KURIER SÅAWKOWSKI

More documents

Recommendations

Info

wydarzenia kulturalno - społeczne A zatem kontynuujemy nasze pielgrzymowanie po Włoszech. Jest wczesny ranek – a właściwie to noc bo jeszcze ciemno. Wyjazd punktualnie o godz. 5 Krótka modlitwa, śpiew „Kiedy ranne wstają zorze...” i o godz. 6.30 znajdujemy się przed bramą pałacu w Castel Gandolfo. Z punktu widokowego obok bramy, podziwiamy taflę jeziora i pasma gór. O godz. 7 wchodzimy na dziedziniec – sami Polacy około tysiąca osób. W oczekiwaniu na Ojca Świętego śpiewamy pieśni. Punktualnie o godz. 8 rozpoczyna się Eucharystia. Za ołtarzem Ojciec Święty, a my tak blisko Niego. Marzenie stało się faktem. Każda twarz oprócz ogromnego skupienia wyraża radość i zdumienie, że jest tutaj, że jest gościem Papieża, w zasięgu Jego błogosławiących Polsce i Polakom rąk. Wśród uczestników Mszy Świętej spostrzegamy pana Andrzeja Wielowiejskiego – marszałka senatu, którego pamiętamy z przedwyborczego spotkania zorganizowanego na Rynku w Sławkowie. Jesteśmy bardzo ciekawi co słychać w kraju. To już tydzień jak jesteśmy w podróży, a tam dzieją się bardzo ciekawe rzeczy. Premierem został pan Tadeusz Mazowiecki. O tych wszystkich zmianach powiedział nam pan marszałek, bo wszelkie nasłuchy Polskiego Radia, czy to z Warszawy, czy to z „Wolnej Europy”, z samochodowego radia są bardzo niewyraźne. Po zakończonej Eucharystii Ojciec Święty wędruje od grupy do grupy i umożliwia uwiecznienie na zdjęciach faktu naszego pobytu w Castel Gandolfo. Wręczamy obraz, na którym namalowany został przez mojego męża Edwarda nasz sławkowski kościół. Mówimy, że jesteśmy ze Sławkowa – błogosławi obraz i prosi o przekazanie błogosławieństwa naszym bliskim, parafianom. Jeszcze ucałowanie Jego dłoni, dotyk sutanny – powoli odchodzi – jest zmęczony. Tak dużo trosk świata dźwiga na swoich barkach, to na Nim widać. Każdy prosi Pana Boga o siły dla Niego, bo tak bardzo jest nam potrzebny. Żegnamy się z panem marszałkiem. Jako jedni z ostatnich – przynaglani przez straż porządkową – opuszczamy dziedziniec ubogaceni Jego słowami, Jego błogosławieństwem. Jeszcze spięci i wyciszeni schodzimy wąskimi uliczkami do autobusu. Wracamy do Rzymu, aby kontynuować zwiedzanie. Udajemy się do Muzeów Watykańskich i Kaplicy Sykstyńskiej. Podziwiamy obraz Jana Matejki „Sobieski pod Wiedniem”. O piękności zbiorów i dzieł znajdujących się w Muzeum i Kaplicy pisać nie zamierzam, bo to przekracza moje możliwości, ale zapamiętam na pewno moje oczarowanie i chęć zanotowania w tejże pamięci tych wrażeń. Na zakończenie dnia zatrzymaliśmy się jeszcze w Panteonie, gdzie są grobowce wybitnych Włochów, w tym Rafaela. Przed odjazdem na kemping otrzymaliśmy zdjęcia z wizyty u Ojca Świętego. Wszystkie piękne. Wieczorem spotkanie całej grupy przy stolikach. Trochę zabawy, dzielenia się wrażeniami. Grupa „trzyma” się dobrze. Jutro zwiedzanie Rzymu. Byliśmy na Wzgórzu Kapitolińskim, przy Pałacu Weneckim, w kościele św. Piotra w Okowach, w którym podziwialiśmy posąg Mojżesza wykonany przez Michała Anioła, Plac Hiszpański ze słynnymi schodami, Coloseum, Kolumny Trajana i Konstantyna, Forum Romanum i Wzgórze Palatyńskie. Za dużo tego dobrego – w głowie jeden mętlik. Przy wyjeździe z Rzymu już na rogatkach wstąpiliśmy do kościoła Qvo Vadis przy Via Appia Antica, aby spotkać się Przywołanych wspomnień ciąg dalszy ciąg dalszy z Kuriera Sławkowskiego nr 205 z historią opisaną przez Sienkiewicza w jego powieści pod tytułem zaczerpniętym z nazwy tego przybytku. Rzym pożegnaliśmy o godz. 14 w dniu 8 września. Jedziemy na Monte Cassino. Wjazd na wzniesienie karkołomną serpentyną, widoki na położone w dole miasto i jego otoczenie piękne, ale lęk na tych zakrętach paraliżuje. Wspominamy słynną bitwę, której 45. rocznica minęła w maju i ogromną ofiarą krwi przelaną za zdobycie tego wzgórza przez naszych polskich żołnierzy. Tutaj u stóp klasztoru Benedyktynów odwiedzamy ich groby, jest ich ponad tysiąc, a wśród nich również groby gen. Władysława Andersa i kapelana Józefa Gawliny. Ze ściśniętymi gardłami idziemy od kwatery żołnierskiej do kwatery, odczytujemy ich imiona i nazwiska, tak bardzo młody wiek i dziękujemy im modlitwą za to, że my możemy nareszcie mieć nadzieję na Wolną Polskę. Powoli wracamy cyprysową aleją do autokaru. Jeszcze rzut oka na ogromny biały kompleks klasztoru na samym szczycie wzgórza ( brak czasu uniemożliwił jego zwiedzanie) i ten kawałek polskiej ziemi z grobami naszych rodaków. Przed nami droga do Neapolu. O zmroku mijamy Wezuwiusz i udajemy się na kemping w Pompei. Około godz. 22 jesteśmy zakwaterowani. Moje cudowne koleżanki namiotowe – Terenia i Marysia przygotowały cudo obiado kolację. Szkoda, że aż tak dobra, bo nie ma szans na „ poprawienie” figury. Kondycja nam dopisuje nad podziw. Zrozumiałe to u najmłodszych podróżników, ale i ci liczący sobie około „kopy” wcale nie odstają. W nocy była burza, ale bez większych sensacji. Rano trochę chłodno jak na wrzesień i południową Italię, ale deszcz przestał padać. Humory dopisują. Namioty usytuowane przed drzewkami pomarańczy, cytryn, mandarynek, fig – pełna egzotyka – szkoda tylko, że jeszcze nie dojrzałe. Po śniadaniu wyjazd autokarem do Neapolu. W ogromnym korku i ścisku – samochody parkują po obydwu stronach ulicy – kierowca prowadzi nasz pojazd z ogromną precyzją. Włosi są mistrzami kierownicy i przeciwnikami przepisów - jeżdżą jak chcą. Zwiedzamy Neapol spacerując jego ulicami. Miasto zaśmiecone. Oglądamy gmachy zamku Castel dell’Ovo, Teatro di San Carlo na głównym placu miasta, Pizza del Plebiscito z klasycznym kościołem San Francesco di Paola, nawiązujący stylem do bazyliki św. Piotra w Rzymie. Trudno ulec urokowi tego miasta po tak bardzo pobieżnym zwiedzaniu jego centrum. Może gdybyśmy zeszli do dzielnic starszych z zabytkową zabudową, położonych nad zatoką, usłyszeli śpiew neapolitańczyków, usiedli w cieniu przepięknych palm, których tutaj jest mnóstwo, zamówili bez skrępowania cenami cappucino, a do tego jeszcze coś słodkiego, wówczas urok Neapolu odbieralibyśmy inaczej. Wracając do Pompei, na targu przed centrum kupiliśmy wreszcie owoce – winogrona, brzoskwinie – po bardzo przystępnych cenach. Wieczorem będzie ucztowanie. Noc spokojna, nawet przelatujący obok kempingu co kilkanaście minut z wielkim hukiem odrzutowca jakiś ekspress, o nazwie „Wezuwiana” nie jest w stanie zakłócić mojego snu. Karimata odpowiada mi zupełnie - kręgosłup nie dokucza. Noc była normalna, ranek też. Wstajemy wypoczęci o 7.30. To była jedna z niewielu długich nocy. Szybkie śniadanie i wymarsz do oddalonego o 20 minut drogi kościoła w Pompei na mszę 16 KS nr 206
KS nr 206 wydarzenia kulturalno - społeczne św. na godz. 9. Ulice zalane słońcem – gorąco. Wreszcie pogoda godna Italii. Wchodzimy do pięknej bazyliki – zresztą w tym kraju innych nie ma. Pięcionawowa ogromna świątynia – wszystkie ołtarze z marmuru, ściany ozdobione przepięknymi malowidłami ukazującymi sceny biblijne. Nad jedną z kolumn widać piękny portret Jana Pawła II. Uderza nas bardzo duża liczba osób uczestniczących w Eucharystii. Wracając maszerujemy chodnikiem, a właściwie wąziutką ścieżką na tymże chodniku, biegnącą wśród porozkładanych bezpośrednio na ziemi – na kawałku kartonu, chusty – kramów oferujących całą gamę różnorodnych towarów. Następny program to zwiedzanie wykopalisk Pompei, znajdujących się naprzeciw naszego kempingu. Pompeja była niegdyś kwitnącym miastem zamieszkałym przez około 25 tysięcy mieszkańców. Nocą – 24 sierpnia 79 r. n. e., wybuch Wezuwiusza zasypał uśpione miasto lawiną popiołu i kamieni. Zginęło około 2 tysiące osób, reszta uratowała się ucieczką w stronę morza. Systematyczne odkrywanie zasypanego miasta trwa od 1860 roku i jest światową sensacją. Zobaczyć tę utrwaloną w ruinach tragedię ludzi, których to nieszczęście zastało w określonej pozycji i tak ich przechowało do naszych czasów, ludzi i ich mieszkań, sprzętów. Bardzo przygnębiające wrażenia wynieśliśmy z wędrówki po tych ruinach. Po południu pełny relaks – jedziemy na plażę nad morzem Tyrreńskim, w okolice Salerno. Widoki na trasie przepiękne i znowu nie tylko na tej trasie. Gdyby można kamerą pozdejmować to wszystko i przywieźć mojemu malarzowi na wieczorne zimowe wspomnienia. Szkoda, ale my przecież jesteśmy z III-go świata, problemem dla naszego turysty jest znaleźć bezpłatne „WC”, a o reszcie nie ma co myśleć. Wracam wreszcie do widoków - widoki na szczęście są jeszcze bezpłatne. W pewnym momencie znaleźliśmy Co jeszcze przed nami 23 listopad (poniedziałek) Obchody Dni Złotej Jesieni i 25 - lecie Klubu Seniora Organizator: Miejski Ośrodek Kultury 25 listopada (środa) Światowy Dzień Pluszowego Misia Organizator: Miejska Biblioteka 2 grudnia (środa) Mikołajkowy Turniej Karate Kyokushin Organizator: MSKKK 6 grudnia (niedziela) Mikołaj na sławkowskim Rynku Organizator: Miasto 7 grudnia (poniedziałek) Finał Konkursu Plastycznego z cyklu Tradycje i Obrzędy, edycja zimowa „Wokół choinki” Organizator: Miejski Ośrodek Kultury 21 grudnia (poniedziałek) Wieczór Kolęd Organizator: Zespół Szkół się wraz z autostradą (autostrady tutejsze, ślimacznice, tunele to temat na osobny opis) nad Salerno. My w górze – po lewej stronie góry, a po prawej głęboko w dole ogromne miasto Salerno, schodzące swą zabudową do samego morza. Zauroczenia tym co oczy widzą opisać nie potrafię. Kierujemy się w stronę plaży, oczywiście bezpłatnej, a zatem zaśmieconej w sposób równie trudny do opisania, jak uroki pejzaży. I to też Italia. A plaża całkiem ładna, woda ciepła można się popluskać, pływać raczej nie bo morze niespokojne, duża fala. Siedzę i robię notatki. Wypoczęci wracamy do Pompei. Oglądamy zachód słońca i Salerno w światłach wieczoru – też pięknie. Jutro to będzie 11 września – poniedziałek, wybieramy się na Capri. Przeliczyłam się – ot takie moje zawodowe skrzywienie. Szanując Państwa cierpliwość postanowiłam resztę opisać w części trzeciej, ale przyrzekam, że będzie to już zakończenie, - a zatem do następnego wydania „Kuriera” Janina Cembrzyńska Tarmasowa Z okazji Dnia Kolejarza wszystkim kolejarzom, emerytom i rencistom oraz członkom ich rodzin, a także przyjaciołom i sympatykom kolejnictwa życzenia satysfakcji i zadowolenia z pracy i wielu powodów do radości w życiu osobistym i rodzinnym składa Redakcja Z okazji Dnia Pracownika Socjalnego, pragniemy złożyć najserdeczniejsze życzenia wszystkim tym, którzy pracują w tym jakże potrzebnym społecznie zawodzie. Tym samym pragniemy życzyć Państwu dużo sił i radości na dalsze lata pracy. Redakcja 17
Page 1 and 2: KU R I E R S Ł A W K O W S K I Nr
Page 3 and 4: KS nr 206 Wyrazy głębokiego wspó
Page 5 and 6: KS nr 206 informacje urzędowe w te
Page 7 and 8: KS nr 206 wydarzenia kulturalno - s
Page 15: KS nr 206 wydarzenia kulturalno - s
Page 19 and 20: KS nr 206 Informacje oświatowe Czy
Page 21 and 22: nionej młodzieży oraz pomoc w roz
Page 23 and 24: cając swoich starszych kolegów i
Page 25 and 26: stadion, który nie ma nawet 5 metr
Page 27 and 28: BIOLOGIA Solidne przygotowanie do m
Page 29 and 30: Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowot
Page 31 and 32: KS nr 206 31

KURIER SÅAWKOWSKI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

KURIER SÅAWKOWSKI