Mars 2010 - Gazeta "Korça"

10-K o r ç a-mars 2010LetërsiTregim:“TAKIMI U BË, POR...”A.P.ÇEHOVPas provimit, Gvozdievihipi në tramvaj dhe përgjashtë kopekë udhëtoideri në stacionin jashtëqytetit. Që aty vila ishtenja tre netra larg dhe airrugën e bëri në këmbë.Te porta i doli e zonja evilës, një grua e re.Gvozdievi i jepte mësimearitmetike të birit, përkëtë shpërblehej me tëngrënë e me të pirëpërveç pagesës. Hë, sidolët? - e pyeti zonja dhei zgjati dorën për tapërshëndetur për provimin?e mora.-Ju lumtë, Jegor Andrejeviç!Me notë të lartë?më të lartën... Hm... Sigjithmonë...Grozdievi nuk mori notënmë të lartë dhe mezi ehodhi atë provim... porpërse të mos gënjente,kur ishte krejt e mundshme?Ata që japingënjejnë me po aq zell sadhe gjahtarët. Kur hyri nëdhomën e tij Grozdievigjeti në tryezë një letërtë futur në zarfin rozë. Ehapi zarfin me dhëmbëdhe lexoi letrën:Çdo gjë në rregull. Jupres në ora tetë plot tekanali, në vendin ku ju rakapeja nga koka. Do tëjem ulur nën drurin kuështë stoli. Edhe unë judua, por duhet ta tregoniveten më të shkathët...Duhet ta tregoni vetenburrë. Mezi po pres që tëvijë mbrëmja. Ju duatmerrësisht shumë. JuajaS.”P.S: Mamaja nuk eshtëkëtu. Do t shëtisim derinë mesnatë. Ah! Sa elumtur jam! Gjyshja do tëjetë në gjumë, asgjë nukdo të marrë vesh”Si e lexoi letrën, Gvozdieviqeshi i gëzuar,kërceu pupthi disa herëoastaj eci i kënaqurnëpër dhomë.-Ah! Sa mirë! Më dashuron!Më dashuron! Sa ilumtur jam, ta marrëdreqi, ta marrë! Ah! Trala-la!-.E lexoi dhe një herëletrën, e puthi dhe eshtrëngoi pas zemrës,pastaj e fshehu në sirtarine tryezës së punës. Isollën drekën. I trullosurnga letra, hëngri mebabëzi, si i paparë, ç’ishtruan përpara: i kullufitime një frymë edhe supën,edhe mishin, edhe bukën.Si u ngop, ra të pushontepak, u zhyt në ëndërrimelaragane: për miqësinë emadhe, për dashurinë ezjarrtë, për shërbimin nëposte të larta... Ndërkaqs’po i shqitej nga sytëSonja.Sa keq që nuk kam orë! -tha me vete. - Po të kisha,do ta ndiqja për bukurikohën e mbetur deri nëtakim. Se kjo e shkretëkohë, si për inat, ikën aqngadalë!”Erdhi një çast që iu mërzittë ndenjurit shtrirë, vurire që s’po e shtynte dotkohën me ëndërrime, ungrit, thirri kuzhinierendhe e dërgoi të blintebirrë.“Duhet lagur! - i thavetes. - Ta kthejmë ndonjëgotë, kështu dhe kohaikën më shpejt.”Sollën birrën. Gvozdievi irreshtoi përpara vetes tëgjashta shishet, i ledhatoime shikime prej të dashuruari,e hapi të parën dhee piu me një frymë. Iu duksikur në kokë dhe nëkraharor iu ndezënllamba, ndjeu ngrohtësi,dritë dhe ngazëllim.“Do të jem i lumtur me të!- i tha vetes tek hapteshishen e dytë Është...është njeriu që më duhet...Për një si ajo kamëndërruar... Ja!”Pas shishes së dytë, ndjeusi iu shuan llambat nëkokë dhe në kraharor .gjithçka iu errësua, amangazëllimi dhe hareja nëshpirt iu shtuan! Sashumë ia kishte qejfi tërronte e të rronte në këtëbotë të lumtur pas shishessë dytë... Mori shishen etretë. Tundi përparahundës së vet dorën dhe itha vetes se njeri më ilumtur se ai nuk gjendejnë botë. Iu betua vetes sekështu ishte, s’kishteburrë ta bindte për tëkundërtën.- E di përse më dashuroi!- mërmëriti. - E di, si s’editkam! Dashuroi njeriune zakonshëm! Pikërishtatë! Di ajo cilin të dashurojëdhe përse Njeriun ezakonshëm! Se unë nukjam ndonjë kushedi çfarë...I rëndomtë jam... Unë...Zgjati dorën për të marrëshishen e katërt, lëvizjene shoqëroi me thirrjen:- Po! Ashtu është! Nuk jamndonjë kushedi se çfarë!Ama, ajo ja që gjeti brendameje gjeniun! Gjeniun! Atëdashuroi!... Kush jam unë,më pyesni? Ç’përfaqësojnë vetvete? Ju si mendoni,kush jam? PoGvozdievi jam e kushtjetër! Po, Gvozdievi jam,ama çfarë Gvozdievi, paHë? A s’më thoni, e diniapo s’e dini?Kur erdhi deri te gjysma eshishes së katërt, i ra forttryezës me grusht, shkundiflokët e shprishur dhetha: -Di unë si t’ua trëgojkush jam! Prisni sa tëmbaroj shkollën! Aq kamkeq, sa të mbaroj shkollën!Idhtar i shkencës, jakush jam!... Ajo atëdashuroi, idhtarin eshkencës!... Di unë si iavërtetoj që s’u gabua! Nukpo më besoni? Hiqmunisysh! Pandehni se as ajonuk më beson? Ajo, Sonja?Atëherë edhe asaj si juvedo t’i them: hiqmu sysh!Di unë si jua vërtetoj! Dot’u futem me gjithë shpirtstudimeve!... Ja, ta kthejme këtë gotë... Të poshtërjeni që të gjithë!Gvozdievi, i nxehur keq, ektheu me fund gotën mebirrë, nxori nga komodinaleksionet, i hapi, zuri t’ilexonte nga mesi:Shkaktare e nxjerrjes ngavendi të nofullës së poshtmemund të jetë goditja,kur goja është e hapur...”Gjepura!Nofulla...Goditja... Dëri e mëri...Kotësira!I mbylli leksionet, hapishishen e pestë. Si eboshatisi shishen e pestëdhe të gjashtën, e kaploipikëllimi, ra në mendime,i tha vetes se, gjithësiaështë një hiç, kurse njeriunë të është edhe ai njëhiç... Duke menduar kështu,me dorën që s’ibindej u përpoq ta mbyllteme tapë shishen e birrës,s’e puthiti dot, e lapërsipër grykës, morinishan me syrin mbyllurdhe i ra sic i bien kaçoles,donte të qëllonte njollatjeshile, që i lodroninpërpara syve. Njolla tëerrëta, jeshile e të kuqe idridheshin përpara syvekur e qëlloi me tapënjollën jeshile. Njëra ngakëto njolla, vishnje meanë jeshile, me ca sigjilpëra, gëzueshëm iambuloi sytë si mengjitës...Gvozdievi ndjeu tingjiteshin ashtu vetiukapakët e syve...“Pse të përcëllojnë? - epyeti veten. - Duhet dalënë ajër të pastër. Rreziktë qorrohem. Duhet...shëtitur... Këtu të merretfryma... Është afërkuzhina, kanë ndezursobën, nxjerr tym... Oh!Teveqelet!” Vuri kapelëndhe doli nga dhoma. Ishteerrur, ora po shkontedhjetë.Në qiell vezullonin yjet.Hënë nuk kishte, nata dotë ishte e errët.Grozdievit iu mbushgjoksi me ajrin e pastërdhe erëmirë të majit dheme freskinë e pyllit. Iulehtësua frymëmarrja. Iahapën krahët dhe epushtuan me dashamirësinëpërbërësit etakimeve dashurore:fëshfërima e gjetheve,kënga e bilbilit dhe...zbardhëllimi i “asaj”, ivagullt, i menduar. Pa evënë re as vetë, u gjendte vendi i takimit që ikishte lënë Sonja. Ajo ungrit nga stoli dhe eci nëdrejtim të tij.Zhorzh! - i tha meregëtima zemre. - Jamkëtu.Grozdievi ndali, mbajtivesh, ngriti kokën lart dhepa qiellin, majat e drurëvet.Iu duk se ai zë erdhiqë lart.Zhorzh! Jam unë! Këtu! -përsëriti ajo dhe iu afruamë pranë.A?Jam unë.Si? Kush është? Kush?Jam unë, Zhorzh... Ejani...Ulemi këtu.Hë?Sa qesharak dukesh! Popse, nuk po më njeh? Popse, asgjë nuk sheh?Aaa... Më falni... Ju meç’të drejtë... në këtë orë...hyni në kopshtin e huaj. Inderuar zotëri! M’upërgjigjuni, de, ndryshe...jua thyej... turinjtë...Zhorzhi zgjati i pasigurtkrahët, e kapi për supesh.Ajo qeshi sa u gajas-Sa për të qeshur dukeni!Ha-ha-ha! Sa mirë dini tështireni! Shkojmë tani...Ulemi të bisedojmë...-Të bisedojmë? Si? Jupse? Po unë pse? Poqeshni, hë?Ajo qeshi më fort, e moripër krahu dhe e shtyu tëecte përpara rezistoi, bëriprapa. Të kujtonte mushkënxanxare, kurse ajotë kujtonte kalin ezellshëm.-Dua... dua gjumë... Mëlëshoni... - mërmëriti inemitur. -Nuk dua tëmerrem me gjëra koti...-E po, mjaft me këto... Pseu vonuat një gjysmë ore,këtë më thoni?Mos e humbët mendjenduke mësuar për provimin?-Mësova... Unë gjithmonëmësoj... Shkaktari inxjerrjes nga venditë nofullës së poshtmemund të jetë goditja, kurgoja është e hapur...Nofullat dalin nga vendinë pijetore... Dua birrë...nga më e forta.Ai dhe ajo iu afruanzvarrë-zvarrë stolit. Aimbështeti bërrylat Nëprehër, mbështeti kokënnë mes të grushteve dheturfulloi. I ra kapela ngakoka në duart e saj. Ajo upërkul dhe e pa ngultas.-Ç’keni kështu? — epyeti me zë të mekur.-S’është... s’është punajuaj... Askush nuk ka tëdrejtë të përzihet në punëte mia... Të gjithë tarallakëjanë, dhe ju... Po,torollake jeni.Si heshti njëfarë kohe,Gvozdievi shtoi:-Dhe unë... budalla jam...-E morët letrën time? - epyeti ajo.-E mora... Nga Sonja...Po... nga Sonja... Ju Sonjajeni? E çë pastaj)! Gjepurështë... Fjala “padurim”shkruhet bashkë... Tëditur e hiqni veten!Ju marrtë dreqi, jumarrtë!...-Mos jeni i dehur?-Jooo... Jam njeri idrejtë... Ç’flisni kështu?...Me birrë nuk dehen...Hë?-Po atëherë, mor derdimen,ç’dërdëllitni kështu,kur s’qenkeni idehur?-Jooo. Unë jam rasaemërore... Ti je rasagjinore... Ai është rasadhanore...Grozdievi u zgërdhi,pastaj qeshi me të madhe,ndërkohë që kokaiu var poshtë e më poshtë.Po flini? - e pyeti ajo.Përgjigje nuk mori. Qaudhe zuri të thyente duart.Po flini, Jegor Andrejeviç?- përsëriti ajo.Përgjigje pcr pyetjen qëbëri ishte gërhitja eshtruar, e ngjirur. Sonja ungrit.I poshtër! - pëshpëritizemërplasur. - I poshtër!Ja ç’na qenka! E po, na,na,na! Dhe Sonja eshapllanisi me dorën evockël i flakëriu pesë agjashtë të nxehta nëzverkun e harkuar tëGvozdievit. Ia shkeli mekëmbë kapelën, që ikishte rënë në tokë.Gratë janë hakmarrëse!Ditën tjetër, Gvozdievi ishkroi Sonjës këtë letër:‘Ju kërkoj ndjesl Dje nukmunda të’ vija në takim,sepse isha shumë semure’.Me’ caktoni njëkohë tjetër, për shembull,sonte në darkë. Judashuroj,Jegor Gvozdievi.”Përgjigjja që mori ishtekjo: “Kapela juaj ë’shtë’te stoli.-Shkoni dhe merreni. Tëpirët e birrës për ju qenkamë i kendshëm se të bëritdashuri, atëheri’ pinibirrë.-Nuk dua t’ju pengoj.Tanimë jo juaja S...”P.S. Mos më kthenipërgjigie. Ju urrej.”Përkthyer nga:Jorgji Doksani