KURIER SŁAWKOWSKI

wydarzenia kulturalno - społeczne
A zatem kontynuujemy nasze pielgrzymowanie po
Włoszech.
Jest wczesny ranek – a właściwie to noc bo jeszcze
ciemno. Wyjazd punktualnie o godz. 5 Krótka modlitwa,
śpiew „Kiedy ranne wstają zorze...” i o godz. 6.30 znajdujemy
się przed bramą pałacu w Castel Gandolfo. Z punktu
widokowego obok bramy, podziwiamy taflę jeziora i pasma
gór. O godz. 7 wchodzimy na dziedziniec – sami Polacy
około tysiąca osób. W oczekiwaniu na Ojca Świętego
śpiewamy pieśni. Punktualnie o godz. 8 rozpoczyna się Eucharystia.
Za ołtarzem Ojciec Święty, a my tak blisko Niego.
Marzenie stało się faktem. Każda twarz oprócz ogromnego
skupienia wyraża radość i zdumienie, że jest tutaj, że
jest gościem Papieża, w zasięgu Jego błogosławiących Polsce
i Polakom rąk. Wśród uczestników Mszy Świętej spostrzegamy
pana Andrzeja Wielowiejskiego – marszałka senatu,
którego pamiętamy z przedwyborczego spotkania zorganizowanego
na Rynku w Sławkowie. Jesteśmy bardzo ciekawi
co słychać w kraju. To już tydzień jak jesteśmy w podróży,
a tam dzieją się bardzo ciekawe rzeczy. Premierem został
pan Tadeusz Mazowiecki. O tych wszystkich zmianach powiedział
nam pan marszałek, bo wszelkie nasłuchy Polskiego
Radia, czy to z Warszawy, czy to z „Wolnej Europy”, z samochodowego
radia są bardzo niewyraźne. Po zakończonej Eucharystii
Ojciec Święty wędruje od grupy do grupy i umożliwia
uwiecznienie na zdjęciach faktu naszego pobytu w Castel
Gandolfo. Wręczamy obraz, na którym namalowany został
przez mojego męża Edwarda nasz sławkowski kościół.
Mówimy, że jesteśmy ze Sławkowa – błogosławi obraz i prosi
o przekazanie błogosławieństwa naszym bliskim, parafianom.
Jeszcze ucałowanie Jego dłoni, dotyk sutanny – powoli
odchodzi – jest zmęczony. Tak dużo trosk świata dźwiga
na swoich barkach, to na Nim widać. Każdy prosi Pana Boga
o siły dla Niego, bo tak bardzo jest nam potrzebny. Żegnamy
się z panem marszałkiem. Jako jedni z ostatnich – przynaglani
przez straż porządkową – opuszczamy dziedziniec ubogaceni
Jego słowami, Jego błogosławieństwem. Jeszcze spięci
i wyciszeni schodzimy wąskimi uliczkami do autobusu. Wracamy
do Rzymu, aby kontynuować zwiedzanie. Udajemy się
do Muzeów Watykańskich i Kaplicy Sykstyńskiej. Podziwiamy
obraz Jana Matejki „Sobieski pod Wiedniem”. O piękności
zbiorów i dzieł znajdujących się w Muzeum i Kaplicy pisać
nie zamierzam, bo to przekracza moje możliwości, ale zapamiętam
na pewno moje oczarowanie i chęć zanotowania
w tejże pamięci tych wrażeń. Na zakończenie dnia zatrzymaliśmy
się jeszcze w Panteonie, gdzie są grobowce wybitnych
Włochów, w tym Rafaela. Przed odjazdem na kemping
otrzymaliśmy zdjęcia z wizyty u Ojca Świętego. Wszystkie
piękne. Wieczorem spotkanie całej grupy przy stolikach. Trochę
zabawy, dzielenia się wrażeniami. Grupa „trzyma” się dobrze.
Jutro zwiedzanie Rzymu.
Byliśmy na Wzgórzu Kapitolińskim, przy Pałacu
Weneckim, w kościele św. Piotra w Okowach, w którym
podziwialiśmy posąg Mojżesza wykonany przez Michała
Anioła, Plac Hiszpański ze słynnymi schodami, Coloseum,
Kolumny Trajana i Konstantyna, Forum Romanum i Wzgórze
Palatyńskie. Za dużo tego dobrego – w głowie jeden mętlik.
Przy wyjeździe z Rzymu już na rogatkach wstąpiliśmy do
kościoła Qvo Vadis przy Via Appia Antica, aby spotkać się
Przywołanych wspomnień ciąg dalszy
ciąg dalszy z Kuriera Sławkowskiego nr 205
z historią opisaną przez Sienkiewicza w jego powieści pod tytułem
zaczerpniętym z nazwy tego przybytku.
Rzym pożegnaliśmy o godz. 14 w dniu 8 września.
Jedziemy na Monte Cassino. Wjazd na wzniesienie karkołomną
serpentyną, widoki na położone w dole miasto i jego
otoczenie piękne, ale lęk na tych zakrętach paraliżuje. Wspominamy
słynną bitwę, której 45. rocznica minęła w maju
i ogromną ofiarą krwi przelaną za zdobycie tego wzgórza
przez naszych polskich żołnierzy. Tutaj u stóp klasztoru Benedyktynów
odwiedzamy ich groby, jest ich ponad tysiąc,
a wśród nich również groby gen. Władysława Andersa i kapelana
Józefa Gawliny. Ze ściśniętymi gardłami idziemy od
kwatery żołnierskiej do kwatery, odczytujemy ich imiona
i nazwiska, tak bardzo młody wiek i dziękujemy im modlitwą
za to, że my możemy nareszcie mieć nadzieję na Wolną
Polskę.
Powoli wracamy cyprysową aleją do autokaru. Jeszcze
rzut oka na ogromny biały kompleks klasztoru na samym
szczycie wzgórza ( brak czasu uniemożliwił jego zwiedzanie)
i ten kawałek polskiej ziemi z grobami naszych rodaków.
Przed nami droga do Neapolu. O zmroku mijamy
Wezuwiusz i udajemy się na kemping w Pompei.
Około godz. 22 jesteśmy zakwaterowani. Moje cudowne
koleżanki namiotowe – Terenia i Marysia przygotowały
cudo obiado kolację. Szkoda, że aż tak dobra, bo nie ma
szans na „ poprawienie” figury. Kondycja nam dopisuje nad
podziw. Zrozumiałe to u najmłodszych podróżników, ale i ci
liczący sobie około „kopy” wcale nie odstają. W nocy była burza,
ale bez większych sensacji. Rano trochę chłodno jak na
wrzesień i południową Italię, ale deszcz przestał padać. Humory
dopisują. Namioty usytuowane przed drzewkami pomarańczy,
cytryn, mandarynek, fig – pełna egzotyka – szkoda
tylko, że jeszcze nie dojrzałe.
Po śniadaniu wyjazd autokarem do Neapolu.
W ogromnym korku i ścisku – samochody parkują po obydwu
stronach ulicy – kierowca prowadzi nasz pojazd z ogromną
precyzją. Włosi są mistrzami kierownicy i przeciwnikami
przepisów - jeżdżą jak chcą. Zwiedzamy Neapol spacerując
jego ulicami. Miasto zaśmiecone. Oglądamy gmachy zamku
Castel dell’Ovo, Teatro di San Carlo na głównym placu
miasta, Pizza del Plebiscito z klasycznym kościołem San
Francesco di Paola, nawiązujący stylem do bazyliki św. Piotra
w Rzymie. Trudno ulec urokowi tego miasta po tak bardzo
pobieżnym zwiedzaniu jego centrum. Może gdybyśmy zeszli
do dzielnic starszych z zabytkową zabudową, położonych nad
zatoką, usłyszeli śpiew neapolitańczyków, usiedli w cieniu
przepięknych palm, których tutaj jest mnóstwo, zamówili bez
skrępowania cenami cappucino, a do tego jeszcze coś słodkiego,
wówczas urok Neapolu odbieralibyśmy inaczej. Wracając
do Pompei, na targu przed centrum kupiliśmy wreszcie
owoce – winogrona, brzoskwinie – po bardzo przystępnych
cenach. Wieczorem będzie ucztowanie. Noc spokojna,
nawet przelatujący obok kempingu co kilkanaście minut
z wielkim hukiem odrzutowca jakiś ekspress, o nazwie „Wezuwiana”
nie jest w stanie zakłócić mojego snu. Karimata odpowiada
mi zupełnie - kręgosłup nie dokucza. Noc była normalna,
ranek też. Wstajemy wypoczęci o 7.30. To była jedna
z niewielu długich nocy. Szybkie śniadanie i wymarsz do
oddalonego o 20 minut drogi kościoła w Pompei na mszę
16 KS nr 206