puszcza nalibocka działalność pps w grodnie ... - Kresy24.pl

wy polskiego miesięcznika na Słowacji– usłyszałam głos, który należałdo pewnego mężczyzny, siedzącegotuż za mną w bratysławskimInstytucie Polskim podczasspotkania z Michałem Jagiełłą –wiceministrem kultury RP.– Ach, żeby móc współtworzyćtakie pismo! – pomyślałam sobiewtedy.Za jakiś czas, kiedy zaczęłam stawiaćpierwsze kroki w środowiskupolonijnym, przyszła propozycjanapisania artykułu do «MonitoraPolonijnego», o którym była mowapodczas spotkania z ministrem.Potem były kolejne artykuły aż w2004 roku powierzono mi prowadzenietego pisma.Słowacja – motywacja!– Muszę być ekspertem w każdejdziedzinie, ponieważ sporoosób prosi mnie o ocenę chociażbynajnowszych opon, wyprodukowanychw Niemczech – opowiadałmi Steffen Möller, kiedy przeprowadzałamz nim wywiad (Niemiec,który w 1994 roku zamieszkałw Polsce, aktor, kabareciarz,autor książki «Polska da się lubić»).I w ten sposób mój rozmówca stałsię ekspertem w różnych dziedzinachżycia. Podobnie jest ze mną,ponieważ mnóstwo znajomych –Słowaków zadaje mi pytania dotyczącemojego kraju. Nie na wszystkieznam odpowiedź, ale z myślą onich szukam informacji. Te pytaniamobilizują do zdobywania wiedzy,a w związku z tym korzystam ija – wiem więcej o Polsce niż wtedy,gdy mieszkałam w moim kraju.A ponieważ tuż po przeprowadzcedo Bratysławy rozpoczęłamwspółpracę z jednym z największychdzienników w tym kraju– SME (Jesteśmy) – tak rozpoczęłasię moja nowa przygoda z Polską.Również z polityką i nie tylko.Pewnie, gdybym została we Wrocławiu,nigdy nie przeprowadziłabymwywiadu z prezydentami Wałęsą,Kwaśniewskim, Kaczyńskim,BRATYSŁAWAgenerałem Jaruzelskim, premieremMazowieckim, czy reżyserami takiegoformatu jak Andrzej Wajda,Krzysztof Zanussi czy AgnieszkaHolland i wieloma innymi. Będąctu w Bratysławie schyliłam siępo rzuconą mi rękawicę. Słowacjaokazała się doskonałą motywacją.Dziś już nie czuję się oddalona odmojego kraju, wręcz przeciwnie –Polska jest mi bliższa niż dawniej.Zwykli – niezwykliMało kto wie, że najstarszą kobietąmieszkającą na Słowacji byłaPolka. Niezwykła osoba – pierwszakobieta-fotograf w tym kraju,współzałożycielka studia filmowegoTatra. Maria Urbasiówna–Holubkovádożyła się 106 lat, a mnieudało się z nią spotkać tuż przedjej ostatnimi urodzinami. Jej historiężycia mogłam przedstawićczytelnikom miesięcznika «MonitorPolonijny». Dzięki pracy w tymczasopiśmie spotkałam wielu interesującychludzi – naszych rodaków,którzy zamieszkali na Słowacji:artystów, sportowców, konstruktorów,zwykłych ludzi, którzyżyją w niezwykły sposób. Tocudowny dar od losu – spotkaniaze wspaniałymi ludźmi, których historieżycia są niezwykle inspirujące.Inny lądCzasami obserwuję statki pływającepo Dunaju (ach ta tęsknota zamorzem!). Na każdym z nich powiewaflaga kraju, z którego przybywaoraz flaga słowacka, czylitego kraju, który go gości. Podobniejest ze mną. Przybyłam z Polskiwioząc na moim pokładzie polskąflagę i dzielę się polskością zeSłowakami. Ale jestem też bogatszao słowacki aspekt, mieszkambowiem w tym kraju, który stał misię bliski, stał się moją drugą ojczyzną,więc na moim pokładzie jestteż druga flaga – słowacka!Pamiętam jak przed laty zareagowałamoja koleżanka na wieśćo tym, że zamierzam wyjść za mążza Słowaka:– Decydując się na wyjazd zagranicę w tej chwili jeszcze nie widziszzmian, ale jednym tak wykonujeszpozornie mały ruch – takjak sternicy statków, którzy przesuwająster zaledwie o kilka centymetrów– ale przez ten ruch dobijeszdo innego lądu – powiedziała.Miała rację, moja łajba kołyszesię już na innych wodach. Coprawda słodkowodnych, więc tymbardziej potrafię sobie cenić każdywyjazd nad morze, szczególnie toBałtyckieM A G A Z Y N 35