robocze
kurtki (często nazywane kurtkami stacji paliw w dosłownym tłumaczeniu).
Ze względu na charakter tej subkultury i jej niewielką
liczebność, istnieje spore zróżnicowanie w stylu, uczesaniu i upodobaniach
muzycznych u poszczególnych Emo. Jako ilustrację
artykułu prezentujemy kilka zdjęć przedstawiających osoby z wyżej
omawianej subkultury.
Wraz ze wzrostem popularności styl Emo zaczął być przedmiotem
krytyki. Emo było charakteryzowane jako przejściowa
moda, która niedługo zostanie odrzucona i w niedalekiej przyszłości
zapomniana. Krytycy uznali modę za „żenującą”, a ludzi
jako wyobrażających sobie lub udających, że prowadzą ostre, pełne
bólu życie, podczas gdy żyją w wygodnych domach.
Emo są postrzegani jako melodramatyczni, skłonni do podcinania
sobie żył młodzi ludzie, którzy piszą depresyjną poezję.
Współcześnie Emo zostało nazwane „smutną karykaturą” tego,
czym było kiedyś. Niektórzy oskarżają Emo o świętowanie samookaleczeń
i samobójstw, które wybrali ci, którzy zwykle odnoszą
to do „pomocy w pokonaniu bólu”. Niektórzy twierdzą, że niektóre
kręgi Emo udają bycie samobójcami jako drogę do akceptacji,
bez względu czy jest to prawdą, czy nie. Rozczarowanie
światem i gesty samobójcze są jedynie teatralnym chwytem, budującym
dramaturgię, bo i Emo są raczej efekciarscy niż prawdziwi.
Przyszła więc moda na nadwrażliwość, delikatność, słabość,
depresyjność.
Naszym zdaniem kultura Emo, przejawiająca się w muzyce,
poezji, modzie jest bardzo ciekawa dzięki jej różnobarwności,
nietuzinkowości i szeroko pojętej ekstrawagancji. Ale też war-
Foto: dMagazine.pl
2