Aneks - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Aneks - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Aneks - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
S e j mR z e c z y p o s p o l i t e j P o l s k i e jK a d e n c j a V IS p r a w o z d a n i e S t e n o g r a f i c z n ez 30 posiedzenia <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>w dniach 2, 3, 4 i 5 grudnia 2008 r.ANEKSOdpowiedzi na interpelacje poselskieczęść 2Wa r s z a w a2 0 0 8
str.str.T R E Ś Ć<strong>Aneks</strong>u do Sprawozdania Stenograficznego z 30. posiedzenia <strong>Sejm</strong>uw dniach 2, 3, 4 i 5 grudnia 2008 r.str.część 2str.Odpowiedzi na interpelacjeMinister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .375Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .375Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .377Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .377Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .378Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .378Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .379Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .381Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 384Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 385Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 386Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 388Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 390Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .391Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 392Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 394Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 395Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 396Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 398Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 400Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 402Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 404Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . 406Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 406Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 408Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 409Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . .410Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . .412Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .412Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .413Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .414Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .416Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .417Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .418Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .419Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 424Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 426Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 428Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 429Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 430Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 435Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 436Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 437Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 439Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 439Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 441Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 442Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 443Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 444Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 445Zastępca prokuratora generalnegoMarek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 448Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 450Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz . . .452Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 453Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 455Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 458Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 458Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 459Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 467Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 468Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .470Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .472Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .474Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .474Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .474Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .477Zastępca prokuratora generalnegoAndrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .478Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 482Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 484Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 486Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 488Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 489Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 490Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .491Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 492Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 493Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 494Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 495Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 496Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 499Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 499Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 500Podsekretarz stanuGrażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 502Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 503Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 503Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 504Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 506Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 507Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 508Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .512
str.Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . .513Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . .515Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .515Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .517Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .518Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 520Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .522Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .522Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 524Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 526Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .527Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 528Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 530Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .531Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 534Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 535Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 538Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 540Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 542Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 544Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 545Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .547Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 549Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .552Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .552Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 553Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 556Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 556Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 558Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 560Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .561Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .561Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 562Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 563Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 565Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 568Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 569Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .571Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .573Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .574Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .575Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .577Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .578Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .579Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .579Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 580Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 582Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 583Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 584Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .587Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 589Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 590Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 590Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 592Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 592Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 593Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 594Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 595Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 596Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 598Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 599Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .601Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 602Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 602Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 603Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 605Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 606Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 607Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 608Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 609Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .610Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .611Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .612Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .613Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .614Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 620Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 622Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 623Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 625Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 625Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 628Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 628Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .631Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 632Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 633Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 635Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 636Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 637Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 639Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 640Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 640Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 641Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 642Sekretarz stanuElżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 643Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 644Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 646Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 646Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .647Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 649Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 649Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 650Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 652Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 653Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 654Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 655Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 658Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 659Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 660Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 661Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 662Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 663str.
str.Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 664Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 666Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 667Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 668Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 669Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .670Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .671Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .673Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .674Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .674Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .675Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .676Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .677Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .677Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .678Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .679Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 680Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 682Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 685Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 687Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 688Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 689Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 690Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 690Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 692Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 694Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 697Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 700Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 700Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . .702Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .703Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 704Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 706Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .707Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .707Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 708Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 709Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .710Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .714Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .715Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .717Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .718Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .718str.Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .719Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 720Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 722Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 723Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 723Prezes Urzędu OchronyKonkurencji i KonsumentówMałgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 724Prezes Głównego Urzędu StatystycznegoJózef Oleński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .727Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 728Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 729Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .731Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .732Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 733Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .737Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 739Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .740Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .742Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .743Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .745Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .747Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .748Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .749Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .750Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .751Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .751Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .752Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .756Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .757Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .759Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .759Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 760Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .761Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .762Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 764Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 766Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .767Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 768Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 769Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .770Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .772
ODPOWIEDZI NA INTERPELACJEO d p o w i e d źministra środowiskana ponowną interpelacjęposła Krzysztofa Putryw sprawie unieważnieniaprzez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiskai Gospodarki Wodnej umowy z FundacjąLux Veritatis dotyczącej inwestycjigeotermalnej w Toruniu (3477)Nawiązując do pisma marszałka <strong>Sejm</strong>u skierowanegodo ministra gospodarki, znak SPS-023--3477p/08, z października br. przekazującego pytaniaposła Krzysztofa Putry w sprawie wypowiedzeniaprzez Zarząd Narodowego Funduszu OchronyŚrodowiska i Gospodarki Wodnej umowy zawartejz Fundacją Lux Veritatis na dofinansowanie przedsięwzięcia„Prace geologiczne dla poszukiwaniai wstępnego ustalenia zasobów eksploatacyjnychwód termalnych z utworów wapienia muszlowegolub liasu w Toruniu wraz z określeniem warunkówhydrogeologicznych w związku z wtłaczaniem wóddo górotworu w interwale utworów wapienia muszlowegolub liasu w Toruniu – otwór TG1” przedstawiamponiższe informacje.Zarząd narodowego funduszu w dniu 26 maja2008 r., stosownie do art. 94 K.c., uznał aneks doumowy dotacji na realizację ww. przedsięwzięcia zanieważny w całości ze względu na nieważność zastrzeżonegow art. 10 pkt 1 aneksu warunku zawieszającegoi jednocześnie wypowiedział zawartą umowęze względu na niewywiązywanie się FundacjiLux Veritatis z obowiązków z niej wynikających, tj:1) nierozpoczęcie przedsięwzięcia w terminieumownym (§ 6 ust. 1 pkt 2 umowy, tj. „jeżeli Dotowany,lub osoba działająca w jego imieniu, nie realizujeprzedsięwzięcia zgodnie z harmonogramemrzeczowo- finansowym stanowiącym załącznik nr 1do umowy”),2) niedopełnienie obowiązku określonego w § 6ust. 1 pkt 5 w związku z § 2 ust. 2 umowy, tj. „nieudostępnianiedokumentów i nieudzielanie wyjaśnień”.Postanowienia umowne jednoznacznie wskazywały,w jakich wypadkach umowa na dofinansowanieww. przedsięwzięcia może zostać wypowiedziana.Fundacja Lux Veritatis, podpisując umowę do zawartejumowy, warunki te zaakceptowała.Tak więc, po przedłożeniu przez fundację informacji,iż nastąpi kolejne przesunięcie terminu rozpoczęciawykonywania odwiertu, bez przedstawieniazgody organu koncesyjnego w tym zakresie, orazprzy jednoczesnym rozpoczęciu prac przygotowawczych(budowa drogi, zbiornika zrzutowego itd.)fundusz pismem datowanym na dzień 4 marca br.wystąpił do fundacji o przedłożenie w szczególności:kosztorysu ofertowego wykonawcy wybranego dorealizacji ww. przedsięwzięcia, dokumentów formalno-prawnychzezwalających na rozpoczęcie pracprzygotowawczych, uszczegółowienie harmonogramurzeczowo-finansowego stanowiącego załączniknr 3 do umowy zmienionej aneksem.Wyżej wymienione dokumenty nigdy nie zostałyprzedłożone Narodowemu Funduszowi OchronyŚrodowiska i Gospodarki Wodnej, pomimo iż funduszponownie zwrócił się o ich dostarczenie pismemz dnia 20 marca 2008 r.<strong>Aneks</strong>, po przeprowadzonym postępowaniu weryfikacyjnymdostarczonych przez fundację dokumentówokreślonych w warunku zawieszającym, zostałuznany za nieważny, tym samym obowiązywałaumowa zawarta w dniu 29 czerwca 2007 r., do którejharmonogram rzeczowo-finansowy stanowił załączniknr 1.Mamy nadzieję, iż powyższe informacje skutecznierozwieją wątpliwości pana posła co do zasadnościwypowiedzenia przez Zarząd Narodowego FunduszuOchrony Środowiska i Gospodarki Wodnejumowy zawartej z Fundacją Lux Veritatis na dofinansowanieze środków publicznych ww. przedsięwzięcia.Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterMaciej Nowickiministra gospodarkina interpelację posła Marka Zielińskiegow sprawie nieprecyzyjnych zapisów w ustawiePrawo energetyczne i wynikających z nichniewłaściwych zasad opodatkowaniapraw majątkowych ze świadectw pochodzeniaenergii elektrycznej wytwarzanej na bazieodnawialnych źródeł energii (4317)W nawiązaniu do pisma z dnia 21 lipca br., znak:SPS–023–4317/08, dotyczącego interpelacji panaposła Marka Zielińskiego w sprawie nieprecyzyjnychzapisów w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r.Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,z poźn. zm.) i wynikających z nich niewłaściwychzasad opodatkowania praw majątkowych ze świadectwpochodzenia energii elektrycznej wytwarzanejna bazie odnawialnych źródeł energii, jak rów-
376nież informacji udzielonej na przedmiotową interpelacjęw dniu 8 października br. (znak: DE-III-070-7--SS/08; L.dz. 2426), w oparciu o stanowisko przekazaneprzez ministra finansów, uprzejmie przedstawiam,co następuje.Podstawową zasadą podatku dochodowego odosób fizycznych jest powszechność opodatkowania,której wyrazem jest treść art. 9 ust. 1 ustawy z dnia26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.zm.), zwanej dalej „ustawą”. Opodatkowaniu podatkiemdochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody,z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawieprzepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poborupodatku.Formułując zasadę powszechności opodatkowania,ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznychrozróżnia jednocześnie źródła przychodów,wśród których wymienia pozarolniczą działalnośćgospodarczą oraz kapitały pieniężne i prawa majątkowe,w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innychniż wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–custawy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych,rozróżniając źródła przychodów, jednocześnieokreśla sposób opodatkowania dochodów osiąganychz poszczególnych źródeł. Podstawową formąopodatkowania dochodów z pozarolniczej działalnościgospodarczej są zasady ogólne przy zastosowaniuprogresywnej skali podatkowej. Podatnicy uzyskującydochody z tego źródła mogą wybrać sposóbopodatkowania na zasadach ogólnych wg 19% stawkipodatku albo w formach zryczałtowanych (np.ryczałt od przychodów ewidencjonowanych). W stosunkudo dochodów z innych źródeł przychodówprawo wyboru zasad opodatkowania nie ma zastosowania.Przechodząc do kwestii świadectw pochodzeniaenergii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnychźródeł energii, należy zauważyć, że zgodnie z art. 9eust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczneprawa majątkowe wynikające ze świadectwapochodzenia są zbywalne i stanowią towar giełdowy,o którym mowa w art. 2 pkt 2 lit. d ustawyz dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych(Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019, z późn.zm.). Tym samym prawa majątkowe wynikające zeświadectw pochodzenia należy uznać za instrumentyfinansowe niebędące papierami wartościowymi,o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawyz dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi(Dz. U. Nr 183, poz. 1538, z późn. zm.).W oparciu o wyżej powołane przepisy minister finansóww piśmie z dnia 23 maja 2006 r. nr DD/PB2/RB-033-0200-1464/06 wydał urzędową interpretacjęprzepisów prawa, uznając, iż przychody uzyskaneze zbycia świadectw pochodzenia energii elektrycznejwytwarzanej z odnawialnych źródeł energiistanowią przychody z kapitałów pieniężnych. Podatekdochodowy z tego źródła przychodów wynosi19% uzyskanego dochodu (art. 30b ust. 1 ustawy).Dochodów tych nie łączy się z dochodami opodatkowanymina zasadach określonych w art. 27 orazart. 30c ustawy. Po upływie roku podatkowego podatnikobowiązany jest złożyć zeznanie podatkowePIT-38. W interpretacji tej wskazano również, żezgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym odniektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne(Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) opodatkowaniuryczałtem od przychodów ewidencjonowanychpodlegają przychody osób fizycznych z pozarolniczejdziałalności gospodarczej, o których mowaw art. 14 ustawy o podatku dochodowym, w tym gdydziałalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnejosób fizycznych lub spółki jawnej osób fizycznych,zwanych dalej „spółką”. Opodatkowaniu ryczałtemod przychodów ewidencjonowanych podlegająrównież otrzymane lub postawione do dyspozycjipodatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartościpieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeńw naturze i innych nieodpłatnych świadczeńz tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawylub innych umów o podobnym charakterze(art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatkudochodowym od niektórych przychodów osiąganychprzez osoby fizyczne). Oznacza to, że do innychprzychodów poza wyżej wymienionymi, zgodniez przepisami ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanychnie ma zastosowania.W interpretacji tej stwierdzono także, iż brakmożliwości opodatkowania w formie ryczałtu odprzychodów ewidencjonowanych przychodów osiąganychze zbycia świadectw pochodzenia energiielektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródełenergii nie oznacza, iż przychody z pozarolniczejdziałalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniutakiej energii podlegają wyłączeniu z tej formyopodatkowania. Słuszność prezentowanego stanowiskazostała potwierdzona przez część orzecznictwawojewódzkich sądów administracyjnych np. wyrokz dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Ol537/07, z dnia 20 marca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa2221/07 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnegoz dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt II FSK 517/07.W związku z powyższym nie znajduje uzasadnieniatwierdzenie pana posła, iż brak jest regulacjiprawnych określających zasady opodatkowania podatkiemdochodowym dochodów osiąganych z działalnościgospodarczej polegającej na wytwarzaniuenergii elektrycznej z odnawialnych źródłach energiioraz ze zbycia świadectw pochodzenia energiielektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródełenergii. Uprzejmie informuję, iż skutki prawno-podatkowesą konsekwencją regulacji prawnych wynikającychz odrębnych ustaw. Rozwiązaniem przedmiotowejkwestii zmierzającym do opodatkowaniadochodów z odpłatnego zbycia świadectw pochodzeniaenergii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnychźródeł energii otrzymanych przez jej wytwór-
377ców łącznie z dochodami osiąganymi z działalnościgospodarczej polegającej na wytwarzaniu tej energiijest wprowadzenie odpowiednich zapisów w Prawieenergetycznym. Pragnę na koniec poinformować, iżMinisterstwo Gospodarki wraz z Ministerstwem Finansówpracuje nad zmianą zapisów ustawy Prawoenergetyczne celem wprowadzenia optymalnegorozwiązania problemu klasyfikacji fiskalnej i sposobuopodatkowania praw majątkowych do świadectwpochodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnychźródłach energii.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlaksekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Artura Gieradyi Andrzeja Pałysaw sprawie tworzonych współcześnie herbówwojewództw, powiatów, gmin i miast (4768)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 26 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023--4768/08) przekazującego interpelację posłów na<strong>Sejm</strong> RP pana Artura Gierady i pana Andrzeja Pałysaz dnia 14 sierpnia 2008 r. dotyczącą tworzonychwspółcześnie herbów województw, powiatów, gmini miast uprzejmie przedstawiam następujące informacje.Na wstępie pragnę wskazać, iż Komisja Heraldycznajest organem opiniodawczo-doradczym ministrawłaściwego do spraw administracji publicznejw zakresie spraw związanych z heraldyką i weksylologią.Komisja powołana została rozporządzeniemministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia20 stycznia 2000 r. (Dz. U. Nr 6, poz. 83, z późn. zm.),wydanym na podstawie art. 2a ust. 1 ustawy z dnia21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U.Nr 13, poz. 130, z późn. zm.).Strukturę, tryb powoływania i odwoływania orazszczegółowe zasady postępowania Komisji Heraldycznejreguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia27 lipca 1999 r. w sprawie Komisji Heraldycznej(Dz. U. Nr 70, poz. 779). Zgodnie z § 2 ust. 2 przywołanegorozporządzenia w skład komisji wchodzi:1) 5 osób wskazanych przez ministra właściwegods. kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,2) 5 osób wskazanych przez Komisję WspólnąRządu i Samorządu Terytorialnego,3) 3 osoby wskazane przez ministra właściwegodo spraw administracji publicznej.Dotychczasowy przewodniczący komisji pan prof.dr hab. Stefan K. Kuczyński złożył rezygnację z pełnionejfunkcji oraz członkostwa w komisji. Rezygnacjęzłożyło także dwóch innych członków komisji,w tym zastępca przewodniczącego pan dr HenrykSeroka. Wobec powyższego Komisja Heraldycznanie odbywa posiedzeń.Minister spraw wewnętrznych i administracji −zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministróww sprawie Komisji Heraldycznej − zwrócił się niezwłoczniedo właściwych podmiotów, tj. ministrakultury i dziedzictwa narodowego oraz strony samorządowejKomisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego,z prośbą o wyznaczenie kandydatówna członków komisji.Z uwagi na zmianę składu osobowego KomisjiHeraldycznej konieczne było wprowadzenie stosownychzmian w rozporządzeniu ministra spraw wewnętrznychi administracji w sprawie powołaniaKomisji Heraldycznej. Rozporządzenie ministraspraw wewnętrznych i administracji z dnia 21 października2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawiepowołania Komisji Heraldycznej (Dz. U. Nr 195,poz. 1210) zostało opublikowane w dniu 31 października2008 r. Rozporządzenie wejdzie w życie 14 dniod daty ogłoszenia.Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformować,iż treść wskazanego powyżej wystąpienia zostanierozpatrzona przez Komisję Heraldyczną niezwłoczniepo ukonstytuowaniu się jej nowego składu.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniakministra pracy i polityki społecznejna ponowną interpelacjęposła Antoniego Błądkaw sprawie nowelizacji ustawyo świadczeniach przedemerytalnych (4824)Odpowiadając na pismo z dnia 5 listopada br.,znak: SPS-023-4824p/08, przekazujące ponownie interpelacjęposła Antoniego Błądka z prośbą o przedstawieniedodatkowych wyjaśnień, uprzejmie informuję.Nie mogę się zgodzić ze stwierdzeniem pana posła,że osoba zawieszająca świadczenie przedemerytalnenie może zarabiać, ile chce. Nigdzie w obowiązującychprzepisach nie ma żadnego ograniczeniaw tym zakresie. Natomiast w przypadku przekroczeniapewnego – wcale nie tak niskiego – pułapu
378ogólnych dochodów wynikających z podjęcia zatrudnieniapowstaje konieczność zwrotu otrzymanejwcześniej pomocy socjalnej, jaką jest świadczenieprzedemerytalne. Przy tym obowiązek zwrotu jestograniczony do pewnego okresu rozliczeniowego.Świadczenie przedemerytalne jest ze swojego założeniaformą osłony socjalnej, która bez niezbędnejpotrzeby nie powinna być wypłacana z uwagi na koniecznośćracjonalnego gospodarowania środkamipublicznymi. Sytuację, w której osoba uzyskujew rozliczeniu rocznym dochód czterokrotnie przekraczającykryterium dochodowe dla osoby samotnej,określone w ustawie o pomocy społecznej z 12marca 2004 r. (Dz. U. z 2008 Nr 115, poz. 728) (obecnie477 zł miesięcznie) trudno określić jako wymagającąwypłacania przez państwo wspomnianej formyosłony socjalnej.Niezależnie od tego uprzejmie informuję, że takżepoprzedni rząd w stanowisku rządu do poselskiegoprojektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniachprzedemerytalnych (druk nr 1894 z poprzedniejkadencji) negatywnie zaopiniował wszelkie proponowanezmiany w zapisach art. 5 i 6 ustawyo świadczeniach przedemerytalnych.Jednocześnie informuję w związku z pytaniamipana posła, że według danych Zakładu UbezpieczeńSpołecznych w okresie styczeń–wrzesień 2008 r.,a więc w okresie pierwszych 3 kwartałów, przeciętniemiesięcznie zawieszały pobieranie świadczeniaprzedemerytalnego 3123 osoby, a zmniejszały wysokośćpobieranego świadczenia 1353 osoby. Natomiastogółem świadczenia przedemerytalne przeciętniemiesięcznie pobierało w tym okresie 136,7tys. osób.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedaksekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na ponowną interpelacjęposła Jarosława Matwiejukaw sprawie negocjacji mających doprowadzićdo porozumienia między Kościołem prawosławnymi Kościołem greckokatolickim, prowadzonychprzez polski rząd (4845)Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pismaz dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-023--4845p/08), skierowanego do prezesa Rady Ministrówpana Donalda Tuska, przekazującego ponownąinterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP pana JarosławaMatwiejuka w sprawie negocjacji mających doprowadzićdo porozumienia między Kościołem prawosławnyma Kościołem greckokatolickim, prowadzonychprzez polski rząd, przekazanego przez sekretarzastanu szefa Gabinetu Politycznego Prezesa RadyMinistrów pana Sławomira Nowaka pismem z dnia31 października 2008 r. (sygn. DSPA-4401-5809/08),z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, pragnęuprzejmie poinformować, iż obecnie przedstawicieleMSWiA uczestniczą w konsultacjach prowadzonychwspólnie z przedstawicielami Polskiego AutokefalicznegoKościoła Prawosławnego i Kościoła katolickiegoobrządku bizantyńsko-ukraińskiego w <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>, mających na celu wypracowanieporozumienia w sprawie nieruchomości, o którychmowa w art. 49 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r.o stosunku Państwa do Polskiego AutokefalicznegoKościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287,z późn. zm.).Mając jednakże na uwadze skomplikowany charakterprzedmiotu prowadzonych konsultacji, w chwiliobecnej trudno jest przewidzieć, kiedy i z jakimrezultatem zostaną one zakończone.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Hanny Zdanowskiejw sprawie pobierania podatkuod pomocy finansowej z ProgramuOperacyjnego „Kapitał ludzki” (5035)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nawystąpienie wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u pana KrzysztofaPutry z dnia 17 września 2008 r. Nr SPS-023-5035/08, przy którym załączono interpelację pani posełHanny Zdanowskiej w sprawie pobierania podatkuod pomocy finansowej uzyskanej z Programu Operacyjnego„Kapitał ludzki”, uprzejmie wyjaśniam.W ramach działania 6.2: Wsparcie oraz promocjaprzedsiębiorczości i samozatrudnienia, stanowiącymjedno z działań priorytetu VI PO KL przewidzianyzostał, między innymi, dla uczestników projektukompleksowy zestaw form wsparcia obejmującypomoc doradczo-szkoleniową, przyznanie środkówfinansowych na rozwój przedsiębiorczości, w tymna cele inwestycyjne, przyznanie wsparcia pomostowegooraz pomocy finansowej wypłacanej miesięcznieprzez okres od 6 do 12 miesięcy od dnia rozpoczęciaprowadzenia działalności gospodarczej, a tak-
379że upowszechnianie najbardziej efektywnych i innowacyjnychrozwiązań w postaci dobrych praktyki przewodników dla przyszłych uczestników.Zgodnie z art. 106 ust. 2 pkt 3a ustawy z dnia 30czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) dotacja rozwojowajest wydatkiem budżetu państwa podlegającymszczególnym zasadom rozliczania, przeznaczonymna realizację programów finansowanych z udziałemśrodków, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2,lub projektów realizowanych w ramach tych programów.Stosownie do art. 200 ust. 4 powołanej ustawyśrodki, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2–4, stanowiądochody budżetu państwa po ich przekazaniuw złotych na rachunek dochodów budżetu państwa,z wyłączeniem środków przeznaczonych na realizacjęprogramów w ramach celu: Europejska WspółpracaTerytorialna oraz Europejski Instrument Sąsiedztwai Partnerstwa.Środki przeznaczone na realizację programówi projektów finansowanych z funduszy strukturalnychmogą być wykorzystane między innymi na dotacjerozwojowe dla beneficjentów, jak i podmiotów,którym w ramach programu operacyjnego zostałapowierzona na podstawie porozumienia lub umowyrealizacja zadań odnoszących się bezpośrednio dobeneficjentów.A zatem otrzymane przez uczestników projektu,w ramach działania 6.2, środki finansowe na rozwójprzedsiębiorczości, w tym na cele inwestycyjne dowysokości równowartości 40 tys. zł (lub 20 tys. zł naosobę w przypadku spółdzielni lub spółdzielni socjalnej)oraz przyznane wsparcie pomostowe i pomocfinansową wypłacaną miesięcznie przez okres od6 do 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia prowadzeniaprzez uczestników projektu działalności gospodarczejstanowią dotację rozwojową w rozumieniu art. 106ust. 2 pkt 3a ustawy o finansach publicznych.W związku z powyższym środki finansowe otrzymaneprzez uczestników projektu, na podstawie art. 21ust. 1 pkt 129 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatkudochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) i odpowiednio art. 17ust. 1 pkt 47 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatkudochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r.Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) są wolne od podatkudochodowego.Przedstawiając odpowiedź na przesłaną interpelację,mam nadzieję, że będzie ona dla pani poseł satysfakcjonująca.Jednocześnie uprzejmie przepraszamza opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi, spowodowanekoniecznością przeprowadzenia szczegółowejanalizy przedstawionego przez panią poseł zagadnienia.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuLudwik KoteckiO d p o w i e d źministra skarbu państwana interpelację posła Jana Kochanowskiegow sprawie budowy nowej siedziby oddziałuTelewizji <strong>Polskiej</strong> SAw Gorzowie Wielkopolskim (5046)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację poselską posła na <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> pana Jana Kochanowskiego (znak SPS--023-5046/08 z dnia 17 września 2008 r.) w sprawiebudowy nowej siedziby Oddziału Terenowego TVPSA w Gorzowie Wielkopolskim niniejszym informujęPana Marszałka, że do kompetencji ministra skarbupaństwa należy m.in. wykonywanie uprawnieńwynikających z praw majątkowych Skarbu Państwa,w szczególności w zakresie praw z akcji i udziałówspółek należących do Skarbu Państwa, łącznie z wynikającymiz nich prawami osobistymi. Ministerskarbu państwa, działając jako walne zgromadzeniespółki, sprawuje w stosunku do Telewizji <strong>Polskiej</strong>SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy Kodeksuspółek handlowych i ustawy o radiofonii i telewizji.Kwestie związane z prowadzeniem spraw spółki –również w zakresie podejmowanych działań inwestycyjnychpodmiotu – należą, z uwzględnieniemograniczeń zawartych w statucie spółki, do kompetencjizarządu, a nie walnego zgromadzenia spółki.Należy podkreślić, że minister skarbu państwa,działając jako walne zgromadzenie spółki, zgodniez art. 375 1 Kodeksu spółek handlowych, nie możewydawać zarządowi wiążących poleceń dotyczącychprowadzenia spraw spółki.Do kompetencji walnego zgromadzenia spółki,w sprawach dotyczących majątku spółki, należy m.in.:— wyrażanie zgody na zbycie i wydzierżawienieprzedsiębiorstwa lub zorganizowanej części oraz ustanowieniena nich ograniczonego prawa rzeczowego,— wyrażenie zgody na nabycie i zbycie nieruchomościlub udziałów w nieruchomości, jeżeli ich wartośćprzekracza 30 000 EUR w złotych,— wyrażanie zgody na nabycie i zbycie składnikówmajątku trwałego o wartości przekraczającejrównowartość 50 000 EUR w złotych, co nie dotyczyrozporządzania lub nabywania praw do audycji,a także uzyskiwania lub udzielania licencji.W ramach posiadanych kompetencji Walne ZgromadzenieSpółki Telewizja Polska SA uchwałą nr 1z dnia 30 sierpnia 2006 r. wyraziło bezterminowązgodę na zakup zabudowanej nieruchomości gruntowejpołożonej w Gorzowie Wielkopolskim, przy ul. JózefaPiłsudskiego 5, zgodnie z wnioskiem zarząduspółki. Należy podkreślić, że przedkładane przez zarządspółki dotychczas wnioski dotyczące wyrażeniaprzez walne zgromadzenie spółki zgody na zakup nieruchomościlub środków majątku trwałego, po ichewentualnym uzupełnieniu, każdorazowo uzyskiwałyakceptację organu.
380Ze względu na fakt, iż do kompetencji zarządu należyprowadzenie spraw spółki, za które należy uznaćrównież sprawy związane z funkcjonowaniem oddziałówspółki, Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiłoo ustosunkowanie się Zarządu Spółki TelewizjaPolska SA do informacji dotyczących kwestiiprzedstawionych w przedmiotowej interpelacji poselskiej.Z informacji przekazanych przez zarząd spółkiwynika, że decyzje dotyczące wstrzymania działańinwestycyjnych, w tym budowy siedziby OTV w GorzowieWielkopolskim, związane są z niejasną sytuacjądotyczącą finansowania działalności spółki ześrodków abonamentowych. Podjęcie dalszych działańinwestycyjnych zarząd uzależnia od wyniku prowadzonych,zgodnie z kompetencjami przez ministrakultury i dziedzictwa narodowego, prac legislacyjnychnad projektem ustawy regulującej ład mediówpublicznych w Polsce.Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienieuzna Pan Marszałek za wyczerpujące tematprzedmiotowej interpelacji poselskiej.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterAleksander Gradministra skarbu państwa- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie respektowania konstytucyjnejzasady równouprawnienia kościołów i innychzwiązków wyznaniowych w związkuze zmianami programowymi w TVPzwiększającymi czas emisjiprogramów religijnych (5051)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>pana Jarosława Matwiejuka (znak SPS-023-5051/08 z dnia 17 września 2008 r.) w sprawie respektowaniakonstytucyjnej zasady równouprawnienia kościołówi innych związków wyznaniowych w związkuze zmianami programowymi w Telewizji <strong>Polskiej</strong>zwiększającymi czas emisji programów religijnychniniejszym informuję, że na podstawie art. 29 pkt 2ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji(Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalejustawa o rtv) minister skarbu państwa, działającjako walne zgromadzenie, nie może podejmowaćwiążących decyzji w kwestiach programowych spółekdziałających w oparciu o ustawę o rtv, w tym Telewizji<strong>Polskiej</strong> SA.W związku z powyższym Ministerstwo SkarbuPaństwa wystąpiło o ustosunkowanie się ZarząduSpółki Telewizja Polska SA do informacji dotyczącychkwestii przedstawionych w przedmiotowej interpelacjiposelskiej. Z informacji przekazanychprzez zarząd spółki wynika, że kwestie dotycząceobecności programów religijnych w telewizji publicznejsą określone w następujących przepisach:— ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwado Kościoła katolickiego w <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> oraz konkordat między Stolicą Apostolskąa Rzecząpospolitą Polską, podpisany w Warszawiednia 28 lipca 1993 r.;— ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjachwolności sumienia i wyznania;— ustawa z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwado Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego;— ustawa z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwado Kościoła Ewangelicko-Reformowanegow <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>;— ustawa z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Państwado Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>;— ustawa z dnia 30 maja 1995 r. o stosunku Państwado Kościoła Ewangelicko-Metodystycznegow <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>;— ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunkuPaństwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>;— ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunkuPaństwa do Kościoła Polskokatolickiego w <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>;— ustawa z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunkuPaństwa do Gmin Wyznaniowych Żydowskich w <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>.Ponadto Zarząd Spółki TVP SA na mocy ww.ustaw zawarł porozumienia o współpracy z:— Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polskiw dniu 23 czerwca 1994 r.;— Polską Radą Ekumeniczną w dniu 10 września1996 r.;— Związkiem Wyznaniowym Gmin Żydowskichw dniu 11 października 2006 r.Ze względu na zmieniającą się sytuację wewnętrznąspółki (nowe anteny i kanały emisyjne,np. TVP Info, TVP Kultura, TVP Historia) na bieżącodokonywane były zmiany ww. umów – ostatniedokonane w dniach 28 lutego i 5 marca 2008 r. –a informacja o nich była podawana do publicznejwiadomości. W opinii Zarządu TVP SA wszystkieumowy zawierane były z zachowaniem dobrej woliobu stron, przy pełnej współpracy oraz w takiej atmosferzeprzebiega również ich realizacja.Zarząd spółki poinformował, że realizowaneprzez nadawcę publicznego programy stałe i okolicznościoweodzwierciedlają zarówno wielkość kościołów,wagę problematyki, jak i zróżnicowanie, takżepod względem terytorialnym. Powyższe kwestie sąregulowane umownie, dla przykładu, aby uniknąć
381ewentualnych nieporozumień, umowy wymieniająnp. święta ważne dla kościołów i związków wyznaniowych,do transmisji których, bądź szerszej informacjio nich, telewizja się zobowiązuje. Umowyokreślają, przy której z anten (pod względem organizacyjnymi finansowym) są usytuowane redakcjeposzczególnych wyznań i religii.Zarząd Telewizji <strong>Polskiej</strong> SA podkreślił, iż w sposóbszczególny przedmiotową problematyką zajmująsię oddziały terenowe spółki:— OTV Białystok – realizuje cotygodniowe magazynyreligijne: katolickie, prawosławne oraz cykliczneaudycje dla mniejszości białoruskiej, ukraińskiej,litewskiej, rosyjskiej, tatarskiej i romskięj,w których zawarte są treści i informacje ważne dlawyznawców prawosławia, islamu oraz staroobrzędowców;— OTV Lublin i OTV Rzeszów – realizują magazynkatolicki oraz emitują audycje skierowane dlamniejszości narodowych i religijnych: prawosławnych,Żydów, unitów, Ormian, Tatarów, starowierców;— OTV Katowice – uwzględnia w swoich programachpotrzeby wiernych kościołów protestanckich.Zróżnicowane pod względem światopoglądu audycjei informacje są realizowane we wszystkich antenachi w programach regionalnych oraz TVP Info,TV Polonia i kanałach tematycznych. Funkcjonująceprzy TVP1 i TVP2 redakcje katolicka i ekumeniczna(zajmująca się także realizacją porozumieniaz gminami żydowskimi) realizują i monitorują nabieżąco działalność programową w tym zakresie.Umowy określają ramowy czas przeznaczony na tęproblematykę, który przy dobrej współpracy stronjest traktowany elastycznie, w zależności np. odświąt czy emisji uroczystości nadzwyczajnych.Zarząd poinformował, że zabezpieczenie stronyorganizacyjnej oraz finansowej realizowanych i emitowanychaudycji, informacji o tematyce religijnej,zgodnie z zapisami ustawowymi i podpisanymi porozumieniami,ponosi TVP SA (głównie z wpływówabonamentowych – spadki wpływów z tego tytułubudzą znaczny niepokój zarządu). Powyższe zadaniarealizowane są w ramach wypełniania obowiązkówprowadzonej działalności programowej oraz misyjnej.Zarząd zapewnił, że nie jest w tym zakresie stosowanywskaźnik oglądalności.W opinii zarządu spółki obecność programów religijnychkościołów i związków wyznaniowych w telewizjipublicznej uzasadniona jest realizacją ustawowegoobowiązku, a kryteria obecności kościołówi związków wyznaniowych na antenach są zgodnez określonymi przez ustawodawcę. Równocześniezarząd poinformował, że informacje dotyczące wytycznychprzekazanych przez członka Zarządu TVPSA pana Sławomira Siwka odnośnie do planowanejilości programów o tematyce religijnej w jesiennymramowym programie nadawcy nie odpowiadająprawdzie. Ze względu na pojawiające się w prasieniezgodne z prawdą informacje co do planowanychprogramów o tematyce religijnej, zarząd spółkizwrócił się z żądaniem ich sprostowania – odmówionospółce prawa do sprostowania. Przekazana przezzarząd spółki do oddziałów TVP oraz innych zainteresowanychjednostek (anteny, biura programowe)informacja, o rutynowym charakterze, dotyczyłajednej z kolejnych umów podpisywanych między zarządema instytucjami zewnętrznymi, wraz z informacjąo zawartości.W odniesieniu do pytań pana posła związanychz planami dotyczącymi podniesienia wysokości opłatyabonamentu radiowo-telewizyjnego informuję, żezgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 6a ustawy o rtv ustalaniewysokości opłat abonamentowych należy do zadańKrajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Do zadańKRRiT należy również podział środków z tytułuopłat abonamentowych i pozaabonamentowych.Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienieuzna Pan Marszałek za wyczerpujące tematprzedmiotowej interpelacji poselskiej.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterAleksander Gradministra gospodarki- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację poseł Beaty Mazurekw sprawie przeciwdziałaniaubóstwu energetycznemu w Polsce (5169)W związku z interpelacją pani poseł Beaty Mazurekz dnia 19 września 2008 r. (wystąpienie marszałka<strong>Sejm</strong>u RP z dnia 26 września 2008 r. do prezesaRady Ministrów pana Donalda Tuska – znakSPS-023-5169/08) w sprawie przeciwdziałania ubóstwuenergetycznemu w Polsce, uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień do kwestii podniesionychw wyżej wymienionej interpelacji.1. Czy obecnie jedyną propozycją rządu w zakresieprzeciwdziałania ubóstwu energetycznemu w Polscesą zapisy proponowane przez Ministerstwo Gospodarkiw projekcie nowelizacji ustawy Prawoenergetyczne, które nakładają na firmy energetyczneobowiązek pomocy?2. Jakie ewentualnie – w ramach zapobieganiawykluczeniu społecznemu najuboższych odbiorcówenergii, środki pomocy zgodne z polityką społecznąPolski (jak sugeruje ERGEG) planuje przedsięwziąćresort pracy? W sytuacji braku ww. rozwiązań jakiesą przyczyny zaniechania prac?
3823. W związku z zapowiadanymi znacznymi podwyżkamiopłat za energię elektryczną już od 1 stycznia2009 r. – kiedy powyższe przepisy wejdą w życie?Na wstępie pragnę uprzejmie poinformować, żepomimo wcześniejszej zapowiedzi prezesa UrzęduRegulacji Energetyki o uwolnieniu cen energii elektrycznejdla odbiorców w gospodarstwach domowychz dniem 1 stycznia 2009 r. (komunikat z dnia 25 lutego2008 r.), w dniu 29 września 2008 r. prezesURE publicznie oznajmił, że po dniu 1 stycznia 2009 r.ceny energii elektrycznej dla tej grupy odbiorców niezostaną uwolnione, a co za tym idzie przedsiębiorstwaobrotu są i nadal będą zobowiązane do przedstawianiaprezesowi URE do zatwierdzania taryfdla odbiorców w gospodarstwach domowych. Oznaczato, że nadal będzie on mógł analizować i zatwierdzaćwnioski taryfowe, które po stronie odbiorcóww gospodarstwach domowych przekładają się nafakturach w część opłaty związanej ze zużywanąenergią elektryczną jako towarem (opłata za towar).Nadmieniam jednocześnie, że na fakturach widniejerównież inna część opłaty, rozumiana jako opłata zausługę dostarczania energii elektrycznej, która dlawszystkich odbiorców w kraju niezmiennie w dalszymciągu wynika z taryf zatwierdzanych przezprezesa URE dla Operatora Systemu Przesyłowegoi Operatorów Systemów Dystrybucyjnych.Podzielam wyrażony w interpelacji pani posełpogląd o kolejnych podwyżkach cen energii elektryczneji pragnę stanowczo podkreślić, że ze względuna nieodzowną konieczność modernizacji i rozwojupotencjału wytwórczego oraz systemu przesyłowegoi systemów dystrybucyjnych energii elektrycznej,konieczność sprostania przez elektroenergetykęunijnym wymogom ochrony środowiska orazrosnącym cenom pierwotnych nośników energii,obecne utrzymanie przez prezesa URE taryfowaniadla gospodarstw domowych nie oznacza braku wzrostucen energii elektrycznej dla odbiorców końcowychw naszym kraju po dniu 1 stycznia 2009 r.,gdyż zgodnie z prawem istotą kształtowania i kalkulacjitaryf dla energii elektrycznej jest zapewnieniepokrycia uzasadnionych kosztów przedsiębiorstwenergetycznych – a czynniki wymienione powyżejwłaśnie między innymi takie koszty tworzą.W pełni podzielam również pogląd pani poseło potrzebie podjęcia działań w zakresie pomocy najuboższymodbiorcom energii elektrycznej, gdyż dotej pory problematyka tzw. słabych ekonomicznieodbiorców w gospodarstwach domowych nie doczekałasię w naszym kraju, podobnie jak w zdecydowanejwiększości krajów członkowskich Unii Europejskiej,adekwatnego do wagi sprawy systemowegorozwiązania, pomimo że taki obowiązek został nałożonyna te kraje w pkt 24 preambuły oraz w art. 3ust. 5 dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiegoi Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącejwspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektryczneji uchylającej dyrektywę 96/92/WE.Dlatego mając między innymi na względzie niezwykleistotny społeczny wymiar postępującego procesuurynkowienia w sektorze elektroenergetykii związanego z tym odchodzenia od zatwierdzaniataryf na energię elektryczną przez prezesa URE,podjąłem inicjatywę uregulowania tej kwestii, pomimoże resortem właściwym w sprawie systemowychrozwiązań dotyczących pomocy społecznej jest ministerpracy i polityki społecznej.Jako przewodniczący Zespołu Sterującego doSpraw Realizacji „Programu dla elektroenergetyki”w dniu 15 lutego 2008 r. wydałem specjalne zarządzeniew sprawie powołania międzyresortowej grupyroboczej do opracowania projektów aktów prawnychzapewniających odbiorcom słabym ekonomiczniewłaściwy poziom ochrony na konkurencyjnymrynku energii elektrycznej oraz nadających prezesowiURE odpowiednią rolę i narzędzia regulacyjnena takim rynku.Jednym z zadań tej grupy, pracującej pod przewodnictwemwiceprezesa URE, było przygotowaniei przedstawienie ministrowi gospodarki legislacyjnychpropozycji niezbędnych do wdrożenia do końca2008 r., zmierzających do zbudowania rozwiązaniasystemowego, w którym pozycja odbiorców najsłabszychekonomicznie byłaby odpowiednio prawnieusankcjonowana i wzmocniona przed dniem 1 stycznia2009 r., to jest przed przewidywaną wtedy przezprezesa URE datą zwolnienia przedsiębiorstw obrotuenergią elektryczną z obowiązku przedkładaniado zatwierdzania taryf dla odbiorców w gospodarstwachdomowych.Właśnie w ramach prac tej grupy nad przygotowaniemtakiego systemowego rozwiązania przedyskutowanomiędzy innymi projekt prezesa URE, polegającyna stworzeniu zespołu instrumentów pomagającymodbiorcom słabym ekonomicznie uniknąćwstrzymania dostaw energii elektrycznej. Projektzakładał uznanie energii elektrycznej za podstawowedobro cywilizacyjne, konieczne do zaspokojenianiezbędnej potrzeby bytowej, a ciężar niesieniapomocy tym grupom odbiorców spoczywałby nagminach poprzez istniejące ośrodki pomocy społecznejoraz wydziały mieszkaniowe (istniejące przepisyprawa w zakresie funkcjonowania i zadań własnychgmin między innymi tworzą ramy prawne do realizacjiprzez nie polityki społecznej).W tym celu propozycja zakładała zwiększenieśrodków własnych gmin poprzez zwiększenie wysokościudziałów we wpływach z podatku dochodowego,wykorzystanie części wpływów z opłat koncesyjnychoraz z kar pieniężnych wymierzanych przezprezesa URE. Propozycja zakładała także zastosowanierozwiązań systemowych, polegających nazmniejszeniu dotychczasowej wysokości podatkównakładanych na energię elektryczną (akcyza, VAT).Projekt zawierał wprowadzenie pakietu odpowiednichzmian w ustawach:— o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64,poz. 593, z późn. zm.);— o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r.Nr 71, poz.734, z późn. zm.);
383— o dochodach jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.);— o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29,poz. 257, z późn. zm.);— o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r.Nr 54, poz. 535, z późn. zm.);— Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89.poz. 625, z późn. zm.).Zaproponowane rozwiązanie, uznane za możliwedo przyjęcia przez Ministerstwo Gospodarki, nieznalazło akceptacji Ministerstwa Finansów, MinisterstwaPracy i Polityki Społecznej, MinisterstwaInfrastruktury oraz prezesa Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów. Instytucje te wskazały –jako ich zdaniem jedyne możliwe do przyjęcia rozwiązanie– niesienie pomocy odbiorcom słabym ekonomiczniepoprzez wprowadzenie taryf socjalnychna energię elektryczną.Pragnę w tym miejscu podkreślić, że MinisterstwoGospodarki oraz prezes URE nie preferująwprowadzenia regulowanych tańszych taryf socjalnych,uznając, że takie rozwiązanie nie jest najwłaściwszymśrodkiem pomocy słabym ekonomicznieodbiorcom w warunkach liberalizowanego rynkuenergii elektrycznej i przy prawidłowo działającymw kraju systemie pomocy społecznej. W dobie odchodzeniaod taryfowania w obszarach konkurencyjnychelektroenergetyki i eliminowania barier rozwojurynku energii elektrycznej jako systemu kształtującegowłaściwe relacje ekonomiczne i czystąstrukturę cen dla energii elektrycznej traktowanejjako towar oraz czystą strukturę cen dla usług dostarczaniatej energii do odbiorców końcowych, administracyjnewprowadzenie taryf socjalnych w praktyceprowadziłoby do przywrócenia subsydiowaniaskrośnego i ponownego zniekształcenia rynkowychinformacji w zakresie prawidłowej wyceny energiielektrycznej – czego doświadczaliśmy w sektorzeelektroenergetyki przez długie minione lata i co niewątpliwieodcisnęło swoje piętno na warunkachfunkcjonowania tego sektora, włącznie z ograniczeniemjego potencjału rozwojowego.W świetle zaistniałych zasadniczych rozbieżnościco do ww. projektu systemowego rozwiązaniaoraz mając na względzie wypełnienie zapisów dyrektywy2003/54/WE, odnoszących się do wprowadzeniaprzez kraje członkowskie stosowania środkówsłużących pomocą odbiorcom słabym ekonomicznie,grupa robocza uzgodniła (z zastrzeżeniami MinisterstwaPracy i Polityki Społecznej dotyczącymi zakresuochrony odbiorców wrażliwych) wprowadzenierozwiązania w drodze kolejnej nowelizacji ustawyPrawo energetyczne, polegającego na:— zdefiniowaniu odbiorcy słabego ekonomicznie(czego nie ma dotychczas w naszym prawodawstwie,a jest jednoznacznie zalecane przez Komisję Europejską)– co z punktu widzenia prawnego ma kluczoweznaczenie dla każdego z kolejnych kroków i podejmowanychdziałań na rzecz najuboższych odbiorcówenergii elektrycznej w naszym kraju;— wprowadzeniu świadczenia pomocy najuboższymgrupom odbiorców energii elektrycznej przezprzedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się dystrybucjątej energii (w porozumieniu z jej sprzedawcami)poprzez opracowywanie i realizowanie wewnętrznychwłasnych programów pomocy w celu umożliwieniauniknięcia wstrzymania dostarczania energiielektrycznej słabym ekonomicznie odbiorcom;— odpowiednim wzmocnieniu kompetencji prezesaURE w zakresie sprawowania nadzoru naddziałalnością przedsiębiorstw energetycznych celemzapobiegania ewentualnym możliwościom nadużywaniaprzez nie siły rynkowej na rynku hurtowymi rynku detalicznym energii elektrycznej, a tym samymw konsekwencji wobec odbiorców końcowych.Rozwiązanie to nie pociągałoby za sobą dodatkowegoobciążenia budżetu państwa oraz budżetówjednostek samorządu terytorialnego. Jego realizacjaodbywałaby się tylko ze źródeł finansowych przedsiębiorstwenergetycznych zajmujących się dystrybucjąenergii elektrycznej oraz przedsiębiorstw dokonującychsprzedaży tej energii do odbiorców końcowych.Zdaniem Ministerstwa Gospodarki to proponowanerozwiązanie nie może jednak być uznane jakonoszące cechy pełnego rozwiązania systemowego –może mieć jedynie charakter rozwiązania uzupełniającego,stosowanego dobrowolnie przez przedsiębiorstwasektora energetyki w ramach tzw. społecznejodpowiedzialności biznesu CSR (z ang. CorporateSocial Responsibility) w warunkach konkurencyjnegorynku energii elektrycznej.Dlatego celem wypracowania rozwiązania, mieszczącegosię w zakresie systemu pomocy społecznejw naszym kraju, w dalszym ciągu będą prowadzonekonsultacje, w szczególności z Ministerstwem Pracyi Polityki Społecznej oraz Ministerstwem Finansów,jako właściwymi w sprawach pomocy społeczneji źródeł jej finansowania. Ponieważ w dotychczasowymorzecznictwie sądowym Naczelnego Sądu Administracyjnegoenergia elektryczna nie jest traktowanajako niezbędna potrzeba bytowa – a co w konsekwencjipowoduje, że nie można wobec tego dobrastosować rozwiązań w postaci zasiłków celowych dlanajuboższych grup odbiorców końcowych, to wprowadzeniesystemowego rozwiązania mającego nacelu ochronę odbiorcy słabego ekonomicznie wymagaćbędzie zmiany kilku ustaw. Z całą pewnością nieobejdzie się bez konieczności uzyskania politycznegokonsensusu w tej sprawie.Pragnę dodać, że na dziś w systemie pomocy społecznejw naszym kraju głównym podmiotem działającymna rzecz rozwiązywania problemu ubóstwa sągminne jednostki samorządu terytorialnego. Administracjarządowa, działając w oparciu o konstytucyjnązasadę pomocniczości państwa, wspiera i w przyszłościbędzie wspierać działania samorządu terytorialnegooraz organizacji pozarządowych, zmierzającedo poprawy poziomu integracji społecznej osóbubogich, w szczególności rodzin z małymi dziećmi.Osoby znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej,
384zależnie od potrzeb, mogą zostać objęte pomocąz szerokiego wachlarza świadczeń z pomocy społecznej,świadczonej w formie niematerialnej lub materialnej,przewidzianych w ustawie o pomocy społecznej.Świadczenia te przyznawane są w oparciu o przyjętew ustawie kryteria dochodowe, które podlegająweryfikacji co 3 lata, z uwzględnieniem wyniku badańprogu interwencji socjalnej, dokonywanychprzez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.W roku, w którym przeprowadza się weryfikację,Rada Ministrów do dnia 15 maja przedstawia TrójstronnejKomisji do Spraw Społeczno-Gospodarczychpropozycję kwot kryteriów dochodowych orazinformacje o realizacji świadczeń pieniężnych z pomocyspołecznej za okres po poprzedniej weryfikacji,obejmującą liczbę świadczeniobiorców, liczbę świadczeńi ogólną kwotę wydatków na świadczenia. TrójstronnaKomisja do Spraw Społeczno-Gospodarczychuzgadnia kryteria dochodowe do dnia 15czerwca danego roku kalendarzowego, a ministerwłaściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ogłaszaw drodze obwieszczenia, w Dzienniku UrzędowymRzeczpospolitej <strong>Polskiej</strong> „Monitor Polski”, zweryfikowanekryteria dochodowe do dnia 15 lipcaw roku, w którym przeprowadza się weryfikację.W przypadku gdy Trójstronna Komisja do SprawSpołeczno-Gospodarczych w przewidzianym terminienie uzgodni kryteriów, Rada Ministrów ustala jew terminie do dnia 15 lipca danego roku jako nieniższe niż przedstawione w propozycji.W październiku 2006 r. odbyła się pierwsza takaweryfikacja, a kryteria wprowadzone od dnia 1 października2006 r. obowiązują obecnie. Kolejna ichweryfikacja zostanie przeprowadzona w 2009 r.Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnieniazostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedźna kwestie zawarte w interpelacji pani poseł BeatyMazurek.MinisterWaldemar PawlakWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiejw sprawie żądania wyrażania zgodyprzez członków spółdzielni mieszkaniowychbędących właścicielami lokali na praceremontowe oraz związane z przebudowąsieci energetycznej przez wydziały architektury,budownictwa i urbanistyki (5300)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjępani poseł Gabrieli Masłowskiej (nr SPS--023-5300/08) w sprawie żądania wyrażania zgodyprzez członków spółdzielni mieszkaniowychbędących właścicielami lokali na prace remontoweoraz związane z przebudową sieci energetycznejprzez wydziały architektury, budownictwa i urbanistyki,uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.Na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) naspółdzielni spoczywa obowiązek zarządu nieruchomościamiwspólnymi stanowiącymi współwłasnośćspółdzielni i właścicieli lokali (będących lub niebędącychczłonkami spółdzielni), którym uprzednioprzysługiwały spółdzielcze prawa do lokali.Zarząd ten jest wykonywany przez spółdzielnięjak zarząd powierzony, o którym mowa w art. 18 ust. 1ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali(Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.), choćbywłaściciele lokali nie byli członkami spółdzielni, doczasu podjęcia przez większość właścicieli lokaliuchwały o stosowaniu przepisów ustawy o własnościlokali lub wyodrębnienia własności wszystkich lokaliw danej nieruchomości (art. 24¹ i art. 26 ust. 1 ustawyo spółdzielniach mieszkaniowych).W sytuacji, w której istnieje ww. ustawowy obowiązekwykonywania zarządu przez spółdzielnię,nie stosuje się przepisów ustawy o własności lokalio zarządzie nieruchomością wspólną, z zastrzeżeniemart. 18 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 i 1a, które stosujesię odpowiednio.Należy wskazać, że art. 18 ust. 1 ustawy o własnościlokali stanowi jedynie, iż właściciele lokalimogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własnościlokali albo w umowie zawartej później w formie aktunotarialnego określić sposób zarządu nieruchomościąwspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarządosobie fizycznej albo prawnej, a art. 29 ust. 1i 1a tej ustawy dotyczy obowiązku prowadzeniaprzez zarząd spółdzielni dla każdej nieruchomościwspólnej ewidencji pozaksięgowej kosztów zarządutą nieruchomością, zaliczek uiszczanych na pokrycietych kosztów i rozliczeń z innych tytułów narzecz tej nieruchomości oraz stwierdza, że okresemrozliczeniowym jest rok kalendarzowy.Jak zatem wynika z powołanych wyżej przepisów,do zarządu sprawowanego przez spółdzielnięmieszkaniową nie stosuje się art. 22 ust. 2 ustawyo własności lokali, w myśl którego do podjęcia przezzarząd czynności przekraczającej zakres zwykłegozarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokaliwyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności orazudzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawieraniaumów stanowiących czynności przekraczającezakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej,ani też art. 22 ust. 3 tej ustawy, w którymustawodawca określił niektóre czynności przekraczającezakres zwykłego zarządu.Mając na uwadze ww. regulacje, wyrażam pogląd,że uzasadnione jest, aby szczegółowy zakres
385zarządu nieruchomościami wspólnymi wykonywanegoprzez spółdzielnię na podstawie przepisówustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz ustawyo własności lokali określony był w statucie spółdzielnii regulaminach wydanych na jego podstawieprzez właściwy statutowo organ.Pragnę przy tym zauważyć, że przepisy ustawyo spółdzielniach mieszkaniowych poza dwoma wyjątkami,o których mowa w art. 27 ust. 4 i 5 tej ustawy,pozostawiają spółdzielni i jej członkom pełnąswobodę w kształtowaniu uprawnień organów statutowychspółdzielni, tj. walnego zgromadzenia,rady nadzorczej i zarządu w zakresie zarządzanianieruchomością wspólną, która powinna się wyrażaćw podjęciu na walnym zgromadzeniu stosownychrozstrzygnięć dotyczących treści statutu.Wobec powyższego uprawnione jest, moim zdaniem,stanowisko, że sprawowanie przez spółdzielnięna podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniachmieszkaniowych zarządu powierzonego upoważniauprawnione statutowo organy spółdzielni doczynności, o których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2ustawy Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,poz. 1118, z późn. zm.), tj. do złożenia w postępowaniuadministracyjnym przed organem budowlanymoświadczenia o posiadanym prawie dysponowanianieruchomością na cele budowlane, bez wyrażaniawoli przez właścicieli lokali znajdujących się w tejnieruchomości.Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Styczeńsekretarza stanu w MinisterstwieKultury i Dziedzictwa Narodowego- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Janusza Krasoniaw sprawie niewystarczających transmisjiw programie 1 i 2 TVPz Igrzysk Paraolimpijskich w Pekinie (5357)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Janusza Krasonia (sygn.SPS-023-5357/08) w sprawie niewystarczającychtransmisji w programie 1 i 2 TVP z Igrzysk Paraolimpijskichw Pekinie uprzejmie przekazuję stosowneinformacje, opracowane w oparciu o wyjaśnieniaotrzymane od pana Andrzeja Urbańskiego,prezesa Zarządu Telewizji <strong>Polskiej</strong> SA.Pan prezes Urbański w piśmie z dnia 5 listopada2008 r. (sygn. TVP-p-3525/1/2008) poinformował, iżTelewizja Polska SA zakupiła licencję na prawa doobsługi paraolimpiady w Pekinie i wysłała do Pekinudwie ekipy reporterskie. W skład ekip weszli doświadczenidziennikarze na co dzień pracującyw Redakcji Informacji TVP Sport i odpowiadającyza tematykę sportu osób niepełnosprawnych. Ponadtopan prezes Urbański poinformował, że od listopada2006 r. Telewizja Polska, jako jedyna narynku, realizuje projekt magazynu „Pełnosprawni”,który stał się płaszczyzną współpracy dziennikarzysportowych TVP ze środowiskiem paraolimpiskim.Zgodnie z informacjami otrzymanymi od prezesaUrbańskiego igrzyska paraolimpiskie były relacjonowanegłównie za pośrednictwem serwisów informacyjnychTVP1 („Sport” po „Wiadomościach”),TVP2 („Sport Telegram”) i TVP Info (sportowe serwisyw ciągu dnia i „Sportowy wieczór”), docierająctym samym do wielomilionowej widowni. UwadzeTVP SA nie umknął żaden sukces Polaków; z medalistamiprzeprowadzono dziesiątki wywiadów, któretrafiały do największych serwisów sportowych.Obecność tematyki paraolimpijskiej na antenie TVPSA była wzmacniana obecnością niepełnosprawnejdziennikarki Pauliny Malinowskiej w programachporannych TVP1 „Kawa czy herbata” i jej relacjamiz przebiegu rywalizacji w Pekinie.Jak poinformował pan prezes Urbański, najpełniejsząpanoramę wydarzeń paraolimpijskich prezentowałycodziennie 26-minutowe kroniki emitowanew TVP Sport, zaś tuż po zakończeniu igrzyskniedzielny program „Sportowa Debata” (TVP Sport),nadawany na żywo z Muzeum Sportu i Turystyki,którego gościem była gwiazda polskiej reprezentacji– Natalia Partyka.Zgodnie z informacjami otrzymanymi od panaprezesa Urbańskiego 17 listopada 2008 TelewizjaPolska SA będzie towarzyszyć sportowcom niepełnosprawnym,którzy brali udział w Igrzyskach Paraolimpijskichw Pekinie, w trakcie gali w TeatrzePolskim, na którą redakcja magazynu „Pełnosprawni”przygotowała specjalne materiały filmowe obrazującesukcesy Polaków w Pekinie.Pan prezes Urbański poinformował, iż realizacjaprojektu paraolimpiady w Pekinie była dla TVP SAdużym wyzwaniem i stanowiła istotne obciążeniebudżetowe. Sam koszt wysłania ekipy do stolicyChin wyniósł 430 tys. zł. Telewizja nigdy dotąd nietransmitowała igrzysk paraolimpijskich ze względuna bardzo wysoki koszt takiej operacji oraz z racjiprzekonania, iż najlepszą formą docierania do jaknajszerszej widowni są różne formy magazynówi programów informacyjnych docierających do wielomilionowejrzeszy odbiorców. Pan prezes Urbańskipodkreślił, że dzięki działalności TVP SA szerokiejrzeszy odbiorców utkwiły w pamięci gesty radościMarcina Awiżenia, prezentowane w „Sporcie” po„Wiadomościach”, czy rozmowa z najmłodszym medalistąTomkiem Grudniem.Pan prezes Urbański poinformował także, iżw chwili obecnej przygotowywany jest zespół redakcyjnyTVP Sport, odpowiedzialny za tematykę sportowąna wszystkich antenach, do towarzyszenia pol-
386skim sportowcom w drodze na Zimowe IgrzyskaOlimpijskie w Vancouver w 2010 r. oraz relacjonowaniasamych igrzysk.Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższewyjaśnienia za wystarczające.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuPiotr Żuchowskipodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Michała Jarosaw sprawie objęcia specjalistycznychstudiów menedżerskich na UniwersytecieEkonomicznym we Wrocławiu programemcertyfikowanych szkoleń dla dyrektorówplacówek służby zdrowia (5374)W odpowiedzi na interpelację pana posła MichałaJarosa przekazaną przy piśmie Pana Marszałkaz dnia 6 października 2008 r. (znak: SPS-023-5374/08) w sprawie objęcia specjalistycznych studiów menedżerskichna Uniwersytecie Ekonomicznym weWrocławiu programem certyfikowanych szkoleń dladyrektorów placówek służby zdrowia uprzejmie proszęo przyjęcie poniższych wyjaśnień.Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,poz. 1365, z późn. zm.) uczelnia wyższa jest autonomicznawe wszystkich obszarach swojego działania,ale na zasadach określonych w ustawie. Jedną z tychzasad, wyrażoną w art. 8 ww. ustawy jest obowiązekprowadzenia kształcenia w ramach kierunków studiów.Nazwy kierunków studiów oraz standardykształcenia dla poszczególnych kierunków oraz poziomówkształcenia określa w drodze rozporządzeniaminister nauki i szkolnictwa wyższego.Pragnę zwrócić uwagę, iż Uniwersytet Ekonomicznywe Wrocławiu jest samodzielną uczelnią publicznąpodległą ministrowi właściwego do sprawszkolnictwa wyższego i prowadzi kształcenie na studiachpierwszego i drugiego stopnia, na kierunkuzarządzanie. Dwuletnie zaoczne magisterskie studiauzupełniające na kierunku zarządzanie w specjalności:Zarządzanie instytucjami opieki zdrowotneji społecznej prowadzone na Uniwersytecie Ekonomicznymwe Wrocławiu skierowane są do osóbmających ukończone studia pierwszego stopnia lubdrugiego stopnia.Pragnę podkreślić, iż istotą kształcenia na wyodrębnionychkierunkach studiów jest uzyskaniewiedzy i umiejętności w określonym zakresie kształceniai przygotowanie do pracy w określonym zawodzie.Kwalifikacje absolwentów studiów pierwszegoi drugiego stopnia kierunku zarządzanie określa załączniknr 116 do rozporządzenia ministra naukii szkolnictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawiestandardów kształcenia dla poszczególnych kierunkóworaz poziomów kształcenia, a także trybutworzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia,by prowadzić studia międzykierunkowe oraz makrokierunki(Dz. U. Nr 164, poz. 1166). Absolwentstudiów drugiego stopnia kierunku zarządzaniew specjalności: Zarządzanie instytucjami opiekizdrowotnej i społecznej uzyska dodatkową wiedzei umiejętności, które wynikają z programu przedmiotowejspecjalności.Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na przepisywynikające z rozporządzenia ministra zdrowia z dnia17 maja 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinnyodpowiadać osoby na stanowiskach kierowniczychw zakładach opieki zdrowotnej określonego rodzaju(Dz. U. z 2000 r. Nr 44, poz. 520, z późn. zm.). Zgodniez § 1 ww. rozporządzenia kierownikiem zakładuopieki zdrowotnej (zespołu zakładów opieki zdrowotnej)może być wyłącznie osoba mająca wyższewykształcenie i co najmniej sześcioletni staż pracyw zawodzie lub posiadająca wyższe wykształcenie,ukończone studia podyplomowe o kierunku zarządzaniew służbie zdrowia i co najmniej trzyletni stażpracy w zawodzie bądź posiadająca wyższe wykształcenie,szkolenie zagraniczne i co najmniej trzyletnistaż pracy w zawodzie. Przez szkolenie zagranicznenależy rozumieć uznane przez ministra właściwegodo spraw zdrowia szkolenie w ośrodku zagranicznym,trwające co najmniej pół roku i zakończone egzaminem(certyfikat).W odpowiedzi na pytanie, czy przedmiotowe studiawpisują się w planowany przez ministerstwoprogram certyfikowanych szkoleń dla dyrektorówzakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie informuję, iżnie zostały podjęte w Ministerstwie Zdrowia decyzjedotyczące certyfikacji szkoleń dla kadry kierowniczejzakładów opieki zdrowotnej. Pragnę zwrócićuwagę, iż minister zdrowia nie ma narzędzi prawnychdo oceny prowadzonego kształcenia na uczelniachpublicznych i niepublicznych. Zgodnie z art. 49ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym do dokonywaniaocen kształcenia na danym kierunkuoraz przestrzegania warunków prowadzenia studiówuprawniona jest Państwowa Komisja Akredytacyjna.Oceny, wraz z uzasadnieniami i wynikającymiz tych ocen wnioskami, komisja przedstawiaministrowi właściwemu do spraw nauki i szkolnictwawyższego.W odpowiedzi na zapytanie dotyczące możliwościdofinansowania przedmiotowych studiów informuję,że w ramach Programu Operacyjnego „Kapitałludzki”, priorytetu II: Rozwój zasobów ludzkich i potencjałuadaptacyjnego przedsiębiorstw oraz poprawastanu zdrowia osób pracujących, działania 2.3
387Wzmocnienie potencjału zdrowia osób pracującychoraz poprawa jakości funkcjonowania systemuochrony zdrowia, zagwarantowano możliwości finansowaniaprzedsięwzięć związanych z:— opracowaniem kompleksowych programówzdrowotnych (podziałanie 2.3.1),— doskonaleniem zawodowym kadr medycznych(podziałanie 2.3.2),— podniesieniem jakości zarządzania w ochroniezdrowia (podziałanie 2.3.3).W ramach ww. obszarów wsparcia realizowanychjest sześć projektów systemowych (zgodnie z art. 28ust.2 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadachprowadzenia polityki rozwoju Dz. U. z 2006 r. Nr 227,poz. 1658, z późn. zm.; projekt systemowy to taki,który polega na dofinansowaniu realizacji zadań publicznychokreślonych w odrębnych przepisach). Poniżejprzedstawiam listę instytucji, które realizująprojekty w ramach działania 2.3 PO KL:— Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Noferaw Łodzi;— Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego;— minister właściwy do spraw zdrowia (DepartamentPielęgniarek i Położnych);— Centrum Monitorowania Jakości w OchronieZdrowia;— Narodowy Fundusz Zdrowia.Zgodnie ze Szczegółowym opisem priorytetówPO KL, w ramach Podziałania 2.3.3 PO KL: Poprawajakości w zakładach opieki zdrowotnej realizowanesą następujące typy projektów:— wsparcie procesu akredytacji zakładów opiekizdrowotnej, w szczególności szpitali posiadającychumowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnejzwartą z oddziałem wojewódzkim NFZ albo udzielającychświadczeń ze środków publicznych na podstawieinnych tytułów;— szkolenia kadry zarządzającej szpitali posiadającychumowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnejzawartą z odziałem wojewódzkim NFZ alboudzielających świadczeń ze środków publicznych napodstawie innych tytułów;— rozwój standardów kwalifikacji dla kadry zarządzającejw sektorze ochrony zdrowia.Zgodnie ze Szczegółowym opisem priorytetówPO KL instytucją uprawnioną w zakresie projektówdotyczących szkoleń kadry zarządzającej szpitalioraz dysponentów środków publicznych w sektorzeochrony zdrowia oraz rozwoju standardów kwalifikacjidla kadry zarządzającej w sektorze ochronyzdrowia jest Narodowy Fundusz Zdrowia.Ponadto uprzejmie informuję, że wszystkie dokumentyprogramowe związane z wdrażaniem projektówwspółfinansowanych z środków Unii Europejskiejstanowią wyłącznie ramy i wytyczne dla projektodawców,którzy poprzez konkretne przedsięwzięcia,wpisujące się w poszczególne obszarywsparcia, mogą przygotować projekty odpowiadającezidentyfikowanym potrzebom.Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach Działania2.3.3 realizuje projekt pn. „Szkolenia kadry zarządzającejszpitali posiadających umowę o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej zawartą z oddziałemwojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowiaalbo udzielające świadczeń zdrowotnych finansowanychze środków publicznych na podstawie innychtytułów oraz dysponentów środków publicznychw sektorze ochrony zdrowia, tj. kadry zarządzającejNFZ”. Niniejszy projekt jest szkoleniowym wsparciemwdrożenia w Polce nowego systemu rozliczeniowegoJednorodne Grupy Pacjentów (JGP). Odlipca 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ)wdraża przedmiotowy system, który jest polską odmianąnarzędzia typu case mix. W oryginalnej wersjinarzędzie to nosi nazwę Diagnosis Related Groups(DRG) i stosowane jest w większości europejskichsystemów ochrony zdrowia. DRG zostało stworzonew celu oceny jakości opieki szpitalnej, z czasemzyskało także zastosowanie w ocenie kosztów,wydajności jednostki i rozliczaniu świadczeń szpitalnychpoprzez system zwrotu poniesionych kosztów,w którym zryczałtowane stawki (taryfy) przypisanesą jednorodnym – z uwagi na postawione rozpoznanieczy wykonane procedury medyczne – przypadkomchorobowym. Polska wersja narzędzia, noszącanazwę Jednorodne Grupy Pacjentów (JGP),została opracowana przez NFZ w oparciu o brytyjskisystem rozliczeń Health Resource Groups (HRG),który wybrano z uwagi na wynikający z wieloletniegostosowania, sprawdzony model grupowaniaświadczeń, a także jego publiczny charakter.Celem ogólnym projektu jest przygotowanie kadrystosującej system JGP w zakresie użytkowaniai wykorzystania systemu do poprawy efektywnościzarządzania w ochronie zdrowia poprzez następującedziałania: przeszkolenie 1 500 przedstawicielikadry zarządzającej i dysponentów środków publicznychw sektorze zdrowia w zakresie idei funkcjonowania,obsługi i stosowania systemu JGP;przygotowanie narzędzi informatycznych wspierającychedukację kadr w zakresie obsługi i stosowaniasystemu JGP; upowszechnienie zagadnień dotyczącychsystemu JGP w środowisku związanymz ochroną zdrowia.Alokacja środków przyznanych na działanie 2.3wynosi 105 713 179,00 euro. Projekty systemowew obszarze systemu ochrony zdrowia zostały ocenioneprzez zespoły oceniające projekty systemowe. Decyzjelub umowy o dofinansowanie projektów systemowychzostały wydane lub podpisane przez ministrazdrowia 31 lipca 2008 r. Poziom kontraktacji środkówprzyznanych na działanie 2.3 wynosi 95,05%.Dziękując za okazane zainteresowanie problematykądotyczącą kształcenia przeznaczonego dla dyrektorówplacówek ochrony zdrowia, pragnę podkreślić,iż zaoczne magisterskie studia uzupełniającena kierunku zarządzanie w specjalności: Zarządzanieinstytucjami opieki zdrowotnej i społecznejprowadzone na Uniwersytecie Ekonomicznym we
388Wrocławiu wpisują się w realizowaną politykę ministrazdrowia, w szczególności w odniesieniu dokształcenia i doskonalenia zawodowego osób zajmującychstanowiska kierownicze w zakładach opiekizdrowotnej.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Fronczaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Roberta Kołakowskiegow sprawie środowiskowychdomów samopomocy (5434)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-5434/08 z dnia7 października 2008 r., przekazane za pośrednictwemKancelarii Prezesa Ministrów, dotyczące interpelacjipana posła Roberta Kołakowskiego w sprawieśrodowiskowych domów samopomocy, uprzejmieinformuję.Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie z dnia31 lipca 2008 r. w art. 28 przewiduje m.in. zmianęcharakteru zadania z zakresu pomocy społecznej,jakim jest prowadzenie i rozwój infrastruktury środowiskowychdomów samopomocy dla osób z zaburzeniamipsychicznymi. Zadanie to, realizowane dotej pory przez gminę jako zadanie z zakresu administracjirządowej, w myśl zaprojektowanych zmianstanie się zadaniem własnym gminy o charakterzeobligatoryjnym.Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętąw programie rządu zasadę zakładającą, iż koniecznejest przywrócenie samorządowi rangi, która przypadawładzom regionalnym i lokalnym w Europie,gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnychw osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebnejest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątkowychsamorządu, a z drugiej doposażenie gow zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanieroli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.Projektowane rozwiązania prawne zawarte w projekcietzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatemkolejny krok w procesie decentralizacji zadań publicznych.W tym celu proponuje się dalsze przekazanieprzede wszystkim samorządowi województwakompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przezwojewodów. Część kompetencji przekazana zostanierównież do samorządu gminnego. W projekcie przyjęto,że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasadasubsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnieniawinny być przypisane do najniższego szczeblaadministracji będącego w stanie efektywnie zrealizowaćpostawione zadania. Ponadto założono, żeprzekazywane zadania i kompetencje co do zasadypowinny być przejmowane przez samorząd jako zadaniawłasne.W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,które staną się zadaniami własnymi gmin,w tym także w odniesieniu do zadania prowadzeniai rozwoju infrastruktury środowiskowych domówsamopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi,należy podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakterobligatoryjny. Oznacza to, że każda gminabędzie musiała realizować to zadanie, niezależnieod tego, czy stanowi ono dla niej priorytet w politycegminnej, czy nie.Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw toku konsultacji międzyresortowych zgłaszałouwagi dotyczące zmian proponowanych w art. 28przedmiotowego projektu.Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodowaćzagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburzeniamipsychicznymi, jakimi są środowiskowe domysamopomocy, jak również ograniczyć do nich dostępczy też pogorszyć jakość wsparcia udzielanego tejgrupie osób. W opinii tutejszego resortu wskazanebyłoby przekazanie środowiskowych domów samopomocydopiero po doprowadzeniu budowy siecioparcia społecznego dla osób z zaburzeniami psychicznymido końca, a także po określeniu stosownymiprzepisami wykonawczymi standardów usługświadczonych w tych jednostkach. Obawiano sięrównież, że przekazanie domów w chwili obecnejmoże drastycznie obniżyć poziom usług świadczonychw tych jednostkach lub wyzwolić proces przekształcaniadomów w jednostki spełniające innefunkcje – niesłużące celom wsparcia osób z zaburzeniamipsychicznymi. Może również dojść do łączeniaopieki nad różnymi grupami podopiecznych:osób chorych psychicznie, upośledzonych umysłowo,osób ze specyficznymi zaburzeniami typu autyzmczy choroba Alzheimera, co byłoby procesemniepożądanym.Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że częśćplacówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,w tym również środowiskowych domów samopomocy,jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresuadministracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobecczego zaproponowana w projekcie zmiana dotyczącazadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróżnicowaniesytuacji prawnej środowiskowych domówsamopomocy, co z kolei może prowadzić do wypieraniaprzez gminy tego zadania do powiatów.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podnosiłorównież argument, że kondycja finansowa wielu
389gminnych jednostek samorządu terytorialnego niegwarantuje należytego realizowania zadań związanychz organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowaniaróżnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,by osoby z zaburzeniami psychicznymii ich rodziny miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwasocjalnego.Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pracenad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któraprzewiduje między innymi zmiany w zakresiefunkcjonowania i finansowania środowiskowych domów,co również wskazywałoby na brak zasadnościprojektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacjiprzyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanieprowadzenia środowiskowych domów samopomocybędzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. Sposóbfinansowania tego zadania w latach późniejszychzostanie ustalony najprawdopodobniej w ramachzmienionej ustawy o dochodach samorząduterytorialnego.Odnosząc się do ostatniego pytania, uprzejmieinformuję, że nie przewiduje się wprowadzenia dodatkówdla pracowników środowiskowych domówsamopomocy ze względu na uciążliwy charakter ichpracy ani skrócenia czasu pracy. Wprowadzenie takichrozwiązań wobec pracowników tych jednostekskutkowałoby roszczeniami pracowników innychjednostek, ponadto byłoby krzywdzące dla pracownikówzatrudnionych w domach pomocy społecznej.Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z § 5a rozporządzeniaRady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r.(Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.) w sprawiezasad wynagradzania pracowników jednostek organizacyjnychjednostek samorządu terytorialnegopracownikowi może być przyznany dodatek specjalnyz tytułu okresowego zwiększenia zakresu obowiązkówsłużbowych lub powierzenia dodatkowychzadań albo ze względu na charakter pracy lub warunkiwykonywania pracy. Środki na ten cel powinnybyć wygospodarowane w ramach dotacji przekazywanejz budżetu państwa na finansowanie bieżącejdziałalności tych jednostek.Jednocześnie poniżej przedstawiam informacjeprzekazane przez Ministerstwo Zdrowia w sprawieplanowanych działań, które przyczynią się do poprawysytuacji osób z zaburzeniami psychicznymi.W dniu 13 października br. został przekazany dokonsultacji międzyresortowych i społecznych projektustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowiapsychicznego. Celem przedmiotowej nowelizacji jestw między innymi dostosowanie ustawy z dnia 19sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego dozmieniającego się otoczenia prawnego, a w szczególnoścido nowych regulacji normujących funkcjonowanieratownictwa medycznego oraz pomocy społecznej.Przewidziana w art. 1 pkt 3 zmiana brzmieniaart. 9 ust 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznegodostosowuje ten przepis do postanowień ustawyz dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Zgodniez ustawą o pomocy społecznej domy pomocy społecznej,jak również środowiskowe domy samopomocyzapewniają swoim podopiecznym usługi socjalnei bytowe, nie są natomiast zakładami opieki zdrowotneji nie mogą udzielać świadczeń zdrowotnych.W takiej sytuacji przewidziana w dotychczasowymbrzmieniu zmienianego przepisu delegacja do określeniazakresu świadczeń zdrowotnych udzielanychprzez przedmiotowe jednostki pozostawała w sprzecznościz innymi aktami prawnymi regulującymifunkcjonowanie systemu ochrony zdrowia, a wydanyna jej podstawie akt wykonawczy nie mógł byćrealizowany. Proponowane brzmienie ust. 3 wprowadzaobowiązek zapewnienia osobom przebywającymw domach pomocy społecznej i środowiskowychdomach samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymipomocy w dostępie do świadczeń psychiatrycznejopieki zdrowotnej, co może być realizowanepoprzez przyznanie tym osobom prawa do specjalistycznychusług opiekuńczych z zakresu pielęgnacji,a zatem przy użyciu środków pozostających w gestiiorganów pomocy społecznej.Również w trosce o zapewnienie osobom z zaburzeniamipsychicznymi wielostronnej, zintegrowaneji dostępnej opieki zdrowotnej oraz innych formpomocy niezbędnych do życia w środowisku społecznymMinisterstwo Zdrowia przygotowało projektNarodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego,którego głównymi celami są:1) promocja zdrowia psychicznego i zapobieganiazaburzeniom psychicznym,2) zapewnianie osobom z zaburzeniami psychicznymiwielostronnej i powszechnie dostępnejopieki zdrowotnej oraz innych form opieki i pomocyniezbędnych do życia w środowisku rodzinnym i społecznym,3) rozwój badań naukowych i systemu informacjiz zakresu zdrowia psychicznego.W zakresie zapewnienia osobom z zaburzeniamipsychicznymi pomocy i powszechnie dostępnej opiekizdrowotnej oraz innych form opieki i pomocy celamiszczegółowymi są:a) opracowanie standardów opieki i szkoleniapersonelu w zakresie ochrony zdrowia psychicznego,z uwzględnieniem wymagań środowiskowego modelupsychiatrycznej opieki zdrowotnej,b) upowszechnienie środowiskowego modelupsychiatrycznej opieki zdrowotnej,c) upowszechnienie zróżnicowanych form pomocyi oparcia społecznego,d) aktywizacja zawodowa osób z zaburzeniamipsychicznymi,e) koordynacja różnych form opieki i pomocy.Tak więc w ramach działań określonych w projekcieNarodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznegoprzewiduje się zwiększenie zasięgu i dostępnościistniejących form pomocy i oparcia bytowego.W realizacji programu będą uczestniczyły zarównojednostki samorządu terytorialnego wszystkich
390szczebli jako organy założycielskie zakładów opiekizdrowotnej i prowadzące działania z zakresu pomocyspołecznej oraz Narodowy Fundusz Zdrowiajako płatnik pokrywający koszty zwiększenia liczbyudzielanych świadczeń z zakresu psychiatrycznejopieki zdrowotnej, jak i inne centralne organyadministracji państwowej jako organy właściwe zewzględu na charakter działań przewidzianychw programie.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Henryka Siedlaczkaw sprawie przeprowadzania badań jakościwody przez podmioty prowadzące działalnośćusługowo-gastronomiczną (5452)Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazanąprzy piśmie ministra środowiska z dnia 14października 2008 r., znak: Bmw-072/1038(2)/08/ip,interpelacją posła Henryka Siedlaczka (SPS-023--5452/08) dotyczącą przeprowadzania badań jakościwody przez podmioty prowadzące działalność usługowo-gastronomicznąuprzejmie wyjaśniam, co następuje.Odpowiedzialność za jakość wody przeznaczonejdo spożycia przez ludzi jest uregulowana w przepisachustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowymzaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniuścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858). Ustawata określa, iż podmiot produkujący wodę odpowiadaza jej jakość do wodomierza głównego. Natomiast zaprzyłącze i jakość wody w instalacji wewnętrznej odpowiadaodbiorca usług.Pod pojęciem „odbiorcy usług” należy rozumiećkażdego, kto korzysta z usług na podstawie pisemnejumowy z przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym.Natomiast określenie „miejsca czerpaniawody przez odbiorcę usług” oznacza przyłączewodociągowe, tj. odcinek przewodu łączący sieć wodociągowąz wewnętrzną instalacją w nieruchomościodbiorcy usług. Na jakość wody w miejscu jej pobieraniaw znaczący sposób może wpłynąć stantechniczny i sposób eksploatacji przyłącza wodociągowego,stąd dostawca wody nie może ponosić za niąpełnej odpowiedzialności. Odpowiada jedynie za jakośćwody w miejscu jej sprzedaży (przed licznikiemodbiorcy). Zagadnienia nadzoru nad jakością wodyw budynkach mieszkalnych, obiektach produkujących,przetwarzających lub wprowadzających żywnośćdo obrotu regulują również inne przepisy (z zakresuprawa budowlanego, żywnościowego). Nakładająone odpowiedzialność za jakość wody równieżna właściciela obiektu. Zgodnie z nimi właściciel powinienzapewnić wodę przydatną do spożycia. Odpowiednieorgany państwa powinny rozstrzygać, któryz podmiotów (dostawca wody, dystrybutor, właścicielbudynku czy właściciel lokalu) i w jakim zakresieprzyczynił się do faktu, że woda nie odpowiadaobowiązującym przepisom. Dokumentację, która pozwoliłabypodjąć stosowne decyzje (w tym wynikibadania wody), powinny dostarczyć zainteresowanestrony.Sklep zajmujący się obrotem żywnością powinienudokumentować, że jest zaopatrzony w wodę przydatnądo spożycia. Organ nadzorujący obiekt niejest władny ustalać, kto ma pokryć koszty badaniawody w punkcie czerpalnym usytuowanym w tymsklepie. Zagadnienie, czy będzie to właściciel sklepu,lokalu czy budynku, powinno być uregulowane wewzajemnych ustaleniach czy umowach (np. dzierżawy).Nie ulega jednak wątpliwości, że w sklepie powinienznajdować się dokument poświadczającyzgodność jakości wody z wymaganiami rozporządzeniaw celu okazywania go w trakcie kontroli.Przepisy prawa żywnościowego nie regulują częstotliwościbadania wody w zakładach produkcji i obrotużywnością. Natomiast częstotliwość wykonywanychbadań (raz na 4 lata) powinna być ustalonawspólnie przez organ nadzorujący i podmiot odpowiedzialny,w zależności od zakresu działalności(jest bowiem różnica pomiędzy sklepem zajmującymsię np. sprzedażą surowego mięsa a sklepem sprzedającymjedynie żywność paczkowaną). Częstotliwośćta powinna być uwzględniona w procedurzekontroli wewnętrznej zakładu opartej na zasadachHACCP, do której prowadzenia podmioty działającena rynku spożywczym są zobowiązane na mocy art. 5rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i RadyWE nr 852/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawiehigieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE L139 z 30 kwietnia 2004 r., str. 1; Dz. Urz. UE Polskiewydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319).Ponadto jeżeli organ Państwowej Inspekcji Sanitarnejw trakcie wykonywania kontroli w ramach bieżącegonadzoru sanitarnego w zakładzie branży spożywczejpoweźmie uzasadnione podejrzenie, że wodaużywana w tym zakładzie nie spełnia wymagań w zakresiejakości z powodu np. złego stanu instalacji wewnętrznej,organ ten, kierując się zasadą ostrożności,może pobrać próbki wody do badań. W przypadkustwierdzenia niewłaściwej jakości wody przedsiębiorcazostanie obciążony kosztami tych badań.Badanie jakości wody powinno być przeprowadzonew laboratoriach, o których mowa w art. 12ust. 4 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowymzaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniuścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858), a spra-
391wozdanie z badania przedłożone właściwemu państwowemupowiatowemu inspektorowi sanitarnemuw celu dokonania oceny jej przydatności do spożycia.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Fronczakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Marka Suskiegooraz grupy posłóww sprawie drastycznego wzrostu opłat z tytułuużytkowania wieczystego (5475)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację grupy posłów: pana Marka Suskiego,pani Marzeny Wróbel oraz panów Krzysztofa Sońtyi Dariusza Bąka, nr SPS-023-5475/08, dotyczącąwzrostu opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystegonieruchomości, po otrzymaniu opinii ministrafinansów uprzejmie przedstawiam wyjaśnieniaw tym zakresie.Odnosząc się do pierwszej poruszonej w interpelacjikwestii, czy samorządy innych miast zostałyzobowiązane przez wojewodów do aktualizacji opłatz tytułu użytkowania wieczystego nieruchomościSkarbu Państwa, należy podkreślić, że na mocyprzepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospodarcenieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,poz. 2603, z późn. zm.) wojewodowie sprawują nadzórnad starostami wykonującymi zadanie z zakresuadministracji rządowej polegające na gospodarowaniuzasobem nieruchomości Skarbu Państwa.Stosownie bowiem do postanowień art. 11 ust. 1 ww.ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków wynikającychz przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościamioraz odrębnych ustaw, organem reprezentującymSkarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościamijest starosta wykonujący zadanie z zakresuadministracji rządowej (w miastach na prawachpowiatu – prezydent miasta), zaś organamireprezentującymi jednostki samorządu terytorialnegosą ich organy wykonawcze. Następny przepisomawianej ustawy – art. 12 – nakłada na organy,o których mowa w art. 11, działające za Skarb Państwai jednostkę samorządu terytorialnego, obowiązekgospodarowania nieruchomościami w sposóbzgodny z zasadami prawidłowej gospodarki.Starostowie, gospodarując zasobem nieruchomościSkarbu Państwa, powinni zgodnie z art. 23 ust. 1pkt 3 ww. ustawy sporządzać plany wykorzystaniazasobu. W planach tych zamieszcza się w szczególnościprognozę wpływów osiąganych z opłat z tytułuużytkowania wieczystego oraz prognozę dotyczącąaktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystegonieruchomości Skarbu Państwa oddanych w użytkowaniewieczyste (art. 23 ust. 1d pkt 2 lit. c i d).Z gospodarowania zasobem nieruchomości SkarbuPaństwa starostowie sporządzają roczne sprawozdania,które przekazują wojewodom (art. 23 ust. 1austawy o gospodarce nieruchomościami).Natomiast przepisy art. 77–81 ustawy o gospodarcenieruchomościami, regulujące zasady i trybdokonywania aktualizacji wysokości opłaty rocznejz tytułu użytkowania wieczystego, stanowią, że aktualizacji,tj. podwyższenia lub obniżenia wysokościopłaty rocznej, można dokonać w przypadku zmianywartości nieruchomości oddanej w użytkowaniewieczyste, nie częściej jednak niż raz w roku. W świetleprzytoczonej wyżej treści przepisu art. 12 ustawyo gospodarce nieruchomościami dokonywanie aktualizacjiopłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystegowynika z obowiązku gospodarowania nieruchomościamiSkarbu Państwa zgodnie z zasadamiprawidłowej gospodarki.W przypadku, gdy aktualizacja opłat rocznychz tytułu użytkowania wieczystego dokonywana jestpo dłuższym okresie niż wskazany w ustawie, wzrostwysokości ww. opłaty może być znaczny.Odnosząc się do drugiego pytania zawartegow interpelacji, chciałbym zauważyć, że starostowieotrzymują z budżetu państwa dotacje celowe na realizacjęzadań z zakresu administracji rządowej,w tym na gospodarowanie nieruchomościami SkarbuPaństwa, w tym również na określenie wartościnieruchomości, będącej podstawą do dokonania aktualizacjiopłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystegonieruchomości. Dotacje te są planowanew budżetach wojewodów w dziale 700: Gospodarkamieszkaniowa, rozdział 70005: Gospodarka gruntamii nieruchomościami w łącznej kwocie, bez podziałuna poszczególne zadania. Zarówno ustalenia łącznejkwoty dotacji w ramach skalkulowanej przez MinisterstwoFinansów wstępnej kwoty wydatków, jaki jej podziału na poszczególne powiaty dokonują samodzielniewojewodowie.Dostrzegając potrzebę dokonywania aktualizacjiopłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystegonieruchomości Skarbu Państwa, Ministerstwo Finansówdokonuje w miarę możliwości budżetu państwazwiększenia ustalonego przez wojewodów –w ramach skalkulowanej wstępnej kwoty wydatków– planu dotacji celowych na ww. zadania.Na przykład w ustawie budżetowej na rok 2007dotacje w budżetach wszystkich wojewodów na aktualizacjęopłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystegonieruchomości Skarbu Państwa zostały zwiększoneo łączną kwotę 4000 tys. zł, a w projekcie ustawybudżetowej na rok 2009 o kwotę 6000 tys. zł.
392Przy podziale dodatkowych kwot dotacji na poszczególnewojewództwa, ze względu na zróżnicowanąwielkość i strukturę nieruchomości Skarbu Państwaw poszczególnych województwach, uwzględnionazostała także wielkość zaplanowanych w dziale700: Gospodarka mieszkaniowa dochodów związanychz realizacją zadań z zakresu administracji rządowejdotyczących gospodarowania i administrowanianieruchomościami Skarbu Państwa, które w porównaniuz dochodami zaplanowanymi na rok 2006i na rok 2008 wzrosły odpowiednio w 2007 r. o 12,9%i na 2009 r. o 19,9%.Natomiast w ustawie budżetowej na rok 2008 zaplanowanena zadania z zakresu gospodarki nieruchomościamidotacje wyniosły 49 516 tys. zł i w porównaniuz kwotami dotacji zaplanowanymi w ustawiebudżetowej na rok 2007 są wyższe o ok. 21 662tys. zł, z czego wysokość zwiększeń kwot na powyższezadania dokonanych przez 13 wojewodów (z wyłączeniemwojewodów: opolskiego, warmińsko-mazurskiegoi zachodniopomorskiego) wyniosła 3636tys. zł, zaś zwiększenie dotacji przez MinisterstwoFinansów wyniosło 18 026 tys. zł. Dokonane przezMinisterstwo Finansów zwiększenie nastąpiło nawnioski wojewodów: dolnośląskiego, lubelskiego, lubuskiego,warmińsko-mazurskiego, wielkopolskiegoi zachodniopomorskiego i dotyczyło głównie realizacjizadań wynikających z ustawy z dnia 7 września2007 r. o ujawnieniu w księgach wieczystych prawawłasności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednosteksamorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 191,poz. 1365, z późn. zm.).Należy ponadto wskazać, że w projekcie ustawybudżetowej na rok 2009 w cz. 85: Budżety wojewodówzaplanowane dotacje na zadania z zakresu gospodarkinieruchomościami wynoszą łącznie 37 892 tys. zł,ponadto w cz. 83 poz. 55 zaplanowana została rezerwacelowa w wysokości 27 000 tys. zł na uzupełnieniewydatków na gospodarkę nieruchomościami.Jednocześnie chciałbym poinformować, że MinisterstwoFinansów nie posiada tak szczegółowychinformacji o kwotach dotacji celowych na zadaniaz zakresu administracji rządowej ustalonych przezwłaściwych wojewodów dla poszczególnych starostów,w tym również na zadania związane z aktualizacjąopłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystegonieruchomości Skarbu Państwa, i w związkuz powyższym nie może udzielić odpowiedzi na zadanew interpelacji pytanie dotyczące wskazania miast,którym wojewodowie przekazali środki na przeliczenieopłat z tytułu użytkowania wieczystego.Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwościzłagodzenia tak wysokich podwyżek opłat rocznychz tytułu użytkowania wieczystego, należy stwierdzić,że jak wskazano wyżej, zasady i tryb dokonywaniaaktualizacji wysokości opłaty rocznej z tytułuużytkowania wieczystego zostały uregulowanew art. 77–81 ustawy o gospodarce nieruchomościami.Stosownie do powołanych przepisów zmiana wysokościopłaty rocznej następuje w formie wypowiedzenia,które użytkownik wieczysty może zaskarżyćdo samorządowego kolegium odwoławczego, składającwniosek o ustalenie, że aktualizacja jest nieuzasadnionaalbo jest uzasadniona, ale w innej wysokości(art. 78). W sytuacji, gdy użytkownik wieczystybyłby niezadowolony również z orzeczenia samorządowegokolegium odwoławczego, może od tego orzeczeniawnieść sprzeciw do sądu powszechnego (art. 80),który ostatecznie rozstrzyga sporne kwestie. Należypodkreślić, że zarówno w postępowaniu przed samorządowymkolegium odwoławczym, jak też przed sądemistnieje możliwość zawarcia ugody przez strony,tj. starostę i użytkownika wieczystego.Opisany tryb dokonywania aktualizacji opłatyrocznej nie przewiduje możliwości interweniowaniaw te kwestie przez ministra infrastruktury. Odpowiadajączatem na zapytanie państwa posłów: MarkaSuskiego, Marzeny Wróbel, Krzysztofa Sońtyi Dariusza Bąka, czy minister infrastruktury podejmiedziałania w przedmiotowej sprawie, należy zauważyć,że minister infrastruktury nie posiadaustawowych kompetencji do interweniowania w prawnąprocedurę aktualizacji opłaty rocznej z tytułuużytkowania wieczystego nieruchomości. Ministerinfrastruktury bowiem, którego kompetencje wynikająw szczególności z przepisów ustawy z dnia 8sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2003 r.Nr 24, poz. 199, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia4 września 1997 r. o działach administracji rządowej(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), nie posiadauprawnień do ingerowania w sprawy indywidualne,zastrzeżone przepisami do właściwości innychorganów administracji publicznej oraz sądów.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażamnadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowaniawątpliwości państwa posłów Marka Suskiego, MarzenyWróbel, Krzysztofa Sońty i Dariusza Bąka,zaistniałych na tle sprawy przedstawionej w interpelacji.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Styczeńsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie pogorszenia warunków leczeniapacjentów cierpiących na choroby reumatyczne(5532)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana Stanisława Steca, posła na <strong>Sejm</strong>
393RP, z dnia 6 października 2008 r., w sprawie pogorszeniawarunków leczenia pacjentów cierpiących nachoroby reumatyczne, przekazaną przy piśmie PanaKrzysztofa Putry, Wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u RP, z dnia10 października 2008 r., znak: SPS-023-5532/08,uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczychdo tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Odnosząc się do kwestii dotyczących zarządzeńprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie informuję, iż zarządzenienr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowychmateriałów informacyjnych o przedmiociepostępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacjii finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”, zostałouchylone w związku z wejściem w życie zarządzenianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawieokreślenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju: leczenie szpitalne.Natomiast szczegółowe zasady określające stosowanieterapii inicjującej, w tym stosowanie terapiiinicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i seroujemnymreumatoidalnym zapaleniem stawów, zostałyuregulowane w zarządzeniach prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywaniaprzez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznychprogramów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGLz dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programyzdrowotne, ze zm.Jednocześnie odnosząc się do istoty wprowadzeniaterapii inicjującej do programów zdrowotnych,uprzejmie nadmieniam, iż jednym z wiodących założeńjej wprowadzenia jest poprawa dostępu do opiekizdrowotnej dla pacjentów cierpiących na poważneschorzenia, których koszty leczenia stanowią znaczącąpozycję w budżecie publicznego płatnika. Wydatkowanietych środków publicznych powinno podlegaćszczególnym rygorom gospodarki finansowej,przy wykorzystaniu istniejących możliwości racjonalnegoograniczenia kosztów ponoszonych na refundacjęproduktów leczniczych, bez szkody dla jakościudzielanych świadczeń zdrowotnych.Istota terapii inicjującej polega na wskazaniuleku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należyjednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jestona do zastosowania we wskazaniach, w którychwystępują cząsteczki równoważne, przy czym tarównoważność musi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji, z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Dzięki tym rozwiązaniom można zwiększyć liczbęosób objętych terapeutycznymi programami zdrowotnymi,nie ograniczając jednocześnie ich efektywności,oraz osiągnąć optymalizację kosztów świadczeńzdrowotnych przez publicznego płatnika.Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagęna zalecenia National Institute for Health and ClinicalExellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobieganiastanom chorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130- Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis”, które wskazują na równoważnośćetanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. Wymienność omawianych inhibitorówTNF-α została również wskazana w amerykańskichzaleceniach z czerwca 2008 r.Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, którewpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawieuchylenia zarządzeń prezesa Narodowego FunduszuZdrowia określających stosowanie terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny TechnologiiMedycznych z wnioskiem o ocenę finansowaniaze środków publicznych w terapeutycznym programiezdrowotnym „Leczenie reumatoidalnym zapaleniustawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonieniaterapii inicjującej.W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr 52/15/2008, w której rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel®),infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Humira®)w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznegoreumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnieniemwyboru w terapii inicjującej leku aktualnienajtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
394wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27października 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje postępowanie w sprawie zawarciaumowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejw ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznegoprogramu zdrowotnego „Leczenie reumatoidalnegozapalenia stawów i młodzieńczego idiomatycznegozapalenia stawów o przebiegu agresywnym”,nie określają, który z leków stosowanyw ramach tego programu uzyskał status technologiiinicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządzeniatechnologia medyczna, której zostanie nadanystatus terapii inicjującej, zostanie wskazana stosownymzarządzeniem prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.Mając na względzie powyżej przedstawione informacje,uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działaniapodejmowane przez ministra zdrowia oraz prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia mają na celu przedewszystkim poprawę dostępu pacjentów ze schorzeniamireumatycznymi do nowoczesnych metod leczeniaoraz racjonalne wydatkowanie środków publicznychprzeznaczonych na ten cel.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie importu do Polskialkoholu etylowego (5535)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma Pana Marszałka z dnia 10 października br.znak: SPS-023-5535/08 dotyczącego interpelacjipana posła Stanisława Steca w sprawie promowaniaprodukcji alkoholu etylowego w polskich gorzelniachuprzejmie przedkładam, co następuje.Na obecną sytuację działających w Polsce gorzelnirolniczych wpływa przede wszystkim ich możliwośćkonkurowania z innymi producentami orazimporterami alkoholu etylowego działającymi nawspólnym rynku Unii Europejskiej. Po akcesji Polskido Unii Europejskiej na rynku krajowym jest dostępnytakże alkohol wytworzony przez producentówdziałających w innych państwach członkowskichUnii Europejskiej. Na podstawie umów międzynarodowychzawartych przez Unię Europejskąna jej rynek trafia także alkohol etylowy z krajówtrzecich, jak np. Brazylia, Gwatemala czy Boliwia.Import alkoholu etylowego (CN 2207) w 2004 r. wyniósł6080 tys. litrów, w 2005 r. – 4594 tys. litrów,w 2006 r. – 23 070 tys. litrów, w 2007r. – 58 143 tys.litrów, w 2008 r. (I–VIII) – 41 262 tys. litrów. Eksportalkoholu etylowego w 2004 r. wyniósł 1167 tys.litrów, w 2005 r. – 59 523 tys. litrów, w 2006 r. – 56088 tys. litrów, w 2007 r. – 9199 tys. litrów, w 2008 r.(I–VIII) – 966 tys. litrów. Z uwagi na to alkohol wyprodukowanyw działających w Polsce gorzelniachrolniczych nie zawsze jest łatwo zbywalny. Producencinapojów spirytusowych lub paliw będący spółkamiprawa handlowego kierują się zasadą unikaniadecyzji mogących negatywnie wpływać na kondycjęfinansową ich spółek i decydując się na zakupalkoholu, biorą pod uwagę przede wszystkim jegocenę. Specyfiką krajowego sektora produkcji alkoholuetylowego rolniczego jest występowanie dużej ilościmałych przedsiębiorstw, które nie zawsze mogąkonkurować z dostawcami dużych partii alkoholuuzyskanych w wyniku zastosowania technologiiumożliwiających np. przerób na alkohol tanich odpadówpoprodukcyjnych W sektorze produkcji alkoholuetylowego w Polsce istnieje także znacznaprzewaga posiadanych mocy produkcyjnych nadprodukcją sprzedaną. W rejestrze podmiotów wykonującychdziałalność w zakresie wyrobu i przetwarzaniaalkoholu etylowego prowadzonym przezministra rolnictwa i rozwoju wsi zarejestrowanychjest około 500 podmiotów, podczas gdy produkcjęwykazuje nie więcej niż połowa z tych producentów.Wzrasta natomiast zdolność wytwórcza zarejestrowanychgorzelni oraz średnia zdolność wytwórczaw przeliczeniu na jedną gorzelnię, co wskazujena konsolidację produkcji gorzelniczej orazwzrost produkcji realizowanej w coraz większymstopniu przez duże firmy.Działania, które mogą być podejmowane w zakresiealkoholu etylowego na poziomie krajowym, sąograniczone postanowieniami Traktatu ustanawiającegoWspólnotę Europejską. Traktat zabrania podejmowaniajakichkolwiek działań mających na celuwprowadzanie zakazów, opłat celnych i ograniczeńilościowych między państwami członkowskimiw przywozie i wywozie towarów, jak również wszelkichinnych środków o skutku równoważnym. Zabronionejest tworzenie przeszkód w swobodnymprzepływie towarów, osób, usług i kapitału oraz zakłócaniakonkurencji na rynku wewnętrznym. Skutkiemtego jest zasada niedyskryminacji, wyrażanamiędzy innymi równym traktowaniem wyrobów bezwzględu na ich pochodzenie. Przepisy prawne, zarównowspólnotowe jak i krajowe, nie mogą byćsprzeczne z powyższymi zasadami. Z uwagi na tonie jest możliwe tworzenie prawa krajowego, któreprowadziłoby do wsparcia wyłącznie krajowej produkcji.Zakaz wprowadzania prawnych ograniczeńodnosi się nie tylko do krajów członkowskich UE,
395ale również do członków WTO. Zakaz traktowaniaproduktów importowanych gorzej niż krajowych nieogranicza możliwości nakładania przez państwa podatkówna towary importowane oraz poddawaniaich wewnętrznym regulacjom. Wymagane jest jedynie,aby podatki na produkty importowane były takiesame jak stosowane dla produktów krajowychoraz by inne regulacje wewnętrzne nie wpływały negatywniena warunki konkurencyjne dla produktówimportowanych w odniesieniu do analogicznych produktówkrajowych.W wyniku działań prowadzonych przez MinisterstwoRolnictwa i Rozwoju Wsi Polska uzyskałaprawo do stosowania oznaczenia geograficznego„Polska Wódka”. To oznaczenie jest zarezerwowanedla napoju spirytusowego o wysokiej jakości wytwarzanegow Polsce z alkoholu uzyskanego z zebranychw Polsce zbóż lub ziemniaków. Jednakże stosowanieoznaczenia „Polska Wódka” nie jest jeszczetak powszechne, jak ma to miejsce w przypadku marekhandlowych stosowanych od wielu lat przez producentówwódki i znanych przez konsumentów, takichjak np. Wódka Wyborowa, Wódka Luksusowaczy Żubrówka. Uzyskanie analogicznej renomy przezoznaczenie „Polska Wódka” wymagałoby jego rozpropagowaniaprzez producentów takiej wódki, jednakżetakie działania są ograniczone przepisamiustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniualkoholizmowi.W dniu 15 stycznia 2008 r. zostało wydane rozporządzenieParlamentu Europejskiego i Rady (WE)nr 110/2008 w sprawie definicji, opisu, prezentacji,etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznychnapojów spirytusowych oraz uchylające rozporządzenieRady (EWG) nr 1576/89. W rozporządzeniutym zawarta jest definicja wódki będąca efektemdziałań prowadzonych przez MRiRW w celu zapewnieniawykorzystania do wyrobu wódki surowcówtradycyjnych przetwarzanych w gorzelniach rolniczych.Definicja wódki zawiera teraz nowe zasady jejznakowania w zależności od użytych surowców.Wódka wyprodukowana z surowców innych niż zbożai ziemniaki musi zawierać na etykiecie dodatkowąinformacje o surowcu stosowanym do jej produkcjiw formie np. „wyprodukowana z trzciny cukrowej”.Ta zmiana może przyczynić się do uzyskiwaniaprzez gorzelnie rolnicze opłacalnych cen za alkoholzbożowy lub ziemniaczany.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuArtur ŁawniczakO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Witolda Pahlaw sprawie raportu „Skąd się wzięłykolejki Polaków za granicą 21 października –jak uniknąć błędów w przyszłości?” (5542)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjępana posła Witolda Pahla (pismo nr SPS--023-5542/08 z dnia 10 października 2008 r.) w sprawieraportu pt. „Skąd się wzięły kolejki Polaków zagranicą 21 października – jak uniknąć błędóww przyszłości?”, uprzejmie informuję, co następuje.Aktywność emigracyjna Polaków po wejściu naszegokraju do Unii Europejskiej spowodowaławzrost obciążenia zadaniami urzędów konsularnych.Przed wejściem Polski do Unii EuropejskiejMinisterstwo Spraw Zagranicznych dokonywałoszacunków obciążeń urzędów konsularnych. Dokonaneszacunki w związku z brakiem w owym czasiewiarygodnych statystyk dotyczących liczby planowanychwyjazdów obywateli polskich, docelowychkrajów wyjazdu, miejsc osiedlenia, ewentualnegozamiaru uczestniczenia w wyborach za granicą niemogły być precyzyjne. Pozwoliły jednak na przygotowanieurzędów do pracy w nowych warunkach.Skierowano więc do pracy dodatkowy personel, unowocześnionowyposażenie oraz wprowadzono odpowiedniesystemy usprawniające pracę. Jednakżeskala zjawiska, z jakim przyszło się zmierzyć, byłabez precedensu w dotychczasowej historii. Dotyczyto również udziału obywateli polskich w wyborachdo <strong>Sejm</strong>u i Senatu RP w październiku 2007 r.Dostrzegając wskazaną powyżej potrzebę dostosowaniaurzędów konsularnych do zwiększonego zakresuzainteresowania obywateli polskich za granicąudziałem w wyborach, minister spraw zagranicznychna wniosek kierowników placówek dyplomatyczno-konsularnychdo przeprowadzenia wyborówza granicą w październiku 2007 r. powołał 204 obwodowekomisje wyborcze. W wyborach w 2005 r. zagranicą funkcjonowały 162 takie komisje. Mimo takznacznego zwiększenia liczby obwodowych komisjiwyborczych w niektórych krajach (Wielkiej Brytanii,Irlandii, USA) chęć oddania głosu wiązała sięz koniecznością kilkugodzinnego oczekiwania.Uwzględniając przebieg wydarzeń i analizującujawniające się niedostatki lub zagrożenia, MinisterstwoSpraw Zagranicznych podjęło poszukiwaniamożliwych rozwiązań coraz trudniejszej sytuacji.Przyjęte i już zrealizowane rozwiązania dotyczyłykilku kierunków, w szczególności:— dostosowano sieć placówek do aktualnych potrzeb,tj. utworzono nowe urzędy konsularne w Manchesterze,Reykjaviku i Katanii;— wzmocniono etatowo urzędy konsularne (Londyn,Edynburg, Dublin, Oslo i inne);
396— unowocześniono wyposażenie i wprowadzonosystemy usprawniające pracę;— zainicjowano działania zmierzające do zmianyprawa wyborczego w kierunku jego uproszczeniai wprowadzenia rozwiązań umożliwiających np. głosowaniekorespondencyjne lub za pośrednictwempełnomocnika.Ministerstwo Spraw Zagranicznych na potrzebęzmian prawa wyborczego zwracało uwagę w wieluwystąpieniach m.in. adresowanych do <strong>Sejm</strong>u i SenatuRP, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów orazPaństwowej Komisji Wyborczej. Propozycje zmiandotyczyły m.in.:— głosowania korespondencyjnego,— głosowania przez pełnomocnika lub osobęupoważnioną,— czasu głosowania,— mniejszego składu obwodowych komisji wyborczych,— zmiany trybu tworzenia za granicą spisu wyborców,— usprawnienia sposobu przekazywania wynikówitp.Podkreślenia wymaga, że diagnoza problemówwskazanych w omawianym w interpelacji raporciejest znana, zaś Ministerstwo Spraw Zagranicznychpodziela stanowisko autorów co do przyczyn występowaniaproblemów. W ocenie MSZ zasadniczą poprawęsytuacji i sprawny przebieg wyborów za granicąw największym stopniu poprawić może zmianaprawa wyborczego. Obecnie obowiązujące przepisy,w tym np. dotyczące sposobu tworzenia za granicą listwyborczych, rozproszenia obywateli polskich na dużychterytoriach państw, dość powszechnego brakudostępu do internetu, często niefrasobliwego stosunkuwielu wyborców wobec obowiązku wpisania się na listęwyborców, uniemożliwiają w miarę precyzyjne,wcześniejsze oszacowanie liczby osób zamierzającychbrać udział w głosowaniu. W znacznym stopniu utrudniato, a czasem ze względu na kalendarz wyborczywręcz uniemożliwia, prognozowanie frekwencji i właściweprzygotowanie wyborów za granicą.Koniecznością wprowadzenia do ustawodawstwapolskiego ułatwień prawa wyborczego w części dotyczącejgłosowania za granicą zajmuje się m.in. gruparobocza Międzyresortowego Zespołu do Spraw Poloniii Polaków za granicą. Dokonywane są analizy porównawczeróżnych rozwiązań prawnych tej kwestiina świecie, zmierzające do wykorzystania najskuteczniejszychdla polskich wyborców za granicą sposobówgłosowania.Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagranicznychbędzie kontynuowało działania zmierzającedo zmiany polskiego prawa wyborczego i stworzeniawarunków właściwego przygotowania i przebieguwyborów za granicą.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJan BorkowskiO d p o w i e d źsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Waldemara Wronyw sprawie pacjentów cierpiącychna choroby reumatyczne (zarządzenia prezesaNFZ nr 8/2008 DGL i 15/2008 DGL) (5570)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana Waldemara Wrony, posła na <strong>Sejm</strong>RP, z dnia 7 października 2008 r., w sprawie pacjentówcierpiących na choroby reumatyczne, przekazanąprzy piśmie Pana Krzysztofa Putry, Wicemarszałka<strong>Sejm</strong>u RP, z dnia 10 października 2008 r.,znak: SPS-023-5570/08, uprzejmie proszę o przyjęcienastępujących wyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczychdo tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Odnosząc się do kwestii dotyczących unieważnieniazarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowianr 8/2008/DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmieinformuję, iż zarządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18lutego 2008 r. zmieniające zarządzenie w sprawieprzyjęcia „Szczegółowych materiałów informacyjnycho przedmiocie postępowania w sprawie zawarciaumów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejoraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenieszpitalne”, zostało uchylone w związku z wejściemw życie zarządzenia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca2008 r. w sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne.Natomiast szczegółowe zasady określające stosowanieterapii inicjującej, w tym stosowanie terapiiinicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i seroujemnymreumatoidalnym zapaleniem stawów, zostałyuregulowane w zarządzeniach prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywaniaprzez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznychprogramów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL z dnia19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,ze zm.Zarzuty podniesione w piśmie przekazanymprzez stowarzyszenia działające na rzecz osób z cho-
397robami reumatycznymi dotyczą samej istoty wprowadzeniaterapii inicjującej do programu terapeutycznego„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawówi młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawówo przebiegu agresywnym”. Terapia inicjującapolega na wskazaniu leku, od którego należy rozpoczynaćterapię. Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić,że możliwa jest ona do zastosowania wewskazaniach, w których występują cząsteczki równoważne,przy czym ta równoważność musi być potwierdzonaprzez niezależny wyspecjalizowany podmiotzajmujący się analizą farmakoekonomicznątechnologii lekowych. Status technologii inicjującejuzyskuje lek mający najniższe koszty związane z podaniemi najniższy koszt substancji z uwzględnieniemdawki leku i ilości dawek stosowanych podczasterapii oraz przewidywanego czasu leczenia. W przypadkuchorób przewlekłych bierze się pod uwagękoszt rocznej lub dłuższej terapii.Dzięki tym rozwiązaniom można rozszerzyć krągosób objętych programami terapeutycznymi, nieograniczając jednocześnie ich efektywności, orazosiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowotnychprzez publicznego płatnika. Jednym z wiodącychzałożeń wprowadzenia terapii inicjującej doprogramów zdrowotnych jest poprawa dostępu doopieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na poważneschorzenia, których koszty leczenia stanowiąznacząca pozycję w budżecie publicznego płatnika.Wydatkowanie tych środków publicznych powinnopodlegać szczególnym rygorom gospodarki finansowej,przy wykorzystaniu istniejących możliwości racjonalnegoograniczenia kosztów ponoszonych narefundację produktów leczniczych, bez szkody dlajakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.Jednocześnie należy zwrócić uwagę na zaleceniaNational Institute for Health and Clinical Exellence(NICE), angielskiej niezależnej organizacji odpowiedzialnejza przygotowanie wytycznych dotyczącychpromocji zdrowia i zapobiegania stanom chorobowym,z października 2007 r. „NICE technology appraisalguidance 130- Adalimumab, etanercept andinfliximab for the treatment of rheumatoid arthritis”,które wskazują na równoważność etanerceptu,adalimumabu i infliksymabu w terapii reumatoidalnegozapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniamipowinno się rozpoczynać terapię od najtańszej opcji.Wymienność przedmiotowych inhibitorów TNF-α zostałarównież wskazana w amerykańskich zaleceniachz czerwca 2008 r.Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, którewpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawieuchylenia zarządzeń prezesa Narodowego FunduszuZdrowia określających stosowanie terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny TechnologiiMedycznych z wnioskiem o ocenę finansowaniaze środków publicznych w terapeutycznym programiezdrowotnym „Leczenie reumatoidalnym zapaleniustawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonieniaterapii inicjującej.W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr 52/15/2008, w której rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel®),infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Humira®)w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznegoreumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnieniemwyboru w terapii inicjującej leku aktualnienajtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27października 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje postępowanie w sprawie zawarciaumowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejw ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznegoprogramu zdrowotnego „Leczenie reumatoidalnegozapalenia stawów i młodzieńczego idiomatycznegozapalenia stawów o przebiegu agresywnym”,nie określają, który z leków stosowanyw ramach tego programu uzyskał status technologiiinicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządzeniatechnologia medyczna, której zostanie nadanystatus terapii inicjującej, zostanie wskazana stosownymzarządzeniem prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącejfinansowania terapii z zastosowaniem leków biologicznychu osób z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa w ramach świadczenia „farmakoterapianiestandardowa”, uprzejmie informuję, iż zgodnieze stanowiskiem Narodowego Funduszu Zdrowiawszystkie świadczenia, które do 30 czerwca br.były rozliczane w ramach tej procedury, winny byćod 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.w sprawie określenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju leczenie szpitalne, ze zm. Wszelkienowe wnioski o sfinansowanie terapii w ramach„Świadczenie za zgodą płatnika” muszą jednak spełniaćkryteria zawarte w opisie przedmiotowegoświadczenia.Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia dostępuosobom z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzejmiewyjaśniam, że z informacji uzyskanych z AgencjiOceny Technologii Medycznych wynika, iż zostałaprzygotowana analiza weryfikacyjna efektywnościklinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu międzyinnymi zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa.Natomiast obecnie Agencja Oceny TechnologiiMedycznych oczekuje na opis programu terapeu-
398tycznego z Narodowego Funduszu Zdrowia w celuwykonania dalszej analizy ekonomicznej przedmiotowejterapii.W odpowiedzi na pytanie pana posła dotyczącezwiększenia listy nowoczesnych leków przeciwreumatycznych,które mogą znaleźć się na listach lekówrefundowanych, uprzejmie wyjaśniam, iż z uwagi nawysoki koszt leczenia inhibitorami TNF-α, oraz zewzględu na to, że leki biologiczne zwiększają zagrożenieu leczonych nimi pacjentów zachorowaniemmiędzy innymi na choroby nowotworowe i gruźlicę,leczenia biologicznego nie można zastosować u każdegopacjenta z chorobą reumatyczną. Zatem o włączeniudo leczenia decydują każdorazowo kryteriamedyczne, jakie musi spełniać pacjent, u którego mabyć zastosowana terapia lekami biologicznymi. Tegorodzaju specjalistyczne długotrwałe leczenie musibyć także prowadzone pod nadzorem lekarzy specjalistóww dziedzinie reumatologii. Stąd leczenie osóbz chorobami reumatycznymi inhibitorami TNF-αprowadzone jest w ramach terapeutycznych programówzdrowotnych.Ponadto przesyłam w załączeniu kopię odpowiedzi*) skierowanej do stowarzyszeń działających narzecz osób z chorobami reumatycznymi w związkuz wnioskiem, z dnia 31 sierpnia 2008 r., w sprawiestwierdzenia nieważności zarządzeń prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL i nr 36/2008/DGL.Mając na względzie powyżej przedstawione informacje,uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działaniapodejmowane zarówno przez ministra zdrowia orazprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia mają nacelu przede wszystkim poprawę dostępu pacjentówze schorzeniami reumatycznymi do nowoczesnychmetod leczenia oraz racjonalne wydatkowanie środkówpublicznych przeznaczonych na ten cel.Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie wyników tzw. audytu klinicznegopracowni mammograficznych (5600)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację Jarosława Matwiejuka, przesłaną przypiśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-5600/08,z dnia 10 października 2008 r., w sprawie audytu* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń <strong>Sejm</strong>u.klinicznego pracowni mammograficznych, uprzejmieproszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Kontrola jakości badań mammograficznych dokonanaw roku ubiegłym w ramach realizacji zadania„Narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych”pn. „Populacyjny program wczesnegowykrywania raka piersi”, była pierwszym krokiemw kierunku poprawy jakości do badań mammograficznychwykonywanych przez pracowniemammograficzne w naszym kraju. Kontrola byładziałaniem niezależnym i wychodzącym poza rutynowedziałania Narodowego Funduszu Zdrowia, odpowiedzialnegoza zapewnienie realizacji świadczeńw przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostępnośćoraz bezpieczeństwo.Należy podkreślić, iż wybór realizatorów programuprofilaktycznego odbywa się w ramach procedurkonkursowych, organizowanych przez fundusz, następstwemczego jest kontraktowanie z wybranymijednostkami, spełniającymi wymogi określone w stosownymzarządzeniu prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizowanychw ramach programów profilaktycznych odbywałosię na podstawie zarządzenia nr 66/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia20 września 2007 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktyczneprogramy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwalifikowanido programu spełnili wymagania określonew załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, międzyinnymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadryspecjalistycznej do realizacji badań mammograficznych,specjalistycznego wyposażenia pracownimammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy musieliwykazać się spełnieniem warunków bezpiecznegostosowania promieniowania jonizującego dlawszystkich rodzajów ekspozycji medycznej, określonychw rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)i w związku z powyższym posiadaniem zgody PaństwowejInspekcji Sanitarnej na stosowanie przeznie urządzeń mammograficznych.Wracając do przeprowadzonej w ramach „Populacyjnegoprogramu wczesnego wykrywania rakapiersi” w roku 2007 kontroli jakości badań mammograficznych,uprzejmie informuję:Kontrola jakości badań mammograficznych prowadzonabyła przez powstałe w roku 2005 dla potrzebprzedmiotowego programu wojewódzkieośrodki koordynujące (różne dla każdego województwa,po jednym ośrodku w danym regionie, usytuowanew centrach danego województwa) oraz CentralnyOśrodek Koordynujący usytuowany w CentrumOnkologii w Warszawie. W ramach powyższegoprzeprowadzono miedzy innymi:Audyt kliniczny zdjęć mammograficznych – 295ośrodków przekazało po 8 zdjęć, które zostały poddaneocenie powołanemu przez COK zespołowi ekspertówradiologów. Koordynatorem wyżej wymie-
399nionych zadań został Centralny Ośrodek Koordynujący.Wyniki audytu oceniającego jakość badań mammograficznych,realizowanych przez pracowniemammograficzne, zostały upublicznione 7 października2008 r. na stronie internetowej CentralnegoOśrodka Koordynującego pod adresem: http://www.profilaktvkaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.html.Wcześniej wyniki audytu były przekazywane przezWOKi do oddziałów wojewódzkich NFZ.Wyniki kontroli stanowić miały materiał do dokonaniawstępnej diagnozy sytuacji w zakresie poziomujakościowego wykonywanych w ramach programubadań mammograficznych. Następnym etapemprzeprowadzonego audytu była powtórna ocenajednostek pod kątem wprowadzania przez nie zaleceńpokontrolnych, mających na celu poprawę jakościrealizowanych przez nich badań. Mając powyższena uwadze, do końca listopada 2008 r. trwa rekontrolaświadczeniodawców negatywnie ocenionychw roku 2007 pod kątem spełnienia przez jednostkizaleceń pokontrolnych oraz wyeliminowaniaprzez nie stwierdzonych nieprawidłowości.Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związkuz informacjami prasowymi, dotyczącymi wynikówkontroli pracowni mammograficznych, NarodowyFundusz Zdrowia, jako podmiot odpowiedzialny zaprawidłową realizację badań mammograficznych,w ramach programu poinformował na stronie internetowejo możliwości uzyskania przez pacjentki kopiidokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammograficznego)na podstawie art. 18 ustawy z dn. 30sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. 07.14.89, z późn.zm).Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwościco do jakości zdjęcia, pacjentka może zweryfikowaćwynik badania w pracowni mammograficznej. Jeślijakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracowniapowinna powtórzyć badanie.W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badaniamammograficznego z jakichś względów jest niemożliwa,pacjentka mająca uzasadnione obawy co dostanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzemonkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją nadalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymagaskierowania od lekarza pierwszego kontaktu).Jednocześnie należy wspomnieć, iż w związkuz wykazaną w trakcie audytu niewłaściwą jakościązdjęć mammograficznych, wskazującą na brak prawidłowegoprzygotowania kadry specjalistycznej dorealizacji badań skryningowych, w roku bieżącymprowadzone są przez WOK-i szkolenia specjalistycznedla kadry realizującej badania mammograficzne.Do chwili obecnej przeszkolono prawie 50% personeluspecjalistycznego wykonującego przedmiotowebadania, w tym prawie 700 techników elektroradiologiioraz około przeszło 300 lekarzy radiologówW związku z przeprowadzonymi kontrolamiw roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy podkątem przekazywania przez WOK-i do oddziałówNarodowego Funduszu Zdrowia wyników przeprowadzonychkontroli, z której wynikało, że większośćośrodków na bieżąco informowała oddziały wojewódzkieNFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie ministerzdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy pomiędzyNarodowym Funduszem Zdrowia i WOK--ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wykorzystaniawyników kontroli w trakcie kontraktowaniaświadczeń na rok 2009.Uzupełniając powyższe, informuję o działaniachpodjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwaoraz jakości badań mammograficznych przez PaństwowąInspekcję Sanitarną. I tak w związku z wejściemPolski do Unii Europejskiej zostały wdrożonewymagania unijne dotyczące ochrony radiologicznej,w tym także aparatów mammograficznych.W następstwie dokonanych w roku 2007 przez PaństwowąInspekcję Sanitarną kontroli, na podstawiedecyzji administracyjnych wydawanych przez inspekcję,5 aparatów mammograficznych, w tym 3w woj. wielkopolskim, zostało wycofanych z użytku.Jednocześnie, mając na uwadze bezpieczeństwooraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,uprzejmie informuję o uruchomieniu kształceniaw zawodzie elektroradiolog na poziomie studiówwyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie studiówwyższych w zakresie elektroradiologii realizowanejest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgoszczyoraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa transformacjakształcenia w znaczący sposób wpłynie najakość wykonywanych usług diagnostycznych w zakresieelektroradiologii.Odnosząc się do pytania dotyczącego utraty zaufaniakobiet polskich do badań mammograficznych,aby powyższemu zapobiec, nadal kontynuowanebędą przez WOK-i działania zachęcające kobietydo udziału w programie oraz organizowane będą akcjeinformacyjne mające na celu uspokojenie pacjentekzgłaszających się z wątpliwościami co do uzyskanegow ramach skryningu wyniku badania.Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczącegoczasu oczekiwania kobiety, u której wykryto chorobę,do specjalisty, uwzględniając w tym przypadkulekarza onkologa, uprzejmie informuję, że zgodnie zart. 57 ust. 2 pkt 5 ustawy o świadczeniach opiekizdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,skierowanie nie jest wymagane do uzyskania ambulatoryjnychświadczeń specjalistycznych z zakresuonkologii. Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgodniez art. 29 przywołanej ustawy świadczeniobiorcama prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającegoambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych spośródświadczeniodawców posiadających umowyo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwiadokonanie wyboru świadczeniodawcy, u któregoczas oczekiwania na określone świadczenie opiekizdrowotnej jest najkrótszy. Narodowy FunduszZdrowia zobowiązany jest do udzielania świadczeniobiorcom,na ich żądanie, informacji na temat list
400oczekujących i średniego czasu oczekiwania, któreto zadania realizuje w szczególności poprzez bezpłatnąlinię telefoniczną (0800 132 648). Ponadto,informuję, że dane na temat liczby osób oraz czasuoczekiwania dostępne są na stronie internetowejNFZ pod adresem: WWW.nfz,gov.pl w zakładce: listaoczekujących na świadczenia opieki zdrowotnej.W świetle powyższego deklaruję dalsze monitorowaniepodejmowanych działań naprawczych, któredoprowadzą do uporządkowania sytemu w przedmiotowymzakresie, co wpłynie korzystnie na podniesieniejakości wczesnej diagnostyki raka piersi,realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskipodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie groźby pojawienia siękryzysu gospodarczego (5602)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 10 października 2008 r. nr SPS-023--5602/08, zawierające interpelację pana posła dr. JarosławaMatwiejuka dotyczącą groźby pojawieniasię kryzysu gospodarczego w Polsce, pragnę przekazaćna ręce Pana Marszałka stanowisko MinisterstwaFinansów w przedmiotowej sprawie.Pytanie 1. Jakie kroki podejmie pan w celu zapobiegnięciawystąpienia kryzysu w Polsce?Począwszy od końca lipca 2007 r. zaczęła rosnąćświadomość większego ryzyka na międzynarodowychrynkach finansowych związanego z kryzysemna rynku kredytów hipotecznych w segmencie subprime(tj. udzielanych gospodarstwom domowymnależącym do grupy wysokiego ryzyka kredytowego)w USA. W bieżącym roku kryzys finansowy, zacząłsię stopniowo pogłębiać i objął swoim zasięgiemrównież kraje europejskie.W związku z ograniczeniem zaufania do rynkufinansowego, w ocenie Ministerstwa Finansów niezbędnejest w dalszym ciągu bardzo uważne monitorowaniesytuacji na krajowym i międzynarodowychrynkach finansowych, co Ministerstwo Finansówczyni we współpracy z innymi instytucjami tworzącymitzw. sieć bezpieczeństwa finansowego. MinisterstwoFinansów bierze również czynny udziałw toczących się na forum Unii Europejskiej pracachw zakresie stabilności finansowej i zarządzania kryzysowego,które zostały zintensyfikowane w kontekścieobecnych zawirowań na światowych rynkachfinansowych, wynikających z kryzysu subprime.W celu realizacji ww. zadań w grudniu 2007 r.powstał Komitet Stabilności Finansowej, w składktórego wchodzą minister finansów (jako przewodniczący),prezes Narodowego Banku Polskiego i przewodniczącyKomisji Nadzoru Finansowego. KomitetStabilności Finansowej dokonuje bieżącej oceny sytuacjiw krajowym systemie finansowym i na rynkachmiędzynarodowych; ponadto w ramach komitetuna bieżąco dokonywana jest wymiana informacjipomiędzy Komisją Nadzoru Finansowego, NarodowymBankiem Polskim i Ministerstwem Finansów.Informacje o pracach komitetu mogą zostaćpodane do publicznej wiadomości. Ze względu jednakna wrażliwość informacji, które mogą być przekazywaneprzez komitet, decyzje w tym zakresie,podobnie jak inne decyzje komitetu, wymagać będąjednomyślności. Informacje z uwzględnieniem zakresuich ustawowej ochrony zamieszczane są nastronie internetowej Ministerstwa Finansów.W dniu 13 października 2008 r. odbyło się w MinisterstwieFinansów spotkanie członków KomitetuStabilności Finansowej z prezesami banków zrzeszonychw Związku Banków Polskich. Minister finansówpoinformował uczestników posiedzenia o pakiecieaktów prawnych, które wraz z zaproponowanymwcześniej przez NBP pakietem zaufania wzmocniąstabilność krajowego systemu finansowego.W skład powyższego pakietu wchodzą:— ustawa o Komitecie Stabilności Finansowej,— zmiana ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym,— projektowana ustawa o instrumentach wsparciadla instytucji finansowych.Celem ustawy o Komitecie Stabilności Finansowejjest ustawowe określenie zasad współpracy,w tym wymiany informacji (jawnych i niejawnych),pomiędzy głównymi instytucjami sieci bezpieczeństwafinansowego (MF, NBP i KNF) oraz działańpodejmowanych na rzecz wspierania stabilności finansowej,w tym koordynacji działań członków komitetuw sytuacji bezpośredniego zagrożenia tejstabilności. Ustawa o Komitecie Stabilności Finansowejzostała przyjęta przez <strong>Sejm</strong> RP w dniu 17 października2008 r. i obecnie będzie przedmiotem obradSenatu RP.Zmiana ustawy o BFG umożliwia zwiększeniepoziomu ochrony depozytów do równowartości50 000 euro (ok. 175 000 zł).Ustawa o instrumentach wsparcia dla instytucjifinansowych określi natomiast warunki i tryb udzielaniaprzez Skarb Państwa wsparcia instytucjom finansowym,przeznaczonego na przedsięwzięcia mającena celu przywrócenie płynności finansowej.Pytanie 2. Czy obecny wzrost gospodarczy pozwolina utrzymanie stabilizacji na rynku?W związku z prognozowanym spowolnieniem gospodarczymw krajach europejskich, będącym bez-
401pośrednim skutkiem rozprzestrzenienia się kryzysufinansowego w Europie należy się spodziewać, żerównież gospodarkę Polski czeka spowolnienie tempawzrostu gospodarczego w nadchodzącym roku.Biorąc pod uwagę powyższe, bardzo prawdopodobnajest korekta w dół rządowych prognoz wzrostu gospodarczegodla Polski w porównaniu z założeniamimakroekonomicznymi do ustawy budżetowej na2009 r. Należy podkreślić, że na etapie tworzeniaprognoz makroekonomicznych do ustawy budżetowejw sierpniu br., nie było jeszcze wyraźnych sygnałówkryzysu finansowego w Europie, a w związkuz tym prognozy makroekonomiczne dla krajóweuropejskich nie uwzględniały negatywnego wpływukryzysu na sferę realną.Warty podkreślenia jest fakt, że fundamenty polskiejgospodarki są stabilne. W I półroczu 2008 r.tempo wzrostu gospodarczego wyniosło 5,9% r/r wobec6,7% w 2007 r. Głównym czynnikiem wzrostubył popyt krajowy, który zwiększył się w tym okresieo 6,1%, przy ujemnym wkładzie we wzrost eksportunetto (-0,5 pkt proc.). Wysokie tempo wzrostupopytu krajowego jest efektem zarówno wysokiegotempa wzrostu nakładów brutto na środki trwałeoraz znaczącego tempa wzrostu popytu konsumpcyjnegogospodarstw domowych. Wysokie tempowzrostu nakładów brutto na środki trwałe jest skutkiemm.in. dość znaczącego napływu bezpośrednichinwestycji zagranicznych (FDI), wysokiego stopniawykorzystania mocy produkcyjnych, utrzymującejsię korzystnej sytuacji finansowej przedsiębiorstworaz cyklu inwestycyjnego. Popyt konsumpcyjny gospodarstwdomowych w I półroczu br. odnotowałbardzo wysokie tempo wzrostu (5,6%), głównie naskutek pozytywnych tendencji na rynku pracy. Zarównozatrudnienie, jak i wynagrodzenia rosnąw szybkim tempie, przekładając się na konsekwentnąpoprawę sytuacji dochodowej gospodarstw domowych.Pozytywnym impulsem dla spożycia gospodarstwdomowych było także dalsze obniżenie odstycznia 2008 r. stawki składki rentowej, co wpłynęłona zmniejszenie klina podatkowego. Na podstawiedostępnych informacji dotyczących kształtowaniasię indykatorów krótkookresowych, w II połowie2008 r. oczekuje się dalszego spowolnienia realnegotempa wzrostu PKB w porównaniu z 2007 r. (choćwciąż utrzyma się ono na wysokim poziomie). Produkcjasprzedana przemysłu we wrześniu br. wzrosłao 7,0% r/r wobec spadku o 3,7% r/r w sierpniu br.,a produkcja budowlano-montażowa była we wrześniubr. wyższa o 13,2% (wobec 5,8% r/r w sierpniubr.). Sprzedaż detaliczna wzrosła o 11,6% r/r wewrześniu w porównaniu z 7,7% tempem wzrostuw sierpniu. W 2009 r. oczekuje się dalszego spowolnieniawzrostu tempa wzrostu gospodarczego naskutek spowolnienia zarówno tempa wzrostu popytukrajowego, jak i eksportu. Skala spowolnieniawzrostu w Polsce jest jednak dużo mniejsza niżw innych krajach europejskich, w których mamy doczynienia ze stagnacją lub nawet recesją. Przy czym,ze względu na trudne do oszacowania skutki kryzysufinansowego, prognozy tempa wzrostu w poszczególnychkrajach są obarczone dużą niepewnością.Potwierdzeniem tego faktu mogą być znaczące różniceprognoz wzrostu na 2009 r. między różnymiośrodkami prognostycznymi. Dla przykładu, znacząceróżnice występują w prognozach wzrostu gospodarczegow 2009 r. dla gospodarki USA: od -0,5%(Komisja Europejska) do 1,0% (Instytuty Niemieckie)oraz dla UGW: od 0,2% (Komisja Europejska)do 0,6% (Międzynarodowy Fundusz Walutowy).W związku z powyższym, także prognozy tempawzrostu w 2009 r. dla Polski mogą się istotnie różnićpomiędzy poszczególnymi ośrodkami prognostycznymi.Dane dotyczące 2008 r. w zakresie rynku pracywskazują, że bieżący rok jest okresem równie wysokiegowzrostu zatrudnienia, jak obserwowanyw 2007 r. W I półroczu br. przeciętne zatrudnieniew gospodarce narodowej w skali roku wzrosło o 4,1%,natomiast w przedsiębiorstwach w okresie styczeń– wrzesień br. o 5,2%. Szacuje się, że w 2008 r. przeciętnaliczba zatrudnionych w sektorze przedsiębiorstwwzrośnie o 4,7%, a w całej gospodarce tempowzrostu zatrudnienia wyniesie 3,3%. Obserwowanemuwysokiemu popytowi na pracę towarzyszyznaczny spadek bezrobocia. Na koniec września br.stopa bezrobocia rejestrowanego spadła do 8,9%,a liczba bezrobotnych do 1376,6 tys. osób (spadeko 401,2 tys. osób).Rok 2008 to kolejny, po 2007 r., okres wysokiegowzrostu przeciętnego wynagrodzenia. W I półroczubr. przeciętna płaca w gospodarce narodowej byłao 10,9% wyższa niż przed rokiem (realnie o 6,4%).W sektorze przedsiębiorstw w okresie I–III kw. br.przeciętne wynagrodzenie wzrosło o 11,3%, co oznacza,że nawet po uwzględnieniu wzrostu cen towarówi usług konsumpcyjnych przedsiębiorstwa zanotowałybardzo wysoki realny wzrost wynagrodzeń(6,6%). Szacuje się, że w 2008 r. przeciętne wynagrodzeniew gospodarce narodowej wzrośnie o 10,9%(realnie o 6,4%), w tym w sektorze przedsiębiorstwo 11,0% (realnie o 6,5%).W pierwszych ośmiu miesiącach 2008 r. Polskacieszyła się nadal dużym zainteresowaniem inwestorówzagranicznych, a napływ środków w ramachrachunku kapitałowego i finansowego wyniósł ok.28,9 mld EUR. Skala napływu kapitału pozwoliłana bezproblemowe finansowanie nierównowagiw obrotach bieżących, a do korzystnych zjawisk należyzaliczyć fakt, że deficyt był w większości finansowanykapitałem długoterminowym (napływ nettoinwestycji bezpośrednich i środków klasyfikowanychna rachunku kapitałowym).W przyszłym roku korzystna sytuacja wewnętrznapowinna się utrzymać, łagodząc tym samymoczekiwane spowolnienie dynamiki polskiego eksportu,co powinno ograniczyć skalę spowolnieniawzrostu w Polsce. Jednocześnie polski rząd podjąłdziałania ukierunkowane na utrzymanie stosunkowowysokiego tempa wzrostu gospodarczego. Jednąz inicjatyw rządu jest reforma podatku dochodowe-
402go od osób fizycznych, która przełoży się na zmniejszenieefektywnego obciążenia podatkowego poprzezwprowadzenie nowej skali podatkowej oraz planowaneułatwienia w rozliczaniu podatku VAT.Rząd podjął też działania mające ułatwić procespozyskiwania środków z funduszy europejskich.Umożliwienie bardziej efektywnego oraz terminowegowykorzystania środków unijnych wspierającychrozwój kraju jest celem projektu ustawy o zmianieniektórych ustaw w związku z wdrażaniem funduszystrukturalnych i Funduszu Spójności, który19 sierpnia 2008 r. został przyjęty przez Radę Ministrów.Zaproponowane w projekcie ustawy zmianymają na celu zapewnienie sprawności wykorzystaniaśrodków pochodzących z budżetu Unii Europejskieji efektywności ich wydatkowania. Najwięcejnowych rozwiązań pojawiło się w ustawie o zasadachprowadzenia polityki rozwoju i ustawie o finansachpublicznych. Doprowadzono m.in. do uspójnieniaprzepisów obu ustaw w zakresie programowaniawieloletniego i ich zgodności ze średniookresowąstrategią rozwoju kraju. Aby system był bardziejprzyjazny dla beneficjentów, wprowadzonotakże lub udoskonalono niektóre instrumenty prawne.Powołano ponadto zespół ekspertów ds. upraszczaniaprocedur wdrażania funduszy strukturalnychprzy ministrze rozwoju regionalnego. Powyższedziałania rządu powinny przełożyć się na stosunkowowysoki popyt wewnętrzny (konsumpcyjnyi inwestycyjny) w przyszłym roku.Mimo zatem że w przyszłym roku oczekuje sięspowolnienia tempa wzrostu gospodarczego w Polsce,powyżej omówione działania rządu powinny pomócw utrzymaniu relatywnie wysokiego tempawzrostu gospodarczego w Polsce w porównaniu z innymigospodarkami europejskimi, w których możliwajest stagnacja, a nawet recesja.Pytanie 3 i 4: Czy w przypadku wystąpienia recesjina rynku rząd przewiduje dofinansowanie niektórychsektorów gospodarki? Jeśli tak, to kwotąw jakiej wysokości i jakie sektory zostaną dofinansowane?Zdaniem Ministerstwa Gospodarki (stanowiskoto popiera także Ministerstwo Finansów), ze względuna mocne fundamenty gospodarki polskiej, kryzysna rynku globalnym nie spowoduje recesji w naszymkraju. Stanowisko takie podziela także wieleorganizacji międzynarodowych prezentującychwłasne prognozy gospodarcze. M.in. Bank Światowyw ostatnim raporcie opublikowanym w bieżącymtygodniu przewiduje dla Polski tempo wzrostuPKB w roku bieżącym w wysokości 5,4%, a w 2009 r.– 4,0%. Bank Światowy ocenia, że Polska ma stabilnefundamenty gospodarcze, silny system finansowy,a czynnikiem wzmacniającym jest mapaprzyjęcia euro.Nie ulega wątpliwości, że skutkiem globalnegokryzysu będzie spowolnienie naszej gospodarki, niemniejjednak ani Ministerstwo Finansów, ani MinisterstwoGospodarki nie przewiduje wystąpienia recesjiw naszej gospodarce. Nawet najbardziej pesymistyczneoceny analityków wskazują na wzrostPKB w przyszłym roku w granicach ok. 3%. Tempoto będzie jednak znacznie wyższe niż średnia unijna,co nie zakłóci postępującego procesu konwergencjirealnej. W takiej sytuacji trudno oczekiwać przygotowywanianadzwyczajnych pakietów pomocy dlaposzczególnych sektorów gospodarki, a tym bardziejokreślać ich listę i deklarować kwoty pomocy.Jednocześnie pragniemy zwrócić uwagę, że regułykonkurencji na wspólnym rynku wykluczają co dozasady dofinansowywanie przedsiębiorstw ze środkówpublicznych, z wyjątkiem pomocy restrukturyzacyjnej,poddanej unijnym regulacjom i pod ścisłąkontrolą Komisji Europejskiej.Warszawa, dnia 3 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-KurowskaO d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację posła Andrzeja Szlachtyw sprawie rządowych planów dywersyfikacjidostaw ropy i gazu ziemnego do Polski (5620)W odpowiedzi na pismo z dnia 10 października2008 r. (znak: SPS-023-5620/08), przy którym przesłanazostała interpelacja pana posła AndrzejaSzlachty w sprawie rządowych planów dywersyfikacjidostaw ropy i gazu ziemnego do Polski, przedstawiamponiższe informacje w sprawach poruszonychprzez pana posła.Mając na względzie możliwą niestabilność dostawsurowców energetycznych z kierunku wschodniego,Polska, podobnie jak większość krajów UniiEuropejskiej, podjęła działania zmierzające do uniezależnieniasię od dostaw surowców energetycznychz jednego źródła. W ramach realizacji polityki dywersyfikacjikierunków i źródeł dostaw ropy naftowejPolska jest zaangażowana w prace związanez projektem utworzeniu korytarza do transportu ropynaftowej z rejonu Morza Kaspijskiego na rynki międzynarodowebiegnącego przez Azerbejdżan, Gruzję,Ukrainę i Polskę, który stanowiłby alternatywny kierunekdostaw ropy naftowej (część powyższego projektustanowi projekt Odessa – Brody – Płock – Gdańsk).Projekt rurociągu Odessa – Brody – Płock –Gdańsk, w przypadku jego realizacji, stałby się łącznikiemistniejących systemów rurociągowych w regionieMorza Kaspijskiego i Europie Środkowej,tworząc zintegrowany Euroazjatycki KorytarzTransportu Ropy Naftowej (EAKTR). Plan rozwojuprojektu EAKTR przewiduje, poprzez modernizacjęistniejącej i budowę nowej infrastruktury przesyłowej,stworzenie systemu dostaw kaspijskiej ropynaftowej do rafinerii w Polsce, a także w dalszej per-
4031) Według danych zatwierdzonych przez Norwegian PetroleumDirectoriate, wielkość zasobów złóż, w których PGNiG nabyłudziały, szacowana jest na około: 35,8 mld m3 gazu ziemnego,18,3 mln m3 ropy naftowej i kondensatu oraz 5,8 mln tonNGL (Natural Gas Liquids).spektywie w Niemczech, Czechach, Słowacji, i byćmoże Austrii, a także poprzez port w Gdańsku eksportropy do dowolnego miejsca przeznaczenia.W czasie ostatniego szczytu energetycznego, któryodbywał się w dniu 23 maja 2008 r. w Kijowie,prezydenci Azerbejdżanu, Gruzji, Litwy, Polski i Ukrainyzadeklarowali przyspieszenie wdrożenia idei korytarzaw życie poprzez stworzenie sprzyjającychwarunków dla tej inwestycji na terytoriach własnychkrajów. Także polskie spółki sektora naftowegoPKN Orlen SA oraz Grupa Lotos SA prowadząszereg działań w zakresie uzyskania dostępu dowłasnych źródeł ropy naftowej, a tym samym dywersyfikacjidostaw surowca. PKN Orlen SA zamierzaw krótkim okresie rozpocząć starania o uzyskaniekoncesji wydobywczych w Egipcie i Libii orazprac geologicznych w Emiratach Arabskich. Ponadto,w kwietniu br. PKN Orlen SA stał się właścicielem45% udziału w koncesjach na poszukiwaniei wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego w łotewskiejstrefie ekonomicznej Morza Bałtyckiego. NatomiastGrupa Lotos SA koncentruje swoje działania w zakresiedywersyfikacji dostaw na terenie szelfu norweskiego.Spółka jest w trakcie procedury kwalifikacyjnej do uzyskaniaod rządu norweskiego licencji uprawniającej doubiegania się o złoża ropy z tego obszaru.Odnosząc się do kwestii dywersyfikacji dostawgazu ziemnego do Polski, pragnę poinformowaćpana posła, że w chwili obecnej polskie przedsiębiorstwaenergetyczne zaangażowane są w projekt budowygazociągu Baltic Pipe i Skanled oraz terminalagazu skroplonego w Świnoujściu.W lutym 2007 r. PGNiG SA za cenę 360 mln USDnabył 15% udziałów w licencjach PL212, PL212Bi PL262 zawierających złoża Skarv, Snad i Idun nanorweskim szelfie kontynentalnym 1) . Zgodnie z szacunkamiPGNiG SA nakłady inwestycyjne na rozwójzłóż wyniosą ok. 5 mld USD, z czego nakładyinwestycyjne PGNiG SA ok. 600 mln. USD.W ramach realizacji koncepcji umożliwienia dostawgazu ziemnego pochodzącego ze złóż norweskichdo Polski, PGNiG SA zaangażował się w projektbudowy gazociągu Skanled. PGNiG SA objął15% udziałów w konsorcjum Skanled budującym gazociągz Norwegii do Szwecji i Danii oraz zarezerwowałw nim dla siebie przepustowość. Na rok 2012/2013 planowane jest oddanie gazociągu do użytku.Kolejnymi elementami infrastruktury transportowej,które umożliwią przesył gazu do Polski, będą:duński system przesyłowy i gazociąg Baltic Pipe.Planowana długość gazociągu w rozważanych wariantachwynosi od 230 do 280 km, w zależności odwyboru lokalizacji. Gazociąg ma przebiegać przezduńskie i polskie wody terytorialne oraz niemieckąwyłączną strefę ekonomiczną. Lądowa część gazociąguw Polsce wyniesie 4 km (przy założeniu, żepunkt wyjścia będzie usytuowany w pobliżu Niechorza),albo 40 km (punkt wyjścia w okolicach miejscowościPłoty). Docelowo za pośrednictwem BalticPipe ma trafić do Polski ok. 3 mld m 3 gazu rocznie.W celu realizacji projektu Baltic Pipe współpracująnastępujące spółki: PGNiG SA, polski operatorsystemu przesyłowego OGP Gaz-System SA i duńskioperator systemu przesyłowego Energinet.dk.W dniu 28 maja br. podpisana została umowaz duńską firmą inżynieryjną Ramboll. Do zakresuprac firmy Ramboll należy m.in. przygotowanie doprzeprowadzenia badania dna morskiego oraz wyznaczenietrasy przebiegu gazociągu, wstępne projektowanie,a także przygotowanie do przeprowadzeniamiędzynarodowych procedur środowiskowychEIA/ESPOO dla podmorskiego odcinka gazociągu.Ponadto, PGNiG SA w dniu 2 czerwca br. podpisałoumowę ze swoją spółką zależną Investgas SA na przeprowadzenieprac m.in. w zakresie projektowaniaoraz uzyskiwania zgód środowiskowych i administracyjnychdla odcinka lądowego po stronie polskiej.Rozpoczęcie budowy gazociągu Baltic Pipe planowanejest na I kwartał 2012 r., a oddanie gazociągudo użytku na I kwartał 2013 r.W wymienionych wyżej działaniach PGNiG SAma pełne poparcie rządu polskiego.Odnosząc się projektu budowy terminala LNGw Świnoujściu, chciałbym podkreślić, że w 2006 r.międzynarodowe konsorcjum firm doradczychopracowało „Studium wykonalności i założeńtechniczno-ekonomicznych importu skroplonegogazu ziemnego LNG do Polski”. W ramach studiumprzeprowadzono analizy techniczne, organizacyjne,finansowe, prawne i społeczno-ekonomiczne.Szacunkowy koszt budowy terminala took. 450 mln euro.W dniu 17 kwietnia 2007 r. na potrzeby realizacjiinwestycji został powołana spółka celowa PolskieLNG sp. z o.o. z siedzibą w Świnoujściu, której zadaniemjest zarządzanie i nadzorowanie przebiegieminwestycji budowy terminala LNG. Spółka jestw 100% własnością PGNiG SA. W pierwszym etapienowo powołana spółka odpowiedzialna jest m.in. zauzyskanie zgód i pozwoleń administracyjnych umożliwiającychbudowę terminala LNG oraz wykonaniedokumentacji techniczno-ekonomicznej. Następniespółka dokona wyboru generalnego wykonawcy inwestycji,któremu zostanie zlecona budowa terminalado odbioru, regazyfikacji i przesyłania do sieciskroplonego gazu ziemnego 2) .2) W kwietniu 2007 r., zespół Akademii Morskiej w zakończyłprace nad „Studium wykonalności dla projektu Budowa falochronuosłonowego portu zewnętrznego w Świnoujściu”,w ramach którego przeprowadzono wszechstronną analizęzmierzającą do przyjęcia optymalnego kształtu i parametrówfalochronu. Na podstawie wyników badań przyjęto wariantoptymalny budowy falochronu osłonowego pod względemukształtowania przestrzennego. Budowa falochronu planowanajest w latach 2009–2011.
404W planach inwestycyjnych Zarządu MorskichPortów Szczecin i Świnoujście SA do 2015 r. zawartoprojekt budowy nabrzeża statkowego wraz z infrastrukturątowarzyszącą, który ma być realizowanyw latach 2009–2011.W dniu 10 stycznia 2008 r. podpisana zostałaumowa pomiędzy Polskie LNG sp. z o.o. a SNC-LavalinServices Ltd., zwycięzcą przetargu na wykonanieprojektu terminala w Świnoujściu. O wyborzeŚwinoujścia (jako lokalizacji terminala) zadecydowałauregulowana sytuacja prawna gruntów podbudowę terminala oraz niższe koszty budowy terminala.Istotnym czynnikiem była również krótszadroga transportu skroplonego gazu ziemnego, a takżewiększe zapotrzebowanie na gaz w regionie, związanez bliskością dużych zakładów przemysłowych.W chwili obecnej PGNiG SA prowadzi rozmowyw sprawie podpisania kontraktu długoterminowegona dostawy skroplonego gazu ziemnego. Potencjalnymikierunkami dostaw mogą być Afryka Północna,Bliski i Środkowy Wschód oraz Norwegia.Oddanie przedmiotowego terminala do użytkuplanowane jest na rok 2014.Pragnę poinformować pana posła, że w dniu 19sierpnia 2008 r. Rada Ministrów w uchwale w sprawiedziałań mających na celu dywersyfikację dostawgazu ziemnego do Polski postanowiła, że całośćudziałów w spółce Polskie LNG, która ma zbudowaćterminal, przejmie OGP Gaz-System SA. Zdaniemrządu RP, przejęcie przez OGP Gaz-System SA,a więc podmiotu pełniącego funkcję operatora systemuprzesyłowego gazowego i w pełni kontrolowanegoprzez Skarb Państwa, jest korzystniejsze z punktuwidzenia zapewnienia właściwej realizacji omawianegoprzedsięwzięcia. Tym samym decyzja o przejęciuodpowiedzialności za budowę terminala naOGP Gaz-System SA jest decyzją rządu RP, a niekonkretnego przedsiębiorstwa.Wyrażam nadzieję, że przedstawione wyżej informacjeuzna pan poseł za satysfakcjonujące i wyczerpujące.Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiegow sprawie ogólnopolskiego „Programuwczesnego wykrywania raka piersi” (5632)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Łukasza Zbonikowskiego,przesłaną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS--023-5632/08, z dnia 15 października 2008 r., w sprawieogólnopolskiego „Programu wczesnego wykrywaniaraka piersi” uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Kontrola jakości badań mammograficznych dokonanaw roku ubiegłym w ramach realizacji zadania„Narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych”pn. „Populacyjny program wczesnegowykrywania raka piersi” była pierwszym krokiemw kierunku poprawy jakości badań mammograficznychwykonywanych przez pracownie mammograficznew naszym kraju. Kontrola była działaniemniezależnym i wychodzącym poza rutynowedziałania Narodowego Funduszu Zdrowia odpowiedzialnegoza zapewnienie realizacji świadczeńw przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostępnośćoraz bezpieczeństwo.Należy podkreślić, iż wybór realizatorów programuprofilaktycznego odbywa się w ramach procedurkonkursowych organizowanych przez fundusz, następstwemczego jest kontraktowanie z wybranymijednostkami spełniającymi wymogi określone w stosownymzarządzeniu prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizowanychw ramach programów profilaktycznych odbywałosię na podstawie zarządzenia nr 66/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia20 września 2007 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktyczneprogramy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwalifikowanido programu spełnili wymagania określonew załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, międzyinnymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadryspecjalistycznej do realizacji badań mammograficznych,specjalistycznego wyposażenia pracowni mammograficznej.Ponadto świadczeniodawcy musieliwykazać się spełnieniem warunków bezpiecznegostosowania promieniowania jonizującego dla wszystkichrodzajów ekspozycji medycznej określonychw rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25 września2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)i w związku z powyższym posiadaniem zgody PaństwowejInspekcji Sanitarnej na stosowanie przeznich urządzeń mammograficznych.Wyniki audytu oceniającego jakość badań mammograficznychrealizowanych przez pracowniemammograficzne zostały upublicznione 7 października2008 r. na stronie internetowej CentralnegoOśrodka Koordynującego – pod adresem: http://www.profilaktykaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.html. Wcześniej wyniki audytu były przekazywaneprzez wojewódzkie ośrodki koordynujące do oddziałówwojewódzkich NFZ.Ponieważ w świetle obowiązujących przepisówwyniki audytu nie mogły stanowić podstawy prawnejdo wykluczenia jednostki z realizacji badańmammograficznych, wykorzystane jednak zostaływ celu podjęcia działań naprawczych w zakresie po-
405prawy poziomu jakościowego wykonywanych w ramachprogramu badań mammograficznych. I takw świetle powyższego w roku bieżącym odbywa siępowtórna ocena jednostek pod kątem wprowadzaniaprzez nie zaleceń pokontrolnych mających nacelu poprawę jakości realizowanych przez nie badań.Mając powyższe na uwadze, do końca listopada2008 r. trwa rekontrola świadczeniodawców negatywnieocenionych w roku 2007 pod kątem spełnieniaprzez jednostki zaleceń pokontrolnych oraz wyeliminowaniaprzez nie stwierdzonych nieprawidłowości.Należy wspomnieć, że 4 grudnia 2008 r. odbędziesię spotkanie organizowane przez CentralnyOśrodek Koordynujący mające na celu podsumowaniewyników powtórnych kontroli oraz ponownieprzeprowadzonego w roku bieżącym audytu klinicznegozdjęć mammograficznych. Oddziały NarodowegoFunduszu Zdrowia oczekują na wyniki kontroli,by je wykorzystać w trakcie kontraktowania świadczeńprofilaktycznych na rok następny.Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związkuz informacjami prasowymi dotyczącymi wynikówkontroli pracowni mammograficznych NarodowyFundusz Zdrowia jako podmiot odpowiedzialny zaprawidłową realizację badań mammograficznychw ramach programu poinformował na stronie internetowejo możliwości uzyskania przez pacjentki kopiidokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammograficznego)na podstawie art. 18 ustawy z dnia 30sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm).Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwościco do jakości zdjęcia pacjentka może zweryfikowaćwynik badania w pracowni mammograficznej. Jeślijakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracowniapowinna powtórzyć badanie.W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badaniamammograficznego z jakichś względów jest niemożliwa,pacjentka mająca uzasadnione obawy co dostanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzemonkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją nadalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymagaskierowania od lekarza pierwszego kontaktu).Jednocześnie informuję, iż w związku z prowadzonąkontrolą jakości zdjęć mammograficznychwskazującą na brak prawidłowego przygotowaniakadry specjalistycznej do realizacji badań skryningowychw roku bieżącym prowadzone są przezWOK-i szkolenia specjalistyczne dla kadry realizującejbadania mammoraficzne. Do chwili obecnejprzeszkolono prawie 50% personelu specjalistycznegowykonującego przedmiotowe badania, w tym prawie700 techników elektroradiologii oraz około przeszło300 lekarzy radiologów.W związku z przeprowadzonymi kontrolamiw roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy podkątem przekazywania przez WOK-i do oddziałówNarodowego Funduszu Zdrowia wyników przeprowadzonychkontroli, z której wynikało, że większośćośrodków na bieżąco informowała oddziały wojewódzkieNFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie ministerzdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy pomiędzyNarodowym Funduszem Zdrowia i WOK--ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wykorzystaniawyników kontroli w trakcie kontraktowaniaświadczeń na rok 2009.Uzupełniając powyższe, informuję o działaniachpodjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwaoraz jakości badań mammograficznych przez PaństwowąInspekcję Sanitarną. I tak, w związku z wejściemPolski do Unii Europejskiej zostały wdrożonewymagania unijne dotyczące ochrony radiologicznej,w tym także aparatów mammograficznych.W następstwie dokonanych w roku 2007 przez PaństwowąInspekcję Sanitarną kontroli na podstawiedecyzji administracyjnych wydawanych przez inspekcję5 aparatów mammograficznych, w tym 3w województwie wielkopolskim, zostało wycofanychz użytku.Jednocześnie mając na uwadze bezpieczeństwooraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,uprzejmie informuję o uruchomieniu kształceniaw zawodzie elektroradiologa na poziomie studiówwyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie studiówwyższych w zakresie elektroradiologii realizowanejest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgoszczyoraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa transformacjakształcenia w znaczący sposób wpłynie najakość wykonywanych usług diagnostycznych w zakresieelektroradiologii.Odpowiadając na pytanie dotyczące finansowaniapowtórnych badań, informuję, że wszystkie badaniawykonywane w ramach skryningu populacyjnegorealizowane są w sposób powtarzalny raz na2 lata. Dlatego też kobiety, u których badania wykonanebyły w roku 2007, ponownie będą zapraszanedo programu, począwszy od listopada–grudnia 2008 r.w ramach określonego w nim interwału.W świetle powyższego deklaruję dalsze monitorowaniepodejmowanych działań naprawczych, któredoprowadzą do uporządkowania systemu w przedmiotowymzakresie, co wpłynie korzystnie na podniesieniejakości wczesnej diagnostyki raka piersirealizowanej w ramach skryningu populacyjnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMarek Twardowski
406O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Artura Górskiegow sprawie sprzeciwu władz litewskichwobec polskiej pisowni patrona szkoły średniejw Ławaryszkach w rejonie wileńskim (5649)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Artura Górskiego (pismo SPS--023-5649/08 z dnia 15 października 2008 r.) w sprawiesprzeciwu władz litewskich wobec polskiej pisownipatrona szkoły średniej w Ławaryszkachw rejonie wileńskim uprzejmie informuję:Najważniejsze problemy mniejszości polskiej naLitwie, w szczególności sprawa ustawy o pisowniimion i nazwisk oraz kwestia dwujęzycznego nazewnictwa,są od wielu lat przedmiotem zainteresowaniaoraz działań podejmowanych przez MinisterstwoSpraw Zagranicznych.Sprawa pisowni nazwiska Emilii Plater jako patronkiszkoły jest monitorowana przez resort sprawzagranicznych od początku, poprzez wszystkie jej etapy,aż po obecną skargę do Europejskiego TrybunałuPraw Człowieka w Strasburgu. Z informacji uzyskanychprzez Ministerstwo Spraw Zagranicznych wynika,iż skarga została zarejestrowana w Kancelarii EuropejskiegoTrybunału Praw Człowieka. Jest to jednakbardzo wczesny etap rozpatrywania sprawy przezten organ. W przypadku oficjalnego zakomunikowaniatej sprawy rządowi polskiemu będzie możliwa analizaskargi i wówczas zostanie rozważona możliwośćmerytorycznego wsparcia skarżących.Nie wyklucza to oczywiście innych działań pozostającychw gestii MSZ, jak podnoszenie tej sprawyw rozmowach dwustronnych oraz na arenie międzynarodowej,w tym zwłaszcza na forum Rady Europydysponującej mechanizmem kontroli przestrzeganiapraw mniejszości narodowych (okresowe raportysporządzane przez państwa strony Konwencji ramowejo ochronie mniejszości narodowych). Podkreśleniawymaga, iż Komitet Doradczy do spraw implementacjiKonwencji ramowej o ochronie mniejszościnarodowych przygotował opinię dotyczącą drugiegoraportu Litwy na temat sytuacji mniejszości narodowychw tym państwie. Opinia ta była przedmiotemdebaty w dniu 28 października 2008 r. podczasposiedzenia grupy sprawozdawcy KDM do sprawpraw człowieka (GR-H) Rady Europy. W dyskusjiuczestniczył także polski przedstawiciel, który zaznaczył,iż opinia komitetu doradczego nie podkreślaw sposób dostateczny problemów polskiej mniejszościna Litwie, w szczególności kwestii transliteracjiimion i nazwisk, możliwości używania językapolskiego w kontaktach z administracją publiczną,oznaczania nazw obiektów fizjograficznych nazwamizarówno w języku litewskim, jak i polskim, orazzagwarantowania praw do edukacji w języku polskim.Ponadto podkreślił on, iż powyższe kwestiepozostają nieuregulowane na Litwie od wielu lati były one już sygnalizowane w 2003 r. przez komitetdoradczy w jego opinii dotyczącej pierwszego raportuzłożonego przez Litwę w 2001 r. Kolejnym etapemprac grupy GR-H nad drugim raportem Litwy z wykonywaniakonwencji ramowej będzie przygotowanietekstu rezolucji Komitetu Ministrów Rady Europyw sprawie implementowania przez Litwę postanowieńKonwencji ramowej o ochronie mniejszościnarodowych. W pracach tych uczestniczyć będzieaktywnie przedstawiciel polski.Chciałbym także podkreślić, iż MinisterstwoSpraw Zagranicznych, tak jak dotychczas, będzieinicjować oraz wspierać wszelkie działania mającena celu uzyskanie satysfakcjonującego rozwiązaniaproblemów Polaków na Litwie, w tym tak trudnychkwestii, jak używanie polskiego nazewnictwa. Ustawao pisowni imion i nazwisk mająca uregulować tęsprawę była w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcyprzedmiotem intensywnych rozmów i negocjacji MinisterstwaSpraw Zagranicznych. Minister RadosławSikorski uzyskał zapewnienie ówczesnego ministraSZ RL Petrasa Vaitiekunasa, iż MSZ RL będziezabiegał o to, aby ustawa regulująca sprawę pisowniimion i nazwisk w języku mniejszości zostałauchwalona przed wyborami parlamentarnymi. Ostatecznieprzed wyborami, które odbyły się 14 października2008r., odbyło się tylko drugie czytanieprojektu ustawy.Pragnę poinformować, że Ministerstwo SprawZagranicznych odnotowało fakt, iż rząd premieraRL Gediminas Kirkilasa nie dotrzymał obietnicyzarówno w tej, jak i w innych kwestiach, np. zakończeniaprocesu zwrotu ziemi do końca 2007 r. Z tegom.in. powodu Polska zawiesiła konsultacje koordynatorównarodowych do spraw współpracy międzyrządowejpomiędzy RP i RL do momentu realizacjiprzez stronę litewską powziętych zobowiązań.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAndrzej Kremerpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiejw sprawie jakości przeprowadzanych badańmammograficznych w ramach ogólnopolskiego„Programu wczesnego wykrywania raka piersi”(5663)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej, prze-
407słaną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023--5663/08, z dnia 15 października 2008 r., w sprawiejakości przeprowadzonych badań mammograficznych,w ramach ogólnopolskiego „Programu wczesnegowykrywania raka piersi”, uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień.Kontrola jakości badań mammograficznych dokonanaw roku ubiegłym w ramach realizacji zadania„Narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych”pn. „Populacyjny program wczesnegowykrywania raka piersi”, była pierwszym krokiemw kierunku poprawy jakości badań mammograficznychwykonywanych przez pracownie mammograficznew naszym kraju. Kontrola była działaniemniezależnym i wychodzącym poza rutynowedziałania Narodowego Funduszu Zdrowia, odpowiedzialnegoza zapewnienie realizacji świadczeńw przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostępnośćoraz bezpieczeństwo.Należy podkreślić, iż wybór realizatorów programuprofilaktycznego odbywa się w ramach procedurkonkursowych, organizowanych przez fundusz, następstwemczego jest kontraktowanie z wybranymijednostkami, spełniającymi wymogi określone w stosownymzarządzeniu prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizowanychw ramach programów profilaktycznych odbywałosię na podstawie zarządzenia nr 66/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia20 września 2007 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktyczneprogramy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwalifikowanido programu spełnili wymagania określonew załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, międzyinnymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadryspecjalistycznej do realizacji badań mammograficznych,specjalistycznego wyposażenia pracownimammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy musieliwykazać się spełnieniem warunków bezpiecznegostosowania promieniowania jonizującego dlawszystkich rodzajów ekspozycji medycznej, określonychw rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)i w związku z powyższym posiadaniem zgody PaństwowejInspekcji Sanitarnej na stosowanie przeznie urządzeń mammograficznych.Wyniki audytu oceniającego jakość badań mammograficznych,realizowanych przez pracowniemammograficzne, zostały upublicznione 7 października2008 r. na stronie internetowej CentralnegoOśrodka Koordynującego pod adresem: http://www.profilaktykaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.html.Wcześniej wyniki audytu były przekazywane przezwojewódzkie ośrodki koordynujące do oddziałów wojewódzkichNFZ.Ponieważ w świetle obowiązujących przepisówwyniki audytu nie mogły stanowić podstawy prawnejdo wykluczenia jednostki z realizacji badanmammograficznych, wykorzystane jednak zostaływ celu podjęcia działań naprawczych w zakresie poprawypoziomu jakościowego wykonywanych w ramachprogramu badań mammograficznych. I takw świetle powyższego w roku bieżącym odbywa siępowtórna ocena jednostek pod kątem wprowadzaniaprzez nie zaleceń pokontrolnych, mających nacelu poprawę jakości realizowanych przez nie badań.Mając powyższe na uwadze, do końca listopada2008 r. trwa rekontrola świadczeniodawców negatywnieocenionych w roku 2007 pod kątem spełnieniaprzez jednostki zaleceń pokontrolnych oraz wyeliminowaniaprzez nie stwierdzonych nieprawidłowości.Należy wspomnieć, że 4 grudnia 2008 r. odbędziespotkanie organizowane przez Centralny OśrodekKoordynujący, mające na celu podsumowaniewyników powtórnych kontroli oraz ponownie przeprowadzonegow roku bieżącym audytu klinicznegozdjęć mammograficznych. Oddziały NarodowegoFunduszu Zdrowia oczekują na wyniki kontroli, byje wykorzystać w trakcie kontraktowania świadczeńprofilaktycznych na rok następny.Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związkuz informacjami prasowymi, dotyczącymi wynikówkontroli pracowni mammograficznych, NarodowyFundusz Zdrowia, jako podmiot odpowiedzialny zaprawidłową realizację badań mammograficznychw ramach programu, poinformował na stronie internetowejo możliwości uzyskania przez pacjentki kopiidokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammograficznego)na podstawie art. 18 ustawy z dn. 30sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.z 2007 r. Nr l4, poz. 89, z późn.zm.).Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwościco do jakości zdjęcia pacjentka może zweryfikowaćwynik badania w pracowni mammograficznej. Jeślijakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracowniapowinna powtórzyć badanie.W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badaniamammograficznego z jakichś względów jest niemożliwa,pacjentka mająca uzasadnione obawy co dostanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzemonkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją nadalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymagaskierowania od lekarza pierwszego kontaktu).Jednocześnie informuję, iż w związku z prowadzonąkontrolą jakości zdjęć mammograficznych,wskazującą na brak prawidłowego przygotowaniakadry specjalistycznej do realizacji badań skryningowych,w roku bieżącym prowadzone są przezWOK-i szkolenia specjalistyczne dla kadry realizującejbadania mammograficzne. Do chwili obecnejprzeszkolono prawie 50% personelu specjalistycznegowykonującego przedmiotowe badania, w tym prawie700 techników elektroradiologii oraz przeszło300 lekarzy radiologów.W związku z przeprowadzonymi kontrolamiw roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy podkątem przekazywania przez WOK-i do oddziałówNarodowego Funduszu Zdrowia wyników przeprowadzonychkontroli, z której wynikało, że większość
408ośrodków na bieżąco informowała oddziały wojewódzkieNFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie ministerzdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy pomiędzyNarodowym Funduszem Zdrowia i WOK--ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wykorzystaniawyników kontroli w trakcie kontraktowaniaświadczeń na rok 2009.Uzupełniając powyższe, informuję o działaniachpodjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwaoraz jakości badań mammograficznych przez PaństwowąInspekcję Sanitarną. I tak w związku z wejściemPolski do Unii Europejskiej zostały wdrożonewymagania unijne dotyczące ochrony radiologicznej,w tym także aparatów mammograficznych.W następstwie dokonanych w roku 2007 przez PaństwowąInspekcję Sanitarną kontroli, na podstawiedecyzji administracyjnych wydawanych przez inspekcję,5 aparatów mammograficznych, w tym 3w woj. wielkopolskim, zostało wycofanych z użytku.Jednocześnie, mając na uwadze bezpieczeństwooraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,uprzejmie informuję o uruchomieniu kształceniaw zawodzie elektroradiolog na poziomie studiówwyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie studiówwyższych w zakresie elektroradiologii realizowanejest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgoszczyoraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa transformacjakształcenia w znaczący sposób wpłynie najakość wykonywanych usług diagnostycznych w zakresieelektroradiologii.W świetle powyższego deklaruję dalsze monitorowaniepodejmowanych działań naprawczych, któredoprowadzą do uporządkowania sytemu w przedmiotowymzakresie, co wpłynie korzystnie na podniesieniejakości wczesnej diagnostyki raka piersi,realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskisekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Magdaleny Kochanw sprawie realizacji zarządzeń prezesa NFZo numerach 8/2008/DGL oraz 15/2008/DGL(5673)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację poseł na <strong>Sejm</strong> RP pani Magdaleny Kochanz dnia 9 października 2008 r. w sprawie realizacjizarządzeń prezesa NFZ nr 8/2008/DGL oraz15/2008/DGL przekazaną przy piśmie wicemarszałka<strong>Sejm</strong>u RP Pana Krzysztofa Putry z dnia 15 października2008 r. (znak: SPS-023-5673/08) uprzejmieproszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) oraz aktachwykonawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Odnosząc się do kwestii dotyczących zarządzeńprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie informuję, iż zarządzenienr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia szczegółowychmateriałów informacyjnych o przedmiociepostępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacjii finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne zostałouchylone w związku z wejściem w życie zarządzenianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawieokreślenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju: leczenie szpitalne.Natomiast szczegółowe zasady określające stosowanieterapii inicjującej, w tym stosowanie terapiiinicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i seroujemnymreumatoidalnym zapaleniem stawów zostałyuregulowane w zarządzeniach prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywaniaprzez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznychprogramów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL z dnia19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,z późn. zm.Jednocześnie odnosząc się do istoty wprowadzeniaterapii inicjującej do programów zdrowotnych,uprzejmie nadmieniam, iż jednym z wiodących założeńjej wprowadzenia jest poprawa dostępności doopieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na poważneschorzenia, których koszty leczenia stanowiąznaczącą pozycję w budżecie publicznego płatnika.Wydatkowanie tych środków publicznych powinnopodlegać szczególnym rygorom gospodarki finansowej,przy wykorzystaniu istniejących możliwości racjonalnegoograniczenia kosztów ponoszonych narefundację produktów leczniczych, bez szkody dlajakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.Istota terapii inicjującej polega na wskazaniuleku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należy
409jednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jestona do zastosowania we wskazaniach, w którychwystępują cząsteczki równoważne, przy czym tarównoważność musi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych. Zapomocą statusu technologii inicjującej uzyskuje sięlek mający najniższe koszty związane z podaniemi najniższy koszt substancji z uwzględnieniem dawkileku i ilości dawek stosowanych podczas terapii orazprzewidywanego czasu leczenia. W przypadku choróbprzewlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznejlub dłuższej terapii.Dzięki tym rozwiązaniom można zwiększyć liczbęosób objętych terapeutycznymi programami zdrowotnymi,nie ograniczając jednocześnie ich efektywnościoraz osiągnąć optymalizację kosztów świadczeńzdrowotnych przez publicznego płatnika.Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagęna zalecenia National Institute for Health and ClinicalExcellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobieganiastanom chorobowym, z października 2007 r., pt. „NICEtechnology appraisal guidance 130- Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis”, które wskazują na równoważnośćetanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. Wymienność omawianych inhibitorówTNF-α została również wskazana w amerykańskichzaleceniach z czerwca 2008 r.Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwestiidotyczącej ograniczenia swobody terapeutycznejlekarza w związku z wprowadzeniem terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż w dalszym ciągu dokompetencji lekarza należeć będzie stwierdzenie,czy w przypadku indywidualnego pacjenta nie zachodząprzeciwwskazania do zastosowania produktuleczniczego określonego jako technologia inicjująca.Jeżeli zaistnieją przeciwwskazania, lekarz, kierującysię dobrem pacjenta i wskazaniami aktualnejwiedzy medycznej, jest zobowiązany wybrać inną terapięniż wskazana jako inicjująca, lub w szczególnychprzypadkach może odstąpić od leczenia w ramachprogramu terapeutycznego. Uzyskanie przeznajmniej kosztowną technologię medyczną statusutechnologii inicjującej nie wyklucza więc indywidualizacjiprowadzonego przez lekarza postępowaniaterapeutycznego.Ponadto mając na względzie liczne wnioski, którewpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawieuchylenia zarządzeń prezesa Narodowego FunduszuZdrowia określających stosowanie terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny TechnologiiMedycznych z wnioskiem o ocenę finansowaniaze środków publicznych w terapeutycznym programiezdrowotnym dotyczącym leczenia reumatoidalnegozapalenia stawów etanerceptem (Enbrel®), infliksimabem(Remicade®), adalimumabem (Humira®)oraz wyłonieniu terapii inicjującej.W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr, 52/15/2008 w której rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel®),infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Humira®)w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznegoreumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnieniemwyboru w terapii inicjującej leku aktualnienajtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27października 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje postępowanie w sprawie zawarciaumowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejww. rodzaju, jak również opis terapeutycznegoprogramu zdrowotnego dotyczącego leczenia reumatoidalnegozapalenia stawów i młodzieńczegoidiomatycznego zapalenia stawów o przebiegu agresywnymnie określają, który z leków stosowanyw ramach tego programu uzyskał status technologiiinicjującej. Zgodnie z § 9 ust.10 ww. zarządzeniatechnologia medyczna, której zostanie nadany statusterapii inicjującej, zostanie wskazana stosownymzarządzeniem prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.Mając na względzie powyżej przedstawione informacje,uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działaniapodejmowane zarówno przez ministra zdrowia, jaki prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia mają nacelu przede wszystkim poprawę dostępności pacjentówze schorzeniami reumatycznymi do nowoczesnychmetod leczenia oraz racjonalne wydatkowanieśrodków publicznych przeznaczonych na ten cel.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie barier w miejscach publicznychdla osób niepełnosprawnych (5680)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając naprzesłaną przez pana marszałka przy piśmie z dnia
41015 października br., znak SPS-023-5680/08, interpelacjęposła Józefa Piotra Klima w sprawie barierdla osób niepełnosprawnych w miejscach publicznych,uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 5 ust. 1pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.)obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniamibudowlanymi należy, biorąc pod uwagęprzewidywany okres użytkowania, projektowaći budować w sposób określony w przepisach, w tymtechniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadamiwiedzy technicznej, zapewniając także niezbędnewarunki do korzystania z obiektów użytecznościpublicznej i mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnegoprzez osoby niepełnosprawne, w szczególnościporuszające się na wózkach inwalidzkich.Regulacje powyższe odnoszą się jednak tylko dobudowy obiektów nowych i przebudowy obiektówistniejących.Przepisy techniczno-budowlane, w tym rozporządzenieministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakimpowinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.) oraz rozporządzeniawłaściwych ministrów dotyczące budowy innychobiektów budowlanych definiują wymaganiaw zakresie zapewnienia dostępności do takich obiektówosobom niepełnosprawnym.Nie ma natomiast przepisów nakazujących dostosowanieistniejących obiektów budowlanych dopotrzeb osób niepełnosprawnych. Jedynie w przypadkuprowadzenia w budynku robót budowlanych,których rozpoczęcie lub wykonywanie wymaga zezwoleniaw formie decyzji administracyjnej, istniejeobowiązek dostosowania tego budynku do potrzebosób niepełnosprawnych.Niewątpliwie słuszne jest stwierdzenie, iżobowiązujący system prawny nie nakłada na zarządzającychistniejącymi obiektami budowlanymiobowiązku likwidowania barier architektonicznych.Z informacji, o które poprosiłam ministra infrastruktury,wynika, że w przyszłym roku planowanajest nowelizacja prawa w przedmiotowym zakresie.Jednakże taka zmiana wymagać będzie również doprowadzeniado szerokiego zaangażowania niezbędnychnakładów finansowych jednostek budżetowych,samorządowych i sfery prywatnej. Dlatego teżprzed wprowadzeniem takich zmian zostanie przeprowadzonaszczegółowa analiza stanu faktycznegoi możliwości finansowych.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źministra obrony narodowejna interpelację posła Ludwika Dornaw sprawie programu budowy korwet projektu621 Gawron (5711)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawieprogramu budowy korwet projektu 621 Gawron(SPS-023-5711/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.W Dowództwie Marynarki Wojennej trwają obecnieprace nad modernizacją floty. W budowie znajdujesię prototyp korwety typu 621 Gawron, która powinnazostać przekazana do eksploatacji w MarynarceWojennej w 2012 r. Istnieje także harmonogramstoczniowy budowy, wyposażenia i przekazaniatej jednostki. W projekcie „Programu rozwojuSił Zbrojnych RP w latach 2009–2018” planowanejest pozyskanie 2 korwet wielozadaniowych.Wyposażenie korwet projektu 621 Gawron będziepodlegać standaryzacji w zakresie spełnieniazarówno standardów narodowych, jak i wymogówOrganizacji Traktatu Północnoatlantyckiego dla tejklasy okrętu. Wszystkie systemy dowodzenia, łącznościi nawigacji będą kompatybilne z systemamipaństw członkowskich NATO, spełniając odpowiednienormy przyjęte przez stronę polską. Ponadto dlaserii okrętów spełniona będzie zasada unifikacjisprzętu w celu polepszenia ich eksploatacji, naprawi szkolenia załóg w ich obsłudze.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż całkowitykoszt budowy prototypu korwety projektu 621 Gawronłącznie z wymaganym wyposażeniem szacowanyjest na 1,28 mld zł (bez kosztów amunicji). Kosztjednostki ognia dla tego typu okrętu wynosi około250 mln zł (w tym rakiety i torpedy). Koszt budowyjednostki seryjnej może być niższy o 10–15% w zależnościod wielkości serii.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostajęw przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.Z wyrazami szacunku i poważaniaWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterBogdan Klichministra obrony narodowejna interpelację posła Ludwika Dornaw sprawie stanu technicznego,wartości bojowej i kosztów eksploatacji fregattypu Oliver Hazard Perry należącychdo Marynarki Wojennej RP (5712)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
411stanu technicznego, wartości bojowej i kosztów eksploatacjifregat typu Oliver Hazard Perry należącychdo Marynarki Wojennej RP (SPS-023-5712/08),uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.W latach 1999–2005 koszt transferu fregat typuOliver Hazard Perry i śmigłowców ZOP KamanSH-2G oraz przygotowania ich do służby (w tymm.in. odtwarzanie resursów, zakup amunicji i agregatów,szkolenie załóg itp.) wyniósł około 55,5 mlnUSD, w tym około 41,5 mln USD stanowiły amerykańskieśrodki pomocowe programu Foreign MilitaryFinancing (FMF).W latach 2005–2007 wartość umów na zakupyczęści zamiennych, usługi serwisowe i naprawy wyniosłaokoło 9,4 mln USD. W kwocie tej około 7,5mln USD stanowiły środki pomocowe programuFMF. Ponadto w latach 2001–2007 przeznaczonookoło 160,3 mln zł na wydatki towarzyszące (uposażenia,paliwo, energia, wyżywienie itp.). Koszty za2008 r. będą znane po podsumowaniu roku finansowego.Dodatkowo realizowane są remonty planowei doraźne. Przykładowo w 2007 r. wykonano remontORP „Pułaski” za około 6,5 mln zł, a w bieżącymroku rozpoczęto remont ORP „Kościuszko” o wartości24,2 mln zł.Odnosząc się do pytania dotyczącego posiadanychprzez fregaty typu Oliver Hazard Perry środkówwalki, pragnę wskazać, iż fregaty wyposażonesą w uzbrojenie rakietowe do zwalczania celów powietrznychi nawodnych, a także w uzbrojenie artyleryjskie,torpedowe oraz śmigłowiec pokładowy.System kierowania uzbrojeniem MTDS, wraz z systememkierowania ogniem Mk-92, zapewnia okrętowiobronę przed okrętami nawodnymi, podwodnymii celami powietrznymi.Na ORP „Pułaski” systemy walki są sprawnew ograniczonym zakresie, z uwagi na ich wiek orazdostępność części zamiennych. Wymagają one modernizacji,podobnie jak na ORP „Kościuszko”.Fregaty typu Oliver Hazard Perry są w staniewykonywać postawione przed nimi zadania bojowe.W 2008 r. brały udział w ćwiczeniu taktycznym „JointWarrior” i szkoleniu stałego zespołu sił morskichNATO w Plymouth. Aktualnie okręt „Pułaski” bierzeudział w operacji „Active Endeavour” na MorzuŚródziemnym, a ponadto jest w Siłach OdpowiedziNATO oraz w stałym zespole sił morskich NATO.Zgodnie z „Planem eksploatacji zasadniczego uzbrojeniai sprzętu wojskowego w latach 2008–2025” fregatytypu Oliver Hazard Perry pozostaną w służbiedo końca 2015 r.Projekt „Programu rozwoju Sił Zbrojnych RPw latach 2009–2018” nie przewiduje ich modernizacji.Natomiast planowane są zadania związane z utrzymaniemmożliwości bojowych wspomnianych okrętów,które obejmą podstawowe systemy uzbrojeniai kierowania walką.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostajęw przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.Z wyrazami szacunku i poważaniaWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterBogdan Klichministra obrony narodowejna interpelację posła Ludwika Dornaw sprawie stanu technicznego i wartościbojowej okrętów podwodnych typu Kobbennależących do Marynarki Wojennej RP (5713)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawiestanu technicznego i wartości bojowej okrętów podwodnychtypu Kobben należących do MarynarkiWojennej RP (SPS-023-5713/08), uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień.Stan techniczny okrętów podwodnych typu Kobbenjest zadawalający i pozwala na bezpieczną icheksploatację oraz wykonywanie zadań. W latach2007 i 2008 przeprowadzono na okrętach „Kondor”,„Sęp” i „Sokół” remonty eksploatacyjne i dokowe,podczas których dokonano napraw i konserwacji poszyciakadłubów. Aktualnie realizowany jest remontna okręcie „Bielik”.Okręty podwodne typu Kobben posiadają systemkierowania uzbrojeniem torpedowym wraz z systememzobrazowania sytuacji podwodnej. Na uzbrojeniukażdego okrętu może znajdować się osiem torpeddo zwalczania celów nawodnych i podwodnych.Systemy te są sprawne, a w Centralnej SkładnicyMarynarki Wojennej wybudowano nową linię przygotowaniatorped.Przedmiotowe okręty podwodne z powodzeniemwykonują stawiane przed nimi zadania. W bieżącymroku brały one udział w następujących ćwiczeniach:— ćwiczenia taktyczne duńskiej Marynarki WojennejAUT1/BATT oraz AUT2/Danex,— ćwiczenia ratownicze „Sarex” i „Bold Monarch”,— połączone ćwiczenie Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> „Anakonda”,— ćwiczenie wielonarodowe NATO i BALTOPSw ramach Partnerstwa dla Pokoju.Ponadto w pierwszym półroczu br. ORP „Sokół”został wydzielony do Sił Odpowiedzi NATO, a ORP„Kondor” wykonuje obecnie zadania na Morzu Śródziemnymw ramach operacji „Active Endeavour”.Odpowiadając na pytanie Pana Posła LudwikaDorna dotyczące okresu eksploatacji przez Mary-
412narkę Wojenną okrętów podwodnych typu Kobbenpragnę poinformować, iż okręty podwodne typuKobben będą wycofywane ze służby w latach 2013––2015. Natomiast projekt „Programu rozwoju SiłZbrojnych RP w latach 2009–2018” nie przewidujemodernizacji okrętów podwodnych.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostajęw przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.Z wyrazami szacunku i poważaniaWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterBogdan Klichpodsekretarza stanuw Ministerstwie Gospodarki- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Rojkaw sprawie opracowania analiz i przygotowaniascenariusza dotyczącego zapobieganiaoraz wychodzenia z ewentualnego kryzysu(5737)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie opracowaniaanaliz i przygotowania scenariusza dotyczącegozapobiegania oraz wychodzenia z ewentualnegokryzysu, przesłaną przez Pana Marszałka pismemz dnia 16 października br. (SPS-023-5737/08),uprzejmie przedstawiam następujące informacje.Ministerstwo Gospodarki podziela opinię panaposła o potrzebie pogłębionej oceny dotychczasowegoprzebiegu oraz potencjalnego zasięgu i skutkówkryzysu finansowego na rynkach światowych i wynikającychstąd ewentualnych zagrożeń dla polskiejgospodarki. Opracowanie takiej oceny MinisterstwoGospodarki zleciło Instytutowi Badań Rynku, Konsumpcjii Koniunktur. Jest to ośrodek badawczyo wieloletnim dorobku w obszarze badania koniunkturyświatowej.W opracowaniu, które będzie obejmowało swoimzakresem m.in. przewidywane scenariusze rozwojusytuacji na rynkach światowych w obliczu kryzysufinansowego oraz wynikające stąd implikacje dla Polski,zostaną przedstawione następujące problemy:1) geneza, rozwój i zasięg kryzysu na światowychrynkach finansowych,2) podejmowane działania zaradcze (pakiety ratunkowew ramach polityki pieniężnej oraz w ramachpolityki fiskalnej),3) wpływ kryzysu na rynkach finansowych nagospodarkę realną,4) implikacje dla handlu i gospodarki światowej(tempo wzrostu oraz ceny surowców na rynkachświatowych),5) możliwe implikacje dla polskiej gospodarki(kanały transmisji na handel zagraniczny, inwestycjei konsumpcję prywatną: koniunkturalny, kursowy,kredytowy, majątkowy i inne),6) aktualne prognozy rozwoju gospodarki światowej,naszych głównych partnerów handlowychi gospodarki krajowej.Informuję również, że Ministerstwo Gospodarkiprowadzi stały monitoring sytuacji na rynkach zagranicznychi rynku krajowym. Monitorowane sązarówno rynki finansowe, jak i gospodarka realna.Przedmiotem monitoringu jest m.in. sytuacja w bankachi działania podejmowane przez banki centralne(w tym zmiany stóp procentowych), zmiany kursówwalutowych i indeksów giełdowych oraz zmianydynamiki produkcji, eksportu i importu. Wynikitego monitoringu gospodarki umożliwiają przygotowaniepropozycji scenariuszy zapobiegania skutkomkryzysu i odpowiedniego kształtowania polityki gospodarczej.Jednocześnie pragnę podkreślić, że obecny rozwójsytuacji w Polsce nie uzasadnia w żadnym wypadkuprzewidywania recesji gospodarczej. Nawetnajbardziej pesymistyczne oceny analityków krajowychi zagranicznych wskazują na wzrost PKBw przyszłym roku w granicach 3%. Będzie więc totempo wzrostu niższe niż w ostatnich kilku latach,ale wciąż będzie to, wcale niemały, wzrost gospodarczy.W tej sytuacji zasadniczą wytyczną polityki gospodarczejrządu pozostaje kontynuacja dotychczasowejpolityki tworzenia trwałych fundamentów dlawzrostu gospodarczego, wyrażającej się w takichdziałaniach, jak: reforma systemu finansów publicznych,ułatwienia dla prowadzenia działalności gospodarczej,obniżanie obciążeń podatkowych, rozwójpartnerstwa publiczno-prywatnego, inwestycje w kapitałludzki i innowacje.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarcin Korolecsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Grzegorza Roszakaw sprawie roli wojewódzkich ośrodkówmedycyny pracy w aspekcie planowanej ustawyo kierujących pojazdami (5740)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając naprzesłaną przy piśmie SPS-023-5740/08 interpela-
413cję posła Grzegorza Roszaka w sprawie wojewódzkichośrodków medycyny pracy w aspekcie projektuustawy o kierujących pojazdami, w porozumieniuz ministrem zdrowia, uprzejmie informuję, że:1. Powierzenie wykonywania wszystkich badańlekarskich przeprowadzanych w celu ustalenia istnienialub braku przeciwwskazań zdrowotnych dokierowania pojazdami „uprawnionym lekarzom” niespowoduje rozproszenia kompetencji, a w konsekwencjiobniżenia jakości badań. Należy bowiempodkreślić, że „uprawnionym lekarzem” w rozumieniuprojektu ustawy o kierujących pojazdami jestosoba, która spełnia określone w niej warunki. Należądo nich w szczególności: posiadanie prawa wykonywaniazawodu lekarza, posiadanie co najmniej5-letniego stażu pracy w zawodzie lekarza oraz posiadaniespecjalizacji lekarskiej, która zostanieokreślona w rozporządzeniu ministra właściwego dospraw zdrowia wydanym w porozumieniu z ministremwłaściwym do spraw transportu. Uprawnionylekarz, tak jak dotychczas, będzie miał również obowiązekukończenia szkolenia określonego w przepisachwykonawczych wydanych na podstawie upoważnieniazawartego w projekcie ustawy.2. Zgodnie z przepisem projektu ustawy nadzórnad wykonywaniem badań i wydawaniem orzeczeńlekarskich stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazańzdrowotnych do kierowania pojazdamibędzie sprawowany, tak jak obecnie, przez marszałkawojewództwa. Zakres przedmiotowy tego nadzorubędzie obejmował kontrolę m.in. jakości wykonywaniabadań, treści wydawanych orzeczeń oraz dokumentacjiprowadzonej w związku z przeprowadzanymibadaniami. W imieniu marszałka województwakontrolę sprawował będzie upoważnionyprzez niego lekarz posiadający uprawnienia do wykonywaniabadań kierowców.3. Projekt ustawy zawiera przepis, który nakładana organ kontroli ruchu drogowego obowiązek skierowania,w drodze decyzji administracyjnej, kierującegopojazdem silnikowym lub tramwajem na badanielekarskie i na badanie psychologiczne, jeżeliuczestniczył w wypadku drogowym, w którym jestofiara śmiertelna lub ranna.4. W dotychczas obowiązujących przepisachprawnych nie istnieje przepis stanowiący, że osobaposiadająca prawo jazdy lub pozwolenie do kierowaniatramwajem jest zobowiązana zgłosić starościezmiany swojego stanu zdrowia w zakresie danychumieszczonych w ankiecie. Przepis o takiej treścinie znalazł się również w projekcie ustawy o kierującychpojazdami.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Sekretarz stanuTadeusz JarmuziewiczO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiejoraz grupy posłóww sprawie dostosowania przepisów dotyczącychkształtowania wynagrodzeń pracownikówsamorządowych zatrudnionych w oświaciedo już obowiązującego prawa (5749)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej (SPS--023-5749/08) w sprawie dostosowania przepisówdotyczących kształtowania wynagrodzeń pracownikówsamorządowych zatrudnionych w oświacie pozwolęsobie wyrazić następującą opinię:Nauczyciele stanowią najliczniejszą grupę zawodowąsektora finansów publicznych, która wykonujepracę o szczególnej roli związanej z kształceniemi wychowywaniem kolejnych pokoleń, poprzez co determinujeproces rozwoju kraju i stanowi o obecnymoraz przyszłym obliczu Polski w świecie. Istota wykonywaniazawodu nauczyciela wymaga, aby statusprawny tej grupy zawodowej określała odrębnapragmatyka zawodowa. Obecnie rolę tę spełnia ustawaz dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).Kompetencje do stanowienia poszczególnychskładników wynagrodzenia nauczycieli podzielonezostały pomiędzy ministra właściwego ds. oświatyi wychowania oraz jednostki samorządu terytorialnego,z uwzględnieniem form kontroli tych ostatnichprzez państwo. Zgodnie bowiem z art. 15 i 16 ust. 2Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78,poz. 483, z późn. zm.) ustrój <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>zapewnia decentralizację władzy publicznej,a samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniuwładzy publicznej. Przysługującą mu w ramachustaw istotną część zadań publicznych samorządwykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.Obecnie istnieje potrzeba doskonalenia rozwiązańsystemowych. Rozwiązania prawa oświatowegopodlegają stałej ocenie i analizie pod kątem spełnieniacelów reform zapoczątkowanych w 2000 r. Kluczowedziałania oraz podstawowe inicjatywy w tymzakresie zmierzają przede wszystkim w kierunku:— dokończenia reformy systemu edukacji,— unowocześnienia polskiej szkoły, sprzyjając jejotwartości na świat, poprzez uproszczenie prawaoświatowego, w tym ustawy Karta Nauczyciela.W ramach tak zakreślonych obszarów podjętoprace nad opracowaniem rozwiązań mających nacelu zmiany w zakresie organizacji i realizacji zadańoświatowych, których konsekwencją ma być wzmocnieniejakości kształcenia i wychowania. Jednymz elementów powyższego programu działania było
414rozpoczęcie debaty społecznej, m.in. w kwestii reformyprogramowej oraz zasad finansowania oświaty.Szeroko zakrojone konsultacje z partnerami społecznymi,związkowymi oraz innymi podmiotamizainteresowanymi wzmocnieniem jakości edukacjidoprowadziły do wypracowania stanowiska w powyższychkwestiach.Niezależnie od powyższego zarówno nauczyciele,jak i pracownicy niepedagogiczni są pracownikamijednostek organizacyjnych samorządu terytorialnego,takich jak przedszkola, szkoły czy inne placówkioświatowe. Jednak te dwie grupy pracownicze podlegająodrębnym przepisom. Osoby zatrudnione nastanowiskach nauczyciela, wychowawcy oraz innychstanowiskach pedagogicznych podlegają ustawiez 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela. Natomiastpracownicy niepedagogiczni zatrudnieni w przedszkolach,szkołach i placówkach wymienionychw art. 1 ust 1 i 1a Karty Nauczyciela, zgodnie z art. 5dustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), posiadająstatus pracowników samorządowych. Statusprawny tej grupy pracowników określają przepisyustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593,z późn. zm.).Warunki wynagrodzenia za pracę i przyznawaniainnych świadczeń dla pracowników samorządowychokreśla rozporządzenie Rady Ministrów z dnia2 sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzaniapracowników samorządowych zatrudnionych w jednostkachorganizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.).Zgodnie z § 3 rozporządzenia ustalona została tabelapunktowych rozpiętości dla poszczególnych kategoriizaszeregowania, którym przypisano odpowiedniekwoty wynagrodzenia zasadniczego. Miesięcznekwoty wynagrodzenia zasadniczego ustalone zostałyjako suma najniższego wynagrodzenia zasadniczegooraz iloczynu liczby punktów, ustalonych dlaposzczególnych kategorii w tabeli stanowiącej załącznikdo rozporządzenia, i wartości jednego punktuw złotych. Natomiast wartość jednego punktuw złotych ustala pracodawca w porozumieniu odpowiednioz radą gminy, radą powiatu lub sejmikiemwojewództwa, stosownie do swoich możliwości finansowych.Wysokość miesięcznych kwot wynagrodzeniazasadniczego może być niższa lub wyższa odustalonej w sposób powyższy, jednak nie więcej niżo 10%. Tabelę miesięcznych kwot wynagrodzeniaustala pracodawca. Zgodnie z tymi przepisami wyłącznekompetencje w zakresie wypłacanych wynagrodzeńoraz corocznych ich podwyżek pozostająw gestii jednostek samorządu terytorialnego i ichorganów stanowiących. Jak wynika z danych MinisterstwaFinansów, od kilku lat dochody jednosteksamorządów terytorialnych istotnie wzrastają, cooznacza, iż możliwe jest kształtowanie wzrostu płacpracownikom niepedagogicznym (samorządowym)proporcjonalnie do wzrostu dochodów.Waloryzacja wynagrodzeń odbywa się zatem poprzezsamodzielne ustalenie przez samorząd wysokościnajniższego wynagrodzenia zasadniczego orazwartości jednego punktu i należy do wyłącznej kompetencjiwskazanych podmiotów. Ponadto należypodkreślić, iż środki przekazywane samorządomw formie subwencji rozdysponowywane są na podstawiekonstytucyjnie gwarantowanych samodzielnychdecyzji podejmowanych przez organy stanowiącejednostek samorządu terytorialnego. Oznaczato, iż nie jest możliwe również podjęcie przez MinisterstwoEdukacji Narodowej działań obligującychsamorządy do podwyżek wynagrodzeń otrzymywanychprzez pracowników administracji i obsługi placówekoświatowych.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmieproszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanu w MinisterstwieKultury i Dziedzictwa Narodowego- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Michała Stuligroszaw sprawie systemu pobierania opłatod sprzedaży kserografów oraz sposobuprzekazywania tych funduszy właścicielompraw do kopiowania materiałów (5751)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjęposła Michała Stuligrosza (nr SPS-023--5751/08) w sprawie systemu pobierania opłat odsprzedaży kserografów oraz sposobu przekazywaniatych funduszy właścicielom praw do kopiowania materiałów,a w szczególności odpowiadając na pytania:1) na podstawie jakich kryteriów udzielono zgodyna pobieranie środków wynikających z ustawy o prawieautorskim i prawach pokrewnych oraz czy argumentyużyte kiedyś znajdują dalej uzasadnienie dlakontynuowania działalności Kopipolu?;2) jak obecnie przedstawia się sytuacja finansowo–organizacyjna w Kopipolu?,uprzejmie przekazuję stosowne informacje.Ad 1Decyzją z dnia 16 sierpnia 1996 r. nr DPA.041/Z/27/95 minister kultury i sztuki udzielił StowarzyszeniuZbiorowego Zarządzania Prawami AutorskimiTwórców Dzieł Naukowych i Technicznych (Kopipol)zezwolenia na zbiorowe zarządzanie prawamiautorskimi do utworów naukowych i technicznych
415w zakresie zwielokrotniania, wprowadzania do obrotui rozpowszechniania oraz na pobieranie odośrodków informacji lub dokumentacji naukowo--technicznej wynagrodzenia za odpłatne udostępnianieegzemplarzy fragmentów utworów.Decyzją z dnia 20 listopada 2003 r. nr DP.WPA.024/521/03/mp minister kultury dokonał zmiany treściww. decyzji nr DPA 041/Z/27/95 z dnia 16 sierpnia1995 r., udzielając stowarzyszeniu zezwolenia na:1) zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi doutworów naukowych i technicznych na następującychpolach eksploatacji: utrwalanie, zwielokrotnianie jakąkolwiektechniką egzemplarzy utworu, w tym technikądrukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznegolub cyfrowego, wprowadzenie do obrotu, użyczenie,najem, wyświetlanie, publiczne odtwarzanie, nadawanie,reemitowanie, publiczne udostępnianie utworuw taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostępw miejscu i w czasie przez siebie wybranym,2) pobieranie od ośrodków informacji lub dokumentacjiwynagrodzenia za udostępnianie egzemplarzyutworów.W dniu 2 czerwca 2003 r. minister kultury wydałrozporządzenie w sprawie określenia kategorii urządzeńi nośników służących do utrwalania utworóworaz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ichsprzedaży przez producentów i importerów. W rozporządzeniutym Kopipol został wskazany (§ 4 pkt 1)jako organizacja zbiorowego zarządzania prawamiautorskimi uprawniona do pobierania i podziałuopłat od urządzeń i nośników, o których mowa w załącznikunr 3 do rozporządzenia, na rzecz twórców.W wydanym w dniu 27 czerwca 2003 r. przez ministrakultury rozporządzeniu w sprawie opłat uiszczanychprzez posiadaczy urządzeń reprograficznychKopipol został wskazany (§ 3 pkt 1) jako organizacjauprawniona do pobierania opłat, o którychmowa w tym rozporządzeniu, na rzecz twórców.Przy wyborze organizacji zbiorowego zarządzaniawzięto pod uwagę możliwość realizacji przez niezadań, które wynikają z faktu wskazania do poboruopłat oraz doświadczenia organizacji w tym zakresie.Proponowane rozwiązania przyjęte w rozporządzeniuzostały uzgodnione z zainteresowanymi ministramioraz organizacjami zbiorowego zarządzaniaprawami autorskimi lub pokrewnymi, stowarzyszeniamitwórców i wydawców, a także izbami gospodarczymireprezentującymi podmioty zobowiązanedo uiszczania opłat.Ad 2W 2007 r. minister kultury i dziedzictwa narodowegoprzeprowadził kontrolę w Kopipolu. Po przeprowadzonejkontroli minister kultury i dziedzictwanarodowego zobowiązał Kopipol m.in. do podziałuśrodków zainkasowanych przez stowarzyszenie Kopipolw latach 1996–2006 z tytułu opłat reprograficznychpomiędzy uprawnione organizacje zbiorowegozarządzania na podstawie wyników przeprowadzonychna zlecenie stowarzyszenia Kopipol badaństatystycznych, z uwzględnieniem dokonanychuprzednio na rzecz uprawnionych organizacji wypłatzaliczkowych. Przed dokonaniem powyższegominister kultury i dziedzictwa narodowego zobowiązałKopipol do wystąpienia do pozostałychuprawnionych organizacji o przedstawienie swoichroszczeń co do wysokości przypadających im opłatwraz z dokumentacją w tym zakresie, na podstawie§ 7 ust. 3 rozporządzenia ministra kultury z dnia2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategoriiurządzeń i nośników służących do utrwalania utworóworaz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułuich sprzedaży przez producentów i importerów oraz§ 5 ust. 3 rozporządzenia ministra kultury z dnia 27czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przezposiadaczy urządzeń reprograficznych.W odniesieniu do kwot stanowiących różnicę pomiędzywynagrodzeniem należnym na podstawiebadań statystycznych przeprowadzonych na zleceniestowarzyszenia Kopipol a wynagrodzeniem wynikającymz udokumentowanych roszczeń zgłoszonychprzez uprawnione organizacje zbiorowego zarządzaniaminister kultury i dziedzictwa narodowegozobowiązał stowarzyszenie Kopipol do umieszczeniaich na wyodrębnionym rachunku bankowymcelem ustanowienia rezerwy na poczet ewentualnychudokumentowanych roszczeń pozostałychuprawnionych organizacji zbiorowego zarządzania(jak wynika z informacji posiadanych przez ministrakultury i dziedzictwa narodowego, żadna z uprawnionychorganizacji nie przedstawiła udokumentowanychroszczeń w tym zakresie).Powyżej opisane zalecenia wynikały z faktu, żepomiędzy uprawnionymi organizacjami trwa wieloletnispór co do sposobu podziału należnych kwoti ich wysokości. Uprawnione organizacje od wielu latnie zmieniają swego stanowiska i nie podejmują jakichkolwiekkroków zmierzających do współpracyw tym zakresie, co uniemożliwia praktycznie rozwiązaniezaistniałego problemu. Nie jest zaś dopuszczalnasytuacja, w której w ogóle nie dojdzie do podziałuwynagrodzeń pobranych od tzw. czystych nośników.W odniesieniu do środków pozostałych po dokonaniupowyższych czynności minister kultury i dziedzictwanarodowego zobowiązał stowarzyszenie Kopipoldo ich wypłaty twórcom dzieł naukowych i technicznychreprezentowanych przez stowarzyszenieKopipol na podstawie systemu repartycji indywidualnej.W tym miejscu wskazać należy, że ministerkultury i dziedzictwa narodowego zobowiązał stowarzyszenieKopipol do wprowadzenia systemu repartycjiindywidualnej zamiast systemu repartycjipośredniej (czyli poprzez fundusze, o których mowaw interpelacji). Z informacji przekazanych przez Kopipolwynika, że stowarzyszenie wdrożyło systemrepartycji indywidualnej.Odpowiadając na pytanie dotyczące sytuacji organizacyjno-finansowejstowarzyszenia Kopipol,wskazuję, że Kopipol zrzesza 80 członków zwyczajnychi 7 członków wspierających, z czego 75 człon-
416ków to osoby fizyczne, zaś 5 członków stanowią osobyprawne. W czerwcu 2007 r. doszło do nowych wyborówwładz stowarzyszenia.Przychody Kopipolu z dotychczasowej działalnościstatutowej, jak wynika z informacji opracowanejwg stanu na koniec 2007 r., wynoszą ok. 3 mln PLN(łącznie za rok 2007 oraz za lata poprzednie). Kosztyrealizacji zadań statutowych wyniosły zaś ok.500 000 PLN.W roku 2007 do Kopipolu wpłynęły środki pieniężnez tytułu opłat pobieranych na podstawieustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnychw wysokości ok. 1,5 mln PLN, koszty inkasa wyniosłyok. 500 000 PLN, repartycji dokonano na kwotęok. 1,3 mln PLN.W roku 2008 z tytułu czystych nośników wpłynęłodo stowarzyszenia Kopipol ok. 1,5 mln PLN, zaśkoszty inkasa ustalone zostały na poziomie 30%.Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższewyjaśnienia za wystarczające.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuPiotr Żuchowskipodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowcai Kazimierza Moskalaw sprawie nowelizacji ustawy o zakładachopieki zdrowotnej (5766)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowcai Kazimierza Moskala, przekazaną pismem nr SPS--023-5766/08 z dnia 21.10.br., uprzejmie informuję,że Ministerstwu Zdrowia są znane postulaty zgłaszaneprzez jednostki organizacyjne samorządu zawodowegopielęgniarek i położnych. Powszechnieprzyjętą praktyką jest uczestnictwo tych podmiotóww konsultacjach społecznych dotyczących projektowanychw ministerstwie aktów normatywnych dotyczącychochrony zdrowia. Stanowisko zajmowaneprzez przedstawicieli samorządu zawodowego pielęgniareki położnych jest zawsze poddawane wnikliweji merytorycznej analizie. Należy nadmienić, żezasadniczym założeniem przyświecającym pracomlegislacyjnym Ministerstwa Zdrowia jest jak najdalejidąca chęć współpracy ze środowiskami zawodówmedycznych. Tym samym postulaty przez nie zgłaszanew kwestiach merytorycznych, o ile są popartestosowną argumentacją, znajdują właściwe zastosowaniew projektowanych regulacjach.Odpowiadając szczegółowo na pytania panów posłówzawarte w przedmiotowej interpelacji, należyprzede wszystkim zwrócić uwagę na będące przedmiotemobrad parlamentu projekty ustaw dotyczącereformy system ochrony zdrowia. Zgodnie z przyjętąprzez <strong>Sejm</strong> w dniu 21 października 2008 r. ustawąo zakładach opieki zdrowotnej (do której Senatwniósł poprawki zawarte w uchwale z dnia 30 października2008 r., wśród nich znajduje się m.in. propozycjanowego brzmienia przytoczonego poniżejart. 15 ust. 1) w zakładach opieki zdrowotnej będąistniały kierownicze medyczne stanowiska pielęgniareki położnych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 w zakładachopieki zdrowotnej tworzone będą m.in. kierowniczemedyczne stanowiska pracy:1) przełożonej pielęgniarek, w przypadku stacjonarnychzakładów opieki zdrowotnej posiadającychod 50 do 300 łóżek albo posiadających powyższej 500łóżek (art. 15 ust. 1 pkt 5);2) pielęgniarki albo położnej oddziałowej zakładu,w przypadku oddziału, którym kieruje ordynator(art. 15 ust. 1 pkt 6);3) kierownika do spraw opieki pielęgniarskiej,w przypadku szpitali posiadających powyżej 50 łóżek,w których powołuje się konsultanta (art. 15 ust. 1pkt 7).Jednocześnie zgodnie z art. 16 tej ustawy (doktórego Senat nie wniósł poprawek), zakład opiekizdrowotnej będzie zobowiązany stosować minimalnenormy zatrudnienia pielęgniarek i położnych.W tym celu minister właściwy do spraw zdrowia, pozasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Pielęgniareki Położnych oraz reprezentatywnych związków zawodowych,określi, w drodze rozporządzenia, sposóbustalania minimalnych norm zatrudnienia pielęgniareki położnych w zakładach opieki zdrowotnej,mając na celu zapewnienie właściwej jakościi dostępności świadczeń zdrowotnych. Jednocześnieminister zdrowia będzie dokonywał corocznej ocenysposobu realizacji tego obowiązku.Natomiast bez zmian pozostają obowiązujące regulacjedotyczące odpowiedzialności zawodowej pielęgniareki położnych, określone w ustawie z dnia5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej(Dz. U. z 2001 r. Nr 57, poz. 602, z późn. zm.). Obowiązującew tym zakresie unormowania są bowiemzgodne z art. 17 ust. 1 konstytucji.Należy podkreślić, że zasygnalizowane przez panówposłów w interpelacji kwestie merytoryczneznajdą swoje miejsce także w innych projektowanychw Ministerstwie Zdrowia regulacjach ustawowych.Obecnie trwają prace nad projektami ustawustrojowych regulujących status prawny zawodówpielęgniarki i położnej. Wstępne założenia proponowanychrozwiązań ustawowych przewidują, podobniejak jest to obecnie, dwie regulacje ustawowe,mianowicie: projekt ustawy o zawodach pielęgniarkii położnej oraz projekt ustawy o samorządzie pielę-
417gniarek i położnych. W ocenie Ministerstwa Zdrowiaporuszone przez panów posłów sprawy będą mogłyzostać uregulowane w tych ustawach. Należą donich kwestie związane z świadczeniami udzielanymiprzez pielęgniarki i położne bez zlecenia lekarskiego.Obecnie kwestia ta budzi szereg wątpliwości.Celem nowej regulacji będzie ich usunięcie. Doprecyzowanezostaną także przepisy określające prawai obowiązki pielęgniarek i położnych m.in. związanez dostępem do dokumentacji medycznej. Intencjąprojektodawcy w tym zakresie będzie jasne określenie,do czego ma prawo pielęgniarka lub położna.Oczywistym założeniem nowych regulacji będziepozostawienie dotychczasowych regulacji, które niebudzą wątpliwości, bez zmian. Projektowane aktynormatywne powinny być zgodne ze wspomnianymwyżej art. 17 ust. 1 konstytucji. Zatem konsekwencjątakiego rozwiązania będzie, tak jak obecnie, pozostawieniew wyłącznej gestii samorządu zawodowegopielęgniarek i położnych spraw dotyczącychodpowiedzialności zawodowej. Co istotne, ulegnąone dalszemu wzmocnieniu poprzez wprowadzenietych przepisów w całości do ustawy o samorządziepielęgniarek i położnych (obecnie znaczna ich częśćpozostaje w akcie wykonawczym).Mając na uwadze powyższe, należy podkreślićdaleko idącą gotowość Ministerstwa Zdrowia dowspółpracy z samorządem pielęgniarek i położnychw zakresie przygotowywanych projektów aktównormatywnych. Prezentowane w interpelacji niektóreproblemy znalazły już swoje odzwierciedleniew stanowionym prawie. Natomiast pozostałe bezzbędnej zwłoki będą systematycznie wdrażane przezomówione nowego regulacje ustawowe dotyczące zawodówpielęgniarki i położnej.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Haberpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Ożogaw sprawie przebiegu drogi ekspresowej S19w miejscowości Nienadówka (5767)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji pana posła Stanisława Ożoga z dnia 15października 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia21 października 2008 r., znak: SPS-023-5767/08,w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S19 w miejscowościNienadówka przedstawiam następującewyjaśnienia.Uprzejmie informuję, iż do chwili obecnej nie zostaławydana przez wojewodę podkarpackiego decyzjao środowiskowych uwarunkowaniach zgody narealizację inwestycji „Budowy drogi ekspresowejS19 na odcinku od początku projektowanej obwodnicySokołowa Małopolskiego do węzła RzeszówWschodni (24,2 km)”.W związku z powyższym na obecnym etapie niemożna określić, który wariant przebiegu przedmiotowejdrogi zostanie wybrany.Uprzejmie wyjaśniam, iż wskazany przez panaposła wariant 6 przejścia drogi S19 przez miejscowośćNienadówka pod względem środowiskowymsklasyfikowany został przez autorów raportu o oddziaływaniuprzedsięwzięcia na środowisko na równiz wnioskowanym przez Generalną Dyrekcję DrógKrajowych i Autostrad wariantem nr 5. W podsumowaniuczęści raportu dotyczącej analizy przebiegudrogi przez Nienadówkę – „Uzasadnienie wybranegoprzez wnioskodawcę wariantu” autorzy podkreślają,że warianty 5 oraz 6 są ze sobą porównywalne.Niewielka różnica wskazująca na wariant 5 wynikagłównie z mniejszego oddziaływania na budynkiw zakresie hałasu. Biorąc pod uwagę bezpośredniąilość wyburzeń związaną z realizacją inwestycji –rzeczywiście w wariancie nr 5 konieczne jest wyburzenie14 budynków mieszkalnych, zaś w wariancienr 6 – 5 budynków mieszkalnych. Przyjmując jakokryterium porównawcze horyzont czasowy ustalonyna rok 2026 i prognozowane wówczas natężenia ruchuna istniejącej drodze krajowej nr 19 oraz projektowanejS19, zagrożonych ponadnormatywnym oddziaływaniemhałasu w wariancie 5 jest 33 budynkimieszkalne, zaś w wariancie 6 – 35 budynków mieszkalnych.Na chwilę obecną organy wydające uzgodnienia,tj. państwowy wojewódzki inspektor sanitarnyw Rzeszowie oraz minister środowiska w swoichpostanowieniach uzgadniających warunki realizacjiwskazały do realizacji wariant nr 5 – wnioskowanyprzez GDDKiA.Natomiast w kwestii akceptacji przez większośćmieszkańców Nienadówki wariantu nr 6 informuję,że pełną dokumentacją dotyczącą prowadzonego postępowaniaadministracyjnego, wraz z wnioskami,opiniami, postulatami społecznymi dotyczącymi zarównowariantu nr 5 i 6 dysponuje jedynie wojewodapodkarpacki, będący organem właściwym do wydaniadecyzji środowiskowej. W związku powyższym,nie posiadając pełnej dokumentacji, nie można zająćstanowiska w przedmiotowej sprawie. Jednakżez informacji posiadanych przez resort infrastrukturywynika, że wariant 6 również został oprotestowanyprzez część mieszkańców Nienadówki.W odniesieniu do sprawy zagrożenia zabytkowegokościoła oraz komunikacji pomiędzy kościołema cmentarzem informuję, iż kwestia ta była niejednokrotniepodnoszona – w toku konsultacji społecznych,prowadzonych przez projektanta i Oddział
418GDDKiA w Rzeszowie w ramach studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowegooraz w toku postępowaniaadministracyjnego prowadzonego przezwojewodę podkarpackiego i każdorazowo projektantbądź oddział składali w tej kwestii wyjaśnienia.Można jedynie wskazać, że istniejąca droga krajowanr 19 przebiegająca po zachodniej stronie projektowanejdrogi ekspresowej w wariancie nr 5 (naetapie STEŚ na odcinku przejścia przez Nienadówkęoznaczonym jako wariant nr 4) przebiega w bezpośrednimsąsiedztwie kościoła, oddzielając go niejakood centrum wsi. Droga ekspresowa S19 w wariancienr 5 zlokalizowana będzie bezpośrednio za drogąkrajową nr 19 na wschód, tj. dalej od kościoła i poprowadzonazostanie na estakadzie. Dostęp do kościołaod strony centrum wsi, tj. od wschodu, poprzezzmniejszenie ruchu tranzytowego na istniejącej drodzekrajowej nr 19, z wyniesieniem go na estakadęw ciągu S19 ulegnie poprawie, a nie pogorszy się.Zwiększy się bezpieczeństwo osób przekraczającychistniejącą drogę krajową nr 19. Podobnie negatywneoddziaływanie drgań pochodzących od ruchu ciężkichsamochodów, na konstrukcję kościoła, poprzezprzejęcie tego ruchu przez oddaloną od kościoła drogęekspresową, ulegnie zmniejszeniu. Posadowienieestakady na palach, ze względu na korzystny rodzajgruntu (spoisty ił pylasty) tłumiący drgania oraz zastosowaniełożysk elastomerowych, ogranicza dominimum przenoszenie drgań z estakady na przyległyteren. Dostęp do cmentarza z istniejącej drogikrajowej nr 19 zostanie zapewniony wiaduktem naddrogą ekspresową, a jedyna niedogodność polegaćbędzie na przesunięciu go w kierunku północnym,w rejon końca cmentarza.Reasumując, ostateczny przebieg drogi S19 niezostał jeszcze ustalony. Ustalenie takie zostanie dokonanew decyzji o środowiskowych uwarunkowaniachzgody na realizację przedsięwzięcia. Zatem doczasu jej wydania wariant nr 5 pozostaje jedynie wariantemrekomendowanym przez inwestora.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Rapciakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Ożogaw sprawie złej jakości badań mammograficznych(5769)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Stanisława Ożoga, przesłanąprzy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023--5769/08, z dnia 21 października 2008 r., w sprawiezłej jakości badań uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Kontrola jakości badań mammograficznych dokonanaw roku ubiegłym w ramach realizacji zadania„Narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych”pn. „Populacyjny program wczesnegowykrywania raka piersi”, była pierwszym krokiemw kierunku poprawy jakości badań mammograficznychwykonywanych przez pracownie mammograficznew naszym kraju. Kontrola była działaniemniezależnym i wychodzącym poza rutynowedziałania Narodowego Funduszu Zdrowia odpowiedzialnegoza zapewnienie realizacji świadczeńw przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostępnośćoraz bezpieczeństwo.Należy podkreślić, iż wybór realizatorów programuprofilaktycznego odbywa się w ramach procedurkonkursowych organizowanych przez fundusz, następstwemczego jest kontraktowanie z wybranymijednostkami spełniającymi wymogi określone w stosownymzarządzeniu prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizowanychw ramach programów profilaktycznych odbywałosię na podstawie zarządzenia Nr 66/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia20 września 2007 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktyczneprogramy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwalifikowanido programu spełnili wymagania określonew załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, międzyinnymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadryspecjalistycznej do realizacji badań mammograficznych,specjalistycznego wyposażenia pracownimammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy musieliwykazać się spełnieniem warunków bezpiecznegostosowania promieniowania jonizującego dlawszystkich rodzajów ekspozycji medycznej określonychw rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)i w związku z powyższym posiadaniem zgody PaństwowejInspekcji Sanitarnej na stosowanie przeznich urządzeń mammograficznych.Wyniki audytu oceniającego jakość badań mammograficznychrealizowanych przez pracowniemammograficzne zostały upublicznione 7 października2008 r. na stronie internetowej CentralnegoOśrodka Koordynującego – pod adresem: http://www.profilaktykaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.html. Wcześniej wyniki audytu były przekazywaneprzez wojewódzkie ośrodki koordynujące do oddziałówwojewódzkich NFZ.Ponieważ w świetle obowiązujących przepisówwyniki audytu nie mogły stanowić podstawy prawnejdo wykluczenia jednostki z realizacji badańmammograficznych, wykorzystane jednak zostaływ celu podjęcia działań naprawczych w zakresie poprawypoziomu jakościowego wykonywanych w ra-
419mach programu badań mammograficznych. I takw świetle powyższego w roku bieżącym odbywa siępowtórna ocena jednostek pod kątem wprowadzaniaprzez nie zaleceń pokontrolnych mających nacelu poprawę jakości realizowanych przez nie badań.Mając powyższe na uwadze, do końca listopada2008 trwa rekontrola świadczeniodawców negatywnieocenionych w roku 2007 pod kątem spełnieniaprzez jednostki zaleceń pokontrolnych oraz wyeliminowaniaprzez nie stwierdzonych nieprawidłowości.Należy wspomnieć, że 4 grudnia 2008 r. odbędziesię spotkanie organizowane przez CentralnyOśrodek Koordynujący mające na celu podsumowaniewyników powtórnych kontroli oraz ponownieprzeprowadzonego w roku bieżącym audytu klinicznegozdjęć mammograficznych. Oddziały NarodowegoFunduszu Zdrowia oczekują na wyniki kontroli,by je wykorzystać w trakcie kontraktowania świadczeńprofilaktycznych na rok następny.Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związkuz informacjami prasowymi dotyczącymi wynikówkontroli pracowni mammograficznych NarodowyFundusz Zdrowia jako podmiot odpowiedzialny zaprawidłową realizację badań mammograficznychw ramach programu poinformował na stronie internetowejo możliwości uzyskania przez pacjentki kopiidokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammograficznego)na podstawie art. 18 ustawy z dnia30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej(Dz.U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm).Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwościco do jakości zdjęcia pacjentka może zweryfikowaćwynik badania w pracowni mammograficznej. Jeślijakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracowniapowinna powtórzyć badanie.W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badaniamammograficznego z jakichś względów jest niemożliwa,pacjentka mająca uzasadnione obawy co dostanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzemonkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją nadalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymagaskierowania od lekarza pierwszego kontaktu).Jednocześnie informuję, iż w związku z prowadzonąkontrolą jakości zdjęć mammograficznychwskazującą na brak prawidłowego przygotowaniakadry specjalistycznej do realizacji badań skryningowychw roku bieżącym prowadzone są przezWOK-i szkolenia specjalistyczne dla kadry realizującejbadania mammoraficzne. Do chwili obecnejprzeszkolono prawie 50% personelu specjalistycznegowykonującego przedmiotowe badania, w tym prawie700 techników elektroradiologii oraz około przeszło300 lekarzy radiologów.W związku z przeprowadzonymi kontrolamiw roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy podkątem przekazywania przez WOK-i do oddziałówNarodowego Funduszu Zdrowia wyników przeprowadzonychkontroli, z której wynikało, że większośćośrodków na bieżąco informowała oddziały wojewódzkieNFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie ministerzdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy pomiędzyNarodowym Funduszem Zdrowia i WOK--ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wykorzystaniawyników kontroli w trakcie kontraktowaniaświadczeń na rok 2009.Uzupełniając powyższe, informuję o działaniachpodjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwaoraz jakości badań mammograficznych przez PaństwowąInspekcję Sanitarną. I tak w związku z wejściemPolski do Unii Europejskiej zostały wdrożonewymagania unijne dotyczące ochrony radiologicznej,w tym także aparatów mammograficznych.W następstwie dokonanych w roku 2007 przez PaństwowąInspekcję Sanitarną kontroli na podstawiedecyzji administracyjnych wydawanych przez inspekcję5 aparatów mammograficznych, w tym 3w województwie wielkopolskim, zostało wycofanychz użytku.Jednocześnie, mając na uwadze bezpieczeństwooraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,uprzejmie informuję o uruchomieniu kształceniaw zawodzie elektroradiologa na poziomie studiówwyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie studiówwyższych w zakresie elektroradiologii realizowanejest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgoszczyoraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa transformacjakształcenia w znaczący sposób wpłynie najakość wykonywanych usług diagnostycznych w zakresieelektroradiologii.W świetle powyższego deklaruję dalsze monitorowaniepodejmowanych działań naprawczych, któredoprowadzą do uporządkowania sytemu w przedmiotowymzakresie, co wpłynie korzystnie na podniesieniejakości wczesnej diagnostyki raka piersirealizowanej w ramach skryningu populacyjnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskipodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Zbigniewa Kozakaoraz grupy posłóww sprawie zasad wzmocnienia ochronyinteresów ekonomicznych budżetu państwaw związku ze zjawiskiem manipulowaniaprzez banki rezerwami celowymi dla celówfiskalnych oraz zasad wypłacania dywidendyprzez Bank Pekao SA w okresiekryzysu finansowego (5798)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 21 października 2008 r. (pismo nr SPS--023-5798/08) przekazujące interpelację posła Zbi-
420gniewa Kozaka oraz grupy posłów „w sprawie zasadwzmocnienia ochrony interesów ekonomicznych budżetupaństwa w związku ze zjawiskiem manipulowaniaprzez banki rezerwami celowymi dla celówfiskalnych oraz zasad wypłacania dywidendy przezBank Pekao SA w okresie kryzysu finansowego”,przedstawiam poniższe wyjaśnienia.Ad pytanie 1–3.Zgodnie z informacjami przekazanymi przez KomisjęNadzoru Finansowego Bank Polska KasaOpieki SA wykazał w sprawozdaniu finansowym za2007 r. zysk netto w wysokości 2 006 600 tys. złotych.Audytor badający sprawozdanie finansowebanku – firma KPMG – wydał opinię stwierdzającą,że sprawozdanie finansowe Banku Polska KasaOpieki SA przedstawia rzetelnie i jasno sytuację majątkowąi finansową banku na dzień 31 grudnia2007 r., wynik finansowy oraz przepływy pieniężneza rok obrotowy kończący się tego dnia zostało sporządzonewe wszystkich istotnych aspektach zgodniez międzynarodowymi standardami sprawozdawczościfinansowej, które zostały zatwierdzone przezUnię Europejską jest zgodne z wpływającymi natreść sprawozdania finansowego przepisami prawai postanowieniami statutu banku oraz zostało sporządzonena podstawie prawidłowo prowadzonychwe wszystkich istotnych aspektach ksiąg rachunkowych.Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym orazopinią audytora rachunek zysków i strat uwzględniałfakt połączenia się Banku Polska Kasa OpiekiSA oraz Banku BPH SA.W dniu 23 kwietnia 2008 r. Zwyczajne WalneZgromadzenie Banku Polska Kasa Opieki SA, podjęłouchwalę o treści „Zysk netto banku za 2007 r.w kwocie 2 006 599 947,60 zł dzieli się w ten sposób,że 74% zysku netto banku za 2007 r. tj. kwotę1 484 883 961,22 zł przeznacza się na dywidendę,pozostałą po odpisie na dywidendę kwotę zysku nettobanku za 2007 r. tj. kwotę 521 715 986,38 zł przeznaczasię na kapitały rezerwowe. Część środkówi kapitałów rezerwowych w wysokości 1 032 357 277,18zł przeznacza się na dywidendę. Łączna wysokośćdywidendy wynosi 2 517 241 238,40 zł”.Według informacji przekazanych przez KNF,w wyniku przeznaczenia środków z zysku za 2007 r.oraz kapitałów rezerwowych na wypłatę dywidendynie nastąpiło pogorszenie sytuacji finansowej BankuPekao SA. W 2008 r. Bank Pekao SA kontynuujerozwój działalności, zwiększając wartość aktywów,w tym wartość należności od klientów. Kapitałybanku przewyższają określony przepisami całkowitywymóg kapitałowy. Bank osiągnął dodatni wynikfinansowy – za trzy kwartały br. zysk netto był wyższyo 78% w porównaniu do analogicznego okresuw 2007 r. Bank Pekao SA spełnia normy ostrożnościowei wymogi kapitałowe oraz nie przekraczawskaźników koncentracji wierzytelności.W opinii organu nadzoru działania banku w przedmiociewypłaty dywidendy za 2007 r. nie możnaz rozpatrywać w kategoriach naruszenia istotnychzasad bezpieczeństwa funkcjonowania systemu bankowegoi bezpieczeństwa środków pieniężnych gromadzonychna rachunkach bankowych. Natomiastz informacji przekazanych przez Komisję NadzoruFinansowego wynika, że udzieliła ona Bankowi PekaoSA zgodnie z przepisem art. 138 ust. 3 ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.) upomnienia zanaruszenie art. 129 ust. 3 ustawy Prawo bankowe,na podstawie którego „Przeznaczenie do podziałumiędzy akcjonariuszy kwoty przekraczającej zysk zaostatni rok obrotowy, pomniejszony o niepokrytestraty, akcje własne oraz o kwoty, które nie mogąbyć przeznaczone na wypłatę dywidendy, wymagazgody Komisji Nadzoru Finansowego.”Ad pytanie 4 i 5.Rozwiązywanie oraz zawiązywanie rezerw w przypadkubanków stosujących Międzynarodowe StandardyRachunkowości (dalej MSR), do których należynp. Bank Polska Kasa Opieki SA oraz BankuBPH, wiąże się z oceną utraty wartości składnikówaktywów finansowych, co szczegółowo regulująMSR. Oznacza to, że na każdy dzień bilansowy BankPolska Kasa Opieki SA ocenia, czy istnieją obiektywnedowody utraty wartości danego składnikaaktywów finansowych lub grupy aktywów finansowych.Utrata wartości składnika lub grupy aktywówfinansowych została poniesiona wtedy, gdy istniejąobiektywne dowody utraty wartości na skutekwydarzeń, które nastąpiły po początkowym ujęciudanego składnika aktywów, oraz gdy zdarzenia temają wpływ na oczekiwane przepływy pieniężne dotyczącetych aktywów. Do obiektywnych przesłanekutraty wartości aktywów finansowych bank zaliczamiędzy innymi:— znaczące trudności finansowe emitenta lubdłużnika,— niedotrzymanie warunków umowy (np. brakspłaty raty kapitału lub odsetek),— złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnikalub wszczęcie postępowania naprawczego.W przypadku rozpoznania utraty wartości tworzonyjest odpis aktualizujący wartość należności.Wartość bilansowa składnika aktywów zostajezmniejszona poprzez konto odpisów aktualizujących,a kwota straty obciąża rachunek zysków i strat. Jeżeliw następnym okresie wysokość straty z tytułuutraty wartości zmniejszy się na skutek zdarzenia,które nastąpiło po wystąpieniu utraty wartości (np.poprawy oceny zdolności kredytowej dłużnika), odpisz tytułu utraty wartości jest odwracany poprzez dokonanieodpowiedniej korekty konta odpisów aktualizujących,a kwota dokonanego odwrócenia wykazywanajest w rachunku zysków i strat. Badanie audytunie wskazało na uchybienia w tym obszarze.Odnosząc się do poruszonych zagadnień, niemożna uznać, że system tworzenia w koszty bankówrezerw celowych oraz zaliczania tych rezerw dokosztów uzyskania przychodów, po uprawdopodobnieniunieściągalności wierzytelności objętych tymi
421rezerwami, sprzyja kreowaniu przez banki zyskuoraz podstawy opodatkowania podatkiem dochodowymw taki sposób, aby banki wykazywały niski dochódstanowiący podstawę opodatkowania podatkiemdochodowym od osób prawnych i jednocześniewykazywały wysoki zysk netto stanowiący podstawęwypłat dywidendy.Oceny prawidłowości zaliczania do kosztów podatkowychrezerw celowych przez Bank Pekao SAoraz wpływu dodatniego wyniku Banku BPH SA nawynik działalności Banku Pekao SA można będziedokonać po przeprowadzeniu kontroli w tym zakresie,w szczególności obejmującej tworzenie i rozwiązywanierezerw celowych. Jednocześnie należywskazać, że przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), dalej updop,nie mają wpływu na prawidłowe określenie przezspółkę kapitałową jej zysków. Przepisy te określająjedynie podatkowe skutki, jakie wiążą się z wypłatątych zysków, niezależnie od tego, czy wypłata takabyła ekonomicznie uzasadniona i czy była dokonanaz poszanowaniem przepisów Kodeksu spółek handlowych,statutu spółki oraz ustaw szczegółowychdotyczących funkcjonowania podmiotów prowadzącychokreśloną działalność gospodarczą.Biorąc pod uwagę złożoność zagadnień poruszonychprzez panów posłów, celowe wydaje się przedstawienie,szersze wyjaśnienie zasad opodatkowaniapodatkiem dochodowym od osób prawnych rezerwcelowych w bankach oraz opodatkowania dywidend.Rezerwy celowe.Odnosząc się do zagadnienia rezerw celowych,należy wyjaśnić, że spośród rezerw celowych utworzonychw koszty banku, zgodnie z rozporządzeniemministra finansów z dnia 10 grudnia 2003 r. w sprawiezasad tworzenia rezerw na ryzyko związanez działalnością banków (Dz. U. Nr 218, poz. 2147oraz z 2007 r. Nr 128, poz. 887) za koszty uzyskaniaprzychodów uznawane są te rezerwy celowe, któresą utworzone na pokrycie wierzytelności z tytułukredytów (pożyczek) i należności z tytułu udzielonychprzez bank po dniu 1 stycznia 1997 r. gwarancji(poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek, o ile nieściągalnośćtakich wierzytelności została uprawdopodobniona(art. 16 ust. 1 pkt 26 i ust. 2a pkt 2updop). Rezerwy celowe zaliczane do kosztów uzyskaniaprzychodów obejmują jedynie bilansowe należnościz tytułu kredytów i pożyczek oraz udzielonezobowiązania pozabilansowe z tytułu gwarancjispłaty kredytów i pożyczek zakwalifikowanych dokategorii straconych oraz kategorii wątpliwych.Wierzytelności objęte rezerwami celowymi z tytułukredytów (pożyczek) i udzielonych przez bankgwarancji i poręczeń podlegają pomniejszeniu o wartośćustanowionych w umowie zabezpieczeń (gwarancjii poręczeń). Pomniejszenie to – dla celów podatkowych– stosuje się w takim zakresie, w jakimbank pomniejszy podstawę tworzenia rezerw zaliczanychdo kosztów banku na podstawie przepisówo rachunkowości (art. 16 ust. 2b i 2c updop).Należy mieć także na uwadze, że rozporządzenieministra finansów w sprawie zasad tworzenia rezerwna ryzyko związane z działalnością bankówstwarza możliwość utworzenia w bankach rezerwcelowych w innej wysokości, na podstawie indywidualnejoceny ryzyka obciążającego daną należnośćbankową, oparte na modelach ryzyka kredytowego,po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego.Spośród tych rezerw celowych koszty uzyskaniaprzychodów mogą stanowić jedynie te rezerwy,które spełniają wymogi określone w art. 16 ust. 1pkt 26 i ust. 2a pkt 2 updop.W przypadku rozwiązania rezerw celowych w bankachprzychodem podatkowym jest kwota stanowiącarównowartość rozwiązanych lub zmniejszonychrezerw celowych zaliczonych uprzednio do kosztówuzyskania przychodów, z wyjątkiem rezerw celowychzaliczonych do kosztów uzyskania przychodów,rozwiązanych lub zmniejszonych w wyniku zamianywierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek)na akcje (udziały) przedsiębiorców objętych programemrestrukturyzacji na podstawie odrębnychustaw (art. 12 ust. 1 pkt 6 lit. b, ust. 4 pkt 15 lit. bupdop). Takie same zasady dotyczą odpisów aktualizującychwartość wierzytelności (utożsamianychz rezerwami celowymi) zaliczanych do kosztów podatkowychna podstawie art. 38b updop, dokonywanychprzez banki stosujące MSR. W bankach stosującychMSR kosztem podatkowym jest wartość odpisówaktualizujących wartość należności z tytułukredytów (pożyczek) oraz udzielonych gwarancji(poręczeń) z tytułu kredytów i pożyczek. W przypadkugdy odpisy aktualizujące są niższe od wartościskalkulowanych rezerw celowych, kosztem podatkowymjest wartość dokonanych odpisów, a niewartość skalkulowanych rezerw celowych. Odpisyaktualizujące uznane za koszty podatkowe nie mogąnatomiast przekroczyć wartości rezerwy celowej dotyczącejtej wierzytelności.Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodówutworzonych rezerw celowych (w bankach stosującychMSR dokonanie odpisów aktualizujących wartośćnależności) z tytułu kredytów (pożyczek) uwarunkowanejest wystąpieniem jednocześnie dwuprzesłanek, tj. utworzeniem, w oparciu o przepisyo rachunkowości, rezerw celowych na pokrycie wierzytelnościbankowych zakwalifikowanych do kategoriistracone albo wątpliwe (dokonanie odpisu aktualizującegowartość należności bankowych –w bankach stosujących MSR) i podatkowe uprawdopodobnienienieściągalności należności.Koszt uzyskania przychodów nie wystąpi zatemw dacie uprawdopodobnienia nieściągalności należności,jeżeli nie została utworzona rezerwa celowana tę należność bankową (dokonany odpis aktualizujący)bowiem takim kosztem jest rezerwa celowa(odpis aktualizujący), a nie należność, której nieściągalnośćzostała uprawdopodobniona. Koszt ten
422nie może być również rozpoznawany w dowolnym,późniejszym terminie, po roku podatkowym, w którymutworzono rezerwę celową (dokonano odpisuaktualizującego), ponieważ kosztem uzyskaniaprzychodów są utworzone rezerwy celowe (dokonaneodpisy aktualizujące) w ciężar kosztów banku.Jeżeli wystąpią podatkowe okoliczności uprawdopodobnienianieściągalności należności, to koszt uzyskaniaprzychodów powstanie w dacie utworzeniarezerwy celowej (dokonania odpisu aktualizującegonależność), o ile nieściągalność należności zostałauprawdopodobniona. W przypadku gdy w danymroku podatkowym wystąpiły podatkowe okolicznościuprawdopodobnienia nieściągalności, a rezerwacelowa (odpis aktualizujący należności) w oparciuo przepisy o rachunkowości zostały dokonane w rokunastępnym, koszt uzyskania przychodów wystąpiw roku, w którym utworzono rezerwę celową (dokonanoodpisu aktualizującego).Opodatkowanie dywidend.Zasady określania wysokości zysku w spółce akcyjnejokreślają przepisy o rachunkowości oraz przepisyszczególne dotyczące funkcjonowania podmiotówprowadzących określoną działalność gospodarczą(np. Prawo bankowe). Z kolei wielkość zysku,który następnie może zostać przeznaczony do podziału,określają przepisy Kodeksu spółek handlowych.Należy przy tym wskazać, że do podziałumogą zostać przeznaczone wyłącznie zyski nettospółki (w tym wyłączone w poprzednich latach odpodziału między akcjonariuszy), czyli zyski już pomniejszoneo podatek dochodowy należny od spółkiza dany rok.Zgodnie z przepisami art. 347 § 1 Kodeksu spółekhandlowych akcjonariusze spółki akcyjnej mająprawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniufinansowym zbadanym przez biegłego rewidenta,który został przeznaczony przez walne zgromadzeniedo wypłaty akcjonariuszom. Zysk rozdzielasię w stosunku do liczby akcji, jeżeli akcje nie sącałkowicie pokryte, zysk rozdziela się w stosunku dodokonanych wpłat na akcje. Kwota przeznaczona dopodziału między akcjonariuszy nie może przekraczaćzysku za ostatni rok obrotowy, powiększonegoo niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwotyprzeniesione z utworzonych z zysku kapitałów zapasowegoi rezerwowych, które mogą być przeznaczonena wypłatę dywidendy. Kwotę tę pomniejsza sięo niepokryte straty, akcje własne oraz o kwoty, którezgodnie z ustawą lub statutem powinny być przeznaczonez zysku za ostatni rok obrotowy na kapitałyzapasowy lub rezerwowe (art. 348 § 1 K.s.h.).Zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 updop, podatekdochodowy od dochodów (przychodów) uzyskanychprzez akcjonariuszy spółki akcyjnej z tytułuwypłacanych im dywidend oraz innych przychodówz tytułu udziału w zyskach osób prawnych wynosi19% kwoty uzyskanego przychodu. Jednakże celemuniknięcia wielokrotnego ekonomicznego opodatkowaniadochodów (zysków) uzyskiwanych przez spółkikapitałowe z tytułu udziału w zyskach innychspółek kapitałowych i celem dostosowania polskichprzepisów o podatku dochodowym od osób prawnychdo przepisów dyrektywy Rady UE 90/435/EWGz dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemuopodatkowania stosowanego w przypadku spółekdominujących i spółek zależnych różnych państwczłonkowskich (Dz. Urz. UE L 225 z 20.08.1990),w przepisach art. 22 ust. 4–4c updop przewidzianezostało zwolnienie z opodatkowania takich dywidend,jeżeli spółki– zarówno otrzymująca dywidendę,jak i spółka wypłacająca dywidendę – spełniająwarunki określone w tych przepisach.Na podstawie art. 22 ust. 4 updop zwalnia się odpodatku dochodowego dochody (przychody) z dywidendoraz inne przychody z tytułu udziału w zyskachosób prawnych, jeżeli spełnione są łącznie następującewarunki:1) wypłacającym dywidendę oraz inne przychodyz tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółkabędąca podatnikiem podatku dochodowego, mającasiedzibę lub zarząd na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>,2) uzyskującym dochody (przychody) z dywidendoraz inne przychody z tytułu udziału w zyskachosób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółkapodlegająca w <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> lub w innymniż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskimUnii Europejskiej lub w innym państwie należącymdo Europejskiego Obszaru Gospodarczegoopodatkowaniu podatkiem dochodowym od całościswoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania,3) spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednionie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitalespółki, o której mowa w pkt 1,4) odbiorcą dochodów (przychodów) z dywidendoraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskachosób prawnych jest:a) spółka, o której mowa w pkt 2, albob) zagraniczny zakład spółki, o której mowaw pkt 2.Zwolnienie to ma zastosowanie w przypadku,kiedy spółka uzyskująca dochody (przychody) z dywidendoraz inne przychody z tytułu udziału w zyskachosób prawnych mających siedzibę lub zarządna terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> posiadaudziały (akcje) w spółce wypłacającej te należnościw wysokości, o której mowa w art. 22 ust. 4 pkt 3updop, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.Zwolnienie to ma również zastosowanie w przypadku,gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadaniaudziałów (akcji), w wysokości określonejw art. 22 ust. 4 pkt 3 updop przez spółkę uzyskującądochody (przychody) z tytułu udziału w zysku osobyprawnej mającej siedzibę lub zarząd na terytorium<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> upływa po dniu uzyskaniatych dochodów (przychodów). W przypadku niedotrzymaniawarunku posiadania udziałów (akcji)w wysokości określonej w art. 22 ust. 4 pkt 3 updop
423nieprzerwanie przez okres dwóch lat spółka, o którejmowa w art. 22 ust. 4 pkt 2 updop, jest obowiązanado zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokęod dochodów (przychodów) określonych w ust. 1w wysokości 19% dochodów (przychodów) do 20 dniamiesiąca następującego po miesiącu, w którym utraciłaprawo do zwolnienia. Odsetki nalicza się od następnegodnia po dniu, w którym po raz pierwszyskorzystała ze zwolnienia.Przepisy, o których mowa wyżej, stosuje sięz uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnegoopodatkowania, których stroną jest RzeczpospolitaPolska (art. 22a updop).Ad pytanie 6–8.Zakres przedmiotowy i podmiotowy kontroli podatkowejwykonywanej przez organy podatkowe wynikaz przepisu art. 281§ 1 i 2 ustawy z dnia 29sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). W myśl tego przepisu organypodatkowe pierwszej instancji przeprowadzająkontrolę podatkową u podatników, płatników, inkasentóworaz następców prawnych, zwanych dalejkontrolowanymi (§ 1), natomiast celem kontroli podatkowejjest sprawdzenie, czy kontrolowani wywiązująsię z obowiązków wynikających z przepisówprawa podatkowego (§ 2).Mając na uwadze powyższe regulacje organy podatkowedokonują sprawdzania rzetelności wypełnianiatych obowiązków także przez banki.W celu osiągnięcia wysokiego poziomu wywiązywaniasię podatników z obowiązków podatkowychw 2004 r. wdrożona została „Strategia zarządzaniaryzykiem zewnętrznym”. Dokument ten zakładatworzenie corocznie tzw. planów dyscypliny podatkowej.Plany te są tworzone na poziomie krajowym(Krajowy Plan Dyscypliny Podatkowej) i regionalnym(wojewódzkie plany dyscypliny podatkowej).Opracowania te są przygotowywane odpowiednioprzez Ministerstwo Finansów i izby skarbowe. Poszczególnewojewódzkie plany dyscypliny podatkowejsą tworzone w oparciu o Krajowy Plan DyscyplinyPodatkowej z uwzględnieniem profilu występującychw danym województwie zagrożeń realizacjiwpływów budżetowych. W celu identyfikacji i dokładnejanalizy obszarów ryzyka na bieżąco zbieranesą informacje na temat poszczególnych zagrożeń.W Krajowym Planie Dyscypliny Podatkowej określanesą główne obszary ryzyka popełniania błędówpodatkowych przez podatników oraz pokazujące obszaryzwiększonego zainteresowania administracjipodatkowej. Usługi bankowe nie zostały wskazanejako jeden z tych obszarów, w których występujeduże ryzyko nadużyć wymagające ze strony administracjipodatkowej podjęcia działań w pierwszej kolejności.Działania prowadzone przez organy podatkoweuwzględniają konieczność monitorowania prawidłowościrozliczania działalności banków w zakresiewywiązywania się przez nie ze zobowiązań podatkowych,w tym dotyczących opodatkowania dywidend.Jednakże nie jest to obszar działań priorytetowych,zwłaszcza, iż banki są podmiotami, które są poddaneszczególnemu nadzorowi ze strony państwa. Nadzórbankowy sprawowany jest przez Komisję NadzoruFinansowego.Zgodnie z cytowanymi na wstępie przepisamiustawy Ordynacja podatkowa, organy podatkowepodejmują kontrole podatkowe w zakresie prawidłowościwywiązywania się podmiotów gospodarczychze zobowiązań podatkowych, natomiast nie sąuprawnione do badania w toku kontroli podatkowejzasadności wypłaty dywidendy.Wobec Banku Pekao SA w latach 2004–2008 niebyły podejmowane kontrole podatkowe.Działalność banków działających w Polsce możepodlegać również kontroli ze strony organów kontroliskarbowej w zakresie prawidłowości realizowaniaobowiązków banków jako podatników i płatnikówpodatków. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.) do zakresu kontroliskarbowej należy kontrola rzetelności deklarowaniapodstaw opodatkowania oraz prawidłowościobliczania i wpłacania podatków stanowiących dochódbudżetu państwa. Natomiast kwestie dokonywaniaoceny sytuacji finansowej banków, wynikufinansowego i zasadności wypłat dywidendy należądo zakresu nadzoru bankowego wykonywanegoprzez Komisję Nadzoru Bankowego.Należy podkreślić, iż badanie kwestii wypełnianiaprzez Bank Pekao SA zobowiązań podatkowychprzez organy kontroli skarbowej w bieżącym rokumoże nastąpić najwcześniej po dokonaniu rozliczeniapodatkowego za rok 2008. Podyktowane jest toprzyjętą przez bank uproszczoną formą zapłaty zaliczekmiesięcznych w podatku dochodowym od osóbprawnych. Zgodnie z art. 25 ust. 6 updop w takimprzypadku podatnik wpłaca zaliczki miesięcznew formie zryczałtowanej, tj. w wysokości równej1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu zapoprzedni rok. Ostateczne rozliczenie uwzględniającerzeczywisty przychód banku i koszty jego uzyskanianastępuje dopiero w rocznym zeznaniu podatkowym.Tym samym dopiero na podstawie zeznaniarocznego możliwe jest badanie prawidłowości zadeklarowanejwysokości podstawy opodatkowaniaoraz wpłaconego podatku.Również w przypadku badania przez organy kontroliskarbowej wywiązywania się banku z obowiązkówpłatnika podatku zryczałtowanego podatku dochodowegow odniesieniu do wypłaconych przezbank dywidend w 2008 r. stosowne postępowaniekontrolne może zostać przeprowadzone po zakończeniubieżącego roku podatkowego. Bank jako płatnikpodatku dochodowego z tytułu wypłaty dywidendyma obowiązek poinformować urząd skarbowyo dokonanej wypłacie dywidendy osobom prawnymmającym siedzibę w innym państwie członkowskimUnii Europejskiej i pobranym podatku do końcatrzeciego miesiąca roku następującego po roku po-
424datkowym, w którym dokonano wypłaty (drukIFT-2/IFT-2R). Ponadto płatnik w terminie do końcapierwszego miesiąca roku następującego po rokupodatkowym, w którym powstał obowiązek zapłatypodatku, składa roczną deklarację. Jednocześnieustawa o podatku dochodowym od osób prawnychprzewiduje, przy spełnieniu określonych warunków,zwolnienie z podatku dywidend wypłacanych osobomprawnym mającym siedzibę w innym państwieczłonkowskim Unii Europejskiej. W takim przypadkubank jako płatnik zobowiązany jest złożyć dourzędu skarbowego wyłącznie ww. informację o dokonanychwypłatach dywidendy (druk IFT-2/IFT--2R), nie ma natomiast obowiązku składania rocznejdeklaracji. Mając na uwadze powyższe, przeprowadzenieprzez organy kontroli skarbowej badaniaprawidłowości określenia wysokości pobranego i wpłaconegopodatku lub prawidłowości zastosowanegozwolnienia może nastąpić po otrzymaniu przez właściwyorgan podatkowy ww. informacji. Wobec BankuPekao SA w latach 2004–2007 były prowadzoneprzez organy kontroli skarbowej postępowania kontrolne.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-KurowskaO d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Barbary Bartuśoraz grupy posłóww sprawie przeciwdziałania utrudnianiupozamałżeńskim i rozwiedzionym ojcomkontaktów ze swoimi dziećmi (5799)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Barbary Bartuś, pana posłaKrzysztofa Sońty i pana posła Roberta Telusaw sprawie przeciwdziałania utrudnianiu pozamałżeńskimi rozwiedzionym ojcom kontaktów ze swoimidziećmi, przekazaną przy piśmie Pana Marszałkaz dnia 21 października 2008 r. ministrowi pracyi polityki społecznej, a następnie przesłaną w dniu27 października 2008 r. – według właściwości – ministrowisprawiedliwości, uprzejmie przedstawiam,co następuje.Zgodnie z obowiązującymi przepisami egzekucjaorzeczeń sądowych ustalających kontakty z dzieckiemprowadzona jest na podstawie przepisów art. 1050i 1051 Kodeksu postępowania cywilnego. Pierwszyz tych przepisów dotyczy sytuacji, gdy rodzic uprawnionydo kontaktów z dzieckiem ma prawo zabieraćdziecko poza miejsce jego zamieszkania (pobytu),drugi zaś, gdy do kontaktów powinno dochodzićw miejscu zamieszkania (pobytu) dziecka, a rodzicsprawujący bezpośrednią pieczę ma obowiązek nieprzeszkadzać w tych kontaktach.Postępowanie egzekucyjne wszczyna sąd (będącyw tych sprawach organem egzekucyjnym) nawniosek wierzyciela. Tytułem wykonawczym jestprawomocne postanowienie sądu o ustaleniu kontaktówz dzieckiem, zaopatrzone w klauzulę wykonalności.Jeśli dłużnik (rodzic, który ma obowiązek umożliwićdrugiemu kontakt z dzieckiem lub nie przeszkadzaćw tych kontaktach) nie stosuje się do treścipostanowienia w przedmiocie ustalenia kontaktówz dzieckiem, sąd ma możliwość ukarania dłużnikagrzywną do 1000 zł. Grzywny mogą być ponawiane,a ogólna suma grzywien w tej samej sprawie niemoże przewyższać 100 000 zł (art. 1052 K.p.c.)W przypadku określonym w art. 1050 K.p.c (egzekucjiczynności niezastępowalnych) sąd nakładagrzywnę na wniosek wierzyciela dopiero po bezskutecznymupływie zakreślonego przez sąd terminu dowykonania czynności i zagrożeniu grzywną na wypadekjej niewykonania. Nakładając grzywnę, sądwyznacza jednocześnie kolejny termin do wykonaniaczynności z zagrożeniem surowszą grzywną.W sytuacji unormowanej w art. 1051 K.p.c. (egzekucjizaniechania pewnej czynności lub nieprzeszkadzaniaczynności wierzyciela) sąd nakłada grzywnępo ustaleniu, że dłużnik działał wbrew swojemuobowiązkowi – bez konieczności wyznaczania dodatkowegoterminu wykonania obowiązku.Grzywny stanowią środek przymusu zmierzającydo przełamania woli dłużnika i zmuszenia go dowykonania czynności objętej tytułem egzekucyjnym.Wymierzając grzywnę, sąd obowiązany jestorzec – na wypadek jej niezapłacenia – zamianęgrzywny na areszt, licząc jeden dzień aresztu od 5 złdo 150 zł grzywny. Ogólny czas trwania aresztu niemoże w tej samej sprawie przekroczyć sześciu miesięcy(art. 1053 § 1 K.p.c).Orzekane grzywny nie podlegają przymusowemuściągnięciu w drodze egzekucji sądowej, ale zamianiena areszt. W sytuacji, gdy grzywnę nałożono nadłużnika wielokrotnie i mimo to dłużnik jej nieuiścił, czas trwania aresztu sumuje się w nakaziewykonania aresztu. Prawomocne postanowienieo zamianie na areszt jest wykonalne w drodze egzekucjisądowej bez zaopatrywania go w klauzulę wykonalności(art. 762 § 4 K.p.c. w zw. z art. 1053 § 1in fine K.p.c.).Dalsze postępowanie uzależnione jest od zachowaniadłużnika. Jeżeli po zastosowaniu aresztudłużnik zgłosi gotowość zastosowania się do obowiązku,sąd wydaje postanowienie o niezwłocznymzwolnieniu dłużnika, zawiadamiając o tym wierzyciela.Jednocześnie sąd, stosownie do okoliczności,wyznacza dłużnikowi termin do wykonania obowiązku.Gdyby dłużnik po zwolnieniu zwlekał z jego
425wykonaniem, sąd na wniosek wierzyciela, po wysłuchaniustron, zarządzi wykonanie aresztu do końcawyznaczonego poprzednio terminu. Jeżeli dłużnikzgłosi się ponownie do wykonania obowiązku, sądmoże odmówić zwolnienia go z aresztu przed upływemoznaczonego czasu (art. 1054 K.p.c.). Środekprzymusu w postaci aresztu wykonuje się przez osadzeniedłużnika w pomieszczeniu na ten cel przeznaczonym,oddzielnie od osób pozbawionych wolnościw trybie postępowania karnego i administracyjnego.Podczas przebywania w areszcie dłużnik powinienbyć według możności zatrudniony zarobkowow granicach jego zdolności. Koszty wykonania aresztupowinny być pokryte z zarobków dłużnika, z tymże sumę potrzebną na sprowadzenie dłużnika domiejsca osadzenia i na wyżywienie go przez czastrwania przymusu obowiązany jest wyłożyć z górywierzyciel. Nie dotyczy to wypadku, gdy wierzycielkorzysta ze zwolnienia od kosztów sądowych(art. 1056 K.p.c.).Z przedstawionych regulacji wynika, że podstawowymśrodkiem przymuszającym dłużnika do obowiązkuwynikającego z tytułu wykonawczego – prawomocnegopostanowienia sądu o ustaleniu kontaktówz dzieckiem zaopatrzonego w klauzulę wykonalności– jest grzywna. Nie należy jednak zapominać,że znaczącą rolę w egzekucji tego rodzaju świadczeńodgrywa środek przymusu w postaci aresztu, którysąd ma obowiązek zastosować zawsze, o ile grzywnanie zostanie przez dłużnika zapłacona.Efektywność stosowania wskazanych środkówprzymuszających uzależniona jest od wielu okoliczności.Znaczącą rolę odgrywa wysokość nakładanychgrzywien, która w każdym przypadku powinnauwzględniać sytuację majątkową dłużnika. Naszybkość postępowania egzekucyjnego wpływa takżepostawa osób zobowiązanych do umożliwieniakontaktów z dzieckiem. Niejednokrotnie bowiemosoby te już w toku postępowania egzekucyjnegopodnoszą okoliczności wymagające weryfikacji(np. niechęć rodzica uprawnionego do kontaktów dodziecka, stan zdrowia dziecka).Należy podkreślić, że problematyka usprawnieniakontaktów z dzieckiem jest przedmiotem uchwalonejprzez <strong>Sejm</strong> w dniu 6 listopada 2008 r. ustawyo zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczyoraz niektórych innych ustaw. Ustawa ta stanowim.in. implementację Konwencji Rady Europy w sprawiekontaktów z dziećmi, przyjętej przez państwaczłonkowskie w Strasburgu w dniu 15 maja 2003 r.(procedura ratyfikacji tej konwencji jest w toku).Ustawa, o jakiej mowa wyżej, stanowi kompleksowąregulację w zakresie stosunków między rodzicamii dziećmi. Na podkreślenie zasługuje art. 113§ 1 K.r.o., który przewiduje, że rodzice oraz ich dzieckomają nie tylko prawo, ale i obowiązek utrzymywaniaze sobą kontaktów. Przepis ten jest przesłankądo wzmożenia także i takich działań, które pozwoląna wymuszenie na rodzicu sprawującym pieczęzachowań, które będą sprzyjały realizacji kontaktów.Z kolei art. 113 § 2 K.r.o. zawiera katalogrodzajów kontaktów z dzieckiem. Ma on charakterotwarty, ale zawiera najważniejsze składniki kontaktówz dzieckiem, co niewątpliwie ułatwi formułowanierozstrzygnięć sądowych w przedmiocie tejmaterii. W art. 113 1 K.r.o. wymienia się natomiastpodstawowe zasady regulowania sposobu utrzymywaniakontaktów. Art. 113 2 K.r.o. zawiera przykładowykatalog sposobów ograniczenia utrzymywaniakontaktów z dzieckiem. Przepisy art. 113 3 –113 5K.r.o. zawierają normy dotyczące zakazu lub ograniczeniautrzymywania kontaktów przy uwzględnieniuprzesłanki dobra dziecka. Zakaz może być jednakorzeczony dopiero w przypadku poważnego zagrożenialub naruszenia dobra dziecka (art. 113 3K.r.o.). Podkreślenia wymaga też art. 113 4 K.r.o.,który daje sądowi opiekuńczemu, orzekającemuw sprawie kontaktów z dzieckiem, kompetencję dozobowiązania rodziców do określonego postępowania,ze wskazaniem możliwości kierowania rodzicówdo placówek lub specjalistów, zajmujących się terapiąrodzinną, poradnictwem lub świadczących rodzinieinną stosowną pomoc z jednoczesnym wskazaniemsposobu kontroli wykonania wydanych zarządzeń.Regulacja ta ma doniosłe znaczenie dlazapewnienia późniejszej realizacji już orzeczonychlub okresowo ograniczonych kontaktów.Ponadto w art. 582 1 § 2 K.p.c. przewidziano katalogzabezpieczeń wykonywania kontaktów z dzieckiem,nawiązujący do środków wymienionych w art. 10 powołanejwyżej konwencji. Przepis ma istotne znaczeniedla wymuszenia realizacji kontaktów, bowiem najego podstawie sąd opiekuńczy, w celu zapewnieniawykonywania kontaktów, może w szczególności:1) zobowiązać osobę uprawnioną do kontaktuz dzieckiem lub osobę, pod której pieczą dziecko pozostaje,do pokrycia kosztów podróży i pobytu dzieckalub także osoby towarzyszącej dziecku, w tymkosztów powrotu do miejsca stałego pobytu,2) zobowiązać osobę, pod której pieczą dzieckopozostaje, do złożenia na rachunek depozytowy sąduodpowiedniej kwoty pieniężnej w celu pokrycia wydatkówuprawnionego związanych z wykonywaniemkontaktu na wypadek niewykonania lub niewłaściwegowykonania przez osobę zobowiązaną obowiązkówwynikających z postanowienia o kontaktach,3) odebrać od osoby uprawnionej do kontaktuz dzieckiem lub osoby, pod której pieczą dziecko pozostaje,przyrzeczenie określonego zachowania.Należy podnieść, że uchwalone zmiany dotycząśrodków cywilnoprawnych. Obecnie nie są prowadzoneprace legislacyjne w przedmiocie zmian w Kodeksiekarnym, które prowadziłyby do penalizacjinieprzestrzegania nakazów sądowych w sprawacho ustalenie kontaktów z dzieckiem.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew Wrona
426O d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie zmian systemowychwspierających przedsiębiorczość (5804)W odpowiedzi na pismo z dnia 16 październikabr., znak: SPS-023-5804/08, przy którym przekazanointerpelację poselską pana posła Krzysztofa Putryw sprawie zmian systemowych wspierającychprzedsiębiorczość, przedstawiam następujące stanowisko.Obecny rząd RP podejmuje szereg działań zmierzającychdo uproszczenia prawa gospodarczegooraz prawa podatkowego. Najważniejszą inicjatywąw zakresie wprowadzania niezbędnych ułatwień jestprzygotowany w Ministerstwie Gospodarki tzw. pakietna rzecz przedsiębiorczości, którego głównymcelem jest usunięcie najpoważniejszych barier rozwojuprzedsiębiorczości w Polsce, uproszczenie prawagospodarczego i zmiana klimatu wokół działalnościgospodarczej. Projekty ustaw realizowanew ramach pakietu wzmocnią zaufanie państwa doobywatela i pozwolą pobudzić przedsiębiorczośćw Polsce. Realizacja pakietu idzie niezwykle sprawnie,jak na szeroki zakres zagadnień, który obejmuje.Wiele propozycji, jak choćby długo oczekiwanaprzez przedsiębiorców możliwość zawieszenia wykonywaniadziałalności gospodarczej (uregulowanaw ustawie o swobodzie działalności gospodarczej)czy złagodzenie kryterium poziomu przychodówz działalności gospodarczej w kontekście obowiązkuprowadzenia bardziej skomplikowanej księgowości(uregulowane w ustawie o rachunkowości), weszłyjuż w życie i spotkały się z bardzo dobrym przyjęciemze strony przedsiębiorców. Przykładowo w okresiepierwszego miesiąca funkcjonowania instrumentuzawieszenia wykonywania działalności gospodarczejz tej możliwości skorzystało już kilka tysięcypodatników – nie muszą oni wyrejestrowywać swojejdziałalności w okresie słabszego popytu na swojewyroby bądź usługi, co jest szczególnie istotne dladziałalności sezonowej. Należy również wskazać nawprowadzone z inicjatywy rządu – i niezwykle korzystnedla podatników – rozszerzenie, poza prawopodatkowe, możliwości wydawania wiążących interpretacjina wszystkie obowiązki związane z płatnościaminależności prawnopodatkowych, w tym w zakresieskładek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.W ramach pakietu dokonano również nowelizacjiustawy o <strong>Polskiej</strong> Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości– zwiększenie grupy podmiotów uprawnionychdo otrzymania pomocy finansowej od agencjio: pracowników przedsiębiorców i osoby zamierzającepodjąć działalność gospodarczą, partnerówspołecznych, organizacje pracodawców, jednostkinaukowe i stowarzyszenia z udziałem jednostek samorządugospodarczego. Nowelizacja umożliwiłauruchomienie wszystkich działań w ramach programówoperacyjnych nowej perspektywy finansowej2007–2013 realizowanych przez agencję oraz poszerzyłakatalog zadań agencji przede wszystkim o:— działania mające na celu rozwój potencjałuadaptacyjnego przedsiębiorstw, obejmującego szerokopojęte szkolenia i doradztwo dla przedsiębiorców, ichpracowników oraz wsparcie dla instytucji wspierającychrozwój przedsiębiorczości i innowacyjności;— badanie roli mikro-, małych i średnich przedsiębiorcóworaz przygotowywanie raportów w tymzakresie, analizowanie barier ich rozwoju;— udzielanie wsparcia na uzyskanie ochronyi realizację ochrony prawa własności przemysłowej;— udzielanie wsparcia na realizację przedsięwzięćw zakresie rozwoju infrastruktury technicznejw ramach Programu Operacyjnego „Rozwój PolskiWschodniej”.Kolejne propozycje z pakietu znajdują się obecniew końcowej fazie prac parlamentarnych (i powinnyniedługo również stać się prawem), w tym bardzooczekiwane przez przedsiębiorców zmiany w zakresieOrdynacji podatkowej (druk sejmowy nr 951, druksenacki nr 334), wprowadzające zasadę niewykonalnościdecyzji nieostatecznej czy instrument zawiadamianiaprzedsiębiorców o planowanej u nich kontrolipodatkowej. Inne propozycje zawarte w pakiecie obejmująm.in. likwidację tzw. zasady walutowości (druksejmowy nr 470, druk senacki nr 330), czyli wprowadzeniemożliwości rozliczania się przedsiębiorcóww walutach wymienialnych, innych niż polski złoty,bez obowiązku uzyskiwania zezwolenia prezesa NBP;z kolei zmiany w ramach Kodeksu spółek handlowych(druk sejmowy nr 524, druk senacki nr 319) obniżąpoziom obowiązkowego kapitału zakładowego w spółcez o.o. oraz w spółce akcyjnej, co powinno w sposóbistotny pobudzić przedsiębiorczość i ułatwić zakładaniedziałalności gospodarczej. W końcu nowa ustawao partnerstwie publiczno-prywatnym (druk sejmowynr 1180) wyeliminuje zbędne obciążenia administracyjneoraz zlikwiduje nadmierne obciążenia, co doprzedmiotu i treści samej umowy – proponowane rozwiązanianie nakładają bowiem obowiązku sporządzaniaanaliz, pozostawiając taką decyzję samym zainteresowanym.Jednym z najważniejszych projektów w ramach„Pakietu na rzecz przedsiębiorczości” jest aktualnieprocedowany w <strong>Sejm</strong>ie (druk sejmowy nr 1204) projektnowelizacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.Projektowana nowelizacja ustawy o swobodziedziałalności gospodarczej nie jest zwykłą,kolejną nowelizacją tej ustawy, bowiem rozwiązaniaw niej zawarte są nowatorskie (np. zawiadomienieo zamiarze wszczęcia kontroli), a niektóre z nichmożna uznać wręcz za rewolucyjne (np. sprzeciwprzedsiębiorcy).Nowelizacja realizuje trzy zasadnicze cele:1. Ujednolicenie zasad przeprowadzania kontrolidziałalności gospodarczej przedsiębiorców przez organyadministracji publicznej.2. Uproszczenie zakładania działalności gospodarczejpoprzez wprowadzenie tzw. jednego okien-
427ka, jako przejściowej formy rejestracji działalnościgospodarczej.3. Wprowadzenie radykalnej reformy w zakresieewidencjonowania przedsiębiorców, realizując koncepcjętzw. zero okienka. Poprzez to tworzy nowoczesneramy udostępniania podstawowych informacjio przedsiębiorcach w ramach Centralnej Ewidencjii Informacji o Działalności Gospodarczej.Zmiany w zakresie kontroli działalności gospodarczejprzedsiębiorcy dotyczą w szczególności:zmiany zakresu kontroli; uregulowania kwestii odszkodowaniadla przedsiębiorcy, jeżeli poniósł szkodęrzeczywistą na skutek przeprowadzenia czynnościkontrolnych bez upoważnienia lub z przekroczeniemzakresu kontroli określonego w upoważnieniudo przeprowadzenia kontroli; wprowadzenia normy,zgodnie z którą dowody przeprowadzone przez organkontroli z naruszeniem przepisów dotyczącychkontroli nie będą mogły stanowić dowodu w żadnympostępowaniu; wprowadzenia instytucji „zawiadomieniaprzedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli”;wprowadzenia sankcji wobec organu kontroli,tj. uniemożliwienia przeprowadzenia kontroli w sytuacji,gdy upoważnienie do przeprowadzenia kontroli niespełnia ustawowych wymagań; obniżenia limitu czasutrwania kontroli u przedsiębiorcy w zależności od jegowielkości – od 12 do 48 dni roboczych.W odniesieniu do terminu wprowadzenia zasady„jednego okienka” uprzejmie informuję, że zgodniez zapisami przedmiotowej nowelizacji od 1 kwietnia2009 r. wprowadzona zostanie możliwość złożeniaw gminie zintegrowanego wniosku o wpis do ewidencjidziałalności gospodarczej, który będzie jednocześniewnioskiem o wpis do krajowego rejestruurzędowego podmiotów gospodarki narodowej (RE-GON), zgłoszeniem identyfikacyjnym albo aktualizacyjnym,o którym mowa w przepisach o zasadachewidencji i identyfikacji podatników i płatników,zgłoszeniem płatnika składek albo jego zmianyw rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeńspołecznych albo zgłoszeniem oświadczenia o kontynuowaniuubezpieczenia społecznego rolników w rozumieniuprzepisów o ubezpieczeniu społecznymrolników. Dalszą obsługę wniosku, łącznie z przekazaniemzawartych w nim danych do urzędu skarbowego,urzędu statystycznego i zakładu ubezpieczeńspołecznych, zapewni organ ewidencyjny, tj. gmina.Wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodarczejbędzie mógł być przesłany także listem poleconymoraz drogą elektroniczną.W ramach upraszczania prawa podatkowego,oprócz ww. nowelizacji Ordynacji podatkowej (w ramachpakietu na rzecz przedsiębiorczości), rząd zaproponowałwiele innych równie korzystnych zmian,które w znaczny sposób uproszczą i ułatwią działalnośćgospodarczą. W ramach rządowej nowelizacjiustawy o podatku od towarów i usług (druk sejmowynr 819) proponuje się w szczególności:— wydłużenie możliwości odliczenia podatkunaliczonego;— wprowadzenie tzw. magazynu konsygnacyjnego(ułatwienie dla celów rozliczeń wewnątrzunijnych);— skrócenie co do zasady terminu na zwrot podatkudla przedsiębiorcy do 60 dni (obecne przepisyzakładają, że zasadniczy termin zwrotu nadwyżkipodatku naliczonego nad należnym wynosi 180 dni,a zwrot w ciągu 60 dni ma charakter wyjątkowy);— możliwość składania deklaracji kwartalnychprzez wszystkich podatników, a nie jak obecnie tylkoprzez małych podatników – w efekcie nastąpizmniejszenie liczby płatności ponoszonych przezprzedsiębiorców;— umożliwienie rozliczenia podatku importowegow deklaracji, bez konieczności uiszczania tego podatkuw urzędzie celnym. Obecnie importerzy musząodprowadzać podatek i potem czekać na jegozwrot – w efekcie nastąpi zmniejszenie liczby płatności,obniżenie czasu wypełniania procedur;— rezygnacja z istniejącego obecnie ograniczeniaprawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy wydateknie stanowi kosztu w zakresie podatków dochodowych.W ramach rządowego projektu ustawy o podatkuakcyzowym (druk sejmowy nr 1083) wprowadza sięm.in. długo oczekiwaną przez podatników zmianępolegającą na wpisaniu stawek podatkowych wprostdo ustawy, a nie do rozporządzenia, jak to jest obecnie.Dzięki temu podatnicy będą mieli większą pewnośćco do stabilności tych stawek, zwiększy się zaufanieobywateli do państwa i pewność co do podejmowanychprzedsięwzięć w zakresie objętym podatkiemakcyzowym.W ramach działalności PARP wprowadzono dwanowe projekty wsparcia dla przedsiębiorców w zakresieinnowacyjności:— programu pilotażowego „Bon na innowacje” realizowanegow latach 2008–2010, którego celem jestzainicjowanie kontaktów mikro- lub małych przedsiębiorstwz jednostkami naukowymi. Wsparcie jestprzeznaczone na zakup usługi badawczo-rozwojowej,realizowanej przez jednostkę naukową, mającej nacelu np. opracowanie nowych lub udoskonalenie istniejącychtechnologii lub wyrobów danego przedsiębiorstwa.Jeden przedsiębiorca może uzyskać wsparcieo wartości maksymalnej 15 000 zł;— programu pilotażowego pod nazwą „InnovationExpress” mającego na celu wsparcie międzynarodowejwspółpracy klastrów z partnerem zagranicznymw zakresie badań, rozwoju technologicznegolub innowacji, pomoc finansowa jest udzielanaw formie bezzwrotnego wsparcia koordynatorom klastrówna realizację projektów dotyczących inicjowania,nawiązywania i rozwijania międzynarodowejwspółpracy/partnerstwa technologicznego z klastramieuropejskimi, kwota wsparcia na rozwój międzynarodowejwspółpracy klastra nie może być niższaniż 120 000 zł i nie może przekroczyć 600 000 zł.Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.MinisterWaldemar Pawlak
428O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Sławomira Neumannaw sprawie wzoru karty zgonudla dzieci martwo urodzonych oraz sposobujej wypełniania (5805)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana Sławomira Neumanna, posła na <strong>Sejm</strong>RP, przekazaną przy piśmie SPS-023-5805/08, dotyczącąpostępowania w przypadku martwych urodzeń,uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 grudnia2001 r. w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposobujej wypełniania (Dz. U. Nr 153, poz. 1782, z późn.zm.) mówi, iż karta zgonu jest wypełniana dla dziecimartwo urodzonych, bez względu na czas trwaniaciąży, na wniosek osób uprawnionych do pochowania,zaś rozporządzenie ministra zdrowia z dnia7 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania ze zwłokamii szczątkami ludzkimi (Dz. U. Nr 153,poz. 1783, z późn. zm.) stanowi, iż za zwłoki uważasię ciała dzieci martwo urodzonych, bez względu naczas trwania ciąży. Rozporządzenia te jednoznaczniezabezpieczają prawo do pochowania dzieckamartwo urodzonego, nawet w tych przypadkach,gdy według kryteriów medycznych, a także w myślprzepisów o dokumentacji medycznej, nastąpiło poronienie,a nie urodzenie martwe.Stosownie do ustawy z dnia 29 września 1986 r.Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r.Nr 161, poz. 1688) urodzenie dziecka należy zgłosićw ciągu 14 dni od dnia urodzenia. Jeżeli dzieckourodziło się martwe, zgłoszenie takiego zdarzeniapowinno nastąpić w ciągu 3 dni. W takim wypadkusporządza się akt urodzenia z adnotacją w rubryce„Uwagi”, że dziecko urodziło się martwe, zaś aktuzgonu nie sporządza się.Wydane na podstawie ww. ustawy rozporządzenieministra zdrowia z dnia 2 lutego 2005 r. w sprawiepisemnego zgłoszenia urodzenia dziecka (Dz. U.Nr 27, poz. 232) definiuje żywe urodzenie oraz zgonpłodu (urodzenie martwe), przy czym obowiązekzgłoszenia urodzenia martwego nie jest ograniczonyczasem trwania ciąży. Jedynie w formularzu zgłoszeniaokreśla się okres trwania ciąży w tygodniach.Jednocześnie przepisy dotyczące dokumentacji medycznej,tj. rozporządzenie ministra zdrowia z dnia21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacjimedycznej w zakładach opieki zdrowotnejoraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. Nr 247,poz. 1819), obok urodzenia żywego rozróżniają urodzeniemartwe oraz poronienie, ustanawiając 22 tydzieńciąży jako kryterium tego rozróżnienia. Są toniezależne od siebie akty prawne, służące innym celom.W związku z tym w myśl obecnie obowiązującychprzepisów prawnych brak podstaw prawnychdo odmowy zgłoszenia urodzenia dziecka, niezależnieod czasu trwania ciąży. Jedynie w formularzuzgłoszenia określa się okres trwania ciąży w tygodniach.W związku z faktem, iż w pewnych przypadkachwpisanie niektórych danych jest utrudnionebądź nawet niemożliwe, w takiej sytuacji wydaje siędopuszczalne stosowanie „uprawdopodobnienia” danychlub, gdy nawet to jest niemożliwe, niewpisanieniektórych danych. Tym samym uzasadnione wydajesię zastosowanie analogicznie przepisu art. 67 ust.2 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego i dokonaniew dokumencie stosownej adnotacji. Jeżeli zaśchodzi o „uprawdopodobnienie” dokonywane przezpracownika zakładu opieki zdrowotnej, to podstawąmoże być na przykład przeprowadzone badanie USGczy inne badania/obserwacje, które w zakresie określeniapłci nie dają 100% pewności i dlatego w ichkontekście można używać określenia „uprawdopodobnienie”.Nie ma opracowanych jakichś szczególnychprocedur w tym zakresie. Zaś w kontekścieobawy, iż zastosowanie „uprawdopodobnienia” możerodzić obawy popełnienia przestępstwa poświadczenianieprawdy, informuję, iż w opinii MinisterstwaSprawiedliwości taka sytuacja nie wyczerpuje znamiontego przestępstwa.Kwestię urlopu macierzyńskiego reguluje art. 180 1§ 1 Kodeksu pracy, który mówi, iż w razie urodzeniamartwego dziecka lub zgonu dziecka przed upływem8 tygodni życia pracownicy przysługuje urlop macierzyńskiw wymiarze 8 tygodni po porodzie, nie krócejjednak niż przez okres 7 dni od dnia zgonu dziecka.Jednocześnie kodeks nie wprowadza definicjiurodzenia martwego, a zatem brak przesłanek doograniczania tego prawa np. w zależności od czasutrwania ciąży. Podobna sytuacja, tj. brak ww. ograniczeń,występuje na gruncie ustawy z dnia 17 grudnia1998 r. o emeryturach i rentach z FunduszuUbezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,poz. 353, z późn. zm.), która w art. 78 ust. 1 mówi, iżzasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która pokryłakoszty pogrzebu. W związku z tym również w tymaspekcie brak podstaw do ograniczenia prawa przyznanegoz mocy ustawy.Do Ministerstwa Zdrowia docierają sygnały o trudnościachze stosowaniem ww. przepisów, niejednolitympostępowaniu zakładów opieki zdrowotnej,urzędów stanu cywilnego. Działalność urzędów stanucywilnego należy do właściwości ministra sprawwewnętrznych i administracji. Z przekazanych informacjiwynika, iż niektórzy kierownicy urzędówstanu cywilnego, wobec braku medycznego ustaleniapłci dziecka w pisemnym zgłoszeniu urodzeniadziecka, przyjmują od rodziców oświadczenie o płcidziecka (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracjistoi na stanowisku, iż jest to de factowbrew prawu). Jednocześnie informuję, iż zmianyw zakresie zgłoszenia urodzenia muszą nastąpić napoziomie ustawy, która może ewentualnie wprowadzićograniczenia w zakresie zgłaszania urodzeń.
429Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracjiprzygotowuje zmiany Prawa o aktach stanu cywilnego,które obejmą także tę kwestię.Jednocześnie nie ulega wątpliwości potrzebazmian także w zakresie ustawy z dnia 31 stycznia1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U.00.23.295, z późn. zm.), do której aktami wykonawczymisą rozporządzenia w sprawie w sprawie wzorukarty zgonu oraz sposobu jej wypełniania orazw sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkamiludzkimi. Powstała ona w zupełnie innej rzeczywistościprawnej, organizacyjnej i gospodarczej. Archaicznośćprzepisów prawnych skutkuje zasadnościąpodjęcia prac nad wprowadzeniem zmian, tak abynowe regulacje odpowiadały istniejącym potrzebomi były dostosowane do aktualnej rzeczywistości.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Haberministra gospodarkina interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie zapowiedzi wstrzymaniaprzez Ukrainę eksportu energii elektrycznejdo Polski (5814)W odpowiedzi na interpelację pani poseł AnnySobeckiej, skierowaną pismem z dnia 21 października2008 r., znak SPS-023-5814/08, do ministra gospodarkiw sprawie zapowiedzi wstrzymania przezUkrainę eksportu energii elektrycznej do Polski,proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.1. Czy prawdą jest, że Ukraina ma zamiar wstrzymaćeksport energii elektrycznej do Polski?Na początku października br. Ukraina zmniejszyładostawy energii elektrycznej do Polski. Poinformowało tym 10 października 2008 r. minister ds.paliw i energetyki Ukrainy Jurij Prodan, zaznaczającjednocześnie, że Ukraina rozważa od listopadabr. wstrzymanie dostaw do Polski w okresie do końcabieżącego roku. Strona ukraińska informowałapolskich partnerów handlowych o tym ograniczeniu,jednocześnie wskazując, że jest zainteresowanautrzymaniem polskiego rynku odbiorców. Zdaniemstrony ukraińskiej przyczyną planowanego wstrzymaniadostaw energii elektrycznej jest zbyt niski poziomcen eksportowych w porównaniu do cen, jakiekształtują się na ukraińskim hurtowym rynku energiielektrycznej.Działania ze strony ukraińskiej można odczytaćjako próbę wywierania presji na firmy handlująceenergią elektryczną i zaakceptowania podwyżek cenenergii przez spółki dokonujące zakupu ukraińskiejenergii.Na zachowania strony ukraińskiej może wpływaćrównież kwestia deficytu energii na Ukrainie.W ostatnim czasie na rynku ukraińskim odnotowywanesą pewne niedobory energii spowodowanem.in. wyłączeniem z eksploatacji na nieplanowanyremont drugiego bloku energetycznego ChmielnickiejElektrowni Atomowej, jak również w związkuz wprowadzanymi ograniczeniami zużycia paliwaw elektrowniach węglowych w przededniu sezonugrzewczego. We wrześniu br. Ukraina rozpoczęłaimport energii elektrycznej z Rosji.2. Czy w związku z zapowiedzią rząd przygotowujeplan awaryjny, aby zapobiec ewentualnym niedoboromenergii?Należy wyraźnie zaznaczyć, że kwestia ewentualnegowstrzymania dostaw energii elektrycznejz Ukrainy do Polski nie będzie miała dla Polskiw praktyce żadnego znaczenia z uwagi na niewielkąskalę importowanej z tego kierunku energii. W 2007 r.sprowadzono z Ukrainy linią Zamość – Dobrotwórok. 641 GWh energii, czyli poniżej 0,5% całej produkcjii konsumpcji energii elektrycznej w Polsce.Krajowe rezerwy mocy w systemie elektroenergetycznym,również te dostępne dla operatora systemuprzesyłowego odpowiedzialnego za bilansowanieenergii elektrycznej dostarczanej odbiorcom przezkrajowy system elektroenergetyczny, w znacznymstopniu przekraczają wielkości zmniejszonego saldawymiany międzynarodowej z Ukrainą. Ewentualnewstrzymanie importu może mieć nieznaczny wpływjedynie dla lokalnego rynku energii elektrycznejw Polsce południowo-wschodniej, głównie ze względuna cenę tej energii kształtującą się dotychczas napoziomie prawie dwukrotnie niższym niż na ukraińskimhurtowym rynku energii.Dodatkowo warto zauważyć, iż administracjarządowa nie ma wpływu na wysokość cen importowanejenergii, kwestie te są przedmiotem umówhandlowych pomiędzy zainteresowanymi spółkamiobrotu.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam nadzieję,że zostaną one przyjęte jako wyczerpującaodpowiedź na postawione pytania.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.MinisterWaldemar Pawlak
430O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Adama Krzyśkóww sprawie wdrażania w prawie polskimdyrektywy 2002/49/EC o hałasie w środowiskuoraz dyrektywy 2001/16/WE w sprawieinteroperacyjności kolei konwencjonalnychw kwestii wymiany konwencjonalnychżeliwnych wkładek hamulcowychna ograniczające emisję hałasu – kompozytowe(5817)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana Adama Krzyśków, posła na <strong>Sejm</strong>Rzeczpospolitej <strong>Polskiej</strong>, z dnia 13.10.2008 r. nr pismaSPS-023-5817/08 do ministra infrastrukturypana Cezarego Grabarczyka, dotyczącą wdrażaniaw prawie polskim dyrektywy 2002/49/EC o hałasiew środowisku oraz dyrektywy 2001/16/WE w sprawieinteroperacyjności kolei konwencjonalnychw kwestii wymiany konwencjonalnych żeliwnychwstawek hamulcowych na ograniczające emisję hałasukompozytowe wstawki hamulcowe w wagonachkolejowych, udzielam odpowiedzi na zadane w interpelacjipytania.Pytanie nr 1: Jak wygląda sprawa wymiany żeliwnychwstawek hamulcowych na kompozytowewstawki hamulcowe w składach pociągów towarowychi innych jednostkach taboru kolejowego użytkowanegoprzez spółki grupy PKP SA oraz innychoperatorów kolejowych działających na terenie naszegokraju?Na mocy dyrektywy 2001/16/WE ParlamentuEuropejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w sprawieinteroperacyjności systemu kolei konwencjonalnych(ratyfikowanej przez państwa członkowskie),a w szczególności jej art. 6 ust. 1 (zawierającego delegacjędo opracowania i wydania technicznych specyfikacjidla interoperacyjności podsystemów), KomisjaWspólnot Europejskich wydała m.in. następującedecyzje dotyczące wagonów kolejowych:— decyzja 2006/66/WE z dnia 23 grudnia 2005 r.dotycząca technicznej specyfikacji dla interoperacyjnościodnoszącej się do podsystemu „tabor kolejowy– hałas” transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnych;— decyzja 2006/861/WE z dnia 28 lipca 2006 r.dotycząca technicznej specyfikacji dla interoperacyjnościodnoszącej się do podsystemu „tabor kolejowy– wagony towarowe” transeuropejskiego systemukolei konwencjonalnych.Techniczna specyfikacja interoperacyjności „Hałas”weszła w życie w dniu 24 czerwca 2006 r. Maona zastosowanie do całego nowego taboru kolejowegooraz do odnawianych lub modernizowanychwagonów kolejowych, jeśli na skutek odnowienia lubmodernizacji ulega zmianie charakterystyka układuhamulcowego tego wagonu lub konieczne jestnowe zezwolenie na wprowadzenie wagonu do eksploatacji.Niniejsza TSI określa metodykę badaniaoraz wartości dopuszczalne hałasu stacjonarnego,hałasu ruszania, hałasu przejazdu oraz hałasuw kabinie maszynisty, powodowanego przez konwencjonalnytabor kolejowy.TSI „Hałas” nie określa żadnych rozwiązań dlaosiągnięcia dopuszczalnych wartości emisji hałasuprzejazdu i nie wprowadza wymogu wyposażanianowo budowanych oraz modernizowanych wagonówkolejowych w kompozytowe wstawki hamulcowe.Jednakże ustalone wartości dopuszczalnego hałasuprzejazdu wagonów kolejowych praktyczniewykluczają zastosowanie żeliwnych wstawek hamulcowych.Oznacza to że jest wymagana modernizacjawagonów jedynie w celu redukcji emisji hałasu,ale jeśli dokonywane jest odnowienie lub modernizacjaz innego powodu, trzeba udowodnić, że niezwiększają one hałasu przejazdu w stosunku do stanuprzed odnowieniem lub modernizacją.TSI „Tabor kolejowy – wagony towarowe” weszław życie w dniu 28 lutego 2007 r. Postanowienia TSI„Wagony towarowe” mają zastosowanie do nowychwagonów towarowych oddawanych do eksploatacji.TSI „Wagony towarowe” nie dotyczy istniejącego taboru,o ile tabor ten nie jest poddawany odnowiealbo modernizacji. Wagony towarowe poddane odnowiealbo modernizacji, które wymagają nowego zezwoleniana oddanie do eksploatacji w rozumieniuart. 14 ust. 3 dyrektywy 2001/16/WE, powinny byćzgodne z określonymi zapisami TSI. TSI „Wagonytowarowe” ustala tzw. składniki interoperacyjności,wśród których wymieniono m.in. okładziny i wstawkihamulcowe, oraz procedury oceny zgodnościi przydatności do użytku składników interoperacyjnościoraz weryfikacji zgodności podsystemu przezorgan notyfikowany. W TSI „Wagony towarowe” nieustalono procedur oceny kompozytowych wstawekhamulcowych w ramach oceny konstrukcji oraz ocenyproduktu, a jedynie określono minimalny zakresbadań kompozytowych wstawek hamulcowych, wykonywanychw okresie przejściowym przez UIC,w ramach oceny produktu. (Wynika to z faktu, żeprojekty badawczo-rozwojowe prowadzone przezMiędzynarodowy Związek Kolei UIC, które miałybystanowić podstawę do ustalenia wymagań w tym zakresie,nie zostały jeszcze zakończone w czasie ustaleniatreści TSI.) W „Wykazie dopuszczonych komponentówhamulców”, w którym podano rozwiązaniasystemów hamulcowych i ich elementów, uznanychjako spełniające wymagania TSI „Wagony towarowe”do określonych zastosowań do czasu publikacjiTSI, brak kompozytowych wstawek hamulcowych(wymieniono jedynie dopuszczone do ruchumiędzynarodowego okładziny hamulcowe do pojazdówwyposażonych w hamulce tarczowe, przejętąz karty UIC).
431Aktualnie obowiązujące przepisy nie wymagająwymiany żeliwnych wstawek hamulcowych na kompozytowewstawki hamulcowe w istniejącym parkuwagonów kolejowych.Komisja Wspólnot Europejskich planuje działaniaw celu ograniczenia hałasu kolejowego dotycząceistniejącego taboru. Zamierzenia w tym zakresiezostały przedstawione w komunikacie Komisji doParlamentu Europejskiego i Rady o symbolu COM(2008) 432. W podsumowaniu warsztatów nt. komunikatuKomisji w dniu 29 września 2008 r. stwierdzono,co następuje:„Oczywiste jest, iż dostępna dziś technologia niemoże być uznana jako wystarczający środek w przeprowadzeniaretroffitingu taboru na skalę europejską.Z tego powodu Komisja wzywa przemysł do dalszegorozwoju kompozytowych klocków hamulcowychw ścisłej współpracy z przedsiębiorstwami kolejowymii właścicielami wagonów w celu znacznegoobniżenia kosztów. Komisja będzie nadal wspieraćstosowne badania oraz pokazowe projekty w ramachistniejących programów, takich jak FP7 czy LIFE+”.Wdrażanie kompozytowych wstawek hamulcowychw wagonach kolejowych eksploatowanychprzez spółki Grupy PKP wynika bezpośrednio z koniecznościspełniania wymagań technicznych specyfikacjiinteroperacyjności „Wagony towarowe”oraz TSI „Hałas” przez nowo budowane, modernizowanei odnawiane wagony kolejowe. Spółki GrupyPKP wprowadziły w wymaganiach technicznychdotyczących zakupu nowo budowanych wagonówkolejowych bezwzględny wymóg wyposażenia wagonóww system hamulcowy przystosowany do zabudowykompozytowych wstawek hamulcowych. W miaręrealizacji planów inwestycyjnych zakupy nowychwagonów spełniających wymagania TSI będą sukcesywniepowodowały zmiany proporcji w ilostanachinwentarzowych, zmniejszając udział wagonów z tradycyjnymiwstawkami żeliwnymi na rzecz corazwiększej liczby nabywanych wagonów wyposażonychwe wstawki kompozytowe.W PKP Cargo SA do końca 2008 r. ilostan inwentarzowywagonów towarowych wyposażonych w kompozytowewstawki hamulcowe wyniesie 240 sztuk.W ciągu najbliższych pięciu lat PKP Cargo SA planujepozyskać ok. 4 tys. nowych wagonów, którychukład hamulcowy będzie wyposażony we wstawkikompozytowe.W kwestii wymiany wstawek hamulcowych w przeważającejwiększości wagonów dotychczas eksploatowanychnależy nadmienić, że możliwość zabudowywstawek kompozytowych wiąże się z koniecznościąprzeprowadzenia modernizacji układów hamulcowychoraz wymianą kół obręczowanych na monoblokowew większości wagonów, co ponosi za sobąznaczące koszty. Zważywszy na fakt, że średni wiekeksploatowanych przez spółkę wagonów przekracza20 lat, koszty tych inwestycji z pewnością nie mogłybysię zwrócić. Ilostan wagonów, który jest niezbędnydo prowadzenia działalności przewozowej, kształtujesię na poziomie 60 tys. wagonów. W przypadkuprzebudowy układu hamulca dla wstawek typu K –koszt dla jednego wagonu ok. 10 tys. euro, koszt całkowitydla 60 tys. wagonów wyniesie ok.0,6 mld euro,wymiana kół obręczowych na monoblokowe w ok. 50tys. wagonów, koszt całkowity ok. 0,55 mld euro.PKP Cargo SA od wielu lat współfinansuje projektybadawczo-rozwojowe UIC mające na celu rozwójtechnologii kompozytowych wstawek hamulcowychtypu K, o tzw. średnim współczynniku tarcia,oraz typu LL, które z założenia mają być w pełnizamienne z żeliwnymi wstawkami hamulcowymi,oraz opracowania wymagań dla wstawek tych typówi warunków ich zastosowania w wagonach towarowych,w celu zapewnienia bezpieczeństwa icheksploatacji, jak również w miarę swoich możliwościaktywnie uczestniczy w realizacji tych projektów.Ponadto PKP Cargo SA od kilku lat współpracujez krajowym producentem materiałów ciernych dotaboru kolejowego w zakresie badań eksploatacyjnychkompozytowych wstawek hamulcowych typuLL oraz K do wagonów towarowych.PKP Intercity SA na ogólny stan 1223 wagonówpasażerskich eksploatuje 409 wagonów typów: XB,134A, 136A, 139A, 144A, 145A, 155A, WR, Z2a i B,Z1a i B, Xbrow, 507A, 508A, 154A, Z1/WR, 11A Luxi 112A Lux z hamulcami tarczowymi wykorzystującymikompozytowe okładziny cierne w układzie hamulcowym.Pozostała liczba wagonów wykorzystujeżeliwne wstawki hamulcowe w układach hamulcowych.Prowadzony przez spółkę proces zakupu i modernizacjiparku wagonowego w najbliższych latachzmieni znacząco proporcję wykorzystania kompozytowychelementów układów hamulcowych wagonówpasażerskich.PKP „Przewozy Regionalne” sp. z o.o. w ramachprzyjętej przez spółkę strategii taborowej zakładaw okresie 5 lat odejście od wykonywania przewozówregionalnych w ruchu pasażerskim składami wagonowymi.Tabor wagonowy z żeliwnymi wstawkamihamulcowymi będzie sukcesywnie wyłączany z eksploatacji.Natomiast zastosowanie przez Spółkękompozytowych wstawek hamulcowych na elektrycznychzespołach trakcyjnych jest uzależnione odwydania przez prezesa Urzędu Transportu Kolejowegostosownego świadectwa dopuszczenia do eksploatacjidla kompozytowych wstawek hamulcowych,dla elektrycznych zespołów trakcyjnych z obręczowymizestawami kołowymi.Pytanie nr 2: Czy Ministerstwo Infrastrukturymonitoruje wdrażanie postanowień dyrektywy2002/49/EC o hałasie w środowisku i dyrektywy2001/16/WE w sprawie interoperacyjności kolei konwencjonalnychpod kątem ograniczania hałasuw użytkowaniu taboru kolejowego i poprawy komfortujazdy?Ministerstwo Infrastruktury monitoruje wdrażaniepostanowień dyrektywy 2002/49/EC o hałasiew środowisku i dyrektywy 2001/16/WE w sprawieinteroperacyjności kolei konwencjonalnych.
432Jednak dyrektywa 2001/16/WE w sprawie interoperacyjnościkolei konwencjonalnych nie wprowadzaw żadnym wypadku obowiązku wymiany stosowanychpowszechnie konwencjonalnych wstawekżeliwnych na wstawki kompozytowe. Rzeczywiścieobowiązująca od 24 czerwca 2004 r. techniczna specyfikacjadla interoperacyjności odnosząca się dopodsystemu „Tabor kolejowy – hałas” transeuropejskiegosystemu kolei konwencjonalnych podaje nowewartości dopuszczalne hałasu przejazdu i hałasustacjonarnego pojazdów, ale wymagania te dotycząjedynie wagonów nowo budowanych względnie odnowionychlub modernizowanych po dacie wejściaw życie tego dokumentu, Jednocześnie dokumentten nie wskazuje w żadnym punkcie, że spełnieniepodanych wymagań obliguje do stosowania wstawekkompozytowych.Zastosowanie TSI „Hałas” do istniejącego taborukolejowego regulują postanowienia punktu 7.6.1,w którym stwierdzono jednoznacznie, że modernizacjajedynie w celu zmniejszenia hałasu nie jest obowiązkowa,natomiast gdy modernizacja jest przeprowadzonaz innego powodu, to należy wykazać, żemodernizacja ta nie powoduje zwiększenia hałasuprzejazdu w stosunku do charakterystyki pojazdusprzed odnowy lub modernizacji. Należy zwrócićuwagę również na fakt, że w TSI „Hałas” jest tylkojedno stwierdzenie dotyczące wstawek kompozytowych(w pkt 7.6.1): Jeżeli wagon podczas odnawianialub modernizacji został wyposażony w kompozytowewstawki bez wprowadzania dodatkowego źródłahałasu do wagonu, to bez badania zakłada się, żewymagania odnośnie do poziomu hałasu są spełnione,zatem monitoring w zakresie wymienionymw interpelacji jest ograniczony.Pytanie nr 3: Jakiego typu przeszkody stoją nadrodze powszechnej wymiany hamulcowych wstawekżeliwnych na hamulcowe wstawki kompozytowe,zgodnie ze specyfikacją TSI nakładającą nowewymagania w zakresie emisji hałasu przez tabor kolejowy?Hałas emitowany przez jadące pociągi jest jednymze źródeł hałasu kolejowego. Hamulce klockowewyposażone w żeliwne wstawki hamulcowe, stosowanepowszechnie w wagonach kolejowych, zapewniająbezpieczeństwo eksploatacji we wszystkichwarunkach eksploatacyjnych oraz klimatycznych,ale powodują większą chropowatość powierzchnitocznych kół niż w przypadku np. zastosowania hamulcówtarczowych, co w rezultacie skutkuje wyższymiemisjami hałasu w wyniku wibracji kół i torów.Z uwagi na to, że pociągi często kursują w godzinachnocnych, emisja hałasu jest jeszcze bardziejuciążliwa.Badania wykazały, że duże zmniejszenie hałasuemitowanego przez wagony kolejowe z hamulcamiklockowymi można uzyskać w przypadku zastosowaniakompozytowych wstawek hamulcowych ze spiekówproszków metali bądź z materiałów organicznychw miejsce z żeliwnych wstawek hamulcowych.W celu obniżenia hałasu w kolejowych przewozachMiędzynarodowy Związek Kolei UIC rozpocząłw 1998 r. projekty badawcze dotyczące zastosowaniakompozytowych wstawek hamulcowych w wagonachtowarowych.W wyniku współpracy UIC z europejskim producentamimateriałów ciernych dokonano rozwojudwóch typów wstawek hamulcowych do hamulcówklockowych wagonów kolejowych – typu K i LL.Właściwości kompozytowych wstawek hamulcowychtypu K o wysokim współczynniku tarcia, zarównoze spieków metali, jak i z materiałów organicznych,różnią się znacznie od właściwości wstawekżeliwnych. Przede wszystkim materiał kompozytowycharakteryzuje się ok. dwukrotnie wyższymiwartościami współczynnika tarcia pomiędzy wstawkąi kołem niż w przypadku wstawki żeliwnej orazmniejsza jest jego zależność od prędkości poślizgui nacisku jednostkowego.Te właściwości sprawiają, że wstawki kompozytowetypu K nie mogą być stosowane zamienniez żeliwnymi, dlatego są skonstruowane w taki sposób,aby uniemożliwić ich omyłkowy montaż do wagonu,którego układ hamulcowy jest dostosowanydo wstawek żeliwnych. Oznacza to, że zastosowaniewstawek kompozytowych typu K w istniejących wagonachwymagałoby odpowiedniego dopasowania(przekonstruowania) układów hamulcowych. Z koleitakie dopasowanie jest na tyle znaczącą ingerencjąw układ hamulcowy, że wymaga ponownego wyznaczeniamas hamujących. Sam koszt przeprowadzeniabadań koniecznych do wyznaczenia masy hamującejjednego typu wagonu, wyposażonego we wstawkikompozytowe, w zależności od rodzaju hamulcawynosi dziś od 150 000 do 180 000 zł netto. Dlategowstawki kompozytowe przeznaczone są przedewszystkim do stosowania w wagonach nowo budowanych.Wstawki typu LL o niskim współczynniku tarcia(ze spieków metali lub z materiałów organicznych)mają mieć charakterystykę cierną zbliżoną do charakterystykiwstawek żeliwnych. Pozwoliłoby touniknąć kosztownego dostosowania układów hamulcowychwagonów kolejowych, przy przezbrojeniu ichze wstawek żeliwnych w kompozytowe typu LL.Pomimo wieloletnich prac badawczo-rozwojowychobecnie jedynie dwa gatunki kompozytowychwstawek typu K: CoFren C810 oraz Jurid 816M sądopuszczone do powszechnego stosowania w ruchumiędzynarodowym, przy czym wstawki Jurid 816Mw układzie podwójnego klocka jednowstawkowego(2xBg) nie mają ostatecznego dopuszczenia do ruchuna sieci SNCF.Dotychczas żaden gatunek wstawek typu LL niezostał dopuszczony do powszechnego zastosowaniaw ruchu międzynarodowym. Aktualnie UIC testujew badaniach eksploatacyjnych trzy gatunki wstawektypu LL, dwa ze spieków metali: Jurid 777 i Co-Fren C952-1 oraz jeden organiczny Icer-Becorit
433IB116*. Te gatunki wstawek są tymczasowo dopuszczoneprzez UIC do próbnej eksploatacji.Ww. gatunki wstawek typu K i LL dopuszczonodo zastosowania w wagonach towarowych wyposażonychw bezobręczowe koła jezdne. W przypadkuzastosowania ich w istniejących wagonach na kołachobręczowanych zachodzi dodatkowo koniecznośćwymiany zestawów kołowych z kołami obręczowanymina zestawy z kołami bezobręczowymi, co powodujedodatkowe wysokie koszty.W spółce PKP „Przewozy Regionalne” pierwszympojazdem, na którym rozpoczęto eksploatacjępróbną kompozytowych wstawek hamulcowych, byłelektryczny zespół trakcyjny serii EN71 nr 015z Małopolskiego Zakładu Przewozów Regionalnychw Krakowie. Eksploatację rozpoczęto w lipcu 2002 r.trwała ona przez 6 miesięcy, tj. do stycznia 2003 r.Jazdy w ramach tej eksploatacji realizowano na liniiKraków – Zakopane – Kraków, która posiada jedenz najtrudniejszych profili toru, zarówno pionowych,jak i poprzecznych, na sieci PKP. Badania te realizowanow oparciu o opracowany i przyjęty przez zainteresowanestrony, tj. „PKP Przewozy Regionalne”,firmę Frenoplast oraz Instytut Pojazdów SzynowychTabor w Poznaniu, program badań.Kolejnym pojazdem, na którym poddano eksploatacjipróbnej wstawki kompozytowe, był elektrycznyzespół trakcyjny serii EN57 nr 1620 MazowieckiegoZakładu Przewozów Regionalnych w Warszawie.Eksploatację rozpoczęto w sierpniu 2002 r.i trwała ona przez 6 miesięcy, tj. do lutego 2003 r.Jazdy w ramach eksploatacji próbnej realizowanona linii Warszawa – Tłuszcz – Warszawa, gdzie możliwebyło osiągniecie prędkości zbliżonych do maksymalnych,tj. 110 km/h. Program eksploatacji założonotaki jak dla elektrycznego zespołu trakcyjnegoserii EN71 nr 015.Rozpoczęcie eksploatacji próbnej w Małopolskimi Mazowieckim Zakładzie Przewozów Regionalnychna ww. pojazdach nastąpiło po otrzymaniu przez ichproducenta, tj. firmę Frenoplast, świadectwa dopuszczeniado eksploatacji typowego elementu pojazdukolejowego nr T/2002/0094/EL z dnia 9 kwietnia2002 r. wydanego przez głównego inspektorakolejnictwa (obecny Urząd Transportu Kolejowego– UTK). Dokument ten wystawiono z terminemważności do 30 listopada 2004 r. z możliwością przedłużeniapo przedstawieniu pozytywnych wynikówz eksploatacji próbnej.Eksploatacja próbna na dwóch pierwszych pojazdachpotwierdziła, że trwałość wstawek kompozytowychjest od 5 do 7 razy większa w stosunku dowstawek żeliwnych. W czasie eksploatacji obserwowanejtych pojazdów nie stwierdzono powstawaniapłaskich miejsc lub nalepów na zestawach kołowych,co zdarza się w przypadku pojazdów wyposażonychwe wstawki żeliwne.Nieco niższa trwałość wstawek kompozytowychnotowana w PR Kraków w stosunku do wynikówuzyskanych w PR Warszawa wynikała z rodzaju linii,po której kursował pojazd – liczne łuki poziome,wzniesienia i spadki wymagające częstego hamowania.Wybór tej linii został dokonany celowo jako najbardziejniekorzystny przy ocenie eksploatowanychwstawek kompozytowych.Prowadzona eksploatacja próbna i jej pozytywnewyniki były podstawą dla firmy Frenoplast do wystąpieniado prezesa Urzędu Transportu Kolejowegoo przedłużenie ważności świadectwa nr T/2002/0094/EL. Uwzględniając te wyniki, Urząd TransportuKolejowego dnia 29 marca 2004 r. wydał świadectwodopuszczenia do eksploatacji typowego elementupojazdu kolejowego nr T/2004/048/EL ważnedo 30 listopada 2007 r. Pomimo że Urząd TransportuKolejowego wystawił dokument obowiązującyw określonym terminie, zastrzegł w nim koniecznośćpoddania ocenie zgodności wyrobu (wstawki)z typem przeprowadzonym pod nadzorem tego urzędu,przed dopuszczeniem każdej partii wyrobu doeksploatacji. Przedłużenie przez Urząd TransportuKolejowego wydanego wcześniej świadectwa orazpozytywne wyniki eksploatacji obserwowanej dałypodstawę spółce PKP „Przewozy Regionalne” dorozszerzenia zastosowań na wszystkie elektrycznezespoły trakcyjne eksploatowane przez MazowieckiZakład Przewozów Regionalnych w Warszawie, MałopolskiZakład Przewozów Regionalnych w Krakowieoraz od II kwartału 2004 r. na kilku wybranychelektrycznych zespołach trakcyjnych z OpolskiegoZakładu Przewozów Regionalnych w Opolu. Spółkauznała, że nie było żadnych przeciwwskazań, by napodstawie wydanego świadectwa typu prowadzićnormalną, a nie próbną, eksploatację pojazdów. Niemniejnadal w trakcie normalnej eksploatacji pojazdówwyposażonych w kompozytowe wstawki hamulcowezbierano wszelkie uwagi dotyczące kompozytowychwstawek hamulcowych.Eksploatacja pojazdów w wytypowanych zakładachspółki PKP „Przewozy Regionalne” była podstawądo podjęcia decyzji o zastosowaniu wstawekhamulcowych z kompozytów w miejsce dotychczasstosowanych wstawek żeliwnych na ok. 900 elektrycznychzespołach trakcyjnych. Proces ten odbywałsię stopniowo w miarę wyczerpywania się stanuzapasów wstawek żeliwnych.Na analogicznych zasadach prowadzono eksploatacjępróbną wstawek kompozytowych na wagonachpasażerskich. W okresie sierpień 2005 r. – luty2006 r. prowadzono eksploatację próbną wstawekz materiału FR506 produkcji firmy Fenoplast (świadectwodopuszczenia do eksploatacji… nr T/2005/1111/EL) na ośmiu wagonach pasażerskich typu111A i 112A w Zachodniopomorskim ZakładziePrzewozów Regionalnych w Szczecinie z pozytywnymprzebiegiem – wstępna opinia Politechniki Śląskiejw Katowicach. Natomiast w okresie marzec2004 r. – kwiecień 2005 r. prowadzono eksploatacjępróbną wstawek z materiału FR502 w wagonie pasażerskimserii Bhp w Kujawsko-Pomorskim ZakładziePrzewozów Regionalnych w Bydgoszczy, także
434z pozytywnym przebiegiem – zakończenie opinią PolitechnikiŚląskiej w Katowicach. Eksploatacjęw Szczecinie wstrzymano w lutym 2006 r., równocześniepolecono demontaż wstawek także w Bydgoszczy.Jak się okazało w praktyce, wkładki kompozytowenie spełniają założonych wymagań. Próby ichstosowania na PKP zakończyły się niepowodzeniem.W dniu 19 grudnia 2005 r. na linii Jeleśnia – Żywiecmiała miejsce katastrofa kolejowa; komisja nadzwyczajnadziałająca pod przewodnictwem UrzęduTransportu Kolejowego – Oddział Katowice, badającaprzyczyny i okoliczności wypadku, na podstawiewstępnych ustaleń dokonanych m.in. na podstawieprotokołu z jazdy kontrolnej w dniu 28 grudnia 2005 r.pociągiem złożonym z elektrycznych zespołów trakcyjnych,stwierdziła że przyczyną wypadku było powstanietzw. klina lodowego na wstawce kompozytowej,jaki powstaje w niesprzyjających warunkachatmosferycznych. Z tych względów Urząd TransportuKolejowego pierwotnie zalecił wymianę wstawekkompozytowych na żeliwne pod wagonami silnikowymina elektrycznych zespołach trakcyjnych eksploatowanychna liniach o znacznych pochyleniach(teren górzysty). Zalecenie to zostało zmienione nanakaz zobowiązujący do całkowitej wymiany wstawekkompozytowych na żeliwne we wszystkichelektrycznych zespołach trakcyjnych, ponieważstwierdzono, że kompozytowe wstawki hamulcowez materiału typu LL zastosowane na pojazdach kolejowychstwarzają zagrożenie bezpieczeństwa ruchukolejowego oraz bezpiecznej eksploatacji pojazdówkolejowych.Od 1 kwietnia 2006 r. zgodnie z decyzją prezesaUrzędu Transportu Kolejowego PKP „Przewozy Regionalne”eksploatują elektryczne zespoły trakcyjnewyposażone we wstawki hamulcowe żeliwne. Cofniętezostało również świadectwo dopuszczenia doeksploatacji.Spółka PKP Intercity SA w 2005 r. rozpoczęłaeksploatację próbną wstawek kompozytowych najednym wagonie typu 111A, ale podobnie jak PKP„Przewozy Regionalne” wycofała się z wymiany żeliwnychwstawek hamulcowych na kompozytowe.Pytanie nr 4: Jaka jest praktyka Urzędu TransportuKolejowego w zakresie wymiany żeliwnychwstawek hamulcowych na kompozytowe wstawkihamulcowe, w szczególności w zakresie wydawaniaświadectw dopuszczenia do eksploatacji wstawekkompozytowych, wobec polskich i zagranicznychproducentów?Świadectwa dopuszczenia do eksploatacji dlawstawek kompozytowych wydawane mogą być dlapolskich i zagranicznych producentów w taki samsposób.Aby uzyskać świadectwo, należy przedstawić następującedokumenty:— dla świadectwa terminowego:a) wyniki badań wraz z opinią końcową upoważnionejjednostki,b) dokumentację techniczno-ruchową,c) warunki techniczne wykonania i odbioru,d) opisy techniczne i rysunki,e) porozumienie dotyczące prób zawarte pomiędzyproducentem, użytkownikiem i jednostką badawczą,f) program prób eksploatacyjnych;— dla świadectwa bezterminowego:– wyniki prób eksploatacyjnych wraz z opiniąjednostki badawczej,– opinie techniczne wydane przez innych zarządcówinfrastruktury, przewoźników kolejowych lubużytkowników bocznic kolejowych oraz dokumentyzawarte w pkt. a, b, c, d, jeżeli uległy zmianom odmomentu uzyskania świadectwa terminowego.Zgodnie z aktualnymi ustaleniami wynikającymiz zaleceń komisji powypadkowej konieczne jestwykonanie badań kompozytowych wstawek klockówhamulcowych w następującym zakresie:1. Wyniki badań laboratoryjnych przeprowadzonychna stanowisku pełnowymiarowym z wykorzystaniemkół obręczowanych i kół monoblokowych(w zależności od tego, z jakim kołami mają współpracowaćprzedmiotowe wstawki), włącznie z badaniamiw komorze klimatycznej.2. Określenie żywotności eksploatacyjnej wstawekhamulcowych wykonanych z kompozytów,z uwzględnieniem zjawiska starzenia materiału.3. Określenie deklarowanych parametrów i charakterystykeksploatacyjnych oraz przewidywanychwarunków eksploatacji, z uwzględnieniem różnychwarunków atmosferycznych i dynamicznych.4. Określenie mas hamujących wagonów towarowychdla poszczególnych typów, w których mająbyć zastosowane wstawki kompozytowe.5. Zapewnienie jakości stosowanych komponentóworaz przestrzeganie reżimu technologicznegoprodukcji wstawek kompozytowych.6. Określenie zakresu stosowania kompozytowychwstawek hamulcowych ze względu na typ pojazdów.7. Określenie charakteru i dynamiki zużyciaobręczy we współpracy ze wstawką oraz określeniewpływu wysokich temperatur np. na zmianę strukturymateriału na powierzchni tocznej oraz na luzowaniesię obręczy itp.8. Czasokresów oraz zakresów przeglądów powierzchnitocznych obręczy współpracujących z kompozytowymiwstawkami hamulcowymi, rodzajeusterek i wad dyskwalifikujących oraz dopuszczalnedziałania naprawcze.9. Wpływ hamowania kompozytowymi wstawkamihamulcowymi na współpracę koła z szynąi prawidłową pracę obwodów sterowania ruchem kolejowym.Badania wynikające z powyższego powinny byćprzeprowadzone przez jednostkę badawczą, przyudziale producenta. Działania mające na celu uzyskaniedopuszczenia do eksploatacji powinny równieżuwzględniać konieczność przeprowadzania
435prób eksploatacyjnych prowadzonych według ustalonegoprogramu i harmonogramu uzgodnionegoz Urzędem Transportu Kolejowego.Pozytywne wyniki badań pozwolą dopiero nawydanie świadectwa terminowego pozwalającego nawykonanie prób eksploatacyjnych.Pytanie nr 5: Czy w sferze wymiany żeliwnychwstawek hamulcowych na kompozytowe wstawkihamulcowe funkcjonują programy rządowe wspieraneśrodkami unijnymi?Obecnie w sferze wymiany żeliwnych wstawekhamulcowych na kompozytowe wstawki hamulcowenie funkcjonują żadne programy rządowe wspieraneśrodkami unijnymi, ponieważ wprowadzenie w trybieadministracyjnym rządowego nakazu wymianywstawek żeliwnych na kompozytowe w istniejącymtaborze zmuszałoby operatorów do poniesieniaznacznych kosztów, które prowadziłyby do zmniejszeniakonkurencyjności tej gałęzi transportu. Niebez znaczenia jest również fakt, że nie ma obecniena polskim rynku wstawek kompozytowych, któreposiadają bezterminowe dopuszczenie do eksploatacjiwydane przez UTK.Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Infrastrukturynie widzi celowości inicjowania ewentualnegoprogramu rządowego dla wdrożenia w omawianymw interpelacji zakresie i ewentualnego wsparciago ze środków UE.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJuliusz Engelhardtpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie problemów z rozliczaniem sięprzez wojewódzkie komendy Policjiz przysługujących funduszy (5818)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 21 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5818/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 8 października2008 r. w sprawie problemów z rozliczaniemsię przez wojewódzkie komendy Policji z przysługującychfunduszy z upoważnienia prezesa RadyMinistrów uprzejmie przedstawiam następujące informacje.Na wstępie pragnę zaznaczyć, że trudno zgodzićsię z twierdzeniem pana posła, iż w 2009 r. pogorszeniuulegnie sytuacja wszystkich formacji nadzorowanychprzez ministra właściwego do spraw wewnętrznych,w tym szczególnie Policji.Zgodnie bowiem z zapisami w ustawie budżetowejna 2008 r. wydatki w części budżetowej 42 przeznaczonena Policję określono na 8 601 155 000 zł, cooznaczało wzrost o 19% w stosunku do roku 2007.Projekt ustawy budżetowej na 2009 r. przewidujewzrost tej kwoty o 625 000 000 zł – wydatki Policjiosiągnąć maja zatem pułap 9 227 091 000 zł – tymrazem wzrost w porównaniu do 2008 r. wynieść ma7,3%.Kwoty te zawierają zarówno wydatki na uposażeniapolicjantów (łącznie ze wzrostem wynagrodzeńprzewidzianym w „Programie modernizacji Policji,Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarneji Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”), wydatkina zakup wyposażenia, modernizację i budowęnowych obiektów służących policjantom, wreszciewydatki na bieżące funkcjonowanie jednostek policyjnych.Warto podkreślić, że budżet Policji, nawet bezuwzględnienia kwot wynikających ze wspomnianegowyżej programu modernizacji nie uległ zmniejszeniu.Nominalnie wzrósł on o ponad 1 500 000 zł,co oczywiście w skali całego kraju nie jest kwotaznaczącą, jednak nie można mówić w tym przypadkuo redukcji wydatków.Oczywiście wzrost wydatków na uposażenia policjantóworaz na rozwój infrastruktury może skutkowaći skutkuje koniecznością racjonalizacji wydatkówna bieżące funkcjonowanie jednostek.Jednym ze źródeł finansowania tych wydatkówniejako tradycyjnie pozostają kwoty wynikającez niepełnego stanu zatrudnienia w służbach, czyliz tzw. wakatów. Jest to sytuacja oczywiście trudnado zaakceptowania, niemniej jednak obecna w policyjnejrzeczywistości praktycznie od 1990 r.Pragnę poinformować, iż w Ministerstwie SprawWewnętrznych i Administracji rozważane jest podjęcieprac nad nową metodyką konstruowania budżetuPolicji – budżetu urealnionego i niezależnegood incydentalnych programów i nadzwyczajnychdotacji. Rozpoczynająca się debata nad nowymkształtem ustawy o Policji może stać się dobrą okazjądo skorelowania prac nad rozwiązaniami prawno-organizacyjnymiz nowym modelem finansowaniaPolicji.Niezależnie od prac studyjnych Komenda GłównaPolicji na bieżąco monitoruje i analizuje bieżącewykorzystanie funduszy w podległych jednostkachi na bieżąco reaguje na ewentualne zagrożenia.Posługując się przykładem podlaskiej Policji,można wskazać, że w bieżącym roku, do początkupaździernika przekazano na Podlasie 2 270 500 złz przeznaczeniem na najważniejsze potrzeby, w tymna odprawy dla odchodzących ze służby policjantów.Zważenia wymaga, iż oszczędności, a w zasadzieracjonalizacja wydatków, nie powinny stanowićczynnika wpływającego negatywnie na bezpieczeń-
436stwo mieszkańców. Żadne bowiem działanie mającebezpośrednie, negatywne przełożenie na poziombezpieczeństwa nie będzie przez Komendę GłównąPolicji zaakceptowane.Jednocześnie wypada przyznać, że sposób i poziomfinansowania Policji mogą wpływać na komfortpracy funkcjonariuszy – jednak świadomiezdecydowano się na znaczącą podwyżkę wynagrodzeńpolicjantów i widoczną poprawę bazy materialnej– kosztem pewnych utrudnień w bieżącejdziałalności.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Rapackipodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska,głównego konserwatora przyrody- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie exposé wygłoszonegodnia 23 listopada 2007 r. w <strong>Sejm</strong>ie (5819)W odpowiedzi na pismo, znak SPS-023-5819/08,z dnia 21 października br. dotyczące pytania posłaKrzysztofa Putry w sprawie budowy obwodnic Augustowai Wasilkowa pragnę przedstawić poniższewyjaśnienia.Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisamiustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochronyśrodowiska realizacja obwodnic Augustowa i Wasilkowajest dopuszczalna wyłącznie po uzyskaniu decyzjio środowiskowych uwarunkowaniach zgody narealizację przedsięwzięcia.W dniu 10 grudnia 2007 r. decyzja o środowiskowychuwarunkowaniach zgody na realizację budowyobwodnicy Augustowa w ciągu drogi krajowejnr 8 oraz utrzymująca ją w mocy decyzja ministraśrodowiska z dnia 2 lutego 2007 r. zostały uchyloneprzez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawiez powodów formalnych (brak wymaganego prawemuzgodnienia ministra środowiska, uchylonegowyrokiem WSA w dniu 26 kwietnia 2007 r.).W dniu 12 lutego 2008 r. Generalna DyrekcjaDróg Krajowych i Autostrad wniosła skargę kasacyjnąod wyroku z dnia 10 grudnia 2007 r. uchylającegodecyzję ministra środowiska z dnia 2 lutego2007 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję wojewodypodlaskiego z dnia 18 października 2006 r. w przedmiocieśrodowiskowych uwarunkowań zgody na realizacjęprzedsięwzięcia polegającego na budowie obwodnicyAugustowa. W dniu 16 września 2008 r. NaczelnySąd Administracyjny oddalił skargę GDDKiA.Dodać należy, iż w sprawie obwodnicy Augustowa,z inicjatywy Ministerstwa Środowiska i MinisterstwaInfrastruktury, zwołany został w 2008 r.cykl spotkań „okrągłego stołu”.W styczniu 2008 r. odbyło się pierwsze spotkanie„okrągłego stołu”. W rozmowach uczestniczyliprzedstawiciele inwestora – GDDKiA, przedstawicielesamorządu woj. podlaskiego i miasta Augustowa,przedstawiciele organizacji pozarządowych, a takżeeksperci. W spotkaniu wzięli również udział: ministerśrodowiska, minister infrastruktury, posłowieKomisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnychi Leśnictwa i Komisji Infrastruktury <strong>Sejm</strong>u RP, wojewodapodlaski oraz przedstawiciel Komisji Europejskiej.W trakcie spotkań „okrągłego stołu”, w wynikuanalizy istniejącego stanu prawnego inwestycji (wyrokiWSA z kwietnia i grudnia 2007 r.), uczestnicyobrad wspólnie podjęli decyzję o konieczności przeprowadzeniaponownej oceny oddziaływania na środowiskoplanowanej budowy obwodnicy Augustowa.Inwestor w drodze przetargu wybrał wykonawcę raportu,który w wyniku przeprowadzonych badańi analiz wskaże optymalny wariant przebiegu trasy,a opracowanie będzie gotowe 28 listopada 2008 r.We wrześniu 2008 r. w Ministerstwie Środowiskaodbyło się spotkanie, na którym wykonawcy raportupoinformowali, iż prace nad jego przygotowaniemprzebiegają planowo i wyników można spodziewaćsię w ustalonym terminie. Podkreślić należy,iż inicjatywa podjęta podczas „okrągłego stołu”miała charakter „uprzedzający”. Dzięki podjęciu decyzjio przeprowadzeniu ponownej oceny oddziaływaniana środowisko planowanej budowy obwodnicyAugustowa postępowanie w tej sprawie przyspieszonezostało o blisko rok. Niezależnie bowiem odorzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwościw tej sprawie stronę polską wiążą orzeczenia sądówpolskich, które oddalając w dniu 16 września br.skargę kasacyjną wniesioną przez GDDKiA od wyrokuz dnia 10 grudnia 2007 r., ostatecznie rozstrzygnęłyo konieczności przeprowadzenia ponownejoceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji naśrodowisko.W kwestii obwodnicy Wasilkowa wyrokiem z dnia8 stycznia 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 863/07, WSAuchylił decyzję ministra środowiska z dnia 10 listopada2006 r., znak DOOŚ-odś-10753-10849/2006/kt,utrzymującą w mocy decyzję wojewody podlaskiegoz dnia 18 września 2006 r. o środowiskowych uwarunkowaniachzgody na realizację budowy obwodnicy.Od wyroku tego Generalna Dyrekcja Dróg Krajowychi Autostrad wniosła w dniu 28 lutego 2008 r.skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnegow Warszawie. Termin rozprawy wyznaczonyjest na kwiecień 2009 r.Ponowne rozpatrzenie w trybie administracyjnymsprawy środowiskowych uwarunkowań zgodyna realizację przedsięwzięcia polegającego na budowieobwodnicy Wasilkowa jest zatem uzależnione od
437rozstrzygnięcia sprawy skargi kasacyjnej wniesionejprzez GDDKiA do NSA w Warszawie.Jednocześnie z postępowaniem administracyjnymi sądowym toczącym się w Polsce sprawą obwodnicyAugustowa zainteresowała się Komisja Europejska.W roku 2005 do Dyrekcji Generalnej ŚrodowiskoKomisji Europejskiej wpłynęły skargi przeciwkoPolsce dotyczące szeregu inwestycji drogowych planowanychi realizowanych w regionie podlaskim(obwodnica Augustowa i obwodnica Wasilkowa). KomisjaEuropejska wyraziła wątpliwości co do zgodnościprocedury zatwierdzania realizacji tych przedsięwzięćz wymogami tzw. dyrektywy siedliskowej(dyrektywa 92/43/EWG w sprawie ochrony siedliskprzyrodniczych oraz dzikiej flory i fauny) i w dniu 15grudnia 2006 r. przekazała zarzuty (letter of formalnotice), wszczynając przeciwko Polsce formalne postępowaniewyjaśniające w sprawie podejrzenia naruszeniaprawa wspólnotowego.Mimo wyjaśnień strony polskiej w dniu 1 marca2007 r. Komisja Europejska przekazała rządowi RPtzw. uzasadnioną opinię (reasoned opinion), w którejzgodnie z art. 226 traktatu WE wezwała Polskę dopodjęcia niezbędnych środków prowadzących do usunięciawskazanego naruszenia prawa wspólnotowegow terminie zaledwie 7 dni. W dniu 7 marca 2007 r.rząd RP przekazał odpowiedź na uzasadnioną opinię.Mimo wyjaśnień złożonych przez rząd RP KomisjaEuropejska w dniu 30 marca 2007 r. złożyłaskargę do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskichzarejestrowaną pod numerem C-193/07.Rząd RP odpowiedział na skargę Komisji Europejskiejw dniu 25 maja 2007 r.Udział w postępowaniu w charakterze interwenientów,w celu poparcia stanowiska strony polskiej,zgłosiły Litwa, Słowacja i Łotwa.W dniu 27 września 2007 r. strona polska otrzymałareplikę Komisji Europejskiej, w której podtrzymywałaona swoje dotychczasowe twierdzenia i żądania.W odpowiedzi – duplice, złożonej w dniu 19listopada 2007 r., strona polska przedstawiła dodatkoweargumenty na poparcie dotychczasowego stanowiskai podtrzymała żądanie odrzucenia i oddaleniaskargi Komisji Europejskiej.Po złożeniu dupliki, a następnie przedstawieniuinterwencji przez państwa popierające Polskę orazuwag stron do tych interwencji, zamknięta zostałafaza pisemna postępowania. Następnym etapem postępowaniabędzie ustna rozprawa, obejmującaw szczególności pytania zadawane pełnomocnikomstron. Po zamknięciu rozprawy i przedstawieniuopinii przez rzecznika generalnego Trybunał Sprawiedliwościwyda wyrok na posiedzeniu jawnym, pouprzednim zawiadomieniu stron.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMaciej TrzeciakO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie exposé wygłoszonegodnia 23 listopada 2007 r. w <strong>Sejm</strong>ie (5819)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 21 października 2008 r. (znak: SPS--023-5819/08) zawierające interpelację pana posłaKrzysztofa Putry w sprawie exposé wygłoszonegodnia 23 listopada 2008 r. w <strong>Sejm</strong>ie, pragnę przekazaćna ręce Pana Marszałka odpowiedź na postawioneprzez pana posła pytania:1. Pan premier przewiduje obniżenie wpływówdo budżetu (obniżenie podatków) przy równoczesnymwzroście wydatków (na rozwój oraz inwestowaniew badania i edukację, wzrost wynagrodzeńnauczycieli i pracowników służby zdrowia, wzrostświadczeń emerytalnych). Proszę wyjaśnić, jak panzamierza zrównoważyć budżet państwa?Stopniowe ograniczenie nierównowagi fiskalnejjest jednym z celów polityki gospodarczej rządu.W projekcie ustawy budżetowej na 2009 r. założono,że w 2009 r. deficyt budżetu państwa wyniesie18,2 mld zł, wobec założonego w ustawie na 2008 r.deficytu na poziomie 27,1 mld zł. Założenie to jestzbieżne ze ścieżką fiskalną przedstawioną w „Programiekonwergencji. Aktualizacja 2007”, przyjętymprzez rząd w marcu br. Program zakłada stopnioweograniczanie nierównowagi fiskalnej, równocześniewskazując na ryzyka, które mogą wpłynąćna realizację założonej ścieżki.Realizacja polityki fiskalnej, w szczególności dążeniedo osiągnięcia założonego celu fiskalnego, odbywasię w warunkach zmiennego otoczenia zewnętrznegoi wewnętrznego. Dla kształtowania sięzmiennych fiskalnych istotne znaczenie, obok sferymakroekonomicznej, w tym wpływu sytuacji w gospodarceświatowej, sytuacji w sektorze przedsiębiorstwi gospodarstw domowych, mają równieżzmiany zachodzące bezpośrednio w sferze finansówpublicznych. Aktywne kształtowanie polityki fiskalnej,zwłaszcza dążenia do ograniczenia skali deficytu,wymaga więc uwzględnienia wpływu wyżej wymienionychczynników, przy zapewnieniu sprawnejrealizacji zadań sektora finansów publicznych i zachowaniupłynności finansowej.Odpowiedzialne przygotowanie budżetu państwawymaga pogodzenia priorytetów polityki gospodarczejrządu związanych z odpowiednim kształtowaniemwydatków, w szczególności zwiększenia nakładówna działania priorytetowe z możliwymi do uzyskaniaśrodkami na ich sfinansowanie. W sytuacji,gdy poziom możliwych do uzyskania dochodów jestograniczony, a w strukturze wydatków zasadniczodominują wydatki o charakterze sztywnym, jest totrudne zadanie. Zmiana struktury wydatków w kie-
438runku prorozwojowych jest zadaniem długofalowym.Wymaga konsekwentnej realizacji przyjętejstrategii.Projekt budżetu państwa na 2009 r. realizujestawiane cele. Założono w nim znaczący wzrost wydatków,zwłaszcza na naukę i edukację oraz infrastrukturę.W kolejnych latach ten kierunek zmianbędzie utrzymywany. Proponowane przez rządzmiany w innych obszarach, zwłaszcza w ochroniezdrowia i wydatkach emerytalno-rentowych, będąsprzyjały zmianie struktury wydatków na prorozwojową.Równocześnie ograniczanie obciążeń podatkowych,bardzo ważne dla poprawy poziomu życiagospodarstw domowych i prowadzenia działalnościgospodarczej, musi uwzględniać konieczność zapewnieniapłynności finansowej budżetu. W 2009 r.wejdzie w życie konieczność zapewnienia płynnościfinansowej budżetu. W 2009 r. wejdzie w życie obniżkaprogów podatkowych (z 19%, 30% i 40% na18% i 32%), stanowiąca kontynuację wdrażanej od2007 r. reformy klina podatkowego. Z uwagi na jejwysokie koszty netto (szacowane na ok. 2% PKBrocznie) i wobec dążenia do ograniczania nierównowagifiskalnej skuteczne działania po stronie wydatkowejjeszcze zyskują na znaczeniu.Systematyczna zmiana struktury wydatków,przy niedopuszczeniu do ich nadmiernego wzrostu,spowoduje, że możliwe będzie dalsze i systematyczneograniczenie skali deficytu. W konsekwencjiumożliwi to trwałe wypełnianie przez Polskę nominalnegofiskalnego kryterium konwergencji, co jestszczególnie istotne z uwagi na przyjętą strategięwejścia do strefy euro. Równocześnie ograniczenieskali nierównowagi pozwoli na bardziej efektywnewykorzystywanie instrumentów fiskalnych do oddziaływaniana wzrost gospodarczy.2. Kiedy zakończy się spór i w jakim terminiezostanie zrealizowana rozpoczęta już budowa obwodnicyAugustowa i Wasilkowa w woj. podlaskim?Roboty budowlane na obszarze pokrywającym sięz obszarem Natura 2000 zostały wstrzymane w sierpniu2007 r. w związku ze złożeniem przez KomisjęEuropejską skargi do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwościdotyczącej naruszenia dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedliskprzyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.W przedmiotowych dokumentach strona polskazapewniała, że budowa obwodnic nie będzie prowadzonana obszarze Natura 2000 do czasu wydaniaorzeczenia przez ETS. Jednocześnie dostrzegającpotrzebę szybkiego wyprowadzenia ruchu tranzytowegoz Augustowa oraz zapewnienia właściwegodialogu społecznego, resorty infrastruktury orazśrodowiska uznały, iż pomocny w rozwiązaniu konfliktuzwiązanego z budową obwodnicy może okazaćsię cykl spotkań tzw. okrągłego stołu.W rozmowach tych uczestniczyli: Generalna DyrekcjaDróg Krajowych i Autostrad, przedstawicielesamorządu woj. podlaskiego i miasta Augustowaoraz przedstawiciele organizacji pozarządowych zaangażowanychw ochronę doliny Rospudy, a takżezaproszeni eksperci. Obserwatorami byli m.in.: ministerśrodowiska, minister infrastruktury, posłowieKomisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnychi Leśnictwa i Komisji Infrastruktury <strong>Sejm</strong>uRP, wojewoda podlaski oraz przedstawiciel KomisjiEuropejskiej.Efektem dialogu zapoczątkowanego przy „okrągłymstole” było zlecenie przez Generalną DyrekcjęDróg Krajowych i Autostrad opracowania raportuoceny oddziaływania na środowisko dla inwestycjipolegającej na budowie obwodnicy Augustowa dlanastępujących wariantów:— wariant I (dawny IVL – obecnie realizowanyna odcinku wspólnym) – z dwoma podwariantamizakładającymi, że I Paneuropejski KorytarzTransportowy będzie przebiegał na trasie Budzisko– Suwałki – Białystok – Warszawa bądź potrasie Budzisko – Suwałki – Ełk – Łomża – Ostrołęka– Warszawa:a) przejście przez dolinę Rospudy estakadą o długościok. 516 m (wykorzystanie mostu technologicznego),b) przejście przez dolinę Rospudy estakadą o długościok. 516 m (nasuwanie przęseł estakady – bezmostu technologicznego),c) przejście przez dolinę Rospudy mostem podwieszanymo długości ok. 540 m,d) przejście przez dolinę Rospudy mostem wiszącymo długości ok. 540 m,e) przejście przez dolinę Rospudy tunelem o długościok. 1200 m.— wariant II – przejście obwodnicy przez/w okolicachmiejscowości Chodorki z podwariantami dotyczącymilokalizacji I Paneuropejskiego KorytarzaTransportowego jak w wariancie I,— wariant III – przejście obwodnicy przez/w okolicachmiejscowości Raczki z podwariantami dotyczącymilokalizacji I Paneuropejskiego KorytarzaTransportowego jak w wariancie I,— wariant 0 – wariant polegający na niepodejmowaniurealizacji inwestycji.Zgodnie z zawartą umową z wykonawcą raportuterminu wykonania opracowania upływa 28 listopada2008 r.Opracowanie pełnego raportu oceny oddziaływaniana środowisko umożliwi wydanie przez wojewodędecyzji o oddziaływaniu obwodnicy Augustowana środowisko, w której przesądzony zostaniewariant jej przebiegu. Pozwoli to na dokończeniebudowy tej trasy. Jednakże w chwili obecnej niejest możliwe wskazanie konkretnej daty zakończeniabudowy zarówno obwodnicy Augustowa, jaki Wasilkowa.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuLudwik Kotecki
439O d p o w i e d źministra skarbu państwana interpelację posła Zbigniewa Kozakaoraz grupy posłóww sprawie niepokojących informacjizwiązanych z funkcjonowaniem Banku Pekao SAw związku z doniesieniami prasowymio zróżnicowanej kondycji zagranicznychwłaścicieli polskich banków (5821)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację posłów na <strong>Sejm</strong> RP: pana ZbigniewaKozaka, pana Dariusza Seligi, pana Zbigniewa Girzyńskiegoz dnia 13 października 2008 r. w sprawieniepokojących informacji związanych z funkcjonowaniemBanku Pekao SA w związku z doniesieniamiprasowymi o zróżnicowanej kondycji zagranicznychwłaścicieli polskich banków przedstawiam poniżejodpowiedzi na pytania skierowane do ministraskarbu państwa.Skarb Państwa jako akcjonariusz mniejszościowy(3,95%) banku nie ma wpływu na zarządzaniebankiem ani na politykę dywidendową zarządu.Sposób sprawowania przez Skarb Państwa nadzorunad bankiem jest adekwatny i proporcjonalny doformalnoprawnych możliwości i realizowany jestzgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych,Prawa bankowego oraz statutem banku. Skarb Państwawykonuje prawa z akcji Banku Pekao SA nawalnych zgromadzeniach banku, natomiast nie posiadaswojego przedstawiciela w radzie nadzorczejbanku. Możliwości sprawowania nadzoru nad BankiemPekao SA i wywierania wpływu na jego działalnośćsą więc ograniczone.Z przedstawionego przez Bank Pekao SA uzasadnieniado uchwały w sprawie podziału zysku za rok2007 wynika, iż w obliczeniach kwoty dywidendy zarok 2007 zarząd banku uwzględnił liczbę akcjiuprawnionych po połączeniu Banku Pekao SA z wydzielonączęścią Banku BPH SA (zwana dalej „Pekao285”) do poboru dywidendy wypłacanej, począwszyod dnia 1 stycznia 2008 r. Wobec powyższegoproponowana kwota dywidendy uwzględniała sumarycznewyniki wygenerowane w 2007 r. przez BankPekao SA i Pekao 285, które funkcjonowało w strukturachBanku BPH SA do dnia wydzielenia.Skarb Państwa na podstawie ogólnodostępnychdanych i zaudytowanych sprawozdań finansowychprzygotowanych przez bank nie kwestionował nazwyczajnym walnym zgromadzeniu banku treściuchwał. W opinii Ministerstwa Skarbu Państwa niebyło podstaw do takiego działania, biorąc pod uwagęprzedstawione uzasadnienie oraz sytuację banku.Dywidenda za rok 2007, która wpłynęła do budżetupaństwa z racji posiadanych przez Skarb Państwaakcji Banku Pekao SA, wyniosła ponad 99 mln zł.Odnośnie oceny prawidłowości prowadzonychprzez bank działań, rozwoju oraz bezpieczeństwabanku uprzejmie informuję, iż zgodnie z ustawąo nadzorze nad rynkiem finansowym od 1 stycznia2008 r. nadzór bankowy w ww. zakresie prowadzonyjest przez Komisję Nadzoru Finansowego.Jednocześnie informuję, iż zgodnie z treścią wystąpieńmedialnych rzecznika Komisji Nadzoru Finansowegodotyczących możliwości transferu miliardadolarów z Banku Pekao SA do zagranicznych podmiotówgrupy UniCredit Komisja Nadzoru Finansowegonie stwierdziła niepokojących sygnałów świadczącycho tym, aby zagraniczne spółki matki podejmowałydziałania mające na celu uzyskanie wsparciafinansowego od swoich spółek córek w Polsce.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterAleksander Gradsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jana Religiw sprawie unieważnienia zarządzeń zdaniemposła nielegalnie wydanych przez prezesa NFZ,dotyczących terapii i leków stosowanych wobeccierpiących na choroby reumatoidalne (5825)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjępana Jana Religi, posła na <strong>Sejm</strong> RP, z dnia16 października 2008 r., w sprawie „unieważnieniazarządzeń nielegalnie wydanych przez prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia, dotyczących terapii i lekówstosowanych wobec cierpiących na choroby reumatoidalne”,przekazaną przy piśmie Pana KrzysztofaPutry, Wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u RP, z dnia 21 października2008 r., znak: SPS-023-5825/08, uprzejmieproszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczychdo tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Odnosząc się do kwestii uchylenia wskazanychprzez pana posła zarządzeń prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia, uprzejmie informuję, iż zarządzenienr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.
440zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowychmateriałów informacyjnych o przedmiociepostępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacjii finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”, zostałouchylone w związku z wejściem w życie zarządzenianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawieokreślenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju: leczenie szpitalne. Natomiast zarządzenienr 20/2008/DGL z dnia 31 marca 2008 r.zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowychmateriałów informacyjnych o przedmiociepostępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacjii finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”, któreokreślało wytyczne stosowania świadczenia „chemioterapianiestandardowa” i nie regulowało kwestiidotyczących terapii inicjującej, zostało unieważnionedecyzją ministra zdrowia.Natomiast w kwestii unieważnienia zarządzeniaprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie zasadopracowywania przez Narodowy Fundusz Zdrowiaterapeutycznych programów zdrowotnych uprzejmieinformuję, że zakres nadzoru ministra zdrowianad Narodowym Funduszem Zdrowia uregulowanyzostał przepisami rozdziału VII cytowanej na wstępieustawy. Działając na postawie art. 163 ust. 1 przedmiotowejustawy minister zdrowia może stwierdzićnieważność zarządzenia prezesa Narodowego FunduszuZdrowia, w przypadku gdy narusza ona prawolub prowadzi do niewłaściwego zabezpieczeniaświadczeń opieki zdrowotnej, lub prowadzi do niezrównoważeniawpływów i wydatków funduszu.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do MinisterstwaZdrowia wpływały pisma od stowarzyszeńdziałających na rzecz osób z chorobami reumatycznymiz wnioskami o unieważnienie zarządzeń prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL. Zarzuty podnoszonew tych pismach dotyczyły samej istoty wprowadzeniaterapii inicjującej do programu terapeutycznego„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegoidiopatycznego zapalenia stawów o przebieguagresywnym”, określonej w zarządzeniu prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia nr 36/2008/DGL z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie określeniawarunków zawierania i realizacji umów w rodzaju:leczenie szpitalne w zakresie terapeutyczne programyzdrowotne, ze zm.Terapia inicjująca polega na wskazaniu leku, odktórego należy rozpoczynać terapię. Należy jednocześniewyraźnie podkreślić, że możliwa jest ona dozastosowania we wskazaniach, w których występującząsteczki równoważne, przy czym ta równoważnośćmusi być potwierdzona przez niezależny wyspecjalizowanypodmiot zajmujący się analizą farmakoekonomicznątechnologii lekowych. Statustechnologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższekoszty związane z podaniem i najniższy kosztsubstancji, z uwzględnieniem dawki leku i ilości dawekstosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższejterapii.Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklarację)podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określonejpopulacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniommożna rozszerzyć krąg osób objętych programamiterapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ichefektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztówświadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.Jednym z wiodących założeń wprowadzenia terapiiinicjującej do programów zdrowotnych jest poprawadostępu do opieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiącychna poważne schorzenia, których koszty leczeniastanowią znaczącą pozycję w budżecie publicznegopłatnika. Wydatkowanie tych środków publicznychpowinno podlegać szczególnym rygorom gospodarkifinansowej, przy wykorzystaniu istniejącychmożliwości racjonalnego ograniczenia kosztówponoszonych na refundację produktów leczniczych,bez szkody dla jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.Jednocześnie należy zwrócić uwagę na zaleceniaNational Institute for Health and Clinical Exellence(NICE), angielskiej niezależnej organizacji odpowiedzialnejza przygotowanie wytycznych dotyczącychpromocji zdrowia i zapobiegania stanom chorobowym,z października 2007 r. „NICE technology appraisalguidance 130- Adalimumab, etanercept andinfliximab for the treatment of rheumatoid arthritis”,które wskazują na równoważność etanerceptu, adalimumabui infliksymabu w terapii reumatoidalnegozapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniami powinnosię rozpoczynać terapię od najtańszej opcji. Wymiennośćww. inhibitorów TNF-α została równieżwskazana w amerykańskich zaleceniach z czerwca2008 r.W związku z powyższym, zgodnie z treścią § 9ust. 9 zarządzenia nr 36/2008/DGL, w przypadkupacjentów, którzy ukończyli 18 rok życia, z rozpoznanymserododatnim i seroujemnym reumatoidalnymzapaleniem stawów i koniecznością rozpoczęciaterapii lekami anty-TNFα, status technologii inicjującejdo końca 2008 r., wśród leków anty-TNFα, uzyskałaterapia infliksymabem.Ponadto, uwzględniając liczne wnioski wpływającedo Ministerstwa Zdrowia w sprawie uchyleniazarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowiaokreślających stosowanie terapii inicjującej, uprzejmieinformuję, iż minister zdrowia w dniu 25 sierpniabr. wystąpił do Agencji Oceny Technologii Medycznychz wnioskiem o ocenę finansowania ze środkówpublicznych w terapeutycznym programie zdrowotnym„Leczenie w reumatoidalnym zapaleniustawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu (Re-
441micade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonieniaterapii inicjującej.W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr 52/15/2008 w przedmiotowej sprawie.Zgodnie z przekazaną do Ministerstwa Zdrowiauchwałą Rada Konsultacyjna rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel®),infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Humira®)w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznegoreumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnieniemwyboru w terapii inicjującej leku aktualnienajtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27października 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programyzdrowotne, które reguluje postępowanie w sprawiezawarcia umowy o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznegoprogramu zdrowotnego „Leczeniereumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegoidiomatycznego zapalenia stawów o przebieguagresywnym” nie określają, który z leków stosowanyw ramach tego programu uzyskał status technologiiinicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządzeniatechnologia medyczna, której zostanie nadanystatus terapii inicjującej, zostanie wskazana stosownymzarządzeniem prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.Ponadto w odniesieniu do kwestii dotyczącej finansowaniaterapii z zastosowaniem leków biologicznychu osób z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa w ramach świadczenia „farmakoterapianiestandardowa”, uprzejmie informuję, iżzgodnie ze stanowiskiem Narodowego FunduszuZdrowia wszystkie świadczenia, które do 30 czerwcabr. były rozliczane w ramach tej procedury, winnybyć od 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.w sprawie określenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju leczenie szpitalne, ze zm.Wszelkie nowe wnioski o sfinansowanie terapiiw ramach „Świadczenie za zgodą płatnika” musząjednak spełniać kryteria zawarte w opisie przedmiotowegoświadczenia.Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia dostępuosobom z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzejmiewyjaśniam, że z informacji uzyskanych z AgencjiOceny Technologii Medycznych wynika, iż zostałaprzygotowana analiza weryfikacyjna efektywnościklinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu międzyinnymi zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa.Natomiast obecnie Agencja Oceny TechnologiiMedycznych oczekuje na opis programu terapeutycznegoz Narodowego Funduszu Zdrowia w celuwykonania dalszej analizy ekonomicznej przedmiotowejterapii.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Edwarda Czesakai Józefa Rojkaw sprawie realizacji polityki państwadotyczącej finansowania działań zmierzającychdo przeciwdziałania alkoholizmowi wśródmłodzieży szkół ponadgimnazjalnych (5828)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 21 października 2008 r.,znak: SPS-023-5828/08, dotyczące interpelacji poselskiejposłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojkaw sprawie realizacji polityki państwa dotyczącej finansowaniadziałań zmierzających do przeciwdziałaniaalkoholizmowi wśród młodzieży szkół ponadgimnazialnych,uprzejmie informuję, iż w chwiliobecnej jednostki samorządu powiatowego, działającna podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r.Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.), mogą zawierać z jednostkamilokalnego samorządu terytorialnego porozumieniaw sprawie powierzenia prowadzenia zadańpublicznych. Przepis ten konkretyzuje art. 8 ust. 2austawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.),stanowiąc, iż na podstawie porozumień gmina możewykonywać zadania z zakresu właściwości międzyinnymi powiatu. Wspomniane przepisy doskonalerozwiązują problem przekazania zadań powiatu naszczebel gminy. Wątpliwości natury prawnej powstałynatomiast w związku z brakiem szczególnegoupoważnienia dla samorządu gminy do przekazywanianależących do niej zadań własnych na szczebelpowiatu. Jak wynika z komentarza do art. 5ustawy o samorządzie powiatowym autorstwa KazimierzaBandarzewskiego, opublikowanego w programieinformacji prawnej Lexpolonica WydawnictwaLexis Nexis, część doktryny doszukuje się wspomnianegoupoważnienia w przywołanym wyżejprzepisie, cyt.: „Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.s.p. przedmiotemporozumień jest powierzenie prowadzenia
442zadań publicznych, co nie oznacza, iż powierzenie tozawsze następuje w jednym kierunku: od powiatudo gminy lub województwa. Powiat może przejąć dowykonania zadania”gminne”i”wojewódzkie”(tak teżnp. M. Ofiarska: Współdziałanie jednostek samorząduterytorialnego w: M. Ofiarska (red.), J. Ciapała:Zarys prawa samorządu terytorialnego, s. 277)”. Pozostałacześć doktryny oraz niektóre organy nadzoru(uchwała RIO z 13 listopada 2002 r., CCLV XL/6447/2002, OSS 2003, nr 2, poz.) wyraża w tej materiistanowisko odmienne.Upoważnienia dla gmin do przekazania zadańwłasnych z zakresu profilaktyki i rozwiązywaniaproblemów alkoholowych na szczebel powiatu niezawierają ponadto przepisy ustawy z dnia 26 października1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniualkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,poz. 473, z późn. zm.). Stanowią one w art. 9 3 ust. 2wyłącznie o możliwości przekazania zadań powiatomprzez jednostki samorządu województwa.W związku z powyższym, odnosząc się do interpelacji,należy przyjąć, iż w obecnym stanie prawnymbrak jest jednoznacznej podstawy umożliwiającejgminie przekazanie należących do niej zadańwłasnych w formie porozumienia powiatowi, co każdorazowooznacza konieczność poddania porozumieniaocenie prawnej.Należy nadmienić, iż realizacja programów profilaktycznychwśród uczniów szkół ponadgimnazjalnychjest ze wszech miar uzasadniona merytorycznie.Jak pokazują ogólnopolskie badania ESPAD,diagnozujące spożywanie alkoholu oraz postawymłodych ludzi wobec używania substancji psychoaktywnych,w grupie wiekowej 15–17 lat w sposób znaczącyrośnie zarówno częstotliwość, jak i ilość wypijanegoalkoholu. Do picia napojów alkoholowychw okresie 30 dni poprzedzających badanie przyznajesię 57,3% uczniów trzecich klas gimnazjalnych i blisko80% uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Badaniate wskazują, że co trzeci uczeń w wieku 17 latupił się w ciągu ostatniego miesiąca. Dlatego grupata powinna podlegać stałym oddziaływaniom profilaktycznymi interwencyjnym, a szkoła wydaje siębyć bardzo dobrym miejscem do realizacji różnorodnychprzedsięwzięć z tego zakresu.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMariola DwornikowskaO d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację poseł Marii Nowakw sprawie aktualnej sytuacji w górnictwiewęgla kamiennego (5831)W związku z przekazaną przy piśmie z dnia 21października 2008 r. (znak: SPS-023-5831/08) interpelacjąposeł Marii Nowak w sprawie aktualnejsytuacji w górnictwie węgla kamiennego uprzejmieinformuję, co następuje.Jak słusznie zauważyła pani poseł, polskie górnictwowęgla kamiennego wymaga przeprowadzeniawielu inwestycji w celu utrzymania wielkościwydobycia, a w dłuższej perspektywie czasowej takżejego zwiększenia. Restrukturyzacja górnictwawęgla kamiennego prowadzona od początku lat 90.ubiegłego wieku koncentrowała się głównie na redukcjiwydobycia (głównie przez likwidację kopalń)i zmniejszaniu zatrudnienia. Tylko w przeciągu lat1998–2000 wydobycie spadło o ok. 40 mln ton, a zatrudnieniezmniejszyło się o ok. 100 tys. osób. Koncentrującsię na powyższych działaniach, zaniedbanoinwestycje (nawet te o charakterze odtworzeniowym)i nie przygotowano nowych frontów eksploatacyjnych.W rezultacie w 2007 r. nastąpiła przewagapopytu nad podażą węgla w kraju i wzrostimportu. Wydobycie w pierwszym półroczu 2008 r.,w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego,zmniejszyło się o 5,1% (węgla energetycznegoo 4,5%, zaś koksowego o 8,3%).Cena węgla, jeden ze składników ceny energii,jest bezpośrednio związana z sytuacją na światowychrynkach surowców energetycznych, w związkuz czym na jej wysokość ma wpływ nie tylko krajowy,ale także światowy niedobór tego surowca.Spółki węglowe, pomimo osiąganych zysków zeswej działalności, nie są w stanie zgromadzić wszystkichśrodków finansowych na konieczne inwestycje.Stąd podejmują różne działania dla ich pozyskaniana rynkach finansowych. Katowicki Holding WęglowySA podjął decyzję o emisji obligacji, wykorzystywanyjest również w leasing finansowy. Podobnedziałania prowadzone są przez Kompanię WęglowąSA. Dla pozyskania środków finansowych na inwestycjepodjęte zostały przygotowania do częściowegoupublicznienia akcji Katowickiego Holdingu WęglowegoSA i Lubelskiego Węgla Bogdanka SA. Trwająprace nad utworzeniem Grupy Węglowo-Koksowej,po zakończeniu których będą mogły zostać rozpoczęteprzygotowania do debiutu giełdowego JastrzębskiejSpółki Węglowej SA. Spółki węglowe zaciągająrównież kredyty komercyjnePaństwo polskie może wesprzeć do końca 2010 r.działania inwestycyjne w polskim górnictwie węglakamiennego środkami budżetowymi. Jest to zgodnez prawem obowiązującym w Unii Europejskiej (rozporządzenieRady WE nr 1407/2002 z dnia 23 lipca
4432002 r. w sprawie pomocy państwa dla sektora węglowego).Są to inwestycje bezpośrednio związanez pracami infrastrukturalnymi lub wyposażeniemkoniecznym do eksploatacji złóż węgla w istniejącychkopalniach.W latach 2009–2010 całkowita kwota przewidzianana inwestycje wyniesie 6 464,0 mln zł. Dofinansowaniemoże wynieść do 30% kosztów tych inwestycji.W tych latach przewiduje się realizację 39zadań inwestycyjnych w 20 kopalniach, spełniającychkryteria inwestycji początkowych wg rozporządzeniaRady (WE) nr 1407/2002, o łącznych nakładachfinansowych 2 864,1 mln zł, z czego możliwadotacja z budżetu państwa na dofinansowanie możemaksymalnie wynieść 859,2 mln zł. Minister gospodarkizgodnie z art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 7 września2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennegow latach 2008–2015 zgłosił do projektuustawy budżetowej potrzebę zapewnienia w roku2009 ok. 406 mln zł (pozostała część zostałaby zgłoszonado projektu ustawy budżetowej na rok 2010).Rada Ministrów nie przewidziała środków na ten celw przyjętym projekcie budżetu na 2009 r. W tej sytuacjiminister gospodarki podejmie działania dlauwzględnienia środków na dofinansowanie do inwestycjipoczątkowych w wysokości 860 mln zł w ustawiebudżetowej na 2010 r. Kwota ta pozwoli na realizacjęinwestycji początkowych zaplanowanych nalata 2009 i 2010.Odnosząc się do pani pytania o sposób, w jakirząd zamierza ograniczyć import węgla do Polski,a zarazem stworzyć warunki dla zwiększenia jegoeksportu, uprzejmie informuję, że wielkości importui eksportu węgla kamiennego są związane z wielomaczynnikami kreującymi sytuację rynkową i decydującymio opłacalności produkcji i sprzedaży węgla,także poza granicami Polski. Najistotniejszymz tych czynników jest wielkość wydobycia i zaspokojeniekrajowego zapotrzebowania na ten surowiec,w związku z czym odwrócenia obecnych niekorzystnychtendencji w bilansie handlu węglem będziemożna oczekiwać wraz ze wzrostem wydobycia. Niemniejważnym czynnikiem jest też cena surowca.Jeszcze na początku 2007 r., ze względu na stosunkowoniską cenę surowca i wysokie stawki frachtu,eksport węgla był nieopłacalny, a kopalnie zgromadziłyznaczne zapasy wydobytego i niesprzedanegowęgla. Sytuacja uległa radykalnej zmianie w IV kwartale2007 r. i w 2008 r., gdy w wyniku znacznegowzrostu cen ropy i rosnącego w związku z tym popytuna węgiel cena węgla osiągnęła rekordowo wysokiewartości (ponad 200 USD/tonę w transakcjachtypu spot w portach ARA). Aktualnie światowe cenywęgla sytuują się na poziomie ok. 100 USD/tonę. Jakpokazały ostatnie lata, eksport polskiego węgla, np.drogą morską, bywał nieopłacalny, natomiast odpowiedniowysoka cena na światowym rynku surowcówenergetycznych zmieniła tę sytuację diametralnie.Ponadto brak jest prawnych możliwości blokowaniaimportu (poza praktykami niedozwolonymi,np. dumpingiem). Ograniczanie importu wydaje sięniecelowe wobec niezaspokojenia potrzeb surowcowychze źródeł krajowych.Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę ze swej stronyzapewnić panią poseł, że w ramach posiadanychkompetencji dokładam wszelkich starań oraz podejmujęszereg działań w celu stworzenia jak najbardziejsprzyjających warunków dla stabilnego funkcjonowaniagórnictwa węgla kamiennego.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Beaty Szydłoi Andrzeja Adamczykaw sprawie podjęcia działań na rzeczoptymalizacji przebiegu planowanejBeskidzkiej Drogi Integracyjnej (BDI) (5833)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka(pismo znak: SPS-023-5833/08 z dnia 21 października2008 r.) w sprawie podjęcia działań narzecz optymalizacji przebiegu planowanej BeskidzkiejDrogi Integracyjnej, uprzejmie wyjaśniam, iżinwestycja pn. „Beskidzka Droga Integracyjna” będziestanowić ciąg mający zastąpić istniejącą drogękrajową nr 52, przebiegający przez miejscowościKozy, Kęty, Andrychów, Wadowice i Kalwaria Zebrzydowska.Kierując się wynikami od dawna prowadzonychanaliz i prac studialnych, jak równieżprzeprowadzonych konsultacji społecznych nad rozwiązaniamidotyczącymi skali i zakresu przebudowydrogi krajowej nr 52, resort infrastruktury stoina stanowisku, że przebudowa trasy powinna objąćcały odcinek od Bielska-Białej do Głogoczowa, po nowymśladzie. Droga ta charakteryzuje się bowiemrównomiernym, bardzo wysokim natężeniem ruchuna granicy przepustowości. Ponadto specyfiką tejdrogi są małe odległości między położonymi w jejciągu miastami. Z tego też powodu zasadne jest, abymodernizacją został objęty cały ww. odcinek.Ponadto uprzejmie informuję, iż w okresie odsierpnia do połowy października 2008 r. władzomsamorządowym i mieszkańcom pięciu miast i 11gmin zlokalizowanych przy drodze krajowej nr 52oraz wojewodzie małopolskiemu zostały zaprezentowane4 warianty nowego przebiegu drogi krajowejnr 52. Do dnia dzisiejszego Oddział Generalnej DyrekcjiDróg Krajowych i Autostrad w Krakowie
444przyjmuje wnioski i uwagi do zaprojektowanych wariantówprzebiegu drogi, a następnie podda analiziezgłoszone zastrzeżenia pod katem uwarunkowańspołecznych, środowiskowych i technicznych. Z uwagina ilość napływających uwag podjęto decyzjęo wyznaczeniu dodatkowych terminów prezentacjiwariantów projektowanej drogi krajowej nr 52. Prezentacjete odbywać się będą w dniach 3–17 listopada2008 r. w miejscach wyznaczonych przez władzesamorządowe poszczególnych miast i gmin. Podkreśleniawymaga również fakt, iż nie została jeszczepodjęta decyzja co do wyboru ostatecznego wariantu.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 28października 2008 r. prezydent PR podpisał ustawęz dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacjio środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwaw ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływaniana środowisko. Zgodnie z art. 82 ust. 1ww. ustawy w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach,wydawanej po przeprowadzeniu oceny oddziaływaniaprzedsięwzięcia na środowisko, właściwyorgan określa m.in. rodzaj i miejsce realizacjiprzedsięwzięcia. Tym samym organ ten podejmujedecyzję co do przyjęcia ostatecznego wariantu przebiegudrogi. W myśl natomiast art. 75 ust. 1 ww.ustawy organem właściwym do wydania decyzjio środowiskowych uwarunkowaniach w przypadkudróg, które są przedsięwzięciami mogącymi zawszeznacząco oddziaływać na środowisko, jest regionalnydyrektor ochrony środowiska.Z poważaniemWarszawa, dnia 12 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Rapciakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Adamczykaw sprawie podjęcia działań zmierzającychdo zwiększenia środków finansowychprzeznaczonych na realizację rozszerzonegokalendarza szczepień w 2009 r. (5834)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła na <strong>Sejm</strong> RP Andrzeja Adamczykaz dnia 16 października 2008 r. przekazanąprzy piśmie z dnia 21 października 2008 r. (znak:SPS-023-5834/08) w sprawie podjęcia działań zmierzającychdo zwiększenia środków finansowychprzeznaczonych na realizację rozszerzonego kalendarzaszczepień w 2009 r., uprzejmie proszę o przyjęcienastępujących informacji.Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że „Programszczepień ochronnych” jest opracowywany podwzględem merytorycznym przez Główny InspektoratSanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 września2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.).Minister zdrowia w ramach „Programu szczepieńochronnych” finansuje zakup szczepionek, mającna względzie konieczność zapewnienia szczególnejopieki dzieciom i młodzieży w zakresie zapobieganiachorobom zakaźnym. Wprowadzenie do „Programuszczepień ochronnych” szczepień przeciwkopneumokokom dla całej populacji dzieci do drugiegoroku życia jest priorytetowym zadaniem dla ministrazdrowia. Jednocześnie pragnę zauważyć, żekażdorazowe zmiany podlegają rekomendacji działającejprzy ministrze zdrowia Komisji Chorób ZakaźnychRady Sanitarno-Epidemiologicznej i PediatrycznegoZespołu Ekspertów do Spraw ProgramuSzczepień Ochronnych, jednakże są one uwarunkowanewysokością środków finansowych przyznanychna realizację powyższego zadania w danymroku budżetowym.Ponadto uprzejmie informuję, że rozporządzeniemministra zdrowia z dnia 24 czerwca 2008 r.,zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykazuobowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasadprzeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U.z 2008 r. Nr 122, poz. 795), z dniem 1 października2008 r. zostały wprowadzone do kalendarza obowiązkowychszczepień ochronnych szczepienia przeciwpneumokokom i przeciw ospie wietrznej dla dzieciz określonych grup ryzyka.Koszty przeprowadzenia szczepień obowiązkowychosób ubezpieczonych są pokrywane na zasadachokreślonych w przepisach o świadczeniachopieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(świadczeniobiorcy zapewnia się i finansujeze środków publicznych na zasadach i w zakresieokreślonych w ustawie m.in. obowiązkowe szczepieniaochronne). Należy wskazać, że według aktualnieobowiązujących uregulowań prawnych, tj. art. 15ust. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobachzakaźnych i zakażeniach, systemowo rozwiązanoproblematykę finansowania szczepień ochronnych.Ponadto zakup preparatów szczepionkowych, jeżelichodzi o prowadzenie obowiązkowych szczepieńochronnych, w obecnie obowiązującym systemieprawa nie może być finansowany z innych źródeł niżz części budżetu, którego dysponentem jest ministerzdrowia, gdyż zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o chorobachzakaźnych i zakażeniach preparaty do szczepieńzakupuje minister właściwy do spraw zdrowia,zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.W obecnym stanie prawnym nie ma możliwości angażowaniaśrodków Narodowego Funduszu Zdrowiaw tym zakresie.Natomiast w przypadku szczepień zalecanychkoszty zakupu preparatów do szczepień ponosi osobapoddająca się szczepieniu. Ponadto szczepienia
445takie mogą być finansowane również przez gminy,które zgodnie z art.7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.o samorządzie terytorialnym (Dz. U. z 2001 r.Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) zaspokajają zbiorowepotrzeby wspólnoty m.in. z zakresu ochrony zdrowia.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskiministra gospodarkina interpelację posłów Jarosława Żaczkai Sławomira Zawiślakaw sprawie działań, jakie zamierza podjąć rząd,aby zapobiec negatywnym skutkomwejścia w życie propozycji pakietuklimatyczno-energetycznego (5835)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpanów posłów Jarosława Żaczka i SławomiraZawiślaka z dnia 15 października 2008 r. (wystąpieniemarszałka <strong>Sejm</strong>u RP z dnia 21 października2008 r. znak SPS-023-5835/08) w sprawie działań,jakie zamierza podjąć rząd, aby zapobiec negatywnymskutkom wejścia w życie propozycji pakietu klimatyczno-energetycznego,uprzejmie proszę o przyjęcienastępujących wyjaśnień do kwestii podniesionychw wyżej wymienionej interpelacji.1. Rynek energii elektrycznej został w Polsceuwolniony w 2007 r. Czy potwierdza się fakt przenoszeniakosztów emisji dwutlenku węgla na konsumentów,mimo że producenci energii otrzymują pozwoleniaza darmo?Z punktu widzenia ministra gospodarki działaniamające na celu złagodzenie wzrostu cen energiielektrycznej dla odbiorców końcowych muszą miećprzede wszystkim charakter zmian systemowychw elektroenergetyce, zwiększających zakres funkcjonowaniamechanizmów rynku konkurencyjnegow obszarze wytwarzania i obrotu energią elektryczną,a poprzez to wymuszających racjonalizację kosztówdziałania po stronie przedsiębiorstw energetycznych.Istotne jest bowiem, aby koszty działaniatych przedsiębiorstw były efektywne i w pełni uzasadnioneekonomicznie, gdyż tylko wtedy będzie zasadnyi właściwy poziom cen energii elektrycznejoferowanej odbiorcom.Niewątpliwie z punktu widzenia zabezpieczeniainteresów państwa i prawidłowego funkcjonowaniagospodarki oraz poziomu życia społecznego istotneznaczenie ma zachowywanie się spółek energetycznychna rynku energii elektrycznej po jego uwolnieniu.Pamiętając o tym, że w gospodarce rynkowejprzedsiębiorstwa energetyczne prowadzą swoją działalnośćjako spółki prawa handlowego, a organy tychspółek są zobligowane do przestrzegania i szanowaniaładu korporacyjnego, praktycznym narzędziemw ręku państwa w zakresie oddziaływania na tepodmioty pozostają odpowiednie regulacje w obszarzePrawa energetycznego.Dlatego w Ministerstwie Gospodarki przygotowywanyjest cały pakiet zmian ustawy Prawo energetyczne(w ramach jej kolejnej nowelizacji), dotyczącyuporządkowania reguł otwartego rynku energiielektrycznej. Uchwalenie nowelizacji tej ustawybędzie istotnym działaniem na rzecz budowaniawłaściwych relacji w obszarze elektroenergetykiw warunkach rynkowych.Obok koniecznych zmian przepisów Prawa energetycznego,moim zdaniem, ze względu na strukturęorganizacyjną i własnościową krajowej elektroenergetykioraz zachowania poszczególnych przedsiębiorstwenergetycznych jako graczy rynkowych,w tym związane między innymi z ich wewnętrznąpolityką w zakresie swobodnego handlu uprawnieniamido emisji CO 2i włączaniem do oferowanej cenyenergii elektrycznej kosztów nabywania uprawnień,brakujących w bilansie w ramach procesu jej wytwarzania,niezbędny jest stały monitoring rynkuenergii elektrycznej zarówno przez prezesa UrzęduRegulacji Energetyki, jak i przez prezesa UrzęduOchrony Konkurencji i Konsumentów, zgodniez właściwością każdego z tych organów. Niezbędnajest również stała współpraca pomiędzy tymi organamii wzajemne uzupełniające wspomaganie się,a w szczególności w sytuacjach, gdy zachowaniaprzedsiębiorstw energetycznych nie mogą być wyeliminowaneprzez działania ex ante regulatora sektorowegoi wymagają interwencji ex post organu, jakimjest prezes UOKiK.Dotyczy to w szczególności eliminowania przypadkówmożliwego nadużywania siły monopolistycznejprzedsiębiorstw energetycznych wobec odbiorcówkońcowych poprzez dyktowanie im niezasadniezawyżonego poziomu cen energii elektrycznej i osiąganienieuzasadnionych niczym zysków, a w tymzwiązanych z włączaniem do ceny energii elektrycznejsztucznych kosztów otrzymanych za darmouprawnień do emisji CO 2.Takie zachowania podmiotów na rynku energiielektrycznej zostały niedawno wstępnie zidentyfikowanew szeregu krajach Unii Europejskiej, a osiąganeprzez nie nieuzasadnione korzyści określono mianemwindfall profits (z ang.). Jest to na europejskimrynku zupełnie nowe zjawisko, wymagające z całąpewnością głębszych badań i szybkiego rozpoznaniajego skali. Jednymi z pierwszych w tym zakresie sąbadania przeprowadzone przez organizację PointCarbon w końcu ubiegłego i na początku tego roku.Z opublikowanego w pierwszym kwartale tego rokuraportu tej organizacji wynika, że zjawisko windfallprofits ma miejsce również w naszym kraju, z szaco-
446waną tendencją narastania w kolejnych latach okresu2008–2012 z uwagi na przewidywaną w czasieprowadzenia badań potencjalną możliwością wystąpieniaw nadchodzącym okresie ewentualnego deficytuenergii elektrycznej. Wydaje się, że pewnymmankamentem tych badań w odniesieniu do rynkupolskiego był fakt przyjęcia do analiz cen giełdowychenergii elektrycznej, które jako ceny spotoweczęsto podlegają różnym zjawiskom spekulacyjnymw ramach zajmowania tzw. krótkich pozycji kontraktowychprzez uczestników giełdy.W mojej ocenie z całą pewnością problematykawindfall profits powinna być przedmiotem stałegozainteresowania zarówno prezesa URE, jak i prezesaUOKiK, jako właściwych organów uprawnionychdo pozyskiwania odpowiednich szczegółowych informacjigospodarczych od przedsiębiorstw działającychna rynku.2. W jaki sposób zapobiec, w przypadku odgórnegorozdziału uprawnień, wykorzystywaniu ewentualnychluk prawnych, zawiłości administracyjnychi potencjalnych błędów przy takim rozdziale? W jakisposób przy darmowym podziale pozwoleń na emisjęegzekwuje się od przedsiębiorców konieczność inwestowaniaw nowe technologie przynoszące redukcjęemisji CO 2?Podział uprawnień do emisji CO 2odbywa się napodstawie regulacji określonych w dyrektywie 2003/87/WE oraz w decyzjach i wytycznych Komisji Europejskiej.Zgodnie z tymi dokumentami przydziałuprawnień do emisji dla poszczególnych instalacjispalania w ramach branż lub grup producentów powinienbyć oparty na spójnych i jednolitych zasadach,co już samo w sobie wyklucza uwzględnieniezróżnicowanych uwarunkowań działania poszczególnychprzedsiębiorstw.W ramach istniejącego systemu prawnego nie mamechanizmu nakazowego, pozwalającego na egzekwowanieod przedsiębiorców obowiązku inwestowaniaprzez nich w nowe technologie redukująceemisję CO 2. Istnieje natomiast mechanizm ekonomiczny,polegający na handlu uprawnieniami doemisji, który umożliwia przedsiębiorcom pokrycieczęści kosztów poniesionych na działania modernizacyjnei nowe inwestycje, powodujące redukcję emisjiCO 2poprzez sprzedaż zaoszczędzonych w tensposób uprawnień.Groźnym zjawiskiem, które może w rzeczywistościwystąpić, jest możliwość ograniczania produkcjiprzez przedsiębiorstwa w przypadkach, jeśli ichprzychód ze sprzedaży uprawnień do emisji CO 2jestwiększy lub równy przychodowi, jaki byłby uzyskanyz ograniczonej produkcji. Jest to jednak wybór,jakiego dokonuje funkcjonujący na rynku przedsiębiorca,kierując się interesem firmy zarówno w perspektywiekrótkoterminowej, jak i wieloletniej orazbiorąc pod uwagę ponoszone ryzyko swojego zachowania.3. Jakie działania podejmie rząd, aby zapobiecnegatywnym skutkom wejścia w życie propozycjiunijnego pakietu klimatyczno-energetycznego?Na ostatnim szczycie Rady Europejskiej w dniach15–16 października 2008 r., głównie w wyniku zabiegówdelegacji Polski i Włoch, podjęto decyzję, żeo kształcie pakietu klimatyczno-energetycznego zadecydujejednomyślnie właśnie ten organ na posiedzeniuw grudniu br., a nie Rada Unii Europejskiejds. Środowiska na szczeblu ministerialnym.Daje to nam możliwość zarówno zablokowanianiekorzystnych rozwiązań, jak i promocji kluczowychdla Polski postulatów, tj. przede wszystkimwprowadzenia podejścia wskaźnikowo-aukcyjnegow energetyce, wdrożenia mechanizmu stabilizacjicen uprawnień, a także uwzględnienia osiągnięćpaństw członkowskich w zakresie redukcji emisji.W tym celu Polska będzie dążyć do uzyskania możliwieszerokiego poparcia pozostałych państw dla wymienionychwyżej postulatów, które naszym zdaniemsą uniwersalne i zdecydowanie pomagają w wypracowaniusprawiedliwego oraz efektywnego kosztowowdrożenia pakietu klimatyczno-energetycznego.Polska w pełni popiera unijny cel dotyczący redukcji20% emisji CO 2do 2020 r. Jednakże sposóbosiągnięcia tego celu zaproponowany przez KomisjęEuropejską poprzez wprowadzenie pełnego systemuaukcyjnego w sektorze energetycznym budzi poważnezastrzeżenia. Naszym zdaniem wprowadzenie takiegorozwiązania wpłynie na zahamowanie wzrostugospodarczego oraz zmniejszenie bezpieczeństwaenergetycznego całej Unii Europejskiej. Wdrożenietego rozwiązania dla energetyki spowodujewzrost cen energii elektrycznej w UE, co nieuchronniedoprowadzi do zwiększenia ryzyka przenoszeniaprodukcji przemysłów energochłonnych poza graniceUnii.Polska posiada rozwiązanie zapewniające równieskuteczne, jak w wariancie 100% aukcjoningu, wymuszenieredukcji emisji CO 2przy jednoczesnym zminimalizowaniuwzrostu cen energii elektrycznej.Rozwiązanie to oparte jest na połączeniu metodywskaźnikowej i aukcjoningu. Obecnie jest ono intensywniepromowane przez rząd wśród partnerów unijnychi, co ważne, część państw (Bułgaria, Litwa, Czechy)wyraża poparcie wobec takiego rozwiązania.Podczas posiedzenia Rady UE ds. Środowiskaw dniu 20 października 2008 r. komisarz UE ds.środowiska pan S. Dimas uznał polską propozycjęza właściwą, ale tylko w okresie przejściowym prowadzącymdo wprowadzenia pełnego aukcjoningu.Natomiast Polska postuluje ww. rozwiązanie jakosystemową (trwałą) alternatywę dla propozycji KE.Stanowisko komisarza Dimasa odnośnie do zastosowaniapodejścia wskaźnikowego do energetykiświadczy jednak o pewnym otwarciu na naszą propozycję.W odniesieniu do potrzeby wypracowania mechanizmustabilizacji cen uprawnień w obecnymkształcie pakietu nie przewiduje się mechanizmu,
447który pozwalałby odpowiedzieć na zjawisko wzrostuceny uprawnień do emisji CO 2ponad poziom oczekiwanyprzez KE. Z uwagi na spodziewany deficytuprawnień na rynku i ogólnoeuropejski charakteraukcji istnieje zagrożenie, że górnym pułapem cenyuprawnienia może być kara za nierozliczenie sięz emisji w wysokości 100 EUR/tonę CO 2. W związkuz powyższym Polska wystąpiła z propozycją wprowadzeniamechanizmu ograniczania fluktuacji cenuprawnień do emisji CO 2do projektu nowelizacji dyrektywydotyczącej systemu handlu emisjami w UE.Nasza propozycja spotkała się z przychylnym przyjęciemszeregu państw członkowskich.W odniesieniu do kwestii redystrybucji uprawnieńpaństwa członkowskie, które osiągnęły największeredukcje emisji CO 2w odniesieniu do zobowiązańwynikających z protokołu z Kioto, powinnymieć możliwość uzyskania dodatkowych uprawnieńdo dystrybucji w drodze aukcji w nowym systemiehandlu emisjami. Strona polska jest zdania, iż należystworzyć mechanizm kompensujący redukcjeosiągnięte dotychczas. Myślenie to jest zgodne z konkluzjamiRady Europejskiej z marca 2007 r. W tymzakresie istnieje koalicja nowych państw członkowskich– Węgry, Polska, Rumunia, Bułgaria, Łotwa,Litwa, Słowacja oraz Estonia.4. Jakie będą skutki ewentualnego zawetowaniapakietu, jeżeli nie zaspokoi on polskich oczekiwań?Rząd nie uważa, że zawetowanie pakietu będziekonieczne z uwagi na rosnące zrozumienie prezydencjifrancuskiej, Komisji Europejskiej oraz państwczłonkowskich dla naszych postulatów. Dopuszczenieprzez prezydencję do sytuacji, w której uzgodnieniepakietu w grudniu br. byłoby niemożliwe, jestmało prawdopodobne ze względu na polityczną determinacjędecydentów oraz zbliżające się wyborynowych komisarzy UE i składu Parlamentu Europejskiego.W związku z powyższym decydentomw UE niezmiernie zależy na uzyskaniu porozumienia,które będzie akceptowalne dla wszystkichpaństw członkowskich.Jednakże w przypadku braku zaoferowania satysfakcjonującychrozwiązań dla Polski należy rozważyćmożliwość zgłoszenia weta wobec pakietu, conie powinno być odebrane przez unijnych partnerówjako hamowanie procesu walki ze zmianami klimatycznymi,lecz jako ochrona interesu narodowegoPolski, która w obecnej formie regulacji będzie zmuszonado zapłacenia najwyższej ze wszystkichpaństw członkowskich ceny za wdrożenie pakietu.Zawetowanie pakietu będzie skutkowało zapewneprzeniesieniem negocjacji na okres prezydencji czeskiejoraz nowego składu Komisji Europejskiej i ParlamentuEuropejskiego, co może znacząco wpłynąćna terminowe uzgodnienie regulacji.5. Czy przesunięcie w czasie podpisania porozumieniaw sprawie pakietu daje szansę na przyjęciekorzystnych dla Polski rozwiązań?Świadome przesunięcie terminu uzgodnienia pakietujest politycznie niewskazane ze względu naznaczenie regulacji dla całej UE, która pragnie byćliderem w globalnej walce przeciwko środowiskowymskutkom zmian klimatycznych. Celowe działaniena rzecz zablokowania procesu przyjęcia pakietuw grudniu br. będzie skutkowało odroczeniem działańUE w tym zakresie nawet na okres następnegoroku lub dwóch lat. Niewykluczone jest także całkowitezałamanie dyskusji w tym zakresie ze względuna nadchodzące wybory do Komisji Europejskieji Parlamentu Europejskiego. W związku z powyższymnależy dążyć do terminowego osiągnięcia porozumieniaprzez UE z zaznaczeniem, że pakietmusi wychodzić naprzeciw podstawowym oczekiwaniomPolski.6. Jakie działania podejmie rząd, aby zapobiecw przyszłości negatywnym skutkom dyrektyw dotyczącychwprowadzenia tzw. CCS, czyli obowiązkuwychwytywania i magazynowania dwutlenku węgla,co również może uderzyć w górnictwo, energetykęi całą polską gospodarkę?Dla sprostania wyzwaniom związanym z wyczerpywaniemsię paliw kopalnych i wzrastającym zanieczyszczeniemśrodowiska przez przemysł, zwłaszczaenergetykę, konieczne jest przejście do ery nowychtechnologii, bardziej efektywnych energetyczniei ograniczających emisję szkodliwych związkówchemicznych do atmosfery, a także przygotowanychdo wychwytu i magazynowania powstającego CO 2(CCS – ang. Carbon Capture and Storage). Zgodniez zamierzeniami Komisji Europejskiej emisja tegogazu powinna być znacznie ograniczona (o 20 lubnawet 30% do 2020 r., a o 50–80% do 2050 r.).Jedną z proponowanych metod technicznych dlaobiektów spalających paliwa kopalne, w tym węgiel,jest wychwyt i magazynowanie geologiczne CO 2lubinne metody jego wykorzystania, jak przeróbka chemicznaczy sekwestracja przez rośliny. W tym celuw ramach pakietu klimatyczno-energetycznego zaproponowanyzostał projekt dyrektywy ParlamentuEuropejskiego i Rady w sprawie geologicznego magazynowaniadwutlenku węgla. Komisja Europejskaproponuje w ramach projektu ww. dyrektywy wprowadzeniew życie obowiązku przygotowywania inwestycjibudowy nowych elektrowni jako gotowychdo wyposażenia na późniejszym etapie w urządzeniado wychwytu i magazynowania CO 2(ang. captureready).Problem jest szczególnie dotkliwy dla elektrowniopalanych węglem, gdyż w procesie spalania tegopaliwa uwalnia się do atmosfery najwięcej CO 2spośródwszystkich typów wykorzystywanych w elektrowniachpaliw (ok. 1000 g CO 2/kWh przy opalaniuwęglem w porównaniu do ok. 500 g CO 2/kWh przyopalaniu gazem ziemnym). W trakcie trwających negocjacjiprojektu dyrektywy delegacja naszego krajuprezentuje stanowisko postulujące przesunięcie tegoobowiązku na późniejszy okres, kiedy technologiaCCS zostanie już w pewnym stopniu przetestowanaw obiektach demonstracyjnych, przewidzianych do
448budowy i eksploatacji w ramach tzw. Programu FlagowegoUE.Obecnie technologie CCS znajdują się na wczesnymetapie rozwoju. Przejście do ewentualnego zastosowaniana przemysłową skalę wymaga dopracowaniawielu elementów, a zwłaszcza obniżki kosztóworaz sprawdzenia, na ile mogą one być bezpiecznei jaki jest prawdziwy geologiczny potencjał magazynowaniadla CO 2.Dla stymulacji budowy odpowiedniej liczby obiektówdemonstracyjnych CCS w różnych opcjach technologicznychi lokalizacyjnych (na terenie UE mapowstać 10–12 obiektów) Komisja Europejska postanowiłazorganizować te obiekty w sieć, która będziesłużyła do koordynacji i dzielenia się doświadczeniamioraz będzie ułatwiała uzyskanie pewnego wsparciafinansowego. KE zwiększa równocześnie nakładyna badania i rozwój innowacyjnych technologiienergetycznych poprzez wdrożenie tzw. StrategicznegoPlanu Technologii Energetycznych (ang. SETPlanu), w tym technologii czystego węgla oraz wychwytui magazynowania dwutlenku węgla.W czasie trwających negocjacji projektu ww. dyrektywyPolska prezentuje stanowisko, że dyrektywapowinna służyć przygotowaniu warunków dlabudowy obiektów demonstracyjnych, a wyniki icheksploatacji powinny pozwolić w przyszłości ocenićrealność komercjalizacji technologii CCS. Sprzeciwiamysię propozycjom poprawek, mających na celunarzucenie standardów emisji CO 2elektrowniomopalanym paliwami kopalnymi np. na poziomie 500g/kWh, co w gruncie rzeczy spowodowałoby utratępozycji konkurencyjnej elektrowni węglowych narzecz elektrowni gazowych lub jądrowych.Należy jednocześnie zaznaczyć, że rząd RP deklarujewolę udziału Polski w ww. programie flagowymi pełne zainteresowanie budową na terytoriumnaszego kraju jednego lub dwóch obiektów demonstracyjnychz wychwytywaniem i magazynowaniemgeologicznym emitowanego dwutlenku węgla (sekwestracjąCO 2). Trwają rozmowy z Komisją Europejskąna temat możliwości finansowego wsparciatych obiektów.Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnieniazostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź napytania zawarte w interpelacji panów posłów JarosławaŻaczka i Sławomira Zawiślaka.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.MinisterWaldemar PawlakO d p o w i e d źzastępcy prokuratora generalnego- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Sławomira Zawiślakai Jarosława Żaczkaw sprawie zmiany zasad wynagradzaniaprokuratorów oraz zmian organizacyjnychw prokuraturze (5841)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając naprzesłaną przez pana Krzysztofa Putrę – wicemarszałka<strong>Sejm</strong>u, przy piśmie z dnia 21 października2008 r. nr SPS-023-5841/08 interpelację posłów:pana Sławomira Zawiślaka i pana Jarosława Żaczkaw sprawie zmiany zasad wynagradzania prokuratoróworaz zmian organizacyjnych w prokuraturze,uprzejmie przedstawiam, co następuje:Ad 1. W Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzonesą prace nad projektem ustawy o zmianieustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych orazniektórych innych ustaw. Projekt zakłada zmianęsystemu wynagradzania sędziów i prokuratorów,z równoczesnym podniesieniem wysokości wynagrodzeń,poprzez powiązanie wynagrodzenia zasadniczegosędziego (prokuratora) z przeciętnym wynagrodzeniemw gospodarce w drugim kwartale rokupoprzedniego, ogłaszanym w Dzienniku Urzędowym<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> „Monitor Polski”przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Wynagrodzeniezasadnicze sędziego (prokuratora) będzieokreślone w stawkach, których wysokość ustalonazostanie przy zastosowaniu mnożników odnoszonychdo podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadniczego.Mnożniki na 2009 r. zostały tak skalkulowane,by podwyżka wynagrodzenia sędziego (prokuratora)wyniosła ok. 1000 zł brutto (odpowiednio ulegnierównież podwyższeniu wynagrodzenie sędziów i prokuratoróww stanie spoczynku). W pewnym stopniuregulacja ta przyczyni się do odwrócenia skutków odnotowanejw ostatnich kilkunastu latach istotnej tendencjispadkowej poziomu wynagrodzeń sędziów i prokuratoróww odniesieniu do przeciętnego wynagrodzeniaw gospodarce narodowej.Nadmienić należy, że w dniu 8 października 2008 r.<strong>Sejm</strong> RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawoo ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innychustaw (druk nr 851) i przekazał ją do Senatu.Uchwalona nowelizacja przewiduje odejście od ideiawansu poziomego i zastąpienie go projektowanymdwuetapowym mechanizmem wzrostu wynagrodzeńprokuratorskich. W prokuraturach rejonowych,okręgowych i apelacyjnych w miejsce „dodatkowych”,związanych z instytucją awansu poziomegostanowisk prokuratorskich przewiduje się dlaprokuratorów prokuratur rejonowych, okręgowychi apelacyjnych po 15 latach zajmowania danego stanowiskatrzecią stawkę awansową, której osiągnięciebędzie skutkować uzyskiwaniem przez prokura-
449tora wyższego wynagrodzenia zasadniczego. Okresyzajmowania danego stanowiska prokuratorskiego,niezbędne dla uzyskiwania kolejnych stawek awansowych,wynosiłyby: 5 lat dla stawki pierwszej awansowej,10 lat dla stawki drugiej awansowej i 15 latdla stawki trzeciej awansowej.Ad 2. Przygotowywana nowelizacja przepisównie zakłada rozdzielenia zasad wynagrodzenia sędziówi prokuratorów.Ad 3. W założeniach do ustawy budżetowej narok 2009 nie przewidziano dodatkowych etatóworzeczniczych w prokuraturze.W kwestiach dotyczących norm czasu pracy orazpracy w godzinach nadliczbowych w stosunku doprokuratorów zastosowanie mają przepisy Kodeksupracy. W przypadku przekroczenia norm czasu pracyprzewidzianych w Kodeksie pracy prokurator nabywaprawo do dodatkowego wynagrodzenia za pracęw godzinach nadliczbowych.Ad 4. Opracowany w Ministerstwie Sprawiedliwościrządowy projekt ustawy o zmianie ustawyo prokuraturze oraz niektórych innych ustaw (druk<strong>Sejm</strong>u RP nr 617) przewiduje wprowadzenie nowejstruktury organizacyjnej powszechnych jednostekorganizacyjnych prokuratury poprzez likwidacjęProkuratury Krajowej i utworzenie ProkuraturyGeneralnej.Powszechnymi jednostkami organizacyjnymiprokuratury będą: Prokuratura Generalna orazprokuratury apelacyjne, prokuratury okręgowe i rejonowe.Jednocześnie przewiduje się, że ProkuraturaGeneralna zapewni obsługę prokuratora generalnego.Względy racjonalne zdecydowały o zniesieniumożliwości tworzenia przez komórki organizacyjneprzyszłej Prokuratury Generalnej wydziałów zamiejscowych.Zniesiona zatem zostanie podstawaprawna do dalszego funkcjonowania obecnych strukturterenowych Biura do Spraw Przestępczości ZorganizowanejProkuratury Krajowej, tj. wydziałówzamiejscowych tego biura. Zgodnie z dyspozycją art.17 pkt. 5 projektu dotychczasowe wydziały zamiejscoweBiura do Spraw Przestępczości ZorganizowanejProkuratury Krajowej zostaną przekształconew wydziały do spraw przestępczości zorganizowaneji korupcji prokuratur apelacyjnych. Na poziomieprokuratur apelacyjnych prowadzone będą najpoważniejszepostępowania przygotowawcze dotyczącem.in. przestępczości zorganizowanej i korupcji. Nadmienićnależy, że zaprezentowany wyżej projektznajduje się aktualnie na etapie prac w sejmowej KomisjiSprawiedliwości i Praw Człowieka.Podkomisja nadzwyczajna powołana do ocenytego projektu rozpatrywała łącznie dwa projekty dotyczącezmian w ustawie o prokuraturze (projekt rządowy– druk nr 617 oraz projekt poselski – druknr 131). Podkomisja przyjęła projekt poselski w wersjiprzewidującej likwidację prokuratur apelacyjnych.W trakcie prac parlamentarnych stanowisko rządu,zgodnie z którym nie przewiduje się zniesieniaprokuratur apelacyjnych, nie uległo zmianie. Przyjęcieprzez podkomisję nadzwyczajną do rozpatrzeniaprojektów nowelizacji ustawy o prokuraturzerozwiązań likwidujących prokuratury apelacyjnejest niezgodne także z punktem widzenia środowiskaprokuratorskiego. Zauważyć należy, że uwagiśrodowisk prokuratorskich przedstawione w trakcieuzgodnień ostatecznego projektu nie odnosiły się dokwestii zniesienia prokuratur apelacyjnych, ponieważostatnia wersja projektu rządowego takiegorozwiązania nie przewidywała. Znana jest jednakjednoznacznie krytyczna opinia w tej sprawie, wyrażanaprzez stowarzyszenia i związki zawodowe prokuratoróworaz Radę Prokuratorów przy prokuratorzegeneralnym, w tym przy okazji konsultacji społecznychwcześniejszej wersji projektu czy też podczasprac w komisji sejmowej.Przedłożone projekty nowelizacji ustawy o prokuraturzebędą przedmiotem dalszych prac legislacyjnychw <strong>Sejm</strong>ie RP.Ad 5. Projekt ustawy o zmianie ustawy o prokuraturzeoraz niektórych innych ustaw przewidujerozdzielenie urzędu prokuratora generalnego i ministrasprawiedliwości.Ad 6. Projekt określa, że prokurator generalnyjest naczelnym organem prokuratury. Powiązanieprokuratora generalnego z Radą Ministrów i ministremsprawiedliwości nie polega na hierarchicznympodporządkowaniu ani na unii personalnej. Nadtoprokuratura określona została ustrojowo jako organochrony prawnej. Zabezpieczeniem niezależnościprokuratora generalnego od czynników politycznychjest rozwiązanie zakładające brak możliwości powtórzeniakadencji, jak również uprawnienie doprzejścia w stan spoczynku po zakończeniu kadencji.Należy w tym kontekście zwrócić uwagę równieżna proponowany przepis, który zakazuje prokuratorowigeneralnemu przynależności do partii politycznej,związku zawodowego, jak również prowadzeniadziałalności publicznej niedającej się pogodzić z godnościąpiastowanego przez niego urzędu. Kadencjaprokuratora generalnego będzie trwała 6 lat. Po zakończeniukadencji prokurator generalny nie możebyć ponownie powołany na to stanowisko.Projekt przewiduje wzmocnienie niezależnościi bezstronności prokuratorów także w aspekcie procesowym.Przewiduje się, że polecenie prokuratoraprzełożonego wydane prokuratorowi podległemu niemoże dotyczyć treści czynności procesowej. Tym samympolecenia prokuratora przełożonego, podobniejak obecnie zarządzenia, będą mogły mieć tylko charakterorganizacyjno-porządkowy w sprawach nieuregulowanychw aktach normatywnych. Nie będąmogły natomiast ingerować w treść poszczególnychczynności procesowych, w tym dotyczyć sposobu zakończeniapostępowania. W efekcie projektowanejzmiany wszystkie decyzje w jednostkowych sprawachprokurator prowadzący lub nadzorujący postępowaniebędzie podejmował samodzielnie. Dozmiany lub uchylenia decyzji prokuratora podległe-
450go będzie uprawniony tylko prokurator bezpośrednioprzełożony, z tym że zmianę lub uchylenie decyzjiprokuratora podległego prokurator bezpośrednioprzełożony musi wyrazić na piśmie. Projekt nowejdecyzji przygotowany według wytycznych prokuratorabezpośrednio przełożonego staje się decyzją tegożprokuratora.Wyrazem niezależności prokuratury od wpływówpolitycznych będzie powołanie Krajowej RadyProkuratury w miejsce dotychczasowej Rady Prokuratorówprzy prokuratorze generalnym. KrajowaRada Prokuratury wzmocni rolę samorządu prokuratorskiegow najistotniejszych dla prokuraturysprawach. Będzie nadto zapewniała przestrzeganiew prokuraturze przepisów prawa i standardówetycznych, a jej podstawowym zadaniem będziestrzeżenie niezależności prokuratorów. Realizacjętego celu zapewnia zarówno określony zmienionymiprzepisami skład rady, jak i rozszerzony zakres jejkompetencji.W skład 25-osobowej Krajowej Rady Prokuratury,obok wybieranych przedstawicieli prokuratorówpowszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury,wojskowych jednostek organizacyjnych prokuraturyi pionu Instytutu Pamięci Narodowej, wchodzirównież minister sprawiedliwości, prokuratorgeneralny, przedstawiciel prezydenta RP oraz czterechposłów i dwóch senatorów.Ad 7. Projekt ustawy o zmianie ustawy o prokuraturzeoraz niektórych innych ustaw został przedstawionydo konsultacji Sądowi Najwyższemu, KrajowejRadzie Sądownictwa, Naczelnej Radzie Adwokackiej,Krajowej Radzie Radców Prawnych, StowarzyszeniuSędziów Polskich „Iustitia”, Krajowej RadzieNotarialnej, Stowarzyszeniu Prokuratorów<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, Związkowi ZawodowemuPracowników Prokuratury <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>oraz sądom i prokuratorom.Z uwagi na fakt, że w czasie prowadzenia konsultacjispołecznych w przedmiocie projektowanej ustawynie ukonstytuowała się jeszcze Rada Prokuratorówprzy prokuratorze generalnym, projekt ustawyprzedstawiono do zaopiniowania poszczególnymczłonkom rady.Naczelna Rada Adwokacka, Krajowa Rada RadcówPrawnych i Stowarzyszenie Sędziów Polskich„Iustitia” nie wypowiedzieli się w przedmiocie projektowanejustawy. Krajowa Rada Notarialna poinformowała,że nie wnosi uwag do projektu ustawy.Z dużym odzewem spotkała się projektowanaustawa w środowiskach zawodowych sędziów i prokuratorów.Opinie o projekcie nadeszły z 51 sądówapelacyjnych, okręgowych i rejonowych. 27 sądówpoinformowało, że sędziowie tych sądów nie wnosząuwag do projektu ustawy o zmianie ustawy o prokuraturzeoraz niektórych innych ustaw. Z powszechnychjednostek organizacyjnych prokuratury wpłynęłołącznie 46 opinii. Obszerne opinie nadesłaływszystkie prokuratury apelacyjne. Prokuraturyokręgowe nadesłały własne opinie, a niejednokrotnieteż opinie prokuratur rejonowych i prokuratorówz okręgu swojego działania. Wyniki przeprowadzonychkonsultacji społecznych wpłynęły na ostatecznykształt projektowanej nowelizacji ustawy o prokuraturze.Ad 8. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego odwoływaniana szeroką skalę pełniących funkcje prokuratorówapelacyjnych i okręgowych, uprzejmie informuję,iż od listopada 2007 r. odwołanych zostało 9 prokuratorówapelacyjnych, w tym w jednym przypadku niepowołano do pełnienia funkcji prokuratora apelacyjnegopo upływie okresu powierzenia pełnienia tejfunkcji oraz 20 prokuratorów okręgowych. Wśród odwołanychprokuratorów okręgowych 4 zrezygnowałoz funkcji, w dwóch przypadkach upłynął okres powierzeniapełnienia funkcji, w jednym przypadku wobecpowołania do pełnienia funkcji prokuratora apelacyjnego.Dane te nie wskazują na to, że zmiany na stanowiskachszefów prokuratur okręgowych i apelacyjnychsą przeprowadzane na szeroką skalę.Podejmując decyzje kadrowe, prokurator generalnyma na celu zapewnienie skutecznej realizacjistojących przed prokuraturą zadań ustawowych.Służą temu przyznane prokuratorowi generalnemukompetencje w zakresie prowadzenia polityki kadrowejw prokuraturze, w tym także dotyczące obsadystanowisk kierowniczych, określone w przepisachustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze(tekst jednolity Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39).Zgodnie z obowiązującymi przepisami funkcje kierownikówjednostek organizacyjnych prokuraturynie są kadencyjne. Powołanie i odwołanie z pełnieniafunkcji prokuratora okręgowego odbywa się nawniosek właściwego prokuratora apelacyjnego. Powołaniedo pełnienia funkcji zazwyczaj poprzedzonejest powierzeniem pełnienia funkcji prokuratoraapelacyjnego lub okręgowego na czas określony i dopieropo zasięgnięciu opinii o kandydacie zgromadzeniaprokuratorów danego okręgu następuje powołaniedo pełnienia funkcji.Z wyrazami szacunkuZastępca prokuratora generalnegoMarek StaszakWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źministra obrony narodowejna interpelację posłów Sławomira Kopycińskiegoi Tomasza Kamińskiegow sprawie projektów profesjonalizacji armii(5850)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację panów posłów Sławomira Kopycińskie-
451go i Tomasza Kamińskiego w sprawie projektówprofesjonalizacji armii (SPS-023-5850/08), uprzejmieproszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Na wstępie pragnę poinformować, iż proces pozyskiwaniadla Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w tym nowychokrętów, będzie przebiegał w ramach opracowywanegow resorcie obrony narodowej „Programu rozwojuSił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> w latach2009–2018”. Zostaną w nim określone priorytetyi kierunki modernizacji technicznej Sił Zbrojnych<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> oraz poziom finansowaniatego procesu, w tym i Marynarki Wojennej.W latach 1990–2005 podjęto szereg działań narzecz modernizacji Marynarki Wojennej, ukierunkowanychna podniesienie zdolności bojowej jej siłoraz osiągnięcie interoperacyjności w ramach OrganizacjiTraktatu Północnoatlantyckiego (NATO).W zakresie dotyczącym jej systemów i organówgłówny wysiłek był skierowany na reorganizacjęi osiągnięcie kompatybilności z systemami dowodzeniaNATO oraz pogotowia obronnego, a także z systememreagowania kryzysowego. Zracjonalizowanojej strukturę organizacyjną. Wdrożono wspólne procedurysojusznicze, niezbędne do wspólnego planowaniai realizowania zadań przez różnorodne siłyMarynarki Wojennej. Przeprowadzono prace modernizacyjneuzbrojenia i sprzętu wojskowego. Jednakograniczone środki budżetowe, które mogły byćprzeznaczone na jej rozwój, umożliwiły wyłącznieselektywną modernizację. Pragnę jednak podkreślić,że Marynarka Wojenna z powodzeniem realizujestawiane przed nią zadania zarówno na MorzuBałtyckim, jak i na innych akwenach.Biorąc pod uwagę możliwości budżetu resortuobrony narodowej oraz potrzebę dalszego finansowaniarealizowanych aktualnie programów modernizacyjnychSił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>,do 2018 r. możliwe będzie pozyskanie co najmniejjednej korwety wielozadaniowej, jednego niszczycielamin, jednego okrętu podwodnego, nadbrzeżnegodywizjonu rakietowego oraz systemów rakietowychRBS-15 Mk3 dla okrętów proj. 660 M Orkan.Opowiadając na pytanie dotyczące liczby samobieżnychkołowych opancerzonych transporterów(SKOT) znajdujących się w posiadaniu Sił Zbrojnych<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, uprzejmie informuję, żew związku z prowadzoną w latach poprzednich restrukturyzacjąwszystkie pojazdy tego rodzajuw wersji bojowej (bazowej) zostały wycofane. Naewidencji sił zbrojnych pozostaje 185 wozów dowodzeniana podwoziu SKOT, w tym 70 wycofanychz eksploatacji oraz 4 zmodernizowane w wersji medycznej(Ryś-MED). Eksploatacja tych pojazdówplanowana jest do 2015 r. Ponadto pragnę wskazać,iż plan wdrażania kołowych transporterów opancerzonychRosomak zakłada w latach 2010–2013wprowadzenie do Wojsk Lądowych 77 nowych wozówdowodzenia.Odnosząc się do pytania dotyczącego liczby oficerówWojska Polskiego, którzy odeszli w ciągu ostatniegoroku z zawodowej służby wojskowej, pragnęwskazać, iż w 2007 r. odeszło 1577 oficerów, którzynabyli prawa do wojskowego zaopatrzenia emerytalnego.Natomiast w roku bieżącym, według stanu nakoniec września, odeszło z zawodowej służby wojskowej1128 oficerów posiadających uprawnieniaemerytalne, pełne lub cząstkowe.Zadania dla administracji rządowej wynikającez profesjonalizacji Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> zawarte są w rządowym „Programie profesjonalizacjiSił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>na lata 2008–2010”, przyjętym przez Radę Ministróww dniu 5 sierpnia br. Zgodnie z nim zakładasię, że ewidencyjnie liczebność Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> na koniec 2010 r. wyniesie dostu dwudziestu tysięcy żołnierzy służby czynneji Narodowych Sił Rezerwowych.Uwzględniając prognozowaną w 2009 r. liczbęzwolnień z zawodowej służby wojskowej oraz dopływkadry w związku z powołaniem do tej służby, a takżesukcesywne zwalnianie żołnierzy zasadniczejsłużby wojskowej do rezerwy (z obowiązkowychwcieleń w roku bieżącym), średnioroczny stan osobowySił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> będziesię kształtował na poziomie ok. 122 800 żołnierzysłużby czynnej.Należy stwierdzić, że w 2009 r. i 2010 r. nie planujesię redukcji stanów osobowych Sił Zbrojnych<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, wręcz przeciwnie – wystąpikonieczność przyjmowania do tej służby ochotników.W budżecie resortu obrony narodowej na 2009 r.na finansowanie „Programu profesjonalizacji SiłZbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> na lata 2008––2010” zabezpieczono wydatki w wysokości 1 418437 tys. zł, w tym kwotę 687 300 tys. zł z przeznaczeniemna utrzymanie personelu wojskowego i cywilnego.Uwzględniono w nich m.in. zmiany w strukturześredniorocznych stanów osobowych, wzrostliczby żołnierzy zawodowych, projektowany katalogświadczeń i należności dla żołnierzy zawodowych,skutki wynikające z podwyższenia wskaźnika wielokrotnościkwoty bazowej uposażeń z 2,48 w 2008 r.do 2,60 w 2009 r. oraz waloryzację kwoty bazowejdla żołnierzy i funkcjonariuszy o 2%, tj. do wysokości1523,29 zł. Zaplanowane wydatki mają na celustworzenie odpowiednich warunków do podjęcia lubkontynuacji zawodowej służby wojskowej.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostajęw przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.Z wyrazami szacunku i poważaniaWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.MinisterBogdan Klich
452O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie planów wprowadzenia możliwościrozliczania się z fiskusem przez Internet (5853)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła dr. Jarosława Matwiejuka z dnia16 października 2008 r. znak SPS-023-5853/08w sprawie „planów wprowadzenia możliwości rozliczaniasię z fiskusem przez Internet”, uprzejmieprzedstawiam następujące stanowisko ministra finansówi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji:„1. Kiedy przedmiotowe zmiany weszłyby w życie?(Mówi się przede wszystkim o zniesieniu obowiązkudołączania podpisu elektronicznego do zeznaniapodatkowego)”.Obecnie obowiązujące uregulowania prawne nakładająobowiązek stosowania bezpiecznego podpisuelektronicznego w trakcie składania deklaracji podatkowychdrogą elektroniczną. Wymóg ten, ze względuna koszty związane z jego stosowaniem, ogranicza dostępnośćusług świadczonych podatnikom poprzez serwisInternetowy www.e-deklaracje.gov.pl.Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracjipodejmuje działanie w ramach projektu „pl.ID – polska karta ID” – mające zaowocować wielofunkcyjnym,biometrycznym dowodem osobistym.Zgodnie z założeniami projektu – mikroprocesor dedykowanynowego dowodu osobistego będzie miałmożliwość zapisu certyfikatu kwalifikowanego podpisuelektronicznego, który będzie mógł być bardzoszeroko wykorzystywany w kontaktach z administracjąsamorządową, rządową, innymi instytucjamioraz w kontaktach handlowych i biznesowych.Projekt powinien być zrealizowany w ciągu dwóchlat, tak aby od 2011 r. mogły zacząć funkcjonowaćdowody biometryczne. Projekt „pl.ID – polska kartaID” został uznany za ponadsektorowy projekt informatycznyw „Planie informatyzacji państwa” nalata 2007–2013. Projekt ten wynika bezpośrednioz planu działań Komisji Europejskiej na rzecz wdrożeniaogólnoeuropejskiego systemu identyfikacjielektronicznej oraz powszechnego stosowania uwierzytelnionychdokumentów elektronicznych w skalicałej Unii Europejskiej.W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracjitrwają aktualnie prace nad udostępnieniemobywatelom jednego z kanałów dostępu do usług administracjipublicznej poprzez Elektroniczną PlatformęUsług Administracji Publicznej – ePUAP. Natej platformie instytucje publiczne (rządowe i samorządowe)udostępnią usługi oparte na elektronicznychkanałach komunikacji poprzez pojedynczypunkt dostępowy w Internecie. Uruchomiona platformabędzie umożliwiała dostęp do poszczególnychsystemów administracji publicznej oraz rozszerzeniezestawu usług publicznych świadczonych elektronicznie.W ramach tej platformy obywatel będzieidentyfikowany i uwierzytelniany poprzez tzw. profilzaufany ePUAP. Jest to rozwiązanie alternatywnedla stosowania bezpiecznego podpisu elektronicznegow kontaktach z administracją publiczną, szczególniew okresie przejściowym, zanim obywatelezaczną korzystać z biometrycznych dowodów osobistych,ale jednocześnie rozwiązanie komplementarne– uzupełniające stosowane w przyszłości rozwiązaniaw tym zakresie. ePUAP – z chwilą pełnegowdrożenia stanowić będzie bezpieczny i w pełnizgodny z prawem elektroniczny kanał udostępnianiaobywatelom usług administracji publicznej.Powyższe rozwiązania poszerzą dostęp obywatelido elektronicznych usług świadczonych przez administracjępodatkową.Mając na względzie pilną potrzebę upowszechnianiausług elektronicznych świadczonych obywatelom,Ministerstwo Finansów poszukuje rozwiązania,które zachowując odpowiedni poziom bezpieczeństwastosowanych procedur, usunie w istotnysposób ograniczenia wynikające ze stosowania bezpiecznegopodpisu elektronicznego.Doceniając jednocześnie wagę problemu, na któryzwrócił uwagę Pan Poseł, Ministerstwo Finansówpodejmie wysiłki, które powinny zaowocowaćusprawnieniem kampanii składania zeznań rocznychza 2008 r.„2. Czy brak podpisu elektronicznego nie utrudniwykrywania fałszerstw?”.Ministerstwo Finansów planuje zastosowanieuproszczonych zasad przyjmowania deklaracji podatkowychdla grup podatników, dla których niewystępuje istotne ryzyko oszustw podatkowych.Ponadto przyjęte rozwiązania będą miały nawzględzie wymogi bezpieczeństwa przetwarzaniadanych oraz zasady dokumentowania oparte na wykorzystaniupodpisu elektronicznego.3. „W jakiej formie podatnik będzie wzywany dousunięcia błędów?”.Przesłanie deklaracji drogą elektroniczną stanowijedynie alternatywną formę przekazywania organompodatkowym wymaganych prawem informacjidotyczących zobowiązań podatkowych względeminnych, tradycyjnych form rozliczeń z fiskusem.W konsekwencji realizacja wszelkiego rodzajuuprawnień i obowiązków adresowanych zarówno dopodatnika dokonującego rozliczenia z podatkóww formie elektronicznej, jak i organów podatkowychnie może odbiegać od ogólnych reguł wynikającychz przepisów ustawy Ordynacja podatkowa oraz innychustaw podatkowych. W aktualnym stanieprawnym obowiązuje zasada pisemności, w rezultaciewezwanie podatnika do usunięcia braków lubbłędów powinno nastąpić na piśmie, przy czymzgodnie z art. 160 §1 Ordynacji podatkowej w sprawachuzasadnionych ważnym interesem adresata,lub gdy stan sprawy tego wymaga, wezwania można
453dokonać telegraficznie lub telefonicznie albo przyużyciu innych środków łączności, z podaniem danychwymienionych w art. 159 § 1. Natomiast w myślart. 144a §1 Ordynacji podatkowej doręczanie pism,z wyjątkiem zaświadczeń, może nastąpić za pomocąśrodków komunikacji elektronicznej, w rozumieniuprzepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną,na adres poczty elektronicznej strony, jej przedstawicielalub pełnomocnika, jeżeli wystąpiono do organupodatkowego o doręczanie pism drogą elektroniczną.W ocenie ministerstwa powołane przepisy w sposóboptymalny regulują zagadnienia związane z obiegiemkorespondencji pomiędzy podatnikami a administracjąskarbową, gdyż przewidziane w nich alternatywnerozwiązania pozwalają na wybór przez podatnikapriorytetowej formy doręczania pism, a więcw sposób zgodny z jego indywidualnymi oczekiwaniami.Nie należy zatem wykluczyć z obowiązującychprzepisów możliwości pisemnego wezwania podatnikado wniesienia niezbędnych uzupełnień lubkorekt tylko z tego względu, że rozliczenia podatkoweczy też podania są przekazywane w ramach komunikacjielektronicznej z urzędem skarbowym.4. „Czy do obsługi rozliczeń wysyłanych drogąinternetową będą zatrudnione dodatkowe osoby?”.Możliwość przesyłania korespondencji w drodzeelektronicznej stanowi rozwiązanie innowacyjnez punktu widzenia warunków technicznych, którymijeszcze do niedawna dysponowała administracjapaństwowa. Omawiana forma komunikacji obywateliz organami władzy publicznej, rozważana przezwiele lat jako technologia przyszłości, ma natomiastniewątpliwy wpływ na jakość pracy urzędnikówi terminowość rozpatrywania spraw administracyjnych.Zmiany legislacyjne przeprowadzone równieżw przepisach podatkowych wykluczyły bariery związanez odległością pomiędzy urzędem skarbowyma siedzibą, miejscem zamieszkania czy też miejscemdziałalności podatnika, a ponadto wyeliminowałyutrudnienia w postaci ręcznego wprowadzania danychwykazywanych w deklaracjach papierowych dosystemu informatycznego. W związku z powyższymfakt wdrożenia do polskiego systemu podatkowegoprzepisów przewidujących możliwość składania tzw.e-deklaracji, nie wymaga angażowania dodatkowychzasobów kadrowych do realizacji związanychz tym zadań czy też tworzenia nowych miejsc pracyw urzędach skarbowych.„5. Czy proponowane rozwiązanie jest sprawiedliwew kontekście osób, które już nabyły podpiselektroniczny?”.Bezpieczny podpis elektroniczny może być wykorzystywanyprzez obywateli w bardzo szerokim zakresienie tylko do kontaktów z administracją publiczną(rządową i samorządową), ale również np. dokontaktów z bankiem, akceptacji transakcji handlowych,wykonywania czynności prawnych, itp. Natomiastudostępniana przez MSWiA ElektronicznaPlatforma Usług Administracji Publicznej ePUAPwraz z mechanizmem „profilu zaufanego” (identyfikacjii uwierzytelniania) stanowić będzie alternatywnei komplementarne rozwiązanie. ePUAP zawieraćbędzie katalog usług elektronicznych oferowanychprzez jednostki administracji państwoweji samorządowej. Z usług tych będą mogli korzystaćobywatele („G2C” – Government to Citizen), firmy(„G2B” – Government to Business) oraz jednostkiadministracji publicznej („G2G” – Government toGovernment). ePUAP ma stanowić miejsce integracjielektronicznych usług administracji publicznej.Natomiast wykorzystywanie bezpiecznego podpisuelektronicznego daje dużo większe możliwości obywatelowi,szczególnie w zakresie kontaktów wzajemnychkontaktów biznesowych. Zatem osoby, którenabyły odpłatny bezpieczny podpis elektroniczny,mogą wykorzystywać go nie tylko do kontaktówz administracją publiczną i nie wydaje się, aby z tegopowodu inne rozwiązania były niesprawiedliwe dlaosób, które go już posiadają.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAndrzej Parafianowiczministra pracy i polityki społecznej- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie utraty przez przedsiębiorcówniektórych świadczeń z chwilą zawieszeniadziałalności firmy (5854)W związku z otrzymanym za pośrednictwemKancelarii Prezesa Rady Ministrów wystąpieniemPana Marszałka z dnia 21 października br., znak:SPS-023-5854/08, przekazującym interpelację posłaJarosława Matwiejuka w sprawie utraty przezprzedsiębiorców niektórych świadczeń z chwilą zawieszeniadziałalności firmy informuję, iż przedmiotowekwestie były kilkakrotnie konsultowane z ministremgospodarki. W związku z powyższym, na tleuzyskanych wyjaśnień, pozwolę sobie przedstawić,co następuje:Ustawą z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawyo swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianieniektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz.888)została wprowadzona do porządku prawnego instytucjazawieszania wykonywania działalności gospodarczej.Powyższa ustawa została opracowana przezMinisterstwo Gospodarki, jako resort właściwy dowprowadzania regulacji dotyczących wykonywaniadziałalności gospodarczej.
454Z chwilą wejścia w życie ww. nowelizacji ustawyo swobodzie działalności gospodarczej (zwanej dalejustawą SDG) – tj. od 20 września br. – zawieszeniewykonywania działalności gospodarczej oraz wznowieniewykonywania działalności gospodarczej odbywasię w organach ewidencyjnych na podstawieprzepisów ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawodziałalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178,z późn. zm.).Przepisy ustawy SDG, określające tryb zgłaszaniazawieszenia wykonywania działalności gospodarczeji wpisu do ewidencji, zaczną obowiązywaćdopiero z dniem 31 marca 2009 r.Minister gospodarki wskazał, iż art. 14a ustawySDG wprowadza ogólną zasadę, że przedsiębiorca,który nie zatrudnia pracowników, może zawiesićwykonywanie działalności gospodarczej.Przez przedsiębiorcę niezatrudniającego pracownikównależy rozumieć przedsiębiorcę, który nie nawiązałstosunku pracy z pracownikami, w rozumieniuprzepisów Kodeksu pracy.Stosownie do art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.zm.) pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawieumowy o pracę, powołania, wyboru, mianowanialub spółdzielczej umowy o pracę. Osoba zatrudniona– w rozumieniu art. 2 Kodeksu pracy – jest osobą pozostającąw stosunku pracy i tym samym jest stronątego stosunku. Osoby wykonujące pracę w ramachinnego stosunku prawnego niż stosunek pracy(np. na podstawie umowy agencyjnej, o dzieło czy zlecenia)nie są pracownikami, chyba że treść takichumów wykazywać będzie cechy stosunku pracy. Wówczastakie zatrudnienie należy traktować jako zatrudnieniena podstawie umowy o pracę.W przypadku wykonywania działalności gospodarczejw formie spółki cywilnej zawieszenie wykonywaniadziałalności gospodarczej jest skutecznepod warunkiem jej zawieszenia przez wszystkichwspólników (art. 14a ust. 2).Jeżeli ten warunek nie zostanie spełniony, w takimprzypadku uznaje się, że przedsiębiorcy wykonującydziałalność gospodarczą w ramach spółki cywilnejtraktowani będą w sferze praw i obowiązków(w tym w sferze podatkowej), tak jakby nadal wykonywalidziałalność gospodarczą. Nie będzie miał donich wówczas zastosowania art. 14a ustawy SDG.Zgłoszenie przez przedsiębiorcę informacji o zawieszeniuwykonywania działalności gospodarczejalbo informacji o wznowieniu wykonywania działalnościgospodarczej skutkuje zmianą wpisu w ewidencjidziałalności gospodarczej.Ponieważ ustawodawca nie reguluje kwestii wydawaniadokumentów potwierdzających fakt zgłoszeniaww. informacji, natomiast dla przedsiębiorcytaki dokument będzie niezbędny w celu potwierdzeniazawieszenia wykonywania działalności gospodarczejprzed innymi organami (urząd skarbowy,ZUS), za właściwe należy uznać, iż organ ewidencyjnypowinien wydać przedsiębiorcy zaświadczenieo zmianie wpisu w ewidencji w związku z dokonanymprzez przedsiębiorcę zgłoszeniem.Stosownie do art. 7ba ust. 4 pkt 3 przedsiębiorcaw zgłoszeniu informacji o zawieszeniu wykonywaniadziałalności gospodarczej wskazuje okres, najaki nastąpi zawieszenie. W granicach określonychustawą (od 1 do 24 miesięcy) przedsiębiorca możezatem dowolnie określić okres tego zawieszenia.Należy zatem domniemywać, że datą rozpoczynającązawieszenie wykonywania działalności gospodarczejmoże być konkretna data wskazanaw zgłoszeniu informacji o zawieszeniu wykonywaniadziałalności gospodarczej, a jeżeli przedsiębiorcanie wskaże takiej daty, należy uznać, że zawieszenierozpocznie się od dnia złożenia organowi zgłoszeniainformacji w tym zakresie. Niedopuszczalne jest natomiastwskazanie przez przedsiębiorcę w zgłoszeniudaty rozpoczęcia zawieszenia wykonywaniadziałalności gospodarczej wcześniejszej niż data złożeniatego zgłoszenia.Wznowienie wykonywania działalności gospodarczejuwarunkowane jest złożeniem zgłoszenia informacjiw tym zakresie. Zgłoszenie takie powinnozostać złożone przed upływem okresu, na jaki przedsiębiorcazadeklarował zawieszenie wykonywaniadziałalności gospodarczej. W przedmiotowym zgłoszeniuprzedsiębiorca powinien wskazać datę, z którąnastąpi wznowienie wykonywania działalnościgospodarczej. Data wznowienia nie może być wcześniejszaniż data złożenia wniosku, nie może byćtakże wskazana po upływie maksymalnego okresu,na jaki może zostać zawieszone wykonywanie działalnościgospodarczej, tj. po upływie 24 miesięcy oddaty zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.Niezłożenie zgłoszenia informacji o wznowieniuwykonywania działalności gospodarczej przedupływem 24 miesięcy skutkować będzie wykreśleniemprzedsiębiorcy z ewidencji działalności gospodarczej.Odnosząc się do pytania pana posła, czy przedsiębiorcy,którzy nie opłacą składek emerytalnychw okresie zawieszania działalności, zmniejszą tymsamym wysokość swojej emerytury, należy zauważyć,że ww. ustawa nie zobowiązuje osób wykonującychpozarolniczą działalność do zawieszenia wykonywaniatej działalności, a jedynie stwarza im takąmożliwość, dlatego też osoby te, decydując się na zawieszenie,powinny wziąć pod uwagę również związanez tym konsekwencje. Efektem świadomej decyzjiubezpieczonego może być m.in. zmniejszenie podstawywymiaru i wysokości świadczeń emerytalno--rentowych. Jednocześnie należy wskazać, że ustawodawcaumożliwił przedsiębiorcom dobrowolnezgłoszenie do ubezpieczenia emerytalnego i rentowegow okresie zawieszenia wykonywania działalnościgospodarczej na podstawie przepisów o swobodziedziałalności gospodarczej.Wracając do kwestii ewentualnych kroków prawnychw poruszanych przez pana posła sprawach, na-
455leży wskazać, iż sposób powstawania zobowiązańpublicznoprawnych (w tym podatkowych i składkowych)lub też zawieszania zobowiązań w tym zakresie– wynika wprost z zasad wykonywania działalnościgospodarczej określonych przepisami o swobodziedziałalności gospodarczej.Należy jednocześnie zauważyć, iż w trakcie pracw Komisji Gospodarki <strong>Sejm</strong>u RP, rozpatrującej projektustawy o zmianie ustawy o swobodzie działalnościgospodarczej oraz o zmianie niektórych innychustaw (druk nr 1204), zarówno do ustawy o swobodziedziałalności gospodarczej, jak i ustawy o systemieubezpieczeń społecznych została wniesionai przyjęta poprawka poselska do przepisów regulującychskutki prawne wynikające z zobowiązań o charakterzepublicznoprawnym w okresie zawieszeniawykonywania działalności gospodarczej.Zgodnie z tą poprawką, w zakresie ubezpieczeńspołecznych, zawieszenie wykonywania działalnościgospodarczej spowoduje ustanie obowiązku ubezpieczeńspołecznych od dnia, w którym przedsiębiorcarozpocznie zawieszenie wykonywania działalnościgospodarczej, do dnia poprzedzającego dzień wznowieniawykonywania działalności gospodarczej.Wspomniana wyżej ustawa o zmianie ustawyo swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianieniektórych innych ustaw została uchwalona w dniu21 listopada br. na 29. posiedzeniu <strong>Sejm</strong>u RP.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedaksekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posełAgnieszki Kozłowskiej-Rajewiczoraz grupy posłóww sprawie dostępności okołoporodowychznieczuleń zewnątrzoponowych i stanu pracnad projektem ustawy tzw. koszykowej (5859)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąposłów: pani Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz,pana Macieja Orzechowskiego i pana JakubaRutnickiego, przekazaną przy piśmie Pana KrzysztofaPutry, Wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u, z dnia 22 października2008 r., znak: SPS-023-5859/08, w sprawiedostępności okołoporodowych znieczuleń zewnątrzoponowychi stanu prac nad projektem ustawy„koszykowej”, uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Warunki udzielania i finansowania świadczeńopieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznychzostały uregulowane w przepisach ustawyz dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opiekizdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonawczychdo ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesaNFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnychrodzajach tych świadczeń.W kwestii dotyczącej działań podjętych przez MinisterstwoZdrowia w celu zapewnienia najwyższegostandardu świadczeń medycznych w okresie porodui połogu uprzejmie informuję, że w dniu 31 października2007 r. minister zdrowia, mając na względziewagę przedmiotowego zagadnienia, powołałzarządzeniem zespół do spraw opracowania standarduopieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min. Zdrow.Nr 16, poz. 90). W skład zespołu weszli między innymipan prof. Stanisław Radowicki, konsultant krajowyw dziedzinie położnictwa i ginekologii, pani prof.Ewa Helwich, konsultant krajowy w dziedzinie neonatologiii pan prof. Jan Kotarski, prezes PolskiegoTowarzystwa Ginekologicznego.Ponadto, uwzględniając potrzebę ścisłej współpracyśrodowisk zainteresowanych omawianym zagadnieniem,w skład zespołu zostali powołani przedstawicieleFundacji Rodzić po Ludzku (pani AnnaOtffinowska, prezes fundacji oraz pani Urszula Kubicka).Zadaniem zespołu jest opracowanie aktu prawnegookreślającego standard postępowania medycznegow okresie porodu i połogu. W toku dotychczasowychprac ustalono, że ze względu na specyfikę opiekizdrowotnej w okresie ciąży, porodu i połogu niezbędnejest opracowanie czterech standardów: opiekinad kobieta ciężarną, opieki okołoporodowej nadkobietą podczas porodu, opieki nad kobietą w połoguoraz opieki nad noworodkiem.Zgodnie z ustaleniami zespołu standard dotyczącyopieki nad kobietą w ciąży zostanie wdrożonyw trybie nowelizacji rozporządzenia ministra zdrowiaz dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresuświadczeń opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewowych,oraz okresów, w których te badania są przeprowadzane(Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Aktualnieuzgadniana jest treść załącznika do ww. rozporządzenia,określającego szczegółowy zakres profilaktycznychświadczeń opieki zdrowotnej u kobiet w okresieciąży, wraz z okresami ich przeprowadzania.Pozostałe trzy standardy planowane są do wydaniana podstawie delegacji zawartej w art. 9 ust. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn,zm.).Jednocześnie uprzejmie informuję, że termin zakończeniaprac mających na celu opracowanie projektustandardu porodu jest ściśle związany z pracamizespołu ekspertów Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego(funkcjonującego niezależnie), opracowującegorekomendacje postępowania medycznegopodczas porodu.
456W związku z powyższym uprzejmie informuję, żekwestia dotycząca stosowania znieczuleń w trakcieporodu będzie uregulowana w ramach prac omawianegozespołu.Odnosząc się natomiast do pytań zawartychw przedłożonej interpelacji, dotyczących tzw. ustawykoszykowej, uprzejmie informuję, że projektustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opiekizdrowotnej finansowanych ze środków publicznychoraz ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokichstanowiskach państwowych był przedmiotemuzgodnień międzyresortowych oraz był rozpatrywanyprzez Komisję Prawniczą i w najbliższym czasiezostanie przesłany pod obrady Rady Ministrów. Projektokreśla zasady i tryb kwalifikowania świadczeńopieki zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych.W przepisach tych zostaną zawarte:1) kryteria, którymi minister zdrowia będzie siękierował, ustalając zawartość wykazu świadczeńgwarantowanych (tzw. koszyka świadczeń gwarantowanych),który będzie ogłoszony w formie rozporządzeniaministra zdrowia,2) tryb ustalania koszyka świadczeń gwarantowanych,w tym: kto będzie uprawniony do wnioskowaniao umieszczenie danego świadczenia opiekizdrowotnej w koszyku, wymogi formalne wnioskuo kwalifikację świadczenia opieki zdrowotnej jakoświadczenia gwarantowanego oraz które podmiotybędą dokonywały oceny tego świadczenia i wydawałyrekomendację,3) zasady, organizacja i zadania Agencji OcenyTechnologii Medycznych odpowiedzialnej za ocenęświadczeń opieki zdrowotnej objętych wnioskiemo kwalifikację świadczenia opieki zdrowotnej jakoświadczenia gwarantowanego.Zgodnie z projektem omawianej ustawy wykazświadczeń gwarantowanych zostanie wydany jakoakt wykonawczy do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanychze środków publicznych i określony po przeprowadzeniuodrębnej procedury kwalifikacyjnej, określonejw niniejszym projekcie dla każdego świadczenia,w związku z tym na obecną chwilę nie można wskazaćkonkretnych świadczeń opieki zdrowotnej, którezostaną w nim zawarte. Zgodnie z projektem ustawyw wykazie będą zawarte świadczenia finansowanew całości lub współfinansowane ze środków publicznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJakub SzulcO d p o w i e d źsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Marka Zielińskiegooraz grupy posłóww sprawie unieważnienia wydanychprzez prezesa NFZ zarządzenia nr 8/2008/DGLoraz zarządzenia nr 15/2008/DGL,wprowadzających zapisy o terapii inicjującej(5860)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację panów posłów Marka Zielińskiego i MaciejaOrzechowskiego oraz pani poseł Ewy Drozd,z dnia 17 października 2008 r., w sprawie unieważnieniawydanych przez prezesa Narodowego FunduszuZdrowia zarządzeń wprowadzających zapisyo tzw. terapii inicjującej, przekazaną przy piśmiePana Krzysztofa Putry, Wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u RP,z dnia 22 października 2008 r., znak: SPS-023--5860/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczychdo tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Odnosząc się do kwestii uchylenia wskazanychw przedmiotowej interpelacji zarządzeń prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia, uprzejmie informuję, iżzarządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowychmateriałów informacyjnych o przedmiociepostępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniuumów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejw rodzaju: leczenie szpitalne” zostało uchylonew związku z wejściem w życie zarządzenia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawieokreślenia warunków zawierania i realizacji umóww rodzaju: leczenie szpitalne.Natomiast w kwestii unieważnienia zarządzeniaprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie zasadopracowywania przez Narodowy Fundusz Zdrowiaterapeutycznych programów zdrowotnych, uprzejmieinformuję, że zakres nadzoru ministra zdrowianad Narodowym Funduszem Zdrowia uregulowanyzostał przepisami rozdziału VII cytowanej na wstępieustawy. Działając na postawie art. 163 ust. 1 przedmiotowejustawy, minister zdrowia może stwierdzić
457nieważność zarządzenia prezesa Narodowego FunduszuZdrowia, w przypadku gdy narusza ona prawolub prowadzi do niewłaściwego zabezpieczeniaświadczeń opieki zdrowotnej, lub prowadzi do niezrównoważeniawpływów i wydatków funduszu.Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż szczegółowezasady określające stosowanie terapii inicjującejw przypadku pacjentów, którzy ukończyli 18 rok życia,z rozpoznanym serododatnim i seroujemnymreumatoidalnym zapaleniem stawów, regulują zapisyzarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowianr 36/2008/DGL z dnia 19 czerwca 2008 r.w sprawie określenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju: leczenie szpitalne w zakresieterapeutyczne programy zdrowotne, ze zm.Odnosząc się do samej istoty wprowadzenia terapiiinicjującej do programów zdrowotnych, uprzejmienadmieniam, iż jednym z wiodących założeń jejwprowadzenia jest poprawa dostępu do opieki zdrowotnejdla pacjentów cierpiących na poważne schorzenia,których koszty leczenia stanowią znaczącąpozycję w budżecie publicznego płatnika. Wydatkowanietych środków publicznych powinno podlegaćszczególnym rygorom gospodarki finansowej, przywykorzystaniu istniejących możliwości racjonalnegoograniczenia kosztów ponoszonych na refundacjęproduktów leczniczych, bez szkody dla jakości udzielanychświadczeń zdrowotnych.Istota terapii inicjującej polega na wskazaniuleku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należyjednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jestona do zastosowania we wskazaniach, w którychwystępują cząsteczki równoważne, przy czym tarównoważność musi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji, z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Dzięki tym rozwiązaniom można rozszerzyć krągosób objętych programami terapeutycznymi, nieograniczając jednocześnie ich efektywności, orazosiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowotnychprzez publicznego płatnika.Jednocześnie należy zwrócić uwagę na zaleceniaNational Institute for Health and Clinical Exellence(NICE), angielskiej niezależnej organizacji odpowiedzialnejza przygotowanie wytycznych dotyczącychpromocji zdrowia i zapobiegania stanom chorobowym,z października 2007 r. „NICE technology appraisalguidance 130- Adalimumab, etanercept andinfliximab for the treatment of rheumatoid arthritis”,które wskazują na równoważność etanerceptu,adalimumabu i infliksymabu w terapii reumatoidalnegozapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniamipowinno się rozpoczynać terapię od najtańszej opcji.Wymienność ww. inhibitorów TNF-α została równieżwskazana w amerykańskich zaleceniach z czerwca2008 r.Ponadto, uwzględniając liczne wnioski wpływającedo Ministerstwa Zdrowia w sprawie uchyleniazarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowiaokreślających stosowanie terapii inicjującej, uprzejmieinformuję, iż minister zdrowia w dniu 25 sierpniabr. wystąpił do Agencji Oceny Technologii Medycznychz wnioskiem o ocenę finansowania ze środkówpublicznych w terapeutycznym programie zdrowotnym„Leczenie w reumatoidalnym zapaleniustawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu (Remicade®),adalimumabu (Humira®) oraz wyłonieniaterapii inicjującej.W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr 52/15/2008 w przedmiotowej sprawie.Zgodnie z przyjętą uchwałą Rada Konsultacyjna rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu(Enbrel®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu(Humira®) w ramach pierwszego rzutu leczeniabiologicznego reumatoidalnego zapalenia stawóww terapeutycznym programie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia,z uwzględnieniem wyboru w terapii inicjującej lekuaktualnie najtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27 października2008 r. w sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalnew zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje postępowanie w sprawie zawarciaumowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejw ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznego programuzdrowotnego „Leczenie reumatoidalnego zapaleniastawów i młodzieńczego idiomatycznego zapaleniastawów o przebiegu agresywnym”, nie określają,który z leków stosowany w ramach tego programuuzyskał status technologii inicjującej. Zgodniez § 9 ust. 10 ww. zarządzenia technologia medyczna,której zostanie nadany status terapii inicjującej, zostaniewskazana stosownym zarządzeniem prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia.Ponadto w odniesieniu do podniesionej w interpelacjikwestii dotyczącej ograniczenia swobody terapeutycznejlekarza w związku z wprowadzeniemterapii inicjującej, uprzejmie informuję, iż w dalszymciągu do kompetencji lekarza należeć będziestwierdzenie, czy w przypadku indywidualnego pacjentanie zachodzą przeciwwskazania do zastosowaniaproduktu leczniczego określonego jako technologiainicjująca. Jeżeli zaistnieją przeciwwskazania,lekarz, kierując się dobrem pacjenta i wskazaniamiaktualnej wiedzy medycznej, jest zobowiązanywybrać inną terapię niż wskazana jako inicjująca,lub w szczególnych przypadkach może odstąpićod leczenia w ramach programu terapeutycznego.Uzyskanie przez najmniej kosztowną technologię
458medyczną statusu technologii inicjującej nie wykluczawięc indywidualizacji prowadzonego przez lekarzapostępowania terapeutycznego.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcministra gospodarkina interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie podstrefy Białystok SuwalskiejSpecjalnej Strefy Ekonomicznej (5865)Odpowiadając na interpelację posła Józefa PiotraKlima, otrzymaną przy piśmie Marszałka <strong>Sejm</strong>u RPz dnia 22 października br., znak: SPS-023-5865/08,uprzejmie wyjaśniam, że planowany termin wejściaw życie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawiesuwalskiej specjalnej strefy ekonomicznej, dotyczącegom.in. włączenia do strefy terenów w Białymstoku,to 15 grudnia br.Stosunkowo długi okres procedowania tego rozporządzeniawynika z faktu, że po nowelizacji ustawyo specjalnych strefach ekonomicznych z dnia 30maja br., która weszła w życie 4 sierpnia, jakakolwiekzmiana granic wymaga wcześniejszego wydania16 nowych rozporządzeń Rady Ministrów,w tym 14 rozporządzeń dotyczących poszczególnychstref. Aby przyspieszyć włączenie do strefysuwalskiej terenów w Białymstoku, rozporządzeniedotyczące tej strefy jest procedowane z jednoczesnązmianą granic.Pakiet 16 rozporządzeń został rozpatrzony przezkomitet Rady Ministrów w dniu 11 września br.i zarekomendowany Radzie Ministrów pod warunkiemuwzględnienia szeregu uwag zgłoszonych przezresorty. Po uzyskaniu akceptacji projektów przezRządowe Centrum Legislacji zostaną one przekazanepod obrady Rady Ministrów, co nastąpi prawdopodobniena początku przyszłego tygodnia.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.MinisterWaldemar PawlakO d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Gospodarki- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Roberta Tyszkiewiczaw sprawie problemów, które występująw obrocie gospodarczym paletamidrewnianymi typu EUR (5872)Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzymanąinterpelacją, znak: SPS-023-5872/08, z dnia22 października 2008 r. pana posła Roberta Tyszkiewicza„w sprawie problemów, które występująw obrocie gospodarczym paletami drewnianymitypu EUR”, uprzejmie przekazuję wyjaśnienia w przedmiotowejsprawie stanowiące odpowiedź na postawionepytania.W kwestii pytania 1 chciałbym wyjaśnić, że zgodniez art. 120 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, tekstjednolity, z późn. zm.) znakiem towarowym możebyć każde oznaczenie, które można przedstawićw sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadajesię do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwaod towarów innego przedsiębiorstwa.Palety, o które pan poseł pyta, są chronione znakiemtowarowym i wszelkie prawa wynikającez tego znaku towarowego należą do uprawnionegoz tego tytułu. Wskazać należy, że zgodnie z art. 154ustawy Prawo własności przemysłowej używanieznaku towarowego polega w szczególności na:1) umieszczaniu tego znaku na towarach objętychprawem ochronnym lub ich opakowaniach, oferowaniui wprowadzaniu tych towarów do obrotu,ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celuoferowania i wprowadzania do obrotu, a także oferowaniulub świadczeniu usług pod tym znakiem;2) umieszczaniu znaku na dokumentach związanychz wprowadzaniem towarów do obrotu lub związanychze świadczeniem usług;3) posługiwaniu się nim w celu reklamy.Z powyższego wynika, że towar w postaci chociażbypalet nie może być oznaczany cudzym chronionymznakiem towarowym przez podmiot do tegonieuprawniony.Wyjaśnienia wymaga, że często produkty zawierającechy odróżniające, na podstawie których nabywcajest w stanie dokonać rozróżnienia produktówjednego producenta od towarów innego producenta.W związku z tym produkty mogą posiadaćdodatkowe cechy odróżniające. W wielu przypadkachodróżnienie produktów oznaczonych cudzymznakiem towarowym może być dla nabywcy utrudnione,co wynika z faktu, że towar taki może byćbardzo dobrze wykonaną podróbką. Niemniej jednakokoliczności te są uwzględnione w ustawiei wówczas mogą zachodzić przesłanki do ich uwzględnieniaprzez właściwe organy.
459Niekiedy cechą produktu może być to, że jego postaćlub jego część jest nowa i posiada indywidualnycharakter, nadaje temu wytworowi lub jego częściw szczególności cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę,strukturę czy ornamentację bądź teżprzez zastosowanie określonego materiału – wówczastaki produkt może być przedmiotem ochrony.W takiej sytuacji określony podmiot może posiadaćprawo z rejestracji wzoru przemysłowego.W kwestii pytania 2 chciałbym wyjaśnić, żew najbliższym czasie nie przewiduje się podejmowaniadziałań mających na celu ujednolicenie kryteriówoceny i weryfikacji palet. Należy zwrócić uwagę,że w dniu 31 sierpnia 2007 r. wszedł w życie przepis,który zmienił obowiązujący przed tą datą art.305 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej.Nowy, obowiązujący z wymienianą datą przepisw znacznej mierze umocnił pozycję posiadaczy prawodnoszących się do znaków towarowych – do którychmożna zaliczyć także m.in. posiadaczy prawochronnych na znaki towarowe służące do oznaczaniapalet.Konieczność wprowadzenia ww. rozwiązań legislacyjnychwynikła z orzeczenia Sądu Najwyższego.W dniu 24.05.2005 r. Sąd Najwyższy powziął uchwałę(sygn. akt. I KZP 13/05), w której zostało zdefiniowanepojęcie „wprowadzenia do obrotu” towaru,o którym mowa w art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej. Zgodniez wówczas podjętą uchwałą zdefiniowano, że„wprowadzeniem do obrotu” jest przekazanie przezproducenta lub importera po raz pierwszy do obrotutowarów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym.W efekcie uchwały Sądu Najwyższego wyjaśniającejkwestię w obowiązującym do 30 sierpnia2007 r. stanie prawnym karalności podlegało jedyniewprowadzenie do obrotu towarów oznaczonych podrobionymznakiem towarowym, natomiast nie byłkaralny dalszy obrót wspomnianym towarem.Powyższa uchwała Sądu Najwyższego wywołałazaniepokojenie wśród wielu posiadaczy praw ochronnychna znaki towarowe. Głównie obawy podmiotówbyły związane z osłabieniem ochrony prawnej znakutowarowego oraz brakiem egzekwowania naruszeńznaków towarowych przez organy państwowe w przypadkudalszego obrotu towarów oznaczonych podrobionymznakiem towarowym.Aby przeciwdziałać temu niekorzystnemu zjawiskuoraz w związku z uchwałą Sądu Najwyższegozaproponowano w przepisach projektu ustawy o zmianieustawy Prawo własności przemysłowej w 2006 r.,że będzie podlegał karalności również dalszy obrótm.in. towarami oznaczonymi podrobionym znakiemtowarowym, a nie tylko wprowadzenie do obrotu takiegotowaru, jak miało to miejsce na bazie obowiązującychwówczas przepisów.Ustawa o zmianie ustawy Prawo własności przemysłowejzostała uchwalona w dniu 29 czerwca 2007 r.(opublikowano w Dzienniku Ustaw z 2007 r. Nr 136,poz. 958), a przepisy art. 305 wymienionej ustawyweszły w życie w dniu 31 sierpnia 2007 r.Chciałbym wyjaśnić, że powyższe przepisy nieodnoszą się do jakości towaru jako takiej. Przepisymają zastosowanie w szczególności wówczas, gdy jedenpodmiot oznacza towar cudzym zarejestrowanymznakiem towarowym, do którego używania niejest uprawniony, niezależnie od tego, jakiej jakości(wyższej czy niższej) jest dany towar. Mając powyższena uwadze, pragnę podkreślić, że omawianeprzepisy mają charakter karny. W związku z tymo wszelkich działaniach podmiotów, które wyczerpująznamiona przestępstwa, należy powiadomićwłaściwe organa ścigania.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarcin Korolecministra gospodarkina interpelację poseł Izabeli Leszczynyw sprawie rozbieżności pomiędzy zapisamiustawy Prawo energetyczne oraz ustawamio samorządzie terytorialnym i o finansachpublicznych w zakresie konserwacjiinfrastruktury oświetleniowej na przykładziemiasta Częstochowy i gmin ościennych (5877)Odpowiadając na interpelację pani poseł IzabeliLeszczyny przesłaną przy piśmie z dnia 22 października2008 r. (znak: SPS-023-5877/08) w sprawierozbieżności pomiędzy zapisami ustawy Prawo energetycznea przepisami ustawy o samorządzie terytorialnymi ustawy o finansach publicznych w zakresiekonserwacji infrastruktury oświetleniowej,uprzejmie wyjaśniam, co następuje.Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U z 2006 r.Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) jasno wskazują, iż finansowanieoświetlenia ulic, placów i dróg publicznychznajdujących się na terenie gminy należy dozadań własnych gminy w zakresie zaopatrzeniaw energię elektryczną. Przez finansowanie oświetleniarozumie się, zgodnie z definicją legalną zawartąw art. 3 pkt 22 ww. ustawy, finansowanie kosztówenergii elektrycznej pobieranej przez punkty świetlneoraz koszty ich budowy i utrzymania. Co prawdaani ustawa Prawo energetyczne, ani słownik językapolskiego nie definiuje, ani też nie wyjaśnia, co należyrozumieć przez punkt świetlny. Jednakże pojęcieto w technice jest powszechnie znane i rozumiane,a w potocznym rozumieniu, gdy mówimy o punk-
460tach świetlnych na drogach czy placach, mówimyo latarniach. Tym samym można powiedzieć, żezgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energetycznedo gmin należy ponoszenie kosztów zużytejenergii elektrycznej przez latarnie bądź innego rodzajuurządzenia oświetlające ulice, place i drogi publiczneznajdujące się na terenie gminy, a takżekoszty ich budowy i utrzymania, czyli ich konserwacjibądź zastąpienia nowymi.Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energetycznesą zgodne z ustawą o samorządzie gminnym(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm),która reguluje ustrój, zasady działania i zadaniagminy. Szczególnie należy zwrócić uwagę na art. 7ust. 1 tej ustawy, z którego wynika, że zaspokajaniezbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnychgminy. Ustawa o samorządzie gminnym określaw sposób przykładowy katalog tych potrzeb stanowiącyw istocie zestaw zadań własnych gminy.Przepis art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy zalicza wprostm.in. sprawy zaopatrzenia w energię elektrycznąi cieplną oraz gaz do zadań własnych gminy. Nie powinnobudzić wątpliwości, że zapewnienie oświetleniaulic, placów i dróg publicznych znajdujących sięna terenie gminy jest zbiorową potrzebą wspólnoty,jaką jest gmina. Natomiast nie można tego obowiązkunałożyć na przedsiębiorstwa energetyczne, któresą spółkami prawa handlowego nastawionymi namaksymalizację zysku.Z powyższych przepisów wynika, iż to gminy zobowiązanesą do konserwacji oraz utrzymywaniaoświetlenia ulicznego. Obowiązujące przepisy nieuzależniają tego obowiązku od posiadania tytułuwłasności do urządzeń oświetlenia ulicznego. Wyrażampogląd, że gmina może realizować to zadaniezarówno poprzez majątek własny, jak i poprzez zlecanieusługi oświetleniowej przedsiębiorstwu energetycznemudysponującemu odpowiednią infrastrukturą.Należy zauważyć, iż na realizację zadań własnychgminie przysługują dochody określone w ustawiez dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednosteksamorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,poz. 1966, z późn. zm.). Pragnę również podkreślić,iż przepis art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,poz. 2104, z późn. zm.) warunkuje wydatkowaniez budżetu jednostek samorządu terytorialnego określonychkwot w stosunku do przeznaczenia ich narealizację m.in. określonych zadań własnych jednosteksamorządu terytorialnego. Takim zadaniem własnymgminy jest bez wątpienia, określony w art. 18ust 1 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne, obowiązekfinansowania oświetlenia ulicznego.Posiadanie przez przedsiębiorstwo energetyczneurządzeń oświetleniowych nie przesądza o obowiązkutego przedsiębiorstwa zapewnienia oświetleniaulicznego na potrzeby danej wspólnoty. Ponadtozgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przedsiębiorstwoenergetyczne realizujące zadanie oświetleniaulicznego nie będzie miało możliwości odzyskaniakosztów poniesionych na ten cel poprzez taryfyenergii elektrycznej zatwierdzane przez prezesaUrzędu Regulacji Energetyki. W przypadkuprzedsiębiorstw energetycznych prowadzących działalnośćgospodarczą w zakresie dystrybucji energiielektrycznej, do których majątku mogą należećurządzenia oświetleniowe (punkty świetlne), regulacjiprzez Prezesa Urzędu Regulacji Energetykipodlega wyłącznie działalność związana z dystrybucjąenergii. Przez dystrybucję, zgodnie z art. 3. pkt 5a ustawy Prawo energetyczne, rozumie się transportenergii elektrycznej sieciami dystrybucyjnymi w celujej dostarczenia do odbiorców. Przez sieci rozumiesię natomiast instalacje połączone i współpracująceze sobą, służące do przesyłania lub dystrybucji energiielektrycznej, należące do przedsiębiorstwa energetycznego.W przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetycznejest właścicielem urządzeń służących do oświetlenia,wówczas strony powinny dążyć do uporządkowaniatej sytuacji w drodze cywilnoprawnej, zgodniez interesem obu stron.Propozycja dzierżawy przez gminę od przedsiębiorstwenergetycznych słupów energetycznych wykorzystywanychdo zainstalowania sieci oświetleniaulicznego na niekorzystnych dla gminy warunkachlub brak zgody właściciela sieci i urządzeń służącychoświetleniu na świadczenie usługi oświetleniamogą być zakwestionowane przez gminę. W takimprzypadku istnieje możliwość złożenia wniosku doprezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentówo wszczęcie postępowania antymonopolowegow sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzeznarzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczneuciążliwych warunków umowy.Odnośnie do propozycji pani poseł dotyczącej komunalizacjimajątku oświetleniowego uprzejmieprzedstawiam, co następuje. Przekazanie majątkusłużącego do oświetlenia miejsc publicznych, dróg,ulic i placów na rzecz gmin poprzez podjęcie inicjatywyw zakresie komunalizacji majątku spółek z udziałemSkarbu Państwa lub innych podmiotów gospodarczychmoże nastąpić wyłącznie na ściśle określoneprzepisami prawa cele. Dodatkowo wywłaszczenietakie nastąpiłoby za słusznym odszkodowaniemodpowiadającym wartości wywłaszczonej nieruchomościlub wartości odebranego prawa, które należałobywypłacić przedsiębiorstwu energetycznemu ześrodków publicznych. Przed przeprowadzeniem komunalizacjinależałoby szczegółowo oszacować kosztyi korzyści takiej operacji dla wszystkich zainteresowanychstron.Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnieniastanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelacjępani poseł.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.MinisterWaldemar Pawlak
461O d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację posłów Piotra Tomańskiegoi Renaty Butrynw sprawie odnowienia krajowej bazy zasobowejgazu ziemnego i zwiększenia jego wydobycia(5880)W odpowiedzi na pismo z dnia 22 października2008 r. (znak: SPS-023-5880/08), przy którymprzesłana została interpelacja pani poseł RenatyButryn i pana posła Piotra Tomańskiego, przedstawiamponiższe informacje w sprawach poruszonychw interpelacji. Jednocześnie chciałbym poinformować,że część pytań zamieszczonych w interpelacjiwykracza poza zakres kompetencji ministra gospodarki,wobec tego minister gospodarki zwrócił siędo ministra środowiska z prośbą o przedstawienieinformacji zgodnie z kompetencjami. Stanowiskoprzedstawione przez ministra środowiska zostałouwzględnione w całości w opracowaniu poniższejodpowiedzi.„Czy Ministerstwo planuje skrócenie procesu odwydania koncesji poszukiwawczej do momentu wydobyciagazu? W tej chwili trwa to ok. 7 lat.”Od wielu lat w Polsce prowadzone są prace poszukiwawczo-rozpoznawczew celu odkrycia i udokumentowanianowych złóż m.in. gazu ziemnego.Działalność polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniui wydobywaniu złóż węglowodorów wymagauzyskania koncesji ministra środowiska na zasadachokreślonych przepisami ustawy z dnia 4 lutego1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r.,Nr 228, poz. 1947). Okres od wydania koncesji naposzukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorówdo ewentualnego rozpoczęcia wydobycia kopalinymoże trwać od kilku do nawet kilkunastu lat. Przedsiębiorcauzyskujący koncesję na poszukiwanie i rozpoznawaniezłóż kopalin najpierw musi odkryć złoże,aby następnie mógł je udokumentować i eksploatować.Okres wykonywania, jak i sukces prac poszukiwawczychzależy od wielu czynników, m.in. odperspektywiczności danego obszaru, ilości i rodzajuprac oraz nakładów finansowych przeznaczonychprzez przedsiębiorcę. W związku z faktem, że jest todziałalność komercyjna, to od działań koncesjobiorcyzależy to, jak szybko w przypadku odkrycia złożaudokumentuje kopalinę i wystąpi o stosowne zezwoleniana jej eksploatację. Udzielnie koncesji na wydobywaniekopaliny nie jest procesem długotrwałymoraz zbytnio uciążliwym dla przedsiębiorcy i trwaok. kilku miesięcy. Wpływ na wydłużenie okresu dorozpoczęcia eksploatacji złoża mają procedury związanez wyłonieniem przez przedsiębiorcę wykonawcybudowy kopalni. Dobrym przykładem są planybudowy kopalni ropy naftowej i gazu ziemnego LMG(Lubiatów – Międzychód – Grotów). Złoża udokumentowanoi udzielono koncesji na ich eksploatacjęw latach 2003–2004, a dopiero w sierpniu 2008 r.PGNiG SA podpisało umowę z konsorcjum firm nabudowę kopalni, która potrwa kolejne 5 lat.„Czy rozważa się możliwość wydłużenia czasutzw. eksploatacji próbnej, co umożliwiłoby nieprzerwanąeksploatację?”Zgodnie z rozporządzeniem ministra gospodarkiz dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie bezpieczeństwai higieny pracy, prowadzenia ruchu oraz specjalistycznegozabezpieczenia przeciwpożarowego w zakładachgórniczych wydobywających kopaliny otworamiwiertniczymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 109, poz.961) czas trwania próbnej eksploatacji nie możeprzekroczyć dwóch lat. Praktyka dowodzi, iż jest tookres wystarczający. Jednakże w związku z pracamilegislacyjnymi nad nową ustawą Prawo geologicznei górnicze przygotowywane będą nowe rozporządzeniawykonawcze do ww. ustawy, w których przeanalizowanezostaną obecnie obowiązujące przepisy,w tym odnośnie do próbnej eksploatacji.„Czy planuje się złagodzenie trybu opiniowaniawniosków dla koncesji poszukiwawczej?”Zgodnie z przepisami ustawo Prawo geologicznei górnicze udzielenie koncesji na działalność polegającąna poszukiwaniu i rozpoznawaniu złóż (z wyjątkiemdziałalności w granicach obszarów morskichRP) wymaga zasięgnięcia opinii (przez organ koncesyjny)właściwego wójta, burmistrza lub prezydentamiasta. Opinia ta jest wyrażana w ciągu 14 dni oddnia doręczenia projektu rozstrzygnięcia (koncesji).Analizy trybu opiniowania wniosków o udzieleniekoncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorówpokazują, że nie stanowi on przeszkodyi większego utrudnienia dla konsesjobiorców.„Czy nie należałoby, wzorem ustawy o autostradach,uprościć procedury dla prowadzenia inwestycjiliniowych i gazociągi oraz infrastrukturę technicznąwyłączyć z konieczności sporządzania miejscowychplanów zagospodarowania przestrzennegodla zmiany przeznaczenia gruntów?”Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają pracenad przygotowaniem aktu prawnego mającegouprościć procedury dotyczące przeprowadzania inwestycjiliniowych w energetyce (w tym budowy ropociągów,rurociągów dla produktów naftowychoraz gazociągów). Jednym z rozpatrywanych przezMinisterstwo Gospodarki wariantów uproszczeniaprzepisów prawnych jest wprowadzenie w ustawiez dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniuprzestrzennym nowych zasad lokalizacji inwestycjiliniowych, według których lokalizacja inwestycjiliniowych ustalana byłaby na mocy decyzji.Decyzja taka wydawana byłaby przez wojewodęi obejmowałaby odcinek trasy inwestycji liniowejprzebiegający przez województwo objęte właściwościądanego wojewody. W każdym województwie,przez które przebiegałaby inwestycja liniowa, wydawanabyłaby oddzielna decyzja lokalizacyjna dla danegoodcinka inwestycji liniowej.
462„Czy Ministerstwo przewiduje zwiększenie środkówfinansowych na poszukiwanie nowych złóżi rozbudowę podziemnych magazynów?”W dniu 29 listopada 2006 r. Rada Ministrówprzyjęła projekt Programu Operacyjnego „Infrastrukturai środowisko na lata 2007–2013”, w ramachktórego przewidywane jest wsparcie rozbudowyprzesyłowej i dystrybucyjnej sieci gazowej orazpodziemnych magazynów gazu. Projekty te będą realizowanew ramach priorytetu: Bezpieczeństwoenergetyczne, w tym dywersyfikacja źródeł energii,który został przygotowany przez Ministerstwo Gospodarki.W styczniu 2007 r. Rada Ministrów przyjęłaindykatywny wykaz dużych projektów stanowiącyzałącznik do Programu Operacyjnego „Infrastrukturai środowisko na lata 2007-2013”, opracowanyw podziale na listę projektów podstawowychoraz listę projektów rezerwowych. Komisja Europejskaw dniu 7 grudnia 2007 r. zatwierdziła ProgramOperacyjny „Infrastruktura i środowisko na lata2007–2013”.Na realizację tego programu na lata 2007–2013przewidziano łącznie ok. 35 mld euro, z czego napriorytet: Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dywersyfikacjaźródeł energii, ok. 1 mld euro. Po przeprowadzonejweryfikacji pod kątem wykonalnościi kwalifikacji do współfinansowania zmodyfikowanelisty projektów zostały opublikowane w MonitorzePolskim (M.P. Nr 30, poz. 269) w dniu 6 marca 2008 r.Wśród projektów przyjętych do realizacji w ramachProgramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowiskona lata 2007–2013” znajdują się:— budowa (ługowanie) podziemnych magazynówropy naftowej i paliw ciekłych w górotworze na tereniegminy Kosakowo,— Budowa Kawernowego Podziemnego MagazynuGazu Kosakowo,— Rozbudowa Kawernowego Podziemnego MagazynuGazu Mogilno,— Rozbudowa Podziemnego Magazynu GazuStrachocina,— Rozbudowa Podziemnego Magazynu GazuWierzchosławice.Do zakresu działań ministra środowiska jako organuadministracji geologicznej należy m.in. prowadzenieprac geologicznych o znaczeniu podstawowymdla gospodarki narodowej, zwłaszcza dla odnowieniabazy surowcowej Polski. W związku z powyższymna zamówienie ministra środowiska wykonywanesą prace (finansowane przez Narodowy FunduszOchrony Środowiska i Gospodarki Wodnej ześrodków tzw. subfunduszu geologicznego) mającem.in. na celu określenie możliwości i perspektywwystępowania złóż kopalin, w tym złóż węglowodorów,oraz rozpoznania struktur pod kątem ich przyszłegowykorzystania na podziemne magazyny gazu.Efektem końcowym są ogólnodostępne opracowaniao charakterze geologicznym. Poszukiwanie, rozpoznawaniei wydobywanie złóż kopalin (m.in. gazuziemnego) oraz bezzbiornikowe podziemne magazynowaniesubstancji jest komercyjną działalnościągospodarczą. W związku z powyższym powinna onabyć prowadzona i finansowana przez przedsiębiorcówuzyskujących koncesję.Zgodnie z informacjami Ministerstwa Środowiskailość udzielonych koncesji na poszukiwanie i rozpoznawaniezłóż ropy naftowej i gazu ziemnego naterenie całego kraju wynosi 129, z czego PolskieGórnictwo Naftowe i Gazownictwo SA posiada 68koncesji (stanowi to ok. 53% wszystkich udzielonychkoncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż ropynaftowej i gazu ziemnego).Zarząd PGNiG SA przygotował wstępny planprac poszukiwawczych na lata 2008–2017. Zakładaon stopniowe zwiększanie nakładów na prace poszukiwawczegazu ziemnego w kraju do kwoty 600 mlnzł (wobec 590 mln zł w 2008 r.). Podjęto ponadtodziałania zmierzające do rozwoju nowych technologiiposzukiwawczo-wydobywczych oraz przeznaczonododatkowe środki na zakup nowoczesnego sprzętubadawczego. Proces ten jest ukierunkowany naodkrywanie nowych obszarów złożowych, nowychzłóż w obszarach teoretycznie już rozpoznanychoraz na rozszerzenie możliwości wydobywczych z istniejącychzłóż węglowodorów. Ponadto w chwiliobecnej PGNiG SA prowadzi prace, które mają nacelu budowę następujących podziemnych magazynówgazu:— Podziemny Magazyn Gazu Bonikowo – planowanezakończenie inwestycji 2011/2012 r.,— Podziemny Magazyn Gazu Kosakowo – planowanezakończenie inwestycji 2012 r..— Podziemny Magazyn Gazu Daszewo – planowanezakończenie inwestycji 2010/2012 r.Biorąc pod uwagę ww. plany mające na celu rozbudowęistniejących podziemnych magazynów gazubądź budowę nowo projektowanych podziemnychmagazynów gazu, do 2012 r. planowane jest zwiększeniepojemności magazynowych z obecnych 1,66mld m 3 do 2,84 mld m 3 .Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakministra gospodarkina interpelację posła Jacka Pilchaw sprawie zbadania ewentualnego szkodliwegowpływu na zdrowie artykułów handlowych– w szczególności konfekcji odzieżowejoraz zabawek dla dzieci – sprowadzanychw ramach wymiany gospodarczejz Chińską Republiką Ludową (5883)W nawiązaniu do interpelacji pana posła JackaPilcha w sprawie zbadania ewentualnego szkodliwegowpływu na zdrowie artykułów handlowych,
463w szczególności konfekcji odzieżowej oraz zabawekdla dzieci, sprowadzanych w ramach wymiany gospodarczejz Chińską Republiką Ludową, z dnia 20października 2008 r. (sygn. SPS-023-5883/08),uprzejmie informuję, że kwestie nadzoru rynku polskiegow tym zakresie leżą w gestii prezesa UrzęduOchrony Konkurencji i Konsumentów.W świetle informacji, jakie uzyskałem z UOKiK,polski rynek produktów włókienniczych jest stalemonitorowany przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów i podległą mu InspekcjęHandlową.Wymagania dotyczące jakości produktów włókienniczychzawarte są w rozporządzeniu Rady Ministrówz dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwai znakowania produktów włókienniczych(Dz. U. Nr 81, poz. 743, z późn. zm.), wydanym napodstawie ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnymbezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229,poz. 2275, z późn. zm.). Rozporządzenie to stanowitranspozycję dyrektywy Komisji 96/74/WE z dnia16 grudnia 1996 r. w sprawie nazewnictwa produktówwłókienniczych (Dz. Urz. WE L 032 z dnia 3 lutego1997 r.), dyrektywy Komisji 97/37/WE z dnia19 czerwca 1997 r. w sprawie dostosowania do postęputechnicznego załączników nr 1 i nr 2 do dyrektywy96/74 (Dz. Urz. WE L 169 z dnia 27 czerwca 1997 r.),dyrektywy Komisji 96/73 z dnia 16 grudnia 1996 r.w sprawie szczegółowych metod ilościowej analizydwuskładnikowych mieszanek włókien tekstylnych(Dz. Urz. WE L 032 z dnia 3 lutego 1997 r.) oraz dyrektywyKomisji 73/44 z dnia 26 lutego 1973 r.w sprawie metod ilościowej analizy trójskładnikowychmieszanek włókien tekstylnych (Dz. Urz. WEL 083 z dnia 30 marca 1973 r.). Rozporządzenieokreśla także obowiązki przedsiębiorców w zakresieinformowania konsumentów o składzie surowcowymoraz sposobie konserwacji produktu włókienniczego.W ramach stałego monitorowania polskiego rynkuproduktów włókienniczych przez prezesa UrzęduOchrony Konkurencji i Konsumentów i podległą muInspekcję Handlową raz na kwartał prowadzone sąprzez Inspekcję Handlową okresowe, ogólnokrajowekontrole produktów włókienniczych pochodzącychzarówno z importu, obrotu wewnątrzunijnego, jaki produkcji krajowej. Celem tych kontroli jest dokonanieoceny bezpieczeństwa, jakości i prawidłowościoznakowania produktów włókienniczych.Poniżej przedstawiam informację uzyskanąz UOKiK na temat kontroli dotyczących produktówwłókienniczych, prowadzonych w latach 2006–2008.W 2006 r. kontroli poddano:— 949 partii produktów konfekcyjnych dla dorosłych,w tym 609 partii produktów krajowych, 299partii produktów pochodzących z importu (Chiny,Indie, Tunezja, Turcja) oraz 41 partii w ramach obrotuwewnętrznego;— 991 partii produktów bielizny osobistej i stołowejoraz ręczników, w tym 671 partii produktówkrajowych, 260 partii produktów pochodzącychz importu (Chiny, Indie, Wietnam, Pakistan i Turcja)oraz 60 partii produktów w ramach obrotu wewnętrznego;— 659 partii produktów bielizny pościelowej,w tym 593 partie produkcji krajowej, 52 partie produktówpochodzących z importu (Chiny, Indie, Turcjai Bangladesz) oraz 14 partii w ramach obrotu wewnętrznego.Najczęściej Inspekcja Handlowa kwestionowałaskład surowcowy oraz sposób oznakowania produktówwłókienniczych. Należy podkreślić, że w tokukontroli w 2006 r. stwierdzone nieprawidłowościw większości dotyczyły produktów włókienniczychimportowanych z Dalekiego Wschodu.W 2007 r. kontrolą objęto następujące grupy produktów:— 1513 partii wyrobów pończoszniczych (pończochy,rajstopy, rajtuzy, skarpetki), z czego 1263partie pochodziły z Polski, 132 – z importu, a 118 –z obrotu wewnątrzwspólnotowego (z wyłączeniemPolski). Należy zaznaczyć, że z uwagi na brak obowiązkupodawania kraju pochodzenia często niemożliwebyło ustalenie pochodzenia produktu,— 288 partii ręczników,— 272 partie bielizny osobistej,— 268 partii wyrobów metrażowych,— wyroby konfekcyjne dla dorosłych,— 1020 partii wyrobów konfekcyjnych przeznaczonychdla dzieci, z czego 578 partii stanowiły wyrobyprodukcji krajowej, 441 – wyroby z importu(Chiny, Turcja, Tajlandia, Tunezja), a jedna partiapochodziła z obrotu wewnątrzwspólnotowego (z wyłączeniemPolski).Obok badań poziomu zawartości wolnego lubuwalniającego się formaldehydu oraz amin po razpierwszy w 2007 r. przeprowadzono również badaniazawartości lotnych związków organicznych(BTEX), tj. benzenu, toluenu, etylobenzenu i ksylenuw produktach włókienniczych wyposażeniawnętrz (w II kwartale 2007 r.) oraz badano obecnośćniklu w akcesoriach i dodatkach do produktów włókienniczych(w III kwartale 2007 r.).W wyniku badań laboratoryjnych oraz organoleptycznychstwierdzono, że w przypadku 36 partiiproduktów istnieje prawdopodobieństwo niespełnianiawymagań bezpieczeństwa. Przekroczoną zawartośćwolnego lub uwalniającego się formaldehydustwierdzono tylko w jednej partii tkaniny podszewkowejoraz czterech partiach produktów dla dzieci.Trzy partie wyrobów konfekcyjnych dla dorosłychnie spełniały wymagań bezpieczeństwa w zakresieamin i niklu. Inspekcja Handlowa zakwestionowałarównież 23 partie produktów dla dzieci z uwagi nazastosowanie sznurków przy kapturze w ubrankachdla dzieci do lat 7, co jest niezgodne z wymaganiaminormy PN-EN 14682: 2006, oraz 5 partii wyrobówpończoszniczych, z uwagi na dołączone w sposób nietrwałyozdoby, które po odłączeniu mogły zostać połknięteprzez dziecko. Należy podkreślić, że w 2007 r.
464nie został zakwestionowany pod względem bezpieczeństwa,tj. przekroczenia przynajmniej jednej substancjiwymienionej w rozporządzeniu lub przekroczeniadopuszczalnego poziomu stężeń substancjiokreślonych w tym rozporządzeniu, żaden produktkonfekcyjny dla dzieci, który wyprodukowany zostałw Chinach.W I kwartale 2008 r. Inspekcja Handlowa poddałakontroli bezpieczeństwo, prawidłowość oznakowaniai jakość produktów włókienniczych stosowanychw gospodarstwach domowych. Ogółem zbadano1106 partii produktów, z czego 61,6% stanowiływyroby produkcji krajowej, 29,7% – z importu,a 8,7% – wyroby pochodzące z obrotu wewnątrzunijnego(z wyłączeniem Polski). Kontrolą objęto:— 373 partie bielizny pościelowej,— 286 partii ręczników,— 161 partii ścierek, bieżników, obrusów,— 240 partii narzut, koców, pledów,— 10 partii wykładzin, dywanów, dywaników,— 36 partii wyrobów metrażowych.Wyniki przeprowadzonych kontroli wykazują, iżwięcej nieprawidłowości stwierdzono w przypadkuwyrobów pochodzących z importu i obrotu wewnątrzunijnego– Inspekcja Handlowa zakwestionowałaco trzecią partię tych wyrobów, podczas gdyjedynie co piąta partia wyrobów produkcji krajowejnie spełniała wymagań bezpieczeństwa. Badania laboratoryjnena zawartość wolnego lub uwalniającegosię formaldehydu i amin oraz obecność ołowiu,kadmu oraz lotnych związków organicznych (BTEX)wykazały, że wszystkie partie produktów spełniająwymagania bezpieczeństwa. W zakresie oznakowaniazakwestionowano 21,6% partii, przede wszystkimze względu na brak nazwy wyrobu lub danychprzedsiębiorcy wprowadzającego produkty na rynek.W następstwie badań organoleptycznychstwierdzono niezgodność deklarowanych wymiaróworaz pojedyncze przypadki niestarannego wykończeniai błędów dzianin lub tkanin, które mogąwpływać na wygląd zewnętrzny wyrobów, jak równieżobniżają ich wartość użytkową. Ponadtostwierdzono nieprawidłowości dotyczące deklarowanegoskładu oraz deklarowanych wskaźnikówużytkowych.Z kolei w II kwartale 2008 r. Inspekcja Handlowaprzeprowadziła kontrolę wyrobów pończoszniczych.Ogółem zbadano 917 partii powyższych wyrobów,z czego 8,08% pochodziło z produkcji krajowej, 13,6%– z importu, a 5,6% – z obrotu wewnątrzunijnego(z wyłączeniem Polski). W toku kontroli częściejkwestionowano wyroby z importu. Większość stwierdzonychprzez Inspekcję Handlową nieprawidłowościdotyczyła niezgodności rzeczywistego składu surowcowegoz deklarowanym oraz sposobu oznakowania.Należy natomiast podkreślić, iż wszystkiepartie produktów badanych laboratoryjnie spełniaływymagania bezpieczeństwa w zakresie zawartościwolnego lub uwalniającego się formaldehydu orazamin.Gdy z ustaleń kontroli wynika znaczne prawdopodobieństwo,że produkt nie spełnia ogólnych wymagańdotyczących bezpieczeństwa, prezes UrzęduOchrony Konkurencji i Konsumentów wszczyna i prowadzipostępowanie administracyjne, którego celemjest wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przezniebezpieczny produkt. Dysponuje on szeregiemuprawnień, które mają na celu ochronę zdrowia czyżycia konsumentów. W przypadku produktów, którenie zostały wprowadzone na rynek, może to być nakazwyeliminowania zagrożeń stwarzanych przezprodukt, a w przypadku produktów już obecnych narynku – m.in. wyeliminowanie zagrożeń stwarzanychprzez produkt lub natychmiastowe wycofanieproduktu z rynku.W przypadku stwierdzenia, że produkt możestwarzać zagrożenie dla określonych kategorii konsumentów,np. dzieci, organ nadzoru może nakazaćostrzeżenie konsumentów lub powiadomienie opiniipublicznej o zagrożeniu. Niezależnie od tych rozwiązańistnieją systemy powiadomień konsumentówo produktach niebezpiecznych zarówno na szczeblukrajowym, jak i unijnym. W Polsce jest to rejestrproduktów niebezpiecznych, a na szczeblu unijnymsystem RAPEX, który jest wykorzystywany przezorgany nadzoru w państwach członkowskich UE,w tym także i w Polsce, służący do wymiany informacjio niebezpiecznych produktach konsumenckich,w tym także produktach włókienniczych.Należy podkreślić, że większość przedsiębiorców(producentów i dystrybutorów) w toku postępowaniaprzekazuje dowody podjętych działań polegającychm. in. na wycofaniu produktu z rynku, zniszczeniugo lub poinformowaniu konsumentów o zagrożeniu,jakie on może stwarzać. W przypadku niepodjęciadobrowolnych działań ze strony przedsiębiorcówprezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentóww drodze decyzji może nałożyć na przedsiębiorcę,stosowne do zagrożenia, obowiązki określonew art. 24 ustawy o ogólnym bezpieczeństwieproduktów. Decyzja taka, zgodnie z art. 25 ustawyo ogólnym bezpieczeństwie produktów, stanowi podstawęwpisu do rejestru produktów niebezpiecznych.Rejestr dostępny jest na stronie internetowej urzędu,tak więc konsumenci mają bezpośredni i łatwydostęp do informacji o produktach niebezpiecznych,w tym o produktach włókienniczych. Ponadto zanaruszenie obowiązków określonych w ustawieprezes UOKiK może nałożyć na przedsiębiorcę karędo 100 000 zł.W 2007 r. prezes Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów zakończył dziewięć postępowańprowadzonych w sprawie ogólnego bezpieczeństwaproduktów włókienniczych. Postępowania te dotyczyłytakich produktów, jak: skarpetki dziecięce,bluzy dziecięce, kurtki dziecięce, podszewka i koszulkamęska. Nieprawidłowości w tych produktachpolegały m.in. na przekroczeniu dopuszczalnej zawartościformaldehydu, zastosowaniu sznurkówprzy kapturze, a także zbyt małych elementów
465ozdobnych słabo przymocowanych do tkaniny. Efektemtych postępowań było wyeliminowanie z rynkuproduktów stwarzających zagrożenie dla konsumentów,poprzez zniszczenie ich lub zastosowanie w nichbezpiecznych rozwiązań (w przypadku sznurkówprzy kapturze i małych elementów słabo przymocowanychdo tkaniny).W 2008 r. prezes Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów prowadził postępowania dotyczącetakich produktów, jak: spodnie, sukienki, bluzyz kapturem i kurtki. W produktach tych wykrytoprzekroczoną dopuszczalną wartość amin, uwalniającysię nikiel w dodatkach do produktów, a takżestwierdzono zastosowanie sznurków ściągającychprzy kapturze dziecięcym.Wyniki prowadzonych przez Inspekcję Handlowąkontroli wyrobów włókienniczych nie dają podstawdo stwierdzenia, że znaczna większość produktówdalekowschodnich jest niezgodna z wymaganiamiw zakresie niebezpiecznych substancji chemicznych.W opinii UOKiK konsekwentne i systematyczneegzekwowanie od przedsiębiorców przepisów dotyczącychbezpieczeństwa i znakowania produktówwpływa na zapewnienie odpowiedniego poziomuochrony konsumentów w Polsce oraz pozostałychpaństwach członkowskich UE, a wyniki dotychczasowychkontroli nie wskazują na potrzebę zwiększeniaich liczby. Niemniej jednak intensywne kontroleproduktów włókienniczych będą kontynuowane takżew 2009 r. oraz w latach następnych. Podczas tychkontroli Inspekcja Handlowa będzie zwracać nadalszczególną uwagę na produkty włókiennicze importowanez Dalekiego Wschodu.W odniesieniu do zabawek funkcjonują w polskimsystemie prawnym następujące akty prawne:1) rozporządzenie ministra gospodarki, pracyi polityki społecznej z dnia 14 listopada 2003 r.w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek (Dz. U.Nr 210, poz. 2045, z późn. zmianami) określającem.in. zasadnicze wymagania dotyczące projektowaniai wytwarzania zabawek, procedurę oceny zgodnościoraz sposób oznakowania zabawek (znak CE),2) dyrektywa Rady z dnia 3 maja 1988 r. w sprawiezbliżania ustawodawstw państw członkowskichdotyczących bezpieczeństwa zabawek (88/378/EWG).System kontroli wyrobów wdrożono do polskiegoporządku prawnego ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r.o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204,poz. 2087, z późn. zm.). System ten tworzą przepisyokreślające zasadnicze i szczegółowe wymagania dotyczącewyrobów, a także przepisy oraz normy określającedziałanie podmiotów uczestniczących w procesiezgodności, czyli producentów, importerów, jednostekcertyfikujących, kontrolujących oraz laboratoriów.System kontroli wyrobów, w tym zabawek,tworzą prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,a także organy wyspecjalizowane, którymisą m.in. inspektorzy Inspekcji Handlowej prowadzącypostępowania w zakresie wprowadzonych doobrotu lub oddanych do użytku wyrobów niezgodnychz zasadniczymi lub innymi wymaganiami.Prezes UOKiK jest organem monitorującym funkcjonowaniesystemu kontroli wyrobów, opiniującymokresowe plany kontroli oraz gromadzącym informacjedotyczące wyników kontroli i prowadzonychpostępowań. Przedmiotem kontroli może być wyrób,prawidłowość oznakowania wyrobu oraz dokumentacjatechniczna wyrobu.System nadzoru rynku uzupełniają organy celnezobowiązane do aktywnego udziału w kontroli towarówprzywożonych z państw trzecich w zakresiebezpieczeństwa produktów oraz spełniania przeznie zasadniczych wymagań. Tryb postępowania organucelnego w zakresie egzekwowania tych obowiązkówzostał szczegółowo uregulowany w przepisachrozporządzenia Rady 339/93/WE z dnia 8 lutego1993 r. w sprawie kontroli zgodności z przepisamiw sprawie bezpieczeństwa produktów przywożonychz państw trzecich (Dz. Urz. UE L 93.40.1) orazw rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia2004 r. w sprawie działań podejmowanych w związkuz zatrzymaniem wyrobów, co do których istniejąuzasadnione okoliczności wskazujące, że nie spełniająone zasadniczych wymagań (Dz. U. Nr 87,poz. 813). O działaniach podjętych w odniesieniu dozatrzymanych wyrobów organy celne informują prezesaUOKiK.Jednocześnie jednym z elementów systemu nadzorurynku, w którym główną rolę pełni prezesUOKiK, jest przekazywanie Komisji Europejskiej(KE) notyfikacji dotyczących wyrobów, co do którychwydano decyzje wycofania bądź ograniczenialub zakazu dalszego przekazywania wyrobu. PrezesUOKiK, po otrzymaniu od organu wyspecjalizowanegoostatecznej decyzji administracyjnej dotyczącejograniczenia lub zakazania wprowadzania wyrobudo obrotu, lub jego użytkowania, a także nakazującejwycofanie takiego wyrobu z obrotu, informujeKE (Dyrekcja Generalna ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu)oraz pozostałe państwa członkowskie o zastosowanychśrodkach. Notyfikacje sporządzonew języku angielskim na specjalnych formularzachwraz z pełną dokumentacją kontrolną (np. zdjęciemwyrobu, sprawozdaniami z badań) przesyłane są, napodstawie art. 44 ustawy o systemie oceny zgodności,za pośrednictwem Stałego PrzedstawicielstwaRP przy UE.W 2007 r. Inspekcja Handlowa przeprowadziła4599 kontroli spełniania przez zabawki zasadniczychlub innych wymagań – stanowi to 22% wszystkichkontroli przeprowadzonych na podstawie ustawyo systemie oceny zgodności oraz 31% wszystkichwyrobów skontrolowanych na podstawie ustawy o systemieoceny zgodności. W tym wydano 135 decyzjinakazujących wycofanie, a w 935 przypadkach podmiotypodjęły dobrowolne działania naprawczew celu usunięcia wykrytych niezgodności. Zlecono546 badań laboratoryjnych – 299 zakończyło się wynikiemnegatywnym, skierowano 232 zawiadomieniado organów ścigania o naruszeniu ustawy o sys-
466temie oceny zgodności. Skontrolowano 869 podmiotówprodukujących, importujących lub dystrybuującychzabawki na terenie całego kraju. Głównie kwestionowanobrak spełniania wymogów norm zharmonizowanych(np. występowanie zbyt małych częściw zabawkach dla dzieci poniżej 3. roku życia,grożących uduszeniem lub udławieniem się), brakoznakowania CE, deklaracji zgodności itp.Prezes UOKiK poinformował Komisję Europejskąo 13 decyzjach wydanych w odniesieniu do zabawekniespełniających wymagań, w tym 7 pochodzeniachińskiego (m.in.: pistolet na kulki, autka,„skoczki”, samolot z muzyką, pacynka).Ponadto prezes UOKiK na podstawie art. 39 ust. 2pkt 3 ustawy o systemie oceny zgodności przekazałInspekcji Handlowej informacje na temat 6 zabawek,co do których istniało podejrzenie, że nie spełniają zasadniczychwymagań. Informacje pochodziły od konsumentów,a także organizacji pozarządowych. Sygnałyte wskazują jednoznacznie na rosnącą świadomośćuczestników rynku co do możliwości przeciwdziałanianegatywnym zjawiskom rynkowym.Na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o systemieoceny zgodności prezes UOKiK może zlecić właściwymorganom wyspecjalizowanym przeprowadzeniekontroli spełniania przez wyroby zasadniczychwymagań. Wnioski o przeprowadzenie kontroli kierowanebyły w przypadkach uzyskania przez UOKiKod przedsiębiorców lub konsumentów informacjiwskazujących na duże prawdopodobieństwo niespełnianiaprzez wyroby zasadniczych lub innych wymagań.W 2007 r. prezes UOKiK wnioskował o przeprowadzenie4 kontroli zabawek.Inspekcja Handlowa rokrocznie obejmuje kontroląponad 800 podmiotów i 4 tys. różnego rodzaju zabawek.W okresie I–III kwartał bieżącego roku kontroląobjęto 3610 zabawek w 674 placówkach handlowych,w zakresie sprawdzania zgodności zabawekz zasadniczymi i innymi wymaganiami Zakwestionowanoz uwagi na różnego rodzaju nieprawidłowości1076 zabawek. Kontrole te przeprowadzane byłyna terenie całego kraju. Efektem podejmowanychdziałań kontrolnych były wnioski kierowane przezwojewódzkich inspektorów Inspekcji Handlowej dogłównego Inspektoratu Inspekcji Handlowej o wszczęciepostępowania administracyjnego, którychw okresie od stycznia do końca października br.wpłynęło 190, w tym do tej pory wydano 7 decyzjinakazujących wycofanie zabawek z obrotu. Najczęściejwśród kontrolowanych zabawek kwestionowanonastępujące nieprawidłowości:— zbyt wysoki poziom ciśnienia akustycznegowytwarzanego przez zabawkę,— odłączenie gumowych przyssawek spełniającychrolę powierzchni uderzeniowej,— odłączenie się od zabawki elementu mieszczącegosię całkowicie w cylindrze do badania małychczęści,— zawyżoną długość linki, która może tworzyćzaciągające się pętle wokół szyi dziecka,— zaniżoną grubość folii opakowania,— obecność ostrych krawędzi i zadziorów,— zawyżoną migrację chromu i ołowiu,— przekroczoną maksymalną energię kinetycznąwystrzeliwanych pocisków,— przekroczone dopuszczalne rozszerzenie wymiarówzabawki po zanurzeniu w wodzie na 72 godziny,— zaniżoną długość strzałek z przyssawką,— obecność ftalanów.Prezes UOKiK notyfikował do KE 13 zabawek,w tym 11 pochodzenia chińskiego. Ponadto prezesUOKiK na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 3 ustawyo systemie oceny zgodności przekazał InspekcjiHandlowej informacje na temat 4 zabawek, któremogły nie spełniać zasadniczych lub innych wymagań.Jednocześnie prezes UOKiK wnioskował napodstawie art. 40 ust. 1 ustawy o systemie ocenyzgodności o przeprowadzenie 3 kontroli zabawekstwarzających potencjalne zagrożenie.Należy podkreślić, że Inspekcja Handlowa przywyborze wyrobów do kontroli nie kieruje się jedyniekryterium kraju pochodzenia wyrobu. Czasamiustalenie kraju wytworzenia wyrobu jest niemożliwe.Przy zapewnianiu bezpieczeństwa tak wrażliwejgrupy konsumentów, jakimi są dzieci, najważniejsząkwestią jest spełnianie przez zabawki wymagańokreślonych w odpowiednich przepisach. Dlategopodane statystyki odnoszą się do zabawek niezgodnychz zasadniczymi lub innymi wymaganiamiokreślonymi w rozporządzeniu ministra gospodarki,pracy i polityki społecznej z dnia 14 listopada 2003 r.w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek,a nie tylko wyrobów pochodzenia chińskiego. W chwiliobecnej KE przygląda się problemowi ustalaniaposzczególnych podmiotów w kanale dystrybucyjnymwyrobu, ze szczególnym uwzględnieniem wyrobówchińskich.Podsumowując, w oparciu o informacje UOKiK,należy stwierdzić, że wyniki prowadzonych przez InspekcjęHandlową kontroli wyrobów włókienniczychnie dają podstaw do stwierdzenia, że znaczna większośćproduktów dalekowschodnich jest niezgodnaz wymaganiami w zakresie niebezpiecznych substancjichemicznych. Natomiast intensywne kontrole produktówwłókienniczych będą nadal kontynuowane,a podczas tych kontroli Inspekcja Handlowa będziezwracać nadal szczególną uwagę na produkty włókienniczeimportowane z Dalekiego Wschodu. W odniesieniudo zabawek należy podkreślić, iż zgodniez informacjami UOKiK rynek ten jest także ściślemonitorowany, o czym świadczy skala i zakres prowadzonychkontroli. Na uwagę zasługuje także faktpodjęcia działań przez Komisję Europejską zmierzającychdo ustalania poszczególnych podmiotów w kanaledystrybucyjnym wyrobu, ze szczególnymuwzględnieniem wyrobów chińskich.Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,iż Ministerstwo Gospodarki, mając na uwadze bezpieczeństwokonsumentów, zorganizowało w dniu
46720 października 2008 r. spotkanie poświęcone omówieniuproblemów z importem i wprowadzaniem doobrotu m.in. w Polsce towarów niebezpiecznych importowanychz Chin. W ww. spotkaniu uczestniczyliprzedstawiciele: Ministerstwa Rolnictwa i RozwojuWsi, Ministerstwa Finansów, Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów, Głównego InspektoratuSanitarnego, Głównego Inspektoratu InspekcjiHandlowej, Głównego Inspektoratu Jakości HandlowejArtykułów Rolno-Spożywczych, GłównegoInspektoratu Weterynarii, Głównego Urzędu NadzoruBudowlanego oraz Głównego InspektoratuPracy Państwowej Inspekcji Pracy.Celem tego spotkania było omówienie niepokojącychsygnałów, pojawiających się w ostatnim okresiew mediach światowych, europejskich oraz polskich,dotyczących coraz częstszych przypadków importui wprowadzania do obrotu towarów niebezpiecznychdla zdrowia pochodzących z Chin. Ww. spotkaniedowiodło, iż jest szereg instytucji w Polsce, które podejmujądziałania kontrolne i nadzorcze mające nacelu maksymalne zmniejszenie ryzyka umieszczaniana rynku polskim towarów niebezpiecznych dlazdrowia konsumentów. Ustalono także, iż zostanąpodjęte działania zmierzające do ściślejszej wzajemnejwspółpracy wszystkich instytucji kontrolnychw Polsce w celu dalszego zwiększenia efektywnościprowadzonych działań kontrolnych. Prace w tym zakresiesą kontynuowane.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlaksekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Artura Duninaw sprawie umieszczenia gminy Ozorkóww planach metropolii łódzkiej (5886)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 23 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5886/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> pana Artura Dunina w sprawie umieszczeniagminy Ozorków w planach metropolii łódzkiejuprzejmie przedstawiam następujące informacje.Na wstępie pragnę poinformować, że w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji całyczas trwają prace nad projektem ustawy o politycemiejskiej i współpracy jednostek samorządu terytorialnegow tym zakresie oraz o zmianie niektórychinnych ustaw, odbywają się uzgodnienia międzyresortowei konsultacje ze stroną samorządową.W związku z powyższym umieszczony na stroniepodmiotowej Biuletynu Informacji PublicznejMSWiA projekt ustawy nie jest ostateczną wersjąrządowego dokumentu.Przepisy ww. projektu ustawy ukierunkowane sąna tworzenie mechanizmów pozwalających na utrzymanierównowagi w rozwoju sieci miejskiej – poprzezwzmocnienie strategicznej roli obszarów metropolitalnychi jednoczesną poprawę atrakcyjnościmałych i średnich miast oraz gmin wiejskich. Głównymcelem ustawodawcy jest wytyczenie kierunkówi określenie celów polityki miejskiej państwa orazstworzenie ram prawnych dla poszerzenia możliwościwspółpracy jednostek samorządu terytorialnegow aglomeracjach miejskich i ich bezpośrednim otoczeniu,tak aby służyły one lepszemu zaspokojeniupotrzeb wspólnot samorządowych, i zapewnieniestabilnej podstawy zrównoważonego rozwoju miastoraz otaczających je terenów zurbanizowanych i obszarówwiejskich.Projektowana ustawa określa cele i sposób prowadzeniapolityki miejskiej państwa, ustanawia zespółmiejski jako nową prawno-ustrojową formęwspółpracy miast z sąsiadującymi gminami, a takżereguluje zasady tworzenia obszarów metropolitalnychoraz organizację i zasady działania zespołówmetropolitalnych. Zawiera ponadto przepisy wprowadzające,przewidujące zmiany innych obowiązującychregulacji ustawowych.Jednocześnie pragnę wskazać, że zgodnie z projektemustawy Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia,tworzyć obszary metropolitalne z łącznąliczbą mieszkańców nie mniejszą niż 500 tys.,przy gęstości zaludnienia na tym obszarze nie mniejszejniż 200 mieszkańców na 1 km², jeżeli obszar tenspełnia warunki określone w ustawie dla obszarumetropolitalnego. O utworzenie obszaru metropolitalnegomoże wystąpić gmina lub gminy z łącznąliczbą mieszkańców nie mniejszą niż 500 tys., zgłoszeniepowyższego wniosku wymaga uchwały radygminy. Zainicjowana w ten sposób procedura przewidujew dalszej kolejności zlecenie przez ministrawłaściwego do spraw administracji publicznej conajmniej dwóm niezależnym zespołom ekspertówprzeprowadzenie analiz dotyczących możliwościutworzenia obszaru metropolitalnego i wskazaniajego granic. Opracowana przez ministra właściwegodo spraw administracji publicznej, na podstawieprzeprowadzonych analiz, propozycja wyznaczeniagranic obszaru metropolitalnego podlega zaopiniowaniuprzez organy stanowiące zainteresowanychjednostek samorządu terytorialnego. Po zapoznaniusię z ich opiniami minister właściwy do spraw administracjipublicznej wydaje postanowienie o planowanychgranicach obszaru metropolitalnego lub występujez nową propozycją ich przebiegu. Postanowienieministra może zostać zaskarżone przez organystanowiące jednostek samorządu terytorialnegodo sądu administracyjnego z powodu niezgodności
468z prawem w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Henryka Milcarzaw sprawie wpływu na polski sektor cementowyw okresie 2013–2020 wspólnotowego systemuhandlu uprawnieniamido emisji dwutlenku węgla (5888)Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma:SPS-023-5888/08 z dnia 23 października 2008 r.,zawierającego interpelację posła Henryka Milcarzaw sprawie wpływu na polski sektor cementowyw okresie 2013–2020 wspólnotowego systemu handluuprawnieniami do emisji dwutlenku węgla,przedkładam odpowiedź ministra środowiska na zadanew interpelacji pytanie: Jak rząd polski zamierzazapobiec destrukcyjnemu na polski przemysł cementowywpływowi projektowanych zmian dyrektywyEU ETS?Polska popiera unijne cele przeciwdziałaniazmianom klimatycznym, jednakże – zgodnie z konkluzjamiRady z marca 2007 r. – oczekujemy, że będziesię to odbywać przy zachowaniu zasady sprawiedliwościi solidarności oznaczającej w tym przypadkuzrównoważony, proporcjonalny i uwzględniającyrzeczywiste uwarunkowania podział obciążeńpomiędzy poszczególne kraje i sektory gospodarki.Sposób realizacji ambitnych celów redukcyjnych powinienzapewnić także konkurencyjność gospodarkipaństw członkowskich.Przyjęcie tych celów na szczycie europejskim odbyłosię za aprobatą prezydenta RP i rządu. Osiągnięciecelów 3 x 20% wymaga podjęcia szeregudziałań, które zostały określone przez Komisję Europejskąw styczniu 2008 r. w tzw. pakiecie energetyczno-klimatycznym,czyli zestawie instrumentówprawnych.Polska bierze aktywny udział w negocjacjach nakażdym szczeblu, uważając, że zgodnie z konkluzjamiRady Europejskiej pakiet energetyczno-klimatycznypowinien uwzględniać okoliczności krajoweoraz osiągnięcia w realizacji zobowiązań protokołuz Kioto. Intencją Polski jest wynegocjowanie sprawiedliwego,zgodnego z dotychczasowymi decyzjamirozdziału zobowiązań na poszczególne kraje. Polskastoi na stanowisku szczególnego traktowania przemysłuenergochłonnego narażonego na carbon leakage,w tym również m.in. przemysłu cementowego.We wrześniu br. firma Ernst & Young na zlecenieUKIE dokonała syntezy wszystkich wykonanychekspertyz, zarówno zlecanych przez MinisterstwoŚrodowiska, Ministerstwo Gospodarki, MinisterstwoFinansów i UKIE, organizacje finansowe:Deutsche Bank, Fortis Bank, Carbon Point i stowarzyszeniabranżowe. Powołując się na badaniaEnergSys, E&Y stwierdza m.in., że na skutek wprowadzeniarozwiązań pakietu energetyczno-klimatycznegoPolska poniesie bardzo duże koszty bezpośredniei pośrednie. W przygotowanej syntezie firmazwraca uwagę w szczególności na niebezpieczeństwo,iż:— koszty bezpośrednie dla sektora energetycznegowyniosą ok. 2 mld zł w 2015 r. (1,3% PKB* ) )i będą rosły do poziomu 8 mld zł w 2020 r. (4% PKB)i 15 mld zł w 2030 r. (4,8% PKB),— ceny energii oferowane przez producentówwzrosną o 60% w stosunku do scenariusza bazowego(bez polityki klimatycznej),— wielkość produkcji sektorów energochłonnychbędzie niższa o 8–24% niż w scenariuszu bazowym,— w przypadku gospodarstw domowych skutkiobejmą wolniejszy wzrost dochodów rozporządzalnych(o ok. 11%) oraz zwiększenie do ok. 14% udziałuwydatków na energię w łącznej strukturze wydatków,— koszty pośrednie dla całej gospodarki spowodująobniżenie poziomu PKB o 154 mld zł w 2020 r.i 503 mld zł w 2030 r. (odpowiednio 8 i 15% w stosunkudo scenariusza bazowego) oraz spowolnienieśredniorocznej dynamiki wzrostu gospodarczegow okresie 2010–2030 o 0,5%.Na podstawie analizy badań można stwierdzić,że zgoda Polski na wprowadzenie rozwiązań zawartychw pakiecie energetyczno-klimatycznym wedługprojektu Komisji Europejskiej może z dużym prawdopodobieństwemwywołać poważne negatywnekonsekwencje makroekonomiczne i społeczne.Kluczową rolę dla przyszłości gospodarki będąmiały ceny uprawnień do emisji CO 2, które przełożąsię na wzrost cen energii. W szacunkach KomisjiEuropejskiej cena uprawnienia w 2020 r. nie powinnaprzekraczać 40 euro, tymczasem wielu analitykówwskazuje na możliwość osiągnięcia przezuprawnienia znacznie wyższych cen.Na podstawie przeprowadzonej analizy wyznaczonorównież koszty dodatkowych inwestycji, jakiemusiałby ponieść sektor energetyczny w przypadkuwprowadzenia pakietu energetyczno-klimatycznego.W latach 2006–2030 na inwestycje należałobyprzeznaczyć ok. 294 mld zł w porównaniu ze 169*) Należy zaznaczyć, że koszty te nie oznaczają utraty PKB,lecz jedynie realokację kapitału do sektora energetycznegow stosunku do scenariusza bez polityki klimatycznej.
469mld zł w scenariuszu odniesienia (tzn. bez politykiklimatycznej). Jeśli w badanym okresie wprowadzonoby program poprawy efektywności energetycznej,to nakłady inwestycyjne w tym okresie musiałybywynieść odpowiednio 248 mld zł wobec 131 mld zł.We wrześniu br. została również wykonana analizaprzez The Boston Consulting Group pt. Assessmentof the impact of the 2013–2020 ETS proposalon the European cement industry, w której przedstawionowpływ Europejskiego Systemu HandluEmisjami na przemysł cementowy w Europie. Niniejszaanaliza zwraca szczególną uwagę na problemwycieku emisji tzw. carbon leakage w przemyślecementowym w Europie do Afryki Północnej,Turcji, Indii, Chin, w tym również z Polski doUkrainy. Dlatego też w obliczu tego zagrożeniaszczególnie ważne jest stanowisko Polski mającena celu zminimalizowanie negatywnego wpływupakietu energetyczno-klimatycznego na przemysłenergochłonny, w tym cementowy.Wszystkie ekspertyzy są wykorzystywane doopracowywania stanowisk negocjacyjnych na GrupęRoboczą Unii Europejskiej ds. Środowiska (WPE),Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER), naposiedzenia Rady UE ds. Środowiska, Rady UE ds.Konkurencyjności, Rady UE ds. Transportu, Telekomunikacjii Energii, Ecofin, a także materiałówinformacyjnych dla Komisji Europejskiej, prezydencji,Parlamentu Europejskiego.W trakcie negocjacji Polska przedstawia szeregpropozycji poprawek do pakietu energetyczno-klimatycznegow celu zminimalizowania negatywnegowpływu na gospodarkę, zwłaszcza w okresie bezprecedensowegokryzysu finansowego, który zaczynasię przekładać na sferę realną gospodarki. Realizacjapolskich postulatów w dziedzinie redukcji kosztówmoże znacząco poprawić bilans kosztów i korzyścieuropejskiej polityki klimatycznej dla wszystkichpaństw członkowskich i zwiększyć prawdopodobieństwoutrzymania przez Unię Europejską roli światowegolidera w dziedzinie walki z globalnym ociepleniemklimatu.Najważniejsze postulaty Polski dotyczące kosztówrealizacji polityki klimatycznej w skali europejskiej:— metoda wskaźnikowo-aukcyjna (fuel specificbenchmarks)Celem propozycji przedstawionej przez Polskęjest ograniczenie gwałtownego wzrostu cen energiii związanych z tym negatywnych skutków społecznychoraz ograniczenie negatywnego wpływu pakietuna bezpieczeństwo energetyczne Europy.W proponowanej przez Polskę metodzie połączeniamechanizmu aukcji uprawnień do emisji z mechanizmemmetody wskaźnikowej (fuel specificbenchmarks) w energetyce ryzyko powstania nienależnychzysków tzw. windfall profits wskazywaneprzez Komisję Europejską oraz przez szereg państwczłonkowskich zostało wyeliminowane.Dodatkowo podejście oparte na metodzie wskaźnikowo-aukcyjnejpromuje rozwój technologii czystegowęgla (ograniczając ryzykowne z punktu widzeniabezpieczeństwa energetycznego UE wyeliminowaniewęgla z procesu produkcji energii).Ponadto podejście tzw. benchmarkingowe w energetyceograniczy występowanie zjawiska tzw. pośredniegowycieku emisji CO 2poza obszar objęty systememEU ETS.— korytarz cenowy (the floor and the ceiling)Polska proponuje zastosowanie mechanizmu korytarzacenowego, który skutecznie ograniczy nadmiernewzrosty lub spadki cen zezwoleń na emisjeprzy jednoczesnym dotrzymaniu celu redukcyjnego.Problem braku korytarza cenowego Polska komunikowaławielokrotnie na różnych forach: rozmowybilateralne, grupy robocze, COREPER, rozmowyz prezydencją.— propozycja Polski dotycząca zwiększenia kompensatdla najmniej zamożnych państw członkowskichPolska postuluje, by zwiększyć udział redystrybucjiuprawnień do emisji w oparciu o klucz PKB. Mechanizmredystrybucji powinien również uwzględniaćdotychczasowe osiągnięcia w redukcji emisjigazów cieplarnianych, wynikające z realizacji zobowiązańprotokołu z Kioto, które nastąpiły w najmniejzamożnych państwach członkowskich.— bezpośredni wyciek emisjiW dobie głębokiego kryzysu finansowego i jegowpływu (który będzie występował z opóźnieniem)na przemysł państw członkowskich konieczne jestjednoznaczne i szybkie rozstrzygnięcie kwestii tzw.bezpośredniego wycieku emisji (carbon leakage).Rozwiązanie przyjęte równocześnie z pakietem(tj. zawarte w dyrektywie ETS) powinno precyzyjnieokreślać sektory narażone na wyciek emisji i instrumentyumożliwiające wykluczenie problemuwycieku emisji do państw nieobjętych EU ETS.Jasno sprecyzowane kryterium ilościowe powinnoumożliwić jednoznaczne określenie sektorów zagrożonychwyciekiem emisji.— pośredni wyciek emisjiW odniesieniu do występowania ryzyka tzw. indirectcarbon leakage (czyli pośredniego wyciekuemisji) Polska podziela stanowisko tych państw, którepostulują konieczność rozwiązania problemuw chwili obecnej i w sposób skonkretyzowany – oddalającerealnie istniejące ryzyko.Dzięki zaproponowanemu przez Polskę systemowiopartemu o fuel specific benchmarks w sektorzeenergetycznym możliwe będzie uniknięcie drastycznegowzrostu cen elektryczności i ich negatywnegowpływu na cały europejski przemysł oraz społeczeństwo.To będzie najlepsza gwarancja niewystąpieniapośredniego wycieku emisji do państw nieobjętychEU ETS.Powyżej przedstawiono najważniejsze postulatynegocjacyjne i konkretne rozwiązania zgłaszaneprzez Polskę, które będą miały istotne znaczenie dla
470przeciwdziałania wzrostowi cen energii i w konsekwencjiograniczania negatywnego wpływu pakietuenergetyczno-klimatycznego na gospodarkę Polski.Stanowisko podobne do polskiego reprezentujewiększość nowych krajów członkowskich Unii Europejskiej.Jeżeli w procesie negocjacji nie uda się doprowadzićdo propozycji, które będą rozwiązywaćfundamentalne problemy pakietu, takie jak:— ograniczenie wzrostu cen energii i pozostawieniekrajom członkowskim prawa do autonomicznegowyboru energy mix,— rekompensowanie mniej zamożnym krajomczłonkowskim wyższych kosztów wdrażania pakietuprzez odpowiednią realokację uprawnień do emisji,wówczas Polska, jak i inne nowe państwa członkowskie,będzie głosować przeciwko pakietowi, gdyżzgodnie z konkluzjami z dnia 15–16 października2008 r. pakiet energetyczno-klimatyczny powinienbyć przyjęty jednomyślnie.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuBernard Błaszczykministra gospodarkina interpelację posła Tomasza Lenzaw sprawie systemu planowania rozwojusieci energetycznych i lokalizacji nowychźródeł wytwarzania (5892)Odpowiadając na interpelację pana posła TomaszaLenza przekazaną przy piśmie znak SPS-023--5892/08 z dnia 3 października 2008 r. w sprawiesystemu planowania rozwoju sieci energetycznychi lokalizacji nowych źródeł wytwarzania, uprzejmieinformuję, co następuje.1. Jakie jest pana (ministra gospodarki) stanowiskowobec przedstawionego problemu (blokowanieinwestycji poprzez rezerwowanie warunków przyłączeniado sieci)?Obecnie w resorcie gospodarki trwają końcoweprace nad projektem ustawy o zmianie ustawy Prawoenergetyczne i niektórych innych ustaw, którynie tylko implementuje do ustawy z dnia 10 kwietnia1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,poz. 625, z późn. zm.) dyrektywę 2005/89/WE ParlamentuEuropejskiego i Rady z dnia 18 stycznia2006 r. w sprawie działań na rzecz zagwarantowaniabezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej i inwestycjiinfrastrukturalnych (Dz. Urz. WE L 33 z 4lutego 2006 r.), ale również wprowadza regulacje dotycząceproblemu przyłączeń do sieci elektroenergetycznych.Propozycje regulacji zawarte w art. 7 ust. 8a–8jww. projektu ustawy wynikają głównie z faktu „rezerwowaniamiejsc i mocy przyłączeniowych w systemieelektroenergetycznym” przez podmioty ubiegającesię o przyłączenie do sieci elektroenergetycznejgłównie dla nowych farm wiatrowych.W obecnym stanie prawnym operatorzy systemówprzesyłowego i dystrybucyjnych nie mają podstawydo odmowy wydania warunków przyłączenia,jeżeli istnieją warunki techniczne i ekonomicznewarunki przyłączenia do sieci i odbioru, w przypadkuspełnienia przez wnioskodawcę wymogów formalnychniezbędnych do wszczęcia procedury określaniawarunków przyłączenia nawet w sytuacji,gdy wnioskodawca nie jest w stanie „udźwignąć”konsekwencji finansowych w zakresie wnioskowanychwarunków przyłączenia.Ponieważ operatorzy systemów elektroenergetycznychnie mogą przy wydawaniu warunków przyłączeniazakładać braku realizacji zamierzonej inwestycji,a warunki przyłączenia w świetle obowiązującychodrębnych przepisów są ważne dwa lata oddaty ich określenia, w powyższym okresie operatorzysystemu elektroenergetycznego w każdych kolejnychwydawanych warunkach przyłączenia musząuwzględniać założenia wynikające z wcześniej określonychwarunków. Skutkiem powyższego jest z jednejstrony ponoszenie przez każdego następnegownioskodawcę dodatkowych kosztów, wynikającychz wcześniej wydanych warunków przyłączenia, np.konieczność uwzględniania infrastruktury technicznejprzystosowanej do wyższych mocy zwarciowych,z drugiej zaś posiadanie przewymiarowanejinfrastruktury sieciowej w przypadku, gdy w danymobszarze zostanie zrealizowanych np. część planowanychprzyłączy.Powoduje to ograniczenia w rozwoju i przyłączaniunowych podmiotów, zwłaszcza odnawialnychźródeł energii, jednostek kogeneracji i innych mniejszychodbiorców, w sytuacji braku zdolności dystrybucyjnychi przesyłowych w sieci elektroenergetycznej.Dlatego niezbędne jest wprowadzenie mechanizmówprawnych eliminujących wyżej opisane negatywnezjawiska, którymi są pobieranie zaliczki napoczet opłaty przyłączeniowej oraz dołączanie downiosku o przyłączenie wypisu i wyrysu z miejscowegoplanu zagospodarowania przestrzennego w przypadkupodmiotów ubiegających się o przyłączenieźródeł energii elektrycznej do sieci o napięciu znamionowymwyższym niż 1 kV.Należy zwrócić uwagę, że mechanizm pobierania„zaliczek” z tytułu przyłączenia do sieci elektroenergetycznejfunkcjonuje już w taryfach operatorówsystemów elektroenergetycznych, jednakżekwestia ta wymaga uregulowania w ustawiePrawo energetyczne (zwanej dalej „ustawą”) dlaumożliwienia efektywnego wykorzystania dostęp-
471nych mocy przesyłowych w systemie elektroenergetycznym.Przedsiębiorstwa energetyczne będą mogłyzgodnie z prawem pobierać zaliczki na poczet opłatyza przyłączenie w wysokości określonej w ustawie.Podmioty przyłączające małe źródła energiiprzyłączane do sieci o napięciu 1 kV i niższym będązwolnione z tych obowiązków. Wprowadzono równieżw art. 56 ww. ustawy możliwość nałożeniakary pieniężnej przez prezesa URE za niedotrzymanieterminu wydania warunków przyłączeniado sieci, której minimalna wysokość wynikać będziez ustawy. Służyć to powinno dotrzymywaniuterminów wydawania warunków przyłączenia dosieci elektroenergetycznej przez przedsiębiorstwaenergetyczne.Wprowadzenie w art. 7 Prawa energetycznegowymagań publikowania przez przedsiębiorstwaenergetyczne informacji o podmiotach przyłączanychdo sieci elektroenergetycznej oraz o zdolnościachprzesyłowych i dostępnych mocach przyłączeniowychw sieci elektroenergetycznej o napięciu 110KV i wyższym służyć powinno przejrzystości działalnościw zakresie świadczenia usług przyłączeniowychi przesyłowych.2. Jakie podejmie pan (minister gospodarki)działania, aby zmienić system planowania rozwojusieci energetycznych i lokalizacji nowych źródeł wytwarzania?3. Jakie jest pana (ministra gospodarki) stanowiskowobec koncepcji przekazywania planowaniarozwoju sieci energetycznych i lokalizacji nowychźródeł wytwarzania Urzędowi Regulacji Energetyki,który mógłby, biorąc pod uwagę całokształt potrzebenergetycznych kraju, jak i rozmieszczenie zasobówenergetycznych, decydować o rozbudowiei modernizacji sieci energetycznych oraz ustalać preferowanelokalizacje elektrowni?W chwili obecnej zgodnie z art. 9c ust. 2 pkt 4ustawy obowiązek zapewnienia długoterminowejzdolności systemu elektroenergetycznego w celu zaspokajaniauzasadnionych potrzeb w zakresie przesyłaniaenergii elektrycznej w obrocie krajowymi transgranicznym, w tym w zakresie rozbudowysieci przesyłowej, a tam gdzie ma to zastosowanie,rozbudowy połączeń z innymi systemami elektroenergetycznymi,przy stosowaniu obiektywnych i przejrzystychzasad zapewniających równe traktowanieużytkowników systemu oraz uwzględnieniu wymogówochrony środowiska, spoczywa na operatorzesystemu przesyłowego. Podobny obowiązek w myślprzepisów art. 9c ust. 3 pkt 3 ustawy, czyli zapewnienierozbudowy sieci dystrybucyjnej, a tam gdziema to zastosowanie, rozbudowy połączeń międzysystemowychw obszarze swego nałożony został naoperatorów systemów dystrybucyjnych, którzy dodatkowosą zobowiązani do współpracy z innymioperatorami systemów elektroenergetycznych lubprzedsiębiorstwami energetycznymi w celu zapewnieniaspójności działania systemów elektroenergetycznychi skoordynowania ich rozwoju, a także niezawodnegooraz efektywnego funkcjonowania tychsystemów.Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące sięprzesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznejsporządzają dla obszaru swojego działania planyrozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłegozapotrzebowania na energię, uwzględniającmiejscowy plan zagospodarowania przestrzennegoalbo kierunki rozwoju gminy określone w studiumuwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennegogminy (art. 16 ustawy).Powyższe plany obejmują m.in.:— przedsięwzięcia w zakresie modernizacji, rozbudowyalbo budowy sieci oraz ewentualnych nowychźródeł energii elektrycznej, w tym źródeł odnawialnych;— przedsięwzięcia w zakresie modernizacji, rozbudowylub budowy połączeń z systemami elektroenergetycznymiinnych państw;— przewidywany sposób finansowania inwestycji;— przewidywane przychody niezbędne do realizacjiplanów;— przewidywany harmonogram realizacji inwestycji.Plany te powinny zapewniać minimalizację nakładówi kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwoenergetyczne, tak aby nakłady i koszty nie powodowaływ poszczególnych latach nadmiernegowzrostu cen i stawek opłat dla paliw gazowych, energiielektrycznej lub ciepła, przy zapewnieniu ciągłości,niezawodności i jakości dostaw.Nie istnieje zatem potrzeba przekazywania planowaniarozwoju sieci energetycznych i lokalizacjinowych źródeł wytwarzania prezesowi UrzędowiRegulacji Energetyki, tym bardziej że zgodnie z art.16a ust. 1 ustawy w przypadku możliwości wystąpienianiedoboru w zakresie zaspokojenia długookresowegozapotrzebowania na energię elektryczną,po stwierdzeniu przez ministra właściwego dospraw gospodarki, na podstawie sprawozdania z wynikównadzoru nad bezpieczeństwem zaopatrzeniaw energię elektryczną, że istniejące i będące w trakciebudowy moce wytwórcze energii elektrycznejoraz przedsięwzięcia racjonalizujące jej zużycie niezapewniają długookresowego bezpieczeństwa dostawtej energii, prezes URE ogłasza, organizujei przeprowadza przetarg na budowę nowych mocywytwórczych energii elektrycznej lub realizacjęprzedsięwzięć zmniejszających zapotrzebowanie naenergię elektryczną. Prezes URE jest zobowiązanyrównież do uzgadniania planów rozwoju przedsiębiorstwenergetycznych zajmujących się przesyłaniemlub dystrybucją energii elektrycznej w zakresiezaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowaniana energię, przez co bierze czynny udziałw procesie planowania inwestycji liniowych (art. 23ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo energetyczne).
472Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostanąprzyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnieniapodniesione w interpelacji pana posła TomaszaLenza.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Sławomira Kopycińskiegoi Tomasza Kamińskiegow sprawie stanu technicznegoinfrastruktury kolejowej w Polsce (5895)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację panów posłów Sławomira Kopycińskiegoi Tomasza Kamińskiego (SPS-023-5895/08 z dnia23 października 2008 r.) w sprawie stanu technicznegoinfrastruktury kolejowej w Polsce, uprzejmieinformuję, co następuje.Ustosunkowując się do pytania dotyczącego terminu,w jakim infrastruktura kolejowa w Polsceosiągnie poziom umożliwiający rozwijanie przez pociągiprędkości 80 km/h na wszystkich podstawowychliniach kolejowych oraz planowanych w tymkierunku przedsięwzięć, uprzejmie wyjaśniam, żestrategiczne plany modernizacyjne infrastrukturytransportu kolejowego zawarte są w „Master Planiedla transportu kolejowego w Polsce do 2030 roku”.Konieczność opracowania strategicznego biznesplanudotyczącego rozwoju transportu kolejowegow Polsce została nałożona na władze polskie decyzjąKomisji Europejskiej z 8 lipca 2005 r. modyfikującąMemorandum Finansowe dla projektu: ModernizacjaPoznańskiego Węzła Kolejowego (linia kolejowaE20) zlokalizowanego w Polsce, jako szczególny warunekzwiązany z jego realizacją. Również ProgramOperacyjny „Infrastruktura i środowisko” 2007––2013 przewiduje konieczność przygotowania omawianegodokumentu.„Master Plan dla transportu kolejowego w Polscedo 2030 roku” zakłada, że docelowe prędkościmaksymalne na poszczególnych liniach kolejowychbędą wynikały z pełnionych przez te linie zadańw ramach sieci kolejowej. Najbardziej obciążone relacje,łączące Warszawę z największymi spośródaglomeracji miejskich w Polsce, będą w 2030 r. obsługiwanepociągami dużych prędkości kursującymipo liniach przystosowanych do prędkości minimum250–300 km/h oraz po odcinkach linii istniejących,zmodernizowanych do prędkości 200 km/h.Modernizowane linie będą stanowiły naturalne uzupełnienielinii dużych prędkości. Zakłada się, że najważniejszehandlowo odcinki linii istniejących będąmodernizowane do prędkości 200 km/h. Natomiastodcinki linii o przewidywanym nieco mniejszym obciążeniuruchem pociągów międzyaglomeracyjnychbędą zasadniczo modernizowane do prędkości 160km/h. W przypadku linii o docelowej prędkości 200km/h, wcześniej zmodernizowanych do prędkości160 km/h lub znajdujących się w trakcie modernizacji,konieczne będzie wykonanie dodatkowych robót,takich jak likwidacja przejazdów w poziomie szynoraz zastosowanie rozjazdów umożliwiających przejazdw kierunku prostym z prędkością 200 km/h.W odniesieniu do pozostałych ważnych ośrodkówspołecznych i gospodarczych, w tym w szczególnościmiast wojewódzkich, zakłada się doprowadzenie donich linii kolejowych o prędkości rozkładowej 120km/h, a do pozostałych miejscowości – linii o prędkościrozkładowej równej konstrukcyjnej, dla jakiejdana linia została wybudowana. Decydującym kryteriumdoboru prędkości na liniach należących dotej grupy jest charakterystyka układu geometrycznego(możliwość zwiększenia prędkości na istniejącymukładzie geometrycznym lub przy jego niewielkiejzmianie). Szczegóły obejmujące konkretnerozwiązania (w tym zagadnienia technologiczne,a także precyzyjne wytyczenie przebiegów liniiw terenie) dotyczące projektów przewidywanych dorealizacji, łącznie z budową nowych połączeń, będąostatecznie rozstrzygane w studiach wykonalnościopracowywanych dla poszczególnych projektów inwestycyjnych.Uprzejmie informuję, że krajowa infrastrukturakolejowa to około 23 500 km linii kolejowych wrazz budynkami, budowlami i urządzeniami niezbędnymido prowadzenia ruchu kolejowego. 20 500 kmlinii kolejowych jest w zarządzie spółki PKP PolskieLinie Kolejowe (PLK SA). Obecnie PLK SA eksploatujeokoło 19 000 km linii kolejowych, z czego na1500 km linii zawieszony jest ruch kolejowy. Linie tepoddane zostaną rewitalizacji. W strategii rządu niezakłada się kontynuacji polityki zamykania linii kolejowychw Polsce. Zarządzana przez PLK SA infrastrukturaobejmuje 17 800 km głównych linii kolejowychi 1200 km linii znaczenia lokalnego. Ogólnaocena stanu technicznego linii kolejowych w Polscejest następująca:— w stanie dobrym jest 25% linii (linie te wymagajątylko bieżącego utrzymania, nie występują natych liniach stałe ograniczenia prędkości),— w stanie zadowalającym jest 47% (na liniachtych występują stałe ograniczenia prędkości; w celuich eliminacji konieczna jest wymiana określonychelementów drogi kolejowej),— w stanie niezadowalającym jest 28% linii (koniecznajest kompleksowa modernizacja tych linii zewzględu na licznie występujące stałe ograniczeniaprędkości).
473Przedstawiony stan infrastruktury kolejowej jestwynikiem zarówno wieloletniego niedoinwestowaniapolskiego kolejnictwa, jak i pogarszającego sięz roku na rok systemu bieżącego utrzymania kolejnictwaw gospodarce kraju. Skutkowało to niewykonywaniemw pełnym zakresie koniecznych robót naprawczychi utrzymaniowych, powodowało stałe pogarszanieparametrów eksploatacyjnych, skutkującychciągłym obniżaniem dopuszczalnych prędkości.Od 2006 r. w pierwszej kolejności realizowane są inwestycjena głównych ciągach komunikacyjnych,które są najbardziej obciążone przewozami. Wynikato z zasad wykorzystywania środków z funduszyUnii Europejskiej, które mogą być przeznaczane tylkona takie zadania, których realizacja zapewniaspójność komunikacyjną kraju oraz państw członkowskich.Odnosząc się do pytań dotyczących wielkości pomocypublicznej udzielonej z budżetu państwa przedsiębiorstwupaństwowemu PKP, a następnie spółkomGrupy PKP, uprzejmie informuję, że głównymcelem prowadzonego od 2000 r. na podstawie przepisówustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacjiprzedsiębiorstwa państwowego „PolskieKoleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn.zm.) procesu restrukturyzacji kolei było i nadal pozostajewzmocnienie ekonomiczne sektora transportukolejowego. Na mocy ww. ustawy Skarb Państwaudzielił gwarancji spłaty zobowiązań PKP SA wynikającychz emisji obligacji wyemitowanych przezPKP SA w latach 2001–2004 oraz spłaty za PKP SAkredytów lub pożyczek i związanych z nimi odsetek.Środki uzyskane ze sprzedaży obligacji przeznaczonezostały przede wszystkim na spłatę kredytów lubpożyczek zaciągniętych na cele restrukturyzacyjne,na świadczenia przedemerytalne osób zwolnionychw 2000 r., spłatę zobowiązań oraz zapewnienie ciągłościprocesu eksploatacyjnego i dofinansowaniedeficytowych regionalnych kolejowych przewozówpasażerskich. Z budżetu państwa przekazywane sąod 2006 r. środki na usługi publiczne w zakresieprzewozów międzywojewódzkich i międzynarodowych,a samorządy wojewódzkie finansują przewozyregionalne ze środków własnych od 2004 r. Podkreślićnależy, że w procesie restrukturyzacji prowadzonejod 2000 r. Grupa PKP nie otrzymywała dodatkowychśrodków z budżetu państwa, poza gwarancjamii poręczeniami Skarbu Państwa. Nawetw przypadku restrukturyzacji zatrudnienia GrupaPKP nie otrzymywała innego niż wyżej wymienionegowsparcia ze środków budżetowych, natomiastw innych sektorach, np. w górnictwie, wsparcieSkarbu Państwa na ten cel miało znacznie szerszyzakres.Przyjęty przez <strong>Sejm</strong> RP w grudniu 2005 r. pakietustaw kolejowych wprowadził nowe regulacje umożliwiająceprzeznaczanie środków budżetowych nainwestycje w infrastrukturę kolejową. Ustawa z dnia16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastrukturytransportu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn.zm.) daje ministrowi właściwemu do spraw transportumożliowść finansowania lub dofinansowaniawydatków związanych z budową, przebudową, remontem,utrzymaniem, ochroną i zarządzaniem infrastrukturąkolejową z budżetu państwa, w ramachśrodków ustalanych corocznie w wysokości nie niższejniż 18% (w 2006 r. 12%) planowanych wpływówz podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Ustawaz dnia 16 grudnia 2005 r. o zmianie ustawy o transporciekolejowym oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.z 2006 r. Nr 12, poz. 63) wprowadziła także nowezasady finansowania ze środków publicznych infrastrukturykolejowej. Dzięki nowym regulacjomprawnym wzrosły, w porównaniu z latami 2004i 2005, środki finansowe przeznaczone na inwestycjekolejowe. Dotacja przeznaczona na remonty i utrzymanieinfrastruktury zaplanowana została w budżeciepaństwa po raz pierwszy w 2006 r. i wyniosła260 mln zł, zaś w 2007 r. – 380 mln zł, w 2008 r. –124,8 mln zł, a w projekcie budżetu państwa na 2009 r.zaplanowano kwotę 680 mln zł. Łącznie poziom finansowaniainwestycji środkami budżetowymi jestcoraz wyższy. Kolejnym nowym źródłem finansowaniainfrastruktury kolejowej w Polsce od 2006 r. stałsię Fundusz Kolejowy. Głównym celem FunduszuKolejowego jest zapewnienie dodatkowego źródła finansowaniainwestycji, remontów i utrzymania infrastrukturykolejowej, głównie lokalnej. FunduszKolejowy w 2006 r. na infrastrukturę dysponowałkwotą 87,2 mln zł, w 2007 r. – kwotą 244,6 mln zł,a w 2008 r. – kwotą 430 mln zł.Jednocześnie uprzejmie informuję, że łączne nakładyfinansowe na infrastrukturę kolejową (nautrzymanie i na inwestycje kolejowe, w tym współfinansowanieinwestycji realizowanych ze środkówUE) przeznaczone ze środków budżetu państwaw latach 2004–2008 wyniosły łącznie nieco ponad2,81 mld zł. W projekcie budżetu na 2009 r. zaplanowanona ww. cel kwotę nieznacznie przekraczającą1,18 mld zł. Na realizację krajowych pasażerskichprzewozów kolejowych (dotacje dla przewoźnikówkolejowych na pokrycie utraconych przychodów z tytułuobowiązujących ustawowych ulg taryfowychw krajowych przewozach pasażerskich oraz dotacjena dofinansowanie kolejowych pasażerskich przewozówmiędzywojewódzkich i międzynarodowychna terenie kraju) w latach 2004–2008 przeznaczonoz budżetu państwa łącznie 2,55 mld zł. Projekt budżetuna 2009 r. przewiduje na ten cel 620 mln zł.Z budżetu państwa na inwestycje i utrzymanie liniikolejowych o znaczeniu wyłącznie obronnym przeznaczonood 2006 r. kwotę 42,4 mln zł, a na 2009 r.zaplanowano kwotę 14,1 mln zł. Ponadto, zgodniez przepisami ustawy z dnia 25 kwietnia 2008 r.o zmianie ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacjii prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 97, poz. 624),dopiero teraz rekompensuje się spółce PKP PrzewozyRegionalne sp. z o.o. straty poniesione przez niąw związku z wykonywaniem przewozów pasażer-
474skich w ramach obowiązku świadczenia usług publicznychw okresie od dnia 1 października 2001 r. do dnia30 kwietnia 2004 r. Zgodnie z ustawą spółka otrzymadotację w kwocie 2,16 mld zł. Do końca bieżącego miesiącaspółka otrzyma 1383 mln zł, natomiast pozostałączęść dotacji w kwocie 777 mln zł – do końca listopada2009 r. Jednocześnie pragnę nadmienić, że przedstawionypowyżej zakres dofinansowania infrastrukturykolejowej z budżetu państwa i z Funduszu Kolejowegonie stanowi pomocy publicznej.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJuliusz Engelhardtsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Rojkaw sprawie unieważnienia części praktycznejegzaminów na prawo jazdy (5897)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo nr SPS-023-5897/08 przekazujące interpelacjęposła Józefa Rojka w sprawie unieważnienia częścipraktycznej egzaminów na prawo jazdy, przedstawiamnastępujące wyjaśnienia.Ministerstwo Infrastruktury przygotowało projektustawy o kierujących pojazdami, który kompleksoworeorganizuje system uzyskiwania uprawnieńdo kierowania pojazdami. Przepisy projektuustawy przewidują, że osoba egzaminowana będziemiała prawo złożyć skargę na przebieg egzaminulub jego wynik do organu nadzorującego, jakim jestmarszałek województwa. Marszałek w ramach prowadzonegopostępowania, po stwierdzeniu, że egzaminbył przeprowadzony niezgodnie z przepisami,będzie miał prawo do administracyjnego uznaniawyniku zaskarżonego egzaminu za pozytywny, jeżeliz postępowania jednoznacznie będzie wynikało,że taki wynik osoba egzaminowana powinna byłaotrzymać.Jednocześnie uprzejmie informuję, że projektustawy o kierujących pojazdami zostanie przekazanyw najbliższym czasie pod obrady <strong>Sejm</strong>u.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Sekretarz stanuTadeusz JarmuziewiczO d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posełLeny Dąbkowskiej-Cichockiejw sprawie budowy obwodnicy Dębskiej Kuźni(5898)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji pani poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiejz dnia 13 października 2008 r., przekazanej przy piśmiez dnia 23 października 2008 r., znak: SPS-023--5898/08, w sprawie budowy obwodnicy DębskiejKuźni przedstawiam następujące wyjaśnienia.Budowa obwodnicy miasta Dębska Kuźnia nieznalazła się załączniku do uchwały nr 163/2007Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r. w sprawieustanowienia programu wieloletniego pod nazwą„Program budowy dróg krajowych na lata2008–2012”. W związku z powyższym w najbliższymczasie nie będą prowadzone prace związane z budowąww. obwodnicy z uwagi na brak środków finansowych.Jednocześnie uprzejmie informuję, że naterenie woj. opolskiego trwają prace przygotowawczedo budowy bądź rozpoczęto już budowę obwodnic,które uznano za priorytetowe ze względu na wysokiewskaźniki natężenia ruchu oraz koniecznośćzachowania standardów bezpieczeństwa. W szczególnościnależy wskazać tutaj obwodnicę KędzierzynaKoźla w ciągu dk nr 40 – przewidziane zakończenieI etapu budowy w 2010 r. oraz m.in. obwodnicemiast: Prudnika, Praszki, Niemodlina, Nysy – obecniena etapie prac przygotowawczych, rozpoczęcierobót budowlanych planowane jest po 2012 r.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Rapciaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Edwarda Siarkiw sprawie niekorzystnych zmian w ustawieo pomocy społecznej (5901)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-5901/08 z dnia23 października 2008 r., dotyczące interpelacji pana
475posła Edwarda Siarki, w sprawie zmiany zasad finansowaniaśrodowiskowych domów samopomocy,uprzejmie informuję.Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie w art. 28przewiduje m.in. zmianę charakteru następującychzadań z zakresu pomocy społecznej:— przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych;— opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowotne,określonych w przepisach o świadczeniach opiekizdrowotnej;— organizowanie i świadczenie specjalistycznychusług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi;— prowadzenie i rozwój infrastruktury środowiskowychdomów samopomocy dla osób z zaburzeniamipsychicznymi.Zadania te, realizowane do tej pory przez gminęjako zadania z zakresu administracji rządowej,w myśl zaprojektowanych zmian, stanie się zadaniamiwłasnymi gminy o charakterze obligatoryjnym.Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętąw programie rządu zasadę, zakładającą, iż koniecznejest przywrócenie samorządowi rangi, która przypadawładzom regionalnym i lokalnym w Europie,gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnychw osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebnejest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątkowychsamorządu, a z drugiej doposażenie gow zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanieroli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.Projektowane rozwiązania prawne zawarte w projekcietzw. ustawy kompetencyjnej stanowią kolejnykrok w procesie decentralizacji zadań publicznych.W tym celu proponuje się dalsze przekazanie przedewszystkim samorządowi województwa kompetencjii zadań aktualnie wykonywanych przez wojewodów.Część kompetencji przekazana zostanie również dosamorządu gminnego. W projekcie przyjęto, że nadrzędnąrolę pełni konstytucyjna zasada subsydiarnościpaństwa, co oznacza, iż uprawnienia winny byćprzypisane do najniższego szczebla administracji będącegow stanie efektywnie zrealizować postawionezadania. Ponadto założono, że przekazywane zadaniai kompetencje co do zasady powinny być przejmowaneprzez samorząd jako zadania własne.W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,które staną się zadaniami własnymi gmin, w tymtakże w odniesieniu do zadania prowadzenia i rozwojuinfrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi, należypodkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakterobligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będziemusiała realizować to zadanie, niezależnie od tego,czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gminnej,czy nie.Zgadzam się z Panem Posłem, że nie jest racjonalne,aby wszystkie gminy realizowały to zadaniew utworzonym na ich terenie ośrodku wsparcia.Pragnę jednak przypomnieć, że zgodnie z art. 10ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnymgmina może w drodze porozumienia powierzyćrealizację zadania innej gminie.Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw toku konsultacji międzyresortowych zgłaszałouwagi, dotyczące zmian proponowanych w art. 28przedmiotowego projektu.Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodowaćzagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburzeniamipsychicznymi, jakimi są usługi świadczonew środowiskowych domach samopomocy, jak równieżograniczyć do nich dostęp, czy też pogorszyć jakośćwsparcia udzielanego tej grupie osób. W opiniitutejszego resortu wskazane byłoby przekazanieśrodowiskowych domów samopomocy dopiero po doprowadzeniubudowy sieci oparcia społecznego dlaosób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a takżepo określeniu stosownymi przepisami wykonawczymistandardów usług świadczonych w tych jednostkach.Za niepokojące uznano również obawy, że przekazaniedomów w chwili obecnej może drastycznieobniżyć poziom usług świadczonych w tych jednostkachlub wyzwolić proces przekształcania domóww jednostki spełniające inne funkcje – nie służącecelom wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.Może również dojść do łączenia opieki nad różnymigrupami podopiecznych – osób chorych psychicznie,upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymi zaburzeniamitypu autyzm czy choroba Alzheimera,co byłoby procesem niepożądanym.Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że częśćplacówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,w tym również środowiskowych domów samopomocy,jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresuadministracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej,t.j. Dz.U. Nr 115, poz. 728), wobec czego zaproponowanaw projekcie zmiana dotycząca zadań gminspowoduje nieuzasadnione niczym zróżnicowaniesytuacji prawnej środowiskowych domów samopomocy,co z kolei może prowadzić do wypierania przezgminy tego zadania do powiatów.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podnosiłorównież argument, że kondycja finansowa wielugminnych jednostek samorządu terytorialnego niegwarantuje należytej realizacji zadań związanychz organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowaniaróżnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzinymiały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwasocjalnego.Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pracenad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któraprzewiduje między innymi zmiany w zakresiefunkcjonowania i finansowania środowiskowych domów,co również wskazywałoby na brak zasadnościprojektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.W odniesieniu do zadania polegającego na wypłaciezasiłków stałych ministerstwo stało na stanowisku,że zasiłki te są dochodem zastępującym naj-
476uboższym, niepełnosprawnym obywatelom rentębądź emeryturę, dlatego też ich wypłata powinnabyć objęta gwarancją finansową państwa, która jestskuteczna jedynie przy utrzymaniu finansowaniatego zasiłku z budżetu państwa. Zasiłek stały zaspokajaniezbędne potrzeby egzystencjalne, więc niemoże mieć miejsca sytuacja, w której jego wypłatauzależniona będzie od kondycji finansowej gminy.Niestety, doświadczenia pokazują, że niejednokrotniez powodu fizycznego braku środków finansowychzdarzają się problemy z terminową wypłatąświadczeń w ramach zadań własnych gminy.Natomiast opłacanie składek na ubezpieczeniezdrowotne za osoby pobierające zasiłek stały jestwypełnieniem dyspozycji art. 68 ust. 2 KonstytucjiRP. Zmiana może naruszyć wyrażone równieżw art. 65 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych zasady równegotraktowania oraz solidarności społecznej.Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniachopieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych opiera się na zasadzie, że składki naubezpieczenie zdrowotne, które nie są finansowanez pobieranego świadczenia, finansuje budżet państwa.Art. 86 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ześrodków publicznych wymienia cały szereg tytułówdo opłacania składki finansowanej z budżetu państwa.Zmiana w zakresie proponowanym w art. 19projektu spowoduje niezgodność z ustawą o świadczeniachopieki zdrowotnej oraz wyłom w obecnym systemie,co nie znajduje żadnego uzasadnienia.Należy zauważyć, że obecny art. 18 ust. 1 pkt 2ustawy o pomocy społecznej dotyczy opłacania składeknie tylko za osoby pobierające zasiłki stałe, alerównież za dzieci do czasu rozpoczęcia realizacjiobowiązku szkolnego nieprzebywające w placówkachopiekuńczo-wychowawczych i za osoby bezdomneobjęte indywidualnym programem wychodzeniaz bezdomności.W sytuacji przyjęcia ww. ustawy w obecnymkształcie, przedmiotowe zadania będą w 2009 r. dotowanez budżetu państwa. Natomiast sposób ich finansowaniaw latach późniejszych zostanie ustalonynajprawdopodobniej w ramach zmienionej ustawyo dochodach jednostek samorządu terytorialnego.Jednocześnie wyjaśniam, że obecnie obowiązującaustawa o pomocy nie przewiduje tworzenia środowiskowychdomów samopomocy o charakterze ponadregionalnym,czyli w praktyce o charakterze ponadwojewódzkim.Zadanie to może być realizowaneprzez gminę (w tym także w drodze porozumieniadla kilku gmin) lub powiat.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Macieja Orzechowskiegooraz grupy posłóww sprawie procedur współpracymiędzy służbami udzielającymi wsparciaofiarom przemocy (5902)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjęz dnia 23 października 2008 r., znak: SPS--023-5902/08, złożoną przez pana posła MaciejaOrzechowskiego oraz grupę posłów w sprawie procedurwspółpracy między służbami udzielającymiwsparcia ofiarom przemocy, Ministerstwo Pracy i PolitykiSpołecznej udziela następujących wyjaśnień:Przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniuprzemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180,poz. 1493) oraz aktów wykonawczych wskazują nakonieczność współpracy pomiędzy przedstawicielamiwszystkich instytucji zajmujących się przeciwdziałaniemprzemocy w rodzinie.W art. 6 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy zawarty jestprzepis, z którego wynika konieczność tworzeniagminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie,za realizację którego odpowiedzialne sąwszystkie służby na terenie samorządu gminnego.Natomiast § 2 pkt 1 rozporządzenia ministra pracyi polityki społecznej z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawiestandardu podstawowych usług świadczonych przezspecjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocyw rodzinie, a także szczegółowych kierunków oprowadzeniaoddziaływań korekcyjno-edukacyjnych(Dz. U. Nr 127, poz. 890), również mówi o współpracypomiędzy specjalistycznymi ośrodkami wsparciadla ofiar przemocy w rodzinie a instytucjami zajmującymisię przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie.Ponadto „Krajowy program przeciwdziałaniaprzemocy w rodzinie” opracowywany był przez Ministerstwa:Pracy i Polityki Społecznej, Spraw Wewnętrznychi Administracji, Zdrowia, Edukacji Narodoweji do realizacji każdego zadania na szczeblucentralnym zaangażowane są właśnie te resorty,wskazując tym samym na potrzebę współpracy i wspólnychdziałań, już bezpośrednio udzielając wsparciaofiarom przemocy w rodzinie w jej najbliższym środowisku,a więc na terenie gminy.Poziom zaangażowania i współpracy w samorządachgminnych przedstawia się bardzo różnie i należysię zgodzić z panem posłem, że nie wszędzie zostałopracowany system przeciwdziałania przemocyw rodzinie i nie zostały również wdrożone procedurywspółpracy pomiędzy służbami.Dlatego też w projektowanej ustawie o zmianieustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinieoraz innych ustaw planuje się wprowadzić przepisy,
477które jasno określać będą procedury postępowaniaw przypadkach przemocy w rodzinie.Po pierwsze, na samorządy gminne zostanie nałożonyobowiązek tworzenia zespołów interdyscyplinarnych.Takie rozwiązanie wydaje się ze wszechmiar słuszne. Tworzenie zespołów interdyscyplinarnychoraz praca w takiej formie jest wskazaniem dowspólnych działań przedstawicieli różnych służbzajmujących się przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie.Zgodnie z projektem ustawy w skład zespołu interdyscyplinarnegobędą mogli wchodzić przedstawiciele:1. jednostek organizacyjnych pomocy społecznej;2. gminnej komisji rozwiązywania problemówalkoholowych;3. Policji;4. prokuratury;5. kuratorskiej służby sądowej;6. edukacji;7. ochrony zdrowia;8. organizacji pozarządowych,a także przedstawiciele innych instytucji działającychna rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie.Projektowana regulacja określa również zadaniazespołów interdyscyplinarnych, do których należałobędzie prowadzenie zintegrowanych i skoordynowanychdziałań przedstawicieli oraz specjalistów różnychsłużb i instytucji w zakresie przeciwdziałaniaprzemocy w rodzinie, w szczególności poprzez:1. podejmowanie działań w środowisku zagrożonymprzemocą w rodzinie, mającym na celu zapobieganiezjawisku;2. diagnozowanie problemu przemocy w rodzinie;3. inicjowanie interwencji w środowisku dotkniętymprzemocą w rodzinie;4. opracowywanie i realizacja planu pomocyw indywidualnych przypadkach;5. rozpowszechnianie informacji o instytucjach,osobach i możliwościach udzielenia pomocy w środowiskulokalnym;6. inicjowanie działań w stosunku do osób stosującychprzemoc w rodzinie;7. monitorowanie sytuacji rodzin, w których istniejezagrożenie wystąpieniem przemocy, oraz rodzin,w których dochodzi do przemocy;8. prowadzenie dokumentacji działań podejmowanychwobec rodzin, w których dochodzi do przemocy,oraz efektów tych działań.Po drugie, w akcie wykonawczym do zmienionejustawy planuje się rozszerzenie stosowania procedury„niebieskiej karty” na innych niż obecnieprzedstawicieli służb zajmujących się przeciwdziałaniemprzemocy w rodzinie, m.in. na przedstawicieliochrony zdrowia i oświaty. Koniecznym wydaje sięrównież ustalenie sposobu podejmowania działańw ramach procedury „niebieskiej karty”, uwzględniająckonieczność skutecznych i interdyscyplinarnychdziałań.Mam nadzieję, że planowane zmiany wymusząna samorządach gminnych skuteczną współpracęoraz przyczynią się do właściwych działań na rzeczprzeciwdziałania przemocy w rodzinie.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Romana Kaczoraw sprawie rządowego projektu ustawyo zmianie niektórych ustaw w związkuze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie (5904)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo SPS-023-5904/08 z dnia 23 października2008 r., przy którym przekazano interpelację poselskąpana Romana Kaczora z dnia 22 października2008 r. w sprawie projektu ustawy o zmianie niektórychustaw w związku ze zmianami w organizacjii podziale zadań w województwie, który zakłada ponownewłączenie Państwowej Inspekcji Sanitarnejdo administracji zespolonej, przekazuję następującestanowisko w przedmiotowej sprawie.W projekcie ustawy nie założono zmiany funkcjonowaniaorganów Państwowej Inspekcji Sanitarnej,gdyż destabilizacja służby sanitarno-epidemiologicznejbyłaby równoznaczna z naruszeniem bezpieczeństwaw obszarze zdrowia publicznego.Nie wprowadza się zmian do zapisów art. 7 ust. 1ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej z dnia 14marca 1985 r. (Dz. U. 06.122.851), zgodnie z któryminspekcja podlega ministrowi zdrowia, a kieruje niągłówny inspektor sanitarny jako centralny organadministracji rządowej.Państwowa Inspekcja Sanitarna wykonuje zadaniaz zakresu zdrowia publicznego, w tym promocjizdrowia, oraz sprawuje bieżący i zapobiegawczynadzór sanitarny w celu zapobiegania powstawaniuchorób oraz prowadzi działania przeciwepidemicznew zakresie chorób zakaźnych.Doświadczenie w działaniach na rzecz zdrowiapublicznego i osiągnięcia Państwowej Inspekcji Sanitarnejstanowić winny fundament prac do nowychrozwiązań poprzez stworzenie nowej ustawy o zdrowiupublicznym. Inicjatywa uregulowania ustawowegoobszaru zdrowia publicznego byłaby zbieżnaz oczekiwaniami autorytetów naukowych, samorzą-
478dów terytorialnych oraz innych instytucji i organizacjidziałających w obszarze zdrowia publicznego.Nowe instrumenty prawne pozwoliłyby efektywniewykorzystać środki kierowane na profilaktykę,promocję zdrowia tak, aby decydenci – organizatorzyochrony zdrowia na różnych stopniach zarządzaniamogli dostosować działania w obszarze zdrowiapublicznego do bieżącej sytuacji epidemiologiczneji wynikających stąd potrzeb lokalnych. Koordynatoremtych działań jest i powinna być PaństwowaInspekcja Sanitarna.Podkreślenia wymaga fakt, że <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> powołał w Komisji Zdrowia podkomisjęstałą do spraw zdrowia publicznego. W dniu3 września 2008 r. podkomisja podjęła dyskusjęo ustawowym uregulowaniu obszaru zdrowia publicznego.Do współpracy z podkomisją stałą dospraw zdrowia publicznego został przeze mnie upoważnionygłówny inspektor sanitarny.Wprowadzenie nowych uregulowań prawnychistotnych dla funkcjonowania Państwowej InspekcjiSanitarnej jest spójne z zamierzeniami ministrazdrowia na rok 2009.W odpowiedzi na pytania zawarte w interpelacjiuprzejmie informuję, że w funkcjonującym systemiePaństwowej Inspekcji Sanitarnej nie powinny zajśćzmiany; w dalszym ciągu stacje sanitarno-epidemiologicznebędą posiadały status zakładów opiekizdrowotnej.Funkcjonowanie Państwowej Inspekcji Sanitarnejzostało wielokrotnie pozytywnie ocenione przezmisje UE. Ostatnio zostało to również potwierdzonena nieformalnym spotkaniu ministrów ds. zdrowia,które odbyło się w dniach 8–9 września 2008 r.w Angers we Francji. Wykazano tam, że Polska należydo krajów najlepiej przygotowanych do zarządzaniaryzykiem sanitarnym.W projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańw województwie zakłada się, że włączenie PaństwowejInspekcji Sanitarnej do administracji zespolonej,tak jak wyżej określono, nie spowodujezmian w funkcjonowaniu jej organów, bo byłoby toniekorzystne dla bezpieczeństwa zdrowotnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJakub SzulcO d p o w i e d źzastępcy prokuratora generalnego- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Tadeusza Arkitaw sprawie internetowychserwisów plotkarskich, takich jak Pudelek,Plotek, Kaprysek (5905)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła Tadeusza Arkita przesłaną przezPana Marszałka przy piśmie z dnia 23 października2008 r. (nr SPS.023.5905/08), dotyczącą prawnychproblemów wiążących się z funkcjonowaniem „plotkarskich”portali internetowych, uprzejmie informuję,co następuje.Odnośnie pytania sformułowanego w pkt 1 i 2:Wszystkie portale internetowe (witryny internetowe),w tym także portale „plotkarskie”, takie jak:„pudelek”, „plotek”, „kaprysek”, mogą działać pouprzednim zarejestrowaniu nazwy domeny internetowej.Nazwę domeny internetowej rejestruje sięw odpowiednim, wybranym rejestrze w domeniekrajowej (np..pl – rejestr polski,.uk – rejestr brytyjski,.de– rejestr niemiecki itp.) lub w jednej z domengenerycznych w rejestrze prowadzonym przez amerykańskąICANN (np..com – domeny komercyjne)lub w domenie.eu.W Polsce rejestr narodowy domen internetowychprowadzi jednostka badawczo-rozwojowa podnazwą Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa(NASK). NASK posiada osobowość prawną, jestwpisana do KRS pod numerem 00000 12938, a jejorganem nadzorującym jest minister nauki i szkolnictwawyższego.Wszystkie domeny z końcówką.pl są rejestrowanew rejestrze domen internetowych prowadzonymprzez NASK.Podstawą zarejestrowania nazwy domeny internetowejjest umowa cywilnoprawna o utrzymanienazwy domeny zawarta między abonentem domenya NASK lub między abonentem a partnerem NASK.Umowę o utrzymanie nazwy domeny z końcówką.plmożna zawrzeć bezpośrednio z NASK lub za pośrednictwempartnera NASK (partnerów NASK jest aktualnieponad 80 – w tym polscy i zagraniczni, a ichlista jest zamieszczona pod adresem: http://www.dns.pl/obslugapartner.html).Warunki umowy o utrzymanie nazwy domenyokreśla Regulamin z 18 grudnia 2006 r. ustalającyzasady utrzymania domen internetowych w rejestrze.pl.Są one opublikowane pod adresem: http://www.dns.pl/regulamin.html.Umowa o zarejestrowanie nazwy domeny w rejestrze.plzawierana jest na czas nieokreślony.Portale internetowe zazwyczaj prowadzone sąprzez przedsiębiorców, różne osoby prawne (np.<strong>Sejm</strong>, podmioty reprezentujące Skarb Państwa,uczelnie itp.), rzadziej przez osoby fizyczne. Portal
479należący do przedsiębiorcy zawiera reklamy, którego utrzymują.Należy też zauważyć, że właściciele portali internetowychmogą mieć zarejestrowane nazwy domenstanowiące element adresu strony internetowej portaluw rejestrach całego świata.Przykładowo: Nazwa domeny: pudelek.pl zostałazarejestrowana przez spółkę działającą pod firmą„02.pl” Sp. z o.o. (a więc przez przedsiębiorcę w rozumieniuK.c., którego dane można sprawdzić w KRS).Tak więc portale internetowe działają legalnieod czasu dokonania ich rejestracji, a korzystaniez internetu nie jest reglamentowane prawnie, w takimznaczeniu, iż nie wymaga żadnych zezwoleń czykoncesji.Internet jest stosunkowo nowym zjawiskiem życiaspołecznego, a odniesień do niego należy doszukiwaćsię w zapisach Konstytucji RP. W aspekcie poruszonymw interpelacji zasadnicze znaczenie mająprzepisy konstytucji, które dotyczą wolności rozpowszechnianiainformacji zarówno przez poszczególnejednostki (podmioty) w ich własnym interesie,jak i w wymiarze publicznym. Przypomnieć należy,że w art. 14 konstytucja zapewnia wolność prasyi innych środków społecznego przekazu (a więc takżeinternetu), zaś w art. 54 gwarantuje każdemuwolność wyrażania własnych poglądów, zarazem zakazująccenzury prewencyjnej środków społecznegoprzekazu i koncesjonowania prasy. Ustawa możewprowadzić obowiązek uzyskania koncesji na prowadzeniestacji radiowej lub telewizyjnej, lecz niedotyczy to rozpowszechniania informacji za pomocąinternetu. Nie oznacza to oczywiście całkowitej dowolnościprzekazu danych przez internet. Wolnośćw dostępie do informacji nie może bowiem naruszaćinteresów publicznych i prywatnych. Dlatego też dodziałalności prowadzonej w internecie odnoszą siępostanowienia wielu dziedzin prawa, między innymiprawa cywilnego, autorskiego, o ochronie baz danychczy w pewnym zakresie także prawa karnego.Kwestie te należy oceniać na tle określonych stanówfaktycznych, albowiem każdorazowo oceniać można,czy publikowane tam treści nie naruszają określonychdóbr podlegających ochronie prawnej. Należyprzy tej okazji zauważyć, iż podawane w uzasadnieniuinterpelacji przykłady publikowania zdjęćczy informacji dotyczących znanych osób nie są specyficznewyłącznie dla portali internetowych. Możnawskazać szereg tytułów prasy zarówno codziennej,jak i periodycznej, które wręcz specjalizują sięw tego typu publikacjach. Jest to zjawisko określanemianem tabloidyzacji środków przekazu i znane nacałym świecie.Odnośnie pytania sformułowanego w pkt 3 i 4:Odnosząc się do pytania, „czy nakłanianie czytelnikówdo dokonywania donosów oraz dostarczanianielegalnie zdobytych fotografii znanych osóbnie nosi znamion czynów regulowanych przez kodekskarny” – należy udzielić odpowiedzi negatywnej.Prawo karne nie penalizuje „dokonywania donosów”,chyba że miałyby one charakter pomówienia(zniesławienia) innej osoby o takie postępowanielub właściwości, które mogą ją poniżyć w opinii publicznejlub narazić na utratę zaufania potrzebnegodla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.Tego rodzaju działanie mogłoby wyczerpywaćznamiona przestępstwa z art. 212 § 1 lub 2 K.k. (tenostatni przepis dotyczy czynu popełnionego za pomocąśrodków masowego komunikowania, a więcm.in. internetu). Przestępstwa zniesławienia możesię dopuścić dziennikarz, jeżeli publikuje w prasieniesprawdzone informacje, tym bardziej plotki zawierającetreści zniesławiające jakąkolwiek osobę.Sąd Najwyższy w postanowieniu z 17 października2001 r. (IV KKN 165/97, OSNKW 2002, nr 3, poz. 28)słusznie stwierdził, że oparte na konstytucji i art. 41ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe(Dz. U. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.) prawo dziennikarzado krytyki nie jest nieograniczone i nie może byćtraktowane jako prawo stawiania gołosłownych,niesprawdzonych zarzutów godzących w dobra osobisteinnych osób.Czyny te ścigane są co do zasady z oskarżeniaprywatnego. Trudno jednak pod tym pojęciem rozumiećpublikowanie zdjęć osób „znanych”, czemu poświęconajest większość uzasadnienia interpelacjiposła Arkita. Zależy to niewątpliwie od kontekstuprzedstawionego zdjęcia. Pomówienie może być dokonanenie tylko w postaci zwerbalizowanej, ale naprzykład także w postaci wizerunku. Każdorazowowymagałoby to zatem analizy pod kątem, czy danezdjęcia mogą mieć treść zniesławiającą. Prawo karnenie przewiduje natomiast przestępstwa publikacjifotografii bez zgody osoby fotografowanej. Ochronawizerunku – jako dobra osobistego – przewidzianajest jedynie w prawie cywilnym (art. 23 K.c. i 24K.c.).Należy także podkreślić, że osoby zaliczane dokategorii tzw. osób powszechnie znanych, jak tookreślono w interpelacji, niewątpliwie z tego tytułumuszą się liczyć z tym, iż będą stanowić przedmiotzainteresowania rozmaitych środków przekazu.W każdym wypadku, w którym osoba będącaprzedmiotem tego rodzaju publikacji poczuje sięzniesławiona, może ona wystąpić z oskarżeniemprywatnym przeciwko sprawcy. Jak podkreślanow piśmiennictwie, w praktyce skuteczne ustaleniei ściganie sprawcy takiego czynu popełnionego w interneciemoże być utrudnione z uwagi na specyfikętego środka przekazu (por. T. Fołta, A. Mucha: Zniesławieniei znieważenie w Internecie, Prokuraturai Prawo 2006, nr 11, s. 49). Gdyby prokurator uznał,że wymaga tego interes społeczny, może wszcząć postępowanie,które toczy się wówczas z urzędu, lubprzyłączyć się do postępowania już się toczącego.W wielu krajach problem skuteczności ściganianaruszeń prawa dokonanych w internecie jest dostrzeganyi podejmowane są próby regulacji prawnych.Jak wskazywano w polskim piśmiennictwie,na przykład w Finlandii proponowano, aby każdy
480serwis internetowy (serwis WWW) miał redaktoranaczelnego, który ponosiłby odpowiedzialność karnąw związku ze złamaniem prawa przez opublikowaniew serwisie materiałów niezgodnych z obowiązującymstanem prawnym. Podobne prace prowadzonesą we Włoszech czy w Hiszpanii (por. P. Waglowski:Prawo w sieci. Zarys regulacji Internetu,Gliwice 2005, s. 65). Unormowanie takie zbliżonejest więc do aktualnie przyjętego w polskim prawieprasowym, które statuuje odpowiedzialność redaktoranaczelnego bądź wskazanego przez niego redaktoraza treść opublikowanych materiałów (art. 25ust. 4 i 4a w zw. z art. 49a ustawy z dnia 26 stycznia1984 r. Prawo prasowe – tekst jednol. Dz. U. Nr 89,poz. 590, z późn. zm.). Warto dodać, że w orzecznictwieSądu Najwyższego wskazywano niejednokrotnie,że internetowy przekaz o charakterze periodycznym,spełniający wymogi określone przez ustawodawcęw art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa prasowego, niewątpliwiejest prasą (por. m. in. postanowienie SNz dnia 7 maja 2008 r., III KK 234/07, OSNKW 2008z. 9, poz. 69).Na konsekwencję takiego poglądu prawnegowskazywało również postanowienie Sądu Najwyższegoz dnia 26 lipca 2007 r., IV KK 174/07, iż osobarozpowszechniająca bez rejestracji we właściwymsądzie okręgowym dziennik bądź czasopismo za pośrednictweminternetu zarówno wówczas, gdy przekaztaki towarzyszy przekazowi utrwalonemu napapierze, stanowiąc inną elektroniczną jego postać,jak i wówczas, gdy istnieje tylko w formie elektronicznejw internecie, wyczerpuje znamiona przestępstwaz art. 45 prawa prasowego. Ustawodawcabowiem wyraźnie i jednoznacznie stwierdza, że prasąsą zarówno dzienniki i czasopisma, jak i „wszelkieistniejące i powstające w wyniku postępu technicznegośrodki masowego przekazywania (...) upowszechniającepublikacje periodyczne za pomocądruku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania”– art. 7 ust. 2 pkt 1 in fine prawa prasowego.W tej sytuacji jest rzeczą bezsporną, że dziennikii czasopisma przez to, że ukazują się w formie przekazuinternetowego, nie tracą znamion tytułu prasowego,i to zarówno wówczas gdy przekaz internetowytowarzyszy przekazowi utrwalonemu na papierze,drukowanemu, stanowiąc inną, elektronicznąjego postać w systemie on line, jak i wówczas, gdyprzekaz istnieje tylko w formie elektronicznej w internecie,ale ukazuje się tylko periodycznie, spełniającwymogi, o których mowa w art. 7 ust. 2 prawaprasowego.Zgodnie z przepisem art. 38 ust. 1 prawa prasowegoodpowiedzialność cywilną za naruszenie prawaspowodowane opublikowaniem materiału prasowegoponoszą autor tekstu, redaktor, a także każdainna osoba, która spowodowała opublikowanie tegomateriału. Niezależnie od tego odpowiedzialnośćponosi wydawca. Zgodnie z orzecznictwem SąduNajwyższego redaktor naczelny ponosi odpowiedzialnośćwówczas, gdy decydował o publikacji. Osobyte w zakresie odpowiedzialności majątkowej odpowiadająsolidarnie. Podstawą zaś zasądzenia zadośćuczynieniapieniężnego za doznaną krzywdęw wyniku naruszenia dobra osobistego lub zasądzeniaodpowiedniej sumy pieniężnej na wskazanyprzez siebie cel społeczny jest art. 448 K.c. W myśluchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2008 r.III CZP 31/08 oraz z dnia 19 czerwca 2007 r. III CZP54/07 w razie naruszenia dobra osobistego kumulacjaroszczeń przewidzianych w art. 448 K.c. jest dopuszczalna.Art. 12 ust. 1 prawa prasowego stanowi, że dziennikarzjest obowiązany:1) zachować szczególną staranność i rzetelnośćprzy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych,zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanychwiadomości lub podać ich źródło,2) chronić dobra osobiste, a ponadto interesydziałających w dobrej wierze informatorów i innychosób, które okazują mu zaufanie,3) dbać o poprawność języka i unikać używaniawulgaryzmów.Nie wdając się w szczegółową analizę pojęcia „dobraosobiste”, stwierdzić najogólniej należy, iż otwartykatalog dóbr osobistych zawiera art. 23 i 24 Kodeksucywilnego. I tak np. sfera życia prywatnego –i tylko w takim zakresie, w jakim jest to obojętnez punktu widzenia rękojmi właściwego sprawowaniafunkcji publicznej – pozostaje poza zasięgiem zainteresowaniaprasy. Zgodnie z orzecznictwem SąduNajwyższego takie wartości, jak: cześć, dobre imięi dobra sława człowieka są pojęciami obejmującymiwszystkie dziedziny życia osobistego, zawodowegoi społecznego. Naruszenie czci może więc nastąpićzarówno przez pomówienie o ujemne postępowaniew życiu osobistym i rodzinnym, jak i przez zarzucenieniewłaściwego postępowania w życiu zawodowym,naruszające dobre imię danej osoby i mogącenarazić ją na utratę zaufania potrzebnego do wykonywaniazawodu lub innej działalności. Katalogdóbr osobistych obejmuje także dobra związane zesferą życia prywatnego, rodzinnego oraz ze sferą intymności.Ochrona w tym zakresie może odnosić siędo przypadków ujawnienia faktów z życia osobistegoi rodzinnego, nadużywania uzyskiwanych informacji,zbierania w drodze prywatnych wywiadów informacji,ocen ze sfery intymności po to, aby je opublikowaćlub w inny sposób rozgłaszać. Fakt, że dziennikarznp. nie posłużył się w treści reportażu nazwiskamiosób, nie może go ekskulpować, zważając,że dokładność, z jaką opisał fakty i zdarzenia, pozwalana identyfikację przedstawionych tam osób.Ochrona dóbr osobistych przysługuje tylko przeddziałaniem bezprawnym. Za bezprawne uważa siękażde działanie naruszające dobra osobiste, jeżelinie zachodzi żadna ze szczególnych okolicznościusprawiedliwiających tego typu działanie. Do podstawwyłączających bezprawność naruszenia dóbrosobistych zalicza się np.: działanie w ramach porządkuprawnego, tj. działanie dozwolone przez obo-
481wiązujące przepisy prawa, zgodę pokrzywdzonego(z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórychprzypadkach) oraz działanie w obronie uzasadnionegointeresu. Generalną jednak zasadą jestwprowadzone w art. 24 § 1 K.c. domniemanie bezprawności.Dlatego właśnie dziennikarz pozwanyw procesie o ochronę dóbr osobistych ma obowiązekwykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiającychjego działanie, a więc wyłączających bezprawność.W doktrynie i orzecznictwie przez sferę życiaprywatnego rozumie się ten zakres faktów dotyczącychjednostki i jej przeżyć, który w zasadzie nie jestprzez nią ujawniany nawet osobom najbliższymi którego odsłonięcie przed kimkolwiek wywołujeuczucie wstydu, zakłopotania i udręki. Do sfery tejzalicza się przeżycia zmysłowe, przekonania, uczuciazwiązane z osobami najbliższymi lub kultem ichpamięci, stosunki rodzinne, nienaganne obyczaje,formy życia codziennego. Ta sfera jest całkowiciechroniona przed dostępem do niej osób trzecich –także dziennikarzy. Sfera życia prywatnego rozciągasię także na pozostały zakres życia osobistegoi rodzinnego, który nie jest objęty tak ścisłą tajemnicą,wobec czego zainteresowanie się tą sferą w pewnychprzypadkach może nie mieć charakteru bezprawnego.Prasa może podać do wiadomości publicznejfakty z tej sfery, ale powinno to być usprawiedliwioneokolicznościami sprawy. Bezprawność naruszeniadobra osobistego jest wyłączona, jeżeli ujawnienieinformacji i danych wiąże się bezpośrednioz działalnością publiczną danej osoby. Naruszeniemdóbr osobistych jest również m.in. rozpowszechnianiewizerunku. Odnośnie wizerunku zważyć należy,iż w myśl art. 81 prawa autorskiego jego rozpowszechnianiewymaga zezwolenia osoby na nimprzedstawionej. Zezwolenie takie nie jest wymagane,jeżeli osoba uwieczniona na wizerunku otrzymałazapłatę za pozowanie. Nie wymaga zezwoleniarozpowszechnianie wizerunku osoby powszechnieznanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniemprzez nią funkcji publicznych, w szczególnościpolitycznych, społecznych i zawodowych. Niewymaga także zezwolenia rozpowszechnianie wizerunku,jeżeli stanowi on jedynie szczegół całości, takiejjak: zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.Aby móc rozpowszechniać wizerunek czyjejś osoby,należy uzyskać jej zezwolenie, chyba że zapłacisię jej za pozowanie. Jednakże pomimo zapłaty zapozowanie bądź zgody osoby przedstawianej na filmieczy też zdjęciu możliwe jest naruszenie dóbrosobistych w sytuacji, gdy na skutek złośliwego montażu,łamiącego kolejność ujęć, czy też zdjęć dojdziedo ośmieszenia takiej osoby. Istnieje jednak krągosób ogólnie znanych, co do których nie jest konieczneuzyskanie zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku,jeżeli wizerunek ten wykonano w związkuz pełnieniem funkcji publicznych. Z art. 81 ust. 2 pkt 1prawa autorskiego wynika, iż funkcje publiczne tow pierwszym rzędzie polityczne, społeczne i zawodowe.Nie jest to jednak wyliczenie enumeratywne.Niedozwolone z kolei jest rozpowszechnianie wizerunkukażdej osoby, w tym także powszechnie znaneji pełniącej funkcje publiczne, w sytuacjach intymnych.Jeśli zaś ktoś upublicznia informacje dotycząceswojego życia prywatnego, musi liczyć sięz tym, że może następować w prasie ich weryfikacja,przy czym podnieść wypada, że np. orientacja seksualnastanowi nie tylko dobro osobiste, ale szczególniechronioną sferę prywatności. Naruszeniem dóbrosobistych jest też nagranie czyjejś wypowiedzi bezuzyskania na to zgody, następnie odtworzenie w audycjiradiowej bądź telewizyjnej (za wyj. np. publicznychwypowiedzi np. podczas obrad <strong>Sejm</strong>u).Zgodnie z art. 14 ust. 6 prawa prasowego nie wolnobez zgody osoby zainteresowanej publikować informacjioraz danych dotyczących prywatnej sferyżycia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działalnościąpubliczną danej osoby. Prawo do prywatnościznajduje swoje oparcie w normach prawa europejskiegooraz w przepisach Konstytucji RP, gdziew treści art. 47 zagwarantowano każdemu prawo doochrony życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobregoimienia.Podmiot, którego dobro osobiste zostało zagrożonebezprawnym działaniem dziennikarza, może żądaćzaniechania tego działania, ewentualnie usunięciaskutków, w szczególności przez złożenieoświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniejformie (zgodnie z art. 24 § 1 K.c.). Oświadczenie jestczym innym aniżeli instytucja sprostowania, czy teżodpowiedzi z art. 31 i nast. prawa prasowego, albowiemoświadczenie z art. 24 § 1 K.c. składa ten, ktonaruszył dobra osobiste. Domagając się ochronydóbr osobistych, pozwany może żądać w pozwie, abysąd zobowiązał dokonującego naruszenia do złożeniaodpowiedniego oświadczenia, przy czym treśćtego oświadczenia musi być wyraźnie sprecyzowanaw żądaniu pozwu, a nie ograniczać się jedynie doogólnikowego sformułowania, iż powód domaga sięzobowiązania pozwanego do złożenia odpowiedniegow treści i formie oświadczenia. Zważyć przy tymnależy, iż ustalenie treści i formy oświadczenia niejest rzeczą sądu, albowiem sąd tylko bada, czy żądaniepozwu jest uzasadnione, czy nie. Osoba, którejdobro zostało zagrożone, może również żądać, napodstawie art. 24 § 1 w zw. z art. 448 K.c. zadośćuczynieniapieniężnego za doznaną krzywdę lub zasądzeniaodpowiedniej sumy pieniężnej na wskazanyprzez powoda cel społeczny. Nie ulega równieżwątpliwość, iż wysokość zadośćuczynienia, o jakimmowa w art. 448 K.c., zależy przede wszystkim,zważywszy na jego kompensacyjną funkcję, od wielkościdoznanej krzywdy, jak również od sytuacji materialnejstron.Jeśli na skutek naruszenia dobra osobistego zostaławyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowanymoże żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.Ponadto podnieść należy, iż wzajemna relacjaprzepisów ustawy prawa prasowego i przepisów Kodeksucywilnego regulujących ochronę dóbr osobi-
482stych polega na tym, iż możliwe jest kumulatywnelub alternatywne stosowanie środków ochrony przewidzianychw przepisach obu tych ustaw, a wybórich należy do osoby zainteresowanej. Sądem właściwymdo orzekania w sprawach dotyczących naruszeniadóbr osobistych jest właściwy sąd okręgowy.W tym miejscu wskazać można kilka orzeczeńsądowych istotnych w kwestii ochrony dóbr osobistychosób publicznych:— cechą ochrony praw osobistych czy prawa prywatnościjest to, że ochroną tą jest objęta dziedzinażycia osobistego prywatnego człowieka; ochrona tazatem nie obejmuje ani działalności publicznej osoby,ani też sfery działań czy zachowań, które ogólniesą pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżelidziałania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnościąpubliczną (NSA 6.05.1997 r., II SA/Wr929/96);— zabieganie przez znaną aktorkę o zainteresowaniemediów przez udzielanie wywiadów i informacjio swoim życiu osobistym stanowi wyrażenie,co najmniej w sposób dorozumiany, zgody na informowanieprzez media o tej sferze jej życia (SN24.01.2008 r., I CSK 341/07);— osoba publiczna musi się liczyć z tym, że będąroztrząsane także fakty z jej życia prywatnego, jeżeliwiążą się z jej funkcją (SN 11.05.2007 r., I CSK47/07);— działanie osób publicznych wywiera wpływ nakształtowanie „życia publicznego”, stanowi podstawęusprawiedliwionego zainteresowania społeczeństwai związanego z nim prawa do uzyskania informacji;z tego też względu powszechnie przyjmuje się,że w odniesieniu do tych osób zakres dopuszczalnejkrytyki jest szerszy, a udzielana ochrona – słabsza(SA Poznań 27.09.2005 r., I ACa 1443/03);— rozszerzone granice dopuszczalnej krytykiosób sprawujących funkcje publiczne nie pozwalająna publikowanie nieprawdy ani na nierzetelne wykorzystywaniemateriałów prasowych (SN 5.04.2002 r.,II CKN 1095/99);— osoba piastująca funkcję publiczną narażonajest – co stanowi zjawisko naturalne w każdym państwiedemokratycznym – na wystawienie swoich poczynańpod osąd opinii publicznej i musi liczyć sięz krytyką swojego postępowania, która to krytykajest społecznie pożyteczna i pożądana, jeżeli podjętazostała w interesie publicznym i ma cechy rzetelnościoraz rzeczowości, a jednocześnie nie przekracza granicpotrzebnych do osiągnięcia społecznego celu krytyki;granic tych nie da się ogólnie wyznaczyć, ponieważokreślają je niepowtarzalne okoliczności konkretnejsprawy (SN 28.09.2000 r., VKKN 171/98).Odnośnie pytania sformułowanego w pkt 5:Powyższe rozważania uzasadniają ocenę, iż obowiązującaregulacja prawna jest wystarczająca dlaochrony dóbr prawnych naruszanych ewentualnieprzez twórców „plotkarskich” portali internetowych.Nie ma zatem potrzeby wprowadzania specjalnejregulacji prawnej kazuistycznie odnoszącejsię do kwestii, o których mowa. Tego rodzaju ewentualnepomysły legislacyjne naruszałyby spójnośćsystemu prawa, zmniejszając jego transparentność.Z poważaniemZastępca prokuratora generalnegoAndrzej PogorzelskiWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Tadeusza Arkitaw sprawie ochrony dóbr osobistychosób publicznych (5906)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Tadeusza Arkita, przekazanąprzy piśmie Pana Marszałka z dnia 23 października2008 r. nr SPS-023-5906/08, w sprawie ochronydóbr osobistych osób publicznych, uprzejmieprzedstawiam, co następuje.Obowiązujący system prawny przewiduje rozwiązaniadotyczące ochrony dóbr osobistych każdegoczłowieka. Zgodnie z art. 23 K.c. dobra osobisteczłowieka, jak w szczególności: zdrowie, wolność,cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim,wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalnośćmieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazczai racjonalizatorska pozostają pod ochronąprawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianejw innych przepisach. Już z treści wskazanegoprzepisu wynika, że ochrona dóbr osobistych jestwszechstronna. Może być realizowana w różny sposóbi za pomocą różnych środków ochrony prawnej.Ochrona ta może mieć charakter niemajątkowy, jaki majątkowy.Art. 24 § 1 i 2 K.c. stanowi, że ten, czyje dobroosobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, możeżądać zaniechania tego działania, chyba że nie jestono bezprawne. W razie dokonanego naruszeniamoże on także żądać, ażeby osoba, która dopuściłasię naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych dousunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyłaoświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniejformie. Na zasadach przewidzianych w kodeksiemoże on również żądać zadośćuczynienia pieniężnegolub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej nawskazany cel społeczny (art. 448 K.c.). Jeżeli wskuteknaruszenia dobra osobistego została wyrządzonaszkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jejnaprawienia na zasadach ogólnych (art. 415 i nast.K.c.). Z art. 24 § 3 K.c. wynika, że powyższe przepisy
483nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innychprzepisach, w szczególności w prawie autorskimoraz w prawie wynalazczym.Obowiązujące przepisy zapewniają więc każdejosobie, której dobro osobiste zostało naruszone lubteż tylko zagrożone, dwa roszczenia o charakterzeniemajątkowym, a mianowicie o zaniechanie działania(zachowania) oraz o dopełnienie czynności potrzebnychdo usunięcia stanu spowodowanego naruszeniemdobra osobistego. Przewidują także ochronęmajątkową, przesądzając o możliwości zasądzeniazadośćuczynienia pieniężnego na rzecz poszkodowanegolub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej nacel społeczny w każdym przypadku naruszenia (zagrożenia)dobra osobistego, a także odszkodowania,jeśli wskutek naruszenia dobra osobistego zostaławyrządzona szkoda majątkowa. Ponadto obowiązująceprzepisy dopuszczają możliwość wytoczenia powództwao ustalenie, że określone dobro osobisteprzysługuje konkretnej osobie, jak również że dobroto zostało zagrożone lub już naruszone (w tym przypadkupodstawę prawną takiego żądania stanowiart. 189 K.p.c.). Doniosłą rolę w szybkim i efektywnymtrybie ochrony dóbr osobistych odgrywa takżePrawo prasowe w zakresie uregulowanych w niminstytucji sprostowania i odpowiedzi.Każdy poszkodowany, bez względu na to czy jest,czy też nie, osobą publiczną, może korzystać z pełnegokatalogu obowiązujących środków ochrony prawnej.Może dochodzić zarówno roszczeń o charakterzeniemajątkowym, jak i majątkowym. Należy przytym zauważyć, że nie ma żadnych przeszkód, abyroszczenia o charakterze majątkowym (o zadośćuczynienieoraz odszkodowanie) były dochodzonełącznie, o ile następstwem działań naruszającychdobro osobiste jest zarówno uszczerbek o charakterzeniemajątkowym (krzywda), jak i majątkowym(szkoda majątkowa).Ciężar udowodnienia rozmiaru krzywdy czy teżwysokości poniesionej szkody majątkowej, zgodniez zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 K.c.), spoczywana osobie, która z faktu tego wywodzi skutkiprawne (osobie poszkodowanej). Należy jednakzwrócić uwagę na to, że Kodeks postępowania cywilnegoprzewiduje od tej zasady wyjątek, odstępującw pewnych kategoriach spraw od potrzeby udowodnieniaw sposób ścisły i dokładny wysokości dochodzonychw procesie świadczeń. Prawo liczy siębowiem z pewnymi trudnościami w zakresie ustaleniaelementów rozstrzygnięcia odnoszących się właśniedo wysokości żądania. Wskazany wyjątek zostałprzewidziany w art. 322 K.p.c., który stanowi,że jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody,zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczeniez umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnieniewysokości żądania jest niemożliwe lubnader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpowiedniąsumę według swej oceny, opartej na rozważeniuwszystkich okoliczności sprawy. Przepis umożliwiasądowi uwzględnienie żądania pozwu, chociażżądana przez powoda kwota nie jest możliwa do ścisłegoudowodnienia, co w przypadku braku takiegouregulowania prowadziłoby do oddalenia powództwaw tej części (tzw. ius moderandi). Dotyczy to zarównospraw o zadośćuczynienie, jak i odszkodowanie,zaś w tym ostatnim przypadku może mieć zastosowanietak do ustalenia wysokości poniesionychstrat (damnum emergens), jak i utraconych korzyści(lucrum cessans). Niewątpliwie przepis ten stanowizłagodzenie ujemnych skutków przewidzianychw art. 6 K.c.Kwestią odmienną od zakresu przysługującychposzkodowanym naruszeniem dóbr osobistych środkówochrony prawnej pozostaje natomiast kwestiakorzystania z tychże środków. Niewątpliwie rezygnacjaz dochodzenia na drodze postępowania sądowegoochrony słusznych praw osób poszkodowanychnie sprzyja kształtowaniu właściwych postaw społecznych.Brak reakcji na naruszenie dóbr osobistychwyzwala bowiem często mechanizm eskalacjizachowań niepożądanych.Rezygnacji z dochodzenia przez poszkodowanychprzysługujących im roszczeń o ochronę dóbr osobistychnie uzasadnia długotrwałość niektórych toczącychsię procesów cywilnych. W przypadku długotrwałychprocesów cywilnych ważną rolę w szybkieji skutecznej ochronie dóbr osobistych odgrywainstytucja zabezpieczenia roszczenia uregulowanaw art. 730 i nast. K.p.c. Udzielenia zabezpieczeniaroszczenia można domagać się zarówno przed wszczęciempostępowania, jak i w jego toku. W obecnymstanie prawnym sąd udziela zabezpieczenia w takisposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni,nie wyłączając sposobów przewidzianych dozabezpieczenia roszczeń pieniężnych, w szczególnościsąd może unormować prawa i obowiązki stronlub uczestników postępowania na czas trwania postępowania(art. 755 § 1 K.p.c.) Należy wskazać, żepodstawową funkcją postępowania zabezpieczającegojest zapewnienie uprawnionemu (w tym przypadkuposzkodowanemu) ochrony przed możliwymi niekorzystnymiskutkami związanymi z czasem trwaniasprawy rozpoznawanej przez sąd. Uzyskanie zabezpieczeniazezwala na zniwelowanie niekorzystnychnastępstw uzyskania ostatecznego rozstrzygnięciakończącego postępowanie w terminie późniejszymniż samo wszczęcie postępowania. Możerównież stanowić odpowiedź na działanie obowiązanegoszkodzące usprawiedliwionym interesomuprawnionego. Uzyskanie zabezpieczenia stwarzaochronę prawną o charakterze tymczasowym, jednakżeprzebiegającą w zasadzie równolegle z toczącymsię postępowaniem sądowym i obejmującą okrestrwania tego postępowania.Analiza obowiązujących przepisów proceduralnychwskazuje na to, iż zapewniają skuteczne dochodzenieroszczeń o ochronę dobór osobistych.Zauważyć należy, że jakkolwiek obwiązujący systemprawny przewiduje szeroki katalog ochronydóbr osobistych przed ich naruszeniem, to niewąt-
484pliwie dążenie do jego doskonalenia jest ideą słuszną.Dlatego też Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnegodziałająca przy ministrze sprawiedliwościprzygotowała wstępny projekt części ogólnej przyszłegoKodeksu cywilnego, w którym zaproponowanoregulację dotyczącą ochrony dóbr osobistych.Przewiduje ona silniejszą ochronę interesów majątkowychposzkodowanego, a to poprzez przyznaniemu nie tylko prawa do zadośćuczynienia i odszkodowania,ale także uprawnienia do żądania wydaniakorzyści uzyskanych przez osobę, która dopuściłasię naruszenia dobra osobistego.Odnosząc się do instytucji publicity of rights,o której wspomina pan poseł w swej interpelacji, należywskazać, że instytucja ta jest znana systemowiprawa amerykańskiego. Została wypracowana w oparciuo orzecznictwo sądów amerykańskich i przewidujeochronę wizerunku osoby publicznej także pojej śmierci. Wskazana instytucja nie została skodyfikowanana poziomie prawa federalnego, jednakżefunkcjonuje w ustawodawstwach poszczególnychstanów.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Wronasekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiejw sprawie dostosowania infrastrukturypublicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych(5911)Szanowny panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjępani poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej(pismo znak: SPS-023-5911/08 z dnia 23 października2008 r.) w sprawie dostosowania infrastrukturypublicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych,uprzejmie przedstawiam następujące informacjew zakresie właściwości resortu infrastruktury:W zakresie ustawy Prawo budowlane. Ustawaz dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm), w szczególnościprzepis art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, zapewnia, żeobiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniamibudowlanymi należy, biorąc pod uwagęprzewidywany okres użytkowania, projektować i budowaćw sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych,oraz zgodnie z zasadami wiedzytechnicznej, zapewniając także niezbędne warunkido korzystania z obiektów użyteczności publiczneji mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnegoprzez osoby niepełnosprawne, w szczególnościporuszające się na wózkach inwalidzkich. Regulacjepowyższe nakazują budowę nowych obiektówbudowlanych i przebudowę istniejących z zapewnieniempełnej ich dostępności dla osób niepełnosprawnych.Przepisy techniczno-budowlane, w tym rozporządzenieministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia2000 r. sprawie warunków technicznych, jakimpowinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), definiują szczegółowewymagania w zakresie zapewnienia dostępnoścido obiektów budowlanych osobom niepełnosprawnym.Ponadto przepisy art. 9, 35 i 36a ww.ustawy Prawo budowlane uniemożliwiają realizacjęww. obiektów budowlanych bez wzmiankowanej dostępności,a zgodnie z art. 59a ust. 2 pkt f właściwyorgan nadzoru budowlanego w czasie obowiązkowejkontroli sprawdza wykonanie obiektu z ww. warunkami.Nie ma natomiast przepisów nakazującychdostosowanie istniejących obiektów budowlanych dopotrzeb osób niepełnosprawnych.W zakresie transportu kolejowego. Sprawy osóbniepełnosprawnych porusza przyjęta przez Radę Ministrów„Strategia dla transportu kolejowego doroku 2013”:„Transport kolejowy powinien być dostępny dlawszystkich osób wyrażających chęć podróżowania.Dlatego tak bardzo ważną sprawą jest zapewnieniedostępności do kolei (przez co rozumieć należy możliwośćbezpiecznego i łatwego korzystania z kolei) niepełnosprawnym.Resort transportu będzie wspierałwszelkie działania mające na celu uzyskanie dostępnościkolei dla osób niepełnosprawnych, a zwłaszczapoprzez:⎯ likwidacje barier architektonicznych,⎯ właściwe projektowanie ciągów komunikacyjnychna stacjach i przystankach,⎯ prowadzenie odpowiedniej kampanii informacyjnej.”Ze środków Funduszu Kolejowego w 2007 i 2008 r.sfinansowano szereg zadań przystosowujących infrastrukturękolejową do potrzeb osób niepełnosprawnych,do których należy m.in. realizowanaprzez PKP SKM w Trójmieście sp. z o.o. inwestycja,której przedmiotem m.in. jest:⎯ przebudowanie układu komunikacyjnegoz uwzględnieniem potrzeb osób niepełnosprawnychwraz z montażem dźwigu;⎯ likwidacja bariery architektonicznej dla osóbz ograniczoną zdolnością poruszania się przez przebudowę(uzupełnienie) istniejącego układu komunikacyjnego,będąca realizacją Technicznej SpecyfikacjiInteroperacyjności „Dostęp dla osób z ograniczonąmożliwością poruszania się” (TSI PRM) w zakresieinfrastruktury kolei konwencjonalnych.Natomiast w zakresie projektów realizowanychw ramach Sektorowego Programu Operacyjnego
485„Transport” na lata 2004–2006, minister właściwyds. transportu podejmował działania przy udzialeśrodków pochodzących z budżetu państwa i środkówz Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnegow zakresie inwestycji taborowych w celu m.in.dostosowania taboru kolejowego do potrzeb osóbniepełnosprawnych.Przykładem są projekty zgłaszane przez beneficjentóww ramach SPOT, polegające na:⎯ zakupie nowego taboru kolejowego,⎯ modernizacji elektrycznych zespołów trakcyjnych,⎯ modernizacji wagonów osobowych.Wszystkie wyżej wymienione wnioski były ocenianemiędzy innymi pod względem zgodności z politykąrównych szans (oddziaływanie projektu nawyrównanie szans niepełnosprawnych w dostępiedo rynku pracy czy korzystania z infrastrukturypublicznej). Był to decydujący czynnik wpływającyna wybór projektu do realizacji. Pojazdy musiałyspełniać wymóg dostosowania ich do potrzeb osóbniepełnosprawnych, w tym poruszających się nawózkach inwalidzkich.Tworzenie systemów szybkich kolei miejskichw dużych aglomeracjach będzie związane z zakupaminowego taboru dostosowanego do przewozu osóbniepełnosprawnych. Tabor ten w wielu przypadkachbędzie wykorzystywany do kolejowej obsługi portówlotniczych, tworząc zintegrowaną, dostosowaną doprzewozu osób niepełnosprawnych sieć transportową.W zakresie procesu dostosowawczego duże znaczeniebędzie miało likwidowanie bariery występującejna styku peron – wagon (wolna przestrzeń pomiędzykrawędzią peronu a podłogą wagonu orazróżnice wysokości pomiędzy powierzchnią peronua podłogą wagonu). Z tego też względu zostanie położonyduży nacisk na posiadanie urządzeń wspomagającychpokonywanie tej bariery. Polskie rozwiązaniabędą rozwijane w dwóch kierunkach:1. wyposażanie większych dworców w podnośnikiperonowe,2. wyposażanie wagonów w podnośniki wagonowe,wysuwane rampy lub uchylne pochylnie.Wybór właściwych rozwiązań będzie uzależnionyod rodzaju ruchu i taboru, wysokości peronówi wielkości potoków podróżnych. Istotne jest równieżzwrócenie uwagi na odpowiednie zarządzanieurządzeniami do obsługi podróżnych oraz przeszkoleniepersonelu związanego z bezpośrednią obsługąpasażerów (zarówno pracowników przewoźnikówkolejowych, jak i podmiotów zarządzających dworcami).W zakresie dróg publicznych i drogowych obiektówinżynierskich. Warunki techniczne, jakim powinnyodpowiadać drogi publiczne i związane z nimiurządzenia budowlane oraz ich usytuowanie, przyzachowaniu przepisów Prawa budowlanego, przepisówo drogach publicznych oraz przepisów odrębnych,a także ustaleń Polskich Norm zapewniająw szczególności niezbędne warunki do korzystaniaz drogi publicznej przez osoby niepełnosprawne,w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich.Zgodnie z rozporządzeniem ministra transportui gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawiewarunków technicznych, jakim powinny odpowiadaćdrogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.Nr 43, poz. 430) obiekty i urządzenia w pasie drogowym,przeznaczone dla uczestników ruchu, powinnyzapewniać bezpieczeństwo ich użytkowania,w tym również przez osoby niepełnosprawne. Tymsamym rozporządzenie to zawiera szereg przepisówdotyczących osób niepełnosprawnych. Zgodnie z § 44ust. 6 ww. rozporządzenia urządzenia na chodniku,w szczególności podpory znaków drogowych, słupyoświetleniowe należy tak usytuować, aby nie utrudniałyużytkowania chodnika. W myśl natomiast§ 115 ust. 4 w obrębie urządzeń obsługi podróżnych,pojazdów i przesyłek zwanych MOP w każdym zespolestanowisk postojowych dla samochodów osobowychpowinny być zapewnione nie mniej niż dwastanowiska postojowe dla samochodów osób niepełnosprawnych,specjalnie oznakowane i usytuowaneblisko wejść do budynków użyteczności publicznej.Kolejny zapis mówi, iż uskok o wysokości od 2 cm do15 cm między chodnikiem, a jezdnią lub innym urządzeniemużytkowanym przez osoby niepełnosprawnepowinien być wyposażony w rampę o szerokości,co najmniej 0,90 m i pochyleniu nie większym niż15%. Przy uskokach większych niż 15 cm powinnybyć stosowane pochylnie lub schody. Jeśli chodzio rampy łączące peron tramwajowy z przejściem dlapieszych w poziomie jezdni, to zgodnie z § 120 ust. 4ww. rozporządzenia powinny one mieć szerokośćrówną peronowi i pochylenie nie większe niż 8% dlaumożliwienia korzystania z peronu przez osoby niepełnosprawne.Natomiast dojście do bezkolizyjnegoprzejścia dla pieszych powinno być wyposażonew pochylnie, jeżeli przejście dostosowane do osób niepełnosprawnychjest w odległości większej niż 200 m.Podobne regulacje znajdują się w rozporządzeniu ministratransportu i gospodarki morskiej z dnia 30maja 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakimpowinny odpowiadać drogowe obiekty inżynierskiei ich usytuowanie (Dz.U.00.63.735). Zgodnie z:1. § 59 ust. 2 dojście do kładek dla pieszych naddrogami, liniami tramwajowymi lub kolejowymi powinnobyć przewidziane jako pochylnia, a wyjątkowojako schody, gdy warunki terenowe i brak miejscanie pozwalają na wykonanie pochylni, pod warunkiemże zapewniono osobom niepełnosprawnymmożliwość przekroczenia przeszkody w poziomiew odległości nie większej niż 200 m. Jeśli w pobliżuobiektu mostowego nie ma innych możliwości dlaruchu osób niepełnosprawnych, zwłaszcza osób nawózkach inwalidzkich, schody powinny być zastąpionepochylniami spełniającymi wymagania określonew § 131–134 lub powinny być wykonane schodyi pochylnie, jeśli korzystanie z pochylni wydłużyłobyznacznie drogę pieszych;
4862. § 131 ust. 1 pochylnie dla ruchu pieszych i dlaosób niepełnosprawnych nie powinny mieć pochyleniabiegu większego niż 8%, a wyjątkowo nie większegoniż 10% w przypadku pochylni zadaszonych,z uwzględnieniem wymagań określonych w ust. 2–5;3. § 133 ust. 2 pochylnia powinna mieć wydzielonypas ruchu dla osób niepełnosprawnych, wyposażonyw:⎯ obustronną balustradę – o odstępie międzyporęczami 1 m,⎯ ograniczniki zabezpieczające płaszczyznyruchu,przy czym szerokość pasa ruchu dla ogółu pieszychpoza wydzielonym pasem ruchu powinna byćnie mniejsza niż 1,2 m. Natomiast balustrady i ścianyzabezpieczające na pochylniach pasy ruchu przeznaczonedla osób niepełnosprawnych poruszającychsię na wózkach inwalidzkich, powinny miećdwie dodatkowe poręcze umieszczone na wysokości0,75 m i 0,9 m od płaszczyzny ruchu, spełniające wymaganiaokreślone w § 253 ust. 2 pkt 1, przy czymwysokość ściany musi spełniać wymagania, jakiestosuje się w przypadku balustrady.Zgodnie zaś z rozporządzeniem ministra transportui gospodarki morskiej z dnia 26 lutego 1996 r.w sprawie warunków technicznych, jakim powinnyodpowiadać skrzyżowania linii kolejowych z drogamipublicznymi i ich usytuowanie (Dz.U.96.33.144),skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymipowinny umożliwiać dogodne warunki dla ruchupieszych, w tym również dla osób niepełnosprawnych.Zaś przejścia dla pieszych oraz dla osób niepełnosprawnychna skrzyżowaniach linii kolejowychz drogami publicznymi powinny spełniać wymaganiatechniczne określone dla tego typu obiektów.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczpodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Brejzyw sprawie wspierania rozwojumałych elektrowni wodnych (5912)Odpowiadając na interpelację posła KrzysztofaBrejzy w sprawie wspierania rozwoju małych elektrowniwodnych, przekazaną przy piśmie znak:SPS-023-5912/08, z dnia 23 października 2008 r.,uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.Kwestie związane z energetycznym wykorzystaniemwód traktowane są przez resort środowiskaz pełną powagą, choć trzeba przyznać, że problematykata, z uwagi na szereg istotnych uwarunkowańprawnych i zasady racjonalnego gospodarowania zasobamiwodnymi oraz majątkiem Skarbu Państwazwiązanym z gospodarką wodną, stanowi trudny temati bardzo często powoduje konflikty interesówSkarbu Państwa oraz użytkowników wód. Ograniczeniemdla budowy elektrowni wodnych są równieżuwarunkowania przyrodnicze, związane m.in. z istniejącymiformami ochrony przyrody.Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.Prawo wodne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,z późn. zm.) każdy podmiot, który podejmuje działaniaokreślone w art. 122 ust. 1 i 2 wyżej wymienionejustawy, w tym polegające na wykonaniu urządzeńwodnych oraz korzystaniu z wód do celów energetycznych,zobowiązany jest do uzyskania pozwoleniawodnoprawnego. Obowiązek ten odnosi się równieżdo podmiotów reprezentujących Skarb Państwaoraz zarządzających majątkiem samorządów.Pozwolenie wodnoprawne wydaje organ określonyw art. 140 ustawy Prawo wodne, tj. właściwymiejscowo starosta lub marszałek województwa. Organten rozstrzyga sprawę w sposób bezstronny,zgodnie z literą przepisów ustawy Prawo wodne orazustawą z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowaniaadministracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98,poz. 1071, z późn. zm.).W toku postępowania wodnoprawnego, związanegoz energetycznym korzystaniem z wód, organma obowiązek sprawdzić, czy projektowany sposóbkorzystania z wody dla celów energetyki wodnej zapewniaracjonalne wykorzystanie potencjału hydroenergetycznegow sposób technicznie i ekonomicznieuzasadniony (art. 126 pkt 2 ustawy Prawo wodne).Na mocy przepisów ustawy Prawo wodne dyrektorregionalnego zarządu gospodarki wodnej, w ramachgospodarowania mieniem Skarbu Państwazwiązanym z gospodarką wodną, wykonuje zadaniadotyczące utrzymania wód i urządzeń wodnych, pełnirównież funkcję inwestora w zakresie gospodarkiwodnej w regionie wodnym (art. 92 ust. 4 ustawy).Działania te prowadzone są w imieniu prezesa KrajowegoZarządu Gospodarki Wodnej – organu, któryzgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne wykonujeprawa właścicielskie w stosunku do wód publicznychstanowiących własność Skarbu Państwa, istotnychdla kształtowania zasobów wodnych orazochrony przeciwpowodziowej. Tak więc dyrektorRZGW posiada mandat Skarbu Państwa do występowania,jako jego przedstawiciel, w sprawach związanychz gospodarowaniem mieniem Skarbu Państwaw zakresie gospodarki wodnej. Tym samymdyrektor RZGW reprezentuje Skarb Państwa wewszelkich postępowaniach administracyjnych i cywilnychzwiązanych z gospodarowaniem przedmiotowymmieniem, w tym także w zakresie procesówinwestycyjnych.
487W świetle obecnych regulacji prawnych dyrektorRZGW jest również organem właściwym w sprawachgospodarowania wodami w regionie wodnym– są to zadania z zakresu administracji rządowej.Mając na uwadze fakt, iż zarówno dyrektorRZGW, jak i podległe mu jednostki organizacyjnedziałające z jego upoważnienia reprezentują zawszei jedynie Skarb Państwa, trudno byłoby domniemywać,że interes Skarbu Państwa w zakresie gospodarowaniawodami nie jest właściwe chroniony.Odnosząc się do uwagi dotyczącej stosowaniaw postępowaniach wodnoprawnych art. 127 ust. 7ustawy Prawo wodne, nadmieniam, że z uwagi nazachowanie ładu prawnego w obowiązujących przepisachpodjęto inicjatywę legislacyjną mającą nacelu wyeliminowanie sytuacji, w której dyrektorRZGW występuje w postępowaniu w roli ustawowejstrony i jednocześnie w roli inwestora.W ramach statutowych działań dyrektora RZGW,w zakresie gospodarowania wodami, realizowane sąinwestycje, których głównym zadaniem jest ochronaprzeciwpowodziowa oraz zapewnienie warunków dożeglugi śródlądowej. W celu racjonalnego wykorzystaniapowstałego w wyniku realizacji tych inwestycjipotencjału hydroenergetycznego, tam gdzie jestto ekonomicznie uzasadnione, budowane są przyobiektach hydrotechnicznych również elektrowniewodne. Zaznaczyć należy, że elektrownie stanowiąintegralną część budowanych obiektów. Inwestycjerealizowane są przez Skarb Państwa ze środków budżetowych– część 22 budżetu państwa: Gospodarkawodna (w tym ze środków przeniesionych do tejczęści budżetu z rezerwy celowej na realizację„Programu dla Odry – 2006”) – oraz ze środkówNarodowego Funduszu Ochrony Środowiska i GospodarkiWodnej, przeznaczanych na realizacjękluczowych zadań inwestycyjnych w zakresie gospodarkiwodnej.Budowa samej elektrowni wodnej nie jest takkosztowna jak budowa obiektu, który stwarza odpowiedniemożliwości do wykorzystania potencjału hydroenergetycznego(obiekty piętrzące w postacistopni wodnych, zapór zbiorników wodnych itp.).Koszty te oszacować można na ok. 7–15% wartościcałej inwestycji (w zależności od zainstalowanejmocy). Przy takiej dysproporcji kosztów, zważywszyna duże możliwości generowania przychodów zesprzedaży wytworzonej energii (w tym szybki zwrotnakładów), zasadne jest, aby obiekty elektrowniwodnych pozostawały w administracji zarządcy wód.Dodatkowo, wygenerowany ze sprzedaży energiielektrycznej zysk może być w części przeznaczanyna utrzymanie wód i urządzeń wodnych pozostającychw zarządzie administratora. Przekazanie istniejącegoobiektu piętrzącego pod budowę elektrowniwodnej innemu inwestorowi, który nie realizujeobowiązków utrzymania wód, jest mniej korzystne,w szczególności w odniesieniu do dużych inwestycji.W przypadku przekazania obiektu piętrzącegolub jego części w użytkowanie podmiotom zainteresowanymbudową elektrowni wodnej Skarb Państwamoże uzyskać od inwestora partycypacjęw kosztach utrzymania wód i urządzeń wodnych –dzięki którym de facto inwestor ten prowadzi swojądziałalność. Środki te administrator obiektu możeprzeznaczyć wyłącznie na utrzymanie samego obiektuoraz odcinka cieku, na który oddziałuje elektrowniawodna. W przypadku gdy zarządzającym elektrowniąwodną jest administrator obiektu piętrzącego,uzyskane ze sprzedaży energii środki mogą byćprzeznaczane na utrzymanie innych administrowanychobiektów i wód będących w jego administracji.Biorąc pod uwagę powyższe, najkorzystniejszymrozwiązaniem dla gospodarki wodnej, a tym samymSkarbu Państwa, jest bezsprzecznie kompleksowarealizacja inwestycji gospodarki wodnej (budowa nowychobiektów – zbiorniki wodne, stopnie wodneitp.), która uwzględnia budowę przez zarządcę wódobiektów energetyki wodnej, jak również budowaprzez Skarb Państwa, przy istniejących obiektachpiętrzących, elektrowni wodnych. Ta zasada stosowanajest w resorcie środowiska odpowiedzialnymza gospodarowanie wodami. Nie oznacza to wszakżew żadnej mierze dyskryminowania inicjatyw inwestorówprywatnych. W przypadku istniejącychobiektów piętrzących, które mogą zostać wykorzystanedla celów energetycznych, dla których RZGWnie podjęło działań zmierzających do ich energetycznegowykorzystania, mając na uwadze zarówno wymogiw zakresie zwiększenia produkcji energii zeźródeł odnawialnych, jak również zagospodarowanieistniejącego potencjału hydroenergetycznegocieków, obiekty są udostępniane inwestorom zewnętrznym,w tym prywatnym.Podstawowym warunkiem udostępnienia tychobiektów jest uzyskanie przez inwestora stosownychdecyzji administracyjnych, które gwarantująefektywne wykorzystanie potencjału wody, minimalizująnegatywny wpływ inwestycji na środowiskowodne oraz na stan techniczny cieku i urządzeniawodnego.Istotną kwestią jest również zapewnienie SkarbowiPaństwa odpowiednich wpływów z tytułu korzystaniai uzyskiwania korzyści finansowych z majątkuSkarbu Państwa przez inne podmioty. DyrektorRZGW, jako reprezentant Skarbu Państwa, musibowiem gospodarować powierzonym mu mieniemw sposób racjonalny, zapewniający ochronę interesówSkarbu Państwa. Jednocześnie zaznaczyć należy,że zgodnie z projektem Narodowej Strategii GospodarowaniaWodami 2030 (z uwzględnieniem etapu2015) gospodarka wodna powinna zmierzaćw kierunku samofinansowania. Jednym ze źródełumożliwiających finansowanie zadań związanychz utrzymaniem wód powinny być środki pozyskiwanez energetycznego korzystania z wód.Odnosząc się do zarzutu blokowania przez RZGWatrakcyjnych lokalizacji pod budowę elektrowniwodnych, przez co uniemożliwia się ich wykorzystanieprzez inwestorów prywatnych, należy nadmie-
488nić, że zgodnie z art. 135 pkt 3 ustawy Prawo wodne,jeżeli zakład nie rozpoczął wykonywania urządzeniawodnego w terminie dwóch lat od daty, kiedypozwolenie wodnoprawne na jego wykonanie stałosię ostateczne, pozwolenie wodnoprawne wygasa.Ten instrument został przez ustawodawcę wprowadzonym.in. właśnie w celu uniknięcia sytuacji blokowaniamiejsc atrakcyjnych z punktu widzeniaróżnych aspektów korzystania z wód.Zaznaczyć należy, że potencjalne lokalizacje możliwedo wykorzystania do celów energetycznych torównież niezabudowane piętrzeniem odcinki rzeko dużym potencjale hydroenergetycznym, którymiinwestorzy nie są jednak w większości zainteresowaniz uwagi na wysokie nakłady na budowę obiektówpiętrzących i poprzedzających budowę ocen,analiz, badań i ekspertyz.Pragnę również nadmienić, że realizacji przedsięwzięćw zakresie energetyki wodnej (choć stanowiąone alternatywę dla energetyki opartej na wykorzystaniusurowców kopalnych, zanieczyszczającejśrodowisko), z uwagi na oddziaływanie na środowiskowodne, towarzyszą niewątpliwie pewne utrudnieniawynikające z obowiązujących przepisów prawa,a także z częstych sprzeciwów środowisk ekologicznych.Inwestycje w zakresie energetycznegowykorzystania wód muszą być realizowane zgodniez obowiązującymi przepisami w zakresie ochronyzasobów środowiska, które determinują zarównokwestie lokalizacji samego przedsięwzięcia, jak równieżwarunki jego wykonania oraz eksploatacji. Dodatkowo,rozważając możliwość wykonania elektrowniwodnej, należy wziąć pod uwagę jej wpływzarówno na samo koryto rzeki, jak również na urządzeniaw nim zlokalizowane tak, aby planowane zamierzenienie przyczyniło się do niewspółmiernegozwiększenia kosztów ich utrzymania, a tym samymdodatkowych obciążeń dla Skarbu Państwa. Dlategoteż planowanie inwestycji w zakresie energetykiwodnej powinno być poprzedzone, w każdym przypadku,oceną możliwości jej realizacji, w kontekścieobowiązujących przepisów środowiskowych orazmożliwego do wykorzystania, w danej lokalizacjii przy zastosowaniu konkretnych rozwiązań technicznych,potencjału hydroenergetycznego cieku.Na zakończenie stwierdzić należy, że działaniadyrektorów RZGW, jako administratorów rzek(chroniące interes Skarbu Państwa), nie blokują inicjatywyinwestorów prywatnych, o ile zgodna jestona z obowiązującymi przepisami prawa oraz nienarusza interesu Skarbu Państwa. W sytuacjachspornych potencjalny inwestor ma prawo zwrócić siędo organu nadzorującego dyrektora RZGW celemwyjaśnienia zasadności prezentowanego przez niegostanowiska.Podsekretarz stanuBernard BłaszczykWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiejw sprawie finansowania terapii ratującej życiedzieci chorych na rzadkie choroby Fabry’ego,mukopolisacharydozę typu II oraz VI,a także chorobę Pompego (5913)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani Bożeny Kotkowskiej, posła na <strong>Sejm</strong><strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, przesłaną przy piśmiez dnia 23 października 2008 r. (SPS-023-5913/08),w sprawie finansowania terapii ratującej życie dziecichorych na rzadkie choroby Fabry’ego, mukopolisacharydozętypu II oraz VI, a także chorobę Pompego,uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.Działania dotyczące zagwarantowania obywatelomnależytego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnejsą realizowane przez ministra zdrowia napodstawie obowiązujących aktów prawnych, tj. ustawyz dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opiekizdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(tekst jednolity – Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),akty wykonawcze do ww. ustawy oraz zarządzeniaprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczącepostępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach. Zgodnie z art. 14 przedmiotowejustawy płatnikiem świadczeń zdrowotnych jestNarodowy Fundusz Zdrowia.Kwestia chorób rzadkich i leków sierocych wymagaspecjalnych rozwiązań precyzyjnie określającychzasady, na podstawie których państwo zobowiązujesię zapewnić swoim obywatelom dostęp doterapii. Należy wyjaśnić, że do chorób rzadkich zaliczasię choroby o ciężkim przebiegu, których częstośćwystępowania w danej populacji nie przekracza5 na 10 000 osób.Mając na uwadze złożoność problematyki związanejz finansowaniem terapii chorób rzadkich, MinisterstwoZdrowia w porozumieniu z NarodowymFunduszem Zdrowia wypracowało wspólne stanowiskow przedmiotowej sprawie. W celu zdiagnozowaniakonieczności objęcia leku innowacyjnego dopłatąze środków publicznych zasadna jest znajomość skutecznościpreparatu, jego profilu bezpieczeństwa,opłacalności terapii. W związku z tym wnioski o objęciedopłatami ze środków publicznych produktówleczniczych innowacyjnych, zgodnie z decyzją ministrazdrowia, są kierowane do oceny Agencji OcenyTechnologii Medycznych. Podjęcie przez ministrazdrowia decyzji dotyczącej finansowania terapii choróbrzadkich i ultrarzadkich następuje po uzyskaniurekomendacji Rady Konsultacyjnej Agencji OcenyTechnologii Medycznych. Należy podkreślić, żeterapię tych chorób wprowadza się w odniesieniu do
489określonego wskazania medycznego, określonej populacjichorych.Leczenie chorób rzadkich i ultrarzadkich prowadzonejest w specjalistycznych ośrodkach medycznych.Ośrodkiem, w którym są leczone chorobyrzadkie i ultrarzadkie, dotyczące dzieci, jest Instytut– „Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka”. Działalnośćinstytutu w zakresie genetyki medycznej koncentrujesię w szczególności na diagnostyce zespołówuwarunkowanych genetycznie oraz zagadnieniachporadnictwa genetycznego wraz z diagnostykąprenatalną dla rodzin ryzyka genetycznego. Instytutjest ośrodkiem referencyjnym w Polsce w zakresiediagnostyki klinicznej i molekularnej orazporadnictwa genetycznego takich chorób jak: ZespółHuntera, choroba Pradera i Willego, choroba Leigha,Zespół Retta, choroba Pompego, Maroteaux--Leame.Jednocześnie informuję, że zarządzeniem ministrazdrowia powołany został Zespół do Spraw ChoróbRzadkich, który ma charakter opiniodawczo-doradczyministra zdrowia. W skład zespołu wchodząprzedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, NarodowegoFunduszu Zdrowia, Agencji Oceny Technologii Medycznych,Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,głównego inspektora farmaceutycznego, instytutównaukowych, przemysłu farmaceutycznego,a także przedstawiciele środowisk lub organizacjipozarządowych zrzeszających pacjentów. Prace zespołuposłużą do: opracowania opartych na dowodachnaukowych przejrzystych kryteriów dalszegofinansowania ze środków publicznych innowacyjnychtechnologii lekowych, prowadzenia działańsłużących do zapewnienia podstawowej i specjalistycznejopieki zdrowotnej chorym, zapewnieniachorym na choroby rzadkie dostępu do informacji,diagnostyki, terapii i opieki.Terapia chorób rzadkich została uznana przezministra zdrowia za jeden z priorytetowych celówdziałań w zakresie zdrowia publicznego.Uprzejmie informuję, że obecnie dobiegają końcaprace nad finansowaniem produktów leczniczychstosowanych w chorobach rzadkich i decyzja ministrazdrowia w tej sprawie zostanie ogłoszona w najbliższymczasie.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMarek TwardowskiO d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Gospodarki- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Szlachtyw sprawie wsparcia budowy w Polscenowej huty produkującej wyrobywysoko przetworzone (5914)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Andrzeja Szlachty, znak: pisma:SPS-023-5914/08, z dnia 20 października 2008 r.,poniżej przedkładam wyjaśnienia w przedmiotowejsprawie.Kluczowe instrumenty wsparcia nowych inwestycjibędące w dyspozycji ministra gospodarki,tj. specjalne strefy ekonomiczne i programy wieloletnie,realizowane są zgodnie z unijnymi zasadamiudzielania pomocy regionalnej, określonymi w załącznikuI wspólnotowych „Wytycznych w sprawiekrajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2012”oraz w rozporządzeniu Komisji nr 800/2008 z dnia6 sierpnia 2008 r. uznającym niektóre rodzaje pomocyza zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniuart. 87 i 88 Traktatu (ogólnym rozporządzeniuw sprawie wyłączeń blokowych). W świetle tych regulacjiudzielanie pomocy w zakresie hutnictwa żelazai stali, a więc działalności planowanej przezZłomrex SA, nie jest możliwe. Pomoc dla tego sektora(zdefiniowanego w załączniku I do ww. wytycznych)Komisja Europejska uznaje za niezgodną zewspólnym rynkiem.W przypadku gdy projekt inwestycyjny będzieobejmował produkcję wyrobów metalowych wysokoprzetworzonych, które nie są ujęte w tym załączniku,przedsiębiorca może ubiegać się o wsparcie w ramachdziałań: 4.4: Nowe inwestycje o wysokim potencjaleinnowacyjnym lub 4.5: Nowe inwestycjeo dużym znaczeniu dla gospodarki Programu Operacyjnego„Innowacyjna gospodarka” (PO IG). Instytucjąwdrażającą działanie 4.4 jest Polska AgencjaRozwoju Przedsiębiorczości, a działanie 4.5 – DepartamentWdrażania Programów OperacyjnychMinisterstwa Gospodarki.W ramach ww. działań wspierane są projekty inwestycyjneprzedsiębiorców w trybie konkursowym,spełniające kryteria zatwierdzone przez KomitetMonitorujący PO IG. Projekt zgłaszany do wsparciado instytucji wdrażającej powinien dotyczyć inwestycjipoczątkowej oznaczającej inwestycję w aktywamaterialne oraz aktywa niematerialne i prawnezwiązane z tworzeniem nowego zakładu, rozbudowąistniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji zakładupoprzez wprowadzanie nowych dodatkowychproduktów lub zasadniczą zmianą dotyczącą procesuprodukcyjnego istniejącego zakładu, związanąz zastosowaniem nowych rozwiązań technologicznychprowadzących do powstania i wprowadzania
490na rynek nowego lub zasadniczo lepszego produktu.Równocześnie konieczne jest, aby inwestycja polegałana zakupie lub wdrożeniu rozwiązania technologicznego,które jest stosowane na świecie przez okresnie dłuższy niż 3 lata, bądź technologii, której stopieńrozprzestrzenienia na świecie w danej branży nieprzekracza 15%. Szczegółowy opis działań PO IGoraz kryteriów wyboru finansowanych operacji jestprzedstawiony w dokumentach zamieszczonych nastronie internetowej: www.konkurencyjnosc.gov.pl.Jednocześnie informuję, że w piśmie z dnia 17czerwca 2008 r. Złomrex SA poinformował ministragospodarki o planowanej budowie huty stali, obejmującejnowoczesną stalownię i walcownię, pytającjednocześnie o możliwości objęcia specjalną strefąekonomiczną części inwestycji – walcowni. Pismemz dnia 21 sierpnia br. spółka została poinformowanao wspomnianych powyżej ograniczeniach w udzielaniupomocy regionalnej i konieczności dokładnejanalizy katalogu wyrobów w kontekście definicjisektora hutnictwa. Do dnia dzisiejszego spółka nieodniosła się do naszego stanowiska.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarcin Korolecministra gospodarkina interpelację posła Andrzeja Szlachtyw sprawie sytuacji ekonomicznej polskiegogórnictwa węglowego (5915)W odpowiedzi na interpelację posła AndrzejaSzlachty przesłaną przy piśmie z dnia 23 października2008 r. (znak: SPS-023-5915/08) w sprawie sytuacjiekonomicznej polskiego górnictwa węglowegouprzejmie informuję, co następuje.Restrukturyzacja górnictwa węgla kamiennego,prowadzona od początku lat 90. ubiegłego wieku,koncentrowała się przede wszystkim na redukcjikosztów, głównie przez likwidację kopalń i zmniejszaniezatrudnienia. Tylko w przeciągu lat 1998––2004 wydobycie spadło o ok. 40 mln t, a zatrudnieniezmniejszyło się o ponad 100 tys. osób. Koncentrującsię na powyższych działaniach zaniedbanoinwestycje (nawet te o charakterze odtworzeniowym)i nie przygotowano nowych frontów eksploatacyjnych.W rezultacie w 2007 r. nastąpiła przewagapopytu nad podażą węgla w kraju i wzrost importu.Aktualnie obowiązującym dokumentem rządowymdla sektora górnictwa węgla kamiennego jest„Strategia działalności górnictwa węgla kamiennegow Polsce w latach 2007–2015”. Zawarto w niejm.in. zalecenie przedkładania przez ministra gospodarkiw cyklu rocznym Radzie Ministrów informacjio realizacji strategii, natomiast co dwa lata ocenęstanu realizacji z ewentualnymi propozycjami aktualizacjistrategii. Opracowywana jest także nowapolityka energetyczna Polski do 2030 r. Wyniki tejanalizy oraz wejście w życie założeń polityki energetycznejPolski do 2030 r.p mogą spowodować koniecznośćwprowadzenia zmian w strategii.Łącznie na lata 2007–2015 spółki węglowe zaplanowałynakłady inwestycyjne w wysokości ok. 20mld zł, w tym na budownictwo inwestycyjne – ponad10 mld zł, a na zakupy gotowych dóbr inwestycyjnych– ponad 9 mld zł. Na 2008 r. zaplanowano wydatkina inwestycje w kwocie 2 608,2 mln zł, tj.o 35,4% więcej niż zrealizowano w 2007 r.Zgodnie przepisami rozporządzenia Rady (WE)Nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocypaństwa dla sektora węglowego możliwe jestwsparcie z budżetu państwa inwestycji początkowych,po uprzedniej notyfikacji tej pomocy KomisjiEuropejskiej. Pomoc ta może zostać udzielona dokońca 2010 r. i nie może przekraczać 30% kosztówinwestycji początkowej. Przewidywana dotacja z budżetupaństwa na ten cel do 2010 r. może maksymalniewynieść ok. 860 mln zł.Zgodnie z założeniami „Strategii działalnościgórnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach2007–2015” dopuszczalna jest prywatyzacja spółekwęglowych przez giełdę, po uprzednim uzgodnieniuze stroną społeczną, przy założeniu zachowaniawiększościowego pakietu akcji przez Skarb Państwaoraz zapewnienia rozwiązań rekompensujących dlapracowników nieuprawnionych do uzyskania akcjipracowniczych. Aktualnie trwają zaawansowaneprace nad przygotowywaniem upublicznienia mniejszościowychpakietów akcji Lubelskiego Węgla BogdankaSA oraz Katowickiego Holdingu WęglowegoSA. Przygotowanie upublicznienia (prywatyzacjiprzez giełdę) jest procesem złożonym i wymagającymczasu, zwłaszcza w przypadku dużych przedsiębiorstwo złożonej sytuacji prawnej, a takie działająw górnictwie węgla kamiennego. Decyzja o debiuciegiełdowym zostanie podjęta w sytuacji, gdy będzieto związane z możliwe najmniejszym ryzykiem i osiągnięciemmaksymalnego zysku. Planowane jest takżeupublicznienie akcji Kompanii Węglowej SA i JastrzębskiejSpółki Węglowej SA, jednakże w celurozpoczęcia przygotowań do prywatyzacji tych spółekkonieczne jest zakończenie trwających obecnieprocesów, czyli poprawy sytuacji ekonomiczno-finansowejw KW SA i tworzenie Grupy Węglowo--Koksowej na bazie JSW SA.Aktualnie opracowywany jest projekt politykienergetycznej Polski do 2030 r., która będzie określaćm.in. zasady wzajemnych relacji pomiędzy górnictwemsurowców energetycznych i energetyką.Z tego względu trudno obecnie wskazać, w jakiej for-
491mie zostaną ostatecznie ustalone powiązania obusektorów.Planowane są wspólne przedsięwzięcia spółekwęglowych i energetycznych na zasadach joint venture,np. współpraca Kompanii Węglowej SA i GrupyRWE przy budowie elektrowni na terenie dawnejkopalni Czeczot.W „Strategii działalności górnictwa węgla kamiennegow Polsce w latach 2007–2015” przewidzianezostało utworzenie Grupy Węglowo-Koksowej,poprzez objęcie przez Jastrzębską Spółkę WęglowąSA większościowych pakietów akcji m.in. KombinatuKoksochemicznego Zabrze SA oraz WałbrzyskichZakładów Koksowniczych Victoria SA. Zmieniającesię warunki gospodarcze i wynikająca z nich potrzebaprzeprowadzenia znacznych inwestycji w KK ZabrzeSA i WZK Victoria SA spowodowały koniecznośćdokonania dodatkowych szczegółowych analiz.Analizy takie zostały przeprowadzone i są obecnierozpatrywane w Ministerstwie Gospodarki oraz MinisterstwieSkarbu Państwa. Jeżeli z analiz wynikniepotrzeba wprowadzenia zmian w strategii, zostanąone dokonane w uzgodnieniu ze stroną społeczną.Według obowiązującego regulaminu organizacyjnegoz dnia 3 grudnia 2007 r. Ministerstwo Gospodarkidziała pod bezpośrednim kierownictwemministra, zgodnie z jego zarządzeniami, decyzjami,wytycznymi i poleceniami. Oznacza to, że ministergospodarki odpowiada za wykonywanie wszystkichzadań wynikających z zakresu działania określonegorozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresudziałania ministra gospodarki. Od dnia 20 października2008 r. funkcję podsekretarza stanu odpowiedzialnegow Ministerstwie Gospodarki za górnictwoi energetykę pełni pani Joanna Strzelec-Łobodzińska.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Iwony Arentw sprawie założeń projektu ustawyo szczególnych uprawnieniach pracownikówZOZ (5917)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Iwony Arent w sprawie założeńprojektu ustawy o szczególnych uprawnieniachpracowników zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmieprzedkładam następujące wyjaśnienia w przedmiotowymzakresie.Ustawa z dnia 21 października 2008 r. o pracownikachzakładów opieki zdrowotnej zawiera międzyinnymi przepisy mające na celu zrównanie wymiaruczasu pracy obowiązującego pracowników zakładówopieki zdrowotnej.Przepisy obejmujące normą 7 godzin i 35 minutna dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut natydzień osoby obecnie pracujące w wymiarze przeciętnie5 godzin na dobę, zgodnie z przepisami ustawyz dnia 21 października 2008 r. Przepisy wprowadzająceustawy z zakresu ochrony zdrowia, będąobowiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.Na zasadność wprowadzenia przedmiotowychzmian wielokrotnie wskazywali przedstawicielepodmiotów badających skutki pracy w środowisku,gdzie występują źródła promieniowania jonizującego.W szczególność na brak uzasadnienia utrzymywaniaskróconych norm czasu pracy wskazywali konsultancikrajowi w dziedzinie onkologii klinicznej, medycynypracy, radioterapii onkologicznej, jak równieżInstytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowegow Sosnowcu oraz Instytut Medycyny Pracyim. prof. J. Nofera w Łodzi. Instytut Medycyny Pracyw Łodzi stwierdził m.in., iż skracanie czasu pracynie jest skuteczną i optymalną metodą zapobieganianegatywnym skutkom wykonywania pracy w szkodliwychwarunkach. Najbardziej efektywną i zalecanąmetodą przeciwdziałania negatywnym skutkompracy m.in. przy źródłach promieniowania jestrespektowanie przez pracodawców przepisów Kodeksupracy oraz innych aktów prawnych regulującychkwestię ochrony pracowników narażonych napromieniowanie jonizujące.Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisyw kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizującymsą zgodne z prawem unijnym, m. in. DyrektywąRady 97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r.w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przedniebezpieczeństwem wynikającym z promieniowaniajonizującego związanego z badaniami medycznymi.Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni sąw warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące,podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia29 listopada 2000 r. Prawo atomowe. Należy podkreślić,że ustawa Prawo atomowe nie reguluje zagadnieńzwiązanych z czasem pracy. Wynika to bezpośrednioz zaleceń zawartych w „Międzynarodowychpodstawowych normach ochrony przed promieniowaniemjonizującym i bezpieczeństwa źródełpromieniowania” (Państwowa Agencja Atomistyki,ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią, iż: „warunkizatrudnienia pracowników nie zależą od istnienialub możliwości pojawienia się narażenia zawodowego.Nie stosuje się żadnych specjalnych systemówrekompensat lub preferencyjnego traktowanianarażonych pracowników, takich jak: dodatkipłacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skróconydzień pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepsze
492warunki przejścia na emeryturę. Wymienione środkinie mogą być ani proponowane, ani stosowane zamiastzapewnienia pracownikom takich środkówochrony i bezpieczeństwa, które gwarantują spełnieniewymagań norm”.Należy zaznaczyć, że ocena dawek indywidualnychosób zawodowo narażonych na promieniowaniejonizujące wskazuje, że przeciętna roczna dawkadla tej populacji wynosi mniej niż 1 mSv, co stanowi1/20 rocznej dawki granicznej wymienionej w rozporządzeniuRady Ministrów z dnia 18 stycznia 2005 r.w sprawie dawek granicznych promieniowania jonizującego(Dz. U. Nr 20, poz. 168). Wyższych od przeciętnychdawek można oczekiwać jedynie w radiologiizabiegowej lub wśród pracowników wykonującychniektóre procedury z wykorzystaniem izotopówpromieniotwórczych. Niemniej jednak należy podkreślić,że w żadnym z tych przypadków nie możedojść w trakcie rutynowej pracy do przekroczeniaodpowiednich dawek granicznych. Należy równieżpamiętać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawoatomowe obowiązkiem kierownika jednostki organizacyjnejjest zapewnienie wykonywania działalnościzgodnie z zasadą optymalizacji, wymagającą, aby –przy rozsądnym uwzględnieniu czynników ekonomicznychi społecznych – liczba narażonych pracownikówi osób z ogółu ludności była jak najmniejsza,a otrzymywane przez nich dawki promieniowaniajonizującego były możliwie małe.Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż w przypadkunarażenia na promieniowanie jonizujące prowadzonajest systematyczna kontrola narażenia. W chwiliobecnej pomiarami powyższymi objętych jest ponad30 tys. osób na terenie całego kraju, w tym 28 tys. topracownicy ochrony zdrowia. Z powyższych pomiarówwynika, że narażenie tych osób jest na bardzoniskim poziomie i średnia dawka nie przekracza1 mSv. Obowiązujący limit dawki rocznej dla osóbzawodowo narażonych na promieniowanie jonizującewynosi 20 mSv. Należy również dodać, że limitdawki 20 mSv jest obowiązującą wartością wynikającąz przepisów i zaleceń organizacji międzynarodowych,takich jak m.in. Międzynarodowa KomisjaOchrony Radiologicznej, Międzynarodowa AgencjaEnergii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia,wartości powyższe obowiązują we wszystkich państwach.Ponadto informuję, iż zgodnie z danymi gromadzonymiw centralnym rejestrze chorób zawodowychw latach 2003–2007 stwierdzono jedynie pojedynczeprzypadki występowania chorób zawodowych związanychz pracą w narażeniu na działanie promieniowaniajonizującego (w 2003 r. – 1 przypadek, w 2004 r.– 2 przypadki oraz w latach 2005–2007 – po 1 przypadkurocznie).Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMarek TwardowskiO d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Iwony Arentw sprawie nierównego podziałuśrodków finansowych w ramach działania:Zróżnicowanie w kierunku działalnościnierolniczej objętej Programem RozwojuObszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (5918)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł Iwony Arent, przesłaną przypiśmie z dnia 28.10.2008 r., znak: SPS-023-5918/08,w sprawie kryteriów podziału środków finansowychw ramach działania „Różnicowanie w kierunkudziałalności nierolniczej” objętego Programem RozwojuObszarów Wiejskich 2007–2013, przekazujęnastępujące wyjaśnienia.W celu zapewnienia zrównoważonego wsparciarozwoju obszarów wiejskich oraz właściwego zarządzaniai wdrażania programu, w szczególności w zakresiezarządzania środkami finansowymi, przeznaczonymina realizację programu, określono podziałśrodków na poszczególne województwa w ramachniektórych działań, w tym również dla działania„Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej”,mając na uwadze wysokość limitów określonychw programie.Kryteria i zasady podziału środków publicznychdla działania „Różnicowanie w kierunku działalnościnierolniczej” były konsultowane z samorządamiwojewództw, a następnie zostały przyjęte w dniu4 września 2007 r. przez Komitet Monitorujący ProgramRozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007––2013 i zatwierdzone uchwałą Nr 3/2007 w sprawieprzyjęcia kryteriów i zasad podziału środków publicznychProgramu Rozwoju Obszarów Wiejskich2007–2013 pomiędzy województwa w ramach działania„Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej”.Należy jednocześnie podkreślić, że celem przedmiotowegodziałania jest różnicowanie działalnościrolniczej w kierunku podejmowania lub rozwijaniaprzez rolników, domowników i małżonków rolnikówdziałalności nierolniczej, co w efekcie powinno wpłynąćna tworzenie pozarolniczych źródeł dochodów,jak również promocję zatrudnienia poza rolnictwemna obszarach wiejskich. Z uwagi na to, że niskie dochodyz działalności rolniczej, wynikające z niedostatecznegowykorzystania zasobów pracy rodzinwiejskich, to istotny problem społeczno-ekonomiczny,za priorytetowe uznano ukierunkowanie pomocyna wsparcie gospodarstw o stosunkowo niskichdochodach uzyskiwanych z działalności rolniczej,aby stymulować proces różnicowania dochodóww tychże gospodarstwach.
493Biorąc powyższe pod uwagę, w działaniu „Różnicowaniew kierunku działalności nierolniczej” zdecydowanoo dokonaniu podziału środków pomiędzywojewództwa w oparciu o dwa wskaźniki, którymnadano jednakową wagę: liczbę gospodarstw o wielkościekonomicznej 2–4 ESU oraz liczbę osób pracującychw rolnictwie w danym województwie.Należy zauważyć, iż wybór dla poszczególnychdziałań PROW 2007–2013 takich wskaźników, któresatysfakcjonowałyby każde województwo, nie jestmożliwy, gdyż przyjęte wskaźniki podziału środkówzawsze w jakimś stopniu będą niektóre województwauprzywilejowywać, a dla niektórych wydadząsię mniej korzystne.Zgodnie z ww. uchwałą minister rolnictwa i rozwojuwsi, w rozporządzeniu z dnia 27 lutego 2008 r.w sprawie podziału środków Programu RozwojuObszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.Nr 34, poz. 199, z późn. zm.), określił limit środkówna 2008 r. dla poszczególnych województw w ramachdziałania „Różnicowanie w kierunku działalnościnierolniczej”, na realizację którego przeznaczona zostaław bieżącym roku łączna kwota w wysokości 63586 716 euro.Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwościdokonania zmian kryteriów podziału środków w ramachdziałania „Różnicowanie w kierunku działalnościnierolniczej”, uprzejmie informuję, że w chwiliobecnej nie planuje się weryfikacji sposobu podziałuśrodków na poszczególne województwa. Kwestięzwiązaną z modyfikacją wskaźnika, określającegoudział poszczególnych województw w całości środkówprzeznaczonych na ww. działanie, będzie możnawziąć pod uwagę w kontekście kolejnych naborówwniosków o przyznanie pomocy, po przeanalizowaniudoświadczeń z wdrażania przedmiotowegodziałania.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuArtur Ławniczakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska,głównego konserwatora przyrody- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Iwony Arentw sprawie odstąpienia od utworzeniaMazurskiego Parku Narodowegoi pozostawienia funkcjonującej formy ochrony,tj. Mazurskiego Parku Krajobrazowego (5919)Odpowiadając na pismo z dnia 28 października2008 r., znak: SPS-023-5919/08, przekazujące interpelacjęposłanki Iwony Arent w sprawie odstąpieniaod utworzenia Mazurskiego Parku Narodowego i pozostawieniafunkcjonującej formy ochrony przyrody– Mazurskiego Parku Krajobrazowego, informuję,co następuje.Dyskusja nad potrzebą utworzenia MazurskiegoParku Narodowego toczy się od wielu lat. ObszarPojezierza Mazurskiego charakteryzuje się wielkimbogactwem świata roślin i zwierząt, a urozmaicona,polodowcowa rzeźba terenu, lasy o cechach naturalnychoraz duża ilość jezior stanowiących ostoje ptakówwodno-błotnych (w tym Jezioro Łuknajno uznaneprzez UNESCO za rezerwat biosfery oraz objęteKonwencją ramsarską) czynią ten obszar jednymz najcenniejszych przyrodniczo nie tylko w skalikraju, ale również Europy. Potrzebę ochrony wybitnychwalorów przyrodniczych i krajobrazowych PojezierzaMazurskiego dostrzeżono już w 1971 r., kiedyto Urząd Wojewódzki w Olsztynie przedstawiłw ministerstwie leśnictwa projekt powołania MazurskiegoParku Narodowego.Aktualnie minister środowiska, wykonując zapisyzawarte w programie działań na lata 2007–2013Krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowaniaróżnorodności biologicznej, przyjętej przezRadę Ministrów uchwałą nr 270/2007 z dnia 27 października2007 r., oraz mając na uwadze petycjei apele obywateli, środowisk naukowych i organizacjispołecznych w sprawie utworzenia MazurskiegoParku Narodowego, podjął działania zmierzające dorealizacji ustaleń zawartych w ww. dokumencie.Podjęto prace wstępne zmierzające do opracowaniasystemu ochrony przyrody uwzględniającego rozwójspołeczno-gospodarczy regionu Pojezierza Mazurskiego.Ostateczna decyzja w tej sprawie zostaniepodjęta po przeprowadzeniu analiz uwzględniającychkonieczność zachowania cennych walorówprzyrodniczych regionu oraz możliwości jego rozwojugospodarczego.Sygnalizowane przez samorządy gminne obawydotyczące ograniczenia rozwoju infrastruktury gospodarczejoraz bazy turystycznej z powodu utworzeniaMazurskiego Parku Narodowego nie sąw pełni uzasadnione. Należy zauważyć, że park narodowyjest formą ochrony przyrody udostępnianąspołeczeństwu na zasadach określonych w ustawiez dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.Nr 92, poz. 880, z późn. zm.). Wprowadzenie pewnychograniczeń, w tym ograniczenie wstępu orazzabudowy, dotyczy tylko niektórych stref i służy wyłączniezachowaniu w jak najlepszym stanie walorówprzyrodniczych. Możliwy jest natomiast rozwójspołeczno-gospodarczy, uwzględniający potrzebęochrony przyrody. Tym samym możliwy jest takżerozwój bazy turystycznej, jednakże musi on uwzględniaćpotrzeby wynikające z konieczności ochronyprzyrody, która jest zagwarantowana w Konstytucji<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>.Utworzenie parku narodowego może stać sięwręcz stymulatorem rozwoju regionu. Obecność tej
494formy ochrony przyrody stanie się dla regionu wizytówkąrozpoznawalną w całym kraju. Stworzy towarunki do rozwoju sektora usług turystycznych(baza noclegowa, gastronomia), rzemiosła, a takżerolnictwa ekologicznego. Szansą dla małych gospodarstwrolnych położonych w pobliżu parku możestać się rozwój agroturystyki. Ponadto park narodowy,poprzez tworzenie ośrodków informacji turystycznej,muzeów przyrodniczych, ośrodków edukacyjnychoraz liczne wydawnictwa informacyjno-propagandowe,bez wątpienia przyczyni się do promocjiwalorów przyrodniczo-krajobrazowych oraz kulturowychgmin, miejscowości i regionu, co w istotnysposób powinno wpłynąć na większe zainteresowaniei poznanie regionu przez turystów krajowychi zagranicznych. Istotna jest również koniecznośćrozbudowy i utrzymania infrastruktury związanejz funkcjonowaniem parku narodowego. Działania tepowinny przyczynić się do szybszego i bardziej efektywnegorozwoju gospodarczego regionu oraz poprawywarunków życia mieszkańców. Zwiększenie zapotrzebowaniana określone usługi w znaczący sposóbpowinno również wpłynąć na zwiększenie aktywnościgospodarczej miejscowej ludności, w konsekwencjiprzyczyniając się do rozwoju gospodarczegoregionu.Powyższe wskazuje, iż utworzenie parku narodowegonie tylko nie powinno przyczynić się do zahamowaniarozwoju gospodarczego regionu, ale wręczmoże stać się czynnikiem wpływającym na zwiększenietego rozwoju, w poszanowaniu zasad ochronyprzyrody. Kluczem do sukcesu jest współpraca lokalnychsamorządów ze służbami odpowiedzialnymiza ochronę przyrody. Dzięki temu możliwe jestopracowanie zasad rozwoju i ukierunkowanie tegorozwoju tak, by odbywał się w zgodzie z ochronąprzyrody regionu Pojezierza Mazurskiego. Działaniate mogą w przyszłości stanowić przykład, iżmożliwy jest rozwój gospodarczy regionu uwzględniającywymogi ochrony przyrody.Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływaniana środowisko przedsięwzięć mogących znaczącona nie oddziaływać szczegółowo regulują przepisyustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochronyśrodowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn.zm.). Wykonanie tej oceny jest obligatoryjne, bezwzględu na miejsce lokalizacji przedsięwzięcia. Dotyczyto przedsięwzięć ujętych w rozporządzeniuRady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawieokreślenia rodzajów przedsięwzięć mogących znaczącooddziaływać na środowisko oraz szczegółowychuwarunkowań związanych z kwalifikowaniemprzedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniuna środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573,z późn. zm.). Obecność parku narodowego nie majednak wpływu na konieczność wykonania oceny,o której mowa powyżej.Utworzenie parku narodowego pozostaje równieżbez wpływu na długość procedury uchwalania miejscowychplanów zagospodarowania przestrzennegooraz możliwość uzyskania decyzji o pozwoleniu nabudowę. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennegooraz poprzedzająca uzyskanie pozwoleniana budowę decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniaterenu podlegają co prawda uzgodnieniomz dyrektorem parku narodowego, jednaknależy zauważyć, iż obecnie również istnieje obowiązekuzgadniania tych dokumentów w ramachustawowo określonej procedury.Jednocześnie pragnę podkreślić, iż plan działańoraz wszelkie decyzje dotyczące utworzenia MazurskiegoParku Narodowego będą podejmowane w porozumieniuz miejscowymi społecznościami reprezentowanymiprzez administrację samorządową.Wyrażam także pogląd, iż wspólnie zostaną wypracowanesatysfakcjonujące rozwiązania, przyczyniającesię do właściwej ochrony walorów przyrodniczychoraz rozwoju społeczno-gospodarczego PojezierzaMazurskiego.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMaciej Trzeciaksekretarza stanu w MinisterstwieKultury i Dziedzictwa Narodowego- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie obniżenia wieku szkolnegow szkołach muzycznych (5921)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nazłożoną przez panią poseł Annę Sobecką interpelację(SPS-023-5921/08) w sprawie dostosowania programównauczania przedmiotów artystycznych dopotrzeb edukacji młodszych dzieci, chciałbym przedewszystkim uprzejmie podziękować za zainteresowaniesprawami szkolnictwa artystycznego.Chciałbym również poinformować Pana Marszałka,że reforma oświatowa polegająca na obniżeniuwieku uczniów przyjmowanych do klas pierwszychz 7 lat do 6 dotyczy tylko kandydatów do dwóchtypów szkół artystycznych: ogólnokształcącychszkół muzycznych I stopnia i szkół muzycznychI stopnia. Przyjęcie do obu typów szkół muzycznychodbywa się na zasadzie badania przydatności, podczasktórego sprawdza się uzdolnienia muzycznekandydata oraz predyspozycje do nauki gry na określonyminstrumencie.Warto zauważyć, że zmniejszająca się w ostatnichlatach liczba dzieci ubiegających się o przyjęciedo tych szkół spowodowała, że szkoły rozpoczynałyakcję rekrutacyjną ze znacznym wyprzedzeniem,aby móc przebadać pod kątem uzdolnień muzycznychjak największą liczbę dzieci. Po wprowadzeniureformy oświatowej dyrektorzy szkół muzycznych
495I stopnia i ogólnokształcących szkół muzycznychI stopnia będą musieli zmienić proces rekrutacyjnyi badanie przydatności kandydatów do tych szkół jedyniew niewielkim stopniu.Należy również stwierdzić, że kształcenie wewszystkich szkołach artystycznych z założenia jestkształceniem wysoce zindywidualizowanym, dostosowanymdo różnego tempa rozwoju osobowościi uzdolnień uczniów. Również obowiązująca podstawaprogramowa jest co do zasady sformułowana dosyćogólnie, tak aby uwzględnić specyfikę kształceniaindywidualnego.Obniżenie wieku szkolnego nie stanowi zatemwyłącznej przesłanki do tworzenia nowych podstawprogramowych dla zawodów szkolnictwa artystycznego,natomiast w zakresie kształcenia ogólnegouczniowie szkół artystycznych realizują podstawęprogramową MEN.Niemniej jednak pragnę nadmienić, że resortkultury podjął prace mające na celu opracowanienowych, wzorcowych rogramów nauczania przedmiotówartystycznych przeznaczonych dla sześciolatków.Należy także podkreślić, że zgodnie z obowiązującymrozporządzeniem ministra kultury z dnia31 stycznia 2005 r. w sprawie dopuszczania do użytkuszkolnego programów nauczania i podręcznikówdla szkół artystycznych (Dz. U. Nr 30 poz. 254) nauczycielemają możliwość opracowywania indywidualnychprogramów nauczania przedmiotów artystycznych.Chciałbym również podkreślić, że zgodnie z rozporządzeniemMKiS z dnia 7 września 1999 r.w sprawie warunków i trybu przyjmowania uczniówdo publicznych szkół i placówek artystycznych orazprzechodzenia z jednych typów szkół do innych (Dz.U. Nr 85, poz. 943), szkoły muzyczne I stopnia, realizującenauczanie wyłącznie w zakresie przedmiotówzawodowych aktualnie mają możliwość przyjmowaniado klasy pierwszej dzieci w wieku od 6 lat. Powyższasytuacja wymusiła następujące działania:— utworzenie i prowadzenie OgólnopolskiegoPunktu Konsultacyjnego w Oleśnicy zajmującegosię przygotowaniem nauczycieli do kształcenia w zakresiegry na skrzypcach (jeden z liczniejszych kierunkówkształcenia instrumentalnego w Polsce)dzieci w wieku 5–6 lat,— wydawanie oraz zakup podręczników, płyt,opracowań metodycznych i materiałów nutowychuwzględniających edukację artystyczną najmłodszychdzieci.Przekazując Panu Marszałkowi powyższe informacje,sądzę, iż planowana reforma oświatowaw konsekwencji będzie dla szkół muzycznych korzystna,albowiem zasadne jest rozpoczynanie nauki gryna instrumencie muzycznych jak najwcześniej.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Sekretarz stanuPiotr ŻuchowskiO d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie przepisów o zawieszeniudziałalności gospodarczej (5922)W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października2008 r., znak: SPS-023-5922/08, uprzejmie przesyłamodpowiedź na interpelację pani poseł Anny Sobeckiejw sprawie przepisów o zawieszeniu działalnościgospodarczej.Od momentu uchwalenia ustawy z dnia 10 lipca2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalnościgospodarczej oraz o zmianie niektórych innychustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888) minister gospodarkiuważnie śledzi wszelkie doniesienia prasowe na tematregulacji wprowadzonych tą ustawą. Ministerstwoudziela także interpretacji przepisów ww. ustawy,w szczególności w kwestii dotyczącej zawieszeniawykonywania działalności gospodarczej.Ponieważ przepisy ustawy obowiązują dopieroniecałe dwa miesiące, dlatego Ministerstwo Gospodarkinie przewiduje w najbliższym czasie nowelizacjiprzepisów ustawy SDG w tym zakresie.Podkreślenia jednak wymaga, że to nie ustawaSDG reguluje kwestie związane ze zwolnieniemprzedsiębiorcy z opłacania składek na ubezpieczeniechorobowe i wypadkowe w okresie zawieszeniawykonywania działalności gospodarczej, ale ustawaz dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeńspołecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,z późn. zm.). Inicjatywa legislacyjna w zakresiezmiany ustawy o systemie ubezpieczeń społecznychnie należy jednak do właściwości ministra gospodarki.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w trakcieprac w Komisji Gospodarki <strong>Sejm</strong>u RP rozpatrującejprojekt ustawy o zmianie ustawy o swobodziedziałalności gospodarczej oraz o zmianie niektórychinnych ustaw (druk nr 1204) zarówno doustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jaki ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zostaławniesiona poprawka poselska do przepisówregulujących skutki prawne wynikające ze zobowiązańo charakterze publicznoprawnym w okresiezawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.Zgodnie z tą poprawką w zakresie ubezpieczeńspołecznych zawieszenie wykonywania działalnościgospodarczej spowoduje ustanie obowiązkuubezpieczeń społecznych od dnia, w którym przedsiębiorcarozpocznie zawieszenie wykonywaniadziałalności gospodarczej, do dnia poprzedzającegodzień wznowienia wykonywania działalności gospodarczej.W opinii ministra gospodarki przyjęcie poprawkiw zaproponowanym brzmieniu wyeliminuje przypadki,w których przedsiębiorca nie będzie mógł
496skorzystać z ubezpieczenia chorobowego albo wpadkowegow okresie, w którym wykonuje działalnośćgospodarczą.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie wzrostu bezrobocia (5923)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjępani poseł Anny Sobeckiej z dnia 14 październikabr. w sprawie możliwego wzrostu bezrobociawskutek nasilenia się migracji powrotnych do Polski,uprzejmie informuję o aktualnej sytuacji na rynkupracy i podejmowanych przez rząd działaniach.I. Faktem jest, że w prasie pojawiają się informacjeo przewidywanym wzroście migracji powrotnychdo Polski. Jedną z takich informacji jest, że niektóreurzędy pracy odnotowują zwiększoną liczbę osób,które rejestrują się jako bezrobotni po powrociez dłuższego pobytu za granicą.Pojawiają się jednak również opinie, że nie należyspodziewać się masowych powrotów Polaków dokraju. Przykładowo wg sondaży przeprowadzonychprzez portal internetowy money.pl połowa ankietowanychzgłasza zamiar powrotu do Polski, ale tylkook. 20% chciałaby wrócić jeszcze w tym lub w 2009 r.Co więcej, połowa z nich nie wyklucza ponownegowyjazdu za granicę w celach zarobkowych. Blisko80% tych osób deklarujących zamiar powrotu jakopowód podaje sprawy rodzinne.Niewątpliwie skala migracji powrotnych będziew znacznym stopniu uzależniona od sytuacji na rynkupracy w państwach pobytu migrantów. Nie możnajednak przewidzieć, jak daleko idące skutki będziemiał obecny kryzys finansowy i jak szybko zostanieprzezwyciężony, ani tym bardziej, jak dużabędzie fala migracji powrotnych.Jednocześnie należy zauważyć, że migracje niebyły główną przyczyną spadku bezrobocia od 2003 r.Podstawowym czynnikiem była poprawa sytuacjigospodarczej związana z przystąpieniem Polski doUE, jak również poprawa koniunktury w całej gospodarceeuropejskiej i światowej. Również obecnie,kiedy przewiduje się pogorszenie warunków działalnościgospodarczej, właśnie to – a nie wzrost liczbyosób powracających z zagranicy – może być podstawowąprzyczyną wzrostu bezrobocia.W kontekście danych statystycznych o rynkupracy należy zauważyć, iż obecna sytuacja na polskimrynku pracy jest korzystna. Od ośmiu lat stopabezrobocia w Polsce sukcesywnie spada: z 20% w latach2002–2003, 17,6% – w 2005 r., 11,2% – w 2007 r.do 8,9% we wrześniu 2008 r. Wzrasta też liczba osóbpracujących w wieku powyżej 15 lat. W 2007 r. liczbata kształtowała się na poziomie 15240 tys. osób cooznacza, że od 2005 r. liczba pracujących zwiększyłasię o ponad 1,1 mln osób. Dane te wskazują na dynamicznyproces tworzenia nowych miejsc pracy w sektorachpożądanych dla gospodarki, tj. w usługachi przemyśle. Zarówno kryzys finansowy, jak i gospodarczynie muszą wpłynąć w takim samym negatywnymstopniu na sytuację w Polsce, jak w innychkrajach. Należy pamiętać, iż polska gospodarka rozpoczęłabieżący rok z bardzo dobrymi wynikamimakroekonomicznymi i optymistycznymi prognozami.Jedna z tych prognoz przewidywała, iż w 2008 r.Polska znajdzie się w grupie najszybciej rozwijającychsię państw Unii Europejskiej. Można zatem sięspodziewać, że rynek pracy będzie w stanie zaoferowaćmiejsca pracy przynajmniej dla części reemigrantów.Natomiast osoby, które nie znajdą zatrudnieniapo powrocie do Polski, będą mogły skorzystaćz pomocy Publicznych Służb Zatrudnienia (PSZ).Nie ulega jednak wątpliwości, że konieczne sądziałania mające na celu zapobieganie wzrostowibezrobocia, m.in. ze względu na ewentualne nasileniesię migracji powrotnych.II. Zadania w zakresie polityki rynku pracy realizowanena poziomie centralnym, wojewódzkimi powiatowym wynikają z przepisów ustawy z dniaz 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjachrynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz.415, z późn. zm.) oraz rozporządzeń wykonawczychdo tej ustawy. Dotyczy to zarówno zadań związanychz pomocą osobom bezrobotnym i poszukującympracy w podejmowaniu pracy (w tym poprzezudostępnianie ofert pracy, poradnictwo zawodoweczy organizację szkoleń) i wspieraniem ich mobilnościgeograficznej poprzez instrumenty rynku pracy(np. finansowanie kosztów przejazdu czy zakwaterowania),jak też z pomocą pracodawcom (w tym w pozyskiwaniukandydatów do pracy spośród osób zarejestrowanych).Mimo iż Publiczne Służby Zatrudnienia,realizując zadania w zakresie rynku pracy,nie kreują miejsc pracy, to dysponują szerokim wachlarzemnarzędzi mogącym ograniczyć lub złagodzićnegatywne zjawiska dotykające rynek pracy.Duże znaczenie ma i będzie mieć w przyszłościzwiększenie mobilności zasobów pracy na europejskimrynku pracy. W priorytet ten wpisują się szczególniedziałania służb Eures umiejscowionychw PSZ, które tylko w 2007 r. zorganizowały 8 międzynarodowychtargów pracy w Polsce i przekazałyza granicę ponad 20 tys. CV poszukujących pracy.Służby te biorą także udział w targach i giełdachpracy za granicą, gdzie promują konkretne ofertypracy polskich pracodawców.
497III. Sprostaniu nowym wyzwaniom dla polskiegorynku pracy i skutecznemu rozwiązaniu pojawiającychsię na nim problemów powodowanych międzyinnymi przez światowy kryzys ekonomiczny czymożliwy wzrost reemigracji zarobkowej sprzyjać marządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o promocjizatrudnienia i instytucjach rynku pracy orazo zmianie niektórych innych ustaw, który zostałskierowany do <strong>Sejm</strong>u w dniu 22.10.2008 r. Głównymcelem zaprojektowanych zmian jest ułatwianie osobombezrobotnym i poszukującym pracy powrotulub rozpoczęcia aktywności zawodowej. W równejmierze dotyczy to osób młodych, jak i starszych,osób z długą przerwą w zatrudnieniu, jak i osób zagrożonychbezrobociem, a także osób powracającychz emigracji zarobkowej. Istotnym elementem projektujest także chęć sprostania problemom wynikającymze słabnącej podaży pracowników na krajowymrynku pracy, a w tym uproszczenie procedur związanychz wykonywaniem legalnej pracy przez cudzoziemców.Intencją projektu jest, aby każdy z zainteresowanychotrzymał ofertę zatrudnienia lub innej pracyzarobkowej lub ofertę uczestnictwa w jednej z wieluform aktywizacji zawodowej (staż, przygotowaniezawodowe dorosłych, szkolenie, uczestnictwo w klubiepracy, uczestnictwo w programie specjalnym lubw programie integracji społecznej). Natomiast odmowauczestnictwa w aktywizowaniu zawodowymskutkować będzie wyłączeniem osoby z rejestruurzędu pracy. Z jednej więc strony przepisy staną siębardziej przyjazne dla tych, którzy w sposób konstruktywnychcą zmienić swoją niekorzystną pozycjęna rynku pracy, z drugiej strony przepisy stanąsię bardziej restrykcyjne wobec tych, którzy choć sąbezrobotnymi, nie przejawiają aktywności w zakresiezmiany tego stanu rzeczy.Zaprojektowane zmiany obejmują kilka podstawowychkierunków działania:1. Znaczące zwiększenie zakresu aktywizacjizawodowej osób bezrobotnych, w tym osób bezrobotnychbędących w szczególnej sytuacji na rynku pracy,a wyrazem zwiększenia nacisku na aktywizacjęzawodową bezrobotnych będą szczegółowe rozwiązaniadotyczące trybu współpracy urzędu z klientem.Projekt zakłada możliwość objęcia wszystkichosób bezrobotnych lub poszukujących pracy indywidualnymplanem działania i obowiązkowe przygotowywanietakich planów dla osób bezrobotnych mającychszczególne trudności w rozpoczęciu lub ponownympodjęciu pracy.2. Projekt wychodzi także naprzeciw postulatomwsparcia zatrudnienia i aktywizacji zawodowejosób w wieku 50+. Proponowane rozwiązania przewidująm.in. przyznanie wyższych stawek wsparciafinansowego z tytułu uczestnictwa w szkoleniach finansowanychze środków Funduszu Pracy. Pracodawcyzatrudniający bezrobotnych w wieku 50+będą czasowo zwolnieni z obowiązku odprowadzaniaskładek na Fundusz Pracy i Fundusz GwarantowanychŚwiadczeń Pracowniczych, natomiast wobecwszystkich osób, które ukończą 60 lat (mężczyźni)i 55 lat (kobiety), zostaje zniesiony obowiązekodprowadzania składek na te fundusze.3. Nowe przepisy zwiększać będą motywację douczestnictwa w działaniach aktywizujących. Przyjętew projekcie rozwiązania mają zachęcić bezrobotnychi poszukujących pracy do aktywnej współpracyz urzędem pracy i uczestnictwa w proponowanychdziałaniach aktywizacyjnych. Celowi temu służyćmają generalnie wyższe zachęty finansowe w formiestypendiów wypłacanych w związku z uczestnictwemw szkoleniach, stażach, przygotowaniu zawodowymdorosłych i kontynuowanej nauce w ramachnauki szkolnej. Podkreślić należy, że wysokość każdejz tych gratyfikacji przekracza wysokość zasiłkui waha się od 120% do 140% jego wysokości. Zwiększeniumotywacji ma służyć możliwość kontynuowaniastypendium w przypadku podjęcia zatrudnienianp. w czasie szkolenia, na które bezrobotny zostałskierowany przez urząd pracy.4. Proponowane zmiany idą w kierunku zwiększeniadostępu do oferowanych usług. Projekt poszerzagrono beneficjentów usług rynku pracy, uprawniającposzukujących pracy, w tym zatrudnionychw wieku powyżej 45 roku życia, małżonków rolnikówobjętych obowiązkowym ubezpieczeniem społecznymrolników, zamierzających podjąć zatrudnienie,inną pracę zarobkową lub działalność gospodarcząpoza rolnictwem, a także emigrantów zarobkowychdo korzystania z niektórych z tych usług.Zmiany w ustawie przewidują także większe wsparciew zakresie finansowania dodatkowych kosztówzwiązanych z realizacją usług (koszty badań lekarskich,dojazdów, zakwaterowania itd.), co z pewnościązwiększy poziom korzystania z nich.Proponowane zmiany rozszerzają zakres pomocyurzędu pracy skierowanej do pracodawców, świadczonejw ramach poradnictwa zawodowego i informacjizawodowej. Usługa ta obejmować będzie terazrównież pomoc we wspieraniu rozwoju zawodowegopracodawcy i jego pracowników. Ponadto na podstawienowych przepisów z pośrednictwa pracy orazporadnictwa zawodowego i informacji zawodowejbędą mogli korzystać także jednoosobowi przedsiębiorcy,którzy nie są pracodawcami w rozumieniuustawy o promocji zatrudnienia.5. Większemu uelastycznieniu form pomocy oferowanejprzez urzędy pracy służyć także będą programyspecjalne. Projekt wprowadza rozwiązaniaumożliwiające wyodrębnianie i aktywizację bezrobotnychpotrzebujących specyficznej pomocy w doprowadzeniudo podjęcia pracy. Do takich bezrobotnychbędą mogły być adresowane specjalne programypomocy. Uczestnicy programu oraz zakres działańaktywizacyjnych określany będzie na poziomiepowiatu. Umożliwi to samorządom powiatowymwiększą elastyczność w podejmowaniu działań i zwiększymożliwość ich wpływu na sytuację na lokalnymrynku pracy, ale zwiększy również ich odpowiedzial-
498ność w tym zakresie. Programy te mogą być realizowanezarówno bezpośrednio przez urzędy pracy, jakrównież ich realizacja może być zlecana innym podmiotom.6. Rozwiązaniem poszerzającym dostęp do usługrynku pracy jest także ułatwienie możliwości działaniaagencjom zatrudnienia, w tym agencjom zatrudnieniaz państw członkowskich Unii Europejskiej.Zmiany dotyczą liberalizacji przepisów w zakresiedziałania podmiotów świadczących usługiagencji zatrudnienia oraz uproszczenia procedurywpisu do rejestru agencji zatrudnienia.7. Projekt zakłada znaczne preferencje dla realizowaniaprocesów kształcenia ustawicznego czy szerzej– inwestowania w kapitał ludzki. Tym samymoperacjonalizuje istotne cele zawarte w dokumentachprogramowych dotyczących europejskiej politykizatrudnienia i uczenia się przez całe życie. Przepisyprzewidują większą atrakcyjność uczestnictwaw szkoleniach, a zarazem ich większą dostępnośćdla zainteresowanych osób. Przepisy przewidujątakże możliwość wydatkowania większych niż dotądkwot ze środków Funduszu Pracy na działania ocharakterze edukacyjnym. Z jednej strony wynikato z konieczności kupowania droższych usług szkoleniowych,ponieważ preferować mamy organizowaniedłuższych i lepszych jakościowo szkoleń, z drugiejzaś strony wynika to z konieczności uwzględnieniarosnących cen rynkowych tego typu usług. Podniesienielimitów wydatków przeznaczanych naszkolenia nie zwalnia jednak starostów wydatkującychśrodki Funduszu Pracy od przestrzegania dyscyplinyfinansowej w tym zakresie. Zliberalizowanotakże znacznie warunki korzystania z funduszuszkoleniowego, który jest warunkiem uzyskaniaprzez pracodawcę środków publicznych w refinansowaniukosztów szkolenia pracowników.8. Projekt wprowadza także nowy instrumentrynku pracy, jakim jest przygotowanie zawodowedorosłych. Dzięki temu rozwiązaniu stworzona zostałamożliwość uzyskiwania przez osoby bezrobotnenowych kwalifikacji zawodowych, poświadczonychświadectwem uzyskania tytułu zawodowego,świadectwem czeladniczym lub zaświadczeniem instytucjiszkoleniowej, po ukończeniu praktycznejnauki zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracydorosłych, realizowanych w oparciu o umowy zawieranemiędzy urzędami pracy a pracodawcami i instytucjamiszkoleniowymi.9. Projekt wprowadza pewne zmiany w zakresiegospodarowania głównym czynnikiem wsparciaosób bezrobotnych, jakim jest Fundusz Pracy. Zasadniczazmiana to modyfikacja systemu wypłat zasiłkówdla bezrobotnych. Przesłankami tych rozwiązańsą dobra sytuacja Funduszu Pracy, a takżemała liczba osób pobierających zasiłek (ok. 15% ogółuzarejestrowanych bezrobotnych posiada to uprawnienie).Kwota zasiłku dla bezrobotnych zostaje podniesiona(zmniejszenie różnicy między zasiłkiem dlabezrobotnych a minimalnym wynagrodzeniem zapracę) przy wprowadzeniu zasady degresywnościwypłat (100% zasiłku w pierwszej fazie pozostawaniaw bezrobociu i po trzech miesiącach zmniejszaniejego wysokości).10. Znacząca zmiana dotyczy funkcjonowaniaPublicznych Służb Zatrudnienia. Działalność związanaściśle z aktywizacją zawodową będzie realizowanaw wyodrębnionej części urzędu pracy, tj.w centrum aktywizacji zawodowej, co umożliwiwiększą koncentrację urzędów na działaniach aktywizujących.Ponadto powiatowe urzędy pracy wewspółpracy z samorządami gminnymi będą mogłytworzyć na poziomie gmin lokalne punkty informacyjno-konsultacyjne(LPIK). Celem wprowadzeniasamorządu gminnego jako czwartego poziomu oddziaływaniabędzie zapewnienie możliwości korzystaniaz pomocy urzędu pracy lub uzyskania informacjinajbliższej miejsca zamieszkania lub siedzibypracodawcy.11. Wprowadzane są zmiany ułatwiające ograniczeniezbędnych procedur biurokratycznych związanychz obsługą klientów urzędów pracy, a takżeusprawnienie komunikacji z tymi klientami oraz innymipodmiotami zaangażowanymi w aktywną politykęrynku pracy dzięki wprowadzeniu na większąniż dotąd skalę technologii teleinformatycznych.Proponowane zmiany powinny, zgodnie z założeniami,wywrzeć korzystny wpływ na rynek pracyi ograniczyć skutki problemów osób, które mogądotknąć powracających z emigracji zarobkowej dokraju.Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy o promocjizatrudnienia i instytucjach rynku pracy orazo zmianie niektórych innych ustaw, uwzględniającyscharakteryzowane powyżej zmiany, jest przedmiotempracy Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.W związku z powyższym warto pamiętać, żeostateczny kształt przedstawionych powyżej rozwiązańnależy obecnie do polskiej władzy ustawodawczej,a przyjęcie proponowanych przez rząd zmianmoże w istotny sposób przyczynić się do zniwelowanianegatywnych skutków przewidywanego kryzysuw gospodarce światowej i możliwego napływu doPolski dużej fali reemigrantów, którzy będą poszukiwalipracy w kraju.IV. Z myślą o powracającej polskiej emigracji planowanejest wdrożenie kampanii informacyjnej ułatwiającejmiędzy innymi aktywizację zawodowąosób powracających.Działająca w ramach Zespołu ds. Migracji GrupaRobocza ds. Reemigracji przygotowała pakiet propozycjidotyczących migracji powrotnych. Obejmuje onw szczególności opracowanie poradnika oraz uruchomienieportalu internetowego z informacjamiistotnymi dla osób rozważających powrót do kraju.MPiPS uruchomiło serwis internetowy www.migracje.gov.pl,który stanowi narzędzie kompleksowejinformacji dla osób podejmujących decyzje migracyjne,w tym planujących kontynuowanie kariery zawodowejw Polsce. Obecnie jest on przebudowywany
499tak, aby uwzględnić potrzeby osób powracającychz emigracji do kraju.W ramach Sektorowego Programu Operacyjnego„Rozwój zasobów ludzkich” (działanie 1.1: Rozwóji modernizacja instrumentów i instytucji rynkupracy; schemat B: Rozwój oferty usług instytucjirynku pracy), stworzony został system teleinformatyczny7/24, którego celem jest poszerzenie dostępnoścido usług Publicznych Służb Zatrudnienia. Tosystemowe rozwiązanie problemu doradztwa wirtualnegoumożliwi bezpłatny dostęp telefoniczny doaktualnych ofert pracy, szkoleń i doradztwa zawodowego.Obecnie został on wdrożony już na terenie województwapodlaskiego. MPiPS aktualnie prowadzirozmowy związane z kontynuacją prac nad rozwojemtego systemu i implementowaniem go na tereniecałego kraju.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie refundacji przez NFZkosztów porodu za granicą (5924)W odpowiedzi na interpelację Pani Poseł Anny Sobeckiejz dnia 14 października 2008 r., przesłaną przypiśmie Pana Marszałka o znaku SPS-023-5924/08,uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.W związku z treścią pytania sformułowanegoprzez panią Poseł, wypada na wstępie uściślić, iż zawiadomienieskierowane do prokuratury przez ZachodniopomorskiOddział Wojewódzki NFZ nie dotyczyłopopełnienia przestępstwa przez kobiety, któreurodziły dzieci na terenie Niemiec, lecz podejrzeniapopełnienia przestępstwa przez niemiecką klinikęw Schwedt, działającą porozumieniu z kobietami rodzącymi.Postępowanie Narodowego Funduszu Zdrowiaw przedmiotowej sprawie, łącznie ze skierowaniemzawiadomienia do prokuratury, należy uznać zaadekwatne do zaistniałych okoliczności, w pełniuzasadniających przypuszczenia, że w okresie odwstąpienia Polski do Unii Europejskiej do roku 2007dochodziło do nadużywania uprawnień do korzystaniaze świadczeń opieki zdrowotnej poza granicami kraju,w ramach wspólnotowego mechanizmu koordynacjisystemów zabezpieczenia społecznego. Nadużycia tebyły najwyraźniej skutkiem celowych zabiegów podejmowanychprzez Klinikę Asklepios w Schwedt, stosującąnieuczciwe zabiegi marketingowe w celu nakłanianiaPolek do korzystania w sposób planowy z jejświadczeń okołoporodowych, które były następnie rozliczanejako świadczenia udzielane w trybie nagłym.Z informacji uzyskanych przez ZachodniopomorskiOddział Wojewódzki NFZ wynikało, że Polkiudające się do kliniki w Schwedt składały, na żądaniepracowników szpitala, oświadczenia, iż celem ich pobytuna terytorium Niemiec nie było skorzystanieze świadczeń zdrowotnych. Służyło to uwiarygodnieniuokoliczności udzielenia świadczeń okołoporodowychw trybie nagłym, tak aby możliwe było ich rozliczeniena podstawie „europejskiej karty ubezpieczeniazdrowotnego” (EKUZ), która nie uprawnia do uzyskiwaniaświadczeń zdrowotnych w trybie planowym.(Tego rodzaju świadczenia mogą zostać rozliczonew ramach mechanizmu koordynacji tylko pod warunkiemudzielenia przez właściwą instytucję ubezpieczeniowąspecjalnej zgody i wydania formularza E 112.)Niewątpliwie nakłanianie do potwierdzania nieprawdy,jak również składanie nieprawdziwychoświadczeń w celu uzyskania na rachunek systemuubezpieczenia zdrowotnego nienależnych (gdyż nieobjętych wymaganą zgodą) świadczeń opieki zdrowotnejw zagranicznej placówce, która - co należy podkreślić- pobiera za te świadczenia opłaty kilkukrotnieprzewyższające koszty porównywalnych świadczeńkontraktowanych przez NFZ w polskich szpitalach,trzeba uznać za naganne. Natomiast ocenę, czy takiedziałania wypełniają również znamiona przestępstwa,należało pozostawić prokuraturze i tak też postąpiłZachodniopomorski Oddział Wojewódzki NFZ.Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Brejzyw sprawie problemów gmin związanychz zapewnieniem oświetlenia dróg publicznych(5925)Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pismaz dnia 28 października br. (znak SPS-023-5925/08) w sprawie interpelacji pana posła KrzysztofaBrejzy, dotyczącej problemów gmin związanych z zapewnieniemoświetlenia dróg publicznych, przedstawiamnastępujące informacje.Kwestię finansowania oświetlenia dróg regulująprzepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
500energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,z późn. zm.). Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 i pkt 3tej ustawy do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzeniaw energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowenależy planowanie oświetlenia miejsc publicznychi dróg znajdujących się na terenie gminy orazfinansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych,znajdujących się na terenie gminy. Temu przepisowiodpowiada art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), zgodnie z którym dozadań własnych gminy należy m.in. zaopatrzeniew energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Przez finansowanieoświetlenia ustawa Prawo energetyczne rozumiefinansowanie kosztów energii elektrycznej pobranejprzez punkty świetlne oraz koszty ich budowyi utrzymania (art. 3 pkt 22 ustawy), przy czym finansowanieoświetlenia dróg publicznych przez gminęobejmuje wszystkie drogi publiczne, za wyjątkiem autostradi dróg ekspresowych, w rozumieniu przepisówo autostradach płatnych.W przypadku kiedy infrastruktura oświetleniowastanowi własność gminy, koszty jej utrzymaniai eksploatacji, jak też modernizacji, spoczywają nagminie. Gmina zawiera wówczas umowy dotyczącezakupu energii i dostawy energii oraz umowę dotyczącąeksploatacji z wyłonionym w drodze przetargupodmiotem. W przypadku gdy infrastrukturaoświetleniowa stanowi własność przedsiębiorstwaenergetycznego, gmina może zawrzeć z przedsiębiorstwemenergetycznym tzw. umowę kompleksowąna usługę oświetleniową obejmującą sprzedaż,dostawę, eksploatację i modernizację. Umowa taka,zawarta w drodze dwustronnych negocjacji zgodniez interesem obu stron, może zawierać nie tylko ustaleniadotyczące kosztów konserwacji oświetlenia,ale również określać sposób rozliczeń w przypadkumodernizacji opraw oświetleniowych.Koszty oświetlenia dróg obejmują koszty energiii jej przesłania (dostaw) oraz koszty eksploatacji infrastrukturyoświetleniowej. Koszty dostaw energiiustalane są na podstawie taryf zatwierdzanychprzez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Natomiastpozostałe koszty, tj. energii oraz eksploatacji,mogą być kształtowane swobodnie w drodze umowymiędzy zainteresowanymi stronami: gminą i przedsiębiorstwemenergetycznym, zaś w przypadkuuznania przez gminę, że jej interesy zostają naruszonepoprzez narzucenie przez przedsiębiorstwoenergetyczne uciążliwych warunków umowy, maona możliwość złożenia wniosku do prezesa UrzęduOchrony Konkurencji i Konsumentów o wszczęciepostępowania antymonopolowego w sprawie nadużyciaprzez przedsiębiorstwo energetyczne pozycjidominującej.Równocześnie informuję, iż do Ministerstwa Infrastrukturynie docierały sygnały o odmawianiugminom przez przedsiębiorstwa energetyczne prawado przeprowadzenia modernizacji sieci oświetleniowej.Niemniej jednak przedmiotowy problem zostanieprzedstawiony odpowiedzialnemu za kwestieenergetyki ministrowi gospodarki przy najbliższejnowelizacji ustawy Prawo energetyczne.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Rapciakpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie zwiększającej się liczbyfikcyjnych małżeństw w celu uzyskaniaobywatelstwa przez obcokrajowców (5926)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5926/08) dotyczące interpelacji posła na <strong>Sejm</strong>RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 22 października2008 r. „w sprawie zwiększającej się liczby fikcyjnychmałżeństw w celu uzyskania obywatelstwaprzez obcokrajowców”, z upoważnienia prezesa RadyMinistrów, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r.o obywatelstwie polskim (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 28,poz. 353, z późn. zm.) cudzoziemiec pozostający conajmniej 3 lata w związku małżeńskim zawartymz osobą posiadającą obywatelstwo polskie, który zamieszkujena terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwoleniana pobyt rezydenta długoterminowego WspólnotEuropejskich, lub posiadający prawo stałego pobytumoże nabyć obywatelstwo polskie, jeżeli w terminieokreślonym w art. 10 ust. 1a przedmiotowej ustawyzłoży odpowiednie oświadczenie przed właściwymorganem i organ ten wyda decyzję o przyjęciuoświadczenia.Wskazać należy, iż w procedurze nabycia obywatelstwapolskiego na podstawie art. 10 ustawy o obywatelstwiepolskim, tj. w trybie uproszczonej naturalizacji,organy decydujące o nabyciu obywatelstwanie dysponują instrumentami prawnymi umożliwiającymiustalanie przyczyn zawarcia związku małżeńskiegopomiędzy cudzoziemcem a obywatelempolskim.Kontrola celu zawarcia przez cudzoziemcówzwiązku małżeńskiego z obywatelami polskimi (tzw.małżeństwa mieszane) dokonywana jest natomiastw toku postępowań związanych z legalizacją pobytucudzoziemców w Polsce, tzn. podczas rozpatrywania
501wniosków cudzoziemców o udzielenie zezwoleń nazamieszkanie na czas oznaczony oraz zezwoleń naosiedlenie się. Z kolei uzyskanie kolejno zezwoleniana zamieszkanie na czas oznaczony, a następnie zezwoleniana osiedlenie się, stosownie do powołanegowyżej art. 10 ustawy o obywatelstwie polskim, możestanowić drogę do uzyskania obywatelstwa polskiegoprzez cudzoziemca pozostającego w związku małżeńskimz osobą posiadającą obywatelstwo polskie.Zgodnie z art. 53 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (t.j.: Dz. U. z 2006 r.Nr 234, poz. 1694, z późn. zm.) zezwolenia na zamieszkaniena czas oznaczony udziela się cudzoziemcowi,który jest małżonkiem obywatela polskiego,jeżeli okoliczność, która jest podstawą ubieganiasię o to zezwolenie, uzasadnia jego zamieszkiwaniena terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> przez okresdłuższy niż 3 miesiące. Z kolei zgodnie z art. 64 ust. 1pkt 2 ww. ustawy zezwolenia na osiedlenie się udzielasię cudzoziemcowi, który pozostaje w związkumałżeńskim zawartym z obywatelem polskim conajmniej 3 lata przed złożeniem wniosku i bezpośrednioprzed złożeniem wniosku przebywał nieprzerwaniena terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>co najmniej przez 2 lata na podstawie zezwolenia nazamieszkanie na czas oznaczony.Dodatkowo kwestia celu zawarcia związku małżeńskiegow przypadku tzw. małżeństw mieszanychbadana jest w toku postępowań w sprawach o wydalenie,ponieważ na mocy art. 89 ustawy o cudzoziemcachdecyzji o wydaleniu cudzoziemca nie wydajesię, a wydanej nie wykonuje, jeżeli cudzoziemiecjest małżonkiem obywatela polskiego albo cudzoziemcaposiadającego zezwolenie na osiedlenie sięlub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowegoWE i jego dalszy pobyt nie stanowi zagrożeniadla obronności lub bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwai porządku publicznego, chyba że związekmałżeński został zawarty w celu uniknięcia wydalenia.Organami właściwymi w sprawach dotyczącychlegalizacji pobytu i wydalenia są wojewodowie jakoorgany I instancji oraz szef Urzędu do Spraw Cudzoziemcówjako organ II instancji.Przesłanki wskazujące na możliwość zawarciazwiązku małżeńskiego w celu legalizacji pobytuokreśla art. 55 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, zgodniez którym organ prowadzący postępowanie o udzieleniezezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczonycudzoziemcowi będącemu małżonkiem obywatelapolskiego lub małżonkiem cudzoziemca zamieszkującegona terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, o którymmowa w art. 54, ustala, czy związek małżeńskinie został zawarty w celu obejścia przez cudzoziemcaprzepisów o udzielaniu zezwolenia na zamieszkaniena czas oznaczony na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że:1) jedno z małżonków przyjęła korzyść majątkowąw zamian za wyrażenie zgody na zawarcie małżeństwa,o ile nie wynika to ze zwyczaju ugruntowanegow danym państwie lub grupie społecznej;2) małżonkowie nie wypełniają prawnych obowiązkówwynikających z zawarcia małżeństwa;3) małżonkowie nie zamieszkują wspólnie;4) małżonkowie nie spotkali się nigdy przed zawarciemmałżeństwa;5) małżonkowie nie mówią językiem zrozumiałydla obojga;6) małżonkowie nie są zgodni co do dotyczącychich danych osobowych i innych istotnych okoliczności,które ich dotyczą;7) jedno z małżonków lub oboje małżonkowiew przeszłości zawierali już małżeństwa dla pozoru.Powyższa regulacja ma zastosowanie do postępowańo udzielenie zezwolenia na osiedlenie się cudzoziemcowimałżonkowi obywatela polskiego (vide:art. 64 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach) oraz w postępowaniuw sprawie wydalenia cudzoziemca, o którymmowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach(vide: art. 89 ust. 3 przedmiotowej ustawy).Należy przy tym zaznaczyć, iż wystąpienie ww.przesłanek uzasadnia jedynie przeprowadzenie postępowaniaumożliwiającego ustalenie, czy małżeństwozostało zawarte w tym celu. Dopiero wynik postępowaniawyjaśniającego, z uwzględnieniem całokształtuokoliczności sprawy mających znaczeniedla oceny celu zawartego małżeństwa, może uzasadniaćodmowę udzielenia zezwolenia na zamieszkaniena czas oznaczony na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>.W celu zwiększenia wykrywalności tzw. fikcyjnychmałżeństw cudzoziemców z obywatelami polskimi,na mocy uchwalonej przez <strong>Sejm</strong> ustawyz dnia 24 października 2008 r. o zmianie ustawyo cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw, doobowiązującej ustawy o cudzoziemcach zostanie dodanyart. 11c przyznający funkcjonariuszom StrażyGranicznej szersze uprawnienia w zakresie kontrolicelu zawieranych przez cudzoziemców związkówmałżeńskich z obywatelami polskimi. Planowanymdniem wejścia w życia ww. nowelizacji jest dzień1 stycznia 2009 r.Niezależnie od podejmowanych działań legislacyjnychw ostatnim okresie kwestia tzw. fikcyjnychmałżeństw była przedmiotem szczególnej uwagi szefaUrzędu do Spraw Cudzoziemców. Przedmiotowaproblematyka została przedstawiona na konferencjiszkoleniowej dla dyrektorów wydziałów urzędówwojewódzkich właściwych w sprawach cudzoziemców,która odbyła się w dniach 13–16 października2008 r. w Krasiczynie. Podczas konferencji omówionoaktualne orzecznictwo sądów administracyjnychw sprawach dotyczących problematyki małżeństwzawieranych w celu legalizacji pobytu w Polsce orazudostępniono przygotowaną analizę orzecznictwapoświęconą tej problematyce, obejmującą wyroki zapadłew latach 2005–2008. Ponadto w dniach 22–31października 2008 r. przeprowadzono w PodkarpackimUrzędzie Wojewódzkim kontrolę dotyczącą po-
502stępowań w sprawach o udzielenie zezwoleń na zamieszkaniena czas oznaczony cudzoziemcom motywującymswoje wnioski faktem zawarcia związkumałżeńskiego z obywatelem polskim. Kontrola objęłapostępowania wszczęte w 2007 r.Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześniezwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 264a ustawy z dnia6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz.553, z późn. zm.) kto, w celu osiągnięcia korzyścimajątkowej lub osobistej, umożliwia lub ułatwia innejosobie pobyt na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> wbrew przepisom, podlega karze pozbawieniawolności od 3 miesięcy do lat 5. W wyjątkowychwypadkach, gdy sprawca nie osiągnął korzyści majątkowej,sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzeniekary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.Wydaje się, iż hipoteza wskazanej normy prawnejobejmuje także przypadki zawierania małżeństww celu legalizacji pobytu w Polsce. Przykłady czynnościsprawczych wymienianych w piśmiennictwieprawniczym wskazują na możliwość zastosowaniaw takich przypadkach art. 264a Kodeksu karnego(por. Z. Ćwiąkalski w: Kodeks karny. Część szczególna.Tom II. Komentarz do art. 117–277 K.k., Zakamycze,2006, wyd. II).Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Stachańczykpodsekretarza stanuw Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie dofinansowania ChrześcijańskiejAkademii Teologicznej w Warszawie (5928)Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazanąprzy piśmie z dnia 28 października br., nrSPS-023-5928/08, interpelacją pana posła JarosławaMatwiejuka w sprawie dofinansowania ChrześcijańskiejAkademii Teologicznej w Warszawie przedkładamuprzejmie następujące wyjaśnienie.Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie,będąca akademicką uczelnią publiczną, jestdotowana z budżetu państwa w ramach obowiązującegosystemu finansowania uczelni, wynikającegoz postanowień ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawoo szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,z późn. zm.). Zakres dotowania budżetowego uczelnipublicznych, realizowany z budżetu państwa w ramachdziału 803: Szkolnictwo wyższe, obejmuje –w myśl art. 94 ust. 1 ustawy – zestaw określonychdotacji o charakterze zadaniowym oraz zróżnicowanejszczegółowości, z których najszerszy zasięg majądotacje na:— zadania związane z kształceniem studentówstudiów stacjonarnych, uczestników stacjonarnychstudiów doktoranckich i kadr naukowych orazutrzymaniem uczelni, w tym na remonty – dotacjastacjonarna, dotycząca dofinansowania uczelniw obszarze działalności dydaktycznej,— zadania związane z bezzwrotną pomocą materialnądla studentów i doktorantów w zakresie określonychustawowo form pomocy materialnej, przekazywanąobligatoryjnie na analogicznych zasadachzarówno uczelniom publicznym, jak i uczelniom niepublicznym,— dofinansowanie lub finansowanie kosztów realizacjiinwestycji, w tym realizowanych z udziałemśrodków budżetu państwa, państwowych funduszycelowych lub ze źródeł zagranicznych w ramachkontraktów wojewódzkich.Ustawa zaleciła opracowanie zasad podziału poszczególnychdotacji (art. 96 pkt 2), co znalazło wyrazw rozporządzeniu ministra nauki i szkolnictwawyższego z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie zasad podziałudotacji z budżetu państwa dla uczelni publicznychi niepublicznych (Dz. U. Nr 89, poz. 544),w którym w stosownych załącznikach określono regułyi formuły algorytmicznego rozdysponowaniaokreślonych dotacji.W przypadku zasad podziału dotacji stacjonarnejwytyczne ustawowe zaleciły uwzględnienie w podziale:liczb studentów i doktorantów na studiachstacjonarnych, liczb nauczycieli akademickich oraztzw. wskaźników kosztochłonności poszczególnychkierunków, makrokierunków i studiów międzykierunkowychna studiach stacjonarnych, a takżewskaźników kosztochłonności w poszczególnychdziedzinach nauki na stacjonarnych studiach doktoranckich.W myśl wspomnianego rozporządzenia, w ramachpodziału dotacji stacjonarnej dla uczelni resortunauki i szkolnictwa wyższego wyodrębnia sięczęść zasadniczą tej dotacji, z której wydziela sięosobne kwoty do podziału pomiędzy uczelnie akademickieoraz publiczne uczelnie zawodowe, rozdysponowywanenastępnie według formuł algorytmicznych,a także część uzupełniającą tej dotacji, nieprzekraczającą2,0% ogólnej kwoty dotacji stacjonarnej,do podziałów uzupełniających i korygujących.W formule algorytmicznej podziału zasadniczejczęści dotacji stacjonarnej ujmowane są określoneskładniki uwzględniające stosowne parametryprzeliczeniowe i dane liczbowe otrzymywane z uczelni(z roku poprzedzającego), w tym zakresie wspomnianychdanych o liczbach studentów i doktorantówna studiach stacjonarnych, a także o liczbachnauczycieli akademickich w ujęciu określonych grupstanowisk.Dokonane wyliczenia według tej formuły algorytmicznejwyznaczały kwoty dotacji stacjonarnej
503dla poszczególnych uczelni. Wobec faktu, że określonewedług formuły algorytmicznej kwoty dotacjistacjonarnej na 2008 r. były dla części uczelni,w tym również dla ChAT w Warszawie, niższe odkwot dotacji stacjonarnych (w warunkach porównywalnych)z 2007 r., dokonano korekt tych dotacjiz wydzielonej części uzupełniającej – do poziomu porównywalnegoz 2007 r. W przypadku ChAT w Warszawieustalona w ten sposób kwota dotacji stacjonarnejw 2008 r. wyniosła 7117,3 tys. zł, w tym 612,4tys. zł z tytułu wspomnianego uzupełnienia.W trakcie 2008 r. dokonano także zwiększenia dotacjistacjonarnej dla uczelni resortu nauki i szkolnictwawyższego z ujętej w ustawie budżetowej na rok2008 rezerwy celowej (poz. 51) pn. „Dofinansowaniezadań szkolnictwa wyższego, w tym na zwiększeniewynagrodzeń pracowników uczelni publicznych”,z przeznaczeniem na zwiększenie wynagrodzeń osobowychwraz z pochodnymi od płac. Z tego tytułuzwiększono dotację stacjonarną w 2008 r. dla ChATo kwotę 196,8 tys. zł, do łącznego poziomu 7315,9 tys.zł. Określone na podstawie wspomnianych obowiązującychzasad podziału dotacje z budżetu państwa orazzaplanowane przez uczelnie przychody własne stanowiąpodstawę ustalania planu rzeczowo-finansowegouczelni, uchwalanego przez senat, bilansującegow danym roku przychody i koszty działalności poszczególnychuczelni publicznych.W ramach ustalania planu rzeczowo-finansowegoSenat ChAT zwrócił uwagę na kwestię uzyskaniaprzez uczelnię dodatkowych środków na sfinansowaniezwiększonych kosztów najmu pomieszczeńdydaktycznych w obiektach należących do KościołaEwangelicko-Augsburskiego, co jest przedmioteminterpelacji pana posła. Rektor ChAT przedłożyłministrowi nauki i szkolnictwa wyższego stosownywniosek dotyczący dofinansowania budżetu uczelniw 2008 r. z tego tytułu.W przedstawionym kontekście przewiduje sięuzupełnienie dotacji stacjonarnej dla ChAT w 2008 r.z pozostałości wspomnianej części dotacji stacjonarnejdotyczącej podziałów uzupełniających i korygujących,z przeznaczeniem na częściowe pokrycie wydatkówwynikających ze wzrostu kosztów wynajmupomieszczeń.Należy jednocześnie nadmienić, że w 2009 r. rozdysponowaniedotacji z budżetu państwa, a w tymdotacji stacjonarnej, będzie dokonywane na rzeczuczelni, a więc również dla ChAT, na podstawie obowiązującychzasad podziału określonych cytowanymrozporządzeniem MNiSW. W zakresie dotacjistacjonarnej dotyczyć to będzie jej rozdysponowaniawedług reguł algorytmicznych przyjętych dla rozdziałuczęści zasadniczej tej dotacji.Z wyrazami szacunkuPodsekretarz stanuGrażyna Prawelska-SkrzypekWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie stosowania ustawy o podatkuod towarów i usług (5930)Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismemPana Marszałka z dnia 28 października 2008r.(Nr SPS-023-5930/08), przy którym przekazana zostałainterpelacja pana posła Stanisława Stecaw sprawie stanowiska Ministerstwa Finansów w zakresiepremii pieniężnej w kontekście co do orzecznictwasądów administracyjnych uprzejmie informuję:Minister finansów wydał w dniu 30 grudnia 2004 r.interpretację ogólną w sprawie stosowania przepisówart. 8 i art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,z późn. zm.) w odniesieniu do premii pieniężnychwypłacanych nabywcom.Jednocześnie należy podkreślić, iż w treści tej interpretacjiwskazano, iż z uwagi na różnorodny charakterwykonywanych czynności lub zachowań,w wyniku których są wypłacane premie pieniężne,przy zastosowaniu wskazanych wyżej przepisów należymieć na uwadze określony stan faktyczny występującyu podatnika.W związku z wyrokami sądów administracyjnych,w których odmiennie orzeczono o zakresie stosowaniaww. przepisów o podatku od towarów i usługuprzejmie informuję, iż kwestie te są obecnie przedmiotemwnikliwej analizy, w szczególności w kontekścierozpatrywanych w tych wyrokach stanówfaktycznych.W związku z powyższym uprzejmie informuję, iżpo dokonaniu tej analizy podejmę decyzję co doewentualnej konieczności podjęcia dalszych działań,zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60, z późn. zm.).Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckipodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Henryka Siedlaczkaw sprawie projektu ustawy o zmianie ustawyo zużytym sprzęcie elektrycznymi elektronicznym oraz o zmianieniektórych innych ustaw (5931)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 28 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
504-5931/08, w sprawie interpelacji posła na <strong>Sejm</strong> RPpana Henryka Siedlaczka, dotyczącej utrzymywaniaprzez organizację odzysku kapitału własnegow wysokości co najmniej połowy minimalnego kapitałuzakładowego, przekazuję poniższe informacje.Na wstępie należy zauważyć, że w przyjętejw dniu 17 października 2008 r. przez <strong>Sejm</strong> RP ustawieo zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznymi elektronicznym oraz o zmianie niektórych innychustaw znalazły się przepisy, które nakładają naorganizacje odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznegoobowiązek utrzymywania na odrębnym rachunkubankowym kapitału własnego w wysokościco najmniej połowy minimalnego kapitału zakładowego(czyli 2500 tys. zł). Ponadto organizacje odzyskusprzętu elektrycznego i elektronicznego będązobowiązane do przedstawiania głównemu inspektorowiochrony środowiska, w terminie do dnia31 marca każdego roku, zaświadczenia wydanegoprzez bank prowadzący rachunek organizacji odzyskusprzętu elektrycznego i elektronicznego stwierdzającego,że w ciągu całego poprzedniego roku kalendarzowegośrodki pieniężne zgromadzone na tymrachunku wynosiły nie mniej niż 2500 tys. zł.W przypadku gdy organizacja odzysku nie będzieutrzymywała na odrębnym rachunku bankowymkapitału własnego w wysokości co najmniej połowyminimalnego kapitału zakładowego główny inspektorochrony środowiska będzie dokonywał z urzędu,w drodze decyzji, wykreślenia organizacji odzyskusprzętu elektrycznego i elektronicznego z prowadzonegoprzez niego rejestru, co w praktyce oznaczałobykoniec działalności takiej organizacji odzysku.Wobec powyższego przepisy ustawy o zmianieustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznymoraz o zmianie niektórych innych ustawzostały tak skonstruowane, aby nadzór nad wypełnianiemww. obowiązku przez organizacje odzyskusprzętu elektrycznego i elektronicznego miał głównyminspektor ochrony środowiska, który na bieżącobędzie miał informacje, czy organizacje odzyskuutrzymywały na odrębnym rachunku bankowymkapitał własny w wysokości co najmniej 2500 tys. złprzez cały rok kalendarzowy.Należy również zauważyć, że wspomniana powyżejustawa wprowadza również przepisy stanowiącepodstawę dla określenia poziomów zbierania zużytegosprzętu elektrycznego i elektronicznego pochodzącegoz gospodarstw domowych. Wprowadzenieww. poziomów zbierania pozwoli na wyegzekwowanieod wprowadzających sprzęt, a więc również organizacjiodzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego,wywiązywanie się z obowiązku zbieraniai zagospodarowywania zużytego sprzętu pochodzącegoz gospodarstw domowych. W przypadku gdywprowadzający sprzęt nie osiągną wymaganego poziomuzbierania, będą zobowiązani do wypłaceniaopłaty produktowej na konto Narodowego FunduszuOchrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Ponadtosą oni zobowiązani na mocy już obowiązującychprzepisów do zapłaty opłaty produktowejw przypadku nieosiągnięci poziomu odzysku i recyklingu.Zgromadzone w ten sposób środki będą wydatkowanem.in. na sfinansowanie zbierania i zagospodarowaniazużytego sprzętu, który nie zostałzagospodarowany przez wprowadzających sprzęt.Przyjęta w dniu 17 października 2008 r. przez<strong>Sejm</strong> RP ustawa została również rozpatrzona przezSenat RP. Wobec powyższego przedstawione powyżejprzepisy ustawy o zmianie ustawy o zużytymsprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianieniektórych innych ustaw mają szansę wejśćw życie z początkiem 2009 r.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuBernard Błaszczykpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiegow sprawie przekształcenia prawa użytkowaniawieczystego w prawo własności (5932)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Konstantego TomaszaOświęcimskiego, przekazaną przy piśmie Pana Marszałkaz dnia 28 października 2008 r., nr SPS-023--5932/08, dotyczącą przekształcania prawa użytkowaniawieczystego w prawo własności nieruchomości,uprzejmie udzielam wyjaśnień w przedmiotowejsprawie.W interpelacji pan poseł Konstanty TomaszOświęcimski wskazuje na problemy związane z przekształceniemprawa użytkowania wieczystego w prawowłasności nieruchomości przeznaczonych lub wykorzystywanychna cele gospodarcze. Odpowiadającna przedmiotową interpelację, należy zauważyć, żeprzekształcenie prawa użytkowania wieczystegow prawo własności nieruchomości może nastąpić napodstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.o przekształceniu prawa użytkowania wieczystegow prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175,poz. 1459, z późn. zm.). Ustawa ta w art. 1 ust. 1 stanowi,że roszczenie o przekształcenie prawa użytkowaniawieczystego w prawo własności nieruchomościprzysługuje m.in. w stosunku do nieruchomości zabudowanychna cele mieszkaniowe lub zabudowanychgarażami albo przeznaczonych pod tego rodzajuzabudowę oraz nieruchomości rolnych. Natomiastużytkownicy wieczyści użytkujący nieruchomości
505przeznaczone lub wykorzystywane m.in. na tzw. celegospodarcze mogą nabyć własność użytkowanychnieruchomości na podstawie art. 32 ustawy z dnia21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Stosowniedo postanowień art. 32 ust. 1 nieruchomośćgruntowa oddana w użytkowanie wieczyste możebyć sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu.Należy podkreślić, że przepis ten stanowi jedyniemożliwość, a nie stwarza obowiązku sprzedażynieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego.Sprzedaż nieruchomości stanowiących własnośćSkarbu Państwa, zgodnie z treścią ust. 1a ww. art. 32,może być dokonana jedynie za zgodą wojewody.Wojewodowie bowiem, na mocy przepisów ustawyo gospodarce nieruchomościami, sprawują nadzórnad starostami, którym powierzone zostało gospodarowanienieruchomościami Skarbu Państwa.Organy gospodarujące nieruchomościami SkarbuPaństwa powinny mieć na uwadze szczególny charakternieruchomości publicznych, którymi gospodarują,i chociaż uzyskanie maksymalnego zyskujest jednym z najważniejszych kryteriów, to jednaknie zawsze powinno być czynnikiem podstawowym,decydującym o podjęciu określonej czynności. Należyzauważyć, że sprzedaż nieruchomości istotniespowoduje większe wpływy do budżetu niż uiszczonaopłata z tytułu użytkowania wieczystego w danymroku, ale będzie to wpływ jednorazowy, natomiastwpływy z uiszczanych opłat zasilają budżet coroku.Wojewodowie, udzielając zgody na sprzedaż, powinnisię kierować szeroko pojętym interesem SkarbuPaństwa. W szczególności powinni mieć na uwadzepotrzeby związane z realizacją celów publicznychnie tylko o zasięgu lokalnym lub regionalnym,ale również krajowym. Do realizacji celów publicznychpowinny być bowiem wykorzystywane w pierwszejkolejności nieruchomości publiczne. Ponadtobardzo ważną kwestią jest sprawa nabywania prawawłasności nieruchomości przez osoby fizyczne na innejpodstawie prawnej niż przepisy ustawy z dnia29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowaniawieczystego w prawo własności nieruchomości(Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.), np. w przypadkuuwzględnienia roszczenia o zwrot wywłaszczonychnieruchomości. Z powyższych względów wojewodziepozostawiona została pewna swobodaw decydowaniu o zbywaniu nieruchomości SkarbuPaństwa, pozwalająca realizować szeroko pojętą politykęspołeczną i gospodarczą na obszarze danegowojewództwa (regionu).Przedstawione regulacje dotyczące sprzedażynieruchomości Skarbu Państwa na rzecz użytkownikówwieczystych nie przewidują możliwości interweniowaniaprzez ministra infrastruktury, którykieruje działem dotyczącym budownictwa, gospodarkiprzestrzennej i mieszkaniowej, w proceduręsprzedaży nieruchomości indywidualnym podmiotom,gdyż taka interwencja stanowiłaby naruszenieprzepisów prawa. Minister infrastruktury bowiem,którego kompetencje wynikają w szczególnościz przepisów ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o RadzieMinistrów (Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199,z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 4 września 1997 r.o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), nie posiada uprawnieńdo ingerowania w sprawy indywidualne, zastrzeżoneprzepisami do właściwości innych organów administracjipublicznej oraz sądów.Odnosząc się natomiast do poruszonej w interpelacjiobawy użytkowników wieczystych nieruchomościpołożonych na Pomorzu Zachodnim, związanejz faktem występowania byłych, wysiedlonych właścicielio zwrot nieruchomości, uprzejmie informuję,że w tym zakresie obowiązuje odrębny akt prawnyodnoszący się do omawianej sytuacji. W dniu 7 września2007 r. uchwalona została ustawa o ujawnieniuw księgach wieczystych prawa własności nieruchomościSkarbu Państwa oraz jednostek samorząduterytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365). Ratio legisuchwalenia tej ustawy było porządkowanie stanuujawniania w księgach wieczystych własności SkarbuPaństwa i jednostek samorządu terytorialnego.Ujawnienie w księgach wieczystych praw do nieruchomościprzysługujących Skarbowi Państwa maw przedstawionej sprawie ogromne znaczenie w świetleprzepisów o rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystychustanowionej w art. 5 ustawy z dnia 6 lipca1982 r. o księgach wieczystych (Dz. U. z 2001 r.Nr 124, z późn. zm.). Przepisy o rękojmi wiary publicznejksiąg wieczystych przyjmują bowiem przewagęstanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystejnad rzeczywistym stanem prawnym.Ponadto, odnosząc się do powyższych obaw, należyprzytoczyć pogląd wyrażony w uzasadnieniu doprojektu ustawy z dnia 7 września 2007 r., zgodniez którym „wraz ze zmianą granic na terenach, któreweszły w skład Państwa Polskiego, uległy przekształceniustosunki własnościowe, w odniesieniudo położonych tam nieruchomości. Wykonując decyzjepostanowień sojuszniczych, Państwo Polskie szeregiemaktów prawnych przeprowadziło zmianyw zakresie własności nieruchomości, położonych natych terenach. Akty te, odnoszące się do włączonychw granice Polski obszarów, takie jak m.in. dekretz dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonychi poniemieckich, dekret z dnia 6 grudnia 1946 r.o przekazywaniu przez Państwo mienia nierolniczegow obszarze Ziem Odzyskanych i b. Wolnego MiastaGdańska, dekret z dnia 6 września 1946 r. o ustrojurolnym i osadnictwie na obszarze Ziem Odzyskanychi b. Wolnego Miasta Gdańska czy dekret z dnia6 września 1951 r. o ochronie i uregulowaniu własnościosadniczych gospodarstw chłopskich na obszarzeZiem Odzyskanych, a następnie ustawodawstwodotyczące kwestii własności na obszarze całegokraju, dokonały uregulowania problemów własnościowychna obszarze Ziem Odzyskanych i b. WolnegoMiasta Gdańska. Niezależnie od oceny politycz-
506nej stopnia suwerenności ówczesnych władz polskichakty te były skuteczne w sferze własności nieruchomości,a ich prawomocność nie może być ani podważana,ani kwestionowana w świetle zasad prawa międzynarodowegoani standardów demokratycznych”.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażamnadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowaniawątpliwości pana posła Konstantego TomaszaOświęcimskiego zaistniałych na tle sprawy przedstawionejw interpelacji.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuOlgierd Dziekońskiministra gospodarkina interpelację posła Adama Krupyw sprawie opłat za modernizacje i eksploatacjeinstalacji oświetlenia ulicznego (5933)Odpowiadając na interpelację pana posła AndrzejaKrupy przesłaną przy piśmie z dnia 28 października2008 r. (znak: SPS-023-5933/08) w sprawieopłat za modernizacje i eksploatacje instalacjioświetlenia ulicznego, proszę uprzejmie przyjąć następującewyjaśnienia.Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U z 2006 r.Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) jasno wskazują, iż finansowanieoświetlenia ulic, placów i dróg publicznychznajdujących się na terenie gminy należy dozadań własnych gminy w zakresie zaopatrzeniaw energię elektryczną. Przez finansowanie oświetleniarozumie się, zgodnie z definicją legalną zawartąw art. 3 pkt 22 ww. ustawy, finansowanie kosztówenergii elektrycznej pobieranej przez punkty świetlneoraz koszty ich budowy i utrzymania. Co prawdaani ustawa Prawo energetyczne, ani słownik językapolskiego nie definiuje, ani też nie wyjaśnia, co należyrozumieć przez punkt świetlny. Jednakże pojęcieto w technice jest powszechnie znane i rozumiane,a w potocznym rozumieniu, gdy mówimy o punktachświetlnych na drogach czy placach, mówimyo latarniach. Tym samym można powiedzieć, żezgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energetycznedo gmin należy ponoszenie kosztów zużytejenergii elektrycznej przez latarnie bądź innego rodzajuurządzenia oświetlające ulice, place i drogi publiczneznajdujące się na terenie gminy, a takżekoszty ich budowy i utrzymania, czyli ich konserwacjibądź zastąpienia nowymi.Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energetycznesą zgodne z ustawą o samorządzie gminnym(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm),która reguluje ustrój, zasady działania i zadaniagminy. Szczególnie należy zwrócić uwagę na art. 7ust. 1 tej ustawy, z którego wynika, że zaspokajaniezbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnychgminy. Ustawa o samorządzie gminnym określaw sposób przykładowy katalog tych potrzeb stanowiącyw istocie zestaw zadań własnych gminy.Przepis art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy zalicza wprostm.in. sprawy zaopatrzenia w energię elektrycznąi cieplną oraz gaz do zadań własnych gminy. Nie powinnobudzić wątpliwości, że zapewnienie oświetleniaulic, placów i dróg publicznych znajdujących sięna terenie gminy jest zbiorową potrzebą wspólnoty,jaką jest gmina. Natomiast nie można tego obowiązkunałożyć na przedsiębiorstwa energetyczne, któresą spółkami prawa handlowego nastawionymi namaksymalizację zysku.Z powyższych przepisów wynika, iż to gminy zobowiązanesą do konserwacji oraz utrzymywaniaoświetlenia ulicznego. Obowiązujące przepisy nieuzależniają tego obowiązku od posiadania tytułuwłasności do urządzeń oświetlenia ulicznego. Wyrażampogląd, że gmina może realizować to zadaniezarówno poprzez majątek własny, jak i poprzez zlecanieusługi oświetleniowej przedsiębiorstwu energetycznemudysponującemu odpowiednią infrastrukturą.Należy zauważyć, iż na realizację zadań własnychgminie przysługują dochody określone w ustawiez dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednosteksamorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,poz. 1966, z późn. zm.). Pragnę również podkreślić,iż przepis art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,poz. 2104, z późn. zm.) warunkuje wydatkowanie z budżetujednostek samorządu terytorialnego określonychkwot w stosunku do przeznaczenia ich na realizacjęm.in. określonych zadań własnych jednosteksamorządu terytorialnego. Takim zadaniem własnymgminy jest bez wątpienia, określony w art. 18ust 1 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne, obowiązekfinansowania oświetlenia ulicznego.Posiadanie przez przedsiębiorstwo energetyczneurządzeń oświetleniowych nie przesądza o obowiązkutego przedsiębiorstwa zapewnienia oświetleniaulicznego na potrzeby danej wspólnoty. Ponadtozgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przedsiębiorstwoenergetyczne realizujące zadanie oświetleniaulicznego nie będzie miało możliwości odzyskaniakosztów poniesionych na ten cel poprzez taryfyenergii elektrycznej zatwierdzane przez prezesaUrzędu Regulacji Energetyki.Przepisy ustawy Prawo energetyczne ściśle precyzują,jaki zakres działalności przedsiębiorstwaenergetycznego posiadającego koncesję na wytwarzanie,przesyłanie, dystrybucję lub obrót energiielektrycznej podlega regulacji Prezesa Urzędu Re-
507gulacji Energetyki. W przypadku przedsiębiorstwenergetycznych prowadzących działalność gospodarcząw zakresie dystrybucji energii elektrycznej,do których majątku mogą należeć urządzenia oświetleniowe(punkty świetlne), regulacji przez PrezesaUrzędu Regulacji Energetyki podlega wyłączniedziałalność związana z dystrybucją energii. Przezdystrybucję, zgodnie z art. 3. pkt 5 a ustawy Prawoenergetyczne, rozumie się transport energii elektrycznejsieciami dystrybucyjnymi w celu jej dostarczeniado odbiorców. Przez sieci rozumie się natomiastinstalacje połączone i współpracujące ze sobą,służące do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej,należące do przedsiębiorstwa energetycznego.W związku z powyższym kwestie dotyczącekosztów związanych z eksploatacją oświetleniaulicznego nie należą do właściwości rzeczowej prezesaUrzędu Regulacji Energetyki.Ponadto zgodnie art. 45 ust 1 ustawy Prawoenergetyczne przedsiębiorstwa energetyczne ustalajątaryfy na dystrybucję energii elektrycznej stosowniedo zakresu wykonywanej działalności gospodarczej,w sposób zapewniający pokrycie kosztów uzasadnionychdziałalności gospodarczej przedsiębiorstwenergetycznych w zakresie dystrybucji energiielektrycznej. Sposób szczegółowy kształtowaniataryf na dystrybucję energii elektrycznej określająprzepisy rozporządzenia ministra gospodarki z dnia2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowaniai kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocieenergią elektryczną (Dz. U. Nr 128, poz. 895, z późn.zm.). Przepisy ww. rozporządzenia wydawanego napodstawie delegacji zawartej w ustawie Prawo energetycznerównież nie zawierają przepisów umożliwiającychkalkulację taryfy oświetleniowej. Przygotowaneprzez przedsiębiorstwa energetyczne taryfydla energii elektrycznej, stanowiące zbiór cen i stawekopłat oraz warunków ich stosowania, zatwierdzanesą przez prezesa Urzędu Regulacji Energetykizgodnie i w trybie art. 47 ustawy Prawo energetyczne.W związku z powyższym nie jest możliwe,aby prezes Urzędu Regulacji Energetyki akceptowałw taryfach zakładów energetycznych inne kosztylub rozliczenia w zakresie dostaw energii elektrycznejniż określone przepisami prawa, ponieważ stanowiłobyto jego naruszenie.W przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetycznejest właścicielem urządzeń służących do oświetlenia,wówczas strony powinny dążyć do uporządkowaniatej sytuacji w drodze cywilnoprawnej, zgodniez interesem obu stron.Propozycja dzierżawy przez gminę od przedsiębiorstwenergetycznych słupów energetycznych wykorzystywanychdo zainstalowania sieci oświetleniaulicznego na niekorzystnych dla gminy warunkachlub brak zgody właściciela sieci i urządzeń służącychoświetleniu na świadczenie usługi oświetleniamogą być zakwestionowane przez gminę. W takimprzypadku istnieje możliwość złożenia wniosku doprezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentówo wszczęcie postępowania antymonopolowegow sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzeznarzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczneuciążliwych warunków umowy.Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnieniastanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelacjępana posła.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Tomasza Kamińskiegoi Sławomira Kopycińskiegow sprawie projektu ustawy budżetowejw części kwot przeznaczonych na dopłatyw krajowych przewozach autobusowych (5934)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismoPana Marszałka z dnia 28 października 2008 r.(znak: SPS-023-5934/08), przy którym przekazanazostała interpelacja panów posłów Tomasza Kamińskiegooraz Sławomira Kopycińskiego w sprawieprojektu ustawy budżetowej w części kwot przeznaczonychna dopłaty w krajowych przewozach autobusowychuprzejmie informuję, co następuje.Zgodnie z art. 8a ust 2 ustawy z dnia 20 czerwca1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdówśrodkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.) samorządywojewództw przekazują przewoźnikom wykonującymkrajowe autobusowe przewozy pasażerskie dopłatydo przewozów z tytułu stosowania obowiązującychustawowych ulg biletowych. Ciężar rekompensowaniaprzewoźnikom ustawowych uprawnieńdo ulgowych przejazdów od 2008 r. finansowany jestz budżetu państwa.Na podstawie wydatków przeznaczonych na dofinansowaniekrajowych przewozów pasażerskich poniesionychprzez województwa w latach ubiegłych,jak również danych z ich wykonania w pierwszej połowiebr. oraz informacji przekazanych przez dysponentówśrodków, w projekcie ustawy budżetowej na2009 r. zaplanowano, w porozumieniu z tymi dysponentami,w części 85 budżetu państwa: Województwaogółem kwotę 387 383 tys. zł.Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymizasadami finansów publicznych w wysokości 148 800tys. zł rezerwa celowa ma dodatkowo służyć sfinansowaniuzapotrzebowania na środki finansowe zgłoszoneprzez poszczególnych wojewodów w IV kwartale2009 r. Podczas tworzenia projektu budżetu
508państwa na 2009 r. posłużono się także informacjamiuzyskanymi od Ogólnopolskiego Związku PracownikówTransportu Samochodowego. Przekazaneprzez nich szacunkowe dane uzyskane zostały napodstawie ankiet przeprowadzonych na przewoźnikachPKS, zawierających informacje o bieżącej realizacjiprzewozów oraz prognozowanej wielkościdopłat w 2009 r. Należy jednak stwierdzić, że niestetyna rynku brak jest reprezentatywnego organuzrzeszającego wszystkich krajowych przewoźnikówrealizujących publiczne, zbiorowe przewozy osóbw transporcie drogowym.Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzonyjest monitoring wykonania wydatków związanychz dopłatami z tytułu honorowania przez przewoźnikówautobusowych ulg biletowych, tak aby nie dopuścićdo sytuacji nierealizowania zobowiązań publicznychi móc odpowiednio wcześniej uruchomićśrodki z rezerwy celowej.Uprawnienie do otrzymywania dopłat zgodniez art. 4 ust. 2 ustawy o uprawnieniach do ulgowychprzejazdów środkami publicznego transportu zbiorowegonabywa przewoźnik, który stosuje kasy rejestrująceposiadające pozytywną opinię ministrawłaściwego do spraw finansów publicznych. Tego rodzajukasy przystosowane są do ewidencjonowaniausług przewozów pasażerskich środkami publicznegotransportu zbiorowego. Umożliwiają określeniekwoty dopłat do przewozów w podziale na poszczególnekategorie ulg ustawowych, natomiast wydrukiz kas stanowią podstawę zwrotu utraconychwpływów z tytułu realizacji ulgowych przewozów.Tak więc obowiązujący system gwarantuje pobieranieprzez przewoźnika dopłat w wysokości bezpośredniowynikającej z zakresu realizacji obowiązkuhonorowania ustawowych ulg biletowych. Dopłatyprzekazywane przez samorządy województw stanowiąrekompensatę dla przewoźników, tak aby nieponosili oni uszczerbku finansowego z powodu wykonywaniapowierzonych im prawnie zadań.Ponadto pragnę zauważyć, iż likwidacja nieuczciwejkonkurencji w transporcie drogowym nie stanowizadania ministra finansów. Uregulowaniu sytuacjifaktycznej i prawnej w funkcjonowaniu publicznegotransportu zbiorowego ma służyć uchwalenieustawy o transporcie publicznym. W MinisterstwieInfrastruktury trwają prace nad odpowiednim projektem,który ma określić zasady organizacji, funkcjonowaniai finansowania publicznego transportuzbiorowego.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuDariusz DanilukO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie działalności służb celnychw zakresie ochrony polskich przedsiębiorcówprzed nieuczciwą konkurencją oraz polskichkonsumentów przed towaraminieodpowiadającymi polskim normom (5936)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana Stanisława Steca, posła na <strong>Sejm</strong><strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, z dnia 17 października2008 r., w sprawie działalności Służby Celnej w zakresieochrony polskich przedsiębiorców przed nieuczciwąkonkurencją oraz polskich konsumentówprzed towarami nieodpowiadającymi polskim normomuprzejmie informuję, co następuje.Służba Celna postrzegana jest przede wszystkimprzez pryzmat jej zadań o charakterze fiskalnym.Odprowadza należności stanowiące blisko 32% dochodówbudżetu krajowego. Są to wpływy z ceł, podatkuakcyzowego pobieranego na granicach jaki wewnątrz kraju, podatku VAT od towarów przywożonychspoza UE. Do budżetu UE przekazywanychjest 75% dochodów z ceł, jako tradycyjne środki własneUE.Zadania o charakterze fiskalnym nie są jednakjedynymi, jakie realizuje polska Służba Celna w ramachkompetencji przyznanych jej przez przepisyprawa zarówno wspólnotowego, jak i krajowego. Tematykadotycząca ochrony zdrowia i życia ludzi,zwierząt i roślin służących człowiekowi, a takżeochrony gatunków zagrożonych wyginięciem orazochrony środowiska naturalnego, ochrony konsumentówstała się jednym z podstawowych obowiązkówpolskiej administracji celnej. Po wejściu Polskido Unii Europejskiej kraj nasz stał się jednym z krajówgranicznych Wspólnoty i przyjął odpowiedzialnośćza wywiązywanie się z przepisów prawa dotyczącychochrony nie tylko obywateli czy naturalnegośrodowiska naszego kraju, ale także wszystkichinnych krajów Unii Europejskiej. Egzekwowanieprzez organy celne w chwili obecnej zarówno wspólnotowych,jak i krajowych przepisów z zakresu ograniczeńpozataryfowych jest jednym z głównych pozafiskalnychzadań organów celnych. Ochrona życiai zdrowia ludzi czy ochrona przyrody realizowanapodczas kontroli na granicach Unii Europejskiej jestjednym z istotniejszych zadań, jakie nakładająwspólnotowe przepisy na kraje członkowskie. Organycelne są służbą najliczniej reprezentowaną nagranicach Unii i posiadającą największą możliwośćegzekwowania przepisów z ww. zakresu, dlategoistotnym wydaje się przybliżenie tych zadań, któreSłużba Celna realizuje. Ze względu na dużą różnorodnośćdziałań podejmowanych przez Służbę Celnądotyczącą pozaekonomicznych ograniczeń obrotu,
509pozwolę sobie na przedstawienie jedynie tych obowiązków,które dotyczą bezpośrednio kwestii poruszonychw ww. interpelacji.Jako służba odpowiedzialna za prawidłowość obrotutowarowego z państwami trzecimi, organy celnesą organami egzekwującymi nałożone przezWspólnotę Europejską środki polityki handlowej,chroniąc w ten sposób rynek całej Unii przed napływemtowarów naruszających zasady uczciwej konkurencji.Działania podejmowane przez Służbę Celnąw zakresie ochrony przed nieuczciwą konkurencjąpolegają na egzekwowaniu środków polityki handlowej.Środki te nakładane są przez Wspólnotę Europejską(żaden kraj członkowski Unii Europejskiejnie ma w tym zakresie własnych uprawnień) i podejmowanesą w sytuacji wystąpienia zjawiska nieuczciwejkonkurencji, tj. importu towarów po cenachdumpingowych, importu towarów subsydiowanychi tzw. nadmiernego importu oraz importu towarównaruszających prawa własności intelektualnej.W ramach ww. działań organy celne pobierająnałożone przez Unię Europejską cła antydumpingowe.W chwili obecnej na około 60 grup towarowychnałożone są cła antydumpingowe. Ten środek zwalczanianieuczciwej konkurencji polegającej na stosowaniucen dumpingowych w eksporcie na obszarWspólnoty Europejskiej obejmuje tak zróżnicowanetowary jak np. nawozy (azotan amonu, chlorek potasu),folię PET, kwas cytrynowy, winowy, krzem, lodówki„side by side”, obuwie ze skórzanymi cholewkami,przetworzone lub zakonserwowane owoce cytrusowe,rowery i części rowerowe czy truskawki, naprzywóz których cła antydumpingowe nałożone zostałyna wniosek polskich przedsiębiorców. W przypadkuprzywozu towarów objętych takim środkiemjak cło antydumpingowe organy celne nie zezwoląna dopuszczenie towaru do obrotu bez uiszczeniatego cła, tym samym już w chwili przywozu następuje„wyrównanie” cen do poziomu, który uznawanyjest za wystarczający dla zapewnienia, iż stosowanana terytorium Unii Europejskiej konkurencjajest uczciwa. Podobnie sytuacja wygląda w przypadkuprzywozu do Unii Europejskiej towarów, którewyprodukowane zostały z zastosowaniem subwencjipaństwa trzeciego. Również przywóz takich towarówwiąże się z koniecznością uiszczenia odrębnegocła – cła wyrównawczego, które zapewnia, że przywiezionetowary nie będą poprzez subsydia konkurowaćw sposób nieuczciwy z produktami wytworzonymiwe Wspólnocie.Środki ochronne przed nadmiernym przywozemto trzecia grupa środków, jakie są egzekwowaneprzez Służbę Celną w ramach zadania polegającegoza zapobieganiu przywozowi towarów naruszającychzasady uczciwej konkurencji. Środki te toprzede wszystkim kontyngenty pozataryfowe, polegającena wprowadzeniu limitów ilościowych naprzywóz danego towaru. Taki przywóz wymagauzyskania stosownych zezwoleń, które udzielane sąwyłącznie wówczas, gdy planowany przywóz mieścisię w odgórnie ustalonych limitach na dany rok. Podobnycharakter ma środek zwany nadzorem, szerzejwykorzystywany od kontyngentów ilościowych,polegający na monitorowaniu ilości przywożonychwyrobów. Importer, który przywozi towary objęteww. środkiem (nadzorem lub limitem ilościowym)ma obowiązek przedłożyć organom celnym dokumentyzezwalające na taki przywóz. Brak takich dokumentówskutkuje tym, że organ celny odmawiaobjęcia tego towaru dopuszczeniem do obrotu, tymsamym towar, na przywóz którego nie wydano zezwolenianie znajdzie się na rynku wspólnotowym.Towary, na które nałożony został ten rodzaj środka,to przede wszystkim wyroby włókiennicze pochodzącez państw azjatyckich. Ze względu na sytuacjęwspólnotowego, w tym polskiego, przemysłu włókienniczegonie jest możliwe przywiezienie dowolnychilości wyprodukowanej w krajach DalekiegoWschodu odzieży i wyrobów włókienniczych. Poprzezrealizację tego zadania Służba Celna zapobiegaprzywozowi nadmiernych ilości takiej odzieży,a w sklepach wspólnotowych, w tym polskich, konsumentkupuje odzież, na przywóz której wydanezostało zezwolenie i której ilości są monitorowanetak, aby nie dopuścić do sytuacji, w której Wspólnotazaprzestanie jakiejkolwiek produkcji odzieżowej.Należy mieć przy tym na uwadze, iż limity ilościoweustalane są dla całej Wspólnoty Europejskiej, a więckażdy przywóz tych wyrobów pomniejsza ustalonąpulę niezależnie od tego, czy dokonywany jest przezpodmioty polskie, czy też mające siedzibę w innympaństwie członkowskim Unii.Drugą grupą towarów korzystających ze środkówochronnych jest stal. Również w przypadkuprzywozu wyrobów z żelaza i stali nie ma możliwościzupełnie dowolnego obrotu tym towarem. RoląSłużby Celnej jest zapewnienie, aby przywożonaz państw trzecich stal i wyroby z niej były przywiezionezgodnie z prawem, tj. aby na ich przywóz wydanezostały stosowne dokumenty.Dokonując oceny działania środków zapobiegającychnaruszaniu zasad uczciwej konkurencji, należymieć również na uwadze, iż sprzyjają one wspólnotowym,w tym polskim producentom danego towaru,z drugiej jednak strony nie są mile widziane przezimporterów, również polskich, jak i końcowych konsumentówtowarów, prowadzą bowiem do wyrównywaniacen, a w praktyce do ich podwyższania do poziomuakceptowanego przez producentów.Pamiętać przy tym należy, że organy celne nie sąorganami, które nakładają dany środek, bowiemkompetencje w tym zakresie należą wyłącznie doWspólnoty Europejskiej. Podkreślenia jednak wymaga,że Polska aktywnie uczestniczy w pracachzwiązanych z nakładaniem środków ochronnych.Inną formą ochrony przedsiębiorców przed nieuczciwąkonkurencją są obowiązki Służby Celnej dotyczącekontroli spełniania przez towary przywożonez państw trzecich wymagań przewidzianych
510w prawodawstwie wspólnotowym i krajowym odnośnieich jakości, oznakowania, wymaganych dokumentów,przeprowadzonych badań itp. W ten sposóborgany celne nie dopuszczają do przywozu towarów,których producenci nie spełnili wymagań wymaganychprzepisami prawa, a których spełnienie jestobowiązkowe w przypadku producentów wspólnotowych.Przykładowo wskazać można takie grupy towarowejak: nawozy, chemikalia, środki ochrony roślin,maszyny, towary objęte ochroną ze względu naprawa własności intelektualnej i przemysłowej.W ten sposób producenci z państw trzecich musząspełnić te same, niejednokrotnie bardzo restrykcyjnewymagania, co przemysł wspólnotowy.W ramach działań związanych z ochroną polskichprzedsiębiorców przed nieuczciwą konkurencjąwskazać należy zagadnienia związane z ochronąpraw własności intelektualnej. Służba Celna przeciwdziałaimportowi towarów naruszających prawawłasności intelektualnej. Przedmiotem ochrony nagruncie przepisów wspólnotowych są prawa własnościintelektualnej, do których należą: prawo do znakutowarowego, wspólnotowego znaku towarowego(CTMR), wzoru przemysłowego, wzoru wspólnotowego,prawo z patentu, dodatkowe prawo ochronnena produkty lecznicze oraz produkty ochrony roślin(SPC), prawo do odmiany roślin, prawo do wspólnotowejodmiany roślin, oznaczenia geograficzne krajowelub europejskie oraz prawa autorskie i pokrewne.Regulacje wspólnotowe wyczerpująco określająprawa i obowiązki zarówno Służby Celnej, jak i właścicielipraw oraz zapewniają jednolite ich stosowaniewe wszystkich państwach członkowskich UniiEuropejskiej.W wyniku działań podejmowanych przez SłużbęCelną w zakresie ochrony praw własności intelektualnej,w 2007 r. organy celne dokonały zatrzymańponad 6 milionów towarów naruszających te prawa.Najwięcej zatrzymań dotyczyło następujących kategoriitowarów: papierosów, odzieży i obuwia, sprzętuelektronicznego i komputerowego, jak równieżtowarów w sposób szczególny zagrażających zdrowiui bezpieczeństwu konsumentów takich jak lekiczy zabawki.Istotną kwestią mającą bezpośredni wpływ namożliwość zapobiegania przez Służbę Celną przejawomnieuczciwej konkurencji są uprawnienia organówcelnych do badania i kwestionowania deklarowanejwartości celnej. Zasadą jest, że system wycenytowarów dla celów celnych powinien być sprawiedliwy,jednolity oraz neutralny i jednocześnie powinienwykluczać stosowanie arbitralnych lub fikcyjnychwartości celnych, a podstawą wyceny towarówpowinna być, w możliwie największym zakresie,wartość transakcyjna, tj. cena faktycznie zapłaconalub należna za towar wtedy, gdy został on sprzedanyw celu wywozu na obszar celny Wspólnoty.Biorąc pod uwagę, iż wartość celna (najczęściejwartość transakcyjna) stanowi podstawę naliczenianależności celnych oraz podatkowych w imporcie,organy celne często spotykają się z próbą zaniżeniajej w celu uiszczenia jak najniższych danin publicznoprawnych.Organy celne dysponują szeregiem metod,które służą do ustalenia wartości celnej np.w sytuacji, w której istnieje rażąca dysproporcja pomiędzywartością zadeklarowaną a wartością towarówtakich samych lub podobnych.Takie działania, zmierzające do zapewnienia, żeimportowane na obszar celny Wspólnoty Europejskiejtowary nie są przywożone po zaniżonych cenach,mają bezpośrednie przełożenie na konkurencyjnośćpomiędzy przedsiębiorstwami wspólnotowymi,w tym przedsiębiorstwami polskimi, zapewniając,że istniejąca konkurencja nie jest w sposób nieuczciwy,poprzez zaniżanie cen, zaburzona.Organy celne posiadają uprawnienie do „upewnieniasię o prawdziwości i dokładności jakiegokolwiekoświadczenia, dokumentu czy deklaracji,przedłożonych dla celów wartości celnej”, jednakżepodkreślić należy, że dokonując takiego upewnieniasię organy celne nie działają w sposób automatyczny.W każdym przypadku kwestionowania wartości deklarowanejprzez importera badane są indywidualneokoliczności danej sprawy, co przyczynia się dostworzenia warunków zdrowej konkurencji na obszarzecelnym Wspólnoty Europejskiej.Drugim zagadnieniem poruszonym przez panaposła w interpelacji jest kwestia działań podejmowanychprzez Służbę Celną w ramach ochrony przedimportem towarów niespełniających norm. Pan posełw interpelacji przywołuje kwestie polskich norm,jednak biorąc pod uwagę, iż z dniem 1 maja 2004 r.polskie normy przestały być obowiązkowe, poniższewyjaśnienie dotyczy norm zharmonizowanych, wynikającychz dyrektyw nowego podejścia oraz kwestiibezpieczeństwa produktów.Jest to stosunkowo nowe zadanie Służby Celnej,realizowanie od dnia 1 maja 2004 r. w ramach tzw.nadzoru rynku. Nadzór rynku obejmuje tzw. dyrektywynowego podejścia oraz kwestie związane z bezpieczeństwemproduktów, zaś rolą organów celnych,jako jednego z elementów tego systemu jest niedopuszczaniedo przywozu na obszar celny Wspólnoty,w tym do Polski, produktów i wyrobów, które są niebezpieczne,lub które nie spełniają zasadniczych lubinnych wymagań, określonych w dyrektywach nowegopodejścia.Działania podejmowane przez Służbę Celnąw ramach realizacji ww. zadania polegają na tym, żew przypadku przywozu do Polski towaru i zamiaruimportera objęcia go procedurą dopuszczenia do obrotuorgan celny ma uprawnienie do kontroli tegotowaru w zakresie jego bezpieczeństwa oraz zgodnościz dyrektywami nowego podejścia. W sytuacjiwątpliwości co do spełniania tych wymogów organcelny może skorzystać z pomocy tzw. organów wyspecjalizowanychlub organów nadzoru, którymi sąinspekcje działające na terenie kraju, przede wszystkimInspekcja Handlowa, i które są w stanie stwierdzić,czy kwestionowany towar w istocie jest niebez-
511pieczny czy też nie spełnia wymagań. W razie potwierdzeniawątpliwości organu celnego towar niebędzie wprowadzony do obrotu handlowego, a abyzapobiec próbom ponownego zgłaszania do procedurcelnych w innych urzędach celnych (również pozaPolską) wszelkie dokumenty dotyczące takiego towaruzostaną odpowiednio oznakowane.W wyniku działań podejmowanych przez SłużbęCelną w obszarze nadzoru rynku w 2007 r. organycelne dokonały ponad 240 zatrzymań różnorodnychtowarów, które nie spełniały zasadniczych wymagań.Zatrzymania dotyczyły m.in. następującychkategorii towarów: maszyn, akumulatorów, odzieżyroboczej, zabawek dla dzieci, artykułów budowlanych,obuwia, podzespołów elektronicznych, wózkówdziecięcych, art. AGD i RTV, urządzeń do uzdatnianiawody, aparatów kosmetycznych, wyrobówmedycznych. W efekcie wiele towarów, których użytkowaniemogło zagrażać życiu i zdrowiu konsumentów,nie zostało wprowadzonych na rynek UE i nieznalazło się w obrocie handlowym.Innym przykładem działań podejmowanychprzez Służbę Celną chroniącym bezpieczeństwokonsumentów są działania eliminujące import zapalniczek,które nie są w odpowiedni sposób zabezpieczoneprzed uruchomieniem przez dzieci. Z pewnościąkonsumenci korzystający z zapalniczek zauważyli,że praktycznie zniknęły z rynku zapalniczki,które takich zabezpieczeń nie posiadały. Dotyczyto zarówno zapalniczek produkowanych przez polskichprzedsiębiorców, jak i zapalniczek importowanych.W tym ostatnim przypadku niedopuszczeniedo przywozu zapalniczek nieposiadających zabezpieczeniaprzed uruchomieniem przez dzieci należydo Służby Celnej. W ramach realizacji tego zadaniaorgany celne kontrolują w sposób bardzo szczegółowy,na podstawie specjalnie sporządzonych list kontrolnych,określoną liczbę zapalniczek miesięcznie.Podobne działania, znacznie wykraczające pozaramy nakreślone przez przepisy prawa w najbliższymczasie podejmowane będą przez Służbę Celnąwobec kolejnych grup towarowych. Podkreślić jednaknależy, że wszystkie rodzaje towarów przemysłowychpoddawane są, na zasadzie analizy ryzyka,kontrolom związanym z bezpieczeństwem produktówi spełnianiem przez wyroby zasadniczych wymagań.Oczywiście, że Służba Celna nie jest w stanieskontrolować wszystkich towarów przywożonych doPolski. Typowanie towarów do kontroli odbywa sięna zasadzie analizy ryzyka. Niemożliwe jest skontrolowanie100% przywożonych towarów, jednak te,które zostają wytypowane do takich kontroli, sąsprawdzane w zakresie bezpieczeństwa w sposób dokładny.Jednym z elementów takiej kontroli jest zbadanieoznakowania przywiezionego towaru. ZnakCE, powszechnie błędnie uważany za znak jakości,jest znakiem potwierdzającym, że towar spełnia zasadniczewymagania. Rolą organów celnych jest dokonaniesprawdzenia, czy towary, które powinnymieć to oznakowanie, posiadają je, ale również czytowary, na których nie wolno umieszczać oznakowaniaCE, nie zostały w sposób niezgodny z prawemw taki właśnie sposób oznakowane, aby skłonić konsumentówdo ich zakupu. Towary nieposiadająceoznakowania CE lub mające oznakowanie nieprawidłowenie są dopuszczane do obrotu na obszarze celnymWspólnoty Europejskiej i nie mogą być oferowanedo sprzedaży w państwach członkowskich.Bezpieczeństwo konsumentów stanowi jedenz priorytetów Służby Celnej w odniesieniu do żywnościprzywożonej z państw trzecich. Ścisła współpracaz organami odpowiedzialnymi za nadzór nadtymi produktami ma na celu niedopuszczenie doprzywozu żywności niespełniającej norm i wymagańokreślonych prawodawstwem żywnościowymi sanitarnym. Zadania w tym zakresie realizowanesą w sposób ciągły i podejmowane są w wielu obszarach,jako przykład szybkiej reakcji organów celnychna zagrożenia występujące w tym obszarze wskazaćchciałbym działania podjęte w stosunku do produktówpochodzenia chińskiego, które mogły w swymskładzie zawierać melaminę.W ramach tych działań:— polecono funkcjonariuszom celnym zwrócenieszczególnej uwagi na produkty mogące w swymskładzie zawierać mleko i kierowanie takich produktówdo kontroli przez właściwe inspekcje (wykazytowarów podlegających granicznym kontrolom sązintegrowane w postaci środków w systemach informatycznychSłużby Celnej);— zidentyfikowano towary mogące w swym składziezawierać mleko i wprowadzono zastrzeżenia dosystemu analizy ryzyka;— w przypadku towarów, które nie podlegają obligatoryjnejgranicznej kontroli, polecono kierowanieich do kontroli przez Państwową Inspekcję Sanitarnąw oparciu o regulacje związane z bezpieczeństwemproduktów;— zalecono zwrócenie szczególnej uwagi na próbyfałszowania pochodzenia takich towarów;— przeprowadzono analizę wielkości przywozutych produktów z Chin;— Laboratorium Celne we Wrocławiu wdrożyłodo stosowania metodę badawczą pozwalającą na wykrycieobecności melaminy w produktach spożywczych.Reasumując, działania Służby Celnej w ww. obszarachstanowią jedno z podstawowych zadań organówcelnych, określonych przez przepisy prawawspólnotowego i krajowego. Powyższe znalazło odzwierciedleniew przepisach oczekującego na wejściew życie nowego prawodawstwa celnego, tj. rozporządzeniaParlamentu Europejskiego i Rady (WE)nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającegowspólnotowy kodeks celny (zmodernizowanykodeks celny) (Dz. Urz UE L 145 z 4.06.2008). Stosowniedo art. 2 ww. rozporządzenia do zadań organówcelnych należy „ochrona Wspólnoty przed nieuczciwymi nielegalnym handlem przy równocze-
512snym wspieraniu legalnej działalności gospodarczej”oraz „zapewnianie bezpieczeństwa i ochrony Wspólnotyi jej mieszkańców oraz ochrony środowiska,w stosownych przypadkach w ścisłej współpracyz innymi organami”. Ministerstwo Finansów orazrzecznicy prasowi izb celnych starają się przybliżaćspołeczeństwu tę jakże ważną rolę naszej służby,wydaje się, iż dobrą okazją do przybliżenia ww. zadańSłużby Celnej będzie przypadający 26 styczniaMiędzynarodowy Dzień Celnika, podczas któregoSłużba Celna ma możliwość zaprezentowania swoichosiągnięć w różnych obszarach działania.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJacek Kapicaministra gospodarkina interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie pogarszających się wynikóweksportu polskich towarów i usług (5937)W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znakSPS-023-5937/08, w sprawie interpelacji posła na<strong>Sejm</strong> RP pana Stanisława Steca dotyczącej spowolnieniaeksportowego w sierpniu br. uprzejmie informuję,że ze zrozumieniem odbieram wyrażone w interpelacjizaniepokojenie pana posła niekorzystnymiwynikami wymiany towarowej z zagranicą w sierpniubr., a także potencjalnymi zagrożeniami dlakondycji eksportowej polskiej gospodarki, związanymiz zawirowaniami na światowych rynkach finansowych.Jeżeli chodzi o wyniki wymiany towarowej w sierpniubr., to pragnę zauważyć, że wyjątkowo niski,nienotowany od wielu miesięcy, wzrost eksportu(o 7,1% – wg danych NBP oraz zaledwie o 1,9% – wgGUS) w porównaniu do analogicznego miesiąca ub.r.należy wiązać w znacznej mierze z krótszym o 2 dni,tj. o ok. 10%, wymiarem czasu roboczego we wspomnianymmiesiącu. Po uwzględnieniu tego czynnikawzrost eksportu byłby o ok. 10 pkt proc. szybszyi jako taki byłby porównywalny z tempem notowanymw marcu i maju br., a także w kilku miesiącachlat poprzednich.Mogący rzeczywiście niepokoić, z czysto statystycznegopunktu widzenia, znacznie szybszy (o ponad10 pkt proc.) wzrost importu w porównaniuz dynamiką eksportu odnotowany w sierpniu br. jestw decydującej mierze wynikiem wyjątkowo dynamicznego,okresowego wzrostu wartości importusurowców energetycznych. Import ropy naftowejwzrósł o ponad 670 mln euro – do poziomu 1231 mlneuro, czyli o 120%, jednocześnie zanotowano jeszczeszybszy, tj. ponad 3,5-krotny, wzrost wartości importuwęgla (o ok. 106 mln euro, do poziomu blisko135 mln euro). Przyrost wartości importu w tychdwóch pozycjach stanowił ponad 2/3 ogólnego przyrostuimportu w sierpniu br. w stosunku do analogicznegomiesiąca roku ubiegłego. Należy przy tympodkreślić, że tak dynamiczny wzrost wartości importuropy i węgla w sierpniu br. nastąpił w większymstopniu na skutek wzrostu cen światowych niżwzrostu jego tonażu. Zwiększony o ok. 46% wolumenimportu tego surowca (do ok. 2,1 mln ton) nastąpiłprzy średniej jego cenie ponad 142 USD za baryłkę,tj. wyższej o 67% niż przed rokiem, kiedy towynosiła 85 USD, a w przypadku węgla ponad dwukrotnezwiększenie wolumenu jego importu (do blisko934 tys. ton) nastąpiło przy ponad 2,5-krotnymwzroście jego średniej ceny (do 217 USD za tonęw sierpniu br., z 86,5 USD przed rokiem).Przedstawione wyżej czynniki poprzez swojeskumulowane, negatywne oddziaływanie poważniezaciążyły na wynikach wymiany towarowej w sierpniubr. Szacuje się, że po ich uwzględnieniu tempowzrostu eksportu we wspomnianym miesiącu byłobyporównywalne lub jedynie niewiele niższe (o 1–2pkt proc.) niż po stronie importu i tym samym dysproporcjaw dynamice wzrostu tych dwóch strumieniwymiany nie odbiegałaby od generalnego trenduobserwowanego od trzech lat. Za dopuszczalnościąpowyższej korekty przemawia z jednej strony naturalnai powszechna praktyka statystyczna (uwzględnianiawahań sezonowych przy ocenie danych),a przede wszystkim fakt radykalnego spadku cenropy w październiku do poziomu ok. 60 USD/bar. –uznawanego powszechnie za poziom zbliżony dorównowagi, który wg przewidywań utrzyma sięw najbliższej perspektywie.Jakkolwiek w świetle powyższych wyjaśnień wynikiwymiany handlowej w sierpniu br. nie mogą byćpostrzegane jako symptom nadchodzącego poważnegozałamania eksportowego i dramatycznego pogorszeniabilansu wymiany towarowej, to jednakgeneralnie podzielam niepokój pana posła o perspektywydalszego wzrostu polskiego eksportuw warunkach pogarszającej się koniunktury nagłównych rynkach, zwłaszcza na kluczowym dlaPolski rynku unijnym. Przewidywane drastycznespowolnienie wzrostu gospodarczego i popytu wewnętrznegona tych rynkach, w tym głównie w Niemczech,nieuchronnie wywoła spadek popytu takżena polskie towary.Nie musi to jednak oznaczać, że negatywne przełożeniena eksport polskich towarów (relatywnietańszych, chociaż często porównywalnych jakościowoz oferowanymi przez producentów z krajów wysokorozwiniętych) będzie automatyczne i proporcjonalnedo skali redukcji popytu. Jak wskazuje doświadczeniesprzed kilku lat, poważne załamaniewzrostu gospodarczego i popytu wewnętrznego
513w Niemczech nie spowodowało znaczącego spowolnieniapolskiej ekspansji eksportowej na tym rynku.Na pytanie pana posła o zamierzone działaniaresortu dla poszukiwania innych rynków zbytu dlanaszych towarów i usług trudno obecnie udzielićjednoznacznej odpowiedzi. Wynika to zarówno z brakumożliwości bezpośredniego i doraźnego oddziaływaniarządu, w tym także ministra gospodarki, nazmiany orientacji rynkowej eksporterów, w warunkachgospodarki rynkowej, jak i z globalnego zasięguobecnego kryzysu i obiektywnych trudnościw rozeznaniu, na obecnym etapie, które obszaryświatowego rynku i w jakim stopniu mogą się znaleźćpoza jego zasięgiem.Mogę natomiast zapewnić pana posła, że towarzyszącakierownictwu resortu świadomość potencjalnychzagrożeń i negatywnych implikacji kryzysudla kondycji eksportowej polskiej gospodarki umacnianaszą determinację w realizacji przyjętych programówi długofalowych działań, w sferze szerokopojętej promocji gospodarczej i eksportu.Chodzi tu zarówno o własne działania promocyjneMinisterstwa Gospodarki, jak i o wspieranie finansowedziałań promocyjnych podejmowanychprzez podmioty gospodarcze. Te pierwsze – zorientowanena wspieranie eksportu i absorpcję bezpośrednichinwestycji zagranicznych – obejmują przedewszystkim: działania promocyjne realizowane przezpodległe ministerstwu wydziały promocji handlui inwestycji (WPHI); organizację udziału Polskiw wystawach światowych (np. EXPO 2008 w Saragossie),finansowanie działalności PAIiIZ SA. Tedrugie polegają na udzielaniu pomocy publicznej(dotacji) dla polskich przedsiębiorców tytułem refundacjiczęści kosztów poniesionych na promocjęeksportu, w tym dofinansowanie branżowych projektówpromocyjnych, kosztów uzyskania certyfikatóweksportowych, kosztów organizacji imprez promocyjnych,kosztów wydawnictw i materiałów promocyjnych,zamieszczanie informacji o rynkach zagranicznychi potencjale eksportowym polskiej gospodarkioraz ofertach eksportowych polskich podmiotówi zapytaniach ofertowych firm zagranicznychw prowadzonym od 5 lat Portalu PromocjiEksportu.W perspektywie finansowej 2007–2013 dofinansowanieudziału przedsiębiorców w zagranicznychtargach, wystawach i misjach gospodarczych realizowanejest na poziomie regionalnym, przy czymw jedenastu regionalnych programach operacyjnych(RPO) przewidziano wsparcie bezpośrednie, a w pozostałychwojewództwach – wsparcie pośrednie,m.in. poprzez dofinansowanie projektów jednosteksamorządu terytorialnego lub ich jednostek organizacyjnych,instytucji otoczenia biznesu, wyższychuczelni lub innych jednostek, w zależności od konkretnegoRPO.Natomiast na poziomie krajowym, w ramachdziałania 6.1: Paszport do eksportu Programu Operacyjnego„Innowacyjna Gospodarka” 2007–2013(PO IG) zaprojektowano system wsparcia o charakterzespecjalistycznym, przeznaczonego tylko dlaprzedsiębiorców z sektora MSP, którzy dopiero zamierzająrozpocząć działalność eksportową. Jegonowatorski charakter polega na kompleksowymcharakterze oferty wsparcia dla firm, mającej nacelu zintensyfikowanie ich rozwoju w oparciu o działalnośćeksportową. Na realizację tego systemuprzewidziano blisko 120 mln euro.Ponadto w ramach działania 6.5: Promocja polskiejgospodarki przewidziane jest wsparcie przedsięwzięćukierunkowanych na tworzenie platformywspółpracy i umiędzynarodowienie polskiej gospodarkioraz uruchomienie branżowych programówpromocyjnych.Zarysowane powyżej programy i działania w sferzepromocji i wsparcia polskich eksporterów z naturalnych,praktycznych względów nie mają generalniena celu ukierunkowywanie obecnych i potencjalnycheksporterów na określone rynki, chociażbyze względu na znaczną zmienność koniunkturyi preferencji popytowych na tych rynkach, ale takżez uwagi na znaczne zróżnicowanie poziomu konkurencyjnościpolskiej oferty eksportowej, m.in. w zależnościod absorpcji BIZ w poszczególnych sektorachczy branżach.Pozwalają one jednak na znaczące wsparcie polskichpodmiotów w trudnym procesie elastycznegodostosowania się do zmieniających się uwarunkowańna rynkach międzynarodowych, zwłaszczaw obliczu zagrożeń kryzysowych.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie funkcjonowaniainstytucji parabankowych (5938)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP pana Stanisława Stecaw sprawie funkcjonowania instytucji parabankowychuprzejmie informuję.Działalność banków, jak i instytucji parabankowychfunkcjonujących na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>, może podlegać kontroli ze strony organówkontroli skarbowej w zakresie prawidłowościrealizowania przez tę grupę podmiotów obowiązkówjako podatników i płatników podatków. Zgodniez art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r.o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65,
514z późn. zm.) do zakresu kontroli skarbowej należykontrola rzetelności deklarowania podstaw opodatkowaniaoraz prawidłowości obliczania i wpłacaniapodatków stanowiących dochód budżetu państwa.Oznacza to, że podmioty udzielające pożyczek niebędącebankami pozostają w obszarze zainteresowaniakontroli skarbowej wyłącznie ze względu na rozliczeniapodatkowoprawne tych podmiotów. Wobecinstytucji parabankowych podejmowane są zarównoprzedsięwzięcia o charakterze kontrolnym oraz monitorującym,jak i analitycznym. W 2005 r. organykontroli skarbowej przeprowadziły kontrolę koordynowanąw 17 podmiotach niebędących bankami,których przedmiotem działalności jest udzielaniepożyczek. Kontrola objęła swoim zakresem rozliczeniez budżetem państwa z tytułu podatku dochodowegoza lata 2003–2004. Szczegółowe informacjeo działaniach kontroli skarbowej wobec instytucji parabankowychnie mogą jednak zostać udostępnionez uwagi na to, że stanowią one tajemnicę skarbową.Natomiast kwestie związane z określaniem zasadi warunków udzielania kredytów należą do zakresunadzoru bankowego wykonywanego przezKomisję Nadzoru Finansowego (KNF).Na polskim rynku bankowym działają banki komercyjne,banki spółdzielcze oraz jeden bank państwowy(Bank Gospodarstwa Krajowego). Zasadyich tworzenia i funkcjonowania są ściśle uregulowanew ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe(Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.),w ustawie z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniubanków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankachzrzeszających (Dz. U. Nr 119, poz. 1252, z późn.zm.) oraz w ustawie z dnia 14 marca 2003 r. o BankuGospodarstwa Krajowego (Dz. U. Nr 65, poz. 594,z późn. zm.). Nadzór nad działalnością tych instytucjisprawuje KNF, która poza działalnością kontrolnąi inspekcyjną prowadzi również działalnośćo charakterze regulacyjnym, wydając uchwały, rekomendacjei zalecenia kierowane do sektora bankowego.Zasady dotyczące udzielania kredytów przezbanki zostały uregulowane w ustawie Prawo bankowe,która nałożyła na banki obowiązek badaniazdolności kredytowej klienta przed udzieleniem kredytu.Niemniej ustawa nie określa w sposób szczegółowysamej procedury badania zdolności kredytowej,pozostawiając bankom pewną dowolność w tymzakresie. Obserwowany w ostatnich latach dynamicznyrozwój rynku kredytów dla gospodarstw domowychprzebiegał w połączeniu z rozluźnianiemprzez banki polityki kredytowej, głównie poprzezobniżanie wymogów przy analizie zdolności kredytowejklienta, wydłużanie okresu kredytowaniaoraz zwiększanie relacji zadłużenia do zabezpieczenia.Ogólnoświatowy kryzys gospodarczy spowodowałzmianę podejścia banków do analizy zdolnościkredytowej klientów, w szczególności w odniesieniudo kredytów hipotecznych. Stagnacja na rynku międzybankowymwynikająca z niechęci banków dowzajemnego pożyczania sobie pieniędzy doprowadziłaniektóre instytucje do problemów płynnościowych,zmuszając je do uatrakcyjnienia oferty depozytoweji ograniczenia akcji kredytowej. DodatkowoKNF zwróciła się do banków działających w Polsceo dokonanie przeglądu zasad udzielania kredytów,uwrażliwiając je na kwestie dopuszczalnego poziomuobciążenia dochodów kredytobiorcy spłatą kredytu,przyjmowanych parametrów kosztów utrzymaniai obsługi zadłużenia posiadanych przez potencjalnegokredytobiorcę zobowiązań finansowych oraz uwzględnianiawrażliwości wielkości obciążenia dochodów nazmianę warunków ekonomicznych.Banki są ponadto zobowiązane do tworzenia rezerwna kredyty, w stosunku do których nastąpiłoprzejściowe lub stałe zaprzestanie obsługi przez kredytodawcę.Banki wyliczają również wymóg z tytułuryzyka kredytowego, który wchodzi w skład całkowitegowymogu kredytowego. Wyższy wymógz tytułu ryzyka kredytowego oznacza koniecznośćutrzymywania wyższych funduszy własnych na wypadekewentualnych problemów z odzyskiwaniemnależności kredytowych.Z powyższego wynika, że banki funkcjonującew polskim systemie bankowym nie mogą podejmowaćnadmiernej ekspansji kredytowej oraz posiadająsystem efektywnych zabezpieczeń w sytuacji podwyższonegoryzyka kredytowego.Należy zauważyć, że instytucjami niebankowymidziałającymi w sektorze instytucji finansowychsą spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe,które również udzielają swoim członkom kredytówi pożyczek. Funkcjonowanie SKOK-ów zostało uregulowanew ustawie z dnia 14 grudnia 1995 r.o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych(Dz. U. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.). ObecnieSKOK-i nie są zobligowane do stosowania przepisówustawy Prawo bankowe, nie podlegają również nadzorowize strony KNF. Niemniej w obszarze SKOK--ów funkcjonuje „Kodeks dobrych praktyk i zasaddziałania SKOK”, który jest wiążący dla wszystkichinstytucji systemu SKOK i określa prawa i obowiązkiczłonków systemu, zasady działania oraz zasadydobrego zarządzania. Aktualnie przygotowywanyjest projekt ustawy, zgodnie z którą SKOK-i zostanąpoddane nadzorowi ze strony KNF.Pozostałe instytucje parabankowe zajmujące sięudzielaniem pożyczek nie podlegają szczególnym regulacjomprawnym, nie funkcjonują zatem w stosunkudo nich ograniczenia, którym podlegają banki.Oznacza to, że mogą one udzielać pożyczek nazasadach określonych w ustawie Kodeks cywilny.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuAndrzej Parafianowicz
515O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie braku Polski na liście państw,których obywatele nie będą już musielistarać się o wizy do USA (5939)1) X 2006–IX 2007: 25,2%.2) Komisja Europejska uzyskała od państw członkowskichmandat do prowadzenia rozmów ze stroną amerykańską w kwietniubr.Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Stanisława Steca (pismonr SPS-023-5939/08 z dnia 28 października 2008 r.)w sprawie braku Polski na liście państw, którychobywatela nie będą już musieli starać się o wizy doUSA, uprzejmie informuję:Włączenie w dniu 17 października br. do programuo ruchu bezwizowym z USA siedmiu nowychpaństw (Czechy, Słowacja, Węgry, Litwa, Łotwa, Estonia,Korea Południowa) jest pozytywnym etapemw historii rozwoju tego programu, który pozwalamieć nadzieję na rychłe objęcie nim wszystkichczłonków Unii Europejskiej. W tym kontekście należyjednak pamiętać, że wejście do VWP jest uwarunkowanespełnieniem pewnych kryteriów formalnych,do których należy m.in.: niski wskaźnik odmówwizowych (tzw. refusal rate poniżej 10%), zawarciez USA szeregu umów dotyczących wymianyinformacji i współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa,wprowadzenie nowego systemu autoryzacjipodróży ESTA (tzw. Electronic System of Travel Authorization)zbierającego dane osobowe podróżnych,a także ścisła współpraca w zakresie zagubionychi skradzionych paszportów.Wstępne dane strony amerykańskiej dotycząceostatniego roku budżetowego (X 2007–IX 2008) pokazują,że wskaźnik odmów wizowych dla Polskiwynosi obecnie 13,8%, co jest wyraźnym spadkiemw stosunku do poprzedniego okresu 1) , niewystarczającymjednak – w świetle amerykańskich przepisówwewnętrznych – do włączenia Polski do programujuż w tym roku.Rząd RP od dawna czyni starania celem objęciaVWP także Polski i zamierza kontynuować dialogw tej sprawie z nową administracją amerykańską.W dniu 5 listopada br. wicepremier G. Schetynaprzekazał ambasadorowi USA w Polsce projekt polsko-amerykańskiejumowy o zwalczaniu przestępczościzorganizowanej. Obecnie oczekiwane jestprzedstawienie oficjalnego stanowiska strony amerykańskiejco do gotowości rozpoczęcia formalnychnegocjacji tego porozumienia.Niezależnie od tego rząd polski podejmuje pewnedziałania także na forum Unii Europejskiej, gdzieaktywną rolę przyjęła Komisja Europejska 2) , prowadzącrozmowy z USA m.in. w zakresie zachowaniezasady wzajemności wizowej, systemu ESTA, wymianyinformacji i ochrony danych osobowych, deportacjiobywateli oraz standardów dokumentówpodróżnych.Kontynuowane są również działania zachęcającePolaków podróżujących do USA do respektowaniaprawa amerykańskiego, w szczególności do nieprzedłużaniapobytu i niepodejmowania nielegalnejpracy.Wyraźnie spadkowa tendencja wskaźnika odmówpozwala mieć nadzieję na przystąpienie Polskido VWP w niedalekiej przyszłości. Nie można jednakzapominać, że członkostwo Polski w programiewymaga nie tylko dalszego spadku wskaźnika poniżej10% i zawarcia dwustronnych umów, ale takżeścisłego przestrzegania przez polskich obywateliamerykańskich przepisów wizowych.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAndrzej Kremerpodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie popularyzacji w szkoleprogramu „Szklanka mleka” (5940)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP pana Stanisława Stecaz dnia 17 października 2008 r., nadesłanej przypiśmie z dnia 28 października 2008 r., znak: SPS--023-5940/08, dotyczącej przekazania informacjiw zakresie podjętych przez Agencję Rynku Rolnegodziałań odnośnie do popularyzacji programu„Szklanka mleka” w związku ze zmniejszeniem,zdaniem pana posła, zainteresowania w szkołachww. programem m.in. w następstwie audycji telewizyjnychdyskredytujących jakość polskiego mleka,uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.Realizowany przez Agencję Rynku Rolnego(ARR) unijny program „Dopłaty do spożycia mlekai przetworów mlecznych w placówkach oświatowych”,popularnie zwany „Szklanką mleka”, ma nacelu promowanie spożycia mleka i przetworówmlecznych w placówkach oświatowych, a tym samymutrzymanie równowagi na rynku mleka orazkształtowanie nawyków zdrowego odżywianiawśród dzieci i młodzieży przez udostępnienie mleka
516i przetworów mlecznych w placówkach oświatowychpo obniżonych cenach.Ideą programu jest promowanie wśród dzieci zasadzdrowego odżywiania poprzez zachęcenie ich dokonsumpcji mleka i przetworów mlecznych bogatychw białko, witaminy i wapń. Program ma zarównożywieniowy, jak i edukacyjny charakter oraz przyczyniasię do zwalczania otyłości i zapewnienia niezbędnychskładników dla rozwoju i zdrowia dzieci.Wprowadzenie programu „Szklanka mleka” w Polsceumożliwiło wyrównanie szans dzieci i młodzieżyw dostępie do mleka i produktów mlecznych. Dziękitemu, w ramach programu, mleko i przetwory mlecznespożywają dzieci z rodzin najuboższych. Z informacjiARR wynika, że szklanka mleka jest niejednokrotniejedynym posiłkiem spożywanym przez dzieciw szkole.Od akcesji Polski do Unii Europejskiej zainteresowanieprogramem „Szklanka mleka” wśród placówekoświatowych, uczniów oraz wnioskodawców,organizujących dostawy mleka i przetworów mlecznych,wzrasta z roku na rok.Od początku realizacji programu „Szklanka mleka”uczniowie w placówkach oświatowych spożyliok. 93,1 tys. t mleka i przetworów mlecznych, co stanowiok. 362 mln „szklanek mleka”. Dzięki temu, żemleko bez dodatków smakowych jest dostarczanebezpłatnie, zaobserwowano znaczną zmianę strukturyspożycia mleka i przetworów mlecznych w placówkachoświatowych, mianowicie wzrost spożyciamleka bez dodatków smakowych. W roku szkolnym2007/2008 dzieci najchętniej spożywały mleko białe(ok. 71,95% ogółu dostaw mleka i przetworów mlecznychspożywanych w placówkach oświatowych), następniemleko smakowe (ok. 28% dostaw) oraz jogurtyi sery (ok. 0,05% dostaw).W roku szkolnym 2007/2008 w programie uczestniczyłook. 12 tys. placówek oświatowych, co stanowiłook. 21% ogółu placówek w Polsce, tj. o ok. 100%więcej niż w roku szkolnym 2006/2007.Wśród placówek oświatowych uczestniczącychw programie w roku szkolnym 2007/2008 największyudział miały:— szkoły podstawowe (ok. 53%),— przedszkola (ok. 25%),a następnie gimnazja (ok.11%) i szkoły średnie(ok. 6%).Ponadto w roku szkolnym 2007/2008 odnotowanyzostał, w porównaniu z ubiegłym rokiem szkolnym,wzrost udziału w programie wszystkich rodzajówplacówek oświatowych, tj. wzrosła liczba:— szkół podstawowych o ok. 156%,— szkół średnich o ok. 99%,— gimnazjów o ok. 30%,— przedszkoli o ok. 21%.Chęć uczestnictwa w programie zgłaszają noweplacówki oświatowe. Do dnia 12 listopada 2008 r.,w roku szkolnym 2008/2009, do programu przystąpiłook. 860 nowych placówek oświatowych.W roku szkolnym 2007/2008 mleko i przetworymleczne spożywane były przez ok. 2.157 tys. uczniów(co stanowi ok. 32% ogółu uczniów w Polsce), tj.o ok. 178% więcej niż w roku szkolnym 2006/2007.W roku szkolnym 2007/2008 w programie uczestniczyło:— ok. 59% dzieci uczęszczających do szkół podstawowych,— ok. 35% dzieci uczęszczających do przedszkoli,— ok. 6% dzieci uczęszczających do gimnazjów,— ok. 17% dzieci uczęszczających do pozostałychplacówek oświatowych.Program „Szklanka mleka” cieszy się niesłabnącymzainteresowaniem wśród dzieci w placówkachoświatowych.Do dnia 12 listopada 2008 r., w roku szkolnym2008/2009, do programu przystąpiło ok. 63 tys. nowychuczniów.W roku szkolnym 2007/2008 zatwierdzenie doudziału w mechanizmie (wpis do rejestru podmiotówubiegających się o dopłaty) posiadało 416 wnioskodawców,z czego 335 aktywnie w nim uczestniczyło,tj. organizowało dostawy mleka i przetworówmlecznych do placówek oświatowych i występowałodo ARR o dopłaty. Obecnie zatwierdzenie posiada430 wnioskodawców, w tym:— 110 dostawców (np. firmy handlowe),— 59 zakładów mleczarskich,— 236 placówek oświatowych,— 23 urzędy gminy,— 2 organizacje.W związku z rosnącym zainteresowaniemuczestnictwem w programie „Szklanka mleka”wśród wnioskodawców i placówek oświatowych,a co za tym idzie – zwiększającą się liczbą wnioskówo dopłaty, ARR podjęła inicjatywę usprawnieniaprocesu obsługi wniosków. Na stronie internetowej:www.arr.gov.pl została uruchomiona aplikacjae-Szklanka, wspomagająca wypełnianie i weryfikacjęwniosków o dopłaty w ramach programu„Szklanka mleka”.Jest to pierwsza aplikacja tego typu, opracowanaprzez ARR, ułatwiająca wnioskodawcom wypełnianiewniosków o dopłaty. Wnioski przygotowywaneprzez wnioskodawców przy użyciu aplikacji zostająweryfikowane pod względem rachunkowym i merytorycznym,a błędy są automatycznie sygnalizowane.Przed zatwierdzeniem formularzy w aplikacjiwnioskodawca ma możliwość poprawienia danych.Aplikacja umożliwia także wydruk wniosków, którepo podpisaniu przez wnioskodawcę przesyłane będądo oddziałów terenowych ARR.Dla wnioskodawców, którzy uczestniczyli w programie„Szklanka mleka” w ubiegłym roku szkolnym,a także dla nowych wnioskodawców zostałyzałożone konta na określone loginy, które zabezpieczonohasłem.Oprócz ułatwienia przygotowania wniosków o dopłatydla wnioskodawców celem ww. aplikacji jest
517także usprawnienie procesu weryfikacji wnioskówprzez pracowników oddziałów terenowych ARR.Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,że w celu popularyzacji programu oraz zachęceniaplacówek oświatowych oraz dostawcówmleka i przetworów mlecznych do uczestnictwaw programie „Szklanka mleka” ARR m. in.:— przygotowuje materiały informacyjne dotycząceprogramu „Szklanka mleka”, w tym m.in. broszuryinformacyjne (np. aktualna broszura informacyjna„Dopłaty do spożycia mleka i przetworówmlecznych w placówkach oświatowych” została wydanaw lipcu 2008 r.), informuje o zasadach udziałuw programie (np. wydanie płyty CD przeznaczonejdla wnioskodawców uczestniczących w programie,zawierającej informacje dotyczące zasad ubieganiasię o dopłatę unijną, dopłatę krajową i dofinansowaniez Funduszu Promocji Mleczarstwa, a także formularzeoraz przykłady ich wypełnienia),— umieszcza na stronie internetowej aktualnościzwiązane z programem, przykładowo informacjęo uruchomieniu przez Komisję Europejską stronyinternetowej poświęconej promocji spożycia mlekai przetworów mlecznych oraz realizacji programu„Mleko w szkole” w UE; strona ta stanowi część europejskiejkampanii informacyjno-promocyjnej zorganizowanejpod hasłem „Milk – Drink it up!”,— wydaje kalendarze finansowane ze środkówFunduszu Promocji Mleczarstwa z tematyką dopłatdo mleka w szkole, zawierające prace plastycznedzieci oraz hasła zachęcające do spożywania mlekai przetworów mlecznych; kalendarze dystrybuowanesą za pośrednictwem oddziałów terenowych ARR,m.in. do placówek oświatowych,— za pośrednictwem oddziałów terenowych ARRorganizuje spotkania z dostawcami, producentamimleka i przetworów mlecznych, dyrektorami placówekoświatowych, przedstawicielami jednostek samorząduterytorialnego, przedstawicielami oświaty,na których informują o zasadach uczestnictwa w programie(np. zorganizowanie konferencji pt. „Szklankamleka – szklanka zdrowia”, zorganizowanejw Opolu w dniu 17 października 2008 r.),— współpracuje ze środkami masowego przekazu,np. udział w programach telewizyjnych (np. programTVP 1 „Dzień dobry w sobotę”) i radiowych(np. audycje radiowe w Programie I Polskiego Radia),informacje podawane w prasie (np. w czasopiśmie„Głos Pedagogiczny”); współpraca ta ma dużeznaczenie w przekazywaniu informacji o możliwościuczestnictwa w programie „Szklanka mleka” jaknajwiększej liczbie dzieci i ich rodziców,— bierze udział w konferencjach, targach branżowych,imprezach plenerowych i wystawienniczych,festynach promujących zdrowie, na którychpropaguje program „Szklanka mleka” (np. w dniu1 czerwca 2008 r., podczas obrad XIV <strong>Sejm</strong>u Dziecii Młodzieży, ARR zorganizowała akcję promującąprogram „Szklanka mleka”; która przebiegała podhasłem „Szklanka mleka – szklanka zdrowia”).— organizuje spotkania informacyjno-szkoleniowedla uczestników programu „Szklanka mleka”,podczas których przekazywane są informacje orazmateriały dotyczące programu,— organizuje konkursy plastyczne skierowanedo dzieci w placówkach oświatowych związane z tematykąspożycia mleka i przetworów mlecznychoraz zasad zdrowego odżywiania (np. konkurs „Mlekiemmalowane” sfinansowany ze środków FunduszuPromocji Mleczarstwa).Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informujęPana Marszałka, że Agencja Rynku Rolnego nie odnotowałazmniejszenia zainteresowania programem„Szklanka mleka” wśród jego beneficjentów, któremogłoby być następstwem np. audycji telewizyjnycho jakości polskiego mleka.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuArtur Ławniczakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie działania KomitetuStabilności Finansowej (5941)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP Stanisława Stecaw sprawie działania Komitetu Stabilności Finansowejuprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Poniższe wyjaśnienia zostały przygotowanew uzgodnieniu z Komisją Nadzoru Finansowegooraz Narodowym Bankiem Polskim.Sytuacja na amerykańskim rynku nieruchomościi rynku kredytów hipotecznych oraz jej reperkusje narynkach międzynarodowych (w tym na rynku europejskim)powodują poważne problemy z dystrybucjąpłynności na rynku międzybankowym. Problemy tew ostatnim czasie wpływają również na ograniczaniedziałalności kredytowej banków polskich, w tym nazaostrzanie kryteriów udzielania kredytów (np. w przypadkukredytów hipotecznych wymagany jest wkładwłasny kredytobiorcy). Drugim istotnym czynnikiemskłaniającym banki do weryfikacji polityki kredytowejsą również pogarszające się perspektywy dla ichotoczenia gospodarczego.W zakresie umów kredytowych zawieranychprzez banki należy zwrócić uwagę na następującefakty:1. Większość umów kredytowych zawieranychw Polsce opiewa na zmienne stopy procentowe. Wy-
518sokość oprocentowania kredytów dla gospodarstwdomowych i przedsiębiorstw jest najczęściej uzależnionaod bieżącej stopy rynku międzybankowego(WIBOR). Szczegółowy mechanizm zmiany stopyprocentowej stosowanej do naliczenia przez bankodsetek od kredytu (m.in. częstotliwość dostosowańoprocentowania kredytu do stopy rynkowej, wybórrynkowej stopy odniesienia) powinien zostać opisanyw umowie kredytowej zawartej między bankiema kredytobiorcą. Obserwowane w ostatnich tygodniachwzrosty stóp procentowych na rynku międzybankowympowodują podniesienie oprocentowaniakredytów zaciągniętych przez klientów banku.2. Spadek wartości zabezpieczenia kredytu możestanowić dla banku podstawę do żądania od klientaprzedstawienia dodatkowego zabezpieczenia, o iletaki mechanizm został szczegółowo opisany w umowiekredytowej.Ponadto pragnę dodać, iż obecnie Komisja NadzoruFinansowego jako organ nadzorczy prowadziprace nad wprowadzeniem zaleceń dla bankóww obszarze ich działalności kredytowej, w tym główniew zakresie oceny zdolności kredytowej kredytobiorcówdotyczącej:1) przyjmowanych w formule zdolności kredytowejparametrów kosztów utrzymania i obsługi posiadanychzobowiązań finansowych,2) dopuszczalnego poziomu obciążenia dochoduspłatą zobowiązań,3) uwzględnienia wrażliwości wielkości obciążeniadochodów na zmianę warunków makroekonomicznych(stress-testy),4) wykorzystania baz danych w weryfikacji poziomuzadłużenia klientów i historii spłat,5) przyjęcia jednolitych i miarodajnych zasad wycenywartości nieruchomości przyjmowanych jakozabezpieczenia dla udzielanych kredytów.Jednocześnie podkreślić należy, że niezależnieod krytycznej oceny zbyt liberalnej polityki kredytowejniektórych banków Komisja Nadzoru Finansowegona bieżąco reaguje w przypadku niewywiązywaniasię banków z przyjętych w umowach kredytowychzobowiązań.Instrumentami nadzorczymi pozwalającymi naingerencję w stosunki umowne pomiędzy bankamia kredytobiorcami oraz na rozpatrywanie skarg nadziałalność banków składanych przez odbiorcówusług bankowych dysponuje Komisja Nadzoru Finansowego.Jest ona również uprawniona do rozstrzyganiasporów wynikających z umów kredytowychpomiędzy bankami a ich klientami. Uprawnienieto przysługuje Komisji Nadzoru Finansowego namocy art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2006 r.Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.).Podejmowane działania mieszczą się w ustawowychcelach Komisji Nadzoru Finansowego zobligowanejdo zapewnienia prawidłowego funkcjonowaniarynku finansowego, jego stabilności, bezpieczeństwaoraz przejrzystości i zaufania do rynku finansowego,a także zapewnienie ochrony interesówuczestników tego rynku.Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,iż w ocenie organu nadzoru obecnie nie ma pilnejkonieczności omawiania kwestii podniesionychw interpelacji pana posła Stanisława Steca na forumKomitetu Stabilności Finansowej, którego podstawowymcelem jest zapewnienie efektywnej współpracypomiędzy Ministerstwem Finansów, NarodowymBankiem Polskim i Komisją Nadzoru Finansowegow zakresie wspierania i utrzymania stabilnościkrajowego systemu finansowego. Natomiast zdaniemNarodowego Banku Polskiego problem poruszanyw przedmiotowej interpelacji wykracza pozamandat Komitetu Stabilności Finansowej.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-KurowskaO d p o w i e d źsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jerzego Budnikaw sprawie interpretacji przepisów dotyczącychzatrudniania pracowników samorządowych,zawartych w ustawie o pracownikachsamorządowych (5942)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5942/08), dotyczące interpelacji posła na <strong>Sejm</strong>RP pana Jerzego Budnika z dnia 13 października2008 r. w sprawie interpretacji przepisów dotyczącychzatrudniania pracowników samorządowych,zawartych w ustawie o pracownikach samorządowych,uprzejmie przedstawiam następujące informacje.Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 1ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych(t.j.: Dz. U. z 2001 Nr 142, poz. 1593,z późn. zm.) ustawa ta znajduje zastosowanie do pracownikówzatrudnionych w: urzędzie marszałkowskim,wojewódzkich samorządowych jednostkachorganizacyjnych, starostwie powiatowym, powiatowychjednostkach organizacyjnych, urzędzie gminy,w jednostkach pomocniczych gminy oraz w gminnychjednostkach i zakładach budżetowych, w biurachzwiązków jednostek samorządu terytorialnegooraz zakładów budżetowych utworzonych przez tezwiązki, biurach jednostek administracyjnych jednosteksamorządu terytorialnego. Przepisów usta-
519wy o pracownikach samorządowych nie stosuje sięnatomiast do pracowników jednostek wymienionychpowyżej, jeżeli ich status prawny określają odrębneprzepisy (art. 1a cytowanej ustawy).Zgodnie z art. 2 przedmiotowej ustawy na podstawiewyboru zatrudniani są: marszałek województwa,wiceprzewodniczący zarządu oraz pozostaliczłonkowie zarządu województwa – jeżeli statut województwatak stanowi, starosta, wicestarosta orazpozostali członkowie zarządu powiatu − jeżeli statutpowiatu tak stanowi, z tym że z członkami zarządupowiatu, którzy nie są jednocześnie radnymi radypowiatu, zawsze nawiązuje się stosunek pracy, wójt(burmistrz, prezydent). Statut gminy lub związkumiędzygminnego określa pracowników zatrudnianychna podstawie mianowania, natomiast na podstawiepowołania zatrudniani są: zastępca wójta(burmistrza, prezydenta miasta), sekretarz gminy,skarbnik gminy, sekretarz powiatu, skarbnik powiatu,skarbnik województwa.Ustawa o pracownikach samorządowych wskazujewymagania, które musi spełnić kandydat ubiegającysię o pracę we wskazanych wyżej jednostkach.Do wymagań tych ustawodawca zaliczył: obywatelstwopolskie, odpowiednie kwalifikacje zawodowewymagane na danym stanowisku, ukończony osiemnastyrok życia, pełną zdolność do czynności prawnych,korzystanie z pełni praw publicznych oraz odpowiednistan zdrowia pozwalający na zatrudnieniena określonym stanowisku. W art. 3 ust. 3 ustawyo pracownikach samorządowych wymienione zostałydodatkowe wymagania, które musi spełnić kandydatubiegający się o pracę na stanowisku urzędniczym.Pracownikiem samorządowym zatrudnionymna stanowisku urzędniczym może być osoba, która:posiada co najmniej wykształcenie średnie, z wyjątkiemstanowisk kierowniczych, gdzie wymaganejest wykształcenie wyższe, nie była prawomocnieskazana za przestępstwo umyślne, cieszy się nieposzlakowanąopinią.Odnosząc się do problematyki procedury naboruna stanowiska urzędnicze, w tym na kierowniczestanowiska urzędnicze, w wymienionych wyżejjednostkach wskazać należy, iż kwestie te regulująprzepisy art. 3a−d ustawy o pracownikach samorządowych.Stosownie do tych przepisów nabórkandydatów na stanowiska urzędnicze w jednostkachsamorządu terytorialnego organizują kierownicytych jednostek, a w przypadku naboru kandydatówna wolne stanowiska kierowników jednostekodpowiednio marszałek województwa, starosta,wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo przewodniczącyzarządu związku jednostek samorządu terytorialnego.Nabór kandydatów na stanowiska urzędniczema charakter otwarty i konkurencyjny (vide: art. 3aust. 1), a ogłoszenie o stanowisku urzędniczym oraznaborze kandydatów na to stanowisko umieszczasię w Biuletynie Informacji Publicznej oraz na tablicyinformacyjnej w jednostce, w której jest prowadzonynabór. Termin do składania dokumentów,określony w ogłoszeniu o naborze, nie może byćkrótszy niż 14 dni od dnia opublikowania tego ogłoszeniaw biuletynie. Wymogi, jakie powinno spełniaćogłoszenie o naborze, określa art. 3a ust. 5.Istotą obowiązku organizowania naboru na każdewolne stanowisko urzędnicze jest potrzeba zagwarantowaniarównych szans wszystkim zainteresowanym,ubiegającym się o zatrudnienie orazumożliwienie pracodawcy samorządowemu wyborunajlepszego kandydata. Konstytucja RP zapewniabowiem każdemu obywatelowi korzystającemu z pełnipraw publicznych dostęp do służby publicznej najednakowych zasadach. W tym kontekście podkreśleniawymaga regulacja zawarta w art. 119 ust. 1ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowejżołnierzy zawodowych (t.j.: Dz. U. 2008 Nr 141,poz. 892), zgodnie z którym żołnierze zawodowizwolnieni ze służby wojskowej z powodu: niezdolnoścido służby orzeczonej przez komisję lekarską,upływu czasu, na który zawarty był kontrakt i niezostał ponownie podpisany, niewyznaczenia na stanowiskosłużbowe w czasie pozostawania w rezerwiekadrowej, a także na skutek upływu terminu wypowiedzeniastosunku służbowego zawodowej służbywojskowej dokonanego przez właściwy organ, niewyznaczeniana stanowisko służbowe na kolejną kadencję,otrzymania dostatecznej ogólnej oceny w opiniisłużbowej oraz zwolnienia ze służby z powodupotrzeb Sił Zbrojnych za pisemną zgodą takiego żołnierza− ze względu na szczególny charakter wykształcenia,doświadczenia wojskowego i wiedzyspecjalistycznej − mają pierwszeństwo w zatrudnieniuna stanowiskach związanych z obronnością krajuw administracji publicznej i urzędach organówsamorządu terytorialnego. W tym celu właściwe organywojskowe współpracują z organami administracjirządowej i organami samorządowymi w zakresieewidencjonowania stanowisk związanychz obronnością kraju. Natomiast wykaz stanowiskpracy związanych z obronnością kraju w administracjipublicznej, na których zakres wykonywanychprzez pracownika czynności obejmuje realizację zadańobronnych, w tym dotyczących planowania i realizacjipozamilitarnych przygotowań obronnychw państwie oraz zarządzania kryzysowego, określarozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 5czerwca 2007 r. w sprawie stanowisk pracy związanychz obronnością kraju w administracji publicznej(Dz. U. Nr 106, poz. 724).Podkreślenia wymaga, że jakkolwiek art. 119ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowychstawia byłych żołnierzy zawodowych w uprzywilejowanejpozycji w kontekście ubiegania się o zatrudnieniew administracji publicznej, to jednak wynikającyz art. 3a ustawy o pracownikach samorządowychobowiązek organizowania naboru na każdewolne stanowisko urzędnicze ma charakter bezwzględny.Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokuz dnia 17 października 2007 r. (sygn. II OSK 1445/
52007) dokonał wykładni przywołanego art. 3a ust. 1ustawy o pracownikach samorządowych w kontekściezatrudniania kierowników urzędów stanu cywilnego.Sąd, odnosząc się do przepisów wprowadzającychotwarty i konkurencyjny nabór na wszystkiestanowiska urzędnicze, wskazał, że obowiązek przeprowadzeniakonkursu ma charakter bezwzględnyi ustawa o pracownikach samorządowych nie przewidujeżadnych wyjątków, które uzasadniałyby odstępstwood tej zasady. Wymóg przeprowadzeniakonkursu będzie miał zastosowanie zarówno donowo zatrudnianych kandydatów spoza urzędu danejjednostki samorządu terytorialnego, jak i dokandydatów już w tym urzędzie zatrudnionych.Sformułowanie „zatrudnianych na podstawie art. 2pkt 2 i 4” użyte w tym przepisie nie oznacza, iż konkurstaki jest wymagany jedynie w przypadku nowegozatrudnienia. Jeżeli pracownik zatrudnianyjest na podstawie mianowania bądź umowy o pracę,to obsadzenie stanowiska musi być poprzedzoneotwartym konkursem, przeprowadzanym w trybieart. 3a–d omawianej ustawy.Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformować,iż wynikające z art. 119 ust. 1 ustawy o służbiewojskowej żołnierzy zawodowych uprzywilejowaniebyłych żołnierzy zawodowych, polegające na ichpierwszeństwie w zatrudnianiu na stanowiskachzwiązanych z obronnością kraju w administracji publiczneji urzędach organów samorządu terytorialnego,w żaden sposób nie wyłącza stosowania wobectej grupy osób przepisów art. 3a–d ustawy o pracownikachsamorządowych, dotyczących obowiązkuprzeprowadzenia otwartego naboru na wolne stanowiskaurzędnicze. Osoby takie, podobnie jak wszyscypozostali kandydaci, mogą zgłosić swoją kandydaturęi wziąć udział w procedurze naboru na wolnestanowisko urzędnicze. Natomiast wybór najlepszegokandydata, przy uwzględnieniu dyspozycji art. 119ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych,należy do pracodawcy samorządowego i powinienbyć konsekwencją uprzednio przeprowadzonegonaboru na to stanowisko. W szczególności niemożna wykluczyć sytuacji, iż o to samo stanowiskozwiązane z obronnością kraju będzie ubiegać się kilkaosób, którym przysługuje pierwszeństwo w zatrudnieniu.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Sekretarz stanuTomasz SiemoniakO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Mirosławy Nykielw sprawie niekorzystnej dla lecznictwauzdrowiskowego interpretacjiprzez ministra finansów przepisów dotyczącychstosowania stawki podatku od nieruchomościdla budynków zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych (5943)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP pani Mirosławy Nykielz dnia 20 października 2008 r. w sprawie stawkipodatku od nieruchomości dla budynków zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych w zakładachlecznictwa uzdrowiskowego nadesłaną przy piśmieMarszałka <strong>Sejm</strong>u z dnia 28 października 2008 r.(znak: SPS-023-5943/08), uprzejmie informuję.1. Stawka właściwa opodatkowania podatkiemod nieruchomości budynków lub ich części zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, określonaw art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) została wprowadzonaustawą z dnia 30 października 2002 r.o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnychoraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.Nr 200, poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.zm.), zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działaniasłużące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawiezdrowia oraz inne działania medyczne wynikającez procesu leczenia lub przepisów odrębnychregulujących zasady ich wykonywania. Przepis wymieniakatalog działań będących świadczeniamizdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacjalecznicza itd.Świadczenia zdrowotne zgodnie z art. 4 ww. ustawymogą być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej(publiczne lub niepubliczne) oraz przez osobyfizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez grupowąpraktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniareki położnych.Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczącestosowania omawianej stawki, przedstawione w piśmiez dnia 11. 07. 2003 r. (znak: LK-1617/LP/03/MS), dopuszczało opodatkowanie preferencyjnąstawką oprócz pomieszczeń (budynków) zajętychbezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnych,również budynki (ich części) niezajęte bezpośrednio
521na te świadczenia, lecz niezbędne do prawidłowegofunkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.W wyniku sądowych kontroli decyzji administracyjnychw sprawie stosowania omawianej stawkiukształtowana została jednak odmienna liniaorzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06. 06.2006 r., sygn. akt II FSK 870/05; z dnia 20. 07. 2006 r.,sygn. akt II FSK 1101/05; z 12. 10. 2006 r., sygn. aktII FSK 1242/05; z dnia 14. 12. 2006 r., sygn. akt IIFSK 50/06; z dnia 28. 02. 2007 r., sygn. akt II FSK305/06; z dnia 05. 04. 2007 r., sygn. akt II FSK 420/06). Uwzględniając prezentowany w powołanychorzeczeniach pogląd, że dla zastosowania stawki odbudynków lub ich części zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresie udzielaniaświadczeń zdrowotnych musi zachodzić związekbezpośredni pomieszczenia budynku (jego części)z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, MinisterstwoFinansów zweryfikowało stanowisko wydanew sprawie stosowania omawianej stawki (pismoz dnia 03. 10. 2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądówadministracyjnych w celu zapewnienia jednolitościstosowania prawa podatkowego wynika z art. 14austawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansówpublicznych dąży do zapewnienia jednolitegostosowania prawa podatkowego przez organy podatkoweoraz organy kontroli skarbowej, dokonującw szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniuorzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnegolub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnieniaministra finansów nie mogą w związku z tym byćsprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawkipomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które niesą bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeńzdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakładów.Dotyczy ono więc w równym stopniu pomieszczeńszpitala uzdrowiskowego, jak i szpitala innegorodzaju.W związku z powyższym nie przewiduje się zmianyinterpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 03.10. 2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663) dotyczącejopodatkowania budynków zajętych naudzielanie świadczeń zdrowotnych.2. Należy podkreślić, że prawidłowość decyzjiwydawanych przez gminne organy podatkowe jestweryfikowana w drodze postępowania podatkowegooraz sądowego. Interpretacje ogólne wydawanew trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, jak równieżwyjaśnienia Ministerstwa Finansów nie są wiążącedla organów podatkowych. Jest to wynikiem ogłoszeniawyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia11 maja 2004 r., sygn. akt K 4/03 (31 maja 2004 r.),stwierdzającego niezgodność z Konstytucją RP wówczasobowiązującego przepisu art. 14 § 2 Ordynacjipodatkowej stanowiącego, że interpretacje ministrawłaściwego do spraw finansów publicznych wiążąorgany podatkowe i organy kontroli skarbowej.Zmiana interpretacji przepisów dotyczących stosowaniastawki dla budynków lub ich części zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych przez MinisterstwoFinansów nie ma więc bezpośredniegowpływu na decyzje organów podatkowych w sprawiestosowania stawki.Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarachochrony uzdrowiskowej oraz o gminachuzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn.zm.) świadczeniobiorcy w rozumieniu przepisówustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniachopieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2008 Nr 164, poz. 1027, z późn.zm.) korzystają z lecznictwa uzdrowiskowego na zasadachokreślonych w przepisach o świadczeniachopieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.Osoby inne niż świadczeniobiorcy orazświadczeniobiorcy, którzy nie uzyskali skierowaniana leczenie uzdrowiskowe, mogą korzystać z lecznictwauzdrowiskowego za odpłatnością w wysokościustalonej przez zakład lecznictwa uzdrowiskowego.Świadczeniobiorcom zapewnia się i finansuje ześrodków publicznych na zasadach i w zakresie określonychw ustawie m.in. leczenie uzdrowiskowe (art. 15ustawy). Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy świadczeniobiorcaponosi jedynie częściową odpłatność zakoszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatoriumuzdrowiskowym. Podmiot zobowiązany do finansowaniaświadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznychpokrywa do wysokości określonej w umowieoddziału wojewódzkiego funduszu z sanatoriumuzdrowiskowym różnicę kosztów wyżywienia i zakwaterowaniaubezpieczonego.W świetle powyższych przepisów świadczeniobiorcykorzystający z leczenia uzdrowiskowego w ramachopieki zdrowotnej finansowanej ze środkówpublicznych w niewielkim stopniu ponoszą kosztytego leczenia. Trudno więc mówić o konsekwencjachdla świadczeniobiorców związanych z ustaleniemwysokości dziennej stawki odpłatności za pobytw placówce lecznictwa uzdrowiskowego przez NarodowyFundusz Zdrowia.Niezależnie od powyższego organem właściwymw sprawie zasad ustalania dziennych stawek w ośrodkachlecznictwa uzdrowiskowego jest ministerzdrowia.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuLudwik Kotecki
522O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Teresy Piotrowskiejw sprawie zmiany w ustawiePrawo o adwokaturze dotyczącej terminuoraz zakresu egzaminu dla aplikantówz naboru w grudniu 2005 r. (5944)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,nr SPS-023-5944/08, posła na <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> pani Teresy Piotrowskiej w sprawiezmiany ustawy Prawo o adwokaturze, dotyczącejterminu oraz zakresu egzaminu dla aplikantów adwokackichz naboru przeprowadzonego w grudniu 2005 r.,uprzejmie przedstawiam, co następuje.Po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnegoz dnia 19 kwietnia 2006 r. (sygn. akt K 6/06)przestały istnieć przepisy dotyczące egzaminu adwokackiego.W celu uzupełnienia luki w prawie, jakazaistniała w związku ze wskazanym wyżej wyrokiemTrybunału Konstytucyjnego, w MinisterstwieSprawiedliwości został opracowany w 2006 r. projektustawy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturzei niektórych innych ustaw, który zawierał m.in.przepisy określające podmiot uprawniony do przeprowadzaniaegzaminu adwokackiego, jak równieżprzepisy przejściowe pozwalające ministrowi sprawiedliwościw roku 2009 i 2010 na wyznaczanie dodatkowychterminów egzaminów zawodowych dlaaplikantów adwokackich z naboru z grudnia 2005 r.Jednakże z uwagi na skrócenie kadencji <strong>Sejm</strong>uw roku 2007 ustawa nie została uchwalona.W związku z powyższym w Ministerstwie Sprawiedliwościopracowano kolejny projekt ustawy o zmianieustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcachprawnych i ustawy Prawo o notariacie, który regulujem.in. kwestie związane z przeprowadzaniem egzaminuadwokackiego, a także egzaminu radcowskiegooraz notarialnego.Projekt ten został przesłany do <strong>Sejm</strong>u w dniu 11września 2008 r., następnie został skierowany doprac podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektunowelizacji ustawy Prawo o adwokaturze,ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo o notariacie,która w dniu 29 października 2008 r. przyjęłasprawozdanie o powyższym projekcie ustawy (druknr 953).Mając na uwadze szczególną sytuację aplikantówadwokackich z naboru z grudnia 2005 r., którzy rozpoczęliaplikację w roku 2006, a w szczególności różneterminy rozpoczęcia i w konsekwencji zakończeniaprzez nich aplikacji, w projekcie proponuje sięwprowadzenie przepisów przejściowych, zgodniez którymi dla tych aplikantów egzamin zawodowyprzeprowadzą w roku 2009 okręgowe rady adwokackie.Zgodnie z art. 15 projektu ustawy NaczelnaRada Adwokacka określi zasady zdawania egzaminu,w szczególności jego zakres, sposób oceny i sposóbprzygotowania pytań i zadań. Komisje egzaminacyjnedo przeprowadzenia tych egzaminów zostaną zaśpowołane przez właściwe okręgowe rady adwokackie.Zapewniona jednak zostanie kontrola państwowa,gdyż zgodnie z ust. 7 art. 15 projektu ustawy w składkażdej komisji egzaminacyjnej wchodzić będzie przedstawicielministra sprawiedliwości.Odnosząc się natomiast do zmian systemowychwskazanych przez panią poseł Teresę Piotrowską,w tym wprowadzenia instytucji doradców prawnych,to są one objęte zakresem odrębnej ustawy przygotowanejw Ministerstwie Sprawiedliwości, tj. ustawyo państwowych egzaminach prawniczych. Ustawata została poddana konsultacjom społecznymi w najbliższym czasie zostanie skierowana do uzgodnieńmiędzyresortowych.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJacek Czajapodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jacka Osuchaw sprawie poprawy bezpieczeństwana drogowych przejazdach kolejowych (5945)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając naprzysłaną przy piśmie SPS-023-5945/08 z dnia 28października 2008 r. interpelację posła Jacka Osuchaw sprawie poprawy bezpieczeństwa na drogowychprzejazdach kolejowych, po uzyskaniu wyjaśnieńz PKP Polskie Linie Kolejowe SA, przedstawiam odpowiedzina zadane przez pana posła pytania.Ad 1. (patrz tabela str. 523)Decyzją prezesa Zarządu Spółki PKP PLK SAdyrektorzy zakładów linii kolejowych zostali zobowiązanido prowadzenia kontroli (raz na kwartał)na co najmniej 15 wybranych przejazdach kolejowych,ze szczególnym uwzględnieniem przejazdów,na których w okresie ostatniego półrocza miałymiejsce wypadki. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowościnatychmiast usuwane są występującezagrożenia.Ad 2. Rosnące systematycznie natężenie ruchusamochodowego i zwiększone prędkości kursowaniapociągów powodują, że rozwiązania techniczne staregotypu, stosowane na przejazdach kolejowychi wykonane w technologii z lat sześćdziesiątych ubiegłegowieku, nie spełniają obecnych wymagań. Zastosowanieurządzeń sterowania ruchem kolejowym
523TabelaZestawienie przejazdów kolejowych (ogółem – również na liniach nieeksploatowanych) z podziałem na kategorie i województwa(szt.)województwoKategoria skrzyżowaniaA B C D E FRazemdolnośląskie 244 80 160 806 23 65 1378kujawsko-pomorskie 156 13 88 864 37 46 1204lubelskie 101 19 42 507 14 16 699lubuskie 135 40 64 687 12 32 970łódzkie 175 51 63 358 22 12 681małopolskie 273 21 211 619 24 60 1208mazowieckie 182 92 61 736 77 38 1186opolskie 136 35 62 531 8 0 772podkarpackie 213 10 71 472 23 43 832podlaskie 60 4 13 513 6 19 615pomorskie 95 16 60 705 75 90 1041śląskie 355 25 91 548 126 61 1206świetokrzyskie 98 8 23 222 7 5 363warmińsko - mazurskie 117 7 62 627 14 121 948wielkopolskie 402 119 186 1358 31 156 2252zachodnio-pomorskie 148 30 67 612 23 56 936Ogółem 2890 570 1324 10165 522 820 16291gdzie:kat. A – przejazd z rogatkami lub ruch kierowany przez pracownika kolejowego,kat. B – przejazd z samoczynną sygnalizacją świetlną i półrogatkami,kat. C – przejazd z sygnalizacją świetlną,kat. D – przejazd bez urządzeń sterowania ruchem (niestrzeżony),kat. E – przejścia dla pieszych,kat. F – przejazdy i przejścia użytku niepublicznegonowej generacji na przejazdach kolejowych nie jestprzewidziane w obowiązującym rozporządzeniuMTiGM z dnia 26 lutego 1996 r. w sprawie warunkówtechnicznych, jakim powinny odpowiadaćskrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymii ich usytuowanie. Dla umożliwienia zastosowanianajnowszych rozwiązań technicznych, podwyższającychbezpieczeństwo uczestników ruchu naprzejazdach, usprawniających obsługę, utrzymaniei konserwację systemów przejazdowych, podjęto pracenad nowelizacją obowiązujących przepisów, określającychwarunki techniczne, jakim powinny odpowiadaćsystemy przejazdowe.Ad 3. Ze względu na ograniczone środki finansowe,jakimi dysponuje Spółka PKP PLK SA, wykonywanesą tylko roboty utrzymaniowe – w pierwszejkolejności na podstawowych ciągach przewozowycho bardzo dużym obciążeniu ruchem pasażerskimi towarowym. Pozostałe linie (w tym przejazdy)utrzymane są w stanie pozwalającym na zachowaniedotychczasowych parametrów technicznych.Przejazdy kolejowe są modernizowane w czasie modernizacjicałej linii kolejowej z funduszy UE.W 2007 r. oszacowano potrzeby środków finansowychna naprawę nawierzchni drogowej na przejazdachkolejowych na sumę ponad 204 mln zł. SpółkaPKP PLK SA nie ma możliwości finansowania naprawwyłącznie z własnych środków finansowych,dlatego od kilku lat wnioskuje o włączenie zarządcówdróg do współfinansowania utrzymania i przebudowyprzejazdów kolejowych. Uzasadnione jest towciąż rosnącym natężeniem ruchu drogowego,zwłaszcza samochodów ciężarowych i ciągników siodłowych.Najwyższa Izba Kontroli w 2005 r., podsumowującwyniki kontroli zarządzania drogami publicznymina skrzyżowaniach z liniami kolejowymi, wyraźniemówi o konieczności obligatoryjnego zobowiązaniazarządców dróg i samorządów lokalnych doudziału w finansowaniu skrzyżowań torów z drogamipublicznymi.W 2007 r. zanotowano 274 wypadki na przejazdachkolejowych, tylko cztery wypadki, co stanowi1,5% wszystkich wypadków, powstały z przyczyn leżącychpo stronie PKP PLK SA. Pozostałe 98,5%wypadków powstało z przyczyn leżących po stronieużytkowników dróg. Potwierdza to tezę, że bezpieczeństworuchu na przejazdach kolejowych nie zależyjedynie od kolei, ale przede wszystkim od użytkownikówdróg.Ad 4. PKP Polskie Linie Kolejowe SA przewidujemodernizację przejazdów kolejowych:I. Na terenie woj. małopolskiego:1) poprawę bezpieczeństwa łącznie na czterechprzejazdach obejmujących głównie wymianę nawierzchni,wraz z odwodnieniem i asfaltowaniempodjazdów oraz zabudowę TVU:
524— linia kolejowa nr 117 Kalwaria ZebrzydowskaLanckorona – Bielsko- Biała, likwidacja strażnicynr 5 w km 31,561 poprzez przeniesienie obsługidwóch przejazdów kat. A w km 31,309 i km 31,556do dyżurnego ruchu w stacji Andrychów,— linia kolejowa nr 96 Tarnów – Leluchów, likwidacjastrażnicy nr 108 w km 107,251 poprzez przeniesienieobsługi dwóch przejazdów kat. A w km 107,251i km 107,678 do dyżurnego ruchu w stacji Rytro;2) modernizację nawierzchni kolejowej na liniikolejowej nr 8 Warszawa Zachodnia – Kraków GłównyOsobowy na 12 przejazdach kolejowych;3) od roku 2010 przewidywane jest rozpoczęcieprac modernizacyjnych współfinansowanych ześrodków UE (POIiŚ, RPO woj. małopolskiego) na liniiE30/CE30 na odc. gr. województwa – st. KrakówTowarowy, dojazd do lotniska w Balicach, Psary –Kozłów, Kraków Batowice – Kraków Główny, w ramachktórych przewiduje się prace związane z doposażeniemprzejazdów w urządzenia zabezpieczające.II. Na terenie woj. świętokrzyskiego1) w roku 2009 planuje się modernizację przejazdówkolejowych i zabudowę urządzeń samoczynnejsygnalizacji przejazdowej, w tym:— modernizację nawierzchni przejazdu kat. Akm 195,385 na linii nr 8 Warszawa – Kraków,— modernizację przejazdu kolejowego kat. Aw zakresie nawierzchni i urządzeń srk w km 202,108na linii nr 8 Warszawa – Kraków,— modernizację przejazdu kolejowego kat. Aw zakresie nawierzchni i urządzeń srk w km 229,590na linii nr 8 Warszawa – Kraków,— zabudowę urządzeń samoczynnej sygnalizacjiprzejazdowej na przejeździe kat. D km 1,501 linia nr75 Rytwiany – Połaniec,— zabudowę urządzeń przejazdowych kat. Aw km 15,253 na linii nr 75 Rytwiany – Połaniec,— zabudowę urządzeń samoczynnej sygnalizacjiprzejazdowej na przejeździe kat. D w km 45,150 linianr 70 Włoszczowice – Chmielów.III. Na terenie woj. śląskiego w 2009 r. planuje się:1) modernizację 5 strzeżonych przejazdów kolejowych;— linia nr 1 Warszawa Centralna – Katowice naszlaku Widzów Teklinów – Kłomnice, km 201,669 –zmiana kategorii przejazdu – obecna kategoria Akategoria po modernizacji B,— linia nr 93 Trzebinia – Zebrzydowice na szlakuCzechowice Dziedzice – p.o. Dankowice, km43,032 – zmiana kategorii przejazdu – obecna kategoriaA kategoria po modernizacji B,— linia nr 139 Katowice – Zwardoń na szlaku Sól– Zwardoń, km 106,451 zmiana kategorii przejazdu– obecna kategoria A kategoria po modernizacji C,— linia nr 157 Pawłowice Śląskie – Skoczów naszlaku Pierściec – Skoczów, km 22,879 zmiana kategoriiprzejazdu – obecna kategoria A kategoria pomodernizacji B,— linia nr 1 Warszawa Centralna – Katowice naszlaku st. Poraj, km 246,706 – obecna kategoria Akategoria po modernizacji A;2) budowę pierwszego nowego strzeżonego przejazdukolejowego na linii nr 139 Katowice – Zwardońna szlaku Sól – Zwardoń, km 110,676 zmianakategorii przejazdu – obecna kategoria D kategoriapo modernizacji C.IV. Na terenie woj. mazowieckiego w ramach modernizacji:— linii E20, etap II na odcinku Siedlce – Terespol,w latach 2009–2014 przewiduje się przebudowaniewszystkich przejazdów kolejowych do kategoriiprzejazdów strzeżonych,— linii Warszawa – Łódź, etap II LOT A na odcinkuWarszawa Zachodnia – Miedniewice, w latach2010–2013 przewiduje się modernizację 17 szt. przejazdówkolejowych,— linii Warszawa – Łódź, etap II LOT B na odcinkuŁódź Widzew – Łódź Fabryczna, w latach2010–2013 r. planowane są zmiany kategorii przejazdówkolejowych,oraz modernizację urządzeń samoczynnej sygnalizacjiprzejazdowej:— w km 4,360; 5,884; 12,665 na linii nr 22 TomaszówMaz. – Radom,— w km 108,405 na linii nr 26 Łuków – Radom,— na przejeździe kat. D w km 10,279 i 46,616 linianr 26 Łuków – Radom.V. Na terenie woj. lubelskiego planuje się zabudowęurządzeń samoczynnej sygnalizacji przejazdowejna przejeździe kat. D w km 6,401 linia nr 72 Zawada– Hrubieszów Miasto.VI. Na terenie woj. podkarpackiego zaplanowanozabudowę urządzeń samoczynnej sygnalizacji przejazdowejna przejeździe kat. D w km 93,278 linianr 6 Lublin – Przeworsk.VII. Na terenie woj. dolnośląskiego w ramachmodernizacji linii kolejowej E59/CE59 na odcinkuLCS Wrocław zakładane są od roku 2010 zmiany kategoriiprzejazdów w kilometrach od 36 200 do 47150 km.Z upoważnieniaPodsekretarz stanuJuliusz EngelhardtWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jana Filipa Libickiegow sprawie prześladowania chrześcijanw Indiach (5946)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Jana Filipa Libickiego (pismonr SPS-023-5946/08 z dnia 28 października 2008 r.)w sprawie prześladowań chrześcijan w Indiach
525uprzejmie informuję, że do takich wydarzeń doszłow sierpniu i wrześniu 2008 r. na terenie niektórychstanów tego kraju. Podłoża zjawiska, zdaniem ekspertów,należy upatrywać w sytuacji społeczneji ekonomicznej najuboższych warstw (tzw. kastyniedotykalnych). Wielu ich przedstawicieli, licząc napoprawę swojego położenia, podejmowało decyzjeo nawróceniu, co wywoływało sprzeciw fundamentalistówhinduistycznych. Dążą oni do zdominowaniareligijnego całego kraju, która to idea spotykasię z poparciem niektórych partii politycznych. Należydo nich między innymi ogólnoindyjska, nacjonalistycznaBJP (Bharatiya Janata Party – IndyjskaPartia Ludowa). Sprawuje ona władzę w wielustanach, w tym także Orisie, gdzie doszło do szczególnejfali przemocy. Według niektórych źródeł mieliśmydo czynienia z zaplanowaną przez tę partiękampanią, nastawioną na zyskanie popularnościprzed wyborami federalnymi w 2009 r.Pretekstem do ataków w Orisie stało się, dokonane23 sierpnia 2008 r., zabójstwo lokalnego przywódcyVHP (Vishwa Hindu Parishad, organizacjaskupiająca fanatycznych hinduistów) oraz czterechjego asystentów. Pomimo że do zbrodni przyznałasię bojówka maoistów, ofiarami odwetu stali sięmiejscowi chrześcijanie. Dochodziło do brutalnychzabójstw, gwałtów na kobietach, rabunków, zastraszaniai wymuszania oświadczeń o przejściu na hinduizm.Plądrowano i palono kościoły, domy zakonne,seminaria, a także chrześcijańskie szkoły, ośrodkizdrowia i centra społeczne. Wstępny bilans wykazuje,że do połowy września br. ekstremiści hinduscyzabili 22 osoby (niektóre źródła mówią nawet o 100ofiarach śmiertelnych). Zniszczono ponadto 4300domów prywatnych, zmuszając blisko 40 tys. chrześcijando ucieczki i ukrywania się w dżungli lub szukaniamiejsca w prowizorycznych obozach dlauchodźców, stworzonych przez władze stanowe.Wydarzenia te spotkały się z krytycznym stanowiskiemindyjskiego rządu centralnego i osobiściepremiera Manmohana Singha, który po spotkaniuz przedstawicielami tamtejszego episkopatu potępiłprzemoc w Orisie i skierował tam dodatkowe siły porządkowe,potrzebne do utrzymania bezpieczeństwa.Władze lokalne zostały zobowiązane do przywróceniapokoju i udzielenia pomocy poszkodowanym.W ślad za tymi decyzjami została podjęta szerokaakcja policyjna, która przyniosła zatrzymanieponad 600 osób.Odnotowujemy zainteresowanie problememprześladowań chrześcijan ze strony społecznościmiędzynarodowej, w tym krajów członkowskichUnii Europejskiej. Doceniają one działania rządupremiera M. Singha, jednakże podczas spotkaniaGrupy Roboczej ds. Azji i Oceanii w Brukseli 12września 2008 r. wystąpiono z sugestią, żeby kwestiaprzemocy wobec chrześcijan została włączonado agendy szczytu UE–Indie, zaplanowanego na 29września 2008 r. w Marsylii. Temat poruszono takżew Parlamencie Europejskim 24 września 2008 r.Przyjęto rezolucję wyrażającą zaniepokojenie ostatnimizajściami w Indiach i podkreślającą koniecznośćzagwarantowania przez władze pomocy ofiarom.Oczekuje się, że prześladowani chrześcijanieotrzymają odszkodowanie za poniesione straty i będąmogli wrócić do swoich domów.Zgodnie z ustaleniami pomiędzy krajami członkowskimi,w tym Polski, powyższe kwestie zostałypodjęte podczas szczytu UE–Indie. Nawiązał do nichprezydent Francji N. Sarkozy podczas spotkaniaplenarnego, jak również pojawiły się one podczaskonferencji prasowej. Prezydent wyraził swoje zaniepokojenie,ale równocześnie podziękował premierowiM. Singhowi za określenie wydarzeń w Orisiemianem hańby narodowej oraz skierowanie tam siłporządkowych. W odpowiedzi premier podkreślił, żeIndie są państwem laickim i takim pozostaną. Konkretnymefektem dyskusji było włączenie zapisuo wolności religijnej do komunikatu końcowego. Tostosunkowo ogólne i delikatne podejście, zdaniemlicznych obserwatorów, wynikało najprawdopodobniejz uwzględnienia szczególnej wrażliwości Delhiwobec wspomnianego problemu, a także obaw Zachodu,aby publiczne „upominanie” Indii dodatkowonie pogorszyło sytuacji chrześcijan. Warto podkreślić,iż podobne stanowisko prezentuje nawet StolicaApostolska (od pierwszej fali prześladowań w sierpniudopiero 26 października 2008 r., podczas niedzielnejmodlitwy, Benedykt XVI zaapelował o obronęchrześcijan w Indiach i Iraku).Należy zaznaczyć, iż nasz kraj zawsze akcentowałswoje poparcie dla tolerancji religijnej i z szacunkiemwyrażał się o generalnej linii politycznejIndii w tym zakresie, uważanych przez wielu za największądemokrację świata. Podtrzymujemy kontaktz polską misją w Bangalore, prowadzoną przezsiostry zakonne. Bliska nam jest praca polskich misjonarzy,a szczególnie zmarłego w 2007 r. ojca MarianaŻelazka. To właśnie we wspomnianym stanieOrisa założył on i przez wiele lat prowadził w mieściePuri ośrodek dla trędowatych. MSZ wspierałi nadal wspiera dzieło tego wielkiego Polaka (kontynuowaneobecnie przez miejscowego duchownego),kierując tam fundusze pomocowe (blisko 100 tys.USD), które przyczyniły się do rozbudowy szkołyoraz szpitala.Według naszych informacji aktualnie w Indiachpracuje tylko jeden polski ksiądz (w stanie Kerala)i pięć sióstr zakonnych (trzy w stanie Karnataka,jedna w Dźharkhand i jedna w Tamil Nadu).Sytuacja społeczności chrześcijańskiej jest nabieżąco monitorowana przez Ambasadę RP w NewDelhi. Jej pracownik jest członkiem grupy roboczejds. praw człowieka, zorganizowanej przez akredytowanychtam dyplomatów krajów Unii Europejskiej.Z inicjatywy tego forum wystąpiono m.in. ze wspólnąnotą do indyjskiego MSZ, wyrażającą zaniepokojeniefalą przemocy. Równolegle też, podczas kontaktówna możliwie wysokim szczeblu, nasi dyplomacistarają się przekazać troskę o bezpieczeństwo
526mniejszości chrześcijańskiej, wskazując na wrażliwośćpolskiego społeczeństwa w tej sprawie.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJan Borkowskisekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Piotra Polakaw sprawie planów decentralizacji NFZi niewłączania w ramach tych planówŁódzkiego Oddziału Wojewódzkiego NFZdo oddziału śląskiego (5947)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana Piotra Polaka, posła na <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>, z dnia 22 października 2008 r.,które zostało przesłane przy piśmie Marszałka <strong>Sejm</strong>uRP z dnia 28 października 2008 r. (znak: SPS-023--5947/08), w sprawie „planów decentralizacji NFZ i niewłączeniaw ramach tych planów Łódzkiego OddziałuWojewódzkiego NFZ do oddziału śląskiego”, uprzejmieproszę o przyjęcie następujących informacji.Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochronyzdrowia, co zostało przedstawione zarówno w exposéprezesa Rady Ministrów, jak i w „Informacji rząduna temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demonopolizacjainstytucji płatnika w ramach powszechnegoubezpieczenia zdrowotnego. W związku z powyższymw Ministerstwie Zdrowia został przygotowanyprojekt ustawy w przedmiotowym zakresie.Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świadczeńopieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkimpolepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będąmieli większy wpływ na sposób rozdysponowywaniaśrodków finansowych pochodzących z ich składekna powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpieczeni(a w konsekwencji również pacjenci) powinnimieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ na to,w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich składek.Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnegoubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do optymalizacjizarządzania systemem zabezpieczania świadczeńopieki zdrowotnej dla ubezpieczonych poprzez:— zwiększenie elastyczności systemu, umożliwiającejszybkie dostosowanie funkcjonowania kilkumniejszych instytucji do zachodzących zmian;— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będąone podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.Projekt przewiduje między innymi, że w miejsceNarodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedemodrębnych publicznych instytucji powszechnego ubezpieczeniazdrowotnego, które docelowo będą mogłykontraktować świadczenia na terenie całego kraju.Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funkcjonowania,zaczynając od roku 1999 do roku 2003,kas chorych, opracowując rozwiązanie w tym zakresieprzyjęto następujące kryteria: do instytucji powszechnegoubezpieczenia zdrowotnego wejdą w całościodpowiednie oddziały wojewódzkie NFZ, obecnośćna terenie oddziałów wojewódzkich NFZ, któreweszłyby w skład instytucji powszechnego ubezpieczeniazdrowotnego, infrastruktury świadczeniodawcówzapewniającej kompleksowe udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej we wszystkich lub prawie we wszystkichzakresach świadczeń, odpowiednio wysoka liczbaubezpieczonych – co najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonychw Polsce i w związku z tym odpowiednio wysokieprzychody ze składek, siedziby instytucji powszechnegoubezpieczenia zdrowotnego wskazano w miastachbędących stolicami województw, z których pochodziwiększość ubezpieczonych danej instytucji powszechnegoubezpieczenia zdrowotnego. Siedzibą jednej z nichbyłoby miasto Łódź. Podkreślić należy, iż przepisyww. projektu ustawy umożliwiają zmianę siedziby, jeżelistatut nowej instytucji, przyjęty przez jej radę, postanowiinaczej.Ponadto, zgodnie z projektem ustawy, odpowiednieoddziały wojewódzkie funduszu, które wejdąw skład nowych instytucji powszechnego ubezpieczeniazdrowotnego, staną się oddziałami regionalnymiposzczególnych instytucji, co oznacza zapewnienieciągłości działania struktur regionalnych w ramachinstytucji płatnika w systemie powszechnego ubezpieczeniazdrowotnego. Również pracownicy poszczególnychoddziałów wojewódzkich NFZ staliby sięz mocy ustawy pracownikami nowych instytucji.Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wrazz wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzonekompetencje samorządów terytorialnych (wojewódzkichi powiatowych) w zakresie kształtowania strukturorganizacyjnych nowych instytucji, w szczególnościpoprzez wybór członków rad nowych instytucjii w konsekwencji ich członków zarządów.Zgodnie z przepisami projektu ustawy zasady podziałuśrodków zostały określone w inny sposób poprzezwprowadzenie instytucji wyrównania finansowego.Procedurę wyrównania finansowego określonoze względu na nieuchronność wystąpienia pewnegozróżnicowania przychodów towarzystw zeskładek z tytułu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnegooraz zróżnicowania potrzeb zdrowotnychubezpieczonych w nich osób, dla zapewnienia realizacjizasady solidaryzmu społecznego wynikającejz art. 68 ust. 2 Konstytucji RP.Należy zwrócić uwagę, że powyższy kierunekzmian został poparty przez uczestników „białegoszczytu”, co znalazło odzwierciedlenie w rekomendacjachkonferencji „białego szczytu” z dnia 17 marca2008 r., gdzie stwierdzono, iż „docelowo uczestnicywidzą potrzebę budowania takiego systemu, którypozwalałby na przejmowanie zadań powszechnegoubezpieczenia zdrowotnego przez konkurującychubezpieczycieli publicznych i niepublicznych z za-
527chowaniem zasady solidaryzmu społecznego”. „Białyszczyt” postulował również konieczność zwiększeniaskładki. Za zasadnością przyjęcia rozwiązaniapolegającego na demonopolizacji płatnika finansującegoudzielanie świadczeń opieki zdrowotnejopowiedział się także rzecznik praw obywatelskichw swoich propozycjach kierowanych do ministrazdrowia.Pragnę jednocześnie poinformować, że szczegółowerozwiązania dotyczące projektu, wraz ze stanowiskiemrządu dotyczącym przedmiotowego zagadnienia,będą mogły być przedstawione po jego przyjęciuprzez Radę Ministrów.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Krzysztofa Brejzyw sprawie świadczeń rodzinnych (5950)Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia28 października br., znak: SPS-023-5950/08, dotycząceinterpelacji posła Krzysztofa Brejzy w sprawieświadczeń rodzinnych, uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa, sekretarza stanu pana JarosławaDudy i podsekretarza stanu pani AgnieszkiChłoń-Domińczak, z delegacją Stowarzyszenia RodzicówDzieci Niepełnosprawnych, na którym omówionoistniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby ichfunkcjonowanie, w tym także postulaty dotyczącezmiany przepisów o świadczeniach rodzinnych w zakresiekwot kryteriów dochodowych uprawniającychdo świadczeń rodzinnych oraz kwot świadczeń związanychz niepełnosprawnością. W chwili obecnej teze zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencjiministra pracy i polityki społecznej, są przedmiotemanaliz resortu w celu przygotowania projektu założeńdo rozwiązań prawnych, w tym dotyczących warunkówprzyznawania świadczenia pielęgnacyjnegoi opłacania przez budżet państwa składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe oraz składek na ubezpieczeniezdrowotne za beneficjentów tego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września 2006 r.W związku z tą weryfikacją od 1 września 2006 r.uległy podwyższeniu wysokości niektórych świadczeńrodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłkurodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dzieckaniepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń rodzinnych przewidzianajest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalęinflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejściaustawy w życie, podwyższenie kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świadczeńzwiązanych z niepełnosprawnością dzieci, wydajesię nieuniknione.Zdając sobie sprawę z tego, że obowiązujące obecniewysokości kryteriów dochodowych uprawniającychdo świadczeń rodzinnych oraz kwot poszczególnychświadczeń nie są wysokie, szczególnie w kontekściepojawiających się informacji dotyczących wzrostuwynagrodzeń i kosztów utrzymania, wyjaśniam, żeprzepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych dopuszczajątylko jedną formę zmiany ich wysokości (wzrostu),tj. weryfikację, o której wspomniano powyżej.Zatem resort pracy i polityki społecznej nie ma możliwościwydania ad hoc rozporządzenia, które podniosłobywysokości kryteriów dochodowych uprawniającychdo świadczeń rodzinnych.Wyrażając jednocześnie zrozumienie dla sytuacjirodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej,w szczególności rodzin wychowujących dzieciniepełnosprawne, należy jednak wskazać, że wysokośćkwot poszczególnych świadczeń rodzinnychoraz wysokość kryterium dochodowego uprawniającegodo świadczeń jest konsekwencją ograniczonychmożliwości budżetowych państwa – w budżecie niema wystarczających środków, aby każdej rodziniewychowującej niepełnosprawne dziecko zapewnićwsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatkówna leczenie i utrzymanie dziecka.Należy także zwrócić uwagę, że poza świadczeniempielęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotneza jego beneficjentów oraz zasiłkiem pielęgnacyjnymw systemie świadczeń rodzinnych istniejejeszcze jedno świadczenie pieniężne kierowane do
528rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,tj. dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego (przysługujena dziecko legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawnościlub orzeczeniem o umiarkowanymalbo znacznym stopniu niepełnosprawności, w kwocie60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku życia lub80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem życia).Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum).Nabycie prawa do ww. świadczeń rodzinnych,z wyjątkiem prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, uzależnionejest m.in. od spełnienia ustawowego kryteriumdochodowego, jakie w przypadku rodzin wychowującychniepełnosprawne dzieci wynosi 583 złnetto na osobę w rodzinie. Ponadto, w przypadkuosób, które już korzystają ze świadczeń rodzinnych,przepisy umożliwiają kontynuację uprawnień donich mimo przekroczenia kryterium dochodowegoo relatywnie niewysokie kwoty. Zgodnie bowiemz art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach rodzinnychprzysługują one także w sytuacji, gdy przeciętnymiesięczny dochód netto rodziny w przeliczeniu naosobę w rodzinie przekracza ustawowe kryteriumo kwotę nie wyższą niż kwota najniższego zasiłkurodzinnego, tj. 48 zł.Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedaksekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Bogdana Bojkiw sprawie założeń do projektuustawy budżetowej na rok 2009,dotyczących zadań nałożonychna Państwową Inspekcję Sanitarną (5951)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>pana Krzysztofa Putry z dnia 28 października2008 r. (znak: SPS-023-5951/08), przy którym przekazanointerpelację poselską pana posła BogdanaBojki z dnia 23 października 2008 r., w sprawie założeńdo projektu budżetu na 2009 r. dotyczącychzadań nałożonych na Państwową Inspekcję Sanitarną,przekazuję następujące stanowisko w przedmiotowejsprawie.Sytuacja finansowa Państwowej Inspekcji Sanitarnejjest mi znana.Powodowane były wszelkie działania mające nacelu zwiększenia budżetu dla Państwowej InspekcjiSanitarnej.Zwiększenie środków dla stacji sanitarno-epidemiologicznychzarówno na wydatki płacowe, pozapłacowe,jak i majątkowe zostało zaplanowanew projekcie budżetu na następującym poziomie:— wydatki ogółem 800 167 tys. zł (wzrost w stosunkudo roku 2008 o 2,5%), w tym:a) wydatki osobowe 727 544 tys. zł (wzrosto 3,8%),b) wydatki pozapłacowe 70 396 tys. zł,c) wydatki majątkowe 2227 tys. zł.W celu realizacji ustawowych zadań PaństwowejInspekcji Sanitarnej, w tym przede wszystkim zapewnienianadzoru nad bezpieczeństwem zdrowotnymkraju, będą powodowane działania, aby w przyszłościzwiększył się poziom finansowania PaństwowejInspekcji Sanitarnej.Na obecnym etapie prac nad projektem ustawybudżetowej na 2009 r. wszelkie zmiany w części 46:Zdrowie, dział 851: Ochrona zdrowia, rozdział85132: Inspekcja Sanitarna mogą być dokonywanew ramach prowadzonych prac parlamentarnych.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowiana interpelację poseł Beaty Bublewiczoraz grupy posłóww sprawie zasad leczenia pacjentówcierpiących na choroby reumatyczne (5952)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pań posłanek Beaty Bublewicz i JoannySkrzydlewskiej oraz pana posła Sławomira Rybickiego,z dnia 23 października 2008 r., w sprawie zasadleczenia pacjentów cierpiących na choroby reumatyczne,przekazaną przy piśmie Pana KrzysztofaPutry, Wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u RP, z dnia 28 paź-
529dziernika 2008 r., znak: SPS-023-5952/08, uprzejmieproszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczychdo tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Odnosząc się do kwestii dotyczących zarządzeńprezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie informuję, iż zarządzenienr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowychmateriałów informacyjnych o przedmiociepostępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanieświadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacjii finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne” zostałouchylone w związku z wejściem w życie zarządzenianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawieokreślenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju: leczenie szpitalne.Natomiast szczegółowe zasady określające stosowanieterapii inicjującej, w tym stosowanie terapiiinicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i seroujemnymreumatoidalnym zapaleniem stawów, zostałyuregulowane w zarządzeniach prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywaniaprzez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznychprogramów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGLz dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programyzdrowotne, ze zm.Odnosząc się do samej istoty wprowadzenia terapiiinicjującej do programów zdrowotnych, uprzejmienadmieniam, iż jednym z wiodących założeń jejwprowadzenia jest poprawa dostępu do opieki zdrowotnejdla pacjentów cierpiących na poważne schorzenia,których koszty leczenia stanowią znaczącąpozycję w budżecie publicznego płatnika. Wydatkowanietych środków publicznych powinno podlegaćszczególnym rygorom gospodarki finansowej, przywykorzystaniu istniejących możliwości racjonalnegoograniczenia kosztów ponoszonych na refundacjęproduktów leczniczych, bez szkody dla jakości udzielanychświadczeń zdrowotnych.Istota terapii inicjującej polega na wskazaniuleku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należyjednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jestona do zastosowania we wskazaniach, w którychwystępują cząsteczki równoważne, przy czym tarównoważność musi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Dzięki tym rozwiązaniom można zwiększyć liczbęosób objętych programami terapeutycznymi, nieograniczając jednocześnie ich efektywności, orazosiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowotnychprzez publicznego płatnika.Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagęna zalecenia National Institute for Health and ClinicalExellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobieganiastanom chorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130- Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis”, które wskazują na równoważnośćetanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. Wymienność ww. inhibitorów TNF-αzostała również wskazana w amerykańskich zaleceniachz czerwca 2008 roku.W związku z powyższym, w odniesieniu do podniesionejw interpelacji kwestii dotyczącej ograniczeniaswobody terapeutycznej lekarza w związkuz wprowadzeniem terapii inicjującej, uprzejmie informuję,iż w dalszym ciągu do kompetencji lekarzanależeć będzie stwierdzenie, czy w przypadku indywidualnegopacjenta nie zachodzą przeciwwskazaniado zastosowania produktu leczniczego określonegojako technologia inicjująca. Jeżeli zaistniejąprzeciwwskazania, lekarz, kierując się dobrem pacjentai wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej,jest zobowiązany wybrać inną terapię niż wskazanajako inicjująca, lub w szczególnych przypadkachmoże odstąpić od leczenia w ramach programu terapeutycznego.Uzyskanie przez najmniej kosztownątechnologię medyczną statusu technologii inicjującejnie wyklucza więc indywidualizacji prowadzonegoprzez lekarza postępowania terapeutycznego.Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, którewpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawieuchylenia zarządzeń prezesa Narodowego FunduszuZdrowia określających stosowanie terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny TechnologiiMedycznych z wnioskiem o ocenę finansowaniaze środków publicznych w terapeutycznym programiezdrowotnym „Leczenie reumatoidalnym zapaleniustawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonieniaterapii inicjującej.
530W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr 52/15/2008 w przedmiotowej sprawie.Zgodnie z przyjętą uchwałą Rada Konsultacyjna rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu(Enbrel®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu(Humira®) w ramach pierwszego rzutu leczeniabiologicznego reumatoidalnego zapalenia stawóww terapeutycznym programie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia,z uwzględnieniem wyboru w terapii inicjującej lekuaktualnie najtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27października 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie terapeutyczne programyzdrowotne, które reguluje postępowanie w sprawiezawarcia umowy o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznegoprogramu zdrowotnego „Leczeniereumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegoidiomatycznego zapalenia stawów o przebieguagresywnym” nie określają, który z leków stosowanyw ramach tego programu uzyskał status technologiiinicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządzeniatechnologia medyczna, której zostanie nadanystatus terapii inicjującej, zostanie wskazana stosownymzarządzeniem prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącejfinansowania terapii z zastosowaniem leków biologicznychu osób z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa w ramach świadczenia „farmakoterapianiestandardowa”, uprzejmie informuję, iżzgodnie ze stanowiskiem Narodowego FunduszuZdrowia wszystkie świadczenia, które do 30 czerwcabr. były rozliczane w ramach tej procedury, winnybyć od 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.w sprawie określenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju leczenie szpitalne, ze zm.Wszelkie nowe wnioski o sfinansowanie terapiiw ramach „Świadczenie za zgodą płatnika” musząjednak spełniać kryteria zawarte w opisie przedmiotowegoświadczenia.Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia dostępuosobom z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzejmiewyjaśniam, że z informacji uzyskanych z AgencjiOceny Technologii Medycznych wynika, iż zostałaprzygotowana analiza weryfikacyjna efektywnościklinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniumiędzy innymi zesztywniającego zapalenia stawówkręgosłupa. Natomiast obecnie Agencja OcenyTechnologii Medycznych oczekuje na opis programuterapeutycznego z Narodowego Funduszu Zdrowiaw celu wykonania dalszej analizy ekonomicznejprzedmiotowej terapii.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Grzegorza Sztolcmanaw sprawie niekorzystnych dla lecznictwauzdrowiskowego interpretacji przepisówprzez ministra finansów (5953)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjęposła na <strong>Sejm</strong> RP pana Grzegorza Sztolcmanaz dnia 21 października 2008 r. w sprawie stawkipodatku od nieruchomości dla budynków zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych w zakładach lecznictwauzdrowiskowego nadesłaną przy piśmie Marszałka<strong>Sejm</strong>u z dnia 28 października 2008 r. (znak:SPS-023-5953/08), uprzejmie informuję.Stawka właściwa opodatkowania podatkiem odnieruchomości budynków lub ich części zajętych naprowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, określona w art. 5ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) została wprowadzonaustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmianieustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazo zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.zm.), zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działaniasłużące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawiezdrowia oraz inne działania medyczne wynikającez procesu leczenia lub przepisów odrębnychregulujących zasady ich wykonywania. Przepis wymieniakatalog działań będących świadczeniamizdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacjalecznicza itd.Świadczenia zdrowotne zgodnie z art. 4 ww. ustawymogą być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej(publiczne lub niepubliczne) oraz przez osobyfizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez grupowąpraktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniareki położnych.
531Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczącestosowania omawianej stawki, przedstawione w piśmiez dnia 11. 07. 2003 r. (znak: LK-1617/LP/03/MS), dopuszczało opodatkowanie preferencyjnąstawką oprócz pomieszczeń (budynków) zajętychbezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnych,również budynki (ich części) niezajęte bezpośredniona te świadczenia, lecz niezbędne do prawidłowegofunkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.W wyniku sądowych kontroli decyzji administracyjnychw sprawie stosowania omawianej stawkiukształtowana została jednak odmienna liniaorzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06. 06.2006 r., sygn. akt II FSK 870/05; z dnia 20. 07. 2006 r.,sygn. akt II FSK 1101/05; z 12. 10. 2006 r., sygn. aktII FSK 1242/05; z dnia 14. 12. 2006 r., sygn. akt IIFSK 50/06; z dnia 28. 02. 2007 r., sygn. akt II FSK305/06; z dnia 05. 04. 2007 r., sygn. akt II FSK 420/06). Uwzględniając prezentowany w powołanychorzeczeniach pogląd, że dla zastosowania stawki odbudynków lub ich części zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresie udzielaniaświadczeń zdrowotnych musi zachodzić związekbezpośredni pomieszczenia budynku (jego części)z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, MinisterstwoFinansów zweryfikowało stanowisko wydanew sprawie stosowania omawianej stawki (pismoz dnia 03. 10. 2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądówadministracyjnych w celu zapewnienia jednolitościstosowania prawa podatkowego wynika z art. 14austawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansówpublicznych dąży do zapewnienia jednolitegostosowania prawa podatkowego przez organy podatkoweoraz organy kontroli skarbowej, dokonującw szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniuorzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnegolub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnieniaministra finansów nie mogą w związku z tym byćsprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawkipomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które niesą bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeńzdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakładów.Dotyczy ono więc w równym stopniu pomieszczeńszpitala uzdrowiskowego, jak i szpitala innegorodzaju.W związku z powyższym nie przewiduje się zmianyinterpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 03.10. 2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663) dotyczącejopodatkowania budynków zajętych naudzielanie świadczeń zdrowotnych.Do postępowania w sprawie wymiaru podatkuod nieruchomości stosuje się przepisy ustawy Ordynacjapodatkowa dotyczące m.in. odroczenia płatnościpodatku lub zaległości podatkowej.Na podstawie art. 67a § 1 ww. ustawy organ podatkowyna wniosek podatnika w przypadkach uzasadnionychważnym interesem podatnika lub interesempublicznym może odroczyć termin płatnościpodatku, a także odroczyć zapłatę zaległości podatkowej.Odroczenie terminu płatności podatku lub zapłatyzaległości podatkowej w stosunku do podatnikówbędących przedsiębiorcami (a więc również w stosunkudo spółek uzdrowiskowych) następuje zgodniez przepisami o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniupomocy publicznej dla przedsiębiorców.Odroczenie jest bowiem formą takiej pomocy.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckipodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie deklaracji wprowadzenia eurow Polsce w 2011 r. (5957)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 29 października br., nr SPS-023-5957/08, zawierające interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie deklaracji wprowadzenia euro w Polscew 2011 r., pragnę przekazać na ręce pana marszałkaodpowiedź na postawione przez pana posła pytania.Według jakiego kursu nastąpi wymiana złotówekna euro, jeśli chodzi o ceny towarów i usług, a wedługjakiego zostaną przeliczone zarobki i emerytury?Wejście Polski do obszaru wspólnej waluty europejskieji wiążące się z nim określenie nieodwołalnegokursu konwersji złotego na euro musi być poprzedzonewydaniem przez Komisję Europejską pozytywnejopinii dotyczącej wejścia Polski do strefyeuro i uchyleniem derogacji przez Radę ECOFIN.Jeśli zgodnie z odpowiednią procedurą zostanie podjętadecyzja o uchyleniu Polsce statusu kraju z derogacją,Rada – na podstawie wniosku KE i po konsultacjiz EBC – powinna jednomyślnie (na podstawiegłosów krajów członkowskich nieobjętych derogacją)ustalić kurs, po którym waluta naszego krajuzostanie zastąpiona przez euro (tzw. nieodwołalnykurs konwersji). Kurs konwersji ustalany jest z dokładnościądo sześciu cyfr znaczących i stanowikurs, po jakim ze złotych na euro zostaną przeliczonewszystkie ceny towarów i usług, zobowiązaniai należności. Ponieważ takie same zasady i kursprzeliczania będą dotyczyły wszystkich płatności
532(w tym również płac i emerytur), siła nabywcza pieniądzaznajdującego się w posiadaniu obywateli pozostaniebez zmian.Czy Polacy odczują wprowadzenie euro w postacipodwyżek cen? Jeśli tak, to jakich artykułów i o jakiprocent?Wymiana w Polsce waluty narodowej na euro pozwoliprzede wszystkim na zwiększenie przejrzystościi porównywalności cenowej pomiędzy poszczególnymikrajami oraz na obniżenie ryzyka ponoszonegozarówno przez gospodarstwa domowe, jak i przedsiębiorców.Doświadczenia krajów, które wprowadzaływspólną walutę, wskazują, iż proces ten w wielu wypadkachwywoływał wśród obywateli najpierw obawydotyczące wzrostu inflacji na skutek wykorzystaniaprzez sprzedawców technicznej operacji przeliczaniawalut do podniesienia cen (m.in. poprzezzaokrąglanie w górę przeliczonych wartości), a następniewrażenie silnego wzrostu cen wielu kategorii.Należy jednak zauważyć, iż indywidualne odczuciaposzczególnych konsumentów opierają się główniena obserwacji tylko niewielkiego fragmentu rynkui cen towarów drobnych, często nabywanych.W skali kraju i po uwzględnieniu całego asortymentutowarów i usług konsumpcyjnych wyniki badańmogą znacznie różnić się od odczuć poszczególnychobywateli.Oficjalne dane statystyczne oraz badania prowadzoneprzez instytucje unijne i narodowe nie potwierdziłyfaktu, iż wprowadzenie euro spowodowałoistotny wzrost cen.W czerwcu 2003 r. Eurostat przedstawił raportdotyczący wpływu wprowadzenia wspólnej walutyna inflację w krajach, które dokonały tej operacjiz dniem 1 stycznia 2002 r. Według raportu wzrostcen konsumpcyjnych w krajach strefy euro w 2002 r.wyniósł 2,3% (w 2001 r. wzrost cen również wynosił2,3%), z czego tylko 0,12–0,29 punktów procentowychmogło być spowodowane efektem wprowadzeniawspólnej waluty. Wpływ ten wystąpił przedewszystkim między grudniem 2001 r. a styczniem2002 r. (0,09–0,28 punktów procentowych) i dotyczyłgłównie cen w restauracjach i kawiarniach,a także usług fryzjerskich oraz usług rekreacyjnychi sportowych. Raport Eurostatu stwierdza, iż w badanymokresie większość grup towarów nie wykazałażadnych nadzwyczajnych ruchów cenowych (dotyczyłoto 54% koszyka CPI). Około 20% towarówi usług wchodzących w skład koszyka CPI charakteryzowałosię nietypowymi ruchami cen, jednakzmiany te wynikały z czynników niezwiązanychz wprowadzeniem euro. Natomiast zmiany cen dotyczące26% towarów i usług wchodzących w składCPI, zdaniem Eurostatu, nie miały prostego wytłumaczeniai mogły mieć związek z wprowadzeniemwspólnej waluty. Wpływ tych zmian, jak wcześniejwspomniano, zamykał się w przedziale 0,1–0,3punktów procentowych, czyli odpowiadał za 4–13%całej inflacji w 2002 r.Podobne opracowanie zostało sporządzone przezEurostat po wprowadzeniu euro w Słowenii (od1 stycznia 2007 r.) oraz na Cyprze i Malcie (od 1 stycznia2008 r.). W raporcie dotyczącym Cypru i MaltyEurostat oszacował wpływ wprowadzenia euro nainflację w wysokości 0,2–0,3 punktów procentowych.Na Cyprze zaobserwowano głównie wzrost cenw restauracjach i kawiarniach, usług rekreacyjnychi usług fryzjerskich, a na Malcie usług telekomunikacyjnych,samochodów, napojów alkoholowych i napraw.Podobne szacunki (0,3 punktów procentowych)dotyczyły wzrostu cen w Słowenii, przy czymnajsilniej wzrosły ceny w restauracjach, barach i kawiarniach,a także ceny niektórych usług (naprawy,transport, fryzjer).Również badania prowadzone przez instytucjenarodowe, np. Niemieckie Biuro Statystyczne, Bundesbank,Francuski Urząd Statystyczny, Bank Portugalii,Narodowy Bank Holandii, Instytut AnalizMakroekonomicznych w Słowenii, wskazują na niewielkiwpływ wprowadzenia euro na średni poziomcen płaconych przez konsumentów, przy czym wpływten był nieco wyższy w przypadku usług niż w przypadkutowarów.W ramach prac nad raportem na temat pełnegouczestnictwa <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> w Unii Gospodarczeji Walutowej prowadzonych przez Biurodo Spraw Integracji ze Strefą Euro NarodowegoBanku Polskiego specjaliści NBP oraz zaproszeni dowspółpracy eksperci zewnętrzni realizują szereg badańdotyczących kompleksowej oceny tego zagadnienia,w tym również przewidywanego wpływu na poziomcen. Zaprezentowane dotychczas wstępne wynikiprac wskazują, iż brak jest potwierdzenia dlasilnego efektu cenowego wejścia do strefy euro, niewykluczonyjest natomiast efekt krótkookresowytuż przed i tuż po wprowadzeniu nowej waluty.Z kolei możliwy w Polsce wzrost inflacji związanyz efektem zaokrąglania cen do cen atrakcyjnych szacujesię na 0,04%–2,56% w zależności od rozpatrywanegoscenariusza i poziomu kursu zamiany złotegona euro, przy czym największy wzrost cen możemieć miejsce w przypadku produktów o niskich cenachjednostkowych i najczęściej nabywanych.Należy podkreślić, iż pomimo wspólnego rynkui jednolitej waluty różnice cenowe w krajach strefyeuro wciąż pozostają duże. Wśród przyczyn istotnegozróżnicowania cenowego należy wymienić m.in.:przyzwyczajenia, klimat, różnice w polityce fiskalnej,różnego typu mechanizmy regulacyjne, kosztytransportu i dystrybucji, koszty robocizny i inne.Znaczne różnice występują także w dynamice inflacji.Według danych Eurostatu we wrześniu 2008 r.wśród krajów strefy euro najwyższą dynamikę notowanow Słowenii (5,6% w skali rocznej) i Belgii(5,5%), a najniższą w Holandii (2,8%) i Niemczech(3,0%).Nie należy więc oczekiwać, że wprowadzeniew Polsce wspólnej waluty spowoduje automatyczne
533wyrównanie poziomu cen pomiędzy Polską a bogatszymikrajami UE.Jakie prace przygotowawcze są niezbędne dowprowadzenia nowej waluty w Polsce?Wprowadzenie euro do obiegu jest konsekwencjądecyzji Rady UE o uchyleniu derogacji, która jest podejmowanana podstawie raportów Komisji Europejskieji EBC oceniających stopień spełnienia kryteriówzbieżności i zgodności prawa w danym państwieczłonkowskim. Część działań związanych z wprowadzeniemeuro do obiegu w Polsce będzie można podjąćdopiero po uchyleniu derogacji, cześć musi byćzrealizowana przed ewentualnym złożeniem przezPolskę wniosku o zbadanie spełnienia kryteriówkonwergencji (np. niektóre zmiany aktów prawnych),a niektóre będą poprzedzać wejście do ERMII lub będą podejmowane w okresie od przystąpieniado ERM II do uchylenia derogacji (większość pracprzygotowujących polską stronę narodową moneteuro, sposób pozyskania banknotów i monet itp.).Część działań i decyzji można jednak podjąć wcześniej(przed przystąpieniem Polski do ERM II), jaknp.: opracowanie planu wprowadzenia euro (przedewszystkim – wybór scenariusza wymiany złotego naeuro i określenie długości podwójnego obiegu), powołaniestosownych grup roboczych czy komitetówkoordynujących proces przygotowań w poszczególnychobszarach.Proces wprowadzania euro w Polsce musi byćstarannie zaplanowany i przygotowany z odpowiednimwyprzedzeniem, w związku z czym niezbędnebędzie opracowanie w stosownym czasie planu wprowadzeniaeuro, jak również stworzenie odpowiednichstruktur zarządzania całym procesem (NarodowegoKomitetu Koordynacyjnego do Spraw Euro,pełnomocnika rządu, grup roboczych). Wiodącą rolęw tym zakresie powinien odgrywać rząd RP wewspółpracy z NBP i innymi instytucjami sektorapublicznego i prywatnego.Odpowiednie przygotowania do wprowadzeniaeuro powinny być przeprowadzone zarówno w sektorzepublicznym (rząd, bank centralny, samorządyitd.), jak i w sektorze prywatnym (sektor bankowy,sektor handlu detalicznego i usług itd.). Zaliczyć donich należy m.in. przestawienie systemów administracyjnych,finansowych, księgowych itp. Ponadtona etapie bezpośrednio poprzedzającym wprowadzenieeuro do obiegu (tj. na ok. 6 miesięcy wcześniej)niezbędne będzie: wcześniejsze zaopatrzenie sektorabankowego w gotówkę euro (frontloading), wcześniejszezaopatrzenie sektora detalicznego w gotówkęeuro (sub-frontloading), wcześniejsze zaopatrzeniespołeczeństwa w monety euro z narodowym rewersem(tzw. minipakiety) itp.Jeśli chodzi o zmiany polskiego prawodawstwa,których należy dokonać w związku z planowanymwprowadzeniem euro, to przede wszystkim należyzapewnić zgodność krajowych przepisów z prawemwspólnotowym, gdyż jest to jeden z warunków przystąpieniado strefy euro. W ostatnich raportacho konwergencji (z maja 2008 r.) zarówno KomisjaEuropejska, jak i EBC oceniły, że Polska nie spełniatego kryterium, wskazując w szczególności przepisyKonstytucji RP i ustawy o NBP jako niezgodnez prawem wspólnotowym. Oprócz zmian prawa wymaganychz uwagi na konieczność spełnienia kryteriówkonwergencji niezbędne będzie w Polsce – takjak w państwach, które wcześniej przystępowały dostrefy euro – przyjęcie stosownych krajowych przepisówprawnych dotyczących wprowadzenia euro,niezależnie od istniejącego prawodawstwa wspólnotowegow tym zakresie. Przede wszystkim należałobędzie uchwalić tzw. ustawę ramową/horyzontalną(umbrella law), czyli ogólną ustawę w sprawie wprowadzeniaeuro. Ustawa ramowa byłaby punktemwyjścia do dokonania zmian w innych ustawachi/lub uchwalenia innych bardziej szczegółowychustaw i aktów wykonawczych.Przygotowując się do przyszłego procesu wymianywalutowej w Polsce, należy mieć na uwadze jegopotencjalny wpływ na poziom cen, w związku z czymmożna wziąć pod uwagę pewne rozwiązania zastosowaneprzez inne kraje, jak np. stworzenie specjalnychinstytucji monitorujących uczciwość przeliczaniacen z waluty narodowej na euro i interweniującychw razie potrzeby, podpisanie przez podmiotygospodarcze tzw. kodeksu etycznego, ustawoweprzepisy przewidujące sankcje dla podmiotów wykorzystującychproces wymiany walutowej do dokonywanianieuczciwego podwyższania cen podczas przeliczaniaich z waluty narodowej na euro itp.Podobnie jak w innych krajach kluczowe znaczeniedla powodzenia przyszłego wprowadzenia eurodo obiegu w Polsce będzie mieć ogólnokrajowa kampaniainformacyjna, w którą powinien być zaangażowanyrząd RP, NBP, instytucje finansowe, organizacjekonsumenckie i społeczne itd. Kampania powinnabyć najbardziej intensywna na kilka miesięcyprzed planowaną datą wprowadzenia euro, jak równieżw trakcie trwania procesu wymiany walutowej.Podobnie jak to uczyniły inne kraje, istotne będziepodpisanie przez polskie władze umowy o partnerstwie(partnership agreement) i umowy w sprawiedotacji z Komisją Europejską, na podstawie którychbędzie ona wspierać i współfinansować w Polsce szeregdziałań informacyjnych (dostarczanie materiałówpromocyjnych, kampanie w mediach, krajowąinfolinię na temat euro itp.).Jeśli chodzi o terminy realizacji poszczególnychdziałań przygotowawczych, to zostały one zawartew tzw. mapie drogowej przyjęcia euro przez Polskę,która została przyjęta przez Radę Ministrów w dniu29 października 2008 r. W bardziej szczegółowy sposóbzostaną one przedstawione w narodowym planiewprowadzenia euro, który zostanie opracowany napóźniejszym etapie.Czy wprowadzenie w Polsce euro zostanie poprzedzonereferendum, aby wszyscy obywatele RPmogli wypowiedzieć się w tej sprawie?
534Zgodnie z art. 4 „Aktu przystąpienia <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> do Unii Europejskiej” (tzw. traktatakcesyjny) od momentu uzyskania członkostwa w UniiEuropejskiej Polska jest objęta derogacją, co oznacza,że od 1 maja 2004 r. Polska bierze udział w IIIetapie Unii Gospodarczej i Walutowej z odroczeniemprzyjęcia wspólnej waluty europejskiej – euro. Polskapowinna zatem przystąpić do strefy euro po wypełnieniuniezbędnych warunków określonych w Traktacieustanawiającym Wspólnotę Europejską. Przepisyprawne UE nie narzucają jednak wprost terminu,w jakim konieczne jest wypełnienie kryteriówprzynależności do obszaru euro. W związku z zamierzeniamidotyczącymi wprowadzenia wspólnejwaluty w Polsce trwa obecnie dyskusja w sprawiezasadności ewentualnego przeprowadzenia referendumoraz w sprawie jego zakresu.W sprawie zarządzenia referendum ogólnokrajowegodecydującą rolę odgrywają <strong>Sejm</strong> RP, prezydentRP oraz Senat RP. Zgodnie z art. 125 ust. 2 KonstytucjiRP referendum ogólnokrajowe ma prawo zarządzić<strong>Sejm</strong> bezwzględną większością głosów w obecnościco najmniej połowy ustawowej liczby posłów lubprezydent <strong>Rzeczypospolitej</strong> za zgodą Senatu wyrażonąbezwzględną większością głosów w obecnościco najmniej połowy ustawowej liczby senatorów.Uprawnienia Rady Ministrów w powyższej sprawieograniczają się jedynie do możliwości zgłoszenia <strong>Sejm</strong>owiwniosku o zarządzenie referendum. W myślart. 61 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendumogólnokrajowym (Dz. U. Nr 57, poz. 507)<strong>Sejm</strong> może postanowić o poddaniu pod referendumokreślonej sprawy z własnej inicjatywy, a także nawniosek Senatu, Rady Ministrów lub obywateli.Ostateczna decyzja w kwestii przeprowadzeniareferendum dotyczącego wprowadzenia euro powinnauwzględniać wyżej wymienione uwarunkowania.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-KurowskaO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie obwodnicy Białegostoku (5958)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 29 października 2008 r. nr SPS-023--5958/08 w sprawie interpelacji Krzysztofa Putryz dnia 23 października 2008 r. dotyczącej budowyobwodnicy Białegostoku oraz przebiegu trasy ViaBaltica na terenie woj. podlaskiego, uprzejmie przekazujęnastępujące informacje.Wykonanie projektu obwodnicy Białegostoku łączącejGrabówkę z Wasilkowem nie było możliwe z uwagina kolizję z obszarem Natura 2000 (nr PLB200003Puszcza Knyszyńska, PLH200006 Ostoja Knyszyńska,Park Krajobrazowy Puszczy Knyszyńskiej i licznerezerwaty) oraz z uwagi na ujęcia komunalnewód miasta Białegostoku.Aktualnie w opracowaniu jest wstępna koncepcjaprogramowa południowej obwodnicy Białegostokuwraz z docelowym połączeniem drogi krajowejnr 19 z drogą krajową nr 65 na odcinku: węzeł „Kuriany”— węzeł „Grabówka”. Odbyły się już konsultacjespołeczne, a w I kwartale 2009 r. planowane jestzłożenie do regionalnego dyrektora ochrony środowiskawniosku o wydanie decyzji o środowiskowychuwarunkowaniach. W chwili obecnej trwają pracenad uzupełnieniem inwentaryzacji przyrodniczej.Ogłoszenie przetargu na opracowanie koncepcjiprogramowej, projektu budowlanego i projektu wykonawczegoplanowane jest na II kwartał 2009 r.Natomiast na II kwartał 2011 r. planowane jestopracowanie materiałów i uzyskanie zezwolenia narealizacje inwestycji drogowej.Odnośnie do przebiegu trasy I PaneuropejskiegoKorytarza Transportowego Via Baltica należy zaznaczyć,że trasę drogi ekspresowej S8 położonejw ww. korytarzu zapisano w rozporządzeniu RadyMinistrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostradi dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 128, poz.1334, z późn. zm.) jako: Warszawa – Ostrów Mazowiecka– Zambrów – Choroszcz – Knyszyn – Korycin– Augustów – Budzisko – granica państwa (Kowno).W dniu 29 lipca 2008 r., w trybie art. 43 ust. 1ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska,generalny dyrektor dróg krajowych i autostradprzekazał do zaopiniowania ministrowi środowiskai głównemu inspektorowi sanitarnemu projektdokumentu strategicznego pn. „Strategia rozwojuI Paneuropejskiego Korytarza Transportowego. CzęśćI: korytarz drogowy” wraz z prognozą oddziaływaniana środowisko skutków realizacji ww. strategii..Przedmiotowy dokument uwzględnia postulatyi uwagi zgłoszone w trakcie konsultacji społecznychprzeprowadzonych w dniach 8 maja – 13 czerwca2008 r. Opinie ministra środowiska i głównego inspektorasanitarnego mogą wpłynąć na ostateczny kształtstrategii. Ponadto na kształt strategii mogą wpłynąćtakże wyniki postępowania transgranicznego, którezostanie przeprowadzone w najbliższym czasie.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Sekretarz stanuTadeusz Jarmuziewicz
535O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Putryw sprawie funkcjonowania PFRON (5959)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia29 października 2008 r. znak: SPS-023-5959/08 interpelacjępana posła Krzysztofa Jakuba Putry – wicemarszałka<strong>Sejm</strong>u RP w sprawie funkcjonowaniaPaństwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,uprzejmie proszę o przyjęcie poniższychwyjaśnień:1. Odpowiadając na pytanie dotyczące realizacjiprzez rząd zamierzeń na rzecz osób niepełnosprawnychokreślonych w exposé pana premiera DonaldaTuska, wygłoszonym 23 listopada 2007 r. w <strong>Sejm</strong>ieRP, informuję o podjętych najważniejszych działaniachw zakresie:1) przeprowadzenia reformy systemu orzekaniao niepełnosprawnościWkrótce rozpocznie pracę Międzyresortowy Zespółdo Spraw Reformy Systemów Orzekania o Niepełnosprawnościi Niezdolności do Pracy, który zostaniepowołany zarządzeniem prezesa Rady Ministrów.Zespół dokona oceny działania 5 istniejącychsystemów orzeczniczych w Polsce w kontekście ichkompatybilności lub możliwości zintegrowania, albowiemobecny system orzekania nie jest w stopniuwystarczającym powiązany z systemem aktywizacjizawodowej osób niepełnosprawnych.Po dokonaniu oceny zostanie opracowany projektzałożeń zmian systemowych dotyczących orzecznictwa,a także – projekt regulacji prawnych w zakresiestworzenia jednego spójnego systemu orzekaniao niepełnosprawności.Ten nowy system ma służyć nie tylko określaniu– związanych z niepełnosprawnością – ograniczeńw funkcjonowaniu osoby niepełnosprawnej, ale i posiadanychprzez tę osobę możliwości w zakresieosiągania celów życiowych i pełnego uczestniczeniaw życiu społecznym, będąc podstawą do ustaleniazakresu koniecznego i pożądanego wsparcia osobyniepełnosprawnej w procesie jej rehabilitacji i aktywizacji.Przewiduje się, że projekt regulacji prawnychzostanie przedłożony Radzie Ministrów podkoniec 2009 r.2) działań legislacyjnych dotyczących:a) równego traktowania osób niepełnosprawnychW październiku br. Komitet Stały Rady Ministrówrekomendował Radzie Ministrów projekt ustawyo równym traktowaniu, która zakazuje dyskryminacjijednych obywateli względem innych, zewzględu m.in. na niepełnosprawność. Zakaz dyskryminacjiistnieje oczywiście w Konstytucji <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> i w Kodeksie Pracy, ale jego faktyczneprzestrzeganie wymaga określenia środkówochrony prawnej przed przejawami dyskryminacji.Z chwilą wejścia w życie tej ustawy każda osoba,w tym i niepełnosprawna, która poczuje się dyskryminowana,będzie mogła – w zakresie przewidzianymw ustawie – dochodzić swoich praw w sądziecywilnym. Co więcej, to na sprawcy dyskryminacjibędzie spoczywał dowód, że jego zachowanie nie byłodyskryminacją.b) zagwarantowania osobom niepełnosprawnymrównych szans w życiu społecznym i zawodowymWspólnie z partnerami społecznymi rozpoczętoprace nad projektem nowej ustawy o wyrównywaniuszans osób niepełnosprawnych, która będzie dotyczyćm.in. takich obszarów jak praca i zatrudnienie,pełnienie funkcji publicznych, korzystanie z prawwyborczych, dostępu do budynków użyteczności publiczneji usług przewozowych, kultury, rozrywkii wypoczynku. W projekcie ustawy będą przewidzianesankcje za naruszenie równego traktowania osóbniepełnosprawnych. Wprowadzi się także regulacjezwiązane z kształtowaniem świadomości społecznejw zakresie dotyczącym osób niepełnosprawnych,w tym szczególne obowiązki publicznej radiofoniii telewizji. Zaproponuje się również obowiązkoweszkolenia pracowników i urzędników sądów orazprokuratury, pracowników samorządowych i urzędówpaństwowych w zakresie obsługi osób niepełnosprawnych.Przewiduje się, że projekt tej ustawyw 2009 r. zostanie skierowany do konsultacji społecznej.c) ratyfikacji Konwencji ONZ o prawach osóbniepełnosprawnychZaawansowane są przygotowania do ratyfikacjiprzyjętej w dniu 13 grudnia 2006 r. przez ZgromadzenieOgólne Narodów Zjednoczonych Konwencjio prawach osób niepełnosprawnych, a w 2007 r. podpisanejprzez Polskę,Obecnie analizowane są postanowienia konwencjicelem precyzyjnego ustalenia zobowiązań, jakiez niej faktycznie wynikają. Jednocześnie przeprowadzanyjest szczegółowy przegląd ustawodawstwakrajowego, aby ustalić, jakie zmiany rozwiązańprawnych będą niezbędne, by zagwarantować osiągnięciepełnej zgodności prawa polskiego z postanowieniamikonwencji. Określane są również konsekwencjefinansowe, gospodarcze i społeczne. Analizyte staną się podstawą ustalenia sposobu, a takżetempa wprowadzania zmian, biorącego pod uwagęsytuację gospodarczą i społeczną w Polsce.d) zapewnienia zgodności obowiązujących regulacjiprawnych dotyczących zatrudniania osób niepełnosprawnychz nowymi regulacjami wspólnotowymiw zakresie udzielania pomocy publicznejprzedsiębiorcomW związku z wejściem w życie w sierpniu br. nowegorozporządzenia Komisji (WE) w sprawie stosowaniaart. 87 i 88 Traktatu WE uznających niektórerodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem,
536rząd przygotował i skierował do <strong>Sejm</strong>u RP projektustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodoweji społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(druk nr 1275) odnośnie do zmian w sposobiei zakresie udzielenia pomocy na zatrudnianie i szkoleniaprzedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne.Obecnie trwają prace komisji sejmowychnad projektem ustawy.e) wsparcia osób niesłyszących i niedosłyszącychw ich integracji zawodowej i społecznejW br. zostaną zakończone prace (wspólnie z przedstawicielamiorganizacji pozarządowych) nad projektemzałożeń do ustawy o języku migowym i innychśrodkach komunikacji, w ramach której przewidujesię określenie m.in. uprawnień do korzystaniaz języka migowego w relacjach z instytucjamii urzędami oraz statusu tłumacza języka migowegoi związane z nim obowiązki oraz uprawnienia. Poprzyjęciu projektu założeń przez Radę Ministrów,zostanie – w 2009 r. – opracowany projekt ustawyo języku migowym i innych środkach komunikacji.Każda osoba niesłysząca czy niedosłysząca będziemiała prawo żądać pomocy tłumacza języka migowegoprzy załatwianiu spraw w instytucjach publicznych.Ponadto przewiduje się, że każda instytucja publiczna,poza numerem telefonu stacjonarnego, zostaniezobligowana do posiadania numeru telefonupozwalającego osobom uprawnionym na wysyłaniei odbieranie SMS-ów. Jednocześnie planuje się, abypracownicy służb publicznych, którzy będą wykonywaćzadania w bezpośrednim kontakcie z obywatelami(o ww. wymienionych dysfunkcjach słuchui mowy), ukończyli kurs języka migowego. Proponujesię także, aby kurs taki przechodzili pracownicysłużb ratownictwa medycznego i policji.3) wsparcia aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych:a) w wieku powyżej 50. roku życiaBiorąc pod uwagę, że jednym z głównych czynnikówniskiego zatrudnienia osób niepełnosprawnychw wieku powyżej 50. roku życia jest niedostatecznakoordynacja sfery rehabilitacji zawodowej ze sferąświadczeń, zaproponowano – w rządowym programie„Solidarność pokoleń” – podjęcie działań narzecz aktywizacji zawodowej tych osób (cel 5 programu)poprzez:— stworzenie stabilnych ram prawnych sprzyjającychzatrudnianiu osób niepełnosprawnych(uproszczenie procedur i zasad wsparcia pracodawców,usprawnienie koordynacji działań różnych podmiotówpublicznych na rzecz osób niepełnosprawnych)— rozwój usług doradztwa zawodowego zapewniającychwszechstronne i indywidualne podejście doosób niepełnosprawnych, w tym w obszarach wykraczającychpoza zagadnienie rynku pracy, ale mającychczęsto istotny wpływ na powodzenie aktywizacjizawodowej osób niepełnosprawnych, jak doradztwofinansowe, doradztwo zdrowotne, doradztwo z zakresurehabilitacji społecznej. Usługi te będą oferowaneprzez publiczne służby zatrudnienia oraz organizacjepozarządowe i finansowane ze środków publicznych(PFRON, EFS, Fundusz Pracy);— zmianę systemu świadczeń dla osób niepełnosprawnychdotyczącą w szczególności ograniczaniaczynników zniechęcających osoby niepełnosprawnedo podejmowania pracy (zmniejszanie lub zawieszanieświadczeń) i budowanie systemu świadczeńotrzymywanych w pracy, takich jak dotacje lub premieza powrót do pracy, gwarancje świadczeń przezokreślony okres po rozpoczęciu zatrudnienia i bezpośredniepośrednictwo pracy dla osób składającychwnioski o przyznanie rent z tytułu niezdolności dopracy (tzw. one-stop shop).— podnoszenie – wspólnie z partnerami społecznymi– świadomości pracodawców i społeczeństwao możliwościach i przydatności osób niepełnosprawnychjako pracowników, w celu budowania pozytywnychpostaw dla ich zatrudniania i promowaniastandardów społecznej odpowiedzialności biznesu.b) ze szczególnymi schorzeniamiOsoby te cechuje wysoki wskaźnik bierności zawodowejz uwagi na ograniczenia wynikające z niepełnosprawnościutrudniające lub uniemożliwiającepodjęcie zatrudnienia w tradycyjnym systemie organizacjipracy. I dlatego w ramach realizacji ProgramuOperacyjnego „Kapitał ludzki” (2007–2013),z wykorzystaniem środków Europejskiego FunduszuSpołecznego, kompleksowe wsparcie – na poziomiecentrum – otrzymają osoby: niesłyszące, z zaburzeniamipsychicznymi, z niepełnosprawnością ruchową,głuchoniewidome, z niepełnosprawnościąintelektualną oraz z autyzmem. Będzie to pomocw powrocie, wchodzeniu i funkcjonowaniu na rynkupracy.Zaoferowane zostaną również specjalistyczneusługi – w ramach indywidualnych programów rehabilitacji– w zakresie: poradnictwa, doradztwa,szkolenia, wsparcia psychologicznego oraz wyposażeniam.in. w sprzęt umożliwiający przełamywanieindywidualnych barier funkcjonalnych. I co równieżważne, w te działania zostanie zaangażowane otoczenieosoby niepełnosprawnej (rodzina, znajomi)oraz partnerzy społeczni.Pierwsze projekty, których realizację już rozpoczęto(2008–2009), mają charakter pilotażowy.W latach kolejnych przewiduje się rozszerzeniewsparcia na inne grupy osób niepełnosprawnychoraz ewentualne kontynuowanie form pomocy z projektówpilotażowych, które przyniosą pozytywne rezultatyi najlepsze efekty.Natomiast na poziomie regionalnym podejmowanesą przede wszystkim działania – w ramach realizacjiProgramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”(2007–2013) – zmierzające do ułatwienia dostępu dorynku pracy m.in. osobom niepełnosprawnym orazrozwijania instytucji ekonomii społecznej.2. Zgodnie z projektami ustaw przyjętymi przezrząd i przesłanymi do <strong>Sejm</strong>u RP finansach publicznychi Przepisy wprowadzające ustawę o finansachpublicznych Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
537Niepełnosprawnych posiadający osobowość prawną,zostanie przekształcony – z dniem 1 stycznia 2010 r.– w Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnychstanowiący wyodrębniony rachunekbankowy bez osobowości prawnej jako państwowyfundusz celowy w rozumieniu ustawy o finansachpublicznych.Oznacza to, że dysponentem środków funduszustanie się minister właściwy do spraw zabezpieczeniaspołecznego. Przejmie on – jako dysponent środków– zadania dotychczas wykonywane przez prezesazarządu bądź zarząd funduszu oraz będzie je realizowaćprzy pomocy biura obsługi funduszu, funkcjonującegow formie jednostki budżetowej. Pracownicybiura funduszu staną się pracownikami biuraobsługi funduszu. Natomiast samorządy województwprzejmą zadania dotychczas realizowaneprzez oddziały funduszu, a pracownicy tych oddziałówstaną się pracownikami urzędów marszałkowskich.Rada nadzorcza i zarząd funduszu zostaną rozwiązaneoraz wygasną akty powołania prezesa i zastępcówprezesa zarządu funduszu, a także dyrektorówjego oddziałów.Wszystkie środki, które wpłyną na wyodrębnionyrachunek bankowy funduszu, będą – tak jak i dotychczas– przeznaczane na realizację zadań określonychw ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacjizawodowej i społecznej oraz zatrudnianiuosób niepełnosprawnych, w tym i na zadania realizowaneprzez samorząd wojewódzki i powiatowy nadotychczasowych zasadach, tj. według wzoru algorytmui na wyodrębniony rachunek bankowy.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posłanekMałgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Krukw sprawie funkcjonowania środowiskowychdomów samopomocy (5960)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-5960/08 z dnia28 października 2008 r., dotyczące interpelacji pańposłanek Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk,w sprawie funkcjonowania środowiskowych domówsamopomocy, uprzejmie informuję.Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie w art. 28przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z zakresupomocy społecznej, jakim jest prowadzeniei rozwój infrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi.Zadanie to, realizowane do tej pory przez gminę jakozadanie z zakresu administracji rządowej, w myślzaprojektowanych zmian stanie się zadaniem własnymgminy o charakterze obligatoryjnym.Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętąw programie rządu zasadę, zakładającą, iż koniecznejest przywrócenie samorządowi rangi, która przypadawładzom regionalnym i lokalnym w Europie,gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnychw osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebnejest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątkowychsamorządu, a z drugiej doposażenie gow zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanieroli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.Projektowane rozwiązania prawne zawarte w projekcietzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatemkolejny krok w procesie decentralizacji zadań publicznych.W tym celu proponuje się dalsze przekazanieprzede wszystkim samorządowi województwakompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przezwojewodów. Część kompetencji przekazana zostanierównież do samorządu gminnego. W projekcie przyjęto,że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasadasubsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnieniawinny być przypisane do najniższego szczebla administracjibędącego w stanie efektywnie zrealizowaćpostawione zadania. Ponadto założono, że przekazywanezadania i kompetencje co do zasady powinnybyć przejmowane przez samorząd jako zadania własne.Jak wynika z powyższego, planowane zmianynie są w żadnym wypadku celowym działaniem rząduzmierzającym do prywatyzacji środowiskowychdomów samopomocy.W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,które staną się zadaniami własnymi gmin,w tym także w odniesieniu do zadania prowadzeniai rozwoju infrastruktury środowiskowych domówsamopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi,należy podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakterobligatoryjny. Oznacza to, że każda gminabędzie musiała realizować to zadanie, niezależnieod tego, czy stanowi ono dla niej priorytet w politycegminnej, czy nie.Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw toku konsultacji międzyresortowych zgłaszałouwagi, dotyczące zmian proponowanych w art. 28przedmiotowego projektu.Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodowaćzagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburzeniamipsychicznymi, jakimi są usługi świadczonew środowiskowych domach samopomocy, jak równieżograniczyć do nich dostęp, czy też pogorszyć jakośćwsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii
538tutejszego resortu wskazane byłoby przekazanieśrodowiskowych domów samopomocy dopiero po doprowadzeniubudowy sieci oparcia społecznego dlaosób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a takżepo określeniu stosownymi przepisami wykonawczymistandardów usług świadczonych w tych jednostkach.Za niepokojące uznano również obawy, żeprzekazanie domów w chwili obecnej może drastycznieobniżyć poziom usług świadczonych w tych jednostkachlub wyzwolić proces przekształcania domóww jednostki spełniające inne funkcje – niesłużącecelom wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.Może również dojść do łączenia opieki nadróżnymi grupami podopiecznych: osób chorych psychicznie,upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymizaburzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera,co byłoby procesem niepożądanym.Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że częśćplacówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,w tym również środowiskowych domów samopomocy,jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresuadministracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobecczego zaproponowana w projekcie zmiana dotyczącazadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróżnicowaniesytuacji prawnej środowiskowych domówsamopomocy, co z kolei może prowadzić do wypieraniaprzez gminy tego zadania do powiatów.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podnosiłorównież argument, że kondycja finansowa wielugminnych jednostek samorządu terytorialnego niegwarantuje należytej realizacji zadań związanychz organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowaniaróżnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzinymiały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwasocjalnego.Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pracenad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któraprzewiduje między innymi zmiany w zakresiefunkcjonowania i finansowania środowiskowych domów,co również wskazywałoby na brak zasadnościprojektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacjiprzyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanieprowadzenia środowiskowych domów samopomocybędzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. W rezerwachcelowych budżetu państwa na 2009 r. zaplanowanotakże środki na uruchomienie nowych miejscw tego typu ośrodkach. Sposób finansowania tego zadaniaw latach późniejszych zostanie ustalony najprawdopodobniejw ramach zmienionej ustawy o dochodachjednostek samorządu terytorialnego.Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalszefunkcjonowanie środowiskowych domów samopomocyoraz utrzymanie standardu realizowanychtam usług, a także kontynuację rozwoju tej formywsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.Ponadto obecnie trwają prace rozporządzeniemw sprawie środowiskowych domów samopomocy,które będzie zawierać zapisy dotyczące standarduświadczonych usług oraz przewiduje wprowadzenieokresu przejściowego (3-letniego) w zakresie dostosowaniado standardu usług. Dlatego też, podobniejak w przypadku domów pomocy społecznej, ministerstwoczynić będzie starania o utrzymanie w budżeciepaństwa rezerwy na ten cel.Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalszefunkcjonowanie środowiskowych domów samopomocyoraz utrzymanie standardu realizowanychtam usług, a także kontynuację rozwoju tej formywsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Nieprzewiduje się bowiem zaniechania realizacji zadania,jakim jest prowadzenie środowiskowych domówsamopomocy.Odnosząc się do pytania drugiego, pragnę przypomnieć,że aby zlikwidować jednostkę organizacyjnągminy, musi być podjęta i odpowiednio uzasadnionauchwała rady gminy, którą może zakwestionowaćwojewoda. Ponadto zwracam uwagę, że środowiskowedomy samopomocy powstają w kooperacjiz samorządami, gdyż jednostki te są najczęściej tworzonew obiektach stanowiących mienie samorządu.Jeśli chodzi o zapewnienie integracji ze środowiskiemi rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w przypadkuograniczenia działalności środowiskowychdomów samopomocy informuję, że jednostki te zapewniająusługi tylko dla osób z zaburzeniami psychicznymi(osobom psychicznie chorym i z upośledzeniemumysłowym). Istnieje znacznie większagrupa osób niepełnosprawnych, które nie kwalifikująsię do tego typu jednostek, a przecież korzystająz usług rehabilitacyjnych zakładów opieki zdrowotnej(w tym psychiatrycznych zakładów opieki zdrowotnej),warsztatów terapii zajęciowej, zakładów aktywnościzawodowej, zakładów pracy chronionej,centrów integracji społecznej, klubów integracji społecznej,a także innych ośrodków wsparcia prowadzonychw ramach zadań własnych samorządu.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Błaszczakaw sprawie skuteczności kontroliprzeprowadzanych przez InspekcjęWeterynaryjną w schroniskach dla zwierząt(5962)W odpowiedzi na interpelację poselską pana MariuszaBłaszczaka, posła na <strong>Sejm</strong> RP, w sprawie sku-
539teczności kontroli przeprowadzanych przez InspekcjęWeterynaryjną w schroniskach dla zwierząt,przekazaną pismem z dnia 28 października 2008 r.nr SPS-023-5962/08, uprzejmie informuję, że kontrolepodmiotów podejmujących i prowadzącychdziałalność w zakresie prowadzenia schronisk dlazwierząt są przeprowadzane zgodnie z przepisamirozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsiz dnia 29 marca 2005 r. w sprawie szczegółowegotrybu i sposobu wykonywania kontroli przez pracownikówInspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. Nr 61,poz. 547).Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniuchorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625,z późn. zm.) podmiot prowadzący działalność nadzorowanąpolegającą na prowadzeniu schroniska dlazwierząt jest obowiązany spełniać wymagania weterynaryjne,które zostały określone w rozporządzeniuministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 23 czerwca2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnychdla prowadzenia schronisk dla zwierząt(Dz. U. Nr 158, poz. 1657).Wymagania weterynaryjne odnoszące się doschronisk dla zwierząt obejmują wymagania lokalizacyjne,zdrowotne, higieniczne, sanitarne, organizacyjne,techniczne lub technologiczne, zabezpieczająceprzed zagrożeniem epizootycznym i epidemicznym,dotyczące w szczególności:1) stanu zdrowia zwierząt utrzymywanychw schronisku, w tym odnoszące się do badań potwierdzającychten stan oraz określonych szczepieńochronnych,2) miejsc przetrzymywania zwierząt oraz obszarów,z których pochodzą zwierzęta umieszczanew schronisku,3) sposobu ustalania pochodzenia zwierzątumieszczanych w schronisku, w tym zakresu i sposobuprowadzenia rejestru tych zwierząt,4) obiektów budowlanych lub miejsc, w którychprowadzi się schronisko, oraz osób opiekujących sięzwierzętami w schronisku,5) sposobu i zakresu prowadzenia dokumentacjioraz okresu jej przechowywania.W rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwojuwsi w sprawie szczegółowych wymagań weterynaryjnychdla prowadzenia schronisk dla zwierząt zostałyokreślone wymagania weterynaryjne w zakresieokreślonym w upoważnieniu ustawowym.Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia podmiot prowadzącyschronisko prowadzi wykaz zwierząt przebywającychw schronisku, zawierający opis zwierzęcia,datę przybycia do schroniska oraz dane osobyprzekazującej zwierzę do schroniska, dane dotyczącekwarantanny, przeprowadzanych szczepień i zabiegówweterynaryjnych, datę opuszczenia schroniskaoraz dane osoby, której przekazano zwierzę,oraz datę śmierci zwierzęcia z podaniem przyczyny.Odpowiedzialność za rzetelne i prawidłowe prowadzeniewykazu ponosi podmiot prowadzący schronisko.W przypadku niewłaściwego prowadzenia tegowykazu powiatowy lekarz weterynarii sprawującynadzór nad schroniskiem może, zgodnie z art. 8 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowiazwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt,wydać decyzję nakazującą usunięcie uchybieńw określonym terminie lub decyzję nakazującąwstrzymanie działalności do czasu usunięcia stwierdzonychuchybień.W ww. przepisach zostały precyzyjnie określoneobowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przezpodmiot prowadzący schronisko dla zwierząt, procedurykontroli sprawowanej przez organa Inspekcji Weterynaryjnejw ramach sprawowanego nadzoru orazzakres działań podejmowanych przez te organa, mającychna celu egzekucję tych przepisów.W związku powyższym w ramach kontroli schroniskdla zwierząt powiatowy lekarz weterynariiustala stan faktyczny dotyczący zarówno liczbyzwierząt przebywających w schronisku w dniu kontroli,jak też prawidłowości i rzetelności informacjizapisanych w prowadzonym w schronisku wykazie,który zgodnie z obowiązującymi przepisami zawieraszczegółowe informacje dotyczące każdego zwierzęciaod dnia przyjęcia do schroniska do dnia adopcjilub śmierci.Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,że skierowałem do głównego lekarza weterynariipismo z poleceniem przypomnienia podległymorganom Inspekcji Weterynaryjnej o obowiązkuprzestrzegania właściwych procedur kontroli podczassprawowania nadzoru nad schroniskami dlazwierząt oraz zwrócenia szczególnej uwagi na rzetelnei zgodne z przepisami prowadzenie wykazówzwierząt przebywających w schroniskach.Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockesekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Błaszczakaw sprawie procedur Inspekcji Weterynaryjnej(5963)Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjęposelską pana Mariusza Błaszczaka, posła na <strong>Sejm</strong>RP, w sprawie procedur Inspekcji Weterynaryjnej,przekazaną pismem z dnia 28 października 2008 r.,nr SPS-023-5963/08, uprzejmie informuję, że zgodniez art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
540poz. 1002, z późn. zm.) wyłapywanie bezdomnychzwierząt oraz rozstrzyganie o dalszym postępowaniuz tymi zwierzętami odbywa się wyłącznie namocy uchwały rady gminy podjętej po uzgodnieniuz powiatowym lekarzem weterynarii oraz po zasięgnięciuopinii upoważnionego przedstawiciela organizacjispołecznej, której statutowym celem jestochrona zwierząt. W związku z powyższym powiatowylekarz weterynarii zna treść uchwały rady gminyw tej sprawie.Należy zaznaczyć, że schroniska są przeznaczonedla zwierząt bezdomnych, czyli zgodnie z art. 4 pkt16 ww. ustawy zwierząt domowych lub gospodarskich,które uciekły, zbłąkały się lub zostały porzuconeprzez człowieka, a nie ma możliwości ustaleniaich właściciela lub innej osoby, pod której opieką dotądtrwale pozostawały. Ponadto w tych schroniskachmogą być umieszczane zwierzęta odebraneczasowo właścicielowi na podstawie decyzji wójta(burmistrza, prezydenta miasta), zgodnie z art. 7ust. 1 pkt 1 oraz zwierzęta przekazywane do schronisk,zgodnie z art. 38 ust. 4 pkt 1 ustawy o ochroniezwierząt, po wydaniu przez sąd prawomocnego orzeczeniao przepadku zwierzęcia na podstawie art. 35,art. 37 oraz art. 37a tej ustawy.Zgodnie z art. 3 ustawy o ochronie zwierząt InspekcjaWeterynaryjna oraz inne właściwe organyadministracji rządowej i samorządu terytorialnegowspółdziałają z samorządem lekarsko-weterynaryjnymoraz innymi instytucjami i organizacjamispołecznymi, których statutowym celem jest ochronazwierząt. Wyłapywanie bezdomnych zwierzątoraz rozstrzyganie o dalszym z nimi postępowaniu,a w tym o miejscu ich przeznaczenia (lokalizacjaschroniska), odbywa się na podstawie uchwały radygminy oraz zgodnie z przepisami rozporządzeniaministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia26 sierpnia 1998 r. w sprawie zasad i warunków wyłapywaniabezdomnych zwierząt (Dz. U. Nr 116,poz. 753). Zapewnienie właściwej opieki bezdomnychzwierząt zostało z mocy obowiązującego prawapowierzone samorządom lokalnym. Organem odpowiedzialnymza realizację uchwał rady gminy jestwójt lub prezydent miasta.Inspekcja Weterynaryjna nie jest upoważnionado nadzoru nad działalnością gmin w realizacji przepisówart. 11 ustawy o ochrony zwierząt oraz nie posiadaśrodków nadzoru w tym zakresie.Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) gmina wykonujezadania publiczne w imieniu własnym i nawłasną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 86 tej ustawynadzór nad działalnością gminy sprawuje prezesRady Ministrów i wojewoda.Sekretarz stanuKazimierz PlockeWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Błaszczakaw sprawie przepisów regulujących zasadyochrony przed bezdomnymi zwierzętami (5964)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5964/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> pana Mariusza Błaszczaka w sprawie przepisówregulujących zasady ochrony przed bezdomnymizwierzętami uprzejmie przedstawiam następująceinformacje.Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 13września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządkuw gminach (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,z późn. zm.) gminy zapewniają czystość i porządekna swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ichutrzymania, a w szczególności organizują ochronęprzed bezdomnymi zwierzętami na zasadach określonychw odrębnych przepisach. Wskazać przy tymnależy na postanowienia art. 11 ustawy z dnia 21sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j.: Dz. U.z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) i przepisywykonawcze do niej. Stosownie do art. 11 ust. 1 ww.ustawy zapewnianie opieki bezdomnym zwierzętomoraz ich wyłapywanie należy do zadań własnychgmin. Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 3 powyższejregulacji wyłapywanie bezdomnych zwierząt orazrozstrzyganie o dalszym postępowaniu z tymi zwierzętamiodbywa się wyłącznie na mocy uchwałyrady gminy podjętej po uzgodnieniu z powiatowymlekarzem weterynarii oraz po zasięgnięciu opiniiupoważnionego przedstawiciela organizacji społecznej,której statutowym celem działania jest ochronazwierząt. Wskazać ponadto należy, iż organizacjespołeczne, których statutowym celem działania jestochrona zwierząt, mogą zapewniać bezdomnymzwierzętom opiekę i w tym celu prowadzić schroniskadla zwierząt, w porozumieniu z właściwymi organamisamorządu terytorialnego (vide: art. 11 ust.4 wskazanej ustawy). Zasady i warunki wyłapywaniabezdomnych zwierząt określa natomiast rozporządzenieministra spraw wewnętrznych i administracjiz dnia 26 sierpnia 1998 r. (Dz. U. Nr 116,poz. 753), wydane na podstawie art. 11 ust. 2 ustawyo ochronie zwierząt.W powyższym kontekście wskazać także możnana art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządziegminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,poz. 1591, z późn. zm.) stanowiący, iż w zakresie nieuregulowanymw odrębnych ustawach lub innychprzepisach powszechnie obowiązujących rada gminymoże wydawać przepisy porządkowe, jeżeli jest toniezbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli
541oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwapublicznego.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniaksekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Błaszczakaw sprawie wykładni przepisów rozporządzeniaministra spraw wewnętrznych i administracjiz dnia 26 sierpnia 1998 r. w sprawie zasadi warunków wyłapywania bezdomnych zwierząt(5965)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5965/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> pana Mariusza Błaszczaka dotyczącą wykładniprzepisów rozporządzenia ministra spraw wewnętrznychi administracji z dnia 26 sierpnia 1998 r.w sprawie zasad i warunków wyłapywania bezdomnychzwierząt uprzejmie przedstawiam następująceinformacje.Na wstępie należy zauważyć, iż z zawartej w art. 11ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt(t.j.: Dz. U. z 2003 r., Nr 106, poz. 1002, z późn.zm.) delegacji ustawowej wynika upoważnienie dlaministra właściwego do spraw administracji publicznejdo określenia w porozumieniu z ministrem właściwymdo spraw środowiska, w drodze rozporządzenia,jedynie zasad i warunków wyłapywania bezdomnychzwierząt. Jakakolwiek nowelizacja przedmiotowegorozporządzenia obejmująca sprawy niemieszczącesię w granicach udzielonego upoważnieniapowodowałaby zatem przekroczenie granic delegacjiustawowej.Ponadto, jak wynika z art. 11 ust. 3 ww. ustawy,wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz dalsze postępowaniez tymi zwierzętami odbywa się wyłączniena mocy uchwały rady gminy podjętej po uzgodnieniuz powiatowym lekarzem weterynarii oraz pozasięgnięciu opinii upoważnionego przedstawicielaorganizacji społecznej, której statutowym celemdziałania jest ochrona zwierząt. To organ stanowiącyw formie uchwały podejmuje decyzję o tym, czywyłapywanie bezdomnych zwierząt ma charakterstały lub okresowy. Jest to uzasadnione tym, iż zarównowyłapywanie bezdomnych zwierząt, jak i zapewnienieim opieki należy do zadań własnych gminy.Uwzględniając zasadę pomocniczości, należystwierdzić, iż gminy jako najniższy szczebel samorząduterytorialnego mają odpowiednie rozeznaniew przedmiotowej kwestii, w związku z czym samenajlepiej podejmują decyzję chociażby co do ilościi wielkości schronisk na swoim terenie, biorąc przytym pod uwagę istniejące potrzeby i miejscowe uwarunkowania.Warto również podkreślić, iż zadanie gminy polegającena wyłapywaniu bezdomnych zwierząt wydajesię mieć charakter subsydiarny względem zadaniapolegającego na sprawowaniu opieki nad bezdomnymizwierzętami. Wyłapywanie bezdomnychzwierząt ma umożliwić gminie zrealizowanie zadaniapolegającego na opiece nad tymi zwierzętami.Sprawowanie opieki nad bezdomnymi zwierzętamibędzie możliwe m.in. wtedy, gdy zwierzęta te zostanąwyłapane i umieszczone w schronisku. Powyższezadania, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U.z 1997 r. Nr 9, poz. 43, z późn. zm.), mogą być wykonywaneprzez te jednostki w ramach prowadzonejprzez gminy gospodarki komunalnej, w formie zarównozakładu budżetowego, jak i spółki prawa handlowego.Ponadto z treści powyższej ustawy wynika,iż jednostki samorządu terytorialnego mogą powierzaćwykonywanie zadań z zakresu gospodarki komunalnej(zadania własne gminy polegające na zaspokojeniuzbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej)także osobom fizycznym, osobom prawnymlub jednostkom organizacyjnym nieposiadającymosobowości prawnej, w drodze umowy na ogólnychzasadach. W takich przypadkach należy odpowiedniouwzględnić przepisy o finansach publicznych lubprzepisy o zamówieniach publicznych oraz o działalnościpożytku publicznego i wolontariacie. Jeśli powyższezadania gmina przekazuje do wykonaniapodmiotom zewnętrznym, zobowiązana jest do zapewnieniaśrodków na realizację tego zadania zgodniez podpisaną umową. Podobne regulacje zawartesą w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniuczystości i porządku w gminach (t.j.: Dz. U.z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.), która przewiduje,iż gminy mogą wykonywać zadania polegającena opiece nad bezdomnymi zwierzętami m.in.poprzez schroniska prowadzone przez gminne jednostkiorganizacyjne (vide: art. 7 ust. 5).Warto również nadmienić, iż organ gminy, podejmującdecyzję o wyłapywaniu bezdomnych zwierząt,zobowiązany jest podać tę informację do wiadomościpublicznej, wskazując m.in. adres schroniska,z którym uzgodniono umieszczenie zwierzątpo wyłapaniu.Odnosząc się natomiast do kwestii prowadzeniaschronisk przez podmioty zewnętrzne, należy wskazać,iż przywoływana ustawa o utrzymaniu czystościi porządku w gminach przewiduje, iż na prowadzenieschroniska dla bezdomnych zwierząt przezprzedsiębiorców wymagane jest uzyskanie zezwoleniawłaściwego wójta. Podobnie ustawa o gospodar-
542ce komunalnej w art. 3 ust. 2 stanowi, że jeżeli doprowadzenia danego rodzaju działalności wymaganejest uzyskanie zezwolenia, wówczas jednostki samorząduterytorialnego mogą powierzyć wykonywaniezadań wyłącznie podmiotom posiadającymtakie zezwolenie. Jakkolwiek zatem możliwe jestprowadzenie schronisk także przez podmioty zewnętrznei tym samym sprawowanie przez nie opiekinad bezdomnymi zwierzętami, to jednak nieoznacza to, iż podmiot prowadzący takie schroniskobędzie zwolniony od obowiązku przestrzegania ogólnychprzepisów dotyczących ochrony zwierząt wynikającychz przepisów szczególnych, w tym do zapewnienianależytej opieki tym zwierzętom.Jednocześnie pragnę wskazać, że z uwagi nafakt, iż sprawy związane z ochroną zwierząt − namocy art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 4 września1997 r. o działach administracji rządowej (t.j.: Dz. U.z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) − należą dodziału: Rolnictwo pozostającego w zakresie właściwościministra rolnictwa i rozwoju wsi, zasadne wydajesię, aby w kwestii ewentualnych zmian obecnegostanu prawnego w zakresie materii poruszonejw przedmiotowym wystąpieniu wypowiedział sięwskazany organ.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Zalewskiejw sprawie zmian dotyczących ustawyo emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (5966)Szanowny Panie Marszałku! W związku z nadesłanąprzy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,znak: SPS-023-5966/08, interpelacją pani posełAnny Zalewskiej w sprawie zmian dotyczących ustawyo emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych uprzejmie informuję, że z dniem1 stycznia 2009 r. wejdzie w życie ustawa z dnia4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturachi rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.Nr 192, poz. 1180), która wprowadza nowe przepisyw zakresie obliczania podstawy wymiaru świadczeńrozwiązujące problem osób, które nie są w stanieudowodnić wysokości przychodu w okresie zatrudnieniawskazanym do ustalenia podstawy wymiaruemerytury lub renty.Ustawa ta wprowadza zasadę, że jeżeli nie możnaustalić podstawy wymiaru składek na ubezpieczeniespołeczne w okresie pozostawania w stosunkupracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaruemerytury i renty, to za podstawę wymiaru składekprzyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresieminimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalniedo wymiaru czasu pracy. Przeliczone będąrównież emerytury i renty przyznane przed 1 stycznia2009 r., jeżeli w ich podstawie wymiaru przyjętoprzychód w kwocie 0 zł za okresy zatrudnienia, zaktóre nie przedłożono zaświadczenia o wysokościfaktycznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczeniespołeczne. Nowe przepisy będą stosowanerównież do obliczenia kapitału początkowego.Przeliczanie świadczeń z urzędu byłoby zbyt czasochłonne,ponieważ wymagałoby przeglądu wszystkichakt emerytalnych i rentowych. Dlatego przyjętozasadę, że będzie się to odbywać na wniosek emerytówi rencistów. Osoby zainteresowane będą miećsporo czasu na zgłoszenie takiego wniosku, jak równieżna zasięgnięcie informacji w Zakładzie UbezpieczeńSpołecznych, czy w ich przypadku noweprzepisy mają zastosowanie. Zgodnie bowiem z art. 3ww. ustawy zmieniającej, emerytura lub renta w przeliczonejwysokości będzie przysługiwała od dnia 1stycznia 2009 r., jeżeli wniosek o ponowne obliczeniewysokości świadczenia zostanie zgłoszony nie późniejniż w ciągu 12 miesięcy od dnia wejścia w życienowych przepisów. Jeśli wniosek zostanie zgłoszonypo upływie tego okresu, czyli po 31 grudnia 2009 r.,to emerytura lub renta będzie przeliczona na ogólnychzasadach, czyli od miesiąca, w którym wniosekzgłoszono.Ustawa z dnia 4 września 2008 r. nie wprowadzanatomiast żadnych zmian w zakresie zasad wymiaruemerytur i rent. Nie ulega zatem zmianie sposóbobliczania emerytury określony w art. 53 ustawyo emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych. Emerytura obliczona zgodnie z tymprzepisem składa się z dwóch części. Pierwsza stanowi24% kwoty bazowej, która zmienia się co roku1 marca, a stanowi ją 100% przeciętnego wynagrodzeniaw poprzednim roku kalendarzowym, pomniejszonegoo potrącone od ubezpieczonych składkina ubezpieczenia społeczne. Ten element emerytury,który określany jest jako tzw. część socjalna,skłania do zajęcia stanowiska, że powinien on byćjednakowy dla wszystkich wnioskodawców, którymświadczenie wyliczane jest na tej podstawie w tymsamym czasie. Taki pogląd wyraził Trybunał Konstytucyjnyw uzasadnieniu wyroku z dnia 24 kwietnia2006 r., sygn. akt P 9/05 (Dz. U. Nr 75, poz. 530),w którym stwierdził, że art. 53 ust. 3 i 4 ustawyz dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest zgodnyz wyrażoną w art. 2 konstytucji zasadą sprawiedliwościspołecznej oraz wyrażoną w art. 32 konstytucjizasadą równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji.
543Natomiast druga część emerytury, tzw. składkowa,jest obliczana od własnego indywidualnego wynagrodzenia(przychodu), nazywanego podstawąwymiaru, w procencie zależnym od łącznej długościposiadanego przez ubezpieczonego stażu emerytalnego.Według ustawy nalicza się do emerytury po1,3% podstawy wymiaru za każdy rok okresówskładkowych oraz po 0,7% za każdy rok okresównieskładkowych.Świadczenia emerytalno-rentowe są przedmiotempraw nabytych przez ubezpieczonego w związkuz jego własnym udziałem w tworzeniu funduszuubezpieczeniowego. Dlatego nie podzielam opinii, żenależy zmienić sposób obliczania tzw. części socjalnejemerytury i odnosić jej wysokość do minimumsocjalnego, a nie do wysokości kwoty bazowej. Kwotabazowa jest lepszym parametrem, ponieważ jestobliczana na podstawie przeciętnego wynagrodzenia,a więc stanowi odzwierciedlenie przeciętnejpodstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.Zmiana w tym zakresie nie byłaby uzasadnionatakże z tego powodu, że sposób obliczaniaemerytur wskazany w art. 53 ma charakter przemijający,ponieważ stosuje się go tylko do osób urodzonychprzed 1949 r., zaś do osób młodszych jedyniew ograniczonym zakresie. Osoby urodzone po 1948 r.będą przechodzić na emeryturę obliczaną wedługnowych zasad. Jej wysokość będzie zależała wyłącznieod kwot składek na ubezpieczenie emerytalnewpłaconych na przestrzeni całego życia i wiekuprzejścia na emeryturę.Odnośnie do pytania dotyczącego zasad waloryzacjiemerytur i rent uprzejmie informuję, że problematykaform waloryzacji od lat stanowi przedmiotpublicznych dyskusji. W dniu 1 stycznia 2008 r. weszław życie ustawa z dnia 7 września 2007 r. o zmianieustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U.Nr 191, poz. 1368), która przywróciła coroczną waloryzacjęoraz zwiększyła jej wskaźnik. Poczynającod waloryzacji, którą przeprowadzono z dniem 1marca 2008 r., emerytury i renty będą waloryzowanecorocznie 1 marca. Wskaźnik waloryzacji wynosinie mniej, niż wynosi średnioroczny wskaźnik centowarów i usług konsumpcyjnych w poprzednimroku kalendarzowym, zwiększony o co najmniej 20%realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednimroku kalendarzowym. Uwzględnienie inflacjioraz 20-procentowego realnego wzrostu przeciętnegowynagrodzenia jest obligatoryjne. Ewentualnedalsze zwiększenie wskaźnika waloryzacji jestnegocjowane w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.Wskaźnik waloryzacji zostałwięc skorelowany nie tylko ze wzrostem kosztówutrzymania, ale także częściowo ze wzrostem płac.Uważam, że w zakresie waloryzacji świadczeńnastąpiły pozytywne zmiany, uwzględniające interesyosób pobierających świadczenia emerytalno--rentowe. Przede wszystkim dlatego, że przywróconocoroczną podwyżkę. Ponadto metoda ustalaniawskaźnika waloryzacji świadczeń powoduje, że służyona nie tylko zachowaniu ich siły nabywczejw relacji do kosztów utrzymania (waloryzacja cenowa),ale również zapewnia ich realny wzrost powyżejinflacji i tym samym umożliwia emerytom i rencistomudział we wzroście gospodarczym (uwzględnieniew formule waloryzacji realnego wzrostu wynagrodzeń)na miarę możliwości budżetu państwai Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami,negocjacje dotyczące zwiększenia wskaźnika waloryzacjiprzeprowadza się dopiero po ogłoszeniu przezprezesa GUS (do końca stycznia) średniorocznychwskaźników cen (do 7 roboczego dnia lutego) i realnegowzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednimroku kalendarzowym. Trójstronna Komisjado Spraw Społeczno-Gospodarczych ma więc jedynie5 dni na uzyskanie konsensusu w tej sprawie.W opinii partnerów społecznych jest to zbyt krótkiczas na osiągnięcie porozumienia w kwestii wysokościwskaźnika waloryzacji, dlatego Trójstronna Komisjado Spraw Społeczno-Gospodarczych ustaliła,że strona rządowa przygotuje projekt ustawy, któraokreśli nowy termin uzgadniania wzrostu wskaźnikawaloryzacji emerytur i rent w części uzależnionejod realnego wzrostu płac.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowałoprojekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturachi rentach z FUS, który m.in. stanowi realizacjęuchwały nr 32 Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczychz dnia 2 czerwca 2008 r.w sprawie trybu negocjacji wysokości wskaźnikawaloryzacji emerytur i rent. Projekt ten został przyjętyprzez Radę Ministrów i przekazany do <strong>Sejm</strong>uw dniu 6 października br. W projekcie ustawy (druksejmowy nr 1109) proponuje się, aby negocjacje rozpoczynałysię już w czerwcu, w roku poprzedzającymwaloryzację, po przedstawieniu przez stronęrządową partnerom społecznym prognoz makroekonomicznych,w tym planowanego wzrostu inflacji.W oparciu o prognozowany wskaźnik wzrostu wynagrodzeńw danym roku oraz wzrost wynagrodzeńw roku poprzednim strona rządowa będzie proponowałaTrójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczychwzrost wskaźnika waloryzacji emeryturi rent. Jeżeli w ciągu 14 dni nie nastąpi uzgodnieniestanowiska, to Rada Ministrów wyda rozporządzenieokreślające wysokość zwiększenia wskaźnikawaloryzacji.Według nowych zasad negocjowany byłby jużwskaźnik najbliższej waloryzacji, która będzie przeprowadzonaw marcu 2009 r. Negocjacje dotyczącejego zwiększenia rozpoczęłyby się w terminie 14 dniod dnia wejścia w życie projektowanej ustawy, a więcjeszcze przed uchwaleniem budżetu państwa na2009 r., i trwałyby maksymalnie 14 dni. Jeżeliw tym czasie nie nastąpi uzgodnienie stanowiska, toRada Ministrów w terminie kolejnych 14 dni wydarozporządzenie określające wysokość zwiększeniawskaźnika waloryzacji.Uważam, że proponowane zmiany umożliwiąprzedyskutowanie z partnerami społecznymi kwestii,w jakim stopniu, biorąc pod uwagę prognozowa-
544ne na następny rok wielkości makroekonomiczne,waloryzacja powinna zapewnić wzrost powyżej inflacjii tym samym umożliwić emerytom i rencistomudział we wzroście gospodarczym (uwzględnieniew formule waloryzacji realnego wzrostu wynagrodzeń).Tym samym stworzone będą lepsze warunkido osiągnięcia w Trójstronnej Komisji do SprawSpołeczno-Gospodarczych porozumienia co do wielkościwskaźnika waloryzacji adekwatnej do aktualnejsytuacji społeczno-gospodarczej. Nowe terminynegocjacji pozwolą też na zabezpieczenie odpowiednichśrodków na podwyżkę świadczeń w ustawie budżetowejna następny rok.Komisja Polityki Społecznej i Rodziny zakończyłajuż prace nad ww. projektem ustawy i rekomendowałajej uchwalenie bez poprawek (druk nr 1221z dnia 29 października 2008 r.). Pragnę dodać, żeproblematyka przyjęcia właściwych rozwiązań w zakresiekształtowania poziomu najniższych emeryturi rent jest również przedmiotem mojej szczególnejtroski. W związku z tym uznałam za celowe, aby zespółdo spraw ubezpieczeń społecznych TrójstronnejKomisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych dokonałanalizy i oceny istniejących w tym zakresie regulacjiprawnych. W wyniku tych prac możliwe będzieopracowanie koncepcji optymalnego modeluustalania wysokości najniższych świadczeń, zgodnegozarówno z oczekiwaniami społecznymi, jak i uwarunkowaniamispołeczno-ekonomicznymi. Wyniktych uzgodnień pozwoli na podjęcie decyzji o ewentualnejnowelizacji ustawy o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresiezasad ustalania minimalnej wysokości emeryturi rent z tytułu niezdolności do pracy.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Zielińskiegow sprawie prawa beneficjentów, wynikającegoz działania 2 Planu Rozwoju ObszarówWiejskich, do przenoszenia własnościgospodarstw rolnych na zstępnych,a w szczególności na dzieci (5967)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Jarosława Zielińskiegow sprawie umożliwienia przekazywania własnościgospodarstw przez beneficjentów działania: Wspieraniegospodarstw niskotowarowych PROW 2004––2006, w związku z przejściem producenta rolnegona rentę inwalidzką, chciałbym się odnieść do podniesionejkwestii.Stosownie do postanowień zawartych w § 10 rozporządzeniaRady Ministrów w sprawie szczegółowychwarunków i trybu udzielania pomocy finansowejna wspieranie gospodarstw niskotowarowychobjętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U.Nr 286, poz. 2870, z późn. zm.) płatność dla gospodarstwaniskotowarowego podlega wstrzymaniui zwrotowi, jeżeli producent rolny przeniósł własnośćgospodarstwa niskotowarowego przed upływem pięciulat od dnia przyznania płatności dla gospodarstwaniskotowarowego. Zobowiązanie do realizacjiprzedsięwzięć, zgodnie z planem rozwoju gospodarstwaniskotowarowego (§ 8 ust. 1 ww. rozporządzenia),których celem jest restrukturyzacja gospodarstwaniskotowarowego, a tym samym zobowiązaniedo nieprzenoszenia własności gospodarstwa niskotowarowegoprzez okres 5 lat od dnia przyznaniapłatności (§ 10, z zastrzeżeniem § 11 ww. rozporządzenia)ma na celu zapewnienie, że gospodarstwo,na które przeznaczono wsparcie, nie zostanie zlikwidowane.Odstępstwo od zobowiązania polegającegona nieprzenoszeniu własności gospodarstwaznalazło odzwierciedlenie w przepisach § 11 ww.rozporządzenia, gdzie w przypadku, gdy w okresie 5lat od dnia przyznania płatności nastąpi przeniesieniewłasności gospodarstwa niskotowarowego narzecz następcy producenta rolnego, któremu przyznanorentę strukturalną.Działania: Wspieranie gospodarstw niskotowarowychoraz Renty strukturalne są instrumentamifinansowanymi ze środków pochodzących z SekcjiGwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i GwarancjiRolnej, w ramach PROW 2004–2006 orazz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz RozwojuObszarów Wiejskich, w ramach PROW 2007––2013. Oba działania mają na celu rozwój obszarówwiejskich. Zadaniem Rent strukturalnych jest poprawastruktury agrarnej kraju oraz przyśpieszenieprocesu wymiany pokoleniowej wśród osób prowadzącychgospodarstwa rolne, a także poprawa rentownościi konkurencyjności gospodarstw rolnychpoprzez ich przejmowanie przez osoby młodsze, dobrzeprzygotowane do zawodu rolnika. Odnosząc siędo szczegółowych celów określonych dla działania:Wspieranie gospodarstw niskotowarowych, należywskazać przede wszystkim wsparcie restrukturyzacjigospodarstw rolnych o niewielkim potencjaleekonomicznym oraz poprawę konkurencyjności polskiegosektora rolnego w warunkach integracjiz Unią Europejską.Mając na uwadze zazębianie się priorytetowychkierunków obu działań, zasadnym jest powiązanietych dwóch instrumentów wsparcia. Należy podkreślić,iż wspomniane działania są wdrażane w oparciuo przepisy prawa wspólnotowego oraz krajowego
545i podlegają ścisłym regułom kwalifikowalności wydatków.Zasady przyznawania rent inwalidzkichokreślone zostały w oparciu o krajowe przepisyo ubezpieczeniach społecznych rolników i służą zapewnieniuświadczeń finansowych osób niezdolnychdo pracy.Odnosząc się do powyższego, należy wyraźniepodkreślić, iż działania: Wspieranie gospodarstw niskotowarowychoraz Renty strukturalne znajdująodzwierciedlenie w przepisach WE, w związkuz czym wzajemnie się przenikają. Należy bowiemzaznaczyć, iż przeniesienie własności gospodarstwana następcę producenta rolnego w ramachrenty strukturalnej wiąże się z podjęciem zobowiązań,które przyczyniają się do prowadzenia gospodarstwazgodnie z planem rozwoju gospodarstwaniskotowarowego.Wyjaśniając powyższe, należy przede wszystkimwziąć pod uwagę, iż zgodnie z przepisami określającymiwarunki przyznawania pomocy w ramach rentstrukturalnych realizowanych zarówno w ramachPROW 2004–2006, jak również PROW 2007–2013osoba, która przejmuje gospodarstwo rolnika, któremuprzyznano rentę strukturalną, zobowiązuje siędo prowadzenia działalności rolniczej na przejętychużytkach rolnych przez okres co najmniej 5 lat. Tymsamym rolnik ten zobowiązuje się, że nie dokonaw tym okresie przeniesienia własności przejętegogospodarstwa, jak również zdoła wypełnić założeniaplanu rozwoju gospodarstwa niskotowarowego,określone przez poprzedniego posiadacza gospodarstwa.Ponadto w przypadku obecnego okresu programowaniaobowiązuje pięcioletnie zobowiązaniedo osobistego prowadzenia działalności rolniczej naprzejętych użytkach rolnych.Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iżw myśl § 2 pkt 3 rozporządzenia ministra rolnictwai rozwoju wsi w sprawie szczegółowych warunkówi trybu przyznawania pomocy finansowej w ramachdziałania „Renty strukturalne” objętego ProgramemRozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109 poz. 750, późn. zm.) za następcęproducenta rolnego należy uznać osobę fizyczną,która rozpoczyna działalność rolniczą po raz pierwszyz dniem przejęcia gospodarstwa rolnego od producentarolnego ubiegającego się o rentę strukturalnąi nie ukończył 40 roku życiu w dniu złożeniawniosku o rentę strukturalną. Należy zatem podkreślić,iż stosownie do tak określonych postanowień,wskutek przekazania gospodarstwa w ramachrenty strukturalnej nie będzie miało miejsca powiększeniegospodarstwa do wielkości ekonomicznejprzewyższającej przedział ESU, który determinowałuczestnictwo w działaniu: Wspieranie gospodarstwniskotowarowych.Ponadto przekazanie gospodarstwa następcyproducenta rolnego w ramach renty strukturalnejodbywa się poprzez przeniesienie własności całegogospodarstwa rolnego jednej osobie, skutkiem czegorealizacja zobowiązań odbywać się będzie w tym samymgospodarstwie, na które początkowo przeznaczonowsparcie w związku z realizacją planu rozwojugospodarstwa niskotowarowego zatwierdzonego„pierwotnemu” właścicielowi gospodarstwa niskotowarowego.Przekazywanie gospodarstw na zasadach określonychdla rent strukturalnych wynika równieżz wymogu dotyczącego posiadania przez osoby przejmującegospodarstwo kwalifikacji zawodowych przydatnychdo prowadzenia działalności rolniczej.Wspomniane wymagania pozwalają na wyodrębnieniewśród przyszłych, potencjalnych beneficjentówdziałania: Wspieranie gospodarstw niskotowarowychosób, które będą w stanie rozwijać gospodarstwozgodnie ze wskazaniami planu.Ponadto informuję, iż biorąc pod uwagę sytuacje,w których beneficjenci działania: Wspieranie gospodarstwniskotowarowych zostali dotknięci wystąpieniemtakich okoliczności, jak długotrwała niezdolnośćdo pracy producenta rolnego, § 9 rozporządzeniaRady Ministrów w sprawie szczegółowychwarunków i trybu udzielania pomocy finansowej nawspieranie gospodarstw niskotowarowych objętejplanem rozwoju obszarów wiejskich przewiduje możliwośćzłożenia oświadczenia o zaistnieniu tych okoliczności,skutkiem czego, mimo niezrealizowaniaprzedsięwzięcia zadeklarowanego w planie rozwojugospodarstwa niskotowarowego, płatność w czwartymi piątym roku będzie kontynuowana.Odnosząc się do powyższego oraz uwzględniająckońcowy etap wdrażania Planu Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2004–2006, w tym działania:Wspieranie gospodarstw niskotowarowych (finansowanychjedynie z PROW 2007–2013 po wyczerpaniuśrodków PROW 2004–2006), uprzejmie informuję,iż w chwili obecnej nie ma możliwości zmiany przedmiotowegorozporządzenia w proponowanym przezpana posła zakresie.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockeministra pracy i polityki społecznej- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Roberta Kołakowskiegow sprawie projektu ustawyo emeryturach pomostowych (5968)W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 28października 2008 r., znak: SPS-023-5968/08, przekazującyminterpelację posła Roberta Kołakowskiegow sprawie emerytur pomostowych przedstawiam,co następuje.
546W dniu 6 listopada 2008 r. <strong>Sejm</strong> RP przyjął,a w dniu 20 listopada 2008 r. Senat RP zatwierdziłustawę o emeryturach pomostowych. Obecnie ustawaoczekuje na podpis prezydenta RP. Zgodnie z przyjętąustawą prawo do emerytury pomostowej będzieprzysługiwało ubezpieczonemu, który spełnia łącznienastępujące warunki:1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;2) ma okres pracy w szczególnych warunkachlub szczególnym charakterze wynoszący co najmniej15 lat;3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 latdla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalonyna zasadach określonych w ustawie o emeryturachi rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszącyco najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25lat dla mężczyzn;5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywałprace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnymcharakterze w rozumieniu przepisów ustawyo emeryturach i rentach z FUS albo pracęw szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterzew rozumieniu przepisów ustawy o emeryturachpomostowych.6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracęw szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterzew rozumieniu przepisów ustawy o emeryturachpomostowych;7) nastąpiło rozwiązanie z nim stosunku pracy.Ponadto w podjętej ustawie dla niektórych grupubezpieczonych wykonujących pracę w szczególnychwarunkach lub o szczególnym charakterze (np. pracerybaków morskich, pilotów statków powietrznych)przewidziano obniżenie wymagań związanychz wiekiem i szczególnym stażem pracy, od którychbędzie zależało nabycie prawa do emerytury pomostowej.Dla osób, które nie spełniły warunków wymaganychdo uzyskania emerytury pomostowej, ustawaprzewiduje rekompensaty. Zgodnie z definicją zawartąw art. 2 ustawy rekompensata to odszkodowanieza utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszejemerytury z tytułu pracy w szczególnychwarunkach lub o szczególnym charakterze dla osób,które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.Przepis art. 21 ustawy doprecyzowuje, że rekompensataprzysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okrespracy w szczególnych warunkach lub w szczególnymcharakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturachi rentach z FUS wynoszący co najmniej 15lat. Rekompensata nie będzie przysługiwać osobie,która nabyła prawo do emerytury na podstawieprzepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.Należy podkreślić, że zarówno zawarte w ustawieo emeryturach pomostowych definicje pracw szczególnych warunkach i o szczególnym charakterze,jak i wykazy rodzajów prac w szczególnychwarunkach i o szczególnym charakterze powstałypo długotrwałej i wnikliwej dyskusji z partneramispołecznymi w trakcie prac połączonych zespołówproblemowych Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych,które toczyły się w okresieod 2 czerwca do 24 września 2008 r.W wyniku negocjacji z partnerami społecznymimiędzy innymi określono czynniki ryzyka występującew przypadku prac w szczególnych warunkach.W stosunku do pierwotnej propozycji rządowej rozszerzonolistę rodzajów prac o prace wykonywanew powietrzu, w warunkach podwyższonego ciśnieniaatmosferycznego oraz o prace związane z bardzodużym obciążeniem statycznym wynikającym z koniecznościpracy w wymuszonej, niezmiennej pozycjiciała.Spośród czynników ryzyka związanych z pracąw szczególnych warunkach wybrano tylko te, którez wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwemspowodować trwałe uszkodzenie zdrowia. O wyborzezdecydował zespół ekspertów ochrony i medycynypracy. Należy podkreślić, że podstawowym kryteriumstosowanym zarówno przy konstruowaniudefinicji, jak i wykazów rodzajów prac było kryteriummedyczne. W rezultacie w trakcie negocjacji zezwiązkami zawodowymi w ramach Komisji Trójstronnejwykaz prac w szczególnych warunkachi o szczególnym charakterze został dodatkowo rozszerzonyo następujące pozycje.Prace w szczególnych warunkach:— prace pod ziemią bezpośrednio przy drążeniutuneli w górotworze;— prace w powietrzu wykonywane na statkachpowietrznych przez personel pokładowy (w tym pracestewardów i stewardess);— prace tancerzy zawodowych związane z bardzociężkim wysiłkiem fizycznym.Prace o szczególnym charakterze:— prace kierowników pociągów;— prace bezpośrednio przy ustawianiu drogi pojazdówmetra;— prace funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei(funkcjonariusze SOK);— prace przy bezpośrednim sterowaniu procesamitechnicznymi mogącymi spowodować awarię technicznąz poważnymi skutkami dla bezpieczeństwapublicznego, prace elektromonterów bezpośrednioprzy eksploatacji napowietrznych sieci elektroenergetycznychw warunkach prac pod napięciem;— prace personelu sprawującego opiekę nadmieszkańcami domów pomocy społecznej dla przewleklepsychicznie chorych, niepełnosprawnych intelektualniedzieci i młodzieży lub dorosłych;— prace personelu medycznego oddziałów psychiatrycznychi leczenia uzależnień w bezpośrednimkontakcie z pacjentami;— prace personelu medycznego w zespołach operacyjnychdyscyplin zabiegowych i anestezjologii.Analizując prace bezpośrednio przy ustawianiudrogi przebiegu pociągów i pojazdów metra, ustalonorównież, że prace te wykonują: dyżurny ruchu,nastawniczy, manewrowy, ustawiacz, zwrotniczy,
547rewident taboru, dyspozytor ruchu metra, dyżurnyruchu i stacji metra. Zatem znaczna grupa stanowiskpracy kolejarzy, które zawierało, przywołanew interpelacji, porozumienie z dnia 11 czerwca 2007 r.między stroną rządową a Krajowym KomitetemProtestacyjno-Strajkowym Kolejarzy w SprawieRozwiązań Emerytalnych dla Kolejarzy, zostałaumieszczona w wykazie stanowiącym załącznik doustawy.Z powyższego wynika, że przyjęta ustawa o emeryturachpomostowych jest wynikiem kompromisupomiędzy stanowiskiem rządu a oczekiwaniamizwiązków zawodowych w tej kwestii.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedakministra gospodarkina interpelację posła Andrzeja Szlachtyw sprawie planów uwolnienia cen energiielektrycznej dla gospodarstw domowych (5969)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Andrzeja Szlachty z dnia 20 października2008 r. (wystąpienie marszałka <strong>Sejm</strong>u RPz dnia 28 października 2008 r., znak SPS-023-5969/08) w sprawie planów uwolnienia cen energii elektrycznejdla gospodarstw domowych uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień do kwestiipodniesionych w wyżej wymienionej interpelacji.1. Czy rząd przygotowuje strategie związanez uwolnieniem cen energii elektrycznej dla gospodarstwdomowych?2. Czy utrzymanie obowiązku zatwierdzenia cenenergii elektrycznej dla odbiorców indywidualnychprzez URE nie zablokuje rozwoju rynku energii?3. Czy nie wpłynie to również na dalszy wzrostcen energii elektrycznej?Sprawa uwolnienia cen energii elektrycznej jestnierozerwalnie związana z nieodwracalnym procesemtworzenia otwartego i konkurencyjnego rynkuenergii elektrycznej, jaki od kilku lat ma miejscew naszym kraju. Wcześniej proces ten został zainicjowanyw Unii Europejskiej, kiedy to w 1995 r. KomisjaEuropejska w tzw. białej księdze wyznaczyła kierunkikoniecznych reform w sektorze energetycznym.Podkreślenia wymaga znamienny fakt, że mówiąco uwolnieniu cen, należy przez to rozumieć odstąpienieprzez prezesa Urzędu Regulacji Energetykiod zatwierdzania taryf na energię elektryczną dlaspółek działających na rynku konkurencyjnym, czylidla wytwórców i przedsiębiorstw obrotu handlującychtą energią. Tym samym oznacza to zwolnieniez obowiązku taryfowania energii jako towaru, którysię wytwarza i którym się handluje.Ale oznacza to również, że w dalszym ciągu pozostajew mocy obowiązek zatwierdzania taryfprzez prezesa URE dla wykazujących cechy monopolunaturalnego spółek energetycznych zajmującychsię realizacją usług przesyłu i dystrybucjienergii elektrycznej, czyli usług dostarczania energiielektrycznej sieciami elektroenergetycznymi odwytwórców do odbiorców końcowych. Tym samymoznacza to utrzymanie bez zmian taryfowania dlaspółek wykonujących działalność operatora systemuprzesyłowego odpowiedzialnego za przesyłenergii elektrycznej od wytwórców sieciami najwyższychnapięć oraz operatorów systemów dystrybucyjnychodpowiedzialnych za dostarczanieenergii elektrycznej sieciami średnich i niskich napięćdo odbiorców końcowych.Z punktu widzenia ministra gospodarki działaniamające na celu złagodzenie wzrostu cen energiielektrycznej dla odbiorców końcowych muszą miećprzede wszystkim charakter zmian systemowychw elektroenergetyce, zwiększających zakres funkcjonowaniamechanizmów rynku konkurencyjnegow obszarze wytwarzania i obrotu energią elektryczną,a poprzez to wymuszających racjonalizację kosztówdziałania po stronie przedsiębiorstw energetycznych.Istotne jest bowiem, aby koszty działaniatych przedsiębiorstw były efektywne i w pełni uzasadnioneekonomicznie, gdyż tylko wtedy będzie zasadnymi właściwym poziom cen energii elektrycznejoferowanej odbiorcom.Niewątpliwie z punktu widzenia zabezpieczeniainteresów państwa i prawidłowego funkcjonowaniagospodarki oraz poziomu życia społecznego istotneznaczenie ma zachowywanie się spółek energetycznychna rynku energii elektrycznej po ich uwolnieniu,o czym nadmienia pan poseł w swojej interpelacji.Pamiętając o tym, że w gospodarce rynkowejprzedsiębiorstwa energetyczne prowadzą swoją działalnośćjako spółki prawa handlowego, a organy tychspółek są zobligowane do przestrzegania i szanowaniaładu korporacyjnego, praktycznym narzędziemw ręku państwa w zakresie oddziaływania na tepodmioty pozostają odpowiednie regulacje w obszarzeprawa energetycznego.Dlatego w Ministerstwie Gospodarki przygotowywanyjest cały pakiet zmian ustawy Prawo energetycznew ramach jej kolejnej nowelizacji, dotyczącyuporządkowania reguł otwartego rynku energiielektrycznej. Uchwalenie nowelizacji tej ustawy będzieistotnym działaniem na rzecz budowania właściwychrelacji w obszarze elektroenergetyki w warunkachrynkowych.Obok koniecznych zmian przepisów prawa energetycznego,moim zdaniem ze względu na strukturęorganizacyjną i własnościową krajowej elektroenergetykioraz zachowania poszczególnych przedsiębiorstwenergetycznych jako graczy rynkowych, niezbędnyjest stały monitoring rynku energii elek-
548trycznej zarówno przez prezesa Urzędu RegulacjiEnergetyki, jak i przez prezesa Urzędu OchronyKonkurencji i Konsumentów, zgodnie z właściwościąkażdego z tych organów. Niezbędna jest równieżstała współpraca pomiędzy tymi organamii wzajemne uzupełniające wspomaganie się, a w szczególnościw sytuacjach gdy zachowania przedsiębiorstwenergetycznych nie mogą być wyeliminowaneprzez działania ex ante regulatora sektorowegoi wymagają interwencji ex post organu, jakim jestprezes UOKiK. Dotyczy to w szczególności eliminowaniaprzypadków możliwego nadużywania siły monopolistycznejprzedsiębiorstw energetycznych wobecodbiorców końcowych poprzez dyktowanie im niezasadniezawyżonego poziomu cen energii elektryczneji osiąganie nieuzasadnionych niczym zysków.W gospodarce wolnorynkowej ceny energii elektrycznej(jak i innych towarów, produktów i usług)odpowiadają efektywnym kosztom, a zatem zobiektywizowanymz punktu widzenia ekonomicznego.Dlatego też należy oczekiwać, że obecny proces dochodzenianaszej gospodarki do wolnego rynku równieżukształtuje cenę energii elektrycznej bez strukturalnychzniekształceń na poziomie wynikającymz efektywnych relacji ekonomicznych odpowiadającychpoziomowi rozwoju społeczno-gospodarczegokraju.Zatem uwolnienie cen energii dla spółek działającychw obszarach konkurencji jest niejako naturalnymprocesem, który w określonym horyzoncie czasowymma sprzyjać dojściu do stanu uznawanego zanormalny, w którym ich koszty funkcjonowaniabędą szły w parze z efektywnością ekonomicznąi zdolnością do rozwoju, a tym samym zdolnością dozaspokajania przyszłych potrzeb odbiorców. Bowiemz punktu widzenia każdego odbiorcy energii elektrycznejrównie istotne znaczenie jak cena ma pewnośći niezawodność dostaw tej energii, gdyż zazwyczajjego straty z tytułu przerw w dostawach energiisą wielokrotnie wyższe od wydatków ponoszonychw normalnych warunkach dostaw.Mając między innymi na względzie niezwykleistotny społeczny wymiar postępującego procesuurynkowienia w sektorze elektroenergetyki i związanegoz tym odchodzenia od zatwierdzania taryfna energię elektryczną przez prezesa URE, podjąłeminicjatywę uregulowania tej kwestii, pomimo żeresortem właściwym w sprawie systemowych rozwiązańdotyczących pomocy społecznej jest ministerpracy i polityki społecznej.Jako przewodniczący Zespołu Sterującego doSpraw Realizacji,,Programu dla elektroenergetyki”w dniu 15 lutego 2008 r. wydałem specjalne zarządzeniew sprawie powołania międzyresortowej grupyroboczej do opracowania projektów aktów prawnychzapewniających odbiorcom słabym ekonomiczniewłaściwy poziom ochrony na konkurencyjnymrynku energii elektrycznej oraz nadających prezesowiURE odpowiednią rolę i narzędzia regulacyjnena takim rynku.Jednym z zadań tej grupy, pracującej pod przewodnictwemwiceprezesa URE, było przygotowaniei przedstawienie ministrowi gospodarki legislacyjnychpropozycji niezbędnych do wdrożenia do końca2008 r. zmierzających do zbudowania rozwiązaniasystemowego, w którym pozycja odbiorców najsłabszychekonomicznie byłaby odpowiednio prawnieusankcjonowana i wzmocniona przed dniem 1 stycznia2009 r., to jest przed przewidywaną wtedy przezprezesa URE datą zwolnienia przedsiębiorstw obrotuenergią elektryczną z obowiązku przedkładaniado zatwierdzania taryf dla odbiorców w gospodarstwachdomowych.Właśnie w ramach prac tej grupy nad przygotowaniemtakiego systemowego rozwiązania przedyskutowanomiędzy innymi projekt prezesa URE polegającyna stworzeniu zespołu instrumentów pomagającychodbiorcom słabym ekonomicznie uniknąćwstrzymania dostaw energii elektrycznej. Projektzakładał uznanie energii elektrycznej za podstawowedobro cywilizacyjne, konieczne do zaspokojenianiezbędnej potrzeby bytowej, a ciężar niesienia pomocytym grupom odbiorców spoczywałby na gminachpoprzez istniejące ośrodki pomocy społecznejoraz wydziały mieszkaniowe (istniejące przepisyprawa w zakresie funkcjonowania i zadań własnychgmin między innymi tworzą ramy prawne do realizacjiprzez nie polityki społecznej).W tym celu propozycja zakładała zwiększenieśrodków własnych gmin poprzez zwiększenie wysokościudziałów we wpływach z podatku dochodowego,wykorzystanie części wpływów z opłat koncesyjnychoraz z kar pieniężnych wymierzanych przezprezesa URE. Propozycja zakładała także zastosowanierozwiązań systemowych polegających nazmniejszeniu dotychczasowej wysokości podatkównakładanych na energię elektryczną (akcyza, VAT).Projekt zawierał wprowadzenie pakietu odpowiednichzmian w ustawach:— pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz.593, z późn. zm.),— dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r.Nr 71, poz. 734, z późn.zm.),— dochodach jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.),— podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29,poz. 257, z późn. zm.),— podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r.Nr 54, poz. 535, z późn. zm.),— Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,poz. 625, z późn. zm.).Zaproponowane rozwiązanie, uznane za możliwedo przyjęcia przez Ministerstwo Gospodarki, nieznalazło akceptacji Ministerstwa Finansów, MinisterstwaPracy i Polityki Społecznej, MinisterstwaInfrastruktury oraz prezesa Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów. Instytucje te wskazałyjako ich zdaniem jedyne możliwe do przyjęcia rozwiązanieniesienie pomocy odbiorcom słabym eko-
549nomicznie poprzez wprowadzenie taryf socjalnychna energię elektryczną.Pragnę w tym miejscu podkreślić, że MinisterstwoGospodarki oraz prezes URE nie preferująwprowadzenia regulowanych tańszych taryf socjalnych,uznając, że takie rozwiązanie nie jest najwłaściwszymśrodkiem pomocy słabym ekonomicznieodbiorcom w warunkach liberalizowanego rynkuenergii elektrycznej i przy prawidłowo działającymw kraju systemie pomocy społecznej. W dobie odchodzeniaod taryfowania w obszarach konkurencyjnychelektroenergetyki i eliminowania barier rozwojurynku energii elektrycznej jako systemu kształtującegowłaściwe relacje ekonomiczne i czystąstrukturę cen dla energii elektrycznej traktowanejjako towar oraz czystą strukturę cen dla usług dostarczaniatej energii do odbiorców końcowych administracyjnewprowadzenie taryf socjalnych w praktyceprowadziłoby do przywrócenia subsydiowaniaskrośnego i ponownego zniekształcenia rynkowychinformacji w zakresie prawidłowej wyceny energiielektrycznej, czego doświadczaliśmy w sektorzeelektroenergetyki przez długie minione lata i co niewątpliwieodcisnęło swoje piętno na warunkachfunkcjonowania tego sektora, włącznie z ograniczeniemjego potencjału rozwojowego.W świetle zaistniałych zasadniczych rozbieżnościco do ww. projektu systemowego rozwiązaniaoraz mając na względzie wypełnienie zapisów dyrektywy2003/54/WE odnoszących się do wprowadzeniaprzez kraje członkowskie stosowania środkówsłużących pomocą odbiorcom słabym ekonomicznie,grupa robocza uzgodniła (z zastrzeżeniami MinisterstwaPracy i Polityki Społecznej dotyczącymi zakresuochrony odbiorców wrażliwych) wprowadzenierozwiązania w drodze kolejnej nowelizacji ustawyPrawo energetyczne polegającego na:— zdefiniowaniu odbiorcy słabego ekonomicznie(czego nie ma dotychczas w naszym prawodawstwie,a jest jednoznacznie zalecane przez Komisję Europejską),co z punktu widzenia prawnego ma kluczoweznaczenie dla każdego z kolejnych kroków i podejmowanychdziałań na rzecz najuboższych odbiorcówenergii elektrycznej w naszym kraju,— wprowadzeniu świadczenia pomocy najuboższymgrupom odbiorców energii elektrycznej przezprzedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się dystrybucjątej energii (w porozumieniu z jej sprzedawcami)poprzez opracowywanie i realizowanie wewnętrznychwłasnych programów pomocy w celu umożliwieniauniknięcia wstrzymania dostarczania energiielektrycznej słabym ekonomicznie odbiorcom,— odpowiednim wzmocnieniu kompetencji prezesaURE w zakresie sprawowania nadzoru naddziałalnością przedsiębiorstw energetycznych celemzapobiegania ewentualnym możliwościom nadużywaniaprzez nie siły rynkowej na rynku hurtowymi rynku detalicznym energii elektrycznej, a tym samymw konsekwencji wobec odbiorców końcowych.Rozwiązanie to nie pociągałoby za sobą dodatkowegoobciążenia budżetu państwa oraz budżetówjednostek samorządu terytorialnego. Jego realizacjaodbywałaby się tylko ze źródeł finansowych przedsiębiorstwenergetycznych zajmujących się dystrybucjąenergii elektrycznej oraz przedsiębiorstw dokonującychsprzedaży tej energii do odbiorców końcowych.Zdaniem Ministerstwa Gospodarki to proponowanerozwiązanie nie może jednak być uznane jakonoszące cechy pełnego rozwiązania systemowego,może mieć jedynie charakter rozwiązania uzupełniającego,stosowanego dobrowolnie przez przedsiębiorstwasektora energetyki w ramach tzw. społecznejodpowiedzialności biznesu CSR (z ang. CorporateSocial Responsibility) w warunkach konkurencyjnegorynku energii elektrycznej.Dlatego celem wypracowania rozwiązania mieszczącegosię w zakresie systemu pomocy społecznejw naszym kraju w dalszym ciągu będą prowadzonekonsultacje, w szczególności z Ministerstwem Pracyi Polityki Społecznej oraz Ministerstwem Finansów,jako właściwymi w sprawach pomocy społeczneji źródeł jej finansowania. Ponieważ w dotychczasowymorzecznictwie sądowym Naczelnego Sądu Administracyjnegoenergia elektryczna nie jest traktowanajako niezbędna potrzeba bytowa, a co w konsekwencjipowoduje, że nie można wobec tego dobrastosować rozwiązań w postaci zasiłków celowych dlanajuboższych grup odbiorców końcowych, to wprowadzeniesystemowego rozwiązania mającego nacelu ochronę odbiorcy słabego ekonomicznie wymagaćbędzie zmiany kilku ustaw. Z całą pewnością nieobejdzie się bez konieczności uzyskania politycznegokonsensusu w tej sprawie.Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnieniazostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź nakwestie zawarte w interpelacji pana posła AndrzejaSzlachty.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Szlachtyw sprawie działań rząduw zakresie utrzymania tempa rozwojubudownictwa w Polsce (5971)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Andrzeja Szlachty (znak:
550SPS-023-5971/08) w sprawie działań rządu w zakresieutrzymania tempa rozwoju budownictwa w Polsce,uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.Podstawowym problemem obserwowanej obecniesytuacji jest fakt, iż wskazane w interpelacji zagrożeniarynkowe oraz ich przyczyny mają głębsze podstawy,dalece wykraczające poza sam sektor budowlany,rynek nieruchomości jako taki oraz zakres wewnętrznychuwarunkowań rozwoju polskiej gospodarki.Spadek dynamiki rozwoju budownictwa i groźbawystępowania w przyszłości negatywnych zjawiskgospodarczych, o których wspomina pan posełw interpelacji, jak również charakter ewentualnychdziałań rządu związanych z ww. problemami i ocenatego, na ile mogą one być skuteczne – wszystkie tekwestie powinny więc być rozpatrywane obecnie nietyle wyłącznie w odniesieniu do samego budownictwamieszkaniowego i komercyjnego, ale przedewszystkim gospodarki jako takiej.W przypadku komercyjnych obiektów biurowych,handlowych lub magazynowych podstawy dynamikirozwoju w kolejnych latach będą przecież kształtowaneprzede wszystkim w oparciu o uwarunkowaniamakroekonomiczne, a nie działania podejmowanelub zaniechane w odniesieniu do samej branżybudowlanej (nie pomijając oczywiście również wagitych ostatnich). Związek zachodzący pomiędzy zapotrzebowaniemna nowe powierzchnie komercyjnea dynamiką wzrostu wykorzystujących je sektorówgospodarki będzie bowiem w tych przypadkach bezpośredni(zależność od koniunktury w segmencieusług, handlu, szeroko rozumianej działalności produkcyjnej,sytuacji instytucji finansowych itd.).Stosunkowo krótki okres obserwowanych w ostatnimczasie zawirowań finansowych na rynkachświatowych, niepozostający oczywiście bez wpływuna uwarunkowania rozwoju gospodarki krajowej,nie daje jeszcze podstaw do formułowania ocenyo trwałym czy znaczącym załamaniu w najbliższychlatach. Niewątpliwie jednak w przypadku znacznegoobniżenia tempa wzrostu gospodarki realizacjastrategicznych planów inwestycyjnych w budownictwie(rozbudowa dróg i autostrad, przygotowaniePolski do Euro 2012) byłaby również ważnym czynnikiemograniczającym negatywny wpływ zjawiskmakroekonomicznych na sytuację branży budowlanejw kolejnych latach.Z punktu widzenia polityki mieszkaniowej groźbaświatowego kryzysu finansowego, który może sięprzełożyć na zmniejszenie dostępności kredytów hipotecznychi spadek podaży mieszkań deweloperskich,jak również naturalna po okresie dynamicznegowzrostu korekta rynku wskazują, po pierwsze,na ważną rolę, jaką pełnić powinny rozwiązania stymulująceprawidłowy rozwój rynku najmu. Już obecniezawirowania rynkowe powodują zwiększenie naciskuna rynek mieszkań na wynajem, co szczególniedotyka młodych ludzi w większych ośrodkachmiejskich. Mieszkania budowane w ramach społecznegobudownictwa czynszowego mogą być w tej sytuacjibardzo istotnym czynnikiem stabilizującymrynek. Ważnym elementem powinno być równieżwiększe zaangażowanie inwestycyjne gmin w rozwójtego segmentu rynku najmu, jaki stanowi budownictwokomunalne (w tym budownictwo socjalne).W tym ostatnim przypadku warto wspomnieć, iżw dniu 21 października br. Rada Ministrów przyjęłaprojekt ustawy o zmianie ustawy o finansowymwsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkańchronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych,który został skierowany do <strong>Sejm</strong>u RP. Jednymz ważniejszych rozwiązań zawartych w projekcie nowelizacjijest wprowadzenie korzystnych zmianw wysokości wsparcia finansowego, jakie inwestorzybędą mogli otrzymać na tworzenie lokali socjalnych,mieszkań chronionych, noclegowni i domówdla bezdomnych. Jego wysokość będzie wynosić od30 do 50% kosztów inwestycji (obecnie inwestormoże otrzymać zwrot maksymalnie 20–40% wysokościponiesionych kosztów). Nowym rozwiązaniembędzie także możliwość pozyskiwania przez gminy,przy pomocy finansowej budżetu państwa, mieszkańkomunalnych nieposiadających statusu lokalisocjalnych.Rozpatrując uwarunkowania rozwoju branży budowlanejw mieszkalnictwie nie można również pomijaćrównoległego do nowo budowanych mieszkańsegmentu rynku, jaki stanowią remonty istniejącegozasobu mieszkaniowego. Z uwagi na wieloletniezaniedbania potrzeby w tym zakresie są w Polsceogromne. Większym inwestycjom w tym obszarzebędą sprzyjały w kolejnych latach rozwiązania zawartew uchwalonej przez <strong>Sejm</strong> RP w dniu 17 październikabr. ustawie o wspieraniu termomodernizacjii remontów (aktualnie rozpatrywane będą poprawkido ustawy wniesione z inicjatywy SenatuRP). Ustawa przyjęta na podstawie projektu z inicjatywyrządowej integruje obecny program termomodernizacjiz nowymi elementami wsparcia działalnościremontowej i modernizacyjnej, łącząc proponowanenowe formy wsparcia z warunkiem uzyskiwaniaw wyniku przeprowadzonych inwestycji istotnychoszczędności zużycia energii. Proponowanaw ustawie nowa forma wsparcia, jaką stanowi premiaremontowa, byłaby przekazywana osobom fizycznym,wspólnotom mieszkaniowym z większościowymudziałem osób fizycznych, spółdzielniommieszkaniowym i towarzystwom budownictwa społecznegoz tytułu realizacji tzw. przedsięwzięć remontowych,których przedmiotem będą wyłączniebudynki wielorodzinne o najgorszym stanie technicznymi najniższym standardzie wyposażenia(przyjęto ograniczenie czasowe okresu, w którymbudynek został wzniesiony). Ze względu na stopieńdekapitalizacji budynki te wymagają najczęściejprzeprowadzenia znacznie szerszego zakresu pracremontowo-modernizacyjnych, niż jest to możliwew przypadku przedsięwzięć termomodernizacyjnych.Ustawa przewiduje ponadto możliwość uzyskiwaniaprzez właścicieli budynków pozbawionych
551prawa do swobodnego ustalania czynszów tzw. premiikompensacyjnej przeznaczonej na spłatę częścikredytu udzielonego na realizację przedsięwzięciaremontowego lub remontu budynku mieszkalnego,jak również poszerza zakres inwestycji uprawniającychdo uzyskania premii gwarancyjnej związanejz likwidacją książeczki mieszkaniowej o określonyzakres prac remontowych związanych z lokalemmieszkalnym właściciela książeczki.Przed udzieleniem odpowiedzi na pytanie drugiepragnę na zakończenie tej części odpowiedzi na interpelacjępodkreślić, iż okresowy spadek dynamikirozwoju budownictwa, po kilkuletnim okresie bardzodużego wzrostu i rozgrzania koniunktury rynkowej,jako taki jest zjawiskiem naturalnym i cyklicznienotowanym. Co więcej, biorąc pod uwagętak znaczne wzrosty cen na rynku nieruchomościmieszkaniowych, usług i materiałów budowlanych,z jakimi mieliśmy do czynienia w ostatnich latach,rozważany w kontekście niedostatecznego stanu zaspokojeniapotrzeb mieszkaniowych w Polsce ruchkorekcyjny jest również procesem uzasadnionym.W warunkach rynku producenta, rosnących cenmieszkań i związanym z tym postrzeganiem mieszkaniajako atrakcyjnej lokaty spekulacyjnej corocznywzrost efektów budownictwa mieszkaniowegobez wątpienia w większym stopniu pozytywniewpływał na statystyczne wskaźniki stopnia nasyceniamieszkaniowego (liczba istniejących i nowo budowanychmieszkań na 1 tys. mieszkańców), niżznajdował odzwierciedlenie w poprawie stanu zaspokojeniapotrzeb mieszkaniowych gospodarstwdomowych nieposiadających mieszkania. Utrzymującysię przez kolejne lata stan nierównowagi rynkoweji związane z tym zjawiska inflacyjne na rynkumieszkaniowym pogłębiałyby i tak już wysokie natle innych krajów dysproporcje pomiędzy dochodamigospodarstw domowych a cenami mieszkań (pomimowzrostu dochodów gospodarstw domowych).Wpływałyby one również negatywnie na skalęprzedsięwzięć wspieranych środkami budżetowymi.Odpowiadając na postawione pytanie pierwsze, należypamiętać również o powyższych zależnościach.W odpowiedzi na pytanie drugie, dotyczące udzielaniaprzez rząd pomocy w zakresie ułatwienia dostępudo kredytów hipotecznych w formie częściowegozabezpieczenia spłaty, chciałbym poinformować,że propozycja taka obecnie nie jest rozważana.Osoby będące na granicy posiadania zdolności kredytowej,które dzięki gwarancji ze strony państwaotrzymałyby długoterminowe kredyty mieszkaniowe,stanowiłyby grupę kredytobiorców o zwiększonymryzyku zaprzestania spłaty kredytu, któreprzejmowałby na siebie budżet państwa. Wprowadzenietego rodzaju rozwiązania w obecnej sytuacjirynków finansowych byłoby więc działaniem bardzoryzykownym. Dobrym przykładem tego zagrożeniajest obserwowany od kilku miesięcy kryzys na amerykańskimrynku kredytów hipotecznych, leżącyu podstaw obecnych problemów gospodarki StanówZjednoczonych.Nie można oczywiście tracić z pola widzenia takistotnego dla perspektyw rozwoju budownictwamieszkaniowego problemu ograniczonej dostępnościkredytów mieszkaniowych, bezpośrednio wpływającegona popyt na rynku mieszkaniowym. W tym zakresieczęściową odpowiedzią jest już obecnie programfinansowego wsparcia rodzin w nabywaniuwłasnego mieszkania. Program ten – realizowanyna warunkach ustawy z dnia 8 września 2006 r.o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnegomieszkania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354 i Dz. U.Nr 136 z 2007 r., poz. 955) – przewiduje stosowaniedopłat ze środków budżetu państwa do oprocentowaniapreferencyjnych kredytów mieszkaniowychzaciąganych m.in. na nabycie własnego mieszkania,spółdzielczego własnościowego prawa do lokalumieszkalnego, zakup lub budowę domu jednorodzinnego.Dopłaty stanowiące 50% stopy referencyjnej,tj. WIBOR 3M + 2 p.p., stosowane są przez pierwszych8 lat spłaty preferencyjnego kredytu mieszkaniowego.Celem programu jest umożliwienie zaspokojeniapotrzeb mieszkaniowych przez średniozamożnerodziny (małżeństwa niezależnie od posiadaniadzieci lub osoby samotnie wychowujące dzieci),które przy udziale okresowego wsparcia ze stronypaństwa będą zdolne do zakupu mieszkania lubdomu i spłaty zaciągniętego na ten cel kredytu hipotecznego.Wsparcie tego rodzaju staje się szczególnieatrakcyjne w warunkach rosnących stóp procentowychkredytów hipotecznych i wysokiego ryzykakursowego, stanowiąc wydatną pomoc w spłaciedługoterminowego kredytu zaciągniętego przezmłode rodziny na zakup czy budowę pierwszegomieszkania.W obecnych uwarunkowaniach szczególnym atutemprogramu wsparcia rodzin w nabywaniu własnegomieszkania jest fakt, iż kredyt jest udzielanyw walucie polskiej, przez co jest pozbawiony ryzykakursowego, tak dotkliwego w okresie zawirowań narynkach walutowych. Dodatkowo na zwiększeniezainteresowania kredytem preferencyjnym będziewpływać przewidziane w nowelizacji ustawy o finansowymwsparciu rodzin (...) uchwalonej przez<strong>Sejm</strong> RP w dniu 17 października br. zwiększenie limituceny (kosztu) nieruchomości uprawniającegodo finansowania kredytem preferencyjnym. Zmianazwiększająca dotychczas stosowany współczynnik1,3 do wysokości 1,4 niewątpliwie przyczyni się doposzerzenia oferty mieszkań dostępnych cenowo,a tym samym zwiększy możliwości korzystaniaz tego instrumentu.Elementem działań na rzecz zwiększenia dostępnościkredytów mieszkaniowych, szczególnie w warunkachzaostrzenia wymagań sektora bankowegowobec kredytobiorców, będzie również nowa propozycjaumożliwiająca przeznaczenie premii gwarancyjnejna pokrycie wkładu własnego przy zaciąganiukredytu na realizację inwestycji mieszkaniowej.
552Propozycję taką przewiduje rządowy projekt ustawyo zmianie ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórychkredytów mieszkaniowych, udzielaniu premiigwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconychpremii gwarancyjnych przyjęty przez RadęMinistrów na posiedzeniu w dniu 12 listopada 2008 r.Zaproponowana przez rząd nowelizacja ustawystworzy więc możliwość wcześniejszego uzyskaniapremii gwarancyjnej z przeznaczeniem na wkładwłasny wymagany przy kredycie mieszkaniowym.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Styczeńpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Szlachtyw sprawie wymagań dotyczącychzawodu ratownika medycznego (5972)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nazapytanie pana posła Andrzeja Szlachty z dnia 28października br. w sprawie wymagań dotyczącychzawodu ratownika medycznego uprzejmie informuję,co następuje.W Ministerstwie Zdrowia od początku bieżącegoroku trwają prace nad nowelizacją ustawy o PaństwowymRatownictwie Medycznym. W dniu 16 październikabr. zarządzeniem ministra zdrowia powołanyzostał zespół do spraw opracowania projektunowelizacji ustawy o Państwowym RatownictwieMedycznym. Przewidywany termin zakończeniaprac zespołu to 18 grudnia br.W odniesieniu do kwestii obligatoryjnego ukończeniastudiów wyższych przez osoby wykonującezawód ratownika medycznego i związanym z tymzamknięciem kształcenia na poziomie średnim w zawodzieratownik medyczny pragnę poinformować, iżśrednie szkolnictwo medyczne podlega w ostatnichlatach i nadal podlegać będzie zmianom wynikającymz konieczności spójnego powiązania kształceniaz krajowym rynkiem pracy oraz koniecznością dostosowaniado wymogów rynku europejskiego.Osoby, które w ramach kształcenia w szkole policealnejuzyskały dyplom ratownika medycznegouprawniający do wykonywania ww. zawodu, w przypadkuzamknięcia kształcenia na poziomie średnimw zawodzie ratownik medyczny nie utracą jednakuprawnień zawodowych. Jednocześnie osoby te niebędą zobowiązane do ukończenia studiów wyższychw celu uzyskania kwalifikacji do wykonywania zawoduratownika medycznego. Zgodnie bowiem z obowiązującymiw Polsce przepisami zdobycie uprawnieńzawodowych ratownika medycznego jest możliwepoprzez kształcenie w formie dwuletniego kształceniaw szkołach policealnych dla młodzieży (ukończeniepublicznej lub niepublicznej szkoły policealneji otrzymanie dyplomu potwierdzającego uzyskanietytułu zawodowego ratownik medyczny) oraz w systemieszkolnictwa wyższego na studiach licencjackich.Jednocześnie zakres uprawnień zawodowychpo ukończeniu szkoły policealnej jest równorzędnyzakresowi uprawnień zawodowych ratownika medycznego,który ukończył trzyletnie wyższe studialicencjackie.Z powyższego wynika więc, iż nie istnieje koniecznośćwprowadzania przepisu dotyczącego okresuprzejściowego pozwalającego na uzupełnienie wykształceniaw celu możliwości wykonywania zawoduratownika medycznego. Wszelkie nowo powstająceregulacje nie znoszą bowiem uprawnień zdobytychprzed okresem rozpoczęcia ich obowiązywania,w myśl podstawowej zasady tworzenia prawa, któramówi, iż nie działa ono wstecz.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskiministra nauki i szkolnictwa wyższegona interpelację posła Krzysztofa Brejzyw sprawie sytuacji osób kontynuujących naukę(5973)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Krzysztofa Brejzy (SPS--023-5973/08) w sprawie sytuacji osób kontynuującychnaukę, przekazuję, co następuje.Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym w art. 167ust. 2 ustaliła definicję ukończenia studiów jakodatę złożenia egzaminu dyplomowego, zaś w przypadkukierunków lekarskiego, lekarsko-dentystycznegoi weterynarii – datę złożenia ostatniego wymaganegoplanem studiów egzaminu, a w przypadkukierunku farmacja – datę zaliczenia ostatniej, przewidzianejw planie studiów, praktyki. W przypadkustudiów doktoranckich ustawa nie określa daty ichukończenia, odsyłając do przepisów wykonawczychokreślenie okresu ich trwania.Zgodnie z przepisami ustawy Prawo o szkolnictwiewyższym ze statusem studenta wiążą się m.in.uprawnienia do korzystania z 50-procentowej ulgiw opłatach za przejazdy publicznymi środkami ko-
553munikacji miejskiej, uprawnienia do korzystaniaz ulgowych przejazdów środkami publicznego transportuzbiorowego kolejowego i autobusowego doukończenia 26 roku życia.Natomiast zgodnie z art. 67 ust. 5 ustawy z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) prawo do świadczeńopieki zdrowotnej wygasa po upływie 4 miesięcy odzakończenia nauki lub skreślenia z listy studentów.Uczestnikom studiów doktoranckich nie przysługująww. uprawnienia, jednakże okres odbywania studiówdoktoranckich, nie dłuższy niż 4 lata, zaliczanyjest do okresu pracy, pod warunkiem uzyskaniastopnia naukowego doktora.Jak się wydaje, intencją pana posła KrzysztofaBrejzy jest przyznanie absolwentom studiów uprawnieniado ulgowych przejazdów, a uczestnikom studiówdoktoranckich uprawnień do świadczeń opiekizdrowotnej w okresie wakacyjnym. Pragnę zwrócićuwagę, iż sprawa objęcia uczestników studiów doktoranckichprzepisem art. 67 ust. 5 ustawy o świadczeniachopieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych należy do kompetencji ministrazdrowia.Ze swej strony mogę odnieść się jedynie do postulatudotyczącego studentów. Pragnę jednak zwrócićuwagę, iż studia drugiego stopnia podejmuje tylkoczęść absolwentów studiów pierwszego stopnia,a przyznanie wszystkim absolwentom uprawnień doulgowych przejazdów w okresie wakacji wiąże się zeskutkami finansowymi dla budżetu państwa. Trudnojednak uznać za uzasadnione przyznanie statusustudenta absolwentom studiów wyższych. Niemniejjednak pragnę zapewnić, iż sprawa ta będzie przedmiotemrozważań w czasie prac nad nowelizacjąustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterBarbara Kudryckapodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Andrzeja Pałysai Jana Łopatyw sprawie zmiany sytuacji materialno-prawnejproducentów na rynku owoców i warzyw (5974)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo, znak SPS-023-5974/08, z dnia 28 październikabr. zawierające interpelację posłów Andrzeja Pałysai Jana Łopaty w sprawie zmiany sytuacji materialno-prawnejproducentów na rynku owoców i warzywuprzejmie informuję, co następuje.Odnośnie do postulatu dotyczącego wzmocnieniaochrony unijnego rynku przed importem produktówowocowo-warzywnych uprzejmie informujemy, żew wyniku akcesji do UE Polska została objęta WspólnąTaryfą Celną UE. Kompetencje w zakresie negocjacjihandlowych, zgodnie z art. 133 traktatu ustanawiającegoWspólnotę Europejską, przejęła KomisjaEuropejska. W związku z tym w imporcie z krajówtrzecich stosowane są stawki celne obowiązującewszystkie kraje członkowskie UE. Stawki te wynikająz podjętych przez WE zobowiązań międzynarodowych,tj. z listy koncesyjnej do WTO (tzw. stawkizwiązane), z umów o handlu preferencyjnym zawartychprzez UE z krajami trzecimi lub z ogólnego systemupreferencji celnych, tzw. GSP.Podwyższenie stawek celnych ponad poziom wynikającyze zobowiązań międzynarodowych UE jestmożliwe w wyniku postępowań ochronnych, antysubsydyjnychlub antydumpingowych lub wycofaniapreferencji.W odniesieniu do każdego z wymienionych rodzajówśrodków stosowana jest w UE odpowiedniaszczegółowa procedura. Do ogólnych warunków niezbędnychdo wprowadzenia którychkolwiek z ww.środków zalicza się konieczność przeprowadzeniaprzez Komisję Europejską postępowania wyjaśniającego,podczas którego powinny zostać udowodnione:ewentualna szkoda lub groźba jej wystąpieniadla przemysłu Wspólnoty oraz związek przyczynowymiędzy szkodą a importem podlegającym postępowaniuochronnemu. Ponadto, podejmując decyzjęo nałożeniu środków, Unia Europejska jest zobowiązanauwzględnić interesy całej Wspólnoty, nie tylkozainteresowanych ochroną producentów, ale równieżnabywców, konsumentów, producentów przetwarzającychimportowany towar oraz aspekt konkurencjina rynku Unii.Postępowania antydumpingowe i antysubsydyjnewszczyna się na wniosek przemysłu Wspólnotylub z inicjatywy Komisji Europejskiej, natomiastw przypadku postępowania ochronnego przeciwkonadmiernemu importowi z wnioskiem o wszczęciepostępowania mogą wystąpić wyłącznie państwaczłonkowskie (w wyniku określonych sygnałów odprzemysłu krajowego). Aby skarga o zastosowanietakich środków była skuteczna, muszą ją poprzećproducenci wytwarzający istotną część całkowitejwspólnotowej produkcji danych wyrobów (postępowanieochronne przed nadmiernym importem) lubponad 25% całkowitej produkcji wspólnotowej produktupodobnego (postępowanie antydumpingowe).Po ewentualnym wykazaniu szkody i związku przyczynowegomiędzy importem danego towaru a szkodąwniosek musi także uzyskać poparcie większościpaństw członkowskich UE.Wniosek o ewentualne zastosowanie środkówochronnych lub antydumpigowych podlega głosowaniuna posiedzeniu Komitetu Doradczego Komisji
554Europejskiej ds. środków ochronnych lub KomitetuAntydumpingowego. W przypadku uzyskania większościgłosów za przyjęciem środków KE przyjmujerozporządzenie, jeśli takiej większości nie ma – sprawatrafia pod obrady Rady UE.Środki ochronne mogą zostać wprowadzonew postaci dodatkowych ceł, minimalnych cen importowych.Możliwe jest też przyjęcie zobowiązań cenowycheksporterów z państw trzecich, wskutek czegoimport taki jest zwolniony z cła antydumpingowego,a w zamian eksporterzy zobowiązują się podnieśćcenę do poziomu eliminującego margines dumpingulub szkodę.Należy podkreślić, że ww. postępowania w sprawiewprowadzenia środków ochronnych, antydumpingowychlub antysubsydyjnych, jak pokazują doświadczeniaw przypadku truskawek mrożonych, sądługotrwałe i od momentu rozpoczęcia postępowaniado wprowadzenia środków ochrony rynku możeupłynąć kilkanaście miesięcy.Wszystkie środki ochrony rynku ustanawiane sąna szczeblu Wspólnoty, Polska nie ma zatem możliwościtraktatowych jednostronnego wprowadzeniaśrodków ochronnych w imporcie z krajów trzecich.Ponadto w imporcie niektórych produktów możnazastosować specjalne klauzule ochronne (SSG),na podstawie porozumienia WTO w sprawie rolnictwa,jeśli taka możliwość wynika z listy koncesyjnejUE do WTO. Jednakże w przypadku importu koncentratusoku jabłkowego tej możliwości w unijnejliście koncesyjnej nie przewidziano. Polska podtrzymujestanowisko zgłaszane już Komisji Europejskiejw ramach dyskusji nt. negocjacji Rundy Doha WTO,że zasadne jest podjęcie przez KE działań w sprawiemodyfikacji zakresu towarowego SSG w unijnej liściekoncesyjnej, tak aby możliwe było objęcie tymmechanizmem koncentratu soku jabłkowego. W ramachww. negocjacji przewiduje się jednak, że możliwośćstosowania klauzul SSG mogłaby dotyczyćtylko 1% wszystkich linii taryfowych, okres stosowaniabyłby ograniczony do 7 lat, a poziom cławłącznie z dodatkową opłatą celną wynikającą z zastosowaniaSSG nie mógłby przekraczać stawki celnejKNU.Należy dodać, że w przyszłości w wyniku toczącychsię negocjacji Rundy Doha WTO (o ile rokowaniate zostaną zakończone podpisaniem porozumienia)będzie miała miejsce redukcja stawek celnychna wszystkie towary rolno-spożywcze w imporciez krajów trzecich.W odniesieniu do kwestii dotyczącej niedopuszczeniakwasu cytrynowego do zakwaszania koncentratówcelem poprawy ich parametrów należystwierdzić, że dyrektywa Rady 2001/112/WE z dnia20 grudnia 2001 r. odnosząca się do soków owocowychi niektórych podobnych produktów przeznaczonychdo spożycia przez ludzi dopuszcza dodaniesoku cytrynowego i/lub zagęszczonego soku cytrynowegodo zakwaszania soków i koncentratów celempoprawy ich parametrów sensorycznych.Ww. przepisy tej dyrektywy znalazły odzwierciedleniew § 4.1 rozporządzenia ministra rolnictwai rozwoju wsi z dnia 30 września 2003 r. w sprawieszczegółowych wymagań w zakresie jakości handlowejsoków i nektarów owocowych (Dz. U. Nr 177,poz. 1735, z późn. zm.).Obowiązujące aktualnie przepisy dyrektywy95/2/WE przewidują możliwość dokwaszania zagęszczonegosoku owocowego poprzez użycie kwasucytrynowego lub innych podobnych dodatków dokwaszających,a co za tym idzie – zostały wskazanew rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 18 września2008 r. w sprawie dozwolonych substancji dodatkowychi substancji pomagających w przetwarzaniu(Dz. U. Nr 177, poz. 1094).W ubiegłym roku na forum Unii Europejskiejpodjęto prace nad nowelizacją ww. dyrektywy 2001/112/WE. W projekcie zaproponowano możliwość dodaniasoku z limonki/koncentratu z limonki do sokówi koncentratów. Należy jednak podkreślić, żesok cytrynowy i sok limonowy mają podobne parametryfizyko-chemiczne i sensoryczne, dlatego teżmożliwość użycia ekwiwalentnie jednego lub drugiegosoku do zakwaszania nie zmieni w żaden sposóbsytuacji na rynku soku jabłkowego.Z uzyskanych w trybie roboczym informacjiz Komisji Europejskiej wynika, że prace nad nowelizacjądyrektywy 2001/112/WE odnoszącej się do sokówowocowych i niektórych podobnych produktówprzeznaczonych do spożycia przez ludzi zostanąwznowione w przyszłym roku. W momencie wznowieniaprac nad projektem zmian dyrektywy 2001/112/WE Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mającna względzie zachęcenie producentów z innychkrajów Unii Europejskiej do wykorzystania koncentratujabłkowego krajowej produkcji, będzie postulowało:— w przypadku dokwaszania soków owocowychkwasem cytrynowym i innymi dodatkami dokwaszającymikonieczność podania tych informacji naetykiecie w pobliżu nazwy produktu celem umożliwieniaodróżnienia podobnych produktów i zapewnieniatym samym odpowiedniego wyboru konsumentom;— w przypadku użycia w produkcji soku owocowego,soku cytrynowego lub limonowego lub ich sokówzagęszczonych to, że takie soki powinny byćtraktowane jako soki dwu- lub wieloskładnikowe,np. owocowo-cytrynowe lub owocowo-limonowe.Odnosząc się do kwestii wsparcia na rzecz grupproducentów poprzez rozszerzenie kwalifikowanychkosztów inwestycji o zakup sprzętu do zbioru orazinwestycje do prostego przetwarzania, pragnę poinformować,iż w ramach reformy wspólnej organizacjirynku owoców i warzyw pojawiła się możliwośćdofinansowywania zakupu maszyn i urządzeń dozbioru. W związku z powyższym obecnie trwają pracenad nowelizacją rozporządzenia zmieniającegorozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsiw sprawie szczegółowych warunków przyznawania
555pomocy finansowej wstępnie uznanej grupie producentówowoców i warzyw oraz wykazu kwalifikowanychkosztów inwestycji ujętych w zatwierdzonymplanie dochodzenia do uznania. Nowelizacja taumożliwia poszerzenie listy kosztów kwalifikowanychinwestycji o maszyny i urządzenia do zbioru.Jednocześnie uprzejmie informujemy, że prowadzeniedziałalności przetwórczej nie jest warunkiemfunkcjonowania organizacji producentów, dlategoteż wykaz kosztów kwalifikowanych w ramachwsparcia inwestycyjnego dla grup producentów nieuwzględnia wsparcia dla wstępnego przetwarzania.Pragnę nadmienić, iż zarówno wstępnie uznanegrupy, jak i uznane organizacje producentów owocówi warzyw mogą jako podmioty gospodarcze zajmowaćsię przetwórstwem owoców i warzyw, jednakżenie otrzymają na ten cel wsparcia inwestycyjnegow ramach wspólnej organizacji rynku owocówi warzyw.Wstępnie uznana grupa, jak i uznana organizacjaproducentów owoców i warzyw, zgodnie z istniejącymiprzepisami, jest podmiotem posiadającymosobowość prawną i prowadzącym działalność gospodarczą,a tym samym objętym podatkiem dochodowym.Podnoszona kwestia opodatkowania grup i organizacjiproducentów owoców i warzyw podatkiem odnieruchomości oraz podatkiem dochodowym zdaniemresortu rolnictwa nie jest czynnikiem hamującympowstawanie i rozwój grup i organizacji producentówowoców i warzyw, gdyż korzyści wynikającez działania producentów w formie zorganizowanejw ramach grup i organizacji są niewspółmierniewiększe od kosztów opodatkowania, a wsparcie finansoweze środków wspólnotowych i budżetu krajowegojest wyjątkowo wysokie.Odnośnie do postulatu związanego z uproszczeniemprocedur zatrudniania pracowników sezonowychi z zagranicy pragnę poinformować, że w bieżącymroku nastąpiło kolejne uproszczenie zasadzatrudniania sezonowego, które umożliwia obywatelomUkrainy, Białorusi i Federacji Rosyjskiej podjęciepracy sezonowej w Polsce w okresie do sześciumiesięcy w ciągu kolejnych dwunastu miesięcy podwarunkiem uzyskania od polskiego pracodawcy lubosoby fizycznej oświadczenia o zamiarze powierzeniapracy, zarejestrowanego w powiatowym urzędziepracy. Czynność rejestracji takiego oświadczeniaz zasady odbywa się w trakcie jednej, kilkunastominutowejwizyty w powiatowym urzędzie pracyi jest bezpłatna zarówno dla pracodawcy, jak i dlacudzoziemca. Zarejestrowane oświadczenie pracodawcystanowi podstawę do otrzymania wizy o symbolu08 uprawniającej do wykonywania pracy, którąwystawia polska placówka konsularna w kraju stałegopobytu cudzoziemca. Biorąc pod uwagę specyfikępracy sezonowej, a także doświadczenia innychpaństw europejskich o bogatszym, wieloletnim doświadczeniuw zakresie takiego zatrudnienia, obowiązującaprocedura jest na dzień dzisiejszy rozwiązaniemoptymalnym. Daje możliwość szybkiego i łatwegodopuszczenia cudzoziemca do lokalnego rynkupracy. Pozwala również na wykonywanie pracynieprzerwanie przez okres do sześciu miesięcy,a w zależności od potrzeb sadownika praca ta możebyć świadczona w kilku krótszych okresach. Skalanapływu cudzoziemców podejmujących prace sezonowew naszym kraju jest monitorowana przez MinisterstwoPracy i Polityki Społecznej. Z nadsyłanychprzez powiatowe urzędy pracy do MinisterstwaPracy i Polityki Społecznej comiesięcznychinformacji statystycznych o zarejestrowanychoświadczeniach pracodawców jednoznacznie wynika,iż liczba takich pracowników systematycznierośnie.Dalsze zmiany w zakresie zatrudniania cudzoziemców,znacznie upraszczające procedury związanez dopuszczaniem cudzoziemców do krajowegorynku pracy, przewiduje rządowy projekt ustawyo zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjachrynku pracy. Obecnie projekt znajduje sięw <strong>Sejm</strong>ie RP.Ponadto informuję, że zwróciłem się zgodniez kompetencją do ministra pracy i polityki społecznejo przedłożenie informacji dotyczącej kwestiiuproszczenia procedur zatrudniania pracownikówsezonowych i z zagranicy. Odpowiedź ministra pracyi polityki społecznej zostanie przekazana niezwłoczniepo jej otrzymaniu.Odnośnie do postulatu dotyczącego prolongowaniaterminów spłat zaciągniętych kredytów klęskowychinformuję, że zgodnie z obowiązującymi zasadamiudzielania preferencyjnych kredytów klęskowychobrotowych, uruchamianych na podstawierozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia2007 r., kredyty te mogą być udzielone na okres niedłuższy niż 4 lata. W okresie objętym umową kredytubank może stosować prolongatę spłaty rat kapitałui odsetek do 2 lat, przy czym okres stosowaniaprzez agencję dopłat nie może przekroczyć4 lat. Ponadto w okresie objętym umową kredytubank może wydłużyć okres spłaty kredytu pozamaksymalny okres spłaty. Po upływie 4 lat agencjanie będzie stosowała dopłat do oprocentowania,przy czym oprocentowanie kredytu nie może byćwyższe niż wynikające z umowy zawartej pomiędzyagencją a bankiem.Natomiast zgodnie z zasadami udzielania preferencyjnychkredytów klęskowych obrotowych uruchomionychna podstawie rozporządzenia Rady Ministrówz dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowychkierunków działań Agencji Restrukturyzacjii Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ichrealizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.) w okresieobjętym umową kredytową bank może stosowaćprolongatę spłaty rat kapitału i odsetek, przy czymokres stosowania przez agencję dopłat nie możeprzekroczyć 5 lat. W okresie objętym umową kredytubank może wydłużyć okres spłaty kredytu pozaokres 5 lat na warunkach komercyjnych, przy czym
556oprocentowanie kredytu nie może być wyższe niżwynikające z umowy zawartej pomiędzy agencjąa bankiem.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarian Zalewskipodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Pałysaw sprawie likwidacji Sądu Rejonowegow Opatowie (5975)W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października2008 r. Nr SPS-023-5975/08, przy którym przekazanazostała interpelacja pana posła Andrzeja Pałysaw sprawie likwidacji Sądu Rejonowego w Opatowie,uprzejmie przedstawiam, co następuje:Na wstępie pragnę podnieść, że podstawowymcelem polityki Ministra Sprawiedliwości jest zapewnienieobywatelom konstytucyjnego prawa do sądu,rozumianego jako rozpatrzenie sprawy bez nieuzasadnionejzwłoki przez właściwy sąd.Z zebranych danych wynika, że w sądownictwiepowszechnym występują znaczne różnice w zakresiewielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,przy czym nie dotyczą one tylko obszarów ich właściwościmiejscowej, ale przede wszystkim liczby wpływającychspraw, a tym samym wielkości struktur organizacyjnych,obciążenia sędziów i etatyzacji.Ponadto dokonana analiza wpływu, załatwieniai pozostałości spraw wskazuje, iż w sądach występujestrukturalna zaległość, rzutująca negatywnie naocenę funkcjonowania sądownictwa powszechnego.Dlatego też w interesie wymiaru sprawiedliwościjest jak najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzystaniuistniejących nakładów.Jednym z kierunków prowadzonych w MinisterstwieSprawiedliwości prac jest ocena wpływuuproszczenia struktury organizacyjnej sądownictwapowszechnego na sprawność postępowania. Należyprzy tym zauważyć, że żaden z opracowywanychwstępnych wariantów zmian organizacyjnych niezostał dotychczas przesądzony.W omawianym kontekście zaznaczyć trzeba, żepodjęcie decyzji o zniesieniu jakiegokolwiek sądu rejonowegowymaga przeprowadzenia pogłębioneji wnikliwej analizy obciążenia sędziów pracą orzeczniczą,przy jednoczesnym uwzględnieniu innych warunkówfunkcjonowania konkretnej jednostki związanychz wielkością wpływu spraw czy też strukturąlokalnej społeczności oraz umiejscowieniem geograficznymsądu.Reasumując, pragnę poinformować pana posła,że aktualnie nie prowadzi się prac legislacyjnychmających na celu likwidację sądów rejonowych,w tym Sądu Rejonowego w Opatowie.Pragnę jednocześnie poinformować pana posła,że w dniu 13 listopada 2008 r. do Ministerstwa Sprawiedliwościwpłynął wniosek prezesa Sądu Okręgowegow Kielcach, poparty przez prezesa Sądu Apelacyjnegow Krakowie, w zakresie rozszerzenia obszarudziałania Sądu Rejonowego w Opatowie o gminyOżarów i Tarłów. Przedmiotowy wniosek zostaniepoddany analizie przez właściwe merytorycznie komórkiorganizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwościcelem wypracowania stosownej decyzji.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Wronasekretarza stanuw Ministerstwie Rozwoju Regionalnego- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Pałysaw sprawie możliwości uwzględnieniabudowy Regionalnego Portu LotniczegoKielce-Obice w „Koncepcji przestrzennegozagospodarowania kraju” (5976)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismomarszałka <strong>Sejm</strong>u z dnia 28.10.2008 r., nr SPS--023-5976/08, dotyczące interpelacji posła AndrzejaPałysa w sprawie uwzględnienia w „Koncepcji przestrzennegozagospodarowania kraju na lata 2008––2033” inwestycji Regionalnego Portu LotniczegoKielce-Obice przekazuję stanowisko w przedmiotowejsprawie w zakresie ustawowych właściwości ministrarozwoju regionalnego.Odpowiadając na załączone pismo pana posłaAndrzeja Pałysa z dnia 10.10.2008 r. w sprawieuwzględnienia w „Koncepcji przestrzennego zagospodarowaniakraju na lata 2008–2033” inwestycjizwiązanej z budową Regionalnego Portu LotniczegoKielce-Obice, uprzejmie informuję, że w sprawietej otrzymałam już pismo z dnia 6.10.2008 r. odpana Adama Jarubasa, do którego dołączonouchwałę nr XVIII/333/08 <strong>Sejm</strong>iku WojewództwaŚwiętokrzyskiego z dnia 29 września 2008 r. orazoświadczenie <strong>Sejm</strong>iku Województwa Świętokrzyskiegoz dnia 29 września 2008 r. Organem właści-
557wym do adresowania uchwały i oświadczenia dotyczącychRegionalnego Portu Lotniczego Kielce--Obice jest minister infrastruktury (a ściślej – DepartamentTransportu Lotniczego MI), dlatego teżkopię interpelacji przesyłam również do wiadomościministra infrastruktury wraz kopią niniejszejodpowiedzi.Wyjaśniam, że zgodnie z art. 47 ustawy o planowaniui zagospodarowaniu przestrzennym ministerwłaściwy ds. rozwoju regionalnego opracowujekoncepcję przestrzennego zagospodarowaniakraju, która stanowi rządowy dokument planistycznypełniący funkcję koordynującą w odniesieniudo rządowych dokumentów strategicznych,strategii rozwoju województw i wojewódzkich planówzagospodarowania przestrzennego. Koncepcjanie jest aktem prawnym posiadającym moc decyzyjną,lecz dokumentem rządowym, który poakceptacji Rady Ministrów prezes RM przekazujedo <strong>Sejm</strong>u RP.W trwających obecnie pracach nad KPZK wykorzystywanebyły ekspertyzy dotyczące rozwojuwszystkich gałęzi transportu, a także aktualny„Program rozwoju sieci lotnisk i lotniczych urządzeńnaziemnych”, przyjęty uchwałą Rady Ministrównr 86/2007 z dnia 8 maja 2007 r. (dostępnytakże na stronie www.kprm.gov.pl). Program tenstwierdza między innymi, że w Polsce portów lotniczychnie posiadają 4 województwa: podlaskie, opolskie,lubelskie i świętokrzyskie, i podaje także kryteriaklasyfikacji portów lotniczych, kładące naciskna rozwój infrastruktury naziemnej i dostępnościlotnisk komunikacyjnych. Na podstawie przedstawionejekspertyzy projekt KPZK stwierdza, żew Polsce starania o utworzenie nowych portów lotniczych,m.in. w Polsce Wschodniej, Kielcach, Opolu,Modlinie i Gdyni, przebiegają wolniej, niż postępujerozbudowa już istniejących dużych lotnisk regionalnych,zaś powstawanie nowych portów lotniczych(w tym Portu Lotniczego w Kielcach) będzieuzależnione zarówno od sytuacji rynkowej, jak i odmożliwości inwestycyjnych samorządów regionalnych.Głównym problemem jest złe skomunikowanielotnisk z systemami transportu lądowego,w tym przede wszystkim z koleją. Sytuacja powinnaulec poprawie w następstwie inwestycji przewidzianychw programach operacyjnych na lata 2007––2013.Wstępna wersja KPZK była rozważana w MRRw III kwartale br., zaś infrastruktura transportowa(w tym także lotnicza) i jej docelowy stan w roku2033 stanowią jeden z podstawowych działów tegodokumentu. Ze względu na szeroki zakres materiałuwystąpiła konieczność uzupełnienia brakówwstępnego projektu, zaś uzupełniony projekt KPZKtrafi do szerokich konsultacji regionalnych i resortowychna przełomie lat 2008 i 2009. Interpelację panaposła Andrzeja Pałysa dotyczącą Regionalnego PortuLotniczego Kielce-Obice włączymy do konsultacjiregionalnych KPZK, jednak decydujące znaczeniebędzie miało stanowisko Ministerstwa Infrastruktury,do którego zostało wysłane wspomniane powyżejpismo pana marszałka Adama Jarubasa, wrazz załącznikami.W świetle powyższych wyjaśnień odpowiedzi napytania pana posła Andrzeja Pałysa są następujące:1. Czy budowa Regionalnego Portu LotniczegoKielce-Obice zostanie uwzględniona w koncepcjiprzestrzennego zagospodarowania kraju? Obecniew koncepcji przestrzennego zagospodarowania krajumożna by wymienić proponowaną inwestycję warunkowo,jako postulat regionu świętokrzyskiego.Rozwój regionalnych portów lotniczych, w tym budowalotniska w Kielcach, będą uzależnione od sytuacjina rynku usług lotniczych oraz od możliwościinwestycyjnych samorządów regionalnych.2. Jakie widzimy możliwości utworzenia takiegoportu? Możliwości realizacji Regionalnego PortuLotniczego Kielce-Obice niewątpliwie istnieją, zaśinwestycja taka może trafić na listę projektów kluczowychw ramach kontynuacji Programu Operacyjnego„Infrastruktura i środowisko” w latach2007–2013. Muszę tu wspomnieć, że otrzymałamkopię obszernego pisma prezydenta miasta Kielcez 27.06.2008 r. w sprawie wydania decyzji o uwarunkowaniachśrodowiskowych dla Regionalnego PortuLotniczego Kielce-Obice, skierowanego do ministraśrodowiska, który przekazał je do wiadomości ministrarozwoju regionalnego i ministra infrastruktury.Pismo prezydenta miasta Kielce zawiera szczegółowyzakres wykonanych już prac przygotowawczychoraz listę przygotowanych dokumentów,w tym raport oddziaływania przedsięwzięcia na środowiskoi informację o powołaniu spółki akcyjnejPort Lotniczy Kielce SA. W świetle otrzymanych informacjizainteresowanie samorządu regionalnegonie ulega wątpliwości pod warunkiem, że nie będzieono ograniczone do realizacji samego portu lotniczego,lecz obejmie szeroko pojętą infrastrukturę okołolotniskowąi transportową.3. Jakie istnieją przeszkody, aby inwestycja mogłazostać zrealizowana? Podstawowymi warunkamisą tu z jednej strony głębokie zainteresowaniesamorządu regionalnego, wyrażone w postaci realizacjiinfrastruktury okołolotniskowej – infrastrukturalotniska, drogi dojazdowe, komunikacja lotniskaz koleją, baza hotelowa, zaś z drugiej strony –ewentualna aktualizacja w tym zakresie „Programurozwoju sieci lotnisk i lotniczych urządzeń naziemnych”,pozostającego w gestii ministra infrastruktury.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.Sekretarz stanuHanna Jahns
558O d p o w i e d źministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Andrzeja Pałysaw sprawie nowelizacji ustawy o świadczeniachrodzinnych oraz poprawy warunków życiarodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne(5977)Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia28 października br., znak: SPS-023-5977/08, dotycząceinterpelacji posła Andrzeja Pałysa w sprawienowelizacji ustawy o świadczeniach rodzinnych orazpoprawy warunków życia rodzin wychowującychdzieci niepełnosprawne, uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci poruszane w interpelacjisą znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa, sekretarza stanu pana JarosławaDudy i podsekretarza stanu pani Agnieszki Chłoń--Domińczak, z delegacją Stowarzyszenia RodzicówDzieci Niepełnosprawnych, na którym omówionoistniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, jakie napotykają rodzicewychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty,których wprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. Należy dodać, że są onezbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któreleżą w kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,są przedmiotem analiz resortu w celu przygotowaniaprojektu założeń do rozwiązań prawnych,w tym dotyczących warunków przyznawania świadczeniapielęgnacyjnego i opłacania przez budżetpaństwa składek na ubezpieczenie emerytalno-rentoweoraz składek na ubezpieczenie zdrowotne zabeneficjentów tego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.W badaniach tych uwzględnia się między innymizmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych. Datąpoprzedniej weryfikacji był 1 września 2006 r.W związku z tą weryfikacją od 1 września 2006 r.uległy podwyższeniu wysokości niektórych świadczeńrodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłkurodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dzieckaniepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń rodzinnych przewidzianajest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalęinflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejściaustawy w życie, podwyższenie kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świadczeńzwiązanych z niepełnosprawnością dzieci, wydajesię nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot poszczególnychświadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacjiemerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istotneróżnice między tymi kategoriami. Świadczeniarodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczonąpracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniejpłaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocąo charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymaniarodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotliwośćzmiany warunków dostępu do świadczeń, jak i kwotświadczeń zależy od częstotliwości znaczącychzmian w kosztach utrzymania (te zaś następująw cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie od dynamikiwynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa – w budżecie nie mawystarczających środków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnićwsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatkówna leczenie i utrzymanie dziecka.Bez względu na liczbę dzieci niepełnosprawnychwychowywanych w rodzinie przysługiwać może tylkojedno świadczenie pielęgnacyjne, gdyż jest toświadczenie przysługujące nie niepełnosprawnemudziecku, lecz jego rodzicowi, który nie podejmuje lubrezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowejw celu sprawowania opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym(art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy o świadczeniachrodzinnych). Kwota świadczenia pielęgnacyjnegoma częściowo zrekompensować rodzicowi utratędochodów z tytułu zatrudnienia lub innej pracyzarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni zastąpić.Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak kwota
559wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby dziecibędących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacjiz powodu konieczności zrezygnowania przez jednegoz rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nadniepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia zestrony państwa. Nie powinno się to jednak odbywaćze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważutrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowejspowodowane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiememerytalnym ani rentowym, lecz jest ryzykiemobjętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemieświadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej,a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewniająceosobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacjiżyciowej nie tylko niezbędne środki finansowe, aleteż inne formy pomocy i wsparcia.Ponadto, wprowadzenie jakichkolwiek rozwiązańprawnych, które miałyby dać przywileje emerytalneosobom sprawującym opiekę nad niepełnosprawnymidziećmi (np. przywrócenie prawa dowcześniejszej emerytury osobom sprawującym opiekęnad dziećmi specjalnej troski), nie może zostaćzaakceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdrażanejreformy systemu ubezpieczeń społecznych, którama na celu przywrócenie mu charakteru ubezpieczeniowego.Właśnie w tym celu parlament dokonałw 1998 r. zmiany przepisów emerytalno-rentowychpowodującej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecznychprzyznawane są wyłącznie świadczenia należnez powodu spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego,tj. dożycia określonego w przepisach wieku lub niemożnościkontynuowania pracy zarobkowej z powoduniezdolności do pracy.W obecnym systemie prawnym istnieje zawódasystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowadzonyrozporządzeniem ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomocyspołecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadańrealizowanych przez asystenta należy: współtworzenieprogramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifikowania,kontaktów społecznych, usług kulturalnych,rekreacji i integracji ze środowiskiem,diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwaniawszelkiego typu barier, pobudzanie aktywnościosoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojeniapotrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidualnegoprogramu pomocy osobie niepełnosprawnej,włączenie osoby niepełnosprawnej w programyinstytucji i placówek świadczących usługi rehabilitacyjne,a także współpraca z mediami ułatwiającaposzukiwanie sponsorów w działaniach narzecz osób niepełnosprawnych.Wykonywanie zawodu asystenta osoby niepełnosprawnejwiąże się ze zdobyciem stosownego wykształceniaw tym zakresie. Jednocześnie osobataka zatrudniona jest przez jednostkę organizacyjnąpomocy społecznej (np. ośrodek pomocy społecznejlub powiatowe centrum pomocy rodzinie) na podstawieumowy o pracę regulowanej przepisami Kodeksupracy lub umowy cywilno-prawnej, o której mowaw Kodeksie cywilnym. Nie jest jednak możliwe i zasadne,aby rodzica opiekującego się swym niepełnosprawnymdzieckiem publiczny pracodawca zatrudniałna stanowisku asystenta-pielęgniarza. Na przeszkodziestoją bowiem zarówno kwestie stosunkówmiędzy rodzicem a dzieckiem, wynikające z przepisówKodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w tym dotycząceobowiązku opieki i utrzymania dziecka, jakrównież kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym:czasu pracy, godzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych,urlopów itp. Stąd też właściwym narzędziemwsparcia materialnego rodzin wychowującychniepełnosprawne dzieci jest system świadczeńrodzinnych, uzupełniony rozwiązaniami z zakresupomocy społecznej.Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężnekierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – dodatekprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniemo umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.a 24. rokiem życia,— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie– przysługuje niezależne od dochodów i wiekukażdej osobie legitymującej się orzeczeniem o niepełnosprawności,znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstała w wiekuuprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum).
560Nabycie prawa do ww. świadczeń rodzinnych,z wyjątkiem prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, uzależnionejest m.in. od spełnienia ustawowego kryteriumdochodowego, jakie w przypadku rodzin wychowującychniepełnosprawne dzieci wynosi 583 złnetto na osobę w rodzinie. Ponadto w przypadkuosób, które już korzystają ze świadczeń rodzinnych,przepisy umożliwiają kontynuację uprawnień donich mimo przekroczenia kryterium dochodowegoo relatywnie niewysokie kwoty. Zgodnie bowiemz art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach rodzinnychprzysługują one także w sytuacji, gdy przeciętnymiesięczny dochód netto rodziny w przeliczeniu naosobę w rodzinie przekracza ustawowe kryteriumo kwotę nie wyższą niż kwota najniższego zasiłkurodzinnego, tj. 48 zł.Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabezpieczającymśrodki utrzymania rodzicom wychowującychdzieci niepełnosprawne na wypadek śmierciubezpieczonego – żywiciela rodziny jest funkcjonującysystem rent rodzinnych. Obecny system emerytalno-rentowypozwala na zaopatrzenie niepracującychwspółmałżonków w świadczenia po śmiercipracującego małżonka lub małżonka pobierającegoświadczenie emerytalne. Świadczeniem takim jestfinansowana z ubezpieczenia rentowego renta rodzinna.Sytuacja małżonków osób ubezpieczonychjest rozwiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzonymirozwiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lubwdowca jest to, czy zmarły współmałżonek w dniuzgonu spełniał warunki do emerytury lub rentyz tytułu niezdolności do pracy. W takiej sytuacji ZakładUbezpieczeń Społecznych oblicza świadczenie,jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawieustalana jest wysokość renty rodzinnej, której wysokośćzależy od kręgu osób uprawnionych do świadczenia.Ustalona na tej podstawie wysokość rentyrodzinnej, w zależności od liczby osób, którym przysługuje,wynosi od 85% do 95% świadczenia (emeryturylub renty), jaką ma lub miałby zmarły.Renty rodzinne finansowane są z wyodrębnionychw ramach FUS ubezpieczeń rentowych, finansowanychze składek wszystkich ubezpieczonych.Zgodnie z przepisem art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia1998 r. o emeryturach i rentach z FunduszuUbezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,poz. 353, z późn. zm.) renta rodzinna przysługujeuprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwiliśmierci miała ustalone prawo do emerytury lubrenty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniaławarunki wymagane do uzyskania jednego z tychświadczeń.Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70 ww. ustawy,wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu,jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 latlub była niezdolna do pracy albo wychowuje co najmniejjedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionedo renty rodzinnej po zmarłym mężu, którenie osiągnęło 16 lat lub, jeżeli kształci się w szkole,18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiemcałkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnejegzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy,uprawnionym do renty rodzinnej.Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Pałysaw sprawie możliwości realizacjiinwestycji drogowej pn. „Pasmozrównoważonego rozwoju Wschód – ZachódSzlak Staropolski” oraz umieszczenia jejw transeuropejskiej sieci transportowej(TEN-T) (5978)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo Pana Marszałka z dnia 28 października br.zawierające interpelację pana posła Andrzeja Pałysaw sprawie możliwości realizacji inwestycji drogowejpn. „Pasmo zrównoważonego rozwoju Wschód – ZachódSzlak Staropolski” przekazuję następujące stanowisko.W wyniku przeprowadzonych przez MinisterstwoInfrastruktury analiz uwzględniających finansowemożliwości naszego państwa w kolejnych perspektywachfinansowych UE, prognoz ruchu orazrozłożenia priorytetów w kontekście budowy autostradi dróg ekspresowych do 2012 r. stwierdzono, iż„Szlak Staropolski”, pomimo swojego symbolicznegoznaczenia, nie spełnia kryterium dla drogowejsieci TEN-T dotyczącego natężenia ruchu tranzytowego.Wobec inicjatywy zagęszczenia tej sieci istniejąalternatywne połączenia drogowe, łączące w tranzycieregiony graniczące z Republiką Czeską z regionamigraniczącymi z Białorusią.Ponadto pracujący w MI zespół do spraw propozycjimodyfikacji sieci TEN-T zapoznał się z rezultatamistudium Politechniki Warszawskiej z bieżącegoroku, dotyczącym układu dróg szybkiego ruchuw Polsce. Studium to nie potwierdza celowościuwzględnienia tej trasy w sieci dróg ekspresowychz uwagi na zbyt mały ruch obecny i prognozowany.W związku z powyższym w uzasadnieniu tego projektuargument zapewnienia synergii sieci TEN-Tokazuje się zbyt trudny do obrony w porównaniuz innymi szlakami o charakterze tranzytowym, którerównież zapewniają połączenie na wymienionejosi. Wobec powyższego droga krajowa S46 nie zostałazakwalifikowana na listę propozycji modyfikacjisieci TEN-T.
561Jednocześnie pragnę podkreślić, że rewizje wytycznychw sprawie sieci TEN-T są planowane przezKomisję Europejską co 5 lat i w miarę rozwoju znaczeniatego szlaku istnieje możliwość jego wpisaniado sieci TEN-T w dłuższym horyzoncie czasowym.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMaciej Jankowskipodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Pałysaw sprawie wsparcia finansowegowoj. świętokrzyskiego w planie budowy drógna rok 2009 (5979)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji pana posła Andrzeja Pałysa z dnia 8października 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia28 października 2008 r., znak: SPS-023-5979/08,dotyczącej wsparcia finansowego woj. świętokrzyskiegow planie budowy dróg na 2009 r., uprzejmieprzedstawiam następujące wyjaśnienia.W uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia25 września 2007 r. w sprawie ustanowienia programuwieloletniego pod nazwą Program Budowy DrógKrajowych na lata 2008–2012 pod poz. 142 ujęto zadanieo nazwie „Przebudowa drogi 73 Kielce – WolaMorawicka wraz z obwodnicą Morawicy i Woli Morawickiej”,którego realizacja przewidziana jest na lata2009–2011.Realizacja przedmiotowej inwestycji ma na celudostosowanie odcinka drogi krajowej nr 73 Kielce –Wola Morawicka do parametrów dwujezdniowej drogiklasy GP. W ramach tego zadania planuje się dobudowędrugiej jezdni do drogi krajowej nr 73 orazbudowę obwodnicy miejscowości Morawica i WolaMorawicka.Ponadto dla przyspieszenia realizacji ww. inwestycjipodjęto decyzję o prowadzeniu inwestycjiw systemie „Zaprojektuj i zbuduj”. W związku z trybemrealizacji inwestycji w ww. systemie ogłoszonoprzetarg na opracowanie programu funkcjonalno--użytkowego. Ze względu na brak ofert koniecznebyło ponowne ogłoszenie przetargu, co nastąpiło7 października 2008 r. W dniu 20 października 2008 r.rozstrzygnięty został przetarg na wykonanie programufunkcjonalno-użytkowego. Po otrzymaniuww. programu zostanie ogłoszony przetarg na wykonaniezadania w systemie „Zaprojektuj i zbuduj”.W roku 2009 przewiduje się także wypłatę odszkodowańza nieruchomości pod omawianą inwestycję.Odnoście do inwestycji na kierunku wschodnimz Kielc w ciągu drogi krajowej nr 74 – obwodnica m.Domaszowice, Cedzyna, uprzejmie informuję, iżopracowanie dokumentacji projektowej, wycinkadrzew, wyburzenia w roku 2008 prowadzone sąw ramach zadania inwestycyjnego „Prace przygotowawczei budowa dróg S7 i S74 na terenie woj. świętokrzyskiego”.Dla przedmiotowej inwestycji w dniu28 marca 2008 r. została wydana decyzja o środowiskowychuwarunkowaniach. W I kwartale 2009 r.planowane jest uzyskanie pozwolenia na budowę.Opracowano program funkcjonalno-użytkowy orazmateriały przetargowe do realizacji zadania w systemie„Zaprojektuj i zbuduj”. W dniu 23 lipca 2008 r.został ogłoszony dwuetapowy przetarg na wybórwykonawcy robót.Aktualnie trwa nabywanie nieruchomości nacele budowlane, prace nad wycinką lasu oraz wyburzenia(9 siedlisk).Realizacja ww. zadań skutkować będzie poprawieniemwarunków przejazdu z Kielc do południoweji wschodniej części województwa oraz poprawieniemwarunków bezpieczeństwa ruchu.Uprzejmie wyjaśniam, iż budowa i modernizacjainfrastruktury drogowej determinowana jest uchwałąnr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 września2007 r. w sprawie ustanowienia programu wieloletniegopod nazwą Program Budowy Dróg Krajowychna lata 2008–2012. Ww. program zakłada zrównoważonyrozwój sieci drogowej w Polsce przy uwzględnieniupotrzeb poszczególnych województw i możliwościfinansowych.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Rapciakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jana Kamińskiegow sprawie protestów sędziów (5981)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Jana Kamińskiego w sprawieprotestów sędziów uprzejmie przedstawiam, conastępuje.Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 89§ 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustrojusądów powszechnych (Dz. U. Nr 98 poz. 1070, z późn.zm.) żądania, wystąpienia i zażalenia w sprawachzwiązanych z pełnionym urzędem sędzia może wnosićtylko w drodze służbowej. W takich sprawach sędzianie może zwracać się do instytucji i osób postronnychani podawać tych spraw do wiadomości
562publicznej. Z kolei art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych(Dz. U. Nr 55, poz. 236, ze zm.) stanowi, że prawo dostrajku nie przysługuje m.in. pracownikom zatrudnionymw organach władzy państwowej oraz w sądach.W tej sytuacji ewentualne protesty sędziównależałoby traktować jako nieprzestrzeganie obowiązującychnorm prawnych.Zapowiadane protesty nie znajdują uzasadnieniamerytorycznego. Problemy sygnalizowane przezśrodowisko sędziowskie są przedmiotem intensywnychprac resortowych mających na celu stworzenienowego modelu kariery sędziego, którego elementemjest również wysoki poziom wynagrodzeniauzyskiwanego przez sędziów, odpowiadający godnościzajmowanego przez nich urzędu. Środowisko sędziowskiejest też informowane o postępach pracnad projektami ustaw, które mają zmienić obecnąsytuację płacową w tej grupie zawodowej.Informuję, że przygotowany w MinisterstwieSprawiedliwości projekt zmian w zakresie systemuwynagradzania sędziów i prokuratorów został w dniu4 listopada 2008 r. przyjęty przez Stały KomitetRady Ministrów. Projekt ten, niezależnie od podwyższeniawynagrodzeń od dnia 1 stycznia 2009 r.,wprowadza postulowaną od dawna przez środowiskosędziowskie zasadę, że podstawę ustalania tychwynagrodzeń będzie stanowić przeciętne wynagrodzeniew gospodarce narodowej w drugim kwartaleroku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędowym<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> „Monitor Polski”przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Narok 2009 jest to kwota 2951,36 zł. Następuje zatemodejście od kształtowania wysokości wynagrodzeńsędziów i prokuratorów w oparciu o kwotę bazowąokreślaną corocznie w ustawie budżetowej.Mnożniki wynagrodzenia zostały ukształtowanew rozpiętości od 2,05 (dla sędziego sądu rejonowegootrzymującego wynagrodzenie zasadnicze w stawcepodstawowej) do 3,23 (dla sędziego sądu apelacyjnegootrzymującego wynagrodzenie zasadnicze w trzeciejstawce awansowej).Ponadto w Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzonesą prace w zakresie racjonalizacji i uelastycznieniastruktury organizacyjnej sądownictwa,jak również w zakresie dotyczącym modyfikacji zasadsprawowania nadzoru nad działalnością administracyjnąsądów powszechnych. Zakresem prowadzonychprac objęto także kwestie związane z systememokresowych ocen pracy sędziów, trybem i zasadamidokonywania oceny kwalifikacji kandydatówna wolne stanowiska sędziowskie, statusem sędzióww stanie spoczynku, referendarzy sądowych orazasystentów sędziów.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuJacek CzajaO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jana Kamińskiegow sprawie wydłużenia czasu pracy technikomelektroradiologii i radioterapii (5982)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Jana Kamińskiego w sprawiewydłużenia czasu pracy technikom elektroradiologiii radioterapii uprzejmie przedkładam następującewyjaśnienia w przedmiotowym zakresie.Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o pracownikachzakładów opieki zdrowotnej zawiera międzyinnymi przepisy mające na celu zrównanie wymiaruczasu pracy obowiązującego pracowników zakładówopieki zdrowotnej.Przepisy obejmujące normą 7 godzin i 35 minutna dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut natydzień osoby obecnie pracujące w wymiarze przeciętnie5 godzin na dobę – zgodnie z przepisamiustawy z dnia 21 października 2008 r. Przepisywprowadzające ustawy z zakresu ochrony zdrowia– będą obowiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.Na zasadność wprowadzenia przedmiotowychzmian wielokrotnie wskazywali przedstawicielepodmiotów badanych skutki pracy w środowisku,gdzie występują źródła promieniowania jonizującego.W szczególności na brak uzasadnienia utrzymywaniaskróconych norm czasu pracy wskazywali konsultancikrajowi w dziedzinie Onkologii Klinicznej, MedycynyPracy, Radioterapii Onkologicznej, jak równieżInstytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowegow Sosnowcu oraz Instytut Medycyny Pracyim. prof. J. Nofera w Łodzi. Instytut Medycyny Pracyw Łodzi stwierdził m.in., iż skracanie czasu pracynie jest skuteczną i optymalną metodą zapobieganianegatywnym skutkom wykonywania pracy w szkodliwychwarunkach. Najbardziej efektywną i zalecanąmetodą przeciwdziałania negatywnym skutkompracy m. in. przy źródłach promieniowania jestrespektowanie przez pracodawców przepisów Kodeksupracy oraz innych aktów prawnych regulującychkwestię ochrony pracowników narażonych napromieniowanie jonizujące.Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisyw kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizującymsą zgodne z prawem unijnym, m. in. z dyrektywąRady 97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r.w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przedniebezpieczeństwem wynikającym z promieniowaniajonizującego związanego z badaniami medycznymi.Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni sąw warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące,podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia29 listopada 2000 r. Prawo atomowe. Należy podkreślić,że ustawa Prawo atomowe nie reguluje zagadnieńzwiązanych z czasem pracy. Wynika to bez-
563pośrednio z zaleceń zawartych w „Międzynarodowychpodstawowych normach ochrony przed promieniowaniemjonizującym i bezpieczeństwa źródełpromieniowania” (Państwowa Agencja Atomistyki,ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią, iż: „warunkizatrudnienia pracowników nie zależą od istnienialub możliwości pojawienia się narażenia zawodowego.Nie stosuje się żadnych specjalnych systemówrekompensat lub preferencyjnego traktowanianarażonych pracowników, takich jak: dodatkipłacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skróconydzień pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepszewarunki przejścia na emeryturę. Wymienione środkinie mogą być ani proponowane, ani stosowane zamiastzapewnienia pracownikom takich środkówochrony i bezpieczeństwa, które gwarantują spełnieniewymagań norm.”Należy zaznaczyć, że ocena dawek indywidualnychosób zawodowo narażonych na promieniowaniejonizujące wskazuje, że przeciętna roczna dawkadla tej populacji wynosi mniej niż 1 mSv, co stanowi1/20 rocznej dawki granicznej wymienionej w rozporządzeniuRady Ministrów z dnia 18 stycznia 2005 r.w sprawie dawek granicznych promieniowania jonizującego(Dz. U. Nr 20, poz. 168). Wyższych od przeciętnychdawek można oczekiwać jedynie w radiologiizabiegowej lub wśród pracowników wykonującychniektóre procedury z wykorzystaniem izotopówpromieniotwórczych. Niemniej jednak należy podkreślić,że w żadnym z tych przypadków nie możedojść w trakcie rutynowej pracy do przekroczeniaodpowiednich dawek granicznych. Należy równieżpamiętać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawoatomowe obowiązkiem kierownika jednostki organizacyjnejjest zapewnienie wykonywania działalnościzgodnie z zasadą optymalizacji, wymagającą, aby –przy rozsądnym uwzględnieniu czynników ekonomicznychi społecznych – liczba narażonych pracownikówi osób z ogółu ludności była jak najmniejsza,a otrzymywane przez nich dawki promieniowaniajonizującego były możliwie małe.Odnosząc się do kwestii danych dotyczących liczbyzachorowań związanych z pracą w narażeniu nadziałanie promieniowania jonizującego uprzejmiewyjaśniam, iż zgodnie z danymi gromadzonymiw Centralnym Rejestrze Chorób Zawodowych w latach2003–2007 stwierdzono jedynie pojedyncze przypadkiwystępowania chorób zawodowych (w 2003 r.jeden przypadek, w 2004 r. – dwa przypadki orazw latach 2005–2007 po jednym przypadku rocznie).Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż w przypadkunarażenia na promieniowanie jonizujące prowadzonajest systematyczna kontrola narażenia. W chwiliobecnej pomiarami powyższymi objętych jest ponad30 tys. osób na terenie całego kraju, w tym 28 tys. topracownicy ochrony zdrowia. Z powyższych pomiarówwynika, że narażenie tych osób jest na bardzoniskim poziomie i średnia dawka nie przekraczalmSv. Obowiązujący limit dawki rocznej dla osób zawodowonarażonych na promieniowanie jonizującewynosi 20mSv. Należy również dodać, że limit dawki20mSv jest obowiązującą wartością wynikającąz przepisów i zaleceń organizacji międzynarodowych,takich jak m. in. Międzynarodowa KomisjaOchrony Radiologicznej, Międzynarodowa AgencjaEnergii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia;wartości powyższe obowiązują we wszystkich państwach.Odnosząc się do pytania dotyczącego zmniejszeniazatrudnienia oraz ewentualnych akcji strajkowychpodejmowanych przez techników elektroradiologiii radioterapii należy wskazać, iż to pracodawcajest podmiotem odpowiedzialnym za zarządzaniezakładem opieki zdrowotnej, w tym za właściwą organizacjępracy w zakładzie, zapewnienie odpowiedniegopoziomu zatrudnienia oraz prowadzenie dialoguz pracownikami w szczególności w kwestiach dotyczącychwarunków wynagradzania i zatrudniania.Należy w tym miejscu wskazać na skierowanądo pracodawców normę art. 78 Kodeksu pracy, zgodniez którą jedną z przesłanek, którą kierować siępowinni pracodawcy przy ustalaniu wysokości wynagrodzeńposzczególnych pracowników, jest ilośćświadczonej pracy. Norma ta umożliwia więc osobomkierującym zakładami opieki zdrowotnej dokonaniezmian w wysokości wynagrodzeń pracowników,których czas pracy ulegnie wydłużeniu w związkuz wejściem w życie przedmiotowej ustawy.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskiministra gospodarkina interpelację posła Tomasza Lenzaw sprawie prawa przedsiębiorcówdo zawieszenia działalności gospodarczej (5983)W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października2008 r. znak: SPS-023-5983/08 uprzejmie przesyłamodpowiedź na interpelację pana posła TomaszaLenza w sprawie prawa przedsiębiorców do zawieszeniadziałalności gospodarczej.Od momentu uchwalenia ustawy z dnia 10 lipca2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalnościgospodarczej oraz o zmianie niektórych innychustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888) minister gospodarkiuważnie śledzi wszelkie doniesienia prasowe na tematregulacji wprowadzonych tą ustawą. Ministerstwoudziela także interpelacji przepisów ww. ustawy,w szczególności w kwestii dotyczącej zawieszeniawykonywania działalności gospodarczej. Przepi-
564sy ustawy SDG w zakresie zawieszenia wykonywaniadziałalności gospodarczej obowiązują dopieroniecałe dwa miesiące, dlatego minister gospodarkinie przewiduje w najbliższym czasie nowelizacjiprzepisów ustawy w tym zakresie.Poniżej przedstawiam odpowiedź na pytania zawartew interpelacji pana posła Tomasza Lenza.Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczejoraz wznowienie wykonywania działalnościgospodarczej, z chwilą wejścia w życie nowelizacjiustawy SDG z dnia 10 lipca 2008 r. tj. od 20września br., odbywa się w organach ewidencyjnychna podstawie przepisów ustawy z dnia 19 listopada1999 r. Prawo działalności gospodarczej(Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.). Przepisyustawy SDG, określające tryb zgłaszania zawieszeniawykonywania działalności gospodarczej i wpisudo ewidencji, zaczną obowiązywać dopiero z dniem31 marca 2009 r.Stosownie do art. 7ba ust. 4 pkt 3 ustawy Prawodziałalności gospodarczej przedsiębiorca w zgłoszeniuinformacji o zawieszeniu wykonywania działalnościgospodarczej wskazuje okres, na jaki nastąpizawieszenie. Przedsiębiorca może zatem dowolnieokreślić okres zawieszenia. Może on być określonykonkretnymi datami (data rozpoczęcia i data zakończenia),ale nie ma także żadnych przeszkód prawnych,aby przedsiębiorca mógł wskazać okres zawieszeniaokreślony w miesiącach (np. na 6 miesięcy).Należy zatem domniemywać, że datą rozpoczynającązawieszenie wykonywania działalności gospodarczejmoże być konkretna data wskazana w zgłoszeniuinformacji o zawieszeniu wykonywania działalnościgospodarczej, a jeżeli przedsiębiorca nie wskażetakiej daty, należy uznać, że zawieszenie rozpoczniesię od dnia złożenia organowi zgłoszenia informacjiw tym zakresie. Niedopuszczalne jest natomiastwskazanie przez przedsiębiorcę w zgłoszeniudaty rozpoczęcia zawieszenia wykonywania działalnościgospodarczej wcześniejszej niż data złożeniatego zgłoszenia.Wznowienie wykonywania działalności gospodarczejuwarunkowane jest złożeniem zgłoszenia informacjiw tym zakresie. Zgłoszenie takie powinnozostać złożone przed upływem okresu, na jaki przedsiębiorcazadeklarował zawieszenie wykonywaniadziałalności gospodarczej. W przedmiotowym zgłoszeniuprzedsiębiorca powinien wskazać datę, z którąnastąpi wznowienie wykonywania działalnościgospodarczej. Data wznowienia nie może być wcześniejszaniż data złożenia wniosku. Nie może byćtakże wskazana po upływie maksymalnego okresu,na jaki może zostać zawieszone wykonywanie działalnościgospodarczej, tj. po upływie 24 miesięcy oddaty zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej.Niezłożenie zgłoszenia informacji o wznowieniuwykonywania działalności gospodarczejprzed upływem 24 miesięcy skutkować będzie wykreśleniemprzedsiębiorcy z ewidencji działalnościgospodarczej.Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) tylkoprzedsiębiorca niezatrudniający pracowników możezawiesić wykonywanie działalności gospodarczej.Przez przedsiębiorcę niezatrudniającego pracownikównależy rozumieć przedsiębiorcę, który nie nawiązałstosunku pracy z pracownikami, w rozumieniuprzepisów ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodekspracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).Stosownie do art. 2 Kodeksu pracy pracownikiemjest osoba zatrudniona na podstawie umowy o racę,powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczejumowy o pracę. Osoba zatrudniona – w rozumieniuart. 2 Kodeksu pracy – jest osobą pozostającą w stosunkupracy i tym samym jest stroną tego stosunku.Osoby wykonujące pracę w ramach innego stosunkuprawnego niż stosunek pracy (np. na podstawieumowy agencyjnej, o dzieło czy zlecenia) nie są pracownikami,chyba że treść takich umów wykazywaćbędzie cechy stosunku pracy. Wówczas takie zatrudnienienależy traktować jako zatrudnienie na podstawieumowy o pracę.Wobec powyższego przedsiębiorca zatrudniającypracownika na podstawie umowy o pracę, spółdzielcząumowę o pracę bądź na podstawie powołania,wyboru lub mianowania, mimo iż osoba ta przebywana urlopie bezpłatnym bądź wychowawczym, niemoże skorzystać z przywileju zawieszenia wykonywaniadziałalności gospodarczej. Ograniczenie możliwościzawieszenia działalności gospodarczej jedyniedo przedsiębiorców, którzy nie zatrudniają pracowników,wynika z faktu, iż ogólne zwolnieniez obowiązku opłacania składek na ubezpieczeniespołeczne nie może dotyczyć składek płaconychprzez pracodawców za pracowników. Tym samympowiązanie instytucji zawieszenia z całkowitymzwolnieniem z opłacania składek w okresie zawieszeniajest możliwe tylko w odniesieniu do przedsiębiorcówniezatrudniających pracowników.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w trakcieprac w Komisji Gospodarki <strong>Sejm</strong>u RP rozpatrującejprojekt ustawy o zmianie ustawy o swobodzie działalnościgospodarczej oraz o zmianie niektórych innychustaw (druk nr 1204) zarówno do ustawy o swobodziedziałalności gospodarczej, jak i ustawy o systemieubezpieczeń społecznych została wniesionapoprawka poselska do przepisów regulujących skutkiprawne wynikające ze zobowiązań o charakterzepublicznoprawnym w okresie zawieszenia wykonywaniadziałalności gospodarczej. Zgodnie z tą poprawką,w zakresie ubezpieczeń społecznych, zawieszeniewykonywania działalności gospodarczej spowodujeustanie obowiązku ubezpieczeń społecznychod dnia, w którym przedsiębiorca rozpocznie zawieszeniewykonywania działalności gospodarczej, dodnia poprzedzającego dzień wznowienia wykonywaniadziałalności gospodarczej.W opinii ministra gospodarki przyjęcie poprawkiw zaproponowanym brzmieniu wyeliminuje przy-
565padki, w których przedsiębiorca nie będzie mógłskorzystać z ubezpieczenia chorobowego albo wypadkowegow okresie, w którym wykonuje działalnośćgospodarczą.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlaksekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Michała Jarosaw sprawie wprowadzenia instrumentuzamiany nieruchomości będącychw czynnej umowie dzierżawy (5984)Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,nr SPS-023-5984/08, pana Michała Jarosa, posła na<strong>Sejm</strong> RP, z dnia 15 października 2008 r. w sprawiewprowadzenia instrumentu zamiany nieruchomościbędących w czynnej umowie dzierżawy uprzejmiewyjaśniam, co następuje.Ustawa z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniunieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa(t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700) w art. 24ust. 1 pkt 6 przewiduje możliwość zamiany nieruchomości.Obecnie forma zamiany nieruchomości,określona szczegółowymi przepisami rozporządzeniaministra skarbu państwa z dnia 22 lutego 2000 r.(Dz. U. Nr 22, poz. 288), stwarza warunki do utworzeniagospodarstwa rolnego na terenie innych województw,w wyniku likwidacji istniejącego gospodarstwa.Przez likwidację gospodarstwa rolnego należyrozumieć przeniesienie przez właściciela i jegomałżonka na Skarb Państwa, w drodze umowy zamiany,własności całego gospodarstwa bądź takiejjego części, że pozostawiona powierzchnia nie będziepodlegała opodatkowaniu podatkiem rolnym, tj. nieprzekroczy 1 ha lub 1 ha przeliczeniowego użytkówrolnych (ustalonego na podstawie przepisów o podatkurolnym).W świetle powyższych przepisów agencja może dokonaćzamiany, jeżeli w jej wyniku ulegnie likwidacjigospodarstwo rolne stanowiące własność rolnika conajmniej przez 5 lat, położone na terenie województw,w których średnia powierzchnia indywidualnego gospodarstwarolnego jest mniejsza niż 5 ha, i zostanieutworzone przez tego rolnika gospodarstwo rolne naterenie innych województw oraz nastąpi odpowiedniazmiana stałego miejsca zamieszkania.Pragnę zwrócić uwagę, że agencja wydzierżawianieruchomości Zasobu Własności Rolnej SkarbuPaństwa na zasadach określonych w rozdziale 8 powołanejustawy z dnia 19 października. 1991 r. orazw rozporządzeniu ministra skarbu państwa z dnia1 sierpnia 2003 r. w sprawie szczegółowego trybuprzeprowadzania przetargów na dzierżawę nieruchomościZasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa(Dz. U. Nr 140, poz.1351). Zgodnie z wymienionymiprzepisami prawa zarówno przedmiot, jak i czynszdzierżawny określane są w drodze przetargu. Wprowadzenieinstrumentu zamiany nieruchomości, będącychw czynnej umowie dzierżawy, prowadziłobydo naruszenia tej zasady i podważyłoby celowośćprzeprowadzania przetargów. Spowodowałoby bowiem,że po dokonaniu zamiany przedmiot umowynie byłby tożsamy z tym, który był przedmiotemprzetargu, a w konsekwencji istotne warunki umowyodbiegałyby od ustalonych w przetargu (chociażbyw odniesieniu do wysokości czynszu).Ponadto pragnę pana posła uprzejmie poinformować,iż zgodnie z zapisami zawartymi w umowachdzierżawy istnieje możliwość wyłączenia z przedmiotuumowy, w trakcie jej trwania, określonychgruntów, tj.:— z większych obszarowo nieruchomości, tj. o powierzchnipowyżej 300 ha, (najczęściej) nie więcejniż 20% gruntów rolnych (licząc od powierzchnipierwotnie wydzierżawionej), z przeznaczeniem ichna powiększenie okolicznych gospodarstw rolnych(w szczególnie uzasadnionych przypadkach zapisyo możliwości wyłączenia do 20% gruntów wprowadzanesą w umowach o powierzchni mniejszej niż300 ha),— od których nie jest pobierany czynsz dzierżawny(tj. nieużytków, zadrzewień śródpolnych i przydrożnych,gruntów pod rowami i drogami, gruntówklasy VI i VIz),— które w miejscowym planie zagospodarowaniaprzestrzennego są albo zostaną przeznaczone nacele inne niż rolne, a także grunty, na których ujawnionezostały złoża surowców mineralnych,— grunty, które w miejscowym planie zagospodarowaniaprzestrzennego są albo zostaną przeznaczonena cele publiczne w rozumieniu przepisówo gospodarce nieruchomościami.Konsekwencją dokonywanych wyłączeń częścigruntów jest proporcjonalne zmniejszenie czynszudzierżawnego o wysokość ustaloną dla tej częściprzedmiotu umowy, która stanowi przedmiot wyłączenia.Brak zgody dzierżawcy na wyłączenie gruntów,określonych w zawartej umowie dzierżawy, możespowodować wystąpienie przez agencję na drogę postępowaniasądowego.Reasumując, pragnę pana posła poinformować,iż zaproponowana przez pana posła nowelizacja mającana celu wprowadzenie instrumentu prawnegostosowanego w przypadku braku zapisu w umowiedzierżawy dotyczącego możliwości wyłączeń gruntównierolnych, którego celem byłoby wyeliminowanieopóźnień w przejmowaniu nieruchomości będącychw umowie dzierżawy, w sytuacji, w której dzier-
566żawca nie wyraża zgody na wyłączenia z umowydzierżawy danych nieruchomości, co do których nastąpiłazmiana przeznaczenia w MPZP lub zostałyujawnione złoża surowców mineralnych, nie zostałauwzględniona w przygotowywanym projekcie ustawyo zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościamirolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianieniektórych innych ustaw.Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockesekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Michała Jarosaw sprawie realizacji przez ANR budownictwamieszkaniowego celem zaspokojenia potrzebmieszkaniowych najemców, którzy dotychczasnie mieli możliwości skorzystaniaz pierwszeństwa nabycia lokalu mieszkalnego(5985)Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,nr SPS-023-5985/08, pana Michała Jarosa, posła na<strong>Sejm</strong> RP, z dnia 15 października 2008 r. w sprawierealizacji przez Agencję Nieruchomości Rolnych budownictwamieszkaniowego celem zaspokojenia potrzebmieszkaniowych najemców, którzy dotychczasnie mieli możliwości skorzystania z pierwszeństwanabycia lokalu mieszkalnego, uprzejmie wyjaśniam,co następuje.Zasady sprzedaży wchodzących w skład ZasobuWłasności Rolnej Skarbu Państwa mieszkań określonezostały w ustawie z 19 października 1991 r.o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi SkarbuPaństwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700).Art. 42 ust. 1 ww. ustawy w związku z art. 1ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywaniamieszkań będących własnością przedsiębiorstwpaństwowych, niektórych spółek handlowych z udziałemSkarbu Państwa, państwowych osób prawnychoraz niektórych mieszkań będących własnościąSkarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24,z późn. zm.) stanowi, że Agencja Nieruchomości Rolnychmoże przeznaczyć do sprzedaży najemcom wchodzącew skład zasobu domy, lokale mieszkalne i budynkigospodarcze wraz z niezbędnymi gruntami.Zgodnie natomiast z przepisami art. 46 ust. 2ww. ustawy najemcom zajmującym domy i lokalew obiektach wpisanych do rejestru zabytków orazzajmującym lokale w budynkach niesłużących wyłączniezaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych orazdomy i lokale funkcjonalnie związane z działalnościągospodarczą przysługuje pierwszeństwo w najmie innegomieszkania wchodzącego w skład zasobu.Agencja Nieruchomości Rolnych, mając na uwadze,że nie dysponuje w zasobie taką liczbą wolnychlokali, żeby zapewnić je wszystkim najemcom, którzytego potrzebują, podjęła działania zmierzającedo realizacji uprawnień przyznanych najemcomw art. 46 ust. 2 ww. ustawy poprzez dokonanie adaptacjibędących w Zasobie WRSP budynków na celemieszkaniowe, co nie oznacza jednak, że agencja maobowiązek wybudowania w tym celu nowych lokali.Należy podkreślić, iż z treści art. 6 ustawy o gospodarowaniunieruchomościami rolnymi Skarbu Państwanie wynika upoważnienie Agencji NieruchomościRolnych do zaspokajania potrzeb mieszkaniowychnajemców niezbywalnych lokali mieszkalnychZasobu WRSP.Zgodnie z art. 6 ww. ustawy Agencja NieruchomościRolnych realizuje zadania wynikające z politykipaństwa, w szczególności w zakresie:1) tworzenia oraz poprawy struktury obszarowejgospodarstw rodzinnych;2) tworzenia warunków sprzyjających racjonalnemuwykorzystaniu potencjału produkcyjnego ZasobuWłasności Rolnej Skarbu Państwa;3) restrukturyzacji oraz prywatyzacji mieniaSkarbu Państwa użytkowanego na cele rolnicze;4) obrotu nieruchomościami i innymi składnikamimajątku Skarbu Państwa użytkowanymi na celerolne;5) administrowania zasobami majątkowymiSkarbu Państwa przeznaczonymi na cele rolne;6) zabezpieczenia majątku Skarbu Państwa;7) inicjowania prac urządzeniowo-rolnych nagruntach Skarbu Państwa oraz popierania organizowaniana gruntach Skarbu Państwa prywatnychgospodarstw rolnych.Katalog powyższy nie jest katalogiem zamkniętym,ale działalność budownictwa mieszkaniowegocałkowicie odbiega od zadań wymienionych w art. 6i nie jest w żaden sposób z nimi powiązana. Reasumując,trudno byłoby uznać program budowy lokalimieszkalnych za zadanie Agencji NieruchomościRolnych wynikające z polityki państwa. Z przepisówustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymiSkarbu Państwa wynika ponadto, że agencja magospodarować mieniem, które jest już w zasobie,a nie zajmować się tworzeniem nowej substancjimieszkaniowej.Równocześnie pragnę pana posła uprzejmie poinformować,iż ustawodawca, wykreślając obowiązującyw latach 1999–2004 art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawyo gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi SkarbuPaństwa, umożliwiający Agencji NieruchomościRolnych wspieranie działań mających na celu udzielaniepomocy byłym pracownikom PGR i członkomich rodzin w przezwyciężaniu trudnych sytuacji życiowych,wyraźnie wskazał, iż podstawowym zada-
567niem Agencji Nieruchomości Rolnych jest prywatyzacjapowierzonego jej mienia.Wymaga ponadto zaznaczenia, że do dnia wejściaw życie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadachzbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstwpaństwowych niektórych spółek handlowychz udziałem Skarbu Państwa, państwowychosób prawnych oraz niektórych mieszkań będącychwłasnością Skarbu Państwa Agencja NieruchomościRolnych mogła sprzedawać w całości nieruchomościwpisane do rejestru zabytków na rzecz osób trzecich(lub przekazać nieodpłatnie jednostce samorząduterytorialnego), gdyż na taką sprzedaż uzyskiwałazgodę wojewódzkiego konserwatora zabytków,a uprawnienie najemcy do pierwszeństwa nabyciazajmowanego lokalu przysługiwało jedynie w przypadkusprzedaży lokalu, a nie całego budynku,w którym ten lokal był położony.Wszelkie kwestie dotyczące gospodarki mieszkaniowejAgencji Nieruchomości Rolnych zostały wyczerpującouregulowane w rozdziale 9 ustawy, któryprzewiduje jedynie możliwość przeznaczenia dosprzedaży lokali ich najemcom lub nieodpłatne przekazaniena własność gminie albo spółdzielni.Reasumując, pragnę pana uprzejmie poinformować,iż przedstawiona przez pana propozycja polegającana prawnym umożliwieniu Agencji NieruchomościRolnych realizacji zadań budownictwa mieszkaniowego,celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowychnabywców, którzy dotychczas nie mieli możliwościskorzystania z pierwszeństwa nabycia lokalumieszkalnego, nie znalazła odzwierciedlenia w przygotowanymprzez Ministerstwo Rolnictwa i RozwojuWsi projekcie ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniunieruchomościami rolnymi Skarbu Państwaoraz o zmianie niektórych innych ustaw.Agencja Nieruchomości Rolnych została powołanaw celu wykonywania zadań w zakresie gospodarowaniamieniem Zasobu Własności Rolnej SkarbuPaństwa polegającego na prywatyzacji mienia rolnegoSkarbu Państwa oraz realizacji założeń politykispołeczno-gospodarczej państwa, zwłaszcza na rzeczwsi, rolnictwa i gospodarki żywnościowej. W opracowywanymprzez resort rolnictwa projekcie brak jestzmian polegających na prawnym umożliwieniuAgencji Nieruchomości Rolnych realizacji zadańz zakresu ww. budownictwa mieszkaniowego, ponieważzałożeniem, dla którego został opracowany projektustawy, jest docelowo jej likwidacja.Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Sekretarz stanuKazimierz PlockeO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Michała Jarosaw sprawie przejęcia przez gminęlokali mieszkalnych w sytuacji,gdy najemcy lokali nie skorzystali z możliwościnabycia ich od ANR w ramach przysługującegoim pierwszeństwa (5986)Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,nr SPS-023-5986/08, pana Michała Jarosa, posła na<strong>Sejm</strong> RP, z dnia 15 października 2008 r. w sprawieprzejęcia przez gminy lokali mieszkalnych w sytuacji,gdy najemcy lokali nie skorzystali z możliwościnabycia ich od Agencji Nieruchomości Rolnych w ramachprzysługującego im pierwszeństwa, uprzejmiewyjaśniam, co następuje.Zgodnie z obecnie obowiązującymi Agencję NieruchomościRolnych przepisami ustawy z dnia 19października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościamirolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r.Nr 231, poz. 1700) agencja może przeznaczyć dosprzedaży najemcom wchodzące w skład ZasobuWłasności Rolnej Skarbu Państwa domy, lokalemieszkalne i budynki gospodarcze wraz z niezbędnymigruntami.Do sprzedaży ww. nieruchomości stosuje sięprzepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadachzbywania mieszkań będących własnościąprzedsiębiorstw państwowych, niektórych spółekhandlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowychosób prawnych oraz niektórych mieszkań będącychwłasnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.,Nr 4, poz. 24, z późn. zm.).O przeznaczeniu do sprzedaży ww. nieruchomościagencja zawiadamia na piśmie najemców i osoby,które korzystają z ogródków przydomowych położonychna obszarach przeznaczonych na cele rolnei garaży, które w terminie 2 miesięcy od dnia zawiadomieniamogą złożyć pisemne oświadczenie o zamiarzenabycia nieruchomości. W razie niezłożeniaoświadczenia w ww. terminie agencja może, w drodzeumowy, przekazać nieruchomość nieodpłatniena własność gminie albo spółdzielni mieszkaniowej,która zobowiązała się przyjąć najemcę w poczetczłonków spółdzielni i dokonać na jego rzecz przydziałuzajmowanego lokalu. Do czasu przystąpieniado spółdzielni najemca zachowuje prawo do najmutego lokalu na czas nieoznaczony na zasadach określonychprzepisami o najmie lokali mieszkalnychi dodatkach mieszkaniowych.Odnosząc się do przedstawionej przez pana posłapropozycji zmiany, polegającej na obligatoryjnymprzejęciu przez gminy lokali mieszkalnych w sytuacji,gdy najemcy lokali nie skorzystali z możliwościnabycia lokali w ramach przysługującego im pierw-
568szeństwa po dwukrotnym zaoferowaniu przez AgencjęNieruchomości Rolnych kupna lokalu, pragnęuprzejmie poinformować, iż w przygotowanym przezresort rolnictwa projekcie ustawy o zmianie ustawyo gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi SkarbuPaństwa oraz o zmianie niektórych innych ustawopracowano zmianę dotyczącą przejęcia przez gminymienia Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.W projekcie ww. ustawy zaproponowano przepis,zgodnie z którym wchodzące w skład ZasobuWłasności Rolnej Skarbu Państwa:1) lokale mieszkalne wraz z udziałem w nieruchomościwspólnej, położone w budynkach mieszkalnych,w których co najmniej jedno z mieszkańzostało sprzedane najemcy,2) budynki gospodarcze i garaże przeznaczone dokorzystania przez najemców niesprzedanych lokali,łącznie z niezbędnymi gruntami,3) grunty zabudowane obiektami infrastrukturytechnicznej wraz z przyległymi gruntami, wykorzystywanymido świadczenia usług na rzecz gospodarkimieszkaniowej,4) grunty przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowaniaprzestrzennego na cele rolne, naktórych są urządzone w zwartym kompleksie ogródkiprzydomowe,staną się z mocy prawa mieniem gmin, na tereniektórych są położone.Zgodnie z projektem ustawy nabycie ww. mieniastwierdzi wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej.Organem wyższego stopnia w sprawach dotyczącychnabycia ww. mienia będzie minister właściwydo spraw rozwoju wsi. W momencie nabycia ww.mienia na gminę przejdą prawa i obowiązki związanez tym mieniem w stosunku do Skarbu Państwai osób trzecich, w tym wierzytelności związane z przekazywanyminieruchomościami.Ponadto pragnę pana posła uprzejmie poinformować,iż do końca 2007 r. agencja przejęła do zasobu336,2 tys. mieszkań. Od początku działalnościagencji sprzedano 302 tys. mieszkań (90% przejętych),z tego 1056 mieszkań sprzedano w 2007 r.Niezależnie od tego agencja przekazała nieodpłatnieinnym podmiotom około 14,8 tys. mieszkań, w tym1756 mieszkań wniosła aportami do spółek. Agencjazlikwidowała także 2,8 tys. mieszkań. W zasobie pozostało16,6 tys. mieszkań.Reasumując, pragnę pana uprzejmie poinformować,iż przedstawiona przez pana propozycja, polegającana obligatoryjnym przejęciu przez gminy lokalimieszkalnych w sytuacji, gdy najemcy lokali nieskorzystali z możliwości nabycia lokali w ramachprzysługującego im pierwszeństwa po dwukrotnymzaoferowaniu przez Agencję Nieruchomości Rolnychkupna lokalu, tylko częściowo znalazła odzwierciedleniew przygotowanym przez Ministerstwo Rolnictwai Rozwoju Wsi projekcie. Zakładana przez resortzmiana wprowadza zasadę obligatoryjnegoprzejęcia przez gminy lokali mieszkalnych wrazz udziałem w nieruchomości wspólnej, które położonesą w budynkach mieszkalnych, w których co najmniejjedno z mieszkań zostało sprzedane najemcy.Proponowana zmiana ma na celu zrealizowanieprzedstawionego przez pana postulatu mającego doprowadzićdo zlikwidowania lokali mieszkalnych,których nabyciem nie są w zasadzie zainteresowaninajemcy.Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockesekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Tomasza Piotra Nowakaoraz grupy posłóww sprawie planowanych zmian w zakresienadzoru pedagogicznego (5988)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Tomasza Piotra Nowakaoraz grupy posłów (pismo nr: SPS-023-5988/08)w sprawie planowanych zmian w zakresie nadzorupedagogicznego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.Propozycja Ministerstwa Edukacji Narodowejzmierzająca do rezygnacji z obowiązku opiniowaniaprzez kuratora oświaty arkuszy organizacji publicznychszkół i placówek nie zwalnia kuratora z podstawowegoobowiązku zapisanego w art. 31 ust. 1 ustawyz dnia 7 września o systemie oświaty, jakim jestsprawowanie nadzoru pedagogicznego nad publicznymii niepublicznymi szkołami i placówkami.W obecnym stanie prawnym szczegółową organizacjęnauczania, wychowania i opieki w danym rokuszkolnym określa arkusz organizacji danego typuszkoły, opracowywany przez dyrektora szkoły do 30kwietnia, z uwzględnieniem szkolnego planu nauczania,o którym mowa w przepisach o ramowychplanach nauczania, i po zaopiniowaniu przez radępedagogiczną przedstawiany organowi prowadzącemu.Taki arkusz organizacji zatwierdza organ prowadzącydaną szkołę do 30 maja. Jednak przed zatwierdzeniemjest zobligowany ustawą do zasięgnięciaopinii kuratora oświaty.Ten przepis ustawy ogranicza obowiązek opiniowaniaprzez kuratorów arkuszy organizacji szkółwyłącznie do oceny ich „zgodności z przepisami”,a więc legalności. Obowiązkiem kuratora jest przedewszystkim sprawdzenie, czy nie jest zaniżana w arkuszuliczba godzin zajęć obowiązkowych oraz innychzajęć wyznaczonych szkołom i placówkom publicznymramowymi planami nauczania, a także to,czy planowany rozkład zajęć zapewnia bezpieczne
569i higieniczne warunki pracy i nauki szkolnej. Wyrażanaprzez kuratora opinia jest opinią posiadającąznamiona opinii zwykłej, a nie jej kwalifikowanejformy w postaci opinii pozytywnej, i stanowi najluźniejsząz form współdziałania, gdyż nie wiąże treściąorganu, który o nią występuje.Opiniowanie arkuszy organizacji przez kuratorówustawa ogranicza tylko do szkół i placówek publicznych,których „zgodność z przepisami” kuratorefektywniej może sprawdzić w drodze sprawowanegonad nimi nadzoru pedagogicznego. Proponowanazmiana prowadzi do odciążenia kuratora oświaty odzadania, które jest wykonywane w dość długim, kilkumiesięcznymprzedziale czasowym (aneksy do arkuszyorganizacji obejmujące jakąkolwiek zmianętakże przedstawiane są do opiniowania czasami nawetdo końca sierpnia). Zrezygnowanie z tego obciążeniapozwoli na lepszą organizację i większe zaangażowaniew pełnienie nadzoru pedagogicznegoi wspomaganie szkół w podnoszeniu poziomu jakościkształcenia.Uprzejmie informuję, że „Program wzmocnieniaefektywności systemu nadzoru pedagogicznego i ocenyjakości pracy szkoły” będzie realizowany w latach2008–2013. W związku z powyższym udzielenie odpowiedzina pozostałe pytania będzie możliwe po zakończeniurealizacji kolejnych etapów programu.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilasministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Tomasza Piotra Nowakaoraz grupy posłóww sprawie braku współpracypomiędzy powiatowymi urzędami pracya ośrodkami pomocy społecznej (5989)W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października2008 r. (znak: SPS-023-5989/08) przekazujące interpelacjęz dnia 22 października 2008 r. panów posłów:Tomasza Piotra Nowaka, Arkadego Fiedlerai Macieja Orzechowskiego w sprawie braku współpracypomiędzy powiatowymi urzędami pracy a ośrodkamipomocy społecznej i działań podejmowanychprzez ministra pracy i polityki społecznej na rzeczpoprawy współpracy tych podmiotów – przedstawiamponiżej następujące wyjaśnienia.1. Zadania w zakresie polityki rynku pracy przypisanesą do działu: Praca i uregulowane zostałyprzez ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocjizatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j.: Dz. U.z 2008r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) oraz rozporządzeniawykonawcze do tej ustawy. Zgodnie z art. 9ww. ustawy do zadań samorządów powiatów należąm.in.:— opracowanie i realizacja programu promocjizatrudnienia oraz aktywizacji lokalnego rynku pracystanowiącego część powiatowej strategii rozwiązywaniaproblemów społecznych, o której mowaw odrębnych przepisach;— udzielanie pomocy bezrobotnym i poszukującympracy w znalezieniu pracy przez pośrednictwopracy, poradnictwo zawodowe i informację zawodowąoraz pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy;— rejestrowanie bezrobotnych i poszukującychpracy;— współpraca z gminami w zakresie upowszechnianiaofert pracy, upowszechniania informacji o usługachporadnictwa zawodowego i szkoleniach, organizacjirobót publicznych oraz zatrudnienia socjalnegona podstawie odrębnych przepisów.Realizatorami ww. zadań na poziomie powiatu sąpowiatowe urzędy pracy funkcjonujące w ramach administracjisamorządowej działającej pod zwierzchnictwemstarostów.Ponadto na podstawie art. 50 ust. 2 ww. ustawypowiatowe urzędy pracy zobowiązane są także doprzedstawiania w ustalonym okresie propozycji zatrudnienia,innej pracy zarobkowej lub innej określonejw tym przepisie propozycji pomocy takim osobomdługotrwale bezrobotnym lub kobietom niezatrudnionympo urodzeniu dziecka bezrobotnym,które pobierają świadczenia z pomocy społecznej lubrealizują indywidualny program usamodzielnieniana podstawie przepisów o pomocy społecznej.Jednocześnie przepisy ww. ustawy określają, żekażda osoba zarejestrowana w powiatowym urzędziepracy i posiadająca status bezrobotnego mam.in. obowiązek zgłaszania się do właściwego powiatowegourzędu pracy w wyznaczonych terminach(art. 33 ust. 3 ww. ustawy) oraz zawiadamianiapowiatowego urzędu pracy w przypadku podjęciapracy lub zaistnienia innych okoliczności powodującychutratę statusu bezrobotnego (art. 74 ww.ustawy). Dzięki temu powiatowy urząd pracy dysponujeaktualnymi informacjami o osobach zarejestrowanychw tym urzędzie i może planować dla nichodpowiednie formy aktywizacji.2. W zbliżony sposób uregulowane są zadaniaw zakresie pomocy społecznej, które przypisane są dodziału: Zabezpieczenie społeczne i uregulowane zostałyprzez ustawę z dnia 12 marca 2004 r. o pomocyspołecznej (t.j.: Dz. U. z 2008r. Nr 115, poz. 728) orazrozporządzenia wykonawcze do tej ustawy.Zgodnie z art. 16 ww. ustawy obowiązek zapewnieniarealizacji zadań pomocy społecznej spoczywam.in. na jednostkach samorządu terytorialnego.W art.17 tej ustawy określono, że do zadań własnychgminy należą m.in.:— opracowanie i realizacja gminnej strategii rozwiązywaniaproblemów społecznych ze szczególnym
570uwzględnieniem programów pomocy społecznej,profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowychi innych, których celem jest integracja osóbi rodzin z grup szczególnego ryzyka;— praca socjalna;— podejmowanie innych zadań z zakresu pomocyspołecznej wynikających z rozeznanych potrzebgminy, w tym tworzenie i realizacja programówosłonowych;— współpraca z powiatowym urzędem pracyw zakresie upowszechniania ofert pracy oraz informacjio wolnych miejscach pracy, upowszechnianiainformacji o usługach poradnictwa zawodowegoi o szkoleniach.Ponadto, zgodnie z art. 18 ust. 1 tej ustawy, dozadań zleconych z zakresu administracji rządowejrealizowanych przez gminę należy m.in. realizacjazadań wynikających z rządowych programów pomocyspołecznej, mających na celu ochronę poziomu życiaosób, rodzin i grup społecznych oraz rozwój specjalistycznegowsparcia.Natomiast w świetle art. 19 ust. 1 ustawy o pomocyspołecznej do zadań własnych powiatu należąm.in.:— opracowanie i realizacja powiatowej strategiirozwiązywania problemów społecznych, ze szczególnymuwzględnieniem programów pomocy społecznej,wspierania osób niepełnosprawnych i innych,których celem jest integracja osób i rodzin z grupszczególnego ryzyka – po konsultacji z właściwymiterytorialnie gminami;— podejmowanie innych działań wynikającychz rozeznanych potrzeb, w tym tworzenie i realizacjaprogramów osłonowych.Zadaniem z zakresu administracji rządowej realizowanymprzez powiat jest także realizacja zadańwynikających z rządowych programów pomocy społecznej,mających na celu ochronę poziomu życiaosób, rodzin i grup społecznych oraz rozwój specjalistycznegowsparcia. Realizatorami tych zadań w powiatachi gminach są powiatowe centra pomocy rodzinieoraz ośrodki pomocy społecznej.W kontekście powyższego należy stwierdzić, żeobowiązujące przepisy dotyczące polityki rynku pracy,określając zadania i obowiązki samorządu powiatuoraz powiatowych urzędów pracy na rzeczosób bezrobotnych zarejestrowanych w tych urzędach,dają podstawy do współpracy pomiędzy powiatowymiurzędami pracy i jednostkami organizacyjnymipomocy społecznej w sferze działań programowych.Określają także zakres współpracy pomiędzytymi podmiotami i nakładają obowiązek współpracyi wymiany informacji w realizacji bieżących działańna rzecz konkretnych osób. Takie same podstawy dowspółpracy i wymiany informacji dają przepisy dotyczącedziałań w zakresie pomocy społecznej.Współpraca ośrodków pomocy społecznej orazurzędów pracy w realizacji zadań:a) reintegracji społecznej i zawodowej – zatrudnieniesocjalne,b) organizacji programów prac społecznie użytecznych– aktywne formy pomocy,c) rozwoju spółdzielczości socjalnejjest wypełnieniem obowiązku gminy wpisanegow przepis art. 17 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.Praktyka współpracy ośrodków pomocy społecznejz publicznymi służbami zatrudnienia, w tymz powiatowymi urzędami pracy, obejmuje obszar aktywizacjizawodowej osób zaliczanych na rynku pracydo grup szczególnego ryzyka. Z chwilą wdrażaniazadań ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniusocjalnym (Dz. U. Nr 122, poz. 1143, z późn. zm.)pojawiła się nowa płaszczyzna wzajemnego działania,którą są centra i kluby integracji społecznej.Rozwiązania prawno-ekonomiczne ustawy o zatrudnieniusocjalnym wręcz wymusiły taką współpracę,zarówno na etapie kierowania osób do zajęć reintegracjispołeczno-zawodowej, jak i na etapie usamodzielnianiasię uczestników kończących zajęcia w centrachintegracji społecznej.Innym ważnym elementem współpracy ośrodkówpomocy społecznej i urzędów pracy jest obszaruruchamiania lokalnych programów rynku pracydla osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku i korzystającychze świadczeń pomocy społecznej w ramachprac społecznie użytecznych. Organizacja tych programówwymaga przede wszystkim konsultacji pomiędzygminą a urzędem pracy na etapie planistycznym(liczebność grup, wysokość refundacji wypłacanychświadczeń pieniężnych z Funduszu Pracy). Początkowyokres funkcjonowania tego rozwiązania,a więc rok 2006, był trudny dla służb zatrudnieniai ośrodków pomocy społecznej w zakresie organizowaniatych programów, a także monitorowaniauczestnictwa osób zakwalifikowanych przez ośrodkipomocy społecznej do prac społecznie użytecznych.Urzędy pracy widziały konieczność kierowania doudziału w pracach społecznie użytecznych takichosób, które charakteryzowały się aktywnością w działaniu.Z kolei ośrodki pomocy społecznej odbierałytakie podejście jako blokadę przed działaniami zmuszającymido zmiany postawy tych osób, wymagającychczęsto pomocy psychologicznej. Ważną rolęw przełamywaniu stereotypów działań wykonałykluby integracji społecznej. Kluby integracji społecznej,które powstawały przy ośrodkach pomocyspołecznej, stawały się podmiotem wymuszającymna osobach korzystających z programów pomocowychaktywną postawę oraz chęć powrotu na rynekpracy. Dzisiaj już można mówić o trwałym wpisaniusię tych instytucji we współpracę ośrodków pomocyspołecznej z urzędami pracy.Kolejną instytucją pełniącą podobną rolę jestspółdzielczość socjalna. Podmioty reprezentującezarówno służby zatrudnienia, jak i instytucje pomocyspołecznej wspólnie muszą podejmować działaniaedukacyjne, informacyjne oraz promujące tę formętworzenia własnych miejsc pracy.W tym miejscu należy wspomnieć, że ministerpracy i polityki społecznej w zakresie realizacji re-
571sortowych programów takich jak np. „Aktywne formyprzeciwdziałania wykluczeniu społecznemu”,„Wspieranie rozwoju spółdzielczości socjalnej” oraz„Powrót osób bezdomnych do społeczności” nie tylkopromuje dobre praktyki współpracy ośrodków pomocyspołecznej z urzędami pracy, ale również starasię uwzględniać ten element przy ocenie konkursowejwielu lokalnych projektów.W związku z powyższym należy stwierdzić, żew wyniku zadań nałożonych przez obowiązująceprawodawstwo na każdy ze wskazywanych wcześniejpodmiotów są one zobowiązane do współpracyi wymiany informacji o podejmowanych działaniachw celu zapewnienia pomocy adekwatnej do potrzebi możliwości osób nią obejmowanych i optymalizacjiwydatkowania środków publicznych przeznaczanychna działania pomocowe przez poszczególnepodmioty.Jednocześnie informuję, że propozycje usprawnieniawspółpracy i wymiany informacji pomiędzyurzędami pracy i jednostkami organizacyjnymi pomocyspołecznej przygotowane przez ministra pracyi polityki społecznej zostały zawarte w rządowymprojekcie ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnieniai instytucjach rynku pracy oraz o zmianieniektórych innych ustaw, który został przekazanydo <strong>Sejm</strong>u w dniu 22 października br.(druk sejmowynr 1196). W projekcie tym zaproponowane zostałystosowne rozwiązania prawne, które powinnydoprowadzić do uporządkowania powyższej kwestiii usprawnić współpracę w zakresie wymiany informacjipomiędzy tymi podmiotami. Do problemu tegobędą odnosić się przepisy nowego brzmienia art. 33ust. 7–9 i art. 50 ustawy o promocji (…) oraz art. 105ust. 2 i art. 108 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej(…), regulujące kwestie realizacji wspólnych działańna rzecz osoby zarejestrowanej oraz wymiany informacjio osobach zarejestrowanych w powiatowychurzędach pracy.Obecnie projekt uwzględniający scharakteryzowanepowyżej zmiany jest przedmiotem pracy KomisjiPolityki Społecznej i Rodziny. W związku z powyższymwarto pamiętać, że ostateczny kształtprzedstawionych powyżej rozwiązań należy obecniedo polskiej władzy ustawodawczej.Natomiast w związku z pytaniem dotyczącympodjęcia kompleksowych działań w celu doprowadzeniado sytuacji, by osoba korzystająca z pomocyurzędu pracy i jednocześnie korzystająca z pomocyośrodka pomocy społecznej mogła być klientem tegosamego doradcy, pragnę poinformować, że obecnieMinisterstwo Pracy i Polityki Społecznej nie prowadziprac nad likwidacją instytucji zajmujących sięzagadnieniami rynku pracy i pomocy społecznejoraz powierzeniem zadań tych instytucji nowemupodmiotowi lub jednemu z ww. podmiotów, a tylkotakie rozwiązanie dawałoby możliwość objęcia osobyoczekującej pomocy pełnym spektrum działańpomocowych wynikających z ustawy o promocji (…)i ustawy o pomocy społecznej (….) przez jednegopracownika. W ww. projekcie nowelizacji ustawyo promocji (…) zaproponowano natomiast możliwośćtworzenia przez samorządy powiatowe w porozumieniuz samorządami gminnymi lokalnych punktówinformacyjno-konsultacyjnych, zajmujących sięw szczególności udzielaniem informacji o możliwościachpomocy określonej w obowiązujących przepisachoraz rejestracją bezrobotnych. Rozwiązanie to,rozwijając współpracę pomiędzy tymi poziomami samorządu,będzie stanowić cenne doświadczeniew realizacji wspólnych zadań na rzecz mieszkańcówdanej gminy i w przyszłości może zostać wykorzystanejako podstawa do zmian systemowych.Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Tomasza Piotra Nowakaoraz grupy posłóww sprawie zmiany wysokości dotacjina realizację zadań z zakresu świadczeńrodzinnych i zaliczek alimentacyjnych (5990)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 28 października br.,znak: SPS-023-5990/08, dotyczące interpelacji posłaTomasza Piotra Nowaka oraz grupy posłóww sprawie zmiany wysokości dotacji na realizacjęzadań z zakresu świadczeń rodzinnych i zaliczekalimentacyjnych, uprzejmie wyjaśniam.Poruszane w zapytaniu kwestie dotyczą kosztówponoszonych przez gminy (urzędy gmin lub – napodstawie stosownego upoważnienia wójta, burmistrzalub prezydenta miasta – ośrodki pomocy społecznej)w związku z realizacją zadań wynikającychz przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,poz. 992, z późn. zm.) oraz – obowiązującej do dnia30 września br. – ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r.o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnychoraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732,z późn. zm.). Natomiast od 1 października br. zadaniazwiązane z wypłatą świadczeń w zastępstwieniewyegzekwowanych alimentów oraz z podejmowaniemdziałań wobec dłużników alimentacyjnych regulowanesą przepisami ustawy z dnia 7 września2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów(Dz. U. Nr 192, poz. 1378, z późn. zm.). Na realizacjętych zadań zleconych z zakresu administracjirządowej gminy otrzymują z budżetu państwa dota-
572cję celową. Na koszty obsługi przeznaczone jest 3%otrzymanej dotacji, przekazanej gminom w rozdziale85212 klasyfikacji budżetowej: Świadczenia rodzinne,zaliczka alimentacyjna oraz składki naubezpieczenie emerytalne i rentowe z ubezpieczeniaspołecznego, o czym stanowią odpowiednie przepisyobu ww. ustaw. Korzystnym dla gmin jest fakt, iż 3--procentowy odpis na obsługę nalicza się od otrzymanejdotacji, bowiem oznacza to, że zwrot niewykorzystanychśrodków na wypłaty świadczeń z końcemroku budżetowego, jak też zwrot nienależniepobranych świadczeń nie pomniejszają odpisu nakoszty obsługi.Nie kwestionując wskazanych w interpelacjiprzykładów ograniczeń w nabywaniu prawa do niektórychświadczeń rodzinnych, które w ograniczonymstopniu skutkowały spadkiem wysokości 3-procentowegoodpisu na koszty obsługi, pragnę zaznaczyć,że już kilkakrotnie od wejścia w życie ustawyo świadczeniach rodzinnych, tj. od 1 maja 2004 r.,miały miejsce fakty istotnie zwiększające kwotytego odpisu. Każde bowiem rozszerzenie kataloguświadczeń rodzinnych o nowe świadczenie, rozszerzeniezakresu uprawnionych do świadczeń orazkażdy wzrost wysokości świadczeń oznaczają jednocześniewzrost podstawy, od której naliczany jest 3--procentowy odpis na koszty obsługi. I tak:⎯ od 1 września 2005 r. wprowadzono noweświadczenia w postaci zaliczki alimentacyjnej orazdodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, a od lutego2006 r. jednorazową zapomogę z tytułu urodzeniasię dziecka, tzw. becikowe,⎯ z dniem 1 stycznia 2006 r. dokonano dwukrotnegozwiększenia kwoty dodatku do zasiłku rodzinnegoz tytułu urodzenia dziecka (z 500 zł do1000 zł),⎯ od 1 września 2006 r. w wyniku ustawowej weryfikacjipodwyższono kwoty niektórych świadczeń(zasiłku rodzinnego oraz dodatków z tytułu wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, z tytułurozpoczęcia roku szkolnego, z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego, z tytułu podjęciaprzez dziecko nauki w szkole poza miejscem zamieszkaniaoraz zasiłku pielęgnacyjnego).Do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej docierająsygnały od gminnych realizatorów ustawyo świadczeniach rodzinnych o niewystarczalności 3--procentowego odpisu na obsługę zadań wynikającychz tejże ustawy. Jednocześnie z danych krajowychze sprawozdań rzeczowo-finansowych z realizacjiświadczeń rodzinnych 2007 r. wynika, że w przypadkuwiększości gmin zapisany w ustawie 3-procentowyodpis na obsługę świadczeń rodzinnych jestwystarczający, przy czym ponad połowa wszystkichgmin nie wykorzystuje w pełni przysługującej imkwoty na realizację tego zadania. Dane w tym zakresieza 2008 r. będą dostępne po zgromadzeniui weryfikacji sprawozdań ze wszystkich czterechkwartałów, tj. nie wcześniej niż w marcu 2009 r.Ponadto należy zaznaczyć, że już w bieżącymroku w porównaniu z 2007 r. istotnie wzrosła kwotaśrodków przeznaczonych na obsługę świadczeń rodzinnychi świadczeń wypłacanych w zastępstwieniewyegzekwowanych alimentów. Jak już wyżejwspomniano, w miejsce ustawy o postępowaniu wobecdłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnejod 1 października weszły w życie rozwiązaniaokreślone w ustawie o pomocy osobomuprawnionym do alimentów, w tym świadczeniaz funduszu alimentacyjnego. Zwielokrotniły one wydatkibudżetu państwa w porównaniu do wydatkówna realizację ustawy o postępowaniu wobec dłużnikówalimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej.Koszty obsługi, zgodnie z art. 31 ust. 3 ustawy o pomocyosobom uprawnionym do alimentów, stanowią3% otrzymanej dotacji na świadczenia z funduszualimentacyjnego, a nie 3% wydatków na zaliczki, jakmiało to miejsce w przypadku ustawy o postępowaniuwobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczcealimentacyjnej. Wzrost wysokości środków na realizacjęprzez gminy przewidzianych ustawą zadańwynika głównie ze znacznie wyższego kryteriumdochodowego uprawniającego do otrzymania świadczenia(725 zł na osobę w rodzinie), wyższej maksymalnejkwoty świadczenia (500 zł), a także rozszerzeniakręgu osób uprawnionych do świadczeń z funduszualimentacyjnego w stosunku do wymogówzawartych w ustawie o postępowaniu wobec dłużnikówalimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej(gdzie kryterium dochodowe wynosiło 583 zł na osobęw rodzinie, a maksymalna wysokość zaliczki –380 zł). Ponadto, zgodnie z art. 27 ust. 4 i ust. 6ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów,dodatkowym źródłem finansowania podejmowanychdziałań wobec dłużników alimentacyjnych,są dochody uzyskane przez organy właściwe z tytułuzwrotów wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnegoprzez dłużników alimentacyjnych. Aż40% kwot zwróconych przez dłużnika z tytułu wydatkówponiesionych przez budżet państwa na świadczeniaz funduszu alimentacyjnego stanowi dochódwłasny gmin. Przewiduje się, iż tempo odzyskiwaniaprzez gminy odpowiednich kwot od dłużnikówbędzie znacznie szybsze niż było to z tytułu zwrotówzaliczek alimentacyjnych ze względu na zmianękolejności zaspokajania należności. W okresie gdyosoba uprawniona otrzymuje świadczenia z funduszualimentacyjnego, kwoty wyegzekwowane od dłużnikaalimentacyjnego przekazywane są w pierwszejkolejności na zaspokojenie należności gminy z tytułuwypłaconych świadczeń z funduszu, a nie, jak dotej pory, na pokrycie zobowiązań wobec wierzycielaalimentacyjnego.Należy także zaznaczyć, że w 2009 r. kwota środkówprzysługujących gminom na koszty obsługizwiązane z realizacją ustawy o świadczeniach rodzinnychbędzie znacznie wyższa niż w 2008 r., równieżw związku z planowaną na II połowę 2009 r.ustawową weryfikacją kwot świadczeń rodzinnych
573i kryteriów dochodowych warunkujących prawo ichotrzymania.Ponadto należy dodać, że celem przygotowaniaorganizacyjnego gmin i samorządów województw dowdrożenia ustawy o pomocy osobom uprawnionymdo alimentów, tj. przygotowania i uruchomienia stanowiskpracy, uruchomione zostały środki finansowew kwocie 65,7 mln zł pochodzące z będącej w dyspozycjiMinistra Pracy i Polityki Społecznej rezerwycelowej ujętej w ustawie budżetowej na 2008 r.w części 83, poz. 48: Środki na zwiększenie dotacjicelowych na realizację świadczeń rodzinnych, zaliczkialimentacyjnej oraz świadczeń z funduszu alimentacyjnegooraz środki na wdrożenie centralnegorejestru dłużników alimentacyjnych. Środki te przekazanezostały wojewodom w kwotach odpowiadającychzgłoszonemu przez gminy zapotrzebowaniu.Należy dodać, że nie zostały one wliczone do określonegow ustawie 3-procentowego odpisu na kosztyobsługi.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Rusieckiegow sprawie powstrzymania prac nad projektemKomisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo”,dotyczącym m.in. zniesienia obowiązkuprzynależności do <strong>Polskiej</strong> IzbyInżynierów Budownictwa (5991)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>pana Jarosława Rusieckiego z dnia 21 października2008 r. w sprawie powstrzymania prac nad projektemKomisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo”,dotyczącym m.in. zniesienia obowiązku przynależnoścido <strong>Polskiej</strong> Izby Inżynierów Budownictwa,przekazaną przy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,znak: SPS-023-5991/08, uprzejmie informuję, iżprojekt ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlaneoraz ustawy o samorządach zawodowych architektów,inżynierów budownictwa oraz urbanistów zaproponowanyprzez Komisję Nadzwyczajną „PrzyjaznePaństwo” jest projektem poselskim. Ministerinfrastruktury wyraził negatywne stanowisko w ramachopinii Rady Ministrów do projektu ww. ustawy,w którym nie podziela propozycji kierunkuzmian. Nadawanie uprawnień zaproponowane przezKomisję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo” jednocześnieprzez wojewodów oraz izby stwarza niepotrzebnei nieuzasadnione rozproszenie decyzyjne.Przeprowadzanie weryfikacji umiejętności zawodowychbeneficjentów w dwóch niezależnych ośrodkachstwarza ryzyko nadawania – rodzących takiesame skutki – uprawnień osobom o nierównoważnympoziomie przygotowania zawodowego, co w przypadkuzawodów technicznych wpłynie na zwiększenieryzyka z tytułu błędów w sztuce. Zaproponowanązasadę dobrowolności przynależności do izb samorządówzawodowych również oceniam negatywnie.Izby stanowią bowiem organizacje, których celemjest m.in. czuwanie nad prawidłowym i zgodnymz obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzytechnicznej i urbanistycznej wykonywaniem czynnościzawodowych, gdzie każdy z przynależnychczłonków podlega odpowiedzialności dyscyplinarnejza naruszenie obowiązków, zgodnie z przepisamiart. 41 ustawy z 15 grudnia o samorządach zawodowycharchitektów, inżynierów budownictwa orazurbanistów.Bardzo ważnym aspektem przynależności do izbzdaniem ministerstwa jest możliwość korzystaniaprzez ich członków z pomocy w zdobywaniu wiedzyi podnoszeniu kwalifikacji zawodowych oraz korzystaniuz ochrony i pomocy prawnej. Ma to ogromneznaczenie w sytuacji coraz większych wymagańi odpowiedzialności zawodowej poszczególnych grupzawodowych posiadających uprawnienia w różnychspecjalnościach wynikających z przepisów ustawyPrawo budowlane.Projektowana zasada dobrowolnej przynależnoścido izb samorządów zawodowych może spowodowaćto, że izby (choćby ze względu na koniecznośćopłacania składek członkowskich) będą zrzeszać jedynieniewielką część uprawnionych osób. W takiejzaś sytuacji zdecydowana większość obowiązkówzwiązanych z nadawaniem i pozbawianiem uprawnieńbudowlanych obciążałaby wojewodów, co generowałobybardzo istotne zwiększenie wydatków ześrodków budżetu państwa na zwiększenie obsadyetatowej oraz wyposażenie stanowisk pracy w urzędachwojewódzkich.Zgodnie z obecnie obowiązującym porządkiemprawnym państwo przekazało samorządowi zawodowemuarchitektów, inżynierów budownictwa orazurbanistów zarówno nadawanie uprawnień, jak i kontrolęprawidłowości wykonywania czynności zawodowychprzez członków tego samorządu. Zmiany zaproponowanew projekcie ustawy o zmianie ustawyPrawo budowlane oraz ustawy o samorządach zawodowycharchitektów, inżynierów budownictwa orazurbanistów zmierzają w kierunku ograniczeniawładztwa, jakie państwo przekazało samorządowizawodowemu architektów, inżynierów budownictwaoraz urbanistów.W świetle powyższego podzielam pogląd panaposła, że zaproponowana regulacja powinna być po-
574przedzona gruntowną analizą przepisów ustawyz dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowycharchitektów, inżynierów budownictwa orazurbanistów (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42, z późn.zm.), której zmiana nie może ograniczać się jedyniedo uchylenia art. 6 (art. 2 projektu). Analizy i zmianywymagają również inne obowiązujące przepisyprawa, gdyż w projektowanym kształcie regulacjadotycząca zawodów architektów, inżynierów budownictwaoraz urbanistów będzie niekompletna. Jedyniedla przykładu należy podać, że przedłożony projektustawy nie stwarza żadnych instrumentówprawnych, jakimi mógłby posługiwać się wojewodaprzy wykonywaniu swoich nowych zadań związanychz weryfikacją i nadawaniem uprawnień budowlanych.Minister infrastruktury podjął wszelkie niezbędnekroki w celu utrzymania dotychczasowych regulacjiw przepisach ww. ustawy, przedstawiając swojestanowisko w opinii Rady Ministrów w lipcu orazw stanowisku rządu w październiku br. Pragnę równieżpodkreślić, iż zmiana przepisów proponowanajest przez jedną z powołanych przez <strong>Sejm</strong> RP komisjisejmowych, w związku z powyższym tylko posłowiemogą mieć wpływ na ostateczny kształt ustawywypracowany w toku dalszych prac legislacyjnych.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Styczeńpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Rusieckiegow sprawie wprowadzenia obowiązkuposiadania kas fiskalnych przez osobywykonujące tzw. wolne zawody (5993)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając naprzekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-5993/08,z dnia 28 października 2008 r. interpelację pana posłaJarosława Rusieckiego w sprawie wprowadzeniaobowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniakas rejestrujących przez osoby wykonujące tzw.wolne zawody, uprzejmie informuję.Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot podatkunależnego przy zastosowaniu kas rejestrującychwynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Działającw oparciu o delegację wynikającą z art. 111 ust. 7pkt 3 ww. ustawy, minister finansów może wprowadzaćw drodze rozporządzenia, na czas określony,zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniukas rejestrujących niektórych grup podatnikóworaz niektórych czynności, ze względu narodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obrotu.Aktualnie problematykę ww. zwolnień regulujerozporządzenie ministra finansów z dnia 27 czerwca2008 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 113,poz. 720).Odnosząc się do podniesionej w interpelacji panaposła kwestii prowadzenia ewidencji przy zastosowaniukas rejestrujących przez wykonujących tzw.wolne zawody, należy wyjaśnić, że w polskim porządkuprawnym nie została wypracowana i niefunkcjonuje jednolita definicja wolnego zawodu i pojęcieto w różnych przepisach jest różnie pod względemzakresu i stosowanych kryteriów określane.Również ustawa z dnia 11 kwietnia 2004 r. o podatkuod towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,z późn. zm.) tego pojęcia nie definiuje.W rozporządzeniu ministra finansów w sprawiekas rejestrujących, mocą którego wprowadzono naczas określony w niektórych dziedzinach zwolnieniaod ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących,zwolnienia te nie odnoszą się bezpośrednio do sprzedażyprowadzonej przez osoby wykonujące wolne zawody,ale obejmują wszelkiego rodzaju formy działalności,np. przy świadczeniu usług edukacyjnych, pośrednictwafinansowego, doradczych, prawniczych,ochrony zdrowia i opieki społecznej (tzw. zwolnieniaprzedmiotowe). Również niektóre zwolnienia typupodmiotowego, dla podatników o obrotach nieprzekraczających40 tys. zł lub zastosowane dla podatnikówrozliczających się w podatku dochodowym w formiekarty podatkowej, mogą swym zasięgiem obejmowaćosoby prowadzące działalność potocznie określanąjako wykonywanie wolnego zawodu.Problem zastosowania kas również w tych dziedzinachusług, które określane są jako wolne zawody(m.in. lekarze, prawnicy lub działalność o podobnymcharakterze), jest złożony i wymaga dogłębnejanalizy. Z jednej strony brany jest pod uwagę fakt,że z wprowadzeniem kas łączą się obciążenia budżetowezwiązane z tym, że budżet partycypuje w kosztachnabycia kas przez podatników w wysokości50% ceny zakupu (netto), nie więcej jednak niż 2500zł za nabytą przez podatnika kasę (w drodze zmianyww. ustawy oczekującej obecnie na podpis prezydenta<strong>Sejm</strong> zmienił limit zwrotu podatnikom wydatkówz tytułu zakupu kas na 90% jej ceny zakupu bez podatku,nie więcej jednak niż 700 zł). Z drugiej stronynatomiast zawsze bierze się pod uwagę to, aby wprowadzeniekas w danej grupie podatników było efektywne,tj. by istniały możliwości egzekwowania tegoobowiązku oraz jego weryfikacji przez służby podatkowe.Ważne jest tu m.in., aby nabywcy tych usługbyli zainteresowani otrzymaniem paragonu np. odlekarza czy prawnika potwierdzającego wykonaniewyświadczonej usługi przez podatnika, co automatycznieniejako wymusza zaewidencjonowanie trans-
575akcji na kasie. Specyfika bowiem tych usług jesttaka, że bardzo często ich rozliczenie odbywa się bezudziału innych osób i w związku z tym brak jestmożliwości obserwacji przez te osoby faktu zaewidencjonowaniatransakcji na kasie (np. pacjent rozliczasię często w gabinecie lekarskim).Analizy możliwości wprowadzenia najbardziejefektywnego systemu w tym zakresie nie zostałyjeszcze zakończone. O zakresie zwolnień na przyszłyokres zadecyduje kolejne rozporządzenie, które określiich zakres po 31 grudnia 2008 r.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckisekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Rusieckiegow sprawie zmian w ustawie o rehabilitacjizawodowej i społecznej oraz zatrudnianiuosób niepełnosprawnych, wprowadzanychw związku z wejściem w życie nowych przepisówwspólnotowych, dotyczących udzielaniapomocy na zatrudnianie przedsiębiorcom –rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/200 (5994)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Jarosława Rusieckiego, przekazanąprzy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,znak: SPS-023-5994/08, w sprawie zmian w ustawiez dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodoweji społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych,uprzejmie informuję, że uzasadnieniem dokonanianowelizacji ww. ustawy była przede wszystkimkonieczność dostosowania krajowych regulacjido przepisów wspólnotowych – nowego rozporządzeniaKomisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r.uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne zewspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeńblokowych) (Dz. Urz. WE L 214 z 9.8.2008)i wygaśnięcie rozporządzenia wspólnotowego dotychczasregulującego zagadnienia związane z zatrudnieniempracowników niepełnosprawnych –rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwaw zakresie zatrudnienia, którego przepisy obowiązujądo dnia 31 grudnia 2008 r.Od dnia 1 stycznia 2009 r. dozwoloną pomocą publicznąbędzie pomoc udzielana wyłącznie na warunkachokreślonych w nowym rozporządzeniu Komisjinr 800/2008. Przyznanie pomocy na dotychczasowychzasadach, określonych w rozporządzeniunr 2204/2002 (na które powołuje się ustawa o rehabilitacji(...) w dotychczasowym brzmieniu), będzieniezgodne z przepisami prawa wspólnotowego i możliwejedynie po uprzedniej notyfikacji i uzyskaniuzgody Komisji, co stanowi proces długotrwały, z niepewnymwynikiem rozstrzygnięcia. Należy podkreślić,że do czasu uzyskania notyfikacji pomoc ta zostałabywstrzymana.Większość zawartych w projekcie ustawy rozwiązańjest niezbędna, aby właściwie zastosować przepisyunijne. W swym założeniu zmiany mają na celupoprawę sytuacji osób niepełnosprawnych na rynkupracy, a nie jej pogorszenie. Wysokość pomocy w formiedofinansowania do wynagrodzenia dla osób niepełnosprawnych,w tym ze znacznym stopniem niepełnosprawności,o które pyta pan poseł w swojejinterpelacji, uzależniona jest od ogólnego wskaźnikaokreślonego w przepisach wspólnotowych. Zgodniez art. 41 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 800/2008 wysokość pomocy udzielanej pracodawcom wykonującymdziałalność gospodarczą w formie subsydiówpłacowych na zatrudnianie pracowników niepełnosprawnychnie może przekraczać 75% kosztówpłacy. Górne pułapy pomocy, określone w projekcieustawy, wynoszą 160%, 140% i 60% najniższego wynagrodzeniaza pracowników odpowiednio ze znacznym,umiarkowanym i lekkim stopniem niepełnosprawności,ale pomoc wypłacona pracodawcy niebędzie mogła przekraczać 75% kosztów płacy.Wskaźniki te zwiększają się o 40% najniższego wynagrodzeniaw przypadku osób niepełnosprawnych,u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośledzenieumysłowe lub epilepsję oraz niewidomych.W związku z powyższym wysokość dofinansowaniado wynagrodzeń niepełnosprawnych pracownikówuzależniona jest ściśle od rzeczywistych kosztówpłacy oraz od wielkości określonych w rozporządzeniuKomisji. Nie ma więc możliwości wprowadzeniaw tym zakresie zmian w projekcie ustawy.Projekt ustawy wprowadza zróżnicowanie wysokościkwot dofinansowania do wynagrodzeń pracownikówniepełnosprawnych w zależności od stopnianiepełnosprawności i rodzaju schorzenia, a nieod statusu pracodawcy, jak było do tej pory w odniesieniudo zakładów pracy chronionej. Jak wynikaz danych dotyczących wykorzystania środków zakładowegofunduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnychprzez pracodawców prowadzących zakładypracy chronionej, zaledwie 13% tych środków jestprzeznaczane na indywidualne programy rehabilitacjiosób niepełnosprawnych. Zwiększenie pomocydla pracodawców z otwartego rynku pracy (w porównaniuz wysokością pomocy otrzymywaną napodstawie dotychczas obowiązujących przepisów)służy zachęceniu ich do zwiększenia zatrudnienia
576osób niepełnosprawnych. Ponadto za wsparciem zatrudnieniana otwartym rynku pracy przemawiafakt, że osoba niepełnosprawna pracująca na otwartymrynku pracy staje się równoprawnym pracownikiem,zatrudnionym na takich samych zasadach jakosoby w pełni sprawne. Projekt nowelizacji nie eliminujejednak szeregu uprawnień przysługującychzakładom pracy chronionej, które nadal zwolnionesą z: podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości,opłat (z wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o charakterzesankcyjnym), nieodprowadzonych zaliczekna poczet podatku dochodowego od osób fizycznychod wynagrodzeń pracowników (do I progu podatkowego),i w dalszym ciągu mogą z tego źródła zasilaćzakładowy fundusz rehabilitacji. Pomimo obowiązkówzwiązanych z zapewnieniem szczególnej opiekizatrudnionym osobom niepełnosprawnym, zakładypracy chronionej mają nadal uprzywilejowaną pozycjęw stosunku do przedsiębiorców z otwartego rynkupracy, także w zakresie możliwości uzyskaniarekompensaty dodatkowych kosztów zatrudnieniaosób niepełnosprawnych związanych z kosztami budowylub rozbudowy obiektów i pomieszczeń zakładu,a także kosztów transportowych i administracyjnych,co zapewnia im projekt nowelizowanejustawy.Nie można postawić znaku równości międzyodejściem, w projekcie ustawy, od refundowaniaskładek na ubezpieczenie społeczne niepełnosprawnympracownikom, a zmniejszeniem wsparcia dlazatrudniających ich pracodawców. Pracodawcyotrzymywać będą, zgodnie z wymogami rozporządzeniaKomisji (WE) nr 800/2008, subsydium płacowew wysokości do 75% kosztów płacy. Nie oznaczato zatem, że składki nie będą refundowane, ponieważw zakres podlegających refundacji kosztów płacywchodzą także składki na ubezpieczenia społeczneoraz fundusze pozaubezpieczeniowe, tj. FunduszPracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.Nie należy zapominać o wielu innych zmianachwprowadzonych do ustawy, które przynoszą korzyśćzarówno pracodawcy, jak i osobom niepełnosprawnymwykonującym działalność gospodarczą. Najważniejszez nich to:— pomoc Zakładu Ubezpieczeń Społecznychw nieodpłatnym sporządzaniu wniosku o wypłatęrefundacji składek na ubezpieczenia społeczne w formiewydruku z oprogramowania informatycznegodla zainteresowanej skorzystaniem z tej oferty osobyniepełnosprawnej wykonującej działalność gospodarczą,— możliwość zwrócenia się do funduszu o zwrotkwoty zarówno refundacji składek (przez osobę niepełnosprawnąwykonującą działalność gospodarczą),jak i dofinansowania do wynagrodzenia (przezpracodawców) wraz z odsetkami naliczonymi jak dlazaległości podatkowych w przypadku nieterminowegoprzekazania przez fundusz należnych kwot,— rozszerzenie katalogu dodatkowych kosztów,o których zwrot może ubiegać się pracodawca zatrudniającyokreślone w ustawie kategorie niepełnosprawnychpracowników, o koszty związane z zakupemi autoryzacją oprogramowania na użytek pracownikówniepełnosprawnych oraz urządzeń technologiiwspomagających lub przystosowanych dopotrzeb wynikających z ich niepełnosprawności,— wprowadzenie możliwości ubiegania się przezpracodawców prowadzących zakłady pracy chronionej(u których wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnychwynosi co najmniej 50%) o zwrot dodatkowychkosztów wynikających z zatrudnieniaosób niepełnosprawnych: budowy lub rozbudowyobiektów i pomieszczeń zakładu, transportowychi administracyjnych,— możliwość uzyskania przez pracodawców dofinansowaniado wynagrodzeń osób niepełnosprawnychmających ustalone prawo do emerytury.Nad projektem ustawy trwają obecnie prace w komisjachsejmowych (Komisji Polityki Społecznej i Rodziny,podkomisji nadzwyczajnej), w których zgłaszanesą kolejne propozycje zmian do projektu ustawy.Dotyczą one m.in.:— modyfikacji definicji najniższego wynagrodzenia– oznaczającego minimalne wynagrodzenie zapracę obowiązujące w roku bieżącym, a nie w grudniuroku poprzedniego, jak było w dotychczas obowiązującychprzepisach (wynagrodzenie to stanowipodstawę wyliczania kwoty dofinansowania do wynagrodzeńpracowników niepełnosprawnych),— utrzymania dotychczasowych rozwiązań w zakresieuprawnień dotyczących dofinansowania dowynagrodzenia pracownika zatrudnionego u więcejniż jednego pracodawcy – miesięczne dofinansowanienadal będzie przyznawane na tę osobę pracodawcom,u których jest ona zatrudniona, w wysokościproporcjonalnej do jej wymiaru czasu pracy (wewcześniejszej wersji projektu ustawy dofinansowanieprzysługiwało pracodawcy, który zatrudnił osobęniepełnosprawną jako pierwszy),— rozszerzenia katalogu przesłanek umożliwiającychuzyskanie dofinansowania na nowo zatrudnionegopracownika, pomimo niespełnienia warunkuwzrostu zatrudnienia netto, o rozwiązanie umowyo pracę z upływem czasu, na który została zawarta,oraz o rozwiązanie umowy o pracę z dniemwykonywania pracy, na wykonywanie której zostałazwarta,— zapewnienia dofinansowania do wynagrodzeńzatrudnionych przed wejściem w życie nowelizacjiustawy pracowników, którzy mają ustalone prawodo emerytury,— zapewnienia uprawnienia do uzyskania pomocyw formie dofinansowania do wynagrodzeń i refundacjiskładek na ubezpieczenie społeczne na dotychczasowychzasadach w odniesieniu do wynagrodzeńwypłaconych i składek opłaconych za grudzień2008 r. (we wcześniejszej wersji projektu pomoc dotyczyładofinansowania do wynagrodzeń wypłaconychw grudniu i refundacji składek opłaconychw grudniu).
577Należy jednak podkreślić, że prace legislacyjnenad projektem ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacjizawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osóbniepełnosprawnych jeszcze się nie zakończyły, a zatemostateczny kształt rozwiązaniom, jakie obowiązywaćbędą po 1 stycznia 2009 r., nada parlament.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Rusieckiegow sprawie zniesienia podwójnegoopodatkowania dla firm płacącychzryczałtowany podatek dochodowy (5995)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nawystąpienie wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u pana KrzysztofaPutry z dnia 28 października 2008 r., nr SPS-023--5995/08, przy którym załączono interpelację panaposła Jarosława Rusieckiego „w sprawie zniesieniapodwójnego opodatkowania dla firm płacących zryczałtowanypodatek dochodowy”, uprzejmie informuję.W wystąpieniu pan poseł zauważa, że „obecniepodwykonawca, jak również główny wykonawca płacipodatek od kwoty, od której już podatek został zapłacony,ponieważ nie ma prawa go odliczyć”. W konsekwencjipan poseł postuluje wprowadzenie w rozliczeniupodatku dochodowego od osób fizycznychuiszczanego w formie zryczałtowanej przez osoby fizyczneprowadzące działalność gospodarczą „rozwiązaniaidentycznego, jak w przypadku podatku odtowarów i usług”.Odnosząc się do powyższego, uprzejmie informuję,że w sytuacji, o której mowa w wystąpieniu panaposła, nie można mówić o podwójnym opodatkowaniu.Podwójne opodatkowanie ma miejsce w sytuacji,gdy ten sam dochód (przychód) jest opodatkowanyu tego samego podatnika. W opisanej przezpana posła sytuacji opodatkowanie następuje odrębnieu wykonawcy i podwykonawcy świadczącychokreślone usługi w ramach prowadzonej pozarolniczejdziałalności gospodarczej. Wprawdzie osoby teosiągają przychody z tego samego źródła, jakim jestpozarolnicza działalność gospodarcza, ale nie oznaczato, że mamy do czynienia z podwójnym opodatkowaniem.Podatek dochodowy od osób fizycznychma charakter osobisty, co oznacza, że podatnikiemjest każda osoba osiągająca dochód (przychód).Osobisty charakter podatku dochodowego korespondujez zasadą powszechności opodatkowaniawynikającą z ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatkudochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.,Nr 14, poz. 176, z późn. zm.).Wyrazem tej zasady jest art. 9 ust. 1 ustawy o podatkudochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymopodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegająwszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodówwymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c orazdochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacjipodatkowej zaniechano poboru podatku.Gdyby w sytuacji opisanej w wystąpieniu panaposła uznać za trafny argument o podwójnym opodatkowaniu,to należałoby wprowadzić generalnerozwiązanie, iż dochody (przychody) osoby fizycznej(na przykład z tytułu świadczenia usług) pochodzącez opodatkowanego dochodu (przychodu) innegopodatnika (na przykład emerytury, renty, wynagrodzeniaza pracę czy z działalności gospodarczej) wolnesą od podatku dochodowego.W świetle powyższego stwierdzić należy, że z podwójnymopodatkowaniem nie mamy do czynieniaani w sytuacji, w której w związku z prowadzonąpozarolniczą działalnością gospodarczą podatnicy(wykonawca, podwykonawca) korzystają z opodatkowaniana ogólnych zasadach według progresywnejskali podatkowej, jak i 19% stawki podatku aniwówczas, kiedy wybrali zryczałtowaną formę opodatkowania,tj. opodatkowanie ryczałtem od przychodówewidencjonowanych, lub w formie karty podatkowej.Z uwagi na różnice w konstrukcji podatku dochodowegood osób fizycznych oraz podatku od towarówi usług nieuzasadniona jest propozycja pana posławprowadzenia „rozwiązania identycznego, jak w przypadkupodatku od towarów i usług”.Podstawą opodatkowania podatkiem od towarówi usług jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułusprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.Podatek od towarów i usług jest podatkiem odwartości dodanej w ostatecznym rozrachunku, ponieważpodatek u danego podatnika faktycznie obciążajedynie tę część obrotu, która „dodawana” jestprzez danego podatnika. Podstawą opodatkowaniajest jednak na każdym etapie obrotu cała jego wartość.Faktyczne opodatkowanie jedynie wartości dodanejuzyskiwane jest poprzez zastosowanie mechanizmuodliczenia bądź zwrotu podatku naliczonegow poprzedniej fazie obrotu. Tak więc u danego podatnikafaktycznie opodatkowany będzie jedynie obrót„wytworzony” przez tego podatnika (różnica pomiędzywartością zakupów a wartością obrotu).Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuLudwik Kotecki
578O d p o w i e d źsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie zmian w prawie wyborczym (5997)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-5997/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> RP pana Józefa Piotra Klima z dnia 20 października2008 r. w sprawie zmian w prawie wyborczymz upoważnienia prezesa Rady Ministrówuprzejmie przedstawiam następujące informacje.Na wstępie pragnę zauważyć, iż zagadnieniewprowadzenia nowej procedury głosowania, któraułatwiłaby udział w głosowaniu osobom niepełnosprawnym,jest przedmiotem trwającej od wielu latdyskusji. Działania w tym zakresie podejmowałm.in. rzecznik praw obywatelskich, który proponowałuczestnictwo w wyborach osobom niepełnosprawnympoprzez umożliwienie im głosowania np.przez pełnomocników. Wprowadzenie instytucji głosowaniaprzez pełnomocnika ustanawianego przezwyborców niepełnosprawnych lub w podeszłym wiekuzakładał poselski projekt ustawy o zmianie ustawyOrdynacja wyborcza do <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> i do Senatu <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> (druknr 1699 <strong>Sejm</strong>u RP V kadencji).Jednym z rozważanych rozwiązań, uzupełniającychdla tradycyjnej metody udziału w wyborach,jest także głosowanie przez Internet. Pragnę podkreślić,iż nie istnieją gotowe, komercyjne produktyw ww. zakresie, jednakże na rynku pojawiają sięrozwiązania wskazujące na techniczną możliwośćrealizacji przedsięwzięcia.Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji rozpoczętoprace przygotowawcze w przedmiotowym zakresie.W wyniku współpracy m.in. z przedstawicielamiKrajowego Biura Wyborczego, środowiskaminaukowymi i innymi został opracowany ramowyplan realizacji projektu „Cztery kroki do uruchomieniagłosowania przez internet w Polsce”, któryroboczo został zaakceptowany przez Krajowe BiuroWyborcze.Główne założenia ramowego planu realizacji projektuobejmują:— etap 1 – opracowanie koncepcji funkcjonalnej– wyodrębnienie tematycznych grup zagadnieńzwiązanych z e-votingiem oraz określenie celów i sposobówich realizacji;— etap 2 – opracowanie koncepcji rozwiązaniatechnologicznego – stworzenie wstępnej architekturysystemu;— etap 3 – zdefiniowanie projektu e-votingu –przygotowanie końcowego opisu projektu;— etap 4 – realizacja – wdrożenie projektu podnadzorem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji(szacunkowy czas realizacji określonyzostał na 8–12 miesięcy).Dokładny harmonogram zostanie opracowanyw ramach pierwszych działań wynikających z planuramowego – do tego celu Ministerstwo Spraw Wewnętrznychi Administracji zaangażuje grupę ekspertów.Chęć udziału w projekcie zgłosiło już WrocławskieCentrum Badań EIT+ sp. z o.o., składającpropozycję prac badawczych na opracowanie metodologiistrategicznej e-votingu.Zważenia wymaga, iż obecnie trwa weryfikacjazaproponowanego trybu postępowania. Zainaugurowanazostała debata publiczna w sprawie e-votingu(np. debata w „Gazecie Wyborczej” w dniu 16 czerwca2008 r). Ponadto powołano grupę projektowąskładającą się z ekspertów Krajowego Biura Wyborczegoi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracjioraz przedstawicieli środowisk naukowych.Przeanalizowano projekt, dostępne narzędzia orazdoświadczenia z innych krajów i na tej podstawieopracowano kierunkowe zalecenia wraz z harmonogramemramowym. Projekt łączy się i wzajemnieuzupełnia z innymi przedsięwzięciami MinisterstwaSpraw Wewnętrznych i Administracji – ePUAP II(w ramach którego będzie prowadzony i finansowany)oraz pl.ID. Zachowując dotychczasową dynamikępracy oraz najwyższe standardy bezpieczeństwa,gotowe rozwiązanie powinno być dostępne wiosną2011 r. W tym miejscu pragnę jednocześnie poinformować,iż rzetelna ocena terminu wdrożeniaoraz budżetu projektu możliwa będzie dopiero poprzeprowadzeniu prac badawczych, realizowanychw etapie I i II.Odnosząc się natomiast do kwestii głosowaniadrogą korespondencyjną (za przykładem rozwiązaniaprzyjętego w Niemczech i Hiszpanii), pragnę zauważyć,iż jak każdy z ww. sposobów głosowaniai ten wskazany przez pana posła wymaga gruntownejanalizy oraz wprowadzenia zmian w szereguobowiązujących aktów prawnych, a przede wszystkimodejścia od zasady głosowania w lokalu wyborczym.Na marginesie jedynie pragnę nadmienić, iżzgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 12 kwietnia2001 r. Ordynacja wyborcza do <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> i do Senatu <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>(t.j.: Dz. U. z 2007 r., Nr 190, poz. 1360, z późn. zm.)stałym najwyższym organem wyborczym właściwymw sprawach przeprowadzania wyborów jestPaństwowa Komisja Wyborcza.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Sekretarz stanuTomasz Siemoniak
579O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie zniżek na przejazdy PKPdla studentów (5998)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła Józefa Piotra Klima, otrzymanąprzy piśmie Pana Marszałka z dnia 28 października2008 r., znak SPS-023-5998/08, w sprawie zniżekna przejazdy PKP dla studentów, uprzejmie informujęPana Marszałka, co następuje.W obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z ustawąz dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach doulgowych przejazdów środkami publicznego transportuzbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,z późn. zm.), uczniowie i studenci mają prawo do:— ulgi 49% przy przejazdach w klasie 2 pociągówosobowych i pospiesznych, na podstawie imiennychbiletów miesięcznych,— ulgi 49% przy przejazdach środkami publicznegotransportu zbiorowego autobusowego w komunikacjizwykłej i przyspieszonej, na podstawie biletówimiennych miesięcznych szkolnych,— ulgi 37% przy przejazdach w klasie 2 pociągówosobowych, pospiesznych i ekspresowych, na podstawiebiletów jednorazowych.Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że przyznanieuczniom i studentom, a w związku z tym takżedzieciom odbywającym obowiązkowe roczne przygotowanieprzedszkolne (ta sama grupa uprawnionychco uczniowie) oraz słuchaczom: kolegiów nauczycielskich,nauczycielskich kolegiów języków obcychi kolegiów pracowników służb społecznych(traktowani z mocy odrębnych ustaw jak studenci),49-procentowej ulgi ustawowej na przejazdy środkamipublicznego transportu zbiorowego na podstawiebiletów jednorazowych byłoby możliwe pod warunkiemzrefundowania przewoźnikom kolejowym i autobusowymutraconych wpływów z tytułu obowiązkuhonorowania ulg.Wydatki na finansowanie ulg przejazdowych stanowiąjedną z wyższych pozycji budżetowych postronie wydatków (w 2008 roku – 900 mln zł).Obowiązujący system uprawnień do ulgowychprzejazdów publicznym transportem zbiorowym i wysokościsamych ulg są wyrazem kompromisu międzypotrzebami oraz interesami różnych grup społecznych.Stale jednak pojawiają się postulaty zwiększeniawysokości obowiązujących ulg lub objęciasystemem ulg nowych grup społecznych. Jakiekolwiekzmiany w tym systemie zawsze powodują roszczeniai niezadowolenie różnych części społeczeństwa.W opinii Ministerstwa Finansów wielkośći zakres stosowania obowiązujących ulg ustawowychw przejazdach publicznego transportu kolejowego sąproporcjonalne do rangi rozwiązywanego problemu,jakim jest konieczność zapewnienia ulgowych przejazdówokreślonym grupom pasażerów. Wysokośćtych ulg gwarantuje również, iż usługi przewozowe,dzięki przystępnym cenom, są rzeczywiście powszechniedostępne. Różnica 12 punktów procentowychpomiędzy obowiązującą a postulowaną wysokościąulgi dla uczniów i studentów przy przejazdachpociągami osobowymi, pośpiesznymi i ekspresowymina podstawie biletów jednorazowych z punktuwidzenia uprawnionych do korzystania z obowiązującychulg ich wysokość nie powinna stanowićbariery w dostępie do transportu kolejowego, w szczególnościw dostępie do przewozów regionalnych.Jednocześnie pragnę zauważyć, że inicjatywastudencka, o której pisze pan poseł, nie jest jedyną,jaka pojawiła się ostatnio w kwestii ulg dla studentów,albowiem przedmiotem zainteresowania <strong>Sejm</strong>uRP był poselski projekt ustawy o zmianie ustawyo uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdówśrodkami publicznego transportu zbiorowego(druk nr 474), mającej na celu wprowadzenie nowej,50-procentowej ulgi dla studentów za przejazdyśrodkami publicznego transportu zbiorowego kolejowegoz miejsca zamieszkania do szkoły wyższeji z powrotem. Do projektu tego zostało przekazanestanowisko rządu, które nadal jest aktualne.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie harmonogramu prac legislacyjnychi stanu przygotowań do wdrożenia nowychprzepisów zawartych w projekcie ustawyo emeryturach kapitałowych (6000)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła na <strong>Sejm</strong> RP Józefa PiotraKlima, przekazaną przy piśmie z dnia 28 październikabr., znak: SPS-023-6000/08, w sprawie harmonogramuprac legislacyjnych i stanu przygotowańdo wdrożenia nowych przepisów zawartych w ustawiez dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowychuprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Uchwalona w dniu 21 listopada 2008 r. ustawao emeryturach kapitałowych została już przekazana
580do prezydenta RP w celu uzyskania podpisu i skierowaniado publikacji w Dzienniku Ustaw. Zgodniez informacjami uzyskanymi przez MinisterstwoPracy i Polityki Społecznej od prezesa ZakładuUbezpieczeń Społecznych, przekazanymi w piśmiez dnia 17 listopada br., znak: 994800/140/17/2008/PS, mimo jeszcze wtedy trwającego procesu legislacyjnego,ze względu na czas, jaki pozostał do 1 stycznia2009 r., ZUS prowadzi prace przygotowawcze doprzyznawania i wypłaty emerytur kapitałowych.W tym celu został powołany zespół specjalny, którypracuje na bardzo restrykcyjnych zasadach. Pracesą harmonogramowane, a postęp prac jest cyklicznieraportowany. Zespół pracuje pod nadzoremdwóch członków zarządu: ds. świadczeń i ds. informatyki.Wynikiem prac zespołu będą procedury organizacyjnedla pracowników ZUS, prototyp oprogramowaniaoraz procedury wdrożeniowo-eksploatacyjne.Jednocześnie ustalono również specjalnytryb testowania prototypu.Dla grupy ubezpieczonych mogących w roku2009 wystąpić o przyznanie emerytury kapitałowejzidentyfikowane zostały niespójności występującena kontach, które będą miały wpływ na obsługęwniosków o emeryturę. Na komputerze centralnymi w jednostkach terenowych ZUS uruchomiona zostałarealizacja programów naprawczych, któremają doprowadzić do poprawy jakości danych nakontach ubezpieczonych. Jednocześnie rozpoczętezostały szkolenia pracowników jednostek terenowychZUS.Ponadto na internetowej stronie dedykowanejdla otwartych funduszy emerytalnych opublikowanyzostał interfejs wymiany informacji, które będąprzekazywane między ZUS a OFE, niezbędnych dlaobsługi świadczeń kapitałowych. Informacja jest dostępnadla wszystkich OFE.Jednocześnie należy przekazać, że ZUS wystąpiłdo Narodowego Banku Polskiego z wnioskiem o otwarciez dniem 1 stycznia 2009 r. rachunków bieżącychsłużących do obsługi świadczeń II filara (odrębnerachunki bankowe), mając na względzie realizacjęprzyszłych przepisów ustawy o emeryturach kapitałowych.Równolegle z pracami ZUS Ministerstwo Pracyi Polityki Społecznej przygotowało projekty aktówwykonawczych do ustawy o emeryturach kapitałowych,które już są przedmiotem przyśpieszonychuzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecznychlub zostaną do nich skierowane w najbliższymczasie.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źministra obrony narodowejna interpelację posła Michała Marcinkiewiczaw sprawie zasad realizacjiprzeszkolenia wojskowego studentów (6002)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Michała Marcinkiewiczaw sprawie zasad realizacji przeszkolenia wojskowegostudentów (SPS-023-6002/08), uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień.Kwestia zasad prowadzenia zajęć z przysposobieniawojskowego studentów znajduje się w kompetencjiministra nauki i szkolnictwa wyższego oraz ministrazdrowia, którzy na podstawie art. 166a ust. 10ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnymobowiązku obrony <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> (Dz. U.z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.) w porozumieniuz ministrem obrony narodowej określają, w drodzerozporządzenia, sposób ich przeprowadzania. Resortobrony narodowej, zgodnie z art. 166a ust. 9wspomnianej ustawy, odpowiedzialny jest za przygotowanieniezbędnych materiałów dotyczącychtego szkolenia.Ministerstwo Obrony Narodowej stoi na stanowisku,że celowe jest utrzymanie możliwości kształceniastudentów i studentek uczelni wyższych w ramachprzysposobienia obronnego, w trybie i na zasadachokreślonych obecnie w rozporządzeniu ministraedukacji narodowej i sportu oraz ministra zdrowiaz dnia 2 października 2003 r. w sprawie sposobuprzeprowadzania przysposobienia obronnego studentówi studentek (Dz. U. Nr 174, poz. 1686, zezm.). Szkolenie to powinno, tak jak dotychczas, miećcharakter dobrowolny, prowadzony na zasadzie samokształceniai konsultacji.Realizowany obecnie w szkołach wyższych programprzysposobienia obronnego wychodzi naprzeciwoczekiwaniom Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> oraz środowiska studentów, gdyż pozwalana poszerzenie wiedzy studentów (w tym potencjalnychprzyszłych kandydatów na żołnierzy zawodowych)o systemie obronnym państwa, funkcjonowaniujego sił zbrojnych, a także o zadaniach administracjipaństwowej i samorządowej, związanychz obronnością państwa.Odpowiadając na pytanie pana posła MichałaMarcinkiewicza dotyczące kwestii odstąpienia odprogramów przysposobienia obronnego i przeszkoleniawojskowego w trakcie studiów, uprzejmie informuję,że – zgodnie z przyjętym w dniu 5 sierpnia2008 r. przez Radę Ministrów „Programem profesjonalizacjiSił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> nalata 2008–2010” – zakłada się zawieszenie obowiązkuodbywania wszelkich przymusowych form służbywojskowej. W związku z tym już w 2009 r. nieplanuje się powoływania do odbycia zasadniczejsłużby wojskowej, a w konsekwencji również do od-
581bycia przeszkolenia wojskowego studentów i absolwentówszkół wyższych. Przeszkolenie wojskowe realizowanew trakcie studiów ma charakter ochotniczy,jednak stanowi ono jedynie alternatywną formęsłużby wojskowej w stosunku do obowiązkowegoprzeszkolenia wojskowego absolwentów szkół wyższychlub zasadniczej służby wojskowej. Z tegowzględu również ta forma odbywania służby wojskowejzostanie zawieszona.Zakłada się, że formalne zawieszenie obowiązkuodbywania obowiązkowej służby wojskowej nastąpiz dniem 1 stycznia 2010 r., tj. po wejściu w życieprzygotowywanej nowelizacji wspomnianej wcześniejustawy o powszechnym obowiązku obrony<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>. Zgodnie jednak z „Programemprofesjonalizacji Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> na lata 2008–2010”, już od 2009 r.nie planuje się realizacji przeszkolenia wojskowegostudentów i absolwentów szkół wyższych.Odnosząc się do pytania pana posła MichałaMarcinkiewicza dotyczącego innych form pozyskiwaniarezerw osobowych, uprzejmie informuję, żeposiadane zasoby tych rezerw znacznie przekraczająaktualne potrzeby mobilizacyjne Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>. Z tego wzglądu nieuzasadnionejest utrzymywanie dotychczasowych form służbywojskowej przewidzianych dla obecnych poborowych,w tym studentów i absolwentów szkół wyższych.Pragnę jednak wskazać, iż nowe regulacjenie zakładają zniesienia obowiązku odbywania zasadniczejsłużby wojskowej i przeszkolenia wojskowego,ale jedynie jego zawieszenie. Oznacza to, żew przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwadostępna będzie prawna możliwość odwieszenia tychobowiązków.Niezależnie od powyższego pozyskiwanie żołnierzyrezerwy będzie zapewnione przez zawodowąsłużbę wojskową, a głównie jej nową formę –służbę kontraktową. Ponadto wprowadzona zostaniemożliwość pełnienia służby wojskowej przezżołnierzy rezerwy w ramach Narodowych Sił Rezerwowych.W tym celu osobom, które dotychczasnie odbywały żadnej formy służby wojskowej,a które są zainteresowane realizacją zadań w tychsiłach, zapewniona będzie możliwość ochotniczegopełnienia służby przygotowawczej. Służba przygotowawczabędzie miała krótkotrwały charaktera jej celem będzie przygotowanie w różnych korpusachochotników do służby w Narodowych SiłachRezerwowych. Służbę przygotowawczą będąmogli odbywać również studenci i absolwenci szkółwyższych.Odpowiadając na pytanie pana posła MichałaMarcinkiewicza dotyczące zasadności pozostawieniamożliwości szkolenia wojskowego ze wzglądu napotrzeby Marynarki Wojennej oraz kontroli efektywnościzajęć w studiach wojskowych akademiimorskich, pragnę poinformować, że projekt ustawyo zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> oraz o zmianie niektórychinnych ustaw przewiduje zachowanie możliwościodbywania zajęć wojskowych przez studentówuczelni morskich, z uwzględnieniem jednak dobrowolnościw nich udziału.Odbywanie zajęć wojskowych na uczelniachmorskich w określonym zakresie wpisuje się w potrzebyMarynarki Wojennej, jak również całegosystemu obronnego państwa. Pozostawienie tej formyszkolenia wojskowego, adresowanego wyłączniedla oznaczonego i wąskiego kręgu osób, wynikaprzede wszystkim z oczekiwań środowiska studenckiego,władz uczelni morskich oraz MinisterstwaInfrastruktury, które sprawuje nadzór nad szkolnictwemmorskim. Stanowi to pewne odstępstwood ogólnej zasady zawieszenia przewidzianego dlaobecnych poborowych obowiązku odbywania poszczególnychrodzajów służby wojskowej, w tymprzeszkolenia wojskowego odbywanego ochotniczoprzez studentów w trakcie studiów. Z tego względurównież zmiana formy odbywania zajęć wojskowychz obowiązkowej na dobrowolną jest uzasadniona.Pragnę także nadmienić, iż w opinii ministra infrastrukturyw procesie przygotowania kadr na potrzebyżeglugi morskiej niezbędna jest realizacjapodstawowego przeszkolenia wojskowego studentów.Ponadto w opinii tego ministra absolwenci wyższychszkół morskich, którzy odbędą zajęcia wojskowe,stanowić będą wyszkolone zasoby potencjalnychkandydatów na stanowiska w instytucjach (zespołach)zajmujących się problematyką żeglugi morskiejw zakresie obronności i zarządzania kryzysowego.Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrówz dnia 30 grudnia 2003 r. w sprawie szczegółowychwarunków i trybu pokrywania kosztów związanychz utworzeniem i działalnością studiów wojskowychw wyższych szkołach morskich (Dz. U. Nr 232, poz.2321) wydatki związane z działalnością studiówwojskowych pokrywa minister właściwy do sprawgospodarki morskiej.Ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowejżołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r.Nr 141, poz. 892) nie przewiduje możliwości kontrolowaniastudiów wojskowych funkcjonujących przywyższych szkołach morskich w zakresie efektywnościrealizowania programu nauczania, ponieważuczelnie te są w tym zakresie instytucjami autonomicznymi.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostajęw przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.Z wyrazami szacunku i poważaniaWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.MinisterBogdan Klich
582O d p o w i e d źministra sportu i turystykina interpelację posła Jana Kulasaw sprawie strategii rozwoju sportui dofinansowania dużych imprez oraz zawodówsportowych w latach 2009–2010 (6004)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP Jana Kulasa, przekazanąpismem z dnia 28 października 2008 r. (sygn.SPS-023-6004/08), w sprawie strategii rozwoju sportui dofinansowania dużych imprez oraz zawodówsportowych w latach 2009–2010, uprzejmie informuję,co nastepuje.Ad 1. Ministerstwo Sportu i Turystyki współpracujez gminami w zakresie dofinansowania inwestycjisportowych, sportu powszechnego, sportu osóbniepełnosprawnych, turystyki oraz szkolenia młodzieżyuzdolnionej sportowo. W tym ostatnim zakresieministerstwo nie współpracuje bezpośrednioz jednostkami samorządu terytorialnego szczeblagminnego. Z gminami mogą natomiast współpracowaćzleceniobiorcy – realizatorzy zadań z zakresuszkolenia i współzawodnictwa sportowego młodzieżyuzdolnionej. Są to:— wojewódzkie interdyscyplinarne stowarzyszeniasportowe, które realizują szkolenie kadr wojewódzkichmłodzików i juniorów oraz współzawodnictwosportowe w kategoriach młodzieżowych,a także zawody eliminacyjne i finałowe OgólnopolskiejOlimpiady Młodzieży,— polskie związki sportowe, realizujące szkoleniesportowe w szkołach mistrzostwa sportowegoi ośrodkach szkolenia sportowego młodzieży,— Zrzeszenie Ludowe Zespoły Sportowe, realizująceszkolenie sportowe w ośrodkach szkolenia sportowegomłodzieży.Podmioty te w czasie realizacji powyższych działańmogą współpracować z gminami w zakresie wykorzystaniagminnych lub miejskich obiektów sportowych(GOSiR lub MOSiR).Ad 2. Zgodnie z zarządzeniem nr 11 ministrasportu i turystyki z dnia 11 kwietnia 2008 r. w sprawieregulaminu organizacyjnego MinisterstwaSportu i Turystyki, w skład ministerstwa wchodząnastępujące komórki organizacyjne:1) Gabinet Polityczny Ministra,2) Departament Ekonomiczno-Finansowy,3) Departament Infrastruktury Sportowej,4) Departament Kształcenia i Doskonalenia Zawodowego,5) Departament Sportu Kwalifikowanego i Młodzieżowego,6) Departament Sportu Powszechnego,7) Departament Turystyki,8) Departament Współpracy Międzynarodowej,9) Departament Prawno-Kontrolny,10) Biuro do Spraw Euro 2012,11) Biuro Dyrektora Generalnego,12) Biuro Administracyjne,13) Biuro Spraw Obronnych i Ochrony InformacjiNiejawnych,14) stanowisko do spraw audytu wewnętrznego.W projekcie ustawy budżetowej na rok 2009 zaplanowanow części 40: Turystyka wydatki w kwocie49 275 tys. zł, w części 25: Kultura fizycznai sport w kwocie 305 030 tys. zł, a także kwotę 692580 tys. zł z państwowych funduszy celowych.Ad 3. Działalność Ministerstwa Sportu i Turystykina najbliższe lata została określona m.in.w dwóch strategicznych dokumentach:2) Strategii rozwoju sportu w Polsce do 2015 r.,przyjętej na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 23stycznia 2007 r.,3) Kierunkach rozwoju turystyki do 2015 r.,przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 26 września2008 r.Ad 4. W Strategii rozwoju sportu w Polsce do2015 r. określono wizję i kierunek dążenia, tworzącgłówny cel strategiczny: Aktywne i sprawne społeczeństwo,oraz zdefiniowano 3 priorytety: popularyzacjasportu dla wszystkich, wzrost wynikówsportowych oraz rozwój infrastruktury sportowo--rekreacyjnej. Dla poszczególnych priorytetówprzypisano obszary działań i sprecyzowano dlanich zadania szczegółowe. Ww. dokument dostępnyjest w wersji elektronicznej na stronie internetowej:www.msport.gov.pl.Jednocześnie informuję, że w grudniu 2008 r. naposiedzeniu sejmowej Komisji Kultury Fizyczneji Sportu będzie rozpatrywana informacja ministrasportu i turystyki nt. realizacji dokumentu pt. Strategiarozwoju sportu w Polsce do roku 2015 – celei zadania.Ad 5. Ministerstwo Sportu i Turystyki jestw trakcie zbierania informacji od polskich związkówsportowych nt. kalendarza imprez i zawodów sportowychna rok 2009. Niektóre międzynarodowe federacjesportowe nie mają jeszcze opracowanych dokładnychkalendarzy, stąd związki nie są w stanieudzielić odpowiedzi. Wszystkie dane dotyczące imprezznane będą w momencie podpisywania z polskimizwiązkami sportowymi umów na zadania zleconew 2009 r.Ad 6 i 7. W roku 2009 zaplanowano dofinansowaniem.in.:— organizacji finałów Ogólnopolskiej OlimpiadyMłodzieży – 8558 tys. zł,— przygotowania reprezentacji narodowej dostartu w Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy(EYOF) zimowym i letnim (co 2 lata), rok 2009 –plan 1000 tys. zł,— przygotowania reprezentacji akademickiej dostartu w Uniwersjadzie zimowej i letniej (co 2 lata),rok 2009 – plan 2000 tys. zł.Ministerstwo prowadzi prace nad katalogiem imprez,o które ubiegają się bądź planują ubiegać się do2015 r. polskie związki sportowe. W tym celu prze-
583słano pismo zobowiązujące związki sportowe doprzekazania informacji na ten temat.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.MinisterMirosław Michał DrzewieckiO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Hanny Zdanowskiejw sprawie sytuacji technikówfarmaceutycznych w Polsce (6005)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej przekazanąprzy piśmie Pana Krzysztofa Putry Wicemarszałka<strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> z dnia 28października br., znak: SPS-023-6005/08, dotyczącąsytuacji techników farmaceutycznych w Polsce,uprzejmie wyjaśniam.Bardzo dziękuję za okazane zainteresowanieproblematyką świadczenia usług farmaceutycznychw kontekście roli i miejsca techników farmaceutycznychw aptece. Pragnę podkreślić, iż sprawą niezwykłejwagi jest zabezpieczenie wysokiej jakości usługfarmaceutycznych, bowiem Polska znajduje się w czołówcepaństw europejskich pod względem spożycialeków w ujęciu ilościowym. Zapewnienie bezpieczneji skutecznej farmakoterapii jest jednym z zasadniczychcelów w systemie ochrony zdrowia i wymagapodejmowania różnorodnych działań, w tym właściwegoprzygotowania kadr do świadczenia usług farmaceutycznych.Jednocześnie informujemy, iż miejsce w systemieochrony zdrowia techników farmaceutycznych określaustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne(Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271) poprzezwskazanie w art. 90–91 zakresu czynności, do wykonywaniaktórych w aptece uprawnieni są technicyfarmaceutyczni.Należy jednak zaznaczyć, iż przedmiotowa regulacjanie odnosi się do kwestii poruszanych w interpelacjipani poseł dotyczących m.in. zasad doskonaleniazawodowego techników farmaceutycznych czyteż zasad odpowiedzialności zawodowej. Przedmiotowekwestie reguluje opracowany w MinisterstwieZdrowia projekt ustawy o niektórych zawodach medycznych,który w dniu 22 i 30 września 2008 r. byłprzedmiotem konsultacji społecznych.Ponadto informujemy, iż w Ministerstwie Zdrowiaobecnie trwają prace nad nowelizacją ustawyPrawo farmaceutyczne. Proponowane zmiany obejmująm.in. wprowadzenie szkoleń dla technikówfarmaceutycznych. W związku z powyższym, obowiązekpodnoszenia kwalifikacji zawodowych przezuczestnictwo w ciągłym szkoleniu zostanie nałożonyrównież na techników farmaceutycznych przepisamiustawy Prawo farmaceutyczne.W odniesieniu do kwestii związanej z wprowadzeniemdla techników farmaceutycznych studiówlicencjackich informuję, iż kształcenie farmaceutóww państwach członkowskich Unii Europejskiej jestzharmonizowane, co oznacza, że minimalne wymaganiadotyczące kształcenia zostały uregulowane nagruncie prawa wspólnotowego. Art. 44 dyrektywy2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia5 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacjizawodowych (Dz. Urz. UE L 255 z 30.09.2005)wskazuje, że kształcenie farmaceutów powinnotrwać co najmniej 5 lat i obejmować przynajmniejcztery lata kształcenia teoretycznego i praktycznegow pełnym wymiarze godzin na uniwersytecie, w szkolewyższej o statusie uznanym za równorzędny lubpod nadzorem uniwersytetu oraz przynajmniej sześciomiesięcznąpraktykę w aptece. W związku z powyższymniezasadnym jest wprowadzenie pośredniegoetapu kształcenia, jakim są studia licencjackie.Kształcenie techników farmaceutycznych w odróżnieniuod farmaceutów nie zostało zharmonizowanew Unii Europejskiej, w związku z powyższymposzczególne państwa członkowskie mogą kreowaćsystem kształcenia techników farmaceutycznychzgodnie z potrzebami danego państwa. Mając nauwadze powyższe oraz zgodnie z rozporządzeniemministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego(Dz. U. Nr 124, poz. 860, z późn. zm.) w Polsceod bardzo dawna kształcenie w tym zawodzieprowadzone jest na poziomie średnim w dwuletnichszkołach policealnych dla młodzieży (publicznychlub niepublicznych o uprawnieniach szkoły publicznej).Absolwent po ukończeniu szkoły i zadaniu egzaminuzawodowego, przeprowadzanego przezOkręgową Komisją Egzaminacyjną, otrzymuje dyplomtechnika farmaceutycznego stanowiący potwierdzenieuzyskania kwalifikacji do wykonywaniaww. zawodu.Takie usytuowanie kształcenia w zawodzie technikafarmaceutycznego jest odzwierciedleniem prowadzonejpolityki kształcenia kadr medycznych,która odpowiada na określone w systemie miejscei zadania zawodowe poszczególnych profesjonalistów.Jednocześnie informujemy, iż zgodnie z przepisamiustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemieoświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572, z późn.zm.) nadzór pedagogiczny zarówno nad policealnymiszkołami publicznymi, jak i niepublicznymi, sprawujekurator oświaty właściwy ze względu na miejsce,w którym znajduje się siedziba danej szkoły. Natomiastminister zdrowia w oparciu o przepisy ww.ustawy zobowiązany jest do opiniowania wnioskówszkół niepublicznych ubiegających się o uzyskanie
584uprawnień szkół publicznych o spełnieniu wymagańniezbędnych do realizacji kształcenia w zawodach,dla których zgodnie z Klasyfikacją Zawodów SzkolnictwaZawodowego (załącznik do rozporządzeniaministra zdrowia z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawieklasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego(Dz. U. Nr 124, poz. 860) ministrem właściwym jestminister zdrowia.Ponadto informujemy, iż ustawa Prawo farmaceutycznestanowi, iż czynności fachowe w aptecemoże wykonywać technik farmaceutyczny w zakresieswoich uprawnień, posiadający dwuletnią praktykęw aptece w pełnym wymiarze czasu pracy. Mającna uwadze powyższe, ukończenie dwuletniejpraktyki przez technika farmaceutycznego stanowielement niezbędny do wykonywania w aptece czynnościfachowych polegających na sporządzaniu, wytwarzaniu,wydawaniu produktów leczniczych i wyrobówmedycznych, z wyjątkiem produktów leczniczychmających w swoim składzie:— substancje bardzo silnie działające określonew Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych dopuszczonychdo obrotu na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>;— substancje odurzające;— substancje psychotropowe grupy I-P oraz II-P;— określone w odrębnych przepisach.Wykazy środków odurzających oraz substancjipsychotropowych grupy I-P oraz II-P są wymienionew załącznikach do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,poz. 1485, z późn. zm.). Jednocześnie każdy produktleczniczy, który zawiera w swoim składzie środekodurzający lub substancję psychotropową, objętyww. wykazem podlega szczególnemu nadzorowi.Należy dodać, iż w obrocie aptecznym znajdująsię produkty lecznicze zawierające w swoim składziesubstancje psychotropowe grupy II-P, np.: metylofenidat-Concerta,pentazocyna-Fortral. Natomiastnie są określone w Urzędowym Wykazie ProduktówLeczniczych dopuszczonych do obrotu na terytorium<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> produkty lecznicze bardzosilnie działające.Z uwagi na fakt, iż obecnie trwają prace nad nowelizacjąustawy Prawo farmaceutyczne, odpowiedniezmiany w tym zakresie zostaną wprowadzoneprzepisami ustawy Prawo farmaceutyczne.Jednocześnie informujemy, iż program praktyki,sposób i tryb jej odbywania określa rozporządzenieministra zdrowia z dnia 17 lipca 2002 r. w sprawieodbywania praktyki w aptece przez technika farmaceutycznego(Dz. U. Nr 126, poz. 1082, z późn. zm.).Jednocześnie przedmiotowy akt prawny stanowi, iżtechnik farmaceutyczny (praktykant) może wykonywaćczynności pomocnicze związane ze sporządzaniem,wytwarzaniem i wydawaniem produktówleczniczych zgodnie z zakresem uprawnień.Kończąc, pragnę podziękować za okazane zainteresowanieproblematyką związaną z uregulowaniemkwalifikacji i zasad wykonywania zawodu technikafarmaceutycznego, a w szczególności zasad doskonaleniazawodowego techników farmaceutycznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Fronczakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Sławomira Zawiślakaw sprawie przeciwdziałania negatywnymefektom kryzysu finansowego postępującegow Europie (6007)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Sławomira Zawiślaka przekazanąprzy piśmie z dnia 31 października 2008 r.,sygn. DSPA-4401-5810/08, w sprawie przeciwdziałanianegatywnym efektom kryzysu finansowego postępującegow Europie uprzejmie proszę o przyjęcienastępujących wyjaśnień.Aktualny etap światowego kryzysu finansowegowynika głównie ze znacznego ograniczenia zaufaniado rynku finansowego oraz spadku wzajemnego zaufaniado siebie poszczególnych instytucji finansowych.W ostatnim czasie obserwowana jest wyraźnaintensyfikacja ryzyka kredytowego i płynnościowegoz powodu wzrostu ryzyka niewypłacalności amerykańskichi europejskich instytucji finansowych.Skutkiem takiego stanu rzeczy były coraz częstszeprzypadki przejmowania zagrożonych instytucjiprzez inne podmioty rynku finansowego lub ich nacjonalizacja– zarówno w Stanach Zjednoczonych jaki w Europie. Po kulminacji kryzysu finansowego,która miała miejsce we wrześniu i październiku2008 r., nastąpiło pewne uspokojenie sytuacji namiędzynarodowych rynkach finansowych, choć sytuacjaw dalszym ciągu daleka jest od stabilnej, coprzejawia się m.in. w znacznych wahaniach nastrojówna giełdach we wszystkich regionach świata.Światowy kryzys finansowy ma jednak ograniczonywpływ na rynek finansowy w Polsce. Jeślichodzi o krajowy sektor bankowy, stanowiący zasadniczączęść krajowego systemu finansowego, tojego sytuacja w porównaniu z sytuacją w innychkrajach jest dobra i stabilna, gdyż banki w Polscenie zostały dotknięte skutkami kryzysu subprime.Na koniec września 2008 r. wynik finansowy nettobanków wyniósł 12 656 mln zł wobec 10 486 mln złw tym samym okresie roku poprzedniego. Tak więcobserwowany jest dalszy rozwój sektora bankowego,dobre wyniki finansowe, wzrost depozytów gospo-
585darstw domowych, zwiększenie kapitałów banków,korzystne zmiany w polityce podziału zysków itp.Należy jednak zwrócić uwagę, iż obserwowanyspadek zaufania na rynku międzybankowym doprowadzado sytuacji, że banki są mniej skłonne do pożyczaniasobie pieniędzy, co w efekcie zmusza je douatrakcyjniania oferty depozytowej oraz ograniczaniaaktywności kredytowej. Jest to szczególnie widocznena przykładzie kredytów hipotecznych, którew ostatnim czasie stały się trudniej dostępne,gdyż banki zaczęły wymagać minimalnego wkładuwłasnego oraz bardziej wnikliwie oceniać obciążeniedochodów różnego rodzaju zobowiązaniami.W celu poprawienia sytuacji na krajowym rynkunieruchomości został wprowadzony kredyt w PLN,który dzięki dopłatom z budżetu państwa jest tańszyniż kredyt udzielany w CHF. Rząd RP finansujepołowę tzw. stopy referencyjnej, którą stanowi stawkatrzymiesięcznego WIBOR powiększona o 2 pktprocentowe.Główne segmenty krajowego rynku finansowego,tzn. rynek walutowy oraz rynek papierów dłużnych,pozostają pod pozytywnym wpływem deklaracjipremiera o zamiarze spełnienia przez Polskę kryteriówkonwergencji w 2011 r. i przyjęciu eurow 2012 r. Wypowiedź premiera przyczyniła się takżedo umocnienia złotego, który wcześniej od początkuwrześnia br. znacznie się osłabiał. Dalsze umocnieniepolskiej waluty wsparła wspólna deklaracja rządu,NBP i RPP w kwestii wprowadzenia euro w Polsce.Informacje te zrównoważyły negatywny wpływwydarzeń na światowych rynkach finansowych.Należy jeszcze raz podkreślić, że sytuacja narynkach finansowych w Europie i Stanach Zjednoczonych– dzięki solidnym podstawom polskiegorynku kapitałowego, jak również przedstawionympowyżej zmianom regulacji prawnych – w niewielkimstopniu przekłada się i będzie przekładać na sytuacjęna polskim rynku finansowym. Tym niemniejw ocenie Ministerstwa Finansów niezbędne jestw dalszym ciągu bardzo uważne monitorowanie sytuacjina krajowym i międzynarodowych rynkachfinansowych, co Ministerstwo Finansów czyni wewspółpracy z innymi instytucjami tworzącymi tzw.sieć bezpieczeństwa finansowego. Ministerstwo Finansówbierze również czynny udział w toczącychsię na forum Unii Europejskiej pracach w zakresiestabilności finansowej i zarządzania kryzysowego,które zostały zintensyfikowane w kontekście obecnychzawirowań na światowych rynkach finansowychwynikających z kryzysu subprime. W celu realizacjiww. zadań w grudniu 2007 r. powstał KomitetStabilności Finansowej, w skład którego wchodząminister finansów (jako przewodniczący), prezesNBP i przewodniczący KNF. Komitet StabilnościFinansowej dokonuje bieżącej oceny sytuacjiw krajowym systemie finansowym i na rynkachmiędzynarodowych; ponadto w ramach komitetu nabieżąco dokonywana jest wymiana informacji pomiędzyKomisją Nadzoru Finansowego, NarodowymBankiem Polskim i Ministerstwem Finansów.Członkom komitetu mogą towarzyszyć podczas posiedzeńeksperci z Ministerstwa Finansów, NarodowegoBanku Polskiego oraz Komisji Nadzoru Finansowego.W szczególnie uzasadnionych przypadkachw posiedzeniach komitetu mogą brać udział, z głosemdoradczym, przedstawiciele innych instytucjidziałających na rzecz utrzymania stabilności krajowegosystemu finansowego. Informacje o pracachkomitetu mogą zostać podane do publicznej wiadomości.Ze względu jednak na wrażliwość informacji,które mogą być przekazywane przez komitet, decyzjew tym zakresie, podobnie jak inne decyzje komitetu,wymagać będą jednomyślności. Informacje,z uwzględnieniem zakresu ich ustawowej ochrony,zamieszczane są na stronie internetowej MinisterstwaFinansów.Podczas posiedzenia Komitetu Stabilności Finansowejw dniu 13 października 2008 r. ministerfinansów poinformował uczestników o pakiecie aktówprawnych, które wraz z zaproponowanym wcześniejprzez NBP pakietem zaufania wzmocnią stabilnośćkrajowego systemu finansowego. W składpowyższego pakietu wchodzą:— pakiet regulacyjny,— pakiet zaufania,Pakiet regulacyjnyW skład pakietu wchodzą ustawy, które mają byćprzyjęte przez parlament jak najszybciej:— ustawa o Komitecie Stabilności Finansowej;— zmiana ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym;— ustawa o instrumentach wsparcia instytucjifinansowych przez Skarb Państwa.Celem ustawy o Komitecie Stabilności Finansowej,który obecnie funkcjonuje na podstawie niewiążącegoprawnie porozumienia MF–NBP–KNF z 21grudnia 2007 r., jest ustawowe określenie zasadwspółpracy, w tym wymiany informacji (jawnychi niejawnych), pomiędzy głównymi instytucjami siecibezpieczeństwa finansowego (MF, NBP i KNF)oraz działań podejmowanych na rzecz wspieraniastabilności finansowej, w tym koordynacji działańczłonków komitetu w sytuacji bezpośredniego zagrożeniatej stabilności. Ustawa o Komitecie StabilnościFinansowej została przyjęta przez <strong>Sejm</strong> RPw dniu 17 października 2008 r. Ustawa ze zgłoszonąpoprawką Senatu była ponownie przedmiotem obrad<strong>Sejm</strong>u w dniu 5 listopada 2008 r.Drugim projektem jest zmiana ustawy o BankowymFunduszu Gwarancyjnym, która ma na celum.in. zwiększenie poziomu ochrony depozytów z obecnych22 500 EUR (gwarantowanych w 100% dokwoty 1000 EUR, a powyżej tej kwoty w 90%) do 50000 EUR (gwarantowanych w 100%). Tak więc istniejąceprzepisy prawne dotyczące tzw. udziału własnegodeponenta (wynoszącego 10%) mają zostaćzniesione. Ustawa o zmianie ustawy o BFG orazzmianie innych ustaw została w dniu 30 października2008 r. przyjęta przez Senat i skierowana do podpisuprezydenta RP.
586Podczas posiedzenia w dniu 28 października 2008 r.Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o instrumentachwsparcia instytucji finansowych przez SkarbPaństwa. Na mocy ww. ustawy Skarb Państwa byłbyuprawniony do udzielenia wsparcia zagrożonymutratą płynności bankom, funduszom inwestycyjnym,towarzystwom funduszy inwestycyjnych lubzakładom ubezpieczeń, mającym siedzibę w Polsce.Wsparcie może być udzielane m.in. w formie: gwarancjiSkarbu Państwa, pożyczek skarbowych papierówwartościowych, sprzedaży skarbowych papierówwartościowych z odroczonym terminem płatnościlub rozłożeniem płatności na raty. Zgodniez projektem Skarb Państwa będzie mógł równieżudzielić gwarancji spłaty przez banki kredytu refinansowegozaciągniętego w Narodowym BankuPolskim do 50% jej wartości oraz gwarancji spłatykredytów oraz linii kredytowych przyznanych przezbanki innym bankom w celu wypełnienia normpłynnościowych.Pakiet zaufaniaBiorąc pod uwagę, że obecny kryzys finansowyma negatywny wpływ na zaufanie między bankami,co spowodowało zmniejszenie transakcji na rynkumiędzybankowym, Narodowy Bank Polski ogłosił13 października 2008 r. tzw. pakiet zaufania. Pakiet,którego celem jest przywrócenie międzybankowegozaufania, składa się z czterech głównych elementów:— przywrócenie sprawności działania rynku finansowego;— poprawa płynności na krajowym rynku walutowym;— poprawa płynności w walutach obcych;— ściślejsza współpraca między bankami i bankucentralnego.W ramach realizacji pakietu zaufania w dniu 17października 2008 r. NBP umożliwił bankom zawieranieumów na swap walutowy. W związku z powyższymw okresie od 27 października 2008 r. do 31grudnia 2008 r. NBP przeprowadzał będzie następująceoperacje otwartego rynku oraz operacje FXSWAP:— operacje podstawowe w postaci 7-dniowychemisji bonów pieniężnych NBP;— w dniu 4 listopada przeprowadzona zostaładostrajająca, zasilająca operacja repo z terminemzapadalności 91 dni, z terminem rozliczenia T+2;kontrahentami operacji będą dealerzy rynku pieniężnego;— ponadto od listopada br. w każdy drugi wtorekmiesiąca przeprowadzana będzie regularna dostrajającaoperacja zasilająca z terminem zapadalności91 dni;— w przypadku potrzeby dodatkowego zasileniasektora bankowego w płynność w każde pozostałewtorki NBP będzie przeprowadzał operacje dostrajającerepo z terminem zapadalności do 91 dni;— NBP każdego dnia będzie mógł ponadto przeprowadzaćinnego rodzaju operacje dostrajające lubstrukturalne – zasilające bądź absorbujące płynność;— począwszy od 7 listopada, w operacjach dostrajającychbędą mogły brać udział wszystkie bankidopuszczone do operacji podstawowych.Jak wynika z komunikatu NBP z 5 listopada2008 r., sytuacja makroekonomiczna Polski nie uzasadniaobserwowanego obecnie osłabienia kursuzłotego. W opinii NBP nagły spadek wartości kursuzłotego obserwowany w ciągu ostatnich dni ma charakterprzejściowy, a dobra kondycja gospodarki polskiejsprzyjać będzie powrotowi kursu do poziomuwynikającego z czynników fundamentalnych. PonadtoKomisja Nadzoru Finansowego w komunikaciez dnia 25 października 2008 r. w sprawie sytuacjina rynku bankowym informuje, że wszystkie bankidziałające w Polsce są wypłacalne. W sektorze bankowymwystępuje strukturalna nadpłynność. Potwierdzająto dane NBP, w którego opinii w sektorzebankowym utrzymuje się strukturalna nadpłynnośćszacowana na 12–15 mld PLN, a ponadto nie występujążadne problemy w funkcjonowaniu systemupłatniczego. Opinię o braku zagrożenia niewypłacalnościąjakiegokolwiek banku w Polsce potwierdzarównież Bankowy Fundusz Gwarancyjny.W celu zasilenia rynku w płynność we frankachszwajcarskich Narodowy Bank Polski i Bank Szwajcariizawarły tymczasową umowę swap, w myśl którejNBP będzie mógł pozyskiwać franki w zamian zaeuro, by zapewnić bankom finansowanie we frankachszwajcarskich, w formie swapów walutowych.Od 17 listopada 2008 r. NBP będzie uczestniczyłw tygodniowych operacjach swapów walutowychSNB i Eurosystemu. Umowa przewiduje, że SNB zasiliNBP we franki szwajcarskie za euro, natomiastNBP zasili swoich kontrahentów we franki szwajcarskiew zamian za złote. Operacje będą przeprowadzanez terminem 7-dniowym po ustalonym kursie.Dłuższe operacje mogą być także zaoferowanew trybie doraźnym. Instrument będzie dostępny takdługo, jak będzie istniała taka potrzeba, nie krócejjednak niż do stycznia 2009.Generalnie, perspektywy rozwoju polskiego sektorabankowego pozostają dobre. Ocenia się, że wynikifinansowe nie będą wprawdzie tak dobre jakw 2007 r., niemniej jednak pozostaną na wysokimpoziomie. Jak wynika z wypowiedzi prezesa ZwiązkuBanków Polskich z dnia 3 listopada 2008 r., narynek międzybankowy stopniowo powraca spokóji zaufanie. Stabilizowanie się sytuacji na polskimrynku międzybankowym to m.in. rezultat działańpodjętych na rynkach przez rząd i bank centralny.Tempo procesu pełnego odbudowania zaufania narynku zajmie wiele miesięcy ze względu na dużąliczbę uczestników rynku, złożoność relacji krajowychi międzynarodowych oraz od różnego rodzajuczynników politycznych i ekonomicznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-Kurowska
587O d p o w i e d źministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Sławomira Zawiślakaw sprawie emerytur pomostowych (6008)W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 28października 2008 r., znak: SPS-023-6008/08, przekazującyminterpelację posła Sławomira Zawiślakaw sprawie emerytur pomostowych przedstawiam, conastępuje.W dniu 6 listopada 2008 r. <strong>Sejm</strong> RP przyjął, a w dniu20 listopada 2008 r. Senat RP zatwierdził ustawęo emeryturach pomostowych. Wprowadzenie ustawyo emeryturach pomostowych było podyktowanewarunkami demograficznymi i finansowymi.Zgodnie z szacunkami prawo do emerytur pomostowychna podstawie ustawy o emeryturach pomostowychuzyska ponad 250 tys. osób. Na podstawiedanych z ZUS i Centralnego Instytutu Ochrony PracyMinisterstwo Pracy i Polityki Społecznej wyliczyło,że koszty wprowadzenia ustawy o emeryturachpomostowych, ponoszone w latach 2009–2040, wyniosąok. 12,7 mld zł w wartościach realnych z 2007 r.Będą to koszty rozłożone na wiele lat i zróżnicowanew poszczególnych latach. W praktyce mogą być jednakniższe, jeśli okaże się, że pracownicy zmienililub przerwali pracę, nie mają wymaganego stażulub zechcą i będą pracować dłużej.Wydatki na emerytury pomostowe będą na początkurelatywnie niewielkie. Następnie wraz zewzrostem liczby uprawnionych do nich osób będą rosnąć,a po 2026 r. zaczną maleć, w miarę jak większośćobjętych emeryturami pomostowymi osiągniewiek emerytalny i przejdzie na emeryturę w powszechnymsystemie. Emerytury pomostowe będąfinansowane ze specjalnie powołanego funduszu –Funduszu Emerytur Pomostowych, który będzieuzyskiwał dochody ze składek opłacanych przez pracodawców.Składki te zostały ustalone w wysokości1,5% za pracownika wykonującego pracę w warunkachszczególnych, o szczególnym charakterze i zgłoszonegodo rejestru ubezpieczonych. Taką samąskładkę będą również opłacali za siebie ci, którzyobjęci są ubezpieczeniem z tytułu prowadzenia działalnościartystycznej.W 2009 r. wydatki na emerytury pomostowe wyniosąniecałe 62 mln zł, stopniowo rosnąc w następnychlatach. Najwyższy poziom, jeśli chodzi o FunduszEmerytur Pomostowych, przewiduje się w roku2020. Będzie on wynosił ponad 750 mln zł. Natomiastpierwsze wpływy ze składek do funduszu pojawią sięw roku 2010 i wyniosą w skali roku 65 mln zł.Brak samowystarczalności funduszu spowodujekonieczność dotacji ze strony budżetu państwa.Oznacza to w praktyce, że świadczenia będą współfinansowanez podatków pozostałych pracujących.Dlatego też ustawa przewiduje uprawnienia do emeryturpomostowych jedynie dla tych osób, które wykonująprace w warunkach uniemożliwiających ichwykonywanie powyżej pewnego wieku lub prace,które związane są bezpośrednio z bezpieczeństweminnych osób i gdzie istotna jest wysoka sprawnośćpsychofizyczna.Dla osób, które nie znalazły się w kręgu uprawnionychdo emerytur pomostowych, MinisterstwoPracy i Polityki Społecznej opracowało, a rząd przyjąłprogram „Solidarność pokoleń 50+”, który stwarzatakie warunki, aby Polacy w wieku okołoemerytalnymmogli przekwalifikować się i podtrzymaćswoje zatrudnienie. Program ten był przedmiotempółrocznych konsultacji w ramach Komisji Trójstronneji zyskał aprobatę zarówno pracodawców,jak i związków zawodowych. Jest bowiem katalogiemułatwień z jednej strony dla pracodawców, abyzatrudniać osoby w wieku okołoemerytalnym, a z drugiejstrony zachęca właśnie te osoby do kontynuowaniaaktywności zawodowej.W ramach ww. programu rząd zaproponowałdziałania na rzecz poprawy warunków pracy, promocjizatrudnienia pracowników po 50. roku życiai zarządzania wiekiem poprzez upowszechnianiewiedzy wśród pracodawców i przedsiębiorców na tematzarządzania wiekiem pracowników, ukazywaniapracodawcom i opinii publicznej korzyści płynącychz zatrudniania osób po 50. roku życia, wdrażaniastrategii zarządzania wiekiem w przedsiębiorstwachi dostosowywania warunków pracy pracownikówpo 50. roku życia do ich potrzeb. Program tenponadto przewiduje działania na rzecz poprawykompetencji i kwalifikacji pracowników po 50. rokużycia poprzez tworzenie warunków do budowaniaścieżek kształcenia, upowszechnienie kształceniaustawicznego dla osób w wieku 45+ oraz dopasowaniedo nich oferty szkoleniowej. Program ten matakże na celu aktywizację osób bezrobotnych lub zagrożonychutratą pracy po 50. roku życia przez budowanieindywidualnych planów wsparcia dla osóbw wieku 50+ i dopasowanie oferty aktywnych programówrynku pracy do potrzeb tych osób. Program„Solidarność pokoleń 50+” przewiduje aktywizacjęzawodową osób niepełnosprawnych, a także zwiększeniemożliwości zatrudnienia kobiet.Dla pracodawców i przedsiębiorców zachętą dozatrudniania pracowników po 50. roku życia ma byćzwolnienie pracodawców z opłacania składek naFundusz Pracy za osoby, którym brakuje więcej niż5 lat do wieku emerytalnego oraz zmniejszenie do 14liczby dni choroby, za które płaci pracodawca w przypadkupracowników po 50. roku życia.W kwestii zaś nieuwzględnienia propozycji i wnioskówstrony społecznej i związków zawodowych wyjaśniam,iż uchwalona przez <strong>Sejm</strong> RP ustawa o emeryturachpomostowych była konsultowana z partneramispołecznymi dwutorowo, tj. w trybie ustawyo związkach zawodowych i ustawy o organizacjachpracodawców oraz w ramach Trójstronnej Komisjido Spraw Społeczno-Gospodarczych.
588W rybie ustawowym projekt ustawy o emeryturachpomostowych został przekazany następującymorganizacjom związkowym oraz pracodawcom:— Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”;— Ogólnopolskiemu Porozumieniu ZwiązkówZawodowych;— Forum Związków Zawodowych;— Zarządowi Głównemu Polskiego ZwiązkuEmerytów, Rencistów i Inwalidów;— Business Centre Club – Związkowi Pracodawców;— <strong>Polskiej</strong> Konfederacji Pracodawców PrywatnychLewiatan;— Konfederacji Pracodawców Polskich;— Związkowi Rzemiosła Polskiego.Organizacje te miały więc możliwość szczegółowegozapoznania się z rozwiązaniami zaproponowanymiw projektowanej ustawie i zgłoszenia swoichuwag. Partnerzy społeczni skorzystali z tej możliwości.Zgłoszone uwagi zostały poddane gruntownejanalizie, a stanowisko projektodawcy wobec uwagzgłoszonych przez organizacje związkowe i organizacjepracodawców zostało przedstawione w uzasadnieniuustawy – w punkcie dotyczącym przebiegukonsultacji społecznychRównolegle do konsultacji w trybie ustawowymnad projektem ustawy o emeryturach pomostowychprowadzone były przez okres ponad czterech miesięcykonsultacje na forum Trójstronnej Komisji doSpraw Społeczno-Gospodarczych. W trakcie tegookresu odbyło się w sumie 27 spotkań (posiedzenieplenarne TK, 4 posiedzenia Prezydium TK, 15 spotkańzespołów problemowe TK, 7 spotkań ekspertówmedycyny pracy).Należy podkreślić, że dyskusja prowadzona z partneramispołecznymi w Trójstronnej Komisji, chociażnie doprowadziła do porozumienia w kwestii wszystkichuregulowań zaproponowanych w ustawie o emeryturachpomostowych, to jednak doprowadziła doistotnych uzgodnień (uwzględniających przede wszystkimpostulaty strony związkowej), które zostały odzwierciedlonew przesłanym do parlamentu projekcieustawy o emeryturach pomostowych.Miedzy innymi rozszerzano również, w stosunkudo pierwotnej wersji, wykaz prac w szczególnych warunkachi o szczególnym charakterze o następującepozycje:Prace w szczególnych warunkach:— prace pod ziemią bezpośrednio przy drążeniutuneli w górotworze;— prace w powietrzu wykonywane na statkachpowietrznych przez personel pokładowy (w tym pracestewardów i stewardess);— prace tancerzy zawodowych związane z bardzociężkim wysiłkiem fizycznym;Prace o szczególnym charakterze:— prace kierowników pociągów;— prace bezpośrednio przy ustawianiu drogi pojazdówmetra;— prace funkcjonariuszy straży ochrony kolei(funkcjonariusze SOK);— prace przy bezpośrednim sterowaniu procesamitechnicznymi mogącymi spowodować awariętechniczną z poważnymi skutkami dla bezpieczeństwapublicznego, prace elektromonterów bezpośrednioprzy eksploatacji napowietrznych sieci elektroenergetycznychw warunkach prac pod napięciem;— prace personelu sprawującego opiekę nadmieszkańcami domów pomocy społecznej dla przewleklepsychicznie chorych, niepełnosprawnych intelektualniedzieci i młodzieży lub dorosłych;— prace personelu medycznego oddziałów psychiatrycznychi leczenia uzależnień w bezpośrednimkontakcie z pacjentami;— prace personelu medycznego w zespołach operacyjnychdyscyplin zabiegowych i anestezjologii;Analizując prace bezpośrednio przy ustawianiudrogi przebiegu pociągów i pojazdów metra, ustalonorównież, że prace te wykonują: dyżurny ruchu,nastawniczy, manewrowy, ustawiacz, zwrotniczy,rewident taboru, dyspozytor ruchu metra, dyżurnyruchu i stacji metra. W przyjętej ustawie o emeryturachpomostowych znalazła się zatem znaczna grupastanowisk pracy kolejarzy, które zawierało przywołanew interpelacji porozumienie z dnia 11 czerwca2007 r. między stroną rządową a Krajowym KomitetemProtestacyjno-Strajkowym Kolejarzy w sprawierozwiązań emerytalnych dla kolejarzy.Zatem dialog był prowadzony przez rząd w sposóbbardzo rzetelny i był on nakierowany na osiągnięciejak najszerszego porozumienia z partneramispołecznymi w zakresie rozwiązań, które powinnysię znaleźć w ustawie o emeryturach pomostowych.W sytuacji jednak, w której stało się jasne, że niesą już możliwe jakiekolwiek dalsze uzgodnieniaw ramach Trójstronnej Komisji, rząd podjął decyzjęo skierowaniu projektu ustawy o emeryturach pomostowychdo parlamentu.Decyzja ta został podjęta w duchu odpowiedzialnościza osoby, które ze względu na niemożliwośćspełnienia wymagań ustawowych przewidzianychw art. 46 i 184 ustawy o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a które przeddniem 1 stycznia 1999 r. pracowały w szczególnychwarunkach lub wykonywały pracę w szczególnymcharterze, mogły również w 2009 r. (i w latach następnych)przejść na emeryturę przed osiągnięciempodstawowego wieku emerytalnego. Z tego też powodurząd zabiegał o przyjęcie przez parlamentustawy o emeryturach pomostowych w takim terminie,aby mogła ona wejść w życie w dniu 1 stycznia2009 r.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.MinisterJolanta Fedak
589O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Piotra Babinetzaw sprawie planowanych zmian w ustawieo pomocy społecznej dotyczących projektufinansowania środowiskowych domówsamopomocy przez samorząd terytorialny(6010)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-6010/08 z dnia28 października 2008 r., dotyczące interpelacji panaposła Piotra Babinetza w sprawie przekazania prowadzeniai rozwoju infrastruktury środowiskowychdomów samopomocy, uprzejmie informuję.Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie w art. 28przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z zakresupomocy społecznej, jakim jest prowadzeniei rozwój infrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi.Zadanie to, realizowane do tej pory przez gminę jakozadanie z zakresu administracji rządowej, w myślzaprojektowanych zmian stanie się zadaniem własnymigminy o charakterze obligatoryjnym.Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętąw programie rządu zasadę zakładającą, iż koniecznejest przywrócenie samorządowi rangi, która przypadawładzom regionalnym i lokalnym w Europie,gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnychw osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebnejest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątkowychsamorządu, a z drugiej doposażenie gow zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanieroli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.Projektowane rozwiązania prawne zawarte w projekcietzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatemkolejny krok w procesie decentralizacji zadań publicznych.W tym celu proponuje się dalsze przekazanieprzede wszystkim samorządowi województwakompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przezwojewodów. Część kompetencji przekazana zostanierównież do samorządu gminnego. W projekcie przyjęto,że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasada subsydiarnościpaństwa, co oznacza, iż uprawnienia winnybyć przypisane do najniższego szczebla administracjibędącego w stanie efektywnie zrealizować postawionezadania. Ponadto założono, że przekazywanezadania i kompetencje co do zasady powinny być przejmowaneprzez samorząd jako zadania własne.W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,które staną się zadaniami własnymi gmin,w tym także w odniesieniu do zadania prowadzeniai rozwoju infrastruktury środowiskowych domówsamopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi,należy podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakterobligatoryjny. Oznacza to, że każda gminabędzie musiała realizować to zadanie, niezależnieod tego, czy stanowi ono dla niej priorytet w politycegminnej, czy nie.Obecnie projekt ustawy skierowany został doprac legislacyjnych w <strong>Sejm</strong>ie. Dlatego też ministerpracy i polityki społecznej nie ma możliwości wprowadzeniazmian do przedmiotowego projektu.Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw toku konsultacji międzyresortowych zgłaszałouwagi dotyczące zmian proponowanych w art. 28przedmiotowego projektu.Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodowaćzagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburzeniamipsychicznymi, jakimi są usługi świadczonew środowiskowych domach samopomocy, jak równieżograniczyć do nich dostęp czy też pogorszyć jakośćwsparcia udzielanego tej grupie osób. W opiniitutejszego resortu wskazane byłoby przekazanieśrodowiskowych domów samopomocy dopiero po doprowadzeniubudowy sieci oparcia społecznego dlaosób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a takżepo określeniu stosownymi przepisami wykonawczymistandardów usług świadczonych w tych jednostkach.Za niepokojące uznano również obawy, żeprzekazanie domów w chwili obecnej może drastycznieobniżyć poziom usług świadczonych w tych jednostkachlub wyzwolić proces przekształcania domóww jednostki spełniające inne funkcje – niesłużącecelom wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.Może również dojść do łączenia opieki nadróżnymi grupami podopiecznych – osób chorych psychicznie,upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymizaburzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera,co byłoby procesem niepożądanym.Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że częśćplacówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,w tym również środowiskowych domów samopomocy,jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresuadministracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2),wobec czego zaproponowana w projekcie zmiana dotyczącazadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczymzróżnicowanie sytuacji prawnej środowiskowychdomów samopomocy, co z kolei może prowadzićdo wypierania przez gminy tego zadania do powiatów.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podnosiłorównież argument, że kondycja finansowa wielugminnych jednostek samorządu terytorialnego niegwarantuje należytej realizacji zadań związanychz organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowaniaróżnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzinymiały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwasocjalnego.Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pracenad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któraprzewiduje między innymi zmiany w zakresie
590funkcjonowania i finansowania środowiskowych domów,co również wskazywałoby na brak zasadnościprojektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacjiprzyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanieprowadzenia środowiskowych domów samopomocybędzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. Sposóbfinansowania tego zadania w latach późniejszychzostanie ustalony najprawdopodobniej w ramachzmienionej ustawy o dochodach jednostek samorząduterytorialnego.Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalszefunkcjonowanie środowiskowych domów samopomocyoraz utrzymanie standardu realizowanychtam usług, a także kontynuację rozwoju tej formywsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jacka Osuchaw sprawie unieważnienia przetarguna modernizację linii kolejowej nr 156Bukowno – Jaworzno-Szczakowa (6011)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła na <strong>Sejm</strong> RP Jacka Osucha,skierowaną przy piśmie SPS-023-6011/08 z dnia 28października 2008 r. do ministra infrastrukturypana Cezarego Grabarczyka, w sprawie unieważnieniaprzetargu na modernizację linii kolejowej nr 156Bukowno – Jaworzno-Szczakowa przedstawiam poniższeinformacje.Z uzyskanych informacji od PKP Polskie LinieKolejowe SA wynika, że brak zabezpieczonych środkówfinansowych stanowił jedyną przeszkodę uniemożliwiającąmodernizację linii kolejowej nr 156Bukowno – Jaworzno-Szczakowa. Tym samym nieznalazła się ona w zadaniach inwestycyjnych spółkina rok 2008.Ze względu na znaczne zaangażowanie budżetupaństwa w inwestycje kolejowe współfinansowanez funduszy unijnych nie było możliwości zapewnieniadodatkowych środków budżetowych na ten cel.Również nie było to możliwe ze środków własnychspółki PKP PLK SA. Nie było również możliwościprzesunięcia środków z innych zadań inwestycyjnychspółki. Jednocześnie chciałbym jednak zapewnić,iż w celu zapewnienia bezpiecznego prowadzeniaruchu pociągów na linii tej wykonywane są bieżąceprace utrzymaniowo-remontowe.Wstępny kosztorys robót remontowych polegającychna wymianie nawierzchni kolejowej w torzenr 2 linii kolejowej nr 156 od km 0,650 do km 8,250został określony na kwotę 17 mln zł netto. Doprecyzowaniepóźniejsze może jednak wartość tę zmienić.W roku bieżącym nie planuje się ogłoszenia kolejnegoprzetargu na przedmiotowe roboty. O ile pozwoląna to środki finansowe, modernizacja wykonanazostanie w roku 2009. W tym miejscu chciałbynadmienić, iż modernizacja linii nr 156 jest przewidzianaw „Programie usprawnienia wywozu ładunkówz Górnego Śląska”, który obecnie jest opracowywanyprzez PKP Polskie Linie Kolejowe SA.Odnośnie do linii kolejowej nr 62 Tunel – SosnowiecGłówny informuję, że prace remontowe planowanesą po 2009 r. jako modernizacja toru nr 1 odkm 59,100 do km 83,108 na łącznej długości 24,008km oraz toru nr 2 na odcinku od km 59,100 do km69,534 na łącznej długości 10,434 km. Roboty prowadzonebędą również na odcinkach: Wolbrom – JaroszowiecOlkuski – Olkusz – Bukowno – Sławków.Modernizacje linii nr 156 i 62 spowodują podniesienieprędkości rozkładowej pociągów i skrócenieczasu przejazdu pociągów.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJuliusz Engelhardtpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jacka Osuchaw sprawie zabezpieczenia medycznegomieszkańców części pow. olkuskiegoprzez utworzenie podstacji PogotowiaRatunkowego w gminie Trzyciąż (6012)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nazapytanie pana posła Jacka Osucha z dnia 19 październikabr. w sprawie zabezpieczenia medycznegomieszkańców części pow. olkuskiego przez utworzeniepodstacji Pogotowia Ratunkowego w gminie Trzyciąż,wyjaśniam, co następuje.Ad l. W myśl ustawy z dnia 8 września 2006 r.o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) minister zdrowiasprawuje nadzór nad systemem ratownictwa medycznegona terenie kraju, zaś planowanie, organizacja,koordynowanie systemu oraz nadzór nad sys-
591temem na terenie województwa jest zadaniem wojewody.W związku z powyższym w przedmiotowejsprawie wystąpiłem do wojewody małopolskiegoz prośbą o udzielenie szczegółowych informacji i zajęciestanowiska. Z informacji uzyskanych od wojewodywynika, iż istnieje możliwość usytuowaniapodstawowego zespołu ratownictwa medycznego(ZRM „P”) w miejscowości Trzyciąż, w ramachprzyznanych kontraktów dla Zespołu Opieki Zdrowotnej(ZOZ) w Olkuszu, poprzez przesunięcie ZRM„P” z innego miejsca stacjonowania na terenie powiatuolkuskiego. Zasadność wprowadzenia powyższejzmiany musi być jednak poprzedzona analizączasów dojazdu ZRM na miejsce zdarzenia od momentuprzyjęcia zgłoszenia przez dyspozytora medycznego,liczby interwencji w 2008 r. oraz innychuwarunkowań występujących na obszarze powiatu.Jednocześnie informuję, iż zakup ambulansówleży po stronie dysponenta w zakresie środkówotrzymanych na działalność zespołów ratownictwamedycznego. Obecnie istnieje również możliwość pozyskaniafunduszy z projektu „Zakup specjalistycznychśrodków transportu sanitarnego (ambulansów)wraz z wyposażeniem na potrzeby specjalistycznychi podstawowych zespołów ratownictwamedycznego”, realizowanego w ramach PriorytetuXII Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.W myśl art. 50 ust. 1 ww. ustawy minister właściwydo spraw zdrowia, inni właściwi ministrowi,wojewodowie oraz jednostki samorządu terytorialnegomogą finansować lub dofinansować nakłady nainwestycje pozwalające na utworzenie i modernizacjęzespołów ratownictwa medycznego, szpitalnychoddziałów ratunkowych i stanowisk pracy dyspozytorówmedycznych, jednakże z racji ograniczonej ilościśrodków w budżecie ministra zdrowia w rokubieżącym nie zostały przewidziane fundusze naprzedmiotowe cele. W chwili obecnej nie przewidujesię również programów wieloletnich, dotyczącychrozwoju ratownictwa medycznego, które pozwoliłybyna sfinansowanie zakupu ambulansu, w formiedotacji celowej z budżetu państwa, na rzecz właściwegodysponenta jednostki. Należy jednak zwrócićuwagę, iż kwota przeznaczona na finansowanie zadańzespołów ratownictwa medycznego coroczniewzrasta, co znacznie zwiększa możliwości inwestycyjneposzczególnych dysponentów.Ad 2. ZOZ w Olkuszu w 2008 r. otrzymał wrazz włączeniem do rejonu obsługi gminy Trzyciąż dodatkowykontrakt na specjalistyczny zespół ratownictwamedycznego (ZRM „S”) z miejscem stacjonowaniaw Bolesławiu. Na wniosek starosty olkuskiegoi dyrektora ZOZ w Olkuszu dokonano w drodzeaneksu zmiany w „Wojewódzkim planie działaniasystemu państwowego ratownictwa medycznego nalata 2008–2010”, polegającej na zamianie miejsc stacjonowaniaZRM „S” i ZRM „P” w miejscowościWolbrom i Bolesław. Zgodnie z ww. planem w miejscowościBolesław stacjonuje ZRM „P”. Jednocześnieinformuję, iż do chwili obecnej ZOZ w Olkuszunie dopełnił formalnych wymogów w celu uruchomieniawskazanego miejsca stacjonowania, a co zatym idzie – nie podpisał kontraktu na świadczeniemedycznych czynności ratunkowych przez ZRM„P”. Zgodnie z deklaracją dyrektora ZOZ w Olkuszupana Jerzego Niewiary podpisanie powyższego kontraktunastąpi w styczniu 2009 r.W odniesieniu do przekazania przez MinisterstwoZdrowia lub Narodowy Fundusz Zdrowia ambulansuna potrzeby podstacji olkuskiego PogotowiaRatunkowego, odsyłam do wyjaśnień złożonychw odpowiedzi na pytanie pierwsze.Ad 3. Zgodnie z aneksem nr 3 do „Wojewódzkiegoplanu działania systemu państwowego ratownictwamedycznego na lata 2008–2010” ZRM „P” stacjonującyw miejscowości Wolbrom przekwalifikowany zostałna ZRM „S”. Podpisanie przez ZOZ w Olkuszukontraktu na świadczenie medycznych czynnościratunkowych ZRM „S” z Małopolskim OddziałemWojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia w Krakowienastąpi w listopadzie br.Ad 4. Zakontraktowanie dodatkowych ZRM „S”i „P” dla potrzeb ZOZ w Olkuszu jest uzależnione odwyniku prowadzonej analizy funkcjonowania systemuPaństwowegoRatownictwa Medycznego na terenie powiatu olkuskiegow 2008 r. oraz wysokości środków, jakieprzyznane zostaną z budżetu państwa na finansowaniezadań zespołów ratownictwa medycznego naterenie woj. małopolskiego w 2009 r.Ad 5. Jeżeli wojewoda wystąpi do ministra zdrowiaz prośbą o zatwierdzenie aktualizacji „Wojewódzkiegoplanu działania systemu państwowegoratownictwa medycznego na lata 2008–2010” w zakresieuruchomienia nowego miejsca stacjonowaniazespołu ratownictwa medycznego w gminie Trzyciąż,a analiza czasów dojazdu oraz liczby wykonanychinterwencji, w przeliczeniu na 1 ZRM/1 dobę,przez obecnie funkcjonujące w rejonie powiatu olkuskiegozespoły będzie wskazywała na koniecznośćwprowadzenia zmiany.Minister zdrowia zaakceptuje przedmiotową aktualizację.W odniesieniu do uruchomienia dodatkowegomiejsca stacjonowania zespołu ratownictwamedycznego w gminie Bolesław odsyłam do wyjaśnieńzłożonych w odpowiedzi na pytanie drugie.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMarek Twardowski
592O d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację posła Andrzeja Bętkowskiegow sprawie wniesienia aportem do spółkizarządzającej Specjalną Strefą EkonomicznąStarachowice nieruchomości stanowiącejwłasność Skarbu Państwa i utworzeniapodstrefy na terenie gminy Łagów (6014)Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia28 października br., znak: SPS-023-6014/08, interpelacjępana posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawieobjęcia Specjalną Strefą Ekonomiczną Starachowicei wniesienia aportem do spółki zarządzającejstrefą terenów w gminie Łagów, przedstawiamnastępujące wyjaśnienia.Wójt gminy Łagów zgłosił Ministerstwu Gospodarkiw sierpniu br. propozycję włączenia do SpecjalnejStrefy Ekonomicznej Starachowice nieruchomościo powierzchni ok. 64 ha. Propozycja ta zostałaprzedstawiona zarządzającemu strefą starachowicką,który podjął rozmowy z władzami gminy w celuuzgodnienia szczegółów dotyczących objęcia tych terenówstrefą.Z informacji posiadanych przez MinisterstwoGospodarki wynika, że znaczna część tych gruntówjest przeznaczona na cele rolnicze i nie posiada niezbędnejinwestorom infrastruktury. Konieczne sąwięc uzgodnienia pomiędzy zarządzającym strefąa wójtem gminy Łagów co do zakresu oraz sposobufinansowania budowy infrastruktury.Odnośnie do możliwości wniesienia do spółki zarządzającejaportu w postaci ww. gruntów uprzejmiewyjaśniam, że popieram taką formę przekazaniagruntów do dyspozycji zarządzającego strefą. Jestona korzystna, gdyż pozwala na uzyskanie środkówfinansowych ze sprzedaży działek, które w częścimogą być przeznaczone na uzbrajanie terenów.W przypadku gruntów będących w Zasobie AgencjiNieruchomości Rolnych do przeprowadzenia tej proceduryniezbędna jest zgoda prezesa agencji.Jednocześnie pragnę poinformować, że każdainicjatywa utworzenia strefy w woj. świętokrzyskimjest rozpatrywana z najwyższą przychylnością. Regionten w dalszym ciągu wymaga wsparcia ze stronyrządu, w związku z tym tereny dobrze przygotowaneinwestycyjnie z pewnością zostaną zakwalifikowanedo objęcia statusem specjalnej strefy ekonomicznej.Aby zachęcić inwestorów do lokowania inwestycjiw województwach wschodniej Polski, w tym takżew woj. świętokrzyskim, w projekcie „Koncepcji rozwojuspecjalnych stref ekonomicznych” proponujesię łagodniejsze wymagania dotyczące lokowania inwestycji.Pozwalają one na wsparcie pomocą publicznąprojektów inwestycyjnych o niższych parametrachniż obowiązujące w pozostałej części kraju.Dla tych województw obniżone będą również kryteriawłączania w granice stref gruntów innych niż komunalne,Skarbu Państwa i zarządzającego strefą.Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiegow sprawie likwidacji Sądu Rejonowegow Opatowie (6015)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 28 października 2008 r. nr SPS-023--6015/08, przy którym przekazana została interpelacjapana posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawielikwidacji Sądu Rejonowego w Opatowie – uprzejmieprzedstawiam, co następuje:Zagwarantowanie obywatelom realizacji konstytucyjnegoprawa do sądu, a więc rozpatrzenia sprawybez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tegocelu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają pracemiędzy innymi w kierunku racjonalizacji i uelastycznieniastruktury organizacyjnej sądów powszechnych.Z zebranych danych wynika, że w sądownictwiepowszechnym występują znaczne różnice w zakresiewielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,przy czym nie tyle pod względem obszarów ich właściwości,co liczby wpływających spraw, a tym samymwielkości struktur organizacyjnych, obciążeniasędziów i etatyzacji.Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozostałościspraw wskazuje, iż w sądach występuje strukturalnazaległość, rzutująca negatywnie na ocenęfunkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlategoteż w interesie wymiaru sprawiedliwości jest jaknajszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzystaniuistniejących nakładów.Jednym z kierunków koniecznych prac MinisterstwaSprawiedliwości jest ocena wpływu uproszczeniastruktur organizacyjnych sądów powszechnychna sprawność postępowania.W ramach tego wnikliwej analizie poddawane sąnastępujące uwarunkowania: obszar właściwościsądu, liczba wpływających spraw, limity etatów wewszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążeniapracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszczeniakadry), warunki komunikacyjne (pod kątemmożliwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalowesądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce
593zamieszkania pracowników sądu we wszystkichgrupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnychutrudnień związanych z dojazdem do pracy), odległościmiędzy poszczególnymi sądami, w tym miejscowościamiznajdującymi się w obszarach ich właściwości(m.in. pod kątem ewentualnych utrudnieńzwiązanych z dojazdem do sądu w sprawach odwoławczych).Minister sprawiedliwości nie podjął dotychczasdecyzji w zakresie wprowadzenia systemowychzmian organizacyjnych w sądownictwie powszechnym.Ostateczne kierunki reform poddane zostanąkonsultacjom z zainteresowanymi środowiskami.Pragnę zatem poinformować Pana Posła, że aktualnienie są prowadzone prace legislacyjne mającena celu likwidację sądów rejonowych, w tym SąduRejonowego w Opatowie.Odnosząc się do kwestii włączenia gmin Ożarówi Tarłów do właściwości miejscowej Sądu Rejonowegow Opatowie, uprzejmie informuję, że przynależnośćwskazanych gmin do obszaru Sądu Rejonowegow Sandomierzu ukształtowana została wiele lattemu i wynikała z trudnej sytuacji lokalowej jednostkiz siedzibą w Opatowie. Istniejąca w przeszłościinfrastruktura uniemożliwiła bowiem powiększeniestanu etatowego tego sądu.W dniu 13 listopada 2008 r. do MinisterstwaSprawiedliwości wpłynął wniosek prezesa SąduOkręgowego w Kielcach, poparty przez prezesa SąduApelacyjnego w Krakowie, w zakresie rozszerzeniaobszaru działania Sądu Rejonowego w Opatowie o gminyOżarów i Tarłów. Przedmiotowy wniosek zostaniepoddany analizie przez właściwe merytoryczniekomórki organizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwości,celem wypracowania stosownej decyzji.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Wronaministra obrony narodowejna interpelację posła Ludwika Dornaw sprawie kontraktu na zakupprzez Ministerstwo Obrony Narodowejsamolotów PZL M-28 Skytruck (6017)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawiekontraktu na zakup przez Ministerstwo Obrony Narodowejsamolotów PZL M-28 Skytruck (SPS-023--6017/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Ministerstwo Obrony Narodowej nie kupowałoi nie zamierza kupować cywilnych samolotów transportowychPZL M-28 Skytruck, które są jednąz wielu opracowanych i produkowanych w PolskichZakładach Lotniczych w Mielcu sp. z o.o. wersji rozwojowychlicencyjnego samolotu Antonow An-28.Siły Zbrojne <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> od 1988 r. pozyskiwałyi nadal pozyskują wersje wojskowe samolotuAn-28 (a następnie w wersji rozwojowej PZLM-28), różniące się od wersji cywilnych dodatkowymwyposażeniem specjalistycznym, zarówno ogólnym,jak i zadaniowym, umożliwiającym wykorzystanieich do działań bojowych. Wyposażenie wojskowe,w większości importowane lub nabywane w ramachdostaw wspólnotowych, jest różnorodne i coraz bardziejnowoczesne. Z tego względu wersje wojskowesą z reguły znacznie droższe od cywilnych, a ichcena jest zależna od rodzaju wersji i roku dostawykonkretnych egzemplarzy statków powietrznych.Proste porównanie cen samolotów dostarczonychw różnych latach może być obarczone znacznym błędemi prowadzić do fałszywych wniosków, ponieważbezpośredni wpływ na relacje cenowe mają m.in.wskaźniki: wzrostu cen surowców, inflacyjne, podatkowe,kursowe, kredytowe i ubezpieczenioweobowiązujące w roku dostawy, a nawet w chwili dokonywaniapłatności. Pośredni wpływ na wielkośćceny mają również wymagania offsetowe.W Ministerstwie Obrony Narodowej prowadzonejest obecnie postępowanie w sprawie zakupu w latach2008–2016 dwunastu lekkich samolotów transportowychM28B/PT Bryza z silnikami PWC PT6A--65A. Przyszły dostawca, tj. PZL Mielec, jest jedynymproducentem samolotów tego typu. MinisterstwoObrony Narodowej wraz z samolotami zamierzapozyskać kompleksowy symulator lotu, zestawywyposażenia eksploatacyjno-obsługowego oraz aparaturykontrolno-pomiarowej i diagnostycznej, zapewniającepełne wykorzystanie i autonomiczne zabezpieczeniedziałań samolotów w okresie pokojui wojny. Do wartości kontraktu wliczone będą równieżkoszty przeszkolenia ok. 150 osób personelu.Procedura udzielenia zamówienia nie zostałajeszcze zakończona, w związku z tym informacjeo jej przebiegu i bieżących ustaleniach nie mogą byćujawnione ze względów formalnoprawnych. Do informacjiaktualnie chronionych należą m.in. rezultatyuzgodnień w zakresie harmonogramu dostaw,cen jednostkowych oraz wartości przyszłej umowy.Pełne informacje o transakcji zostaną opublikowanepo wejściu w życie umowy dostawy.Ministerstwo Obrony Narodowej zamierza zakupićwspomniane samoloty w wariantach umożliwiającychwykonywanie zadań wojskowego przewozulotniczego pasażerów (w tym w warunkach podwyższonegokomfortu), chorych lub rannych oraz transportui desantowania żołnierzy i sprzętu wojskowego.Jeżeli procedura udzielenia zamówienia zostaniepozytywnie zakończona i rozpoczną się dostawy samolotówna podstawie umowy z PZL Mielec to nastąpiprzejmowanie przez samoloty M28B/PT Bryzazadań transportu lotniczego wykonywanych przez
594aktualnie wycofywane z eksploatacji ze względu nazużycie resursów technicznych samoloty An-2 i An--26. Zapewnione zostanie utrzymanie ciągłościtransportu lotniczego oraz znacznie zwiększony zostaniepotencjał transportowy Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>, realizowany przez lekkie samolotytransportowe. Kolejną korzyścią będzie ujednolicenieparku statków powietrznych w tej kategorii.Zakup kolejnych samolotów M28B/PT Bryza pozwoliponadto zmniejszyć intensywność wykorzystaniaśrednich samolotów transportowych CASA C-295M.Możliwe będzie ograniczenie liczby krajowych lotówsamolotów CASA C-295M i ich skierowanie wyłączniedo wykonywania lotów zagranicznych, przedewszystkim w celu zabezpieczenia funkcjonowaniapolskich kontyngentów wojskowych. Zapewnienietransportu lotniczego Sił Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong> praktycznie w całości będą mogły przyjąćsamoloty M28B/PT Bryza. Samoloty te będą takżewykorzystywane w Wyższej Szkole Oficerskiej SiłPowietrznych do realizacji szkolenia lotniczego,w tym szczególnie do przygotowywania personelulatającego wchodzącego w skład załóg samolotówwielosilnikowych (C-130E Hercules, CASA C-295M,nowe samoloty do przewozu VIP, nowe samolotytransportowe-tankowce MRTT).Warto wspomnieć, iż najnowsze wersje M28B/PTBryza wyposażone są w urządzenia radiowe i pilotażowo-nawigacyjneumożliwiające loty w trudnychwarunkach meteorologicznych w dzień i w nocy, lądowaniaw warunkach złej widoczności oraz lotyz użyciem przyrządów noktowizyjnych.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż poczynającod 1988 r., zakupiono i wprowadzono do eksploatacjiw Siłach Zbrojnych <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> łączniedwadzieścia osiem samolotów An-28 i M28 Bryzaróżnych wersji i modyfikacji: podstawowej, pasażerskiej,transportowo-pasażerskiej i transportowo-desantowejoraz morskich (patrolowej, patrolowo-rozpoznawczej,wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych,patrolowo-ekologicznej). Najnowszych pięćsamolotów M28B/PT Bryza zakupiono i wprowadzonodo eksploatacji w Siłach Powietrznych w latach2006–2007. Wartość umowy dostawy tych samolotówwyniosła 136,1 mln zł. W latach 2001–2008 zakupiono12 samolotów CASA C-295M za łącznąkwotę 380,8 mln USD. Uwzględniając należny podatekod towarów i usług oraz aktualny kurs złotegodo dolara, łączny koszt nabycia wszystkich samolotówCASA C-295M, wraz z niezbędnym zestawemsprzętu zabezpieczającego ich eksploatację, określasię na kwotę ok. 1400 mln zł.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostajęw przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.Łączę wyrazy szacunku i poważaniaWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.MinisterBogdan KlichO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Barbary Bartuśoraz grupy posłóww sprawie sposobu przyznawania i wysokościświadczenia pielęgnacyjnego (6018)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nawystąpienie Pana Marszałka z dnia 28 października2008 r. dotyczące interpelacji założonej przez grupęposłów PiS: Barbarę Bartuś, Krzysztofa Sońtę, DariuszaSeligę i Roberta Telusa w sprawie sposobuprzyznawania i wysokości świadczenia pielęgnacyjnego(SPS-023-6018/08), uprzejmie informuję:I. Trybunał Konstytucyjny wydał dwa wyrokidotyczące świadczenia pielęgnacyjnego określonegow przepisach ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,poz. 992, z późn. zm.), tj. wyrok z dnia 18 lipca 2008 r.(sygn. akt P 27/07) oraz wyrok z dnia 22 lipca 2008 r.(sygn. akt P 41/07).Dnia 18 lipca 2008 r. Trybunał Konstytucyjnyorzekł, że art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnychw zakresie, w jakim uniemożliwia nabycieprawa do świadczenia pielęgnacyjnego obciążonejobowiązkiem alimentacyjnym osobie zdolnej do pracy,niezatrudnionej ze względu na konieczność sprawowaniaopieki nad innym niż jej dziecko niepełnosprawnymczłonkiem rodziny, jest niezgodny z konstytucją.Natomiast w dniu 22 lipca 2008 r. TrybunałKonstytucyjny uznał za niezgodny z konstytucjąart. 17 ust. 1 i ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniachrodzinnych w zakresie, w jakim uniemożliwiaprzyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnegoosobie, która rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracyzarobkowej w związku z koniecznością opieki nadinnym niż jej dziecko niepełnosprawnym niepełnoletnimczłonkiem rodziny, dla którego stanowi rodzinęzastępczą spokrewnioną i wobec którego osobętę obciąża obowiązek alimentacyjny.Oba powyższe wyroki zostały opublikowanew Dzienniku Ustaw z dnia 31 lipca 2008 r. Nr 138pod pozycjami: 872 (wyrok z dnia 18 lipca 2008 r.)oraz 875 (wyrok z dnia 22 lipca 2008 r.).Niezwłocznie po ogłoszeniu powyższych wyrokówTrybunału Konstytucyjnego Ministerstwo Pracyi Polityki Społecznej dostrzegło konieczność dostosowaniado nich przepisów ustawy o świadczeniachrodzinnych. Dlatego też zmiany uwzględniającepowyższe wyroki zostały wprowadzone podczasprac podkomisji rozpatrującej projekt nowelizacjiustawy o świadczeniach rodzinnych (druk nr 473)i zostały przyjęte w dniu 9 października 2008 r.przez Komisję Polityki Społecznej i Rodziny (druknr 1112). Obecnie zakończone zostało procedowaniew Senacie nad tym projektem i wkrótce trafi on ponowniedo <strong>Sejm</strong>u.
595II. Przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 139,poz. 992, z późn. zm.) przewidują, że kwoty świadczeńrodzinnych oraz kryterium dochodowego podlegająweryfikacji co 3 lata. Kwoty te ustalane sąz uwzględnieniem wyników badań progu wsparciadochodowego rodzin, przeprowadzanych przez InstytutPracy i Spraw Socjalnych. W badaniach tychuwzględnia się między innymi zmiany cen towarówi usług konsumpcyjnych. Datą poprzedniej weryfikacjibył 1 września 2006 r. W związku z tą weryfikacjąod 1 września 2006 r. uległy podwyższeniuwysokości tylko niektórych świadczeń rodzinnych,wśród nich nie było świadczenia pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń rodzinnych przewidzianajest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalęinflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejściaustawy w życie, podniesienie kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świadczeńzwiązanych z niepełnosprawnością dzieci, wydajesię nieuniknione.Dopiero w trakcie tej weryfikacji może zostaćzmieniona kwota świadczenia pielęgnacyjnego, którabędzie wówczas obowiązywała począwszy od nowegookresu zasiłkowego, czyli, jak przyjęto w nowelizacji,od dnia 1 listopada 2009 r. Dlatego też niejest konieczne dokonanie w tym celu zmiany przepisówustawy o świadczeniach rodzinnych. Dodać jednaknależy, że weryfikacja nie umożliwi znaczącegopodwyższenia kwoty świadczenia pielęgnacyjnegoi nie zmieni w stopniu odczuwalnym sytuacji finansowejrodzin wychowujących niepełnosprawne dzieci.Kwestie dotyczące sytuacji, w szczególności finansowej,rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaMinisterstwa, sekretarza stanu pana Jarosława Dudyi podsekretarza stanu pani Agnieszki Chłoń-Domińczakz delegacją Stowarzyszenia Rodziców DzieciNiepełnosprawnych, na którym omówiono istniejąceproblemy i bariery, w tym te dotyczące trudnej sytuacjimaterialnej, na jakie napotykają rodzice wychowującyniepełnosprawne dzieci. Rodzice przedstawilirównież swoje postulaty, których wprowadzenie w życieznacząco poprawiłoby ich funkcjonowanie.Mając powyższe na uwadze, niezależnie od pracnad weryfikacją kwot kryterium dochodowego orazświadczeń rodzinnych Ministerstwo Pracy i PolitykiSpołecznej opracowuje założenia do rozwiązań prawnychdotyczących m.in. warunków przyznawaniaświadczenia pielęgnacyjnego i jego wysokości.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Dariusza Seligii Roberta Telusaw sprawie zmian w ustawach samorządowych,mających na celu wprowadzenieobowiązkowego głosowania imiennegoradnych, na wzór parlamentu RP,we wszystkich organach uchwałodawczychwchodzących w skład samorządu (6019)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-6019/08) przekazującego interpelację posłówna <strong>Sejm</strong> pana Dariusza Seligi i pana Roberta Telusaw sprawie zmian w ustawach samorządowych mającychna celu wprowadzenie obowiązkowego głosowaniaimiennego radnych na wzór parlamentu RPwe wszystkich organach uchwałodawczych wchodzącychw skład samorządu uprzejmie przedstawiamnastępujące informacje.Na wstępie należy zauważyć, iż głosowanieimienne nie stanowi bezwzględnie obowiązującejnormy wyrażania woli przez organy przedstawicielskie,jest bowiem jednym z możliwych sposobów podejmowaniarozstrzygnięć przez kolegialne podmiotywładzy pochodzące z wyborów powszechnych.Wspomniany sposób oddawania głosu nie jest też regułąprzyjętą przez prawodawcę w uchwałodawczejdziałalności <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> (macharakter fakultatywny), ponieważ o przeprowadzeniugłosowania imiennego – zgodnie z art. 188 ust. 4Regulaminu <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> (t.j.:M. P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398, z późn. zm.) – decyduje<strong>Sejm</strong> większością głosów na wniosek marszałka<strong>Sejm</strong>u lub na pisemny wniosek poparty przez conajmniej 30 posłów. Podobną swobodę co do określeniasposobu głosowania, z wyjątkiem sytuacji, w którychustawodawca wymaga głosowania imiennego(np. uchwała dotycząca przeprowadzenia referendumw sprawie odwołania wójta, burmistrza, prezydentamiasta), posiada organ stanowiący jednostkisamorządu terytorialnego, który rozstrzyga te kwestiew statucie.Przepisy ustaw ustrojowych (ustawy z dnia 8marca 1990 r. o samorządzie gminnym, t.j.: Dz. U.z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm., ustawy z dnia5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, t.j.:Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm., orazustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa,t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn.zm.) formułują jedynie ogólną zasadę, iż uchwałykolegialnych organów jednostek samorządu terytorialnegozapadają zwykłą większością głosów w obecnościco najmniej połowy ustawowego składu rady(zarządu), w głosowaniu jawnym. Niemniej jednak
596ustawodawca przewidział wyjątki od tej reguły (wymagające– z uwagi na charakter rozstrzyganej sprawy– na przykład kwalifikowanej czy też bezwzględnejwiększości głosów bądź też zachowania tajnościprzeprowadzanego głosowania), które winnyuwzględniać postanowienia statutu jednostki samorząduterytorialnego. Oczywiste wydaje się, iż odistniejących metod głosowania należy odróżnić instrumentytechniczne służące do ustalania wynikówgłosowania, najczęściej opierające się na systemachelektronicznych, które czynią możliwym poznaniesposobu głosowania poszczególnych posłówczy też radnych.Czyniąc rozważania nad powyższą problematyką,należy zwrócić uwagę na te postanowienia ustawregulujących funkcjonowanie samorządu terytorialnego,które formułują zasadę jawności działania organówgminy, powiatu i województwa (może być onaograniczona jedynie w przewidzianych przez ustawyprzypadkach – vide: art. 11b ustawy o samorządziegminnym, art. 8a ustawy o samorządzie powiatowymoraz art. 15a ustawy o samorządzie województwa).Jawność działania organów jednostek samorząduterytorialnego obejmuje w szczególności prawoobywateli do uzyskiwania informacji, wstępu nasesje danego organu stanowiącego i posiedzenia jegokomisji, a także dostępu do dokumentów wynikającychz wykonywania zadań publicznych, w tym protokołówposiedzeń organów jednostki i komisji danegoorganu stanowiącego. Zasady dostępu do dokumentówi korzystania z nich określa statut gminy,powiatu i województwa.Istotne znaczenie dla omawianych zagadnieńbędą również miały rozwiązania prawne, jakie przewidujeustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępiedo informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112,poz. 1198, z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawyprawo dostępu do informacji publicznej przysługujekażdemu (bez obowiązku wykazywania interesuprawnego lub faktycznego w ubieganiu się o takąinformację – vide: art. 2 ust. 2 ustawy). Ograniczeniaw korzystaniu z powyższego uprawnienia mogąwynikać z przepisów o ochronie informacji niejawnych,innych tajemnic ustawowo chronionych, a takżeze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicęprzedsiębiorcy (vide: art. 5 ustawy). Z koleiw art. 3 ust. 1 ustawy został ustalony zakres przedmiotowyprawa dostępu do informacji publicznej,który obejmuje m.in. dostęp do posiedzeń kolegialnychorganów władzy publicznej pochodzących z powszechnychwyborów (vide: art. 3 ust. 1 pkt 3 ustawy).Natomiast samo udostępnianie informacji publicznejnastępuje m.in. w drodze wstępu na posiedzeniaww. organów i udostępniania materiałów,w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentującychte posiedzenia (vide: art. 7 ust. 1 pkt 3ustawy). Ponadto obrady wspomnianych podmiotówsą jawne i dostępne, a na samych organach ciąży obowiązekzapewnienia lokalowych lub technicznychśrodków umożliwiających wykonywanie prawa dostępudo prowadzonych obrad (vide: art. 18 ustawy).Podsumowując, należy podkreślić, iż przywołaneprzepisy zobowiązują organy jednostek samorząduterytorialnego do zapewnienia zainteresowanymmieszkańcom możliwości udziału w odbywanych posiedzeniach(ograniczenia w tym zakresie mogą wynikaćjedynie z ustawy) oraz umożliwiają władzomsamorządowym wprowadzenie instytucji głosowaniaimiennego w sprawach, w których wymaganejest głosowanie jawne, a także korzystanie ze środkówtechnicznych pozwalających na ustalenie oddanychprzez poszczególnych radnych głosów. W związkuz powyższym stwierdzić należy, iż nie ma potrzebydokonywania zmian materii ustawowej w postulowanymzakresie.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Dariusza Seligioraz grupy posłóww sprawie zmian w rozporządzeniuministra pracy i polityki społecznejz dnia 7 lutego 2008 r. dotyczącym rodzajówzadań z zakresu rehabilitacji zawodoweji społecznej osób niepełnosprawnych,zlecanych fundacjom oraz organizacjompozarządowym (6020)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia3 listopada 2008 r., znak: DSPA-4401-5820/08, interpelacjępana posła Dariusza Seligi oraz grupy posłówdotyczącą rozporządzenia ministra pracy i politykispołecznej z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie rodzajówzadań z zakresu rehabilitacji zawodoweji społecznej osób niepełnosprawnych zlecanych fundacjomoraz organizacjom pozarządowym uprzejmieinformuję:Proces uchwalania zmian przepisów m.in. dotyczącychzlecania zadań fundacjom i organizacjompozarządowym ze środków Państwowego FunduszuRehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, równieżprzez samorząd województwa lub powiatu – art. 36ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodoweji społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) – roz-
597począł się w 2006 r. 15 czerwca 2007 r. <strong>Sejm</strong> uchwaliłustawę o zmianie ustawy o rehabilitacji (...), z tymże zmiana do art. 36 weszła w życie dopiero z dniem1 stycznia 2008 r. Tak długie vacatio legis zaproponowanopo to, aby organizacje pozarządowe, PFRONoraz samorządy powiatowe i wojewódzkie mogłyprzygotować się do zmiany trybu postępowaniaw zakresie wspierania finansowego zadań realizowanychna rzecz osób niepełnosprawnych przez organizacje.Projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacjizawodowej (...) podlegał konsultacjom m.in. z partneramispołecznymi. Ponadto został skierowany doKrajowej Rady Konsultacyjnej ds. Osób Niepełnosprawnychoraz zamieszczony na stronie internetowejMPiPS w Biuletynie Informacji Publicznej. Żadenz resortów i partnerów społecznych nie zgłosiłuwag do propozycji zmiany art. 36. Uwag nie zgłosiłatakże żadna organizacja pozarządowa ani PFRON.Krajowa Rada Konsultacyjna ds. Osób Niepełnosprawnychzaopiniowała projekt nowelizacji, w tymzmianę art. 36, pozytywnie. Na żadnym etapie pracparlamentarnych (podkomisja ds. osób niepełnosprawnych,sejmowa Komisja Polityki Społeczneji Rodziny, senacka Komisja ds. Rodziny i PolitykiSpołecznej) nie zgłoszono uwag lub zastrzeżeń do zaproponowanejzmiany art. 36 ustawy.W wyniku przeprowadzonej ww. nowelizacji przepisówustawy o rehabilitacji zawodowej (...) samorządywojewództw i powiatów mogą od dnia 1 lipcabr. zlecać organizacjom pozarządowym i fundacjomzadania – zgodnie z katalogiem zadań określonychw rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznejz dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie rodzajów zadańz zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osóbniepełnosprawnych zlecanych fundacjom oraz organizacjompozarządowym (Dz. U. Nr 29, poz. 172).Należy zaznaczyć, że delegacja ustawowa nie upoważniłaministra pracy i polityki społecznej do określeniaw ww. rozporządzeniu niczego więcej niż kataloguzadań, dlatego jakiekolwiek odniesienie doprocedury nie było możliwe. Natomiast sama ustawao rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiuosób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008r. Nr 14, poz. 92) w art. 36 ust. 3 odsyła w tych kwestiachdo przepisów ustawy o działalności pożytkupublicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873,z późn. zm.).Odpowiadając na pytania zawarte w wystąpieniuPanów Posłów, uprzejmie wyjaśniam:1. Zdaję sobie sprawę, że przy planowaniu konkursupotrzebna jest wiedza dotycząca środków finansowychmożliwych do przeznaczenia na realizacjęwybranych zadań. Zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 2ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytkupublicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,poz. 873, z późn. zm.) podanie takiej informacji wymaganejest również w ogłoszeniu konkursu. Niemając określonych środków finansowych, w związkuz procesem uchwalania ustawy budżetowej, jednostkisamorządu terytorialnego mogą posługiwaćsię kwotami szacunkowymi wynikającymi z planówfinansowych i dodatkowo wprowadzić zastrzeżenieinformujące, że podane kwoty opierają się na szacunkachi mogą ulec zmianie po wejściu w życieustawy budżetowej dotyczącej danego roku. Te sameklauzule zabezpieczające wprowadzić należy do podpisywanychumów. Wówczas jednostki samorządyterytorialnego mogłyby z początkiem roku przekazywaćśrodki finansowe zaliczkowo. Po uzyskaniuinformacji o rzeczywistych środkach finansowychprzeznaczonych na realizację zadania należy ją niezwłoczniepodać do publicznej wiadomości w sposóbprzyjęty do ogłaszania konkursu oraz tym, którzysą bezpośrednio zainteresowani w związku z wcześniejpodpisanymi umowami. Z uwagi na fakt, żemogłoby się zdarzyć znaczne niedoszacowanie planowanychśrodków, warto pozostawić (poprzez określonezapisy w umowie) beneficjentom możliwość odstąpieniaod realizacji zadania, oczywiście skutkującymzwrotem w określonym terminie środków finansowychprzekazanych zaliczkowo.2. W dniu 15 października br. na podstawieart. 36 ustawy o rehabilitacji (...) Państwowy FunduszRehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ogłosiłdla fundacji i organizacji pozarządowych określonychw art. 2 pkt. 3 ww. ustawy otwarty konkursofert na zlecenie realizacji zadań, o których mowaw rozporządzeniu w sprawie rodzajów zadań (...).Biorąc pod uwagę, jak istotne jest zapewnienie osobomniepełnosprawnym stałego dostępu do rehabilitacji,PFRON skierował ten konkurs również do organizacjiaplikujących o wsparcie finansowe lokalnychi regionalnych zadań o charakterze ciągłymdotyczących prowadzenia rehabilitacji osób niepełnosprawnychw specjalistycznych placówkach kierowanychprzez te organizacje. Wnioski o dofinansowanierealizacji zadań mogą być składane od dnia20 października br. do dnia 21 listopada br. do biurafunduszu. Wszelkie informacje dotyczące trybu postępowaniaznajdują się na stronie internetowejPFRON www.pfron.org.pl.3. Obecny podział administracyjny Polski, a zatemi samorząd, funkcjonuje od 1999 r. i pomimowielu lokalnych różnic nie ma lepszego sposobu dystrybucjiśrodków finansowych na zadania realizowanelokalnie, ponadlokalnie (samorząd powiatowy)i regionalnie (samorząd wojewódzki). Rozpoznaniepotrzeb jest tam bez wątpienia lepsze, a realizacjamoże się wpisywać w powiatowe programy działańna rzecz osób niepełnosprawnych zgodne z powiatowąstrategią dotyczącą rozwiązywania problemówspołecznych lub wojewódzkie programy dotyczącewyrównywania szans osób niepełnosprawnych i przeciwdziałaniaich wykluczeniu społecznemu oraz pomocyw realizacji zadań na rzecz zatrudniania osóbniepełnosprawnych. Chodzi też o to, aby dotrzeć dotych organizacji lokalnych i regionalnych, które dotychczasnie miały szansy skorzystania ze środkówfunduszu, i tym samym wyrównywać dysproporcje
598między regionami (powiatami, województwami).Dotychczasowe środki funduszu przeznaczane nazadania zlecane organizacjom pozarządowym i fundacjom(100%) trafiały do 10% organizacji. Przyczym są rejony kraju, w których żadna organizacjanie była beneficjantem środków funduszu.4. Prace nad projektem ustawy budżetowej narok 2009 przyjętym przez Radę Ministrów w dniu24 września 2008 r. i skierowanym do <strong>Sejm</strong>u RPtrwają. Zatem nie jest jeszcze przesądzona wysokośćśrodków finansowych, jakie zostaną zarezerwowanedla samorządów w planie finansowym PaństwowegoFunduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnychna rok 2009, stanowiącym załącznik do tej ustawy.5. Nowy sposób finansowania zadań z zakresurehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,jak wynika z powyższych informacji, nieprowadzi do zamknięcia specjalistycznych placówekrehabilitacyjnych. Uważa się, że zmiana trybu postępowania,unifikując dla organizacji pozarządowychistniejące procedury – które samorządy i organizacjeznają i stosują od ponad czterech lat funkcjonowaniaustawy o działalności pożytku publicznego(...) – otwiera dużo szersze możliwości wspierania organizacjipozarządowych niż te, które istniały dotychczas.Daje dodatkowo możliwość zawieraniaumów wieloletnich, a tym samym zapewnienia płynnościfinansowej przy zadaniach o charakterze ciągłymi przekazywania nawet 100% środków na realizacjęzadań. Jak wynika z doświadczeń związanychz czteroletnim funkcjonowaniem ustawyo działalności pożytku publicznego (...) oraz rozporządzeniaministra pracy i polityki społecznej z dnia27 grudnia 2005 r. w sprawie wzoru oferty realizacjizadania publicznego, ramowego wzoru umowy o wykonaniezadania publicznego i wzoru sprawozdaniaz wykonania tego zadania (Dz. U. Nr 264, poz. 2207),tak elastyczne określenie procedur pozwala na adekwatnereagowanie na potrzeby związane z projektowanymii realizowanymi zadaniami oraz na możliwościorganizacji pozarządowych, które aplikująo środki finansowe. Ponadto stwarza możliwośćswobodniejszego kreowania przez samorządy politykispołecznej w obszarze niepełnosprawności poprzezzlecanie zadań.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źministra gospodarkina interpelację posełIzabeli Katarzyny Mrzygłockiejw sprawie przepisów ustawyo ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawado bezpłatnego węgla dla osób uprawnionychz przedsiębiorstw robót górniczych (6021)Odpowiadając na pismo z dnia 28 października2008 r. (znak: SPS-23-6021/08) przekazujące interpelacjępani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiejw sprawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnegowęgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstwrobót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),uprzejmie informuję, co następuje.Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy o ekwiwalencie pieniężnymza osoby uprawnione należy rozumieć emerytówi rencistów mających ustalone prawo do emeryturylub renty, którzy pobierali bezpłatny węgielw naturze od przedsiębiorstw robót górniczych lubprzeszli na emeryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw,oraz wdowy, wdowców i sieroty mającychustalone prawo do renty rodzinnej po byłych pracownikachprzedsiębiorstw robót górniczych, uprawnionychdo bezpłatnego węgla na podstawie układu zbiorowegopracy dla pracowników zakładów górniczychz dnia 21 grudnia 1991 r. i którzy uzyskali emeryturęlub rentę przed dniem 1 stycznia 2007 r., a po dniu 31grudnia 2001 r. nie pobierali ekwiwalentu.W przypadku śmierci osoby uprawnionej mamydo czynienia ze szczególną sytuacją. Kwestię tę regulujeart. 8 ustawy o ekwiwalencie pieniężnym,który umożliwia wypłatę ekwiwalentu osobom, któreza życia pozostawały w bliskich relacjach ze zmarłym.Jest to przepis szczególny. Zatem zgodnie z art. 8ww. ustawy w razie śmierci osoby uprawnionej, którazgłosiła wniosek o wypłatę ekwiwalentu, należnyjej ekwiwalent wypłaca się małżonkowi oraz dzieciom,z którymi prowadziła wspólne gospodarstwodomowe, a w razie ich braku – małżonkowi i dzieciom,z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnegogospodarstwa domowego, lub w razie ich braku – innymczłonkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnejlub na których utrzymaniu pozostawała taosoba. Osoby takie mają prawo do udziału w postępowaniuo wypłatę ekwiwalentu nieukończonymwskutek śmierci osoby, która wystąpiła o wypłatęekwiwalentu.Warunkiem wypłacenia przez ZUS ekwiwalentupieniężnego osobom, o których mowa w art. 8 ustawy,jest wcześniejsze złożenie w ZUS wniosku o wypłatęekwiwalentu przez osoby uprawnione, tj. osobyokreślone w art. 2 pkt 2 ustawy o ekwiwalencie pieniężnym.Wniosek w ZUS można było złożyć dopierood momentu wejścia w życie przedmiotowej ustawy,tj. począwszy od dnia 29 sierpnia 2007 r. Wnioski
599złożone przed tą datą nie niosły ze sobą skutkówprawnych.Zatem w przypadku, gdy osoba uprawniona doekwiwalentu zmarła przed dniem 29 sierpnia 2007 r.,nie złożywszy w ZUS wniosku o ekwiwalent pieniężny,osobom wymienionym w art. 8 ustawy o ekwiwalenciepieniężnym nie zostanie wypłacony ekwiwalentpieniężny. Śmierć osoby uprawnionej do ekwiwalentuoraz brak wniosku takiej osoby uniemożliwiawydanie przez ZUS decyzji przyznającej ekwiwalentpieniężny.Rozumiem, iż sytuacja, w której osoba uprawnionaumiera, dla bliskich stanowi bardzo trudny moment.Rozumiem także, iż wydawanie przez ZUSdecyzji odmownych osobom, których bliscy zmarlii nie złożyli wniosku w ZUS o wypłatę ekwiwalentulub złożyli wniosek przed datą wejścia w życie przepisówumożliwiających wypłatę ekwiwalentu, możebudzić niezrozumienie. Jednak zgodnie z przepisamiustawy o ekwiwalencie pieniężnym to wniosekosoby uprawnionej do ekwiwalentu pieniężnego w postępowaniuadministracyjnym prowadzonym przezZUS i zmierzającym do wypłaty ekwiwalentu, któryzostał złożony w odpowiedniej formie i w odpowiednimterminie, jest decydujący.Jednocześnie informuję, iż decyzja ZUS, nawetodmowna, nie zamyka możliwości dochodzenia prawdo ekwiwalentu na drodze sądowej. Niezależnie odtego, jaką decyzję wyda w kwestii wypłaty ekwiwalentuorgan rentowy, każdy, kto jest adresatem takiejdecyzji, może się od niej odwołać do sądu powszechnego.Decydującym potwierdzeniem prawado ekwiwalentu lub braku takiego prawa będzie prawomocnywyrok sądu powszechnego.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie przepisów dotyczącychzasad przyznawania pomocy z zakresuświadczeń rodzinnych (6023)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 28 października br.,znak: SPS-023-6023/08, skierowane do prezesaRady Ministrów i przekazane – celem udzielenia odpowiedzi– do ministra pracy i polityki społecznej,dotyczące interpelacji posła Jarosława Matwiejukaw sprawie przepisów dotyczących zasad przyznawaniapomocy z zakresu świadczeń rodzinnych, uprzejmiewyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa, sekretarza stanu pana JarosławaDudy i podsekretarza stanu pani AgnieszkiChłoń-Domińczak, z delegacją Stowarzyszenia RodzicówDzieci Niepełnosprawnych, na którym omówionoistniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, na jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili swoje postulaty, których wprowadzeniew życie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowanie,w tym także postulaty dotyczące zmianyprzepisów o świadczeniach rodzinnych w zakresiekwot kryteriów dochodowych uprawniających doświadczeń rodzinnych oraz kwot świadczeń związanychz niepełnosprawnością. W chwili obecnej te zezgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencjiministra pracy i polityki społecznej, są przedmiotemanaliz resortu w celu przygotowania projektuzałożeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczącychwarunków przyznawania świadczenia pielęgnacyjnegoi opłacania przez budżet państwa składekna ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się m.in.zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych. Datąpoprzedniej weryfikacji był 1 września 2006 r.W związku z tą weryfikacją od 1 września 2006 r.uległy podwyższeniu wysokości niektórych świadczeńrodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłkurodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dzieckaniepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych przewidzianajest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalę inflacji,jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejścia ustawyw życie, podniesienie kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot poszczególnychświadczeń, w tym świadczeń związa-
600nych z niepełnosprawnością dzieci, wydaje się nieuniknione.Odnosząc się natomiast do kwestii wpływu podatkowejulgi rodzinnej czy też ulgi rehabilitacyjnejna ustalenie wysokości dochodu przy ubieganiu sięo świadczenia rodzinne, uprzejmie wyjaśniam, żekryterium dochodowe określone w ustawie o świadczeniachrodzinnych odnosi się do dochodu netto rodziny,a więc dochodu pozostającego do jej dyspozycji.A zatem skorzystanie z każdej ulgi podatkowej(rodzinnej, rehabilitacyjnej, odsetkowej, internetowej,a wcześniej – remontowej) oznacza wyższy dochódpozostający do dyspozycji rodziny i taki powinienbyć podstawą oceny jej sytuacji materialnejprzy kwalifikowaniu do udzielenia wsparcia z systemuświadczeń rodzinnych. Rodziny mają prawo wybraćrozwiązanie najbardziej korzystne z punktuwidzenia ich indywidualnej sytuacji (jeśli większąkorzyść przyniesie wsparcie udzielone poprzez systemświadczeń rodzinnych, mogą wybrać tę opcję).Ponadto w każdym czasie jest możliwe dokonaniekorekty zeznania podatkowego, również w zakresieulgi rodzinnej.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwotposzczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasadwaloryzacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagina istotne różnice między tymi kategoriami.Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem zaświadczoną pracę ani ekwiwalentem utraconegowynagrodzenia w przypadku wystąpienia ryzykaobjętego wcześniej płaconą składką. Świadczeniarodzinne są pomocą o charakterze socjalnym, mającąna celu dofinansowanie – a nie pełne pokrycie– kosztów utrzymania rodzin wychowujących dzieci.Dlatego częstotliwość zmiany warunków dostępudo świadczeń, jak i kwot świadczeń zależy odczęstotliwości znaczących zmian w kosztach utrzymania(te zaś następują w cyklu dłuższym niż 1–2lata), a nie od dynamiki wynagrodzeń oraz dynamikiemerytur i rent.Wyrażając jednocześnie zrozumienie dla sytuacjirodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej,w szczególności rodzin wychowujących dzieciniepełnosprawne, należy jednak wskazać, że wysokośćposzczególnych świadczeń rodzinnych orazkryterium dochodowego uprawniającego do świadczeńjest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa – w budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwalającena pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka.Należy także zwrócić uwagę, że poza świadczeniempielęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotneza jego beneficjentów istnieją obecnie w systemieświadczeń rodzinnych również inne świadczeniapieniężne, kierowane do rodzin wychowującychdzieci niepełnosprawne, takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – dodatekprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniem oumiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawnościw kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5.roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie– przysługuje niezależne od dochodów i wiekudla każdej osoby legitymującej się orzeczeniemo niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstaław wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowedzieci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatkido zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okresjego pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka(w przypadku dzieci niepełnosprawnych jego kwotajest podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko),wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej,rozpoczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dzieckonauki poza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnieniado niego nie tylko w przypadku nauki dzieckaw szkole średniej, ale również jeśli uczy się onow szkole podstawowej lub gimnazjum). Nabycieprawa do ww. świadczeń rodzinnych, z wyjątkiemprawa do zasiłku pielęgnacyjnego, uzależnione jestm.in. od spełnienia ustawowego kryterium dochodowego,jakie w przypadku rodzin wychowującychniepełnosprawne dzieci wynosi 583 zł netto na osobęw rodzinie. Ponadto w przypadku osób, którejuż korzystają ze świadczeń rodzinnych, przepisyumożliwiają kontynuację uprawnień do nich mimoprzekroczenia kryterium dochodowego o relatywnieniewysokie kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3ustawy o świadczeniach rodzinnych przysługująone także w sytuacji, gdy przeciętny miesięczny dochódnetto rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinieprzekracza ustawowe kryterium o kwotę niewyższą niż kwota najniższego zasiłku rodzinnego,tj. 48 zł.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław Duda
601O d p o w i e d źministra pracy i polityki społecznej- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jarosława Matwiejukaw sprawie groźby wypłaty niższychświadczeń emerytalnych (6024)W odpowiedzi na interpelację pana posła na <strong>Sejm</strong>RP Jarosława Matwiejuka, przekazaną przy piśmiez dnia 3 listopada br., znak: SPS-023-6024/08, zapośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,w sprawie harmonogramu prac legislacyjnych i stanuprzygotowań do wdrożenia nowych przepisów zawartychw ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturachkapitałowych uprzejmie proszę o przyjęcienastępujących wyjaśnień, które zostały sporządzonew porozumieniu z ministrem finansów.Z powszechnie dostępnych danych wynika, że od 19maja 1999 r. do 31 października 2008 r. Zakład UbezpieczeńSpołecznych przekazał otwartym funduszomemerytalnym składki w kwocie 114 846 054 287,58 zł(wszystkie przedstawione wyliczenia zostały oparte nadanych KNF – www.knf.gov.pl). W dniu 31 października2008 r. aktywa wszystkich otwartych funduszyemerytalnych miały wartość 130 190 322 822,17 zł.Oznacza to, że zgodnie ze stanem na dzień 31 październikabr. wartość aktywów netto wszystkichotwartych funduszy emerytalnych była wyższa odkwoty przekazanych im składek o 15 344 268 534,59zł. Wszystkie składki (również te przekazane funduszomw ostatnich miesiącach), już po uwzględnieniuwszystkich opłat, przyniosły zatem zysk wynoszący13,36%.W dniu 31 grudnia 2007 r. Zakład UbezpieczeńSpołecznych przekazał do OFE składki w łącznejkwocie 97 842 575 158,55 zł. Wartość aktywów nettowszystkich OFE w dniu 31 grudnia 2007 r. wynosiłanatomiast 140 030 893 475,80 zł, przekraczałazatem wartość przekazanych im składek o 42 188318 317,25 zł. Z powyższych danych wynika, że zawirowaniana rynkach finansowych w ciągu 10 miesięcybieżącego roku spowodowały spadek kwoty zyskuwypracowanego przez OFE. Należy jednak podkreślić,że wynik OFE jest wciąż pozytywny, a jegopewne pogorszenie w ostatnim okresie jest przejściowe.Hasłem reformy emerytalnej z 1999 r. było „Bezpieczeństwodzięki różnorodności”. Nowy obowiązkowysystem emerytalny składa się z dwóch filarów:finansowanego metodą repartycyjną I filaru i kapitałowegoII filaru. Zgodnie z filozofią reformy w tensposób zmniejszono ryzyko ubezpieczonego. Przyszłaemerytura zależy zarówno od stopy zwrotuw I filarze (poprzez zależny od poziomu zatrudnieniai wzrostu wynagrodzeń wskaźnik waloryzacjikonta) i stóp zwrotu otwartych funduszy emerytalnych.Należy zauważyć, że gdy dziś otwarte funduszeemerytalne osiągają gorsze wyniki niż te, doktórych nas przyzwyczaiły przez ostatnie 9 lat swojejdziałalności, wskaźniki waloryzacji konta w I filarzesą najwyższe w historii (w wyniku waloryzacjiwartość konta emeryta w I filarze wzrosła o ponad1/8). Należy zauważyć, że problem spadku wartościjednostek rozrachunkowych otwartych funduszyemerytalnych w pierwszej kolejności może mieć znaczeniedla ok. 2650 ubezpieczonych –kobiet, którew 2009 r. mogą (ale nie muszą) skorzystać z prawado emerytury z obu filarów.Należy wskazać, że w najbliższych 5 latach osobaubezpieczona – członek OFE będzie pobierała okresowąemeryturę kapitałową, która będzie powodowałaumorzenie takiej liczby jednostek rozrachunkowych,które odpowiadają wysokości tej emerytury.W tej sytuacji obecne niekorzystne tendencje narynku kapitałowym będą dotyczyć w ograniczonymstopniu całego zgromadzonego kapitału. Zakładającwystąpienie w pewnej perspektywie czasu wzrostuna rynku kapitałowym, można już dziś uznać, żew przyszłości osoby uprawnione będą uzyskiwałyodpowiednio wyższe emerytury kapitałowe.Ponadto należy wskazać, że otwarte funduszeemerytalne jako inwestor długoterminowy stabilizująsytuację na rynku kapitałowym. Gdyby nieoszczędności w nich zgromadzone, bylibyśmy w dużowiększym stopniu narażeni na skutki panującej narynkach finansowych paniki i zakłócające równowagęzjawiska o charakterze spekulacyjnym. Dlategoteż należy wskazać, że na przykład ewentualnewycofanie środków z OFE stanowiłoby dodatkoworealizację strat wynikających z niezrozumienia regułrządzących rynkiem kapitałowym i charakterystycznymidla niego okresami hossy i bessy.Rozumiejąc troskę o wysokość przyszłych świadczeńemerytalnych z obu filarów, uprzejmie informuję,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw najbliższym czasie przedstawi kompleksową nowelizacjęustawy o organizacji i funkcjonowaniufunduszy emerytalnych związaną z dywersyfikacjąportfeli inwestycyjnych otwartych funduszy emerytalnych,korektą wskaźników służących ocenie efektywnościich inwestycji oraz wysokości opłat pobieranychprzez powszechne towarzystwa emerytalne,w tym opłat ponoszonych przez ubezpieczonych –członków OFE, w szczególności w zakresie opłaty zazarządzanie oraz wynagrodzenia premiowego.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.MinisterJolanta Fedak
602O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Zbigniewa Matuszczakaw sprawie zapewnienia w budżecie państwana rok 2009 środków finansowych na budowędrogi krajowej nr 12 (6025)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 28 października 2008 r., nr SPS-023--6025/08, w sprawie interpelacji posła ZbigniewaMatuszczaka z dnia 23 października 2008 r. odnośniedo budowy drogi ekspresowej S12, uprzejmieprzekazuję następujące informacje.W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie budowyi przebudowy infrastruktury transportowejwielokrotnie przewyższają wielkość dostępnychśrodków, nie wszystkie inwestycje drogowe zostałyujęte jako podstawowe w „Programie budowy drógkrajowych na lata 2008–2012”, zatwierdzonymuchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25września 2007 r. Z tego też powodu w ww. programiebudowa drogi ekspresowej S12 Piaski – Dorohuskzostała ujęta jako zadanie rezerwowe. Trzebazaznaczyć, że umieszczenie inwestycji na liście zadańrezerwowych oznacza, że projekt ma zapewnionefinansowanie w zakresie prac przygotowawczych,a rozpoczęcie realizacji w perspektywie 2008–2012jest uzależnione od pojawienia się możliwości finansowaniaw ramach ww. programu lub ze środkówUnii Europejskiej.Należy zauważyć, że GDDKiA podjęła już praceprzygotowawcze, w toku których zlecono opracowaniestudium techniczno-ekonomiczno-środowiskowego(planowany termin otrzymania II etapu studiumto styczeń 2009 r.). Zgodnie z założeniami, decyzjao środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizacjęinwestycji zostanie wydana w połowie 2009 r.,a decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowejw I kwartale 2010 r. Po tym terminie możliwebędzie rozpoczęcie prac budowlanych. Odnosząc siędo budowy obwodnicy Chełma, uprzejmie informuję,że trwają prace nad przygotowaniem materiałów downiosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniachzgody na realizację przedsięwzięcia(w opracowaniu znajduje się raport oddziaływania naśrodowisko). Planuje się złożenie wniosku w przedmiotowejsprawie do końca bieżącego roku. Należyjednak zwrócić uwagę, iż termin rozpoczęcia budowyomawianych inwestycji uzależniony jest m.in. od terminuuzyskania wszystkich niezbędnych decyzjii uzgodnień oraz dostępności środków finansowych.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew RapciakO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Zbigniewa Matuszczakaw sprawie projektu ustawy kompetencyjnej,wprowadzającej zmiany w ustawieo pomocy społecznej (6026)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-6026/08 z dnia28 października 2008 r., dotyczące interpelacji panaposła Zbigniewa Matuszczaka, w sprawie projektuustawy kompetencyjnej, wprowadzającej zmianyw ustawie o pomocy społecznej, uprzejmie informuję.Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie w art. 28przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z zakresupomocy społecznej, jakim jest prowadzenie i rozwójinfrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi. Zadanieto, realizowane do tej pory przez gminę jakozadanie z zakresu administracji rządowej, w myślzaprojektowanych zmian stanie się zadaniem własnymgminy o charakterze obligatoryjnym.Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętąw programie rządu zasadę, zakładającą, iż koniecznejest przywrócenie samorządowi rangi, która przypadawładzom regionalnym i lokalnym w Europie,gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnychw osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebnejest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątkowychsamorządu, a z drugiej doposażenie gow zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanieroli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.Projektowane rozwiązania prawne zawarte w projekcietzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatemkolejny krok w procesie decentralizacji zadań publicznych.W tym celu proponuje się dalsze przekazanieprzede wszystkim samorządowi województwakompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przezwojewodów. Część kompetencji przekazana zostanierównież do samorządu gminnego. W projekcie przyjęto,że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasadasubsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnieniawinny być przypisane do najniższego szczebla administracjibędącego w stanie efektywnie zrealizowaćpostawione zadania. Ponadto założono, że przekazywanezadania i kompetencje, co do zasady powinnybyć przejmowane przez samorząd jako zadania własne.Jak wynika z powyższego planowane zmianynie są w żadnym wypadku celowym działaniem rząduzmierzającym do prywatyzacji środowiskowychdomów samopomocy.W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,które staną się zadaniami własnymi gmin, w tymtakże w odniesieniu do zadania prowadzenia i roz-
603woju infrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi, należypodkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakterobligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będziemusiała realizować to zadanie, niezależnie od tego,czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gminnej,czy nie.Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw toku konsultacji międzyresortowych zgłaszałouwagi, dotyczące zmian proponowanych w art. 28przedmiotowego projektu.Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodowaćzagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburzeniamipsychicznymi, jakimi są usługi świadczonew środowiskowych domach samopomocy, jak równieżograniczyć do nich dostęp, czy też pogorszyć jakośćwsparcia udzielanego tej grupie osób. W opiniitutejszego resortu wskazane byłoby przekazanieśrodowiskowych domów samopomocy dopiero po doprowadzeniubudowy sieci oparcia społecznego dlaosób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a takżepo określeniu stosownymi przepisami wykonawczymistandardów usług świadczonych w tych jednostkach.Za niepokojące uznano również obawy, żeprzekazanie domów w chwili obecnej może drastycznieobniżyć poziom usług świadczonych w tych jednostkachlub wyzwolić proces przekształcania domóww jednostki spełniające inne funkcje – niesłużącecelom wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.Może również dojść do łączenia opieki nadróżnymi grupami podopiecznych: osób chorych psychicznie,upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymizaburzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera,co byłoby procesem niepożądanym.Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że częśćplacówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,w tym również środowiskowych domów samopomocy,jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresuadministracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobecczego zaproponowana w projekcie zmiana dotyczącazadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróżnicowaniesytuacji prawnej środowiskowych domówsamopomocy, co z kolei może prowadzić do wypieraniaprzez gminy tego zadania do powiatów.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podnosiłorównież argument, że kondycja finansowa wielugminnych jednostek samorządu terytorialnego niegwarantuje należytej realizacji zadań związanych zorganizowaniem i zapewnieniem funkcjonowaniaróżnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzinymiały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwasocjalnego.Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pracenad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któraprzewiduje między innymi zmiany w zakresiefunkcjonowania i finansowania środowiskowych domów,co również wskazywałoby na brak zasadnościprojektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacjiprzyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie, zadanieprowadzenia środowiskowych domów samopomocybędzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. W rezerwachcelowych budżetu państwa na 2009 r. zaplanowanotakże środki na uruchomienie nowych miejscw tego typu ośrodkach. Sposób finansowania tego zadaniaw latach późniejszych zostanie ustalony najprawdopodobniejw ramach zmienionej ustawy o dochodachjednostek samorządu terytorialnego.Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalszefunkcjonowanie środowiskowych domów samopomocyoraz utrzymanie standardu realizowanychtam usług, a także kontynuację rozwoju tej formywsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Agnieszki Hanajczykw sprawie reprezentowania małoletnich ofiarprzemocy domowej (6027)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawiereprezentowania małoletnich ofiar przemocy domowej,przesłaną pismem z dnia 28 października2008 r., nr SPS-023-6027/08, uprzejmie przedstawiam,co następuje.Wskazany w interpelacji problem dotyczący reprezentowaniamałoletnich ofiar przemocy domowejzwiązany jest z realizacją przez państwo konstytucyjnegoobowiązku zapewnienia ochrony praw dziecka.Zgodnie z art. 72 Konstytucji RP każdy ma prawożądać od organów władzy publicznej ochronydziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiemi demoralizacją. Ze względu na wagę tego zagadnienia,wynikającą z potrzeby zapewnienia małoletniemupokrzywdzonemu w postępowaniu, w którymposiada status strony, prawidłowej realizacjiprzysługujących mu uprawnień, niezbędne są określonerozwiązania natury formalnoprawnej.Pokrzywdzonym w postępowaniu karnym w myślart. 49 § 1 Kodeksu postępowania karnego (Dz. U.Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) jest osoba fizyczna lubprawna, której dobro prawne zostało bezpośrednionaruszone lub zagrożone przestępstwem. Jeżeli pokrzywdzonyjest małoletni, prawa jego wykonuje
604przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałąpieczą pokrzywdzony pozostaje (art. 51 § 1 K.p.k.).Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego(Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.) przedstawicielamiustawowymi dziecka pozostającego podwładzą rodzicielską są jego rodzice. Oznacza to, żeczynności dokonywane przez rodziców w imieniudziecka pociągają za sobą skutki bezpośrednio dladziecka. Przedstawicielstwo rodziców obejmuje dokonywanieczynności prawnych (art. 95 § 1 ustawyz 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U. Nr 16,poz. 93, z późn. zm.) oraz czynności procesowych(art. 66 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodekspostępowania cywilnego, Dz. U. Nr 43, poz. 296,z późn. zm.).Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie określa granicumocowania rodziców. Ograniczenie władzy rodzicielskiejwpływa na zakres reprezentowania dziecka.Zakres reprezentacji zależy także od wiekudziecka. W razie pozbawienia władzy rodzicielskiejprawo reprezentacji rodziców wygasa, zaś dla dzieckaustanawiana jest opieka prawna. W przypadkugdy żadne z rodziców nie może reprezentować dzieckapozostającego pod władzą rodzicielską, reprezentujeje kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy.Takie rozwiązanie ma zastosowanie do sytuacjiprzedstawionej w interpelacji.Unormowaniem o charakterze fundamentalnym,zabezpieczającym ochronę małoletnich na grunciepostępowania karnego przed wszelkimi negatywnymiskutkami, jakie mogą dla nich wynikać z przestępstwazarówno wtedy, gdy są ofiarami przestępstw,jak i wtedy gdy współdziałają w ich popełnieniu,jest przepis art. 23 K.p.k. Nakłada on na prokuratoraobowiązek zawiadomienia sądu rodzinnegow sprawach o przestępstwo popełnione na szkodęmałoletniego we współdziałaniu z małoletnim lubw okolicznościach, które mogą świadczyć o demoralizacjimałoletniego albo o gorszącym wpływie naniego. Celem tego zawiadomienia jest umożliwieniesadowi rodzinnemu podjęcia odpowiednich środkówprzewidzianych w przepisach o postępowaniu w sprawachnieletnich oraz w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.W sytuacji gdy jeden z rodziców jest podejrzanyo popełnienie przestępstwa na szkodę dziecka, a drugirodzic zachowuje bierność lub reprezentuje dzieckoz naruszeniem jego dobra, albo w sytuacji gdyobydwoje rodzice małoletniego są podejrzanymi o popełnieniena jego szkodę przestępstwa, prokuratorpowinien wystąpić do sądu rodzinnego z wnioskiemo ustanowienie kuratora dla ochrony praw dziecka.W przypadku złożenia takiego wniosku sąd ustanawiakuratora dla wykonywania praw małoletniegow postępowaniu karnym.W zakresie dotyczącym zaostrzenia restrykcjidla osób będących świadkami przemocy domowejlub posiadających informacje na temat przemocy domoweji niepodejmujących właściwych działańw celu obrony małoletnich dzieci przytoczyć należyobowiązujące obecnie uregulowania. Ustawa z dnia29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie(Dz. U. Nr 180, poz. 1493) konstruuje szczególnyprzypadek obowiązku powiadamiania o przestępstwiew przypadkach, kiedy uprawnia do tegowiedza osób, które powzięły stosowne podejrzenie oprzestępstwie w związku z wykonywaniem swoichobowiązków. Przepis art. 12 tej ustawy zobowiązujeosoby, które w związku z wykonywaniem swoichobowiązków służbowych powzięły podejrzenie o popełnieniuprzestępstwa z użyciem przemocy wobecczłonków rodziny, do zawiadomienia o tym organuuprawnionego do prowadzenia postępowania przygotowawczego(prokuratora lub Policji). W przypadkugdy obowiązek ten odnosi się do funkcjonariuszapublicznego, jego niedopełnienie rodzi odpowiedzialnośćkarną z art. 231 § 1 Kodeksu karnego (ustawaz dnia 6 czerwca 1997 r., Dz. U. Nr 88, poz. 553,z późn. zm.).Regulacja określona w ustawie o przeciwdziałaniuprzemocy w rodzinie jest przepisem szczególnymw stosunku do przepisu art. 304 K.p.k. określającegopowszechny obowiązek powiadomienia o popełnieniuprzestępstwa (§ 1) oraz prawny obowiązekpowiadomienia o popełnieniu przestępstwa i przedsięwzięcianiezbędnych czynności w celu niedopuszczeniado zatarcia śladów i dowodów przestępstwa,ciążący na instytucjach państwowych i samorządowych,które w związku ze swoją działalnością dowiedziałysię o popełnieniu przestępstwa ściganegoz urzędu (§ 2). Rozszerzenie unormowań w tym zakresieprzewiduje projekt zmiany ustawy o przeciwdziałaniuprzemocy w rodzinie oraz niektórych innychustaw, opracowany w Ministerstwie Pracy i PolitykiSpołecznej, który zobowiązanie do złożeniazawiadomienia odnosi także do świadków użyciaprzemocy w rodzinie. Przytoczony projekt znajdujesię w końcowej fazie uzgodnień międzyresortowych.Powołane przepisy, wydaje się, w sposób wystarczającyregulują zasygnalizowany problem w odniesieniudo omawianej kategorii czynów przestępnych.Jednocześnie podnieść należy, że prawidłowemuwykorzystaniu istniejących unormowań sprzyjaćpowinien systematyczny wzrost poziomu świadomościi kultury prawnej społeczeństwa oraz sprawnościfunkcjonowania rozwiązań instytucjonalnych w wynikurealizacji przez organy administracji rządoweji jednostki samorządu terytorialnego „Krajowegoprogramu przeciwdziałania przemocy w rodzinie(uchwała Rady Ministrów nr 162/2008 z dnia 25września 2006 r.). Istnieją zatem podstawy do wyrażeniaprzekonania, że obecne i projektowane uregulowaniaw zakresie ochrony praw małoletnich stanowićbędą jej dostateczne zabezpieczenie.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew Wrona
605O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Agnieszki Hanajczykw sprawie swobodnego przemieszczania sięmałoletnich dzieci w strefie Schengen (6028)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjępani poseł Agnieszki Hanajczyk, przekazanąministrowi sprawiedliwości w dniu 28 października2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.1. Jak się wydaje, problem przedstawiony w interpelacjinależy rozumieć w ten sposób, że dotyczyon sytuacji, gdy wyjazd małoletniego dziecka z rodzicemdo innego państwa członkowskiego Unii Europejskiejnależącego do tzw. obszaru Schengen odbywasię w warunkach, gdy każde z rodziców posiadapełnię władzy rodzicielskiej.2. Art. 97 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczegostanowi, iż jeżeli władza rodzicielska przysługujeobojgu rodzicom, o istotnych sprawach dziecka rodzicerozstrzygają wspólnie; w przypadku braku porozumieniamiędzy nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy.Przepisy ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy niedefiniują pojęcia spraw istotnych, w zakresie którychoboje rodziców wspólnie wykonują władzę rodzicielską.Jednakże orzecznictwo i doktryna prawarodzinnego zgodnie przyjmują, że decyzja co do miejscapobytu dziecka należy do zakresu spraw istotnych,co do których konieczna jest zgoda obojga rodziców.W tym zakresie w szczególności zgody obojgarodziców wymaga wyjazd dziecka za granicę (SNw uchwale z dnia 10 listopada 1971 r., III CZP 69/71,OSNCP 1972, nr 3, poz. 49). W przypadku brakuzgody obojga rodziców możliwe jest zastąpienie tejzgody orzeczeniem sądu opiekuńczego (sądu rejonowego).3. W sytuacji, gdy na skutek orzeczenia sąduopiekuńczego władza rodzicielska jednego z rodzicówzostała zawieszona, odebrana lub w pewnychprzypadkach ograniczona, wyjazd tego rodzicaz małoletnim dzieckiem za granicę wbrew woli opiekunaprawnego dziecka stanowi przestępstwo określonew art. 211 Kodeksu karnego i podlega karzepozbawienia wolności do lat trzech (SN w uchwalez dnia 7 sierpnia 1982 r., VI KZP 18/82, OSNPG1982, nr 10, poz. 137).4. Wywiezienie małoletniego dziecka za granicęprzez jednego z rodziców posiadających pełnię władzyrodzicielskiej, które w konsekwencji oznacza pozbawieniemałoletniego dziecka naturalnego środowiskarodzinnego i kontaktu z drugim z rodziców,i zatrzymanie go na stałe w innymi państwie wbrewwoli drugiego z rodziców może na gruncie prawa rodzinnegostanowić podstawę do wydania przez sądopiekuńczy orzeczenia o ograniczeniu lub pozbawieniawładzy rodzicielskiej rodzica, który dokonałuprowadzenia dziecka za granicę (SN w uchwalez dnia z dnia 7 sierpnia 1982 r., VI KZP 18/82,OSNPG 1982, nr 10, poz. 137).5. Natomiast w toku postępowania o rozwód lubseparację albo odrębnego postępowania dotyczącegowładzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi osobasprawująca władzę rodzicielską, która ma podstawyprzypuszczać, że w konkretnych warunkachmoże dojść do wyjazdu dziecka wraz z drugim rodzicemposiadającym władzę rodzicielską poza graniceRP, może wystąpić z wnioskiem sporządzonym w trybieart. 730 § 1 i następne Kodeksu postępowaniacywilnego o udzielenie przez sąd opiekuńczy zabezpieczeniaprzez zakazanie dziecku opuszczania terytoriumRP. Właściwym do rozpoznania takiego wnioskujest sąd rejonowy, w którego okręgu dziecko mamiejsce zamieszkania lub pobytu (art. 569 K.p.c.).6. Należy jednakże zaznaczyć, że wobec zniesieniakontroli na granicach wewnętrznych UE postanowieniesądu o zakazie opuszczania przez dzieckoterytorium RP może okazać się nieskuteczne. Zgodniebowiem z zasadami funkcjonowania tzw. obszaruSchengen nie jest dopuszczalne przeprowadzaniekontroli ruchu osobowego przez organy kontroli granicznejna granicach wewnętrznych UE, co wynikaz art. 1 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 ParlamentuEuropejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulującychprzepływ osób przez granice (kodeks granicznySchengen). Rozporządzenie to, poza określonymiszczególnymi okolicznościami, znosi kontrole granicznew stosunku do wszystkich osób przekraczającychgranice wewnętrzne UE, także w stosunku doosób małoletnich.7. Jak wynika ze stanowiska Komendy GłównejStraży Granicznej przekazanego przez MinisterstwoSpraw Wewnętrznych i Administracji, za niezgodnez obowiązującym prawem wspólnotowym należałobyuznać wprowadzenia w ustawodawstwie krajowymograniczeń administracyjnych w zakresie swobodyprzemieszczania się osób małoletnich w ramachtzw. obszaru Schengen. Zmiany dotyczącewprowadzenia skutecznych ograniczeń w swobodzieprzemieszczania się osób małoletnich na terytoriumUnii Europejskiej mogłyby być wprowadzone w zasadziewyłącznie w ramach odpowiednich zmianw prawie wspólnotowym. Organem krajowym właściwymdo wystąpieniem do odpowiednich organówwspólnotowych z ewentualnym wnioskiem o wprowadzeniazmian w przepisach prawa wspólnotowegodotyczących zasad wykonywania kontroli granicznejna granicach wewnętrznych UE jest MinisterstwoSpraw Wewnętrznych i Administracji (art. 29ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działachadministracji rządowej).8. W razie zgłoszenia na terytorium RP zaginięciadziecka jednostce Policji zgłoszenie jego zaginięciajest automatycznie odnotowywane w obowiązującymna obszarze Unii Europejskiej systemie SISSirene, stanowiącego jeden z komponentów Syste-
606mu Informacyjnego Schengen, ustanowionego napodstawie Konwencji wykonawczej do Układu z Schengendla celów wymiany informacji pomiędzy służbamipolicyjnymi i kontroli granicznej państw członkowskichUE. Oznacza to, że w razie odnalezieniadziecka organy policyjne podejmą działania w stosunkudo osoby dziecka przewidziane prawem miejscowym(np. umieszczą dziecko w odpowiedniej placówcei wezwą rodzica do odebrania dziecka).9. Polska związana jest również postanowieniamiprawa międzynarodowego przewidującymi zasadywspółpracy w odniesieniu do kwestii uprowadzaniamałoletnich dzieci za granicę, w tym przez rodzicówposiadających pełnię władzy rodzicielskiej,tj. Konwencji haskiej dotyczącej cywilnych aspektówuprowadzenia dziecka za granicę, sporządzonejw Hadze w dniu 25 października1980 r. (Dz. U.z 1995 r. Nr 108, poz. 528 i 529). Konwencja ta określaprocedury, które mają na celu zapewnienie niezwłocznegopowrotu dzieci bezprawnie uprowadzonychlub zatrzymanych za granicą. Jej przepisy odnosząsię do sytuacji, gdy dziecko zostaje uprowadzonedo innego państwa, w tym również do państwa członkowskiegoUnii Europejskiej. Wszystkie 27 państwczłonkowskich Unii Europejskiej ratyfikowały konwencjęi są związane jej postanowieniami.Konwencję haską stosuje się do każdego dziecka,które miało miejsce stałego pobytu w państwie –stronie konwencji bezpośrednio przed naruszeniempraw do opieki lub odwiedzin. Konwencja ma zastosowaniew stosunku do dzieci, które nie ukończyły16 lat (art. 4 konwencji).Na podstawie konwencji haskiej uprowadzeniedziecka za granicę uznaje się za bezprawne równieżwtedy, gdy nastąpiło naruszenie prawa do opiekiprzyznanego określonej osobie i wykonywanegowspólnie z innymi osobami, a zatem również w sytuacji,gdy każde z rodziców posiada pełnię władzy rodzicielskiej(art. 3 pkt. b konwencji).W przypadku, gdy dochodzi do bezprawnegouprowadzenia dziecka za granicę, o jakim mowaw art. 3 ww. konwencji, strona, której prawo do opiekinad dzieckiem zostało naruszone, może wystąpićz wnioskiem o jego bezzwłoczny powrót (art. 8).Wniosek należy kierować za pośrednictwem swegoorganu centralnego lub bezpośrednio do właściwegosądu państwa wezwanego.Zgodnie z art. 11 rozporządzenia Rady (WE)nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącegojurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeńw sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczącychodpowiedzialności rodzicielskiej sąd państwaczłonkowskiego UE, do którego wniesionowniosek o powrót dziecka na podstawie Konwencjihaskiej dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzeniadziecka za granicę, zobowiązany jest do działaniabez zbędnej zwłoki i przy użyciu najszybszychprocedur dostępnych w prawie krajowym. Sąd krajowyjest zobowiązany do wydania orzeczenia w tejsprawie nie później niż w ciągu sześciu tygodni oddnia wniesienia wniosku, z wyjątkiem sytuacji,w których szczególne okoliczności uniemożliwiajądotrzymanie tego terminu.10. Zgodnie z informacjami znajdującymi sięw posiadaniu Ministerstwa Sprawiedliwości w roku2008 przesłano do organów centralnych w Unii Europejskiejwyznaczonych dla potrzeb Konwencji haskiejdotyczącej cywilnych aspektów uprowadzeniadziecka za granicę 48 wniosków o powrót dzieci doPolski w trybie ww. konwencji. Z tej liczby sądy innychpaństw członkowskich UE rozpoznały dotychczas15 wniosków.Pozostaję z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuŁukasz Rędziniaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Agnieszki Hanajczykw sprawie przekazania gminomprowadzenia i rozwoju infrastrukturyśrodowiskowych domów samopomocy (6029)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-6029/08 z dnia28 października 2008 r., dotyczące interpelacji paniposeł Agnieszki Hanajczyk w sprawie przekazaniaprowadzenia i rozwoju infrastruktury środowiskowychdomów samopomocy, uprzejmie informuję.Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaww związku ze zmianami w organizacji i podziale zadańadministracji publicznej w województwie w art. 28przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z zakresupomocy społecznej, jakim jest prowadzenie i rozwójinfrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi. Zadanieto, realizowane do tej pory przez gminę jakozadanie z zakresu administracji rządowej, w myślzaprojektowanych zmian stanie się zadaniem własnymigminy o charakterze obligatoryjnym.Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętąw programie rządu zasadę zakładającą, iż koniecznejest przywrócenie samorządowi rangi, która przypadawładzom regionalnym i lokalnym w Europie,gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnychw osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebnejest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątkowychsamorządu, a z drugiej doposażenie gow zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanieroli prawdziwego gospodarza na swoim tere-
607nie. Projektowane rozwiązania prawne zawartew projekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowiązatem kolejny krok w procesie decentralizacji zadańpublicznych. W tym celu proponuje się dalsze przekazanie,przede wszystkim samorządowi województwa,kompetencji i zadań aktualnie wykonywanychprzez wojewodów. Część kompetencji przekazana zostanierównież do samorządu gminnego. W projekcieprzyjęto, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjnazasada subsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnieniawinny być przypisane do najniższego szczeblaadministracji będącego w stanie efektywnie zrealizowaćpostawione zadania. Ponadto założono, żeprzekazywane zadania i kompetencje co do zasadypowinny być przejmowane przez samorząd jako zadaniawłasne.W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,które staną się zadaniami własnymi gmin, w tymtakże w odniesieniu do zadania prowadzenia i rozwojuinfrastruktury środowiskowych domów samopomocydla osób z zaburzeniami psychicznymi, należypodkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakterobligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będziemusiała realizować to zadanie niezależnie od tego,czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gminnej,czy nie.Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw toku konsultacji międzyresortowych zgłaszałouwagi dotyczące zmian proponowanych w art. 28przedmiotowego projektu.Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodowaćzagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburzeniamipsychicznymi, jakimi są usługi świadczonew środowiskowych domach samopomocy, jak równieżograniczyć do nich dostęp czy też pogorszyć jakośćwsparcia udzielanego tej grupie osób. W opiniitutejszego resortu wskazane byłoby przekazanieśrodowiskowych domów samopomocy dopiero po doprowadzeniubudowy sieci oparcia społecznego dlaosób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a takżepo określeniu stosownymi przepisami wykonawczymistandardów usług świadczonych w tych jednostkach.Za niepokojące uznano również obawy, że przekazaniedomów w chwili obecnej może drastycznieobniżyć poziom usług świadczonych w tych jednostkachlub wyzwolić proces przekształcania domóww jednostki spełniające inne funkcje – niesłużące celomwsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.Może również dojść do łączenia opieki nad różnymigrupami podopiecznych – osób chorych psychicznie,upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymi zaburzeniamitypu autyzm czy choroba Alzheimera,co byłoby procesem niepożądanym.Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że częśćplacówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,w tym również środowiskowych domów samopomocy,jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakresuadministracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobecczego zaproponowana w projekcie zmiana dotyczącazadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróżnicowaniesytuacji prawnej środowiskowych domówsamopomocy, co z kolei może prowadzić do wypieraniaprzez gminy tego zadania do powiatów.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podnosiłorównież argument, że kondycja finansowa wielugminnych jednostek samorządu terytorialnego niegwarantuje należytej realizacji zadań związanychz organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowaniaróżnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodzinymiały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwasocjalnego.Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pracenad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któraprzewiduje między innymi zmiany w zakresiefunkcjonowania i finansowania środowiskowych domów,co również wskazywałoby na brak zasadnościprojektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacjiprzyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanieprowadzenia środowiskowych domów samopomocybędzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa, takżeśrodki na tworzenie nowych miejsc w środowiskowychdomach samopomocy zaplanowane zostaływ rezerwach celowych budżetu państwa na 2009 r.Sposób finansowania tego zadania w latach późniejszychzostanie ustalony najprawdopodobniej w ramachzmienionej ustawy o dochodach jednostek samorząduterytorialnego.Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze funkcjonowanieśrodowiskowych domów samopomocyoraz utrzymanie standardu usług realizowanych tamusług, a także kontynuację rozwoju tej formy wsparciadla osób z zaburzeniami psychicznymi.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Agnieszki Hanajczykw sprawie aplikantów adwokackich,radcowskich oraz notarialnych, zdającychegzamin konkursowy na aplikacje w 2005 r.(6030)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację, nr SPS-023-6030/08, posła na <strong>Sejm</strong><strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> pani Agnieszki Hanajczyk
608w sprawie aplikantów adwokackich, radcowskichi notarialnych, którzy zdali egzamin konkursowyna aplikacje w 2005 r., uprzejmie przedstawiam, conastępuje.Podzielić należy wyrażony w interpelacji pogląd,że po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8listopada 2006 r. (sygn. akt K 30/2006) utracił mocart. 36 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych,który wskazywał komisję uprawnioną do przeprowadzeniaegzaminu radcowskiego. Analogicznyprzepis został uznany za niezgodny z konstytucjąw ustawie z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturzewyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19kwietnia 2006 r. (sygn. akt K 6/06) i również utraciłmoc obowiązującą z dniem 31 grudnia 2006 r. Powejściu w życie tych wyroków przestały zatem istniećprzepisy dotyczące egzaminu adwokackiego i radcowskiego.Natomiast co do treści art. 9 ustawy z dnia 30czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo o adwokaturzei niektórych innych ustaw wyjaśnić należy, żezgodnie z niniejszym przepisem aplikacje adwokacka,radcowska i notarialna, rozpoczęte w 2005 r.,miały ulec odpowiedniemu skróceniu tak, aby aplikanci,którzy rozpoczęli aplikację w 2005 r., mogliprzystąpić do egzaminów zawodowych w roku 2009.Jednak osoby, które zdały egzamin konkursowyw 2005 r., rozpoczęły aplikacje w roku 2006, w związkuz czym regulacja art. 9 ww. ustawy do tych osóbnie może być zastosowana. Zatem termin egzaminuzawodowego dla tych aplikantów adwokackich i radcowskichprzypadnie dopiero jesienią 2009 r.Odpowiadając na pytanie pani poseł dotyczącedziałań, jakie podjęło Ministerstwo Sprawiedliwościw związku z zaistniałym stanem prawnym i faktycznym,należy wskazać, że w celu właściwego uregulowaniaprawa po wejściu w życie wyżej wymienionychwyroków – w zakresie, w jakim stwierdzononiezgodność z konstytucją – w Ministerstwie Sprawiedliwościzostał opracowany w 2006 r. projektustawy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze i niektórychinnych ustaw, który zawierał m.in. przepisyokreślające podmiot uprawniony do przeprowadzaniaegzaminów adwokackiego i radcowskiego, jakrównież przepisy przejściowe pozwalające ministrowisprawiedliwości w roku 2009 i 2010 na wyznaczaniedodatkowych terminów egzaminów zawodowychdla aplikantów adwokackich i radcowskich z naboruz grudnia 2005 r. Jednakże z uwagi na skróceniekadencji <strong>Sejm</strong>u w roku 2007 ustawa nie zostałauchwalona.W związku z powyższym w Ministerstwie Sprawiedliwościopracowano kolejny projekt ustawy o zmianieustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcachprawnych i ustawy Prawo o notariacie, który regulujem.in. kwestie związane z przeprowadzaniem egzaminuadwokackiego, radcowskiego oraz notarialnego.Projekt ten został przesłany do <strong>Sejm</strong>u w dniu11 września 2008 r., następnie został skierowany doprac podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektunowelizacji ustawy Prawo o adwokaturze,ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo o notariacie,która w dniu 29 października 2008 r. przyjęłasprawozdanie o powyższym projekcie ustawy (druknr 953).W projekcie proponuje się wprowadzenie przepisówprzejściowych, zgodnie z którymi dla aplikantówadwokackich i odpowiednio dla aplikantów radcowskich,z naboru z grudnia 2005 r., którzy rozpoczęliaplikację w roku 2006, egzamin zawodowyprzeprowadzą w roku 2009 okręgowe rady adwokackielub odpowiednio rady okręgowych izb radcówprawnych. Zgodnie z proponowanymi przepisamiNaczelna Rada Adwokacka i Krajowa Rada RadcówPrawnych, każda w zakresie swojej właściwości,określą zasady zdawania egzaminu, w szczególnościjego zakres, sposób oceny i sposób przygotowaniapytań i zadań. Komisje egzaminacyjne do przeprowadzeniatych egzaminów zostaną zaś powołaneprzez właściwe okręgowe rady adwokackie i radyokręgowych izb radców prawnych (art. 15 i 16 nowelizacji).Zapewniona jednak zostanie kontrola państwowa,gdyż zgodnie z ust. 7 art. 15 i ust. 7 art. 16projektu ustawy, w skład każdej komisji egzaminacyjnejwchodzić będzie przedstawiciel ministra sprawiedliwości.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJacek Czajasekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Macieja Orzechowskiegooraz grupy posłóww sprawie wysokości kwotyzobowiązań samorządu województwaz tytułu dofinansowania zakładówaktywności zawodowej (6031)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając naprzesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia28 października 2008 r. interpelację pana posła MaciejaOrzechowskiego oraz grupy posłów Klubu ParlamentarnegoPlatformy Obywatelskiej w sprawiewysokości kwoty zobowiązań samorządu województwaz tytułu dofinansowania zakładów aktywnościzawodowej, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 5ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13maja 2003 r. w sprawie algorytmu przekazywaniaśrodków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
609Niepełnosprawnych samorządom wojewódzkim i powiatowym(Dz. U. Nr 887, poz. 808, z późn. zm.)maksymalna kwota zobowiązań samorządu wojewódzkiegodo wypłaty w danym roku z tytułu dofinansowaniakosztów działalności zakładów aktywnościzawodowej, nie może przekroczyć 50% kwotyustalonej zgodnie z wzorem zawartym w § 3 ww.rozporządzenia.Przepis ten stanowi wytyczne dla funduszu i nieogranicza samorządów w decyzjach dotyczącychzwiększenia wydatków na dofinansowanie zakładówaktywności zawodowej z ogólnej puli środków przekazanychim przez fundusz na podstawie omawianegorozporządzenia. Zgodnie z art. 35 ust. 2 ustawyz dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodoweji społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) sejmik województwaw formie uchwały określa zadania, na któreprzeznacza środki przekazane przez PaństwowyFundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych napodstawie algorytmu. W tej sytuacji zmiana przedmiotowychprzepisów nie znajduje uzasadnienia.Jednakże przy powyższym należy podkreślić, iżdofinansowanie tworzenia i działania zakładów aktywnościzawodowej to jedno z wielu zadań wymienionychw art. 35 ww. ustawy, jakie realizować powiniensamorząd województwa. Dlatego też to samorządpo przeanalizowaniu wydatków na wszystkienałożone ustawą zadania może określić, czy dysponujedodatkowymi środkami, jakie można przeznaczyćna tworzenie i działanie zakładów aktywnościzawodowej.Jednocześnie pragnę podkreślić, iż 12 listopadabr. Rada Ministrów przyjęła projekt rozporządzeniazmieniającego rozporządzenie w sprawie algorytmuprzekazywania środków Państwowego FunduszuRehabilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządomwojewódzkim i powiatowym. Zmiany wprowadzoneww. rozporządzeniem dotyczą między innymi zwiększeniakwoty bazowej, jaką otrzymują zakłady aktywnościzawodowej na jedną osobę niepełnosprawną.W roku bieżącym i w latach poprzednich kwotata wynosiła 16 772 zł, natomiast od 1 stycznia 2009r. kwota ta zostanie zwiększona do 18 500 na jednąosobę niepełnosprawną zatrudnioną w zakładzie aktywnościzawodowej.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Sławomira Preissai Pawła Suskiegow sprawie zmian legislacyjnych mającychna celu usprawnienie procedur uzyskiwaniaprawa jazdy (6032)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo, nr SPS-023-6032/08, przekazujące interpelacjęposłów Sławomira Preissa i Pawła Suskiegow sprawie zmian legislacyjnych mających na celuusprawnienie procedur uzyskiwania prawa jazdy,przedstawiam następujące wyjaśnienia.Uznając, że obecnie obowiązujące przepisy dotyczącezasad uzyskiwania uprawnień do kierowaniapojazdami wymagają zmiany, oraz w celu poprawybezpieczeństwa w ruchu drogowym resort infrastrukturyprzygotował projekt ustawy o kierującychpojazdami, który kompleksowo reorganizuje systemuzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami.Projekt w najbliższym czasie będzie przekazany podobrady <strong>Sejm</strong>u.Główne cele projektu ustawy to:1) poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowegopoprzez podniesienie kwalifikacji kierujących pojazdami;2) położenie nacisku na poprawę jakości szkoleniakandydatów na kierowców i kierowców;3) minimalizacja negatywnych zjawisk związanychz procesem uzyskiwania uprawnień do kierowaniapojazdami, takich jak oszustwa, korupcja,nierzetelne wykonywanie usług w zakresie szkoleniakierowców.Projekt zakłada szereg rozwiązań zmierzającychdo realizacji głównych celów, z których najważniejszeto:1) wprowadzenie okresu próbnego, w trakciektórego kierowca poddany będzie szczególnemunadzorowi.2) wprowadzenie nowych zasad nadzoru nadośrodkami szkolenia kierowców i instruktorami naukijazdy,3) wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresienadzoru nad osobami kierującymi pojazdami,4) wprowadzenie nowych kategorii prawa jazdyw zakresie motorowerów i motocykli,5) poprawa jakości przeprowadzanych egzaminówpaństwowych na prawo jazdy.Podsumowując, pragnę podkreślić, że podejmujęwszelkie możliwe działania zmierzające do poprawyjakości szkolenia i egzaminowania kandydatów nakierowców, a wszystkie inicjatywy legislacyjne sązgodne z przepisami Unii Europejskiej. Proponowanew ww. ustawie przepisy określające nowe zasadyszkolenia i egzaminowania oraz wzmożony nadzór
610nad kierującymi pojazdami, jednostkami prowadzącymiszkolenia kandydatów na kierowców orazośrodkami egzaminacyjnymi i egzaminatorami mająza zadanie podniesienie poziomu wiedzy i umiejętnościkierowców wyjeżdżających do ruchu drogowego,a tym samym ograniczenie liczby wypadków na polskichdrogach.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posełElżbiety Streker-Dembińskiejw sprawie rozszerzenia kalendarza szczepieńna 2009 r. o szczepienia przeciwkoospie wietrznej i pneumokokom, zapewniającewszystkim polskim dzieciom równy dostępdo nowoczesnej profilaktyki (6034)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nawystąpienie Pana Marszałka z dnia 28 października2008 r., znak: SPS-023-6034/08, dotyczące interpelacjipani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiejw sprawie rozszerzenia kalendarza szczepień na 2009 r.o szczepienia przeciwko ospie wietrznej i pneumokokom,zapewniające wszystkim dzieciom równy dostępdo nowoczesnej profilaktyki, uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień.Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że programszczepień ochronnych jest opracowywany podwzględem merytorycznym przez Główny InspektoratSanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 września2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.). Ministerzdrowia w ramach programu szczepień ochronnychfinansuje zakup szczepionek, mając na względzie koniecznośćzapewnienia szczególnej opieki dzieciomi młodzieży w zakresie zapobiegania chorobom zakaźnym.Wprowadzenie do programu szczepień ochronnychszczepień przeciwko pneumokokom dla całejpopulacji dzieci do drugiego roku życia jest priorytetowymzadaniem dla ministra zdrowia, które podlegarekomendacjom zespołów doradczych: KomisjiChorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologiczneji Pediatrycznego Zespołu do spraw ProgramuSzczepień Ochronnych przy Ministrze Zdrowia (organpomocniczy dla ministra zdrowia w sprawachszczepień ochronnych). Jednocześnie każdorazowerekomendowane zmiany uwarunkowane są równieżwysokością posiadanych środków finansowych, którebędą mogły być przeznaczone na szczepienia obowiązkowew ramach kalendarza obowiązkowychszczepień ochronnych.Zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 6 września2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach, ministerwłaściwy do spraw zdrowia określa, w drodzerozporządzenia, wykaz obowiązkowych szczepieńochronnych. Koszty przeprowadzenia takich szczepieńsą pokrywane na zasadach określonych w przepisachustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanychze środków publicznych (świadczeniobiorcyzapewnia się i finansuje ze środków publicznychna zasadach i w zakresie określonych w ustawiem.in. obowiązkowe szczepienia ochronne). Zakuppreparatów służących przeprowadzaniu obowiązkowychszczepień ochronnych finansowany jestz budżetu państwa z części, której dysponentem jestminister właściwy do spraw zdrowia. W związkuz tym, że system finansowania szczepień ochronnychokreślony jest w przepisach powołanych wyżejustaw, do jego zmiany i pozyskiwania środków finansowychz innych źródeł konieczna byłaby ich nowelizacjaw określonym zakresie.Jednocześnie uprzejmie informuję, że dnia 1 października2008 r. weszło w życie rozporządzenie zmieniającerozporządzenie w sprawie wykazu obowiązkowychszczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzaniai dokumentacji szczepień (Dz. U. z 2008 r.Nr 122, poz. 795). Powyższa zmiana wprowadza dokalendarza obowiązkowych szczepień ochronnychszczepionki p/pneumokokom i p/ospie wietrznej dladzieci ze ściśle określonych grup ryzyka.Zaplanowanie kolejnych kroków w zakresie wprowadzeniarozważanych zmian oraz oszacowanie terminuwejścia w życie rozszerzonego kalendarzaszczepień ochronnych o szczepionkę p/pneumokokomdla wszystkich dzieci będzie możliwe po przyjęciuprogramu szczepień ochronnych na rok 2009przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMarek Twardowski
611O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posłaBolesława Grzegorza Piechyw sprawie niekorzystnej dla lecznictwauzdrowiskowego interpretacjiMinisterstwa Finansów dotyczącej stosowaniastawki podatku od nieruchomościdla budynków zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, wskazanejw ustawie o podatkach i opłatach lokalnych(6035)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana Bolesława Piechy, posła na <strong>Sejm</strong>RP, z dnia 16 października 2008 r., w sprawie stawkipodatku od nieruchomości dla budynków zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, nadesłanąprzy piśmie Marszałka <strong>Sejm</strong>u z dnia 28 października2008 r., znak: SPS-023-6035/08, uprzejmie informuję.Ad 1. Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiemod nieruchomości budynków lub ich częścizajętych na prowadzenie działalności gospodarczejw zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, określonaw art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), zostaławprowadzona ustawą z dnia 30 października 2002 r.o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnychoraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.Nr 200, poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania służącezachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawiezdrowia oraz inne działania medyczne wynikającez procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulującychzasady ich wykonywania. Przepis wymieniakatalog działań będących świadczeniamizdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacjalecznicza itd.Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ww.ustawy, mogą być udzielane przez zakłady opiekizdrowotnej (publiczne lub niepubliczne) oraz przezosoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lubprzez grupową praktykę lekarską, grupową praktykępielęgniarek i położnych.Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczącestosowania omawianej stawki, przedstawione w piśmiez dnia 11.07.2003 r., znak: LK-1617/LP/03/MS,dopuszczało opodatkowanie preferencyjną stawką,oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpośredniona udzielanie świadczeń zdrowotnych, równieżbudynków (ich części) niezajętych bezpośrednio nate świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowegofunkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.W wyniku sądowych kontroli decyzji administracyjnychw sprawie stosowania omawianej stawkiukształtowana została jednak odmienna linia orzecznictwa(m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06.06.2006 r.,sygn. akt II FSK 870/05, z dnia 20.07.2006 r., sygn.akt II FSK 1101/05, z 12.10.2006 r., sygn. akt II FSK1242/05, z dnia 14.12.2006 r., sygn. akt II FSK 50/06, z dnia 28.02.2007 r., sygn. akt II FSK 305/06,z dnia 05.04.2007 r., sygn. akt II FSK 420/06).Uwzględniając prezentowany w powołanych orzeczeniachpogląd, że dla zastosowania stawki od budynkówlub ich części zajętych na prowadzenie działalnościgospodarczej w zakresie udzielania świadczeńzdrowotnych musi zachodzić związek bezpośrednipomieszczenia budynku (jego części) z udzielaniemświadczeń zdrowotnych, Ministerstwo Finansówzweryfikowało stanowisko wydane w sprawiestosowania omawianej stawki (pismo z dnia03.10.2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądówadministracyjnych w celu zapewnienia jednolitościstosowania prawa podatkowego wynika z art. 14austawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodniez którym minister właściwy do spraw finansów publicznychdąży do zapewnienia jednolitego stosowaniaprawa podatkowego przez organy podatkoweoraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególnościjego interpretacji, przy uwzględnieniuorzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnegolub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnieniaministra finansów nie mogą w związku z tym byćsprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawkipomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które niesą bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeńzdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakładów,bez ich zróżnicowania na publiczne i niepubliczne.Wyłączenie dotyczy w równym stopniu pomieszczeńniepublicznego szpitala uzdrowiskowego,jak i szpitala publicznego. Nie można zatem uznać,że mamy w tym przypadku do czynienia ze złamaniemkonstytucyjnej zasady równouprawnienia podmiotówświadczących usługi w zakresie ochronyzdrowia.Ad 2. Art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkachi opłatach lokalnych przewiduje preferencyjną stawkępodatku od nieruchomości dla budynków lub ichczęści zajętych na udzielanie świadczeń zdrowotnych,nie określając kryteriów jej stosowania w postacisposobu wykonywania świadczeń (np. stacjonarnei ambulatoryjne). Nie ma więc możliwościustalania powierzchni objętych preferencyjną stawkąna podstawie takiego kryterium. Ponadto proponowanerozróżnienie skutkowałoby niższym opodatkowaniemcałego budynku, np. sanatorium, zamiastpowierzchni faktycznie zajętych na wykonywania
612świadczeń zdrowotnych, de facto wprowadzając nierównośćpodmiotów wykonujących działalność w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych.Ad 3 i 4. Z ogólnych reguł wykładni prawa wynikanakaz stosowania wykładni literalnej prawa podatkowego,polegającej na tym, że wybrane zostajeto rozumienie tekstu prawnego, które zostało ustaloneza pomocą dyrektyw wykładni językowej. Podstawowądyrektywą tej wykładni jest oparcie się nadefinicji legalnej określonego terminu, tj. definicjizawartej w aktach prawnych. W przypadku terminu„świadczenia zdrowotne” definicja legalna zawartajest w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej. Zgodniez inną dyrektywą wykładni językowej, jeżeliokreślony termin należy do terminów specyficznychw określonej dziedzinie wiedzy, to należy przyjąć, iżtermin ten ma takie znaczenie, jak w tych dziedzinach(domniemanie znaczenia specjalnego). W związkuz powyższym, jeśli w przepisach podatkowychnie wprowadzono innego rozumienia pojęcia świadczeńzdrowotnych niż to, które przewiduje ustawao zakładach opieki zdrowotnej, należy przyjąć zaobowiązującą definicję zawartą w ustawie o ZOZ--ach również w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatachlokalnych. W sytuacji gdy możliwa do zastosowaniajest wykładnia literalna przepisu prawa podatkowego,nie powinno się stosować wykładni celowościowej.Interpretacja prowadząca do zawężenia stosowaniapreferencyjnej stawki podatku od nieruchomościdla budynków zajętych na udzielanie świadczeńzdrowotnych nie jest, zdaniem ministra finansów,naruszeniem art. 68 Konstytucji RP (prawo doochrony zdrowia). Fakt wprowadzenia w ustawieo podatkach i opłatach lokalnych dla budynków zajętychna działalność gospodarczą w zakresie udzielaniaświadczeń zdrowotnych stawki blisko pięciokrotnieniższej niż jest przewidziana dla nieruchomościzajętych na inną działalność gospodarcząświadczy o wspieraniu działań służących ochroniezdrowia w przepisach podatkowych. Stosowanie powyższejstawki oznacza bowiem preferencje dla podmiotówprowadzących działalność gospodarczą polegającąna udzielaniu świadczeń zdrowotnychw stosunku do innych podmiotów prowadzącychdziałalność gospodarczą, będących podatnikami podatkuod nieruchomości.Realizację konstytucyjnego prawa do ochronyzdrowia powinny zapewniać przede wszystkim przepisydotyczące tej dziedziny, nie zaś przepisy podatkowe,których podstawowym celem jest zapewnieniedochodów publicznych.W związku z powyższym nie przewiduje się zmianyinterpretacji Ministerstwa Finansów z dnia03.10.2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663),dotyczącej opodatkowania budynków zajętych naudzielanie świadczeń zdrowotnych.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuLudwik KoteckiO d p o w i e d źministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Marka Zielińskiegow sprawie zmiany częstotliwości ustalaniaprogu wsparcia dochodowego rodzin (6037)Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia28 października br., znak: SPS-023-6037/08, skierowanedo ministra pracy i polityki społecznej, dotycząceinterpelacji posła Marka Zielińskiego w sprawiezmiany częstotliwości ustalania progu wsparciadochodowego rodzin, uprzejmie wyjaśniam.Trwają obecnie prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowych uprawniającychdo świadczeń rodzinnych oraz kwot poszczególnychświadczeń. Zgodnie bowiem z art. 18ustawy o świadczeniach rodzinnych kwoty kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwoty poszczególnych świadczeń podlegająweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriówi kwoty świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowegorodzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracyi Spraw Socjalnych. W badaniach tych uwzględniasię m.in. zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją niezmienione zostałykwoty kryteriów dochodowych, natomiast od1 września 2006 r. podwyższone zostały kwoty niektórychświadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatkudo zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłkupielęgnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszyna skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychi kwot świadczeń jest nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot poszczególnychświadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacjiemerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotneróżnice między tymi kategoriami. Świadczeniarodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczonąpracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniejpłaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocąo charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymaniarodzin wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwośćzmiany warunków dostępu do świadczeń, jak i kwotświadczeń zależy od częstotliwości znaczących
613zmian w kosztach utrzymania (te zaś następująw cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie od dynamikiwynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.Wyrażając jednocześnie zrozumienie dla sytuacjirodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej,należy jednak wskazać, że wysokość poszczególnychświadczeń rodzinnych oraz kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń jest też uzależnionaod ograniczonych możliwości budżetowychpaństwa – w budżecie nie ma wystarczających środków,aby każdej rodzinie zapewnić wsparcie pozwalającena pełne pokrycie wydatków związanychz utrzymaniem dziecka.Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Stawiarskiegow sprawie badań mammograficznychprzeprowadzanych na Lubelszczyźnie (6038)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjępana posła Jarosława Stawiarskiego, przesłanąprzy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023--6038/08, z dnia 28 października 2008 r., w sprawiebadań mammograficznych przeprowadzanych na Lubelszczyźnie,przedstawiam, co następuje.Kontrola jakości badań mammograficznych, dokonanaw roku ubiegłym w ramach realizacji zadania„Narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych”pn. „Populacyjny program wczesnegowykrywania raka piersi”, miała na celu ocenę jakościwykonywanych w ramach programu zdjęćmammograficznych oraz ocenę umiejętności kadryrealizującej zdjęcia mammograficzne w ramach programubadań przesiewowych. Ponieważ wyniki kontroliwykazały brak prawidłowego przygotowaniakadry specjalistycznej do realizacji badań skryningowych,w następstwie powyższego w roku bieżącymprowadzone są w ramach „Populacyjnego programuwczesnego wykrywania raka piersi” szkoleniaspecjalistyczne dla kadry realizującej badaniamammograficzne. Do chwili obecnej przeszkolonoprawie 50% personelu specjalistycznego wykonującegoprzedmiotowe badania, w tym prawie 700 technikówelektroradiologii oraz przeszło 300 lekarzyradiologówPrzedmiotowa kontrola była pierwszym krokiemw kierunku poprawy jakości badań mammograficznych,wykonywanych przez pracownie mammograficznew naszym kraju. Kontrola była działaniemniezależnym i wychodzącym poza rutynowe działaniaNarodowego Funduszu Zdrowia, odpowiedzialnegoza zapewnienie realizacji świadczeń w przedmiotowymzakresie, tym samym ich dostępność orazbezpieczeństwo.Należy podkreślić, iż wybór realizatorów programuprofilaktycznego odbywa się w ramach procedurkonkursowych, organizowanych przez Fundusz, następstwemczego jest kontraktowanie z wybranymijednostkami, spełniającymi wymogi określone w stosownymzarządzeniu prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizowanychw ramach programów profilaktycznych odbywałosię na podstawie zarządzenia nr 66/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowiaz dnia 20 września 2007 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju:profilaktyczne programy zdrowotne. Świadczeniodawcyzakwalifikowani do programu spełnili wymaganiaokreślone w załączniku nr 4 do ww. zarządzenia,m.in. w zakresie posiadania odpowiedniej kadryspecjalistycznej do realizacji badań mammograficznych,specjalistycznego wyposażenia pracownimammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy musieliwykazać się spełnieniem warunków bezpiecznegostosowania promieniowania jonizującego dlawszystkich rodzajów ekspozycji medycznej, określonychw rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)i w związku z powyższym posiadaniem zgody PaństwowejInspekcji Sanitarnej na stosowanie przeznie urządzeń mammograficznych.Ponieważ w świetle obowiązujących przepisówwyniki audytu nie mogły stanowić podstawy prawnejdo wykluczenia jednostki z realizacji badańmammograficznych, wykorzystane jednak zostaływ celu podjęcia działań naprawczych w zakresie poprawypoziomu jakościowego wykonywanych w ramachprogramu badań mammograficznych. I takw świetle powyższego w roku bieżącym odbywa siępowtórna ocena jednostek pod kątem wprowadzaniaprzez nie zaleceń pokontrolnych, mających na celupoprawę jakości realizowanych przez nich badań.Jednocześnie informuję o działaniach podjętychw zakresie podniesienia bezpieczeństwa oraz jakościbadań mammograficznych przez Państwową InspekcjęSanitarną. I tak, w związku z wejściem Polskido Unii Europejskiej, zostały wdrożone wymaganiaunijne dotyczące ochrony radiologicznej, w tymtakże aparatów mammograficznych. W następstwiedokonanych w roku 2007 przez Państwową InspekcjęSanitarną kontroli na podstawie decyzji administracyjnychwydawanych przez inspekcję 5 aparatówmammograficznych, w tym 3 w województwiewielkopolskim, zostało wycofanych z użytku.Na chwilę obecną główny inspektor sanitarnyocenia wyposażenie pracowni mammograficznychw Polsce w aparaturę gwarantującą normy bezpieczeństwa.Ewentualne braki jakościowe wykonywa-
614nych badań mammograficznych, wynikają z błędówludzkich, a nie ze sprawności aparatów mammograficznych,a także mogą być następstwem brakóww przygotowaniu kadry specjalistycznej realizującejskryningi populacyjne.W świetle powyższego deklaruję dalsze monitorowaniepodejmowanych działań naprawczych, któredoprowadzą do uporządkowania sytemu w przedmiotowymzakresie, co korzystnie wpłynie na podniesieniejakości wczesnej diagnostyki raka piersi,realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskipodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Stawiarskiegow sprawie trudnej sytuacji rolnikówi niskich cen zbóż (6039)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo znak: SPS-023-6039/08 z dnia 28 październikabr. zawierające interpelację posła Jarosława Stawiarskiegow sprawie trudnej sytuacji rolników i niskichcen zbóż, uprzejmie informuję, co następuje.Analiza obecnej sytuacji na rynku zbóż wskazuje,że w skali światowej rok gospodarczy 2008/2009po raz pierwszy od wielu lat będzie charakteryzowałsię zrównoważeniem popytu i podaży. Prognoza sporządzonaprzez Międzynarodową Radę Zbożową(IGC) w końcu września br. zakłada, że zużycie zbóżna świecie będzie zbliżone do wielkości zbiorów i wyniesienieco ponad 1,70 mld ton.Znaczący wzrost zbiorów prognozowany jestm.in. w Unii Europejskiej, według informacji KomisjiEuropejskiej o prawie 19%, do około 307 mln ton.Taka sytuacja sprawi, że Wspólnota w roku gospodarczym2008/2009 powróci do pozycji eksporteranetto zbóż. Szacunki wysokich zbiorów zbóż odnosząsię również do Ukrainy, gdzie przewiduje sięwzrost zbiorów w stosunku do roku ubiegłego o prawie51%, do niecałych 45 mln ton. Z najnowszychdanych dostarczonych przez Międzynarodową RadęZbożową wynika, że wysokie zbiory zapowiadane sąrównież w Rosji, wyniosą około 95 mln ton, a w Kazachstanieokoło 15,6 mln ton. Poniższa tabela pokazujezbiory zbóż na świecie w latach gospodarczych2003/2004 – 2008/2009.Wyższe niż prognozowano są również tegorocznezbiory zbóż w Polsce. Według szacunków GłównegoUrzędu Statystycznego z dnia 25.09.2008 r. zbioryzbóż wyniosły 27,1 mln ton, tj. na poziomie rokuubiegłego oraz wyższym o 1,4% od wieloletniej średniejzbiorów z lat 2001–2005. Krajowe zużycie zbóżw związku ze zmniejszeniem zapotrzebowania napasze wynikającym ze spadku pogłowia trzodychlewnej oceniane jest na około 1 mln ton mniej niżprzed rokiem, tj. ponad 25 mln ton.Już poprzedni rok gospodarczy przyniósł częściowąodbudowę zapasów zbóż na rynku krajowym dopoziomu około 2 mln ton. Umożliwiły to wyższeo około 1 mln ton zbiory zbóż niż ich zużycie orazwyższy o około 0,5 mln ton import zbóż niż ich eksport.Biorąc pod uwagę tegoroczne zbiory, prawdo-Zbiory zbóż na świecie w mln. tonWyszczególnienie 2003/2004 2004/2005 2005/2006 2006/2007 2007/2008 2008/2009Świat 1477 1648 1604 1575 1674 1754- pszenica 556 628 620 593 604 676- kukurydza 625 713 696 702 777 771UE 249 322 284 267 258 307- pszenica 106 136 123 125 119,8 140- kukurydza 52,3 71,4 62,8 55,4 48,2 61,9Polska 23,3 29,6 26,9 21,7 27 27,1- pszenica 7,9 9,9 8,8 7,1 8,3 8,7- kukurydza 1,9 2,3 1,9 1,3 1,7 1,8Źródło: IGC, GUS
615podobna jest dalsza odbudowa zapasów do średniegopoziomu z ostatnich lat (około 3 mln ton zbóż).Należy również pamiętać, że sytuacja na krajowymrynku zbóż w ubiegłym roku gospodarczymkształtowana była przez korzystne zbiory zbóż w Polsceoraz ich niedobór na rynkach światowym i Wspólnotowym.Natomiast w bieżącym roku gospodarczym2008/2009, a zwłaszcza w lipcu oraz pierwszejpołowie sierpnia, sytuację na tym rynku kształtowałyinformacje o korzystnych zbiorach na całymświecie oraz wyjątkowo negatywnym wpływie suszyna zbiory w Polsce. W efekcie utrzymujące się w tymokresie wyższe ceny zbóż w Polsce niż w większościkrajów UE spowodowały korzystne warunki doprzywozu znacznych ilości zboża.W skali UE w okresie od 1.07.2008 r. do 14.10.2008 r.import zbóż wyniósł około 4,4 mln ton i był niższyniż przed rokiem o 3,8 mln ton. W roku bieżącymw porównaniu do analogicznego okresu roku ubiegłegoobserwuje się zwiększony (o 4,7 mln ton) eksportzbóż. W bieżącym roku gospodarczym w w/wokresie wyeksportowano z Unii Europejskiej 10,5mln ton zbóż, w tym 8,2 mln ton pszenicy i 2,1 mlnton jęczmienia.Ze wstępnych danych Centrum Informacji HandluZagranicznego wynika, że w okresie od styczniado końca września br. do Polski zaimportowano 2,1mln ton zbóż, w tym 1 mln ton pszenicy i 689 tys.ton kukurydzy. Przywożone zboże pochodziło główniez Węgier – 384 tys. ton, Niemiec – 577 tys. ton,Czech – 272 tys. ton i Ukrainy 243 tys. ton.Z danych Komisji Europejskiej wynika, żew okresie od 1 lipca do 14 października w Polsce wydanopozwolenia na import 92,9 tys. ton ziarna zbóż,w tym 44 tys. ton pszenicy średniej i niskiej jakościoraz około 41 tys. ton kukurydzy.Wyjątkowo korzystna sytuacja cenowa w rokuubiegłym była sytuacją nietypową. Należy przy tympamiętać, że podejmowane przez ministra rolnictwai rozwoju wsi działania w zakresie stabilizacji sytuacjirynkowej muszą uwzględniać interesy innychsektorów, w tym producentów żywca wieprzowegoi drobiowego, a także konsumentów żywności.Na podstawie informacji o wysokich tegorocznychzbiorach w skali Unii Europejskiej oraz prognozwskazujących na możliwość destabilizacji rynkuzbóż w wyniku pojawiającej się nadwyżki ministerrolnictwa i rozwoju wsi w dniu 18 sierpnia br.przesłał do Komisji Europejskiej wniosek o przywrócenieochrony celnej na wspólnotowym rynku zbóż.System ochrony celnej jest stałym elementemfunkcjonowania rynku zbóż we Wspólnocie. Odstycznia 2008 r. ochrona celna na tym rynku zostałazawieszona z uwagi na występujący niedobór zbóżna rynku Wspólnoty. Niezależnie od przesłanegowniosku, na forum Komitetu Zarządzającego ds.Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych MinisterstwoRolnictwa i Rozwoju Wsi starało się o poparciewniosku wśród krajów członkowskich zarówno napoziomie Komisji Europejskiej, jak i Rady MinistrówUE. Podczas posiedzenia Rady Ministrów UE ds.Rolnictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniach29–30.09.2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsizwrócił uwagę Komisji Europejskiej na szczególnietrudną sytuację polskich rolników spowodowanądużą podażą zbóż na rynku w obecnym sezonie.Podczas posiedzenia Komitetu Zarządzającegods. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych w dniu 16października Komisja Europejska podjęła decyzjęo przywróceniu ochrony celnej. Zgodnie z opublikowanymw dniu 23 października rozporządzeniemKomisji (WE) nr 1039/2008 przywraca się cła w imporciezbóż do UE na zasadach, jakie obowiązywałyprzed ich zawieszeniem. Rozporządzenie spełniawielokrotnie zgłaszany przez ministra rolnictwa i rozwojuwsi postulat przywrócenia ochrony celnejwspólnotowego rynku zbóż.Z dniem uzyskania członkostwa w Unii EuropejskiejPolska została objęta mechanizmami wspólnejpolityki rolnej. Jednym z tych mechanizmów jestskup interwencyjny zbóż. Działania interwencyjnena rynku zbóż Agencja Rynku Rolnego może prowadzićw okresie wynikającym z rozporządzenia Rady(WE) nr 1234/2007, tj. w okresie od 1 listopada do 31maja następnego roku. Do 1 listopada obrót zbożemw krajach UE odbywa się na zasadach wolnego rynku.Podmioty funkcjonujące na rynku prowadząskup zbóż na własny użytek lub do dalszego obrotu.Należy pamiętać, iż mechanizm skupu interwencyjnegonie jest w swym założeniu podstawową formązbytu zbóż a jedynie jedną z form zagospodarowanianadwyżki rynkowej. Skup interwencyjny powinienbyć zatem traktowany jako ostateczny sposóbzbytu zbóż.Obecnie zakupem interwencyjnym w Polsce sąobjęte takie zboża, jak: pszenica, jęczmień i kukurydza.Aby mogły być one zaoferowane Agencji RynkuRolnego, muszą spełniać odpowiednie wymaganiailościowe i jakościowe określone w rozporządzeniuKomisji (WE) nr 687/2008 ustanawiającym proceduryprzejęcia zbóż przez agencje interwencyjneoraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż.Zgodnie z obowiązującymi zasadami wspólnejpolityki rolnej, na rynku zbóż funkcjonuje cena interwencyjna,która jest jednakowa dla wszystkichrodzajów zbóż objętych zakupem interwencyjnym i wynosi101,31 euro/t. W okresie trwania zakupów interwencyjnych,tj. od listopada do maja następnegoroku, podlega ona comiesięcznemu podwyższeniuo 0,46 euro/t. W miesiącu czerwcu cena interwencyjnapozostaje na takim samym poziomie jak w miesiącumaju. Obowiązująca cena interwencyjna wrazz miesięcznym dodatkiem podlega podwyższeniu lubobniżeniu w zależności od faktycznej jakości zbożadostarczonego przez sprzedającego w ramach zakupówinterwencyjnych w granicach określonych w rozporządzeniuKomisji nr 1234/2007.W 2007 podczas przeglądu prawodawstwa UEzostały wprowadzone zmiany ustanawiające limityna przyjmowanie do interwencji kukurydzy (700
616tys. ton w latach 2008/09 i 0 ton od 2009 r.). Podczasprac dotyczących przeglądu prawodawstwa WPR,Komisja Europejska podjęła już kroki w celu wycofaniaz systemu interwencji sorgo i jęczmienia.W pracach nad przeglądem prawodawstwa Polskabędzie opowiadała się za utrzymaniem systemu interwencjina obecnie obowiązujących zasadach.Mając na uwadze istotny wzrost kosztów produkcjizbóż przy jednoczesnym obniżeniu cen rynkowych,minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpiłz wnioskiem na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds.Rolnictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniu28.10.2008 r., aby przygotowano analizę kosztówprodukcji zbóż oraz rozważono możliwość podniesieniaceny interwencyjnej co najmniej do wysokościśrednich kosztów ich produkcji. Ponadto ministerrolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do ministra gospodarkiz wnioskiem o uruchomienie skupu zbóż nauzupełnienie rezerw gospodarczych produktów rolnychprzez Agencję Rezerw Materiałowych w ilościnie mniejszej niż 200 tys. ton.W kwestii trudnej sytuacji na rynku mleka informuję,iż rynek ten w Unii Europejskiej jest regulowanypoprzez system kwot mlecznych, który ma nacelu zapewnienie równowagi na tym rynku oraz stabilizacjęcen mleka i przetworów mlecznych. Jednymz mechanizmów przewidzianych w prawodawstwiewspólnotowym i mającym na celu dodatkowąstabilizację rynku są refundacje wywozowe do mlekai przetworów mlecznych. Należy jednak mieć nauwadze, że zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE)nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającymwspólną organizację rynków rolnych orazprzepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktówrolnych (Dz. U. WE L 299/1 z 16.11.2007, z późn.zm.) refundacje wywozowe są takie same dla całejWspólnoty oraz są ustalane przez Komisję. Krajeczłonkowskie nie mają zatem możliwości samodzielnegowprowadzania i ustalania refundacji wywozowych.W wyniku dobrej koniunktury na rynku mlekaw ubiegłym roku, na mocy rozporządzenia Komisjinr 660/2007 z dnia 14 czerwca 2007 r. ustalającegorefundacje wywozowe w odniesieniu do mleka i przetworówmlecznych (Dz. U. WE L 155/26 z 15.6.2007),stawki refundacji wywozowych do mleka i produktówmlecznych zostały zredukowane do wysokości0 EUR/100 kg dla wszystkich produktów mlecznych.Komisja podjęła powyższą decyzję, kierując sięgłównie potrzebą ochrony rynku wewnętrznego UEprzed nadmiernym wywozem do krajów trzecichproduktów mleczarskich oraz z uwagi na dobre wynikiw eksporcie tych produktów.Jednocześnie komisja podkreśliła, że wprowadzeniezerowych stawek refundacji wywozowych nieoznacza zlikwidowania mechanizmu dopłat do wywozuproduktów mlecznych, a jedynie ich czasowezawieszenie, wynikające z oceny bieżącej sytuacjirynkowej. Komisja zaznaczyła, że refundacje eksportowemogą zostać przywrócone w sytuacji, gdybieżący monitoring rynku mleka wykaże taką konieczność.Na posiedzeniu Rady UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwaw dniu 19 maja 2008 r. minister rolnictwai rozwoju wsi poparł wniosek złożony przez delegacjelitewską i łotewską dotyczący przywrócenia refundacjiwywozowych w zakresie odtłuszczonegomleka w proszku, masła i serów. Jednakże Komisjaodrzuciła ten wniosek, stwierdzając, że mimo iż cenyproduktów mlecznych zaczęły spadać to jednakz bardzo wysokiego poziomu (tj. o ok. 100% wyższegood ceny interwencyjnej) i w dalszym ciągu przekraczająceny interwencyjne. Ponadto, zdaniem Komisji,producenci i eksporterzy mleka oraz przetworówmlecznych powinni być bardziej zorientowanina sytuację rynkową. Powyższe stanowisko Komisjapodtrzymywała także na posiedzeniach KomitetuZarządzającego ds. Wspólnej Organizacji RynkówRolnych odbywających się w ostatnim czasie. Niemniejjednak Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsiprowadzi stały monitoring cen i handlu zagranicznegoproduktami mlecznymi. Prowadzone równieżbyły analizy możliwości wystąpienia do Komisji Europejskiejz wnioskiem o uruchomienie refundacjiwywozowych, a także rozmowy z innymi krajamiczłonkowskimi w celu uzyskania poparcia dla tejinicjatywy na forum Unii Europejskiej. Z informacjiuzyskanych od innych krajów członkowskich wynikało,że w obecnej sytuacji, w ich opinii, nie zachodzijeszcze konieczność ponownego uruchamiania refundacjiwywozowych, gdyż ceny zarówno masła,jak i odtłuszczonego mleka w proszku utrzymują siępowyżej cen interwencyjnych. Zdaniem niektórychkrajów, ponowne wprowadzenie refundacji wywozowychnie wpłynęłoby znacząco na poprawę sytuacjirynkowej. Zarówno Komisja Europejska, jak i niektórepaństwa członkowskie nie wykluczały koniecznościpodjęcia działań interwencyjnych w przypadkudalszego obniżania się cen produktów mlecznych.Jednakże z uwagi na pogarszającą się koniunkturęna rynku mleka i jego przetworów w dniu24 października 2008 r. minister rolnictwa i rozwojuwsi wystąpił do pani komisarz Mariann Fischer--Boel z wnioskiem o przywrócenie refundacji wywozowychdo przetworów mlecznych.Odnośnie do zniesienia systemu kwotowaniaprodukcji mleka w 2015 r., rząd RP stoi na stanowisku,że należy rozważyć przedłużenie funkcjonowaniatego instrumentu. Zdaniem rządu RP nie maobecnie wystarczających podstaw do twierdzenia, żesystem kwot mlecznych nie będzie w dłuższej perspektywiewystarczająco skuteczny i efektywnyz punktu widzenia celów wspólnej polityki rolnej,jak również w stabilizacji sytuacji rynkowej.Jednym z celów reformy rynku cukru było odejścieod wsparcia cen i produkcji na rzecz bardziejkonkurencyjnej polityki rolnej wspierającej dochodyrolników. Takim mechanizmem wsparcia są oddzielnepłatności dla plantatorów buraków cukrowych,wprowadzone przepisami rozporządzenia Rady
617(WE) nr 319/2006. Poziom bezpośredniego wsparciapolskich plantatorów buraków cukrowych w roku2006 wyniósł 99,135 mln euro, w 2007 r. – 122,906mln euro, w 2008 r. wyniesie – 146,677 mln euro,a od 2009 r. – 159,392 mln euro.Minimalne ceny buraków cukrowych ustalonezostały na poziomie:— 32,86 EUR/t w roku gospodarczym 2006/2007,— 29,78 EUR/t w roku 2007/2007,— 27,83 EUR/t w roku 2008/2009,— 26,29 EUR/t od roku 2009/2010.Obniżka minimalnych cen buraków cukrowychrekompensowana będzie docelowo w 64,2% przezwymienione wyżej oddzielne płatności dla plantatorówburaków cukrowych.W okresie wprowadzania reformy zachowanokwoty produkcyjne. Z jednej strony są czynnikiemograniczającym produkcję cukru, a tym samym burakówcukrowych, z drugiej strony, dla plantatorówburaków cukrowych stanowią gwarancję zbytu surowca.Kwoty produkcyjne dla Polski począwszy odroku gospodarczego 2008/2009 wynoszą: cukier1405608,1 ton, izoglukozy 42861,4 ton.Zgodnie z reformą, skup interwencyjny cukruprzewidziany został wprawdzie w latach gospodarczych2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 i 2009/210,jednakże w ograniczonej ilości 600 tys. ton dla całejWspólnoty pod warunkiem, że cukier ten został wyprodukowanyw ramach kwot z buraków zebranychna terytorium Wspólnoty oraz że był przedmiotemumowy przechowywania zawartej pomiędzy sprzedającyma agencją interwencyjną. Agencja interwencyjnabędzie skupować cukier za 80% ceny referencyjnejdla roku gospodarczego następującego poroku gospodarczym, w którym złożono ofertę. W ramachww. warunków nie było dotychczas skupu interwencyjnegow żadnym z państw członkowskich.W celu zwiększenia konkurencyjności cena interwencyjnazostała zastąpiona ceną referencyjną, w celuzmniejszenia różnicy w stosunku do obowiązującejceny światowej cukru. Poziom ceny referencyjnej nacukier biały wynosił 631,9 euro/t w latach gospodarczych2006/2007 i 2007/2008, w następnych zostaniezmniejszony do 541,5 euro/t w 2008/2009 i 404,4euro/t od roku 2009/2010.Reforma rynku cukru wprowadza także nowemechanizmy rynkowe, pomagające w zachowaniurównowagi popytowo-podażowej na unijnym rynkucukru. Zalicza się do nich m.in.:a) mechanizm przenoszenia (przeniesienie ilościprzekraczającej kwotę w danym roku gospodarczymdo kwoty dla kolejnego roku gospodarczego),b) tymczasowe wycofanie cukru z rynku (składowanieprywatne).Ponadto mogą być stosowane: pozwolenia naprzywóz i wywóz, tradycyjne zapotrzebowanie nacukier do rafinacji (do rafinerii wspólnotowych), zobowiązaniawynikające z umów międzynarodowych(np. protokół w sprawie cukru – AKP/Indie, inicjatywa:Wszystko prócz broni, układ o stabilizacji i stowarzyszeniu.Resortowi rolnictwa znany jest problem rosnącychcen środków produkcji, dlatego też MinisterstwoRolnictwa i Rozwoju Wsi wielokrotnie występowałodo Ministerstwa Gospodarki, jako resortuwłaściwego w sprawach produkcji nawozów mineralnych,zwracając uwagę na zbyt wysokie ceny stanowiącebarierę ich zużycia na wymaganym poziomie.Jednakże zdaniem Ministerstwa Gospodarkinie ma ono możliwości wpływania na poziom cen,gdyż zakłady produkujące nawozy mineralne wewłasnym zakresie określają ich cenę, kierując się zarównorachunkiem kosztów, swoimi możliwościamiprodukcyjnymi, jak i aktualną sytuacją na rynku.Niezależnie od tego Ministerstwo Rolnictwa i RozwojuWsi podejmowało działania mające na celu wyjaśnienieprzez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentówistnienia ewentualnej zmowy cenowejproducentów i dystrybutorów nawozów mineralnych.Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentówpoinformował ministerstwo, że w dniu 29grudnia 2006 r., na podstawie art. 43 ust. 3 ustawyz dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencjii konsumentów (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080,z późn. zm.), zostało zamknięte postępowanie wyjaśniającewszczęte w dniu 11 marca 2005 r., ponieważnie istniały przesłanki uzasadniające wszczęciepostępowania antymonopolowego w sprawie nadużywaniapozycji dominującej, o której mowa w art. 8ustawy, gdyż żaden z producentów nawozów mineralnychani dealerów nie posiadał pozycji dominującejna krajowym rynku nawozów w rozumieniu art.4 pkt 9 ww. ustawy. Z zebranych podczas kontroli,przeprowadzonej w ramach przedmiotowego postępowania,informacji nie wynikało, by na rynku sprzedażynawozów mineralnych doszło do naruszeniaprzepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentówpoprzez zawarcie porozumienia ograniczającegokonkurencję, polegającego na ustaleniu, bezpośredniolub pośrednio, cen zakupu i sprzedażynawozów mineralnych.Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentóww odpowiedzi na kolejne wystąpienie MinisterstwaRolnictwa i Rozwoju Wsi w tej sprawie pismemz dnia 2 lipca 2008 r. poinformował, iż z materiałudowodowego będącego w jego posiadaniuwynika, że działania przedsiębiorców na rynku produkcjii sprzedaży środków do produkcji rolnej niesą wynikiem stosowania praktyk ograniczającychkonkurencję (zakazanych porozumień lub nadużywaniapozycji dominującej), lecz gry rynkowej, popytui podaży.Natomiast w związku z brakiem istotnej zmianystruktury krajowego rynku nawozów prezes urzęduuznał, że nie ma obecnie podstaw do interwencjiw przedmiotowym zakresie.Zdaniem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i GospodarkiŻywnościowej, PIB, powodem podwyżekjest wzrost zapotrzebowania na nawozy na rynkach
618światowych, spowodowany zwiększeniem areałuupraw polowych, na co z kolei wpływają wysokieceny zbóż i roślin oleistych oraz zwiększony popytna żywność w krajach rozwijających się. Zwiększyłysię także koszty produkcji nawozów (wzrosły cenygazu oraz surowców mineralnych np. potasu i fosforytów,nawet o 300–400%), a także wzrosły marżeproducentów, hurtowników i detalistów spowodowanepodwyżką kosztów transportu i pracy.Ze swej strony Ministerstwo Rolnictwa i RozwojuWsi popiera każde działania prowadzące do obniżeniacen nawozów mineralnych, w tym działaniazmierzające do zniesienia ceł antydumpingowych nanawozy importowane spoza Unii Europejskiej, copowinno skutkować zwiększeniem konkurencyjnościna rynku, a w konsekwencji obniżeniem cen nawozów.Omawiając działania na rzecz ograniczaniawzrostu cen nawozów na rynku krajowym, należywspomnieć o zorganizowanym w Ministerstwie Rolnictwai Rozwoju Wsi w dniu 6 sierpnia 2008 r. spotkaniupoświeconym tej kwestii. Uczestnikami byliprzedstawiciele Ministerstwa Gospodarki, największychzakładów nawozowych oraz związków i organizacjirolniczych. Producenci nawozów przedstawilispecyfikę produkcji nawozów, uzasadniając wzrostcen głównie wzrostem kosztów produkcji. Podczasspotkania stwierdzono, iż problem wysokich cen narynku nawozów występuje również w innych krajachunijnych, dlatego też istnieje potrzeba przeprowadzeniadebaty w tym zakresie również na forumunijnym. Przedstawiciele organizacji rolniczych zadeklarowaliomówienie sprawy wysokich cen nawozówna posiedzeniu COPA-COGECA.W kwestii środków ochrony roślin, zgodnie z danymiInstytutu Ekonomiki Rolnictwa i GospodarkiŻywnościowej, PIB, ceny detaliczne tych produktówwzrosły w okresie od marca 2007 r. do czerwca 2008 r.średnio o 10,5%. W tym czasie największy wzrostcen wystąpił w grupie środków chwastobójczycho 14,1%, grzybobójczych o 9,1% i owadobójczycho 7,7%. Na podwyżkę cen środków ochrony roślinwpłynęły ceny surowców, ceny energii i ogólnywzrost kosztów produkcji. Również z dniem 1 majabr. podniesiona została stawka podatku VAT z 3 do7% dla nawozów i innych środków produkcji, w tymśrodków ochrony roślin, co ma przełożenie na cenętych środków.Resortowi rolnictwa znana jest również sytuacjana rynku owoców związana z dramatycznie niskimiich cenami w roku bieżącym i wynikającymi z tejsytuacji protestami rolników. Dlatego też, mając nauwadze otrzymywane od rolników sygnały o pogarszającejsię sytuacji rynkowej, minister rolnictwai rozwoju wsi osobiście podjął się roli mediatora pomiędzyprzetwórcami i sadownikami, chociaż niejest stroną w zaistniałym sporze.W dniu 16 lipca br. odbyło się pierwsze spotkanieministra rolnictwa i rozwoju wsi poświęcone problemomna rynku owoców miękkich oraz konferencjaprasowa z udziałem prezesów Krajowej Rady IzbRolniczych, Krajowego Związku Rolników, kółek i organizacjirolniczych oraz inicjatora rozmów prezesaZwiązku Sadowników <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>pana Mirosława Maliszewskiego. W dniu 6 sierpniabr. z inicjatywy ministra rolnictwa i rozwoju wsipana Marka Sawickiego rozpoczęto cykl spotkańmających na celu wypracowanie porozumienia międzyprzetwórcami i sadownikami, które miało zapobiecpodobnej sytuacji na rynku jabłek. Rozmowy tenie przyniosły spodziewanych efektów, wskutek czegodoszło do protestów i blokad zakładów przetwórczych.Sytuacja ta nie była korzystna dla żadnej zestron, wobec czego w dniu 10 września br. po wielogodzinnychdyskusjach udało się doprowadzić dopodpisania porozumień między przedstawicielamiZwiązku Sadowników RP a reprezentantami blokowanychzakładów ustalających cenę jabłek przemysłowychna poziomie 28 groszy za kilogram.Należy podkreślić, że w Polsce na rynku owocówi warzyw świeżych stosowane są w ramach wspólnejorganizacji rynku owoców i warzyw następujące instrumenty:— pomoc na realizację programu operacyjnegouznanej organizacji producentów owoców i warzyw;— pomoc dla grup wstępnie uznanych na założeniei prowadzenie działalności;— pomoc dla grup wstępnie uznanych na realizacjęinwestycji objętych planem dochodzenia douznania;— rekompensata za niewprowadzenie do sprzedażyowoców i warzyw.Poza instrumentami wsparcia w sektorze owocówi warzyw świeżych stosowany jest na rynku wewnątrzwspólnotowyminny, bardzo istotny z punktuwidzenia sektora instrument, jest to system jakościhandlowej owoców i warzyw, który wprowadza obligatoryjnośćspełniania określonych prawodawstwemwspólnotowym standardów dla wszystkich gatunkówkierowanych na rynek. Poza takim ogólnymstandardem wymagań jakościowych (normą ramową)obowiązywać będzie 10 norm specyficznych nawybrane produkty.W wyniku reformy wspólnej organizacji rynkuowoców i warzyw zlikwidowane zostały mechanizmywsparcia produkcji pomidorów kierowanych doprzetwórstwa. Niemniej jednak producenci pomidorówkierowych do przetwórstwa, którzy dostarczalipomidory w sezonie 2005/2006, otrzymują z tego tytułupłatność bezpośrednią, która rekompensuje zlikwidowanysystem wsparcia wspólnotowego.Od roku 2008 wprowadzono także przejściowąpłatność bezpośrednią dla producentów truskaweki malin kierowanych do przetwórstwa. Płatność tastosowana ma być do roku 2012, jednak w ramachprzeglądu wspólnej polityki rolnej, polska wnioskuje,aby środki zarezerwowane w budżecie UE na tenrodzaj wsparcia zostały na stałe włączone do polskiejkoperty płatności bezpośrednich.
619Ponadto stosowana jest grupa instrumentów regulującychhandel zewnętrzny. Są to:— kontyngenty taryfowe dla czosnku i pieczarekkonserwowych;— wielkości progowe, przy których stosowane sądodatkowe cła przy imporcie: pomidorów, ogórków,karczochów, pomarańczy, klementynek, mandarynek,cytryn, winogron, jabłek, gruszek, moreli, czereśni,brzoskwiń i nektaryn oraz śliwek;— system cen wejścia dla pomidorów, ogórków,karczochów, cukini, pomarańczy, klementynek,mandarynek, cytryn, winogron, jabłek, gruszek,moreli, wiśni i czereśni, brzoskwiń i nektaryn, śliwek.Obecna sytuacja na rynku mięsa wieprzowegojest wynikiem niekorzystnych relacji cen żywca wieprzowegodo cen zbóż utrzymujących się od jesieni2006 r., które skłoniły rolników do dalszej redukcjipogłowia świń. W końcu lipca 2008 r. pogłowie trzodychlewnej wynosiło 15,4 mln sztuk, co oznaczaspadek liczebności stada ogółem o 15% w porównaniuz lipcem 2007 r. oraz o 1,7% w porównaniuz marcem 2008 r. Zmniejszyła się liczebność wszystkichgrup wagowo-użytkowych w stadzie świń, przyczym w porównaniu do lipca 2007 r. najgłębiej spadłostado loch na chów (o 22,7%), w tym loch prośnych(o 23,7%). Pogłowie prosiąt spadło o 17,3%. Napodstawie tych danych Instytut Ekonomiki Rolnictwai Gospodarki Żywnościowej przewiduje, iż w końcu2008 r. pogłowie świń będzie mniejsze niż w lipcui wyniesie ok. 15 mln sztuk, co oznacza spadek o 15%w stosunku do listopada 2007 r. oraz o 20% w stosunkudo listopada 2006 r. Według danych IERiGŻ,liczba producentów świń w ciągu roku spadła o 14%,z 530 tys. w 2007 r. do 455 tys. w lipcu 2008 r.W 2007 r. produkcja żywca wieprzowego w Polscewyniosła 2775 tys. ton i praktycznie nie zmieniłasię w stosunku do 2006 r. W I półroczu 2008 r. produkcjażywca wieprzowego wyniosła 1337 tys. toni była niższa o 8% w porównaniu do I półrocza 2007 r.IERiGŻ ocenia, iż w II półroczu 2008 r. produkcjaświń będzie mniejsza o ok. 12% niż w II półroczu2007 r., a w stosunku do II półrocza 2006 r. będzieniższa aż o 16%. Przewiduje się, że w całym 2008 r.produkcja żywca wieprzowego wyniesie 2498 tys.ton i będzie niższa w porównaniu do 2007 r. o 10%.Na podstawie przewidywanego stanu pogłowia świńi jego struktury w końcu 2008 r. instytut ocenia, żew I półroczu 2009 r. produkcja żywca wieprzowegoobniży się o dalsze 10% w stosunku do I półrocza2008 r.W 2007 r. produkcja wieprzowiny w UE-27 wyniosła22 858 tys. ton i była wyższa w porównaniuz 2006 r. o prawie 7% (w tym wzrost produkcji wynikającyz akcesji Bułgarii i Rumunii, tj. ok. 2,5%). Na2008 r. Komisja Europejska przewiduje spadek produkcjio ok. 1,3% do 22 550 tys. ton.W 2007 r. bilansowe spożycie mięsa ogółem (wieprzowe,drobiowe, wołowe) oraz podrobów wyniosło77 kg w przeliczeniu na 1 mieszkańca i było o 3,6%większe w porównaniu z rokiem poprzednim. Zdecydowało tym przede wszystkim wzrost spożycia mięsawieprzowego, które w 2007 r. wyniosło 43,5 kg naosobę, czyli o 5% więcej niż w 2006 r.Z uwagi na wzrost cen detalicznych mięsa wieprzowegow okresie styczeń–sierpień 2008 r. o 6,7%wobec tego samego okresu w roku poprzednim,a jednocześnie stabilne ceny mięsa drobiowego eksperciIERiGŻ przewidują, iż spożycie wieprzowinyw 2008 r. może obniżyć się do 42 kg na osobę. Na2009 r. przewiduje się spadek spożycia wieprzowinyo dalsze 3,5%, tj. do 40,5 kg.Eksperci funkcjonujący przy prezesie AgencjiRynku Rolnego oceniają, że w wyniku utrzymującegosię spadku podaży wieprzowiny na rynku krajowymi unijnym sezonowy spadek cen nie będzie głęboki,a ceny ukształtują się na poziomie o 20–30%wyższym niż rok wcześniej. Eksperci prognozują, żew grudniu 2008 r. ceny skupu żywca wieprzowegomogą ukształtować się na poziomie 4,20–4,40 zł/kg,zaś w marcu 2009 r. na poziomie 4,20–4,50 zł/kg.Przywóz wieprzowiny jest prawie w 100% realizowanyw ramach wspólnego rynku. Najwięcej mięsawieprzowego w okresie I–VII 2008 r. przywiezionodo Polski z Danii (76,0 tys. ton, tj. 35% całegozaimportowanego mięsa). Ponadto importowanomięso z Niemiec (70,3 tys. ton), Holandii (23,4 tys.ton), Belgii (16 tys. ton), Wielkiej Brytanii (12,2 tys.ton), Hiszpanii (7 tys. ton) i Francji (4,8 tys. ton).Z wymienionych krajów do Polski trafiło 96% całegoimportu wieprzowiny. Należy zaznaczyć, że w analizowanymokresie ceny mięsa wieprzowego w Danii,Holandii i Belgii były niższe niż w Polsce. Najwięcejżywych świń sprowadzono z Holandii (9 tys. ton),Niemiec (6,1 tys. ton) i Danii (1,9 tys. ton).Największy udział w eksporcie mięsa wieprzowego(CN 0203) przypada na Ukrainę (43,4 tys. tontj. 29% całego wywiezionego mięsa), Litwę (16,8 tys.ton), Republikę Czeską (8,6 tys. ton), Niemcy i Hongkong(po 7,5 tys. ton), Białoruś (6,5 tys. ton), Słowacjęi Republikę Korei Południowej (po 6,2 tys. ton),Wielką Brytanię (5,4 tys. ton), Łotwę (5,3 tys. ton)i Rosję (5,0 tys. ton).Największym odbiorcą żywych zwierząt były Węgry(10,2 tys. ton). Na kolejnych miejscach znalazłysię: Litwa (6,6 tys. ton), Rosja (5,5 tys. ton) i Ukraina(4,1 tys. ton).Przedłużająca się trudna sytuacja na rynku mięsawieprzowego skłoniła Komisję Europejską douruchomienia instrumentów wsparcia rynku wieprzowinyw postaci dopłat do prywatnego składowaniaoraz rozszerzenia asortymentu produktów objętychrefundacjami wywozowych o nieprzetworzonemięso wieprzowe. Dopłaty do prywatnego przechowywaniawieprzowiny zostały wprowadzone z dniem29 października 2007 r., rozporządzeniem Komisji(WE) nr 1267/2007. W ramach mechanizmu polscyoperatorzy złożyli wnioski o objęcie dopłatami składowanie6148 ton mięsa wieprzowego. W skali całejUE-27 dopłatami objęto około 98 tys. ton mięsa wieprzowego.Nieprzetworzone mięso wieprzowe zostałoobjęte refundacjami z dniem 30 listopada 2007 r.,
620na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1410/2007. Refundacje przysługiwały do tusz i półtuszoraz elementów wieprzowych. Stawka refundacji dotej grupy produktów wynosiła 31,10 EUR/100 kg.Dodatkowo refundacjami wywozowymi w wysokości19,40 EUR/100 kg objęto także boczek.Na niezmienionym poziomie pozostały stawki refundacjido wieprzowiny przetworzonej, wynoszącodpowiednio:— dla szynek suszonych lub wędzonych: 54,20EUR/100 kg,— dla kiełbas, w zależności od rodzaju: 15,20EUR/100 kg oraz 19,50 EUR/100 kg,— dla zakonserwowanych szynek i łopatek, w zależnościod wielkości opakowania: 17,10 EUR/100kg, 22,80 EUR/100 kg lub też 29,00 EUR/100 kg.Z dniem 8 sierpnia 2008 r. refundacje do nieprzetworzonegomięsa zostały zniesione przez KomisjęEuropejską. Należy dodać, że instrument ten stosowanyjest tylko w sytuacji poważnego kryzysu,ostatnio funkcjonował na początku 2004 r., jeszczeprzed akcesją Polski do UE.Zniesienie refundacji Komisja Europejska uzasadniłaznaczącą poprawą sytuacji cenowej na wewnętrznymrynku wieprzowiny oraz spadkiem cenzbóż, co jednocześnie wpłynęło na poprawę opłacalności,której poziom wrócił do średniej długoterminowej.Ponadto KE przypomniała, że obserwowanyspadek poziomu produkcji wieprzowiny we Wspólnociew dłuższym okresie wpłynie na poprawę sytuacjicenowej. W trakcie dyskusji 17 krajów członkowskich,w tym m.in., Polska, Francja, Hiszpania, Belgia,Irlandia, Węgry opowiedziały się przeciwkozniesieniu refundacji Komisji. Za zniesieniem refundacjiopowiedziały się natomiast m.in. Niemcy, Holandia,Włochy, Dania, Wielka Brytania.W okresie obowiązywania refundacji AgencjaRynku Rolnego wydała pozwolenia na wywóz ok. 78tys. ton nieprzetworzonego mięsa wieprzowego, z tegow 2008 r. do 75,1 tys. ton. Największymi odbiorcamibyły: Ukraina (57%), Rosja (29%) i Białoruś (6%).Ponadto w 2008 r. (do 9 października) ARR wydałapozwolenia na wywóz z refundacją 6,9 tys. ton przetworówwieprzowych, zwłaszcza szynek konserwowych,które kierowano głównie do USA.Do końca września 2008 r. ARR wypłaciła przedsiębiorcom63,6 mln zł do wywozu 45,2 tys. ton suroweji 8,2 tys. ton przetworzonej wieprzowiny.Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżącomonitoruje sytuację w rolnictwie oraz podejmujewszelkie działania zmierzające do zagwarantowaniamożliwie najkorzystniejszych warunków produkcjii podniesienia dochodów rolników. Trzeba jednakżepamiętać, iż muszą to być działania mieszczące sięramach prawodawstwa unijnego i krajowego.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuArtur ŁawniczakO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Stawiarskiegow sprawie elementów odblaskowych (6040)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS--023-6040/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> RP pana Jarosława Stawiarskiego z dnia 24października 2008 r. w sprawie elementów odblaskowychuprzejmie przedstawiam następujące informacje.Na wstępie należy zauważyć, iż aktualnie trwająprace nad projektem ustawy o dopuszczeniu pojazdówdo ruchu, który zawiera propozycje odpowiednichregulacji dotyczących przedmiotowej materii.Ww. projekt w części dotyczącej zmiany treściart. 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym zawierapropozycje zobowiązujące kierującego rowerem orazosobę przewożoną takim pojazdem do używania kamizelkiodblaskowej, o ile jazda odbywa się po poboczulub jezdni poza obszarem zabudowanym (art. 75ust. 1 pkt 7 projektu).Przygotowywany i procedowany przez resort infrastrukturyprojekt znajduje się obecnie na etapiekonferencji uzgodnieniowej, po konsultacjach międzyresortowych(tekst dokumentu został umieszczonyna stronie podmiotowej Biuletynu InformacjiPublicznej Ministerstwa Infrastruktury).W tym miejscu pragnę zauważyć, iż niezależnieod powyższego liczne działania mające na celu podniesieniebezpieczeństwa rowerzystów uczestniczącychw ruchu drogowym podejmowane były równieżprzez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i KomendęGłówną Policji.Jak wynika ze statystyk, zagrożenie w ruchudrogowym pieszych i rowerzystów w Polsce jestszczególnie wysokie i jest 10-krotnie większe niżw najlepiej ocenianych pod tym względem krajachUnii Europejskiej.Piesi i rowerzyści stanowią połowę śmiertelnychofiar ruchu drogowego (40% ofiar śmiertelnych to piesi,10% ofiar stanowią rowerzyści i motorowerzyści).Niewątpliwie lepsza widoczność niechronionychużytkowników dróg, w tym rowerzystów, jest jednymz ważniejszych czynników ograniczających zagrożenieich bezpieczeństwa w ruchu drogowym.Jednak pomimo wielu inicjatyw podejmowanychprzez podmioty odpowiedzialne za bezpieczeństwow tym obszarze używanie przez kierujących roweramikamizelek odblaskowych lub chociażby innychelementów poprawiających widoczność nadal jeststosunkowo rzadkie.Problem bezpieczeństwa rowerzystów na polskichdrogach od wielu lat jest jednym z priorytetowychdziałań zarówno Policji, jak i Ministerstwa
621Spraw Wewnętrznych i Administracji, w szczególnościsą to: kampanie, akcje podnoszące świadomośćrowerzystów, wspomaganie inicjatyw podjętychprzez organizacje pozarządowe czy też aktywnyudział funkcjonariuszy w realizacji zajęć z wychowaniakomunikacyjnego.Jako przykład ww. działań wskazać można przeprowadzeniekonkursu dla jednostek samorządu terytorialnegona projekt „Miasteczka Ruchu Drogowego”w ramach rządowego programu pn. „Razembezpieczniej”.Z ustaleń resortu spraw wewnętrznych i administracjiwynika, że na terenie Polski są obecnie 143miasteczka ruchu drogowego. Zatem nie każdy z 379powiatów ma własne miasteczko, a te, które funkcjonują,często są w złym stanie technicznym lubwymagają doposażenia.W związku z powyższym celem opracowanegow Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracjikonkursu było uaktywnienie jednostek samorząduterytorialnego w zakresie działań w obszarzebezpieczeństwa ruchu drogowego, a także nagrodzenieprojektów w zakresie budowy lub modernizacjimiasteczka ruchu drogowego, którego funkcjonowaniepowinno przyczynić się do podniesieniabezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez edukacjędzieci i młodzieży w zakresie wychowania komunikacyjnego,a w szczególności:— popularyzowania zasad i przepisów ruchu drogowego,— kształtowania nawyków prawidłowego zachowaniasię w ruchu drogowym w charakterze rowerzystów,— stworzenia warunków dla dzieci i młodzieżydo przeprowadzania egzaminów na kartę rowerowąi motorowerową,— popularyzowania roweru jako środka transportu,rekreacji i sportu.Na konkurs na projekt „Miasteczka Ruchu Drogowego”wpłynęły łącznie 52 projekty. Najlepszez nich zostały nagrodzone nagrodami w łącznej wysokości50 000 zł (na budowę i wyposażenie miasteczka).Działania propagujące ideę i założenia planowanegoprzedsięwzięcia objęły inaugurację konkursu,konkursy dla najmłodszych, podczas których wręczonezostały upominki z zakresu profilaktyki ruchudrogowego, w szczególności dla niechronionychużytkowników ruchu drogowego (elementy obowiązkowegowyposażenia roweru, kaski, trwałe elementyodblaskowe, fluorescencyjne itd.). Podczas uroczystościprzekazano również nowy poradnik tematycznywydany w ramach serii profilaktycznej programu„Razem bezpieczniej” pt. „Tworzenie i funkcjonowaniemiasteczek ruchu drogowego”. Wydawnictwoto może stanowić praktyczną pomoc przybudowaniu miasteczek ruchu drogowego, a takżemerytoryczną podstawę do podjęcia inicjatyw w omawianymzakresie, a w szczególności opisuje:— zagrożenia w ruchu drogowym dzieci i młodzieżywraz z przyczynami zdarzeń drogowych,— podstawowe zasady projektowania miasteczekruchu drogowego,— przykładowe programy szkolenia na kartę rowerową,— przykładowe testy do egzaminów na kartę rowerową,— informacje nt. turnieju bezpieczeństwa w ruchudrogowym organizowanego dla dzieci ze szkółpodstawowych i gimnazjalnych.Wychodząc naprzeciw zdiagnozowanym zagrożeniomdotyczącym tej kategorii niechronionychuczestników ruchu drogowego podjęto inicjatywęprzeprowadzenia ogólnopolskiej kampanii edukacyjnejpołączonej z intensywnymi działaniami policyjnymipn. „Rowerem bezpiecznie do celu”. Podstawowymzałożeniem kampanii było promowanie bezpieczeństwaw ruchu drogowym rowerzystów,a w szczególności dzieci i młodzieży. Jednym z celówkampanii było podniesienie świadomości rowerzystówna temat zagrożeń, z którymi spotkają się nadrogach, a także kształtowanie nawyków prawidłowegozachowania się rowerzystów w ruchu drogowymoraz popularyzowanie zasad i przepisów ruchudrogowego.Działania policyjne polegały natomiast m.in. nanasileniu kontroli kierujących pojazdami silnikowymi,którzy nie przestrzegają przepisów ruchu drogowegow stosunku do rowerzystów, egzekwowaniuprzestrzegania przepisów ruchu drogowego przezosoby kierujące rowerami ze zwróceniem szczególnejuwagi na stan techniczny pojazdów i ich obowiązkowewyposażenie, używanie elementów fluorescencyjnych,w tym kamizelek odblaskowych.Zintensyfikowano ponadto kontrole drogowe w zakresieposiadania karty rowerowej przez dzieci i młodzież,jak również pod kątem obowiązku zapewnieniaopieki dzieciom poniżej 7 roku życia, które korzystająz drogi publicznej.Reasumując, należy podkreślić, iż skuteczna poprawabezpieczeństwa rowerzystów na drodze wymagapodejmowania działań o charakterze wielokierunkowym,winna zatem poza organizowaniemprzez odpowiednie służb wyżej opisywanych kampaniiobejmować także wprowadzenie stosownych regulacjiprawnych w przedmiotowym zakresie.Na marginesie należy zauważyć, iż edukacjadzieci i młodzieży w zakresie bezpieczeństwa w ruchudrogowym prowadzona jest obecnie w szkołachpodstawowych podczas zajęć z wychowania komunikacyjnego.Pragnę nadmienić, iż w perspektywie planowanejest wprowadzenie do programu nauczania na poziomiegimnazjum nowego przedmiotu, tzw. edukacjidla bezpieczeństwa, który miałby zastąpić dotychczasoweprzysposobienie obronne (stosowne porozumieniew tym zakresie zostało zawarte w dniu 21października 2008 r. pomiędzy Ministerstwem EdukacjiNarodowej i Ministerstwem Obrony Narodo-
622wej). Zasadne wydaje się, aby ww. przedmiot obejmowałrównież zagadnienia dotyczące bezpieczeństwaw ruchu drogowym.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Rapackipodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Joanny Muchyw sprawie nowelizacji ustawyo ubezpieczeniach obowiązkowych,Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi Polskim Biurze UbezpieczycieliKomunikacyjnych (6046)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzekazaną przy piśmie z dnia 28 października br.,sygn. SPS-023-6046/08, interpelację pani poseł JoannyMuchy w sprawie wypłat odszkodowań z tytułuobowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialnościcywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (tzw.ubezpieczenia OC komunikacyjnego) pragnę przekazaćnastępujące informacje.Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.o ubezpieczeniach obowiązkowych, UbezpieczeniowymFunduszu Gwarancyjnym i Polskim BiurzeUbezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124,poz.1152, z późn. zm.) zakład ubezpieczeń obowiązanyjest wypłacić odszkodowanie w terminie 30dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanegolub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (podstawowytermin likwidacji szkody – art. 14 ust. 1).W przypadku, gdyby wyjaśnienie w tym terminieokoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialnościzakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowaniaokazało się niemożliwe, odszkodowanie powinnobyć wypłacone w terminie 14 dni od dnia,w którym przy zachowaniu należytej starannościwyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie późniejjednak niż w terminie 90 dni od dnia złożeniazawiadomienia o szkodzie.Ustawa przewiduje jeden wyjątek od powyższejzasady 90 dni. Mianowicie przekroczenie tego terminumożliwe jest jedynie w przypadku, gdy ustalenieodpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokościodszkodowania zależy od toczącego się postępowaniakarnego lub cywilnego. Jednakże zakładubezpieczeń zawsze zobowiązany jest wypłacić bezspornączęść w terminie 30 dni od dnia złożenia zawiadomieniao szkodzie.Pragnę wskazać, iż do Ministerstwa Finansówdocierały już sygnały dotyczące przekraczania ustawowychterminów realizacji przez zakłady ubezpieczeńwypłat odszkodowań z tytułu ubezpieczeniaOC komunikacyjnego. Dostrzegając powyższy problem,kwestia ta stanowiła przedmiot prac GrupyRoboczej ds. przeglądu regulacji prawa ubezpieczeńgospodarczych, działającej w ramach Rady RozwojuRynku Finansowego.Zadaniem ww. grupy roboczej jest analiza i przeglądobecnego ustawodawstwa ubezpieczeniowegooraz opracowanie koncepcji zmian przepisów i zgłaszanierekomendacji do ustaw w zakresie dotyczącymdziałalności ubezpieczeniowej i ubezpieczeńobowiązkowych, na podstawie skarg od ubezpieczającychoraz uwag napływających z rynku od zakładówubezpieczeń dla skonstruowania projektu nowelizacji,która docelowo ma poprawić sytuacjęubezpieczonych, poszkodowanych i przyczynić się dofunkcjonowania klarownych zasad na rynku ubezpieczeniowym.W odbytych posiedzeniach uczestniczyli przedstawicieleczłonków grupy roboczej, tj. Komisji NadzoruFinansowego, Biura Rzecznika Ubezpieczonych,Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego,Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,<strong>Polskiej</strong> Izby Brokerów Ubezpieczeniowychi Reasekuracyjnych, <strong>Polskiej</strong> Izby Ubezpieczeń, <strong>Polskiej</strong>Izby Pośredników Ubezpieczeniowych i Finansowych,Ministerstwa Finansów oraz przedstawicieleStowarzyszenia Promotor, Urzędu Ochrony Konkurencjii Konsumentów, Komendy Głównej Policji.Jedna z omawianych kwestii w ramach prac grupydotyczyła ewentualnej zmiany przepisów art. 14ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...), zmierzającejdo wyznaczenia maksymalnego (30-dniowego)terminu wypłaty świadczenia przez zakład ubezpieczeń.Ostatecznie grupa robocza rekomendowała odrzuceniezaproponowanej zmiany. Zdanie odrębnew tej kwestii zgłosił rzecznik ubezpieczonych.Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iżw chwili obecnej istnieją wystarczające mechanizmy,które pozwalają na zapewnienie przestrzeganiaprzez zakłady ubezpieczeń litery prawa, bezwzględu na to, czy zaniedbania wynikają z opieszałości,umyślnego zwlekania zakładu ubezpieczeń,czy też z tego, że szkody wynikające z OC komunikacyjnegosą trudne do likwidacji.W takich bowiem sytuacjach w wyniku skarg poszkodowanychkonkretne działania w stosunku dozakładu ubezpieczeń może przedsięwziąć KomisjaNadzoru Finansowego, zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawyz dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiemfinansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119) w sprawachcywilnych wynikających ze stosunków związanychz uczestnictwem w obrocie na rynku ubezpieczeniowymalbo dotyczących podmiotów wykonującychdziałalność na tym rynku. Przewodniczącemu komisjiprzysługują uprawnienia prokuratora wynika-
623jące z przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r.Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43,poz. 296, z późn. zm.).Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o nadzorzeubezpieczeniowym i emerytalnym oraz rzecznikuubezpieczonych (Dz. U. Nr 124, poz. 1153, z późn.zm.) celem tego nadzoru jest ochrona interesów osóbubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych lubuprawnionych z umów ubezpieczenia, członków funduszyemerytalnych oraz uczestników pracowniczychprogramów emerytalnych. Zadaniem zaś KNFjest podejmowanie określonych w odrębnych przepisachdziałań mających na celu zapewnienie zgodnościdziałalności podmiotów nadzorowanych z przepisamiprawa.KNF może, dla zapobieżenia naruszania interesówubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonychlub uprawnionych z umów ubezpieczenia zgodniez art. 209 i 212 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalnościubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz.1151,z późn. zm.), wydawać zalecenia w stosunku do zakładuubezpieczeń, decyzje zobowiązujące zakładubezpieczeń do wykonania tych zaleceń i nakładaćkary.Podkreślić należy, że art. 14 ust. 3a ustawyo ubezpieczeniach obowiązkowych (…) wyraźniestanowi, iż w przypadku niewypłacenia przez zakładubezpieczeń odszkodowania w ustawowym terminieKNF stosuje wobec zakładu ubezpieczeń środkinadzorcze określone w art. 212 ust. 1 pkt 1 lub2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, tj. nakładakary pieniężne:1) na członków zarządu zakładu ubezpieczeń lubprokurentów do wysokości odpowiadającej trzykrotnemuprzeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniuz ostatnich 12 miesięcy lub2) na zakład ubezpieczeń do wysokości 0,5%składki przypisanej brutto uzyskanej przez zakładubezpieczeń w roku poprzednim, a w przypadku,gdy zakład ubezpieczeń nie prowadził działalnościlub miał zbiór składki przypisanej poniżej 20 mln zł,do wysokości 100 000 zł.Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iżw związku z potwierdzeniem faktu naruszenia przezzakłady ubezpieczeń terminów dotyczących likwidacjiszkody w chwili obecnej KNF prowadzi 4 postępowanianadzorcze, obejmujące 76 skarg, zmierzającedo nałożenia na zakłady ubezpieczeń lubczłonków zarządu zakładów ubezpieczeń kar pieniężnych,zgodnie z treścią art. 212 ust. 1 pkt 1 lub2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.Jednocześnie pragnę nadmienić, iż działania w zakresieochrony osób na wniosek lub z urzędu podejmujetakże rzecznik ubezpieczonych (art. 20 i 26ustawy o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnymoraz rzeczniku ubezpieczonych). Po zbadaniusprawy rzecznik może m.in. zwrócić się do zakładuubezpieczeń o ponowne rozpatrzenie sprawy alboo zbadanie sprawy do właściwych organów, w szczególnoścido KNF, prokuratury bądź organów kontrolipaństwowej, zawodowej lub społecznej (art. 26ust. 6).Należy ponadto zwrócić uwagę, iż w razie, gdyzakład ubezpieczeń nie zachowuje ustawowych terminówwypłaty odszkodowania, uprawnionemu doświadczenia wobec zwłoki ubezpieczyciela przysługująroszczenia o odsetki ustawowe na podstawieart. 481 Kodeksu cywilnego.Ponadto, z uwagi na przekroczenie terminów likwidacjiszkód, ubezpieczyciel może ponosić odpowiedzialnośćz tytułu odpowiedzialności kontraktowejo charakterze sprawczym. W wyroku Sądu Najwyższegoz dnia 15 lipca 2004 r. oraz wyroku SąduNajwyższego z dnia 2 lipca 2004 r. II CK 412/03 SądNajwyższy stwierdził, iż ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialnośćza szkodę poniesioną przez ubezpieczającegowskutek zwłoki w spełnieniu świadczeniaz umowy ubezpieczenia. W tym reżimie odpowiedzialnościubezpieczyciel występuje jako sprawcaszkody. Nieterminowe spełnienie świadczenia przezubezpieczyciela należy więc ocenić jako nienależytewykonanie zobowiązania, które uprawnia poszkodowanegodo wtórnego świadczenia odszkodowawczegoza szkodę wynikłą wskutek zwłoki, które uzupełniapierwotny przedmiot zobowiązania, którym byławypłata odszkodowania.Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, żepowyższe narzędzia prawne wydają się wystarczającedla zabezpieczenia interesów osób ubezpieczonychoraz poszkodowanych. Natomiast ewentualneproblemy mogą wynikać z poziomu świadomościw zakresie istnienia tych środków prawnych.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuKatarzyna Zajdel-KurowskaO d p o w i e d źministra nauki i szkolnictwa wyższegona interpelację poseł Joanny Muchyw sprawie liczby patentów zgłaszanychdo Europejskiego Urzędu Patentowego (6048)Szanowna Pani Poseł! W odpowiedzi na Pani interpelacjęw sprawie patentów zgłaszanych do EuropejskiegoUrzędu Patentowego pragnę podziękowaćPani Poseł za wykazane zainteresowanie sprawamirozwoju nauki, szkolnictwa wyższego oraz szerokopojętego rozwoju innowacyjności.Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego zdajesobie sprawę z konieczności podjęcia działańw celu stworzenia lepszych warunków dla szybszegotransferu wiedzy i wyników badań naukowych do
624sektora gospodarczego. Dla realizacji ww. zamierzeńw 2008 r. przygotowany został pakiet ustaw zmieniającychw istotny sposób zarządzanie i organizacjęnauki:— projekt ustawy o Narodowym Centrum Nauki,— projekt ustawy o zasadach finansowania nauki,— projekt ustawy o instytutach badawczych,— projekt ustawy o Narodowym Centrum Badańi Rozwoju.Celem zaproponowanych nowych rozwiązań jest:— zapewnienie warunków do wzrostu poziomupotencjału badawczego i konkurencyjności naukipolskiej w skali międzynarodowej,— stworzenie efektywnych mechanizmów funkcjonowaniainstytucji naukowych oraz ich współpracyz podmiotami gospodarczymi,— zapewnienie lepszych warunków dla rozwojukadry naukowej, szczególnie młodszych pracownikównaukowych, stymulowanie innowacyjnościi wdrożeń wyników badań naukowych.Wszystkie wymienione wyżej ustawy są po konsultacjachresortowych i społecznych i jeszcze w bieżącymroku zostaną skierowane do <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>.Dla rozwoju innowacyjności szczególne znaczeniebędzie mieć ustawa o Narodowym Centrum Badańi Rozwoju mająca na celu stworzenie warunkówprawnych do pełnego wykorzystania potencjału centrumw zakresie wdrażania polityki innowacyjnejpaństwa opartej na zasadach otwartości, konkurencyjnościi przejrzystości. Odbywać się to będziew ramach przesunięcia do centrum całości zadańo charakterze wdrożeniowym będących dotychczasw kompetencji ministra oraz nadania mu funkcji instytucjiodpowiedzialnej za dystrybucję środkóww tym zakresie. Do zadań centrum należy pobudzanieinwestowania przez przedsiębiorców w działalnośćbadawczo-rozwojową.Działalność centrum powinna efektywnie wpływaćna konkurencyjność badań naukowych i pracrozwojowych o wymiarze strategicznym i wzrostskuteczności wdrożeniowej. Intencją jest stworzeniemechanizmów prawnych umożliwiających budowęsilniejszych powiązań między sektorem nauki i sektoremgospodarki, zarówno w zakresie rozstrzygnięćdotyczących określania priorytetowych kierunkówbadań naukowych i prac rozwojowych, jaki zwiększania zaangażowania finansowego przedsiębiorcóww działalność badawczo-rozwojową i wdrożeniową.Ponadto w roku 2008 w celu wzmocnienia działańw kierunku rozwoju innowacyjności ministernauki i szkolnictwa wyższego wydał dwa rozporządzeniadotyczące programów:1) rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwawyższego z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie programu„Kreator innowacyjności – wsparcie innowacyjnejprzedsiębiorczości akademickiej”;2) rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwawyższego z dnia 12 sierpnia 2008 r. w sprawie programu„Patent Plus – wsparcie patentowania wynalazków”.Celem programu „Kreator innowacyjności –wsparcie innowacyjnej przedsiębiorczości akademickiej”jest:— tworzenie i rozwój jednostek organizacyjnychdziałających w środowisku akademickim na rzeczwspółpracy pomiędzy sferą nauki i gospodarki poprzezwspieranie inicjatyw studentów i pracownikówuczelni w zakresie podejmowania innowacyjnychprzedsięwzięć i promocji przedsiębiorczości,— podnoszenie kwalifikacji kadr akademickichw zakresie przedsiębiorczości, zarządzania własnościąintelektualną oraz komercjalizacji wynikówprac badawczo-rozwojowych,— upowszechnianie wśród przedsiębiorców informacjio innowacyjnych projektach powstającychw środowisku akademickim,— intensyfikacja współpracy uczelni ze środowiskiemgospodarczym,— komercjalizacja wyników prac badawczo-rozwojowychpoprzez wspieranie tworzenia firm przez pracownikówuczelni, studentów (tworzenie warunkówdo komercjalizacji wyników prac B+R poprzez zakładaniefirm przez pracowników uczelni, studentów).Planowane efekty programu „Kreator innowacyjności– wsparcie innowacyjnej przedsiębiorczościakademickiej”:— wzrost liczby komercjalizowanych technologiii rozwiązań innowacyjnych opracowywanych przezstudentów, doktorantów i pracowników naukowo--badawczych,— powstanie sieci jednostek organizacyjnychwspierających przedsiębiorczość naukowców,— zwiększenie efektywności i skuteczności działańpodejmowanych przez jednostki organizacyjnewspierające przedsiębiorczość akademicką,— upowszechnienie informacji o możliwościachi korzyściach wynikających z tworzenia firm na baziewłasności intelektualnej uczelni; w dalszej kolejnościpowstawanie tego typu firm,— rozpowszechnienie dobrych wzorców i procedurdotyczących komercjalizacji wiedzy, ochronypraw własności intelektualnej w całym środowiskuakademickim.Główne cele programu „Patent Plus – wsparciepatentowania wynalazków” to:— zwiększenie liczby międzynarodowych zgłoszeńpatentowych pochodzących z jednostek naukowychmających siedzibę w Polsce poprzez dofinansowanielub refundowanie kosztów niezbędnych doprzygotowania zgłoszenia patentowego, w tym równieżczynności rzecznika patentowego,— intensyfikacja komercjalizacji wynalazków –ułatwianie pozyskiwania partnerów do komercjalizacjiwynalazków oraz dofinansowanie szkoleń i upowszechnianiawiedzy o ochronie własności przemysłowej.Planowane efekty programu „Patent Plus –wsparcie patentowania wynalazków” to:
625— zwiększenie liczby międzynarodowych zgłoszeńpatentowych pochodzących z jednostek naukowychmających siedzibę w Polsce,— wzrost liczby i jakości krajowych zgłoszeń patentowych,— wzrost liczby komercjalizowanych rozwiązańopracowanych w jednostkach naukowych,— upowszechnienie w jednostkach naukowychstandardów ochrony własności przemysłowej,— określenie przez jednostki naukowe stosunkówprawnych w dziedzinie ochrony własności przemysłowejoraz komercjalizacji wyników prac badawczychw wewnętrznych regulaminach jednostek.Realizacja powyższych zamierzeń powinna przyczynićsię do polepszenia współpracy pomiędzy sektoremnauki a gospodarki, zwiększenia wykorzystaniaefektów badań naukowych przez przedsiębiorstwaoraz wzrostu liczby zgłaszanych patentów.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterBarbara Kudryckaministra rozwoju regionalnegona interpelację poseł Joanny Muchyw sprawie wprowadzenia ułatwieńdla przedsiębiorców ubiegających się o dotacjeze Zintegrowanego Programu OperacyjnegoRozwoju Regionalnego (6049)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji pani poseł Joanny Muchy z dnia 15 października2008 r. w sprawie ułatwień dla przedsiębiorcówubiegających się o dotację ze ZintegrowanegoProgramu Operacyjnego Rozwoju Regionalnegouprzejmie informuję, co następuje.Obecnie dobiega końca okres wdrażania ZintegrowanegoProgramu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego,który był realizowany w perspektywie finansowejna lata 2004–2006. W związku z powyższymna obecnym etapie wdrażania zmiana zasadfunkcjonowania programu nie znajduje uzasadnienia.Wynika to przede wszystkim z faktu, iż naborydla beneficjentów działania 2.5 ZPORR „Promocjaprzedsiębiorczości” oraz działania 3.4 ZPORR „Mikroprzedsiębiorstwa”,które były skierowane doprzedsiębiorców oraz osób zamierzających rozpocząćdziałalność gospodarczą, zostały już zakończone(np. w działaniu 3.4 w 2005 r.). Również wprowadzaniezmian wpływających na sposób wdrażaniakończących się obecnie projektów realizowanychw ramach ww. działań (ostatnie projekty muszą zostaćzakończone do 31 grudnia 2008 r.) nie jest uzasadnione,ponieważ nie wpłynęłoby zasadniczo na zakresudzielanej pomocy, natomiast naruszałoby zasadęrównego traktowania beneficjentów programu.Wydaje się, iż konieczność składania dokumentów,które były wymagane w trakcie naborów (w działaniu3.4 wniosek oraz 10-stronicowy formularz biznesplanu),nie stanowiła dla zainteresowanych podmiotówbariery w dostępie do wsparcia, czego dowodzim.in. fakt, iż liczba składanych wniosków o dofinansowanieznaczenie przekraczała dostępną alokacjędla działań. Niemniej w trakcie wdrażania programuwprowadzano szereg uproszczeń mającychna celu przyspieszenie i usprawnienie wydatkowaniaśrodków dostępnych w ramach ZPORR.W ramach obecnie trwającej perspektywy finansowejwsparcie skierowane do przedsiębiorców napoziomie regionalnym jest wdrażane w ramach regionalnychprogramów operacyjnych. MinisterstwoRozwoju Regionalnego (instytucja koordynującaRPO) ma świadomość, iż obowiązki nałożone naprzedsiębiorców w programach regionalnych są niejednokrotniewiększe niż w programach krajowychzarządzanych przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego,niemniej jednak określenie zasad ubieganiasię przedsiębiorców o dofinansowanie w ramachRPO pozostaje w gestii instytucji zarządzającychRPO, którymi są samorządy poszczególnych województw.W ramach RPO oraz ich uszczegółowień instytucjezarządzające samodzielnie wskazały, w jakimzakresie są zainteresowane udzielaniem pomocyprzedsiębiorcom i na jakich zasadach będą tejpomocy udzielały.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterElżbieta Bieńkowskapodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marekoraz grupy posłóww sprawie tzw. zastępczych matek (6054)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 28 października 2008 r. nr SPS-023--6054/08, przy którym przesłana została interpelacjapani poseł Magdaleny Gąsior-Marek oraz grupyposłów w sprawie macierzyństwa zastępczego,uprzejmie przedstawiam, co następuje.Problematyka macierzyństwa zastępczego, związanegoz zagadnieniem szeroko pojętej prokreacji
626wspomaganej, nie stanowi przedmiotu bezpośrednichunormowań w płaszczyźnie polskiego prawakarnego, cywilnego, jak i gospodarczego.Macierzyństwo zastępcze ma miejsce wtedy, gdykobieta zachodzi w ciążę i rodzi dziecko bez intencjijego wychowania i przyjęcia w przyszłości jakiejkolwiekodpowiedzialności rodzicielskiej, zaś w umowiezawieranej przed poczęciem dziecka z innymi osobamizobowiązuje się do natychmiastowego wydaniadziecka z chwilą jego urodzenia i wyrażenia zgodyna adopcję przez swoich kontrahentów lub jednegoz nich. Celem zatem zastępczego macierzyństwa jesturodzenie dziecka dla innej osoby (najczęściej małżonków,wobec których używa się określenia „rodzicesocjologiczni”).W obowiązującym systemie prawnym o macierzyństwieokreślonej kobiety rozstrzyga fakt urodzeniadziecka przez określoną kobietę. Przyjmujesię, że matką dziecka jest ta kobieta, która je urodziła,a w konsekwencji została wpisana w akcie urodzeniajako jego matka. Stanowisko to znalazło odzwierciedleniew przygotowanym w MinisterstwieSprawiedliwości projekcie ustawy o zmianie ustawyKodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innychustaw, uchwalonej przez <strong>Sejm</strong> RP w dniu 6 listopada2008 r., w którym przyjęto zasadę, że matkąjest ta kobieta, która dziecko urodziła.Podstawę prawną określenia macierzyństwa,stosunku matki i dziecka stanowią dane zawartew akcie urodzenia dziecka, określone przepisamiustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktachstanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 161, poz. 1688,t.j. z późn. zm.). A zatem o macierzyństwie określonejkobiety rozstrzyga fakt urodzenia przez niądziecka, a w konsekwencji odpowiedni wpis w akcieurodzenia.Ustalenie pochodzenia od określonych rodzicówjest doniosłe z uwagi na ustalenie stanu cywilnegoczłowieka, który to stan pojawia się dopiero z chwiląurodzenia dziecka. Stan cywilny jest niepodzielny,co oznacza, że ojcem i matką dziecka mogą być tylkojeden mężczyzna i jedna kobieta. Stan cywilny wskazującyna pochodzenie od określonych rodzicówi stwierdzony w akcie urodzenia ma charakter bezwzględny,tj. skutkuje erga omnes.Matką dziecka w świetle przepisów prawa jestkobieta wpisana do aktu urodzenia dziecka.Zmiana stanu cywilnego dziecka jest możliwawyłącznie w następstwie procesu o zaprzeczeniamacierzyństwa kobiety wpisanej jako matka do aktuurodzenia dziecka. Możliwość wytoczenia takiegopowództwa wynika z brzmienia art. 189 i art. 453Kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 86 Kodeksurodzinnego i opiekuńczego. W tej sytuacjiustalenie macierzyństwa jednej z kobiet należy dosądu. Przy tym należy stwierdzić, że problematykazwiązana z ustaleniem macierzyństwa w sytuacji,gdy do zapłodnienia doszło poza organizmem kobietyi przy wykorzystaniu komórek jajowych innej kobietyniż ta, która dziecko urodziła, nie była do tejpory przedmiotem orzecznictwa sądowego. Opowiedzeniesię jednak za uznaniem macierzyństwa dawczynikomórki jajowej może doprowadzić do destabilizacjiraz ustalonego stanu cywilnego dziecka.Z uwagi na bezwzględny charakter praw stanucywilnego doktryna prawa cywilnego przyjmuje, żeumowy dotyczące „łona do wynajęcia” z mocy samegoprawa są nieważne i nie mogą wywoływać skutkówprawnych. W drodze czynności prawnej niemożna bowiem zmieniać stanu cywilnego człowieka,ukształtowanego na podstawie ściśle określonychprzez ustawodawcę zdarzeń (vide: Kodeks rodzinnyi opiekuńczy, Komentarz pod. red. K. Piaseckiego,W-wa 2006 r. s. 519; Komentarz pod red. K. Pietrzykowskiego,W-wa 2003 r. s. 594: M. Działyńska, Problematykaprawna macierzyństwa zastępczegow: Wymagana prokreacja ludzka. Zagadnienia legislacyjnepod. red. T. Smyczkowskiego, Poznań 1996 r.,s. 120 i n.).W tym miejscu należy również zauważyć, że wedługart. 2 Europejskiej konwencji o statusie prawnymdziecka pozamałżeńskiego, sporządzonej w Strasburgudnia 15 października 1975 r. (Dz. U. z 1999 r.Nr 79, poz. 888), pochodzenie dziecka pozamałżeńskiegood matki ustala się wyłącznie na podstawiefaktu urodzenia, zaś Komitet Ekspertów Rady Europyz 1989 r. zalecił uznawanie za nieskuteczneumów zawartych pomiędzy matką zastępczą a kobietąlub małżonkami, dla której lub dla którychmiałoby nastąpić urodzenie dziecka.Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinnyi opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59, z późn.zm.) zawiera przepisy dotyczące przysposobienia (adopcji).Przepisy działu II powołanej ustawy (art. 114––127) szczegółowo określają warunki i tryb przysposobienia,nie regulują natomiast kwestii zastępstwaw macierzyństwie. W myśl art. 119 2 Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego nie jest możliwe wyrażeniezgody przez rodziców biologicznych na przysposobieniedziecka przed upływem 6 tygodni od jego urodzenia.W opisanej więc sytuacji, przy niedopuszczalnościadopcji przed urodzeniem dziecka i akceptowaniureguły, że matką dziecka jest kobieta, która jeurodziła, umowy dotyczące „wynajęcia łona”, są –jak wyżej wskazano – nieważne z mocy prawa (art. 58Kodeksu cywilnego), ze wszystkimi wynikającymiz tego konsekwencjami w sferze stosunków obligacyjnych,które miały wywołać.Umowy te wykraczają poza sferę dozwolonychczynności cywilnoprawnych związanych z dyspozycjąwłasną osobą na rzecz innych podmiotów. Podstawowymwarunkiem prawnej akceptacji wszelkichdyspozycji, których przedmiotem jest organ innegoczłowieka, jest zasadniczo realizacja określonegocelu terapeutycznego lub uznanego celu eksperymentalnego.Udostępnienie swych własnych możliwościprokreacyjnych przez matkę zastępczą niespełnia wskazanych wyżej wymogów.„Świadczenia” matki zastępczej nie można uznaćza dopuszczalne na zasadzie analogii do jakiejkolwiekprawnie uregulowanej umowy cywilnopraw-
627nej. Celem umowy zawieranej z matką zastępcząjest zrzeczenie się na przyszłość praw do wychowywaniai opieki nad dzieckiem, a zatem praw niemajątkowych,które nie mogą być przedmiotem obrotuprawnego ze względu na dobro dziecka. Z tego właśniewzględu wszelkie decyzje o prawach wobecdziecka podejmowane są pod ścisłą kontrolą władzypublicznej. Tak jest w przypadku adopcji. Współczesnesystemy prawne nie uznają adopcji prenatalnej.Cel umowy z matką zastępczą jest sprzecznyz interesem każdego dziecka do utrzymywania więziemocjonalnej z własną matką. Istnieją sytuacje, gdyprawo zezwala na zerwanie więzi z matką, ale chodzitu o dziecko już urodzone, które ze względu nazagrożenie jego wychowania w naturalnym środowiskupowinno zostać oddzielone od matki.Umowa z matką zastępczą może stać się źródłemkonfliktów prawnych pomiędzy stronami, gdy jednaz nich nie zechce wykonać umowy (np. gdy dzieckourodzi się obarczone wadami lub w przypadkuśmierci rodziców socjologicznych). Uznania powyższychumów za skuteczne musiałoby pociągać zasobą możliwość ich przymusowego wykonania, przewidzianąprzez ustawodawcę. Tymczasem odebraniedziecka matce lub zmuszenie rodziców socjologicznychdo przyjęcia dziecka ma charakter aktuściśle osobistego i zgodnie z tradycją prawa cywilnegonie może być na dłużniku wymuszone. To samodotyczyłoby realizacji innych obowiązków wynikającychz umowy, a dotyczących np. przestrzeganiaokreślonego trybu życia, poddania się okresowymbadaniom lekarskim. Wątpliwa by była równieżmożliwość żądania odszkodowania na wypadek niewykonaniaumowy przez jedną ze stron bądź naruszeniaobowiązków ciążących na matce zastępczej.Ponadto należy stwierdzić, że problematyka matekzastępczych z uwagi na wiele zastrzeżeń naturyetycznej i moralnej, sprowadzająca prokreację doaktu całkowicie odhumanizowanego, rozmyślnej„produkcji dziecka” bez potrzeby liczenia się z potrzebamiemocjonalnymi samego dziecka i rodziców,nie wydaje się być tematem możliwym do stosownejregulacji prawnej, w tym w płaszczyźnie prawa gospodarczego.Z powyżej przedstawionych argumentówwynika, że jest to zagadnienie niedające sięobecnie prawnie regulować i nielegitymujące się stosownązgodą społeczną.Jak wynika z interpelacji poselskiej czynnościMinisterstwa Sprawiedliwości miałaby sprowadzaćsię do „uregulowania stanu prawnego dotyczącegodziałalności gospodarczej, której przedmiotem jestpobieranie opłat za tzw. wynajęcie surogatki”. Pozatym, że jest to dużym uproszczeniem wątpliwego,jak wyżej wskazano, natury moralnej procederu, toniemożliwe byłoby do określenia „przedmiotu” takiejdziałalności, a następnie ustalenie opłat od podjętychczynności faktycznych (bo z pewnością nieprawnych).Ponadto trudno uznać „zastępczą matkę” zaprzedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 2lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 t.j.), wykonującąwe własnym imieniu działalność gospodarczą, podpojęciem której jest zarobkowa działalność wytwórcza,budowlana, handlowa, usługowa, a także poszukiwanie,rozpoznawanie i wydobywanie kopalinze złóż oraz działalność zawodowa, wykonywanaw sposób zorganizowany i ciągły (art. 2 cyt. ustawy).Jednocześnie należy stwierdzić, że zagadnieniazwiązane z szeroko pojętą prokreacją wspomaganąnie stanowią przedmiotu penalizacji w systemie prawakarnego.Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny(Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) w przepisach§ 1 i 2 art. 253 penalizuje zachowanie polegającena handlu ludźmi oraz organizowaniu adopcjiw celu osiągnięcia korzyści majątkowej.Przepis art. 253 § 1 Kodeksu karnego stanowi, żeodpowiedzialności karnej podlega osoba uprawiającahandel ludźmi, nawet za ich zgodą. Przedmiotemochrony art. 253 § 1 jest wolność i godność człowieka.Użyte w tym przepisie określenie „uprawia handelludźmi” wskazuje, że penalizacji na podstawietego przepisu podlega dokonywanie transakcji handlowych,której przedmiotem jest człowiek traktowanyjako towar (tzw. handel żywym towarem). Realizacjaznamienia czasownikowego oznacza każdorazowoumyślne dokonanie czynności cywilnoprawnejw postaci np.: kupna, sprzedaży, zastawu, zamianyczy użyczenia. Jest to przestępstwo umyślne,które może być popełnione przez działanie, gdyżznamię czasownikowe wskazuje na aktywnośćsprawcy. Zgodnie z orzecznictwem SN i poglądamidoktryny znamiona omawianego czynu zabronionegowypełnia już działanie podjęte wobec jednej osoby,niezależnie od tego, czy sprawca osiągnie z tegodziałania korzyść majątkową, albowiem nie należyto do znamion ustawowych przestępstwa. Na odpowiedzialnośćkarną nie ma też wpływu zgoda osobybędącej przedmiotem transakcji ani też jej cel (vide:Komentarz do Kodeksu karnego, A. Zoll i in., Częśćszczególna, Zakamycze, 2006 r. wyd. II).Rozwijający się po 1990 r. proces nielegalnychadopcji oraz faktyczna luka w przepisach prawnychdotyczących potrzebnej penalizacji tego zjawiskazmusiły ustawodawcę do stworzenia odpowiednichnorm kodeksowych. Adopcję dokonywaną wbrewprzepisom ustawowym oraz w celu uzyskania korzyścimajątkowej spenalizowano w art. 253 § 2 K.k. Doznamion tego czynu zabronionego należy działaniepolegające na organizowaniu adopcji, mające na celuosiągnięcie korzyści majątkowej. Działanie takiemusi być też podjęte „wbrew przepisom ustawy”.Przepisy ustawowe dotyczące adopcji są zawartew Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym (art. 114 i n.).W myśl art. 114 § 1 przysposobiona może być tylkoosoba małoletnia i przysposobienie może być orzeczonetylko dla jej dobra. Zasadą przyjętą w Kodeksie rodzinnymi opiekuńczym jest adopcja krajowa, adopcjazagraniczna ma charakter wyjątkowy i co do zasadyjest dopuszczalna wtedy tylko, gdy w ten sposób moż-
628na zapewnić przysposabianemu odpowiednie zastępcześrodowisko rodzinne (art. 114 2 K.r. i o.).Reasumując, należy stwierdzić, że tylko czynsprawcy polegający na organizacji adopcji w celu osiągnięciakorzyści majątkowej sprzeczny z przepisamiKodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczącymiprzysposobienia wypełnia znamię czynu zabronionegoz art. 253 § 2. W związku z powyższym, wobecbraku uregulowań szczególnych tylko na podstawiewyżej wskazanych przepisów karnych mogłoby dojśćdo pociągnięcia do odpowiedzialności karnej osobyzaangażowanej w macierzyństwo zastępcze, o ileustalenia dokonane na podstawie stanu faktycznegokonkretnej sprawy wskazywałyby na realizację znamionwyżej wymienionych przestępstw.Brak jest natomiast podstaw w obecnie obowiązującymstanie prawnym, by zawieranie „transakcji”opisanych w interpelacji, a pozbawionych dodatkowychznamion, przewidzianych we wspomnianychwyżej przepisach prawa karnego, uznać za czyn naruszającynormy prawa karnego, przy czym ocena,czy takie unormowania są potrzebne, wymaga pogłębionejanalizy tego zjawiska.Zasady ochrony dzieci przed zjawiskiem handluludźmi i przed procederem nielegalnej adopcji znajdująsię również w Konwencji praw dziecka podpisanejw Nowym Jorku dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U.z 1991 r. Nr 120, poz. 526). Art. 21 określa zasadyprzeprowadzania adopcji. W art. 35 przewidziano natomiast,że państwa-strony będą podejmowały wszelkiekroki o zasięgu krajowym, dwustronnym orazwielostronnym dla przeciwdziałania uprowadzeniom,sprzedaży bądź handlowi dziećmi, dokonywanych dlajakichkolwiek celów i w jakiejkolwiek formie.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew WronaSzanowny Panie Marszałku! W związku z przesłanąprzy piśmie z dnia 31 października 2008 r.,znak: SPS-023-6055/08, interpelacją pana posłaHenryka Siedlaczka z dnia 15 października 2008 r.w sprawie stawki akcyzy na gazy skroplone przeznaczonedo celów grzewczych uprzejmie wyjaśniam, conastępuje.Przepisy wspólnotowe wynikające z dyrektywyRady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacjiwspólnotowych przepisów ramowych dotyczącychopodatkowania produktów energetycznych i energiielektrycznej przewidują minimalny poziom opodatkowaniapodatkiem akcyzowym dla oleju opałowegow wysokości 21 EUR/1000 l, w odróżnieniu od gazupłynnego zużywanego do ogrzewania, dla któregominimalny poziom opodatkowania podatkiem akcyzowymokreślono w wysokości „0”.Aktualnie na gazy skroplone zużywane do celówopałowych sprzedawane w kraju, importowane lubnabywane wewnątrzwspólnotowo obowiązuje zerowastawka podatku akcyzowego. W przypadku olejuopałowego przeznaczonego na cele grzewcze stawkaakcyzy wynosi 232 zł/1000 l. Stawka ta nie była podwyższanaod 1 stycznia 2005 r.Uchwalona przez <strong>Sejm</strong> RP w dniu 19 listopada2008 r. ustawa o podatku akcyzowym nie przewidujepodwyższenia tych stawek. Konkurencja panującana rynku paliw grzewczych w Polsce powoduje, iżkonsument ma wybór pomiędzy gazem skroplonym,olejem opałowym, gazem ziemnym, węglem i innymipaliwami.Należy również podkreślić, iż minister finansów,realizując politykę Rady Ministrów, funkcjonujew ramach prawnych wytyczonych przez przepisywspólnotowe i regulacje krajowe. Zakres działaniaministra finansów obejmuje m.in. realizację przewidzianychw ustawie budżetowej wpływów z tytułuakcyzy. W ustawie budżetowej na 2009 r. nie przewidzianoopodatkowania akcyzą gazów skroplonychprzeznaczonych na cele opałowe.Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedźsatysfakcjonuje pana posła Henryka Siedlaczka.Z poważaniemPodsekretarz stanuJacek KapicaO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Henryka Siedlaczkaw sprawie projektu ustawyo podatku akcyzowym z dnia 28 sierpnia 2008 r.w zakresie opodatkowania gazów płynnychi ciekłych przeznaczonych do celów grzewczych(6055)Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jana Religiw sprawie dochodów rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, którzy ze względuna stan zdrowia tych dzieci są zmuszenido zaniechania pracy zawodowej (6057)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 31 października br.,
629znak: SPS-023-6057/08, dotyczące interpelacji posłaJana Religi w sprawie dochodu rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, którzy ze względuna stan zdrowia dzieci są zmuszeni do zaniechaniapracy zawodowej, uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją StowarzyszeniaRodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którymomówiono istniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżnez kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwiliobecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżąw kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,są przedmiotem analiz resortu, w celu przygotowaniaprojektu założeń do rozwiązań prawnych, w tymdotyczących warunków przyznawania świadczeniapielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwaskładek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 września2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektórychświadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku dozasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszyna skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tymświadczeń związanych z niepełnosprawnością dzieci,wydaje się nieuniknione.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa. W budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparciepozwalające na pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka.Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacjiz powodu konieczności zrezygnowania przez jednegoz rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nadniepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia zestrony państwa. Nie powinno się to jednak odbywaćze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważutrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzykiememerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętympomocą socjalną. Dlatego też w systemieświadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej,a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewniająceosobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacjiżyciowej nie tylko niezbędne środki finansowe, aleteż inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzeniejakichkolwiek rozwiązań prawnych, któremiałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawującymopiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, niemoże zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje toz ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń społecznych,która ma na celu przywrócenie mu charakteruubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu dokonanazostała w 1998 r. zmiana przepisów emerytalno-rentowychpowodująca, że z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych przyznawane są wyłącznieświadczenia należne z powodu spełnienia ryzykaubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepisachwieku lub niemożności kontynuowania pracyzarobkowej z powodu niezdolności do pracy.W obecnym systemie prawnym istnieje zawódasystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowadzonyrozporządzeniem ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomocyspołecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadańrealizowanych przez asystenta należy: współtworzenieprogramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifikowania,kontaktów społecznych, usług kulturalnych,rekreacji i integracji ze środowiskiem,diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwaniawszelkiego typu barier, pobudzanie aktywnościosoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojeniapotrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidualnegoprogramu pomocy osobie niepełnosprawnej,włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
630gramy instytucji i placówek świadczących usługirehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, ułatwiającaposzukiwanie sponsorów w działaniach narzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawoduasystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się zezdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakresie.Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przezjednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrumpomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulowanejprzepisami Kodeksu pracy lub umowy cywilno-prawnej,o której mowa w Kodeksie cywilnym.Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekującegosię swym niepełnosprawnym dzieckiempubliczny pracodawca zatrudniał na stanowiskuasystenta pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiemzarówno kwestie stosunków między rodzicema dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego, w tym dotyczące obowiązkuopieki i utrzymania dziecka, jak również kwestiedotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, godzinnadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlopówitp. Stąd też właściwym narzędziem wsparciamaterialnego rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupełnionyrozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężnekierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – dodatekprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniemo umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.a 24. rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie– przysługuje niezależne od dochodów i wiekudla każdej osoby legitymującej się orzeczeniemo niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstała w wiekuuprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (wprzypadku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasiłkupielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od spełnieniaustawowego kryterium dochodowego, jakiew przypadku rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.Ponadto, w przypadku osób, które już korzystają zeświadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuacjęuprawnień do nich mimo przekroczenia kryteriumdochodowego o relatywnie niewysokie kwoty.Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniachrodzinnych przysługują one także w sytuacji,gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodzinyw przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowekryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższegozasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabezpieczającymśrodki utrzymania rodzicom wychowującychdzieci niepełnosprawne na wypadek śmierciubezpieczonego – żywiciela rodziny jest funkcjonującysystem rent rodzinnych. Obecny system emerytalno-rentowypozwala na zaopatrzenie niepracującychwspółmałżonków w świadczenia po śmiercipracującego małżonka lub małżonka pobierającegoświadczenie emerytalne. Świadczeniem takim jestfinansowana z ubezpieczenia rentowego renta rodzinna.Sytuacja małżonków osób ubezpieczonychjest rozwiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzonymirozwiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lubwdowca jest to, czy zmarły współmałżonek w dniuzgonu spełniał warunki do emerytury lub rentyz tytułu niezdolności do pracy. W takiej sytuacji ZakładUbezpieczeń Społecznych oblicza świadczenie,jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawieustalane jest prawo do renty rodzinnej, której wysokośćzależy od kręgu osób uprawnionych do świadczenia.Wynosi ona od 85% do 95% świadczenia(emerytury lub renty), jaką ma lub miałby zmarły.Renty rodzinne finansowane są z wyodrębnionychw ramach FUS ubezpieczeń rentowych, finansowanychze składek wszystkich ubezpieczonych. Zgodniez przepisem art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.353, z późn. zm.) renta rodzinna przysługuje uprawnionymczłonkom rodziny osoby, która w chwiliśmierci miała ustalone prawo do emerytury lubrenty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniaławarunki wymagane do uzyskania jednego z tychświadczeń.Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70 ww. ustawy,wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu,jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 latlub była niezdolna do pracy albo wychowuje co najmniejjedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionedo renty rodzinnej po zmarłym mężu, które
631nie osiągnęło 16 lat lub – jeżeli kształci się w szkole– 18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiemcałkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnejegzystencji lub całkowicie niezdolnym dopracy, uprawnionym do renty rodzinnej.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudaministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Grzegorza Raniewiczaw sprawie możliwości realizacji ustawyo pomocy osobom uprawnionym do alimentówprzez ośrodek pomocy społecznej lub innąjednostkę organizacyjną gminy (6058)Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałkaz dnia 31 października 2008 r. dotyczące interpelacjiposła Grzegorza Raniewicza w sprawie możliwościrealizacji ustawy o pomocy osobom uprawnionym doalimentów przez ośrodek pomocy społecznej lubinną jednostkę organizacyjną, uprzejmie informuję:Od 1 października 2008 r. organy właściwe wierzycielai dłużnika alimentacyjnego, tj. wójtowie,burmistrzowie i prezydenci miast właściwi ze względuna miejsce zamieszkania odpowiednio wierzycielai dłużnika alimentacyjnego realizują ustawęz dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionymdo alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378,z późn. zm.).Zgodnie z regulacjami dotyczącymi terminówwejścia w życie poszczególnych przepisów ww. ustawyprzyjmowanie wniosków o ustalenie prawa doświadczeń z funduszu alimentacyjnego trwa już od1 sierpnia 2008 r. (decyzje w tych sprawach wydawanesą od 1 października), natomiast podejmowaniedziałań wobec dłużników alimentacyjnych, któremają wesprzeć egzekucję alimentów, powinno byłorozpocząć się 1 października 2008 r.Powyższe zadania przewidziane w ww. ustawie,tj. ustalanie prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnegooraz podejmowanie działań wobec dłużnikówalimentacyjnych, mogą być realizowane bezpośrednioprzez wójta, burmistrza lub prezydentamiasta w urzędzie miasta lub gminy, lub też mogązostać przekazane do ośrodka pomocy społecznejlub innej jednostki organizacyjnej gminy.Przekazanie przez wójta burmistrza lub prezydentamiasta do ośrodka pomocy społecznej (lub innejjednostki organizacyjnej gminy) zadania, polegającegona prowadzeniu postępowania w sprawachprzyznawania świadczeń z funduszu alimentacyjnegooraz wydawaniu w tych sprawach decyzji, możenastąpić na podstawie pisemnego upoważnienia.Powyższe wynika ze znowelizowanego art. 12ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocyosobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192,poz. 1378, z późn. zm.), na mocy którego organ właściwywierzyciela może upoważnić, w formie pisemnej,swojego zastępcę, pracownika urzędu albo kierownikaośrodka pomocy społecznej lub innej jednostkiorganizacyjnej gminy, a także inną osobę nawniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lubinnej jednostki organizacyjnej gminy, do prowadzeniapostępowania w sprawach przyznawania świadczeńz funduszu alimentacyjnego, a także do wydawaniaw tych sprawach decyzji.Natomiast przekazanie do ośrodka pomocy społecznej(lub innej jednostki organizacyjnej gminy)drugiego zadania przewidzianego w ustawie o pomocyosobom uprawnionym do alimentów, polegającegona podejmowaniu działań wobec dłużników alimentacyjnych(uregulowanego w szczególności w obowiązującychod 1 października 2008 r. przepisachrozdziału 2 ww. ustawy), powinno nastąpić w oparciuo uchwałę rady gminy wydaną na podstawie art. 39ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządziegminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn.zm.). Zgodnie z powyższym przepisem, do załatwianiaindywidualnych spraw z zakresu administracjipublicznej rada gminy może upoważnić również organwykonawczy jednostki pomocniczej oraz organyjednostek samorządowych i innych podmiotów o którychmowa w art. 9 ust. 1 ustawy o samorządziegminnym. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o pomocyosobom uprawnionym do alimentów podejmowaniedziałań wobec dłużników alimentacyjnych (a takżeprzyznawanie i wypłata świadczeń z funduszu alimentacyjnego)jest zadaniem zleconym gminie z zakresuadministracji rządowej, w związku z powyższymprzekazanie tego zadania do ośrodka pomocyspołecznej jak najbardziej może być przedmiotemuchwały rady gminy.Jednocześnie należy wskazać, że nie wydaje sięmożliwe całościowe przekazanie do ośrodka pomocyspołecznej (lub innej jednostki organizacyjnej gminy)zadania polegającego na podejmowaniu działańwobec dłużników alimentacyjnych w oparciu o pisemneupoważnienie organu właściwego wydane napodstawie znowelizowanego art. 4 ust. 3 ustawyo pomocy osobom uprawnionym do alimentów, gdyżzakres takiego upoważnienia może obejmować jedyniecześć działań podejmowanych wobec dłużnikaalimentacyjnego, tj. przeprowadzanie wywiadu alimentacyjnegooraz odbieranie od dłużnika alimentacyjnegooświadczenia majątkowego.W związku z wątpliwościami zgłaszanymi przezgminy odnośnie do podstawy prawnej przekazaniarealizacji ww. ustawy do ośrodka pomocy społecznej,w szczególności do podstawy prawnej przekazaniazadania polegającego na podejmowaniu działań wobecdłużników alimentacyjnych Ministerstwo Pracyi Polityki Społecznej zamieściło na swojej stronie internetowejkomunikat w powyższej treści.
632Tymczasem, jak pan poseł wskazał w interpelacji,Lubelski Urząd Wojewódzki (w dniu 30 września2008 r.), bez żadnej wcześniejszej konsultacji anipróby wyjaśnień, zamieścił na swojej stronie internetowejkomunikat, w którym zakwestionowana zostaławskazana przez MPiPS podstawa prawna,tj. art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządziegminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142,poz. 1591, z późn. zm.), dająca gminom możliwośćprzekazania do ośrodka pomocy społecznej drugiegozadania przewidzianego w ustawie o pomocy osobomuprawnionym do alimentów, polegającego na podejmowaniudziałań wobec dłużników alimentacyjnych(podstawa prawna przekazania do ośrodka pomocyspołecznej zadania polegającego na prowadzeniu postępowaniaw sprawach przyznawania świadczeńz funduszu alimentacyjnego oraz wydawaniu w tychsprawach decyzji nie budzi wątpliwości – jest to znowelizowanyart. 12 ust. 2 ww. ustawy).Lubelski Urząd Wojewódzki jako argument napoparcie swojego stanowiska wskazał, iż podstawąprawną do scedowania kompetencji organu właściwegodłużnika do podejmowania działań wobecdłużników alimentacyjnych na rzecz kierownikaośrodka pomocy społecznej nie może być uchwałarady gminy podjęta na podstawie art. 39 ust. 4 ustawyo samorządzie gminnym, gdyż organ właściwydłużnika nie rozstrzyga indywidualnych spraw z zakresuadministracji publicznej (nie jest organemorzeczniczym).Powyższy argument jest nietrafny, gdyż zgodniez art. 30 ust. 1 i 3 ustawy o pomocy osobom uprawnionymdo alimentów organ właściwy dłużnika (a więcorgan podejmujący również działania wobec dłużnikówalimentacyjnych) jest organem orzeczniczym,gdyż w zakresie, o którym mowa w ww. artykule, możew drodze decyzji administracyjnej dokonywać umorzenianależności dłużnika alimentacyjnego.W sytuacji gdy treść powyższego komunikatuLubelskiego Urzędu Wojewódzkiego pozostajew sprzeczności z wcześniej opublikowanym i powszechnieznanym stanowiskiem MPiPS w przedmiotowejsprawie (co może powodować niepotrzebnądezinformację i chaos organizacyjny wśród gmin realizującychustawę o pomocy osobom uprawnionymdo alimentów), minister pracy i polityki społecznej,pismem z dnia 6 października 2008 r., zwrócił się dopani Genowefy Tokarskiej, wojewody lubelskiego,o spowodowanie usunięcia ze strony internetowejLubelskiego Urzędu Wojewódzkiego wskazanegokomunikatu, co umożliwi gminom województwa lubelskiegosprawną realizację zapisów ustawy o pomocyosobom uprawnionym do alimentów poprzezprzekazanie do ośrodków pomocy społecznej zadańdotyczących podejmowania działań wobec dłużnikówalimentacyjnych.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.MinisterJolanta FedakO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiegow sprawie reformy oświaty (6059)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego(SPS-023-6059/08) w sprawie reformy oświaty,uprzejmie wyjaśniam, co następuje.Wprowadzane obecnie zmiany były planowane odkilku lat i zostały poprzedzone badaniami i debatami,których wyniki przemawiały za obniżeniem wiekuobowiązku szkolnego do lat 6. Uprzejmie wyjaśniamrównież, że projekt ustawy o zmianie ustawyo systemie oświaty, wprowadzający przedmiotowezmiany, został – w ramach wymaganych w trakcieprocesu legislacyjnego uzgodnień – przekazany równieżdo partnerów społecznych. Zgłoszone w trakcieuzgodnień uwagi zostały szczegółowo przeanalizowanei w możliwie szerokim zakresie uwzględnione orazomówione w ocenie skutków regulacji.W celu przeprowadzenia szerokich konsultacjispołecznych projekty dotyczące reformy programowej– dotyczące również I etapu edukacyjnego w szkolepodstawowej – są zamieszczone na stronie internetowejMinisterstwa Edukacji Narodowej. Internetzapewnia dostęp do informacji oraz udział w dyskusjiwszystkim zainteresowanym i jest najpowszechniejstosowaną formą konsultacji społecznych pozwalającąna udział w nich całego społeczeństwa.Pragnę również podkreślić, że projekt podstawyprogramowej kształcenia ogólnego (w tym dotyczącyedukacji zintegrowanej) został przygotowany przezzespół ekspertów: nauczycieli, metodyków oraz gronowysokiej klasy specjalistów (nauczycieli akademickich)m.in. z dziedziny pedagogiki wczesnoszkolnej.Wszystkie zgłoszone opinie dotyczące wprowadzanychzmian, w tym również od rodziców, zostałyprzeanalizowane przez ten zespół.Obniżenie wieku obowiązku szkolnego musi byćpoprzedzone zmianą warunków nauki w szkołachpodstawowych. Najbliższy rok szkolny 2008/2009ma służyć przygotowaniu systemu do wprowadzaniazmiany. W związku z obniżeniem wieku obowiązkuszkolnego konieczne jest wzmocnienie opiekuńczejfunkcji szkoły. W celu zapewnienia przezszkołę 6-latkom rozpoczynającym naukę w szkolepodstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa porównywalnychdo rozwiązań przyjętych w wychowaniuprzedszkolnym Ministerstwo Edukacji Narodowejbędzie realizować działania wspierające.Przygotowywany jest program rządowy wspomaganiaorganów prowadzących szkoły w realizacjizmian. Program będzie obejmował działania służącewspieraniu aktywności jednostek samorządu terytorialnegoi organizacji pozarządowych w doposażeniuszkół i zapewnieniu dzieciom podejmującym
633naukę szkolną bezpiecznych warunków i opieki odpowiedniejdo ich wieku. Skierowanie 6-latkówz obowiązkowych zerówek do klas pierwszych w szkołachbędzie połączone z przeniesieniem do szkołyprzedszkolnego standardu opieki nad nimi.Na realizację programu w projekcie budżetu państwana 2009 r. zaplanowano środki finansowew wysokości 347 mln zł. Środki te będą rozdysponowanepomiędzy organy prowadzące wg zasad, którezostaną określone w programie rządowym, a jednymz podstawowych kryteriów będzie liczba dzieci6-letnich podejmujących naukę od 1 września 2009 r.Kontynuacja programu wymaga zapewnienia w rezerwachcelowych budżetu państwa kwoty co najmniej284 682 tys. zł w 2010 r. i co najmniej 296 416tys. zł w 2011 r.W związku ze wzrostem liczby uczniów klasy Iw szkołach podstawowych w latach 2009–2011 koniecznebędzie przekazanie jednostkom samorząduterytorialnego dotacji celowej za okres 4 miesięcy(wrzesień – grudzień). Po okresie dotowania (odwrześnia do grudnia) wraz z początkiem kolejnegoroku kalendarzowego kształcenie 6-latków będzieobejmowane finansowaniem ze środków częścioświatowej subwencji ogólnej.Zapewnienie warunków działania szkoły, w tymbezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wychowaniai opieki, jest zadaniem organu prowadzącego.W uzasadnionych warunkach realizacja tego zadaniamoże być wspierana z budżetu państwa. Zauważyćnależy, że samorządy życzliwie przyjęły projektowanezmiany, a korporacje samorządowe w trakcie uzgodnieńnie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowanychrozwiązań ani też sposobu oszacowania ich skutkówfinansowych i zakresu projektowanych działańrządu wspierających finansowo realizację zadania.Ministerstwo Edukacji Narodowej nie może centralnieokreślać standardów bazy i wyposażeniaobiektów szkolnych na potrzeby 6-latków, podobniejak centralnie nie określa takich parametrów dla innychetapów edukacyjnych. W ocenie MEN nie matakiej potrzeby. Zakres koniecznego doposażenieoceni organ prowadzący. Ministerstwo może zagwarantowaćna ten cel dodatkowe środki – co też uczyniło– a o szczegółowym ich przeznaczeniu na to zadaniezdecyduje samorząd, który najlepiej zna warunkidanej szkoły.Decyzja o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należałado rodziców, którzy, postanawiając w tej sprawie,będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dysponujestosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim doprzyjęcia 6-letniego dziecka. Za wprowadzanie planowanejreformy oświaty odpowiada resort edukacjii organy prowadzące szkoły, zgodnie z określonymiw ustawie o systemie oświaty kompetencjami.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.Sekretarz stanuKrystyna SzumilasO d p o w i e d źsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiejw sprawie uchylenia zarządzeń prezesa NFZnr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL,zagrażających zdrowiu i życiu pacjentówcierpiących na choroby reumatyczne (6060)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł na <strong>Sejm</strong> RP Jadwigi Wiśniewskiejz 28 października 2008 r., przesłaną przypiśmie marszałka <strong>Sejm</strong>u z 31 października 2008 r.,znak: SPS-023-6060/08, w sprawie nieprawidłowościpowstałych w związku z wprowadzeniem zarządzeńprezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie następującegostanowiska.Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydałw dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/DGL w sprawie zasad opracowywania przez NarodowyFundusz Zdrowia terapeutycznych programówzdrowotnych, w którym wprowadził do przepisówwewnętrznych obowiązujących w Narodowym FunduszuZdrowia instytucję „terapii inicjującej” doprogramów lekowych w przypadku występowaniaw terapeutycznym programie zdrowotnym dwóchlub więcej technologii medycznych leczących tę samąjednostkę chorobową.W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadkuwystępowania w terapeutycznym programie zdrowotnymdwóch lub więcej technologii medycznychleczących te samą jednostkę chorobową w sytuacji,gdy:1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodniez wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycznychnie stwierdza się istotnych różnic w efektywnościklinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicznejpraktyce oraz2) nie występują konkretne przesłanki wyboru innejtechnologii medycznej w indywidualnym przypadkuchorego (na przykład z powodu przeciwwskazań)– terapia powinna być rozpoczynana z użyciemnajmniej kosztownej technologii medycznej (biorącpod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i kosztpojedynczej dawki).Najmniej kosztowna technologia medyczna, o którejmowa w ust. 4, uzyskuje status technologii inicjującej.Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia statustechnologii inicjującej nadawany jest danej technologiimedycznej w opisie terapeutycznego programuzdrowotnego, zawartego w warunkach udzielaniai realizacji świadczeń opieki zdrowotnej, ustalanychprzez prezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1ustawy. Opis terapeutycznego programu zdrowotnegowskazuje powody dla wyboru innej niż inicjującatechnologii medycznej. Wprowadzono również w § 7ust. 8 zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespółpowołany przez prezesa funduszu bada, czy nie
634nastąpiła istotna zmiana w odniesieniu do efektywnościkosztowej technologii medycznych uznanychza technologie inicjujące. W przypadku zaistnieniatakiej zmiany prezes funduszu może dokonać ponownejwyceny punktowej produktów leczniczych,wyłonienia nowej technologii inicjującej oraz stosownychzmian w warunkach zawierania i realizacjiumów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.Wartość różnicy uznanej za istotną między kosztamitechnologii medycznych, o których mowa w ust.8, zostanie każdorazowo określona zarządzeniemprezesa funduszu.W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZz dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającego zarządzeniew sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów informacyjnycho przedmiocie postępowania w sprawiezawarcia umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umówo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:leczenie szpitalne, wprowadzono wskazanie terapiiinicjującej do dwóch programów terapeutycznych„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegozapalenia stawów etanerceptem” orazprogramu „Leczenie reumatoidalnego zapaleniastawów infliximabem”.W opisie ww. programów przesądzono, że statustechnologii inicjującej uzyskała terapia infliksymabem.Następnie zdefiniowano kryteria i warunkizmiany terapii inicjującej na inną, powołując sięprzy tym na zalecenia NICE technology appraisalguidance 130. Zaliczono do nich:1) każdorazowo zmiana terapii inicjującej wymagauzyskania zgody właściwego konsultanta wojewódzkiego,2) zmiana terapii inicjującej na terapię inną cząsteczkąleku anty-TNF &, wymienioną w przedmiotowymterapeutycznym programie zdrowotnym, możliwajest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii,3) zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę infliksymabu,metotreksatu lub substancje pomocnicze,b) wystąpienia istotnych działań niepożądanychzwiązanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzonenaukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty--TNF&,c) wystąpienia działań niepożądanych związanychz podaniem metotreksatu,d) stwierdzenia innych, potwierdzonych badaniemklinicznym pacjenta, przeciwwskazań do podawaniainfliksymabu i metotreksatu.Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłałoobowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenianr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązaniadotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wymienionychprogramów zdrowotnych zawarte w późniejszymakcie prawnym powielają co do zasadykonstrukcje przyjęte w zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniustatus technologii inicjującej nadano terapii z użyciempreparatu infliksymab.Kwestionowana przez panią poseł instytucja terapiiinicjującej, czyli leku, od którego należy rozpoczynaćterapię, dotyczy wskazań, w których występującząsteczki równoważne, przy czym ta równoważnośćmusi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych. Statustechnologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższekoszty związane z podaniem i najniższy koszt substancjiz uwzględnieniem dawki leku i ilości dawekstosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej terapii.Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklarację)podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określonejpopulacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniommożna rozszerzyć krąg osób objętych programamiterapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ichefektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztówświadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, żemożliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,w których występują cząsteczki równoważne, przyczym ta równoważność musi być potwierdzona przezniezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący sięanalizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iżw przypadku braku pełnej zastępowalności lekóww programach terapeutycznych wykluczone jest stosowanieinstytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiektywnebadania farmakoekonomiczne, sporządzoneprzez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażąnierównoważność (brak wymienności) technologiimedycznych stosowanych w programach zdrowotnych,w których wprowadzono dotychczas terapięinicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestionowanyzostanie tym samym mechanizm terapii inicjującej.Wskazanie wymienności leków w programie leczeniaschorzeń reumatoidalnych oparte jest na zaleceniachNational Institute for Health and ClinicalExellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobiegania stanomchorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130-Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis” wskazały na równoważność etanerceptu,adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca2008 r. wskazano również na wymienność tychtrzech inhibitorów TNF-α.
635Potwierdzeniem takiego stanowiska jest równieżuchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny TechnologiiMedycznych – profesjonalnej polskiej instytucjizajmującej się oceną technologii medycznych,z 16 października 2008 r., która rekomenduje kontynuowaniefinansowania etanerceptu (Enbrel) infiliksimabu(Remicade), adalimumabu (Humira)w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznegoreumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonym przezNarodowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboruterapii inicjującej leku aktualnie najtańszego.W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wydałzarządzenie w sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji świadczeń w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie: terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje problematykę udzielaniaświadczeń w ramach programów terapeutycznychleczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtórzonezostały w nim również rozwiązania obowiązującew poprzednich zarządzeniach, w tym równieżzasada terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w poprzednimzarządzeniu, nie wskazano natomiastkonkretnie nazwy produktu leczniczego, od któregonależy rozpoczynać terapię, ma być to jednak leknajtańszy, wybrany spośród tych równorzędnych,które zaproponowano do programu terapeutycznego.W efekcie tego możliwe będzie znaczące obniżeniekosztu zakupu leku przez świadczeniodawców,a tym samym stanie się realne objęcie nowoczesnymleczeniem szerszej grupy pacjentów cierpiących naschorzenia reumatyczne.Pragnę także poinformować, że Zespół ds. identyfikacjiproblemów zdrowotnych, powołany zarządzeniemnr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazałwśród problemów zdrowotnych rozpatrywanychw aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeutycznychprogramów zdrowotnych w 2009 r. równieżleczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywanetutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę naznaczącą poprawę dostępu chorych na schorzeniareumatyczne do nowoczesnych terapii z użyciem lekówbiologicznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcministra gospodarkina interpelację posła Łukasza Zbonikowskiegow sprawie strategii energetycznej Polski (6062)W odpowiedzi na przesłaną przy piśmie z dnia 31października 2008 r., znak SPS-023-6062/08, interpelacjępana posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawiestrategii energetycznej Polski, przedstawiamnastępujące wyjaśnienia.Pytanie 1: Jakie jest stanowisko rządu w sprawieenergetyki atomowej?Dotychczasowe prognozy dotyczące możliwościpokrycia przyszłego zapotrzebowania na energięelektryczną w kraju wskazują na konieczność budowynowych mocy wytwórczych. Zobowiązania dotycząceograniczania emisji gazów cieplarniach zmuszająPolskę do poszukiwania rozwiązań niskoemisyjnychw zakresie wytwarzania energii elektrycznej.Jest to tym bardziej znaczące, że podstawą energetykipolskiej jest obecnie węgiel. W związku z powyższymopracowywany w Ministerstwie Gospodarkiprojekt „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”zawierał będzie szereg działań m.in. w zakresiezwiększenia efektywności energetycznej, wzrostuwykorzystania odnawialnych źródeł energii, ograniczeniaoddziaływania energetyki na środowisko.Istotnym elementem strategii państwa będzie ponadtowsparcie rozwoju nowych technologii energetycznych,w tym technologii czystego węgla orazenergetyki jądrowej.Elektrownie jądrowe są uznawane za najtańszeźródła energii elektrycznej o wielkiej skali, tj. zazdolne rozwiązać problem zaspokojenia zapotrzebowaniana energię elektryczną w skali całych systemówelektroenergetycznych. Rozwój energetyki jądrowejw Polsce może stać się ważnym elementemdywersyfikacji dostaw paliw i energii, co bezpośrednioprzełoży się na wzrost bezpieczeństwa energetycznegokraju, jednocześnie zmniejszając negatywnywpływ energetyki na środowisko.Podjęcie decyzji o budowie elektrowni jądrowej wPolsce jest zagadnieniem niezwykle trudnym, wymagającymprzeprowadzenia szeroko zakrojonychanaliz ekonomiczno-ekologiczno-społecznych. Rozstrzygnięcieto zostanie poprzedzone szeregiemdziałań, które obejmować będą m.in.:— prace przygotowawcze nad utworzeniem organupodległego ministrowi gospodarki, odpowiedzialnegoza przygotowanie i promocję programu energetykijądrowej,— analizy lokalizacyjne dla elektrowni jądrowychoraz składowiska odpadów promieniotwórczych,— określenie zakresu działalności informacyjnejna rzecz społeczeństwa oraz przygotowanie i przeprowadzenieprzygotowawczej kampanii informacyjnej,dotyczącej programu energetyki jądrowej,— określenie niezbędnych zmian ram prawnychdla wdrożenia programu energetyki jądrowej,— ustalenie pożądanego udziału energetyki jądrowejw energy mix w 2030 r.,— budowę zaplecza naukowo-badawczego orazwspieranie prac nad nowymi technologiami reaktorówi synergią węglowo-jądrową,— opracowanie programu kształcenia kadr dlainstytucji związanych z energetyką jądrową.
636W wyniku realizacji ww. działań zostanie podjętadecyzja o wprowadzeniu energetyki jądrowejw Polsce.Pytanie 2: Jak wygląda strategia energetycznaPolski?W Ministerstwie Gospodarki trwają prace nadprzygotowaniem projektu dokumentu „Politykaenergetyczna Polski do 2030 r.” Dokument będziezawierał długoterminową strategię państwa w sektorzeenergetycznym wraz z czteroletnim programemdziałań wykonawczych.Podstawowymi kierunkami polskiej politykienergetycznej są:— poprawa efektywności energetycznej,— wzrost bezpieczeństwa energetycznego,— rozwój wykorzystania odnawialnych źródełenergii, w tym biopaliw,— rozwój konkurencyjnych rynków paliw i energii,— ograniczenie oddziaływania energetyki naśrodowisko.Dla każdego ze wskazanych kierunków formułowanesą cele główne oraz w zależności od potrzebcele szczegółowe, działania na rzecz ich realizacjioraz przewidywane efekty.We wrześniu br. część strategiczna „Polityki” zostałapoddana szerokim konsultacjom społeczno-gospodarczym.W trakcie tych uzgodnień do projektuskierowano szereg opinii i uwag, które są aktualnierozpatrywane.W ramach prac nad polityką energetyczną przygotowywanajest nowa, aktualna prognoza zapotrzebowaniana paliwa i energię, uwzględniającawyzwania wynikające z wspólnej polityki energetycznejUE.Po przygotowaniu projekt nowej „Polityki” zostaniepoddany postępowaniu w sprawie oceny oddziaływaniana środowisko, wymaganej na podstawieart. 40 ustawy – Prawo ochrony środowiska.Uprzejmie informuję, że projekt „Polityki” możnapobrać ze strony Ministerstwa Gospodarki: www.mg.gov.pl/gospodarka/energetyka.Pytanie 3: Czy powstał harmonogram zadańzwiązanych z budową elektrowni atomowych w Polsce?W chwili obecnej zaplanowano ogólny harmonogramdziałań związanych z podjęciem decyzji o budowiepierwszej elektrowni jądrowej w Polsce. Natym etapie zostanie przygotowana infrastrukturaorganizacyjno-prawna, umożliwiająca wdrożenieprogramu wprowadzenia energetyki jądrowej w Polsceoraz realizację rozpoczętych działań przygotowawczychdo kampanii edukacyjno-informacyjnej.Harmonogram zadań do wykonania wynikaz konieczności budowy infrastruktury dla energetykijądrowej, określonej dla poszczególnych etapówprzygotowań do wdrożenia programu energetyki jądrowejw dokumentach Międzynarodowej AgencjiEnergii Atomowej. Podjęcie decyzji o budowie elektrownijądrowej jest pierwszym kamieniem milowymw tych przygotowaniach. Przewiduje się, żerozstrzygnięcie to nastąpi w ciągu 8–9 miesięcy poprzyjęciu dokumentu „Polityka energetyczna Polskido 2030 r.” Uruchomienie pierwszego bloku jądrowegopowinno być możliwe w 2020–2021 roku, o iledecyzja rządu w tej sprawie będzie pozytywna.Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, zwracamsię z uprzejmą prośbą o przyjęcie ich jako odpowiedzina interpelację pana posła.Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterWaldemar Pawlaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiegow sprawie sytuacji materialnoprawnejrodziców dzieci niepełnosprawnych (6064)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 31 października br.,znak: SPS-023-6064/08, dotyczące interpelacji posłaŁukasza Zbonikowskiego w sprawie sytuacji materialno-prawnejrodziców dzieci niepełnosprawnych,uprzejmie wyjaśniam:Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i PolitykiSpołecznej. W dniu 21 października br. w siedzibieresortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją StowarzyszeniaRodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którymomówiono istniejące problemy i bariery, w tymte dotyczące trudnej sytuacji materialnej, jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawnedzieci. Rodzice przedstawili również swoje postulaty,których wprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. W chwili obecnej te zezgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencjiministra pracy i polityki społecznej, są przedmiotemanaliz resortu w celu przygotowania projektuzałożeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczącychwarunków przyznawania świadczenia pielęgnacyjnegoi opłacania przez budżet państwa składekna ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
637niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 września2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektórychświadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku dozasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszyna skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tymświadczeń związanych z niepełnosprawnością dzieci,wydaje się nieuniknione.Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem zaświadczoną pracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętegowcześniej płaconą składką. Świadczenia rodzinnesą pomocą o charakterze socjalnym, mającąna celu dofinansowanie – a nie pełne pokrycie – kosztówutrzymania rodzin wychowujących dzieci. Kwotaświadczenia pielęgnacyjnego ma częściowo zrekompensowaćrodzicowi utratę dochodów z tytułuzatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, a nie wynagrodzeniew pełni zastąpić. Kwota świadczeniapielęgnacyjnego, tak jak kwota wynagrodzenia zapracę, nie zależy od liczby dzieci będących na utrzymaniuświadczeniobiorcy.W obecnym systemie prawnym istnieje zawódasystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowadzonyrozporządzeniem ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomocyspołecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadańrealizowanych przez asystenta należy: współtworzenieprogramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifikowania,kontaktów społecznych, usług kulturalnych,rekreacji i integracji ze środowiskiem,diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwaniawszelkiego typu barier, pobudzanie aktywnościosoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojeniapotrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidualnegoprogramu pomocy osobie niepełnosprawnej,włączenie osoby niepełnosprawnej w programyinstytucji i placówek świadczących usługirehabilitacyjne, a także współpraca z mediami ułatwiającaposzukiwanie sponsorów w działaniach narzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawoduasystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się zezdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakresie.Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przezjednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrumpomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulowanejprzepisami Kodeksu pracy lub umowy cywilno-prawnej,o której mowa w Kodeksie cywilnym.Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekującegosię swym niepełnosprawnym dzieckiempubliczny pracodawca zatrudniał na stanowiskuasystenta – pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiemzarówno kwestie stosunków między rodzicema dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego, w tym dotyczące obowiązkuopieki i utrzymania dziecka, jak również kwestiedotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, godzinnadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlopówitp. Stąd też właściwym narzędziem wsparciamaterialnego rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupełnionyrozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiegow sprawie promocji szczepień przeciwko grypie(6065)Szanowny Panie Marszałku! W związku z nadesłanąprzy piśmie z dnia 31 października 2008 r.(Nr SPS-023-6065/08) interpelacją pana posła ŁukaszaZbonikowskiego w sprawie promocji szczepieńprzeciwko grypie uprzejmie informuję, co następuje.W Polsce problem grypy sezonowej, grypy ptakóworaz grypy pandemicznej i ich wpływu na zdrowieludzi stanowi jeden z priorytetów w dziedziniezdrowia publicznego. Przygotowania do pandemiigrypy i walki z grypą ptaków oraz grypą sezonowąprowadzone są w ramach Krajowego Komitetu doSpraw Pandemii Grypy powołanego 5 marca 2005 r.przez ministra zdrowia. W jego skład wchodzą m.in.przedstawiciele instytucji zaangażowanych w realizacjęzadań związanych z ochroną ludności przedskutkami grypy pandemicznej, grypy ptaków, alerównież grypy sezonowej, w tym przedstawicielem.in. Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa ObronyNarodowej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
638Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, GłównegoInspektoratu Sanitarnego oraz szerokie grono krajowychekspertów i konsultantów.Do zadań komitetu należy m.in.:1. Opracowanie, zgodnie z wymogami ŚwiatowejOrganizacji Zdrowia i aktualizacją interdyscyplinarnegoPolskiego planu pandemicznego, a takżemodyfikowanie tego dokumentu, zgodnie z postępemwiedzy i zmieniającymi się realiami społeczno--ekonomicznymi kraju.2. Monitorowanie światowej i krajowej sytuacjiepidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypyptaków.3. Opracowywanie strategii podejmowanychdziałań profilaktycznych, diagnostycznych, leczniczychi organizacyjnych dla poszczególnych faz pandemiigrypy oraz:— dokonywanie oceny zagrożenia,— określanie zadań poszczególnych jednosteki służb oraz zakresu ich odpowiedzialności, przymaksymalnym wykorzystaniu istniejących strukturdziałających w sytuacjach kryzysowych,— podejmowanie decyzji w sprawach z zakresukompetencji komitetu.Krajowy Komitet do Spraw Pandemii Grypy pełnirolę krajowego centrum konsultacyjnego i decyzyjnegoodnośnie do wszystkich zagadnień związanychz grypą.Wielokrotnie podczas posiedzeń Krajowego Komitetudo Spraw Pandemii Grypy omawiano zagadnieniadotyczące promowania szczepień przeciwkogrypie sezonowej i działań mających na celu zwiększeniepoziomu wyszczepialności. Podczas posiedzeńwielokrotnie informowano przedstawicieli resortówbiorących udział w obradach komitetu o koniecznościpromowania szczepień wśród przedstawicieliswoich instytucji oraz podkreślano ich rolę w tymzakresie. Ponadto na prośbę Komisji Europejskiej,w związku z problemami z podniesieniem poziomuwyszczepialności we wszystkich państwach UE,przedstawiciele krajowego komitetu brali udziałw europejskich konsultacjach dotyczących tego zagadnienia.Na podstawie materiałów przekazanychprzez wszystkie państwa członkowskie UE KomisjaEuropejska opracuje raport ostateczny, który będziezawierał rekomendacje dla przyszłych działań.Uwzględniając wagę problemu, ale również korzyścipłynące ze zwiększenia poziomu wyszczepialnościprzeciwko grypie sezonowej, Polska wyraziła poparciedla intensywnych, skoordynowanych działań napoziomie lokalnym, krajowym i europejskim.Odnosząc się do konkretnych pytań pana posłaŁukasza Zbonikowskiego, należy podkreślić, że w Polsceszczepienia przeciwko grypie są szczepieniamizalecanymi, co oznacza, że koszt szczepionki ponosipacjent. Jedynie koszt wykonania szczepienia jestrefundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia.Dlatego też skuteczna kampania informacyjna jestjednym z kluczowych środków, które mogą pomócw podniesieniu świadomości społeczeństwa w tymzakresie. Mimo bardzo skromnych środków finansowychgłówny inspektor sanitarny corocznie podejmujeszereg działań informacyjnych i edukacyjnych.Przed każdym sezonem grypowym główny inspektorsanitarny organizuje konferencje prasowe, podczasktórych informuje o konieczności szczepień.Często biorą w nich udział krajowi eksperci w tejdziedzinie. Przedstawiciele Głównego InspektoratuSanitarnego biorą udział w wielu innych przedsięwzięciachmedialnych (spotkaniach, debatach), podczasktórych informują o konieczności poddawaniasię szczepieniom.Ponadto na stronie internetowej GIS umieszczonezostały materiały informacyjne dotyczące grypyoraz konieczności szczepień, które na bieżąco sąuaktualniane, zgodnie ze światowymi wytycznymii rekomendacjami. Działania informacyjne prowadzonesą we współpracy z Krajowym Ośrodkiem doSpraw Grypy NZIP-PZH (NIC NIZP-PZH), który odsezonu 2004/2005 wydaje materiały edukacyjnew postaci listów i broszur dla lekarzy (od sezonu2006/2007 – przy współpracy z Polskim TowarzystwemMedycyny Rodzinnej), ulotek informacyjnychdla pacjentów, wykładów, artykułów edukacyjno-popularnych,itp.Podkreślić również należy, że w działaniach informacyjnychprowadzonych przez przedstawicieliPaństwowej Inspekcji Sanitarnej (PIS) wielokrotniewykorzystywane są wyniki badań naukowych przeprowadzanychw krajowym ośrodku, które potwierdzająskuteczność stosowania szczepień przeciwkogrypie sezonowej, zwłaszcza u osób należących dogrup ryzyka.Podkreślić należy, że działania promujące szczepieniaprzeciwko grypie sezonowej prowadzone sąprzez przedstawicieli Państwowej Inspekcji Sanitarnejrównież na poziomie powiatowym i wojewódzkim.Przedstawiciele wojewódzkich i powiatowychinspekcji sanitarnych organizują liczne konferencjeprasowe, upowszechniają materiały informacyjne,a także organizują spotkania promujące szczepienia,podczas których informują o skuteczności i koniecznościszczepień.Uwzględniając ogromną rolę podejmowanychdziałań informacyjnych i edukacyjnych, a także koniecznośćich intensyfikowania, podkreślić należy,iż głównym czynnikiem wpływającym na obniżenieskuteczności tego środka są działania niektórych lekarzy,którzy nie tylko nie propagują szczepień pośródswoich pacjentów, ale wręcz podważają ich skutecznośći zasadność stosowania. Biorąc pod uwagęfakt, że szczepienia przeciwko grypie są w Polsceszczepieniami zalecanymi, działania wielu lekarzy– pomimo wielu prób ich uświadamiania podejmowanychprzez organy PIS i NIC NIZP-PZH – uznaćnależy za niezwykle szkodliwe i wręcz nieetyczne.Uwzględniając powyższe pragnę zapewnić panaposła, że zarówno Krajowy Komitet do Spraw PandemiiGrypy, jak i przedstawiciele Państwowej InspekcjiSanitarnej będą kontynuować dotychczaspodejmowane działania w zakresie informowaniao szczepieniach przeciwko grypie sezonowej, a takżewykorzystując do tej pory zdobyte doświadczenia, będądokładać wszelkich starań – mimo niewielkich środ-
639ków finansowych przeznaczanych na promocję zdrowia– mających na celu uświadomienie polskiemu społeczeństwuznaczenia szczepień przeciwko grypie sezonowej,a tym samym podniesienia poziomu wyszczepialnościw kraju i w całej Unii Europejskiej.Sądzę, że powyższe informacje stanowią wyczerpującąodpowiedź na pytania postawione przez panaposła Łukasza Zbonikowskiego. W razie jakichkolwiekwątpliwości służymy kolejnymi wyjaśnieniami.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Edwarda Siarkiw sprawie realizacji ustawy o ustanowieniu„Programu modernizacji Policji,Straży Granicznej, Państwowej StrażyPożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach2007–2009” (6067)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 31 października 2008 r. (sygn. SPS--023-6067/08) przekazującego interpelację posła na<strong>Sejm</strong> pana Edwarda Siarki w sprawie realizacjiustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej,Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rząduw latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213) uprzejmieprzedstawiam następujące informacje.W związku z wnioskami ministra spraw wewnętrznychi administracji dotyczącymi przesunięćśrodków budżetowych w ramach programu w latach2007 i 2008 Rada Ministrów − na podstawie art. 4ust. 3 ww. ustawy − wydała niżej wymienione uchwały,które skutkowały zmianami w finansowaniu programu:1) nr 77/2007 z dnia 8 maja 2007 r. w sprawieprzeniesienia wydatków między przedsięwzięciamirealizowanymi przez Straż Graniczną w ramach„Programu...”,2) nr 127/2007 z dnia 17 lipca 2007 r. w sprawieprzeniesienia wydatków między przedsięwzięciami realizowanymiprzez Policję w ramach „Programu...”,3) nr 176/2007 z dnia 2 października 2007 r.w sprawie przeniesienia wydatków między przedsięwzięciamirealizowanymi przez Policję, Straż Granicznąi Państwową Straż Pożarną w ramach „Programu...”,4) nr 204/2007 z dnia 15 października 2007 r.w sprawie przeniesienia wydatków między przedsięwzięciamirealizowanymi przez Policję, Straż Granicznąi Państwową Straż Pożarną w ramach „Programu...”,Tabela przedstawia zmiany dokonane w latach 2007/2008 w zakresie wartościowymw odniesieniu do wszystkich przedsięwzięć realizowanych w 2008 r.w tys. złLp.WyszczególnienieUstawaUchwałaRM77/2007UchwałaRM127/2007UchwałaRM176/2007UchwałaRM204/2007UchwałaRM57/2008UchwałaRM188/2008UchwałaRM197/2008Ustawa pozmianach1.Zakup i wymiana sprzętutransportowego576 290 -23 512 -21 634 -89 172 -90 803 351 1692. Zakup uzbrojenia 30 325 -500 -592 29 2333.4.5.6.7.8.Zakup sprzętui wyposażeniaspecjalnegoZakup i wymiana sprzętuoraz systemówteleinformatycznychBudowa nowychi modernizacjaużytkowanych obiektówZakup i modernizacjaurządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnegoWzmocnieniemotywacyjnego systemuuposażeńfunkcjonariuszyZastąpieniefunkcjonariuszypracownikami cywilnymi193 986 41 006 9 249 -85 569 28 158 700345 567 23 512 12 336 -115 946 0 * 265 469664 126 -41 006 9 298 -9 249 -2 000 105 438 726 607177 771 -147 334 30 437479 313 440 521 919 83461 029 -14 071 46 958Ogółem 2 258 407 0 0 0 0 0 0 0 2 528 407* W uchwale nr 197/2008 z Państwowej Straży Pożarnej do Straży Granicznej przeniesiono środki finansowe w wysokości 20 000 tys. złw ramach przedsięwzięcia „Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów teleinformatycznych”, dlatego w tabeli jest 0.
6405) nr 57/2008 z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawieprzeniesienia wydatków między przedsięwzięciamirealizowanymi w ramach „Programu...”,6) nr 188/2008 z dnia 16 września 2008 r. w sprawieprzeniesienia wydatków między przedsięwzięciamirealizowanymi w ramach „Programu...”,7) nr 197/2008 z dnia 3 października 2008 r.w sprawie przeniesienia wydatków między PaństwowąStrażą Pożarną i Strażą Graniczną w ramach„Programu...”.Tabela (patrz str. 639) przedstawia zmiany dokonanew latach 2007/2008 w zakresie wartościowymw odniesieniu do wszystkich przedsięwzięć realizowanychw 2008 r.Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawieart. 6 ustawy o ustanowieniu „Programu modernizacjiPolicji, Straży Granicznej, Państwowej StrażyPożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007––2009” w dniu 24 kwietnia 2008 r. minister sprawwewnętrznych i administracji przekazał Marszałkowi<strong>Sejm</strong>u Rzeczpospolitej <strong>Polskiej</strong> informację o realizacjiprogramu za 2007 r., która została umieszczonaw wykazie druków sejmowych pod nr. 487.Jednocześnie w załączeniu uprzejmie przedstawiamprzedłożoną − zgodnie z planem pracy KomisjiAdministracji i Spraw Wewnętrznych − Marszałkowi<strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> informację o realizacjiprogramu za trzy kwartały 2008 r.* ) .Z poważaniemWarszawa, dnia 28 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Rapackipodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Edwarda Siarkiw sprawie realizacji przebudowy drogikrajowej S7 na odcinku Myślenice – Nowy Targ(6068)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 31 października 2008 r. nr SPS-023--6068/08 w sprawie przebudowy drogi krajowej S7na odcinku Myślenice – Rabka oraz drogi krajowejnr 47 na odcinku Rabka Zdrój – Nowy Targ, uprzejmieprzekazuję następujące informacje.Budowa drogi ekspresowej S7 jest jednym z priorytetówrządu. Przedmiotowa inwestycja zostałaujęta w „Programie budowy dróg krajowych na lata2008–2012”, zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrównr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń <strong>Sejm</strong>u.W świetle ww. programu budowa drogi ekspresowejS7 na odcinku Myślenice – Lubień wraz z obwodnicąLubnia powinna być zakończona w 2008 r., jednakżewykonawca robót wystąpił z wnioskiem o przedłużenieczasu realizacji kontraktu z uwagi na trudnościterenowe – geologiczne oraz projektowe. Planowanyprzez wykonawcę termin ukończenia inwestycjiprzewidywany jest na wrzesień 2009 r.Dla odcinka Lubień – Rabka Zdrój zlecono opracowaniemateriałów do decyzji o środowiskowychuwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięciaoraz decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycjidrogowej. W chwili obecnej warianty realizacyjneprzedmiotowego odcinka rozpatrywane są przez komisjęoceny przedsięwzięć inwestycyjnych, która podejmiedecyzję m.in. w zakresie przekroju drogi. Oddecyzji tej uzależniona będzie wysokość kosztówzwiązanych z realizacją inwestycji.Z kolei dla odcinka w ciągu drogi krajowej nr 47Rdzawka – Nowy Targ opracowywana jest dokumentacjaprojektowa wraz z przygotowaniem właściwychdokumentów koniecznych do uzyskania decyzjio uwarunkowaniach środowiskowych oraz decyzjio zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.Przewidywany termin uzyskania decyzji środowiskowejto styczeń 2009 r., a decyzji o zezwoleniu narealizację inwestycji drogowej – połowa 2009 r.Z poważaniemWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Rapciaksekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiegooraz grupy posłóww sprawie monitorowania przez MSZwydawanych za granicą publikacji dotyczącychhistorii Polski i narodu polskiego (6069)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Zbigniewa Girzyńskiego orazgrupy posłów (pismo nr SPS-023-6069/08 z dnia 31października 2008 r.) w sprawie monitorowaniaprzez MSZ wydawanych za granicą publikacji dotyczącychhistorii Polski i narodu polskiego uprzejmieinformuję:1. W swojej działalności informacyjnej i kulturalnejMinisterstwo Spraw Zagranicznych stara się nietylko reagować na zaistniałe sytuacje, ale przedewszystkim działać wyprzedzająco, poprzez upo-
641wszechnianie rzetelnej wiedzy o Polsce, co jest najlepsząpodstawą do budowania właściwego wizerunkunaszego kraju. Jednocześnie w miarę swoichskromnych możliwości finansowych i kadrowychMSZ stara się monitorować i reagować na konkretnezagraniczne publikacje przedstawiające fałszywiehistorię Polski i dzieje narodu polskiego. Dotyczyto zwłaszcza artykułów prasowych i programówtelewizyjnych, które ze względu na masowość odbiorumogą wyrządzić szczególnie duże szkody wizerunkowiPolski bądź utrwalać negatywne stereotypyna jej temat (przykładem może być kampaniaprzeciwko używaniu określenia „polskie obozyśmierci”, która doprowadziła do uchwalenia stosownejrezolucji Komitetu Światowego DziedzictwaUNESCO w 2007 r.).2. Należy jednak pamiętać, że zwalczanie fałszywychwyobrażeń na temat Polski i Polaków w krajach,w których istnieje wolny rynek mediów, jestniezwykle trudne, a możliwości interwencji na płaszczyźniedyplomatycznej są bardzo ograniczone.Trudność ta jest jeszcze większa w przypadku przekłamańzawartych w publikacjach specjalistycznychlub akademickich, ponieważ najlepszą na nie odpowiedziąsą lub mogłyby być zawierające rzetelnąwiedzę naukową prace – książki, artykuły, recenzjenaukowe – znanych historyków, polskich i zagranicznych,których nie są w stanie zastąpić interwencjedyplomatów czy urzędników, obciążonych wielomainnymi obowiązkami i najczęściej nieposiadającychodpowiedniego przygotowania naukowego.3. Zdając sobie z tego sprawę, MinisterstwoSpraw Zagranicznych już od kilku lat współpracujez gronem wybitnych polskich historyków (w tymm.in. z Instytutu Historii UW, Instytutu HistoriiPAN, PISM, IPN), zamawiając u nich materiały informacyjne,opracowania do prowadzonych przezsiebie stron internetowych (np. na temat II wojnyświatowej lub Października 1956 r. w Polsce i naWęgrzech) czy komentarze do przygotowywanychwystaw.4. Dla skuteczniejszego zwalczania zafałszowanegoobrazu Polski i narodu polskiego, jaki możnaznaleźć w niektórych zagranicznych publikacjach,MSZ będzie wspomnianą współpracę z polskimi historykamizdecydowanie rozszerzać. Jednocześniezawartą w interpelacji pana posła Zbigniewa Girzyńskiegooraz grupy posłów ideę, aby tę kooperacjęw jakiś sposób sformalizować, uważa za bardzocenną sugestię, godną starannego rozważenia i ewentualnejrealizacji.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJan BorkowskiO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jerzego Gosiewskiegow sprawie zapobieżenia negatywnym skutkomwprowadzenia reformy PFRON (6071)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia31 października 2008 r., znak: SPS-023-6071/08, interpelacjępana posła Jerzego Antoniego Gosiewskiegow sprawie zapobieżenia negatywnym skutkomwprowadzenia reformy Państwowego FunduszuRehabilitacji Osób Niepełnosprawnych uprzejmieproszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:1. Zgodnie z przyjętymi przez rząd i przesłanymido <strong>Sejm</strong>u RP projektami ustaw: o finansach publicznychi Przepisy wprowadzające ustawę o finansachpublicznych, Państwowy Fundusz RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych posiadający osobowośćprawną zostanie przekształcony – z dniem 1 stycznia2010 r. – w Państwowy Fundusz RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych stanowiący wyodrębnionyrachunek bankowy bez osobowości prawnej jakopaństwowy fundusz celowy w rozumieniu ustawyo finansach publicznych.Jednocześnie zaproponowano, że tylko samorządywojewództw przejmą zadania dotychczas realizowaneprzez oddziały funduszu, a pracownicy tychoddziałów staną się pracownikami urzędów marszałkowskichi będą zajmować się – tak jak i obecnie– realizacją zadań ustawowych.2. Wdrażanie wspomnianych zmian nie spowodujezakłóceń w finansowaniu ze środków funduszurealizacji zadań ustawowych w zakresie rehabilitacjizawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,ponieważ:1) dysponentem środków funduszu będzie ministerwłaściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,który przejmie zadania wykonywane przez prezesazarządu bądź zarząd funduszu i będzie je wykonywałprzy pomocy biura obsługi funduszu funkcjonującegow formie jednostki budżetowej. Pracownicybiura funduszu staną się pracownikami biura obsługifunduszu,2) wszystkie środki, które wpłyną na wyodrębnionyrachunek bankowy funduszu, będą – tak jaki dotychczas – przeznaczane na realizację zadańokreślonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiuosób niepełnosprawnych.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 17 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław Duda
642O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Rojkaw sprawie potrzeby zmian w projekcie ustawyo zasadach i sposobie prowadzeniaewidencji ludności (6072)Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia31 października 2008 r. (sygn. SPS-023-6072/08)przekazującego interpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP panaJózefa Rojka z dnia 27 października 2008 r. w sprawiepotrzeby zmian w projekcie ustawy o zasadachi sposobie prowadzenia ewidencji ludności uprzejmieprzedstawiam następujące informacje.Na wstępie należy zauważyć, iż interpelacja panaposła odnosi się do wcześniejszej wersji projektuustawy o zasadach i sposobie prowadzenia ewidencjiludności.Niemniej jednak rozwiązania prawne budzącewątpliwości pana posła, dotyczące rezygnacji z obowiązkupotwierdzania przez właściciela lokalu pobytuosoby rejestrującej miejsce zamieszkania, zawartezostały również w nowym, przyjętym w dniu 4 listopada2008 r. przez Radę Ministrów projekcie ustawyo ewidencji ludności (druk sejmowy nr 1371).Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ocenieprojektodawcy zarówno interesy właścicieli lokali,jak i osób zgłaszających miejsce zamieszkania sąwłaściwie chronione w następujący sposób.W projektowanej ustawie:— zdefiniowano w sposób klarowny podstawowemiejsce zamieszkania (art. 24) oraz odrzucono w jegodefinicji element woli, do którego odwołują się przepisyobowiązującej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j.: Dz. U.z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.), tj. badaniezamiaru osoby zgłaszającej miejsce pobytu.Zgodnie z projektem, podstawowym miejscemzamieszkania osoby podlegającym rejestracji jestmiejsce, w którym koncentrują się jej więzi osobisteoraz najczęściej spędza codzienny czas wolny od pracyi do którego zwykle powraca, niezależnie od czasowychnieobecności związanych w szczególnościz wypoczynkiem, odwiedzinami u krewnych i przyjaciół,nauką, wykonywaniem pracy lub leczeniem.Dzięki takiej definicji administracyjne ustalenie,gdzie osoba powinna dokonać rejestracji miejsca zamieszkania,nie powinno budzić wątpliwości;— wymóg dokonania zgłoszenia miejsca zamieszkaniaw celu rejestracji wynika z faktu zamieszkania,a więc decyzji właściciela o udostępnieniu jegolokalu do zamieszkania osobie trzeciej (art. 25);— osoba zgłaszająca fakt zamieszkiwania czynito pod rygorem odpowiedzialności karnej za podanienieprawdziwych danych lub zatajenie danych w zgłoszeniumiejsca zamieszkania (art. 26 ust. 5) na podstawieart. 233 § 6 w związku z § 1 ustawy z dnia6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,poz. 553, z późn. zm.).Jednakże zważenia wymaga, iż podanie nieprawdziwychdanych lub zatajenie danych nie jest jedyniewykroczeniem, ale przestępstwem. Ponadto osobadokonująca zgłoszenia odpowiada za podanie nieprawdziwychinformacji zarówno w odniesieniu dofaktu swojego przebywania w lokalu, jak i dotyczącychosoby właściciela lokalu;— organ dokonujący rejestracji miejsca zamieszkaniaprzekazuje informację o dokonanej rejestracjiwłaścicielowi lokalu lub osobie posiadającej spółdzielczewłasnościowe prawo do lokalu (art. 29 ust. 3 i 4);— w razie stwierdzenia przez właściciela, iżw jego nieruchomości rejestracji dokonała osoba,która tam nie zamieszkuje, może w trybie przewidzianymw art. 33 wystąpić o jej wyrejestrowanie.— w celu dodatkowej ochrony praw właścicieliart. 28 ust. 6 zawiera zapis, iż rejestracja miejscazamieszkania nie może naruszać praw osób posiadającychtytuł prawny do lokalu.Pragnę nadmienić, iż rozwiązania zawarte w ww.projekcie stanowią wykonie wyroku TrybunałuKonstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. aktK20/01), który stwierdził, że ewidencja ludności służyzbieraniu informacji w zakresie danych o miejscuzamieszkania oraz pobytu osób, a więc rejestracjistanu faktycznego, a nie stanu prawnego, i nie jestformą kontroli nad legalnością zamieszkania i pobytu.Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego o tym, czyzamieszkanie danej osoby w lokalu wymaga zgodywłaściciela, nie decydują przepisy ewidencji ludności,ale przepisy prawa materialnego normujące poszczególnetypy stosunków prawnych, których elementemjest uprawnienie do używania lokalu, np.Kodeks cywilny, Prawo spółdzielcze.Zaproponowane projektem rozwiązanie wychodzirównocześnie naprzeciw problemowi tzw. fikcjimeldunkowej, wynikającej z faktu, że wiele osób niejest dzisiaj zameldowanych w miejscu zamieszkania,ponieważ znaczna liczba właścicieli uzależnia wynajęcielokalu, wbrew prawu, od niedokonywaniaw nim zameldowania. Aktualne dane ze zbioru PE-SEL pokazują, że blisko 100 000 osób, nie mogąc zameldowaćsię na pobyt stały, zameldowało się wyłączniena pobyt czasowy trwający ponad trzy miesiące,a blisko 800 000 osób zamieszkuje w Polscebez zameldowania w ogóle. Problem ten wyjątkowoniekorzystnie wpływa na indywidualną sytuacjęosób zainteresowanych, utrudniając im na co dzieńprzystępowanie do różnych czynności prawno-administracyjnych,ale równocześnie nie pozostaje bezzłego wpływu na funkcjonowanie państwa, w tymsamorządu terytorialnego, uniemożliwiając prawidłowegospodarowanie środkami publicznymi.Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę podkreślić,że celem zmiany przepisów dotyczących ewidencjiludności, oprócz likwidacji archaicznych wymagańpaństwa względem obywatela w zakresie meldunko-
643wym, była m.in. potrzeba uproszczenia procedurtak, by każda osoba mogła zarejestrować swoje podstawowemiejsce zamieszkania. Wyrażam przekonanie,że rozwiązania zaproponowane w projekcieustawy o ewidencji ludności pozwolą na realizacjętakiego celu.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuWitold Drożdżsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Witolda Pahlaw sprawie wysokości dopłat do krajowychprzewozów autobusowych przewidzianychw projekcie budżetu na rok 2009 (6074)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismoPana Marszałka z dnia 31 października 2008 r.,znak: SPS-023-6074/08, przy którym przekazanazostała interpelacja pana posła Witolda Pahla w sprawiewysokości dopłat do krajowych przewozów autobusowychprzewidzianych w projekcie budżetu narok 2009, uprzejmie informuję, co następuje.Zgodnie z art. 8a ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdówśrodkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.), samorządywojewództw przekazują przewoźnikom wykonującymkrajowe autobusowe przewozy pasażerskiedopłaty do przewozów z tytułu stosowania obowiązującychustawowych ulg biletowych. Ciężar rekompensowaniaprzewoźnikom ustawowych uprawnieńdo ulgowych przejazdów od 2008 r. finansowany jestz budżetu państwa.W oparciu o wydatki przeznaczone na dofinansowaniekrajowych przewozów pasażerskich poniesioneprzez województwa w latach ubiegłych, jak równieżdane z ich wykonania w pierwszej połowie bieżącegoroku oraz informacje przekazane przez dysponentówśrodków w projekcie ustawy budżetowejna 2009 r. zaplanowano, w porozumieniu z tymi dysponentami,w części 85 budżetu państwa: Województwaogółem kwotę 387 383 tys. zł.Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymizasadami finansów publicznych w wysokości 148800 tys. zł rezerwa celowa ma dodatkowo służyć sfinansowaniuzapotrzebowania na środki finansowezgłoszone przez poszczególnych wojewodów w czwartymkwartale 2009 r. Dodatkowo podczas tworzeniaprojektu budżetu państwa na 2009 r. posłużono siętakże informacjami uzyskanymi od OgólnopolskiegoZwiązku Pracowników Transportu Samochodowego.Przekazane przez nich szacunkowe dane uzyskanezostały na podstawie ankiet przewoźnikówPKS zawierających informacje o bieżącej realizacjiprzewozów oraz prognozowanej wielkości dopłatw 2009 r. Należy jednak stwierdzić, że niestety narynku brak jest reprezentatywnego organu zrzeszającegowszystkich krajowych przewoźników realizującychpubliczne, zbiorowe przewozy osób w transporciedrogowym.Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzonyjest monitoring wykonania wydatków związanychz dopłatami z tytułu honorowania przez przewoźnikówautobusowych ulg biletowych, aby nie dopuścićdo sytuacji nierealizowania zobowiązań publicznychi móc odpowiednio wcześniej uruchomić środki z rezerwycelowej.Uprzejmie zauważam, iż zgodnie z przepisamiustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdówśrodkami publicznego transportu zbiorowego przewoźnicyautobusowi zostali zobligowani do stosowaniaokreślonych ulg taryfowych w regularnych przewozachosób w odniesieniu do wskazanych kategoriiosób, których katalog określony jest w art. 2, 4 i 5ww. ustawy. Ponadto uprawnienia do ulg przy przejazdachśrodkami publicznego transportu zbiorowegowynikają z ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniuinwalidów wojennych i wojskowych oraz ichrodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm.)oraz ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantachoraz niektórych osobach będących ofiaramirepresji wojennych i okresu powojennego (Dz. U.z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn. zm.).Należy więc podkreślić, że bez zmiany aktówprawnych określających grupy społeczne, którymprzysługują przedmiotowe uprawnienia, nie jestmożliwa zmiana katalogu osób korzystających z ulgowychprzejazdów środkami publicznego transportuzbiorowego.Zgodnie z obecnie obowiązującym systememuprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznegotransportu zbiorowego i wysokości samychulg, pragnę zauważyć, iż stanowi on wyraz swoistegokompromisu pomiędzy interesami, a potrzebamiróżnych grup społecznych i zawodowych.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Sekretarz stanuElżbieta Suchocka-Roguska
644O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Wojciecha Wilkaw sprawie zmian w przepisach dotyczącychpodatku dochodowego od osób fizycznychw celu umożliwienia w większym zakresieodliczenia od podstawy opodatkowaniakosztów dojazdu do pracy i zakwaterowaniapoza miejscem zamieszkania, związanychz wykonywaną pracą (6075)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Wojciecha Wilka przesłaną przypiśmie z dnia 31 października 2008 r., nr SPS-023--6075/08, w sprawie zmian w przepisach dotyczącychpodatku dochodowego od osób fizycznych w celuumożliwienia w większym zakresie odliczania odpodstawy opodatkowania kosztów dojazdu do pracyi zakwaterowania poza miejscem zamieszkania,uprzejmie informuję.Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowymod osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,poz. 176, ze zm.) od początku jej obowiązywania,tj. od 1992 r., przewidywała tzw. zryczałtowanekoszty uzyskania w odniesieniu do przychodów pracowniczych.Koszty te wynosiły 0,25% kwoty stanowiącejgórną granicę pierwszego przedziału skalipodatkowej miesięcznie. Jeżeli podatnik uzyskiwałprzychody z tych tytułów równocześnie od kilku zakładówpracy, koszty uzyskania za rok podatkowynie mogły przekroczyć łącznie 4,5% kwoty, o którejmowa w zdaniu poprzednim. Koszty uzyskaniaprzychodów podwyższało się o 25%, jeżeli miejscestałego lub czasowego zamieszkania podatnika położonebyło poza miejscowością, w której znajdowałsię zakład pracy, a podatnik nie otrzymywał dodatkuza rozłąkę. Ponadto ustawa przewidywała takżemożliwość zastosowania kosztów w wysokości wydatkówfaktycznie poniesionych na dojazd do zakładulub zakładów pracy środkami transportu publicznego,udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletamiokresowymi.Obecnie koszty te określone są kwotowo, bowiemw ustawie nie ma już przepisu przewidującego waloryzacjęskali podatkowej (próg górnego przedziałuskali podatkowej jest stały). Od 2008 r. koszty uzyskaniaprzychodów z tytułu stosunku służbowego,stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy orazpracy nakładczej:1) wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowynie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdypodatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunkusłużbowego, stosunku pracy, spółdzielczegostosunku pracy oraz pracy nakładczej,2) nie mogą przekroczyć łącznie 2 002 zł 5 gr zarok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskujeprzychody równocześnie z tytułu więcej niż jednegostosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczegostosunku pracy oraz pracy nakładczej,3) wynoszą 139 zł 6 gr miesięcznie, a za rok podatkowyłącznie nie więcej niż 1 668 zł 72 gr, w przypadkugdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkaniapodatnika jest położone poza miejscowością,w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nieuzyskuje dodatku za rozłąkę,4) nie mogą przekroczyć łącznie 2 502 zł 56 gr zarok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskujeprzychody równocześnie z tytułu więcej niż jednegostosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczegostosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejscestałego lub czasowego zamieszkania podatnika jestpołożone poza miejscowością, w której znajduje sięzakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku zarozłąkę.Ponadto, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodówsą niższe od wydatków na dojazd do zakładu lubzakładów pracy środkami transportu autobusowego,kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej,w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogąbyć przyjęte przez pracownika lub przez płatnikapracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych,udokumentowanych wyłącznie imiennymibiletami okresowymi.W przypadku pracowniczych kosztów uzyskaniaprzychodów powołana na wstępie ustawa nigdy nieprzewidywała możliwości uwzględnienia kosztówdojazdu do pracy własnym samochodem, jak równieżkosztów najmu lokalu mieszkalnego.Regulacja normująca „kwotowo” koszty uzyskaniaprzychodu obejmuje wszystkich pracowników najednakowych zasadach. Nie ma bowiem znaczenia,w jaki sposób podatnik dojeżdża do pracy, tj. czy wykorzystujeśrodki komunikacji publicznej, czy teżwłasny pojazd. Nie wydaje się uzasadnione wprowadzaniedla pewnej grupy pracowników dojeżdżającychdo pracy własnym samochodem odmiennychregulacji.Przyjęcie proponowanego rozwiązania w zakresierozliczania wydatków związanych z dojazdem dopracy własnym samochodem musiałoby konsekwentniespowodować możliwość uwzględnianiaprzez wszystkich pracowników faktycznych kosztówdojazdu do pracy (np. kosztów jednorazowych biletówkomunikacji miejskiej, wydatków na dojazd taksówką).Przyjmując takie założenia, należałoby pozbawićkosztów uzyskania przychodu pracowników,którzy tych wydatków nie ponoszą, bo mieszkają bliskomiejsca pracy.Nie bez znaczenia dla oceny proponowanego rozwiązaniajest także fakt, iż jego wprowadzenieznacznie skomplikowałoby obowiązki pracodawcy,który jest płatnikiem podatku dochodowego, w tymmiesięcznych zaliczek. Przyjęcie tego unormowaniaoznaczałoby, iż pracodawca przy obliczaniu dochodui w konsekwencji zaliczki na podatek dochodowymusiałby uwzględniać w każdym miesiącu indywi-
645dualne koszty poniesione przez pracownika na dojazddo zakładu pracy.Należy także mieć na uwadze, iż proponowanerozwiązanie mogłoby być zakwestionowane przezTrybunał Konstytucyjny z uwagi na naruszeniekonstytucyjnych zasad sprawiedliwości i równości.Zasady te w prawie podatkowym były w przeszłościwielokrotnie przedmiotem kontroli konstytucyjnej.Trybunał Konstytucyjny uznaje, iż zasada równościjest przestrzegana wtedy, gdy każdy obywatelmoże stać się adresatem każdej z norm przyznającychokreślone prawo obywatelskie. Nie można więcróżnicować obywateli ze względu na kryteria powodującepowstanie zamkniętych kategorii o zróżnicowanymstatusie prawnym (K.10/93).Wystarczy przypomnieć, iż w latach ubiegłychTrybunał Konstytucyjny zakwestionował różnetraktowanie osób samotnie wychowujących dzieci.Przyjęto rozwiązanie, iż preferencyjne opodatkowaniedochodów osób samotnie wychowujących dziecimoże dotyczyć tylko tych, których dochody nie przekrocząokreślonego progu. Trybunał Konstytucyjnyuznał różnicowanie grupy osób samotnie wychowującychdzieci za niedopuszczalne. Jest zatem wysoceuzasadnione, iż Trybunał Konstytucyjny uzna, żewprowadzenie ww. rozwiązania różnicującego kosztyuzyskania przychodu będzie stanowiło naruszenietych zasad konstytucyjnych, dojdzie bowiem donieuzasadnionego zróżnicowania osób uzyskującychprzychody z pracy.Odnosząc się do drugiej propozycji pana posła,dotyczącej kosztów wynajmu mieszkania, pragnęzauważyć, iż mieszkania wynajmują nie tylko pracownicy,którzy decydują się podjąć pracę w innejmiejscowości niż miejscowość dotychczasowego zamieszkania.Lokale mieszkalne są wynajmowaneprzez wiele osób, których nie stać na zakup własnegomieszkania. Uwzględnienie w rozliczeniu podatkowymjedynie pierwszej z wymienionych sytuacjimogłoby być postrzegane jako niesprawiedliwe.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ustawao podatku dochodowym od osób fizycznych zwalniaod opodatkowania niektóre świadczenia, któreotrzymują pracownicy w związku z podjęciem pracyw innej miejscowości niż miejscowość stałego zamieszkania.Wolne od podatku dochodowego są:— wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcęz tytułu zakwaterowania pracowników w:a) hotelach pracowniczych,b) kwaterach prywatnych wynajmowanych nacele zbiorowego zakwaterowania, do wysokości nieprzekraczającejmiesięcznie kwoty 500 zł – art. 21ust. 1 pkt 19 ww. ustawy,— zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładupracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztówprzez zakład pracy wynika wprost z przepisów innychustaw – art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy.Należy zwrócić uwagę, iż art. 21 ust. 1 pkt 23bww. ustawy zwalnia od podatku zwrot kosztów poniesionychprzez pracownika dla potrzeb pracodawcy,w jazdach lokalnych, o ile obowiązek ponoszeniatych kosztów przez zakład pracy albo możliwośćprzyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynikawprost z przepisów innych ustaw.Odnosząc się do postulatu zrównania pod względemprawa podatkowego pracowników zatrudnionychw ramach umowy o pracę i przedsiębiorcówprowadzących działalność gospodarczą na własnyrachunek, należy przede wszystkim podkreślić różnicewystępujące pomiędzy tymi podmiotami.Przedsiębiorca działalność gospodarczą prowadzina własny rachunek, ponosi odpowiedzialnośćwobec osób trzecich za rezultat swych czynnościoraz ich wykonywanie, w tym za czynności wykonywaneprzez jego pracowników, oraz pełne ryzyko gospodarczezwiązane z prowadzoną działalnością.Te charakterystyczne cechy działalności gospodarczejw zasadniczy sposób różnicują sytuacjęprzedsiębiorcy i pracownika i jednocześnie pokazują,iż nieuzasadnione byłoby ujednolicenie kosztówuzyskania przychodów w odniesieniu do tych diametralnieodmiennych grup podatników.Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, iż przedsiębiorcywszelkie wydatki, takie jak wydatki związanez eksploatacją samochodu osobowego, kosztyhotelu w przypadku podróży służbowej, wydatki telekomunikacyjneitp., mogą zaliczać bez ograniczeńdo kosztów uzyskania przychodów, nawet wtedy,gdy są one ponoszone na cele prywatne.Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowymod osób fizycznych kosztami uzyskania przychodówsą koszty poniesione w celu osiągnięciaprzychodów lub zachowania albo zabezpieczeniaźródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionychw art. 23.Podkreślić należy, że art. 23 ustawy nie jest prostąopozycją art. 22 tejże ustawy. Tak więc samo wyliczeniekosztów, których nie uważa się za kosztyuzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, iżwszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienionew art. 23, zostają z mocy prawa uznane za kosztypodatkowe. Muszą być zachowane cechy charakteryzująceźródło przychodów, w tym przypadku pozarolnicządziałalność gospodarczą, oraz istnieć związkiprzyczynowe pomiędzy ich poniesieniem a celem,jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowaniealbo zabezpieczenie źródła przychodu.Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymwydatkiem a uzyskaniem przychodu lubzachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodujest poddawany ocenie podczas czynności kontrolnychdokonywanych przez organy podatkowe orazorgany kontroli skarbowej. Z kosztów uzyskaniaprzychodu organ podatkowy w postępowaniu podatkowymwyłączy np. zaewidencjonowane przez podatnika– przedsiębiorcę wydatki na podróż zagraniczną,jeżeli wykaże, że wyjazd ten miał charakterprywatny (wypoczynkowy).Reasumując, pragnę poinformować, iż MinisterstwoFinansów nie przewiduje zmian w przepisachpodatkowych umożliwiających odliczanie od przycho-
646du kosztów dojazdu do pracy własnym samochodemi zakwaterowania poza miejscem zamieszkania.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckipodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Wojciecha Wilkaw sprawie konieczności zmian w przepisachdotyczących szkód łowieckich (6076)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła Wojciecha Wilka z dnia 23 października2008 r. w sprawie konieczności zmianw przepisach dotyczących szkód łowieckich uprzejmieinformuję, że w najbliższym czasie w MinisterstwieŚrodowiska zostanie wszczęty proces legislacyjnymający na celu zmianę rozporządzenia ministraśrodowiska z dnia 15 lipca 2002 r. regulującegozakres materii poruszony przez posła.Podnoszone przez posła kwestie dotyczące sposobuszacowania szkód łowieckich nie stanowią materiiustawowej i w pełni mieszczą się w regulacji zawartejw akcie wykonawczym ministra środowiskapodpisywanym w porozumieniu z ministrem rolnictwai rozwoju wsi.Chciałbym także poinformować, że MinisterstwoŚrodowiska uzyskuje dane uwzględniające wielkośćwypłaconych odszkodowań łowieckich oraz tzw. powierzchnięzredukowaną z Polskiego Związku Łowieckiego,Państwowego Gospodarstwa LeśnegoLasy Państwowe, Agencji Nieruchomości Rolnych,które również są publikowane w rocznikach statystycznychprzez Główny Urząd Statystyczny.Jednocześnie pragnę poinformować, że nowa regulacjaprawna uwzględniać będzie ustalenia zespołuroboczego, którego prace mające na celu wypracowanieoptymalnych rozwiązań w zakresie szkód łowieckichdobiegają końca. Ustalenia te zostały zaakceptowaneprzez przedstawicieli Ministerstwa Środowiska,Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi,Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe,Polskiego Związku Łowieckiego, KrajowejRady Izb Rolniczych oraz ekspertów naukowychz tej dziedziny.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuJanusz ZaleskiO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożenny Bukiewiczw sprawie możliwości wprowadzeniazmian przy przyznawaniu świadczeniapielęgnacyjnego z tytułu rezygnacjiz pracy zawodowej na rzecz opiekinad dzieckiem niepełnosprawnym (6078)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 31 października br.(znak: SPS-023-6078/08) dotyczące interpelacji posełBożenny Bukiewicz w sprawie możliwości wprowadzeniazmian przy przyznawaniu świadczeniapielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z pracy zawodowejna rzecz opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym,uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją stowarzyszenia rodzicówdzieci niepełnosprawnych, na którym omówionoistniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, na jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie.W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów,które leżą w kompetencji ministra pracy i politykispołecznej, są przedmiotem analiz resortu w celuprzygotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,w tym dotyczących warunków przyznawaniaświadczenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżetpaństwa składek na ubezpieczenie emerytalno--rentowe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotneza beneficjentów tego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 września2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-
647rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku dozasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszyna skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tymświadczeń związanych z niepełnosprawnością dzieci,wydaje się nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot poszczególnychświadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacjiemerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istotneróżnice między tymi kategoriami. Świadczeniarodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczonąpracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniejpłaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocąo charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie,a nie pełne pokrycie, kosztów utrzymania rodzinwychowujących dzieci. Dlatego częstotliwość zmianyzarówno warunków dostępu do świadczeń, jak i kwotświadczeń zależy od częstotliwości znaczących zmianw kosztach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuższymniż 1 rok lub 2 lata), a nie np. od dynamiki wynagrodzeńoraz dynamiki emerytur i rent.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa. W budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparciepozwalające na pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka.Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężnekierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego, któryprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiarkowanymi znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia przez nie 5.roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie,który przysługuje niezależne od dochodówi wieku dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniemo niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstaław wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasiłkupielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od spełnieniaustawowego kryterium dochodowego, jakiew przypadku rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.Ponadto w przypadku osób, które już korzystająze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuacjęuprawnień do nich mimo przekroczeniakryterium dochodowego o relatywnie niewysokiekwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniachrodzinnych, przysługują one także w sytuacji,gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodzinyw przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowekryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższegozasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożenny Bukiewiczw sprawie znowelizowanej ustawyo komornikach sądowych i egzekucji (6079)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz (SPS--023-6079/08) w sprawie liczby etatów komorniczychutworzonych w 2008 r. i perspektyw dalszego
648ich tworzenia, a także aktualnych problemów egzekucjisądowej oraz prac nad jej usprawnieniem i przyspieszeniemuprzejmie informuję pana marszałka,co następuje;W dniu 28 grudnia 2007 r. weszła w życie ustawaz dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikachsądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 112, poz. 769),na mocy której minister sprawiedliwości uzyskałkompetencje do tworzenia nowych stanowisk komornikówsądowych. Do dnia wejścia w życie tejustawy, w ciągu ostatnich 10 lat, tj. od 1997 r., liczbakomorników sądowych zwiększyła się jedynie o 70osób. W tym okresie liczba komorników sądowychkształtowała się następująco: 1997 r. – 582, 1998 r.– 582, 1999 r. – 582, 2000 r. – 582, 2001 r. – 582,2002 r. – 585, 2003 r. – 586, 2004 r. – 590, 2005 r. –616, 2006 r. – 644, 2007 r. – 652.W dniu 28 grudnia 2007 r. utworzone były 652stanowiska komornicze, w tym 35 stanowisk niebyło obsadzonych. Na tych stanowiskach czynnościegzekucyjne wykonywali powołani przez prezesówsądów apelacyjnych zastępcy komorników. W ogromnejwiększości byli to asesorzy komorniczy. Z uwagina powyższe konieczne było w pierwszej kolejnościpowołać na te stanowiska nowych komorników sądowych.Niestety, nowe przepisy znowelizowanejustawy o komornikach sądowych i egzekucji nie zawierałyprzepisów przejściowych umożliwiającychkontynuowanie wszczętych w tym zakresie postępowańadministracyjnych. Brak tych regulacji powodował,iż zachodziła konieczność wydania decyzji umarzającychpostępowania administracyjne we wszystkichrozpoczętych sprawach o powołanie nowych komornikówsądowych. Niezwłocznie po tym, gdy decyzjeumarzające postępowania stały się ostateczne,zgodnie z nową procedurą, minister sprawiedliwościdokonał obwieszczeń o nieobsadzonych stanowiskachkomorniczych i rozpoczął procedurę administracyjnąw zakresie obsadzenia tych stanowisk.Nowa ustawa o komornikach sądowych i egzekucjizobowiązała nadto ministra sprawiedliwości dowydania w ciągu 3 miesięcy, tj. do dnia 28 marca2008 r., wszystkim urzędującym komornikom sądowym– 625 osobom – nowych decyzji o powołaniu nastanowiska komornicze, z uwagi na likwidację dotychczasowychrewirów komorniczych.Zaraz po wypełnieniu tych ustawowych obowiązkówminister sprawiedliwości przystąpił do tworzenianowych stanowisk komorniczych. W tym miejscuwskazać należy, iż utworzenie każdego dodatkowegostanowiska komorniczego jest procedurą wymagającązasięgnięcia opinii rady właściwej izbykomorniczej oraz prezesa właściwego sadu okręgowego.Niezależnie od treści tych opinii, przy podejmowaniudecyzji o utworzeniu nowego stanowiskaustawodawca zobowiązał ministra sprawiedliwoścido oceny potrzeb prawidłowego i sprawnego wykonywaniaczynności egzekucyjnych, wielkości wpływui stanu zaległości spraw o egzekucję, stopniaopanowania wpływu, liczby przedsiębiorców mającychsiedzibę w obszarze rewiru komorniczego orazliczby i struktury ludności w rewirze. Po dokonaniuww. analizy do dnia 31 sierpnia 2008 r. ministersprawiedliwości podjął decyzję o utworzeniu 46 nowychstanowisk komorniczych.Chęć objęcia nowego stanowiska komorniczegozgłosiło ponad 300 kandydatów. Wnioski tych osóbmuszą być załatwione zgodnie z wymogami ustawyo komornikach sądowych i egzekucji oraz Kodeksupostępowania administracyjnego, co powoduje, żeprocedura powoływania na stanowiska komorniczejest stosunkowo długa.Do chwili obecnej na nowe i na wolne stanowiskakomornicze minister sprawiedliwości powołał 51osób. Dalsze intensywne prace w tym zakresie sąkontynuowane.Niezależnie od powyższego, po uzyskaniu danychstatystycznych za I półrocze 2008 r. w zakresie egzekucjisądowej, resort sprawiedliwości rozpoczął procedurękonsultacyjną co do utworzenia dodatkowych180 stanowisk komorników sądowych. W toku tychkonsultacji oraz po analizie przesłanek koniecznychdo utworzenia nowego stanowiska komornika sadowegominister sprawiedliwości uznał, iż zgodniez art. 8 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucjizachodzą przesłanki ustawowe do utworzeniadodatkowo 100 nowych stanowisk komorniczychjeszcze w bieżącym roku.W dniu 5 listopada 2008 r. minister sprawiedliwościzarządził utworzenie 34 nowych stanowiskkomorniczych. Do końca listopada bieżącego rokuutworzonych zostanie dalszych 66 stanowisk.Reasumując, stwierdzić należy, iż w 2008 r. utworzonychzostanie łącznie 146 nowych stanowisk komorniczych.Obsadzenie tych stanowisk spowodujeznaczny wzrost liczby komorników sądowych. Nieoznacza to jednak, że proces zwiększania liczby komornikówzostał zakończony. Po ukończeniu każdegopółrocznego okresu sprawozdawczego MinisterstwoSprawiedliwości dokonywać będzie kolejnychocen, czy liczba komorników jest wystarczająca, biorącpod uwagę kryteria określone w art. 8 ust. 3ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Po dokonaniutych analiz podejmowane będą dalsze decyzjedotyczące stanowisk komorniczych.Nadto informuję Pana Marszałka, że ocena funkcjonowaniarozwiązań przyjętych ustawą z dnia 24maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowychi egzekucji oraz niektórych innych ustaw, zeszczególnym uwzględnieniem potrzeby usprawnieniai przyspieszenia postępowań egzekucyjnych, jestprzedmiotem ciągłych analiz resortu sprawiedliwości.Analizy te doprowadziły do przygotowania projektuzmiany ustawy o komornikach sądowych i egzekucji,który aktualnie znajduje się w uzgodnieniachmiędzyresortowych. Obowiązujące przepisyustawy nie zawierają bowiem niektórych koniecznychregulacji ustawowych odnoszących się do zastępcówkomorników sądowych, procedur związanychz trybem postępowania dyscyplinarnego. Nad-
649to niektóre rozwiązania związane z trybem powoływanianowych komorników sądowych wymagająusprawnienia procedury w tym zakresie.Wszystkie te działania, w stosownej perspektywie,winny doprowadzić do usprawnienia i przyspieszeniapostępowań egzekucyjnych.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Wronasekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiejw sprawie reformy PFRON (6080)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia31 października 2008 r. znak: SPS-023-6080/08 interpelacjępani poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawiereformy Państwowego Funduszu RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych uprzejmie proszę o przyjęcieponiższych wyjaśnień:1. Podstawowa przesłanka przekształcenia m.in.Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnychwynika z przyjętej przez rząd koncepcjiporządkowania i racjonalizacji finansów publicznychpaństwa.Zgodnie z projektami ustaw przyjętymi przezrząd i przesłanymi do <strong>Sejm</strong>u RP: o finansach publicznychi przepisy wprowadzające ustawę o finansachpublicznych Państwowy Fundusz RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych posiadający osobowośćprawną zostanie przekształcony – z dniem 1 stycznia2010 r. – w Państwowy Fundusz RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych stanowiący wyodrębnionyrachunek bankowy bez osobowości prawnej, jakopaństwowy fundusz celowy w rozumieniu ustawyo finansach publicznych.2. Przekształcenie Państwowego Funduszu RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych zmierza dousprawnienia jego funkcjonowania i bardziej ekonomicznegogospodarowania środkami. Koszty funkcjonowaniaPaństwowego Funduszu RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych stanowiącego wyodrębnionyrachunek bankowy bez osobowości prawnej,jako państwowego funduszu celowego, będą mniejszeniż obecnie m.in. z uwagi na to, że rada nadzorczai zarząd funduszu zostaną rozwiązane oraz wygasnąakty powołania prezesa i zastępców prezesazarządu funduszu, a także dyrektorów jego oddziałów.Samorządy województw przejmą zadania dotychczasrealizowane przez oddziały funduszu, a pracownicytych oddziałów staną się pracownikamiurzędów marszałkowskich.3. Konsultacje społeczne przeprowadzono w trakcieprac nad wspomnianymi projektami ustaw, którebyły również zamieszczone w Biuletynie InformacjiPublicznej na ogólnodostępnej stronie internetowejMinisterstwa Finansów (www.mf.gov.pl).Organizacje pozarządowe osób niepełnosprawnychsygnalizowały wątpliwości w związku z proponowanymizmianami przekształcenia PaństwowegoFunduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnychi otrzymały szczegółowe wyjaśnienia oraz zapewnienie,że wdrażanie tych zmian nie spowoduje zakłóceńw finansowaniu, ze środków funduszu, zadańustawowych w zakresie rehabilitacji zawodowej i społecznejosób niepełnosprawnychŁączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiejw sprawie rozważenia możliwościoraz zasadności wprowadzenia poprawkido art. 2 pkt 2 projektu ustawy nowelizującej,zawierającego zmiany do art. 25 ustawyo radcach prawnych, poprzez uwzględnieniedoświadczenia nabytego w wynikuwykonywania pod nadzorem radcy prawnegolub adwokata czynności bezpośredniozwiązanych ze świadczeniem pomocy prawnejw organie państwowym lub samorządowym(6081)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma Pana Marszałka z dnia 31 października 2008 r.,nr SPS-023-6081/08, przy którym przedstawionointerpelację poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawierozważenia możliwości oraz zasadności wprowadzeniapoprawki do art. 2 pkt 2 projektu ustawy o zmianieustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcachprawnych oraz ustawy Prawo o notariacie, zawierającegozmiany do art. 25 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123,poz. 1059, z późn. zm.), uprzejmie przedstawiam, conastępuje.
650Interpelacja dotyczy rozwiązań przewidzianychw rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawyPrawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnychoraz ustawy Prawo o notariacie i koncentruje się wokółzagadnienia katalogów osób, które będą uprawnionedo wpisu na listę adwokatów (radców prawnych)bez odbycia aplikacji i bez wymogu złożeniaegzaminu zawodowego (projektowane art. 66 ust. 1ustawy Prawo o adwokaturze, art. 25 ust. 1 ustawyo radcach prawnych), oraz osób, które będą uprawnionedo przystąpienia do egzaminu zawodowegobez obowiązku odbycia aplikacji (projektowaneart. 66 ust. 2 ustawy Prawo o adwokaturze, art. 25ust. 2 ustawy o radcach prawnych).W rządowym projekcie ustawy zawarto regulacjena nowo kreujące powyższe katalogi. Należy zaznaczyć,iż projektowane zmiany podyktowane zostałypotrzebą dostosowania stanu prawnego do warunkówokreślonych przez Trybunał Konstytucyjnym.in. w wyroku z dnia z dnia 8 listopada 2006 r.,sygn. K 30/06. W orzeczeniu tym trybunał stwierdziłniezgodność z Konstytucją RP niektórych przepisówustawy o radcach prawnych. Zakwestionowaneprzepisy dotyczyły głównie zasad przepływu pomiędzyposzczególnymi zawodami prawniczymioraz zakresu udziału samorządów zawodowychw ustalaniu zasad egzaminów zawodowych.Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., iż „wadąart. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnychw brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą jest brakustawowego wymogu jakiegokolwiek stażu zawodowego,a nadto nieokreślenie maksymalnego okresu,jaki upłynął od momentu złożenia – przez ubiegającegosię o wpis na listę radców prawnych – innegoniż radcowski egzaminu prawniczego. Dopuszcza toubieganie się o wpis na listę przez osoby, które uzyskałyprzed wielu laty dyplom ukończenia wyższychstudiów prawniczych i odbyły inną niż radcowskaaplikację w całkowicie odmiennym systemie prawnym,bez jakiejkolwiek weryfikacji znajomości aktualnieobowiązującego prawa. Nadto umożliwia dostępdo zawodu radcy osobom bez jakiegokolwiekpraktycznego doświadczenia prawniczego, w tymprofilującej umiejętności praktyczne aplikacji zakończonejegzaminem. Sytuacja ta stwarza niebezpieczeństwonienależytego wykonywania zawodui w tym zakresie pozostaje w sprzeczności z art. 17ust. 1 konstytucji”.Ponadto trybunał stanął na stanowisku, że„możliwy jest (także w świetle zasady wolności wyborui wykonywania zawodu, ustanowionej w art. 65ust. 1 konstytucji) przepływ z jednego do innego zawoduprawniczego. Nie oznacza to jednak, że przepływtaki ma następować automatycznie, bez ocenyumiejętności niezbędnych dla należytego wykonywanianowego dla danej osoby zawodu prawniczego.Już w wyroku w sprawie o sygn. K 6/06 TrybunałKonstytucyjny zauważył, że w warunkach obowiązywaniakonstytucyjnej zasady równości i równegotraktowania przesłankami oceny winny być m.in.czas trwania aplikacji, zakres przedmiotowy szkoleniaoraz praktyczny kontakt z wykonywaniem danegozawodu prawniczego”.Z uwagi na powyższe intencją projektodawcybyło zaprojektowanie takich regulacji, aby weryfikacjaosób uprawnionych do wpisu na listę adwokatów(radców prawnych) następowała przy uwzględnieniudotychczasowej praktyki zawodowej. Właściweukształtowanie katalogu osób uprawnionych dowpisu na listę jest także szczególnie istotne z uwagina okoliczność, iż osoby korzystające z tego uprawnienianie będą podlegały żadnej dalszej weryfikacjiw związku z wpisem. Z tej przyczyny w projekcieograniczono zakres praktyki uprawniającej do wpisuna listę do wykonywania zawodów, których statusprawny określono w ustawie (m.in. referendarzsądowy, asystent sędziego, asystent prokuratora)lub których wykonywanie jest ściśle powiązane zeświadczeniem pomocy prawnej przez adwokatów(radców prawnych) w tych formach organizacyjnych,które ustawa przewiduje dla wykonywania zawoduadwokata bądź radcy prawnego (art. 4a ust. 1 ustawyPrawo o adwokaturze, art. 8 ust. 1 ustawy o radcachprawnych).Odnosząc się natomiast do konstrukcji kataloguosób uprawnionych do przystępowania do egzaminówzawodowych bez obowiązku odbycia aplikacji,należy nadmienić, że w tym przypadku weryfikacjawiedzy i umiejętności osób, o których mowa w projektowanymart. 66 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o adwokaturze(art. 25 ust. 2 pkt 4 ustawy o radcachprawnych), nastąpi w trakcie egzaminu zawodowego.Dopuszczenie do tego egzaminu osób, które legitymująsię praktyką w zakresie wskazanym w projektowanymart. 66 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o adwokaturze(art. 25 ust. 2 pkt 4 ustawy o radcachprawnych), nie spowoduje zatem negatywnych skutków,o jakich mowa w cytowanym już orzeczeniuTrybunału Konstytucyjnego. W tym bowiem przypadkunie wystąpiłby automatyzm w przechodzeniuz jednego zawodu prawniczego do innego.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuZbigniew Wronaministra rolnictwa i rozwoju wsina interpelację posła Andrzeja Kaniw sprawie podjęcia działań w celu polepszeniawarunków płacowych pracownikówPaństwowej Inspekcji OchronyRoślin i Nasiennictwa (6082)Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia31 października br., znak: SPS-023-6082/08, interpelacjęposła na <strong>Sejm</strong> RP pana Andrzeja Kani
651w sprawie sytuacji płacowej w wojewódzkich inspektoratachochrony roślin i nasiennictwa, przedstawiamnastępujące wyjaśnienia.Zła sytuacja płacowa w wojewódzkich inspektoratachochrony roślin i nasiennictwa oraz wiążącesię z nią zagrożenia dla realizacji zadań przez PaństwowąInspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa sąznane kierownictwu resortu rolnictwa. Według danychuzyskanych z Głównego Inspektoratu OchronyRoślin i Nasiennictwa wysokość średniego wynagrodzeniabrutto pracowników służby cywilnejw wojewódzkich inspektoratach w I półroczu wynosiła2104 zł, a za cały 2007 r. – 2316 zł. Skutkiem tegojest wysoka fluktuacja kadr w wojewódzkich inspektoratach,sięgająca 48% w okresie ostatnich 4 lat,oraz trudności z naborem nowych pracowników.W związku z powyższym resort rolnictwa podejmujeaktywne starania zmierzające do zaradzeniatej sytuacji. Należy jednak podkreślić, że wojewódzkieinspektoraty ochrony roślin i nasiennictwa zgodniez przepisami art. 82 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18grudnia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r.Nr 133, poz. 849) wchodzą w skład zespolonej administracjiwojewódzkiej. Za ustalanie funduszu wynagrodzeńzespolonych inspekcji, służb i straży odpowiadawojewoda, a więc minister rolnictwa i rozwojuwsi nie ma bezpośredniego wpływu na regulacjępłac w wojewódzkich inspektoratach.Niezależnie od powyższego na przestrzeni ostatnichlat podejmowane były liczne działania mającena celu poprawę sytuacji płacowej w wojewódzkichinspektoratach. Już w uzasadnieniu do ustawyo ochronie roślin, przygotowującej Państwową InspekcjęOchrony Roślin i Nasiennictwa do realizacjizadań wynikających z akcesji <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>do Unii Europejskiej, określone zostały precyzyjnieskutki finansowe wprowadzanych zmian.Zgodnie z szacunkami zapotrzebowanie na dodatkoweśrodki finansowe tylko w 2004 r. wynosiło 16,799mln zł, w tym na wzrost zatrudnienia i wynagrodzeniaokoło 8 mln zł. Niestety środki te nie zostałyuwzględnione w ustawie budżetowej na rok 2004.W wyniku kolejnych starań w ustawie budżetowejna 2005 r. utworzono rezerwę celową z przeznaczeniemna wydatki bieżące wojewódzkich inspektoratów,w wysokości 6,968 mln zł. Rezerwa ta mogłajednak zostać uruchomiona jedynie w przypadkuuzyskania określonej kwoty dochodów z podatkuakcyzowego, która jednak nie została osiągnięta.O złej sytuacji płacowej w wojewódzkich inspektoratachinformowani byli w tym okresie także m.in. ministerfinansów, minister gospodarki i pracy orazsekretarz Komitetu Integracji Europejskiej. Niezależnieod powyższego główny inspektor ochrony roślini nasiennictwa regularnie ponawiał interwencjeu poszczególnych wojewodów, wnioskując o uwzględnianiew budżetach własnych dodatkowych środkówfinansowych dla wojewódzkich inspektoratów.W roku bieżącym minister rolnictwa i rozwojuwsi wystąpił do szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrówo uruchomienie rezerwy celowej Środki nazwiększenie wynagrodzeń i pochodnych, w tym namodernizację systemu wynagrodzeń w administracjii przekazanie odpowiednich funduszy z tej rezerwydla wojewódzkich inspektoratów.W dniu 11 czerwca 2008 r. Rada Ministrów przyjęłauchwałę w sprawie procentowego podziału naposzczególne urzędy środków na wynagrodzeniaprzewidziane na dodatki specjalne w służbie cywilnej(M. P. Nr 49, poz. 435). Łączna kwota środkówna dodatki specjalne przyznana urzędom wyniosła134 919 tys. zł bez pochodnych, w tym w wojewódzkichinspektoratach 2247 tys. zł bez pochodnych,czyli 87,73 zł miesięcznie „per capita”, z wyrównaniemod dnia 1 stycznia 2008 r.W dniu 31 maja 2008 r. zakończony został równieżproces wartościowania stanowisk pracy w służbie cywilnej.Stosownie do informacji przekazanej przezKancelarię Prezesa Rady Ministrów kwota środkówprzeznaczonych na ten cel wyniosła 224 812 tys. złbez pochodnych, w tym dla wojewódzkich inspektoratów3 745 tys. zł bez pochodnych, czyli 146,22 zł miesięcznie„per capita”, również z wyrównaniem oddnia 1 stycznia 2008 r. Ponadto, mając na uwadzeszczególnie trudną sytuację części urzędów administracjirządowej, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów,wspólnie z Ministerstwem Finansów, wypracowałametodę umożliwiającą podział środków na podwyższeniepoziomu wynagrodzeń w urzędach o najniższychprzeciętnych wynagrodzeniach. Wsparciem finansowymplanowane jest objęcie również wszystkichwojewódzkich inspektoratów.Według informacji uzyskanej z Głównego InspektoratuOchrony Roślin i Nasiennictwa przekazane dobudżetu urzędów wojewódzkich w październiku 2008 r.środki z rezerwy celowej pozwolą na podwyższeniewynagrodzeń pracowników służby cywilnej o 373––441 zł brutto/1 etat (średnio o 404,13 zł).Zgodnie z przekazanym do <strong>Sejm</strong>u RP projektemustawy budżetowej na rok 2009 wydatki związanez funkcjonowaniem wojewódzkich inspektoratówwyniosą 109 812 tys. zł, z czego wydatki bieżące wyniosą107 216 tys. zł. Dla porównania w ustawie budżetowejna rok 2008 wydatki na wojewódzkie inspektoratyustalono na poziomie 100 397 tys. zł,w tym wydatki bieżące na poziomie 94 313 tys. zł.Oznacza to wzrost kwoty przeznaczonej na pokryciekosztów funkcjonowania wojewódzkich inspektoratówo 9,38% przy jednoczesnym wzroście wydatkówbieżących o 13,68%. Według danych przekazanychprzez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów w 2009 r.przewidywany jest wzrost wynagrodzeń w wojewódzkichinspektoratach ochrony roślin i nasiennictwa.Będzie on wynikał m.in. z:1) średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeńw państwowej sferze budżetowej w 2009 r.w wysokości 103,9%,2) skutków finansowych przechodzących z 2008 r.w wyniku procesów: wartościowania stanowisk pra-
652cy, przekazania środków na zmniejszenie różnicw wynagrodzeniach pomiędzy urzędami,3) dodatku specjalnego, który zostanie wypłaconyw 2009 r.Pragnę w tym miejscu również nadmienić, że sytuacjapłacowa w wojewódzkich inspektoratach byłaprzedmiotem przeprowadzonego w dniu 16 października2008 r. 74. posiedzenia sejmowej Komisji Administracjii Spraw Wewnętrznych – bezpieczeństwofitosanitarne upraw i nadzór nad obrotem i stosowaniemśrodków ochrony roślin oraz nadzór nad eksportemproduktów pochodzenia roślin oraz nadzórnad eksportem produktów pochodzenia roślinnegow kontekście trudnej sytuacji kadrowo-organizacyjnejwojewódzkich inspektorów ochrony roślin i nasiennictwa.Omawiane zagadnienia zostały szczegółowoprzedstawione przez podsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi pana MarianaZalewskiego.Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterMarek Sawickisekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Andrzeja Kaniw sprawie koordynacji działańministra rolnictwa i rozwoju wsioraz ministra finansów dotyczącychzagospodarowania poscaleniowegona przykładzie obiektu scaleniowego„Niedźwiedź” gmina Myszyniec,pow. ostrołęcki w woj. mazowieckim (6083)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka nr SPS-023-6083/08 z dnia31.10.2008 r., przy którym przesłana została interpelacjaposła na <strong>Sejm</strong> RP pana Andrzeja Kaniw sprawie koordynacji działań ministra rolnictwai rozwoju wsi oraz ministra finansów dotyczącychzagospodarowania poscaleniowego na przykładzieobiektu scaleniowego „Niedźwiedź”, gmina Myszyniec,powiat ostrołęcki w woj. mazowieckim, przedstawiamnastępujące wyjaśnienia.Postępowanie scaleniowe przeprowadzane jestna podstawie ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniui wymianie gruntów (tekst jednolity Dz. U.z 2003 r. nr 178, poz. 1749, z późn. zm.), zgodniez przepisami której postępowanie to przeprowadzastarosta jako zadanie zlecone z zakresu administracjirządowej ze środków budżetu państwa. Od momentuakcesji Polski do Unii Europejskiej pojawiłasię możliwość finansowania tych prac, wraz z komponentemzagospodarowania poscaleniowego, w tymm.in. urządzanie dróg dojazdowych do gruntów rolnychi leśnych, z udziałem środków wspólnotowych.W latach 2004–2006 prace te wykonywane byływ ramach działania 2.2: Scalanie gruntów, realizowanegow ramach Sektorowego Programu Operacyjnego„Restrukturyzacja i modernizacja sektorażywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich2004–2006”. Zgodnie z założeniami tego programufinansowane mogły być jedynie projekty, których realizacjarozpoczęła się nie wcześniej jak przed dniem01.01.2004 r.Także w nowym okresie programowania, obejmującymlata 2007–2013, przewidziano finansowanieprac scaleniowych, wraz z zagospodarowaniemposcaleniowym, ze środków wspólnotowych. Możliwejest uzyskanie także wsparcia finansowego wyłączniena zagospodarowanie poscaleniowe, leczzgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwojuwsi z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie szczegółowychwarunków i trybu przyznawania pomocyfinansowej w ramach działania: Poprawianie i rozwijanieinfrastruktury związanej z rozwojem i dostosowywaniemrolnictwa i leśnictwa przez scalaniegruntów, objętego Programem Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 80, poz. 480)jedynie w przypadku projektów zrealizowanychw ramach Sektorowego Programu Operacyjnego„Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowegooraz rozwój obszarów wiejskich 2004––2006” (SPO), w przypadku których opracowaniedokumentacji geodezyjno-prawnej zostało sfinansowaneze środków Sekcji Orientacji EuropejskiegoFunduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOiGR)oraz środków budżetu państwa, a z dokumentacji tejwynika konieczność realizacji prac z zakresu zagospodarowaniaposcaleniowego, które nie zostały sfinansowanew ramach SPO.O dofinansowanie, jako beneficjenci, będą mogliubiegać się starostowie w ramach działania: Poprawianiei rozwijanie infrastruktury związanej z rozwojemi dostosowanie rolnictwa i leśnictwa, SchematI: Scalanie gruntów, Programu Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 jednak kosztykwalifikowalne projektu nie mogą być poniesionewcześniej niż 01.01.2007 r.Oznacza to, że postępowania scaleniowe rozpoczęteprzed 2004 r. mogły być finansowane jedynieze środków budżetu państwa zapisanych w części85: Budżet wojewodów, dział 010: Rolnictwo i łowiectwo,rozdział 01005: Prace geodezyjno-urządzeniowena potrzeby rolnictwa.Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie posiadaśrodków finansowych przeznaczonych na realizacjęscaleń gruntów.Pragnę podkreślić, że istnieje możliwość finansowanianiektórych prac z zakresu zagospodarowaniaposcaleniowego na obszarach wiejskich z terenowegoFunduszu Ochrony Gruntów Rolnych, którego
653środki przeznaczone mogą być m.in. na budowęi modernizację dróg dojazdowych do gruntów rolnychlub też rekultywację na cele rolnicze gruntów,które utraciły lub zmniejszyły wartość użytkową.Środkami terenowego FOGR dysponują jednaksamorządy województw i to one przeznaczają je dlaposzczególnych gmin, kierując się ustalonymi w województwiepriorytetami. W dyspozycji ministra rolnictwai rozwoju wsi znajdują się jedynie środki centralnegoFOGR, które zgodnie z treścią art. 25 ust. 2ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntówrolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121 poz. 1266.z późn. zm.) mogą służyć wyłącznie na zasilenie terenowychfunduszy ochrony gruntów rolnych.Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r.Nr 19 poz. 115, z późn. zm.) budowa, przebudowa,remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie drógwewnętrznych, do których zaliczane zostały drogidojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, oraz zarządzanienimi należy do zarządcy terenu, na którymjest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku– do właściciela tego terenu.Należy zauważyć, iż zgodnie z ustawą o scalaniui wymianie gruntów grunty wydzielone w wynikuscalenia na cele miejscowej użyteczności publicznejoraz pod ulice i drogi przechodzą na własność gminy,co oznacza, że samorząd gminy może finansowaćurządzanie takich dróg ze środków własnych.Ponadto w szczególnych przypadkach, np. brakuśrodków publicznych, zgodnie z art. 3 pkt 7 wyżejwspomnianej ustawy o scalaniu i wymianie gruntówwłaściciele gruntów objętych postępowaniemscaleniowym mogą partycypować w pokrywaniukosztów zarówno przeprowadzania samego postępowania,jak i zagospodarowania poscaleniowego nazasadach wcześniej ustalonych przez starostę.Ze względu na fakt, iż poruszana przez pana posłakwestia dotycząca trudności pozyskania środkówfinansowych na zagospodarowanie poscalenioweobiektów rozpoczętych jeszcze przed 2004 r. odnosisię do większej liczby województw, zwróciłemsię do ministra finansów o rozważenie możliwościfinansowania zagospodarowania poscaleniowego takichobiektów ze środków rezerwy ogólnej budżetupaństwa. Zdaniem ministra finansów prace te niemogą być jednak finansowane ze środków budżetupaństwa, gdyż nie są to zadania zlecone z zakresuadministracji rządowej, lecz zadania własne gmin,a ich finansowanie może się odbywać jedynie na zasadachokreślonych w art. 42 ustawy z dnia 13 listopada2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539).Niezależnie od powyższego chciałbym podkreślić,iż uchwałą nr 233/2008 z dnia 28 października2008 r. Rada Ministrów − na podstawie art. 117ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych(Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z późn.zm.) − ustanowiła program wieloletni pn. „Narodowyprogram przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”,który wszedł w życie z dniem podjęcia uchwały.Program ten ma stanowić instrument pomocyrządu dla jednostek samorządu terytorialnego w rozwiązywaniutrudnych problemów związanych z przebudową,budową lub remontami sieci dróg lokalnych,będących ważnym elementem poprawy bezpieczeństwaw ruchu drogowym oraz czynnikiempodnoszenia atrakcyjności gospodarczej terenów.Istotnym celem programu jest także zwiększeniekomfortu życia mieszkańców poprzez wsparcie tworzeniapowiązań sieci dróg powiatowych i gminnychz siecią dróg wojewódzkich i krajowych, prowadzącedo zwiększenia dostępności lokalnych ośrodków gospodarczych.Przewidziane w programie zasady finansowaniaprojektów inwestycyjnych dotyczące dróg gminnychi powiatowych zakładają przeznaczenie na ten celśrodków własnych jednostek samorządu terytorialnegow łącznej wysokości nie niższej niż wielkośćdotacji z budżetu państwa, ustalonej w kwocie 1 mldzł rocznie. Łączna suma nakładów na realizację lokalnychinwestycji drogowych w latach 2009–2011wyniesie ok. 6 mld zł, z czego ok. 3 mld zł stanowićbędzie wkład własny jednostek samorządu terytorialnego.Oceny wniosków zgłaszanych przez jednostki samorząduterytorialnego, będące beneficjentami programu,dokonywać będą utworzone przez wojewodówkomisje wojewódzkie. Listy wniosków zakwalifikowanychprzez komisje wojewódzkie podlegaćbędą zatwierdzeniu przez ministra właściwego dospraw administracji publicznej będącego organemodpowiedzialnym za realizację programu.Na obecnym etapie realizacji programu prowadzonyjest przez wojewodów nabór wniosków o dofinansowanieprzebudowy, budowy lub remontu drogilokalnej, zgłaszanych przez zainteresowane jednostkisamorządu terytorialnego.Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockepodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie interpretacji przepisów dotyczącychprzedsiębiorców rozliczających się ryczałtem(6085)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nawystąpienie wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u pana KrzysztofaPutry z dnia 31 października 2008 r., nr SPS-023-
654-6085/08, przy którym załączono interpelację paniposeł Anny Sobeckiej w sprawie interpretacji przepisówdotyczących rozliczających się ryczałtem, uprzejmieinformuję.Ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawyo zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórychprzychodów osiąganych przez osoby fizyczne(Dz. U. Nr 141, poz. 1183) zmieniono zasady wyboruform opodatkowania. Od 1 stycznia 2003 r. podstawowąformę opodatkowania stanowią zasady ogólnewedług progresywnej skali podatkowej.Wyboru opodatkowania w formie ryczałtu odprzychodów ewidencjonowanych podatnik dokonuje,składając stosowne oświadczenie. Oświadczenie toskutkuje również na lata następne, co oznacza, żepodatnik nie musi składać oświadczenia o wyborzeopodatkowania ryczałtem od przychodów ewidencjonowanychcorocznie. Ponowne złożenie oświadczenianastępuje w sytuacji, gdy podatnik chce zmienićformę opodatkowania.Mając na uwadze przyjęte w ustawie o zryczałtowanympodatku dochodowym(...) domniemanie, żepodatnik, który nie zawiadomił o zmianie formyopodatkowania, prowadzi działalność na dotychczasowychzasadach, minister finansów w piśmie z dnia12 grudnia 2002 r., nr PB2/MW-033-0562-2684/02,adresowanym do izb, urzędów skarbowych i urzędówkontroli skarbowej wyjaśnił, że w przypadkukontynuowania w roku podatkowym 2003 działalności,z której osiągane przychody opodatkowane sąna zasadach analogicznych jak w roku podatkowym2002, podatnicy nie są obowiązani do składania żadnychoświadczeń w omawianym zakresie.Obowiązek złożenia pisemnego oświadczeniaw terminie do dnia 20 stycznia 2003 r. dotyczy podatników,którzy wybierając w roku podatkowym2003 opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanychzmienią formę opodatkowania.Stanowisko zajęte przez ministra finansów w ww.urzędowej interpretacji nie zostało zmienione.Odnosząc się do stwierdzenia, iż ponad 600 tysięcyprzedsiębiorców może mieć problemy w związkuz odmienną interpretacją przepisów dotyczącychobowiązku złożenia przez podatników podatku dochodowegoopodatkowanych ryczałtem od przychodówewidencjonowanych pisemnego oświadczeniao wyborze formy opodatkowania, zawartą w wyrokuNaczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia2006 r. (sygn. II FSK 37/06), należy zauważyć, iżpodawana w publikacjach prasowych oraz w interpelacjiliczba zbliżona jest do ogólnej liczby podatnikówopłacających w 2003 r. ryczałt od przychodówewidencjonowanych.Potencjalnie każdy podatnik korzystający z tejuproszczonej formy opłacania podatku dochodowegood osób fizycznych odczułby konsekwencje ww. orzeczenia.Taki wniosek nie znajduje żadnego uzasadnienia,bowiem wyrok wydany został w indywidualnejsprawie, a rozstrzygnięcie w nim zawarte wiąże organpodatkowy i podatnika tylko w tej konkretnejsprawie. Organy podatkowe powinny zatem prowadzićpostępowania w tym zakresie zgodnie z obowiązującymiprzepisami prawa.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie przekazywanożadnych poleceń o przeprowadzaniu kontrolipodatników opłacających ryczałt od przychodówewidencjonowanych, w kontekście przytoczonegowyroku NSA.Nie zaplanowano także „akcji kontrolnej” ukierunkowanejszczególnie na tę grupę podatników.Na podstawie danych przekazanych przez dyrektorówizb skarbowych, dotyczących liczby wszczętychpostępowań podatkowych w 2007 r. oraz w I półroczu2008 r., odnoszących się do opisywanego zagadnienia,ustalono, że w skali kraju wszczęto 74postępowania podatkowe. Liczba ta wskazuje namarginalną skalę zjawiska.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckiministra pracy i polityki społecznejna interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie utworzenia bezpiecznychfunduszy emerytalnych (6086)W odpowiedzi na interpelację pani poseł na <strong>Sejm</strong>RP Anny Elżbiety Sobeckiej z dnia 31 październikabr., znak SPS-023-6086/08, przekazaną za pośrednictwemministra finansów przy piśmie z dnia 12listopada br., znak: FN/SE/0602/162-1/GIZ/MB19--636/2008, w sprawie straty 24,2 mld zł, jaką odnotowałyotwarte fundusze emerytalne w efekcie kryzysufinansowego oraz zamierzeń rządu eliminującychw przyszłości podobne zjawiska, m.in. poprzezpowołanie tzw. bezpiecznych funduszy emerytalnych,uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Z powszechnie dostępnych danych wynika, że od19 maja 1999 r. do 30 września 2008 r. Zakład UbezpieczeńSpołecznych przekazał otwartym funduszomemerytalnym składki w kwocie 113 604 878 076,54zł. W dniu 30 września 1999 r. aktywa wszystkichotwartych funduszy emerytalnych miały wartość139 677 370 674,18 zł. Oznacza to, że zgodnie ze stanemna dzień 30 września br. wartość aktywów nettowszystkich otwartych funduszy emerytalnychbyła wyższa od kwoty przekazanych im składeko 26 072 492 597,64 zł. A więc, już po uwzględnieniuwszystkich opłat, wszystkie składki (również te
655przekazane funduszom w ostatnich miesiącach)przyniosły zysk wynoszący 22,95%.W dniu 31 grudnia 2007 r. wartość aktywów nettowszystkich otwartych funduszy emerytalnychwynosiła 140 030 893 475,80 zł. Ponieważ ZakładUbezpieczeń Społecznych do dnia 31 grudnia 2007 r.przekazał OFE 97 842 575 158,55 zł, w dniu 31grudnia 2007 r. wartość aktywów netto wszystkichOFE przekraczała wartość przekazanych im składeko 42 188 318 317,25 zł.W ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy bieżącegoroku zawirowania na rynkach finansowych spowodowałyspadek kwoty zysku wypracowanegoprzez OFE z 42,188 mld zł do 26,072 mld zł (wszystkiewyliczenia przedstawione powyżej zostały opartena danych KNF; por. www.knf.gov.pl). W związkuz powyższym należy podkreślić, że wynik OFE jestwciąż od 1999 r. pozytywny.Hasłem reformy emerytalnej z 1999 r. było „Bezpieczeństwodzięki różnorodności”. Nowy obowiązkowysystem emerytalny składa się z dwóch filarów– finansowanego metodą repartycyjną I filaru i kapitałowegoII filaru. Zgodnie z filozofią reformyw ten sposób zmniejszono ryzyko ubezpieczonego.Przyszła emerytura zależy zarówno od stopy zwrotuw I filarze (poprzez zależny od poziomu zatrudnieniai wzrostu wynagrodzeń wskaźnik waloryzacjikonta), jak i od stóp zwrotu otwartych funduszyemerytalnych. Należy zauważyć, że gdy dziś otwartefundusze emerytalne osiągają gorsze wyniki niżte, do których nas przyzwyczaiły przez ostatnie 9 latswojej działalności, wskaźniki waloryzacji kontaw I filarze są najwyższe w historii (w wyniku waloryzacjiwartość konta emeryta w I filarze wzrosłao ponad 1/8). Należy zauważyć, że problem spadkuwartości jednostek rozrachunkowych otwartychfunduszy emerytalnych w pierwszej kolejności możemieć znaczenie dla ok. 2650 ubezpieczonych – kobiet,które w 2009 r. mogą (ale nie muszą) skorzystaćz prawa do emerytury z obu filarów.Należy wskazać, że w najbliższych pięciu latachosoba ubezpieczona, członek OFE, będzie pobierałaokresową emeryturę kapitałową, która będzie powodowałaumorzenie takiej liczby jednostek rozrachunkowych,które odpowiadają wysokości tej emerytury.W tej sytuacji obecne niekorzystne tendencje na rynkukapitałowym będą dotyczyć w ograniczonym stopniucałego zgromadzonego kapitału. Zakładając wystąpieniew pewnej perspektywie czasu wzrostu narynku kapitałowym, można już dziś uznać, że w przyszłościosoby uprawnione będą uzyskiwały odpowiedniowyższe emerytury kapitałowe.Ponadto należy wskazać, że otwarte funduszeemerytalne jako inwestor długoterminowy stabilizująsytuację na rynku kapitałowym. Gdyby nieoszczędności w nich zgromadzone, bylibyśmy w dużowiększym stopniu narażeni na skutki panującej narynkach finansowych paniki i zakłócające równowagęzjawiska o charakterze spekulacyjnym. Wycofanieśrodków z OFE stanowiłoby realizację stratwynikających z niezrozumienia reguł rządzącychrynkiem kapitałowym i charakterystycznymi dlaniego okresami hossy i bessy.Rozumiejąc troskę o wysokość przyszłych świadczeńemerytalnych z obu filarów, uprzejmie informuję,że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznejw najbliższym czasie przedstawi kompleksową nowelizacjęustawy o organizacji i funkcjonowaniufunduszy emerytalnych związaną z dywersyfikacjąportfeli inwestycyjnych otwartych funduszy emerytalnych,korektą wskaźników służących ocenie efektywnościich inwestycji oraz wysokości opłat pobieranychprzez powszechne towarzystwa emerytalne,w tym opłat ponoszonych przez ubezpieczonych,członków OFE, w szczególności w zakresie opłaty zazarządzanie oraz wynagrodzenia premiowego.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedakministra rozwoju regionalnegona interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie wykorzystywaniafunduszy unijnych przez Polskę (6087)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismoPana Marszałka z dnia 31 października 2008 r.(znak: SPS-023-6087/08) przesyłam odpowiedź nainterpelację pani poseł Anny Sobeckiej.Dziękując pani poseł za zainteresowanie kwestiamiwykorzystania funduszy strukturalnychw Polsce, pragnę poinformować, iż zapewnienie odpowiedniegotempa absorpcji tych środków jest priorytetowymzadaniem zarówno mojego resortu, jaki wszystkich pozostałych instytucji zaangażowanychwe wdrażanie programów operacyjnych.Odpowiadając na pytanie przedstawione w interpelacjipani poseł oraz odnosząc się do głównych tezdotyczących poziomu wykorzystania środków w 2008 r.z funduszy strukturalnych na lata 2007–2013uprzejmie informuję, iż z analiz Ministerstwa RozwojuRegionalnego wynika, że tempo wydatkowaniaśrodków w 2008 r. zdeterminowane było trzema głównymiczynnikami wynikającymi z okresu poprzedzającegoobjęcie rządów przez koalicję PO–PSL.Po pierwsze, programy zostały wynegocjowanei ostatecznie zatwierdzone pod koniec 2007 r. (w tymnajwiększy program, „Infrastruktura i środowisko”,w grudniu 2007 r.). Z tego powodu faktyczne uruchomienieprogramów mogło nastąpić w I połowie2008 r.Po drugie, w chwili zatwierdzenia programówstan gotowości dokumentów wdrożeniowych (tj. opi-
656sów systemu zarządzania i kontroli oraz uszczegółowieńprogramów), który warunkował uruchomienienaborów wniosków, był bardzo zróżnicowany.W pierwszej połowie 2008 r. trwały intensywne pracezmierzające do zapewnienia właściwej gotowościproceduralnej i instytucjonalnej do uruchomieniaprogramów, która to gotowość de facto powinna byłazostać osiągnięta w 2007 r. W przypadku ProgramuOperacyjnego „Kapitał ludzki”, zatwierdzonego wewrześniu 2007 r. i przygotowanego pod względemproceduralnym, nabory rozpoczęły się pod koniec2007 r. W chwili obecnej program ten, obok ProgramuOperacyjnego „Pomoc techniczna”, jest najbardziejzawansowany.Po trzecie, ze względu na brak uporządkowaniaotoczenia prawnego w Polsce w I połowie 2008 r. wystąpiłypoważne utrudnienia w realizacji programów.Wdrażanie programów operacyjnych finansowanychz funduszy strukturalnych i FunduszuSpójności regulowane jest bowiem nie tylko przepisamiwspólnotowymi i krajowymi dotyczącymi politykispójności i polityki regionalnej, ale w dużej mierzeuzależnione jest od regulacji innych polityk,w tym w szczególności polityki ochrony środowiska,czy regulacji w zakresie zamówień publicznych. Niedostosowaniepolskiego prawa w tych obszarach stanowiłojedno z najważniejszych wyzwań, z jakimprzyszło się zmierzyć nowemu rządowi w 2008 r.W efekcie intensywnych działań rządu i parlamentuniezgodności te zostały już wyeliminowane.24 października br. weszła bowiem w życie znowelizowanaustawa Prawo zamówień publicznych. Zakończonyzostał również proces zmian prawnychw zakresie ochrony środowiska. Ustawa o udostępnianiuinformacji o środowisku i jego ochronie,udziale społeczeństwa w ochronie środowiska orazo ocenach oddziaływania na środowisko weszław życie 15 listopada 2008 r.Ponadto w odpowiedzi na konieczność uporządkowaniasystemu instytucjonalnego oraz usystematyzowaniadziałań strategicznych, które dotycząrozwoju kraju oraz wdrażania funduszy UE, zarównona szczeblu centralnym, jak i regionalnym MinisterstwoRozwoju Regionalnego opracowało w I połowie2008 r. tzw. ustawę horyzontalną, nowelizującąkilka ustaw o kluczowym znaczeniu dla funduszyeuropejskich. Ustawa o zmianie niektórych ustaww związku z wdrażaniem funduszy strukturalnychi Funduszu Spójności została przyjęta przez <strong>Sejm</strong>RP 7 listopada 2008 r. i skierowana do podpisu prezydentaRP. Zapisy ustawy mają na celu usprawnieniesystemu implementacji funduszy wspólnotowych.Wprowadzają one zmiany w ustawie o finansachpublicznych, ustawie o zasadach prowadzeniapolityki rozwoju, ustawie o samorządzie województwa,ustawie o działach administracji rządowej,ustawie o Narodowym Planie Rozwoju oraz ustawieo systemie oświaty.Dodatkowo, w celu jak najlepszego współdziałaniaresortów oraz innych instytucji odpowiedzialnychza wydatkowanie środków funduszy Unii Europejskiej,których liczba w tym okresie programowaniajest szczególnie duża, w kwietniu 2008 r. zarządzeniemprezesa Rady Ministrów powołany zostałMiędzyresortowy zespół do spraw wykorzystaniafunduszy strukturalnych i Funduszu SpójnościUnii Europejskiej.Istotnym elementem prac nad zapewnieniemsprawnego systemu wdrażania programów, obokniezbędnych dostosowań legislacyjnych i proceduralnych,jest dalsze udoskonalanie procedur przyznawaniawsparcia, mające na celu uczynienie ichjak najbardziej przyjaznymi dla beneficjenta. MinisterstwoRozwoju Regionalnego w odpowiedzi na sygnałybeneficjentów, a także w wyniku własnychanaliz wskazujących, iż niejednokrotnie proceduryoraz dokumenty tworzone przez instytucje zaangażowanew system wdrażania funduszy unijnych nakładająnadmierne wymagania względem aplikującychi rozliczających projekty beneficjentów, zainicjowałoakcję „Proste fundusze”. Przy ministrzerozwoju regionalnego powołany został w dniu 8 sierpniabr. Zespół do spraw uproszczeń systemu wykorzystaniaśrodków funduszy Unii Europejskiej. Gronoto składa się z ekspertów – praktyków: zarównopracowników MRR, jak również przedstawicieliprzedsiębiorców, samorządów, instytucji zaangażowanychwe wdrażanie programów unijnych, a takżeekspertów zewnętrznych. Ich zadaniem jest badanieindywidualnych i systemowych przypadków nadmiernychutrudnień w korzystaniu z funduszy strukturalnych,a także formułowanie sugestii zmian wytycznychMRR lub instrukcji wykonawczych poszczególnychinstytucji.W ramach zespołu funkcjonują 3 wyspecjalizowanegrupy, które zajmują się kwestiami związanymiodpowiednio z: Europejskim Funduszem Społecznym,środkami dla przedsiębiorców, środkamiprzeznaczonymi dla samorządów oraz na przedsięwzięciainfrastrukturalne.Pierwsze posiedzenie zespołu miało miejsce 13sierpnia br. Robocze spotkania poszczególnych grupodbywały się cyklicznie przez ostatnie 3 miesiące.Ich zadaniem było zidentyfikowanie wszystkich regulacjii zapisów, które mogą utrudniać staranie sięo środki UE przez beneficjentów funduszy europejskich.Od połowy sierpnia br., kiedy został uruchomionyadres e-mail: prostefundusze@mrr.gov.pl, naktóry każdy zainteresowany może przesłać własnepropozycje zmian w systemie wdrażania środkówUE w Polsce, zgłoszono kilkadziesiąt konstruktywnychpostulatów związanych z tematyką uproszczeńfunduszy w latach 2007–2013. Zagadnienia w większościdotyczyły programów „Kapitał ludzki”, „Innowacyjnagospodarka” oraz regionalnych programówoperacyjnych (ze względu na znaczącą liczbęuwag dotyczących RPO do udziału w pracach zespołuzostali zaproszeni również przedstawiciele KonwentuMarszałków Województw RP).Pełna lista ułatwień wypracowanych przez Zespółds. uproszczeń systemu wykorzystania środkówfunduszy UE zostanie opublikowana w formie
657raportu w listopadzie br. Jednakże efekty prac zespołuwdrażane są na bieżąco, a głównym zadaniemzespołu jest jak najszybsze opracowanie rekomendacji,które mogłyby ułatwić zarówno procesaplikowania o środki, jak i rozliczania otrzymanegodofinansowania przez beneficjentów. Ponadtopodkreślić należy, iż Zespół ds. uproszczeń systemuwykorzystania środków funduszy Unii Europejskiejkontynuował będzie swoje prace także po opublikowaniuraportów.Odnosząc się natomiast do kwestii zbyt późnegowejścia w życie ustawy regulującej kwestie ocen oddziaływaniana środowisko, pragnę poinformowaćpanią poseł, iż pierwszy projekt ustawy o dostępiedo informacji o środowisku i jego ochronie orazo ocenach oddziaływania na środowisko, opracowanyprzez poprzedni rząd, został przesłany do KomisjiEuropejskiej w październiku 2007 r. W związkuz uwagami przedstawionymi przez Komisję w lutym2008 r. oraz faktem, że projekt ten nie spełniał potrzebreorganizacji systemu ocen oddziaływania naśrodowisko i służb ochrony środowiska oraz usprawnieniaprocesu decyzyjnego, pojawiła się potrzebaopracowania nowego projektu ustawy.Podjęte działania były uzasadnione również tym,że w poprzednim projekcie ustawy zakładano rezygnacjęz instytucji decyzji o środowiskowych uwarunkowaniachzgody na realizację przedsięwzięcia,która funkcjonuje w polskim systemie prawnym odkilku lat. Ponadto zapisy poprzedniego projektu mogłybywydłużyć czas trwania procedur środowiskowychw procesie inwestycyjnym budowy, na przykładdróg krajowych, nawet do 300 dni, w odróżnieniuod nowego, który przewiduje 105 dni.To właśnie z powyższych przyczyn podjęto pilneprace legislacyjne, których wyrazem jest ustawao udostępnianiu informacji o środowisku i jegoochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiskaoraz o ocenach oddziaływania na środowisko,która weszła w życie 15 listopada 2008 r. Ustawa tauwzględnia uwarunkowania związane z utworzeniemnowego organu wyspecjalizowanego w sprawachocen oddziaływania na środowisko i ochronyobszarów Natura 2000, a tym samym porządkujekompetencje w tej sferze, przyczyniając się do skuteczniejszejabsorpcji środków UE.Należy podkreślić, iż projekt nowej ustawy byłna bieżąco konsultowany z Komisją Europejską (DGŚrodowisko) w celu zapobieżenia potencjalnej niezgodnościnowych regulacji z wymaganiami wspólnotowymiw zakresie ochrony środowiska, w szczególnościtych, które dotyczą procesu przygotowaniainwestycji, co miało, w połączeniu z koniecznościąwnikliwej analizy zagadnienia, znaczący wpływ naczas przygotowania projektu. Przygotowanie tegoaktu prawnego traktowane było jako zadanie priorytetowe,absolutnie zatem nie można się zgodzićz twierdzeniem, że prace nad projektem przebiegaływ sposób opieszały.W celu umożliwienia beneficjentom korzystaniaze środków funduszy strukturalnych i FunduszuSpójności w okresie do wejścia wspomnianej ustawyw życie Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opracowałowskazówki, które pozwalały realizować projektyzgodnie wymogami UE. Rozwiązania te zostałyujęte w Wytycznych w zakresie postępowania w sprawieoceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięćwspółfinansowanych z krajowych lub regionalnychprogramów operacyjnych, obowiązującychod 3 czerwca 2008 r., które były tworzone w uzgodnieniuz Komisją Europejską i przez nią zaakceptowanedo stosowania.W odpowiedzi na wskazane przez panią posełobawy dotyczące sprawnego funkcjonowania w pierwszymokresie nowego organu – Generalnej DyrekcjiOchrony Środowiska, informuję, iż zgodnie z art.174 ustawy o udostępnianiu informacji o środowiskui jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronieśrodowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowiskoustawa weszła w życie z dniem 15 listopada2008 r., z wyjątkiem art. 121 i 123 ust. 1, które weszływ życie z dniem ogłoszenia. Przepis ten umożliwiłzaistnienie organów, jakimi są generalny dyrektorochrony środowiska i regionalni dyrektorzyochrony środowiska, jeszcze przed wejściem w życiepozostałych przepisów.Ponadto w toku przygotowań do wdrożenia w życiereformy służb ochrony środowiska powołanow Ministerstwie Środowiska pełnomocnika ministrads. utworzenia GDOŚ, a w urzędach wojewódzkichpełnomocników wojewodów ds. utworzenia regionalnychdyrekcji ochrony środowiska. Podjętowszelkie możliwe przygotowania organizacyjne mającena celu uruchomienie działalności nowej instytucjinatychmiast od chwili wejścia w życie całejustawy, tj. 15 listopada 2008 r. W szczególności sporządzonoprojekty statutów nowych instytucji, regulaminówwewnętrznych, przygotowano rozporządzeniaprzenoszące środki finansowe znajdujące sięobecnie w gestii wojewodów i ministra środowiskado nowych instytucji. Ponadto w stosunku do wieluzadań organizacyjnych związanych z powstaniemnowych urzędów ustawa przewiduje bardzo rygorystyczneterminy, wiążąc część przygotowań już z momentemogłoszenia ustawy. Co więcej, zgodnie z przyjętymw Ministerstwie Środowiska harmonogramemprzygotowań w dniu ogłoszenia ustawy istniałyjuż projekty wszelkich wymaganych ustawą dokumentówumożliwiających natychmiastowe uruchomienienowej instytucji.Wykorzystując zmianę statutu i organizacji wewnętrznejprzeprowadzoną w Ministerstwie Środowiskaw październiku 2008 r., dokonano jednocześnieprzeniesienia osób mających zgodnie z ustawąstać się z dniem 15 listopada br. pracownikami GeneralnejDyrekcji Ochrony Środowiska do jednegodepartamentu w Ministerstwie Środowiska. Takierozwiązanie pozwoliło podjąć przygotowania dowdrożenia reformy jeszcze przed wejściem w życieustawy, tak aby w dniu 15 listopada 2008 r. płynniedokonać przewidzianej ustawą reformy. Dziękiwspółpracy ministra środowiska, ministra spraw
658wewnętrznych i administracji oraz wojewodów pracownicyurzędów wojewódzkich oraz regionalnychdyrekcji ochrony środowiska zostali co do zasadyw ich dotychczasowych miejscach pracy, tzn. w siedzibachurzędów wojewódzkich i parków krajobrazowych,dzięki czemu nie dojdzie do paraliżu związanegoze zmianą miejsc pracy.Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę pani posełna działania podejmowane przez Ministerstwo RozwojuRegionalnego i współpracujące instytucje, mającena celu zapewnienie odpowiedniego wsparciabeneficjentów w sprawnym przygotowaniu do realizacjiprojektów kluczowych, na które przeznaczonazostała znaczna część alokacji w krajowych programachoperacyjnych. W tym celu MRR w ramachProgramu Operacyjnego „Pomoc techniczna” 2007––2013 przygotowało w formule project pipeline projekt„Doradztwo w przygotowaniu do realizacji projektówindywidualnych finansowanych z funduszystrukturalnych i Funduszu Spójności na lata 2007––2013”. Projekt obejmuje weryfikację oraz doradztwow zakresie przygotowywania przez beneficjentówdwóch kategorii dokumentów: I – studium wykonalnościi raport z oceny oddziaływania na środowisko,II – dokumentację projektową, programfunkcjonalno-użytkowy oraz specyfikację technicznąwykonania i odbioru robót budowlanych. Projektykluczowe zostały podzielone na 9 kategorii (np.transport drogowy, kolejowy, energetyka), co maumożliwić wybór firm doradczych wyspecjalizowanychw realizacji określonych typów projektów.Wszystkie projekty zostaną poddane weryfikacjiprzed złożeniem wniosków o dofinansowanie, co maumożliwić uzyskanie jak najwyższej jakości przygotowanychdokumentów. Ministerstwo Rozwoju Regionalnegopodpisało już umowy ramowe z wykonawcamiw ramach wszystkich części. Na podstawieww. umów instytucje zarządzające mogą w uproszczonymtrybie wyłaniać firmy doradcze do realizacjikonkretnych zadań.Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacjeodpowiadają na pytanie przedstawione przez paniąposeł, dotyczące działań podejmowanych przezrząd w celu zapewnienia optymalnego tempa absorpcjifunduszy strukturalnych i Funduszu Spójności.Jednocześnie pragnę wyrazić nadzieję, żew tak kluczowej dla polskiej gospodarki i polskichobywateli kwestii, jaką jest zwiększenie konkurencyjnościnaszego kraju i regionów oraz podniesieniejakości życia mieszkańców poprzez inwestycje realizowaneprzy udziale środków europejskich, wszystkieugrupowania polityczne w Polsce będą ze sobąefektywnie współpracować.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.MinisterElżbieta BieńkowskaO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Sobeckiejw sprawie wyjaśnienia kwestiibraku aktualizacji kwoty określonej w art. 22gustawy o podatku dochodowymod osób fizycznych, przyjmowanej przezpodatników do ustalenia w sposób uproszczonywartości początkowej budynków mieszkalnychlub lokali mieszkalnych wynajmowanych,wydzierżawianych albo używanychprzez właściciela na cele prowadzonejprzez niego działalności gospodarczej (6090)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nawystąpienie wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u pana KrzysztofaPutry z dnia 31 października 2008 r., nr SPS-023--6090/08, przy którym załączono interpelację paniposeł Anny Sobeckiej w sprawie wyjaśnienia kwestiibraku aktualizacji kwoty określonej w art. 22g ustawyo podatku dochodowym od osób fizycznych,przyjmowanej przez podatników do ustalenia w sposóbuproszczony wartości początkowej budynkówmieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowanych,wydzierżawianych albo używanych przez właścicielana cele prowadzonej przez niego działalnościgospodarczej, uprzejmie wyjaśniam.W świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatkudochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) budynki mieszkalnewraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokalemieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczejlub wydzierżawiane albo wynajmowanena podstawie umowy podlegają amortyzacji, jeżelipodatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu(art. 22c pkt 2 ustawy).Wartość początkową tych składników majątkupodatnicy mogą ustalać zgodnie z ogólnie obowiązującymiw tym zakresie zasadami albo w sposób„uproszczony”. Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy zawartość początkową środków trwałych (w tym budynkówi lokali mieszkalnych) oraz wartości niematerialnychi prawnych (w tym prawa do lokalu mieszkalnego,spółdzielczego prawa do lokalu użytkowegooraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielnimieszkaniowej) uważa się między innymi:— w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia,— w razie wytworzenia we własnym zakresie –koszt wytworzenia,— w razie nabycia w drodze spadku, darowiznylub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkowąz dnia nabycia, chyba że umowa darowizny alboumowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartośćw niższej wysokości.
659Ustaloną w opisany sposób wartość początkowąśrodków trwałych powiększa się o sumę wydatkówna ich ulepszenie, zgodnie z art. 22g ust.17 ustawy.Zasady ustalania wartości początkowej w sposób„uproszczony” normuje art. 22g ust. 10 ustawy.Zgodnie z tym przepisem, podatnicy mogą ustalićwartość początkową budynków mieszkalnych lub lokalimieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianychalbo używanych przez właściciela na cele prowadzonejprzez niego działalności gospodarczej,przyjmując w każdym roku podatkowym wartośćstanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej,wydzierżawianej lub używanej przez właścicielapowierzchni użytkowej tego budynku lublokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnięużytkową uważa się powierzchnię przyjętą do celówpodatku od nieruchomości. Taki sam sposób ustalaniawartości początkowej ma zastosowanie do własnościowegospółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego,spółdzielczego prawa do lokalu użytkowegooraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielnimieszkaniowej – art. 22m ust. 4.Możliwość ustalania wartości początkowej w sposóbuproszczony wprowadzono rozporządzeniem ministrafinansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawieamortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnychi prawnych, a także aktualizacji wycenyśrodków trwałych. (Dz. U. z 1995 r. Nr 7, poz. 34),gdzie określono wartość 1 m 2 w kwocie 681 zł,w oparciu o wartości budynków i lokali amortyzowanychw tym okresie na ogólnych zasadach. Kwotata została następnie zrewaloryzowana. Od 1997 r.cena 1 m 2 do ustalenia wartości początkowej budynkówi lokali mieszkalnych stanowi kwotę 988 zł. Podatnikw każdym przypadku ma możliwość wyborukorzystniejszego (w określonej sytuacji) sposobuustalania wartości początkowej budynków mieszkalnychlub lokali mieszkalnych służących prowadzonejdziałalności gospodarczej lub wydzierżawionychalbo wynajmowanych na podstawie umowy,podlegających amortyzacji.Należy zauważyć, iż w ustawie o podatku dochodowymod osób fizycznych unormowano zasady aktualizacjizarówno wyceny środków trwałych, dokonywanejna ogólnych zasadach, jak i kwoty określonejw art. 22g ust 10 ustawy, służącej do obliczeniawartości początkowej budynków mieszkalnych lublokali mieszkalnych w sposób uproszczony. Stosowniedo art. 22o ustawy (obowiązującego od 1 stycznia2001 r.) aktualizacji dokonuje się wówczas, kiedywskaźnik wzrostu cen nakładów inwestycyjnychogłoszony przez prezesa GUS w okresie trzech kwartałóww roku poprzedzającym rok podatkowy w stosunkudo analogicznego okresu roku ubiegłego przekroczy10%. Tryb i terminy aktualizacji określa ministerwłaściwy do spraw finansów publicznychw drodze rozporządzenia.W okresie obowiązywania powołanego wyżejprzepisu w żadnym okresie wskaźnik wzrostu cennakładów inwestycyjnych za trzy kwartały rokuw stosunku do trzech kwartałów roku poprzedniegonie osiągnął poziomu 10% (w kolejnych latach, począwszyod 2001 r., wskaźnik ten wynosił odpowiednio0,8; 0,0; 2,5; 2,3; 0,9; 0,9; 2,6 – w 2007 r.), a zatemnie było ustawowych podstaw do zarządzeniaaktualizacji zarówno wyceny środków trwałych, jaki kwoty do ustalania wartości początkowej budynkówi lokali mieszkalnych w sposób uproszczony.Wskaźnik wzrostu cen nakładów inwestycyjnych zatrzy kwartały 2008 r. nie został jeszcze ogłoszony.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckipodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Arkadego Fiedlerai Tomasza Piotra Nowakaw sprawie możliwości zmian procedurw zakresie współpracy polskich organów sprawwewnętrznych z organami milicji Wietnamu(6091)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 31 października 2008 r. (sygn. SPS--023-6091/08) przekazującego interpelację posłówna <strong>Sejm</strong> RP pana Arkadego Fiedlera i pana TomaszaPiotra Nowaka z dnia 21 października 2008 r.w sprawie możliwości zmian procedur w zakresiewspółpracy polskich organów spraw wewnętrznychz organami milicji Wietnamu uprzejmie przedstawiamnastępujące informacje.Na wstępie wskazać należy, iż zawarcie umowymiędzy rządem <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> a rządemSocjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywaniui przyjmowaniu obywateli obu państw, podpisanejw Hanoi w dniu 22 kwietnia 2004 r. (umowao readmisji) wynikało z potrzeby wprowadzenia instrumentówprawnych służących przeciwdziałaniunielegalnej migracji. Inicjatorem zawarcia ww. umowybyła strona polska. Instrukcja negocjacyjna dotyczącaprzedmiotowej umowy została zatwierdzonaw 1998 r. przez ówczesnego prezesa Rady Ministrówpana Jerzego Buzka. Natomiast pierwszy projektprzedmiotowej umowy przekazany został AmbasadzieSocjalistycznej Republiki Wietnamu w Warszawienotą dyplomatyczną Ministerstwa Spraw Zagranicznych<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> z dnia 20 czerwca1998 r.
660Celem przesłuchań dokonywanych na podstawieart. 7 ww. umowy o readmisji oraz art. 4 ust. 7 protokołuw sprawie wykonywania ww. umowy jest potwierdzanietożsamości i wydawanie dokumentówpodróży cudzoziemcom, którzy deklarowali obywatelstwotego kraju i wobec których wydane zostałydecyzje ostateczne o wydaleniu z terytorium RP.Wskazać należy, że możliwość potwierdzania obywatelstwana podstawie przesłuchania przez przedstawicielastrony przyjmującej jest standardowymsposobem wykonywania umów o readmisji w przypadkubraku dokumentów osoby przebywającej nielegalniena terytorium danego kraju.Zgodnie z art. 6 ust. 1a ww. protokołu wykonawczego,organem właściwym do wykonywania umowyo readmisji i protokołu wykonawczego jest dla stronywietnamskiej Urząd Kontroli Ruchu GranicznegoMinisterstwa Bezpieczeństwa Publicznego Wietnamu.Przedstawiciele tego organu przybywają doPolski w zależności od potrzeb zgłaszanych przezstronę polską. Potrzeby te wynikają z liczby osób deklarującychobywatelstwo wietnamskie przebywającychw ośrodkach detencyjnych, których tożsamośćnie została potwierdzona. Dotychczas odbyły się4 wizyty delegacji wietnamskich: we wrześniu 2007 r.oraz w lutym, maju i październiku 2008 r. Przesłuchanezostały łącznie 194 osoby deklarujące obywatelstwowietnamskie.Należy wskazać, że wykonywanie umowy o readmisjinie dotyczy cudzoziemców, którym nadano statusuchodźcy na terytorium RP. Przebywają oniw Polsce legalnie i w myśl art. 89g ust. 1 ustawyz dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcomochrony na terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>(t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z późn.zm.) nie ma możliwości wydania decyzji o ich wydaleniubez pozbawienia tego statusu.Ponadto informuję, że mając na uwadze względyhumanitarne i poczucie bezpieczeństwa osób ubiegającychsię o nadanie statusu uchodźcy w Polsce,czynnościom tym nie są poddawani cudzoziemcy deklarującyobywatelstwo wietnamskie, wobec którychtoczy się postępowanie o nadanie statusuuchodźcy. Funkcjonariusze Straży Granicznej zostalizobowiązani do każdorazowego sprawdzenia,czy cudzoziemcy, z udziałem których będzie przeprowadzaneprzesłuchanie, nie ubiegają się o nadanietego statusu w Polsce.Podkreślić również należy, iż organizowaneprzez Straż Graniczną przesłuchania cudzoziemcówdeklarujących obywatelstwo wietnamskie przeprowadzanesą w pomieszczeniach, które z racji swojegoprzeznaczenia i funkcji są monitorowane, o czymprzedstawiciele wietnamskiego Ministerstwa BezpieczeństwaPublicznego są informowani. Ponadto,zasadą jest stały, niczym nieskrępowany dostępfunkcjonariuszy Straży Granicznej do pomieszczeń,w których odbywają się przesłuchania. Służy to zapewnieniubezpieczeństwa obu stronom i daje gwarancjęposzanowania praw osób przesłuchiwanych.Wskazać należy, że w Niemczech i Wielkiej Brytaniiprzedstawiciele właściwych organów wietnamskichod wielu lat prowadzą przesłuchania cudzoziemcówdeklarujących obywatelstwo tego kraju.Obecnie wiele krajów, w tym państwa członkowskieUnii Europejskiej, dąży do zawarcia umów o readmisjiz Wietnamem. Czechy i Francja prowadzą negocjacjew celu zawarcia przedmiotowych umów.Również umowy o readmisji zawarte pomiędzyUE a państwami trzecimi zawierają w swoich postanowieniachmożliwość przesłuchiwania osób podlegającychreadmisji (vide: art. 8 ust. 3 umowy międzyUnią Europejską a Sri Lanką o readmisji osób przebywającychnielegalnie oraz art. 8 ust. 3 umowymiędzy Unią Europejską a Specjalnym RegionemAdministracyjnym Makao Chińskiej Republiki Ludowejw sprawie readmisji osób przebywających nielegalnie).Pragnę poinformować, iż stan realizacji umowymiędzy rządem <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> a rządemSocjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywaniui przyjmowaniu obywateli obu państw należyocenić jako zadowalający. Ewentualne wypowiedzenieumowy skutkowałoby zmniejszeniem efektywnościdziałań realizowanych przez Straż Granicznąw zakresie walki z nielegalną migracją.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Stachańczykministra środowiskana interpelację poseł Izabeli Klocw sprawie nowelizacji ustawy Prawo wodnew związku z orzeczeniemTrybunału Konstytucyjnego o niezgodnościz konstytucją art. 2 ust. 3 tej ustawy (6093)Odpowiadając na pismo z dnia 31 października2008 r., znak: SPS-023-6093/08, dotyczące interpelacjipani poseł Izabeli Kloc w przedmiocie uprawnieńdo wykonywania dokumentacji hydrologicznych,uprzejmie przedkładam następującą informację.Na wstępie pragnę poinformować, iż podzielampogląd pani poseł Izabeli Kloc, że opracowywaniedokumentacji hydrologicznej na odpowiednim poziomiemerytorycznym wymaga udziału wysokiej klasyspecjalistów z dziedziny hydrologii, szczycącychsię ponadprzeciętnym poziomem wiedzy w tej dziedzinie.Dlatego też w trosce o bezpieczeństwo ludności,gospodarki i środowiska uważam za zasadnewprowadzenie ponownego, tym razem pełnego, ure-
661gulowania w przepisach ustawy Prawo wodne problematykiuznawania kwalifikacji do wykonywaniadokumentacji hydrologicznych. Doceniając wagę dokumentacjihydrologicznej dla funkcjonowania gospodarkiwodnej, uznaję za istotne formalne sprawdzaniepoziomu wiedzy teoretycznej i umiejętnościpraktycznej osób, które będą tę dokumentację przygotowywały.W mojej opinii uregulowania prawne w tymprzedmiocie powinny zmierzać do tego, aby kwalifikacjedo wykonywania dokumentacji hydrologicznychbyły badane przez państwową komisję w drodzeegzaminu. Natomiast formalnego uznania kwalifikacjipowinien dokonywać naczelny organ administracjirządowej, minister właściwy do spraw gospodarkiwodnej.Pragnę podkreślić, iż wykluczam funkcjonowaniew tym zakresie tak czy inaczej pojmowanej korporacjizawodowej. W mojej opinii nowy model przepisówregulujących problematykę uznawania kwalifikacjido wykonywania uprawnień hydrologicznychuwzględnia zastrzeżenia Trybunału Konstytucyjnegowyrażone w uzasadnieniu do wyroku z dnia 5 grudnia2007 r.Odpowiadając na pytanie pani poseł, uprzejmieinformuję, że aktualnie podległe mi służby opracowująpropozycję przepisów zmierzających do uregulowaniaw ustawie Prawo wodne problematyki„uprawnień hydrologicznych”. Stosowna propozycjazostanie włączona do projektu ustawy o zmianieustawy Prawo wodne, którego przedmiotem jest implementacjapostanowień dyrektywy ParlamentuEuropejskiego i Rady 2007/60/WE w sprawie ocenyryzyka powodziowego i zarządzania nim.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterMaciej Nowickipodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Izabeli Klocw sprawie stawki podatku od nieruchomościdla budynków zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych,przewidzianej w ustawie o podatkachi opłatach lokalnych (6094)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani Izabeli Kloc, posła na <strong>Sejm</strong> RP,z dnia 20 października 2008 r., w sprawie interpretacjiMinisterstwa Finansów dotyczącej stawki podatkuod nieruchomości od budynków zajętych naprowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, nadesłaną przypiśmie Marszałka <strong>Sejm</strong>u z dnia 31 października2008 r. znak: SPS-023-6094/08, uprzejmie informuję:Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiemod nieruchomości budynków lub ich części zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, określonaw art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) została wprowadzonaustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmianieustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazo zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 ze zm.),zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania służącezachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawiezdrowia oraz inne działania medyczne wynikającez procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulującychzasady ich wykonywania. Przepis zawieraotwarty katalog działań będących świadczeniamizdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacjalecznicza.Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ustawyo zakładach opieki zdrowotnej, mogą być udzielaneprzez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez osoby fizycznewykonujące zawód medyczny lub przez grupowąpraktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniareki położnych.W art. 2 ust. 1 ww. ustawy określono rodzaje zakładówopieki zdrowotnej. Wśród nich wymienia sięm.in. szpital, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakładpielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewentorium,inny niewymieniony z nazwy zakład przeznaczonydla osób, których stan zdrowia wymaga udzielaniacałodobowych lub całodziennych świadczeńzdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu– przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia, pogotowieratunkowe, laboratorium diagnostyczne, pracowniaprotetyki stomatologicznej i ortodoncji, zakładrehabilitacji leczniczej.Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczącestosowania omawianej stawki (przedstawione m.in.w piśmie z dnia 11 lipca 2003 r. znak: LK-1617/LP/03/MS) dopuszczało opodatkowanie preferencyjną stawką,oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpośredniona udzielanie świadczeń zdrowotnych, równieżbudynków i ich części niezajętych bezpośredniona te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowegofunkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.W wyniku kontroli decyzji administracyjnychw sprawie stosowania omawianej stawki ukształtowanazostała jednak odmienna linia orzecznicza(m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06.06.2006 r. sygn.akt II FSK 870/05, z dnia 20.07.2006 r. sygn. akt II
662FSK 1101/05, z dnia 12.10.2006 r. sygn. akt II FSK1242/05, z dnia 14.12.2006 r. sygn. akt II FSK 50/06, z dnia 28.02.2007 r. sygn. akt II FSK 305/06,z dnia 05.04.2007 r. sygn. akt II FSK 420/06).Uwzględniając linię orzecznictwa, pismem z dnia03.10.2007 r. znak: PL-833-106/AP/07/663 MinisterstwoFinansów zweryfikowało stanowisko w sprawiestosowania omawianej preferencyjnej stawki podatkuod nieruchomości, wskazując, że dla jej zastosowaniamusi zachodzić związek bezpośredni pomieszczeniabudynku (jego części) z udzielaniem świadczeńzdrowotnych.Zgodnie z powyższym stawka właściwa dla opodatkowaniapodatkiem od nieruchomości budynkówlub ich części zajętych na prowadzenie działalnościgospodarczej w zakresie udzielania świadczeńzdrowotnych obejmuje jedynie budynki (ich części)zajęte, czyli faktycznie wykorzystywane do działalnościściśle związanej ze świadczeniami zdrowotnymi,określonymi w ustawie o zakładach opiekizdrowotnej.Świadczenie usług w szerszym zakresie niżudzielanie świadczeń zdrowotnych nie daje podstaw,by do wszystkich pomieszczeń budynku stosowaćstawkę preferencyjną. Świadczenia udzielane m.in.w zakresie wyżywienia czy zapewnienia pomieszczenianie są świadczeniami zdrowotnymi, a wobectego budynki (ich części) wykorzystywane w tymcelu nie korzystają z preferencyjnej stawki podatkuod nieruchomości.Obowiązek uwzględnienia orzecznictwa sądówadministracyjnych w celu zapewnienia jednolitościstosowania prawa podatkowego wynika z art. 14austawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodniez którym minister właściwy do spraw finansów publicznychdąży do zapewnienia jednolitego stosowaniaprawa podatkowego przez organy podatkoweoraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególnościjego interpretacji, przy uwzględnieniuorzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnegolub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnianiaMinisterstwa Finansów nie mogą w związku z tymbyć sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.W związku z powyższym nie znajduje uzasadnieniazmiana interpretacji Ministerstwa Finansówi objęcie preferencyjną stawką podatku od nieruchomościpomieszczeń niezajętych bezpośrednio na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresieudzielenia świadczeń zdrowotnych.Informuję ponadto, iż zgodnie z art. 67a § 1 ustawyOrdynacja podatkowa w przypadkach uzasadnionychważnym interesem podatnika lub interesempublicznym organ podatkowy może na wniosek podatnikaudzielić ulg w spłacie zobowiązań podatkowychw postaci: odroczenia terminu płatności podatkulub rozłożenia zapłaty podatku na raty, odroczenialub rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowejwraz z odsetkami za zwłokę oraz umorzeniaw całości lub części zaległości podatkowych lubodsetek za zwłokę.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckipodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska,głównego konserwatora przyrody- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Izabeli Klocw sprawie zagrożeń środowiskowychwynikających z planowanej budowygazociągu północnego po dnie Bałtyku (6095)W odpowiedzi na interpelację poseł Izabeli Kloc,znak: SPS-023-6095/08, pragnę przedstawić poniższewyjaśnienia związane z oceną oddziaływania naśrodowisko przedsięwzięcia polegającego na „budowierosyjsko-niemieckiego rurociągu północnoeuropejskiego(odcinek pełnomorski)”.Ocena oddziaływania na środowisko powyższejinwestycji prowadzona jest w oparciu o ratyfikowanąprzez Wspólnotę Europejską, w tym Polskę, Konwencjęo ocenach oddziaływania na środowiskow kontekście transgranicznym, sporządzoną w Espoodnia 25 lutego 1991 r. (tak zwana Konwencja z Espoo,Dz. U. z 1999 r. Nr 96, poz. 1110). W Polsce zasadytego postępowania regulowały do tej pory przepisyustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochronyśrodowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, ze zm.),zaś od dnia 15 listopada br. wchodzą w życie przepisyustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiuinformacji o środowisku i jego ochronie,udziale społeczeństwa w ochronie środowiska orazo ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.Nr 199, poz. 1227). Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia3 października br. do spraw wszczętych przed 15 listopadabr. na podstawie Poś, a niezakończonych decyzjąostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe,przy czym kompetencje ministra środowiskaprzejmuje generalny dyrektor ochrony środowiska,zaś kompetencje wojewodów przejmują regionalnidyrektorzy ochrony środowiska.Stosownie do regulacji prawnych po powiadomieniu<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> o planowanym przedsięwzięciuw listopadzie 2006 r. rozpoczęła się proceduraoceny oddziaływania na środowisko w kontekścietransgranicznym. Strony pochodzenia (Finlandia,Szwecja, Dania, Niemcy i Rosja) przekazały dokumentinformacyjny projektu zawierający wstępne
663dane o planowanym przedsięwzięciu oraz o jegoprzewidywanym wpływie na środowisko. Przekazanemateriały zostały zgodnie z art. 66 ust. 2 Pośskierowane do wojewodów: zachodniopomorskiego,pomorskiego oraz warmińsko-mazurskiego w celuprzeprowadzenia tzw. udziału społeczeństwa i zainteresowanychorganów administracji. Po zakończeniutych konsultacji wojewodowie przekazali ministrowiśrodowiska odpowiedzi, na podstawie którychsformułowano stanowisko strony polskiej. W dniu16 lutego 2007 r. stanowisko to przekazano państwompochodzenia. Potwierdzono w nim zamiarudziału <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> w postępowaniuoraz określono oczekiwania dotyczące zawartościostatecznej dokumentacji oceny oddziaływaniaprzedsięwzięcia na środowisko (raportu).W toku postępowania inwestor (konsorcjumNord Stream) postanowił zmienić planowany przebieggazociągu w kilku miejscach. Jeden z nowychodcinków obejmował zmianę z przebiegu gazociąguw obszarze położonym na południe od wyspy Bornholm(w strefie, co do której toczy się spór pomiędzyPolską a Danią, dotyczący granic wyłącznej strefyekonomicznej), na przebieg w obszarze na północ odwyspy. W związku z planowaną przez inwestorazmianą przebiegu gazociągu (nieprzeanalizowanąw „Dokumencie informacyjnym projektu” oraz niepoddanąkonsultacjom społecznym wynikającymz art. 3 ust. 8 Konwencji z Espoo) stronom narażonymprzekazano przygotowany przez inwestorauzupełniający dokument („Informacja o projekcie –Status trasy gazociągu Nord Stream przez MorzeBałtyckie” z października 2007 r.). Nowa informacjazostała udostępniona do udziału społeczeństwa i napodstawie zebranych uwag przygotowano kolejnestanowisko, przekazane stronom pochodzenia w dniu18 stycznia 2008 r. W stanowisku, zgodnie z nowymidanymi o przedsięwzięciu, sformułowano kilka dodatkowychwymagań dotyczących dokumentacjioceny oddziaływania na środowisko.Ze względu na wniesione w toku postępowaniakrytyczne uwagi dotyczące nowego przebiegu gazociąguna północ od Bornholmu (w pobliżu ruchliwegoszlaku żeglugowego) inwestor opracował kolejnywariant – na południe od Bornholmu, na duńskichwodach terytorialnych. W związku z tą ostatniązmianą państwa pochodzenia, których ona dotyczy(Niemcy i Dania), ponownie powiadomiły o tym stronynarażone i przekazały informację na ten tematw dokumencie „Status trasy rurociągu Nord Streamna terytorium duńskim i niemieckim” – październik2008).Podobnie jak to miało miejsce w 2007 r., nowainformacja o projekcie, stanowiąca uzupełnienie dopowiadomienia, zostanie udostępniona do udziałuspołeczeństwa, zaś na podstawie zebranych uwagprzygotowane zostanie i przekazane stronom pochodzeniastanowisko w sprawie przedsięwzięcia (terminwyznaczony na jego przygotowanie mija 23stycznia 2009 r.).Obecnie inwestor (konsorcjum Nord Stream)opracowuje ostateczną wersję dokumentacji ocenyoddziaływania na środowisko. Dokumentacja ta będzieoficjalne przekazana stronom narażonym przezpaństwa pochodzenia, tak by umożliwić przeprowadzeniena jej podstawie udziału społeczeństwa (art.4 konwencji z Espoo) oraz konsultacji (art. 5 konwencji).Zgodnie z opisanymi wyżej uwarunkowaniamiprawnymi organem wiodącym w dalszym toku postępowaniabędzie generalny dyrektor ochrony środowiskawraz z właściwymi miejscowo regionalnymidyrektorami ochrony środowiska.Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMaciej Trzeciakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Waldemara Andzelaw sprawie transakcji związanychz użytkowaniem kont internetowych (6097)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Waldemara Andzela, przekazanąpismem z dnia 5 listopada 2008 r. (pismo nr SPS--023-6097/08), w sprawie transakcji związanychz użytkowaniem kont internetowych uprzejmieprzedstawiam następujące wyjaśnienia.Kwestia dostępu do rachunku bankowego przezInternet została uregulowana z ustawie z dnia 12września 2002 r. o elektronicznych instrumentachpłatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385, z późn. zm.).Należy przy tym zaznaczyć, że pojęcie bankowościelektronicznej określone w ww. ustawie jest znacznieszersze niż bankowość internetowa, gdyż Internetjest jednym z wielu kanałów dostępu do środkówzdeponowanych przez klientów w bankach. Pojęciekonta internetowego jest klasyfikowane jako jedenz rodzajów czynności bankowych świadczonych w ramachumowy bankowości elektronicznej.Przywołany w interpelacji pana posła WaldemaraAndzela przepis art. 28 ust. 2 ustawy o elektronicznychinstrumentach płatniczych ma również zastosowaniew przypadku bankowości elektronicznej.Wskazuje na to wprost przepis art. 32 ww. ustawy,zgodnie z którym posiadacz jest zobowiązany do nieujawnianiainformacji o działaniu elektronicznegoinstrumentu płatniczego udostępnionego w ramachumowy o usługi bankowości elektronicznej, którychujawnienie może spowodować brak skutecznościmechanizmów zapewniających bezpieczeństwo zlecanychoperacji. Ponadto stosownie do postanowień
664tego artykułu posiadacza obciążają operacje dokonaneprzez osoby, którym udostępnił ww. informacje,przy czym zastosowanie mają przepisy art. 28ww. ustawy.Zatem w sytuacji gdy z rachunku bankowegoklienta, prowadzonego w formie elektronicznej, zostanąwytransferowane środki pieniężne, a wina nieleży po stronie klienta, klient ponosi odpowiedzialnośćza operacje dokonane przy użyciu utraconychpoufnych danych i urządzeń do równowartości 150euro. Z praktyki banków w Polsce wynika jednak,że zazwyczaj w takich sytuacjach zwracają oneklientom wszystkie utracone środki pieniężne. Należyzauważyć, że zupełnie inaczej kształtuje się sytuacja,kiedy posiadacz konta internetowego przekażeosobie trzeciej dane poufne dotyczące identyfikacjii uwierzytelnienia tożsamości oraz inne informacjeprzeznaczone wyłącznie do wiadomości posiadaczarachunku. Wówczas bank jest zwolniony z odpowiedzialnościz tytułu kradzieży środków pieniężnych,która była następstwem ujawnienia danychpoufnych, o których mowa w art. 32 przedmiotowejustawy.Pragnę zauważyć, że na banki nałożony zostałobowiązek zapewnienia bezpieczeństwa dokonywaniatransakcji bankowości elektronicznej. Zgodniez art. 31 ust. 1 ww. ustawy bank zobowiązany jest dozapewnienia posiadaczowi bezpieczeństwa dokonywaniaoperacji, z zachowaniem należytej starannościoraz przy wykorzystaniu właściwych rozwiązańtechnicznych. Należy mieć na uwadze, że bezpieczeństwooperacyjne banków zależy w głównej mierzeod jakości stosowanej technologii informatycznej,a w przypadku styku z otwartymi sieciami zewnętrznymi,jak Internet, jest głównie uwarunkowanepoziomem zabezpieczeń technicznych i prawidłowymfunkcjonowaniem wewnętrznych mechanizmówkontrolnych. Szczególnie niezawodne środkimuszą być stosowane w przypadku zaangażowaniasię banku w transakcyjną bankowość internetową,gdyż wówczas osoby spoza banku otrzymują dostępdo systemu wewnętrznego banku, co rodzi dodatkoworyzyko i może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwadziałalności i środków pieniężnych gromadzonychna rachunkach bankowych. Należy zwrócićuwagę, że zlecanie określonych usług na zewnątrz(tzw. outsourcing) nie zwalnia banku z odpowiedzialnościza zapewnienie bezpieczeństwa działaniai zarządzania ryzykiem. Z uwagi na fakt, że zagrożeniazwiązane z Internetem podlegają nieustannejewolucji, banki muszą na bieżąco monitorować bezpieczeństwoswojej sieci wewnętrznej i zapobiegaćzagrożeniom wynikającym ze stosowania coraz bardziejwyrafinowanych sposobów ataków. Ryzykozwiązane z systemami i sieciami teleinformatycznymima zasadniczy wpływ na bezpieczeństwo bankui realizowanych operacji. Zarządzanie tym ryzykiemjest o tyle trudne, że musi być dostosowane do indywidualnejarchitektury sieci teleinformatyczneji struktury organizacyjnej banku.Pragnę zauważyć, że jakość systemu zarządzaniabankiem, w tym ocena systemu zarządzania ryzykiemi systemu kontroli wewnętrznej, podlega badaniuprzez Komisję Nadzoru Finansowego w trakciewykonywania czynności kontrolnych w bankach.W ramach szczegółowych badań sprawdzane jestm.in., jak bank zarządza uprawnieniami dostępu, jakiesą zabezpieczenia oraz czy wdrożony został systemwykrywania nieuprawnionych wejść do sieci wewnętrznejbanku lub ich prób. Ponadto kontroluje się,czy bank przeprowadza testy bezpieczeństwa siecii czy kwestia ta jest badana przez audyt wewnętrznybanku lub jego departament bezpieczeństwa.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckisekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Elżbiety Witekw sprawie projektu nowelizacji ustawyo PIS w zakresie wprowadzenia zasadypodporządkowania hierarchicznego,powiatowego i granicznego inspektorasanitarnego organom jednosteksamorządu terytorialnego (6098)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 5 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023--6098/08) przekazującego interpelację posła na <strong>Sejm</strong>RP pani Elżbiety Witek w sprawie projektu nowelizacjiustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnejw zakresie wprowadzenia zasady podporządkowaniahierarchicznego powiatowego i granicznego inspektorasanitarnego organom jednostek samorząduterytorialnego, uprzejmie przedstawiam następująceinformacje.Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawyo zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianamiw organizacji i podziale zadań administracji publicznejw województwie, który w dniu 3 października2008 r. wpłynął do <strong>Sejm</strong>u RP (druk sejmowy nr 1073),przewiduje ponowne zespolenie Państwowej InspekcjiSanitarnej na poziomie powiatowym i wojewódzkim.Państwowy graniczny inspektor sanitarny pozostanienatomiast organem administracji niezespolonej,powoływanym i odwoływanym przez głównegoinspektora za zgodą wojewody. Takie rozwiązaniepodyktowane jest faktem, iż zasięg działania inspektorówgranicznych nie pokrywa się z zasięgiemterytorialnym województw.
665Reforma administracji publicznej w kształcienadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w odniesieniudo administracji rządowej w województwieopierała się na dwóch zasadniczych założeniach,tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę administracjiogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacjipomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymisłużbami, strażami i inspekcjami działającymi naobszarze województwa, zapewniającej spójnośćfunkcjonowania organów i struktur administracjirządowej w województwie oraz możliwość ponoszeniapolitycznej odpowiedzialności za rezultaty działaniawszystkich podległych służb. Relacja ta opartajest na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującegowładzę administracji ogólnej nad wszystkimi normatywniewskazanymi administracjami o charakterzeinspekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzchnictwoorganu sprawującego władzę administracjiogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia, które stanowipodstawę konstruowania modelu administracji.Odzespolenie wojewódzkich struktur InspekcjiSanitarnej ogranicza rolę wojewody jako przedstawicielaRady Ministrów w województwie oraz utrudniakoordynację i kierowanie działaniami wszystkichjednostek organizacyjnych administracji rządoweji samorządowej na obszarze województwa w zakresiem.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowialub mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpieczeństwapaństwa i utrzymania porządku publicznego,ochrony praw obywatelskich, a także zapobieganiaklęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnymzagrożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skutkówna zasadach określonych w ustawach.Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na poziomiepowiatowym przyjęto także zasadę funkcjonowaniaorganu władzy administracji ogólnej, któryzapewnia spójność funkcjonowania służb działającychna tym poziomie, w szczególności w sytuacjachnadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przypisanajest staroście, stąd konieczne jest jego oddziaływaniena powiatowe struktury Inspekcji Sanitarnej,która odgrywa bardzo istotną rolę w zapewnieniubezpieczeństwa zdrowia.W świetle powyższego, dla stworzenia spójnegosystemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnychoraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicielaRady Ministrów w województwie, a takżezwierzchnika zespolonej administracji wojewódzkiej,celowe jest zespolenie również Inspekcji Sanitarnejna poziomie wojewódzkim i powiatowym.Dodać należy, iż negatywna ocena zespoleniaPaństwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.przez Najwyższą Izbę Kontroli (informacja NIKnr DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżącegonadzoru sanitarnego sprawowanego przez InspekcjęSanitarną w warunkach reformy administracjipublicznej, Warszawa, maj 2001) − nie dotyczyłazasady zespolenia jako takiej, ale wskazywała,iż zmiany organizacji i podporządkowania poszczególnychstruktur Inspekcji Sanitarnej, stanowiąceelement składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r.reformy administracji publicznej, nie zostały należycieprzygotowane od strony legislacyjnej, a w konsekwencjidziałalność wszystkich jej szczebli wykazywałanieprawidłowości niepozostające bez wpływuna realizację ustawowych zadań Inspekcji Sanitarnej,w tym na skuteczność sprawowania bieżącegonadzoru sanitarnego.W proponowanych obecnie regulacjach staranosię odpowiednio skonstruować przepisy tak, aby zapewnićwpływ Głównego Inspektora Sanitarnegona powoływanie wojewódzkich inspektorów orazwpływ wojewódzkich inspektorów na powoływaniepowiatowych inspektorów sanitarnych, przy czymzapewniono możliwość wnioskowania tych organówodpowiednio do wojewody i starosty o odwołaniew każdym czasie wojewódzkiego lub powiatowegoinspektora w przypadku, gdy przemawiałby za tyminteres służby. Główny inspektor sanitarny, zgodniez projektowanymi zmianami, ustalać będzie równieżogólne kierunki działania organów PaństwowejInspekcji Sanitarnej lub − w przypadku zagrożeniabezpieczeństwa sanitarnego w zakresie należącymdo właściwości Państwowej Inspekcji Sanitarnej −szczegółowe zasady postępowania państwowych inspektorówsanitarnych, a także zasady współdziałaniaz innymi organami kontroli państwowej. Należypodkreślić, iż powyższe uprawnienia przysługująrównież wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemuw stosunku do powiatowych inspektorów. Proponujesię ponadto wskazanie organu założycielskiegow stosunku do wojewódzkiej i powiatowej stacji sanitarno-epidemiologicznej.Pragnę również wskazać, że w zakresie prowadzeniapowiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznychi wykorzystywania laboratoriów działającychna ich potrzeby, możliwe jest zawieranie przezpowiaty na ogólnie określonych zasadach ustrojowychporozumień o wykorzystaniu jednej stacjii jednego laboratorium na potrzeby więcej niż jednegopowiatu. Dodać należy, że zespolenie strukturwojewódzkiej i powiatowej Inspekcji Sanitarnej niebędzie skutkować dodatkowymi kosztami zarównodla budżetu państwa, jak i budżetów jednostek samorząduterytorialnego, ponieważ zakres ich zadańnie ulegnie zmianie. Przesunięciu ulegną jedynieśrodki na realizację zadań jednostek samorządu terytorialnegoz części budżetu państwa, której dysponentemjest minister zdrowia do budżetów wojewodówi budżetów powiatów.Reasumując, proponowane regulacje zapewniająspójność działań Państwowej Inspekcji Sanitarnejna obszarze całego kraju, stanowiąc z jednej stronyo politycznej odpowiedzialności za rezultat działaniazespolonej administracji wojewódzkiej ponoszonejprzez wojewodę i starostę, z drugiej natomiasto merytorycznej odpowiedzialności pozostającej wewnątrzstruktur Państwowej Inspekcji Sanitarnej.Zapewniają również zdolność do skoordynowanychdziałań inspekcji w całym kraju, a także umożliwiająwojewodzie i staroście podejmowanie skoordynowanychdziałań w zakresie zapobiegania zagroże-
666niom życia i zdrowia mieszkańców na obszarze województwai powiatu.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTomasz Siemoniaksekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Antoniego Błądkaw sprawie nowelizacji ustawyo świadczeniach rodzinnych (6099)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br., znak:SPS-023-6099/08, dotyczące interpelacji posła AntoniegoBłądka w sprawie nowelizacji ustawy o świadczeniachrodzinnych, uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci poruszane w interpelacjisą znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją Stowarzyszenia RodzicówDzieci Niepełnosprawnych, na którym omówionoistniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, jakie napotykają rodzicewychowujący niepełnosprawne dzieci. Rodziceprzedstawili również swoje postulaty, których wprowadzeniew życie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowanie.Należy dodać, że są one zbieżne z kwestiamiwskazanymi w interpelacji. W chwili obecnej teze zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencjiministra pracy i polityki społecznej, są przedmiotemanaliz resortu w celu przygotowania projektuzałożeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczącychwarunków przyznawania świadczenia pielęgnacyjnegoi opłacania przez budżet państwaskładek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych, kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 września2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektórychświadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku dozasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Brak zwiększenia kryterium dochodowegood 1 września 2006 r. podyktowany był koniecznościąrozstrzygnięcia dylematu wynikającegoz ograniczonych zasobów budżetu państwa w postaciwyboru tylko jednego z możliwych wariantów:albo rozszerzenia kręgu podmiotowego osób uprawnionychza cenę niższych kwot świadczeń rodzinnych,albo utrzymania dotychczasowych progów dochodowychz jednoczesnym wzrostem kwot przysługującychświadczeń.Metodę badań progu wsparcia dochodowego rodzinokreśla rozporządzenie Ministra Polityki Społecznejz dnia 25 kwietnia 2005 r. w sprawie sposobuustalania progu wsparcia dochodowego rodzin (Dz. U.z 2005 r. Nr 80, poz. 700). Próg wsparcia dochodowegorodzin jest ustalany na podstawie badaniaprzeprowadzonego metodą ekspercko-empiryczną.Przy badaniu progu wsparcia dochodowego rodzinuwzględnia się:— zestaw towarów i usług w podziale na następującegrupy wydatków: żywność, mieszkanie, odzieżi obuwie, higiena i ochrona zdrowia, edukacja, transporti łączność, kultura, sport i wypoczynek;— normy spożycia i użytkowania towarów i usługuwzględnionych w badaniu, ustalone metodą eksperckąi zweryfikowane na podstawie badania poziomuwydatków gospodarstw domowych z II kwintylarozkładu dochodów;— poziom cen.Do badań progu wsparcia dochodowego rodzinwykorzystuje się:1) dane pochodzące z badań budżetów gospodarstwdomowych;2) dane pochodzące z innych badań warunkówżycia ludności oraz notowań cen prowadzonychprzez Główny Urząd Statystyczny;3) standardy oraz normy w zakresie żywienia,mieszkalnictwa, zdrowia i edukacji, opracowywaneprzez wyspecjalizowane instytucje naukowe i właściweministerstwa, w szczególności przez:a) Instytut Żywności i Żywienia,b) Instytut Gospodarki Mieszkaniowej,c) Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń rodzinnych przewidzianajest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalęinflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejściaustawy w życie, podniesienie kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świad-
667czeń związanych z niepełnosprawnością dzieci, wydajesię nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwotposzczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasadwaloryzacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagina istotne różnice między tymi kategoriami.Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem zaświadczoną pracę ani ekwiwalentem utraconegowynagrodzenia w przypadku wystąpienia ryzykaobjętego wcześniej płaconą składką. Świadczeniarodzinne są pomocą o charakterze socjalnym, mającąna celu dofinansowanie – a nie pełne pokrycie– kosztów utrzymania rodzin wychowujących dzieci.Stąd częstotliwość zmiany warunków dostępudo świadczeń, jak i kwot świadczeń zależy od częstotliwościznaczących zmian w kosztach utrzymania(te zaś następują w cyklu dłuższym niż 1–2lata), a nie na przykład od dynamiki wynagrodzeńoraz dynamiki emerytur i rent.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa. W budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparciepozwalające na pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Beaty Mazurekw sprawie korekty dostosowującejwłaściwość miejscową Sądu Rejonowegow Chełmie do administracyjnych granicpow. chełmskiego (6101)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6101/08),przy którym przekazana została interpelacja paniposeł Beaty Mazurek w sprawie korekty dostosowującejwłaściwość miejscową Sądu Rejonowego w Chełmiedo administracyjnych granic powiatu chełmskiego,uprzejmie przedstawiam, co następuje.Wnioskowane przez panią poseł dostosowanieobszaru działania Sądu Rejonowego w Chełmie doadministracyjnych granic powiatu chełmskiego wymagałobywłączenia do właściwości miejscowejwskazanej jednostki miasta Rejowca Fabrycznegooraz gmin: Leśniowice, Rejowiec, Rejowiec Fabrycznyi Wojsławice. Sprawy z wymienionego terenu rozstrzygaobecnie Sąd Rejonowego w Krasnymstawie(okręg zamojski).Przedmiotowa reorganizacja spowodowałabyznaczny wzrost wpływu spraw do Sądu Rejonowegow Chełmie. Zwiększyłoby się obciążenie tej jednostki,co mogłoby wpłynąć na pogorszenie wynikówz zakresie sprawności postępowań.Z danych statystycznych z 2007 r. wynika, że doSądu Rejonowego w Chełmie wpłynęło 19 008 sprawkarnych, karnoskarbowych i wykroczeniowych.Przedmiotowy wpływ sytuuje Sąd Rejonowy w Chełmiena drugim miejscu w okręgu lubelskim za SądemRejonowym w Lublinie (32 089 spraw), a przedSądem Rejonowym w Białej Podlaskiej (15 138 spraw).Jakkolwiek dane te dotyczą jedynie spraw karnych,to jednak oczywiste jest, że omawiana reorganizacjawiązałaby się ze wzrostem obciążenia Sądu Rejonowegow Chełmie we wszystkich pionach orzeczniczych.Wskazać jednocześnie należy, że na terenie miastaRejowca Fabrycznego oraz gmin: Leśniowice,Rejowiec, Rejowiec Fabryczny i Wojsławice zamieszkujeponad 24 tys. osób, co odpowiada ok. 30% liczbymieszkańców miasta Chełma. Dlatego dostosowaniewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Chełmiedo administracyjnych granic powiatu chełmskiegowiązałoby się z koniecznością istotnego zwiększeniaobsady orzeczniczej i administracyjnej wymienionejjednostki.Ponadto warunkiem koniecznym dla dokonaniapostulowanej reorganizacji jest zakończenie remontubudynku sądowego przy pl. Kościuszki 3 w Chełmieoraz dostosowanie dla potrzeb sądu nowo zakupionejnieruchomości usytuowanej przy ul. I ArmiiWojska Polskiego.W związku z powyższym uprzejmie informuję, żepostulowane przez Panią Poseł zmiany organizacyjneaktualnie nie mogą być dokonane.Wniosek o włączenie miasta Rejowca Fabrycznegooraz gmin: Leśniowice, Rejowiec, Rejowiec Fabrycznyi Wojsławice do właściwości miejscowejSądu Rejonowego w Chełmie będzie jednak w przyszłościprzedmiotem dalszych rozważań. Podjęciedecyzji w tej sprawie poprzedzi przeprowadzenieszczegółowej analizy obejmującej m.in. ponownekonsultacje z prezesami sądów okręgowych i prokuratoramiokręgowymi w Lublinie i Zamościu.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew Wrona
668O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Teresy Wargockiejw sprawie form popierania budownictwamieszkaniowego w świetle postanowień ustawyz dnia 26 października 1995 r. (6102)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację poseł Teresy Wargockiej w sprawie możliwościwyodrębnienia na własność mieszkań wybudowanychze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego,nadesłaną pismem z dnia 5 listopada2008 r. (znak: SPS-023-6102/08), uprzejmie przekazujęnastępujące informacje.Obecne przepisy ustanawiające system wspieraniabudownictwa społecznego ze środków publicznychzakazują wyodrębnienia na własność mieszkańwybudowanych ze wsparciem państwa. Zgodniez art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r.o niektórych formach popierania budownictwamieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070,z późn. zm.) lokale mieszkalne wybudowane przywykorzystaniu kredytu z Krajowego FunduszuMieszkaniowego nie mogą być, pod rygorem nieważności,wyodrębnione na własność, a także nie możebyć do nich ustanowione spółdzielcze własnościoweprawo. Zakaz ten jest także potwierdzony regulacjąart. 12 1 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), zgodnie z którą niedopuszczalnejest przeniesienie przez spółdzielnięna inną osobę własności lokalu mieszkalnego w budynkuwybudowanym z udziałem środków z KrajowegoFunduszu Mieszkaniowego.Należy podkreślić, że powyższe ograniczeniaobowiązują od początku funkcjonowania programuspołecznego budownictwa czynszowego i osoby, któredecydowały się na zamieszkanie w zasobach wybudowanychze środków KFM, miały świadomośćwszelkich korzyści i ograniczeń z tym związanych,w tym również niemożności wyodrębnienia mieszkańna własność.Powyższy zapis jest elementem świadomej politykipaństwa, zmierzającej do powiększenia zasobumieszkań na wynajem o umiarkowanym czynszudostępnym dla osób niezamożnych. Budownictworealizowane przez spółdzielnie mieszkaniowe i towarzystwabudownictwa społecznego cieszy się bowiemdużym wsparciem państwa. Bezpośrednie dotacjebudżetowe do funduszu sięgnęły w latach1995–2008 kwoty 4,2 mld zł. Dodatkowo Skarb Państwaporęcza i gwarantuje pożyczki zaciągane w międzynarodowychinstytucjach finansowych na zasilenieKFM.Realizacja inwestycji mieszkaniowych, w wynikuktórych powstały mieszkania spółdzielcze objętezakazem wykupu, była możliwa tylko ze względu nawsparcie państwa. Wyposażenie KFM w odpowiednieśrodki, preferencyjne oprocentowanie kredytu(obecnie 3,5% w skali rocznej), formuła spłaty (kredytindeksowany), długi okres zapadalności (przekraczającyczęsto 35 lat), częściowe umorzenie kredytu(możliwe do 2004 r.) złożyły się na ogromneobciążenie budżetu państwa, na który składają sięśrodki wszystkich podatników. Dodatkowo budownictwotego typu jest często subsydiowane przez samorządygminne, w postaci aportów gruntowychlub finansowania wkładów czy też partycypacji.Wątpliwości budzi kierowanie środków publicznychw celu rozbudowy osobistego majątku beneficjentów.Umożliwienie nieskrępowanego wykupu mieszkań,bez uwzględnienia powyższych korzyści, byłoby nieuczciwew stosunku do rodzin, które w tym samymokresie samodzielnie finansowały koszty zaspokojeniawłasnych potrzeb mieszkaniowych, często zaciągającwieloletnie kredyty hipoteczne.Jednocześnie jednak ministerstwo dostrzegakonieczność pewnych zmian w konstrukcji przepisówregulujących system budownictwa mieszkaniowegow Polsce. Przede wszystkim należy dostosowaćzapisy programu do dynamicznych zmianw otoczeniu regulacyjnym i ekonomicznym, ze szczególnymuwzględnieniem konieczności wkomponowaniaprogramu w obecny system instrumentówpolityki mieszkaniowej państwa i samorządówgminnych.W ramach przygotowywania założeń do reformysystemu rozważane są m.in. takie kwestie, jak zmianaformy finansowania tego typu budownictwa, zredefiniowaniegrupy docelowej uprawnionej do ubieganiasię o mieszkanie społeczne, zmiana systemunaliczania czynszów itp. Wśród tematów, które sąpoddawane szczegółowej analizie, znajduje się równieżkwestia ewentualnego umożliwienia wykupywaniana własność mieszkań wybudowanych ześrodków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.Rozważone zostaną także zmiany przepisów dotyczącychupadłości spółdzielni mieszkaniowych, któreróżnicują prawa spółdzielców zamieszkującychw zasobach wybudowanych ze środków KFM i spółdzielców,którzy nie korzystali z tego kredytu.Chciałbym w tym momencie podkreślić, że umożliwieniewyodrębniania na własność tego typumieszkań nie może być jednak celem samym w sobie,lecz musi stanowić element szerszych działańprowadzących do zreformowania obecnego kształtusystemu budownictwa społecznego. Ostateczne rozwiązaniazostaną wypracowane w porozumieniuz zainteresowanymi środowiskami lokatorów, inwestorówi samorządów terytorialnych, z uwzględnieniemcelów polityki mieszkaniowej państwa i dbałościąo racjonalne wydatkowanie środków publicznych.Obecnie w resorcie infrastruktury analizowanesą opinie gmin, które odpowiedziały na prośbędotyczącą wypełnienia ankiety obrazującej współpracęsamorządów z inwestorami budownictwa spo-
669łecznego. Podobne badania przeprowadzane sąwśród inwestorów i najemców budownictwa społecznego.Zebrane wyniki zostaną przeanalizowanerównież przez ekspertów Banku Światowego w ramachrealizowanego wspólnie z ministerstwem projektubadawczego. Pierwsze bardziej szczegółowezałożenia reformy będą upublicznione pod koniecpierwszego półrocza 2009 r.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Styczeńpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Edwarda Czesakai Józefa Rojkaw sprawie możliwości utworzenia 150 etatówdla zawodowych kuratorów sądowych (6104)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6104/08),przy którym przesłana została interpelacja panówposłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka w sprawiemożliwości utworzenia 150 etatów dla kuratorówsądowych uprzejmie informuję, co nastęuje.Dane statystyczne dotyczące pracy kuratorów zawodowychwskazują na znaczne dysproporcje pomiędzyokręgami, zarówno co do wielkości wpływu, liczbyspraw zakończonych, jak i liczby spraw niezakończonychw ujęciu ilościowym, a zwłaszcza w przeliczeniuna limit etatów kuratorów zawodowych.Dlatego też niezbędne jest wypracowanie nowychstandardów obciążenia pracą kuratorów zawodowych,do czego dąży Ministerstwo Sprawiedliwości.Jednocześnie trzeba podnieść, że od kilku lat trwająprace nad zmianą modelu kurateli zawodowo-społecznejna zawodową (który powinien skutkować likwidacjąkurateli społecznej). Wiąże się z tym staływzrost etatyzacji w grupie kuratorów zawodowych.Odnośnie do zwiększenia liczby etatów kuratorskichtrzeba podkreślić, że prace nad projektem budżetuna 2009 r. zostały już zakończone, a zatem niema możliwości zwiększenia tej liczby w przyszłymroku, a tym bardziej w najbliższym czasie. Kwestiata będzie przedmiotem rozważań podczas prac naprojektem budżetu na 2010 r. Zaznaczenia wymagafakt, że od 2002 r. nastąpił wzrost etatów kuratorówzawodowych prawie o 1500, co oznacza wzrost w stosunkudo etatyzacji na koniec 2002 r. o 42%, przyjednoczesnym wzroście liczby kuratorów społecznychaż o 5341. Przy podziale etatów odnośnie doustawy budżetowej na 2007 r. uwzględniono wprowadzeniedozoru elektronicznego i kar weekendowych.Dokonano wówczas podziału na okręgi sądowe350 etatów kuratorskich, w tym 300 etatów kuratorówzawodowych w pionie kurateli dla dorosłychze wskazaniem, że przydział etatów do najbardziejobciążonych okręgów powinien umożliwić im realizacjęzmian ustawowych w ww. zakresie. Natomiastokręgi, w których obciążenie nie uzasadniało przydziałuetatów, powinny podołać nowym zadaniomw ramach posiadanych etatów.W 2008 r. sądy powszechne otrzymały kolejne150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów kuratorskichw pionie kurateli dla dorosłych. Aktualnieewentualne dodatkowe etaty kuratorów zawodowychpowinny być tworzone jedynie w ramach środkówbudżetowych sądownictwa powszechnego uzyskiwanychw wyniku zmniejszania liczby kuratorówspołecznych.Zauważyć należy, iż w sądach występuje zwiększeniekognicji sądów bez zabezpieczenia odpowiedniejliczby etatów sędziowskich (brak wzrostu etatówsędziowskich). Tym samym etatyzacja służbykuratorskiej nie może być oderwana od potrzeb etatowychwynikających z podstawowych priorytetówreformy wymiaru sprawiedliwości (np. zmiany modeluorganizacji pracy sędziego, zmian legislacyjnychdodatkowo obciążających sądy, rozszerzeniakognicji referendarzy, zapewnienia większej obsługiurzędniczej dla sędziów i referendarzy). W pierwszejkolejności oczekiwany jest wzrost etatów pomocniczych(asystenci sędziego, urzędnicy). Znaczącywzrost etatów w tej ostatniej grupie może spowodowaćpożądane przez kuratorów zawodowych, zabezpieczeniepotrzeb obsługi służby kuratorskiej.Jednym z priorytetów Ministerstwa Sprawiedliwościjest uzyskanie dodatkowych etatów urzędniczychcelem stałego podnoszenia wskaźnika urzędnikana sędziego i referendarza, co pozwoli jednocześniena stopniowe zabezpieczanie potrzeb związanychz obsługą administracyjną kuratorów.Odnosząc się do pytań związanych z obciążeniempracą kuratorów zawodowych, pragnę poinformować,że kwestie te zostaną poddane wnikliwej analiziedokonanej na bazie danych statystycznych za2008 r. oraz pierwszego półrocza 2009 r. Spodziewanymefektem tej analizy będzie ocena rzeczywistegostanu obciążenia pracą kuratorów, która da podstawędo podjęcia dalszych decyzji, w tym co do zwiększenialimitu etatów w poszczególnych pionachi okręgach.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuJacek Czaja
670O d p o w i e d źministra pracy i polityki społecznejna interpelację poseł Beaty Mazurekw sprawie lekceważenia zasad dialoguspołecznego dotyczącego projektu ustawyo emeryturach pomostowych (6105)W związku z interpelacją pani poseł Beaty Mazurek,przekazaną przy piśmie z dnia 5 listopada br.(znak: SPS-023-6105/08), w sprawie lekceważeniazasad dialogu społecznego dotyczącego projektuustawy o emeryturach pomostowych, uprzejmieprzedstawiam, co następuje.Uchwalona przez <strong>Sejm</strong> RP w dniu 6 listopada br.ustawa o emeryturach pomostowych była konsultowanaz partnerami społecznymi dwutorowo, tj. w trybieustawy o związkach zawodowych i ustawy o organizacjachpracodawców oraz w ramach TrójstronnejKomisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.W trybie ustawowym projekt ustawy o emeryturachpomostowych został przekazany następującymorganizacjo związkowym oraz pracodawcom:— Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”,— Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych,— Forum Związków Zawodowych.— Zarząd Główny Polskiego Związku Emerytów,Rencistów i Inwalidów,— Business Centre Club – Związek Pracodawców,— Polska Konfederacja Pracodawców PrywatnychLewiatan,— Konfederacja Pracodawców Polskich,— Związek Rzemiosła Polskiego.Organizacje te miały więc możliwość szczegółowegozapoznania się z rozwiązaniami zaproponowanymiw projektowanej ustawie i zgłoszenia swoichuwag. Partnerzy społeczni skorzystali z tej możliwości.Zgłoszone uwagi zostały poddane gruntownejanalizie, a stanowisko projektodawcy wobec uwagzgłoszonych przez organizacje związkowe i organizacjepracodawców zostało przedstawione w uzasadnieniuustawy – w punkcie dotyczącym przebiegukonsultacji społecznychRównolegle do konsultacji w trybie ustawowymnad projektem ustawy o emeryturach pomostowychprowadzone były przez okres ponad czterech miesięcykonsultacje na forum Trójstronnej Komisji doSpraw Społeczno-Gospodarczych. W trakcie tegookresu odbyło się w sumie 27 spotkań (posiedzenieplenarne TK, 4 posiedzenia Prezydium TK, 15 spotkańzespołów problemowe TK, 7 spotkań ekspertówmedycyny pracy).Należy podkreślić, że dyskusja prowadzona z partneramispołecznymi w Trójstronnej Komisji, chociażnie doprowadziła do porozumienia w kwestii wszystkichuregulowań zaproponowanych w ustawie o emeryturachpomostowych, doprowadziła jednak doistotnych uzgodnień (uwzględniających przedewszystkim postulaty strony związkowej), które zostałyodzwierciedlone w przesłanym do parlamentuprojekcie ustawy o emeryturach pomostowych.Mianowicie uzgodniono czynniki ryzyka wymienionew art. 3 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych.Rozszerzano również, w stosunku do pierwotnejwersji, wykaz prac w szczególnych warunkachi o szczególnym charakterze o następujące pozycje:prace w szczególnych warunkach:— prace pod ziemią bezpośrednio przy drążeniutuneli w górotworze;— prace w powietrzu wykonywane na statkachpowietrznych przez personel pokładowy (w tym pracestewardów i stewardes);— prace tancerzy zawodowych związane z bardzociężkim wysiłkiem fizycznym;prace o szczególnym charakterze:— prace kierowników pociągów;— prace bezpośrednio przy ustawianiu drogi pojazdówmetra;— prace funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei(funkcjonariusze SOK);— prace przy bezpośrednim sterowaniu procesamitechnicznymi mogącymi spowodować awarię technicznąz poważnymi skutkami dla bezpieczeństwapublicznego, prace elektromonterów bezpośrednioprzy eksploatacji napowietrznych sieci elektroenergetycznychw warunkach prac pod napięciem;— prace personelu sprawującego opiekę nadmieszkańcami domów pomocy społecznej dla przewleklepsychicznie chorych, niepełnosprawnych intelektualniedzieci i młodzieży lub dorosłych;— prace personelu medycznego oddziałów psychiatrycznychi leczenia uzależnień w bezpośrednimkontakcie z pacjentami;— prace personelu medycznego w zespołach operacyjnychdyscyplin zabiegowych i anestezjologii.Analizując prace bezpośrednio przy ustawianiudrogi przebiegu pociągów i pojazdów metra, ustalonorównież, że prace te wykonują: dyżurny ruchu,nastawniczy, manewrowy, ustawiacz, zwrotniczy,rewident taboru, dyspozytor ruchu metra, dyżurnyruchu i stacji metra. W przyjętej ustawie o emeryturachpomostowych znalazła się zatem znaczna grupastanowisk pracy kolejarzy, które zawierało, przywołanew interpelacji, porozumienie z dnia 11 czerwca2007 r. między stroną rządową a Krajowym KomitetemProtestacyjno-Strajkowym Kolejarzy w sprawierozwiązań emerytalnych dla kolejarzy.Mając na względzie powyższe, w żaden sposóbnie można się zgodzić z bardzo krytyczną oceną dialoguspołecznego dokonaną przez panią poseł („fatalnieprowadzony dialog społeczny”) w przedmiocierozwiązań zaproponowanych w ustawie o emeryturachpomostowych. Dialog ten bowiem był prowadzonyprzez rząd w sposób bardzo rzetelny i był onnakierowany na osiągnięcie jak najszerszego porozumieniaz partnerami społecznymi w zakresie roz-
671wiązań, które powinny się znaleźć w ustawie o emeryturachpomostowych.W sytuacji jednak, w której stało się jasne, że niesą już możliwe jakiekolwiek dalsze uzgodnieniaw ramach Trójstronnej Komisji, rząd podjął decyzjeo skierowaniu projektu ustawy o emeryturach pomostowychdo parlamentu.Decyzja ta został podjęta w duchu odpowiedzialnościza osoby, które ze względu na niemożliwośćspełnienia wymagań ustawowych przewidzianychw art. 46 i 184 ustawy o emeryturach i rentachz Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a które przeddniem 1 stycznia 1999 r. pracowały w szczególnychwarunkach lub wykonywały pracę w szczególnymcharterze, mogły również w 2009 r. (i w latach następnych)przejść na emeryturę przed osiągnięciempodstawowego wieku emerytalnego. Z tego też powodurząd zabiegał o przyjęcie przez parlamentustawy o emeryturach pomostowych w takim terminie,aby mogła ona wejść w życie w dniu 1 stycznia2009 r.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedakpodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Beaty Mazurekw sprawie proponowanych zmian legislacyjnychdotyczących wydłużenia dobowego wymiaruczasu pracy osób pracujących z narażeniemna promieniowanie jonizujące (6106)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Beaty Mazurek w sprawieproponowanych zmian legislacyjnych dotyczącychwydłużenia dobowego wymiaru czasu pracy osóbpracujących w narażeniu na promieniowanie jonizująceuprzejmie przedkładam następujące wyjaśnieniaw przedmiotowym zakresie.Zawarcie w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r.o pracownikach zakładów opieki zdrowotnej przepisówzrównujących dobowy oraz tygodniowy wymiarczasu pracy pracowników zakładów opiekizdrowotnej nie jest związane z implementacją dokrajowego porządku prawnego postanowień zawartychw przepisach dyrektywy 2003/88/WE w sprawieniektórych aspektów organizacji czasu pracy.Przepisy prawa wspólnotowego nie ustanawiająszczególnych wymogów dotyczących wymiaru czasupracy dla pracowników zatrudnionych m.in. nastanowiskach pracy, na których występuje promieniowaniejonizujące.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na zasadnośćwprowadzenia przedmiotowych zmian wielokrotniewskazywali przedstawiciele podmiotów badającychskutki pracy w środowisku, gdzie występująźródła promieniowania jonizującego. W szczególnościna brak uzasadnienia utrzymywania skróconychnorm czasu pracy wskazywali konsultanci krajowiw dziedzinie onkologii klinicznej, medycyny pracy,radioterapii onkologicznej, jak również Instytut MedycynyPracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcuoraz Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Noferaw Łodzi. Instytut Medycyny Pracy w Łodzi stwierdziłm.in., iż skracanie czasu pracy nie jest skutecznąi optymalną metodą zapobiegania negatywnymskutkom wykonywania pracy w szkodliwych warunkach.Najbardziej efektywną i zalecaną metodąprzeciwdziałania negatywnym skutkom pracy, m.in.przy źródłach promieniowania, jest respektowanieprzez pracodawców przepisów Kodeksu pracy orazinnych aktów prawnych regulujących kwestię ochronypracowników narażonych na promieniowanie jonizujące.Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisyw kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizującymsą zgodne z prawem unijnym, m.in. dyrektywąRady 97/43/Euratom z dnia 30 czerwca 1997 r.w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przedniebezpieczeństwem wynikającym z promieniowaniajonizującego związanego z badaniami medycznymi.Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni sąw warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące,podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia29 listopada 2000 r. Prawo atomowe.Należy podkreślić, że ustawa Prawo atomowe niereguluje zagadnień związanych z czasem pracy. Wynikato bezpośrednio z zaleceń zawartych w „Międzynarodowychpodstawowych normach ochronyprzed promieniowaniem jonizującym i bezpieczeństwaźródeł promieniowania” (Państwowa AgencjaAtomistyki, ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią,iż: „warunki zatrudnienia pracowników niezależą od istnienia lub możliwości pojawienia się narażeniazawodowego. Nie stosuje się żadnych specjalnychsystemów rekompensat lub preferencyjnegotraktowania narażonych pracowników, takichjak: dodatki płacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń,skrócony dzień pracy, dłuższy lub dodatkowyurlop, lepsze warunki przejścia na emeryturę.Wymienione środki nie mogą być ani proponowane,ani stosowane zamiast zapewnienia pracownikomtakich środków ochrony i bezpieczeństwa, któregwarantują spełnienie wymagań norm.”Kwestie wielkości narażenia w postaci dawekgranicznych wynikają z zaleceń międzynarodowychtakich organizacji, jak: Międzynarodowa AgencjaEnergii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowiaczy Unia Europejska. Zgodnie z powyższymi zaleceniamidawki graniczne w Polsce, podobnie jak i w innychkrajach, wynoszą 20 mSv w ciągu roku dlaosób zawodowo narażonych na promieniowanie. Po-
672miary tego narażenia, prowadzone przez InstytutMedycyny Pracy w Łodzi od 1966 r., wykazują, żeśrednia dawka, jaką otrzymują ww. osoby (pomiaramiobjętych jest obecnie ponad 30 tys. osób), nieprzekracza 1 mSv w ciągu roku. Pomiary powyższewykonywane są metodą fotometryczną, której czułośćwynosi 0,1 mSv. Inną metodą oceny narażeniaindywidualnego mogą być dawkomierze termoluminescencyjne,które stosowane są nie tylko w ZakładzieFizyki Jądrowej w Krakowie, ale także w IMPw Łodzi, w szczególnych przypadkach jak na przykładoceny narażenia takich części ciała jak ręceu operatorów biorących udział w zabiegach z zakresuradiologii interwencyjnej czy też pracownikówzakładów medycyny nuklearnej przygotowującychradiofarmaceutyki do bezpośredniego podania pacjentom.Zakres pomiarowy i czułość obydwu metodpomiarowych jest podobna. Czułość metody fotometrycznejwynosi 0,1 mSv, co w stosunku do obowiązującegolimitu (20 mSv rocznie) jest absolutniewystarczające.Stosowany przez Instytut Medycyny Pracy w Łodzisystem pomiaru dawek oparty jest o dwumiesięcznyokres pomiarowy, podczas gdy system stosowanyprzez Instytut Fizyki Jądrowej opiera się natrzymiesięcznym systemie pomiarowym, co automatyczniewiąże się z odpowiednim czasem przekazaniado wiadomości wyników pomiarów dawek indywidualnych.W przypadku zarejestrowania dawkiwiększej niż 5 mSv w danym okresie pomiarowymnatychmiast przesyłane są informacje do wojewódzkiejstacji sanitarno-epidemiologicznej w celu sprawdzeniaprzyczyn zaistniałej sytuacji i wydania odpowiednichzaleceń zapobiegających powtórzeniu siętakiej sytuacji.Jednocześnie należy podkreślić, że dozymetry fotometrycznemają cały szereg zalet w porównaniuz dozymetrami termoluminescencyjnymi, jak naprzykład możliwość ponownego odczytu, dane na tematenergii promieniowania, jaką zostały napromieniowane,odróżnienie ekspozycji ciągłej od ekspozycjijednorazowej, określenie kierunku padania promieniowania.Odnosząc się do kwestii danych dotyczących liczbyzachorowań związanych z pracą w narażeniu nadziałanie promieniowania jonizującego, uprzejmiewyjaśniam, iż zgodnie z danymi gromadzonymiw Centralnym Rejestrze Chorób Zawodowych w latach2003–2007 stwierdzono jedynie pojedyncze przypadkiwystępowania chorób zawodowych (w 2003 r. 1 przypadek,w 2004 r. 2 przypadki oraz w latach 2005––2007 po 1 przypadku rocznie).Ponadto odnosząc się do kwestii dotyczącej aparaturyradiologicznej, informuję, iż w związku z wejściemPolski do Unii Europejskiej zostały wdrożonewymagania unijne dotyczące ochrony radiologicznej,w tym także stanu jakości aparatów rtg. Rozporządzeniaministra zdrowia z 2003 r. i 2006 r.w przedmiotowym zakresie nakazywały wycofanieaparatów przestarzałych, tj. jednopulsowych i dwupulsowych.W ich miejsce instalowane były noweaparaty. Stąd stan aparatury rtg w ostatnich latachuległ znacznej poprawie. Należy także zwrócić uwagę,iż wymiana aparatury przyczyniła się do obniżeniaśredniego wieku użytkowanej aparatury.Ponadto uprzejmie informuję, że za właściwy,czyli zgodny z przepisami prawa, stan bezpieczeństwapracowników pracujących w narażeniu na promieniowaniejonizujące odpowiada pracodawca, któryzobowiązany jest do przestrzegania przepisówdotyczących systemu ochrony radiologicznej. Systemten opiera się na przepisach ustawy z dnia29 listopada 2000 r. Prawo atomowe (Dz. U. z 2007 r.Nr 42, poz. 276, ze zm.) i aktach wykonawczych dotej ustawy i polega on m.in. na:— uzyskaniu od państwowego wojewódzkiego inspektorasanitarnego zezwolenia na uruchomieniei stosowanie aparatów rtg i pracowni, w której tenaparat jest zainstalowany zgodnie z wymaganiamirozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 grudnia2002 r. w sprawie dokumentów wymaganych przyskładaniu wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywaniedziałalności związanej z narażeniem nadziałanie promieniowania jonizującego albo przyzgłoszeniu wykonywania tej działalności (Dz. U.z 2002 r. Nr 220, poz. 1851, z późn zm.), PaństwowaInspekcja Sanitarna przed wydaniem zezwolenia nadziałalność związaną z wykorzystaniem promieniowaniajonizującego wymaga przedstawienia projektuosłon stałych w pracowni, w którym uwzględnionesą planowane stanowiska pracy i obliczone sąosłony dla tych stanowisk w taki sposób, aby zapewnićdotrzymanie limitów dawek granicznych dlapracowników,— funkcjonowaniu w każdym zakładzie pracystosującym promieniowanie jonizujące inspektoraochrony radiologicznej – osoby sprawującej nadzórwewnętrzny nad przestrzeganiem stanu wymagańbezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej,w przypadku zwiększonego narażenia pracownikówpodejmowane są działania zapobiegające takim ponownymsytuacjom, a także prowadzone są wyjaśnieniaokoliczności, w jakich doszło do narażenia,— prowadzeniu przez Państwową Inspekcję Sanitarnąnadzoru zewnętrznego nad jednostkami,którym wydała zezwolenie, m.in. poprzez kontrolęspełnienia warunków, na podstawie których to zezwoleniezostało wydane.Przytoczone powyżej elementy systemu ochronyradiologicznej pozwalają na zapewnienie właściwychstandardów ochrony pracowników i minimalizacjęryzyka występującego na stanowiskach pracy.Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż stanowiskapracy techników w pracowniach radiologicznychnie znajdują się w bezpośrednim otoczeniuaparatów rtg, stąd nie są oni narażeni na działaniepromieniowania pierwotnego. Poziom promieniowaniarozproszonego od pacjentów i przedmiotówznajdujących się w gabinecie rtg na stanowiskach
673pracy techników rtg jest zminimalizowany poprzezzastosowanie osłon stałych.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarek Twardowskisekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Beaty Mazurekw sprawie propozycji dotyczących zmianw funkcjonowaniu Ochotniczych Hufców Pracy(6107)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Beaty Mazurek w sprawiepropozycji zmian w funkcjonowaniu OchotniczychHufców Pracy uprzejmie przedstawiam następującewyjaśnienia.Odpowiadając na pytanie dotyczące likwidacjispójnego i skutecznego systemu profilaktyki, opiekii resocjalizacji, jakim dysponują OHP, uprzejmie informuję,iż projekt ustawy o zmianie niektórychustaw w związku ze zmianami w organizacji i podzialezadań administracji publicznej w województwie,wprowadzający w ustawie o promocji zatrudnieniai instytucjach rynku pracy zmiany dotyczącezasad funkcjonowania Ochotniczych Hufców Pracy,został przygotowywany przez Ministerstwo SprawWewnętrznych i Administracji.Projektodawca podkreślił w uzasadnieniu potrzebędokończenia reformy administracji publicznejzapoczątkowanej uchwałą Rady Ministrównr 13/2008 z dnia 22 stycznia 2008 r. Rada Ministrówpodjęła decyzję o konieczności przywróceniasamorządowi rangi, która przypada władzom regionalnymi lokalnym w Europie, gdzie są one ważnympartnerem rządów centralnych w osiąganiu ważnychcelów społecznych.Proponowane rozwiązania przewidują następującezmiany:— zadania w zakresie kształcenia i wychowaniaoraz wspierania zatrudnienia młodzieży z rodzino niskich dochodach, oraz zagrożonej marginalizacjąstaną się zadaniami samorządu województwa(obecnie są to zadania państwa);— zadania te będą realizowane przez wojewódzkieOchotnicze Hufce Pracy będące jednostkami organizacyjnymisamorządu województwa funkcjonującymijako jednostki budżetowe (obecnie są to zadaniapaństwa realizowane przez Ochotnicze HufcePracy, które są państwową jednostką budżetową);— nadzór nad działalnością wojewódzkich OchotniczychHufców Pracy sprawować będzie właściwy wojewoda(obecnie nadzór nad Ochotniczymi HufcamiPracy sprawuje minister właściwy do spraw pracy);— przewiduje się likwidację stanowiska komendantagłównego OHP i obsługującego go urzędu,pracownicy i mienie Komendy Głównej OHP zostanieprzekazane ministrowi właściwemu do sprawpracy;— komendy wojewódzkie OHP staną się wojewódzkimiOchotniczymi Hufcami Pracy;— zostaną utworzone nowe jednostki wojewódzkichOchotniczych Hufców Pracy realizujące zadaniaw zakresie kształcenia i wychowania oraz wspieraniazatrudnienia młodzieży, a pracownicy dotychczasowychjednostek staną się pracownikami nowychjednostek.Tak więc projektowane zmiany dotyczą jedyniezasad funkcjonowania OHP i nie mają wpływu narealizowane przez OHP dwa bloki zadań obejmującenadal:— zadania w zakresie kształcenia i wychowaniamłodzieży, które są realizowane głównie wobec młodzieżyw wieku powyżej 15 lat zagrożonej wykluczeniemspołecznym, tj. młodzieży, która „wypadła”z systemu edukacji z powodu zaniedbań wychowawczychlub kłopotów z nauką;— zadania w zakresie zatrudnienia oraz przeciwdziałaniamarginalizacji i wykluczeniu społecznemumłodzieży bezrobotnej do 25 roku życia,o zróżnicowanym poziomie wykształcenia i kwalifikacjizawodowych, jednak wymagającej wsparciaw procesie wejścia na rynek pracy.Nawiązując do pytania, czy alternatywą dla działalnościtej instytucji mają być zakłady karne, doktórych trafi młodzież, która w wyniku likwidacjiobecnego systemu nie znajdzie pomocy w placówkachOHP, oraz do pytania, czy można pozwolić sobiena eksperymenty zmierzające do likwidacji skutecznychform pomocy i opieki dla młodzieży niedostosowanejspołecznie, nierealizującej obowiązkówszkolnego i nauki, jakie oferują obecnie OHP, wyjaśniam,iż wojewódzkie Ochotnicze Hufce Pracy będąwykonywały te same merytoryczne zadania, któreobecnie wykonują OHP. Oznacza to, że dla młodzieżyw wieku powyżej 15 lat, która przerwała edukacjęszkolną, nadal tworzone będą warunki do uzupełnieniawykształcenia i zdobycia kwalifikacji zawodowychprzed wejściem w dorosłe życie. Młodzieżta będzie objęta działalnością opiekuńczo-wychowawcząw wojewódzkich Ochotniczych Hufcach Pracy,ośrodkach szkolenia i wychowania oraz centrachkształcenia i wychowania.Na terenie wszystkich województw realizowanyjest Program Aktywizacji Społecznej MłodzieżyOHP. Prowadzona w ramach ww. programu profilaktykama na celu przeciwdziałanie demoralizacjii przestępczości młodzieży.
674Wspierające działania opiekuńczo-wychowawczewobec uczestników OHP oraz młodzieży ze środowiskalokalnego odbywają się poprzez sieć placówekotwartych, w tym szczególnie ośrodków profilaktykii interwencji społecznej, punktów interwencji kryzysowejoraz świetlic środowiskowych. W ramach działalnościwychowawczej realizowane są programyedukacyjne oraz przedsięwzięcia kulturalno-oświatowe,sportowo-rekreacyjne, turystyczne i wypoczynkowe.Zadania w zakresie zatrudnienia młodzieży obejmujące:pośrednictwo pracy, warsztaty aktywnegoposzukiwania pracy, poradnictwo zawodowe i informacjęzawodową, szkolenia, programy rynku pracyoraz refundację wynagrodzeń wypłacanych młodocianympracownikom, skutecznie wyrównują szansemłodzieży zagrożonej marginalizacją i wykluczeniemspołecznym w dostępie do edukacji i rynkupracy, a tym samym umożliwiają tej młodzieży pełnąintegrację społeczną.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudaministra sportu i turystykina interpelację posła Marka Kwitkaw sprawie wyjaśnienia wątpliwościdotyczących realizacji programu budowy boiskpiłkarskich „Moje boisko – Orlik 2012” (6109)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP Marka Kwitkaprzekazaną pismem z dnia 5 listopada 2008 r.(sygn. SPS-023-6109/08) w sprawie wyjaśnieniawątpliwości dotyczących realizacji programu budowyboisk piłkarskich „Moje Boisko – Orlik2012”, uprzejmie informuję, co nastepuje.Ministerstwo Sportu i Turystyki rozpoczęło pracenad wdrożeniem Programu „Moje Boisko – Orlik2012” na przełomie 2007 i 2008 r. Bazą do określeniawysokości całkowitych nakładów inwestycyjnychrealizacji budowy kompleksu boisk wraz z zapleczembyły średnie ceny krajowe z III kwartału2007 r. Dlatego też w założeniach do programu przyjętoszacunkowy koszt zadania w wysokości 1000tys. zł netto. Samorządy ubiegające się o zakwalifikowaniedo programu posiadały wiedzę, że rzeczywistykoszt budowy kompleksu boisk będzie znanydopiero po wykonaniu dokumentacji techniczneji wyłonieniu wykonawcy robót. Natomiast wysokośćdofinansowania z budżetu państwa, zgodnie z założeniami,określona została na poziomie 333 tys. zł.Średni koszt budowy kompleksu boisk wraz z zapleczemkształtuje się na poziomie 1200–1300 tys.zł. Są jednak samorządy, które mieszczą się w kwocie1000 tys. zł lub nieznacznie ją przekraczają.Odnotowujemy fakt, iż coraz więcej firm budowlanychjest zainteresowanych budowaniem kompleksówsportowych „Moje Boisko – Orlik 2012”, co przełożysię na większą podaż tych firm na rynku i obniżeniekosztów inwestycji w 2009 r.Środki budżetowe przeznaczone na dofinansowaniebudowy obiektu, zgodnie z ustawą o finansachpublicznych, muszą być wydatkowane do końca bieżącegoroku. Dlatego gminom, które mają problemyz ukończeniem budowy w 2008 r., stworzyliśmy możliwośćwykorzystania dotacji w roku bieżącym, jednocześnieprzesuwając termin zakończenia zadaniado 30 kwietnia 2009 r.Pomimo iż faktyczny koszt realizacji zadaniaokazał się wyższy niż zakładano, tylko 34 beneficjentówzrezygnowało z udziału w programie. Dodnia dzisiejszego otwartych zostało 101 „Orlików”.Zainteresowanie naborem do edycji przyszłorocznejpokazuje, iż ponad 1000 samorządów zgłasza zamiarwybudowania kolejnych kompleksów. W roku 2009na realizację programu przeznaczone będzie 250mln zł, co pozwoli na powstanie 750 kompleksów.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.MinisterMirosław Michał DrzewieckiO d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Sławomira Preissaw sprawie zapewnienia w budżecie państwana rok 2009 środków na dopłatydla przewoźników realizujących regionalnąkomunikację pasażerską (6110)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,znak: SPS-023-6110/08, przy którym przekazanazostała interpelacja pana posła Sławomira Preissaw sprawie zapewnienia w budżecie państwa na rok2009 środków na dopłaty dla przewoźników autobusowychrealizujących regionalną komunikację pasażerską,uprzejmie informuję, co następuje.Zgodnie z art. 8a ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdówśrodkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
675z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.) samorządywojewództw przekazują przewoźnikom wykonującymkrajowe autobusowe przewozy pasażerskie dopłatydo przewozów z tytułu stosowania obowiązującychustawowych ulg biletowych. Ciężar rekompensowaniaprzewoźnikom ustawowych uprawnieńdo ulgowych przejazdów od 2008 r. finansowany jestz budżetu państwa.Na podstawie wydatków przeznaczonych na dofinansowaniekrajowych przewozów pasażerskich poniesionychprzez województwa w latach ubiegłych,jak również danych z ich wykonania w I połowie br.oraz informacji przekazanych przez dysponentówśrodków w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r.zaplanowano, w porozumieniu z tymi dysponentami,w części 85 budżetu państwa: Województwa ogółemkwotę 387 383 tys. zł.Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymizasadami finansów publicznych rezerwa celowaw wysokości 148 800 tys. zł ma dodatkowo służyćsfinansowaniu zapotrzebowania na środki finansowezgłoszone przez poszczególnych wojewodów w IVkwartale 2009 r. Dodatkowo podczas tworzenia projektubudżetu państwa na 2009 r. posłużono się takżeinformacjami uzyskanymi od OgólnopolskiegoZwiązku Pracowników Transportu Samochodowego.Przekazane przez nich szacunkowe dane uzyskanezostały na podstawie ankiet przewoźnikówPKS zawierających informacje o bieżącej realizacjiprzewozów oraz prognozowanej wielkości dopłatw 2009 r.Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzonyjest monitoring wykonania wydatków związanychz dopłatami z tytułu honorowania przez przewoźnikówautobusowych ulg biletowych, aby nie dopuścićdo sytuacji nierealizowania zobowiązań publicznychi móc odpowiednio wcześniej uruchomić środki z rezerwycelowej.Stwierdzić należy, że zgodnie z art. 8a ust. 3ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdówśrodkami publicznego transportu zbiorowego kwotędopłaty dla przewoźników wykonujących krajoweautobusowe przewozy pasażerskie z tytułu stosowaniaobowiązujących ustawowo ulg w przewozach pasażerskichstanowi różnica pomiędzy wartościąsprzedaży biletów obliczoną według cen nieuwzględniającychustawowych ulg a wartością sprzedażytych biletów w cenach uwzględniających te ulgi. Ponadtoart. 8a ust. 4 ww. ustawy określa warunkiotrzymywania dopłat.Powyższe przepisy stanowią dla przewoźnikagwarancję otrzymania dopłat do przewozów z tytułustosowania obowiązujących ulg biletowych w krajowychprzewozach pasażerskich.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuDariusz DanilukO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Paluchoraz grupy posłóww sprawie budowy drogi ekspresowej S7na odcinku Kielce – Kraków,ujętej w programie realizacji budowydróg i autostrad na Euro 2012 (6111)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji grupy posłów: pani Anny Paluch, paniMarii Zuby, pani Marzeny Machałek oraz pani EwyMalik z dnia 27 października 2008 r., przekazanejprzy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r., znak: SPS--023-6111/08, w sprawie budowy drogi ekspresowejS7 na odcinku Kielce – Kraków przedstawiam następującewyjaśnienia.Dla odcinka drogi ekspresowej S7 węzeł „Wiśniówka”– Chęciny (obwodnica Kielc) w dniu 14sierpnia 2008 r. została wydana decyzja o środowiskowychuwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji.W chwili obecnej trwa opracowywanie koncepcjiprogramowej. Został złożony wniosek o wydaniedecyzji ustalającej lokalizację przedmiotowegoodcinka.Dla zadania polegającego na budowie dwujezdniowejdrogi ekspresowej na odcinku Chęciny – Jędrzejówzostało zlecone opracowanie studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowegoi koncepcjiprogramowej. W dniu 18 sierpnia 2008 r. odbyła sięrozprawa administracyjna związana z wydaniemdecyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgodyna realizację inwestycji.Dla odcinka Jędrzejów – granica woj. świętokrzyskiegozostało zlecone opracowanie koncepcji programowej.W dniu 13 maja 2008 r. odbyła się rozprawaadministracyjna związana z wydaniem decyzjio środowiskowych uwarunkowaniach.Planowany termin zakończenia inwestycji naww. odcinkach – 2012 r.Aktualnie trwa również proces przygotowaniaodcinka drogi ekspresowej S7 od granicy woj. świętokrzyskiegodo Krakowa. Wydłużenie czasu niezbędnegona przygotowanie tego zadania do realizacjiwynika m.in. z przesunięcia terminu uzyskaniadecyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgodyna realizację inwestycji z marca na lipiec 2009 r.Przesunięcie to wynika z konieczności dodatkowegowykonania inwentaryzacji przyrodniczej w całymokresie wegetacyjnym i lęgowym, tj. od marca dosierpnia. Ponadto tereny, przez które przebiegająwszystkie warianty trasy S7, są „bogato nasyconeobecnością stanowisk archeologicznych”. Wszystkiewarianty na ok. 55-kilometrowym odcinku przecinaponad 50 zinwentaryzowanych stanowisk archeologicznych.W opinii wojewódzkiego konserwatora za-
676bytków należy się liczyć z ujawnieniem dodatkowychstanowisk archeologicznych na trasie drogi. Zaproponowanyprzez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowychi Autostrad (GDDKiA) 8-miesięczny czas trwaniabadań uznano w tej sytuacji za niemożliwy dodotrzymania. Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytkóww Krakowie szacuje, że badania te, przy wysokiejmobilizacji i doświadczeniu ekip prowadzących badania,będą trwały co najmniej 4 lata.W roku bieżącym zakończona zastała budowa drogiekspresowej S7 na odcinku Myślenice – Pcim,a w roku przyszłym oddana do ruchu będzie obwodnicaLubnia. W październiku 2008 r. rozpoczęto robotyna odcinku Kraków (węzeł Bieżanów) – Kraków (węzełChristo Botewa). Do 2012 r. planowana jest równieżbudowa 17-kilometrowego odcinka S7 pomiędzyLubniem i Rabką, dla którego w chwili obecnej opracowywanajest dokumentacja projektowa.W najbliższym czasie nie jest planowana budowaS7 na odcinku od Krakowa do Myślenic. Jest to dwujezdniowyodcinek drogi przechodzący przez terengórzysty, o dużej ilości zjazdów i skrzyżowań. Łukipoziome i spadki nie spełniają wymogów dla drogiklasy S. Pomimo stale wzrastającego ruchu, co najmniejdo 2015 r., przepustowość tego dwujezdniowegoodcinka nie zostanie wyczerpana. Z tego względuinwestycja ta nie znalazła się w „Programie budowydróg krajowych na lata 2008–2012”.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Anny Paluchoraz grupy posłóww sprawie budowy drogi ekspresowej S3na odcinku Nowa Sól – Legnica ujętejw programie budowy dróg i autostradna Euro 2012 (6112)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 5 listopada 2008 r. nr SPS-023-6112/08w sprawie interpelacji Anny Paluch, Marzeny Machałeki Ewy Malik dotyczącej budowy drogi ekspresowejS3 Nowa Sól – Legnica, uprzejmie przekazujęnastępujące informacje.Budowa drogi ekspresowej S3 jest jednym z priorytetówrządu. Przedmiotowa inwestycja zostałaujęta w Programie Budowy Dróg Krajowych na lata2008–2012, zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrównr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.W świetle ww. programu budowa drogi ekspresowejS3 Nowa Sól – Legnica jest podzielona na dwa odcinkirealizacyjne:1) Nowa Sól (w. Nowe Miasteczko) z węzłem Legnica(A4, w. Legnica II);2) obwodnica Lubina.Zgodnie z przyjętymi założeniami budowa drogiekspresowej S3 Nowa Sól – Legnica przewidzianajest na lata 2010–2013. Pragnę zapewnić, iż przedmiotowainwestycja zostanie zakończona w terminie.W chwili obecnej dla przedmiotowego odcinkaopracowywana jest koncepcja programowa oraz materiałyniezbędne do złożenia wniosku o wydaniedecyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgodyna realizację przedsięwzięcia.Aktualne informacje o stanie realizacji poszczególnychinwestycji ujętych w ww. programie, w tymtakże budowy drogi ekspresowej S3 Nowa Sól – Legnica,dostępne są na stronie internetowej GeneralnejDyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad http://www.gddkia.gov.pl/dane/standia.pdf.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jerzego Budnikaw sprawie podstawy prawnej przyjmowaniadzieci do placówek oświatowychz sąsiednich gmin (6113)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Jerzego Budnika (SPS-023--6113/08) w sprawie podstawy prawnej przyjmowaniadzieci do placówek oświatowych z sąsiednichgmin, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do zadańwłasnych gminy należy zaspokojenie zbiorowych potrzebwspólnoty. W szczególności zadania własneobejmują sprawy edukacji publicznej.Na podstawie regulacji zawartych w art. 17 ustawyz dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) obowiązkiemgminy jest ustalenie sieci szkół, umożliwiającejwszystkim dzieciom zamieszkałym na terenie gminyspełnianie obowiązku szkolnego.
677Podstawę prawną przyjmowania uczniów doszkół ogólnodostępnych stanowi rozporządzenie ministraedukacji narodowej i sportu z dnia 20 lutego2004 r. w sprawie przyjmowania uczniów do szkółpublicznych oraz przechodzenia z jednych typówszkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232). W § 4 i 5wyżej wymienionego rozporządzenia zostały określonemożliwości przyjmowania uczniów do szkółogólnodostępnych prowadzonych przez gminę lubinnych należących do sieci szkół ustalonej przezgminę.Zgodnie z tymi przepisami władze miasta niemają obowiązku przyjmowania do szkół przez siebieprowadzonych dzieci z sąsiedniej gminy.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Gradaw sprawie umieszczania tzw. spowalniaczyna drogach powiatowych i gminnych (6114)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła Mariusza Grada, przesłaną przypiśmie nr SPS-023-6114/08 z dnia 5 listopada 2008 r.,dotyczącą umieszczania progów zwalniających nadrogach powiatowych i gminnych, Ministerstwo Infrastrukturyprzedstawia następującą informację:Zasady stosowania progów zwalniających regulująprzepisy załącznika nr 4 do rozporządzenia ministrainfrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawieszczegółowych warunków technicznych dla znakówi sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwaruchu drogowego i warunków ich umieszczaniana drogach (Dz. U. Nr 220, poz. 2181, z późn.zm.). Zgodnie z pkt 8 załącznika nr 4 do wyżej wymienionegorozporządzenia progi zwalniające sąurządzeniami bezpieczeństwa ruchu drogowego,służącymi do wymuszenia fizycznego ograniczeniaprędkości pojazdów samochodowych. Urządzenia temogą być montowane wyłącznie w tych miejscachi na tych odcinkach dróg, na których konieczne jestskuteczne ograniczenie prędkości ruchu pojazdów,jeśli inne metody nie mogą być stosowane lub ichskuteczność jest niewystarczająca. Progi zwalniająceprzeznaczone są do stosowania na drogach położonychw obszarze zabudowanym, z wyjątkiem przypadków,w których stosowanie tych urządzeń jestniedopuszczalne. Progi zwalniające nie mogą byćstosowane:— na drogach krajowych i wojewódzkich,— na miejskich drogach ekspresowych, ulicachgłównych ruchu przyspieszonego (GP), ulicach głównych(G),— na ulicach i drogach wyjazdowych straży pożarnej,stacji pogotowia ratunkowego itp.,— na ulicach i drogach, w przypadku kursowaniaautobusowej komunikacji pasażerskiej, z wyjątkiemprogów wyspowych,— na jezdniach innych niż bitumiczne, jeżeli niemożna zastosować oznakowania poziomego P-25,— na łukach dróg i w innych przypadkach, gdyich obecność może powodować zagrożenie bezpieczeństwaruchu drogowego.Przywołane przepisy nie wykluczają stosowaniaprogów zwalniających na drogach powiatowychi gminnych.Decyzja o zastosowaniu na drodze urządzeń bezpieczeństwaruchu drogowego, takich jak progizwalniające, należy do kompetencji organu zarządzającegoruchem na danej drodze. Zgodnie z art. 10ust. 5 i 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawoo ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,z późn. zm.) ruchem na drogach powiatowych i gminnychzarządza starosta, a w przypadku dróg publicznychpołożonych w miastach na prawach powiatu –prezydent miasta.Natomiast zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzeniaministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.w sprawie szczegółowych warunków zarządzaniaruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nadtym zarządzaniem (Dz.U. Nr 177, poz. 1729) organzarządzający ruchem na drodze rozpatruje projektyorganizacji ruchu oraz wnioski dotyczące zmian organizacjiruchu. Wobec powyższego w przypadkuzaistnienia potrzeby zastosowania na danej drodzeprogów zwalniających wniosek w tym zakresie powinienzostać skierowany do organów zarządzającychruchem, wymienionych powyżej.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwościna interpelację posła Mariusza Gradaw sprawie zwiększenia liczby etatów sądowychkuratorów zawodowych (6115)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo (SPS-023-6115/08) z dnia 5 listopada 2008 r.,
678przy którym przesłana została interpelacja pana posłaMariusza Grada w sprawie zwiększenia liczbyetatów sądowych kuratorów zawodowych, uprzejmieinformuję.Dane statystyczne dotyczące pracy kuratorówzawodowych wskazują na znaczne dysproporcje pomiędzyokręgami w odniesieniu do wielkości wpływu,liczby spraw zakończonych oraz liczby sprawniezakończonych zarówno w ujęciu ilościowym,a zwłaszcza w przeliczeniu na limit etatów kuratorówzawodowych. Dlatego też niezbędne jest wypracowanienowych standardów obciążenia pracą kuratorówzawodowych, do czego Ministerstwo Sprawiedliwościdąży. Jednocześnie podnieść trzeba, że odkilku lat trwają prace nad zmianą modelu kuratelizawodowo-społecznej na zawodową (który powinienskutkować likwidacją kurateli społecznej). Wiąże sięz tym stały wzrost etatyzacji w grupie kuratorów zawodowych.Odnośnie do zwiększenia liczby etatów kuratorskichpodkreślić trzeba, że prace nad projektem budżetuna 2009 rok zostały już zakończone, a zatemnie ma możliwości zwiększenia tej liczby w przyszłymroku, a tym bardziej w najbliższym czasie.Kwestia ta będzie przedmiotem rozważań przy pracachnad projektem budżetu na 2010 rok.Zaznaczenia wymaga fakt, że od 2002 r. nastąpiłwzrost etatów kuratorów zawodowych prawie o 1500,co oznacza wzrost w stosunku do etatyzacji na koniec2002 r. o 42%, przy jednoczesnym wzroście liczbykuratorów społecznych aż o 5341.Przy podziale etatów z ustawy budżetowej na2007 rok uwzględniono wprowadzenie dozoru elektronicznegoi kar weekendowych. Dokonano wówczaspodziału na okręgi sądowe 350 etatów kuratorskich,w tym 300 etatów kuratorów zawodowychw pionie kurateli dla dorosłych ze wskazaniem, żeprzydział etatów do najbardziej obciążonych okręgówpowinien umożliwić im realizację zmian ustawowychw ww. zakresie. Natomiast okręgi, w którychobciążenie nie uzasadniało przydziału etatów,powinny podołać nowym zadaniom w ramach posiadanychetatów.W 2008 r. sądy powszechne otrzymały kolejne150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów kuratorskichw pionie kurateli dla dorosłych.Aktualnie ewentualne dodatkowe etaty kuratorówzawodowych powinny być tworzone jedynie w ramachśrodków budżetowych sądownictwa powszechnegouzyskiwanych w wyniku zmniejszania liczbykuratorów społecznych.Zauważyć należy, iż w sądach występuje zwiększeniekognicji sądów bez zabezpieczenia odpowiedniejliczby etatów sędziowskich (brak wzrostu etatówsędziowskich). Tym samym etatyzacja służbykuratorskiej nie może być oderwana od potrzeb etatowychwynikających z podstawowych priorytetówreformy wymiaru sprawiedliwości (np. zmiana modeluorganizacji pracy sędziego, zmiany legislacyjnedodatkowo obciążające sądy, rozszerzenie kognicjireferendarzy, zapewnienie większej obsługi urzędniczejdla sędziów i referendarzy). W pierwszej kolejnościoczekiwany jest wzrost etatów pomocniczych(asystenci sędziego, urzędnicy). Znaczący wzrostetatów w tej ostatniej grupie może spowodować, pożądaneprzez kuratorów zawodowych, zabezpieczeniepotrzeb obsługi służby kuratorskiej.Jednym z priorytetów Ministerstwa Sprawiedliwościjest uzyskanie dodatkowych etatów urzędniczychcelem stałego podnoszenia wskaźnika urzędnikana sędziego i referendarza, co pozwoli jednocześniena stopniowe zabezpieczanie potrzeb związanychz obsługą administracyjną kuratorów.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJacek Czajasekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Gradaw sprawie bestialskiego traktowaniatransportowanych zwierząt (6116)Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjęposelską pana Mariusza Grada, posła na <strong>Sejm</strong> RP,w sprawie bestialskiego traktowania transportowanychzwierząt, przekazaną pismem z dnia 5 listopada2008 r. nr SPS-023-6116/08, uprzejmie informuję,że zasady i warunki transportu zwierząt zostałyokreślone w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,poz. 1002, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady(WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawieochrony zwierząt podczas transportu i związanychz tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE)nr 1255/97 (Dz. Urz. UE L 3, z 05.01.2005, str. 1).Przepisy tego rozporządzenia obowiązują wprost nacałym terytorium Wspólnoty i muszą być stosowanew ten sam sposób we wszystkich państwach członkowskich.Przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005zawierają wymagania m.in. w zakresie dotyczącymwyposażenia technicznego środków transportu, wydawaniazezwoleń na transport zwierząt, kwalifikacjiosób zajmujących się transportem, maksymalnegoczasu transportu i jego warunków, przeprowadzaniaobowiązkowych kontroli w miejscach rozładunkui odpoczynku zwierząt oraz w miejscachprzeznaczenia po zakończeniu transportu. Zgodniez tymi przepisami państwa członkowskie prowadząrejestr przewoźników zajmujących się długodystan-
679sowym transportem zwierząt oraz zamieszczająw tym rejestrze przypadki naruszeń przepisów prawai nakładanych za te naruszenia sankcji. Rejestrpolskich przewoźników jest publikowany na stronachinternetowych Inspekcji Weterynaryjnej.W celu wzmocnienia i ujednolicenia sposobu postępowanialekarzy weterynarii podczas sprawowanianadzoru nad transportem zwierząt główny lekarzweterynarii zaktualizował instrukcje dotyczącekontroli środków transportu, miejsc odpoczynkuzwierząt i miejsc gromadzenia zwierząt. Instrukcjete dotyczą postępowania powiatowych lekarzy weterynariiprzy dopuszczaniu środków transportu drogowegodo przewozu zwierząt, kontroli środkówtransportu drogowego wykorzystywanych do przewozuzwierząt pod względem dobrostanu zwierząt,a także postępowania powiatowych lekarzy weterynariioraz wyznaczonych lekarzy weterynarii przyprzeprowadzaniu kontroli miejsc odpoczynku zwierząti miejsc gromadzenia zwierząt oraz przekazywaniainformacji o przeprowadzonych w tym zakresiekontrolach.W każdym przypadku otrzymania przez GłównyInspektorat Weterynarii informacji dotyczącej naruszeniaprzepisów o ochronie zwierząt podczastransportu prowadzone jest postępowanie administracyjnemające wyjaśnić powody powstałych naruszeńoraz wyciągnięcie konsekwencji w stosunku doosób naruszających prawo w zakresie ochrony zwierząt.Inspekcja Weterynaryjna współpracuje z InspekcjąTransportu Drogowego w zakresie wykonywaniawspólnych kontroli środków transportu drogowegoprzeznaczonych do transportu zwierząt, organizowaniaszkoleń inspektorów oraz wzajemnegopowiadamiania o stwierdzonych podczas kontrolinaruszeniach przepisów dotyczących ochrony zwierzątpodczas transportu.Zgodnie z informacją przekazaną przez głównegolekarza weterynarii w 2007 r. podczas transportudrogowego przeprowadzono 471 329 kontroli warunkówtransportu zwierząt. W wyniku tych kontrolistwierdzono 472 przypadki uchybień dotyczącychdobrostanu zwierząt oraz 10 636 uchybień dotyczącychdokumentacji transportu.Kontrola warunków transportu zwierząt podwglądem ich zgodności z przepisami rozporządzeniaRady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r.w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanychz tym działań oraz zmieniającego dyrektywy64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE)nr 1255/97 (Dz. Urz. UE L 3 z 05.01.2005, s. 3) przeprowadzanajest przez właściwe władze w miejscuwyjazdu, w punktach kontroli (miejscach wyładunkui odpoczynku) oraz w miejscu przeznaczenia.Właściwe władze poszczególnych państw członkowskichw miejscu wyjazdu przekazują szczegółowe informacjedotyczące transportu zwierząt właściwymwładzom miejsca przeznaczenia, punktu wyjścia(punkt kontroli granicznej) lub punktu kontroli. Ponadtona każdym etapie długotrwałego transportu(powyżej 8 godzin) są przeprowadzane wyrywkowelub zaplanowane kontrole w celu sprawdzenia, czytransport zwierząt odbywa się zgodnie z przepisaniww. rozporządzenia. Kontrole zdrowia i dobrostanuzwierząt są przeprowadzane przez urzędowych lekarzyposzczególnych państw członkowskich w oparciuo przepisy rozporządzenia (WE) nr 882/2004Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia2004r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanychw celu sprawdzenia zgodności z prawempaszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymizdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.Urz. L 191, 30.4.2004, str. 1).Z informacji przekazanych przez głównego lekarzaweterynarii, dotyczących kontroli zwierząt podczastransportu drogowego wynika, że sukcesywniezwiększa się liczba przeprowadzanych kontroli. Z informacjitych wynika ponadto, że w praktyce każdytransport zwierząt jest kontrolowany co najmniej raz.Większość tych kontroli odbywa się w miejscu wyładunku(przeznaczenia) po zakończeniu podróży,a w przypadku transportów długodystansowych dodatkowow miejscach odpoczynku zwierząt, w którychkontrola jest obowiązkowa. Jednocześnie wynikitych kontroli wskazują, że najwięcej stwierdzonychuchybień dotyczyło dokumentacji transportu.Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,że ww. regulacje prawne oraz działania kontrolnepodejmowane przez Inspekcję Weterynaryjnąoraz Inspekcję Transportu Drogowego w zakresiedotyczącym transportu zwierząt mają bezpośredniwpływ na poprawę warunków tego transportu, poprzezeliminację z rynku usług transportowych pojazdóworaz podmiotów niespełniających warunkówdo prowadzenia takiej działalności.Ponadto uprzejmie informuję, że częstotliwośćkontroli przeprowadzanych przez organa InspekcjiWeterynaryjnej jest ustalana po analizie i na podstawiewyników tych kontroli z lat poprzednich. Z danychprzekazanych przez Główny Inspektorat Weterynariiwynika, że liczba kontroli dotyczących transportuzwierząt wzrasta systematycznie od 2004 r.Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockepodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Mariusza Gradaw sprawie funkcjonowaniaszkół rolniczych przejętych przez ministrarolnictwa i rozwoju wsi (6117)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka, znak: SPS-023-6117/08,
680z dnia 5 listopada 2008 r., przy którym przesłanointerpelację pana posła Mariusza Grada w sprawiefunkcjonowania szkół rolniczych przejętych do prowadzeniaprzez ministra rolnictwa i rozwoju wsi,uprzejmie informuję, co następuje.Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 5a ustawy z dnia7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) do zadań własnychpowiatu należy prowadzenie szkół ponadgimnazjalnych,w tym kształcących w zawodach, dla którychministrem właściwym jest minister właściwy dospraw rolnictwa, rozwoju wsi oraz rynków rolnych.Na podstawie przepisów art. 5 ust. 3d i 5e ustawyo systemie oświaty minister rolnictwa i rozwoju wsiprzejął w roku 2007 i w roku 2008 od samorządówpowiatowych, w drodze porozumienia, do prowadzenia38 publicznych szkół rolniczych, natomiast od1 stycznia 2009 r. przejmie jeszcze 7 szkół rolniczych.Minister rolnictwa i rozwoju wsi, prowadzącszkoły rolnicze, ma możliwość bezpośredniego oddziaływaniana jakość i efektywność kształceniarolniczego, a tym samym na kreowanie polityki kadrowejdla sektora rolno-spożywczego. Dlatego MinisterstwoRolnictwa i Rozwoju Wsi będzie dążyć dotego, aby prowadzone szkoły rolnicze stały się nowoczesnymicentrami kształcenia rolniczego, współpracującymiz różnymi instytucjami działającymina rzecz rozwoju nowoczesnego rolnictwa.Minister rolnictwa i rozwoju wsi podjął już działaniazwiązane z poprawą funkcjonowania i podwyższaniastandardów kształcenia zawodowegow szkołach rolniczych prowadzonych zarówno przezsiebie, jak i przez jednostki samorządowe. Działaniate mają na celu poprawę warunków kształceniapraktycznego oraz właściwe przygotowanie uczniówszkół rolniczych do egzaminów potwierdzającychkwalifikacje zawodowe. Poza tym minister rolnictwai rozwoju wsi powołał w 2007 r. Krajowe CentrumEdukacji Rolniczej. Placówka ta zajmuje siędoskonaleniem nauczycieli przedmiotów zawodowychzatrudnionych w szkołach rolniczych ministrawłaściwego do spraw rolnictwa oraz w szkołach prowadzonychprzez jednostki samorządowe. KrajoweCentrum Edukacji Rolniczej organizuje i prowadzidla nauczycieli miedzy innymi doskonalenie i dokształcaniespecjalistyczne i pedagogiczne, doradztwometodyczne oraz działania na rzecz rozwojui awansu zawodowego. Placówka inicjuje także zmianyprogramowe kształcenia zawodowego, przeprowadzaniebadań wyników kształcenia zawodowegooraz dokonywanie oceny realizacji programów nauczania.Organizuje współpracę oraz wymianę doświadczeńmiędzy nauczycielami i szkołami, w tymz udziałem partnerów zagranicznych.Ponadto w 2007 r. minister rolnictwa i rozwojuwsi przeznaczył środki finansowe na wyposażeniebazy dydaktycznej w nowoczesny sprzęt, maszynyi urządzenia w szkołach rolniczych prowadzonychprzez ministra właściwego do spraw rolnictwa. Pomocą,w ramach dotacji celowych, zostały objęterównież szkoły rolnicze prowadzone przez samorządypowiatowe. Zakupiony sprzęt posłużył jako pomocdydaktyczna w realizacji programu praktycznejnauki zawodu, a tym samym pozwolił wyposażyćuczniów i przyszłych rolników w umiejętności niezbędnedo obsługi nowoczesnych urządzeń i maszynrolniczych.W 2008 r. szkoły rolnicze prowadzone przez ministrawłaściwego do spraw rolnictwa otrzymały dodatkoweśrodki na remonty i inwestycje. Ze środkówz rezerw celowych sfinansowano skutki awansu zawodowegonauczycieli oraz zakup i instalację monitoringuwizyjnego.Z powyższego wynika, że minister rolnictwai rozwoju wsi działa na rzecz podnoszenia jakościrolniczego kształcenia zawodowego oraz zapewnieniarównego traktowania wszystkich szkół kształcącychw zawodach związanych z rolnictwem. Należytakże zaznaczyć, iż minister rolnictwa i rozwoju wsiwspiera materialnie i organizacyjnie szkoły rolniczeprowadzone przez siebie, jak również przez jednostkisamorządu terytorialnego oraz będzie nadal kontynuowaćswoje działania w tym zakresie w miaręposiadanych środków budżetowych i poparcia instytucjirządowych i pozarządowych.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuArtur Ławniczaksekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Lipcaw sprawie problemów pacjentów dotkniętychchorobami reumatycznymi (6118)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjęposła na <strong>Sejm</strong> RP Krzysztofa Lipca, z 28października 2008 r., przysłaną przy piśmie Marszałka<strong>Sejm</strong>u z 5 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6118/08, w sprawie nieprawidłowości powstałych w związkuz wprowadzeniem zarządzeń prezesa NFZ, uprzejmieproszę o przyjęcie następującego stanowiska.Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydałw dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie Nr 8/2008/DGL w sprawie zasad opracowywania przez NarodowyFundusz Zdrowia terapeutycznych programówzdrowotnych, w którym wprowadził do przepisówwewnętrznych obowiązujących w Narodowym FunduszuZdrowia instytucję „terapii inicjującej” doprogramów lekowych, w przypadku występowaniaw terapeutycznym programie zdrowotnym dwóch
681lub więcej technologii medycznych leczących tę samąjednostkę chorobową.W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadkuwystępowania w terapeutycznym programie zdrowotnymdwóch lub więcej technologii medycznychleczących te samą jednostkę chorobową w sytuacji,gdy:1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodniez wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycznychnie stwierdza się istotnych różnic w efektywnościklinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicznejpraktyce oraz2) nie występują konkretne przesłanki do wyboruinnej technologii medycznej w indywidualnymprzypadku chorego (na przykład z powodu przeciwwskazań)– terapia powinna być rozpoczynana z użyciemnajmniej kosztownej technologii medycznej (biorącpod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i kosztpojedynczej dawki).Najmniej kosztowna technologia medyczna,o której mowa w ust. 4, uzyskuje status technologiiinicjującej.Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technologiiinicjującej nadawany jest danej technologii medycznejw opisie terapeutycznego programu zdrowotnego,zawartego w warunkach udzielania i realizacjiświadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych przezprezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 ustawy.Opis terapeutycznego programu zdrowotnegowskazuje powody dla wyboru innej niż inicjującatechnologii medycznej. Wprowadzono również w § 7ust. 8 zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespółpowołany przez prezesa funduszu bada, czy nienastąpiła istotna zmiana w odniesieniu do efektywnościkosztowej, technologii medycznych uznanychza technologie inicjujące. W przypadku zaistnieniatakiej zmiany prezes funduszu może dokonać ponownejwyceny punktowej produktów leczniczych,wyłonienia nowej technologii inicjującej oraz stosownychzmian w warunkach zawierania i realizacjiumów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.Wartość różnicy uznanej za istotną między kosztamitechnologii medycznych, o których mowa w ust.8, zostanie każdorazowo określona zarządzeniemprezesa funduszu.W zarządzeniu Nr 15/2008/DGL prezesa NFZz dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającego zarządzeniew sprawie przyjęcia „ Szczegółowych materiałów informacyjnycho przedmiocie postępowania w sprawiezawarcia umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umówo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:leczenie szpitalne wprowadzono wskazanie terapiiinicjującej do dwóch programów terapeutycznych:„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegozapalenia stawów etanerceptem” orazprogramu „Leczenie reumatoidalnego zapaleniastawów infliximabem”.W opisie ww. programów przesądzono, że statustechnologii inicjującej uzyskała terapia infliksymabem.Następnie zdefiniowano kryteria i warunkizmiany terapii inicjującej na inną, powołując sięprzy tym na zalecenia NICE technology appraisalguidance 130. Zaliczono do nich:1. Każdorazowo zmiana terapii inicjującej wymagauzyskania zgody właściwego konsultanta wojewódzkiego.2. Zmiana terapii inicjującej na terapię inną cząsteczkąleku anty-TNF α, wymienioną w przedmiotowymterapeutycznym programie zdrowotnym, możliwajest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii;3. Zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkęinfliksymabu, metotreksatu lub substancji pomocniczej,b) wystąpienia istotnych działań niepożądanychzwiązanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzonenaukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty--TNFα,c) wystąpienia działań niepożądanych związanychz podaniem metotreksatu,d) stwierdzenia innych, potwierdzonych badaniemklinicznym pacjenta, przeciwwskazań do podawaniainfliksymabu i metotreksatu.Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przestałoobowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzeniaNr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązaniadotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wymienionychprogramów zdrowotnych zawarte w późniejszymakcie prawnym powielają co do zasadykonstrukcje przyjęte w zarządzeniu Nr 15/2008/DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniustatus technologii inicjującej nadano terapii z użyciempreparatu infliksymab.Kwestionowana przez pana posła instytucja terapiiinicjującej, czyli leku, od którego należy rozpoczynaćterapię, dotyczy wskazań, w których występującząsteczki równoważne, przy czym ta równoważnośćmusi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych. Statustechnologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższekoszty związane z podaniem i najniższy koszt substancjiz uwzględnieniem dawki leku i ilości dawekstosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej terapii.Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklarację)podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określonejpopulacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniommożna rozszerzyć krąg osób objętych programamiterapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ichefektywności oraz osiągnąć optymalizację kosztówświadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, żemożliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,w których występują cząsteczki równoważne, przy
682czym ta równoważność musi być potwierdzona przezniezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący sięanalizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iżw przypadku braku pełnej zastępowalności lekóww programach terapeutycznych wykluczone jest stosowanieinstytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiektywnebadania farmakoekonomiczne, sporządzoneprzez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażąnierównoważność (brak wymienności) technologiimedycznych stosowanych w programach zdrowotnych,w których wprowadzono dotychczas terapięinicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestionowanyzostanie tym samym mechanizm terapii inicjującej.Wskazanie wymienności leków w programie leczeniaschorzeń reumatoidalnych oparte jest na zaleceniachNational Institute for Health and ClinicalExcellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobiegania stanomchorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130- Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis” wskazały na równoważność etanerceptu,adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca2008 r. wskazano również na wymienność tychtrzech inhibitorów TNF-α.Potwierdzeniem takiego stanowiska jest równieżuchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny TechnologiiMedycznych – profesjonalnej polskiej instytucjizajmującej się oceną technologii medycznych,z 16 października 2008 r., która rekomenduje kontynuowaniefinansowania etanerceptu (Enbrel) infliksymabu(Remicade), adalimumabu (Humira) w ramachpierwszego rzutu leczenia biologicznego reumatoidalnegozapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonym przez NarodowyFundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboruterapii inicjującej leku aktualnie najtańszego.W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wydałzarządzenie w sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji świadczeń w rodzaju: leczenieszpitalne w zakresie: terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje problematykę udzielaniaświadczeń w ramach programów terapeutycznychleczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtórzonezostały w nim również rozwiązania obowiązującew poprzednich zarządzeniach, w tym równieżzasada terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w poprzednimzarządzeniu, nie wskazano natomiastkonkretnie nazwy produktu leczniczego, od któregonależy rozpoczynać terapię, ma być to jednak leknajtańszy, wybrany spośród tych równorzędnych,które zaproponowano do programu terapeutycznego.W efekcie czego możliwe będzie znaczące obniżeniekosztu zakupu leku przez świadczeniodawców,a tym samym stanie się realne objęcie nowoczesnymleczeniem szerszej grupy pacjentów cierpiących naschorzenia reumatyczne.Pragnę także poinformować, że Zespół d o SprawIdentyfikacji Problemów Zdrowotnych, powołanyzarządzeniem Nr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazałwśród problemów zdrowotnych rozpatrywanychw aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeutycznychprogramów zdrowotnych w 2009 r. równieżleczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywanetutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę naznaczącą poprawę dostępu chorych na schorzeniareumatyczne do nowoczesnych terapii z użyciem lekówbiologicznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jana Szyszkiw sprawie negocjacji pakietuenergetyczno-klimatycznego na Radzie Europyw październiku 2008 r. (6119)Nawiązując do pisma z dnia 5 listopada 2008 r.,sygn.: SPS-023-6119/08, zawierającego interpelacjęposła Jana Szyszko w sprawie negocjacji pakietuenergetyczno-klimatycznego na posiedzeniu RadyEuropy w październiku 2008 r., przedkładam poniższeodpowiedzi przygotowane w porozumieniuz Urzędem Komitetu Integracji Europejskiej na zadanew interpelacji pytania.Pytanie 1. Co pana rząd zrobił w okresie od stycznia2008 r. do października 2008 r. w sprawie negocjacjipakietu energetyczno-klimatycznego?Ministerstwo Środowiska szczegółowo wielokrotnieinformowało <strong>Sejm</strong> o działaniach podejmowanychprzez rząd w ramach negocjacji pakietu energetyczno-klimatycznego.M.in. przekazało obszerny materiałna temat pakietu energetyczno-klimatycznegona wspólne posiedzenie Komisji ds. Unii Europejskieji Komisji Gospodarki <strong>Sejm</strong>u RP w dniu 16 maja
6832008 r. oraz materiał na posiedzenie Komisji ds.Unii Europejskiej <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>pt. „Pakiet energetyczno-klimatyczny. StanowiskoPolski w dniu 26 września 2008 r.”. W załączeniuprzekazuję zaktualizowany harmonogram działańobrazujący inicjatywy podejmowane przez rządw celu osiągnięcia założonych celów negocjacyjnych*) .Pytanie 2. Jakie stanowisko odnośnie do pakietuenergetyczno-klimatycznego przedstawił pański rządna ostatnim szczycie UE, a jakie przedstawi na najbliższym,grudniowym? Jakie były i jakie są najważniejszepunkty tego stanowiska?Ostatni szczyt Unii Europejskiej odbył sięw dniach 15–16 października 2008 r. w Brukseli.Polska w kontekście toczących się prac na pakietemenergetyczno-klimatycznym proponowała konstruktywnerozwiązania, które umożliwią połączenie ambitnychcelów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianychustalonych przez Radę Europejskąz zachowaniem konkurencyjności gospodarki europejskiej(w wyniku obniżenia kosztów pakietu dominimum). Wprowadzenie pełnego systemu aukcyjnegow energetyce w wyniku wdrożenia pakietuw 2013 r. według rozwiązania proponowanego przezKomisję Europejską wpłynie na zahamowanie wzrostugospodarczego oraz zmniejszenie bezpieczeństwaenergetycznego Unii Europejskiej. Doprowadzi dowzrostu cen energii elektrycznej z uwagi na koniecznośćzakupu przez firmy wszystkich uprawnieńw drodze aukcji. Ten wzrost w krajach, w którychgłównym surowcem do produkcji energii elektrycznejjest wysokoemisyjny węgiel (Polska – ponad 93%), będzienajbardziej odczuwalny. W związku z tym Polskazaproponowała następujące rozwiązania:Mechanizm wskaźnikowo-aukcyjny (Fuel specificbenchmarks), czyli system uwzględniający darmoweuprawnienia w zależności od emisyjności najlepszychtechnologii odrębnie dla spalania węglakamiennego, węgla brunatnego, ropy, gazu i zakupna aukcji uprawnień na pokrycie emisji większej,niż wynika to z benchmarku.Wprowadzenie ww. metody w odniesieniu do sektoraenergetycznego w latach 2013–2020 będzieprzeciwdziałać nadmiernemu wzrostowi cen energiielektrycznej, a także eliminować zjawisko zyskównieuzasadnionych (ang. windfall profits). Proponowanakoncepcja zakłada wykorzystanie mechanizmuwskaźnikowego i darmową alokację uprawnieńdla elektrowni na podstawie wyznaczonego wskaźnikai rzeczywistej produkcji energii elektrycznej.Ustalane wskaźniki bazowe będą określane odrębniedla danego rodzaju paliwa (węgiel kamienny, węgielbrunatny, gaz, olej opałowy) i wyznaczane napoziomie UE. Zmniejszanie emisyjności sektoraenergetycznego w ramach systemu EU ETS byłobydokonywane poprzez coroczne obniżanie poziomuwskaźnika, co jednocześnie stanowiłoby bodziec dla* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń <strong>Sejm</strong>u.innowacyjności wprowadzanych rozwiązań, stosowanianajlepszych technik, wprowadzania zmianstruktury paliwowej i budowania nowych niskoemisyjnychźródeł wytwórczych, a także przeciwdziałałobypośredniemu wyciekowi węgla (indirect carbonleakage). Polska proponuje, by ww. system objął całąUnię Europejską. Jeśli jednak nie będzie możliwerozciagnięcie działania mechanizmu wskaźnikowo--aukcyjnego na całą Unię Europejską, Polska będziesię domagać możliwości stosowania go w krajach,które będą zainteresowane zastosowaniem tego rozwiązania.Korytarz cenowy (The floor and the ceiling forCO 2price), czyli mechanizm regulujący górny i dolnypułap ceny uprawnień na emisje CO 2, który skutecznieograniczy nadmierne wzrosty lub spadki cenzezwoleń na emisje przy jednoczesnym dotrzymaniucelu redukcyjnego:— cenowe ograniczenie dolne (floor) zapewnia odpowiednibodziec do inwestycji w czyste technologie,— ograniczenie górne (ceiling) pozwala minimalizowaćwyciek emisji oraz ogranicza ryzyko wystąpieniaznaczącego ograniczenia produkcji na terenieUE (w wyniku wysokich kosztów związanych z emisjąCO 2) w przemysłach energochłonnych i wysokoemisyjnych,w tym ryzyka przenoszenia produkcjipoza obszar UE.Ponadto Polska stoi na stanowisku, że należyzwiększyć zakres rekompensat dla państw mniej zamożnychw postaci realokacji uprawnień do emisjiprzeznaczonych na aukcje w stopniu, który będzielepiej uwzględniać poziom zamożności państw członkowskich,koszty, redukcji gazów cieplarnianychwynikające z pakietu oraz ich dotychczasowy dorobekw redukcji emisji.W czasie szczytu Rady Europejskiej 15–16 bm.w wyniku zaangażowania polskiej delegacji i konsultacjiz krajami o podobnych poglądach podjętobardzo istotne ustalenia dotyczące konkluzji politycznychw części dotyczącej pakietu.Po pierwsze, odrzucając pierwotny projekt konkluzjiprezydencji, Rada Europejska nie zgodziła sięz opinią, że propozycje Komisji stanowią spójny pakiet,którego równowaga i zasadnicze parametry powinnyzostać utrzymane.Po drugie, Rada Europejska uznała, że na podstawiewytycznych do dalszych prac (guidelines forfurther work) przedłożonych przez prezydencję niebędzie możliwe zakończenie negocjacji w grudniu.Taki jest sens usunięcia zapisu w sprawie guidelinesz treści konkluzji.Po trzecie, zostało jednoznacznie potwierdzone, żewynik naszych prac musi zostać jednomyślnie przyjętyprzez Radę Europejską. Dlatego rozwiązania, nadktórymi pracujemy, powinny uwzględniać specyficzneproblemy wszystkich, podkreślam: wszystkichsektorów europejskiej gospodarki oraz państw członkowskich.To niezwykle ambitny cel, ale musimy musprostać, bo stawka jest wysoka – ograniczenie emisji
684gazów cieplarnianych w skali globalnej i zachowanieroli lidera w procesie przez UE.Dzięki konsultacjom delegacji RP prowadzonymprzed szczytem oraz w trakcie rozmów kuluarowychniezwykle stanowczo zabrzmiał głos mniej zamożnychpaństw członkowskich mobilizowanych przezPolskę. Premierzy 7 państw wskazali jednoznacznie,że negocjacje nad pakietem nie zostaną sfinalizowane,o ile nie zostaną rozwiązane fundamentalneproblemy pakietu, dla których wciąż nie udało sięnam (Komisji, Radzie i parlamentowi) wypracowaćdobrych odpowiedzi. Są to:a) potrzeba znaczącego ograniczenia wzrostu cenenergii, do którego prowadzą obecne propozycje dyrektywyw sprawie emission trading scheme; rozwiązanietego problemu powinno uwzględniać fakt,że państwa członkowskie mają prawo do dokonywaniaautonomicznych wyborów w sprawie energy mix,w tym wyboru węgla, który zapewnia bezpieczeństwoenergetyczne Europy;b) propozycje pakietu są niezrównoważone –mniej zamożne państwa członkowskie są obciążonekosztami w sposób, który nie może być zaakceptowany;pomija się również fakt, co stanowi złamanieustaleń Rady Europejskiej z marca 2007 r. potwierdzonychw marcu 2008 r., że państwa te dokonałyznaczących redukcji emisji w latach 1988/1990––2005.Najbliższy szczyt Unii Europejskiej odbędzie się11–12 grudnia 2008 r. Stanowisko Polski na tym forumbędzie uzależnione m.in. od efektów negocjacjitoczących się w ramach Rady ds. Konkurencji (1–2grudnia 2008 r.), Rady ds. Środowiska (4–5 grudnia2008 r.), Rady ds. Transportu, Telekomunikacjii Energii (8–9 grudnia 2008 r.). Dla uzyskania poparciadla polskich postulatów i skoordynowaniadziałań nowych krajów członkowskich podczas grudniowegoszczytu 6 grudnia 2008 r. w Gdańsku zaplanowanospotkanie prezydenta Nicholasa Sarkozy’egoz premierem Donaldem Tuskiem i premieramiwszystkich mniej zamożnych krajów UE.Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 9 ust. 1ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o współpracy RadyMinistrów z <strong>Sejm</strong>em i Senatem w sprawach związanychz członkostwem <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>w Unii Europejskiej przedstawiciele rządu przedwyjazdem na posiedzenia formacji Rady Europejskiejprzedstawiają <strong>Sejm</strong>owi stosowne informacje.Stanowisko rządu dotyczące grudniowego szczytuzostanie także przedstawione <strong>Sejm</strong>owi w odpowiednimterminie.Pytanie 3. Kto w sensie merytorycznym odpowiadałi odpowiada w pana rządzie za negocjacje pakietuenergetyczno-klimatycznego? Pytanie to zadajęz tego powodu, że po wypowiedziach zarównopana, jak i ministra Dowgielewicza odniosłem wrażenie,że za negocjacje odpowiada Urząd KomitetuIntegracji Europejskiej. Jeżeli tak, to jakim zasobemmerytorycznym dysponuje UKIE i na jakiej podstawieprawnej się to odbywa, gdyż jak mi wiadomo,były to kompetencje ministra środowiska?W początkowej fazie za prowadzenie negocjacjipakietu energetyczno-klimatycznego w zakresie dyrektywds. EU ETS i CCS oraz decyzji Effort Sharingodpowiadał minister środowiska, a dyrektywyds. OZE – minister gospodarki. W dniu 13 sierpniabr., w związku z bezpośrednim zaangażowaniempremiera Donalda Tuska w negocjacje związanez pakietem, KERM przyjął dokument pt. „Plandziałań – negocjacje pakietu energetyczno-klimatycznego”,który powierzył zadania koordynacyjnew zakresie negocjacji wszystkich instrumentówprawnych wchodzących w skład pakietu UrzędowiKomitetu Integracji Europejskiej i stworzył podstawydo podjęcia nowych działań promocyjno-lobbingowych.W skład zespołu weszli podsekretarze stanuwszystkich resortów zaangażowanych w procesnegocjacji: Ministerstwa Środowiska, MinisterstwaGospodarki i Ministerstwa Finansów. W wyniku realizacjiww. planu działań koordynacja z poziomukrajowego przeniosła się na poziom międzynarodowy.Nasiliły się spotkania konsultacyjne z wybranymikrajami, które sygnalizowały wspólne obszaryzainteresowań w zakresie negocjacyjnych interesów,podjęto w zagranicznych mediach kampanię informacyjnąmającą na celu przedstawienie opinii publicznejwyników ocen dotyczących wdrażania pakietui wynikających stąd zagrożeń dla gospodarekkrajów o dużym udziale węgla w produkcji energiielektrycznej. Przygotowywano również materiałyinformacyjne oraz przeprowadzono seminaria i konsultacjeprzedstawicieli rządu z reprezentantamiParlamentu Europejskiego.Obecnie w imieniu rządu RP za prowadzenie negocjacjiz Komisją Europejską w sprawie pakietuenergetyczno-klimatycznego odpowiadają następująceresorty:— Urząd Komitetu Integracji Europejskiej (koordynacja),— Ministerstwo Środowiska (dyrektywa EUETS, decyzja Effort sharing, dyrektywa CCS),— Ministerstwo Gospodarki (dyrektywa OZE,benchmarki w ETS),— Ministerstwo Finansów (mechanizm fluktuacjiw ETS).Pytanie 4. Zakładając jak we wstępie, że głoszoneprzez pana, jak również pana współpracownikównieścisłe informacje wynikają z niewiedzy a nie złejwoli, proszę o podanie, czy zamierza pan przeprosićpana prezydenta i poprzedni rząd za mylne informacjei czy ma pan zamiar wyciągnąć konsekwencjew stosunku do pana doradców, którzy wprowadzilipana w błąd?Potwierdzając chronologię wydarzeń zaprezentowanąprzez pana posła Jana Szyszkę w komentarzudo pytań, uprzejmie zwracam dodatkowo uwagę nafakt, iż pomiędzy przyjęciem konkluzji w marcu2007 r. a styczniem/lutym 2008 r., kiedy KomisjaEuropejska przedstawiła projekt pakietu energe-
685tyczno-klimatycznego, trwały prace przygotowawczenad opracowaniem projektów dyrektyw i decyzjibędących instrumentami dla wdrażania celów politycznychi opracowaniem oceny wpływu pakietu.Według naszej wiedzy w pracach tych nie uczestniczylieksperci z Polski. W rezultacie oceny dotycząceskutków wdrażania pakietu dla Polski bazowały nanieaktualnych i nieoszacowanych danych i przedstawiałyzaniżone oceny. Aby to naprawić, w 2008 r.przedstawiciele Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej,Ministerstwa Środowiska, MinisterstwaGospodarki i Ministerstwa Finansów odbyli szeregspotkań z przedstawicielami Komisji i autoramianaliz na modelu Primes w celu przedstawienia polskichocen, aby lepiej uzasadnić postulaty zgłaszaneprzez Polskę w toku negocjacji.Uprzejmie także informuję, że pakiet energetyczno-klimatycznymiał być rozpatrywany w grudniu2008 r. na podstawie art. 175 ust. 1, według któregoRada, stanowiąc zgodnie z procedurą określonąw art. 251 (większość kwalifikowana) i po konsultacjiz Komitetem Ekonomiczno-Społecznym oraz KomitetemRegionów, decyduje o działaniu służącymosiągnięciu celów określonych w art. 174 (politykaWspólnoty w dziedzinie środowiska naturalnegoprzyczyniająca się do zachowania, ochrony i poprawyjakości środowiska naturalnego). Taka podstawaprawna jest powołana w projektach dyrektyw składającychsię na pakiet. W związku z tym w grudniu2008 r. Polska nie mogłaby użyć prawa weta, gdyżpakiet miał być przyjęty przez Radą ds. Środowiskakwalifikowaną większością głosów. JednakżeRada Europejska w październiku 2008 r. na wniosekPolski postanowiła, że decyzja w sprawie pakietuzostanie podjęta przez Radę Europejską, czylijednomyślnie.Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuBernard Błaszczykministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Antoniego Błądkaw sprawie nowelizacji ustawy o minimalnymwynagrodzeniu za pracę (6120)W związku z otrzymaną przy piśmie z dnia 5 listopadabr. (znak: SPS-023-6120/08) interpelacjąpana posła Antoniego Błądka w sprawie nowelizacjiustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracęprzedstawiam Panu Marszałkowi następujące stanowisko.Obowiązująca od 1 stycznia 2003 r. ustawa z dnia10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniuza pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z późn. zm.)określiła wysokość minimalnego wynagrodzeniaw 2003 r. na kwotę 800 zł oraz zasady jej podwyższaniaw latach następnych. Ustawa gwarantuje corocznywzrost minimalnego wynagrodzenia w stopniunie niższym niż prognozowany na dany rokwzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych, a mechanizmkorygujący, w przypadku gdy faktycznywzrost cen będzie różnił się od prognozowanego, zapewniautrzymanie realnej wartości minimalnegowynagrodzenia. Od 1 stycznia 2005 r. zwiększonominimalną gwarancję wzrostu dodatkowo o 2/3wskaźnika prognozowanego realnego przyrostu produktukrajowego brutto, jeśli w roku, w którym odbywająsię negocjacje, wysokość minimalnego wynagrodzeniajest niższa od połowy przeciętnego wynagrodzeniaw gospodarce narodowej w I kwartale.Ustawa nie wyznacza górnej granicy wzrostu minimalnegowynagrodzenia, pozostawiając decyzjęw tej sprawie Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.W przypadku nieosiągnięciaporozumienia w ramach Trójstronnej Komisji decyzjęo wysokości minimalnego wynagrodzenia podejmujeRada Ministrów. Ustalanie wysokości minimalnegowynagrodzenia w ramach Trójstronnej Komisjitworzy warunki do wynegocjowania takiegopoziomu minimalnego wynagrodzenia, który w maksymalnymstopniu będzie godził funkcję społecznąpłacy minimalnej z funkcją ekonomiczną, a tym samymnie będzie miał negatywnego wpływu na konkurencyjnośćgospodarki, rynek pracy oraz sytuacjębudżetu państwa.Omawiana ustawa daje pracodawcom możliwośćustalania wysokości wynagrodzenia pracownikaw pierwszym roku pracy w wysokości niższej od obowiązującejwysokości minimalnego wynagrodzenia,jednak nie niższej niż 80% tego wynagrodzenia. Do2005 r. istniała jeszcze możliwość ustalenia wysokościminimalnego wynagrodzenia pracownika w drugimroku pracy w wysokości 90% minimalnego wynagrodzenia.Rozwiązanie to wprowadzono w celu poprawieniaszans osób młodych na rynku pracy w okresiewkraczania roczników wyżu demograficznego.Uchwalając w 2002 r. przedmiotową ustawę,<strong>Sejm</strong> zobowiązał jednocześnie prezesa Rady Ministrówdo przedłożenia oceny jej funkcjonowania dokońca września 2006 r. (art. 24). Realizację tej dyspozycjistanowił dokument pt. „Ocena funkcjonowaniaustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę”.Problematykę minimalnego wynagrodzenia zapracę przedstawiono w tym dokumencie w szerokimaspekcie, a mianowicie: celowości jego ustalania,pełnionej funkcji, zakresu występowania, związkuz rynkiem pracy, a także kosztami utrzymania.Analizę przeprowadzono w dłuższym horyzoncieczasowym, z uwzględnieniem porównań międzynarodowych.Dokument zawierał także część wnioskowąpodsumowującą całość opracowania.W dniu 30 marca 2007 r. <strong>Sejm</strong> przyjął „Ocenęfunkcjonowania ustawy o minimalnym wynagro-
686dzeniu za pracę” (druk nr 1197), podzielając przedstawionew części wnioskowej propozycje:— pozostawienie dotychczasowych zasad ustalaniawysokości minimalnego wynagrodzenia,— odejście od możliwości stosowania obniżonegominimalnego wynagrodzenia dla pracownikóww pierwszym roku pracy zarówno z uwagi na zasadysprawiedliwości społecznej i zasadę równej płacy zapracę jednakowej wartości, jak i z uwagi na brakwiększego związku pomiędzy minimalnym wynagrodzeniema stopą bezrobocia oraz niewielkim zakresemstosowania tego subminimum przez pracodawców.W trakcie rozpatrywania opinii przez połączoneKomisje: Polityki Społecznej oraz Pracy na posiedzeniuw dniu 7 grudnia 2006 r. uchwalony zostałdezyderat nr 4/1 w sprawie minimalnego wynagrodzeniaza pracę, w którym zwrócono się do prezesaRady Ministrów, aby wynagrodzenie minimalnew 2008 r. wynosiło 40% przeciętnego wynagrodzeniaw gospodarce narodowej, co pozwoliłoby w latach2010–2011 ustalić je na poziomie 50% przeciętnegowynagrodzenia w gospodarce.W 2007 r. minimalne wynagrodzenie wynosiło936 zł i stanowiło 34,8% przeciętnego wynagrodzeniaw gospodarce narodowej. W porównaniu do 2006 r.relacja ta uległa obniżeniu o 1,5 punkta procentowego.W bieżącym roku obowiązuje minimalne wynagrodzeniew wysokości 1126 zł, określonej przezRadę Ministrów rozporządzeniem z dnia 11 września2007 r. (Dz. U. Nr 171, poz. 1209). Oznacza towzrost w porównaniu z poziomem minimalnego wynagrodzeniaw 2007 r. o 20,3% i relację do prognozowanegow bieżącym roku przeciętnego wynagrodzeniaw gospodarce narodowej w granicach ok. 40%.Kwota ta została ustalona przy prognozie wzrostucen towarów i usług konsumpcyjnych o 2,3%. Przewidywanyw bieżącym roku wzrost cen w granicach4% przełoży się na realną poprawę wartości minimalnegowynagrodzenia o ponad 15%.W lipcu br. została uzgodniona w TrójstronnejKomisji wysokość minimalnego wynagrodzenia na2009 r. na kwotę 1276 zł, tj. na poziomie 40% prognozowanegoprzeciętnego wynagrodzenia w gospodarcenarodowej w 2009 r. Kwota ta jest wyższa odobowiązującej w roku bieżącym o 13,3%. Przy prognozieinflacji w 2009 r. na poziomie 2,9% oznaczato wzrost realny o 10,1%.Relacja minimalnego wynagrodzenia do przeciętnegojest w rzeczywistości wyższa, gdyż kategoriaminimalnego wynagrodzenia za pracę i przeciętnegowynagrodzenia w gospodarce narodowej niejest zakresowo jednoznaczna. Przeciętne wynagrodzeniew gospodarce narodowej uwzględnia wszystkietytuły wynagrodzeń i świadczeń przysługującychze stosunku pracy, natomiast minimalne wynagrodzenienie ujmuje wynagrodzenia za pracęw godzinach nadliczbowych, nagród jubileuszowych,odpraw emerytalnych i rentowych, a także wypłatz zysku lub nadwyżki bilansowej w spółdzielczościoraz dodatkowego wynagrodzenia rocznego w jednostkachsfery budżetowej. Określenie faktycznej relacjiw układzie porównywalnym nie jest możliwez uwagi na brak stosownych danych statystycznych.Pragnę zauważyć, że w 2007 i 2008 r. nastąpiłopodwyższenie wysokości minimalnego wynagrodzeniaw ujęciu netto z tytułu obniżenia składki naubezpieczenie rentowe w części płaconej przez pracownika:od 1 lipca 2007 r. z 6,5% do 3,5% i od1 stycznia 2008 r. – do 1,5% (łącznie o 5 punktówprocentowych).Polska, ratyfikując Europejską Kartę Społecznąi podpisując Zrewidowaną Europejską Kartę Społeczną,aczkolwiek nie wiążąc się z postanowieniemart. 4 ust.1 zobowiązującego do uznania prawa pracownikówdo takiego wynagrodzenia, które zapewniim i ich rodzinom godziwy poziom życia, stawiasobie ten postulat za cel.W dokumentach Rady Europy zapisano, że prawodo godziwego wynagrodzenia oznacza możliwośćzaspokojenia podstawowych potrzeb ekonomicznych,społecznych i kulturalnych pracowników i ichrodzin, a przy ustalaniu tego poziomu należyuwzględniać nie tylko wynagrodzenie otrzymywaneprzez pracownika w zakładzie pracy, ale takżeświadczenia socjalne, wszelkie subsydia, ubezpieczeniaopłacane przez pracodawcę, udział w zyskach,akcje, udziały lub inne papiery wartościowe, pomocspołeczną, ulgi i zniżki w podatkach i opłatach,świadczenia dodatkowe itp.W styczniu 2007 r. spośród 27 państw członkówUnii Europejskiej legislacyjnie gwarantowaną krajowąstawkę minimalnego wynagrodzenia za pracęmiało 20 państw. Wysokość stawki w ujęciu miesięcznymkształtowała się od 92 euro w Bułgarii do1570 euro w Luksemburgu, natomiast w przeliczeniuna PPS (sztuczna waluta umożliwiająca ocenęróżnic w sile nabywczej w poszczególnych państwachUE) – od 204 PPS w Rumunii do 1503 PPS w Luksemburgu.O ile rozpiętość w poziomie stawek wynosiław euro jak 1: 17, to w mierniku uwzględniającymsiłę nabywczą tylko jak 1: 7.Analizując poziom stawek minimalnego wynagrodzenia,można wyróżnić trzy grupy krajów:— Bułgaria (92 euro), Rumunia (114 euro), Łotwa(172 euro), Litwa (174 euro), Słowacja (217 euro),Estonia (230 euro), Polska (246 euro), Węgry (258euro) i Czechy (288 euro), w których miesięcznastawka minimalnego wynagrodzenia była niższa od300 euro;— Portugalia (470 euro), Słowenia (522 euro),Malta (585 euro), Hiszpania (666 euro), Grecja (668euro – lipiec 2006 r.) z wynagrodzeniem minimalnymmieszczącym się w granicach 400–700 euromiesięcznie;— Francja (1254 euro), Belgia (1259 euro), Holandia(1301 euro), Wielka Brytania (1361 euro), Irlandia(1403 euro) i Luksemburg (1570 euro), gdzie
687minimalne wynagrodzenie przekraczało 1200 euromiesięcznie.Dla porównania federalna płaca minimum w USAwynosiła 676 euro miesięcznie.W 2005 r. wśród państw członkowskich UE, odnośniedo których dane są dostępne, miesięcznastawka minimalnego wynagrodzenia oscylowała pomiędzytrzecią częścią przeciętnej miesięcznej płacybrutto w przemyśle i usługach w Estonii, Rumunii,Łotwie, Polsce i Słowacji a połową – w Irlandii, Luksemburgu,Malcie i Bułgarii.W USA federalne minimum płacowe odpowiadało32% przeciętnego miesięcznego wynagrodzeniabrutto.Powyższe dane pochodzą z publikacji Eurostatu,Statistics in Focus, Population and social conditions,71/2007 „Minimum wages 2007 – Variations from92 to 1570 euro gross per month”.Porównując dane międzynarodowe, należy miećna uwadze, że podane kwoty wynagrodzenia minimalnegosą wielkościami brutto, przed potrąceniemskładki na ubezpieczenie społeczne i podatek dochodowy.Podstawową zasadą wynikającą z ustawy o minimalnymwynagrodzeniu za pracę jest dążenie doosiągnięcia przez minimalne wynagrodzenie poziomu50% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarcenarodowej, tj. poziomu wynikającego ze standardóweuropejskich.Wzrost minimalnego wynagrodzenia powinienbyć wyważony, aby nie powodował implikacji dlarynku pracy i konkurencyjności gospodarki, a takżenadmiernych skutków dla budżetu państwa z tytułuustawowego powiązania z wysokością minimalnegowynagrodzenia niektórych wynagrodzeń i świadczeń(chodzi np. o dofinansowanie do wynagrodzeńosób niepełnosprawnych, wynagrodzenie osób skazanych,składkę na ubezpieczenie społeczne osóbduchownych). Szacuje się, że podwyższenie wysokościminimalnego wynagrodzenia o 10 zł powodujew warunkach 2008 r. dodatkowe wydatki dla budżetupaństwa z tytułu wymienionych wyżej „podwiązek”w wysokości ok. 12 mln zł w skali roku.Z kolei wzrost minimalnego wynagrodzeniau pracodawców przekłada się na wzrost kosztówpracy nie tylko z tytułu podwyższonego minimalnegowynagrodzenia, ale także opłacanych przez pracodawcówskładek na: ubezpieczenie społeczne,Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych ŚwiadczeńPracowniczych. Problem sfinansowania tychkosztów może rodzić problemy zwłaszcza w małychfirmach, w których zakres występowania niższychwynagrodzeń jest prawdopodobnie większy.Pragnę zauważyć, że wysokość minimalnego wynagrodzeniana 2009 r. została ustalona po razpierwszy od czasu wejścia w życie ustawy w wynikuporozumienia w ramach Trójstronnej Komisji. Strony,ustalając wysokość minimalnego wynagrodzenia,zadeklarowały jednocześnie podjęcie prac nadsystemowymi rozwiązaniami dotyczącymi wynagrodzeń,w tym także nad minimalnym wynagrodzeniemza pracę. Pozwala to mieć nadzieję, że podwyższeniewysokości minimalnego wynagrodzeniado poziomu połowy przeciętnego wynagrodzenia będziemogło następować stopniowo i w drodze dialoguspołecznego, co jest możliwe w ramach prawnychstworzonych przez obowiązującą ustawę o minimalnymwynagrodzeniu za pracę. W ramach tych pracmożliwe byłoby także rozważenie możliwości odstąpieniaod treści art. 6 ust. 2 ustawy.Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Antoniego Błądkaw sprawie możliwości skorzystaniaprzez rolników z Podkarpacia z pomocyfinansowej w ramach działania: Ułatwianiestartu młodym rolnikom objętego ProgramemRozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013(6121)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Antoniego Błądka przesłanąprzy piśmie z dnia 5 listopada br. (znak: SPS-023--6121/08) w sprawie złagodzenia kryterium minimalnejpowierzchni gospodarstwa wymaganej w ramachdziałania: Ułatwianie startu młodym rolnikom,objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskichna lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), przekazuję,co następuje.Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europejską(KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r.Jego kształt, w tym warunki przyznania pomocyw ramach poszczególnych działań, wynikają ze strategiirozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawaUE, konsultacji regionalnych i społecznych, a przedewszystkim negocjacji z KE. Warunek dotyczącyprzyznawania w ramach działania: Ułatwianie startumłodym rolnikom pomocy osobom przejmującymgospodarstwa o powierzchni użytków rolnych niemniejszej niż średnia powierzchnia gruntów rolnychw województwie zawarty został już we wstępnymprojekcie Programu przekazanym KE w styczniu2007 r. W trakcie negocjacji programu Komisja Europejska,mając na względzie efektywną realizacjępodstawowych celów działania: Ułatwianie startumłodym rolnikom, jakimi są poprawa strukturyagrarnej oraz konkurencyjności polskiego rolnictwa
688na jednolitym rynku UE, uznała, że powyższe rozwiązanienie zapewnia efektywności wdrażania tegodziałania i zaleciła zaostrzenie ww. kryterium poprzezwprowadzenie zasady, iż w przypadku, gdyśrednia dla województwa jest niższa niż średnia dlakraju, pomocy udziela się w związku z przejęciemgospodarstwa o powierzchni użytków rolnych równejco najmniej średniej krajowej.Wobec powyższego zgodnie z obowiązującymiwarunkami przyznawania wsparcia młodym rolnikomzawartymi w PROW 2007–2013 oraz w rozporządzeniuministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia17 października 2007 r. w sprawie szczegółowychwarunków i trybu przyznawania pomocy finansowejw ramach działania: Ułatwianie startu młodym rolnikomobjętego Programem Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200,poz. 1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147), gospodarstworolne wnioskodawcy musi mieć powierzchnięużytków rolnych (ha fizyczne) nie większą niż 300 haoraz nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntówrolnych w gospodarstwie rolnym w województwie,w którym jest położone, albo – w sytuacji gdy średniadla województwa jest niższa niż średnia dla kraju– nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntówrolnych w gospodarstwie rolnym w kraju.Uprzejmie informuję, że planuje się dokonaniezmian w programie, w tym m.in. również w zakresiedziałania: Ułatwianie startu młodym rolnikom.Przewidywana w tym działaniu modyfikacja ma nacelu ułatwienie spełnienia kryteriów dostępu beneficjentomz województw, gdzie średnia wojewódzkapowierzchnia gospodarstwa jest niższa od średniejkrajowej powierzchni gospodarstwa (a zatem dotyczyto również woj. podkarpackiego). Polega ona nadopuszczeniu możliwości przyznania premii osobom,które w momencie ubiegania się o wsparciespełniają kryterium średniej wojewódzkiej i zobowiążąsię do powiększenia powierzchni swojego gospodarstwado poziomu średniej krajowej w terminie3 lat od dnia doręczenia decyzji o przyznaniupomocy. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzeniakoszty zakupu gruntów rolnych, które przez okres5 lat od dnia wypłaty pomocy beneficjent będzie wykorzystywałdo prowadzenia działalności rolniczej,uznawane są za koszty kwalifikowalne w ramach niniejszegodziałania. Otrzymana premia będzie mogławięc zostać przeznaczona m.in. na powiększeniegospodarstwa, co znacznie ułatwi młodemu rolnikowiwywiązanie się z warunku posiadania wymaganejpowierzchni gospodarstwa.Projekt zmian PROW 2007–2013 został zaakceptowanyw dniu 25 września 2008 r. uchwałą Nr 13/2008 Komitetu Monitorującego Program RozwojuObszarów Wiejskich na lata 2007–2013 w sprawiezatwierdzenia zmian do Programu Rozwoju ObszarówWiejskich 2007–2013.Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałemśrodków Europejskiego Funduszu Rolnego narzecz rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz.427, z późn. zm.) projekt zmiany programu powinienzostać również zatwierdzony w drodze uchwałyprzez Radę Ministrów, a następnie przekazany doKomisji Europejskiej z wnioskiem o przegląd programu.Należy podkreślić, że dokonanie zmian programumożliwe będzie dopiero po uzyskaniu zgody KomisjiEuropejskiej. W niektórych przypadkach,w tym w przypadku ww. zmiany w zakresie działania:Ułatwianie startu młodym rolnikom, koniecznebędzie również odpowiednie dostosowanie przepisówwykonawczych dotyczących poszczególnychdziałań PROW 2007–2013 (rozporządzeń regulującychwarunki i tryb przyznawania wsparcia w ramachposzczególnych działań).Odnosząc się do pytania pana posła odnośnie dostanu wdrażania ww. działania w woj. podkarpackim,uprzejmie informuję, że do 14 listopada br. podkarpackioddział regionalny agencji przyjął 143wnioski o przyznanie pomocy. Łączna wartość złożonychdotychczas wniosków w ww. województwieopiewa na 7150 tys. zł., co stanowi 42% limitu środkówprzeznaczonego na realizację ww. działaniaw 2008 r. Decyzję przyznającą premię w wysokości50 tys. zł otrzymało 76 osób, natomiast wsparcieagencja wypłaciła już 58 beneficjentom, co oznacza,że do młodych rolników z woj. podkarpackiego trafiło2,7% premii wypłaconych w skali kraju.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuArtur Ławniczakpodsekretarza stanuw Ministerstwie Środowiska- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Antoniego Błądkaw sprawie szkód wyrządzanychprzez zwierzynę leśną w użytkach rolnychoraz inwentarzu żywym (6123)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła Antoniego Błądka z dnia 27 października2008 r. w sprawie zmiany obowiązującychregulacji prawnych z zakresu szkód łowieckich,uprzejmie informuję, że do ministerstwa docierałyjuż sygnały o wzroście liczebności populacji dzików,w związku z czym minister środowiska wystąpił dodyrektora generalnego Lasów Państwowych z zaleceniemprzychylnego rozpatrywania wniosków
689dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich o zwiększenieplanów pozyskania tego gatunku.Ponadto informuję, że w chwili obecnej dobiegająkońca prace zespołu roboczego, w skład któregowchodzą przedstawiciele Ministerstwa Środowiska,Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, PaństwowegoGospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, izb rolniczych,Polskiego Związku Łowieckiego oraz eksperciw dziedzinie szkód łowieckich. Efektem tychprac ma być wypracowanie optymalnych rozwiązańw zakresie problematyki związanej z szacowaniemszkód łowieckich, w tym również zmian w akcie wykonawczymdo ustawy Prawo łowieckie, regulującymten zakres materii. Ustalenia te zostaną zaakceptowaneprzez wymienionych przedstawicieliuczestniczących w pracach zespołu i reprezentującychinteresy wszystkich zainteresowanych stron.Chciałbym także poinformować, że MinisterstwoŚrodowiska uzyskuje dane uwzględniające wielkośćwypłaconych odszkodowań łowieckich oraz tzw. powierzchnięzredukowaną z Polskiego Związku Łowieckiego,Państwowego Gospodarstwa LeśnegoLasy Państwowe, Agencji Nieruchomości Rolnych,które również są publikowane w rocznikach statystycznychprzez Główny Urząd Statystyczny.Z poważaniemWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJanusz Zaleskisekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Marka Polakaoraz grupy posłóww sprawie nadmiernych utrudnieńw ruchu drogowym, wynikającychz prowadzonych prac remontowych drogikrajowej nr 7 na odcinku Kraków – Myślenice(6124)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji grupy posłów: pana Marka Polaka, paniAnny Paluch, pana Marka Łatasa, pana EdwardaSiarki, pana Michała Wojtkiewicza, pana WiesławaJanczyka, przekazanej przy piśmie z dnia 5 listopada2008 r., znak: SPS-023-6124/08, w sprawie nadmiernychutrudnień w ruchu drogowym na drodzenr 7 na odcinku Kraków – Myślenice uprzejmieprzedstawiam następujące wyjaśnienia.Uprzejmie informuję, iż roboty związane z przebudowądrogi krajowej nr 7 na odcinku Kraków –Myślenice prowadzone są na podstawie projektówzastępczej organizacji ruchu, wykonanych zgodniez obowiązującymi przepisami prawa. Każdy z ww.projektów posiada opinię małopolskiej komendy wojewódzkiejPolicji. Odcinki zajęte pod roboty budowlanedostosowane są do istniejącego układu skrzyżowańi wjazdów z dróg podporządkowanych. Uwzględnienietych założeń umożliwia wykonywanie modernizacjijezdni głównej, a także przebudowy obiektówmostowych, zabezpieczeń korpusu drogowego na obszarachosuwiskowych i pozostałej infrastrukturytechnicznej. Po zakończeniu robót odcinki drogi niezwłoczniezostają dopuszczone do ruchu. Przedmiotowyprojekt zastępczej organizacji ruchu posiadawszystkie cechy przyjaznego dla użytkownika i umożliwiawykonawcy właściwe i bezpieczne prowadzenieprac budowlanych i obsługę logistyczną budowy.Dodatkowo projekty zastępczej organizacji ruchuzapewniają możliwość dojazdu do terenów przyległychdo drogi, niejednokrotnie odcinkami zamkniętymi,co utrudnia prowadzenie robót.Obecnie prace modernizacyjne prowadzone są naodcinkach:— od miejscowości Mogilany do miejscowościGłogoczów, tj. od km: 679+300 do 684+378, odcinekdługości 5 km,— w Myślenicach od km: 695+367 do 696+300,odcinek długości 1,0 km.Na ww. odcinkach pojazdy poruszają się jednąjezdnią, w związku z czym obowiązuje na niej ruchdwukierunkowy oraz prędkość 70 km/h, lokalniew strefie skrzyżowań 40 km/h.Z powyższego wynika, że utrudnienia w ruchuwystępują łącznie na odcinku o długości 6 km. Do15 grudnia 2008 r. planuje się oddanie do ruchu:— odcinka jezdni od miejscowości Mogilany domiejscowości Głogoczów, tj. od km: 679+300 do684+378, wraz z otworzeniem dla ruchu modernizowanegowiaduktu na węźle w Głogoczowie. Przebudowatego obiektu obecnie powoduje największeutrudnienia wynikające z tymczasowo działającychdwóch zastępczych skrzyżowań umożliwiającychwyjazd z zakopianki w kierunku drogi nr 52 na Bielsko-Białą,— odcinka jezdni w Myślenicach poprzez wprowadzenieruchu publicznego na drugą nitkę estakadynad modernizowanym skrzyżowaniem z drogąwojewódzką.W związku z powyższym utrudnienia wynikającez prowadzenia robót budowlanych na tym odcinkuzakopianki w sposób istotny zmniejszą się. Dotyczyćbędą tylko prac prowadzonych w Myślenicach.W okresie zimowym prowadzone będą prace niemającewiększego wpływu na utrudnienia w ruchu drogowymna całym odcinku. Nowe odcinki wyłączeńjezdni z ruchu publicznego pojawią się w okresiewiosennym w 2009 r.Wszystkie prace przebiegają zgodnie z harmonogramemzałożonym przez wykonawcę. Na przedmiotowymodcinku prowadzony jest bieżący monitoring,
690jednakże działania te nie przyjmują form kontroli,z której sporządzany jest raport. Ewentualne korektywynikające z poprawy płynności ruchu mogą byćwprowadzane na wniosek komendy powiatowej Policji,a także Wydziału Bezpieczeństwa Ruchu DrogowegoGDDKiA.Wszystkie zatwierdzone projekty zastępczej organizacjiruchu, a także wyników kontroli jakościwykonywanych nawierzchni znajdują się w posiadaniuwykonawcy, na terenie budowy przedmiotowejinwestycji.Jednocześnie należy podkreślić, iż zakopiankana odcinku między Krakowem a Myślenicami jestjedną z najbardziej obciążonych ruchem samochodowymdróg Małopolski. Średniodobowy ruch na tymodcinku z ostatniego generalnego pomiaru ruchuz roku 2005 wynosi około 30 000 poj/dobę, a w okresachświątecznych tzw. długich weekendów sięganawet 50 000 poj/dobę. Przy tak dużym natężeniuruchu nawet bez utrudnień wynikających z prowadzeniarobót występowanie zatorów i korków jestrzeczą nieuniknioną.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiejw sprawie bierności MinisterstwaSpraw Zagranicznych wobec zagranicznychpublikacji szkalujących dobre imię Polski (6125)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpani poseł Gabrieli Masłowskiej (pismonr SPS-023-6125/08 z dnia 5 listopada 2008 r.)w sprawie bierności Ministerstwa Spraw Zagranicznychwobec zagranicznych publikacji szkalującychdobre imię Polski uprzejmie informuję:W swojej działalności informacyjnej i kulturalnejMinisterstwo Spraw Zagranicznych stara się nie tylkoreagować na zaistniałe sytuacje, ale przedewszystkim działać wyprzedzająco, poprzez upowszechnianierzetelnej wiedzy o Polsce, co jest najlepsząpodstawą do budowania właściwego wizerunkunaszego kraju. Jednocześnie, w miarę swoichskromnych możliwości finansowych i kadrowych,stara się monitorować i reagować na konkretne zagranicznepublikacje szkalujące dobre imię Polski.Dotyczy to zwłaszcza artykułów prasowych i programówtelewizyjnych, które ze względu na masowośćodbioru mogą wyrządzić szczególnie duże szkodywizerunkowi Polski bądź utrwalać negatywnestereotypy na jej temat (przykładem może być kampaniaprzeciwko używaniu określenia „polskie obozyśmierci”, która doprowadziła do uchwalenia stosownejrezolucji Komitetu Światowego DziedzictwaUNESCO w 2007 r.).Należy jednak pamiętać, że zwalczanie fałszywychwyobrażeń na temat Polski i Polaków w krajach,w których istnieje wolny rynek mediów, jestniezwykle trudne, a możliwości interwencji na płaszczyźniedyplomatycznej są bardzo ograniczone.Trudność ta jest jeszcze większa w przypadku przekłamańzawartych w publikacjach specjalistycznychlub akademickich, ponieważ najlepszą na nie odpowiedziąsą lub mogłyby być zawierające rzetelnąwiedzę naukową prace – książki, artykuły, recenzjenaukowe – znanych historyków, polskich i zagranicznych,których nie są w stanie zastąpić interwencjedyplomatów czy urzędników.Zdając sobie z tego sprawę, Ministerstwo SprawZagranicznych już od kilku lat współpracuje z gronemwybitnych polskich historyków (w tym m.in.z Instytutu Historii UW, Instytutu Historii PAN,PISM, IPN), zamawiając u nich materiały informacyjne,opracowania do prowadzonych przez siebiestron internetowych (np. na temat II wojny światowejlub Października 1956 r. w Polsce i na Węgrzech)czy np. komentarze do przygotowywanych wystaw.Dla skuteczniejszego zwalczania zafałszowanego obrazuPolski i narodu polskiego, jaki można znaleźćw niektórych zagranicznych publikacjach, MSZ będziewspomnianą współpracę z polskimi historykamizdecydowanie rozszerzać.Ministerstwu Spraw Zagranicznych nie jest znanadziałalność jakichkolwiek firm opłacanych z pieniędzypublicznych, wynajętych do monitorowaniapodręczników, publikacji bądź artykułów ukazującychsię za granicą.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJan Borkowskipodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiejw sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7łączącej Lublin z Warszawą (6126)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
691modernizacji linii kolejowej nr 7 Warszawa – Lublin– Dorohusk przedstawiam następujące informacje.Projekt: Modernizacja linii kolejowej nr 7 Warszawa– Lublin – Dorohusk wraz z remontem liniinr 13 na odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki ujętow indykatywnym wykazie indywidualnych projektówkluczowych, w tym dużych, przewidzianych dorealizacji w ramach Narodowych StrategicznychRam Odniesienia 2007–2013 dla Programu Operacyjnego„Infrastruktura i środowisko”, który zostałwstępnie zaakceptowany przez Radę Ministrów 27lutego 2007 r. Inwestycja ta została umieszczona naliście rezerwowej dla VII osi priorytetowej ProgramuOperacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.Ujęcie projektu na liście rezerwowej oznacza, żenawet w przypadku jego pełnego przygotowania niema gwarancji uzyskania dofinansowania przez beneficjenta.Zgodnie bowiem z „Wytycznymi ministrarozwoju regionalnego w zakresie jednolitego systemuzarządzania i monitorowania projektów indywidualnych,zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia politykirozwoju” umieszczenie inwestycji na liście projektówjest warunkową deklaracją jej realizacji, a uzyskaniedofinansowania uzależnione jest od spełnianiaprzez projekt wymogów formalnych i merytorycznychdotyczących przygotowania odpowiedniejdokumentacji i gotowości do jej wdrożenia.W wyniku weryfikacji listy projektów indywidualnychProgramu Operacyjnego „Infrastrukturai środowisko”, która miała miejsce w sierpniu 2007 r.,omawiana inwestycja została usunięta z indykatywnegowykazu indywidualnych projektów kluczowych.Decyzja ta została podjęta w uzgodnieniuz ministrem rozwoju regionalnego, pełniącym funkcjęinstytucji zarządzającej Programem Operacyjnym„Infrastruktura i środowisko”. Jej powodembyło niewystarczające zaawansowanie prac przygotowawczychoraz wyczerpanie dostępnej alokacji finansowejw ramach działania 7.1: Programu Operacyjnego„Infrastruktura i środowisko” – Rozwójtransportu kolejowego.Po wykreśleniu omawianego projektu z listy rezerwowejProgramu Operacyjnego „Infrastrukturai środowisko na lata 2007–2013” zarządca publicznejinfrastruktury kolejowej, PKP Polskie Linie KolejoweSA, podjął starania w celu modernizacji liniinr 7 we własnym zakresie. Z uwagi na niewystarczającąwysokość środków publicznych przeznaczonychna cele inwestycyjne prace modernizacyjne naliniach nieobjętych dofinansowaniem ze środkówUnii Europejskiej mogą być realizowane w ograniczonymzakresie, na najbardziej newralgicznych odcinkach.Na linii nr 7 Warszawa Wschodnia – Dorohuskw 2007 r. w ramach wykorzystania środków z FunduszuKolejowego zrealizowano modernizację nawierzchnina odcinku Warszawa Wschodnia – Wawerw km 4,2 – 11,2 (tor nr 3) za około 12,5 mln zł(90% – Fundusz Kolejowy, 10% środki własne PKPPLK SA).Wyłącznie ze środków własnych spółki za kwotę5,9 mln zł zmodernizowano siedem przejazdów w km88,940, w km 96,285, w km 98,004, w km 129,696,w km 131,010, w km 143,577 i w km 160,108, a ponadtowiadukt w Świdniku oraz nawierzchnię kolejowąi obiekty inżynieryjne na odcinku Zarzeka –Puławy.W 2008 r. realizowane są następujące zadaniainwestycyjne ze środków własnych PKP PLK SAo łącznej wartości około 48,4 mln zł:— przebudowa nawierzchni na odcinku Sadurki– Motycz tor nr 1 w km 152,650–163,620 i tor nr 2w km 152,650–163,580 oraz na odcinku Motycz–Rury tor nr 2 w km 164,990–168,200;— przebudowa nawierzchni na odcinku WólkaOkopska – Dorohusk tor nr 1 w km 264,660 – 268,575oraz budowa urządzeń zabezpieczających na przejazdachkolejowych z przekroczonym iloczynem ruchuw km 58,896 i km 90,043;— modernizacja przejazdu w km 72,944.Uprzejmie informuję, że projekt budżetu państwana 2009 r. nie przewiduje finansowania zadańinwestycyjnych na linii kolejowej nr 7.Planuje się jedynie rozpoczęcie zadania o wartości2,8 mln EUR (finansowanego w 50% z funduszuTEN-T i 50% z budżetu państwa) pt.: „Przygotowaniedokumentacji przedprojektowej dla modernizacjilinii nr 7 Warszawa Wschodnia – Dorohusk”.Niezależnie od powyższego stanowiska uprzejmieinformuję, że wysokość środków finansowychwydatkowanych z budżetu państwa na rozwójtransportu kolejowego jest corocznie ustalanaprzez <strong>Sejm</strong>.Tym niemniej z uwagi na szczególne znaczenielinii kolejowej nr 7 dla rozwoju gospodarczego województwalubelskiego oraz województwa mazowieckiegocelowe jest rozważenie działań dla znalezieniadodatkowych źródeł finansowania, wykorzystującprzy tym uprawnienia jednostek samorządu terytorialnego,które zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy z dnia28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym mogą finansowaćinwestycje wynikające z umów i porozumieńmiędzynarodowych, inwestycje, remonty, eksploatacjęi utrzymanie linii kolejowych o znaczeniuwyłącznie obronnym, a także koszty przygotowaniai realizacji inwestycji obejmujących linie kolejoweo znaczeniu państwowym.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuJuliusz Engelhardt
692O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posełLeny Dąbkowskiej-Cichockiejw sprawie dochodów rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci (6127)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br. (znak:SPS-023-6127/08) dotyczące interpelacji poseł LenyDąbkowskiej-Cichockiej w sprawie zmian dochodówrodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci,uprzejmie wyjaśniam, co następuje.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją stowarzyszenia rodzicówdzieci niepełnosprawnych, na którym omówionoistniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, na jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżnez kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwiliobecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżąw kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,są przedmiotem analiz resortu w celu przygotowaniaprojektu założeń do rozwiązań prawnych, w tymdotyczących warunków przyznawania świadczeniapielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwaskładek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związanez przyszłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 września2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektórychświadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku dozasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszyna skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tymświadczeń związanych z niepełnosprawnością dzieci,wydaje się nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot poszczególnychświadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacjiemerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istotneróżnice między tymi kategoriami. Świadczeniarodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczonąpracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniejpłaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocąo charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie,a nie pełne pokrycie, kosztów utrzymaniarodzin wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwośćzmiany zarówno warunków dostępu do świadczeń,jak i kwot świadczeń zależy od częstotliwościznaczących zmian w kosztach utrzymania (te zaśnastępują w cyklu dłuższym niż 1 rok lub 2 lata),a nie np. od dynamiki wynagrodzeń oraz dynamikiemerytur i rent.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa. W budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparciepozwalające na pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka. Bez względu na liczbędzieci niepełnosprawnych wychowywanych w rodzinie,przysługiwać może tylko jedno świadczenie pielęgnacyjne,gdyż nie jest to świadczenie przysługująceniepełnosprawnemu dziecku, lecz jego rodzicowi,który nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienialub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opiekinad dzieckiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych). Kwotaświadczenia pielęgnacyjnego ma częściowo zrekompensowaćrodzicowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienialub innej pracy zarobkowej, a nie wynagrodzeniew pełni zastąpić. Kwota świadczenia pielęgnacyjnego,tak jak kwota wynagrodzenia za pracę,nie zależy od liczby dzieci będących na utrzymaniuświadczeniobiorcy.
693Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacjiz powodu konieczności zrezygnowania przez jednegoz rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nadniepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia zestrony państwa. Nie powinno się to jednak odbywaćze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważutrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowejspowodowane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiememerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętympomocą socjalną. Dlatego też w systemieświadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej,a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewniająceosobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacjiżyciowej nie tylko niezbędne środki finansowe, aleteż inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzeniejakichkolwiek rozwiązań prawnych, któremiałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawującymopiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, niemoże zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje toz ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń społecznych,która ma na celu przywrócenie mu charakteruubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu parlamentdokonał w 1998 r. zmiany przepisów emerytalno-rentowychpowodującej, że z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych przyznawane są wyłącznieświadczenia należne z powodu spełnienia ryzykaubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepisachwieku lub niemożności kontynuowania pracyzarobkowej z powodu niezdolności do pracy.W obecnym systemie prawnym istnieje zawódasystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowadzonyrozporządzeniem ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomocyspołecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadańrealizowanych przez asystenta należy: współtworzenieprogramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifikowania,kontaktów społecznych, usług kulturalnych,rekreacji i integracji ze środowiskiem,diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwaniawszelkiego typu barier, pobudzanie aktywnościosoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojeniapotrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidualnegoprogramu pomocy osobie niepełnosprawnej,włączenie osoby niepełnosprawnej w programyinstytucji i placówek świadczących usługi rehabilitacyjne,a także współpraca z mediami ułatwiającaposzukiwanie sponsorów w działaniach narzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawoduasystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się zezdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakresie.Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przezjednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrumpomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulowanejprzepisami Kodeksu pracy lub umowy cywilnoprawnej,o której mowa w Kodeksie cywilnym.Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekującegosię swym niepełnosprawnym dzieckiempubliczny pracodawca zatrudniał na stanowiskuasystenta-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiemzarówno kwestie stosunków między rodzicema dzieckiem wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego, w tym dotyczące obowiązkuopieki i utrzymania dziecka, jak również kwestiedotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, godzinnadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlopówitp. Dlatego też właściwym narzędziem wsparciamaterialnego rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci jest system świadczeń rodzinnychuzupełniony rozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężnekierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego, któryprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiarkowanymi znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia przez nie 5.roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie,który przysługuje niezależne od dochodówi wieku dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniemo niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstaław wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum).Ponadto w przypadku osób, które już korzystająze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuacjęuprawnień do nich mimo przekroczeniakryterium dochodowego o relatywnie niewysokiekwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniachrodzinnych, przysługują one także w sytu-
694acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodzinyw przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowekryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższegozasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Zielińskiegow sprawie nieuzasadnionych przesunięć etatówoddziałów prewencji, śmigłowców policyjnychoraz środków z programu modernizacjipomiędzy poszczególnymi komendamiwojewódzkimi Policji i regionami kraju (6128)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma z dnia 5 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023--6128/08) przekazującego interpelację posła na <strong>Sejm</strong>RP pana Jarosława Zielińskiego z dnia 29 października2008 r. w sprawie nieuzasadnionych przesunięćetatów oddziałów prewencji, śmigłowców policyjnychoraz środków z programu modernizacji pomiędzyposzczególnymi komendami wojewódzkimi Policjii regionami kraju uprzejmie przedstawiam następująceinformacje.Na wstępie podkreślenia wymaga, iż korektarozmieszczenia etatów oddziałów prewencji Policji(samodzielnych pododdziałów prewencji Policji) podyktowanajest koniecznością przygotowania Policjido zabezpieczenia Euro 2012. Zmiana ta ma równieżna celu obniżenie kosztów funkcjonowania jednostek,przy czym korekty tej nie należy traktowaćjako redukcji etatów komend wojewódzkich Policji.Zgodnie z koncepcją zmian rozmieszczenia etatóww jednostkach oddziałów prewencji Policji i samodzielnychpododdziałów prewencji Policji z 10 województwprzesuwane są etaty policyjne do 6 województw.Najwięcej etatów policyjnych planuje sięprzesunąć z następujących województw: warmińsko-mazurskiego(105 etatów), podkarpackiego (95etatów) i podlaskiego (105 etatów) – najwięcej do województw:lubelskiego (40), wielkopolskiego (106),małopolskiego (106) i mazowieckiego (92). Wskazanewzmocnienie stanu osobowego lubelskiego oddziałuzapewni ujednolicenie struktur organizacyjnychw jednostkach stacjonujących we wschodnichwojewództwach, stanowiących zewnętrzną granicęUnii Europejskiej. Należy przy tym pamiętać, żeochrona granicy oraz kontrola ruchu granicznego,a także zwalczanie przestępstw związanych z tąproblematyką stanowią zadanie Straży Granicznej.Ostateczna decyzja w sprawie przesunięć etatówpolicyjnych pomiędzy jednostkami oddziałów prewencjiPolicji i samodzielnych pododdziałów prewencjiPolicji podjęta zostanie po dokonaniu analizy informacjiw zakresie możliwości dokonania tych przemieszczeń,przekazanych przez poszczególnych komendantówwojewódzkich Policji.Podkreślić należy, iż oddziały prewencji Policjiutworzone zostały w celu zapewnienia możliwościreagowania na zagrożenia nadzwyczajne. Stanowiąone odwód centralny, podporządkowany i zarządzanyprzez komendanta głównego Policji, który:— ustala strukturę, rozmieszczenie i uzbrojeniejednostek;— określa taktykę i organizację działań pododdziałów;— wydatkuje środki budżetu centralnego Policjina odpowiednie i jednolite zabezpieczenie materiałowo-techniczneoddziałów prewencji Policji.Obowiązujące w Policji zasady naliczania etatówkomend wojewódzkich (oraz stołecznej) Policji niedotyczą etatów oddziałów prewencji Policji. Liczbastanowisk w poszczególnych oddziałach i pododdziałachokreślana jest przez komendanta głównego Policji,a przyznane normatywy etatowe jednostek niepodlegają wliczeniu do stanu etatowego odpowiedniegogarnizonu policyjnego.Ponadto z przeprowadzonej analizy danych i informacjistatystycznych w zakresie obciążenia służbąwynika, iż znaczna część zadań prewencyjnychmoże być skutecznie wykonywana przez stany osobowejednostek terenowych Policji i nie wymaga angażowaniapolicjantów oddziałów prewencji w takimstopniu jak dotychczas. Szczególnie ważna jestwspółpraca z samorządami terytorialnymi, którychwsparcie finansowe, obok efektywnej organizacjisłużby, odgrywa istotną rolę w utrzymaniu wysokiegopoczucia bezpieczeństwa wśród obywateli.Zasady określania stanów etatowych w poszczególnychwojewództwach i miejscowościach wskazanezostały w zarządzeniu nr 21 komendanta głównegoPolicji z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie zasadnaliczeń etatowych w Policji. Przedmiotowe zarządzeniezawiera zobiektywizowane kryteria, wedługktórych dokonuje się naliczeń etatów w Policji. Należądo nich: liczba ludności, wskaźnik przestępczości,liczba ludności miejskiej, liczba ludności w miastachliczących co najmniej 300 tys. mieszkańców, obszar,a także stołeczność.Zmniejszenie limitu stanowisk policyjnych pozostającychw dyspozycji komendantów wojewódzkichPolicji w Olsztynie i Białymstoku jest równoważoneod 2007 r. zwiększaniem przez komendanta głównegoPolicji limitu stanowisk korpusu służby cywilneji pracowniczych nieobjętych mnożnikowym systememwynagrodzeń w ramach realizacji ustawyz dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu „Progra-
695mu modernizacji Policji, Straży Granicznej, PaństwowejStraży Pożarnej i Biura Ochrony Rząduw latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213).Przyznane etaty pracownicze przeznaczone zostałyna realizację procesu zastępowania etatów policyjnychw pionie logistyki, co skutkować będziekierowaniem „uwolnionych” etatów policyjnych zesłużb logistycznych do realizacji podstawowych zadańpolicyjnych, czyli pełnienia służby patrolowej.Powyższy proces kontynuowany będzie równieżw 2009 r.Odnosząc się do zagadnienia funkcjonowania lotnictwasłużb porządku publicznego, uprzejmie informuję,iż zarządzeniem nr 14 z dnia 29 stycznia 2008 r.minister spraw wewnętrznych i administracji powołałZespół do oceny funkcjonowania lotnictwa służbporządku publicznego i opracowania koncepcji jegoefektywnego wykorzystania. Efekty jego kilkumiesięcznychprac zostały szczegółowo opisane w sprawozdaniuZespołu do oceny funkcjonowania lotnictwasłużb porządku publicznego i opracowania koncepcjijego efektywnego wykorzystania (pełna wersjaw załączeniu* ) .W wyniku przeprowadzonych analiz zespółstwierdził istnienie rezerw w zakresie efektywnegowykorzystania lotnictwa służb porządku publicznego,co przejawia się m.in. w:— dublujących się etatach w lotnictwie Policjii Straży Granicznej w tej samej miejscowości i lotnisku(Białystok, Gdańsk, Rzeszów),— braku możliwości wzajemnego wykorzystaniabaz logistycznych i sprzętu lotniczego przez te formacje,— funkcjonowaniu oddzielnych systemów szkoleniai zaopatrzenia logistycznego,— braku zapewnienia należytego stopnia gotowościoperacyjnej lotnictwa w przypadku eksploatacjitylko jednego statku powietrznego,— braku uregulowań formalnoprawnych funkcjonowanialotnictwa.Zespół zwrócił uwagę np. na sytuację w Białymstoku,gdzie na lotnisku „Krywlany” funkcjonująobok siebie dwie placówki lotnicze: Policji i StrażyGranicznej, które wykonując podobne zadania lotnicze,nie współpracują ze sobą, przy czym należy podkreślić,że Sekcja Lotnictwa Policji KWP Białystokposiada tylko jeden statek powietrzny, co znacznieogranicza utrzymanie ciągłej gotowości operacyjnejtej placówki.Mając na uwadze powyższe, zespół przedstawiłpropozycje reorganizacji lotnictwa Policji i StrażyGranicznej.W dniu 3 czerwca 2008 r. w trakcie spotkaniapierwszego zastępcy komendanta głównego Policjinadinsp. Arkadiusza Pawełczyka i zastępcy komendantagłównego Straży Granicznej płk SG MarkaBorkowskiego ustalono propozycję rozmieszczeniaplacówek i statków powietrznych lotnictwa Policjii Straży Granicznej.* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń <strong>Sejm</strong>u.W ramach przedmiotowego przedsięwzięcia planowanajest m.in. likwidacja trzech sekcji LotnictwaPolicji – w Białymstoku, Gdańsku i Rzeszowie.Zadania zlikwidowanej placówki lotniczej Policjii Straży Granicznej będą wykonywane przez formację,której placówka wraz z flotą pozostanie w danymrejonie. Koszty realizacji przejętych zadańograniczone będą do kosztów materiałów eksploatacyjnychi zostaną uregulowane w wyniku porozumieniapomiędzy komendantami głównymi Policjii Straży Granicznej.Zważenia wymaga, iż Lotnictwo Policji dysponujeobecnie 13 śmigłowcami, które są rozmieszczonew Zarządzie Lotnictwa Policji Głównego Sztabu PolicjiKGP – 5, a także w sekcjach Lotnictwa Policjikomend wojewódzkich: w Szczecinie – 1, w Poznaniu– 1, we Wrocławiu – 1, w Łodzi – 1, w Krakowie – 1,w Gdańsku – 1 (aktualnie nieużytkowany z przyczyntechnicznych), w Rzeszowie – 1 i w Białymstoku– 1. Jednocześnie pragnę poinformować, iżw związku z zakładaną likwidacją jednostek w Białymstoku,Gdańsku i Rzeszowie statki powietrzneprzeniesione zostaną odpowiednio do Szczecina,Warszawy i Wrocławia, a także jeden śmigłowiecprzemieszczony zostanie z Poznania do Krakowa.Straż Graniczna natomiast przekaże dwa śmigłowcePolicji w Poznaniu oraz jeden Policji w Łodzi.Przedstawione zmiany w obszarze lotnictwa Policjii Straży Granicznej pozwolą na:— zwiększenie gotowości operacyjnej, która nastąpiw wyniku stacjonowania w jednej placówce lotniczejwięcej niż jednego statku powietrznego,— efektywniejsze wykorzystanie personelu,umożliwiające utrzymywanie dyżurów przez załogi,— rezygnację z dzierżawy infrastruktury logistycznejw tej samej miejscowości przez jeden z rodzajówlotnictwa, co przyniesie roczne oszczędnościw wysokości ponad 300 000 zł,— likwidację 59 etatów, co docelowo przyniesieoszczędności ponad 3 500 000 zł w skali roku.Odnosząc się do kwestii zmian w powołanym nawstępie „Programie modernizacji Policji, StrażyGranicznej, Państwowej Straży Pożarnej i BiuraOchrony Rządu w latach 2007–2009”, uprzejmie informuję,iż wszelkie korekty w ww. programie modernizacjidokonywane są na podstawie bieżącychanaliz wykorzystania środków w ramach tegoż programuoraz wniosków właściwych rzeczowo biurKomendy Głównej Policji. W przypadku powstaniaoszczędności lub braku możliwości wykorzystaniaśrodków w danym przedsięwzięciu rozważane jestdofinansowanie innych przedsięwzięć – zgodniez zasadą celowego i racjonalnego wydatkowaniaśrodków publicznych. Po uzgodnieniach pomiędzywłaściwymi rzeczowo biurami Komenda GłównaPolicji sporządza wniosek do ministra spraw wewnętrznychi administracji o zmiany w programiemodernizacji zawierający szczegółowe uzasadnieniaprzedmiotowych zmian.Zmiany oraz stan aktualny programu modernizacjiprzedstawiają poniższe tabele.
696Ustawa o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji (...)”Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 119 846 000 340 531 000 337 121 000 797 498 0002 Zakup uzbrojenia 8 090 000 25 955 000 25 955 000 60 000 0003 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego 51 986 000 166 793 000 166 770 000 385 549 0004Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych67 629 000 216 985 000 216 986 000 501 600 0005Budowa nowych i modernizacja użytkowanychobiektów190 154 000 534 137 000 514 324 000 1 238 615 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego0 177 114 000 162 886 000 340 000 0007Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy285 040 000 304 042 000 323 045 000 912 127 0008Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikamicywilnymi146 300 000 51 160 000 25 580 000 223 040 000Ogółem 869 045 000 1 816 717 000 1 772 667 000 4 458 429 000Uchwała nr 127/2007 Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2007 r.Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego2 Zakup uzbrojenia3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 41 006 000 41 006 000 04Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych19 168 000 19 168 0005Budowa nowych i modernizacja użytkowanychobiektów71 000 000 – 41 006 000 29 994 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego7Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 49 162 000 – 49 162 000Uchwała nr 176/2007 Rady Ministrów z dnia 2 października 2007 r.Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 02 Zakup uzbrojenia 500 000 500 0003 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 500 000 – 500 0004Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych18 845 000 18 845 0005Budowa nowych i modernizacja użytkowanychobiektów16 007 000 16 007 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego07Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy08 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 34 852 000 – 34 852 000Uchwała nr 204/2007 Rady Ministrów z dnia 15 października 2007 r.Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 02 Zakup uzbrojenia 03 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 9 249 000 9 249 000 04Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych3 000 000 3 000 0005Budowa nowych i modernizacja użytkowanychobiektów13 000 000 – 9 249 000 3 751 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego07Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy08 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 6 751 000 – 6 751 000
697Uchwała nr 57/2008 Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 2008 r.Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 02 Zakup uzbrojenia – 500 000 – 500 0003 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 73 365 000 – 73 365 0004Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych– 72 736 000 – 72 736 0005 Budowa nowych i modernizacja użytkowanych obiektów – 2 000 000 – 2 000 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego– 147 213 000 – 147 213 0007Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy295 814 000 295 814 0008 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi 0Uchwała nr 188/2008 Rady Ministrów z dnia 16 września 2008 r.Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego – 81 235 000 – 81 235 0002 Zakup uzbrojenia 03 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego 04Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych05 Budowa nowych i modernizacja użytkowanych obiektów 95 306 000 95 306 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego07Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy08 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 14 071 000 – 14 071 000Aktualny plan po zmianachLp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 119 846 000 259 296 000 337 121 000 716 263 0002 Zakup uzbrojenia 8 590 000 25 455 000 25 955 000 60 000 0003 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego 1 231 000 143 683 000 166 770 000 311 684 0004Zakup i wymiana sprzętu oraz systemówteleinformatycznych108 642 000 144 249 000 216 986 000 469 877 0005 Budowa nowych i modernizacja użytkowanych obiektów 290 161 000 577 188 000 514 324 000 1 381 673 0006Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczeniatechniczno-obronnego0 29 901 000 162 886 000 192 787 0007Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeńfunkcjonariuszy285 040 000 599 856 000 323 045 000 1 207 941 0008 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi 55 535 000 37 089 000 25 580 000 118 204 000Ogółem 869 045 000 1 816 717 000 1 772 667 000 4 458 429 000Z poważaniemO d p o w i e d źWarszawa, dnia 28 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuAdam Rapackiministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Sławomira Zawiślakaw sprawie narastającego zróżnicowaniawysokości wynagrodzeń w Polscei pogłębiającej się przepaści w tym zakresiepomiędzy poszczególnymigrupami zawodowymi (6129)W związku z otrzymaną przy piśmie z dnia 5 listopadabr. (znak: SPS-023-6129/08) interpelacjąpana posła Sławomira Zawiślaka w sprawie narastającegozróżnicowania w wysokości wynagrodzeń
698w Polsce i pogłębiającej się przepaści w tym zakresiepomiędzy poszczególnymi grupami zawodowymiprzedstawiam Panu Marszałkowi następujące stanowisko.Najczęściej stosowaną miarą nierówności dochodowychjest współczynnik Giniego. Osiąga on wartościz przedziału od 0 do 1, przy czym im bliższyjest jedności, z tym większą koncentracją dochodówmamy do czynienia. Według danych OECD (bazującychna badaniu budżetów gospodarstw domowychi EU SILC) w 2005 r. osiągnął on wartość 0,37 dlaPolski, przy średniej dla krajów OECD 0,31. Danez badania struktury wynagrodzeń pokazują z koleijego wzrost z poziomu 0,28 w 1995 r. do 0,33 w 2006 r.Tak że na tym tle plasujemy się nieco powyżej przeciętnej,ale są kraje w których te nierówności są dużowiększe (np. Meksyk, Portugalia, Stany Zjednoczone,czy Turcja).Ministerstwo nie zna źródła podawanych przezpana posła danych na temat 13,5-krotnej różnicymiędzy zarobkami osób najwyżej i najniżej opłacanych.Przy ocenie relatywnej różnicy między dochodaminajlepiej i najgorzej zarabiających najczęściejpodaje się relację ostatniego do pierwszego decylarozkładu dochodów (D9/D1), która według cytowanychdanych OECD wyniosła dla Polski 5,63 przyśredniej dla całej organizacji 4,16. Rzeczywiście plasujemysię w takim wypadku na 4. miejscu wśród2002 r.analizowanych krajów OECD, ale skala tej różnicyz pewnością nie jest taka duża, jak sugeruje pan poseł.Również dyspersja wynagrodzeń uległa wyraźnemuzwiększeniu. Jak podają autorzy raportupt. „Zatrudnienie w Polsce 2007”, relacja międzypierwszym a ostatnim decylem wzrosła z 3,39w 1996 r. do 4,31 w 2006 r. (obliczenia na podstawieBSW, s. 84). Warto jednak podkreślić, iż obserwowanywzrost zróżnicowania płac na przełomie XX w.i XXI w. stał się charakterystyczną cechą wielu krajówrozwiniętych. Zwłaszcza kraje Europy Środkowo-Wschodniejw efekcie trwającego procesu transformacjidoświadczyły wyjątkowo szybkiego wzrostunierówności płacowych. Polska na tle nowychpaństw członkowskich UE wypada przeciętnie. Dyspersjawynagrodzeń nie wzrosła tak mocno, jak naprzykład w krajach nadbałtyckich czy Bułgarii i Rumunii(porównaj na poniższym wykresie).Na wzrost zróżnicowania wynagrodzeń w Polscewpływ miało wiele różnych czynników, ale wydajesię, że największe znaczenie miały przemiany strukturalnezwiązane z transformacją i restrukturyzacjągospodarki, które doprowadziły do zmian w „opłacaniu”szeroko rozumianego kapitału ludzkiego,w tym formalnego wykształcenia i doświadczeniazawodowego. Wzrosła w szczególności „premia” z tytułuwykonywania funkcji kierowniczych oraz zawoduspecjalisty i technika. Coraz większe znacze-Zrónicowanie rocznych wynagrodze (D9/D1) w krajach europejskich w6Zróżnicowanie rocznych wynagrodzeń (D9/D1) w krajach europejskich w 2002 r.543210EstoniaotwaRumuniaBugariaLitwaPolskaWgryWielka BrytaniaPortugaliaGrecjaCyprNiemcyHiszpaniaIrlandiaLuksemburgSowacjaAustriaSoweniaHolandiaFrancjaBelgiaCzechySzwecjaWochyDaniaFinlandiaNorwegiaródo: „Zatrudnienie w Polsce 2007”, MPiPS 2008, s. 83.Źródło: „Zatrudnienie w Polsce 2007”, MPiPS 2008, s. 83.
699nie zyskiwały prawdopodobnie także indywidualneumiejętności pracownika, niekoniecznie związanewprost z poziomem wykształcenia, np. znajomość językówobcych, samodzielność, umiejętności personalne.Jednocześnie nie można się zgodzić z opiniąprzedstawioną przez pana posła, iż to stosunkowoduże zatrudnienie w „ubogiej sferze budżetowej” powoduje,że w Polsce ponad 65% pracowników zarabiaponiżej średniej krajowej. Średnio rzecz biorącbowiem, sektor prywatny wynagradza pracownikówgorzej niż sektor publiczny, którego znaczącą większośćstanowi sfera budżetowa. Zgodnie z danymiGUS w 2007 r. przeciętne wynagrodzenie w sektorzepublicznym wyniosło 3046,54 zł przy średniejw sektorze prywatnym na poziomie 2564,63 zł.W tym samym czasie udział osób pracujących w sektorzeprywatnym zwiększył się z 70,1% w 2005 r. do70,6% w 2006 r. i 72,2% w 2007 r. (wg BAEL).Uprzejmie informuję, że status prawny pracownikówzatrudnionych w sferze budżetowej (państwoweji samorządowej) nie jest jednorodny. Zróżnicowaniewarunków wynagradzania, jak i kształtowanieśrodków na wynagrodzenia u pracodawców zesfery budżetowej, wynikają z przepisów szczególnychmających zastosowanie do określonych gruppracowników. Udział ministra właściwego do sprawpracy w kształtowaniu systemów wynagradzaniapracowników sfery budżetowej jest ograniczonyw odniesieniu na przykład do: nauczycieli, pracownikówpublicznych zakładów opieki zdrowotnej, pracownikówcywilnych wojska, Policji czy więziennictwa.Problematyka kształtowania wynagrodzeń dotyczącychtych grup pracowników, podobnie jak np.członków korpusu służby cywilnej, pozostaje w gestiiwłaściwych ministrów (m.in.: ministra edukacjinarodowej, ministra zdrowia, ministra spraw wewnętrznychi administracji, ministra obrony narodowej,ministra sprawiedliwości), a także ministrafinansów.Zasady i tryb kształtowania wynagrodzeń pracownikówzatrudnionych w jednostkach organizacyjnychpaństwowej sfery budżetowej określa ustawaz dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeńw państwowej sferze budżetowej orazo zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255,z późn. zm.). W myśl art. 9 ust. 1 tej ustawy średniorocznywskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla pracownikówpaństwowej sfery budżetowej ustala ustawabudżetowa. Ustawa budżetowa na rok 2008 z dnia23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) ustaliławyższą o 2,3% kwotę bazową dla członków korpususłużby cywilnej oraz średnioroczny wskaźnik wzrostuwynagrodzeń dla pracowników państwowej sferybudżetowej objętych niemnożnikowymi orazmnożnikowymi systemami wynagrodzeń w wysokościnie niższej niż 102,3%. Nadmieniam, że podwyżkiwynagrodzeń objęły w 2008 r. także innych pracownikówsfery budżetowej. Wysokość kwoty bazowejdla nauczycieli została podwyższona z 1885,59 złdo 2074,15 zł, tj. o 10%.Rządowy projekt ustawy budżetowej na rok 2009(druk nr 1001), będący przedmiotem prac <strong>Sejm</strong>u,przewiduje między innymi:— średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeńdla pracowników państwowej sfery budżetowejw wysokości 103,9%;— kwotę bazową dla członków korpusu służbycywilnej w wysokości 1873,84 zł (wzrost o ok. 2%w stosunku do kwoty tegorocznej);— kwotę bazową dla nauczycieli: od 1 stycznia2009 r. w wysokości 2177,86 zł i od 1 września 2009 r.w wysokości 2286,75 zł.Szczegółowych informacji w tym zakresie powinienudzielić minister finansów, w kompetencji któregopozostaje problematyka regulowana ustawąo kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferzebudżetowej.Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie mabezpośredniego wpływu na wysokość wynagrodzeńpracowników zatrudnionych w samorządowych jednostkachorganizacyjnych sfery budżetowej. Finansowaniewydatków na wynagrodzenia tych pracownikównastępuje w ramach środków przewidzianychna ten cel w budżetach poszczególnych jednostek samorząduterytorialnego.Systemy wynagradzania mające zastosowanie dopracowników sfery budżetowej, a wynikające z przepisówposzczególnych ustaw oraz wydanych, na podstawiestosownych upoważnień ustawowych, rozporządzeńRady Ministrów lub właściwych ministrówokreślają z reguły tabele zaszeregowania poszczególnychstanowisk pracy (dla celów ustalenia wynagrodzeniazasadniczego i dodatku funkcyjnego), tabelemiesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczegolub sposób budowy takiej tabeli przez niektórychpracodawców samorządowych, wysokość i warunkiprzyznawania innych składników wynagrodzenia,w tym dodatków funkcyjnego i specjalnego,za pracę w porze nocnej, wysługę lat. Przewidujątakże możliwość lub obowiązek tworzenia przez pracodawcęfunduszu premiowego i funduszu nagród.Nie ma również przeszkód prawnych do ustaleniaprzez pracodawców korzystniejszych warunkówwynagradzania pracowników niż wynikające z ww.przepisów szczególnych, w drodze zakładowego lubponadzakładowego układu zbiorowego pracy lub regulaminuwynagradzania, tj. w trybie i na warunkachokreślonych przepisami art. 9 § 2, art. 77 1 –77 2i jedenastego działu Kodeksu pracy. Ustalenie korzystniejszychregulacji płacowych możliwe jestw ramach środków na wynagrodzenia pozostającychw dyspozycji danego pracodawcy.Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, żeproblematyka dotycząca modyfikacji systemów wynagradzaniapracowników sfery budżetowej, zwiększeniaich motywacyjnego charakteru, jak i systematycznegopodwyższania wynagrodzeń jest przed-
700miotem nie tylko mojego zainteresowania, ale całegorządu.Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodniez uchwałą nr 31 Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczychz dnia 3 kwietnia 2008 r.przedmiotem prac zespołów problemowych komisjibędzie między innymi podjęcie działań mających nacelu wypracowanie modelu i mechanizmów kształtowaniawynagrodzeń w sferze budżetowej.Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterJolanta Fedaksekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Sławomira Zawiślakaw sprawie planowanego wzrostuwynagrodzeń dla nauczycieli w związkuz likwidacją emerytur pomostowychdla tej grupy zawodowej (6130)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjępana posła Sławomira Zawiślaka (nr SPS--023-6130/08) w sprawie zmian w ustawie KartaNauczyciela, w tym dotyczących podwyżek płac dlanauczycieli, pozwolę sobie wyrazić następującą opinię:Począwszy od reformy systemu wynagrodzeńw roku 2000 płace nauczycielskie są na postawieart. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. -Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,z późn. zm.) stanowione w imieniu własnym i napodstawie własnego budżetu przez samorządy terytorialne.W przepisach regulowane są jedynie tzw.średnie płace gwarantowane (nie niższe niż…). Mechanizmich stanowienia określony został w treściart. 30 ust. 3 i 4 ustawy Karta Nauczyciela. Zgodniez tym przepisem wysokość płac gwarantowanychjest określana w przepisach powszechnych (a niew rozstrzygnięciu rządowym) za pośrednictwemustawowych wskaźników, odniesionych do kwotybazowej ustalanej przez parlament RP, coroczniew ustawie budżetowej.Projekt ustawy budżetowej na rok 2009 (druksejmowy nr 1001) w art. 15 ust. 2 określa w roku2009 dwie kwoty bazowe dla nauczycieli, które wynoszą:— od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 sierpnia2009 r. – 2177,86 zł,— od dnia 1 września 2009 r. do dnia 31 grudnia2009 r. – 2286,75 zł.Środki na ten cel zostały zagwarantowane w dochodachjednostek samorządu terytorialnego orazbudżetach właściwych ministrów.Mając na względzie rangę i znaczenie edukacjiw rozwoju społeczeństw, pragnę podkreślić, iż nieustającozabiegam o wyższy wzrost płac nauczycieli.Wzrost ten nie może jednak abstrahować od możliwościfinansowych Skarbu Państwa opartego nie nabilansie, ale na formule deficytu budżetowego. Niezależnieod powyższego pozwolę sobie wyrazić niniejszymnadzieję na współpracę i wsparcie pana posłaprzy rozstrzyganiu w parlamencie o wysokościnauczycielskiej kwoty bazowej. Równocześnie pozwolęsobie poinformować, iż w projekcie nowelizacjiustawy Karta Nauczyciela, skierowanej do parlamentuRP nie przewiduje się zmian w wysokości tygodniowegoobowiązkowego wymiaru czasu pracy(pensum).Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmieproszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilaspodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Sławomira Zawiślakai Jarosława Żaczkaw sprawie sytuacji na rynkunawozów sztucznych przekładającej siębezpośrednio na drastyczny wzrost kosztówprodukcji rolnej (6131)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana Sławomira Zawiślaka i pana JarosławaŻaczka, posłów na <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>,w sprawie sytuacji na rynku nawozów mineralnych,przekazaną przy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r.,znak: SPS-023-6131/08, uprzejmie wyjaśniam.Wskazany w interpelacji problem gwałtownegowzrostu cen nawozów mineralnych jest dobrze znanyresortowi rolnictwa.Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zaniepokojonesytuacją na rynku nawozów, wielokrotnie podejmowałodziałania mające na celu wyjaśnienieprzyczyn, jak i zasadności podwyżek cen dostępnychw Polsce nawozów mineralnych.Przeprowadzona analiza wykazuje, iż wzrost cennawozów mineralnych jest pochodną wielu czynników.Główny powód to wzrost kosztów produkcji na-
701wozów mineralnych. W ostatnim czasie notuje sięsystematyczny wzrost cen energii, w tym gazu (przemysłchemiczny, zwłaszcza nawozowy, należy do jednychz najbardziej energochłonnych), oraz cen surowcówmineralnych niezbędnych do produkcji nawozównp. potasu i fosforytów. Do wzrostu cen przyczyniająsię również wzrastające koszty pracy i transportu.Należy także podkreślić, iż znaczący wpływna kształtowanie się cen nawozów ma również aktualnaświatowa tendencja zwiększonego popytu nanawozy mineralne w stosunku do ich podaży. Sytuacjata spowodowana jest m.in. wzrostem areałuupraw polowych, na co z kolei wpływają wysokieceny zbóż i roślin oleistych, w związku ze zwiększonympopytem na żywność, m.in. w krajach rozwijającychsię (Brazylii, Chinach i Indiach). W polskichrealiach rolnicy, zainteresowani uzyskiwaniem corazlepszych plonów, stosują coraz więcej nawozówsztucznych. Według danych GUS w I półroczu 2008 r.sprzedaż nawozów mineralnych wzrosła o ok. 30%w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego.Ponadto należy zauważyć, że według danychInstytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej– PIB w ostatnich latach odnotowuje sięwzrost zużycia nawozów mineralnych. Pod zbiory2006 r. zużyto 123,3 kg NPK w przeliczeniu na 1 haużytków rolnych, w 2007 r. – 121,8 kg, a w 2008 r.zużycie wzrosło do poziomu 130 kg W 2009 r. IE-RiGŻ przewiduje zużycie nawozów mineralnych napoziomie 130 kg NPK. Dla porównania w krajachUE najbardziej racjonalna gospodarka nawozowapod względem zużycia i efektywności mieści sięw przedziale 100–150 kg NPK na 1 ha użytków rolnych.Minister rolnictwa i rozwoju wsi, zaniepokojonysygnałami dot. utrzymywania się na polskim rynkuwysokich cen nawozów mineralnych i świadomy wynikającychz tego faktu konsekwencji dla polskiegorolnika, zorganizował w dniu 6 sierpnia 2008 r.wspólne spotkanie przedstawicieli największych zakładównawozowych: Fosfory, Fosfan, Luvena, Puławy,Anvil, Police, Kędzierzyn, Gdańskie ZakładyNawozów Fosforowych z przedstawicielami związkówi organizacji rolniczych. W spotkaniu brałarównież udział pani Grażyna Henclewska, podsekretarzstanu w Ministerstwa Gospodarki.W trakcie spotkania producenci przedstawili sytuacjęna rynku nawozów, wskazując, iż wzrost cennawozów spowodowany był głównie cenami energiii surowców: fosforanów i soli potasowej, w ostatnimroku ceny tych surowców zwiększyły się naweto 300–400%. Przedstawiciele producentów wskazaliponadto na dodatkowe utrudnienia na rynku surowcówpolegające na zmianie dotychczasowych zasadnabywania tych towarów (krótkoterminowe kontrakty).Jednocześnie pani minister Henclewskazwróciła uwagę na znaczne poprawienie w ostatnimpółroczu (w stosunku do dwóch ostatnich lat) wynikówfinansowych zakładów nawozowych. W tej sytuacjiprowadzący spotkanie minister rolnictwa i rozwojuwsi pan Marek Sawicki zaapelował o to, abyzarówno zyski, jak i straty wynikające z koniunkturybyły rozkładane bardziej równomiernie pomiędzywszystkich uczestników rynku.Omawiając sytuację na rynku nawozów mineralnych,należy podkreślić, iż Ministerstwo Rolnictwai Rozwoju Wsi popiera każde działania prowadzącedo obniżenia cen nawozów mineralnych, w tym działaniazmierzające do zniesienia ceł antydumpingowychna nawozy importowane spoza Unii Europejskiej,które w obecnej sytuacji mogą stanowić zbędnąi nieuzasadnioną barierę przed importem nawozówz krajów trzecich, podwyższających koszty dlaproducentów rolnych.Resort rolnictwa w stanowiskach przekazywanychMinisterstwu Gospodarki, które jest resortemwiodącym w zakresie postępowań ochronnych, byłprzeciwny propozycjom przedłużania stosowaniaśrodków antydumpingowych, m.in. na przywóz saletryamonowej z Rosji; środki te zostały jednak przedłużonedo 2013 r. na mocy rozporządzenia Rady(WE) nr 661/2008. Resort rolnictwa poparł takżeprojekt rozporządzenia uchylającego środki antydumpingowew imporcie mocznika z Białorusi, Chorwacji,Ukrainy oraz Libii (środki uchylone w marcu2008 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady nr 240/2008).W przypadku, gdy nie ma szansy na zniesieniekonkretnego środka antydumpingowego, MinisterstwoRolnictwa i Rozwoju Wsi popiera złagodzeniejego formy poprzez przyjęcie przez Komisję Europejskązobowiązań cenowych. W takim przypadku importod producenta, który złożył zaakceptowane zobowiązanie,nie jest obciążony cłami antydumpingowymi,a jednocześnie przywóz odbywa się po cenieeliminującej szkodliwy efekt dumpingu w stosunkudo przemysłu wspólnotowego. Taka sytuacja miałamiejsce m.in. w odniesieniu do azotanu amonu – namocy decyzji KE nr 2008/577 dwóch producentówrosyjskich i jeden ukraiński mają prawo eksportowaćten towar bez cła antydumpingowego. Podobniew przypadku importu roztworu mocznika i azotanuamonu (UAN) od dwóch firm rosyjskich (zobowiązanieprzyjęte przez KE decyzją nr 2008/649).Ponadto należy wskazać, iż pismem z dnia 17 listopadab.r. minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpiłdo Ministerstwa Gospodarki z prośbą o podjęciestosownych działań na forum UE mających na celuuchylenie lub przynajmniej zawieszenie środków antydumpingowychobowiązujących w imporcie chlorkupotasu (w tym występującego w nawozach wieloskładnikowych)w imporcie z Rosji i Białorusi, saletryamonowej w imporcie z Rosji i Ukrainy, a takżeroztworu mocznika i saletry amonowej (UAN) w imporciez Algierii, Białorusi, Rosji i Ukrainy. Uchylenielub zawieszenie obowiązujących w imporciez ww. krajów ceł antydumpingowych na nawozy mineralnepowinno skutkować zwiększeniem konkurencyjnościna rynku, a w konsekwencji obniżeniemcen nawozów.
702Komisja Europejska w bardzo ograniczonym zakresieprzewiduje udział budżetu państwa w dofinansowaniuzabiegów, których efektem jest podniesienieprodukcyjności. W dyspozycji państwa jestmechanizm pomocy de minimis, którego całkowitasuma dofinansowania jest bardzo ograniczona zarównodla jednostkowego gospodarstwa, jak i w skalipaństwa. W ramach tego mechanizmu został uruchomionym.in. system dopłat do kwalifikowanegomateriału siewnego.Stosowanie innych form pomocy reguluje rozporządzanieKomisji (WE) nr 1857/2006 w sprawiestosowania art. 87 i 88 traktatu w odniesieniu dopomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstwprowadzących działalność związaną z wytwarzaniemproduktów rolnych oraz zmieniającerozporządzenie (WE) nr 70/2001, które ściśle wyznaczakategorie pomocy dostępne do stosowaniaprzez państwa członkowskie.Obecnie jednak producenci rolni, korzystającz systemu dopłat bezpośrednich do gruntów rolnych,mogą przeznaczać pozyskane fundusze na te działania,które uznają za priorytetowe dla własnego gospodarstwa.Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, żeresort rolnictwa, w ramach swoich kompetencji, będzienadal podejmował starania chroniące interesypolskiego rolnictwa, w tym ograniczające wzrost cennawozów.Z poważaniemWarszawa, dnia 28 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMarian Zalewskipodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Moniki Wielichowskiejw sprawie możliwości udzieleniapow. kłodzkiemu pożyczki z budżetu państwa,zgodnie z wymogami art. 177 ust. 1 ustawyo finansach publicznych, w wysokości 18 mln zł(6133)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka <strong>Sejm</strong>u<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, z dnia 5 listopada 2008 r.,znak SPS-023-6133/08, przy którym została przesłanainterpelacja pani Moniki Wielichowskiej, posłana <strong>Sejm</strong> RP, w sprawie możliwości udzielenia powiatowikłodzkiemu pożyczki z budżetu państwaw wysokości 18 mln zł, przedstawiam poniżej stanowiskow tej sprawie.Odnośnie do pytania pani poseł, czy jest możliweudzielenie pożyczki z budżetu państwa dla powiatukłodzkiego, uprzejmie informuję, co następuje.Istnieje możliwość ubiegania się przez powiatkłodzki o udzielenie pożyczki z budżetu państwaw oparciu o art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.z 2005 r., Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).W świetle art. 177 ww. ustawy jednostce samorząduterytorialnego może być udzielona pożyczkaz budżetu państwa, o której mowa powyżej, jeżeli:1) jednostka samorządu terytorialnego realizujelub przystępuje do realizacji postępowania naprawczego/ostrożnościowegooraz2) z analizy programu postępowania naprawczego/ostrożnościowegowynika, iż w stopniu wysoceprawdopodobnym:a) nastąpi poprawa sytuacji finansowej tej jednostkioraz skuteczności w wykonywaniu jej ustawowychzadań,b) zachowane zostaną limity określone w art. 169i 170 na koniec roku, w którym upływa termin spłatypożyczki,c) zapewniona zostanie spłata pożyczki wrazz odsetkami.W celu rozpatrzenia wystąpienia o udzielenie pożyczkiz budżetu państwa udzielanej w ramach postępowaniaostrożnościowego lub naprawczego koniecznejest przedłożenie do Ministerstwa Finansówkompletnego wniosku opracowanego zgodnie z rozporządzeniemministra finansów z dnia 30 marca2006 r. w sprawie pożyczek z budżetu państwaudzielanych jednostkom samorządu terytorialnegow ramach postępowań ostrożnościowych lub naprawczych(Dz. U. z 2006 r. Nr 61, poz. 433), który towniosek będzie podlegał obowiązującej w tym zakresieprocedurze jego oceny.Ww. rozporządzenie zawiera szczegółowy zakresdanych zawartych we wniosku o udzielenie pożyczki,wykaz dokumentów dołączonych do wnioskuoraz rodzaje i zakres przyjmowanych zabezpieczeń.Odnośnie do pytania dotyczącego procedury rozpatrywaniawniosku uprzejmie informuję, iż czasrozpatrzenia wniosku o udzielenie pożyczki z budżetupaństwa w ramach postępowania ostrożnościowegolub naprawczego uzależniony jest przedewszystkim od działań powiatu dotyczących w szczególnościskompletowania dokumentacji składającejsię na wniosek, a także merytorycznej zawartościtych materiałów. Z przedkładanych przez powiat dokumentówpowinno jednoznacznie wynikać, iż działaniapodjęte oraz planowane do realizacji przez zarządpowiatu przyczynią się do poprawy sytuacji finansowejpowiatu oraz umożliwią spłatę zaciągniętejpożyczki wraz z odsetkami. Jednocześnie informuję,iż procedura oceny zostanie dokonana przezministra finansów po przedłożeniu kompletnegowniosku.Ministerstwo Finansów, pismem z dnia 12 listopada2008 r., znak DG1/487/436/PTR/08/BMI9-194,
703skierowanym do powiatu kłodzkiego, przedstawiłoszczegółowe informacje dotyczące warunków ubieganiasię o pożyczkę z budżetu państwa oraz materiałówi dokumentów, które wchodzą w skład wniosku.Odnosząc się do pytania dotyczącego przyspieszeniawypracowania stanowiska w sprawie udzieleniapożyczki, informuję, iż czas rozpatrzenia wnioskuo udzielenie pożyczki z budżetu państwa uzależnionyjest przede wszystkim od skompletowania pełnejdokumentacji w powyższym zakresie, która niebędzie posiadała uchybień oraz nie będzie budzić pytańi wątpliwości, zarówno natury formalnej jaki merytorycznej. Brak jest możliwości przyspieszeniaprocedury dotyczącej udzielenia ww. pożyczki, gdyżwypełnienia wymogów formalnoprawnych związanychz ubieganiem się o udzielenie wsparcia w formiepożyczki z budżetu państwa, leży głównie po stroniewnioskodawcy, którym jest powiat kłodzki.Jednocześnie pragnę podkreślić, iż wniosek powiatu,spełniający wymogi formalnoprawne, zostanierozpatrzony w najkrótszym możliwym terminie.Ponadto uprzejmie informuję, odnosząc się doprośby pani poseł dotyczącej wsparcia działań powiatuzwiązanych z zamiarem pozyskania kredyturestrukturyzacyjnego (konsolidacyjnego) w BankuGospodarstwa Krajowego (lub w ramach konsorcjum)w wysokości 36 806 000 zł, iż MinisterstwoFinansów nie posiada mechanizmów prawnych, poprzezktóre możliwe byłoby oddziaływanie na suwerennypodmiot, jakim jest BGK, w kwestii prowadzonejprzez niego działalności kredytowej.Z poważaniemWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJacek Dominikpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Marka Krząkaływ sprawie interpretacji Ministerstwa Finansówdotyczącej stosowania stawki podatkuod nieruchomości dla budynków zajętychna prowadzenie działalności gospodarczejw zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych,wskazanej w ustawie o podatkachi opłatach lokalnych (6134)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana Marka Krząkały, posła na <strong>Sejm</strong>RP, z dnia 28 października 2008 r. w sprawie interpretacjiMinisterstwa Finansów dotyczącej stawkipodatku od nieruchomości od budynków zajętych naprowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, nadesłaną przypiśmie marszałka <strong>Sejm</strong>u z dnia 5 listopada 2008 r.,znak: SPS-023-6134/08, uprzejmie informuję.Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiemod nieruchomości budynków lub ich części zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, określonaw art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została wprowadzonaustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmianieustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazo zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania służącezachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawiezdrowia oraz inne działania medyczne wynikającez procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulującychzasady ich wykonywania. Przepis zawieraotwarty katalog działań będących świadczeniamizdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacjalecznicza.Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ustawyo zakładach opieki zdrowotnej, mogą być udzielaneprzez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez osoby fizycznewykonujące zawód medyczny lub przez grupowąpraktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniareki położnych.W art. 2 ust. 1 ww. ustawy określono rodzaje zakładówopieki zdrowotnej. Wśród nich wymienia sięm.in. szpital, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakładpielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewentorium,inny niewymieniony z nazwy zakład przeznaczonydla osób, których stan zdrowia wymaga udzielaniacałodobowych lub całodziennych świadczeńzdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu,przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia, pogotowieratunkowe, laboratorium diagnostyczne, pracowniaprotetyki stomatologicznej i ortodoncji, zakład rehabilitacjileczniczej.Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczącestosowania omawianej stawki (przedstawione m.in.w piśmie z dnia 11 lipca 2003 r., znak: LK-1617/LP/03/MS) dopuszczało opodatkowanie preferencyjnąstawką oprócz pomieszczeń (budynków) zajętychbezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnychrównież budynków i ich części niezajętychbezpośrednio na te świadczenia, lecz niezbędnychdo prawidłowego funkcjonowania zakładu opiekizdrowotnej.W wyniku kontroli decyzji administracyjnychw sprawie stosowania omawianej stawki ukształtowanazostała jednak odmienna linia orzecznicza(m.in. orzeczenia NSA: z 06.06.2006 r. sygn. akt IIFSK 870/05, z 20.07.2006 r. sygn. akt II FSK 1101/05, z 12.10.2006 r. sygn. akt II FSK 1242/05,
704z 14.12.2006 r. sygn. akt II FSK 50/06, z 28.02.2007 r.sygn. akt II FSK 305/06, z 05.04.2007 r. sygn. akt IIFSK 420/06).Uwzględniając linię orzecznictwa, pismem z dnia03.10.2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663, MinisterstwoFinansów zweryfikowało stanowisko w sprawiestosowania omawianej preferencyjnej stawki podatkuod nieruchomości, wskazując, że dla jej zastosowaniamusi zachodzić związek bezpośredni pomieszczeniabudynku (jego części) z udzielaniemświadczeń zdrowotnych.Zgodnie z powyższym stawka właściwa dla opodatkowaniapodatkiem od nieruchomości budynkówlub ich części zajętych na prowadzenie działalnościgospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnychobejmuje jedynie budynki (ich części) zajęte,czyli faktycznie wykorzystywane do działalności ściślezwiązanej ze świadczeniami zdrowotnymi, określonymiw ustawie o zakładach opieki zdrowotnej.Świadczenie usług w szerszym zakresie niżudzielanie świadczeń zdrowotnych nie daje podstaw,by do wszystkich pomieszczeń budynku stosowaćstawkę preferencyjną. Świadczenia udzielane m.in.w zakresie wyżywienia czy zapewnienia pomieszczenianie są świadczeniami zdrowotnymi, a wobectego budynki (ich części) wykorzystywane w tymcelu nie korzystają z preferencyjnej stawki podatkuod nieruchomości.Obowiązek uwzględnienia orzecznictwa sądówadministracyjnych w celu zapewnienia jednolitościstosowania prawa podatkowego wynika z art. 14austawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodniez którym minister właściwy do spraw finansów publicznychdąży do zapewnienia jednolitego stosowaniaprawa podatkowego przez organy podatkoweoraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególnościjego interpretacji, przy uwzględnieniuorzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnegolub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnianiaMinisterstwa Finansów nie mogą w związku z tymbyć sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.W związku z powyższym nie znajduje uzasadnieniazmiana interpretacji Ministerstwa Finansówtak, aby preferencyjną stawką podatku, przewidzianąw art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkachi opłatach lokalnych, objęte były pomieszczenia administracyjne,gospodarcze i socjalne.Informuję ponadto, iż kontekst prawny dotyczącyopodatkowania budynków zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeńzdrowotnych był przedmiotem wielu zapytań, interpelacjiposelskich, jak również spotkań, m.in.z udziałem przedstawicieli spółek uzdrowiskowych.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuLudwik KoteckiO d p o w i e d źsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Marka Krząkaływ sprawie zmiany sposobu naliczania wpłatdo budżetu państwa z tytułu częścirównoważącej subwencji ogólnej dla gmin(6135)Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłanąprzy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r. nr SPS--023-6135/08, interpelacją posła Marka Krząkaływ sprawie zmiany sposobu naliczania wpłat do budżetupaństwa z tytułu części równoważącej subwencjiogólnej dla gmin – uprzejmie wyjaśniam:Jedną z podstawowych zasad, na których opierasię system finansowy jednostek samorządu terytorialnego,jest obiektywizacja zasileń budżetów samorządowychw formie subwencji ogólnej z budżetupaństwa. Oznacza to w szczególności:1) ustalenie ściśle sformalizowanych zasad ustalaniawielkości subwencji ogólnej dla poszczególnychjednostek samorządu terytorialnego, a także wpłatdo budżetu państwa dokonywanych przez te jednostki,2) zniesienie możliwości uznaniowego przyznawaniaprzez ministra finansów – z własnej inicjatywylub w wyniku kierowanych do resortu indywidualnychwniosków – dodatkowych środków, pozaokreślonymi w ustawie (np. część wyrównawczasubwencji ogólnej dla gmin, powiatów lub województw,zarówno w zakresie kwoty podstawowej,jak i kwoty uzupełniającej, jest naliczana według zobiektywizowanychi ustawowo określonych kryteriów,nie według zgłaszanych potrzeb).Zgodnie z art. 29 ust. 1 i art. 30 ust. 1 ustawyz dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednosteksamorządu terytorialnego (Dz.U. z 2008 r. Nr 88,poz. 539) – gminy, w których wskaźnik dochodówpodatkowych na jednego mieszkańca w gminie(wskaźnik G) jest większy od 150% wskaźnika dochodówpodatkowych wszystkich gmin (wskaźnikaGg), dokonują wpłat do budżetu państwa z przeznaczeniemna część równoważącą subwencji ogólnejdla gmin.Wysokość wpłat gminy jest więc uzależniona odwysokości wskaźnika dochodów podatkowych w przeliczeniuna 1 mieszkańca tej gminy w odniesieniu doanalogicznego wskaźnika obliczonego łącznie dlawszystkich gmin i liczby mieszkańców gminy.Stosownie do ww. ustawy o dochodach jednosteksamorządu terytorialnego, wskaźnik G oblicza się,dzieląc kwotę dochodów podatkowych gminy, ustalanychz uwzględnieniem art. 32 ust. 1 i 3 tej ustawy,za rok poprzedzający rok bazowy przez liczbęmieszkańców gminy. Należy przy tym zwrócić uwagę,że ilekroć w ustawie jest mowa o liczbie mieszkańców,rozumie się przez to liczbę mieszkańcówfaktycznie zamieszkałych na obszarze danej jed-
705nostki samorządu terytorialnego lub obszarze kraju,według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedzającegorok bazowy, ustaloną przez prezesa GłównegoUrzędu Statystycznego.Tak więc podstawę do wyliczenia wskaźnika Gstanowi potencjał dochodowy gmin, na który składająsię kwoty:1) wykonanych dochodów podatkowych,2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu stawekpodatkowych niższych od stawek maksymalnych,3) skutków finansowych wynikających z zastosowaniaprzewidzianych w przepisach prawa podatkowego,ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowiązań.Posługując się (analogicznie jak w interpelacji posłaMarka Krząkały) przykładem gminy Sławków,uprzejmie informuję Pana Marszałka, że wskaźnikdochodów podatkowych na jednego mieszkańca(wskaźnik G), ustalony dla Sławkowa na podstawiedanych ze sprawozdania z wykonania dochodów podatkowychza 2006 r. wynosi 2042,93 zł i stanowi214,0% wskaźnika dochodów podatkowych dlawszystkich gmin w kraju (wskaźnik Gg = 954,74 zł).Gmina Sławków została zobowiązana do dokonywaniaw 2008 r. wpłat do budżetu państwa w wysokości880 699 zł, obliczonych zgodnie z art. 29 ust. 2pkt 2 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.Kwota wpłat stanowi: 4,3% wykonanychdochodów ogółem za 2007 r. i 4,1% dochodówogółem zaplanowanych na 2008 r.Ponadto, z analizy sprawozdania z wykonaniabudżetu gminy Sławków za 2007 r. wynika, że skutkifinansowe wynikające z uchwał rady gminy o stosowaniustawek podatkowych niższych od stawekmaksymalnych oraz z zastosowania przewidzianychw przepisach prawa podatkowego, ulg podatkowychi ulg w spłacie zobowiązań wynoszą łącznie 850885,95 zł, tj. 4,1% wykonanych dochodów ogółem.Natomiast ustalony dla gminy Sławków na 2009 r.wskaźnik dochodów podatkowych na jednego mieszkańca(na podstawie danych ze sprawozdania z wykonaniadochodów podatkowych za 2007 r.) wynosi2065,45 zł, co stanowi 184,5% wskaźnika Gg w wysokości1119,20 zł.W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że wskaźnikG dla gminy Sławków za 2007 r. jest niższy od200% wskaźnika Gg (dla porównania wskaźnik Gdla gminy Sławków za 2006 r. był wyższy od 200%wskaźnika Gg), zatem planowane na 2009 r. wpłatydo budżetu państwa z przeznaczeniem na część równoważącąsubwencji ogólnej dla gmin zostały wyliczonena podstawie art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy o dochodachjednostek samorządu terytorialnego, a więcsą niższe i wynoszą 530 948 zł.Jednocześnie pragnę podkreślić, iż poziom dochodówjednostek samorządu terytorialnego zależynie tylko od wysokości środków otrzymanych z budżetupaństwa w formie dotacji i subwencji. W przypadkugmin wielkość dochodów własnych zależyrównież od decyzji władz gmin, które posiadają możliwośćustalania stawek podatkowych oraz udzielaniaulg w zakresie podatków lokalnych.Dokonywanie przez jednostki samorządu terytorialnegowpłat do budżetu państwa z przeznaczeniemna część równoważącą (gminy i powiaty) lubregionalną (województwa) subwencji ogólnej jestzwiązane z systemem wyrównywania dochodów jednosteksamorządu terytorialnego w wyniku redystrybucjiśrodków pomiędzy tymi jednostkami (systempoziomego wyrównywania dochodów) – środkiz tytułu wpłat wpływają do budżetu państwa, a następniesą one w tej samej wysokości wydatkowanez przeznaczeniem dla jednostek samorządu terytorialnego.Przyjęcie takiego systemu wypełnia zobowiązaniawynikające z postanowień art. 9 ust. 5 EuropejskiejKarty Samorządu Terytorialnego, według któregoochrona społeczności lokalnych, finansowosłabszych, wymaga zastosowania procedur wyrównawczychlub działań równoważących, mających nacelu korygowanie skutków nierównego podziału potencjalnychźródeł dochodów, a także wydatków, jakiete społeczności ponoszą.Przegląd systemów finansowania samorządówwskazuje, że wprowadzenie mechanizmu solidarnościowegojest konieczne w państwach, w których:— stopień decentralizacji w zakresie zadań i środkówjest duży,— stosunkowo mały udział mają transfery z budżetupaństwa,— potrzeba wyrównywania dochodów wynika zeznacznych dysproporcji w potencjale dochodowym.System dokonywania wpłat przez jednostki samorząduterytorialnego znany jest również w innychkrajach Unii Europejskiej (Niemcy, Dania,Szwecja i Francja).Należy zauważyć, że ustawa o dochodach jednosteksamorządu terytorialnego nie przewiduje rozwiązańsystemowych polegających na szczególnymtraktowaniu wybranych grup gmin, a w szczególnościwybranych gmin. Ustawa ta zawiera natomiastrozwiązania, które w sposób jednolity i obiektywnyregulują finanse poszczególnych jednostek samorząduterytorialnego.Przygotowanie zmian w ustawie o dochodachjednostek samorządu terytorialnego będzie możliwedopiero po zakończeniu prac nad projektami stosownychustaw regulujących kompetencje administracjipublicznej, prowadzonych w związku z dokończeniemreformy administracji publicznej. Kierunkizmian systemowych, w tym w zakresie finansówjednostek samorządu terytorialnego, zostały określoneprzez Radę Ministrów w uchwale nr 13 z dnia22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformyadministracji publicznej oraz zasad prowadzeniaprac w tym zakresie.Z wyrazami szacunkuSekretarz stanuElżbieta Suchocka-RoguskaWarszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
706O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Marka Krząkaływ sprawie projektu nowelizacji ustawyo strażach gminnych (6136)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 5 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023--6136/08) dotyczące interpelacji posła na <strong>Sejm</strong> RPpana Marka Krząkały z dnia 28 października 2008 r.w sprawie projektu nowelizacji ustawy o strażachgminnych uprzejmie przedstawiam następujące informacje.Straż gminna (miejska) jest samorządową umundurowanąformacją o charakterze fakultatywnym(jednostka samorządu terytorialnego nie ma obowiązkujej utworzenia), powołaną w ściśle określonymcelu, jakim jest ochrona porządku publicznegona terenie jednostki samorządu terytorialnego, którają utworzyła.Wymaga podkreślenia, iż strażnicy gminni (miejscy)są pracownikami w rozumieniu prawa pracy,zaś koszty funkcjonowania straży pokrywane sąz budżetu jednostki samorządu terytorialnego, którautworzyła daną formację (vide: art. 5 ustawy z dnia29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych; Dz. U.Nr 123, poz. 779, z późn. zm.). Odmiennie przedstawiasię natomiast sytuacja funkcjonariuszy rządowych,których łączy z państwem stosunek służby i którychświadczenia wypłacane są z budżetu państwa.Mając na uwadze charakter pracy strażnikówgminnych (miejskich) oraz służby funkcjonariuszyPolicji, wskazać należy, iż w przeciwieństwie dostraży gminnej (miejskiej), realizującej zadania naterenie gminy, która utworzyła daną formację i spełniającejrolę służebną wobec społeczności lokalnej,ustawodawca nie wyznaczył terytorium działaniaPolicji, wskazując, że jest to umundurowana formacjasłużąca społeczeństwu.Wymaga podkreślenia, że strażnicy gminni(miejscy) mają również znacznie ograniczony −w stosunku do funkcjonariuszy Policji − zakres kompetencji.Warto chociażby wskazać na zadania Policjiw zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wykrywaniaprzestępstw i wykroczeń oraz wykonywaniaczynności: operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczychi administracyjno-porządkowych.Zadania straży sprowadzają się przede wszystkimdo czynności o charakterze administracyjno--porządkowym i mieszczą się w sferze porządku publicznego,a nie jak w przypadku Policji – takżew sferze bezpieczeństwa publicznego. Ponadto istotnymskładnikiem służby policjantów jest pełna dyspozycyjnośći wykonywanie służby w nielimitowanymczasie pracy i trudnych warunkach, związanychniejednokrotnie z narażeniem życia. Różnicedotyczące wskazanych formacji występują równieżw zakresie kryteriów doboru oraz szkolenia, któregozakres przedmiotowy jest znacznie ograniczonyw przypadku straży.Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19października 2004 r. (K 1/04, OTK-A 2004/9/93)wskazał, iż służby mundurowe (i umundurowane)nie tworzą bezwzględnie jednolitej kategorii zawodowej,gdyż każda z tych grup ma własną specyfikę,która może uzasadniać ich swoiste różnicowanie.Natomiast w wyroku z dnia 23 września 1997 r.(K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyjnywśród szczególnych warunków uzasadniającychkorzystniejsze zasady nabywania przez funkcjonariuszysłużb mundurowych uprawnień emerytalno--rentowych oraz ustalania ich rozmiaru wymieniłmiędzy innymi pełną dyspozycyjność i zależność odwładzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimitowanymczasie pracy i trudnych warunkach, związanychnierzadko z bezpośrednim narażeniem życiai zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lubochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką sprawnośćfizyczną i psychiczną wymaganą w całym okresiepełnienia służby, niewielkie możliwości wykonywaniadodatkowej pracy i posiadania innych źródełutrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu politycznymi zrzeszania się. Z samej tylko przynależnoścido służby mundurowej czy też formacji umundurowanejnie można wysnuwać wniosku, że statusprawny poszczególnych profesji do niej zaliczanychpowinien być kształtowany przez ustawodawcęw sposób identyczny.W świetle powyższego, nie deprecjonując charakterupracy strażników gminnych (miejskich), jakocechującej się ryzykiem, odpowiedzialnością czy teżsprawnością fizyczną i psychiczną, wskazać należy,iż objęcie strażników gminnych (miejskich) przepisamiustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniuemerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji BezpieczeństwaWewnętrznego, Agencji Wywiadu, SłużbyKontrwywiadu Wojskowego, Służby WywiaduWojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, PaństwowejStraży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin(t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.)nie wydaje się możliwe.Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,iż w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracjiplanowane jest podjęcie prac legislacyjnychmających na celu uregulowanie w sposób systemowykwestii dotyczących uprawnień emerytalnychwszystkich służb mundurowych; przy okazji wskazanychprac rozważana będzie również problematykauprawnień dla strażników gminnych (miejskich).Rozwiązanie powyższej kwestii wymagać będzieoczywiście szerokich konsultacji opartych o współpracęadministracji rządowej i samorządowej,w szczególności w zakresie źródeł finansowaniaprzyjętych rozwiązań.
707Jednocześnie pragnę poinformować, iż KomisjaWspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego, opiniującpozytywnie projekt ustawy o zmianie ustawyo strażach gminnych oraz o Policji, wskazała na koniecznośćkompleksowego uregulowania funkcjonowaniastraży. Powyższe nastąpi w ramach funkcjonującegoprzy ministrze spraw Wewnętrznych i AdministracjiZespołu ds. Współpracy ze StrażamiGminnymi (Miejskimi).Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuAdam Rapackipodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiegow sprawie utrzymania sezonowych połączeńpociągów dalekobieżnych do Ustki (6137)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Zbigniewa Konwińskiegow sprawie utrzymania sezonowych połączeń dalekobieżnychdo Ustki, uprzejmie informuję.Spółka PKP Przewozy Regionalne prowadziłajak dotąd prace manewrowe na stacji Słupsk, coumożliwiało włączenia i wyłączenia grupy wagonówz/do Ustki do pociągu kursującego w dłuższej relacji.W rozkładzie jazdy 2008/2009 spółka nie będzieprowadzić prac manewrowych na stacji Słupsk, copowoduje, że nie jest możliwe zachowanie dotychczasowegoukładu połączeń.Spółka PKP Intercity, poszukując innych rozwiązań,rozważa możliwość prowadzenia prac manewrowychna innych stacjach, np. Białogard, i wyłączeniana tej stacji grupy wagonów do Ustki. Spółkaplanuje uruchomienie w okresie wakacyjnym połączeniaw relacji Warszawa – Toruń – Bydgoszcz –Piła – Białogard – Ustka. Miałaby to być grupa wagonówwyłączana w Białogardzie z pociągu Warszawa– Kołobrzeg. Projekt jest na etapie prowadzeniaanaliz mających wykazać techniczną możliwośćwprowadzenia takiego rozwiązania.W rozkładzie jazdy 2008/2009 do stacji Ustka zaplanowanokursowanie następujących pociągów dalekobieżnychpospiesznych w okresie wakacji letnich:a) pociąg nr 84510 „Gwarek” – odjazd z Ustkio godz. 11:33 do Katowic przez Poznań, Wrocław;b) pociąg nr 48510 „Gwarek” – odjazd z Katowicprzez Wrocław i Poznań i przyjazd do Ustki o godz.16:42.Ponadto spółka PKP Intercity rozpoczęła współpracęz Urzędem Miasta w Ustce w zakresie ofertyprzewozowej i promocji połączeń dalekobieżnych.Pozwoli to na wnikliwą analizę potrzeb przewozowychoraz oczekiwań lokalnego samorządu co dokształtu oferty przewozowej.Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęciepowyższej odpowiedzi, a panu posłowi ZbigniewowiKonwińskiemu bardzo dziękuję za zainteresowaniesię powyższą sprawą.Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuMaciej Jankowskisekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Tomasza Piotra Nowakaw sprawie klasyfikacji ucznia w projekcieinnowacji pedagogicznej (6139)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana Tomasza Piotra Nowaka (SPS-023--6139/08) w sprawie klasyfikacji uczniów realizującychindywidualny tok nauki, wyjaśniam.Przepisy rozporządzenia ministra edukacji narodoweji sportu z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawiewarunków i trybu udzielania zezwoleń na indywidualnyprogram lub tok nauki oraz organizacji indywidualnegoprogramu lub toku nauki (Dz. U. Nr 3z 2002 r., poz. 28) regulują kwestie związane z udzielaniemzezwolenia oraz organizacją indywidualnegoprogramu lub toku nauki. Natomiast kwestie ocenianiai klasyfikowania uczniów regulują przepisyrozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawiewarunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowaniauczniów i słuchaczy oraz przeprowadzaniasprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).Przepis § 17 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia z 30kwietnia 2007 r. stanowi, że egzamin klasyfikacyjnyzdaje uczeń realizujący indywidualny tok nauki. Zezwoleniena indywidualny tok nauki zazwyczaj dotyczyjednego lub kilku (1–3) przedmiotów właściwychdla danej dyscypliny, dziedziny wiedzy, w którejuczeń wykazuje szczególne uzdolnienia. Egzaminklasyfikacyjny obowiązuje uczenia tylko z przedmiotów,które realizuje w trybie indywidualnegotoku nauki. Egzamin klasyfikacyjny przeprowadza,zgodnie z postanowieniem § 17 ust. 10 rozporządzeniaz 30 kwietnia 2007 r., nauczyciel danego przedmiotu„w obecności wskazanego przez dyrektoraszkoły nauczyciela takich samych lub pokrewnych
708zajęć edukacyjnych”. Wynik tego egzaminu nie mabezpośredniego wpływu na wysokość punktów rekrutacyjnychważących na decyzji w sprawie przyjęciaucznia do szkoły ponadgimnazjalnej podobniejak pozostałe oceny klasyfikacyjne, uzyskane naświadectwie ukończenia gimnazjum, jest składowąsumy punktów rekrutacyjnych za wyniki uzyskanena świadectwie. Żadna z tych kwestii nie należy dokompetencji organów prowadzących szkoły i niemoże być przedmiotem ich decyzji.Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie jestplanowana zasadnicza zmiana zasad klasyfikowaniaucznia z przedmiotów realizowanych w trybieindywidualnego roku nauki. Podstawą oceny pozostajepoziom wiedzy i umiejętności ucznia ustalonyprzede wszystkim przez nauczyciela danych zajęćedukacyjnych lub nauczyciela opiekuna.Z poważaniemWarszawa, dnia 14 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Zbigniewa Matuszczakaw sprawie etapu przygotowań umówo małym ruchu przygranicznym z Ukrainą,Rosją i Białorusią (6140)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Zbigniewa Matuszczaka (pismonr SPS-023-6140/08 z dnia 5 listopada 2008 r.)w sprawie etapu przygotowań umów o małym ruchuprzygranicznym z Ukrainą, Federacją Rosyjskąi Republiką Białorusi przedstawiam następujące informacje.1. W wyniku trzech rund negocjacyjnych uzgodnionotreść umowy z Ukrainą, która następnie zostałapodpisana w Kijowie 28 marca 2008 r. Jednocześnieumowa została przekazana, zgodnie z wymogamiUnii Europejskiej, do zaopiniowania przezKomisję Europejską. Komisja Europejska pismemz 30 kwietnia 2008 r. wyraziła swoje stanowiskow kwestii zgodności umowy z prawem wspólnotowym,wskazując na postanowienia umowy, którewymagają zmiany z uwagi na potrzebę dostosowaniado przepisów rozporządzenia (WE) nr 1931/2006z 20 grudnia 2006 r. o małym ruchu granicznym.Ministerstwo Spraw Zagranicznych powiadomiłostronę ukraińską notą z dnia 9 maja 2008 r. o stanowiskuKomisji Europejskiej, wskazując na koniecznośćdodatkowych rozmów w celu dokonania niezbędnychzmian w umowie.Przeprowadzone dodatkowo negocjacje doprowadziłyostatecznie do uzgodnienia tekstu protokołuo zmianie umowy o zasadach małego ruchu granicznego,podpisanej dnia 28 marca 2008 r. Zakończenienegocjacji umożliwia podpisanie w najbliższym czasieprotokołu do umowy, a następnie ratyfikację zauprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, która nastąpiłącznie z umową podlegającą zmianie.Negocjacje projektu umowy między rządem RPa rządem Federacji Rosyjskiej o zasadach małegoruchu granicznego rozpoczęto w Moskwie 21 lipca2008 r. Kolejna runda rozmów planowana jest jeszczew bieżącym roku. Należy ocenić, że negocjacjetej umowy nie zakończą się szybko z uwagi na stanowiskowładz rosyjskich odnośnie do szczegółowychpostanowień projektu umowy. Strona rosyjska pragnie,aby umowa o małym ruchu granicznym objęłaswym zasięgiem cały obwód kaliningradzki. Pozostajeto w sprzeczności z definicją strefy przygranicznejzawartą w wymienionym rozporządzeniu(WE) nr 1931/2006.30 września br. przeprowadzono trzecią rundęnegocjacji polsko-białoruskich, która doprowadziłado uzgodnienia postanowień umowy między rządemRP a rządem Republiki Białorusi o zasadach małegoruchu granicznego. Strona białoruska przekazałajednak notą z dnia 12 listopada br. propozycję kontynuowaniarokowań w odniesieniu do artykułówprojektu dotyczących kwestii readmisji oraz rozliczaniawydatków za udzielenie pomocy medycznejosobom korzystającym z dobrodziejstw małego ruchugranicznego. Ze względu na złożoną materiępropozycji białoruskich są one obecnie przedmiotemkonsultacji międzyresortowych. W związku z tymzaistniała konieczność kontynuowania negocjacji,które Ministerstwo Spraw Zagranicznych planujeodbyć jeszcze w bieżącym roku. Osiągnięcie porozumieniapozwoli na podpisanie umowy i wejście jejw życie po zakończeniu procedury ratyfikacyjnejw obu państwach.W czasie dotychczasowych negocjacji strona białoruskasygnalizowała, że wejście umowy w życiebędzie wymagało po jej stronie kilkumiesięcznegoprzygotowania do wdrożenia jej postanowień. Stronapolska zabiega natomiast, aby umowa ta zostałapodpisana i wdrożona w możliwie szybkim czasie.Odpowiadałoby to oczekiwaniom mieszkańców przyszłejstrefy przygranicznej po obu stronach granicy.2. Zawarcie umów o małym ruchu granicznymz Ukrainą, Białorusią i Rosją wiąże się z koniecznościądokonania stosownych zmian w polskim ustawodawstwie.Uchwalone przez <strong>Sejm</strong> zmiany ustawyz 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach oraz niektórychinnych ustaw uwzględniają powyższą potrzebę,wprowadzając do ustawy dodatkowy rozdział 2a,którego uregulowania dotyczą przekraczania granicyw ramach małego ruchu granicznego. Ustawa
709uchwalona przez <strong>Sejm</strong> RP 24 października br. zostałaprzekazana prezydentowi do podpisu.MSWiA i Urząd do Spraw Cudzoziemców opracowaływ kwietniu br. „Koncepcję realizacji i wdrożeniasystemu obsługi małego ruchu granicznego”,która przewiduje maksymalne wykorzystanie istniejącejinfrastruktury teleinformatycznej przy realizacjiumów o małym ruchu granicznym, będącejw dyspozycji Urzędu do Spraw Cudzoziemców, MSZ,Straży Granicznej, Policji i Centrum PersonalizacjiDokumentów MSWiA, oraz funkcjonującej sieciprzekazu danych. Zaawansowane są prace nad rozbudowąjednolitego systemu informatycznegow konsulatach, do którego należeć będzie, w ramachsystemu wiza – konsul, obsługa małego ruchu granicznego.Jednocześnie odpowiednio przygotowywana jestinfrastruktura pomieszczeń biurowych konsulatówwe Lwowie i Łucku.3. Minister spraw zagranicznych zwrócił się doministra finansów z wnioskami o przeznaczenieśrodków z tegorocznej rezerwy celowej na potrzebyrealizacji umowy z Ukrainą. Decyzję w tej sprawieminister finansów podjął 17 lipca br., przeznaczającśrodki z rezerwy celowej na sfinansowanie wydatkówbieżących i majątkowych. Tym samym zabezpieczonow budżecie państwa środki finansowe z rezerwycelowej w wysokości 3550 tys. zł, niezbędnedla realizacji umowy z Ukrainą (m.in. na zakup materiałówi wyposażenia na potrzeby konsulatów weLwowie i Łucku, zakup usług remontowych, kosztydostosowania systemu wiza – konsul do potrzeb małegoruchu granicznego, koszty utrzymania łączności,wydatki rzeczowo-administracyjne, w tymczynsz za wynajem pomieszczeń, koszty przesiedleniapracowników do tych konsulatów, zakup urządzeńUPS i sprzętu komputerowego).Jednocześnie minister spraw wewnętrznych i administracji,jako koordynator wdrożenia systemuobsługi małego ruchu granicznego, wystąpił do ministrafinansów o przyznanie środków z rezerwy celowejna 2009 r. celem pokrycia kosztów wdrożeniaprzyszłych umów o małym ruchu granicznym z Białorusiąi Rosją.Projektowane postanowienia umów o małym ruchugranicznym przewidują odpłatność za przyjęciei rozpatrzenie wniosku o wydanie zezwolenia naprzekraczanie granicy w wysokości 20 euro.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJan BorkowskiO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Zbigniewa Matuszczakaw sprawie ustawy z dnia 25 lipca 2008 r.o zmianie ustawy o szczególnych zasadachprzygotowania i realizacji inwestycjiw zakresie dróg publicznych oraz o zmianieniektórych innych ustaw (6141)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka (pismoznak: SPS-023-6141/08 z dnia 5 listopada 2008 r.)w sprawie warunków przejmowania terenów rodzinnychogrodów działkowych w związku z realizacjąinwestycji drogowych, uprzejmie wyjaśniam, iżzgodnie z art. 11j ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycjiw zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r.Nr 80, poz. 721, z późn. zm.), zwanej dalej specustawą,do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrodydziałkowe objętych decyzją o zezwoleniu na realizacjęinwestycji drogowej nie stosuje się art. 17–22ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodachdziałkowych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r.Nr 220, poz. 1600).Specustawa stanowi bowiem lex specialis wobecprzepisów ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.Obliguje do stosowania zawartych w niej zasadi warunków przygotowania inwestycji w zakresiedróg publicznych z wyłączeniem niektórych istniejącychuregulowań, w tym przepisów dotyczącychlikwidacji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapisart. 11j nie pozbawia jednak działkowców prawa doodszkodowania. W zakresie wypłaty odszkodowańza przejęte pod drogi publiczne rodzinne ogrodydziałkowe należy stosować zasady określone w ww.specustawie, a w sprawach nieuregulowanych tąustawą stosować przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nieruchomości,które stały się z mocy prawa własnościąSkarbu Państwa bądź też własnością odpowiednichjednostek samorządu terytorialnego, przysługujeodszkodowanie dotychczasowym właścicielom nieruchomości,użytkownikom wieczystym nieruchomościoraz osobom, którym przysługuje do nieruchomościograniczone prawo rzeczowe. W myśl art. 244 § 1ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilnyograniczonymi prawami rzeczowymi są: użytkowanie,służebność, zastaw, spółdzielcze własnościoweprawo do lokalu oraz hipoteka. Wspólną cechą tychpraw jest to, że są one prawami na rzeczy cudzej, toznaczy, że obciążają rzecz będącą własnością innegopodmiotu.Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanieprzysługiwać będzie zarówno właścicielowi, użyt-
710kownikowi wieczystemu, jak również osobie mającejograniczone prawo rzeczowe, czyli np. prawo użytkowania.Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ustawyo rodzinnych ogrodach działkowych ogrody zakładanesą na gruntach stanowiących własność SkarbuPaństwa, jednostek samorządu terytorialnego orazPolskiego Związku Działkowców. Z kolei grunty stanowiącewłasność Skarbu Państwa lub własnośćjednostki samorządu terytorialnego, przeznaczonew miejscowych planach zagospodarowania przestrzennegopod rodzinne ogrody działkowe, przekazujesię nieodpłatnie w użytkowanie bądź teżw użytkowanie wieczyste Polskiemu ZwiązkowiDziałkowców.W praktyce oznacza to, iż Polskiemu ZwiązkowiDziałkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje prawdo nieruchomości stanowiących rodzinne ogrodydziałkowe:— własność,— użytkowanie wieczyste,— użytkowanie.Zatem biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12ust. 4f specustawy Polskiemu Związkowi Działkowcówprzysługiwać będzie odszkodowanie za przejętegrunty w każdym przypadku, niezależnie od posiadanegoprawa do nieruchomości. Należy również pamiętać,iż zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościamiw ramach odszkodowania może zostaćprzyznana nieruchomość zamienna. Analogicznezasady ustalania odszkodowania znajdą zastosowaniew odniesieniu do poszczególnych członków PolskiegoZwiązku Działkowców, z tym że w każdymprzypadku odszkodowanie przyznawane będzie zawygaszenie użytkowania ustanowionego na mocyart. 14 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.Należy również pamiętać o tym, iż utrzymaniedotychczasowych przepisów odnośnie do sposobuprzejmowania pod drogi publiczne nieruchomościstanowiących rodzinne ogrody działkowe, czyli pozostawienieprzepisów dotyczących szczególnegotrybu likwidacji rodzinnych ogrodów działkowychw niezmienionym kształcie, byłoby rażąco niesprawiedliwew stosunku do nieruchomości innych osóbfizycznych i prawnych np. w przypadku przejmowanianieruchomości zabudowanych wraz z budynkamimieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminywydawania nieruchomości rodzinnych ogrodówdziałkowych były bardziej korzystne niż dla pozostałychwłaścicieli i użytkowników nieruchomościzajętych pod drogi.Obecnie w <strong>Sejm</strong>ie RP znajdują się dwa poselskieprojekty ustaw:— o zmianie ustawy o szczególnych zasadachprzygotowania i realizacji inwestycji w zakresie drógpublicznych (druk nr 1171),— o zmianie ustawy o szczególnych zasadachprzygotowania i realizacji inwestycji w zakresie drógpublicznych (druk nr 1172).Resort infrastruktury przygotował stanowiskarządu wobec ww. poselskich projektów. Pismemznak: ML-2gk-020-8/2008 r. z dnia 17 listopada2008 r. oba stanowiska stosownie do przepisu § 12uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów przesłanezostały do uzgodnień międzyresortowych. Natomiastresort infrastruktury nie jest właściwy doudzielenia odpowiedzi na drugie pytanie zawartew interpelacji, gdyż obydwa projekty ustaw zostałyprzekazane pod obrady <strong>Sejm</strong>u RP, zatem tylko odparlamentu zależy tempo prac nad nimi.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Rackiegow sprawie dochodu rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, którzy ze względuna stan zdrowia dzieci są zmuszenido zaniechania pracy zawodowej (6143)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br., znak:SPS-023-6143/08, dotyczące interpelacji posła JózefaRackiego w sprawie dochodu rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, którzy ze względu nastan zdrowia dzieci są zmuszeni do zaniechania pracyzawodowej, uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją StowarzyszeniaRodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którymomówiono istniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, na jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżnez kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwiliobecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżąw kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,są przedmiotem analiz resortu, w celu przygotowaniaprojektu założeń do rozwiązań prawnych, w tymdotyczących warunków przyznawania świadczeniapielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa
711składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związanez przyszłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych, kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 września2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektórychświadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku dozasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacjidziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszyna skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tymświadczeń związanych z niepełnosprawnością dzieci,wydaje się nieuniknione.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa. W budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparciepozwalające na pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka.Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacjiz powodu konieczności zrezygnowania przez jednegoz rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nadniepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia zestrony państwa. Nie powinno się to jednak odbywaćze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważutrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzykiememerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętympomocą socjalną. Dlatego też w systemieświadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej,a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewniająceosobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacjiżyciowej nie tylko niezbędne środki finansowe, aleteż inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzeniejakichkolwiek rozwiązań prawnych, któremiałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawującymopiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, niemoże zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje toz ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń społecznych,która ma na celu przywrócenie mu charakteruubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu dokonanazostała w 1998 r. zmiana przepisów emerytalno-rentowychpowodująca, że z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych przyznawane są wyłącznieświadczenia należne z powodu spełnienia ryzykaubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepisachwieku lub niemożności kontynuowania pracyzarobkowej z powodu niezdolności do pracy.W obecnym systemie prawnym istnieje zawódasystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowadzonyrozporządzeniem ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego (Dz.U. Nr 124,poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomocyspołecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadańrealizowanych przez asystenta należy: współtworzenieprogramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifikowania,kontaktów społecznych, usług kulturalnych,rekreacji i integracji ze środowiskiem,diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwaniawszelkiego typu barier, pobudzanie aktywnościosoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojeniapotrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidualnegoprogramu pomocy osobie niepełnosprawnej,włączenie osoby niepełnosprawnej w programyinstytucji i placówek świadczących usługirehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, ułatwiającaposzukiwanie sponsorów w działaniach narzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawoduasystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się zezdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakresie.Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przezjednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.:ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrumpomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulowanejprzepisami Kodeksu pracy lub umowy cywilno-prawnej,o której mowa w Kodeksie cywilnym.Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekującegosię swym niepełnosprawnym dzieckiempubliczny pracodawca zatrudniał na stanowiskuasystenta-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiemzarówno kwestie stosunków między rodzicema dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego, w tym dotyczące obowiązkuopieki i utrzymania dziecka, jak również kwestiedotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, godzinnadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlopów,itp. Stąd też właściwym narzędziem wsparciamaterialnego rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupełnionyrozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenie
712emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężnekierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – dodatekprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniemo umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.a 24. rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie– przysługuje niezależne od dochodów i wiekudla każdej osoby legitymującej się orzeczeniemo niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstała w wiekuuprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasiłkupielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od spełnieniaustawowego kryterium dochodowego, jakiew przypadku rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.Ponadto w przypadku osób, które już korzystają zeświadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuacjęuprawnień do nich, mimo przekroczenia kryteriumdochodowego o relatywnie niewysokie kwoty.Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniachrodzinnych przysługują one także w sytuacji,gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodzinyw przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowekryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższegozasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabezpieczającymśrodki utrzymania rodzicom wychowującymdzieci niepełnosprawne na wypadek śmierciubezpieczonego – żywiciela rodziny, jest funkcjonującysystem rent rodzinnych. Obecny system emerytalno-rentowypozwala na zaopatrzenie niepracującychwspółmałżonków w świadczenia po śmiercipracującego małżonka lub małżonka pobierającegoświadczenie emerytalne. Świadczeniem takim jestfinansowana z ubezpieczenia rentowego renta rodzinna.Sytuacja małżonków osób ubezpieczonychjest rozwiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzonymirozwiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lubwdowca jest to, czy zmarły współmałżonek w dniuzgonu spełniał warunki do emerytury lub rentyz tytułu niezdolności do pracy. W takiej sytuacji ZakładUbezpieczeń Społecznych oblicza świadczenie,jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawieustalana jest wysokość renty rodzinnej, której wysokośćzależy od kręgu osób uprawnionych do świadczenia.Ustalona na tej podstawie wysokość rentyrodzinnej, w zależności od liczby osób, którym przysługuje,wynosi od 85% do 95% świadczenia (emeryturylub renty), jaką ma lub miałby zmarły. Rentyrodzinne finansowane są z wyodrębnionych w ramachFUS ubezpieczeń rentowych, finansowanychze składek wszystkich ubezpieczonych. Zgodnie z przepisemart. 65 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturachi rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.zm.), renta rodzinna przysługuje uprawnionymczłonkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miałaustalone prawo do emerytury lub renty z tytułuniezdolności do pracy lub spełniała warunki wymaganedo uzyskania jednego z tych świadczeń.Ponadto zgodnie z przepisem art. 70 ww. ustawywdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu, jeżeliw chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub byłaniezdolna do pracy albo wychowuje co najmniej jednoz dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione dorenty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło16 lat lub – jeżeli kształci się w szkole – 18 latżycia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicieniezdolnym do pracy oraz do samodzielnejegzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy,uprawnionym do renty rodzinnej.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiejw sprawie skutecznego zapewnieniaświadczeń zdrowotnych mieszkańcomdomów pomocy społecznej (DPS) (6144)Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzymanąza pośrednictwem Pana Marszałka przy piśmiez dnia 5 listopada br., znak SPS-023-6144/08,
713interpelacją pani poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawiezapewnienia świadczeń zdrowotnych mieszkańcomdomów pomocy społecznej uprzejmie informuję:W domach pomocy społecznej przebywają osobyniezdolne do samodzielnej egzystencji, wymagającewyrównywania różnego rodzaju deficytów poprzezświadczone wsparcie, opiekę, różnego rodzaju terapię.Domy pomocy społecznej realizują kilkunastoletniproces standaryzacji usług, który skoncentrowanyjest m.in. na przybliżaniu warunków zamieszkaniaw domu pomocy społecznej do warunków środowiskarodzinnego. W filozofii nowego podejściamieszkaniec postrzegany jest jako osoba z deficytamizdrowotnymi, a nie jako pacjent wymagający intensywnegoleczenia (osoby wymagające leczeniapowinny przebywać w placówkach ochrony zdrowia).W konsekwencji takiego podejścia sukcesywniezmieniane były rozwiązania prawne adresowanedo tej grupy biorców świadczeń socjalnych, któreskładają się na obecnie obowiązujące rozwiązania.W efekcie ewolucyjnych zmian działalność domukoncentruje się na usługach typu socjalnego (bytowych,opiekuńczych, wspomagających). Dom nieświadczy podstawowych usług zdrowotnych, gdyżw konsekwencji reformy ochrony zdrowia nie posiadatakich uprawnień, o czym przypomina pismopani minister Jolanty Fedak skierowane do starostówi prezydentów miast w lipcu br. Pismo to wywołałofalę niezadowolenia, szczególnie ze stronypersonelu medycznego zatrudnionego w domach pomocyspołecznej, który obawia się nowej formy zatrudnia,jaka może być realizowana w świetle zarządzeniaprezesa NFZ nr 69 z września 2007 r.Świadczenia zdrowotne udzielane są mieszkańcomdomów pomocy społecznej i objętym powszechnymubezpieczeniem zdrowotnym na analogicznychzasadach jak osobom, które potrzebują pomocy medycznejw warunkach domowych. Natomiast dompomocy społecznej może uzupełniać świadczeniaZOZ-u, zatrudniając dodatkowo personel świadczącyusługi pielęgnacyjne zgodnie z art. 58 ustawyz dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, ponieważnajczęściej zakres usług świadczonych przezpersonel pielęgniarski w domu pomocy społecznejjest znacznie szerszy niż katalog usług zakładu opiekizdrowotnej.Tocząca się obecnie debata dotycząca świadczeńzdrowotnych wobec mieszkańców domów pomocyspołecznej dotyczy tylko i wyłącznie przeniesieniaciężaru finansowania świadczeń należnych z powszechnegosystemu ubezpieczenia zdrowotnegoz pomocy społecznej na ochronę zdrowia. Mając nawzględzie dobro mieszkańców, zasadne jest eliminowaniepodwójnego finansowania tych samych usług– opłacania składki zdrowotnej i ponoszenia opłatyz tytułu pobytu w domu pomocy społecznej, na którąskłada się również wynagrodzenie personelu pielęgniarskiegoetatowo zatrudnionego w domu, wymuszającrównocześnie właściwą jakość oferowanychświadczeń. Negowanie usług świadczonych systememzadaniowym, bez próby wdrożenia go do praktyki,jest w mojej ocenie próbą ochrony interesówgrupy pracowniczej, która niechętnie odnosi się donowych form świadczenia usług pielęgniarskich,kosztem ochrony interesów mieszkańców domów,którzy opłacając składkę, mają pełne prawo do pełnegowachlarza usług należnych z powszechnegosystemu ochrony zdrowia finansowanego z NarodowegoFunduszu Zdrowia.Pielęgniarki, które będą świadczyły usługi pielęgniarskiejopieki środowiskowej w systemie zadaniowymlub w ramach praktyki grupowej, będą zachowywałyprawo wykonywania zawodu, a takżemają możliwość uzyskania korzystniejszych warunkówwynagrodzenia.Resort na przestrzeni ostatnich lat wiele razy podejmowałten trudny i złożony problem dotyczącyzapewnienia usług pielęgniarskich mieszkańcom naterenie domu, jednak wprowadzenie rozwiązań, któresatysfakcjonowałyby dyrektorów tych jednostekorganizacyjnych i personel pielęgniarski, wykraczapoza ramy obecnie funkcjonującego systemu ochronyzdrowia. Wynika to z podejścia mającego na celuochronę praw pacjentów, która sprowadza się dopodstawowej zasady, że świadczenia zdrowotne realizowanesą przez zakłady opieki zdrowotnej, cow konsekwencji uniemożliwia zawieranie kontraktówna świadczenie usług zdrowotnych przez domypomocy społecznej nieposiadające statusu zakładuopieki zdrowotnej. Nie do zaakceptowania jest równieżfakt dalszego podwójnego finansowania usługpielęgniarskich przez mieszkańców, co w chwiliobecnej ma powszechnie miejsce. Mieszkańcy z jednejstrony płacą składkę zdrowotną, a z drugiej, ponoszącopłatę za pobyt w domu pomocy społecznej,finansują koszty zatrudnienia personelu pielęgniarskiegona poziomie domu.Reasumując, pragnę podkreślić, że dom pomocyspołecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze,wspomagające i umożliwia mieszkańcom korzystaniez usług zdrowotnych świadczonych przez systemochrony zdrowia. Usługi zdrowotne udzielane sąmieszkańcom domów pomocy społecznej na takichsamych zasadach jak osobom, które potrzebują pomocymedycznej w warunkach domowych. Mieszkańcymają prawo do pielęgniarskiej opieki środowiskowej,adresowanej do osób o ograniczonej sprawnościpsychofizycznej, realizowanej przez pielęgniarkęśrodowiskową. W bieżącym roku NFZ zawieraumowy na zadaniową realizację świadczeń pielęgniarkipodstawowej opieki zdrowotnej. Dom pomocyspołecznej może dodatkowo zatrudnić pielęgniarki,które świadczą usługi pielęgnacyjne w zakresiewykraczającym poza uprawnienia wynikające z przepisówo ubezpieczeniu w NFZ.Myślę, że zgodzi się ze mną pani poseł Kotkowska,że usługi medyczne w stosunku do mieszkańcówdomów powinny być finansowane ze środkówNarodowego Funduszu Zdrowia i zasadne jest, abypielęgniarki zatrudnione w domach i finansowaneze środków pomocy społecznej zawierały kontrakty
714na pielęgniarską opiekę środowiskową finansowanąz NFZ. Nie wyklucza to przecież możliwości dodatkowegoświadczenia usług pielęgnacyjnych świadczonychw domu, jednak usługi te powinny uzupełniaćświadczenia realizowane i finansowane z NarodowegoFunduszu Zdrowia, a nie je zastępować.Ponadto w resorcie trwają obecnie prace międzyresortowegozespołu, który ma za zadanie wypracowanienowych rozwiązań. Mam nadzieję, że wspólnedziałania usprawnią dostęp do świadczeń zdrowotnychwszystkich osób przebywających w domach(w tym osób przewlekle chorych), jak również usatysfakcjonująorganizatorów odpowiedzialnych zarealizowanie tej formy pomocy.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posłaMieczysława Marcina Łuczakaw sprawie profilaktyki wobec coraz większejliczby zachorowań kobiet na raka szyjki macicy(6148)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka,przesłaną przy piśmie Pana Marszałka, znak:SPS-023-6148/08, z dnia 5 listopada 2008 r., w sprawieprofilaktyki wobec coraz większej liczby zachorowańkobiet na raka szyjki macicy, uprzejmie proszęo przyjęcie następujących wyjaśnień.Mając na uwadze wysoki wskaźnik zachorowańna raka szyjki macicy oraz od lat odnotowywany niskipoziom wykonywanych w ciągu roku badań profilaktycznychw przedmiotowym zakresie, „Populacyjnyprogram profilaktyki i wczesnego wykrywaniaraka szyjki macicy” został włączony do grupy zadań„Narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych”,realizowanego na podstawie ustawy z dnia1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego„Narodowy program zwalczania chorób nowotworowych”(Dz. U. Nr 143, poz. 1200, z późn. zm.).Wejście w życie wymienionej wyżej ustawy pozwalana stałe finansowanie z budżetu państwadziałań uwzględnionych w „Narodowym programiezwalczania chorób nowotworowych”. Każdego rokuminister zdrowia zobligowany jest do zabezpieczeniaw swoim budżecie środków finansowych w wysokościmin. 250 000 000 zł, z czego nie mniej niż 10%tej kwoty musi być wydatkowane na działania profilaktyczne,w tym na populacyjny program profilaktycznyraka szyjki macicy.Nad prawidłową realizacją „Narodowego programuzwalczania chorób nowotworowych” czuwa Radads. Zwalczania Chorób Nowotworowych oraz koordynatorzyposzczególnych jego zadań.Realizacja przedmiotowego zadania przebiegaw oparciu o wzajemną współpracę pomiędzy MinisterstwemZdrowia, który finansuje część logistyczno-organizacyjną,a Narodowym Funduszem Zdrowiafinansującym wykonywane w ramach powyższegoprzesiewowe badania cytologiczne. W ramachprogramu przyjęto ponadto następujące rozwiązaniapolegające na:— wysyłaniu przez Narodowy Fundusz Zdrowiaw formie listownej imiennych zaproszeń do udziałuw „Populacyjnym programie profilaktyki i wczesnegowykrywania raka szyjki macicy”,— utworzeniu sieci centralnego i wojewódzkichośrodków koordynujących (po jednym w każdym województwie)w celu monitorowania i koordynowaniarealizacji badań cytologicznych,— stworzeniu i zapewnieniu funkcjonowaniasystemu informatycznego, zawierającego bazę danychniezbędną do bieżącego monitorowania realizacjiskryningów populacyjnych.Począwszy od 1 stycznia 2006 r., w kolejnych latachtrwania programu przebadano 19,15%, tj. około1,7 kobiet pełnej populacji kobiet, liczącej 9,5 mln,ze wskazanego wyżej przedziału wiekowego. Pomimoże liczba badanych kobiet stopniowo wzrasta,a w latach 2006–2007 wzrosła niemalże dwukrotnie,to jednak w odniesieniu do pełnej populacji kobiet,które powinny zostać przebadane w ciągu 3 lat, niejest to wynik w pełni zadowalający.Zdając sobie sprawę z wielkich korzyści zdrowotnychwynikających z powszechnego udziału kobietpolskich w badaniach profilaktycznych w ramachwskazanego programu, Ministerstwo Zdrowia podejmujewszelkie działania, które poprzez zwiększenieudziału kobiet w programie doprowadzą do osiągnięciaprzyjętych w ramach „Narodowego programuzwalczania chorób nowotworowych” celów,tj. zwiększenia między innymi wskaźnika wykrywalnościraka szyjki macicy oraz obniżenia wskaźnikaumieralności z powodu wskazanego nowotworu.I tak w ramach działań na rzecz poprawy zgłaszalnościkobiet do programów skryningowych przezwspomniane WOK-i i NFZ realizowane są różnorodneakcje informacyjno-edukacyjne, mające na celudoprowadzenie do zmian świadomościowych i zmianpostaw u kobiet polskich, skutkujących zwiększonympoczuciem odpowiedzialności za własne zdrowiei poczuciem potrzeby systematycznego korzystaniaz badań profilaktycznych w kierunku wczesnegowykrywania nowotworów złośliwych.Należy wspomnieć o rozpoczętej współpracyz mediami w zakresie promowania profilaktyki i popularyzowaniabadań profilaktycznych. W ramachprogramu realizowana jest produkcja i dystrybucjaróżnego rodzaju materiałów informacyjnych, broszur,ulotek, publikowane są informacje w prasie lokalnejoraz ogólnokrajowej na tematy dotyczące pro-
715filaktyki zdrowotnej. Niemalże na skalę masową,jako element narodowego programu, organizowanesą różnego rodzaju kampanie promocyjno-rozrywkowez włączeniem elementów informacyjnych natemat profilaktyki. Ponadto prowadzone są akcjez szeroko rozumianego pakietu działań public relations.W związku z powyższym w roku bieżącym zaplanowanazostała miedzy innymi akcja medialnaz wykorzystaniem emisji spotu telewizyjnego (wyprodukowanegow ramach i na potrzeby programupopulacyjnego wczesnego wykrywania raka szyjkimacicy), promująca programy profilaktyczne w mediacho zasięgu ogólnopolskim (od 15 lipca do 15sierpnia na wszystkich stacjach TVN oraz od 4 do23 listopada w TVP) w czasie antenowym o najwyższejoglądalności. Następnym pomysłem realizowanymw porozumieniu z TVP jest wykorzystywaniewątków dotyczących profilaktyki w różnego rodzajupopularnych serialach („M jak miłość w roku 2007oraz w „Rancho” w roku 2008) co powinno spowodowaćpożądany wzrost liczby kobiet zgłaszających sięna badania skryningowe.Ponadto w roku bieżącym do realizacji działańw zakresie promowania programów profilaktycznychoraz indywidualnego roznoszenia zaproszeń dokobiet, z jednoczesnym zachęcaniem ich do udziałuw powyższych, włączono pielęgniarki i położne.Choć na dzień dzisiejszy obserwujemy w poszczególnychregionach kraju różnorodne podejście i zainteresowaniepielęgniarek udziałem w takim projekcie,uważam, że bezpośrednie kontakty pielęgniarekz kobietami i zwracanie im uwagi na korzyści płynąceze stosowania świadomej profilaktyki może przynieśćrównież wymierne efekty dla programu w postacizwiększonej liczby wykonanych badań cytologicznychi mammograficznych.Odpowiadając na pytanie dotyczące finansowaniabadań cytologicznych i ginekologicznych, uprzejmiewyjaśniam, że poza opisanymi wyżej badaniami profilaktycznymi,realizowanymi w ramach przedmiotowegoprogramu, finansowanymi przez NarodowyFundusz Zdrowia, istnieje możliwość bezpłatnegowykonania świadczeń diagnostycznych, w tym medycznejdiagnostyki ambulatoryjnej u kobiet niekwalifikującychsię do programu, które wykonywane sąprzez świadczeniodawców na podstawie skierowanialekarza ubezpieczenia zdrowotnego (zakwalifikowanychjako świadczenia gwarantowane) w ramach ambulatoryjnejopieki specjalistycznej, finansowanychrównież przez Narodowy Fundusz Zdrowia w ramachustawowego obowiązku określonego w ustawiez dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opiekizdrowotnej finansowanych ze środków publicznych(Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135).Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuMarek TwardowskiO d p o w i e d źsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Romana Kaczoraw sprawie dostępu pacjentówdo skutecznego leczenia zesztywniającegozapalenia stawów kręgosłupa (6151)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana Romana Kaczora, posła na <strong>Sejm</strong>RP, z dnia 28 października 2008 r. w sprawie dostępupacjentów do skutecznego leczenia zesztywniającegozapalenia stawów kręgosłupa, przekazaną przypiśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka <strong>Sejm</strong>uRP, z dnia 5 listopada 2008 r., znak: SPS-023--6151/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następującychwyjaśnień.Unormowania prawne regulujące dostęp doświadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środkówpublicznych, a także zasady i tryb finansowaniatych świadczeń zostały określone w ustawie z dnia27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnejfinansowanych ze środków publicznych (Dz. U.z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczychdo tej ustawy i zarządzeniach prezesaNarodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postępowańw sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeńopieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajachi zakresach.Szczegółowe zasady określające stosowanie terapiiinicjującej, w tym stosowanie terapii inicjującejw przypadku pacjentów, którzy ukończyli 18 rok życia,z rozpoznanym serododatnim i seroujemnymreumatoidalnym zapaleniem stawów zostały uregulowanew zarządzeniach prezesa Narodowego FunduszuZdrowia nr 8/2008/DGL z dnia 29 stycznia2008 r. w sprawie zasad opracowywania przez NarodowyFundusz Zdrowia terapeutycznych programówzdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL z dnia 19 czerwca2008 r. w sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne w zakresie:terapeutyczne programy zdrowotne, ze zm.Jednocześnie odnosząc się do istoty wprowadzeniaterapii inicjującej do programów zdrowotnych,uprzejmie nadmieniam, iż jednym z wiodących założeńjej wprowadzenia jest poprawa dostępności opiekizdrowotnej dla pacjentów cierpiących na poważneschorzenia, których koszty leczenia stanowią znaczącąpozycję w budżecie publicznego płatnika. Wydatkowanietych środków publicznych powinno podlegaćszczególnym rygorom gospodarki finansowejprzy wykorzystaniu istniejących możliwości racjonalnegoograniczenia kosztów ponoszonych na refundacjęproduktów leczniczych bez szkody dla jakościudzielanych świadczeń zdrowotnych.Istota terapii inicjującej polega na wskazaniuleku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należyjednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest
716ona do zastosowania we wskazaniach, w którychwystępują cząsteczki równoważne, przy czym tarównoważność musi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii. Dzięki tym rozwiązaniom możnazwiększyć liczbę osób objętych terapeutycznymi programamizdrowotnymi, nie ograniczając jednocześnieich efektywności, oraz osiągnąć optymalizacjękosztów świadczeń zdrowotnych przez publicznegopłatnika.Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagęna zalecenia National Institute for Health and ClinicalExellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobieganiastanom chorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130-Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis”, które wskazują na równoważnośćetanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. Wymienność omawianych inhibitorówTNF-α została również wskazana w amerykańskichzaleceniach z czerwca 2008 r.Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestiidotyczącej ograniczenia swobody terapeutycznejlekarza w związku z wprowadzeniem terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż w dalszym ciągu dokompetencji lekarza należeć będzie stwierdzenie,czy w przypadku indywidualnego pacjenta nie zachodząprzeciwwskazania do zastosowania produktuleczniczego określonego jako technologia inicjująca.Jeżeli zaistnieją przeciwwskazania, lekarz, kierującysię dobrem pacjenta i wskazaniami aktualnejwiedzy medycznej jest zobowiązany wybrać inną terapięniż wskazana jako inicjująca lub w szczególnychprzypadkach może odstąpić od leczenia w ramachprogramu terapeutycznego. Uzyskanie przeznajmniej kosztowną technologię medyczną statusutechnologii inicjującej nie wyklucza więc indywidualizacjiprowadzonego przez lekarza postępowaniaterapeutycznego.Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, którewpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawieuchylenia zarządzeń prezesa Narodowego FunduszuZdrowia określających stosowanie terapii inicjującej,uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny TechnologiiMedycznych z wnioskiem o ocenę finansowaniaze środków publicznych w terapeutycznym programiezdrowotnym „Leczenie reumatoidalnego zapaleniastawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonieniaterapii inicjującej.W dniu 16 października 2008 r. Rada KonsultacyjnaAgencji Oceny Technologii Medycznych podjęłauchwałę nr 52/15/2008, w której rekomendujekontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel®),infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Humira®)w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznegoreumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonymprzez Narodowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniemwyboru w terapii inicjującej leku aktualnienajtańszego.Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązującew 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa NarodowegoFunduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27października 2008 r. w sprawie określenia warunkówzawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenieszpitalne w zakresie: terapeutyczne programyzdrowotne, które reguluje postępowanie w sprawiezawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnejw ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznegoprogramu zdrowotnego „Leczenie reumatoidalnegozapalenia stawów i młodzieńczego idiomatycznegozapalenia stawów o przebiegu agresywnym”nie określają, który z leków stosowany w ramachtego programu uzyskał status technologiiinicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządzeniatechnologia medyczna, której zostanie nadany statusterapii inicjującej, zostanie wskazana stosownymzarządzeniem prezesa Narodowego FunduszuZdrowia.Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącejfinansowania terapii z zastosowaniem leków biologicznychu osób z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa w ramach świadczenia „farmakoterapianiestandardowa” uprzejmie informuję, iż zgodnieze stanowiskiem Narodowego Funduszu Zdrowiawszystkie świadczenia, które do 30 czerwca br.były rozliczane w ramach tej procedury, winny byćod 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowianr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.w sprawie określenia warunków zawierania i realizacjiumów w rodzaju: leczenie szpitalne, ze zm.Wszelkie nowe wnioski o sfinansowanie terapiiw ramach „Świadczenie za zgodą płatnika” musząjednak spełniać kryteria zawarte w opisie przedmiotowegoświadczenia.Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia dostępuosobom z zesztywniającym zapaleniem stawówkręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzejmiewyjaśniam, że z informacji uzyskanych z AgencjiOceny Technologii Medycznych wynika, iż zostałaprzygotowana analiza weryfikacyjna efektywnościklinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu międzyinnymi zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa.Natomiast obecnie Agencja Oceny TechnologiiMedycznych oczekuje na opis programu terapeu-
717tycznego z Narodowego Funduszu Zdrowia w celuwykonania dalszej analizy ekonomicznej przedmiotowejterapii.Należy także zaznaczyć, iż z uwagi na wysokikoszt leczenia inhibitorami TNF-α oraz ze względuna to, że leki biologiczne zwiększają zagrożenie u leczonychnimi pacjentów zachorowania między innymina choroby nowotworowe i gruźlicę, leczenia biologicznegonie można zastosować u każdego pacjentaz chorobą reumatyczną. Zatem o włączeniu doleczenia decydują każdorazowo kryteria medyczne,jakie musi spełniać pacjent, u którego ma być zastosowanaterapia lekami biologicznymi. Tego rodzajuspecjalistyczne długotrwałe leczenie musi być takżeprowadzone pod nadzorem lekarzy specjalistóww dziedzinie reumatologii. Stąd leczenie osób z chorobamireumatycznymi inhibitorami TNF-α prowadzonejest w ramach terapeutycznych programówzdrowotnych.Mając na względzie powyżej przedstawione informacje,uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działaniapodejmowane zarówno przez ministra zdrowia, jaki prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia mają nacelu przede wszystkim poprawę dostępu pacjentówze schorzeniami reumatycznymi do nowoczesnychmetod leczenia oraz racjonalne wydatkowanie środkówpublicznych przeznaczonych na ten cel.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiegow sprawie komunikacji pomiędzywoj. zachodniopomorskim a Warszawą (6152)Szanowny Panie Marszałku! Poniżej odpowiadamna pytania zawarte w interpelacji pana posłaKonstantego Oświęcimskiego w sprawie komunikacjipomiędzy woj. zachodniopomorskim a Warszawą.(SPS-023-6152/08).1. Czy jest możliwość wpłynięcia na LOT naprzywrócenie połączeń lotniczych: wieczornego lotuLO 3939 z Warszawy do Szczecina oraz lotu LO3940 we wczesnych godzinach porannych ze Szczecinado Warszawy?Art. 197 ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawolotnicze przewiduje procedurę utrzymania połączenialotniczego na trasie o stosunkowo nieznacznymruchu. Zgodnie z tym przepisem prezes UrzęduLotnictwa Cywilnego może zarządzić, na wniosekwojewody lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego,aby określona trasa o stosunkowo nieznacznymruchu, lecz ważna dla miasta lub regionu,była obsługiwana na zasadzie obowiązku użytecznościpublicznej, z zachowaniem przez przewoźnikaokreślonych wymagań dotyczących w szczególnościciągłości i regularności przewozów, zdolności przewozoweji poziomu opłat. Decyzja o zawieszeniu lubutrzymaniu konkretnego lotu jest suwerenną decyzjąprzewoźnika wynikającą przede wszystkim z rachunkuekonomicznego. Wydaje się uzasadnionezgłoszenie bezpośrednio do przewoźnika odpowiednioudokumentowanego wniosku w tej sprawie.2. Czy w ramach potrzeb regionu istnieje możliwośćdotowania połączeń lotniczych?Polskie prawo nie mówi wprost o możliwości dotowaniapołączeń lotniczych. Ust. 2 art.197 ww.ustawy stanowi, iż w sytuacji, kiedy żaden z upoważnionychalbo wyznaczonych przewoźników lotniczychnie podejmie się obsługi danej trasy stosowniedo wymagań, o których mowa w ust. 1, prezesULC może ogłosić konkurs otwarty dla przewoźników,w celu wybrania przewoźnika gotowego doprzyjęcia obowiązku użyteczności publicznej. W tymprzypadku podstawą oceny ofert składanych w konkursiejest forma lub wysokość rekompensat lub innychświadczeń, o jakie wnioskuje dany przewoźnik.W projekcie nowelizacji ww. ustawy przygotowanymprzez Ministerstwo Infrastruktury przewidzianajest modyfikacja zapisu art. 197, która określa, iżw przypadku nałożenia na przewoźnika obowiązkuużyteczności publicznej na wniosek wojewody lubwłaściwej jednostki samorządu terytorialnego wniosekw tej sprawie powinien zawierać zobowiązaniedo partycypowania przynajmniej w 50% pokryciakosztów stanowiących rekompensatę za wykonywanieobowiązku użyteczności publicznej.3. Czy jest rozważana strategia utworzenia połączeńlotniczych pomiędzy regionami Polski bezpotrzeby przesiadek w Warszawie?Uruchamianie połączeń lotniczych pomiędzy regionamileży w gestii poszczególnych portów lotniczych.Np. port lotniczy w Bydgoszczy dysponuje regularnymipołączeniami z Krakowem, Poznaniemi Łodzią obsługiwanymi przez linię JETAIR.4. Na jakim etapie są prace przy modernizacjipołączeń kolejowych pomiędzy Poznaniem a Szczecinemumożliwiające skrócenie czasu podróży?W Programie Operacyjnym „Infrastruktura i środowiskona lata 207–2013” znajdują się dwa projektydotyczące modernizacji linii kolejowej E59 na odcinkuPoznań – Szczecin.Projekt 7.1–6 dotyczy modernizacji odcinka Poznań– Krzyż o długości 83,7 km i będzie realizowanyw latach 2009–2013. Po modernizacji czas przejazdutego odcinka zostanie skrócony o 23 minutyi wyniesie 31 minut. Szacunkowy koszt projektu wynosi1257,73 mln PLN. Przygotowanie zadania do
718realizacji odbywa się w ramach projektu TEN-T2004-PL-92602-S „Modernizacja linii kolejowej E59na odcinku Poznań – Szczecin – Świnoujście”. W bieżącymroku wykonano studium wykonalności dlaprojektu. W opracowaniu znajdują się materiały dowydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniachoraz decyzji lokalizacyjnych wraz z wymaganymizałącznikami, jak również wnioski o dofinansowaniez funduszy Unii Europejskiej.Projekt 7.1-7 obejmuje modernizację odcinkao długości 129,7 km Krzyż – Szczecin i będzie realizowanyw latach 2009–2014. Zakłada się skrócenieprzejazdu tego odcinka do 56 minut. Również praceprzygotowawcze dla tego zadania są realizowanew ramach ww. projektu TEN-T. Szacowany kosztmodernizacji tego odcinka – 1904,56 mln PLN. Pozrealizowaniu tych projektów w 2015 r. czas przejazduz Poznania do Szczecina wyniesie ok. 1,5 godz.Należy dodać, iż odcinek linii E30 Warszawa –Poznań jest także planowany do modernizacji w ramachProgramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowiskow latach 20092013” i pozwoli na skrócenieczasu przejazdu na tej trasie do 2 godzin.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczpodsekretarza stanu w MinisterstwieKultury i Dziedzictwa Narodowego- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiegow sprawie uregulowań prawnych ułatwiającychmuzeom pozyskiwanie eksponatów (6153)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjępana Konstantego Oświęcimskiego, posłana <strong>Sejm</strong> <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> (SPS-023-6153/08), w sprawie uregulowań prawnych ułatwiającymmuzeom pozyskiwanie eksponatów uprzejmie proszęo zapoznanie się z poniższymi wyjaśnieniami.Pragnę zapewnić, że minister kultury i dziedzictwanarodowego, doceniając znaczenie instytucjimuzealnych o profilu technicznym, dokłada wszelkichstarań, aby zapewnić jak najlepszą ochronęobiektom będącym świadectwem rozwoju myślitechnicznej w naszym kraju. Należy jednak zaznaczyć,że minister kultury i dziedzictwa narodowegonie jest organizatorem dla żadnego z muzeów wymienionychw interpelacji. Organizatorami dla tychplacówek są Polskie Koleje Państwowe (Skansen TaboruKolejowego w Chabówce) lub jednostki samorząduterytorialnego (Muzeum Kolejnictwa w Warszawiei Stała Wystawa Pomorskich Kolei Wąskotorowychw Gryficach). Odnosząc się więc do problemubraku odpowiednich środków na zakupy eksponatów,uprzejmie informuję, że zapewnienie ich,zgodnie z ustawą z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach(Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.), leżypo stronie organizatora danego muzeum.W ocenie Ministerstwa Kultury i DziedzictwaNarodowego nie ma konieczności wprowadzaniaszczególnych uregulowań prawnych dotyczących pozyskiwaniaobiektów przez muzea gromadzące historycznysprzęt wycofywany z użytkowania przezspółki PKP. W przypadku muzeów, które funkcjonująw ramach PKP, kwestie te regulowane są odpowiednimiprocedurami pozwalającymi na bezpłatneprzekazanie obiektów przedstawiających wartośćzabytkową. Instytucje muzealne, dla których organizatoremjest samorząd terytorialny lub inny podmiotprawny, mogą pozyskiwać obiekty poprzez negocjacjei umowy indywidualne lub na zasadzie przetarguorganizowanego przez poszczególne spółkiPolskich Kolei Państwowych.Pragnę także poinformować, że minister kulturyi dziedzictwa narodowego w ramach programówoperacyjnych wspiera finansowo różnego rodzajuinicjatywy z dziedziny kultury, w tym również takie,które mają na celu między innymi ochronę zabytkówtechniki. Wyczerpujące informacje na tematprogramów operacyjnych ministra kultury i dziedzictwanarodowego znajdują się na stronie internetowejwww.mkidn.gov.plMam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyjaśnieniaza wystarczające.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuTomasz Mertasekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jacka Pilchaw sprawie zbyt ciężkich tornistrów dzieciw wieku szkolnym, a w szczególności uczniówklas I–III (6154)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Jacka Pilcha (SPS-023--6154/08) w sprawie nadmiernie obciążonych tornistrówuczniów, uprzejmie informuję, że kwestiezwiązane z ogólną, profilaktyczną opieką zdrowotną
719nad dziećmi i młodzieżą szkolną regulują przepisyrozporządzenia ministra zdrowia z dnia 22 grudnia2004 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznejopieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U.z 2004 r. Nr 282, poz. 2814). Opieka ta obejmujem.in. profilaktyczne badania lekarskie (bilanse zdrowia)w zakresie indywidualnej oceny zdrowia i rozwojuucznia oraz kwalifikacji programów rehabilitacyjnych.Wady postawy, a jedną z ich przyczyn sąniestety ciężkie tornistry, stanowią istotny problemzdrowotny. Wczesne wykrycie zmian, a zwłaszczarozpoznanie skoliozy, stwarza możliwość skutecznejprofilaktyki i leczenia. Problem wad postawy u dziecii młodzieży jest na tyle poważny, że wymaga systemowychrozwiązań. Współpraca resortów zdrowiai oświaty w tej sprawie powinna zwiększyć skutecznośćdziałań na rzecz rozwiązania problemu zdrowiadzieci i młodzieży szkolnej.Ministerstwo Edukacji Narodowej zwróciło siędo Ministerstwa Zdrowia z prośbą o powołanie zespołuspecjalistów do opracowania wskazówek dlanauczycieli wychowania fizycznego w zakresie profilaktykiwad postawy. Obecnie prace ww. zespołuzmierzają do określenia ostatecznego kształtu dokumentutraktującego o profilaktyce wad postawyu dzieci i młodzieży w środowisku nauczania i wychowania.Opracowany przez specjalistów materiałzostanie przekazany kuratoriom oświaty, jako materiałwspomagający pracę nauczycieli wychowaniafizycznego w profilaktyce wad postawy dzieci.Ministerstwu Edukacji Narodowej znany jest problemzwiązany z obciążeniem tornistrów, plecakówuczniów szkół. Podjęte przez resort rozwiązaniaprawne mają na celu ograniczenie tego zjawiska.Przepis § 4 rozporządzenia ministra edukacji narodoweji sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawiebezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznychszkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6,poz. 69) określa, że przy ustalaniu tygodniowegoplanu zajęć dydaktyczno-wychowawczych należyuwzględniać m.in.: równomierne obciążenie zajęciamiw poszczególnych dniach tygodnia oraz różnicowaniezajęć w każdym dniu. Rozwiązanie to ma zapewnićuczniom higienę pracy umysłowej, ale równieżodciążyć plecaki od zbyt dużej ilości podręcznikówpotrzebnych w danym dniu. Przestrzeganietych zasad przez dyrektorów szkół odpowiedzialnychza opracowanie tygodniowych planów zajęćjest egzekwowane zarówno przez pracowników sanepidukontrolujących szkoły, jak i wizytatorów pełniącychnadzór pedagogiczny nad szkołami w imieniukuratora oświaty.Problem zbyt ciężkich tornistrów był przedmiotemdyskusji podejmowanych z wydawcami książekedukacyjnych. W konsekwencji większość z wydawanychobecnie podręczników szkolnych, szczególnieprzeznaczonych do pierwszego etapu edukacyjnego,dzieli się na części. Są to zatem małe książeczkiwielkości zeszytu. Obecne edycje podręcznikówdrukowane są na lekkim papierze.W myśl art. 22 a ustawy z dnia 7 września 1991 r.o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,z późn. zm.) nauczyciel wybiera podręcznik spośródpodręczników dopuszczonych do użytku szkolnego.Szkolny zestaw wszystkich wybranych przez nauczycielipodręczników jest zatwierdzany uchwałąrady pedagogicznej. Decyzja nauczyciela ma zatemwpływ na zawartość tornistra ucznia. Jest to szczególnieistotne w przypadku uczniów realizującychobowiązek szkolny w kształceniu zintegrowanym.Uczniowie na tym etapie edukacji wszystkie zajęciaodbywają w jednej izbie lekcyjnej pod opieką jednegonauczyciela. Umożliwienie dzieciom pozostawianiaczęści przyborów szkolnych i podręczników jest kwestiąudostępnienia szafek będących na wyposażeniupomieszczenia szkolnego. Na właściwą organizacjępracy dzieci oraz wykorzystanie sprzętów będącychna wyposażeniu klasy bezpośredni wpływ ma nauczyciel,dyrektor szkoły, jak również niepośledniąrolę odgrywają rodzice uczniów.Należy także podkreślić, że dzieci z klas I–IIIszkoły podstawowej niejednokrotnie przechowująw tornistrach przedmioty niepotrzebne do naukiw danym dniu. Istotna jest tutaj kontrola zawartościtornistra przeprowadzana przez rodziców.Obecnie resort oświaty nie prowadzi prac legislacyjnychnad przepisami regulującymi maksymalnydopuszczalny ciężar tornistrów uczniów.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilasministra kultury i dziedzictwa narodowegona interpelację posła Jacka Pilchaw sprawie finansowania RegionalnegoCentrum Polonii w Brniu (6155)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację, znak: SPS-023-6155/08, pana posłaJacka Pilcha uprzejmie informuję, iż z wielkim zadowoleniemprzyjąłem nową inicjatywę samorządupowiatu Dąbrowa Tarnowska dotyczącą utworzeniaRegionalnego Centrum Polonii. Mam nadzieję, żeinstytucja kultury mieszcząca się w zabytkowymdworze w Brniu, będzie służyć zarówno naszym rodakommieszkającym poza granicami kraju, jak i lokalnejspołeczności. Wymiana kulturalna młodzieżyoraz programy edukacyjne staną się z pewnością inspiracjądo podejmowania wielu twórczych działańi cennych inicjatyw.
720Poniżej przedstawiam możliwości w zakresiewsparcia finansowego przedsięwzięcia:— Regionalne Centrum Polonii. Minister Kulturyi Dziedzictwa Narodowego finansuje działalnośćinstytucji kultury, dla których jest organizatorem,oraz współfinansuje instytucje współprowadzonez samorządem i organizacjami pozarządowymi. Ministerkultury i dziedzictwa narodowego nie mamożliwości formalnych finansowania instytucji, dlaktórych organizatorem jest inny podmiot, w tymprzypadku jednostka samorządu terytorialnego.— Czasowe współfinansowanie ze strony MKiDN.Minister kultury i dziedzictwa narodowego wspieramerytorycznie i finansowo najciekawsze i najcenniejszeprojekty z zakresu kultury w obszarach:1. Wydarzenia artystyczne.2. Rozwój infrastruktury kultury.3. Edukacja kulturalna i diagnoza kultury.4. Dziedzictwo kulturowe.5. Literatura i czytelnictwo.6. Promocja kultury polskiej za granicą.7. Fryderyk Chopin.Wyżej wspomnianym obszarom tematycznymprzypisane są odpowiednio programy ministra kulturyi dziedzictwa narodowego. Programy te stanowiąpodstawę ubiegania się o środki na zadaniaz zakresu kultury realizowane przez jednostki samorząduterytorialnego, instytucje kultury, instytucjefilmowe, szkoły i uczelnie wyższe, organizacjepozarządowe oraz podmioty gospodarcze.W pierwszej fazie funkcjonowania RegionalnegoCentrum Polonii za najwłaściwsze uznałbym obszary2 i 3, a więc odpowiednio programy:— Rozwój infrastruktury kultury, w ramachktórego możliwe jest wsparcie takich zadań, jak: remont,modernizacja, adaptacja nieruchomości nacele działalności kulturalnej i edukacyjnej oraz zakupwyposażenia służącego działalności kulturalneji edukacyjnej, oraz— Edukacja kulturalna i diagnoza kultury, w którymznajdują się takie zadania, jak: warsztaty, kursy,szkolenia, przeglądy i konkursy artystyczne,kampanie promocyjne i akcje społeczne promująceaktywne uczestnictwo w kulturze, a także konferencje,seminaria, programy dokumentacyjne wraz z publikacjąprac badawczych.Pierwszy termin składania wniosków na 2009 r.upływa w dniu 30 listopada 2008 r. Kolejny nabórzakończy się 31 marca 2009 r. Szczegóły dotyczącewszystkich programów oraz formularze aplikacyjneznajdują się na stronie internetowej ministerstwa:www.mkidn.gov.pl. Pragnę także nadmienić, iżzgodnie z uregulowaniami w tym zakresie opiekęnad Polonią i Polakami za granicą sprawuje SenatRP, którego budżet zawiera wydzieloną część przeznaczonąna wspieranie instytucji działających narzecz Polonii.Minister kultury i dziedzictwa narodowego poprzezpodległe instytucje, takie jak: Instytut AdamaMickiewicza, Biblioteka Narodowa, Instytut Książki,Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych,Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa oraz DepartamentDziedzictwa Kulturowego (jednostka organizacyjnaministerstwa), finansuje przedsięwzięciazwiązane z ratowaniem polskiego dziedzictwakulturowego poza granicami kraju, upamiętnianiemrocznic i wybitnych Polaków, a także promocją polskiejtwórczości artystycznej za granicą.Mam nadzieję, że powyższe informacje posłużązainteresowanym do podjęcia właściwych decyzjiodnośnie do dalszego trybu postępowania, dostosowanegodo planów i potrzeb Regionalnego CentrumPolonii. Życzę samorządowi Dąbrowy Tarnowskiejwielu inicjatyw służących współpracy kulturalnejmieszkańców regionu z zagranicą i Polonią. Wierzę,że zapoczątkowane przedsięwzięcie będzie odnosiłokolejne sukcesy.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źMinisterBogdan Zdrojewskipodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie zmian w ustawiePrawo o adwokaturze (6156)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma pana marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,nr SPS-023-6156/08, przy którym przedstawionointerpelację posła Józefa Piotra Klima w sprawie nowelizacjiustawy Prawo adwokaturze, uprzejmieprzedstawiam, co następuje.Zgodnie z art. 4b ust. 1 ustawy z dnia 26 maja1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r.Nr 123, poz. 1058, z późn. zm.) adwokat nie możewykonywać zawodu:1) jeżeli pozostaje w stosunku pracy,2) jeżeli jego małżonek pełni funkcje sędziowskie,prokuratorskie lub w okręgu izby adwokackiej– w organach dochodzeniowo-śledczych,3) jeżeli został uznany za trwale niezdolnego dowykonywania zawodu,4) jeżeli został ubezwłasnowolniony,5) w razie orzeczenia kary zawieszenia w czynnościachzawodowych albo tymczasowego zawieszeniaw wykonywaniu czynności zawodowych.Ponadto adwokat nie może wykonywać zawoduw okręgu tej izby, w której spokrewniona z nim osobado drugiego stopnia lub spowinowacona z nim
721w pierwszym stopniu pełni funkcje wymienionew wyżej przywołanym przepisie (art. 4b ust. 2 ustawy).Trzeba zauważyć, iż przepis art. 4b ustawy utraciłmoc z dniem 17 września 1999 r. w zakresie,w jakim odnosi się do małżonka, krewnego i powinowategoadwokata, pełniących funkcje sędziowskielub prokuratorskie. Nastąpiło to w związku z obwieszczeniemprezesa Trybunału Konstytucyjnegoz dnia 6 września 1999 r. o utracie mocy obowiązującejart. 4 ust. 3 ustawy o radcach prawnych, art. 30ust. 2 ustawy o Sądzie Najwyższym, art. 15 ustawyo prokuraturze, art. 53 § 2 i art. 61 § 2 pkt 3 ustawyPrawo o ustroju sądów powszechnych, art. 12a ustawyo Naczelnym Sądzie Administracyjnym, art. 12ustawy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawyo radcach prawnych oraz niektórych innych ustaworaz w części: art. 4b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy Prawoo adwokaturze, art. 122 1 § 4 ustawy Prawoo ustroju sądów powszechnych i art. 70 § 1 ustawyPrawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 75,poz. 853), zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnegoz dnia 27 stycznia 1999 r., sygn. K 1/98.W powyższym orzeczeniu Trybunał Konstytucyjnyuznał m.in., że art. 4b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawyPrawo o adwokaturze są niezgodne z KonstytucjąRP, naruszając szereg zasad gwarantowanychprzez konstytucję, tj. zasadę ochrony małżeństwai rodziny, równości, prawo do ochrony życia prywatnegoi rodzinnego, do decydowania o swoim życiuosobistym, do dostępu do służby publicznej, a takżewolności wyboru miejsca zamieszkania i pobytuoraz wyboru i wykonywania zawodu. Ponadto Trybunałpodkreślił, iż niedopuszczalna jest ingerencjao znamionach arbitralności, tj. taka, która nie jestkonieczna m. in. z uwagi na bezpieczeństwo państwowelub ochronę praw i wolności innych osób, jeśliwnika ona w życie prywatne, nie respektując więzirodzinnych i praw do kontaktów z osobami bliskimi,a także integralności rodziny. Trybunał Konstytucyjnyuznał też, że zakazy wynikające z ww. przepisóww sposób arbitralny pozbawiają sędziów,a w związku z nimi także adwokatów i radców prawnychoraz prokuratorów, ich praw. Arbitralność tychprzepisów wyraża się także w ich nieproporcjonalnejdotkliwości. Zdaniem Trybunału przepisy te byłyzatem nieodpowiednie do istoty zagrożenia bezstronnościsędziowskiej. Przesłanki zakazu zostałybowiem sformułowane w sposób całkowicie oderwanyod zindywidualizowanego i osobistego charakteruzagrożeń bezstronności, powodowanych więzamiosobistymi sędziego z osobami, które mogą wywrzećwpływ na jego poglądy lub postawę, tak że przestajeon być bezstronny i sprawiedliwy.Jednocześnie wskazać trzeba, iż przepisy ustawyz dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U.z 2002 r. Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.) nie zawierająprzepisów statuujących analogiczne zakazy.Kolejno pragnę podnieść, iż w myśl art. 1 pkt 1rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Prawoo adwokaturze, ustawy o radcach prawnych orazustawy Prawo o notariacie, w art. 4b ustawy Prawoo adwokaturze przewiduje się uchylenie ust. 1 pkt 2oraz ust. 2. Projektowana zmiana doprowadzi dousunięcia z systemu prawnego przepisów, kreującychnormy prawne częściowo zakwestionowaneprzez Trybunał Konstytucyjny, a także skutkowaćbędzie ujednoliceniem regulacji odnoszących się dowykonywania zawodu adwokata i radcy prawnegow przedmiotowej sferze.Rządowy projekt ustawy, o którym mowa wyżej,jest obecnie przedmiotem prac sejmowej KomisjiSprawiedliwości i Praw Człowieka.Odnosząc się natomiast do kwestii ujednoliceniazasad wykonywania i nauki zawodu radcy prawnego,pragnę zauważyć, co następuje.Z uwagi na zacieranie się różnic między zawodamiadwokata i radcy prawnego celowe wydaje sięich połączenie. Powołanie jednego zawodu zaufaniapublicznego, którego zadaniem będzie świadczeniepomocy prawnej, leżałoby zarówno w interesieczłonków obecnie funkcjonujących dwóch samorządówzawodowych, jak i społeczeństwa. Po połączeniupowstałaby jedna korporacja prawnicza, któramogłaby podjąć skuteczniejsze działania mające nacelu dbanie o etos i dobry wizerunek zawodu. Funkcjonowaniejednej korporacji osób świadczących fachowąpomoc prawną będzie też bardziej czytelnedla klientów usług prawniczych, którzy w obecnymsystemie mogą być niezorientowani, czy i w jakimzakresie pomocy prawnej może im udzielić radcaprawny.Opierając się na tych przesłankach, w MinisterstwieSprawiedliwości podjęte zostały prace nadopracowaniem koncepcji nowego ustroju adwokaturyi w tym celu w lipcu 2008 r. powołany został zespół,któremu przewodniczy podsekretarz stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości. W skład tego zespołu– poza przedstawicielami Ministerstwa Sprawiedliwości– powołani zostali również adwokacii radcowie prawni, jak i przedstawiciele organizacjipozarządowych, m.in. Helsińskiej Fundacji PrawCzłowieka.Ponadto wspomniany wyżej projekt ustawy o zmianieustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcachprawnych oraz ustawy Prawo o notariacie zawieraregulacje, które w pewnej mierze zrównują zasadywykonywania zawodów prawniczych, m.in. przewidująwspólny egzamin wstępny dla kandydatów naaplikantów adwokackich i radcowskich.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew Wrona
722O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie asesorów sądowych (6157)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację poselską złożoną przez pana posła JózefaPiotra Klima w sprawie asesorów sądowychuprzejmie przedstawiam, co następuje.Ministerstwo Sprawiedliwości, dostrzegając problempowstały w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnegoz dnia 24 października 2007 r. (sygn.SK 7/06), w którym uznano powierzenie asesorom sądowymsprawowanie wymiaru sprawiedliwości zasprzeczne z normami Konstytucji RP, rozpoczęłojeszcze w zeszłym roku pracę nad projektem ustawyo Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury regulującejrównież kwestie podniesione w interpelacji.Wprowadzenie rozwiązań zaproponowanychw projekcie ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwai Prokuratury stanowi zwieńczenie prac nad nowym,kompleksowym modelem szkolenia, zarównowstępnego, jak i ustawicznego, szeroko rozumianychkadr sądownictwa i prokuratury w naszym kraju.Dotychczasowy system naboru na stanowiska sędziówsądów rejonowych opierał się na specjalistycznejaplikacji oraz asesurze, połączonej z powierzeniemna czas oznaczony pełnienia czynności sędziowskichi zakończonej oceną pracy. Wskazane orzeczenieTrybunału Konstytucyjnego spowodowało, żeniezbędne stało się dokonanie daleko idących modyfikacjizasad dostępu do stanowisk sędziowskich orazopracowanie innego niż asesura modelu weryfikacjiumiejętności praktycznych i predyspozycji osób kandydującychna stanowiska sędziowskie.Rezygnacja ze swoistego okresu próby, jaki stanowiłaasesura, spowodowała konieczność zagwarantowaniaodpowiedniego poziomu szkolenia kandydatówna stanowiska sędziowskie, co wymagazmian dotychczasowego kształtu aplikacji.Zgodnie z projektem ustawy do zadań krajowejszkoły będzie należeć prowadzenie aplikacji ogólnej,której celem jest przygotowanie osób poddanychszkoleniu do zajmowania stanowisk: referendarzasądowego, asystenta sędziego i asystenta prokuratoraoraz aplikacji sędziowskiej i prokuratorskiej, nakierowanejna szkolenie przyszłych sędziów i prokuratorów(asesorów prokuratorskich).Wzorem wielu innych państw europejskich zdecydowanosię na zastąpienie asesury okresem stażu,w ramach aplikacji, na stanowisku referendarza sądowegolub asystenta sędziego, zakładając jednocześnie,iż w szerszym niż dotychczas zakresie o stanowiskasędziego ubiegać się będą osoby legitymującesię praktyką w innych zawodach prawniczych,w szczególności adwokaci, radcowie prawni czy prokuratorzy.Projekt przewiduje następujące, równorzędnietraktowane, drogi dochodzenia do stanowisk sędziowskich:1) poprzez ukończenie aplikacji sędziowskiej lubukończenie aplikacji prokuratorskiej i pracę w charakterzeasesora prokuratorskiego przez okres conajmniej trzech lat,2) poprzez wykonywanie zawodu adwokata, radcyprawnego, notariusza lub prokuratora,3) poprzez ukończenie aplikacji ogólnej, pracę nastanowisku referendarza sądowego lub asystenta sędziego,odpowiednio, przez okres 5 lub 6 lat oraz złożenieegzaminu sędziowskiego.Proponuje się również rozwiązania dla osóbw tzw. okresie przejściowym. W przypadku osóbmianowanych na stanowisko asesora sądowegoprzed dniem opublikowania wyroku TrybunałuKonstytucyjnego (Dz. U. z dnia 5 listopada 2007 r.Nr 204, poz. 1482) projekt zakłada skrócenie okresuasesury niezbędnego do ubiegania się o powołaniena stanowisko sędziego sądu rejonowego do jednegoroku oraz obniżenie wieku kandydatów do 28 lat.Na stanowisko sędziego sądu rejonowego będziemogła być powołana również osoba, która spełniającwymagania określone w ustawie Prawo o ustroju sądówpowszechnych, w brzmieniu nadanym omawianąustawą, ukończyła trzyletnią aplikację sądowąi złożyła egzamin sędziowski na podstawie przepisówobowiązujących do dnia wejścia w życie projektowanejustawy, a po złożeniu tego egzaminu byłazatrudniona na stanowisku:1) referendarza sądowego co najmniej przez okres2 lat w pełnym wymiarze czasu pracy albo2) asystenta sędziego co najmniej przez okres 3lat w pełnym wymiarze czasu pracy.Projekt przewiduje, że asesorzy, w stosunku doktórych ustało powierzenie pełnienia czynności sędziowskich(co nastąpić ma z dniem 5 maja 2009 r.),wykonywać będą czynności referendarzy sądowych(w sądach powszechnych) lub czynności sekretarsko-administracyjne(w sądach wojskowych), zachowajądotychczasowe uprawnienia pracownicze orazw zakresie wynagradzania i będą podlegać zwolnieniuprzez właściwy organ na zasadach takich samychjak obowiązujące obecnie.Rozwiązania przyjęte w projekcie przewidująnadto, że o stanowiska referendarzy sądowych lubasystentów sędziów będą się mogły ubiegać takżeosoby, które na dotychczasowych zasadach ukończyłyaplikację sądową, prokuratorską bądź referendarskąi zdały odpowiedni egzamin.Projekt omawianej ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwai Prokuratury, który w toku szeroko rozumianychprac legislacyjnych był konsultowanyz zainteresowanymi środowiskami, został w dniu 7listopada 2008 r. podczas drugiego czytania uchwalonyprzez <strong>Sejm</strong> i przekazany do Senatu.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuJacek Czaja
723O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie zniżek na przejazdyśrodkami transportu publicznegodla opiekunów osób niepełnosprawnych (6158)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła Józefa Piotra Klima, otrzymanąprzy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,znak SPS-023-6158/08, w sprawie zniżek na przejazdyśrodkami transportu publicznego dla opiekunówosób niepełnosprawnych, uprzejmie informujęPana Marszałka, że realizacja elementów politykispołecznej państwa wobec osób niepełnosprawnychoraz ich opiekunów należy do właściwości ministrapracy i polityki społecznej w porozumieniu z ministremfinansów odpowiadającym za stan finansówpaństwowych.Minister infrastruktury nie posiada kompetencjido rozszerzenia uprawnień do ulgowych przejazdówjakimkolwiek kategoriom osób uprawnionych, w tymopiekunom. Do właściwości Ministerstwa Infrastrukturynależą: interpretacja aktów prawnych dotyczącychustawowych uprawnień do ulg przy przejazdachśrodkami publicznego transportu zbiorowegokolejowego i autobusowego przyznanych m.in.ustawą z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniachdo ulgowych przejazdów środkami publicznegotransportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175,poz. 1440, z późn. zm.) oraz nadzór nad przestrzeganiemtych przepisów.Zważywszy, iż problematyka ulg ustawowychobejmuje obszar szeroko pojętej polityki społeczneji finansowej realizowanej przez państwo, inicjatywaustawodawcza zmierzająca do rozszerzenia dotychczasowegozakresu ulg dla opiekunów osób niepełnosprawnychmoże być podjęta na wniosek ministrapracy i polityki społecznej, po uzyskaniu akceptacjize strony Rady Ministrów.Pragnę jednakże podkreślić, że mimo iż opiekunowiei przewodnicy osób niepełnosprawnych stanowiąnajmniejszą grupę wśród uprawnionych do ustawowychulg przejazdowych z racji tego, iż korzystająz ulgi tylko wówczas, kiedy towarzyszą swoim podopiecznym(w 2007 r. skorzystali oni z 671 tys. przejazdówkoleją, co stanowiło zaledwie 0,8% ogółuprzejazdów koleją z ulgami ustawowymi), przyznanietym osobom wnioskowanej przez pana posła ulgispowodowałoby znaczne skutki finansowe, gdyż jakojedyni mogliby korzystać z ulgi 95% w nieograniczonymzakresie. Grupa ta nie posiadała takich uprawnieńnawet przed 2002 r.Pragnę zauważyć, iż wniosek zgłoszony w tejżeinterpelacji jest jedynym, jaki wpłynął do ministrainfrastruktury od 1 stycznia 2003 r., tj. od dnia obowiązywaniapowołanej na wstępie ustawy.Zważywszy, iż problem rozszerzenia wymiarui zakresu ulg ustawowych bądź przyznania prawado bezpłatnych przejazdów obejmuje obszar kreowanejprzez rząd szeroko pojętej polityki społeczneji finansowej, inicjatywa ustawodawcza w tym przedmiociemoże być podjęta dopiero po uzyskaniu akceptacjirozszerzenia dotychczasowego zakresu ulgustawowych.Ponadto należy pamiętać, że zdaniem ministrafinansów obowiązujący system uprawnień do ulgowychprzejazdów i wysokości samych ulg stanowiwyraz swoistego kompromisu pomiędzy interesamia potrzebami różnych grup społecznych. Tym samymjakiekolwiek zmiany tego systemu spowodująniezadowolenie i roszczenia różnych innych grupspołecznych.Przy ewentualnej inicjatywie ustawodawczejw zakresie ustawowych ulg, w tym także z mocy innychustaw niż wymieniona na wstępie, decydująceznaczenie będą miały skutki finansowe z tego tytułudla budżetu państwa. W ustawie budżetowej na2008 r. na sfinansowanie ulg ustawowych w obecnymkształcie przeznaczono kwotę ponad 900 mlnzł, przy czym zgodnie ze stanowiskiem ministra finansówfinansowanie ulg ma tendencję wzrostową.Z poważaniemWarszawa, dnia 18 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Józefa Piotra Klimaw sprawie programu zwalczaniachoroby Aujeszkyego (6159)Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelacjępana posła Józefa Piotra Klima w sprawie programuzwalczania choroby Aujeszkyego u świń, przysłanejprzy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r., znak SPS--023-6159/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.Zgodnie z programem stanowiącym załącznik dorozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 marca2008 r. w sprawie wprowadzenia programu zwalczaniachoroby Aujeszkyego u świń (Dz. U. Nr 64,poz. 397) eliminacja choroby Aujeszkyego na terytorium<strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong> może być prowadzonadwiema metodami. Pierwszą metodą jest metodarealizowana zgodnie z zasadą „szczepienia – elimi-
724nacji”. Polega ona na wprowadzeniu szczepień w stadachświń zakażonych oraz stadach w obszarze zapowietrzonym,a następnie wyeliminowaniu (uboju)sztuk, które w badaniu serologicznym uzyskały wynikdodatni.Drugą alternatywną metodą zwalczania chorobyAujeszkyego jest natychmiastowy ubój świń lub ubójświń po ich gospodarczym wykorzystaniu lub osiągnięciumasy ubojowej.Decyzję o wyborze metody, po przeprowadzeniuanalizy ryzyka oraz wzięciu pod uwagę przesłanekekonomicznych, podejmuje każdorazowo właściwymiejscowo powiatowy lekarz weterynarii.Równocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,że ze względu na szereg uwag napływającychod producentów i hodowców trzody chlewnej kwestiedotyczące obszaru zapowietrzonego były szerokodyskutowane podczas ostatniego posiedzenia zespołudo spraw związanych ze zwalczaniem choroby Aujeszkyegou świń. Zespół, o którym mowa powyżej,został powołany przez ministra rolnictwa i rozwojuwsi w dniu 28 sierpnia br., a jego celem jest międzyinnymi opracowywanie zmian do ww. programu.Podczas spotkania przyjęto, że w planowanej nowelizacjirozporządzenia powiatowy lekarz weterynarii,po przeprowadzeniu analizy ryzyka, opartej nadochodzeniu epizootycznym, będzie mógł wyznaczyć,w drodze decyzji, gospodarstwa, w którychwprowadzi szczepienia profilaktyczne. Wprowadzenietej zmiany spowoduje, że zniesiony zostanie obowiązekobligatoryjnego tworzenia obszaru zapowietrzonego.Równocześnie pragnę podkreślić, że wprowadzenieewentualnych zmian do programu zatwierdzonegodecyzją Komisji 2007/782/WE z dnia 30 listopada2007 r. zatwierdzającą roczne i wieloletnie programykrajowe oraz wkład finansowy Wspólnotyw zakresie zwalczania, kontroli i monitorowanianiektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych,przedstawionych przez państwa członkowskie, na2008 r. i na lata następne (Dz. Urz. UE L 314 z 30listopada 2007 r., str. 29) wymaga nowelizacji ww.rozporządzenia Rady Ministrów i uzgodnieniazmian w programie z Komisją Europejską. Do tegoczasu realizacja programu zwalczania choroby Aujeszkyegou świń musi być prowadzona na podstawieprzepisów obowiązującego aktu prawnego.Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.Sekretarz stanuKazimierz PlockeO d p o w i e d źprezesa Urzędu OchronyKonkurencji i Konsumentów- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Wiesława Wodyw sprawie działalności Urzędu OchronyKonkurencji i Konsumentów (6161)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dopisma szefa Gabinetu Politycznego Prezesa RadyMinistrów pana Sławomira Nowaka (znak: DSPA--4401-6056/08) i interpelacji pana posła WiesławaWody dotyczącej cen pieczywa i cen paliw płynnych,z dnia 27 października 2008 r., uprzejmie proszęo przyjęcie niniejszej odpowiedzi.Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencjii konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50,poz. 331, ze zm.) jest aktem prawnym regulującymkwestie związane z ochroną konkurencji i konsumentów,należy ona do dziedziny prawa publicznegoi ma na celu ochronę interesu publicznego.Zgodnie z art. 31 ww. ustawy do zadań prezesaUrzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwanegodalej prezesem urzędu) należy m.in. sprawowaniekontroli przestrzegania przez przedsiębiorcówprzepisów ww. ustawy, w tym przeciwdziałaniepraktykom ograniczającym konkurencję, stosowanymprzez przedsiębiorców.Praktyki ograniczające konkurencję dzielą się na:— porozumienia ograniczające konkurencję – art. 6ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów zakazujeporozumień, których celem lub skutkiem jestwyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w innysposób konkurencji na rynku właściwym;— nadużywanie pozycji dominującej – art. 9 ww.ustawy zakazuje nadużywania pozycji dominującejna rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców.Zgodnie z art. 4 pkt 10 ustawy o ochroniekonkurencji i konsumentów przez pozycję dominującąrozumie się pozycję przedsiębiorcy, któraumożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencjina rynku właściwym przez stworzenie mu możliwościdziałania w znacznym zakresie, niezależnie odkonkurentów, kontrahentów oraz konsumentów.Ustawa wprowadza domniemanie, że przedsiębiorcaposiada pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynkuwłaściwym przekracza 40%.Stosownie do ustawy o ochronie konkurencjii konsumentów właściwość prezesa urzędu do podjęciaokreślonych działań pojawia się wówczas, gdydana cena jest wynikiem antykonkurencyjnego porozumienia(czyli uzgodnienia jej przez konkurentówbądź producenta i konkurenta) bądź też nadużywaniaposiadanej przez danego przedsiębiorcęlub grupę przedsiębiorców siły rynkowej w celuukształtowania ceny w oderwaniu od konkurencyjnychrealiów rynkowych, przykładowo poprzez narzuceniecen nadmiernie wygórowanych. Aby móc
725stwierdzić jedną z powyższych praktyk, koniecznejest przeprowadzenie analizy danego rynku produktowego,w tym przede wszystkim zbadanie, czy cenana określonym poziomie nie jest spowodowana czynnikaminatury obiektywnej. Należy wskazać, że prezesurzędu nie jest organem do spraw cen, a w prowadzonychprzez niego sprawach dotyczących antykonkurencyjnychpraktyk nie kwestionuje się wysokościcen, ale fakt, że zostały one ustalone w wynikuzachowań sprzecznych z ustawą o ochronie konkurencjii konsumentów.I Ceny zboża i pieczywa.Odnośnie do problemu cen pieczywa należy wskazać,że ceny zboża nie są jedynym elementem składającymsię na detaliczną cenę sprzedaży pieczywa,znaczenie mają także wzrastające koszty energii oraztransportu. Na tym rynku działa wiele podmiotówzajmujących się wyrobem pieczywa, co oznacza, żezawarcie antykonkurencyjnego porozumienia ustalającegoceny odsprzedaży pieczywa na terenie krajuorganizacyjnie byłoby znacznie utrudnione, wręczniemożliwe. Ponadto takie rozdrobnienie oznacza, żewątpliwa jest możliwość posiadania przez jakiegokolwiekprzedsiębiorcę pozycji dominującej.Ponadto na cenę mąki będącej surowcem do produkcjipieczywa mają również wpływ narzuty spółekzajmujących się przetwarzaniem zboża na mąkę.Należy jednocześnie wskazać, że prezes urzędu przeprowadziłw 2008 r. postępowanie wyjaśniającew sprawie ustalenia, czy działania przedsiębiorcówprowadzących działalność na krajowym rynku skupuzboża oraz wytwarzania i sprzedaży produktówmącznych stanowią naruszenie przepisów ustawyo ochronie konkurencji i konsumentów. W trakciewskazanego postępowania organ antymonopolowyzbadał politykę handlową spółek działających nawskazanym rynku oraz procesy związane ze skupemzboża, wytwarzaniem i sprzedażą produktówmącznych. Materiały oraz informacje uzyskanew toku postępowania nie dały jednak podstaw dowszczęcia postępowania antymonopolowego. Postępowaniewyjaśniające zostało zamknięte z uwagi nabrak wystarczających dowodów na istnienie antykonkurencyjnychpraktyk na polskim rynku skupuzboża oraz wytwarzania i sprzedaży produktówmącznych.II Ceny paliw płynnych.Z przeprowadzonych przez prezesa urzędu badańwynika, iż na poziom cen detalicznych paliw płynnychw Polsce wpływ mają następujące czynniki:— cena hurtowa paliw – jest to cena, po jakiejsprzedają paliwo polscy producenci paliw oraz importerzy,— marża detaliczna – jej wysokość zależy od specyfikiposzczególnych rynków lokalnych sprzedaży detalicznejpaliw płynnych (wysokości płac; wysokości obciążeńz tytułu kupna lub dzierżawy gruntów; stopniakonkurencji – liczby stacji paliw; lokalizacji stacji paliw:duże miasto, małe miasto, przy trasie itp.).Wskazane elementy kształtowane są niezależneod cen ropy na światowych rynkach, dlatego teżspadek ceny ropy nie zawsze ma bezpośrednie przełożeniena spadek cen benzyn oferowanych na stacjachbenzynowych, w szczególności jeżeli chodzio stosunek ceny ropy do ceny paliwa w detalu.Decydujący wpływ na cenę detaliczną paliw macena hurtowa paliwa. Kwestia ustalania hurtowychcen paliw przez producentów była już przedmiotemoceny prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.W dniu 9 lutego 2000 r. prezes urzęduwydał decyzję, w której orzekł, iż PKN Orlen SAustala ceny sprzedaży benzyn i olejów napędowychw sposób umożliwiający osiąganie nieuzasadnionychkorzyści, i nakazał zaniechanie tej praktyki,poprzez wprowadzenie sposobu ustalania cen uwzględniającegozmiany czynników cenotwórczych proporcjonalniedo zmiany ich udziałów w cenie.W uzasadnieniu do powyższej decyzji organ antymonopolowystwierdził m.in., iż punktem wyjściadla obowiązujących w Polsce cen paliw produkowanychw PKN Orlen SA są notowania ich odpowiednikówna światowych giełdach, gdzie ceny kształtowanesą przez popyt i podaż. Do tych cen doliczanyjest podatek akcyzowy, cło, koszty transportu, a takżeuwzględnia się szereg czynników niewymiernych(m.in. sytuacja na rynku krajowym, stan zapasów,prognozy dotyczące kształtowania się popytu i podażyitp.), które zdaniem organu antymonopolowegodają duże możliwości do dowolnego manipulowaniacenami. We wskazanej decyzji stwierdzono, że Orlenpowinien ustalać ceny paliw metodą kosztową,uwzględniając koszty produkcji, tj. ceny ropy naftowej,koszty jej rafinacji i przerobu.W wyniku odwołania wniesionego przez PKNOrlen SA Sąd Antymonopolowy (obecnie Sąd OchronyKonkurencji i Konsumentów) wyrokiem z dnia11 października 2000 r. 1) uchylił powyższą decyzję.Uzasadniając powyższy wyrok, sąd stwierdził w szczególności,iż ceny paliw płynnych są cenami umownymi.Jak stwierdził w swoim orzeczeniu sąd, napodstawie uprzednio obowiązującej ustawy z dnia26 lutego 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1988 Nr 27poz. 195, z późn. zm. 2) , przy sporządzaniu tego rodzajucen nie nakłada się obowiązku sporządzania określonegotypu kalkulacji. Tak więc kalkulacje cen paliwoparte na czynnikach obiektywnych, subiektywnychi nawiązujące do cen na rynkach światowych –w pełni konkurencyjnych – są równoprawne w stosunkudo innych typów kalkulacji, np. kosztowej.Ponadto zdaniem Sądu Antymonopolowego niemożna nadawać priorytetuanalizie kosztowej wśród innych metod ustalaniacen stosowanych przez przedsiębiorcę dominującego.Przedsiębiorca ten ma wiele sposobów, trudnychmu do udowodnienia, w zakresie wkalkulowy-1) Sygn. akt: XVII Ama 65/00.²) Obecnie obowiązuje ustawa o cenach z dnia 5 lipca 2001 r.(Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050).
726wania w cenę pozornych kosztów działalności. Kosztowemetody ustalania cen nie zachęcają zatem dopodnoszenia efektywności gospodarczej przez obniżaniecen. Dlatego orzecznictwo przy ocenie kryteriówceny nadmiernie wygórowanej odchodzi od posługiwaniasię analizą kosztową, obarczoną w dużejmierze uwarunkowaniami subiektywnymi danegoprzedsiębiorcy, na rzecz bardziej obiektywnych kryteriówporównawczych z cenami stosowanymi przezpotencjalnych konkurentów na innych rynkach, niewyłączając zagranicznych.W ocenie sądu istotnym faktem dla rozstrzygnięciasprawy było również, poparte literaturą oraz wyjaśnieniamikoncernów Shell i Statoil, stwierdzeniebraku możliwości rozliczania w przemyśle rafineryjnymłącznych kosztów produkcji na poszczególneprodukty. Eliminuje to możliwość oparcia mechanizmucenowego na metodzie kosztów uzasadnionych(analizie kosztowej). Dlatego podstawowym wyznacznikiemdla ustalania cen w tym przemyśle, i tonie tylko w Polsce, jest światowy lub regionalny ryneksprzedaży paliw płynnych (giełda). Ceny PKNOrlen SA oparte na parytecie importowym są ściślepowiązane z europejskim rynkiem paliw, przy czymw okresie badanym w postępowaniu administracyjnymśrednie ceny paliw silnikowych PKN Orlen SAbyły na ogół niższe od cen importowych tych paliw.W opinii sądu próby odejścia od cen rynkowychmogłyby w krótkim czasie rozregulować rynek paliww Polsce. Jeżeli ceny paliw PKN Orlen SA byłybyznacznie niższe od cen światowych, import uzupełniającybyłby nieopłacalny i na rynku krajowym przyzwiększonej podaży pojawiłby się niedobór paliw. Jeżelinatomiast ceny krajowe byłyby znacznie wyższeod cen światowych, zwiększyłby się konkurencyjnydla PKN Orlen SA import, a to spowodowałoby trudnościze sprzedażą paliwa tego koncernu.W dniu 22 lutego 2001 r. prezes UOKiK wniósłkasację od powyższego wyroku do Sądu Najwyższego.Sąd Najwyższy w swoim wyroku (sygn. akt ICKN 337/01) podtrzymał jednakże wyrok Sądu Antymonopolowego.Mając na uwadze fakt, iż zarówno Sąd Antymonopolowy(obecnie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów),jak również Sąd Najwyższy wypowiedziałysię w kwestii sposobu ustalania cen paliwpłynnych – uznając go za prawidłowy – prezes UrzęduOchrony Konkurencji i Konsumentów nie możetakiego sposobu ponownie kwestionować. Tym samymorgan antymonopolowy nie może również kwestionowaćcen ustalonych w oparciu o ww. sposób,który został uznany przez Sąd Najwyższy za prawidłowy.Ponadto na ostateczny poziom detalicznych cenpaliw płynnych istotny wpływ ma marża detaliczna.Zależy ona przede wszystkim od istniejących uwarunkowańkonkurencyjnych, do których zalicza sięstandard stacji (wielkość obiektu, usługi dodatkoweświadczone na stacji, lokalizacja stacji), wielkośćrynku lokalnego (zapotrzebowanie na paliwa) orazpolityka cenowa stosowana przez stacje konkurencyjne.W niektórych regionach kraju, w szczególnościna terenach górzystych i trudno dostępnych,wpływ na ostateczną cenę detaliczną paliw mająrównież stosunkowo wyższe koszty transportu.Koszty te kształtują się odmiennie w zależności odpory roku. W zimie, w czasie opadów i zaleganiaśniegów koszt transportu jest wyższy, co bezpośrednioprzekłada się na cenę finalną paliw. Jak wynikaz danych <strong>Polskiej</strong> Organizacji Przemysłu i Handlu,nadal utrzymuje się pomiędzy poszczególnymi regionamikraju duża rozpiętość detalicznych censprzedaży.Należy raz jeszcze podkreślić, że ceny paliw mogąbyć przedmiotem zainteresowania prezesa urzędutylko jeżeli na ich wysokość wpływ mają działaniaprzedsiębiorców stanowiące naruszenie prawa konkurencji.Oznacza to, że organ antymonopolowymoże podjąć interwencję tylko w sytuacji, gdy brakwpływu spadku cen ropy naftowej na detaliczneceny paliw płynnych jest skutkiem zawarcia antykonkurencyjnegoporozumienia bądź nadużywaniapozycji dominującej. Jednocześnie należy wskazać,że w ostatnim czasie ceny paliw systematycznie spadają.Obecnie detaliczne ceny benzyny kształtują sięna poziomie poniżej 4 zł (średnio litr benzyny 95--oktanowej kosztuje 3, 90 zł za litr 3) .Pragniemy również wskazać, że Prezes Urzęduprowadzi szereg postępowań dotyczących ewentualnychnaruszeń prawa konkurencji na rynku paliwpłynnych. W szczególności należy tutaj wskazać, postępowanieantymonopolowe dotyczące działańPKN Orlen. Ma ono na celu zbadanie, czy doszło dozawarcia porozumienia na krajowym rynku silnikowychpaliw płynnych, polegającego na ustalaniu cenodsprzedaży paliwa pomiędzy PKN Orlen, a niektórymijego kontrahentami, poprzez stosowaniew umowach z nimi postanowień przyznających Orlenprawo do ustalania detalicznych cen sprzedażypaliw płynnych (sygn. DOK1-410/01/08/PG). Ponadto,prowadzone są również dwa postępowania wyjaśniającedotyczące zachowań podmiotów działającychna krajowym rynku paliw płynnych, wszczętew wyniku otrzymanych skarg przedsiębiorców. Jednoz nich dotyczy ustalenia, czy zasady sprzedażyhurtowej paliw naruszają przepisy ustawy o ochroniekonkurencji i konsumentów (sygn. DOK1-400/09/07/PG), drugie natomiast dotyczy rynku biopaliw– badane jest, czy zachowanie podmiotów działającychna rynku wytwarzania i sprzedaży biopaliww Polsce nie narusza prawa konkurencji (sygn. DO-K1-400-05/08/PG). Organ antymonopolowy prowadzirównież postępowania wyjaśniające w zakresiebadania rynku pod kątem ewentualnego naruszeniareguł konkurencji. Należy wskazać, że rynek paliwpłynnych był wielokrotnie analizowany (przykładowo:zakończone w 2006 r. badanie rynku hur-3) http://biznes.gazetaprawna.pl/artykuly/96630,ceny_paliwa_nadal_beda_spadac.html
727towego handlu paliwami płynnymi oraz importui eksportu paliw – sygn. DAR-401-09/04/PK).Jednocześnie na podstawie ustawy z dnia 25sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowaniajakości paliw (Dz. U. z 2006 r. Nr 169, poz.1200) powierzone zostały prezesowi urzędu i InspekcjiHandlowej obowiązki w zakresie monitorowaniajakości wprowadzonych do obrotu paliw ciekłych.Kontrolowany jest cały łańcuch dystrybucyjnypaliwa – od stacji paliwowej, poprzez hurtowniei bazy paliwowe, aż do producenta. W tym zakresiesektor paliwowy poddany jest stałej kontroli prezesaurzędu (sukcesywnie nadzorowana jest większośćwskazanych podmiotów). Wyniki dotyczące jakościpaliwa przedstawiane są w sporządzanych dla KomisjiEuropejskiej raportach (wyniki kontroli przedstawianesą na stronie internetowej Urzędu OchronyKonkurencji i Konsumentów 4) ).Odnosząc się zarówno do sytuacji panującej narynku zboża, jak i paliw płynnych, wskazać należy,że nie każda sytuacja, w której są podobne ceny nadane produkty, musi być związana z zawarciem antykonkurencyjnegoporozumienia. Od wskazanychporozumień ograniczających konkurencję, w którychwarunkiem sine qua non jest uzgodnienie określonegozachowania dokonane w jakiejkolwiek formie,należy odróżnić tzw. zachowania paralelne(np. podążanie za liderem), obserwowane w szczególnościw przypadkach zewnętrznych zmian naokreślonym rynku właściwym, czy też zachowania(nieparalelne), których celem jest dostosowanieprzedsiębiorców do zmieniających się warunkówkonkurowania. Z zakazanym porozumieniem mamydo czynienia wówczas, gdy działania przedsiębiorców(określone skoordynowane zachowania) wynikająz podjętych wspólnie uzgodnień, co do którychprzedsiębiorcy zawierający porozumienie mają z regułyświadomość, że ich celem lub skutkiem jestograniczenie konkurencji i w konsekwencji świadomisą naruszania przepisów ustawy o ochronie konkurencjii konsumentów lub właściwych przepisówwspólnotowych. Fakt zawarcia porozumienia np. cenowegomusi być udowodniony. Zgodnie z orzecznictwemKomisji i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości,jeżeli porównywalny poziom cen produktuna danym rynku właściwym można usprawiedliwićinnymi czynnikami niż zawarcie porozumieniaograniczającego konkurencję, a jednocześnie nie mawystarczających dowodów, że takie porozumieniezostało zawarte, wówczas nie można zastosowaćart. 81 TWE, odpowiadającego art. 6 ustawy o ochroniekonkurencji i konsumentów (vide: wyrok z 27września 1988 r. w sprawie 89, 104, 114, 116, 117,125–129/85, Wood Pulp przeciwko Komisji Europejskiej,ECR 1988, 5193). Zachowania przedsiębiorców,które w skrajnych przypadkach mogą nawetprowadzić do ograniczenia konkurencji, lecz nie są4)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nanadesłaną przy piśmie pana Sławomira Nowaka, sekretarzastanu, szefa Gabinetu Politycznego PrezesaRady Ministrów z dnia 12 listopada 2008 r., znak:DSPA-4401-6063/08, interpelację pani poseł BożenySławiak w sprawie rozwiązania kolizji prawnej dotyczącejdwóch ustaw: ustawy o Państwowej InspekcjiPracy oraz ustawy o statystyce publicznej orazw sprawie propozycji zwiększenia działań informacyjno-prewencyjnychw kwestii bezpieczeństwa pracypoprzez zaangażowanie w nie innych organówi instytucji, uprzejmie informuję, że w mojej ocenienie istnieje kolizja prawna w zakresie ustawy z dnia13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy(Dz. U. Nr 89, poz. 589) i ustawy z dnia 29 czerwca1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz.439, z późn. zm.) w kwestii regulującej udostępnianiedanych z krajowego rejestru urzędowego podmiotówgospodarki narodowej.Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 3 ustawy o statystycepublicznej zbierane i gromadzone w krajowychrejestrach urzędowych informacje nie są dany-http://www.uokik.gov.pl/pl/jakosc_paliw/wyniki_kontroli_jakosci_paliw/wynikiem zawarcia porozumienia, nie są zakazanew rozumieniu art. 6 ustawy o ochronie konkurencjii konsumentów.Nawiązując do powyższych wyjaśnień, wydajesię, że zarówno ceny pieczywa, jak i paliwa wynikająz normalnych uwarunkowań rynkowych i ogólnejsytuacji w tych sektorach. W związku z powyższymwydaje się, że działania przedsiębiorców na wskazanychrynkach nie są wynikiem stosowania praktykograniczających konkurencję, w szczególności zawarciazakazanego porozumienia, natomiast wynikająz panującej sytuacji rynkowej.Z poważaniemPrezes Urzędu OchronyKonkurencji i KonsumentówMałgorzata Krasnodębska-TomkielWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źprezesa Głównego Urzędu Statystycznego- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację poseł Bożeny Sławiakw sprawie rozwiązania kolizji prawnejdotyczącej dwóch ustaw: ustawy o PaństwowejInspekcji Pracy oraz ustawy o statystycepublicznej, oraz w sprawie propozycjizwiększenia działań informacyjno-prewencyjnychw kwestii bezpieczeństwa pracy poprzezzaangażowanie w nie innych organówi instytucji (6163)
728mi statystycznymi w rozumieniu ustawy, z wyjątkieminformacji, o których mowa w art. 42 ust.1 pkt7, tj. dotyczących liczby pracujących oraz w przypadkugospodarstw rolnych powierzchni ogólnej i użytkówrolnych, nie podlegają rygorom poufności i tajemnicystatystycznej. W myśl art. 44 ust. 2 ustawyo statystyce publicznej, który reguluje sposób i zakresudostępniania danych z rejestru podmiotówdla organów administracji rządowej i samorządowejoraz innych instytucji rządowych, Państwowa InspekcjaPracy jest wymieniona z nazwy wśród beneficjentów,którym, na ich pisemny wniosek, udostępniasię nieodpłatnie wyciągi z rejestru podmiotóww uzgodnionym zakresie, niezbędnym do wykonywaniaich statutowych zadań.Udostępnieniu z rejestru podmiotów podlegajątylko te dane, które są w nim gromadzone, a którychprzedmiotowy katalog zawiera art. 42 ust. 1 ustawyo statystyce publicznej w powiązaniu z § 5 ust. 1 rozporządzeniaRady Ministrów z dnia 27 lipca 1999 r.w sprawie sposobu i metodologii prowadzenia i aktualizacjirejestru podmiotów gospodarki narodowej,w tym wzorów wniosków, ankiet i zaświadczeń, orazszczegółowych warunków i trybu współdziałaniasłużb statystyki publicznej z innymi organami prowadzącymiurzędowe rejestry i systemy informacyjneadministracji publicznej (Dz. U. Nr 69, poz. 763,z późn. zm.), z wyłączeniem zawartym w art. 44 ust. 3,który odwołuje się do wcześniej wspomnianegoart. 42 ust. 1 pkt 7 ustawy o statystyce publicznej.Natomiast w myśl art. 38 ust. 1 i 2 ustawy o statystycepublicznej nie mogą być publikowane aniudostępniane dane jednostkowe uzyskane w badaniachstatystycznych statystyki publicznej oraz informacjestatystyczne możliwe do powiązania i zidentyfikowaniaich z konkretną osobą oraz dane indywidualnecharakteryzujące wyniki ekonomicznedziałalności podmiotów gospodarki narodowej prowadzącychdziałalność gospodarczą, w szczególnościjeżeli na daną agregację składają się mniej niżtrzy podmioty lub udział jednego podmiotu w określonymzestawieniu jest większy niż trzy czwartecałości. I tak zgodnie z art. 10 wyżej wymienionejustawy zbierane i gromadzone w badaniach statystycznychstatystyki publicznej dane indywidualnei dane osobowe są poufne i podlegają szczególnejochronie tajemnicą statystyczną. Dane te mogą byćwykorzystywane wyłącznie do opracowań, zestawieńi analiz statystycznych oraz do tworzenia przezsłużby statystyki publicznej operatu do badań statystycznychprowadzonych przez te służby. Udostępnianielub wykorzystywanie danych indywidualnychi danych osobowych dla innych niż podane celów jestzabronione.W związku z powyższym nie mogą być udostępnianejednostkowe dane identyfikowalne dotyczącewypadków przy pracy. Główny Inspektorat Pracyotrzymuje od GUS cyklicznie i nieodpłatnie nieidentyfikowalnedane jednostkowe z badania „Wypadkówprzy pracy”.Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że GłównyUrząd Statystyczny prowadzi działania informacyjnew zakresie warunków pracy poprzez realizacjębadań statystycznych, tj.: badanie warunków pracy– roczne sprawozdanie na formularzu Z-10, oraz badaniewypadków przy pracy – statystyczna kartawypadków przy pracy Z-KW. Na podstawie otrzymanychwyników z powyższych badań opracowywanesą następujące publikacje: „Warunki pracy”,„Wypadki przy pracy” – publikacje roczne, monitoringrynku pracy – „Wypadki przy pracy w I kwartale,I–II kwartale, I–III kwartale i roczny” – monitoringkwartalny.Z poważaniemPrezes Głównego Urzędu StatystycznegoJózef OleńskiWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożeny Sławiakw sprawie planowanej reformy PFRON (6164)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia5 listopada 2008 r. znak: SPS-023-6164/08 interpelacjępani poseł Bożeny Sławiak w sprawie planowanejreformy Państwowego Funduszu RehabilitacjiOsób Niepełnosprawnych uprzejmie proszę o przyjęcieponiższych wyjaśnień:1. W przyjętych przez rząd projektach ustaw:o finansach publicznych i przepisy wprowadzająceustawę o finansach publicznych, które zostały przesłanedo <strong>Sejm</strong>u RP, zaproponowano przekształcenie– z dniem 1 stycznia 2010 r. – Państwowego FunduszuRehabilitacji Osób Niepełnosprawnych posiadającegoosobowość prawną w Państwowy FunduszRehabilitacji Osób Niepełnosprawnych stanowiącywyodrębniony rachunek bankowy bez osobowościprawnej, jako państwowy fundusz celowy w rozumieniuustawy o finansach publicznych.Zmiany te nie ograniczą realizacji ustawowychzadań na rzecz osób niepełnosprawnych i nie utrudniąorganizacjom pozarządowym osób niepełnosprawnychrealizacji działań dofinansowywanych ześrodków funduszu, albowiem:1) dysponentem środków funduszu będzie ministerwłaściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,2) dotychczasowe zadania wykonywane przezprezesa zarządu bądź zarząd funduszu będzie wykonywałminister pracy i polityki społecznej przy po-
729mocy Biura Obsługi Funduszu, funkcjonującegow formie jednostki budżetowej. Pracownicy BiuraFunduszu staną się pracownikami Biura ObsługiFunduszu,3) wszystkie środki, które wpłyną na wyodrębnionyrachunek bankowy funduszu będą – tak jaki dotychczas – przeznaczane na realizację zadańokreślonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiuosób niepełnosprawnych,4) niewykorzystane środki funduszu powiększąstan jego konta w roku następnym,5) środki funduszu – zgodnie z planem rzeczowo-finansowymstanowiącym załącznik do ustawybudżetowej na dany rok – będą nadal (po przekształceniufunduszu) przekazywane algorytmem samorządomwojewódzkim i powiatowym na wydzielonyrachunek bankowy,6) tylko samorządy województw przejmą zadaniadotychczas realizowane przez oddziały funduszu,a pracownicy tych oddziałów staną się pracownikamiurzędów marszałkowskich i będą zajmować się – takjak i obecnie – realizacją zadań ustawowych.2. Podstawowa przesłanka przekształcenia PaństwowegoFunduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnychwynika z przyjętej przez rząd koncepcjiporządkowania i racjonalizacji finansów publicznychpaństwa. Przewiduje się, że koszty funkcjonowaniaPaństwowego Funduszu Rehabilitacji OsóbNiepełnosprawnych stanowiącego wyodrębniony rachunekbankowy bez osobowości prawnej, jako państwowegofunduszu celowego, będą mniejsze niżobecnie m.in. z uwagi na to, że rada nadzorcza i zarządfunduszu zostaną rozwiązane oraz wygasnąakty powołania prezesa i zastępców prezesa zarządufunduszu, a także dyrektorów jego oddziałów. Samorządywojewództw przejmą zadania dotychczasrealizowane przez oddziały funduszu, a pracownicytych oddziałów staną się pracownikami urzędówmarszałkowskich.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudasekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Wziątkaw sprawie nieprawidłowości powstałychw związku z wprowadzeniem zarządzeń prezesaNFZ nr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL (6165)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP Stanisława Wziątkaz 21 października 2008 r., przesłaną przy piśmiemarszałka <strong>Sejm</strong>u z dnia 5 listopada 2008 r., znak:SPS-023-6165/08, w sprawie nieprawidłowości powstałychw związku z wprowadzeniem zarządzeńprezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie następującegostanowiska.Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydałw dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/DGL w sprawie zasad opracowywania przez NarodowyFundusz Zdrowia terapeutycznych programówzdrowotnych, w którym wprowadził do przepisówwewnętrznych obowiązujących w Narodowym FunduszuZdrowia instytucję „terapii inicjującej” doprogramów lekowych w przypadku występowaniaw terapeutycznym programie zdrowotnym dwóchlub więcej technologii medycznych leczących tę samąjednostkę chorobową.W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku występowaniaw terapeutycznym programie zdrowotnymdwóch lub więcej technologii medycznych leczącychtę samą jednostkę chorobową w sytuacji, gdy:1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodniez wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycznychnie stwierdza się istotnych różnic w efektywnościklinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicznejpraktyce oraz2) nie występują konkretne przesłanki wyboru innejtechnologii medycznej w indywidualnym przypadkuchorego (na przykład z powodu przeciwwskazań)– terapia powinna być rozpoczynana z użyciemnajmniej kosztownej technologii medycznej (biorącpod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i kosztpojedynczej dawki).Najmniej kosztowna technologia medyczna, o którejmowa w ust. 4, uzyskuje status technologii inicjującej.Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technologiiinicjującej nadawany jest danej technologii medycznejw opisie terapeutycznego programu zdrowotnego,zawartego w warunkach udzielania i realizacjiświadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych przezprezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 ustawy.Opis terapeutycznego programu zdrowotnegowskazuje powody wyboru innej niż inicjująca technologiimedycznej. Wprowadzono również w § 7 ust. 8zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespół powołanyprzez prezesa funduszu bada, czy nie nastąpiłaistotna zmiana w odniesieniu do efektywnościkosztowej technologii medycznych uznanych za technologieinicjujące. W przypadku zaistnienia takiejzmiany prezes funduszu może dokonać ponownejwyceny punktowej produktów leczniczych, wyłonienianowej technologii inicjującej oraz stosownychzmian w warunkach zawierania i realizacji umówo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wartośćróżnicy uznanej za istotną między kosztami technologiimedycznych, o których mowa w ust. 8, zostaniekażdorazowo określona zarządzeniem prezesa funduszu.
730W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZz dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającym zarządzeniew sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów informacyjnycho przedmiocie postępowania w sprawiezawarcia umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umówo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:leczenie szpitalne wprowadzono wskazanie terapiiinicjującej do dwóch programów terapeutycznych„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegozapalenia stawów etanerceptem” oraz„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów infliximabem”.W opisie ww. programów przesądzono, że statustechnologii inicjującej uzyskała terapia infliksymabem.Następnie zdefiniowano kryteria i warunkizmiany terapii inicjującej na inną, powołując sięprzy tym na zalecenia NICE technology appraisalguidance 130. Zaliczono do nich:1) każdorazowo zmiana terapii inicjującej wymagauzyskania zgody właściwego konsultanta wojewódzkiego,2) zmiana terapii inicjującej na terapię inną cząsteczkąleku anty-TNF &, wymienioną w przedmiotowymterapeutycznym programie zdrowotnym, możliwajest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii,3) zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę infliksymabu,metotreksatu lub substancje pomocnicze,b) wystąpienia istotnych działań niepożądanychzwiązanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzonenaukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty--TNF&,c) wystąpienia działań niepożądanych związanychz podaniem metotreksatu,d) stwierdzenia innych, potwierdzonych badaniemklinicznym pacjenta, przeciwwskazań do podawaniainfliksymabu i metotreksatu.Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłałoobowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenianr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązaniadotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wymienionychprogramów zdrowotnych zawarte w późniejszymakcie prawnym powielają co do zasadykonstrukcje przyjęte w zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniustatus technologii inicjującej nadano terapii z użyciempreparatu infliksymab.Kwestionowana przez pana posła instytucja terapiiinicjującej, czyli leku, od którego należy rozpoczynaćterapię, dotyczy wskazań, w których występującząsteczki równoważne, przy czym ta równoważnośćmusi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych. Statustechnologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższekoszty związane z podaniem i najniższy koszt substancjiz uwzględnieniem dawki leku i ilości dawekstosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej terapii.Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklarację)podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określonejpopulacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniommożna rozszerzyć krąg osób objętych programamiterapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ichefektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztówświadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, żemożliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,w których występują cząsteczki równoważne, przyczym ta równoważność musi być potwierdzona przezniezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący sięanalizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iżw przypadku braku pełnej zastępowalności lekóww programach terapeutycznych wykluczone jest stosowanieinstytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiektywnebadania farmakoekonomiczne, sporządzoneprzez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażąnierównoważność (brak wymienności) technologiimedycznych stosowanych w programach zdrowotnych,w których wprowadzono dotychczas terapięinicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestionowanyzostanie tym samym mechanizm terapii inicjującej.Wskazanie wymienności leków w programie leczeniaschorzeń reumatoidalnych oparte jest na zaleceniachNational Institute for Health and ClinicalExellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobiegania stanomchorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130-Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis” wskazały na równoważność etanerceptu,adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtańszejopcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca2008 r. wskazano również na wymienność tychtrzech inhibitorów TNF-α.Potwierdzeniem takiego stanowiska jest równieżuchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny TechnologiiMedycznych – profesjonalnej polskiej instytucjizajmującej się oceną technologii medycznych,z 16 października 2008 r., która rekomenduje kontynuowaniefinansowania etanerceptu (Enbrel) infiliksimabu(Remicade), adalimumabu (Humira) w ramachpierwszego rzutu leczenia biologicznego reumatoidalnegozapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonym przez Naro-
731dowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboruterapii inicjującej leku aktualnie najtańszego. W dniu27 października 2008 r. prezes NFZ wydał zarządzeniew sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji świadczeń w rodzaju leczenie szpitalnew zakresie: terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje problematykę udzielania świadczeńw ramach programów terapeutycznych leczenia reumatoidalnegozapalenia stawów. Powtórzone zostaływ nim również rozwiązania obowiązujące w poprzednichzarządzeniach, w tym również zasada terapiiinicjującej. Inaczej jednak niż w poprzednimzarządzeniu, nie wskazano natomiast konkretnienazwy produktu leczniczego, od którego należy rozpoczynaćterapię, ma być to jednak lek najtańszy,wybrany spośród tych równorzędnych, które zaproponowanodo programu terapeutycznego. W efekcietego możliwe będzie znaczące obniżenie kosztu zakupuleku przez świadczeniodawców, a tym samymstanie się realne objęcie nowoczesnym leczeniemszerszej grupy pacjentów cierpiących na schorzeniareumatyczne.Pragnę także poinformować, że Zespół ds. identyfikacjiproblemów zdrowotnych, powołany zarządzeniemnr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazałwśród problemów zdrowotnych rozpatrywanychw aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeutycznychprogramów zdrowotnych w 2009 r. równieżleczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywanetutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę naznaczącą poprawę w zakresie dostępu chorych naschorzenia reumatyczne do nowoczesnych terapiiz użyciem leków biologicznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJakub Szulcpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posłaWiesława Andrzeja Szczepańskiegow sprawie prac Ministerstwa Infrastrukturynad projektem ustawy o umowachdeweloperskich (6168)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiegodotyczącą projektu regulacji ustawowejzwiększającej ochronę interesów nabywców lokalimieszkalnych w relacji z deweloperem, przesłanąprzy piśmie marszałka <strong>Sejm</strong>u <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>z dnia 5 listopada br. (znak: SPS-023-6168/08),uprzejmie przedstawiam poniższą odpowiedź.W ramach prac prowadzonych w resorcie infrastrukturyprzygotowane zostały założenia do projektuustawy o ochronie nabywcy w umowach deweloperskich.Z uwagi jednak na fakt, iż projektowanerozwiązania legislacyjne zwiększałyby ochronę nabywcy,wprowadzając zmiany zasad prowadzenia inwestycjiprzez deweloperów, które mogłyby przyczynićsię do zwiększenia kosztów realizacji przedsięwzięćdeweloperskich finalnie ponoszonych przeznabywcę, a także spowodować w dłuższym horyzoncieczasowym jeszcze większe ograniczenie podażyna rynku budownictwa mieszkaniowego, poddanorewizji celowość wprowadzenia tego typu rozwiązań.Postulując regulacje ustawowe, nie można bowiempominąć faktu, iż sytuacja nabywcy kształtowanajest w głównej mierze przez przewagę popytunad podażą. Zbyt mała podaż lokali mieszkalnychpozwala deweloperom kształtować umowy z nabywcamiw sposób jednostronny. Odnotować należy, iżod pewnego już czasu obserwowany jest spadek popytuw stosunku do oferty podażowej deweloperów.Ta zmiana sytuacji na rynku budownictwa mieszkaniowegowzmacnia zatem obecną pozycję nabywcyi stwarza mu możliwości zawarcia umowy przedwstępnejwe wskazanej przez niego formie.Należy również zauważyć, iż wprowadzenie w chwiliobecnej nowych regulacji prawnych, na przykładw zakresie formy, w jakiej strony mają obowiązekzawrzeć umowę przedwstępną nabycia nieruchomości,nie mogłoby wpłynąć na sytuację tych nabywcówmieszkań, którzy takie umowy już zawarli. Jednąz podstawowych zasad systemu prawnego jestbowiem zasada, zgodnie z którą prawo nie działawstecz. Zasada ta oznacza, iż akt prawny nie jeststosowany do stosunków powstałych pod działaniempoprzednio obowiązującej ustawy. Nowe uregulowaniaprawne dotyczyłyby zatem tylko tych umów, którezostałyby zawarte po wejściu w życie tychże uregulowań.Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iżcentralnym organem administracji rządowej właściwymw sprawach ochrony konkurencji i konsumentówjest prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,a w obecnym systemie prawnym obowiązująjuż i funkcjonują przepisy z zakresu prawa cywilnegoi ochrony konsumentów zabezpieczające interesynabywców mieszkań. W ramach kompetencjiustawowych prezes Urzędu może podejmować określonedziałania dotyczące nabywców mieszkań i deweloperów,w tym również podejmować inicjatywylegislacyjne.Mając zatem na uwadze powyższe, w resorcie infrastrukturywstrzymano dalsze prace nad projektemustawy.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuPiotr Styczeń
732O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posłaWiesława Andrzeja Szczepańskiegow sprawie działania biur nieruchomościbez licencji (6169)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 listopada2008 r., nr SPS-023-6169/08, interpelacjępana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiegow sprawie posiadania licencji zawodowych przy wykonywaniudziałalności w zakresie pośrednictwaw obrocie nieruchomościami uprzejmie udzielamwyjaśnień w tym zakresie.Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że problematykaprzedstawiona w interpelacji pana posła WiesławaAndrzeja Szczepańskiego dotycząca prowadzeniabiur pośrednictwa w obrocie nieruchomościami bezposiadania licencji zawodowej jest mi znana. Byłaona podnoszona zarówno w pismach kierowanychdo resortu, jak również w trakcie zorganizowanejz udziałem resortu konferencji dotyczącej problematykiwykonywania zawodów związanych z gospodarkąnieruchomościami.Odnosząc się do pytań postawionych w treści interpretacjipana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego,chciałbym podkreślić, że zgodnie z przepisamiustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarcenieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,z późn. zm.) minister infrastruktury sprawuje nadzórnad sposobem wykonywania czynności zawodowychprzez pośredników w obrocie nieruchomościami(czyli osoby posiadające licencję z tego zakresu)poprzez prowadzenie postępowań z tytułu odpowiedzialnościzawodowej. W wyniku tych postępowańorgan może orzec kary dyscyplinarne, poczynającod upomnienia i nagany, aż do czasowego zawieszenialicencji zawodowej lub jej pozbawienia, wobecpośrednika wykonującego czynności zawodowe niezgodniez przepisami prawa, standardami zawodowymii zasadami etyki zawodowej.W związku z powyższym, mając na uwadze fakt,że minister infrastruktury nie posiada uprawnieńkontrolnych w stosunku do podmiotów świadczącychusługi pośrednictwa w obrocie nieruchomościami,resort podjął współpracę w tym zakresiez Inspekcją Handlową, do zadań której należy kontrolalegalności i rzetelności działania przedsiębiorcówprowadzących działalność gospodarczą w rozumieniuprzepisów odrębnych w zakresie produkcji,handlu i usług, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U.z 2001 r. Nr 4, poz. 25 z późn. zm.). W wyniku tejwspółpracy Inspekcja Handlowa w III i IV kwartale2006 r. przeprowadziła ogólnopolską kontrolę przedsiębiorcówświadczących usługi w zakresie pośrednictwaw obrocie nieruchomościami. Celem kontrolibyło dokonanie oceny rzetelności i prawidłowościświadczenia przez przedsiębiorców usług w zakresiepośrednictwa w obrocie nieruchomościami, w tymrównież obowiązku posiadania licencji zawodowejprzy wykonywaniu czynności pośrednictwa w obrocienieruchomościami. W wyniku przeprowadzonejna terenie wszystkich województw kontroli ujawniono,że w kilkunastu biurach pośrednictwa czynnościpośrednictwa wykonywane były przez osoby nieuprawnionei w tych sprawach zostały skierowanewnioski o ukaranie. Równocześnie należy dodać, żeterenowe oddziały Inspekcji Handlowej na bieżącokontrolują przedsiębiorców świadczących usługi z zakresupośrednictwa w obrocie nieruchomościami.Chciałbym podkreślić, że resort nie posiadaszczegółowych informacji na temat liczby osób wykonującychczynności z zakresu pośrednictwa w obrocienieruchomościami bez wymaganej prawem licencji,bowiem nie posiada narzędzi umożliwiającychprzeprowadzanie kontroli przedsiębiorcówświadczących tego typu usługi. W tym zakresie kontrolęprzeprowadza Inspekcja Handlowa.Ponadto należy podkreślić, że wykonywaniedziałalności zawodowej w zakresie pośrednictwaw obrocie nieruchomościami bez wymaganej licencjizawodowej stanowi wykroczenie. Stosownie bowiemdo treści przepisu art. 198 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarcenieruchomościami stanowiącego, że ktoprowadzi bez licencji zawodowej działalność zawodowąw zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami,polegającą na wykonywaniu czynnościzmierzających do zawarcia przez inne osoby umów,określonych w art. 180 ust. 1, podlega karze aresztu,ograniczenia wolności albo grzywny. Tej samejkarze podlega przedsiębiorca, który powierza wykonywanieczynności, o których mowa w ust. 1, osobienieposiadającej licencji zawodowej (art. 198 ust. 2ww. ustawy). Orzekanie w sprawach o czyny, o którychmowa w ust. 1 i 2, następuje w trybie przepisówKodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.Natomiast zgodnie z art. 17 § 1 ustawy z dnia 24 sierpnia2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia(Dz. U. 2008 r. Nr 133, poz. 848) oskarżycielempublicznym we wszystkich sprawach o wykroczeniajest Policja, chyba że ustawa stanowi inaczej.W związku z faktem, iż od dnia 1 stycznia 2008 r.wprowadzone zostały nowe zasady uzyskiwania licencjizawodowych w zakresie pośrednictwa w obrocienieruchomościami oraz zarządzania nieruchomościamizasadne jest, aby po roku ich funkcjonowaniaministerstwo dokonało całościowej analizy funkcjonowaniaprzepisów dotyczących ww. zawodów.Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe informacje,wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeliminowaćwątpliwości zasygnalizowane w interpelacjipana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuOlgierd Dziekoński
733O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w MinisterstwieKultury i Dziedzictwa Narodowego- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiejw sprawie problemów i nieprawidłowościw funkcjonowaniu Biblioteki Narodowejw Warszawie (6170)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej,przesłaną 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6170-08),dotyczącą problemów i nieprawidłowości w funkcjonowaniuBiblioteki Narodowej w Warszawie uprzejmieproszę Pana Marszałka o przyjęcie następującychinformacji.Należy zgodzić się z nakreślonymi przez paniąposeł rolą i zadaniami, jakie pełni Biblioteka Narodowa.Jest centralną biblioteką państwa i jednąz najważniejszych narodowych instytucji kultury.Jej cechę charakterystyczną stanowi wielość i różnorodnośćfunkcji, jakie są jej przypisane. Wypełniajączadania dużej biblioteki naukowej o profiluhumanistycznym, pozostaje zarazem głównym archiwumpiśmiennictwa narodowego i krajowymośrodkiem informacji bibliograficznej o książce, znaczącąplacówką naukową, a także ważnym ośrodkiemmetodycznym dla innych bibliotek w Polsce.Nakłada to na nią szczególne obowiązki zarównowobec narodowych zasobów, jak i wobec społeczeństwa.Jej powinnością jest nie tylko najwyższa dbałośćo przechowywane w magazynach, pracowniachi czytelniach zbiory, które dokumentują wielowiekowyi współczesny dorobek umysłowy narodu. Równieznacząca jest aktywna obecność instytucji tejrangi w bieżącym życiu umysłowym i kulturalnymspołeczeństwa.Do priorytetowych zadań Biblioteki Narodowejnależy zgromadzenie całości piśmiennictwa drukowanegoi cyfrowego (CD-ROM, DVD, Internet) orazrękopiśmiennego (spuścizny pisarzy i naukowców)oraz wydawanie bieżącej bibliografii narodowej ww.piśmiennictwa.Wobec powyższego minister kultury i dziedzictwanarodowego ze szczególną uwagą odnosi się do wszystkichdziałań podejmowanych przez BN i jest na bieżącoinformowany o wydarzeniach i problemach.W mojej ocenie BN obecnie lepiej wypełnia swojezadania niż w latach ubiegłych. Trudno więc zgodzićsię z diagnozą, że „reorganizacja struktury,wprowadzenie nowego statutu oraz zmiany kadrowew sposób negatywny wpłynęły na funkcjonowaniepodmiotu, który niejednokrotnie stawiany był zaprzykład i cieszył się sporym uznaniem”.Potwierdzają to liczne dowody. Na ostatnim posiedzeniuw dniu 20 października 2008 r. Rada NaukowaBN, złożona z 20 najwybitniejszych przedstawicieliśrodowiska intelektualnego i bibliotekarskiego(m.in. prof. Jerzy Jedlicki z PAN, prof. ZdzisławPietrzyk dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej, Ewa Kobierska-Maciuszkodyrektor Biblioteki Uniwersyteckiejw Warszawie), jednomyślnie zaakceptowaław głosowaniu sprawozdanie Biblioteki Narodowej za2007 rok. W dniach 23–24 października 2008 r. obradowałaVI Ogólnokrajowa Narada Bibliografów,odbywający się co pięć lat zjazd osób odpowiedzialnychza katalogowanie w różnych typach bibliotek.Żaden z wysuniętych zarzutów przez panią poseł niezostał podniesiony. Wręcz przeciwnie stwierdzono,że zmiany w BN są zasadne i od dawna oczekiwane.Niemal we wszystkich dziedzinach BN była opóźniona.Jako jedyna bodaj w Europie książnica narodowanie posiadała katalogu on-line wszystkichksiążek. W latach 2004–2006 opracowano jedynie70 700 rekordów bibliograficznych w ramach retrokonwersji.Intensywne prace nowej dyrekcji oraz powołanieZakładu Retrokonwersji w 2007 r. pozwoląna retrokonwersję katalogu do końca 2009 r. W 2007 r.wprowadzono już 108 870 rekordów, do listopada2008 r. wprowadzono prawie 170 000 rekordów. Razemw latach 2008–2009 zostanie wprowadzonych449 000 rekordów bibliograficznych.W małym zakresie BN wypełniała § 17 pkt 2ustawy o bibliotekach, który stanowi: „BibliotekaNarodowa prowadzi działalność metodyczną i unifikacyjnąw zakresie bibliotekarstwa, bibliografii, zastosowańnowoczesnych technologii bibliotecznychoraz konserwacji materiałów bibliotecznych”. Zadaniate zaczęły przejmować inne biblioteki, nie mogącliczyć na wsparcie BN. W nowej strukturze podniesionoznacznie rangę Instytutu Bibliograficznego,który w dużym stopniu odpowiada za wypełnianietego obowiązku. Przed reformą Ośrodek NormalizacjiBibliograficznej zatrudniał 3 osoby. Obecnie InstytutBibliograficzny dysponuje 38 etatami. Są jużtego efekty. Instytut Bibliograficzny otworzyłw 2008 r. portal: Normy, formaty, standardy, na którymkażdy bibliotekarz może znaleźć potrzebne informacje.BN była nieobecna w wielu strukturach międzynarodowych.Doprowadziło to do sytuacji, w którejnie ma ani jednego Polaka w zespołach IFLA (InternationalFederation of Library Associations and Institutions),najważniejszej organizacji bibliotekarskiejna świecie. Takich reprezentantów mają niemalwszystkie kraje europejskie, często kilku w różnychkomisjach. Brak uznania międzynarodowegodla polskiego bibliotekarstwa jest poważnym zaniedbaniemostatnich dwóch dziesięcioleci. Obecniesytuacja się zmienia. Po dobrze przyjętym wystąpieniudyrektora Tomasza Makowskiego na paneludyrektorów bibliotek narodowych w Helsinkach wewrześniu 2007 r., poświęconym przyszłości biblioteknarodowych, zostało zorganizowane w Warszawiespecjalne spotkanie dyrektorów bibliotek narodowychEuropy Środkowej i Wschodniej, w którejwzięli udział dyrektorzy bibliotek od Niemiec poKazachstan.
734Dokonane w ostatnim okresie zmiany kadrowewydają się zasadne. Obecnie funkcje wicedyrektorówpełnią osoby o bardzo wysokich kwalifikacjach,doskonale znane i cenione w środowisku bibliotekarskim,wieloletnie pracowniczki BN. Jedynie GrażynaSpiechowicz-Kristensen, wicedyrektor ds. administracyjno-technicznychod 2007 r., nie pracowaławcześniej w BN. Zatrudnienie osoby z zewnątrzwiązało się z zadaniem uporządkowania spraw administracyjnych,inwestycyjnych i budżetowych, negatywnieocenianych przez NIK w 2006 r., do czegowymagana jest wiedza, doświadczenie oraz niezależnespojrzenie na bardzo dużą, wielofunkcyjnąi skomplikowaną instytucję, jaką jest BN. Ze stanowisk,na własną prośbę, odeszli zastępca dyrektorads. administracyjno-technicznych oraz główna księgowa,którzy zostali uznani winnymi naruszeniadyscypliny finansów publicznych, w czasie pełnieniafunkcji przez poprzedniego dyrektora, przed komisjąMKiDN. Zmiany na stanowiskach kierowniczychbyły płynne, wszystkie osoby odchodziły na własnąprośbę, w zdecydowanej większości z powodu osiągnięciawieku emerytalnego. Na ich miejsca były powoływaneosoby spośród pracowników BN. Jeśli niebyło powszechnie akceptowanego kandydata, poszukiwanogo w drodze ogłoszenia na stronie internetowej,podając potrzebne kwalifikacje.Jeśli chodzi o likwidację „Biuletynu InformacyjnegoBN” i „Komunikatów”, to pierwsze z pism, reklamującew przystępnej formie działalność BN, zostałozawieszone na wniosek części członków KolegiumRedakcyjnego po odejściu do innej pracy dotychczasowejredaktor prowadzącej. Argumentamiza zawieszeniem wydawania pisma w ocenie KolegiumRedakcyjnego były: brak autorów, brak odbiorców(pismo rozdawane było głównie wśród pracownikówBN, wysyłane w formie gratisów do innychbibliotek, faktycznych prenumeratorów byłaznikoma liczba), odejście redaktor merytorycznej.Jak stwierdzono w dyskusji, na wydawanie bardzodrogiego pisma o charakterze reklamowym nie staćobecnie BN. Przywoływano inne biblioteki narodowez nieporównanie większymi budżetami, któretego rodzaju pism nie wydają. Funkcję tę powinnapełnić atrakcyjna i bieżąca strona internetowa orazsprawozdanie BN – co roku publikowana obszernainformacja o BN. „Komunikaty” zostały definitywniezamknięte ze względu na całkowite wyczerpanieformuły. Zamknięcie nastąpiło w momencie przejściana emeryturę dotychczasowej redaktorki. Odwielu lat podnoszono zarzut, że nie pełni w żadnymstopniu funkcji bieżącego informowania. Powszechnieuznawano, że winna je zastąpić wewnętrznastrona internetowa BN. Została ona założona jeszczeprzed zamknięciem pisma i obecnie nie tylko zawieradużo więcej informacji niż „Komunikaty”, ale– co najważniejsze – informacje są dostarczanez dnia na dzień, a nie po czterech miesiącach. Stwierdzeniezatem, że „od tego momentu (tj. likwidacjipism) pracownicy pozbawieni zostali możliwościuzyskania jakichkolwiek wiadomości dotyczącychnie tylko życia placówki, ale i coraz bardziej tajemniczychintencji dyrekcji”, jest nieprawdziwe. Wszystkieinformacje są na bieżąco zamieszczane na stronieinternetowej BN lub pracowniczej.Odnośnie do treści zawartej w zdaniu: „Wielceniepokojące wydaje się również to, że zmianom tymtowarzyszyło zablokowanie przepływu informacjio bieżącej sytuacji i planach dyrekcji, co dotychczasbyło uznaną, dobrą praktyką”, pragnę przywołaćkilka faktów. W związku z nową strukturą organizacyjnąrozszerzony został skład Kolegium BN doponad 50 osób. Posiedzenia robocze odbywają się razw tygodniu, dzięki czemu informacja dyrekcji jestaktualna, a każdy z kierowników może zadać bezpośredniopytanie w kwestiach niejasnych. Protokołykolegiów publikowane są na stronie pracowniczej.O wszystkich sprawach bieżących dyrektor lub jegozastępczynie informują zarządy lub przewodniczącychzwiązków zawodowych oraz radę pracowników.Każdy z pracowników może spotkać się z dyrektoremosobiście, jest wyznaczony stały terminspotkań.Nie można zgodzić się ze zdaniem pani poseł:„w efekcie, prawidłowe i w miarę sprawne do tej poryfunkcjonowanie biblioteki uległo pogorszeniu zarównow wymiarze merytorycznym, jak i technicznym,czysto organizacyjnym”. Jest dokładnie odwrotnie,poczynając od wymiany komputerów orazudrożnienia systemu katalogowego, gdyż dochodziłodo sytuacji, w których kupowano nowe wersje programów,których nie można było zainstalować nakilkuletnich komputerach. Tych była większość.Trudno zgodzić się ze zdaniem: „W kontekściezadań i funkcji BN mocno kontrowersyjna wydajesię decyzja pana dyrektora Tomasza Makowskiegoo zaprzestaniu współpracy z NUKAT – ogólnopolskimsystemem pozwalającym czytelnikom na korzystaniez zasobów bibliotecznych z całej Polski”.W latach 90. XX w. Biblioteka Narodowa nie podjęłaniestety wielu zadań wynikających z jej statutu i ustawyo bibliotekach, a dotyczących koordynacji pracna rzecz polskiego bibliotekarstwa. Jednym z tychzadań było tworzenie centralnego katalogu z wykorzystaniemwspółkatalogowania bibliotek. NUKAT,tworzony od początku lat 90. najpierw jako centralnakartoteka haseł wzorcowych, powstawał faktyczniebez udziału BN. Jak mówiła przed pięcioma latyo poprzednich dyrekcjach BN Maria Lenartowicz,jeden z autorytetów polskiego bibliotekarstwa, bibliotekiuniwersyteckie były zmuszone do utworzeniaNUKAT „wobec opóźnień odpowiednich działańBN”. Biblioteka Narodowa podpisała umowę o współpracyz NUKAT w 1998 r., a przystąpiła do współkatalogowaniadopiero w 2005 r. Po trzech miesiącachwspółpracy, jeszcze w 2005 r. Joanna Pasztaleniec--Jarzyńska, w latach 1994–2005 wicedyrektor nadzorującyInstytut Bibliograficzny, zdecydowała o jejograniczeniu. Rozbieżności w bazach danych BN,ogrom pracy wkładany w poprawianie opisów przez
735pracowników BN (w NUKAT procent wymagającychkorekty rekordów w 2006 i 2007 r. wahał sięmiędzy 62 a 72%) sprawiły, że BN nie mogła firmowaćtak niedoskonałego katalogu. Nie widząc szansna zmianę procedur, Elżbieta Stefańczyk, zastępcadyrektora ds. opracowania zbiorów, a jednocześnieprzewodnicząca Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich,przedstawiła do akceptacji ostatni raportz wnioskiem o rozwiązanie umowy z NUKAT. Zaakceptowałyto jednogłośnie oba ciała konsultacyjne:Kolegium BN i dyrekcja. Zgodnie z umową, któradaje każdej bibliotece możliwość wystąpienia z projektu,Elżbieta Stefańczyk, odpowiadająca za całyproces katalogowania, zwróciła się do NUKATo formalne zakończenie współpracy. Obecnie książkiopracowywane są w BN równie szybko jak w NUKATprzy lepszej jakości opisów.Niezrozumiałe dla mnie jest zdanie: „wątpliwywydaje się również sposób, w jaki doprowadzono dolikwidacji Centrum Edukacji Bibliotekarskiej, Informacyjneji Dokumentacyjnej (CEBID) i włączeniajego resztek do struktury BN”. Departament SzkolnictwaArtystycznego MKiDN w 2007 r., po rozpoznaniuwadliwej konstrukcji prawnej funkcjonowaniaCEBID, podjął działania zmierzające do uporządkowaniasytuacji w ramach obowiązującychprzepisów prawnych. W związku z powyższym, w trybiewłaściwym, minister kultury i dziedzictwa narodowegopodpisał decyzję o zamiarze likwidacji CE-BID. W celu zagwarantowania możliwości ukończenianauki na dotychczasowych zasadach słuchaczomdrugiego roku Pomaturalnego Studium ZawodowegoZaocznego, funkcjonującego w ramach CEBID,likwidacja została zakończona z dniem 31 sierpnia2008 r. Jednocześnie, w trosce o to, aby dotychczasowedokonania CEBID mogły nadal służyć doskonaleniuzawodowemu bibliotekarzy, minister kulturyi dziedzictwa narodowego postanowił, że dorobekCEBID przejmie Biblioteka Narodowa, która zgodniez kompetencjami, wynikającymi z ustawy z dnia27 czerwca 1997 r. o bibliotekach, odpowiedzialnajest za doskonalenie merytorycznej działalności bibliotek.Rozmowy między MKiDN, BN i CEBID doprowadziłydo utworzenia w ramach BN ZakładuEdukacji Bibliotekarskiej, Informacyjnej i Dokumentacyjnej(ZEBID). Do pracy w BN przeszli pracownicyCEBID, dyrektor prof. Marcin Drzewieckizostał doradcą dyrektora BN ds. edukacyjnych, zaśZEBID-em kieruje obecnie była wicedyrektor CEBIDDanuta Kurach. Biblioteka Narodowa otrzymałapolecenie od MKiDN przejęcia zadań w zakresie doskonaleniazawodowego bibliotekarzy, którymi winnibyć absolwenci szkół wyższych, zgodnie z potrzebamii profilem danej jednostki.Trudno odnieść się do zarzutu o skonfliktowaniepracowników BN. W instytucji zatrudniającej ponad1000 osób fakt istnienia kilku, a nawet kilkunastuosób niezgadzających się z decyzjami dyrekcji jestnaturalny i nie może być traktowany jako sygnałalarmowy. Niepokój byłby uzasadniony, gdyby sprzeciwwyraziła większość pracowników. W przypadkuBN tak nie jest. Działania dyrekcji cieszą się pełnympoparciem związków zawodowych, w tym skupiającegowyłącznie pracowników merytorycznychZwiązku Zawodowego Pracowników Biblioteki Narodowej,Rady Pracowników oraz Koła StowarzyszeniaBibliotekarzy Polskich przy BN. Dotychczaspodejmowane decyzje strategiczne były pozytywnieopiniowane przez podmioty społeczne, a w głosowaniachbyły przyjmowane jednomyślnie. Sądzę, żenieporozumieniem jest stwierdzenie, że o skonfliktowaniu„świadczą burzliwe wypowiedzi na internetowymforum pracowniczym”. Nie ma forum pracowniczegoBN, zapewne chodzi o forum EBIB. Forainternetowe nie mogą być jednak rozstrzygającymargumentem w ocenie czyjejkolwiek działalności.Nie można się zgodzić, że zmiany „zostały przeprowadzonew sposób nagły i niezapowiedziany”.Reorganizacja miała miejsce 1 września 2007 r. Byłaczęścią projektu zmiany drogi książki i całej filozofiiopracowania bibliografii narodowej w BN. Wielokrotniedyskutowano kwestię organizacji BN i tworzeniabibliografii narodowej. Najważniejsza dyskusjaodbyła się przed 10 laty. W dniu 31 października1997 r. został powołany przez prof. Jakuba Lichańskiego,ówczesnego dyrektora BN, zespół ds. opracowaniazmian struktury organizacyjnej BibliotekiNarodowej. Zespół powstał „w związku z koniecznościązmiany struktury organizacyjnej BN i zakresówdziałania komórek organizacyjnych związanychz procesem gromadzenia, opracowania i udostępnianiazbiorów”. Powstały wówczas dwie koncepcje antagonistyczne.Oba opracowania zostały przekazaneDyrekcji BN w marcu 1998 r. Michał Jagiełło, po objęciu1 czerwca 1998 r. stanowiska dyrektora BN zapowiedziałkontynuowanie prac Zespołu. Pierwszezmiany nastąpiły jeszcze w tym samym roku. W ichwyniku Jan Wołosz i Jadwiga Sadowska stracili stanowiskawicedyrektorów BN. Sam dokument zostałprzyjęty na posiedzeniu Dyrekcji BN w dniu 5 sierpnia1998 r. W „Biuletynie Informacyjnym BibliotekiNarodowej” opublikowano trzy artykuły prezentującewyniki pracy Zespołu: wstępny przewodniczącegoZespołu oraz dwie prezentacje alternatywnychprojektów Hanny Zielińskiej i Jadwigi Sadowskiej.W reformie sprzed roku przyjęto projekt, któregoautorkami były osoby o wielkim autorytecie i doświadczeniuzawodowym: Hanna Zielińska kierownikDziału Gromadzenia i Opracowywania ZbiorówNowszych, Zofia Byczkowska kierownik ZakładuKsiążki, Małgorzata Nowik kierownik Zakładu Czasopism,Anna Stolarczyk kierownik Zakładu KatalogówRzeczowych.Reorganizacja z 2007 r. była realizacją oczywistychpostulatów środowiska, czemu wyraz dano jużw 1998 r. w projekcie Zespołu Hanny Zielińskiej.Czytamy tam, że najważniejszymi kierunkamizmian powinno być: skupienie opracowania formalnegotego samego typu dokumentów w jednej komórce,czyli m.in. połączenie Zakładu Książki z Za-
736kładem Przewodnika Bibliograficznego. Miało towykluczyć „dublowanie opisów książek tego samegodokumentu (a nawet jego poszczególnych egzemplarzy),które to opisy sporządza się obecnie niezależniedla potrzeb różnych komórek BN” oraz zapewnić„czytelną odpowiedzialność merytoryczną za wprowadzanie,modyfikację i walidację opisów bibliograficznychokreślonego typu dokumentów”. Zostało tozrealizowane w 2007 r. Po drugie, postulowano„skupienie opracowania rzeczowego książek i czasopismw jednej komórce i zapewnienie przez nią opiekimerytorycznej nad opracowaniem przedmiotowyminnych typów dokumentów”. Zrealizowane tozostało w 2007 r. Trzecim postulatem projektu byłoprzyspieszenie edycji bibliografii narodowej. Po reorganizacjiopracowanie formalne trwa ok. 3-5 dnii obecnie nie ma żadnych opóźnień w tym zakresie.Warto przypomnieć, że na początku 2006 r. ok. 8000 książek czekało na opracowanie, niektóre od2003 r. Dla porównania, w 2007 r. ogłoszono w „PrzewodnikuBibliograficznym” 27 539 opisów, w 2005 r.tylko 22 120. Wzrost liczby opisów był możliwy dziękireorganizacji struktury i drogi opracowaniaksiążki, bez zwiększenia obsady etatowej.Reorganizacja w 2007 r. była omawiana i konsultowanana spotkaniach dyrektora i jego zastępczyńz kierownikami poszczególnych komórek przez wielemiesięcy. Trwały rozmowy na posiedzeniach Dyrekcjii Kolegium BN. Zastanawiano się nad zewnętrznymaudytem zadań BN, pytano Radę Naukową,czy zasadne jest spłaszczanie struktury. Naposiedzeniach Kolegium były przedstawiane schematyorganizacyjne innych bibliotek narodowych.Reorganizację poparły w pełni związki zawodowei Rada Pracowników.Trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że „w małoprzejrzysty sposób doprowadzono do zerwania umówcywilnoprawnych z podmiotami od lat kooperującymii stanowiącymi zaplecze dla biblioteki”. Odbyłosię to jawnie, zgodnie z prawem, nowi najemcy byliwyłaniani w otwartych konkursach. Dotychczasowimieli znacznie zaniżone stawki, przez co BN traciłaznaczne środki finansowe. Dzięki nowym umowomwpływy BN wzrastały kilkakrotnie. Znacznie obniżonokoszty usług świadczonych przez podmioty zewnętrzne,m.in. poprzez zamówienia u producentówbez korzystania z usług pośrednika.Biblioteka Narodowa buduje swój prestiż na poprawnymwypełnianiu swoich zadań statutowych.Może o tym świadczyć obecność BN w mediach.W 2007 i 2008 r. takie wydarzenia jak wystawy (VillaLaurentina, Norwid–Herbert. Inspiracje śródziemnomorskie,Ex Collectione Dzikoviana) trafiałyna pierwsze strony gazet.Za szczególnie udane należy ocenić otwarcie BNna młodych użytkowników. Służyła temu dobra politykainformowania o wydarzeniach w BN oraz organizowanieinteresujących wystaw. Poprzedzonebadaniami naukowymi wystawy w sposób nowoczesnyprezentowały zasoby BN. Trzeba tu wspomniećsukces projektu „Rzeczpospolita wielu kultur”, wystawymultimedialnej prezentującej wielokulturowość,wielojęzyczność, wieloreligijność i wielonarodowośćPolski w przeszłości poprzez skarbiec BN.Ta niezwykle atrakcyjna prezentacja w pięciu wersjachjęzykowych „podróżuje” od roku po kolejnychkrajach europejskich.Za niezaprzeczalny sukces Biblioteki Narodowejnależy uznać koordynację, a faktycznie pełną organizacjęRoku Zbigniewa Herberta. Dziś, kiedy Rokdobiega końca, można powiedzieć, że zobowiązanieto zostało dobrze zrealizowane. Potwierdza to równieżwdowa po poecie, pani Katarzyna Herbert, któraw wielu wypowiedziach prasowych i osobistychpodkreśla decydującą rolę dyrektora BN w satysfakcjonującymprzygotowaniu i prowadzeniu trudnychspraw związanych z Rokiem. Wydarzenia przygotowaneprzez BN spotkały się z bardzo dobrym przyjęciemprzez większość krytyki, jak widowisko plenerowe„Rekonstrukcja Poety”, które zgromadziło6 tys. ludzi na placu Krasińskich w przeddzień 10.rocznicy śmierci poety. Wkrótce ma nastąpić otwarciearchiwum Zbigniewa Herberta dla badaczy –w drugą rocznicę jego zakupu przez BN. 11 grudniazostanie zaprezentowany drukowany Inwentarz,który był warunkiem dopuszczenia wszystkich badaczydo ogromnego zbioru rękopisów Herbertai jego korespondencji.Ważne też było nawiązanie dobrej współpracyz organizacjami pozarządowymi, z Fundacją NowoczesnaPolska przy tworzeniu bardzo popularnegoportalu dla nauczycieli i uczniów „Wolne lektury”lub Fundacją Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnegoprzy opracowaniu programu bibliotecznego (z funduszyBilla i Melindy Gatesów).Dobrym przykładem aktywnych działań podejmowanychprzez BN może być nawiązanie współpracyz Instytutem Literackim Kultura w Maisons--Laffitte, czego wyrazem będzie podpisanie listu intencyjnegow dniu 26 listopada 2008 r. Dowodem napozytywną ocenę zewnętrzną jest prowadzenie prestiżowegoprojektu „Elektroniczne archiwum zabytkówpiśmiennictwa polskiego do 1600 r.”, który BNwygrała jako lider konsorcjum, w skład którego weszły:BN, NDAP, IH PAN, IBL PAN, NASK. Projekt,który przygotował zespół pod kierunkiem dyrektoraBN, dostał najlepsze recenzje i wygrał otwarty konkursministra nauki i szkolnictwa wyższego na projektbadawczy zamawiany.Za szczególnie ważne dla polskiej kultury należyuznać trudne rozmowy z byłymi właścicielami w sprawieuregulowania sytuacji prawnej kolekcji przejętychprzez BN po drugiej wojnie światowej. Spektakularnymsukcesem było podpisanie z rodziną Romerówumowy darowizny obejmującej ich znakomitearchiwum. Planowane są rozmowy z kolejnymispadkobiercami właścicieli innych kolekcji.Trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że „wieloletniwysiłek pracowników oraz sprawne zarządzanie,w kontekście rzeczywistego majestatu, który
737bez wątpienia jest cechą Biblioteki Narodowej, uczyniłoz niej miejsce lubiane nie tylko przez zwykłychczytelników, ale stało się niezastąpionym instrumentemi prawdziwym źródłem inspiracji dla ludzinauki”. W latach 90. XX w. i w pierwszej połowieXXI w. BN była przedmiotem ostrych krytyk zestrony środowiska i czytelników. Zarzucano BN, żenie wypełnia podstawowych swoich funkcji, jak bieżącekatalogowanie i bibliografia narodowa. Dopierow 2007 r. umożliwiono czytelnikom dostęp do Internetu,co współcześnie jest przecież oczywistym standardembibliotecznym, przeniesiono katalogi centralnez pomieszczeń zamkniętych do przestrzeniczytelniczej, dzięki czemu dużo więcej osób z nichkorzysta, przeniesiono stanowiska informacyjnez zamkniętych pomieszczeń przed czytelnie. SukcesemBN jest także utworzenie Cyfrowej BibliotekiNarodowej Polona. W 2007 r. z czytelni BN korzystało170 tys. osób, a z Polony 3 mln. Mimo że Polonapowstała niedawno, jest jedną z najpopularniejszychbibliotek cyfrowych w Polsce.Chciałbym zwrócić uwagę na poważne działaniareformatorskie wewnątrz BN. Mimo faktycznegoutrzymania wszystkich dotychczasowych funkcji,rozpoczęcia nowych zadań i powstania nowych komórekzmniejszono zatrudnienie z 1020 etatów (31grudnia 2006 r.) do 985,5 etatu (20 listopada 2008 r.)bez zwolnień grupowych, z poparciem związków zawodowychi Rady Pracowników. Reorganizacjaz 1 września 2007 r. zmniejszyła także kadrę kierowniczą.BN współpracuje bardzo intensywnie zeznacznie większą liczbą partnerów polskich i zagranicznych,służy wielu organom państwa informacjamii pomocą. Chciałbym zwrócić chociażby uwagęna prowadzenie przez BN w 2008 r. trzech programówoperacyjnych MKiDN, obsługę Krajowej RadyBibliotecznej i Rady ds. Narodowego Zasobu Bibliotecznego.W ostatnim okresie w poważnym stopniuzwiększyło się uczestnictwo BN w międzynarodowychprojektach finansowanych przez Komisję Europejską.Dodać należy, że w projektach tych BN jestniemal zawsze jedynym partnerem z Polski.Mam nadzieję, że pani poseł uzna powyższe wyjaśnieniaza wystarczające.Łączę wyrazy szacunkuWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuTomasz MertaO d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Danuty Jazłowieckiejoraz grupy posłóww sprawie odszkodowań za grunty prywatnezajęte pod drogi publiczne (6171)Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismemPana Marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,znak SPS-023-6171/08, dotyczącym interpelacjipaństwa posłów Danuty Jazłowieckiej, Urszuli Augustyn,Katarzyny Mrzygłockiej, Mirosławy Nykieli Jarosława Wałęsy z dnia 29 października 2008 r.,w sprawie odszkodowań za grunty prywatne zajętepod drogi publiczne, uprzejmie przedstawiam wyjaśnieniaw tym zakresie.Zasadniczym celem wprowadzenia przepisu art. 73ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisywprowadzające ustawy reformujące administracjępubliczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.) byłouregulowanie praw do nieruchomości zajętych w latachpoprzednich pod drogi publiczne. Sprawy tez różnych powodów nie były doprowadzone do końcazarówno przez podmioty, którym prawo odebrano,jak i podmioty działające w imieniu państwa lub, od1990 r., także w imieniu gminy. Przyjęta specjalnaustawowa konstrukcja uregulowania stanów prawnychnieruchomości zajętych pod drogi publiczne niestanowiła nałożenia nowych zadań na państwo czygminy. Nie można bowiem zapominać, że w ramachprowadzonej gospodarki nieruchomościami organyreprezentujące zarówno interesy Skarbu Państwa,jak i gminy, winny w ramach określonych zasad regulowaćstany prawne nieruchomości przejętychczęsto bez podstawy prawnej.Należy przy tym zauważyć, że na skutek roszczeńzgłaszanych przez właścicieli nieruchomościzajętych pod drogi publiczne w drodze cywilnoprawnejregulacja stanu prawnego nieruchomości zajętychpod drogi publiczne byłaby jeszcze bardziejtrudna do realizacji oraz obciążająca finansowo zarównosamorząd, jak i Skarb Państwa. Co więcej,nie uporządkowałaby na taką skalę kwestii stanuprawnego dróg publicznych.Trzeba także mieć na uwadze, iż utworzonew wyniku reformy administracji publicznej z 1998 r.nowe jednostki samorządu terytorialnego, tj. powiatyi województwa, dopiero z dniem 1 stycznia 1999 r.stały się właścicielami nieruchomości, w tym m.in.zajętych pod drogi publiczne. W dniu 31 grudnia1998 r. powyższe nieruchomości pozostawały wewładaniu Skarbu Państwa. W tej sytuacji zobowiązanieSkarbu Państwa do wypłaty odszkodowań zate nieruchomości staje się uzasadnione. Brak jestnatomiast takiego uzasadnienia dla finansowej odpowiedzialnościSkarbu Państwa w odniesieniu do
738gmin mających wypłacać odszkodowania za nieruchomościzajęte pod drogi będące w dniu 31 grudnia1998 r. drogami gminnymi.Obowiązek wypłacania przez gminy odszkodowańza grunty zajęte pod drogi publiczne w odniesieniudo dróg będących w dniu 31 grudnia 1998 r.drogami gminnymi wynika z przepisu art. 73 ust. 2pkt 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy reformująceadministrację publiczną.Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że na podstawieprzepisu art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzieterytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych(Dz. U. Nr 32, poz. 191, z późn. zm.) ześrodków Skarbu Państwa, a nie ze środków gminregulowane są zobowiązania powstałe przed dniem27 maja 1990 r., np. wynikające z aktualnie wydawanychdecyzji starostów wykonujących zadaniaz zakresu administracji rządowej. Decyzje te przykładoworozstrzygają o odszkodowaniach za gruntywydzielone z nieruchomości, których podział nastąpiłna podstawie decyzji terenowego organu administracjipaństwowej – naczelnika gminy, wydanejprzed dniem 27 maja 1990 r., z przeznaczeniem podbudowę m.in. dróg gminnych.Skarb Państwa jest wskazywany również w licznychwyrokach sądowych i decyzjach administracyjnychwydawanych przez starostów wykonującychzadania z zakresu administracji rządowej jako podmiotwłaściwy do regulowania zaległych odszkodowańza przejęte z naruszeniem prawa nieruchomości,utracone prawo własności nieruchomości lubutracone prawo użytkowania wieczystego nieruchomości,także w przypadkach, gdy nieruchomości testanowią obecnie własność gmin.Należy bowiem przypomnieć, że stosownie do postanowieńpowołanej ustawy Przepisy wprowadzająceustawę o samorządzie terytorialnym i ustawęo pracownikach samorządowych (rozdział II „Nabyciemienia komunalnego”) z dniem 27 maja 1990 r.gminy, w związku z reformą administracji państwowej,przejęły nieodpłatnie znaczną część mieniapaństwowego, którym dysponują samodzielnie, uzyskującz tego tytułu dochody.Trzeba także zauważyć, iż Trybunał Konstytucyjnyjuż wielokrotnie zajmował się zagadnieniemzgodności przepisów dotyczących finansowania drógpublicznych z konstytucyjnym wzorcem zawartymw art. 167. W uzasadnieniu wyroku z dnia 6 września2005 r., sygn. akt K 46/2004, trybunał wskazywał,że „samodzielność finansowa jednostek samorząduterytorialnego może być ograniczona w drodzeustawy, nie można jej zatem przypisywać charakteruabsolutnego”. Dodatkowo w uzasadnieniuwyroku z dnia 23 maja 2005 r., sygn. akt K 27/2004,trybunał wskazał, że: „Okoliczność, że ustawa rozszerzazadania jednostek samorządu terytorialnego,nie może przesądzać o niekonstytucyjności danej regulacji,jeżeli dochody z innych źródeł umożliwiająrealizację poszczególnych zadań publicznych. Dlastwierdzenia niekonstytucyjności regulacji prawnejograniczającej dochody jednostek samorządu terytorialnegojedną z koniecznych przesłanek jest wykazanie,że w wyniku wejścia w życie danej regulacjijednostki samorządu terytorialnego nie są w stanierealizować niektórych bądź też w całości przypadającychim zadań bez dochodów, których zostały pozbawione.Uznanie zatem, że zaskarżone przepisy sąniezgodne z art. 167 ust. 1 i 4 konstytucji, byłobymożliwe jedynie wówczas, gdyby okazało się, że noweregulacje uniemożliwiają zapewnienie gminom”odpowiedniego”doich zadań udziału w dochodach publicznych”.Trybunał Konstytucyjny, dokonując oceny zgodnościart. 73 ustawy Przepisy wprowadzające ustawyreformujące administrację publiczną z normamikonstytucyjnymi, wskazywał, że regulacja ta podejmujepróbę uporządkowania stosunków własnościowychnieuregulowanych przez wiele lat, jest wyrazemdążenia do wzmocnienia i niewzruszalności powstałychstosunków (uzasadnienie do wyroku TrybunałuKonstytucyjnego z dnia 20 lipca 2004 r.,sygn. akt SK 11/2002). Jednocześnie w uzasadnieniuwyroku z dnia 14 marca 2000 r., sygn. akt P.5/99, Trybunał Konstytucyjny podniósł, że określonymw art. 73 ustawy przedmiotem odjęcia własnościbyły działki „faktycznie wywłaszczone”, wobecktórych w drodze czynności faktycznych (często pozbawionychpodstawy prawnej) przesądzone zostałoprzejęcie ich własności przez Skarb Państwa bądźwłaściwe jednostki samorządu terytorialnego.Ponadto Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniuwyroku z dnia 20 lipca 2002 r., sygn. akt SK11/02, wskazał, że: „art. 73 ust. 4 zaskarżonej ustawytworzy mechanizm regulujący wywłaszczanienieruchomości zajętych pod drogi publiczne, którypowoduje pewne ograniczenie ekwiwalentności odszkodowania.Prowadzi do tego zarówno odsunięciew czasie możliwości złożenia wniosku o wypłatę odszkodowania,ograniczenie okresu dochodzeniaroszczenia, jak też brak określenia terminu zapłatyodszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość orazwyłączenie z zakresu czasowego waloryzacji okresumiędzy dniem utraty własności a dniem ustaleniawysokości odszkodowania. W ocenie TrybunałuKonstytucyjnego rozwiązanie to pozostaje jednakżew granicach wyznaczonych przez konstytucyjny wymógprzyznania słusznego odszkodowania, któregosłuszność mierzy się nie tylko interesami podmiotuwywłaszczanego, lecz również znanymi ustawodawcymożliwościami władzy publicznej w zakresiesprostania wymaganiom związanym z uregulowaniemsytuacji prawnej nieruchomości zajętych poddrogi publiczne (kwestia czasu koniecznego na przygotowanieśrodków w budżetach państwowych i gminnychdo wypłaty odszkodowań)”.Należy także wspomnieć, że stosunkowo niedawnoTrybunał Konstytucyjny rozpatrywał połączonewnioski Rady Miejskiej w Brwinowie oraz RadyMiasta Podkowy Leśnej dotyczące nałożenia na
739gminy obowiązku zaspokojenia roszczeń odszkodowawczychkosztem majątku gminy za grunty zajętepod drogi gminne. Również w tym przypadku TrybunałKonstytucyjny w wyroku z dnia 28 lutego2008 r., sygn. akt K 43/07, orzekł, że art. 73 ust. 2pkt 1 w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawyreformujące administrację publiczną jest zgodnyz art. 2 oraz art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji <strong>Rzeczypospolitej</strong><strong>Polskiej</strong>.Reasumując powyższe, chciałbym podkreślić, żez przyczyn, które szczegółowo przedstawiłem powyżej,nie mogę podzielić stwierdzenia państwa posłówzawartego w nadesłanej interpelacji, iż przepisy regulującezasady wypłacania odszkodowań za nieruchomościzajęte pod drogi naruszają konstytucyjnązasadę równości podmiotów – jednostek samorząduterytorialnego wszystkich szczebli – w zakresie ponoszeniakosztów tej regulacji i konieczna jest ichnowelizacja.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 20 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuOlgierd Dziekońskiministra pracy i polityki społecznejna interpelację posłów Witolda Namyślakai Zdzisława Czuchyw sprawie organizowanych przez wojewódzkieurzędy pracy oraz inne organizacje wyjazdówPolaków do sezonowej pracy poza granicekraju, na przykładzie mieszkanki Cewic,pow. Lębork, skierowanej przez WUPw Gdańsku do pracy w Hiszpanii (6173)Interpelacja posłów pana Witolda Namyślakai pana Zdzisława Czuchy przekazana pismem SPS--023-6173/08 z 5 listopada 2008 r. jest kolejnym wyrazemtroski o losy obywateli polskich pracującychza granicą. Szczególnie narażonymi na nieprawidłoweczy wręcz złe traktowanie są osoby podejmującekrótkoterminowe, sezonowe zatrudnienie w rolnictwie.Do takich sytuacji dochodziło już w wielu państwachUE. Szczególnie znane są przypadki z Włochi Niemiec. Osobnym problemem jest korzystanieprzy szukaniu pracy z nieuczciwych pośredników,zarówno tych działających w kraju jak i proponującychswe usługi na bezpośrednio za granicą.Podstawową zasadą ochrony przed pośrednikami-oszustamijest niepodejmowanie ryzyka w sytuacjachwątpliwych. Typowym przykładem, który powinienbudzić poważne obawy, jest żądanie przezpośredników nieuzasadnionych, a nawet bezprawnychświadczeń pieniężnych bez jakichkolwiek postanowieńumownych. Osoby wyjeżdżające korzystajączęsto z ogłoszeń prasowych bez sprawdzenia,czy pośrednik prowadzi zarejestrowaną działalnośćgospodarczą i posiada stosowny certyfikat. Dążąc doograniczenia ryzyka związanego z podejmowaniempracy przez obywateli polskich za granicą, MinisterstwoPracy i Polityki Społecznej publikuje od kilkulat poradnik pt. „Bezpieczne wyjazdy do pracy”,w którym omówiona jest m.in. kwestia korzystaniaz pośredników. Poradnik zamieszczony jest równieżna stronie internetowej MPiPS.Kontrolę przestrzegania obowiązku prowadzeniakrajowych agencji zatrudnienia zgodnie z warunkamiokreślonymi w przepisach o promocji zatrudnieniai instytucjach rynku pracy sprawuje PaństwowaInspekcja Pracy na podstawie przepisów ustawyz dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej InspekcjiPracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589). Przypadkamioszustw związanych z nielegalnym pośrednictwem,dokonywanych za granicą w odniesieniu do obywatelipolskich zajmują się konsulaty RP. Ze względuna przestępczy charakter tego zjawiska konsulatprzekazuje odpowiednie zawiadomienie do miejscowejpolicji. Jeśli w proceder włączony jest podmiotpo stronie polskiej, zawiadomienie trafia równieżdo policji polskiej.Zasadniczo w Polsce nie ma instytucji „koordynującej”wyjazdy Polaków do pracy sezonowej. Wyjątkiemjest udział określonego wojewódzkiego urzędupracy jako pośrednika w kierowaniu studentówdo pracy w Niemczech w okresie ferii. Natomiastrola Ochotniczych Hufców Pracy sprowadza sięgłównie do pośrednictwa w przypadku otrzymaniaz zagranicy tzw. bezimiennych ofert na pracę, doktórych wyszukuje się osoby zainteresowane jej podjęciem.Jednak zdecydowana większość osób podejmującychna przykład pracę sezonową w Niemczechzałatwia wszelkie formalności bezpośrednio z niemieckimipracodawcami. Biorąc pod uwagę, że dopracy sezonowej w kilkunastu państwach UE wyjeżdżacorocznie kilkaset tysięcy obywateli polskich,sformalizowanie i zinstytucjonalizowanie procedurpośrednictwa wydaje się niemożliwe ze względów finansowychi organizacyjnych. Poza tym obywateledanego państwa UE, jeśli korzystają w odniesieniudo innego państwa UE ze swobody przepływu pracowników,nie mogą być zobligowani do stosowaniasię do administracyjnych procedur pośrednictwa,nawet jeśli byłoby to w ich interesie.Jeszcze bardziej skomplikowane jest reagowaniena nieprawidłowości ze strony zagranicznych pracodawców.Może do nich dochodzić jeszcze przed przystąpieniemdo pracy, np. gdy pracodawca w ogóle odmawiapodpisania umowy o pracę, zmienia wstępnieuzgodnione lub narzuca nowe warunki, proponujewarunki socjalne nieodpowiadające przyjętym standardom.W tej konfrontacji pracownik, często po odbyciudługiej podróży na własny koszt, jest stroną
740zdecydowanie słabszą. Zdarzają się jednak równieżsytuacje patologiczne, gdy pracodawca zaczynaświadomie stosować środki przymusu psychicznego(odmowa zapłaty, zatrzymanie dokumentów osobistych)lub nawet fizycznego (zamknięte „obozy” weWłoszech). Generalnie organem właściwym do niesieniapomocy obywatelom polskim za granicą sąkonsulaty RP. Jeśli sprawa pomiędzy pracownikiemi pracodawcą dotyczy tylko rozbieżności odnośniewarunków pracy, to powiadamiana jest właściwa instytucja,np. niemiecki urząd pracy. W razie nieosiągnięciaporozumienia z pracodawcą prowadzone sądalsze działania, np. w celu dochodzenia roszczeń.Równocześnie osoba poszkodowana jest informowana,że powyższe działanie ma charakter mediacyjnyi może nie doprowadzić do skutecznego rozwiązaniakonfliktu, a wówczas spór wywodzący się ze stosunkupracy może być ostatecznie rozwiązany tylkow postępowaniu sądowym prowadzonym w państwieprzyjmującym. Urząd konsularny wskazujewłaściwy sąd pracy i informuje o trybie dochodzeniaroszczeń. W przypadku skargi zawierającej danewskazujące na możliwość zaistnienia przestępstwa(np. brutalne potraktowanie obywatela polskiego)konsulat zawiadamia o popełnieniu przestępstwawłaściwą prokuraturę. W poważniejszych przypadkach,zwłaszcza gdy skarga pochodzi od grupy osób,konsulaty bezpośrednio angażują się w akcję interwencyjnąu pracodawcy, ale przy udziale miejscowychorganów administracyjnych.Można przyjąć, że konsulaty oprócz reagowaniana konkretne naruszenie interesów obywateli polskichmogłyby w większym stopniu pełnić funkcjęprewencyjną. Punktem wyjścia byłoby katalogowanieinformacji o zaistniałych problemach Polaków podejmującychpracę sezonową za granicą i odpowiedniich przekaz do wiadomości obywateli w kraju. Opracowanymateriał powinien być podstawą analizy mającejna celu podjęcie wobec administracji państwaprzyjmującego działań, które w konsekwencji mogłybyposłużyć do redukcji źródeł powstawania takichnieprawidłowości. Przykładem może być dążenie dookreślania przez pracodawców w umowach o pracęnie tylko stawki wynagrodzenia, ale również oczekiwanejprzez niego wydajności. Jak wiadomo, zatrudnieniew rolnictwie najczęściej przybiera charakterpracy w akordzie, o czym pracownik dowiaduje siędopiero, przystępując do niej.Wyrażamy zainteresowanie pogłębioną dyskusjąz panami posłami w sprawach dotyczących polskichpracowników sezonowych za granicą, tym bardziejże w tej kwestii zwracaliśmy się już w grudniu 2007 r.do Komisji Finansów Publicznych <strong>Sejm</strong>u RP. Informuję,że tematem podejmowania przez Polaków pracypoza granicami kraju zajmuje się w naszym ministerstwieDepartament Migracji.MinisterJolanta FedakWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Liberyw sprawie zarządzeń prezesa NFZnr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL (6174)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł na <strong>Sejm</strong> RP Beaty Małeckiej--Libery z 15 października 2008 r., przesłaną przy piśmiemarszałka <strong>Sejm</strong>u z 5 listopada 2008 r., znak:SPS-023-6174/08, w sprawie nieprawidłowości powstałychw związku z wprowadzeniem zarządzeńprezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie następującegostanowiska.Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydałw dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/DGL w sprawie zasad opracowywania przez NarodowyFundusz Zdrowia terapeutycznych programówzdrowotnych, w którym wprowadził do przepisówwewnętrznych obowiązujących w Narodowym FunduszuZdrowia instytucję „terapii inicjującej” doprogramów lekowych w przypadku występowaniaw terapeutycznym programie zdrowotnym dwóchlub więcej technologii medycznych leczących tę samąjednostkę chorobową.W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku występowaniaw terapeutycznym programie zdrowotnymdwóch lub więcej technologii medycznych leczącychte samą jednostkę chorobową w sytuacji, gdy:1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodniez wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycznychnie stwierdza się istotnych różnic w efektywnościklinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicznejpraktyce oraz2) nie występują konkretne przesłanki do wyboruinnej technologii medycznej w indywidualnymprzypadku chorego (na przykład z powodu przeciwwskazań)– terapia powinna być rozpoczynana z użyciemnajmniej kosztownej technologii medycznej (biorącpod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i kosztpojedynczej dawki).Najmniej kosztowna technologia medyczna, o którejmowa w ust. 4, uzyskuje status technologii inicjującej.Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technologiiinicjującej nadawany jest danej technologii medycznejw opisie terapeutycznego programu zdrowotnego,zawartego w warunkach udzielania i realizacjiświadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych przezprezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 ustawy.Opis terapeutycznego programu zdrowotnegowskazuje powody wyboru innej niż inicjująca technologiimedycznej. Wprowadzono również w § 7 ust. 8zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespół powołanyprzez prezesa funduszu bada, czy nie nastąpiłaistotna zmiana w odniesieniu do efektywności
741kosztowej technologii medycznych uznanych zatechnologie inicjujące. W przypadku zaistnienia takiejzmiany prezes funduszu może dokonać ponownejwyceny punktowej produktów leczniczych, wyłonienianowej technologii inicjującej oraz stosownychzmian w warunkach zawierania i realizacji umówo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wartośćróżnicy uznanej za istotną między kosztami technologiimedycznych, o których mowa w ust. 8, zostaniekażdorazowo określona zarządzeniem prezesa funduszu.W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZz dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającym zarządzeniew sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów informacyjnycho przedmiocie postępowania w sprawiezawarcia umów o udzielanie świadczeń opiekizdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umówo udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:leczenie szpitalne wprowadzono wskazanie terapiiinicjującej do dwóch programów terapeutycznych„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczegozapalenia stawów etanerceptem” oraz„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów infliximabem”.W opisie ww. programów przesądzono, że statustechnologii inicjującej uzyskała terapia infliksymabem.Następnie zdefiniowano kryteria i warunkizmiany terapii inicjującej na inną, powołując sięprzy tym na zalecenia NICE technology appraisalguidance 130. Zaliczono do nich:1) każdorazowo zmiana terapii inicjującej wymagauzyskania zgody właściwego konsultanta wojewódzkiego,2) zmiana terapii inicjującej na terapię inną cząsteczkąleku anty-TNF &, wymienioną w przedmiotowymterapeutycznym programie zdrowotnym, możliwajest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii,3) zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkęinfliksymabu, metotreksatu lub substancje pomocnicze,b) wystąpienia istotnych działań niepożądanychzwiązanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzonenaukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty--TNF&,c) wystąpienia działań niepożądanych związanychz podaniem metotreksatu,d) stwierdzenia innych, potwierdzonych badaniemklinicznym pacjenta, przeciwwskazań do podawaniainfliksymabu i metotreksatu.Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłałoobowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenianr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązaniadotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wymienionychprogramów zdrowotnych zawarte w późniejszymakcie prawnym powielają co do zasadykonstrukcje przyjęte w zarządzeniu Nr 15/2008/DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniustatus technologii inicjującej nadano terapii z użyciempreparatu infliksymab.Kwestionowana przez panią poseł instytucja terapiiinicjującej, czyli leku, od którego należy rozpoczynaćterapię, dotyczy wskazań, w których występującząsteczki równoważne, przy czym ta równoważnośćmusi być potwierdzona przez niezależnywyspecjalizowany podmiot zajmujący się analiząfarmakoekonomiczną technologii lekowych. Statustechnologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższekoszty związane z podaniem i najniższy koszt substancjiz uwzględnieniem dawki leku i ilości dawekstosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej terapii.Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklarację)podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określonejpopulacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniommożna rozszerzyć krąg osób objętych programamiterapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ichefektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztówświadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, żemożliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,w których występują cząsteczki równoważne, przyczym ta równoważność musi być potwierdzona przezniezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący sięanalizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.Status technologii inicjującej uzyskuje lek mającynajniższe koszty związane z podaniem i najniższykoszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilościdawek stosowanych podczas terapii oraz przewidywanegoczasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłychbierze się pod uwagę koszt rocznej lubdłuższej terapii.Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iżw przypadku braku pełnej zastępowalności lekóww programach terapeutycznych wykluczone jest stosowanieinstytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiektywnebadania farmakoekonomiczne, sporządzoneprzez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażąnierównoważność (brak wymienności) technologiimedycznych stosowanych w programach zdrowotnych,w których wprowadzono dotychczas terapięinicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestionowanyzostanie tym samym mechanizm terapii inicjującej.Wskazanie wymienności leków w programie leczeniaschorzeń reumatoidalnych oparte jest na zaleceniachNational Institute for Health and ClinicalExellence (NICE), angielskiej niezależnej organizacjiodpowiedzialnej za przygotowanie wytycznychdotyczących promocji zdrowia i zapobiegania stanomchorobowym, z października 2007 r. „NICEtechnology appraisal guidance 130-Adalimumab,etanercept and infliximab for the treatment of rheumatoidarthritis” wskazały na równoważność etanerceptu,adalimumabu i infliksymabu w terapiireumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymizaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtań-
742szej opcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca2008 r. wskazano również na wymienność tychtrzech inhibitorów TNF-α.Potwierdzeniem takiego stanowiska jest równieżuchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny TechnologiiMedycznych – profesjonalnej polskiej instytucjizajmującej się oceną technologii medycznych,z 16 października 2008 r., która rekomenduje kontynuowaniefinansowania etanerceptu (Enbrel) infiliksimabu(Remicade), adalimumabu (Humira) w ramachpierwszego rzutu leczenia biologicznego reumatoidalnegozapalenia stawów w terapeutycznymprogramie zdrowotnym prowadzonym przez NarodowyFundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboruterapii inicjującej leku aktualnie najtańszego.W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wydałzarządzenie w sprawie określenia warunków zawieraniai realizacji świadczeń w rodzaju leczenieszpitalne w zakresie: terapeutyczne programy zdrowotne,które reguluje problematykę udzielaniaświadczeń w ramach programów terapeutycznychleczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtórzonezostały w nim również rozwiązania obowiązującew poprzednich zarządzeniach, w tym równieżzasada terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w poprzednimzarządzeniu, nie wskazano natomiastkonkretnie nazwy produktu leczniczego, od któregonależy rozpoczynać terapię, ma być to jednak leknajtańszy, wybrany spośród tych równorzędnych,które zaproponowano do programu terapeutycznego.W efekcie tego możliwe będzie znaczące obniżeniekosztu zakupu leku przez świadczeniodawców,a tym samym stanie się realne objęcie nowoczesnymleczeniem szerszej grupy pacjentów cierpiących naschorzenia reumatyczne.Pragnę także poinformować, że Zespół ds. identyfikacjiproblemów zdrowotnych, powołany zarządzeniemnr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazałwśród problemów zdrowotnych rozpatrywanychw aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeutycznychprogramów zdrowotnych w 2009 r. równieżleczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywanetutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę naznaczącą poprawę w zakresie dostępu chorych naschorzenia reumatyczne do nowoczesnych terapiiz użyciem leków biologicznych.Z poważaniemWarszawa, dnia 19 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJakub SzulcO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Wiesława Janczykaw sprawie podejrzenia o wprowadzeniedo obrotu chemicznie skażonego cukru,powodującego masowe wymieranie pszczółw pasiekach polskich hodowców (6175)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pana posła Wiesława Janczyka w sprawiepodejrzenia o wprowadzenie do obrotu chemicznieskażonego cukru przysłaną przy piśmie z dnia 5listopada 2008 r. (znak SPS-023-6175/08) uprzejmiewyjaśniam, co następuje.1. Przemysł cukrowniczy w Polsce produkuje cukierwyłącznie z buraków cukrowych. Na rynku dostępnyjest w sprzedaży nie tylko cukier wyprodukowanyz buraków cukrowych przez polskich producentówcukru, ale również cukier pochodzący z importu.W okresie od stycznia do września 2008 r. doPolski importowano 40381,4 t cukru buraczanegoi trzcinowego.W związku z napływającymi do MinisterstwaRolnictwa i Rozwoju Wsi sygnałami o pojawiającymsię na rynku cukrze białym niewiadomego pochodzenia,zanieczyszczonym oraz bez adresu producenta,ministerstwo zwróciło się do głównego inspektorajakości handlowej z prośbą o podjęcie działańzmierzających do przeprowadzenia kontroli doraźnejw odniesieniu do jakości i oznakowania cukrupozostającego w sprzedaży.Kontrola doraźna cukru oferowanego do sprzedażyzostała przeprowadzona przez wojewódzkichinspektorów Inspekcji Handlowej w okresie od 23kwietnia do 30 czerwca 2008 r. na terenie całegokraju, obejmowała łącznie 176 placówek handlowych,w tym 98 sklepów wielkopowierzchniowych,57 pozostałych placówek handlu detalicznego, 19hurtowni i 2 magazyny centralne sieci handlowych.Celem kontroli była ocena jakości i prawidłowościoznakowania cukru na podstawie obowiązującychprzepisów. Ogółem skontrolowano 310 partii. Szczególnąuwagę podczas kontroli zwracano na źródło pochodzeniacukru. Wszystkie ocenianie partie byłyoznakowane nazwą i adresem producenta w sposóbniebudzący zastrzeżeń. Jedynie w przypadku 11 partiicukru (3,5% wszystkich zbadanych partii) stwierdzonodrobne nieprawidłowości w oznakowaniu.Poddany kontroli cukier nie budził zastrzeżeń codo jakości. Losowo pobrane do badań laboratoryjnychpróbki cukru odpowiadały wymaganiom określonymw obowiązujących przepisach.Równocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,że kwestia nadzoru nad higieną i bezpieczeństwemwytwarzania cukru leży w kompetencjachgłównego inspektora sanitarnego, a zadania
743realizowane przez Inspekcję Weterynaryjną zostałyokreślone w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o InspekcjiWeterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121,poz. 842,z późn. zm.).Ponadto uprzejmie informuję, że notowane w bieżącymroku w niektórych krajach Unii Europejskiej(np. Niemczech, Słowenii) przypadki masowego zatruciapszczół środkami ochrony roślin wiązały sięz nieprawidłowo wykonanymi zabiegami zaprawianianasion środkami ochrony roślin zawierającymisubstancje aktywne z grupy neonikotynoidów.2. W kwestii odszkodowań dla pszczelarzy uprzejmieinformuję Pana Marszałka, że zgodnie z ustawąz dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierzątoraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U.Nr 69, poz. 625, z późn. zm.) odszkodowanie przysługujew trybie art. 49 za rodziny pszczele (pszczołamiodna – apis mellifera) zabite z nakazu organówInspekcji Weterynaryjnej albo za zwierzęta padłew wyniku zastosowania zabiegów nakazanych przezte organy przy zwalczaniu zgnilca amerykańskiego.Równocześnie zgodnie z art. 16 ust 1 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o Agencji Rynku Rolnegoi organizacji niektórych rynków rolnych (Dz. U.Nr 42, poz. 386, z późn. zm.) opracowano KrajowyProgram Wsparcia Pszczelarstwa w Polsce (KPWP)w latach 2007/2008–2009/2010 zgodnie z rozporządzeniemKomisji (WE) Nr 797/2004 z dnia 26 kwietnia2004 r. w sprawie środków mających na celupoprawę warunków produkcji i wprowadzania doobrotu produktów pszczelarskich. KPWP jest programeminterwencyjnym, wdrażanym przez AgencjęRynku Rolnego, którego jednym z elementówjest działanie wspierające odbudowę pogłowia rodzinpszczelich, w ramach którego to programumożliwa jest refundacja:— zakupu matek pszczelich pochodzących z liniihodowlanych pszczół, dla których prowadzone sąksięgi lub rejestry, z pasiek hodowlanych podlegającychocenie prowadzonej przez podmiot upoważnionyprzez ministra rolnictwa i rozwoju wsi;— zakupu okładów i pakietów pszczelich z pasiekhodowlanych, a także z pasiek produkcyjnych, którychposiadacze uzyskali rekomendację związkówlub zrzeszeń pszczelarzy gwarantujące między innymi,że matki pszczele w pakietach i okładach pszczelichpochodzą z linii hodowlanych pszczół.W budżecie KPWP na rok 2008/2009 na odbudowępogłowia rodzin pszczelich zaplanowano kwotę1860 tys. euro. Zgodnie z celem programu pomoc finansowajest skierowana do sektora pszczelarskiego,gdzie beneficjentami końcowymi są gospodarstwapasieczne i indywidualni pszczelarze, którychpasieki zostały zgłoszone lub zarejestrowane w rejestrzeprowadzonym przez powiatowego lekarza weterynarii.O refundację środków finansowych w ramachmechanizmu mogą ubiegać się podmiotyuprawnione, którymi w zależności od działaniawsparcia są głównie: związki pszczelarskie, stowarzyszeniapszczelarzy, zrzeszenia pszczelarzy, grupyproducenckie pszczelarzy, spółdzielnie pszczelarskie.Powyższy mechanizm wsparcia funkcjonujew Polsce od 2004 r. i cieszy się dużym zainteresowaniembranży pszczelarskiej.Niezależnie od powyższego, mając na uwadzeogromną rolę, jaką odgrywają pszczoły w rolnictwiei ekosystemie, pragnę podkreślić, że MinisterstwoRolnictwa i Rozwoju Wsi podejmuje szereg działań,które mają na celu dalszy rozwój polskiego pszczelarstwa.Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKazimierz Plockesekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jana Burego s. Antoniegow sprawie zmian w przepisach dotyczącychpolityki państwa w stosunku do rodzicówwychowujących niepełnosprawne dzieci (6176)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br., znak:SPS-023-6176/08, dotyczące interpelacji posła JanaBurego s. Antoniego w sprawie zmian w przepisachdotyczących polityki państwa w stosunku do rodzicówwychowujących niepełnosprawne dzieci, uprzejmiewyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją StowarzyszeniaRodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którymomówiono istniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, na jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżnez kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwiliobecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżąw kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,są przedmiotem analiz resortu w celu przygotowaniaprojektu założeń do rozwiązań prawnych, w tymdotyczących warunków przyznawania świadczeniapielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwaskładek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
744kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych, kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Ustawowa weryfikacja miała miejsce 1 września2006 r. Uległy wówczas podwyższeniu wysokościniektórych świadczeń rodzinnych, w tym m.in.dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłkupielęgnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriówdochodowych uprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń rodzinnychprzewidziana jest w II półroczu 2009 r.Zważywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od2004 r., tj. od wejścia ustawy w życie, podniesieniekryteriów dochodowych uprawniających do świadczeńrodzinnych oraz kwot poszczególnych świadczeń,w tym świadczeń związanych z niepełnosprawnościądzieci, wydaje się nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościweryfikacji kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot poszczególnychświadczeń oraz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacjiemerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotneróżnice między tymi kategoriami. Świadczeniarodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczonąpracę, ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniejpłaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocąo charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymaniarodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotliwośćzmiany warunków dostępu do świadczeń i kwotświadczeń zależy od częstotliwości znaczącychzmian w kosztach utrzymania (te zaś następująw cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie od dynamikiwynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa – w budżecie nie mawystarczających środków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnićwsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatkówna leczenie i utrzymanie dziecka.Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacjiz powodu konieczności zrezygnowania przez jednegoz rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nadniepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia zestrony państwa. Nie powinno się to jednak odbywaćze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważutrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzykiememerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętympomocą socjalną. Dlatego też w systemieświadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej,a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewniająceosobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacjiżyciowej nie tylko niezbędne środki finansowe, aleteż inne formy pomocy i wsparcia.W obecnym systemie prawnym istnieje zawódasystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wprowadzonyrozporządzeniem ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego (Dz.U. Nr 124,poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomocyspołecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadańrealizowanych przez asystenta należy: współtworzenieprogramów rehabilitacyjnych, zawodowego przekwalifikowania,kontaktów społecznych, usług kulturalnych,rekreacji i integracji ze środowiskiem,diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwaniawszelkiego typu barier, pobudzanie aktywnościosoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojeniapotrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidualnegoprogramu pomocy osobie niepełnosprawnej,włączenie osoby niepełnosprawnej w programyinstytucji i placówek świadczących usługirehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, ułatwiającaposzukiwanie sponsorów w działaniach narzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawoduasystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się zezdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakresie.Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przezjednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.:ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrumpomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regulowanejprzepisami Kodeksu pracy lub umowy cywilno-prawnej,o której mowa w Kodeksie cywilnym.Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opiekującegosię swym niepełnosprawnym dzieckiempubliczny pracodawca zatrudniał na stanowiskuasystenta pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bowiemzarówno kwestie stosunków między rodzicema dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu rodzinnegoi opiekuńczego, w tym dotyczące obowiązkuopieki i utrzymania dziecka, jak również kwestiedotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, godzinnadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlopów,itp. Stąd też właściwym narzędziem wsparciamaterialnego rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupełnionyrozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.
745Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężne,kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – dodatekprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniemo umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.a 24. rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie– przysługuje niezależne od dochodów i wiekukażdej osobie legitymującej się orzeczeniem o niepełnosprawności,znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstała w wiekuuprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasiłkupielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od spełnieniaustawowego kryterium dochodowego, jakiew przypadku rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.Ponadto w przypadku osób, które już korzystają zeświadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuacjęuprawnień do nich, mimo przekroczenia kryteriumdochodowego o relatywnie niewysokie kwoty.Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniachrodzinnych przysługują one także w sytuacji,gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodzinyw przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowekryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższegozasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.Sekretarz stanuJarosław DudaO d p o w i e d źministra pracy i polityki społecznejna interpelację posła Wojciecha Szaramyw sprawie udostępniania tekstów układówzbiorowych pracy osobom ubiegającym sięo przyznanie wyższej emerytury (6177)W związku z przesłaną przy wystąpieniu PanaMarszałka z dnia 5 listopada 2008r., znak SPS-023--6177/08, interpelacją pana posła Wojciecha Szaramy„w sprawie udostępniania tekstów układów zbiorowychpracy osobom ubiegającym się o przyznaniewyższej emerytury” uprzejmie wyjaśniam, że rodzajeśrodków dowodowych, którymi można dokumentowaćokresy zatrudnienia i osiągane wynagrodzenie,określają przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.o emeryturach i rentach z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczeniaemerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń(Dz. U. Nr 10, poz. 49, z późn. zm.).Dokumentem potwierdzającym wysokość osiąganychprzez pracownika zarobków w celu ustalenia(przeliczenia) podstawy wymiaru emerytury/rentyjest zaświadczenie wystawione przez pracodawcę nadruku, według wzoru określonego przez ZakładUbezpieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp 7) lublegitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy o okresachzatrudnienia i wysokości osiąganego w tychokresach wynagrodzenia.Dopuszcza się również możliwość potwierdzaniaprzez pracodawcę (lub prawnego następcę pracodawcy)wysokości zarobków na podstawie wiarygodnejdokumentacji zastępczej, tj. akt osobowych pracownika(umowa o pracę, angaże, pisma o powołaniu,mianowaniu oraz inne pochodzące od pracodawcydokumenty określające wynagrodzenie danejosoby), jednak pod warunkiem że poszczególneskładniki wynagrodzenia zostały w tych dokumentachokreślone kwotowo i podlegały składce na ubezpieczeniaspołeczne.Nie ulega wątpliwości, że brak dokumentacji płacowejuniemożliwia ustalenie bądź przeliczenie wysokościemerytury/renty od korzystniejszej podstawywymiaru. Przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznychnie mogą jednak zawierać unormowań,które pozwalałyby na ustalenie wynagrodzenia będącegobazą do wyliczenia podstawy wymiaru w sposóbprzybliżony lub prawdopodobny. Dlatego teżuważam, że dopuszczenie możliwości dokumentowaniazarobków na podstawie wiarygodnej dokumentacjizastępczej stanowi optymalne rozwiązanieproblemu osób, które nie są w stanie przedłożyć zaświadczeniawystawionego na podstawie dokumentacjipłacowej lub legitymacji ubezpieczeniowej z odpowiednimiwpisami.
746Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucjązobowiązaną do ustalenia prawa i wysokości świadczeńemerytalno-rentowych przy ścisłym i precyzyjnymstosowaniu obowiązujących przepisów. Obowiązującystan prawny nie przewiduje żadnej możliwościustalania przez organ rentowy wysokości wynagrodzeniana podstawie norm czasu pracy, stawekwynagrodzenia itp., wynikających m.in. z układówzbiorowych pracy, regulujących ogólne zasady wynagradzania.Postanowienia tych układów, określająceprawa i obowiązki konkretnych stron stosunkupracy, nie mają mocy powszechnie obowiązującej,jaka cechuje przepisy zawarte w aktach normatywnych,o których mowa w art. 87 Konstytucja RP.Ustalając podstawę wymiaru świadczeń ZUSmoże zatem uwzględnić wyłącznie prawidłowo i niepodważalnieudokumentowane wysokości dochodówosiąganych z pracy. W przypadku stwierdzenia brakuodpowiednich dokumentów, czy też złożenia dokumentacjizawierającej nieścisłości albo budzącejjakiekolwiek wątpliwości ZUS ma prawo wydać decyzjęodmowną, a osoby zainteresowane mogą dochodzićswoich praw w sądowym postępowaniu odwoławczym(w myśl art. 118 ust. 7 ustawy z dnia 17grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS –zgodnie z art. 83 ust. 2 ww. ustawy z dnia 13 października1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych– Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm. –na podstawie art. 477 8 –477 14a ustawy z dnia 17 listopada1964 r. Kodeks postępowania cywilnego – Dz.U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).Przepisy wymienionego na wstępie rozporządzeniaRady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., odnoszącesię do trybu postępowania o świadczeniaemerytalno-rentowe przed organem rentowym, nieograniczają bowiem postępowania sądowego, opartegona zasadzie swobodnej oceny dowodów. Oznaczato, że fakty, od których uzależnione jest prawodo emerytury/renty oraz ich wysokość, mogą byćwykazywane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi,przewidzianymi w Kodeksie postępowaniacywilnego, w tym także w oparciu o układyzbiorowe pracy, i jedynie do sądu należy ocena ichwiarygodności.Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wyroksądu wiąże nie tylko strony i sąd, który go wydał,lecz również inne sądy i inne organy państwowe,w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.Jednocześnie uprzejmie informuję, że w zbioracharchiwalnych Ministerstwa Pracy i PolitykiSpołecznej znajdują się wyłącznie układy zbiorowepracy zawarte na podstawie Kodeksu pracy uchwalonegow 1974 r., który nałożył na ministra właściwegodo spraw pracy obowiązek ich rejestracji.Teksty układów zbiorowych pracy są do wgląduw ministerstwie. Układy wcześniejsze mogą znajdowaćsię w Archiwum Akt Nowych.Wykładnia postanowień układu zbiorowego pracynależy stron, które go zawarły (art. 241 6 ustawyz dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz. U.z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że obecnieobowiązujące przepisy zezwalają na wpisywaniezera w miejsce dochodu osoby, która udokumentujefakt wykonywania w poszczególnych okresach zatrudnieniana podstawie umowy o pracę, natomiastnie może przedstawić za ten okres wiarygodnej dlaZUS dokumentacji płacowej.Wprowadzenie zmian w tym zakresie przewidujepodpisana przez prezydenta RP w dniu 14 października2008 r. ustawa z dnia 4 września 2008 r.o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FunduszuUbezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 192,poz. 1180), zgodnie z którą podstawę wymiaruskładki na ubezpieczenie społeczne za okres zatrudnienia,za który nie można wykazać faktycznejpodstawy ich wymiaru, będzie stanowić kwota obowiązującegow tym okresie najniższego wynagrodzeniaza pracę.Po wejściu w życie tej ustawy, co nastąpi 1 stycznia2009 r., wszystkie osoby, którym brakuje danycho zarobkach osiąganych w poszczególnych latachpracy, a które udokumentują okres wykonywaniaw tym czasie zatrudnienia w ramach stosunku pracy,będą mogły złożyć wniosek o ponowne przeliczenieprzysługującego im świadczenia. Ustalając nowąwysokość emerytury, renty, jak również kapitałupoczątkowego w miejsce zera, ZUS przyjmie jakopodstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społecznekwotę obowiązującego w tym czasie najniższegowynagrodzenia za pracę, obliczoną proporcjonalniedo wymiaru czasu pracy.Przepisy przewidują, że świadczenie w nowej,przeliczonej wysokości będzie przysługiwać od dniawejścia w życie ustawy z dnia 4 września 2008 r.o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS(tj. od 1 stycznia 2009 r.), pod warunkiem że zainteresowanyzłoży wniosek do ZUS o ponowne obliczeniejego wysokości do końca 2009 r. Bez względuwięc na to, czy wniosek zostanie złożony w styczniu,czy w grudniu przyszłego roku, ZUS wyrówna emeryturę/rentęod stycznia 2009 r.Popularyzacja wiedzy o ubezpieczeniach społecznychnależy do zakresu działania Zakładu UbezpieczeńSpołecznych (art. 68 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych).ZUS poinformuje świadczeniobiorcówo zasadach przeliczania emerytur i rent, wykorzystującdo tego m.in. stronę internetową, na której sązamieszczane bieżące wyjaśnienia komórek merytorycznychzakładu, szeroko omawiające m.in. sposobydokumentowania okresów zatrudnienia (ubezpieczenia)oraz wynagrodzenia (dochodu).Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.MinisterJolanta Fedak
747O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie dochodów rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci (6187)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo Pana Marszałka z dnia 13 listopada br., znak:SPS-023-6187/08, dotyczące interpelacji posła StanisławaSteca w sprawie dochodu rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, którzy ze względuna stan zdrowia dzieci są zmuszeni do zaniechaniapracy zawodowej, uprzejmie wyjaśniam.Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowującychniepełnosprawne dzieci, poruszane w interpelacji,są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej.W dniu 21 października br. w siedzibie resortuodbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwaministerstwa z delegacją StowarzyszeniaRodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którymomówiono istniejące problemy i bariery, w tym te dotyczącetrudnej sytuacji materialnej, na jakie napotykająrodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.Rodzice przedstawili również swoje postulaty, którychwprowadzenie w życie znacząco poprawiłobyich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżnez kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwiliobecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżąw kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,są przedmiotem analiz resortu, w celu przygotowaniaprojektu założeń do rozwiązań prawnych, w tymdotyczących warunków przyznawania świadczeniapielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwaskładek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe orazskładek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjentówtego świadczenia.Niezależnie od tego trwają prace związane z przyszłorocznąweryfikacją kwot kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych orazkwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowanychdo rodziców wychowujących niepełnosprawnedzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadczeniachrodzinnych, kwoty kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń podlegają okresowejweryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwotyświadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniemwyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,przeprowadzanych przez Instytut Pracy i SprawSocjalnych. W badaniach tych uwzględnia się międzyinnymi zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.Ostatnia weryfikacja przeprowadzona byław 2006 r., w wyniku której od 1 września 2006 r.uległy podwyższeniu wysokości niektórych świadczeńrodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłkurodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dzieckaniepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwotyposzczególnych świadczeń rodzinnych przewidzianajest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalęinflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejściaustawy w życie, podniesienie kryteriów dochodowychuprawniających do świadczeń rodzinnychoraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świadczeńzwiązanych z niepełnosprawnością dzieci, wydajesię nieuniknione.Nie planuje się zmian zasad dotyczących częstotliwościzmian kwot kryteriów dochodowych i kwotświadczeń rodzinnych, na rzecz wprowadzenia corocznejwaloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacjiświadczeń socjalnych są odmienne od zasad waloryzacjiemerytur i rent, a także od zasad indeksacjiwynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istotneróżnice między tymi kategoriami. Świadczeniarodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczonąpracę, ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzeniaw przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniejpłaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocąo charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowanie– a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymaniarodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotliwośćzmiany warunków dostępu do świadczeń, jaki kwot świadczeń zależy od częstotliwości znaczącychzmian w kosztach utrzymania (te zaś następująw cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie np. od dynamikiwynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znajdującychsię w trudnej sytuacji materialnej, w szczególnościrodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,należy jednak wskazać, że wysokość kwotposzczególnych świadczeń rodzinnych oraz wysokośćkryterium dochodowego uprawniającego doświadczeń jest konsekwencją ograniczonych możliwościbudżetowych państwa. W budżecie nie ma wystarczającychśrodków, aby każdej rodzinie wychowującejniepełnosprawne dziecko zapewnić wsparciepozwalające na pełne pokrycie wydatków na leczeniei utrzymanie dziecka.Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacjiz powodu konieczności zrezygnowania przez jednegoz rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nadniepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia zestrony państwa. Nie powinno się to jednak odbywaćze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważutrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzykiememerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem objętympomocą socjalną. Dlatego też w systemieświadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy społecznej,a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewniająceosobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacjiżyciowej nie tylko niezbędne środki finansowe, aleteż inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowadzeniejakichkolwiek rozwiązań prawnych, które
748miałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawującymopiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, niemoże zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje toz ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń społecznych,która ma na celu przywrócenie mu charakteruubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu dokonanazostała w 1998 r. zmiana przepisów emerytalno-rentowychpowodująca, że z Funduszu UbezpieczeńSpołecznych przyznawane są wyłącznieświadczenia należne z powodu spełnienia ryzykaubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepisachwieku lub niemożności kontynuowania pracyzarobkowej z powodu niezdolności do pracy.Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pielęgnacyjnymi opłacaniem składek na ubezpieczenieemerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne zajego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świadczeńrodzinnych również inne świadczenia pieniężne,kierowane do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,takie jak:— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształceniai rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – dodatekprzysługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniemo niepełnosprawności lub orzeczeniemo umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.a 24. rokiem życia;— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie– przysługuje niezależnie od dochodów i wiekukażdej osobie legitymującej się orzeczeniem o niepełnosprawności,znacznym stopniu niepełnosprawnościlub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,jeżeli niepełnosprawność powstała w wiekuuprawniającym do zasiłku rodzinnego.Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne,tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzieci,mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki dozasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiemw okresie korzystania z urlopu wychowawczego(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jegopobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalendarzowych),samotnego wychowywania dziecka (w przypadkudzieci niepełnosprawnych jego kwota jestpodwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wychowywaniadziecka w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęciaroku szkolnego, podjęcia przez dziecko naukipoza miejscem zamieszkania (niepełnosprawnośćdziecka powoduje powstanie uprawnienia doniego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkoleśredniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole podstawowejlub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasiłkupielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od spełnieniaustawowego kryterium dochodowego, jakiew przypadku rodzin wychowujących niepełnosprawnedzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.Ponadto w przypadku osób, które już korzystają zeświadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuacjęuprawnień do nich mimo przekroczenia kryteriumdochodowego o relatywnie niewysokie kwoty.Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniachrodzinnych, przysługują one także w sytuacji,gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodzinyw przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowekryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższegozasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJarosław Dudapodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Stanisława Stecaw sprawie realizacji PROW na lata 2007–2013w zakresie zwiększenia wartości dodanejpodstawowej produkcji rolnej i leśnej (6188)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 14 listopada 2008 r., znak: SPS-023--6188/08, w sprawie interpelacji posła StanisławaSteca dotyczącej procesu oceny wniosków o przyznaniepomocy złożonych w zakresie działania:Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produkcjirolnej i leśnej w PROW 2007–2013, uprzejmieprzekazuję, co następuje.Pragnę poinformować, że obecnie trwa weryfikacja817 wniosków o przyznanie pomocy złożonychw ramach działania: Zwiększanie wartości dodanejpodstawowej produkcji rolnej i leśnej w ramach naboruzakończonego w dniu 9 maja 2008 r. Zgodniez przepisami § 32a rozporządzenia ministra rolnictwai rozwoju wsi z 17 października 2007 r. w sprawieszczegółowych warunków i trybu przyznawaniapomocy finansowej w ramach działania: Zwiększaniewartości dodanej podstawowej produkcji rolneji leśnej, objętego Programem Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 200, poz.1444, z późn. zm.) wniosek o przyznanie pomocy złożonyw 2008 r. rozpatruje się do dnia 31 grudniatego roku. Jednocześnie według brzmienia § 11 ust. 3,w przypadku nierozpatrzenia wniosku w powyższymterminie, Agencja Restrukturyzacji i ModernizacjiRolnictwa zawiadamia wnioskodawcę o przyczynachzwłoki, wskazując nowy termin rozpatrzeniawniosku, nie dłuższy niż 3 miesiące. Z informacjiotrzymanych z ARiMR wynika, iż dzięki zatrudnieniudodatkowych pracowników odpowiedzialnychza weryfikację formalną dokumentów aplikacyjnychproces weryfikacji wniosków dla tego instrumentu
749przebiega obecnie bardzo sprawnie. Mając więc nauwadze wskazane uwarunkowania, można stwierdzić,iż pomimo stosunkowo późnego terminu uzyskaniaakredytacji dla działania: Zwiększanie wartościdodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej,Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwabędzie w stanie dotrzymać terminów rozpatrywaniawniosków określonych w przepisach wykonawczych,a tym samym terminów podpisywania umów o przyznaniepomocy z beneficjentami.Z poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuArtur Ławniczaksekretarza stanuw Ministerstwie Spraw Zagranicznych- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Beaty Kempyw sprawie cywilnoprawnych indywidualnychodszkodowań wojennych dla Polaków (6190)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację pani poseł Beaty Kempy (pismo nr SPS--023-6190/08 z dnia 20 października 2008 r.) w sprawiecywilnoprawnych indywidualnych odszkodowańwojennych dla Polaków uprzejmie informuję, co następuje.Rząd RP jest w pełni świadom tragicznej historiizbrodni popełnionych w stosunku do Polaków przezniemiecki reżim hitlerowski w czasie II wojny światowejoraz ogromu krzywd, jakich doznały ofiaryprześladowań nazistowskich. Z tego powodu władzepolskie są przekonane o historycznym i moralnymuzasadnieniu podejmowanych starań mających nacelu uzyskanie zadośćuczynienia od państwa niemieckiego.Równocześnie należy zauważyć, że wypłacenieszkód wojennych między państwami odbywa sięw formie reparacji wojennych. Na mocy postanowieńkonferencji poczdamskiej z 1945 r. Polska otrzymałaudział w reparacjach wypłacanych przez Niemcy dlaZSRR. W ramach reparacji nastąpiło również przejęciewłasności majątku niemieckiego na tzw. ziemiachodzyskanych.W wyniku decyzji politycznej rządu PRL podjętej23 sierpnia 1953 r. Polska zrzekła się reparacji odNiemiec ze skutkiem od 1 stycznia 1954 r. Niezależnieod współczesnych ocen tego faktu oświadczenieto jest do dziś skuteczne i było wielokrotnie potwierdzaneprzez stronę polską, m.in. w 1970 r. w związkuz zawarciem układu normalizacyjnego przez Polskęz Republiką Federalną Niemiec oraz w stanowiskurządu RP z 19 października 2004 r. W konsekwencjiwładze polskie nie mają obecnie możliwościwystępowania do Niemiec z żądaniami reparacyjnymi.Przedmiotowe zobowiązania nie ograniczająjednak w żadnym stopniu praw osób prywatnych dodochodzenia swoich roszczeń w postępowaniu sądamikrajowymi.Podkreślić należy również, że sprawa uzyskaniaindywidualnych odszkodowań wojennych dla Polakówofiar III Rzeszy była wieloletnim tematem rozmówpolsko-niemieckich. W latach 1992–2002 więźniowieobozów koncentracyjnych i robotnicy przymusowiotrzymywali pomoc finansową z FundacjiPolsko-Niemieckie Pojednanie, utworzonej na podstawieporozumienia polsko-niemieckiego z 16 października1991 r. o pomocy humanitarnej dla szczególnieposzkodowanych ofiar prześladowania nazistowskiegow Polsce. Na mocy tej umowy rząd RFNprzekazał 500 mln ówczesnych marek na konto fundacji,natomiast Polska zobowiązała się do niepopieraniaroszczeń swoich obywateli na płaszczyźniemiędzynarodowej. Podejmując takie zobowiązanie,ówczesny rząd RP zastrzegł, iż nie oznacza ono ograniczeniapraw obywateli do indywidualnego dochodzeniaroszczeń.Ponadto w latach 1999–2000 były prowadzonedodatkowe negocjacje na forum międzynarodowym,z aktywnym udziałem delegacji polskiej, które zakończyłysię podpisaniem porozumienia pomiędzyUSA a RFN w dniu 17 lipca 2000 r., co poprzedzonezostało uchwaleniem przez niemiecki Bundestag6 lipca 2007 r. ustawy o utworzeniu Fundacji Pamięć,Odpowiedzialność, Przyszłość. Równolegle w wynikuwielostronnych negocjacji międzynarodowychw dniu 17 lipca 2000 r. zostało podpisane Wspólneoświadczenie (Joint Statement) przez rządy Białorusi,Czech, Państwa Izrael, <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>,Federacji Rosyjskiej, Ukrainy oraz RFN i StanówZjednoczonych, a także przedsiębiorstwa niemieckiei Konferencję do Spraw Żydowskich Roszczeń Majątkowych.Zgodnie z ww. ustawą Fundacja Pamięć, Odpowiedzialność,Przyszłość za pośrednictwem tzw. organizacjipartnerskich (w przypadku obywateli polskichtaką organizacją była przede wszystkim FundacjaPolsko-Niemieckie Pojednanie) wypłacałaświadczenia dla więźniów obozów i gett oraz robotnikówprzymusowych, deportowanych ze swojej ojczyznyna teren III Rzeszy lub na tereny przez niąokupowane i tam zmuszonych do pracy w przedsiębiorstwachzarobkowych lub w sektorze publicznym.Dodatkowo w ramach tzw. klauzuli otwartości dopuszczonomożliwość objęcia świadczeniami równieżrobotników rolnych, dzieci wywiezione wraz z rodzicamideportowanymi na roboty przymusowe, dzieciurodzone w czasie trwania pracy przymusowej rodzicówna terenie III Rzeszy, osoby pozbawione wolnościw więzieniach, aresztach i obozach przejściowychoraz ofiary eksperymentów pseudomedycz-
750nych, które z mocy ww. ustawy niemieckiej nie zostałyobjęte świadczeniami.Przedstawione informacje pokazują, że sprawapomocy finansowej dla obywateli polskich ofiar zbrodniwojennych III Rzeszy była przedmiotem starań kolejnychpolskich rządów. Udało się jednak objąć wypłatamijedynie część poszkodowanych osób. W tejgrupie nie znaleźli się niestety potomkowie obywatelipolskich zamordowanych podobnie jak pan F. R.w 1944 r. Obecnie rząd RP nie może popierać starańo indywidualne odszkodowań dla poszczególnychosób, ponieważ na podstawie wspomnianego porozumieniapolsko-niemieckiego z 1991 r. zobowiązał sięwobec rządu RFN, że: nie będzie dochodził dalszychroszczeń obywateli polskich, które mogłyby wynikaćw związku z prześladowaniem nazistowskim. Zastrzeżonojednocześnie, że nie powinno to oznaczaćograniczenia praw obywateli do indywidualnego dochodzeniaroszczeń. Ponadto władze polskie, podpisującWspólne oświadczenie z 2000 r., o którym mowawyżej, zgodziły się, że: w odniesieniu do sumy 10 mldDM, która ma być przekazana Fundacji Pamięć, Odpowiedzialnośći Przyszłość przez niemiecki sektorpubliczny oraz niemieckie firmy, suma ta stanowi zarównogórną granicę, jak i ostateczną kwotę przeznaczonąna wypłaty.Rząd RP, mając pełną świadomość krzywd ofiarprześladowań nazistowskich, nie może więc obecnieze względów natury prawnej wystąpić z wynikającymiroszczeniami wobec strony niemieckiej. Jedyniepaństwo niemieckie jako sukcesor III Rzeszy, którabyła sprawcą szeregu zbrodni wojennych ponosi odpowiedzialnośćza te działania.W tym kontekście pragnę podkreślić, że rząd RPprowadzi aktywną politykę, której celem jest wyjaśnieniewszystkich spraw obciążających stosunkipolsko-niemieckie, a sięgających genezą do okresuokupacji niemieckiej w Polsce i prawno-politycznychskutków II wojny światowej.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuJan Borkowskipodsekretarza stanuw Ministerstwie Sprawiedliwości- z upoważnienia ministra -na interpelację posłaAleksandra Marka Szczygływ sprawie reorganizacji sądów powszechnych(6196)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi napismo z dnia 14 listopada 2008 r. (SPS-023-6196/08), przy którym przekazana została interpelacjapana posła Aleksandra Marka Szczygły w sprawiereorganizacji sądów powszechnych, uprzejmie przedstawiam,co następuje.Zagwarantowanie obywatelom realizacji konstytucyjnegoprawa do sądu, a więc rozpatrzenia sprawybez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tegocelu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają pracem.in.i w kierunku racjonalizacji i uelastycznieniastruktury organizacyjnej sądów powszechnych.Z zebranych danych wynika, że w sądownictwiepowszechnym występują znaczne różnice w zakresiewielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,przy czym nie tyle pod względem obszarów ich właściwości,co liczby wpływających spraw, a tym samymwielkości struktur organizacyjnych, obciążeniasędziów i etatyzacji.Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozostałościspraw wskazuje, iż w sądach występuje strukturalnazaległość rzutująca negatywnie na ocenę funkcjonowaniasądownictwa powszechnego. Dlatego teżw interesie wymiaru sprawiedliwości jest jak najszybszalikwidacja tej zaległości przy wykorzystaniu istniejącychnakładów. Jednym z kierunków prowadzonychw Ministerstwa Sprawiedliwości prac jest ocenawpływu uproszczenia struktur organizacyjnych sądówpowszechnych na sprawność postępowania.W ramach omawianych prac wnikliwej analiziepoddawane są następujące uwarunkowania: obszarwłaściwości sądu, liczba wpływających spraw, limityetatów we wszystkich grupach zatrudnienia, stanobciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwegorozmieszczenia kadry), warunki komunikacyjne(pod kątem możliwości dojazdu stron do sądu), warunkilokalowe sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw),miejsce zamieszkania pracowników sądu wewszystkich grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnychutrudnień związanych z dojazdem do pracy),odległości między poszczególnymi sądami, w tymmiejscowościami znajdującymi się w obszarach ichwłaściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrudnieńzwiązanych z dojazdem do sądu w sprawach odwoławczych).Minister sprawiedliwości nie podjął dotychczasdecyzji w zakresie wprowadzenia systemowychzmian organizacyjnych w sądownictwie powszechnym.Ostateczne kierunki reform poddane zostanąkonsultacjom z zainteresowanymi środowiskami.Reasumując, pragnę poinformować pana posła,że aktualnie nie są prowadzone prace legislacyjnemające na celu likwidację sądów rejonowych, w tymjednostek funkcjonujących na terenie woj. warmińsko-mazurskiego.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew Wrona
751O d p o w i e d źpodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiegow sprawie budowy obwodnicy miasta Myślibórz(6201)Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu dointerpelacji pana posła Arkadiusza Litwińskiegoz dnia 30 października 2008 r., przekazanej przy piśmiez dnia 14 listopada 2008 r., znak: SPS-023--6201/08, dotyczącej budowy obwodnicy miasta Myślibórz,uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.W obecnej chwili w związku z faktem, iż potrzebyw zakresie budowy i modernizacji infrastrukturytransportowej wielokrotnie przewyższają wielkośćdostępnych środków, nie wszystkie inwestycje drogowemogły zostać ujęte w całości jako zadania podstawowe„Programu budowy dróg krajowych na lata2008–2012”. Realizacja kolejnych zadań budowy lubprzebudowy sieci dróg krajowych dotyczy w perspektywie2008–2012 r. wyłącznie zadań określonychw uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25września 2007 r. w sprawie ustanowienia ww. programu.Niestety budowa obwodnicy miasta Myślibórznie została przewidziana do realizacji w powołanymprogramie.Jednakże należy podkreślić, iż Generalna DyrekcjaDróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) dostrzegakonieczność poprawy stanu technicznegoi przebudowy wielu dróg krajowych w Polsce, w tymtakże drogi krajowej nr 26. Z tego też powodu GDDKiApodjęła działania zmierzające do przygotowania budowyprzedmiotowej obwodnicy.Jedynym istotnym przeciwwskazaniem w realizacjiprzedmiotowej inwestycji jest brak wystarczającychśrodków finansowych, jednakże pomimo tegow chwili obecnej trwają wstępne prace przygotowawcze.W dniu 6 maja 2008 r. wydana została decyzjao uwarunkowaniach środowiskowych dla realizacjiprzedmiotowego przedsięwzięcia.Termin opracowania projektu budowlanego dlaww. inwestycji określono na grudzień 2008 r. Decyzjęo zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej planujesię uzyskać w I kwartale 2009 r. Poniesione do tej porynakłady finansowe związane z opracowaniem dokumentacjiprojektowej wyniosły ponad 500 tys. zł.Mając powyższe na uwadze, pragnę zapewnić, iżw miarę uzyskiwania dodatkowych środków finansowychpodjęte zostaną działania zmierzające doszybkiej realizacji przedmiotowej obwodnicy, jeszczew tej perspektywie finansowej.Z poważaniemWarszawa, dnia 21 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuZbigniew RapciakO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Teresy Piotrowskiejw sprawie art. 121 ust. 4 ustawyo pomocy społecznej (6214)Odpowiadając na interpelację pani poseł TeresyPiotrowskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 14 listopada2008 r., znak SPS-023-6214/08, dotyczącąart. 121 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocyspołecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 115,poz. 728, z późn. zm.), uprzejmie informuję, że nieuważam za zasadne, aby dzień 21 listopada ustanowićDniem Pracownika Pomocy Społecznej. W związkuz powyższym nie planuję zmiany ww. przepisuustawy o pomocy społecznej. Jednocześnie przedstawiamponiższe wyjaśnienia.Pojęcie „pracownik socjalny” (social worker) i nierozerwalniezwiązane z nim pojęcie „praca socjalna”(social work) pojawiły się na przełomie XIX i XXwieku. W Polsce pojęcie „pracownik socjalny” pojawiłosię w 1966 r., kiedy to Ministerstwo Zdrowiai Opieki Społecznej powołało państwowe szkoły pracownikówsocjalnych i rozpoczęto regularne kształceniepracowników socjalnych. Przez ponad 40 latsystem kształcenia pracowników socjalnych ewoluował,jednocześnie wzrastały wymagania odnośniekwalifikacji i zakresu działań osób wykonującychten zawód. Zmianie ulegał i ulega również systempomocy społecznej, która w znacznym stopniu realizujepolitykę społeczną państwa.Pracownikami instytucji pomocy społecznej lubjednostek organizacyjnych pomocy społecznej mogąbyć nie tylko pracownicy socjalni, ale również osobywykonujące inne zawody, takie jak: pedagodzy, psycholodzy,asystenci osób niepełnosprawnych, opiekunowiew domu pomocy społecznej, opiekunki środowiskoweoraz opiekunowie osób starszych i inne.Powyższe kwestie uregulowane są w dwóch rozporządzeniach:— rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracownikówsamorządowych zatrudnionych w jednostkachorganizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.),— rozporządzeniu ministra edukacji narodowejz dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodówszkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860,z późn. zm.), w którym wpisano jako grupę zawodów(symbol 346) pracowników pomocy społecznej i pracysocjalnej.Podstawowym zadaniem pracownika socjalnegojest praca socjalna rozumiana jako wzmacnianieosób i rodzin w uzyskaniu/ odzyskaniu zdolności dosamodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie,rozwijanie poczucia godności osobistej i odpowiedzialnościposzczególnych osób, stymulowanie grup
752i całych społeczności lokalnych w samopomocy. Zadaniempracownika socjalnego jest także dbanieo zabezpieczenie osobom znajdującym się w trudnejsytuacji podstawowych warunków do życia poprzezzapewnienie im pomocy finansowej i rzeczowej. Pracowniksocjalny w swojej pracy musi wykorzystywaćwiedzę z różnych dziedzin, m. in. z: socjologii, pedagogiki,psychologii, podstaw medycyny, prawa. Zawódpracownika socjalnego jest zawodem, któregowykonywanie wiąże się nie tylko z koniecznością podejmowaniaróżnorodnych działań (przy wykorzystaniuwiedzy z różnych dziedzin), ale także wymagającymodpowiednich cech osobowościowych i psychicznych(empatii, budzenia zaufania, tolerancji,wrażliwości, łatwości nawiązywania kontaktów, odporności,konsekwencji, otwartości i wielu innych).Można pokusić się o stwierdzenie, że żaden inny zawódnie jest tak wszechstronny i nie stawia tak wysokichwymagań osobom wykonującym go. Pracownicysocjalni zatrudnieni w pomocy społecznej pełniąwiodącą rolę w stosunku do pracowników pomocyspołecznej wykonujących pozostałe zawody.W celu podkreślenia ważnej roli tego zawodu, docenieniawartości pracy wykonywanej przez pracownikówsocjalnych, promowania oraz nadania większegoprestiżu temu zawodowi w ustawie z dnia 29listopada 1990 r. (tekst jedn. z 1998 r. Dz. U. Nr 64,poz. 414, z późn. zm.) zawarto przepis ustanawiającydzień 21 listopada (także Międzynarodowy DzieńŻyczliwości) Dniem Pracownika Socjalnego. Tendzień jest wprawdzie świętem pracowników socjalnych,ale tradycyjnie obchodzony jest jako świętowszystkich pracowników służb społecznych. Jak coroku, w 2008 r. minister pracy i polityki społecznejprzyznał nagrody specjalne za wybitne, nowatorskierozwiązania w zakresie pomocy społecznej. Nagrodzenii wyróżnieni zostali pracownicy (nie tylko pracownicysocjalni) domów pomocy społecznej, powiatowychcentrów pomocy społecznej, ośrodków pomocyspołecznej, stowarzyszeń i fundacji, środowiskowychdomów samopomocy oraz nauczyciele. Wachlarzzawodów, których przedstawiciele zostali nagrodzenii wyróżnieni, jest dosyć szeroki, co wskazujena otwarte i nowoczesne podejście do roli pomocyspołecznej i roli samego pracownika socjalnego w działaniachna rzecz osób i grup wymagających wsparcia,nie tylko materialnego.Jednocześnie wyjaśniam, że warsztaty terapiizajęciowej, zakłady aktywności zawodowej i zakładypielęgnacyjno-opiekuńcze nie są placówkami pomocyspołecznej. W przypadku WTZ i ZAZ zastosowaniemają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiuosób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U.z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.), natomiastw przypadku ZP-O przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekstjedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).Sekretarz stanuJarosław DudaWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewiczaoraz grupy posłóww sprawie programów do tworzeniabaz danych oświatowych, budzącychzastrzeżenia generalnego inspektoraOchrony Danych Osobowych (6215)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Krzysztofa Tyszkiewiczaoraz grupy posłów (SPS-023-6215/08) w sprawieprogramów do tworzenia baz danych oświatowych,uprzejmie wyjaśniam:1. Dane do systemu informacji oświatowej wprowadzanesą przy pomocy oprogramowania przygotowanegoi udostępnionego nieodpłatnie przez ministrawłaściwego do spraw oświaty i wychowania,zgodnie z art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r.o systemie informacji oświatowej (Dz. U. Nr 49,poz. 463, z późn. zm.). Oprogramowanie to jest modyfikowanedla kolejnych edycji gromadzenia danych,które są aktualizowane co roku według stanuna dzień 31 marca, 10 i 30 września.2. Zgodnie z art. 12 powołanej wyżej ustawydane gromadzone w systemie informacji oświatowejpowinny być zabezpieczone przed nieuprawnionymdostępem, nielegalnym ujawnieniem lub pozyskaniem,a także ich modyfikacją, uszkodzeniem, zniszczeniemlub utratą. Obowiązek zabezpieczenia danychspoczywa na administratorze danych. W przypadkusystemu informacji oświatowej administratoremtym jest dyrektor szkoły lub placówki oświatowej,wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta,marszałek województwa, kurator oświaty, ministerprowadzący szkołę lub placówkę oświatową oraz ministerwłaściwy do spraw oświaty i wychowania,każdy w zakresie danych, za których gromadzenieodpowiada. Najważniejszym aktem prawnym dotyczącymsposobów zabezpieczenia danych jest rozporządzenieministra spraw wewnętrznych i administracjiz dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentacjiprzetwarzania danych osobowych oraz warunkówtechnicznych i organizacyjnych, jakim powinnyodpowiadać urządzenia i systemy informatycznesłużące do przetwarzania danych osobowych(Dz. U. Nr 100, poz. 1024). Tak więc do administratoradanej bazy danych należy stworzenie warunkóworganizacyjnych i technicznych zapewniającychochronę przetwarzanych danych.3. W przypadku systemu informacji oświatowejszczególnym zagadnieniem jest ochrona danych osobowychgromadzonych w systemie. Najbardziejwrażliwymi z danych, umożliwiających zidentyfikowaniekonkretnej osoby, jest numer PESEL każdegonauczyciela. Numer ten, zgodnie z art. 6 pkt 5 usta-
753wy z dnia 19 lutego 2004 r. o systemie informacjioświatowej (Dz. U. Nr 49, poz. 463, z późn. zm.), jestszyfrowany w momencie przekazywania danych zeszkoły lub placówki oświatowej do organu prowadzącegolub wpisującego tę szkołę lub placówkę doewidencji. Oznacza to, że na żadnym późniejszymetapie przetwarzania danych numer ten nie jestmożliwy do odczytania.4. Zagadnienie ochrony danych osobowych w systemieinformacji oświatowej od początku projektowaniai wdrażania systemu było przedmiotem konsultacjiz biurem generalnego inspektora ochronydanych osobowych. W kolejnych edycjach gromadzeniadanych ministerstwo starało się dostosować programdo wymogów GIODO. Obecnie jedynym zastrzeżeniemjest brak możliwości odnotowania datypierwszego wprowadzenia danych (o konkretnej osobie)do systemu. Trzeba jednak zauważyć, że jest tozastrzeżenie czysto formalne. Z przywoływanej wyżejustawy o systemie informacji oświatowej wynikabowiem wprost, że każdy nauczyciel zatrudnionyw szkole lub placówce oświatowej z mocy prawa jestwykazywany w bazach danych systemu informacjioświatowej. W praktyce więc ustalenie, od kiedydane tego nauczyciela znajdują się w systemie, nienastręcza żadnych trudności. Z technicznego punktuwidzenia jest natomiast problemem odnotowanietego faktu w programie do gromadzenia danych.Jak zaznaczono wyżej, dla każdej edycji gromadzeniadanych przygotowywana jest nowa wersja oprogramowania.Szkoły i placówki oświatowe tworząprzy pomocy tego oprogramowana osobne dokumentyelektroniczne dla każdej edycji gromadzenia danych.W sensie ścisłym szkoły nie prowadzą bazydanych oświatowych i nie posiadają narzędzia, którepozwalałoby wygenerować dane o konkretnymnauczycielu w dowolnym szeregu czasowym. Mogąto natomiast zrobić osobno dla każdego terminu wynikającegoz ustawy o systemie informacji oświatowej.W tej sytuacji ministerstwo do kolejnej edycjiprogramu (w marcu 2009 r.) wprowadzi możliwośćwydrukowania daty, w której dane konkretnego nauczycielazostały wprowadzone do systemu informacjioświatowej, ale data ta będzie się odnosić tylko doaktualnej edycji gromadzenia danych. Sprawa ta będzieprzedmiotem konsultacji z biurem generalnegoinspektora ochrony danych osobowych, trudno bowiemrozstrzygnąć, czy zastosowanie takiego środkazadośćuczyni wymogom § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzeniaministra spraw wewnętrznych i administracjiz dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentacjiprzetwarzania danych osobowych oraz warunkówtechnicznych i organizacyjnych, jakim powinnyodpowiadać urządzenia i systemy informatycznesłużące do przetwarzania danych osobowych (Dz. U.Nr 100, poz. 1024).5. Na koniec pragnę stwierdzić, że ministerstwostara się reagować na wszystkie sygnały z jednosteksamorządu terytorialnego i ze szkół, dotycząceochrony danych osobowych w systemie informacjioświatowej. Jest to jednak problematyka stosunkowonowa i znalezienie odpowiedniego rozwiązaniaprzy określonych uwarunkowaniach technicznychnie jest oczywiste.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Krzysztofa Lipcaw sprawie proponowanych i planowanychprzez rząd reform w systemie oświatyoraz zasadności wprowadzenia naukina poziomie szkoły podstawowej dla dzieciod szóstego roku życia, ze skutkiemod roku szkolnego 2009/2010 (6264)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelacjępana posła Krzysztofa Lipca w sprawie proponowanychi planowanych przez rząd reform w systemieoświaty oraz zasadności wprowadzenia nauki napoziomie szkoły podstawowej dla dzieci sześcioletnich(SPS-023-6264/08), uprzejmie informuję, że:Wprowadzenie zmiany polegającej na objęciuobowiązkowym rocznym przygotowaniem przedszkolnymdzieci pięcioletnich zaplanowano na dwalata. Od dnia 1 września 2009 r. dzieci w wieku 5 latbędą miały prawo do rocznego przygotowania przedszkolnego,a gminy obowiązek zorganizowania takiejedukacji w przedszkolach, oddziałach przedszkolnychzorganizowanych przy szkołach podstawowychoraz w innych formach wychowania przedszkolnego.Każdy pięciolatek będzie miał zagwarantowanemiejsce, gdzie będzie mógł być objęty wychowaniemprzedszkolnym, a odmowa realizacji tegoprawa wydana będzie w drodze decyzji administracyjnej.Od dnia 1 września 2010 r. prawo dzieciw wieku 5 lat do rocznego wychowania przedszkolnegoprzekształcone zostanie w obowiązek rocznegoprzygotowania przedszkolnego. Nowelizacja ustawyo systemie oświaty, uchwalona w dniu 7 września2007 r. (Dz. U. Nr 181, poz. 1292), umożliwia poszerzeniesieci przedszkoli o inne formy wychowaniaprzedszkolnego.Wprowadzenie obniżonego wieku rozpoczynaniaspełniania obowiązku szkolnego ma być rozłożonena 3 lata szkolne (2009/2010, 2010/2011, 2011/2012).W tym okresie rodzice dzieci spełniających warunkiokreślone w projekcie ustawy będą decydować o tym,
754czy ich dziecko rozpocznie naukę szkolną w wieku6 czy 7 lat.Obecnie w klasie pierwszej szkoły podstawowejnaukę podejmują obowiązkowo siedmiolatki oraz nawniosek rodziców – niektóre sześciolatki. Obniżeniewieku obowiązku szkolnego z siedmiu do sześciu latoraz reforma podstawy programowej spowodują, żedzieci w klasie pierwszej szkoły podstawowej niebędą powtarzać tego, czego uczyły się rok wcześniej,i będą kontynuować naukę na poziomie dostosowanymdo ich wieku. Zmiana pozwoli stworzyć dzieciomwarunki edukacji porównywalne z warunkami,w jakich uczą się ich europejscy rówieśnicy (naukęod 4. roku życia rozpoczynają dzieci w IrlandiiPółnocnej i Luksemburgu, od 5. roku życia – w Anglii,Holandii, na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech,od 6. roku życia – w Austrii, Belgii, Czechach,Francji, Grecji, Hiszpanii, Irlandii, na Litwie,w Niemczech, Norwegii, Portugalii, Rumunii, Słowacji,Słowenii i we Włoszech). Proces włączaniasześciolatków do edukacji szkolnej rozpocznie sięw 2009 r. Jest to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcieplanowanych zmian, bowiem z danych statystycznychwynika, że w 2009 r. rocznik sześciolatkówbędzie najmniej liczny.Projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowadzeniazmiany został starannie przemyślany i przygotowany.Przygotowano również projekt podstawyprogramowej uwzględniającej fakt wcześniejszegorozpoczynania edukacji szkolnej, który został przygotowanyprzez zespół ekspertów: nauczycieli, metodykóworaz wysokiej klasy specjalistów (nauczycieliakademickich), m.in. z dziedziny pedagogikiwczesnoszkolnej i przedszkolnej. Prace legislacyjnenad projektem nowej podstawy programowej zbliżająsię do zakończenia. W celu ułatwienia dobregoprzygotowania szkół do wprowadzanych zmian MinisterstwoEdukacji Narodowej wydało poradnikdyrektora szkoły „Jak organizować edukację w szkolepodstawowej”.Nowa podstawa programowa kształcenia ogólnegozacznie obowiązywać od roku szkolnego 2009/2010 w przedszkolach, pierwszych klasach szkółpodstawowych oraz pierwszych klasach gimnazjów,a następnie – rok po roku – obejmować będzie stopniowocały polski system edukacji.Uprzejmie informuję również, że projekt ustawyo zmianie ustawy o systemie oświaty, wprowadzającyprzedmiotowe zmiany oraz projekty dotyczące reformyprogramowej (w tym dotyczące I etapu edukacyjnegow szkole podstawowej) są zamieszczone nastronie internetowej Ministerstwa Edukacji Narodowej.Internet zapewnia dostęp do informacji orazudział w dyskusji wszystkim zainteresowanym i jestnajpowszechniej stosowaną formą konsultacji społecznych,pozwalającą na udział w nich całego społeczeństwa.Wszystkie zgłoszone opinie dotyczącewprowadzanych zmian, w tym również od rodziców,zostały przeanalizowane przez zespół specjalistów.Obecnie w całej Polsce odbywają się dwa rodzajekonferencji szkoleniowych poświęconych upowszechnianiunowej podstawy programowej: ogólnopolskie,kierowane do poszczególnych środowisk przedmiotowych,oraz powiatowe, adresowane przede wszystkimdo dyrektorów szkół i samorządowców. Celemdebat z przedstawicielami środowisk przedmiotowychjest m.in. opracowanie wydania podstawy programowejz komentarzem, które znajdzie się w każdejpolskiej szkole i będzie dostępne w Internecie.Pomoże ono nauczycielom pracować zgodnie z założeniaminowej podstawy.Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,poz. 2572, z późn. zm.) środki niezbędne na realizacjęzadań oświatowych zagwarantowane są w dochodachjednostek samorządu terytorialnego. W myślart. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodachjednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.z 2008 r. Nr 88, poz. 539) dochodami tych jednosteksą dochody własne, subwencje ogólne i dotacje celowez budżetu państwa. Oznacza to, iż część oświatowasubwencji ogólnej jest tylko jednym ze źródeł dochodówjednostek samorządu terytorialnego.Zgodnie z art. 27 ww. ustawy o dochodach jednosteksamorządu terytorialnego, wysokość częścioświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jednosteksamorządu terytorialnego ustala corocznieustawa budżetowa. Część oświatową subwencji ogólnej– po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu terytorialnego(art. 28 ust. 5) według zasad określanychcorocznie w rozporządzeniu ministra właściwego dospraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Subwencjaoświatowa ustalana jest na dany rok kalendarzowyi przekazywana jest do jednostek samorząduterytorialnego z budżetu państwa. O przeznaczeniuśrodków otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej(w tym części oświatowej) decyduje, zgodniez ww. ustawą, organ stanowiący jednostki samorząduterytorialnego (tj. rada gminy, rada powiatu lubsejmik województwa).W związku z planowanym obniżeniem wiekurozpoczynania obowiązku szkolnego realizowanybędzie program rządowy. W ramach programu przekazywanabędzie jednostkom samorządu terytorialnegodotacja z tytułu wzrostu liczby uczniów w klasieI oraz realizowane będą działania wspierającedoposażenie szkół i zapewnianie najmłodszym dzieciomrozpoczynającym naukę bezpiecznych warunkówi opieki odpowiedniej do ich wieku, w tym opiekiświetlicowej. Realizacja programu w 2009 r. wymagazapewnienia środków finansowych w wysokościok. 347 000 tys. zł oraz w podobnej wysokości w latach2010 i 2011. Środki na ten cel planowane będąw poszczególnych latach w rezerwach celowych budżetupaństwa.Elementem uzupełniającym te działania będziedoskonalenie kompetencji kadry pedagogicznej dopracy z młodszymi dziećmi. Działania te będą finan-
755sowane ze środków wyodrębnionych na podstawieprzepisów art. 70a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,z późn. zm.) oraz ze środków EFS.Zauważyć należy, że samorządy życzliwie przyjęłyprojektowane zmiany, a korporacje samorządowew trakcie uzgodnień nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczącychproponowanych rozwiązań ani też sposobuoszacowania ich skutków finansowych i zakresuprojektowanych działań rządu wspierających finansoworealizację zadania.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów Grzegorza Roszakai Marka Wojtkowskiegow sprawie wydatków ponoszonychprzez niektóre samorządy terytorialnez tytułu wzrostu liczby godzinnauczania indywidualnego (6265)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąz 15 listopada 2008 r. (nr SPS-023-6265/08)złożoną przez panów posłów Grzegorza Roszaka i MarkaWojtkowskiego w sprawie wydatków ponoszonychprzez niektóre samorządy terytorialne z tytułuwzrostu liczby godzin nauczania indywidualnegouprzejmie wyjaśniam.Ministerstwo Edukacji Narodowej coroczniezbiera dane, w ramach Systemu Informacji Oświatowej(SIO), dotyczące liczby uczniów spełniającychobowiązek szkolny w ramach indywidualnego nauczaniaoraz liczby wydawanych przez publiczne poradniepsychologiczno-pedagogiczne orzeczeń o potrzebieindywidualnego nauczania. Natomiast w SIOnie zbiera się danych o liczbie przyznanych godzinna realizację indywidualnego nauczania. Dyrektorszkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebieindywidualnego nauczania, organizuje takie nauczaniew porozumieniu z organem prowadzącym(art. 71b ust. 5c ustawy z dnia 7 września 1991 r.o systemie oświaty, Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,z późn. zm.), w szczególności określa liczbę godzin,w ramach których realizowane będzie indywidualnenauczanie. Tygodniowy wymiar godzin zajęć indywidualnegonauczania realizowanych bezpośrednioz uczniem został określony wariantowo w rozporządzeniuministra edukacji narodowej z dnia 18 września2008 r. w sprawie sposobu i trybu organizowaniaindywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowaniaprzedszkolnego i indywidualnego nauczaniadzieci i młodzieży (Dz. U. Nr 175, poz. 1086).Z danych przedstawionych w poniższej tabeli wynika,że w okresie ostatnich trzech lat bezwzględnaliczba uczniów objętych indywidualnym nauczaniemmaleje. Jednakże liczby te należy interpretowaćw stosunku do liczby uczniów w populacji, któraw ostatnich latach ma tendencję spadkową. Wskaźnikiindywidualnych nauczań (0,34%) obliczone w stosunkudo ogólnej liczby uczniów informują o tym, żew zakresie indywidualnego nauczania nie ma żadnychniekorzystnych tendencji wzrostowych. Liczbawydanych orzeczeń o potrzebie indywidualnego nauczaniaprzez zespoły orzekające działające w publicznychporadniach psychologiczno-pedagogicznychnieznacznie wzrosła w dwóch ostatnich okresach.Prawdopodobnie wynika to z faktu, że częśćdzieci z przewlekłymi chorobami uzyskała orzeczeniao potrzebie indywidualnego nauczania, podczasgdy poprzednio otrzymywała orzeczenia o potrzebiekształcenia specjalnego.Lp.1.2.3.4.Dane liczboweLiczba ucznióww populacjiLiczba uczniówobjętychindywidualnymnauczaniemWskaźnikindywidualnychnauczań w stosunkudo ogólnej liczbyuczniówLiczba wydanychorzeczeń o potrzebieindywidualnegonauczania2005/2006Rok szkolny2006/20072007/20086 055 142 5 798 930 5 560 50720 590 19 880 18 8420,34% 0,34% 0,34%30 626 30 186 31 089Powyższe dane nie wskazują na potrzebę podejmowaniaprzez Ministerstwo Edukacji Narodowejdziałań interwencyjnych.Odpowiadając na drugie zapytanie dotyczące finansowaniaindywidualnego nauczania dzieci i młodzieży,uprzejmie informuję Pana Marszałka, że zadaniaoświatowe realizowane w szkołach i placówkachprowadzonych (dotowanych) przez jednostkisamorządu terytorialnego uwzględnione są przy podzialeczęści oświatowej subwencji ogólnej. Zgodniez art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.o dochodach jednostek samorządu terytorialnego(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.), kwotę przeznaczonąna część oświatową subwencji ogólnej dlawszystkich jednostek samorządu terytorialnegoustala się w wysokości łącznej kwoty części oświatowejsubwencji ogólnej, niemniejszej niż przyjętaw ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowa-
756nej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanychzadań oświatowych.Sposób podziału subwencji oświatowej pomiędzyjednostki samorządu terytorialnego określa algorytm,stanowiący załącznik do rozporządzenia ministraedukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r.w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencjiogólnej dla jednostek samorządu terytorialnegow roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825).Ze względu na rozbudowaną strukturę zadańedukacyjnych realizowanych przez jednostki samorząduterytorialnego formuła algorytmicznego podziałusubwencji oświatowej uwzględnia szeregczynników i parametrów obrazujących specyfikękształtowania składowych elementów subwencjiw odniesieniu zarówno do zadań szkolnych jak i zadańpozaszkolnych. Algorytm podziału subwencjioświatowej uzależnia wysokość przyznawanychśrodków od skali i struktury realizowanych zadań,mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnieniemstopni awansu zawodowego nauczycieli,z wyłączeniem zadań związanych z dowozem ucznióworaz zadań związanych z prowadzeniem przedszkoliogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnychw przedszkolach z oddziałami integracyjnymi.Konstrukcja algorytmu opiera się na kluczowymi podstawowym założeniu, iż środki subwencyjnedzielone są wg kryteriów jednolitych i powszechnych,a zatem identycznych dla wszystkich j.s.t.Uwzględnione w algorytmie regulacje oparte są narozwiązaniach polegających na zastosowaniu zasady,że „pieniądz idzie za uczniem”, co oznacza naliczaniesubwencji na podstawie liczby uczniówuczęszczających do szkół i placówek oświatowychprowadzonych bądź dotowanych przez poszczególnegminy, powiaty i województwa samorządowe.Należy podkreślić, że o przeznaczeniu środkówotrzymanych z tytułu subwencji ogólnej (w tym częścioświatowej) decyduje – zgodnie z ww. ustawą o dochodachjednostek samorządu terytorialnego – organstanowiący jednostki samorządu terytorialnego(tj. rada gminy, rada powiatu lub sejmik wojewódzki).Zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzeniaministra edukacji narodowej (§ 2 ust. 4) podział częścioświatowej jest dokonywany również z uwzględnieniemprzez jednostkę samorządu terytorialnegowydatków związanych z finansowaniem indywidualnegonauczania.Zgodnie z art. 71b ust. 1a ustawy z dnia 7 września1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) indywidualnym nauczaniemobejmuje się dzieci i młodzież, którychstan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudniauczęszczanie do szkoły. Taka forma nauczania przeznaczonajest przede wszystkim dla uczniów poważniechorych, np. po operacjach, po wypadkach, a takżeuczniów posiadających jednocześnie orzeczenieo potrzebie kształcenia specjalnego oraz o potrzebieindywidualnego nauczania. Indywidualne nauczaniedzieci i młodzieży organizuje się na okres określonyw orzeczeniu o potrzebie indywidualnego nauczania,o którym mowa w art. 71b ust. 3 ww. ustawy.W obowiązującym systemie prawnym nie maprzepisu, z którego wynikałoby, iż budżet państwagwarantuje w ramach części oświatowej subwencjiogólnej środki na pokrycie wszystkich wydatków narealizację zadań oświatowych jednostek samorząduterytorialnego. Przepisy ustawy o systemie oświaty(art. 5a ust. 3) określają, że środki niezbędne na realizacjęzadań oświatowych, o których mowa w ust. 2tej ustawy, zagwarantowane są w dochodach jednosteksamorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu terytorialnegosą dochody własne, subwencje ogólne(w tym oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa.Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnejjest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednosteksamorządu terytorialnego. Kształtowanie wysokościsubwencji oświatowej dla poszczególnychjednostek samorządu terytorialnego musi zatemuwzględniać obiektywne wskaźniki, umożliwiającedokonanie podziału środków części oświatowej subwencjiogólnej według kryteriów jednolitych i powszechnychdla wszystkich jednostek samorząduterytorialnego.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilaspodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Eugeniusza Kłopotkaw sprawie możliwości uruchomieniabezpośrednich połączeń kolejowych na linii 201Bydgoszcz – Kościerzyna – Gdynia (6267)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Eugeniusza Kłopotka w sprawiemożliwości uruchomienia bezpośrednich połączeńkolejowych na linii 201 Bydgoszcz – Kościerzyna– Gdynia, uprzejmie informuję.Spółka PKP Przewozy Regionalne wykonujezgodnie z art. 40 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.o transporcie kolejowym przewozy o charakterzeusług publicznych zlecone przez organizatora przewozów.Przewozy wykonywane są po zawarciu przezprzewoźnika z organizatorami przewozów stosownychumów i przekazaniu środków na sfinansowaniedeficytu z tytułu kursowania zleconych połączeń.
757Liczba połączeń realizowanych przez przewoźnikana odcinku Gdynia Główna – Kościerzyna leżyw gestii Urzędu Marszałkowskiego WojewództwaPomorskiego. Połączenia te są połączeniami regionalnymi,a ich organizowanie i dotowanie należy dozadań własnych samorządu woj. pomorskiego.Połączenia w relacji Kościerzyna – Wierzchucin– Kościerzyna są połączeniami międzywojewódzkimizgodnie ze znowelizowaną definicją przewozówpasażerskich. Połączenia te są realizowane na podstawieart. 40a ustawy o transporcie kolejowym,który stanowi, iż kolejowe przewozy osób wykonywanew połączeniach międzywojewódzkich pociągamikrajowymi, w których nie obowiązuje rezerwacjamiejsc, są dotowane jako usługi publiczne z budżetupaństwa przez ministra właściwego do spraw transportu.Przewozy te mogą być również dotowane z dochodówwłasnych jednostek samorządu terytorialnego.Zgodnie z przepisami art. 40a ustawy ministerwłaściwy do spraw transportu zawiera z przewoźnikamiumowę o świadczenie usług publicznych w zakresieprzewozów międzywojewódzkich.Niemniej jednak nie jest możliwe objęcie dofinansowaniemprzez ministra infrastruktury przewozów,których dotyczy wystąpienie, z następującychprzyczyn. Dotacja budżetowa na dofinansowanieprzewozów międzywojewódzkich i międzynarodowychw projekcie budżetu państwa na rok 2009,mimo podejmowanych przez ministra infrastrukturystarań o jej zwiększenie, pozostała na poziomielat 2007 i 2008, tzn. zaplanowana została w kwocie240 mln zł. W związku ze znaczącym wzrostemkosztów stałych wykonywania tych przewozów, wynikającymgłównie ze wzrostu cen energii oraz usługzewnętrznych, nie jest możliwe objęcie dofinansowaniemprzez ministra infrastruktury wszystkichprzynoszących straty pociągów międzywojewódzkich,w tym tych, które przed zmianą definicji funkcjonowałyjako połączenia regionalne i były dofinansowywaneprzez samorządy województw. Objęciedofinansowaniem dotacją z budżetu państwa tychpociągów skutkowałoby koniecznością zawieszeniakursowania pociągów pospiesznych dalekobieżnych(często jest to tylko jeden pociąg w dobie kursującyna danej trasie), obsługujących zdecydowanie większepotoki podróżnych.Jednocześnie z informacji spółki PKP PrzewozyRegionalne wynika, iż przedmiotowe pociągi zaspokajałygłównie potrzeby przewozowe lokalnych społecznościna obszarze województwa i w zakresieprzejazdów do sąsiednich województw, a ze względuna charakter przejazdów i odległość przewozu spełniałygłównie rolę przewozów regionalnych. W związkuz tym, iż nie jest możliwe zwiększenie dotacji budżetowej,pociągi międzywojewódzkie, które kursująna linii kolejowej nr 201, nie mogą być dofinansowywaneprzez ministra infrastruktury.W tej sytuacji, ze względu na charakter przewozówrealizowanych pociągami, o których mowa, zasadnestaje się zastosowanie art. 40a ustawy o transporciekolejowym, zgodnie z którym przewozy osóbwykonywane w połączeniach międzywojewódzkichpociągami krajowymi mogą być również dotowanez dochodów własnych jednostek samorządu terytorialnego.Obecnie trwają rozmowy pomiędzy organizatoramiprzewozów, tj. samorządami woj. pomorskiegoi woj. kujawsko-pomorskiego, a przewoźnikiem, dotyczącedofinansowania pociągów na przedmiotowejlinii przez Łąg Południowy w rozkładzie jazdy 2008/2009.Ponadto wyjaśniam, iż obsługę połączeń na liniikolejowej nr 208 przejęła spółka PCC Rail SA, którawygrała przetarg na obsługę linii trakcją spalinowąna terenie woj. kujawsko-pomorskiego. W związkuz powyższym uwagi dotyczące relacji pociągu nr 1931Grudziądz – Laskowice Pomorskie należy kierowaćdo ww. spółki oraz Urzędu Marszałkowskiego WojewództwaKujawsko-Pomorskiego.Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęciepowyższej odpowiedzi, a panu posłowi EugeniuszowiKłopotkowi bardzo dziękuję za zainteresowaniesię powyższą sprawą.Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJuliusz Engelhardtsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Włodzimierza Karpińskiegow sprawie nauczania o okresie PRLna lekcjach historii w szkołach średnich (6271)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Włodzimierza Karpińskiego(nr SPS-023-6271/08) w sprawie nauczania o okresiePRL na lekcjach historii w szkołach średnichuprzejmie wyjaśniam.W przygotowanej przez Ministerstwo EdukacjiNarodowej nowej podstawie programowej kształceniaogólnego dla poszczególnych typów szkół, którabędzie wdrażana stopniowo, począwszy od rokuszkolnego 2009/2010, proponuje się m.in. złączenieprogramowe gimnazjum i szkoły ponadgimnazjalnej,którego celem jest unowocześnienie programuszkoły i uniknięcie pospiesznej i mało skutecznej realizacjitych samych treści programowych w gimnazjumi szkołach ponadgimnazjalnych. Z dotychczasowychdoświadczeń wynika, że okres 3 lat jest zbytkrótki, by pomieścić w nim pełny cykl kształceniaogólnego i uzyskać satysfakcjonujące efekty kształcenia.Proponowane złączenie programowe gimna-
758zjum i szkoły ponadgimnazjalnej spowoduje, iżuczniowie uzyskają solidne podstawy wiedzy i umiejętnościw każdej dziedzinie kształcenia.W nowej podstawie programowej nauczanie historiina III etapie edukacyjnym kończy się na wydarzeniachroku 1918. Historię II <strong>Rzeczypospolitej</strong>,II wojny światowej i historię najnowszą uczniowiebędą poznawać podczas nauki w I klasie szkoły ponadgimnazjalnej.Taki rozkład materiału nauczaniahistorii umożliwi uczniom dokładne i pełne poznaniewydarzeń z tego zakresu.W zakresie historii Polski po roku 1945 projektnowej podstawy programowej na IV etapie edukacyjnym– zakres podstawowy – przewiduje następującetreści nauczania i wymagania:Polska w systemie komunistycznym. Uczeń:1) wyjaśnia okoliczności przejęcia władzy w Polsceprzez komunistów;2) charakteryzuje system represji stalinowskichw Polsce i ocenia jego skutki;3) charakteryzuje realia życia gospodarczego i społecznegoPRL-u;4) porównuje przyczyny i skutki kryzysów 1956 r.,1968 r. i 1970 r., 1976 r.;5) ocenia polityczną i społeczną rolę Kościoła katolickiegow PRL-u.Rozkład systemu komunistycznego w Polsce –polska droga do suwerenności. Uczeń:1) wyjaśnia znaczenie pontyfikatu Jana Pawła IIdla przemian politycznych w Polsce;2) wyjaśnia przyczyny i skutki wydarzeń sierpniowych1980 r. oraz ocenia rolę „Solidarności”w przemianach politycznych i ustrojowych;3) przedstawia okoliczności wprowadzenia i następstwastanu wojennego;4) opisuje najważniejsze postanowienia „okrągłegostołu”;5) charakteryzuje przemiany polityczne, społeczno-gospodarczei kulturowe po 1989 r.;6) przedstawia okoliczności i ocenia znaczenieprzystąpienia Polski do NATO i Unii Europejskiej.Ponadto na IV etapie edukacyjnym uczniowiebędą mogli wybrać naukę historii w zakresie istotnierozszerzonym, który jeżeli chodzi o historię Polskipo roku 1945, przewiduje następujące treści nauczaniai umiejętności uczniów:Polska w latach 1944–1948. Uczeń:1) porównuje terytorium Polski powojennej z terytoriumII <strong>Rzeczypospolitej</strong> oraz analizuje polityczno--społeczne i gospodarcze skutki zmiany granic;2) charakteryzuje główne etapy przejmowaniawładzy przez komunistów w Polsce, z uwzględnieniemdziałań opozycji legalnej i podziemia antykomunistycznego;opisuje represje stosowane przez radzieckii polski aparat bezpieczeństwa;3) rozpoznaje charakterystyczne cechy okresuodbudowy i przebudowy gospodarki, z uwzględnieniemreformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu.Polska w latach 1948–1956. Uczeń:1) porównuje procesy stalinizacji państwa polskiegoi państw Europy Środkowo-Wschodniej;2) charakteryzuje system polityczny i społeczno--gospodarczy Polski w okresie stalinowskim z uwzględnieniemkonstytucji z 1952 r.;3) rozpoznaje charakterystyczne cechy gospodarkicentralnie planowanej i ocenia jej skutki;4) charakteryzuje zjawisko socrealizmu w literaturzei sztuce.Polska w latach 1956–1980. Uczeń:1) charakteryzuje i porównuje etapy: 1956–1970i 1970–1980;2) wyjaśnia przyczyny kryzysów społeczno-politycznych:1968 r., 1970 r., 1976 r. i 1980 r.;3) charakteryzuje działalność opozycji w PRL-u;4) charakteryzuje relacje państwo–kościół i oceniarolę kościoła w życiu społecznym;5) charakteryzuje kulturę i życie codziennew Polsce Ludowej.Polska w latach 1980–1989. Uczeń:1) wyjaśnia idee „Solidarności” i jej wpływ naprzemiany społeczno-polityczne w Polsce;2) charakteryzuje państwo i społeczeństwo w czasiestanu wojennego oraz ocenia społeczno-gospodarczei polityczne skutki stanu wojennego;3) opisuje przyczyny i skutki obrad „okrągłegostołu”;4) prezentuje oceny polskiej historiografii dotyczącePRL-u.Narodziny III <strong>Rzeczypospolitej</strong>. Uczeń:1) wyjaśnia międzynarodowe i wewnętrzne uwarunkowaniaprocesu odbudowy demokratycznegopaństwa po 1989 r.;2) charakteryzuje proces reformowania gospodarkipolskiej;3) ocenia dokonania III <strong>Rzeczypospolitej</strong> w politycezagranicznej.Pragnę również wyjaśnić, że zgodnie z art. 22i 22a ustawy o systemie oświaty minister właściwydo spraw oświaty i wychowania określa podstawęprogramową kształcenia ogólnego w poszczególnychtypach szkół, uwzględniając w szczególności zestawycelów i treści nauczania, umiejętności uczniów orazzadania wychowawcze szkoły. Programy nauczaniado poszczególnych zajęć edukacyjnych nie są natomiastopracowywane przez ministra edukacji narodowej,a jedynie dopuszczane do użytku szkolnego nawniosek podmiotu, który ubiega się o dopuszczenieprogramu nauczania do użytku szkolnego. Nauczycielwybiera program nauczania spośród programówdopuszczonych do użytku szkolnego, może takżeopracować własny program nauczania.Informuję ponadto, że zgodnie z art. 33 ust. 2 pkt 2ustawy o systemie oświaty nadzór pedagogiczny nadrealizacją podstaw programowych i ramowych planównauczania sprawują kuratorzy oświaty.Z wyrazami szacunkuWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.Sekretarz stanuKrystyna Szumilas
759O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Piotra Stankew sprawie rozszerzenia katalogu danychumieszczanych w dowodzie osobistym,ze szczególnym uwzględnieniemgrupy krwi (6288)Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia15 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6288/08), przekazującegointerpelację posła na <strong>Sejm</strong> RP pana PiotraStanke w sprawie rozszerzenia katalogu danychumieszczanych w dowodzie osobistym, ze szczególnymuwzględnieniem grupy krwi posiadacza, uprzejmieprzedstawiam następujące informacje.Na wstępie pragnę poinformować, iż MinisterstwoSpraw Wewnętrznych i Administracji rozważałomożliwość umieszczenia w dowodzie osobistyminformacji o grupie krwi. Jednakże proponowanerozwiązanie zakwestionował minister zdrowia,wskazując, że wszelkie informacje o grupie krwimogą wynikać wyłącznie z zaświadczeń wydanychprzez uprawnionych pracowników służby zdrowia(np. z karty grupy krwi, tzw. krewkarty). Ponadtominister zdrowia wskazał, że konsekwencje wynikającez ewentualnie błędnego wpisania grupy krwiw dowodzie osobistym − bez możliwości niezwłocznegoskorygowania tego błędu − byłyby poważniejszew skutkach dla posiadacza tego dokumentu niżbrak wpisu o grupie krwi.Jednocześnie pragnę poinformować, iż w MinisterstwieSpraw Wewnętrznych i Administracji prowadzonesą prace nad nowym dowodem osobistym„pl. ID”, który z uwagi na zakładane rozwiązaniaelektroniczne będzie mógł pełnić różne funkcje. Aktualnietrwają prace analityczne nad ww. projektem,podczas których ponownie zostanie rozważona możliwośćzamieszczania w przedmiotowym dokumencieinformacji o grupie krwi jego posiadacza.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.Podsekretarz stanuWitold DrożdżO d p o w i e d źsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Piotra Stankew sprawie warunków technicznychi konstrukcyjnych, jakie winien spełniaćtabor kolejowy mający obsługiwaćzmodernizowaną linię kolejową na trasieGdynia – Warszawa (6290)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi nainterpelację posła Piotra Stanke w sprawie warunkówtechnicznych i konstrukcyjnych, jakie winienspełniać tabor kolejowy mający obsługiwać zmodernizowanąlinię kolejową na trasie Gdynia – Warszawa,uprzejmie informuję, że zakupów taboru do obsługiprzewozów na tej linii dokonuje spółka PKPIntercity SA realizująca w tej relacji przewozy pociągamikwalifikowanymi. Wyboru dostawcy taboruspółka dokona w drodze przetargu. Dotychczas spółkata nie podjęła jeszcze żadnej decyzji w sprawiekonstrukcji przewidywanych do zakupu pociągówzespolonych. Harmonogram aktualnie prowadzonegow formie dialogu konkurencyjnego przetarguprzewiduje termin sporządzenia specyfikacji istotnychwarunków zamówienia na styczeń 2009 r. Dotego czasu PKP Intercity SA będzie prowadziła analizy,które z rozwiązań technicznych stosowanychdla składów zespolonych najlepiej sprawdzą się nagruncie polskim, nie przesądzając o zakupie bądźrezygnacji z tzw. wychylnego pudła.Sugestia, że PKP Intercity SA w przetargu nazakup 20 szybkich pociągów zespolonych wykluczaskłady z tzw. wychylnym pudłem, nie znajduje zatemuzasadnienia. Ze względu na fakt, iż kwestiawyboru konstrukcji składów pozostaje całkowicieotwarta, w treści ogłoszenia PKP Intercity SA o przetargunie ujęto informacji o ww. rozwiązaniu konstrukcyjnym.Kwestia ta, także w zakresie tzw. wychylnegopudła, będzie rozstrzygana w terminiepóźniejszym.Jednocześnie należy wziąć pod uwagę fakt, iż liniakolejowa E 65 Gdynia – Warszawa jest modernizowanado parametrów technicznych wymaganychdla konwencjonalnych linii kolejowych, tj. do prędkości160 km/godz. Kursowanie po tej linii taborupasażerskiego z „wychylnym pudłem” uzasadnionebędzie w przypadku, gdy będzie to wynikało z analizekonomicznych i eksploatacyjnych.Z poważaniemSekretarz stanuTadeusz JarmuziewiczWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
760O d p o w i e d źpodsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiejoraz grupy posłóww sprawie niekorzystnej dla lecznictwauzdrowiskowego interpretacjiministra finansów dotyczącej stosowaniastawki podatku od nieruchomościdla budynków zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, wskazanejw ustawie o podatkach i opłatach lokalnych(6325)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani Bożeny Kotkowskiej oraz panówBartosza Arłukowicza, Grzegorza Pisalskiego i KrzysztofaMatyjaszczyka, posłów na <strong>Sejm</strong> RP, z dnia 7 października2008 r., w sprawie stawki podatku od nieruchomościdla budynków zajętych na prowadzeniedziałalności gospodarczej w zakresie udzielaniaświadczeń zdrowotnych w zakładach lecznictwauzdrowiskowego, nadesłaną przy piśmie Marszałka<strong>Sejm</strong>u z dnia 14 listopada 2008 r., znak: SPS-023--6325/08, uprzejmie informuję.Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiemod nieruchomości budynków lub ich części zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych, określonaw art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została wprowadzonaustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmianieustawy o podatkach i opłatach lokalnych orazo zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opiekizdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania służącezachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawiezdrowia oraz inne działania medyczne wynikającez procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulującychzasady ich wykonywania. Przepis wymieniakatalog działań będących świadczeniamizdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabilitacjalecznicza itd.Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ww.ustawy, mogą być udzielane przez zakłady opiekizdrowotnej (publiczne lub niepubliczne) oraz przezosoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lubprzez grupową praktykę lekarską, grupową praktykępielęgniarek i położnych.Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczącestosowania omawianej stawki przedstawione w piśmiez dnia 11 lipca 2003 r., znak: LK-1617/LP/03/MS, dopuszczało opodatkowanie preferencyjną stawką,oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpośredniona udzielanie świadczeń zdrowotnych, równieżbudynków (ich części) niezajętych bezpośredniona te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowegofunkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.W wyniku sądowych kontroli decyzji administracyjnychw sprawie stosowania omawianej stawkiukształtowana została jednak odmienna liniaorzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA z dnia 6 czerwca2006 r., sygn. akt II FSK 870/05, z dnia 20 lipca2006 r., sygn. akt II FSK 1101/05, z 12 października2006 r. sygn. akt II FSK 1242/05, z dnia 14 grudnia2006 r., sygn. akt II FSK 50/06, z dnia 28 lutego2007 r., sygn. akt II FSK 305/06, z dnia 5 kwietnia2007 r. sygn. akt II FSK 420/06). Uwzględniającprezentowany w powołanych orzeczeniach pogląd,że dla zastosowania stawki od budynków lub ichczęści zajętych na prowadzenie działalności gospodarczejw zakresie udzielania świadczeń zdrowotnychmusi zachodzić związek bezpośredni pomieszczeniabudynku (jego części) z udzielaniem świadczeńzdrowotnych, Ministerstwo Finansów zweryfikowałostanowisko wydane w sprawie stosowaniaomawianej stawki (pismo z dnia 3 października 2007 r.,znak: PL-833-106/AP/07/663).Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądówadministracyjnych w celu zapewnienia jednolitościstosowania prawa podatkowego wynika z art. 14austawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodniez którym minister właściwy do spraw finansów publicznychdąży do zapewnienia jednolitego stosowaniaprawa podatkowego przez organy podatkoweoraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególnościjego interpretacji, przy uwzględnieniuorzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnegolub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnieniaministra finansów nie mogą w związku z tym byćsprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawkipomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które niesą bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeńzdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakładów.W równym stopniu odnosi się ono do pomieszczeńszpitala uzdrowiskowego, jak i szpitala innegorodzaju.W związku z powyższym nie przewiduje się zmianyinterpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 3października 2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663), dotyczącej opodatkowania budynków zajętychna udzielanie świadczeń zdrowotnych.Należy podkreślić, że prawidłowość decyzji wydawanychprzez gminne organy podatkowe jest weryfikowanaw drodze postępowania podatkowegooraz sądowego. Interpretacje ogólne wydawanew trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, jak równieżwyjaśnienia Ministerstwa Finansów, nie są wiążącedla organów podatkowych. Jest to wynikiem ogło-
761szenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia11 maja 2004 r. sygn. akt K 4/03 (31 maja 2004 r.)stwierdzającego niezgodność z Konstytucją RP wówczasobowiązującego przepisu art. 14 § 2 Ordynacjipodatkowej stanowiącego, że interpretacje ministrawłaściwego do spraw finansów publicznych wiążąorgany podatkowe i organy kontroli skarbowej.Zmiana interpretacji przepisów dotyczących stosowaniastawki dla budynków lub ich części zajętychna prowadzenie działalności gospodarczej w zakresieudzielania świadczeń zdrowotnych przez MinisterstwoFinansów nie ma więc bezpośredniegowpływu na decyzje organów podatkowych w sprawiestosowania stawki.Z poważaniemWarszawa, dnia 26 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuLudwik Koteckipodsekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiejw sprawie § 3 ust. 1 rozporządzeniaministra rolnictwa i rozwoju wsidotyczącego szczegółowych warunków i trybuprzyznawania pomocy finansowej w ramachdziałania: Ułatwianie startu młodym rolnikomobjętego Programem Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 (6329)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej,przesłaną przy piśmie z dnia 14 listopada br., znak:SPS-023-6329/08, w sprawie złagodzenia kryteriumminimalnej powierzchni gospodarstwa wymaganejw ramach działania: Ułatwianie startu młodym rolnikomobjętego Programem Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013),przekazuję, co następuje.Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europejską(KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r.Jego kształt, w tym warunki przyznania pomocyw ramach poszczególnych działań, wynika ze strategiirozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawaUE, konsultacji regionalnych i społecznych, a przedewszystkim negocjacji z KE. Warunek dotyczącyprzyznawania w ramach działania: Ułatwianie startumłodym rolnikom pomocy osobom przejmującymgospodarstwa o powierzchni użytków rolnych niemniejszej niż średnia powierzchnia gruntów rolnychw województwie zawarty został już we wstępnymprojekcie programu przekazanym KE w styczniu2007 r. W trakcie negocjacji programu Komisja Europejska,mając na względzie efektywną realizacjępodstawowych celów działania: Ułatwianie startumłodym rolnikom, jakimi są poprawa strukturyagrarnej oraz konkurencyjności polskiego rolnictwana jednolitym rynku UE, uznała, że powyższe rozwiązanienie zapewnia efektywności wdrażania tegodziałania i zaleciła zaostrzenie ww. kryterium poprzezwprowadzenie zasady, iż w przypadku gdyśrednia dla województwa jest niższa niż średnia dlakraju, pomocy udziela się w związku z przejęciemgospodarstwa o powierzchni użytków rolnych równejco najmniej średniej krajowej.Wobec powyższego, zgodnie z obowiązującymiwarunkami przyznawania wsparcia młodym rolnikomzawartymi w PROW 2007–2013 oraz w rozporządzeniuministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia17 października 2007 r. w sprawie szczegółowychwarunków i trybu przyznawania pomocy finansowejw ramach działania: Ułatwianie startu młodym rolnikomobjętego Programem Rozwoju ObszarówWiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200,poz. 1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147), gospodarstworolne wnioskodawcy musi mieć powierzchnięużytków rolnych (ha fizyczne) nie większą niż 300ha oraz nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntówrolnych w gospodarstwie rolnym w województwie,w którym jest położone, albo – w sytuacji gdyśrednia dla województwa jest niższa niż średnia dlakraju – nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntówrolnych w gospodarstwie rolnym w kraju.Uprzejmie informuję, że planuje się dokonaniezmian w programie, w tym m.in. również w zakresiedziałania: Ułatwianie startu młodym rolnikom.Przewidywana w tym działaniu modyfikacja ma nacelu ułatwienie spełnienia kryteriów dostępu beneficjentomz województw, gdzie średnia wojewódzkapowierzchnia gospodarstwa jest niższa od średniejkrajowej powierzchni gospodarstwa (a zatem dotyczyto również województwa podkarpackiego). Polegaona na dopuszczeniu możliwości przyznania premiiosobom, które w momencie ubiegania się o wsparciespełniają kryterium średniej wojewódzkiej i zobowiążąsię do powiększenia powierzchni swojegogospodarstwa do poziomu średniej krajowej w terminie3 lat od dnia doręczenia decyzji o przyznaniupomocy. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzeniakoszty zakupu gruntów rolnych, które przez okres5 lat od dnia wypłaty pomocy beneficjent będzie wykorzystywałdo prowadzenia działalności rolniczej,uznawane są za koszty kwalifikowalne w ramach niniejszegodziałania. Otrzymana premia będzie mogławięc zostać przeznaczona m.in. na powiększeniegospodarstwa, co znacznie ułatwi młodemu rolnikowiwywiązanie się z warunku posiadania wymaganejpowierzchni gospodarstwa.Projekt zmian PROW 2007–2013 został zaakceptowanyw dniu 25 września 2008 r. uchwałą nr 13/
7622008 Komitetu Monitorującego Program RozwojuObszarów Wiejskich na lata 2007–2013 w sprawiezatwierdzenia zmian do Programu Rozwoju ObszarówWiejskich 2007–2013.Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałemśrodków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzeczRozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,ze zm.) projekt zmiany programu powinien zostaćrównież zatwierdzony w drodze uchwały przez RadęMinistrów, a następnie przekazany do Komisji Europejskiejz wnioskiem o przegląd programu.Należy podkreślić, że dokonanie zmian programumożliwe będzie dopiero po uzyskaniu zgody KomisjiEuropejskiej. W niektórych przypadkach,w tym w przypadku ww. zmiany w zakresie działania:Ułatwianie startu młodym rolnikom”, koniecznebędzie również odpowiednie dostosowanie przepisówwykonawczych dotyczących poszczególnychdziałań PROW 2007–2013 (rozporządzeń regulującychwarunki i tryb przyznawania wsparcia w ramachposzczególnych działań).Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuArtur Ławniczaksekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Jagiełływ sprawie nieprawidłowego funkcjonowaniaszkół niepublicznych o uprawnieniachszkół publicznych (6335)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pana posła Jarosława Jagiełły (SPS--023-6335/08) w sprawie nieprawidłowego funkcjonowaniaszkół niepublicznych o uprawnieniach szkółpublicznych, uprzejmie wyjaśniam:Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła w IV kwartale2007 r. kontrolę pn. „Funkcjonowanie szkół niepublicznycho uprawnieniach szkół publicznych”.Kontrolą objęto lata szkolne: 2005/2006 i 2006/2007oraz 2007/2008 do grudnia 2007 r.Przesłanką podjęcia kontroli było wzrastającezapotrzebowanie na korzystanie z usług edukacyjnychszkolnictwa niepublicznego oraz niedostatecznąwiedzę na temat wykorzystania środków publicznychprzekazywanych na to szkolnictwo.W obecnym stanie prawnym osoby prawne lub fizycznemogą zakładać szkoły i placówki niepublicznepo uzyskaniu wpisu do ewidencji prowadzonejprzez jednostkę samorządu terytorialnego obowiązanądo prowadzenia odpowiedniego typu publicznychszkół i placówek. Uzyskanie uprawnień szkołypublicznej uwarunkowane jest przedstawieniem pozytywnejopinii kuratora oświaty w zakresie spełnianiawarunków, które określają przepisy art. 7 ust3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.).Zatem szkoła niepubliczna może uzyskać uprawnieniaszkoły publicznej, jeżeli:1) realizuje programy nauczania uwzględniającepodstawy programowe kształcenia ogólnego, w przypadkuliceum profilowanego – również podstawęprogramową kształcenia w profilach kształceniaogólnozawodowego, a w przypadku szkoły prowadzącejkształcenie zawodowe – również podstawęprogramową kształcenia w danym zawodzie;2) realizuje zajęcia edukacyjne w cyklu nie krótszymoraz w wymiarze nie niższym niż łączny wymiarobowiązkowych zajęć edukacyjnych określonyw ramowym planie nauczania szkoły publicznej danegotypu;3) stosuje zasady klasyfikowania i promowaniauczniów oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianówustalone przez ministra właściwego dospraw oświaty i wychowania, z wyjątkiem egzaminówwstępnych;4) prowadzi dokumentację przebiegu nauczaniaustaloną dla szkół publicznych;5) w przypadku szkoły prowadzącej kształceniezawodowe – kształci w zawodach określonych w klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego;6) zatrudnia nauczycieli obowiązkowych zajęćedukacyjnych posiadających kwalifikacje określonedla nauczycieli szkół publicznych.Dotowanie szkół niepublicznych o uprawnieniachszkół publicznych regulują przepisy art. 90 ustawyz dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.). Dotacje przekazywaneszkołom niepublicznym posiadają charakter„dotacji podmiotowych”, o których mowa w art. 110ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).Z analizy wykonania wydatków budżetów jednosteksamorządu terytorialnego za rok 2007 (sprawozdaniaRb-28s) wynika, że samorządy terytorialneponiosły wydatki w § 254 dotacje podmiotowez budżetu dla niepublicznych jednostek systemuoświaty w łącznej wysokości 1 286 957 tys. zł.Zgodnie z obowiązującymi przepisami jednostkisamorządu terytorialnego działają samodzielnie i napodstawie własnego budżetu. Oznacza to, że zarównotryb udzielania dotacji, ustalanie jej wysokości,jak i rozliczanie wykorzystania udzielonych dotacji(w tym dokumenty niezbędne do udzielenia dotacji,jak i rozliczenia jej wykorzystania – ilość, formai treść) j.s.t. winna sama określić.Ministerstwo Edukacji Narodowej nie sprawujenadzoru nad działalnością jednostek samorządu te-
763rytorialnego oraz podmiotów – osób fizycznych orazosób prawnych innych niż j.s.t. – prowadzącychszkoły i placówki oświatowe i otrzymujących dotacjez budżetów samorządów. Z ramienia państwa kontrolęnad działalnością j.s.t. z punku widzenia legalnościsprawują wojewodowie, a w zakresie gospodarkifinansowej – regionalne izby obrachunkowe.Regionalne izby obrachunkowe kontrolują gospodarkęfinansową jednostek samorządu terytorialnego.W zakresie działalności nadzorczej właściwośćrzeczowa regionalnych izb obrachunkowych obejmujeuchwały i zarządzenia podejmowane przez organyj.s.t. m.in. w sprawach zasad i zakresu przyznawaniadotacji z budżetu jednostek samorząduterytorialnego.Ponadto zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r.Nr 85, poz. 937, z późn. zm.) NIK podejmuje kontrolena zlecenie <strong>Sejm</strong>u lub jego organów, na wniosek prezydentaRP, prezesa Rady Ministrów lub z własnejinicjatywy. W przypadku podejrzenia popełnieniaprzestępstwa odpowiednie postępowanie wyjaśniająceprzeprowadza również prokuratura.Dotychczas obowiązujące przepisy umożliwiająfunkcjonowanie szkół pokrywających koszty działalnościwyłącznie z uzyskanych środków publicznych,bez konieczności angażowania środków z opłatwnoszonych przez słuchaczy. Szkoły ewidencjonowaływ dokumentacji szkolnej możliwie największąliczbę słuchaczy, którym, poza edukacją szkolną,oferowano zaświadczenia dające określone uprawnienia(m.in. do zwolnienia ze służby wojskowej,uzyskiwania zasiłków z ZUS itp.).W projekcie z dnia 9 października 2008 r., przekazanymdo rozpatrzenia przez Komitet Rady Ministrów,ustawy o zmianie ustawy o systemie oświatyprzewiduje się zmianę zasad dotowania przez jednostkisamorządu terytorialnego szkół publicznychi niepublicznych. Art. 1 pkt 31 lit. c–e projektu ustawyo systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innychustaw zmienia brzmienie art. 80 ustawy z dnia7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.,Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Projektowane zmianymają na celu wprowadzenie mechanizmów umożliwiającychweryfikację wydatkowania dotacji przyznanychprzez właściwe jednostki samorządu terytorialnegoszkołom i placówkom publicznym prowadzonymprzez osoby fizyczne i osoby prawne – inneniż jednostki samorządu terytorialnego – oraz szkołomi placówkom niepublicznym prowadzonym przezosoby prawne i fizyczne.Projekt zakłada, że właściwe wykorzystanie dotacjizostanie zapewnione poprzez:1) określenie przeznaczenia otrzymywanych dotacji(na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lubplacówki w zakresie kształcenia, wychowania i opieki,w tym profilaktyki społecznej) oraz możliwościich wykorzystania wyłącznie na pokrycie wydatkówbieżących szkoły lub placówki;2) umożliwienie organom dotującym kontrolowaniaprawidłowości wykorzystania dotacji przyznanychz ich budżetów, w tym zapewnienie osobomupoważnionym do przeprowadzenia kontroli prawawstępu do szkół i placówek oraz wglądu do prowadzonejprzez nie dokumentacji organizacyjnej, finansoweji dokumentacji przebiegu nauczania;3) udzielenie organowi stanowiącemu jednostkisamorządu terytorialnego kompetencji do ustalaniatrybu i zakresu kontroli wykorzystania dotacji.Projektowane zmiany przepisów ustawy o systemieoświaty umożliwią organowi dotującemu eliminowanienadużyć zachodzących w wyniku stosowaniapraktyk pobierania dotacji przez szkołę niepubliczną,w szczególności dla dorosłych, w wysokościznacznie przekraczającej kwotę wynikającą z liczbysłuchaczy faktycznie uczęszczających do szkoły.Najwyższa Izba Kontroli w podsumowaniu kontrolistwierdziła również, iż minister edukacji narodowejpowinien podjąć działania mające na celu precyzyjneokreślenie przepisów prawnych dotyczącychsposobu zatrudniania nauczycieli w szkołach niepublicznych.Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.Nr 256, poz. 2752, z późn. zm.) zatrudnianie nauczycieliobowiązkowych zajęć edukacyjnych posiadającychkwalifikacje określone dla nauczycieli szkół publicznychstanowi jeden z koniecznych wymogów,którego spełnienie warunkuje uzyskanie przez szkołęniepubliczną uprawnień szkoły publicznej. Od tejgeneralnej zasady ustawa przewiduje jedynie dwawyjątki:— przepis art. 7 ust. 1a dopuszcza w uzasadnionychprzypadkach, za zgodą kuratora oświaty,a w przypadku szkoły artystycznej – ministra właściwegodo spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,zatrudnienie osoby niebędącej nauczycielem,posiadającej przygotowanie uznane przez dyrektoraszkoły za odpowiednie do prowadzenia danych zajęć;— przepisy art. 86 ust. 1 i 2 przewidują możliwośćnadania przez ministra właściwego do sprawoświaty i wychowania, w drodze decyzji, uprawnieńszkoły publicznej szkole niespełniającej warunkówokreślonych w art. 7 ust. 3, w szczególności jeżeliuzna ją za eksperymentalną; równocześnie ministerobowiązany jest w takiej sytuacji określić niezbędnewarunki funkcjonowania szkoły, uwzględniającw szczególności założenia i sposób realizacji eksperymentu.W myśl art. 85 ustawy o systemie oświaty w ciągu6 miesięcy od dnia rozpoczęcia działalności przez niepublicznąszkołę podstawową, gimnazjum lub szkołęponadgimnazjalną, w tym również przez szkołę dladorosłych, która uzyskała uprawnienia szkoły publicznej,kurator oświaty jest obowiązany sprawdzićspełnianie wymogów warunkujących nadanie tychuprawnień, tj. m.in. spełnianie wymagań kwalifikacyjnychprzez zatrudnionych nauczycieli.
764Uprawnienia szkoły publicznej mogą zostać cofnięteprzez organ, który je nadał, jeżeli w trybienadzoru pedagogicznego zostanie stwierdzone niespełnianiewymogów warunkujących nadanie tychuprawnień. Cofnięcie uprawnień następuje w drodzedecyzji administracyjnej i w przypadku szkołypodstawowej lub gimnazjum jest równoznacznez ich likwidacją z końcem roku szkolnego, w którymdecyzja stała się ostateczna (art. 88 ustawy o systemieoświaty).W zakresie praw i obowiązków nauczycieli przedszkoli,szkół i placówek art. 5b ustawy o systemieoświaty odsyła do ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,z późn. zm.).Zgodnie z art. 91b ust. 2 pkt 3 w związku z art. 1ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy Karta Nauczyciela do nauczycielizatrudnionych w szkołach niepublicznycho uprawnieniach szkół publicznych w wymiarze conajmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć, w tymdo nauczyciela zatrudnionego na stanowisku dyrektora,nie mają zastosowania przepisy art. 10 i 11 dotyczącenawiązania stosunku pracy na podstawieumowy o pracę lub mianowania. Wobec powyższegow zakresie zatrudniania nauczycieli w tych szkołachstosuje się przepisy Kodeksu pracy.Reasumując, zasady zatrudniania nauczycieliw szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkółpublicznych określone są precyzyjnie w obowiązującymstanie prawnym i obecnie nie przewiduje sięzmian w tym zakresie. Stwierdzone w ramach kontroliNIK nieprawidłowości nie wynikają z brakustosownych uregulowań prawnych, lecz z niewystarczającegonadzoru nad funkcjonowaniem tegotypu szkół. Kwestie dotyczące zapewnienia efektywnegonadzoru pedagogicznego w systemie edukacji,w tym nadzoru legalnościowego, dotyczącego ocenyzgodności funkcjonowania szkół i placówek z przepisamiprawa, są przedmiotem szczegółowych analiz.Po ich zakończeniu zaproponowane zostaną stosownepropozycje uregulowań prawnych.Zadanie sprawowania nadzoru pedagogicznegonad publicznymi i niepublicznymi szkołami i placówkamizostało powierzone (art. 31 ust. 1 ustawyz dnia 7 września o systemie oświaty) kuratorowioświaty.Przywołany przez pana posła raport z kontroliNIK „Funkcjonowanie szkół niepublicznych o uprawnieniachszkół publicznych”, jak również wnioskiz dotychczasowych obserwacji własnych dowodzą,że wielość i różnorodność zadań wykonywanychprzez kuratorów oświaty (najczęściej niezwiązanychze sprawowanym nadzorem pedagogicznym), w znacznymstopniu uniemożliwiają kuratorom wywiązaniesię z zadania zasadniczego, jakim jest sprawowanienadzoru pedagogicznego. Dotyczy to zarówno nadzorunad szkołami publicznym, jak i niepublicznymi.Jednym z zamierzeń strategicznych, jakie przyjęłoMinisterstwo Edukacji Narodowej, jest wdrożenieskutecznego i efektywnego sposobu sprawowanianadzoru pedagogicznego, opartego na zobiektywizowanychprocedurach, metodach i narzędziachpomiaru jakości pracy szkoły.W tym celu w kwietniu 2008 r. MinisterstwoEdukacji Narodowej przystąpiło do realizacji w ramachProgramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”(priorytet III: Wysoka jakość systemu oświaty, działanie3.1: Modernizacja systemu zarządzania i nadzoruw oświacie, poddziałanie 3.1.2: Modernizacjasystemu nadzoru pedagogicznego) projektu pn.„Program wzmocnienia efektywności systemu nadzorupedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”.Działania projektowe przewidują m.in. realizację zadania:Opracowanie koncepcji zmodyfikowanejstruktury i organizacji nadzoru pedagogicznego,którego rezultatem ma być opis proponowanego modelusprawowanego nadzoru pedagogicznego i ocenyjakości pracy szkół. Zgodnie z „Harmonogramemrealizacji projektu” wykonanie tego zadania ma nastąpićdo końca 2008 r.Wyniki prac powołanego do przeprowadzeniaprojektu zespołu ekspertów będą stanowić podstawędo opracowania projektów zmian w polskim systemieoświaty, które doprowadzą do objęcia szkół i placówekskutecznym nadzorem pedagogicznym.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilaspodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posła Jarosława Jagiełływ sprawie remontu linii kolejowej z Łodzido Wrocławia (6336)Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi naprzesłaną w załączeniu pisma, nr SPS-023-6336/08,z dnia 14 listopada 2008 r. interpelację posła JarosławaJagiełły w sprawie remontu linii kolejowejz Łodzi do Wrocławia uprzejmie wyjaśniam, żew związku z podjętą inicjatywą władz samorządowychw sprawie uruchomienia przez PKP IntercitySA połączenia kolejowego na trasie Warszawa – Łódź– Wrocław pociągami klasy IC (Intercity) ww. przewoźnikkolejowy, wspólnie z Centrum Naukowo--Technicznym Kolejnictwa, przeprowadził analizęmożliwości wznowienia zawieszonych od 2004 r.przewozów osób i rzeczy. Przeprowadzona analizawykazała, że dla przedstawienia atrakcyjnej ofertyprzewozowej niezbędne jest wykonanie szeregu prac
765o charakterze odtworzeniowym, mających na celuprzywrócenie właściwego stanu technicznego infrastrukturykolejowej przedmiotowego połączenia.Zakres rzeczowy modernizacji przedmiotowej infrastrukturykolejowej obejmuje wymianę szyn, podkładów,rozjazdów oraz naprawę podtorza i obiektówinżynieryjnych. Wstępne oszacowanie kosztuww. prac poprawiających parametry techniczne infrastrukturykolejowej na odcinku Łódź – Wrocławwymaga nakładów finansowych w wysokości około550 mln zł.Ponadto, w oparciu o przeprowadzoną analizęstanu technicznego infrastruktury na wymienionychponiżej odcinkach trasy przedmiotowego połączenia,oszacowane zostały na kwotę 320 mln złkoszty napraw pozwalających przywrócić prędkościkonstrukcyjne w obu kierunkach na całym odcinkuŁódź Widzew – Wrocław Główny. Ewentualny ichefekt stanowiłby niewielkie skrócenie czasu jazdypociągów, tj. z Łodzi do Wrocławia o około 25 min,a w kierunku odwrotnym – 29 min.Trasa stanowiąca połączenie kolejowe Łódź Widzew– Wrocław Główny obejmuje trzy linie i sześćodcinków innych linii kolejowych, tj.:— odcinek trasy Łódź Widzew – Łódź Chojny stanowilinia kolejowa nr 540 Łódź Chojny – Łódź Widzew.Jest to linia pierwszorzędna, jednotorowa, zelektryfikowana,znaczenia państwowego. Stan technicznynawierzchni w 50% jest dobry, a w pozostałych50% niezadowalający. Szyny S49 z roku 1982i 2002, podkłady drewniane z roku 1983 i betonowez roku 2002;— odcinek trasy Łódź Chojny – Łódź Kaliska Towarowastanowi odcinek linii kolejowej nr 25 ŁódźKaliska – Dębica, to odcinek linii pierwszorzędnej,dwutorowej, zelektryfikowanej, znaczenia państwowego.Stan techniczny nawierzchni w 10% jest dobry,w 40% zadowalający, a w 50% niezadowalający. SzynyS49 z 1984 r., podkłady betonowe z roku 1985;— odcinek trasy Łódź Kaliska Towarowa – Retkiniato odcinek linii kolejowej nr 539 Łódź KaliskaTowarowa – Retkinia. Jest to linia pierwszorzędna,dwutorowa, zelektryfikowana, znaczenia państwowego.Stan nawierzchni w 100% jest zadowalający,szyny S49 i podkłady drewniane z roku 1999;— odcinek trasy Retkinia – Ostrów Wielkopolskistanowi odcinek linii kolejowej nr 14 Łódź Kaliska– Tuplice. Jest to linia pierwszorzędna, dwutorowa,zelektryfikowana, znaczenia państwowego. Stantechniczny nawierzchni w 45% jest dobry, w 30% zadowalający,a w 25% niezadowalający. Szyny UIC60z lat 1997–1992 r., podkłady betonowe z lat 1979––1992;— odcinek trasy Ostrów Wielkopolski – GrabownoWielkie stanowi linia kolejowa nr 355 OstrówWielkopolski – Grabowno Wielkie. Jest to liniapierwszorzędna, jednotorowa, zelektryfikowana,znaczenia państwowego. Stan techniczny nawierzchniw 60% jest dobry, w 28% zadowalający, a w 12%niezadowalający. Szyny UIC60 i podkłady betonowez roku 1998;— odcinek trasy Grabowno Wielkie – DąbrowaOleśnicka stanowi odcinek linii kolejowej nr 281Oleśnica – Chojnice. Jest to linia pierwszorzędna,dwutorowa, zelektryfikowana, znaczenia państwowego.Stan techniczny nawierzchni w 70% jest dobry,a w 30% zadowalający. Szyny UIC60 i podkładybetonowe z roku 1988;— odcinek trasy Dąbrowa Oleśnicka – Łukanówstanowi linia nr 766 Łukanów – Dąbrowa Oleśnicka.Jest to linia pierwszorzędna, jednotorowa, zelektryfikowana,znaczenia państwowego. Stan technicznynawierzchni w 50% jest dobry, w 10% zadowalający,a w 40% niezadowalający. Szyny UIC60 z roku 1990,podkłady drewniane i betonowe z lat 1983 i 1990,— odcinek trasy Łukanów – Wrocław Mikołajówstanowi odcinek linii kolejowej nr 143 Kalety – WrocławMikołajów. Jest to linia pierwszorzędna, dwutorowa,zelektryfikowana, znaczenia państwowego.Stan techniczny nawierzchni w 25% jest dobry,w 55% zadowalający, a w 20% niezadowalający. SzynyUIC60 z lat 1982–1992, podkłady drewniane z lat1982–1985;— odcinek trasy Wrocław Mikołajów – WrocławGłówny stanowi odcinek linii kolejowej nr 271 Wrocław– Poznań. Jest to linia magistralna, dwutorowa,zelektryfikowana, znaczenia państwowego. Stantechniczny nawierzchni w 55% jest dobry, w 35% zadowalający,a w 10% niezadowalający. Szyny UIC60z lat 1980 i 1995, podkłady drewniane z roku 1980.PKP Polskie Linie Kolejowe SA jako zarządca infrastrukturykolejowej, mając na względzie, iż kosztoszacowanych prac (różny w zależności od planowanegozakresu rzeczowego) przekracza możliwości finansowespółki, jak i charakter tego połączenia mającywpływ na rozwój regionów, poinformował zainteresowanewładze samorządów województw łódzkiego,wielkopolskiego i dolnośląskiego o kosztachmodernizacji oraz o konieczności zaangażowania sięsamorządów lokalnych w finansowanie robót w ramachregionalnego programu operacyjnego. Dochwili obecnej inicjatywa zarządcy infrastrukturynie uzyskała wsparcia z RPO poszczególnych województw.Zarządca infrastruktury kolejowej, wychodzącnaprzeciw oczekiwaniom władz wojewódzkich, zaplanowałna rok 2008 prace utrzymaniowo-naprawczena odcinku linii kolejowej nr 14 Łódź – Kaliszo łącznej wartości 1981,2 tys. zł, finansowane ześrodków własnych. Zakres tych prac obejmuje m.in.wymianę szyn, podkładów, podrozjezdnic, naprawęośmiu przejazdów, odchwaszczanie chemiczne torów.Do końca października br. zarządca infrastrukturyprzeznaczył na ten cel środki w wysokości około3 mln zł. Zgodnie z przewidywaniem zarządcy dokońca 2008 r. wydatki te wyniosą około 7 mln zł.Strategiczne plany inwestycyjne PKP PolskichLinii Kolejowych SA na lata 2007–2013 i dalsze sąściśle związane z rządowym Programem Operacyj-
766nym „Infrastruktura i środowisko” oraz wielkościąśrodków UE przeznaczonych na transport kolejowy.Wartość tych środków nie daje możliwości modernizacjilinii kolejowych położonych poza korytarzamitransportowymi bądź niebędących przedmiotemumów międzynarodowych. Ewentualne naprawyi inwestycje na tych liniach, zgodnie z przepisamiart. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporciekolejowym, są finansowane ze środków własnychzarządcy infrastruktury oraz mogą być dofinansowanez budżetu państwa, budżetów jednosteksamorządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.Obecnie stan infrastruktury kolejowej, jak i sytuacjatransportu kolejowego wymuszają skoncentrowaniewysiłku modernizacji na liniach kolejowychbędących międzynarodowymi tranzytowymiciągami transportowymi wchodzącymi w składustanowionej przez UE Transeuropejskiej SieciTransportowej oraz liniach objętych umowami AGC(umowa europejska o głównych liniach kolejowych,podpisana w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umowaeuropejska o ważnych liniach kolejowych transportukombinowanego i obiektach towarzyszących,podpisana w Genewie 1 lutego 1991 r.). Z wyjątkiemodcinka linii nr 14, pozostałe z wymienionych odcinkówlinii nie wchodzą w skład sieci kolejowej objętejumowami międzynarodowymi, co uniemożliwia finansowanieniezbędnych prac ze środków unijnych.Korzystanie z programów pomocowych nakładaniestety na PKP Polskie Linie Kolejowe SA obowiązekzagwarantowania niebagatelnego finansowegowkładu krajowego. Z tego też względu spółka ta niemoże udźwignąć dodatkowego ciężaru finansowaniaze środków własnych wykraczającego poza ww. zakrespriorytetowej działalności, tj. modernizacjiw pierwszym rzędzie linii kolejowych o strategicznymznaczeniu dla krajowej i międzynarodowej siecikolejowej. Działalność ta prowadzona jest dzięki absorpcjiśrodków, które stały się dostępne dzięki programompomocowym UE.Odnosząc się do zawartego w interpelacji pytania,uprzejmie informuję, że w Programie Operacyjnym„Infrastruktura i środowisko”, na liście projektówpodstawowych, zarezerwowano 80 mln euro naprzygotowanie budowy linii dużych prędkości. Przewidywanyw programie okres realizacji tego zadaniato lata 2008–2012. Beneficjentem ww. środkówunijnych są PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Rozpoczęcieinwestycji związanej z budową szybkiej koleina trasie Warszawa – Łódź – Wrocław/Poznań przewidywanejest w latach 2013–2014. Jednak przebieglinii dużych prędkości Warszawa – Łódź – Wrocław/Poznań zostanie dokładnie określony w planowanymdo opracowania studium wykonalności dla budowyszybkiej kolei na trasie Warszawa – Łódź –Wrocław/Poznań.Jednocześnie na liście rezerwowej tegoż programuumieszczony został projekt „Modernizacja liniikolejowej nr 14 na odcinku Łódź – Zduńska Wola –Kalisz”. W kontekście podwyżki kosztów realizacjizadań objętych PO IiŚ jest mało prawdopodobne,aby ten projekt był realny w tej perspektywie finansowej.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuJuliusz Engelhardtsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiejw sprawie pomijania nazw zespołów szkółna świadectwach szkolnych (6347)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej (SPS--023-6347/08) w sprawie wydania rozporządzeniaMEN umożliwiającego umieszczenie na świadectwachszkolnych zarówno nazwy zespołu szkół, jaki konkretnej szkoły, uprzejmie wyjaśniam.Na świadectwie szkolnym nazwę szkoły wpisujesię w pełnym brzmieniu, zgodnie z nazwą ustalonąw statucie szkoły, z tym że w nazwie szkoły wchodzącejw skład zespołu pomija się nazwę zespołu.Stanowi o tym przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia ministraedukacji narodowej i sportu z dnia 14 marca2005 r. w sprawie zasad wydawania oraz wzorówświadectw, dyplomów państwowych i innych drukówszkolnych, sposobu dokonywania ich sprostowańi wydawania duplikatów, a także zasad legalizacjidokumentów przeznaczonych do obrotu prawnegoz zagranicą oraz zasad odpłatności za wykonywanietych czynności (Dz. U. Nr 58, poz. 504, z późn.zm.), którego brzmienie jest konsekwencją wcześniejszejzmiany wprowadzonej do ramowych statutówpublicznych szkół odnoszącej się do pieczęciurzędowej. W odniesieniu do technikum, zgodniez przepisem § 21 ust. 4 załącznika nr 5a do rozporządzeniaministra edukacji narodowej z dnia 21 maja2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznegoprzedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61,poz. 624, z późn. zm.), pieczęć urzędowa technikumwchodzącego w skład zespołu szkół nie zawiera nazwytego zespołu.Należy podkreślić, że zespół szkół nie jest szkołą,a łączenie szkół w zespół uzasadnione jest względamiadministracyjnymi. Zgodnie z ww. rozporządzeniempełna nazwa wpisana na świadectwie wynikaz nazwy wpisanej w statucie szkoły.Aktualnie nie jest planowana nowelizacja rozporządzenia,jednakże sygnalizowana przez panią po-
767seł kwestia zostanie rozważona przy kolejnej zmianierozporządzenia w sprawie zasad wydawania orazwzorów świadectw, dyplomów państwowych i innychdruków szkolnych, sposobu dokonywania ichsprostowań i wydawania duplikatów, a także zasadlegalizacji dokumentów przeznaczonych do obrotuprawnego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wykonywanietych czynnościZ poważaniemWarszawa, dnia 24 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilaspodsekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -na interpelację posła Jacka Falfusaw sprawie waloryzacji pożyczkina uzupełnienie wkładu mieszkaniowego (6348)Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacjąpana posła Jacka Falfusa w sprawie waloryzacjipożyczki na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego,przekazaną przy piśmie z dnia 14 listopada2008 r., znak: SPS-023-6348/08, uprzejmie przedstawiamnastępujące wyjaśnienia.Uprzejmie informuję, że jedynie środki finansowegromadzone na imiennych książeczkach mieszkaniowychzarejestrowanych w banku PKO objętebyły gwarancjami waloryzacyjnymi na podstawiekolejnych przepisów prawnych regulujących zagadnieniewypłaty premii gwarancyjnej i zapewniaływypłatę zgromadzonych środków wraz z oprocentowaniemi premią gwarancyjną, wypłacaną z budżetupaństwa i rekompensującą wzrost cen w budownictwiemieszkaniowym. Premie udzielane są w przypadkach,jeżeli właściciel książeczki przeznaczy teśrodki na cele mieszkaniowe. Zasady i warunki uzyskaniapremii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowychlokowanych na tych książeczkach określająprzepisy ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocypaństwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych,udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacjibankom wypłaconych premii gwarancyjnych(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).Utrzymywanie wkładu mieszkaniowego (jegoczęści) bezpośrednio na koncie bankowym spółdzielnimieszkaniowej wynikało najczęściej z faktu zaciągnięciaprzez członka (kandydata) spółdzielnimieszkaniowej pożyczki z zakładowego funduszumieszkaniowego. Środki pochodzące z tych pożyczek,przekazywane przez zakład pracy na rachunekbankowy spółdzielni mieszkaniowej, nie podlegaływaloryzacji. Przekazanie środków bezpośrednio narachunek spółdzielni (i będących w jej dyspozycji)świadczyło o przyjęciu właściciela książeczki mieszkaniowejw poczet członków spółdzielni, a tym samymwskazywało na możliwość otrzymania mieszkaniawcześniej niż przez osoby posiadające tylkowkłady na książeczkach PKO.Pożyczki z zakładowego funduszu mieszkaniowegona uzupełnienie wkładów do spółdzielni mieszkaniowejbyły udzielane według zasad określonychw rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 listopada1973 r. w sprawie zakładowego funduszu mieszkaniowego(Dz. U. Nr 43, poz. 26, z późn. zm.). Zgodniez przepisami tego rozporządzenia zakłady pracybyły zobowiązane do bezpośredniego przekazywaniaudzielanych pożyczek na rachunek spółdzielnimieszkaniowej. Zasada ta obowiązywała do końca1980 r. Od 1981 r. – po nowelizacji rozporządzeniaRM (Dz. U. Nr 21, poz. 109) – pożyczki z ZFM zakładpracy powinien przekazać dopiero po zawiadomieniuczłonka – pożyczkobiorcy o terminie zasiedleniamieszkania spółdzielczego, a więc w okresie,gdy środki te mogły być zaangażowane zgodnie z ichprzeznaczeniem.Od 1982 r. na podstawie uchwały nr 17 Rady Ministrówz dnia 20 stycznia 1982 r. w sprawie oprocentowaniaśrodków na rachunkach bankowychjednostek gospodarki uspołecznionej (M.P. Nr 3,poz. 13) spółdzielnie mieszkaniowe uzyskały możliwośćlokowania środków wpłacanych na poczetprzyszłego mieszkania, a pochodzących z pożyczekZFM, na wyodrębnionych rachunkach lokat terminowych.Lokaty te podlegały podwyższonemu oprocentowaniuna warunkach określonych przez bank.Uzyskane kwoty oprocentowania zaliczane były nazwiększenie wkładów na mieszkania, stanowiąc tymsamym częściową ich waloryzację. Ulokowanie omawianychśrodków na oprocentowanych rachunkachnależało do kompetencji spółdzielni mieszkaniowej.Od 1989 r. spółdzielnie mieszkaniowe, jeżeli niemiały możliwości przydzielenia mieszkania w krótkimterminie, mogły przekazać oszczędności określonychosób z własnych rachunków bankowych naoszczędnościowe imienne książeczki mieszkaniowew banku PKO. Sprawa ta uregulowana została pismemokólnym nr 5 Zarządu Centralnego ZwiązkuSpółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego z 28czerwca 1989 r. (Informacje i Komunikaty, nr 11,poz. 39). W piśmie okólnym podano sposób załatwieniasprawy, tzn. spółdzielnia miała powiadamiaćkandydatów i członków oczekujących na przydziałmieszkania o potrzebie przedłożenia zaświadczeniao spłaceniu pożyczki, a następnie – za zgodą osobyzainteresowanej – przekazać te środki na mieszkaniowąksiążeczkę PKO członka (kandydata). BankPKO mógł od dnia otrzymania tych środków uruchomićnaliczanie odpowiednich odsetek i premiigwarancyjnej. Pozostawione oszczędności na rachunkuspółdzielni nie podlegały waloryzacji. Nie-
768stety, w wyniku wysokiej inflacji przełomu lat 80.i 90. oraz w wyniku wzrostu cen w budownictwiemieszkaniowym oszczędności te utraciły wartość.Z przykrością informuję, że zgodnie z obowiązującymprawem Ministerstwo Infrastruktury nie mażadnych możliwości udzielenia pomocy w odzyskaniuutraconych środków finansowych. Rozliczeniaz tytułu pożyczek pochodzących z ZFM wchodząw zakres rozrachunków między spółdzielnią mieszkaniową,zakładem pracy i jego pracownikami.Z uwagi na cywilnoprawny charakter tych stosunkóworgany administracji rządowej nie są upoważnionedo ingerencji w sferę omawianych rozliczeń,jak i do wydawania spółdzielniom mieszkaniowymdyspozycji co do sposobu lokowania omawianychśrodków i ewentualnego dysponowania nimi. Dysponowanieśrodkami finansowymi pozostającymina rachunkach spółdzielni jest w wyłącznej gestiitych jednostek, które działając w dobrze pojętym interesieczłonków spółdzielni, powinny wybierać najkorzystniejszedla nich formy lokowania powierzonychpożyczek z ZFM. W przeciwnym razie pozostajeewentualne dochodzenie roszczeń na drodze cywilnoprawnej,np. w oparciu o art. 358 1 § 3 Kodeksucywilnego, przewidujący możliwość zmiany przezsąd wysokości świadczenia w razie istotnej zmianysiły nabywczej pieniądza.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źPodsekretarz stanuPiotr Styczeńsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Liberyw sprawie zasad organizowaniamatury dwujęzycznej (6379)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery(SPS-023-6379/08) w sprawie nowych zasad organizowaniamatur w klasach dwujęzycznych, uprzejmieinformuję.Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacjinarodowej z dnia 25 września 2008 r. zmieniającymrozporządzenie w sprawie warunków i sposobu oceniania,klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczyoraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminóww szkołach publicznych (Dz. U. Nr 178, poz.1097) od roku 2010 absolwent klasy dwujęzycznejbędzie obowiązkowo zdawał następujące egzaminy:— w części ustnej – język polski, język obcy nowożytny,— w części pisemnej – język polski, język obcynowożytny i matematykę.Obowiązkowe egzaminy maturalne zdawanebędą na poziomie podstawowym, z tym że absolwenciszkół lub oddziałów dwujęzycznych, którzy wybiorąjako przedmiot obowiązkowy język obcy nowożytnybędący drugim językiem nauczania, zdają go, zarównow części ustnej, jak i pisemnej egzaminu maturalnego,na jednym poziomie, określonym w standardachwymagań dla tych oddziałów w rozporządzeniuministra edukacji narodowej z dnia 10 sierpnia2001 r. w sprawie standardów wymagań będącychpodstawą przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów– Dz. U. Nr 92, poz. 1020, z późn. zm.Jednocześnie absolwent będzie miał prawo przystąpićw danym roku do egzaminu maturalnego z jednego,dwóch lub trzech przedmiotów dodatkowych:— w części ustnej z: języka obcego nowożytnego,języka mniejszości etnicznej, języka regionalnego –języka kaszubskiego,— w części pisemnej z: biologii, chemii, filozofii,fizyki i astronomii, geografii, historii muzyki, historiisztuki, informatyki, języka łacińskiego i kultury antycznej,języka mniejszości etnicznej, języka mniejszościnarodowej, języka obcego nowożytnego, językapolskiego, języka regionalnego – języka kaszubskiego,matematyki, wiedzy o społeczeństwie, wiedzyo tańcu. Przedmioty dodatkowe mogą być zdawanena poziomie podstawowym lub rozszerzonym.Poczynając od roku szkolnego 2009/2010, zrezygnowanoz możliwości dwujęzycznego zdawaniaprzez absolwentów oddziałów dwujęzycznych w ramachegzaminu maturalnego tych przedmiotów,które nauczane były dwujęzycznie. Możliwość zdawaniaegzaminu dwujęzycznego dotyczyła przedmiotów:biologia, chemia, fizyka i astronomia, matematyka,część geografii dotycząca geografii ogólneji część historii dotycząca historii powszechnej, nauczanychw języku obcym będącym drugim językiemnauczania.W związku ze zgłaszanymi do Ministerstwa EdukacjiNarodowej przez środowiska szkół prowadzącychnauczanie dwujęzyczne wątpliwościami dotyczącymiregulacji przyjętych w nowych przepisachw dniu 16 października 2008 r. odbyło się spotkaniepani Katarzyny Hall, ministra edukacji narodowej,z dyrektorami szkół dwujęzycznych z całego kraju.W trakcie spotkania ustalono, że utrzymane zostanądotychczasowe zasady zdawania egzaminu maturalnegow oddziałach dwujęzycznych. Na spotkaniachzorganizowanych z reprezentantami szkółkształcących dwujęzycznie zaprezentowany zostałprojekt zmieniający zasady przeprowadzania egzaminówmaturalnych dla absolwentów szkół lub oddziałówdwujęzycznych.W myśl projektu rozporządzenia ministra edukacjinarodowej zmieniającego rozporządzenie w sprawiewarunków i sposobu oceniania, klasyfikowania
769i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzaniasprawdzianów i egzaminów przywrócone zostałydotychczas obowiązujące zasady przeprowadzaniaegzaminu maturalnego dla absolwentów oddziałówdwujęzycznych z jedną zmianą. Dotychczasabsolwent oddziału dwujęzycznego, który wybrałjako obowiązkowy przedmiot nauczany dwujęzycznie,obowiązany był zdawać egzamin z tego przedmiotuzarówno w języku polskim, jaki i z dodatkowychzadań w drugim języku nauczania. Od rokuszkolnego 2009/2010 absolwenci nie będą mieli prawawyboru przedmiotu obowiązkowego. Wybór tenzostał zastąpiony obowiązkowym egzaminem z matematykidla wszystkich absolwentów. Absolwentoddziału dwujęzycznego, w którym matematykabyła nauczana dwujęzycznie, będzie miał prawo zdawaniamatematyki dwujęzycznie.Ponadto wyjaśniam, że nie ulegają zmianie zasadynauczania dwujęzycznego prowadzonego w ramachdwustronnych umów z Ambasadą RepublikiFrancuskiej w Polsce oraz Ministerstwem Edukacjii Kultury Hiszpanii.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanuw Ministerstwie Infrastruktury- z upoważnienia ministra -na interpelację posłaWiesława Andrzeja Szczepańskiegow sprawie zweryfikowania przez GDDKiAprogramu budowy dróg krajowych i autostraddo 2012 r. (6386)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając napismo z dnia 15 listopada 2008 r. nr SPS-023-6386/08 w sprawie interpelacji posła Wiesława Szczepańskiegoz dnia 3 listopada 2008 r. odnośnie do aktualizacjiProgramu Budowy Dróg Krajowych na lata2008–2012, uprzejmie przekazuję następujące informacje.Drogi na Euro 2012 są elementem Programu BudowyDróg Krajowych na lata 2008–2012 zatwierdzonymuchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia25 września 2007 r. Jako drogi związane z organizacjąEuro 2012 ujęte w przedmiotowym programieuznaje się drogi:— zapewniające połączenia międzynarodowe: A2(Świecko – Warszawa), A4 (Zgorzelec – Korczowa);— zapewniające połączenia krajowe: A1 (Gdańsk– Katowice), S5 (Wrocław – Nowe Marzy), S7(Gdańsk – Kraków), S8 (Wrocław – Białystok), S3(Szczecin – Lubawka).Cały program opiewa na kwotę 121 mld zł., w tymłączna wartość nakładów na zadania, które traktowanesą jako połączenia istotne z punktu widzeniaorganizacji mistrzostw, to kwota ok. 50 mld zł.W przyjętym programie zakłada się corocznąjego aktualizację, która ma na celu odzwierciedlenietempa realizacyjnego, stanu przygotowań zadań dorealizacji oraz zmian w zakresie kosztów budowy.Obecnie w Ministerstwie Infrastruktury toczą sięprace nad aktualizacją programu, która uwzględniapowyższe czynniki zmian. Weryfikacja dokonywanajest w oparciu o następujące kryteria:— dostępność 121 mld zł na program;— pełną absorpcję środków UE;— wymogi środowiskowe (związane z pełną implementacjądyrektyw środowiskowych poprzezzmiany w ustawie o ochronie przyrody oraz przyjęcieustawy o udostępnianiu informacji o środowiskui jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronieśrodowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,co w przypadku niektórych inwestycji wydłużatermin realizacji i podwyższa koszty z uwagim.in. na konieczność przeprowadzenia powtórnegopostępowania w sprawie oceny oddziaływania naśrodowisko;— aktualny stan przygotowania inwestycji;— wyniki przeprowadzonej prognozy oddziaływaniana środowisko programu;— aktualna sytuacja ekonomiczna w kraju (w szczególnościna rynku materiałów budowlanych i wykonawstwa)skutkująca zmianami w wycenie kosztówrealizacyjnych/wartości kosztorysowych;— aktualna sytuacja na rynkach finansowych.Zakłada się, że aktualizacja programu będzie gotowado końca bieżącego roku.Resort infrastruktury zapewnia, że nie ma zagrożeniarealizacji zadań związanych z Euro 2012.W celu zapewnienia sprawnej ich realizacji wszystkiezawarte w programie inwestycje są na bieżącomonitorowane, co przekłada się na możliwość szybkiegoreagowania w sytuacji zidentyfikowania zagrożenia.Aktualne informacje o stanie realizacjiposzczególnych inwestycji ujętych w ww. programie,w tym także inwestycji związanych z organizacjąmistrzostw Euro 2012, dostępne są na stronie internetowejGeneralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostradhttp://www.gddkia.gov.pl/dane/standia.pdf.Ponadto informuję, że realizacja wszystkich zaplanowanychinwestycji do 2012 r. wymagała podjęciaszeregu działań ze strony resortu infrastruktury,które skupione były na zmianach aktów prawnych(m.in. ustawa o szczególnych zasadach przygotowaniai realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych,ustawa Prawo zamówień publicznych,ustawa o udostępnianiu informacji o środowiskui jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
770środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,ustawa o koncesji na roboty budowlane lubusługi) oraz wewnętrznej reorganizacji GeneralnejDyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Większośćz tych działań została już zrealizowana bądź znajdujesię na końcowym etapie realizacji.Z poważaniemWarszawa, dnia 25 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuTadeusz Jarmuziewiczsekretarza stanuw Ministerstwie Edukacji Narodowej- z upoważnienia ministra -na interpelację posłów AgnieszkiKozłowskiej-Rajewicz i Piotra Waśkiw sprawie podjęcia działań w związkuz nieprawidłowościami wykazanymiw raporcie NIK „Informacja o wynikachkontroli funkcjonowania szkół niepublicznycho uprawnieniach szkół publicznych” (6390)Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając nainterpelację państwa posłów Agnieszki Kozłowskiej--Rajewicz i Piotra Waśki (SPS-023-6390/08) w sprawiepodjęcia działań w związku z nieprawidłowościamiwykazanymi w raporcie NIK „Informacjao wynikach kontroli funkcjonowania szkół niepublicznycho uprawnieniach szkół publicznych”,uprzejmie informuję:Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła w IVkwartale 2007 r. kontrolę pn. „Funkcjonowanie szkółniepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych”.Kontrolą objęto lata szkolne: 2005/2006 i 2006/2007oraz 2007/2008 do grudnia 2007 r.Przesłanką podjęcia kontroli było wzrastającezapotrzebowanie na korzystanie z usług edukacyjnychszkolnictwa niepublicznego oraz niedostatecznawiedza na temat wykorzystania środków publicznychprzekazywanych na to szkolnictwo.W obecnym stanie prawnym osoby prawne lub fizycznemogą zakładać szkoły i placówki niepublicznepo uzyskaniu wpisu do ewidencji prowadzonejprzez jednostkę samorządu terytorialnego obowiązanądo prowadzenia odpowiedniego typu publicznychszkół i placówek. Uzyskanie uprawnień szkołypublicznej uwarunkowane jest przedstawieniem pozytywnejopinii kuratora oświaty w zakresie spełnianiawarunków, które określają przepisy art. 7 ust3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.).Zatem szkoła niepubliczna może uzyskać uprawnieniaszkoły publicznej, jeżeli:1) realizuje programy nauczania uwzględniającepodstawy programowe kształcenia ogólnego, w przypadkuliceum profilowanego – również podstawęprogramową kształcenia w profilach kształceniaogólnozawodowego, a w przypadku szkoły prowadzącejkształcenie zawodowe – również podstawęprogramową kształcenia w danym zawodzie;2) realizuje zajęcia edukacyjne w cyklu nie krótszymoraz w wymiarze nie niższym niż łączny wymiarobowiązkowych zajęć edukacyjnych określonyw ramowym planie nauczania szkoły publicznej danegotypu;3) stosuje zasady klasyfikowania i promowaniauczniów oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianówustalone przez ministra właściwego dospraw oświaty i wychowania, z wyjątkiem egzaminówwstępnych;4) prowadzi dokumentację przebiegu nauczaniaustaloną dla szkół publicznych;5) w przypadku szkoły prowadzącej kształceniezawodowe – kształci w zawodach określonych w klasyfikacjizawodów szkolnictwa zawodowego;6) zatrudnia nauczycieli obowiązkowych zajęćedukacyjnych, posiadających kwalifikacje określonedla nauczycieli szkół publicznych.Dotowanie szkół niepublicznych o uprawnieniachszkół publicznych regulują przepisy art. 90 ustawyz dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.). Dotacje przekazywaneszkołom niepublicznym posiadają charakter„dotacji podmiotowych”, o których mowaw art. 110 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansachpublicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).Z analizy wykonania wydatków budżetów jednosteksamorządu terytorialnego za rok 2007 (sprawozdaniaRb-28s) wynika, że samorządy terytorialneponiosły wydatki w § 254 dotacje podmiotowez budżetu dla niepublicznych jednostek systemuoświaty w łącznej wysokości 1 286 957 tys. zł.Zgodnie z obowiązującymi przepisami jednostkisamorządu terytorialnego działają samodzielnie i napodstawie własnego budżetu. Oznacza to, że zarównotryb udzielania dotacji, ustalanie jej wysokości,jak i rozliczanie wykorzystania udzielonych dotacji(w tym dokumenty niezbędne do udzielenia dotacji,jak i rozliczenia jej wykorzystania – ilość, formai treść) j.s.t. winna sama określić.Ministerstwo Edukacji Narodowej nie sprawujenadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnegooraz podmiotów – osób fizycznych orazosób prawnych innych niż j.s.t. – prowadzącychszkoły i placówki oświatowe i otrzymujących dotacjez budżetów samorządów. Z ramienia państwa kontrolęnad działalnością j.s.t. z punku widzenia legalnościsprawują wojewodowie, a w zakresie gospodarkifinansowej – regionalne izby obrachunkowe.Regionalne izby obrachunkowe kontrolują gospodarkęfinansową jednostek samorządu terytorialne-
771go. W zakresie działalności nadzorczej właściwośćrzeczowa regionalnych izb obrachunkowych obejmujeuchwały i zarządzenia podejmowane przez organyj.s.t. m.in. w sprawach zasad i zakresu przyznawaniadotacji z budżetu jednostek samorząduterytorialnego.Ponadto zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r.Nr 85, poz. 937, z późn. zm.) NIK podejmuje kontrolena zlecenie <strong>Sejm</strong>u lub jego organów, na wniosek prezydentaRP, prezesa Rady Ministrów lub z własnejinicjatywy. W przypadku podejrzenia popełnieniaprzestępstwa odpowiednie postępowanie wyjaśniająceprzeprowadza również prokuratura.Dotychczas obowiązujące przepisy umożliwiająfunkcjonowanie szkół pokrywających koszty działalnościwyłącznie z uzyskanych środków publicznych,bez konieczności angażowania środków z opłatwnoszonych przez słuchaczy. Szkoły ewidencjonowaływ dokumentacji szkolnej możliwie największąliczbę słuchaczy, którym, poza edukacją szkolną,oferowano zaświadczenia dające określone uprawnienia(m.in. do zwolnienia ze służby wojskowej,uzyskiwania zasiłków z ZUS itp.).W projekcie z dnia 9 października 2008 r., przekazanymdo rozpatrzenia przez Komitet Rady Ministrów,ustawy o zmianie ustawy o systemie oświatyprzewiduje się zmianę zasad dotowania przez jednostkisamorządu terytorialnego szkół publicznychi niepublicznych. Art. 1 pkt 31 lit. c–e projektu ustawyo systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innychustaw, zmienia brzmienie art. 80 ustawy z dnia7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.,Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Projektowane zmianymają na celu wprowadzenie mechanizmów umożliwiającychweryfikację wydatkowania dotacji przyznanychprzez właściwe jednostki samorządu terytorialnegoszkołom i placówkom publicznym prowadzonymprzez osoby fizyczne i osoby prawne – inneniż jednostki samorządu terytorialnego oraz szkołomi placówkom niepublicznym prowadzonym przezosoby prawne i fizyczne.Projekt zakłada, że właściwe wykorzystanie dotacjizostanie zapewnione poprzez:1) określenie przeznaczenia otrzymywanych dotacji(na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lubplacówki w zakresie kształcenia, wychowania i opieki,w tym profilaktyki społecznej) oraz możliwościich wykorzystania wyłącznie na pokrycie wydatkówbieżących szkoły lub placówki;2) umożliwienie organom dotującym kontrolowaniaprawidłowości wykorzystania dotacji przyznanychz ich budżetów, w tym zapewnienie osobomupoważnionym do przeprowadzenia kontroli prawawstępu do szkół i placówek oraz wglądu do prowadzonejprzez nie dokumentacji organizacyjnej, finansoweji dokumentacji przebiegu nauczania;3) udzielenie organowi stanowiącemu jednostkisamorządu terytorialnego kompetencji do ustalaniatrybu i zakresu kontroli wykorzystania dotacji.Projektowane zmiany przepisów ustawy o systemieoświaty umożliwią organowi dotującemu eliminowanienadużyć zachodzących w wyniku stosowaniapraktyk pobierania dotacji przez szkołę niepubliczną,w szczególności dla dorosłych, w wysokościznacznie przekraczającej kwotę wynikającą z liczbysłuchaczy faktycznie uczęszczających do szkoły.W myśl art. 85 ustawy o systemie oświaty w ciągu6 miesięcy od dnia rozpoczęcia działalnościprzez niepubliczną szkołę podstawową, gimnazjumlub szkołę ponadgimnazjalną, w tym również przezszkołę dla dorosłych, która uzyskała uprawnieniaszkoły publicznej, kurator oświaty jest obowiązanysprawdzić spełnianie wymogów warunkującychnadanie tych uprawnień, tj. m.in. spełnianie wymagańkwalifikacyjnych przez zatrudnionych nauczycieli.Uprawnienia szkoły publicznej mogą zostać cofnięteprzez organ, który je nadał, jeżeli w trybienadzoru pedagogicznego zostanie stwierdzone niespełnianiewymogów warunkujących nadanie tychuprawnień. Cofnięcie uprawnień następuje w drodzedecyzji administracyjnej i w przypadku szkołypodstawowej lub gimnazjum jest równoznaczne z ichlikwidacją z końcem roku szkolnego, w którym decyzjastała się ostateczna (art. 88 ustawy o systemieoświaty).Jednocześnie należy jednakże zauważyć, że uprawnieniaszkoły publicznej nie mają związku ze sposobemfinansowania szkoły. Szkoła lub placówka możenie pobierać środków z budżetu państwa, a mimo tozachować uprawnienia szkoły publicznej – wystarczy,by spełnione zostały warunki określone w art. 7ust. 3 ustawy o systemie oświaty.Najwyższa Izba Kontroli w podsumowaniu kontrolistwierdziła również, iż minister edukacji narodowejpowinien podjąć działania mające na celu precyzyjneokreślenie przepisów prawnych dotyczącychsposobu zatrudniania nauczycieli w szkołach niepublicznych.Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.Nr 256, poz. 2752, z późn. zm.) zatrudnianie nauczycieliobowiązkowych zajęć edukacyjnych posiadającychkwalifikacje określone dla nauczycieli szkół publicznychstanowi jeden z koniecznych wymogów,którego spełnienie warunkuje uzyskanie przez szkołęniepubliczną uprawnień szkoły publicznej.Od tej generalnej zasady ustawa przewiduje jedyniedwa wyjątki:— przepis art. 7 ust. 1a dopuszcza w uzasadnionychprzypadkach, za zgodą kuratora oświaty, a w przypadkuszkoły artystycznej – ministra właściwego do sprawkultury i ochrony dziedzictwa narodowego, zatrudnienieosoby niebędącej nauczycielem, posiadającej przygotowanieuznane przez dyrektora szkoły za odpowiedniedo prowadzenia danych zajęć;— przepisy art. 86 ust. 1 i 2 przewidują możliwośćnadania przez ministra właściwego do sprawoświaty i wychowania, w drodze decyzji, uprawnień
772szkoły publicznej szkole niespełniającej warunkówokreślonych w art. 7 ust. 3, w szczególności jeżeliuzna ją za eksperymentalną; równocześnie ministerobowiązany jest w takiej sytuacji określić niezbędnewarunki funkcjonowania szkoły, uwzględniającw szczególności założenia i sposób realizacji eksperymentu.W zakresie praw i obowiązków nauczycieli przedszkoli,szkół i placówek art. 5b ustawy o systemieoświaty odsyła do ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,z późn. zm.).Zgodnie z art. 91b ust. 2 pkt 3 w związku z art. 1ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy Karta Nauczyciela do nauczycielizatrudnionych w szkołach niepublicznycho uprawnieniach szkół publicznych w wymiarze conajmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć, w tymdo nauczyciela zatrudnionego na stanowisku dyrektora,nie mają zastosowania przepisy art. 10 i 11 dotyczącenawiązania stosunku pracy na podstawieumowy o pracę lub mianowania. Wobec powyższegow zakresie zatrudniania nauczycieli w tych szkołachstosuje się przepisy Kodeksu pracy.Reasumując, zasady zatrudniania nauczycieliw szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkółpublicznych określone są precyzyjnie w obowiązującymstanie prawnym i obecnie nie przewiduje sięzmian w tym zakresie. Stwierdzone w ramach kontroliNIK nieprawidłowości nie wynikają z brakustosownych uregulowań prawnych, lecz z niewystarczającegonadzoru nad funkcjonowaniem tegotypu szkół.Kwestie dotyczące zapewnienia efektywnego nadzorupedagogicznego w systemie edukacji, w tymnadzoru legalnościowego dotyczącego oceny zgodnościfunkcjonowania szkół i placówek z przepisamiprawa, są przedmiotem szczegółowych analiz. Po ichzakończeniu zaproponowane zostaną stosowne propozycjeuregulowań prawnych.Jednym z zamierzeń strategicznych, jakie przyjęłoMinisterstwo Edukacji Narodowej, jest wdrożenieskutecznego i efektywnego sposobu sprawowanianadzoru pedagogicznego, opartego na zobiektywizowanychprocedurach, metodach i narzędziachpomiaru jakości pracy szkoły.W tym celu w kwietniu 2008 r. MinisterstwoEdukacji Narodowej przystąpiło do realizacji w ramachProgramu Operacyjnego „Kapitał ludzki”(priorytet III: Wysoka jakość systemu oświaty, działanie3.1: Modernizacja systemu zarządzania i nadzoruw oświacie, poddziałanie 3.1.2: Modernizacjasystemu nadzoru pedagogicznego) projektu pn.„Program wzmocnienia efektywności systemu nadzorupedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”.Działania projektowe przewidują m.in. realizację zadania:Opracowanie koncepcji zmodyfikowanejstruktury i organizacji nadzoru pedagogicznego,którego rezultatem ma być opis proponowanego modelusprawowanego nadzoru pedagogicznego i ocenyjakości pracy szkół. Zgodnie z „Harmonogramemrealizacji projektu” wykonanie tego zadania ma nastąpićdo końca 2008 r.Wyniki prac powołanego do przeprowadzeniaprojektu zespołu ekspertów będą stanowić podstawędo opracowania projektów zmian w polskim systemieoświaty, które doprowadzą do objęcia szkół i placówekskutecznym nadzorem pedagogicznym.Z poważaniemWarszawa, dnia 27 listopada 2008 r.O d p o w i e d źSekretarz stanuKrystyna Szumilassekretarza stanuw Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsina interpelację posła Romualda Ajchleraw sprawie pomocy dla rodzin rolniczychnienależących do Kasy RolniczegoUbezpieczenia Społecznego,w których gospodarstwach rolnych powstałyszkody spowodowane przez suszę (6394)Panie Marszałku! W związku z przesłaną przypiśmie z dnia 19 listopada 2008 r. zn. SPS-023--6394/08 interpelacją posła Romualda Ajchleraw sprawie pomocy dla rodzin rolniczych nienależącychdo Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,w których gospodarstwach rolnych powstałyszkody spowodowane przez suszę, uprzejmie PanaMarszałka informuję, że pomoc w formie jednorazowegozasiłku celowego udzielana jest rodzinie rolniczej,jeżeli m.in. co najmniej jedna osoba w tej rodziniejest rolnikiem, w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniuspołecznym rolników, który jest objętytym ubezpieczeniem w pełnym zakresie. W rozumieniuprzepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity:Dz. U. z 2008 r. nr 50, poz. 291) rolnikiem podlegającymtemu ubezpieczeniu w pełnym zakresie jestosoba, która z mocy ustawy lub na wniosek podlegaubezpieczeniu emerytalno-rentowemu oraz ubezpieczeniuwypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu,przy czym przez rolnika rozumie się pełnoletniąosobę fizyczną zamieszkującą i prowadzącąna terytorium <strong>Rzeczypospolitej</strong> <strong>Polskiej</strong>, osobiściei na własny rachunek działalność rolniczą w pozostającymw jej posiadaniu gospodarstwie rolnym,w tym również w ramach grupy producentów rolnych,a także osobę, która przeznaczyła grunty prowadzonegoprzez siebie gospodarstwa rolnego do zalesienia.Pomoc przysługuje także rolnikom będącymosobami samotnie gospodarującymi, co zgodniez art. 6 pkt 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
773mocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728)oznacza osobę prowadzącą jednoosobowe gospodarstwodomowe, o ile spełnią oni warunki udzieleniapomocy określone dla rodziny rolniczej.Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, żewobec ograniczonych środków budżetowych pomocw formie jednorazowych zasiłków ma na celu udzielaniepomocy rodzinom znajdującym się w trudnejsytuacji materialnej, tak aby zapewnić im niezbędneśrodki do życia. Dlatego też zgodnie z przyjętymzałożeniem pomoc społeczna udzielana na podstawierozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 września2008 r. w sprawie szczegółowych warunków realizacjipomocy dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwachrolnych powstały szkody spowodowaneprzez suszę lub huragan w 2008 r. (Dz. U. Nr 173,poz. 1070), kierowana jest do rodzin rolniczych,w których co najmniej jeden z właścicieli tego gospodarstwapozyskuje dochody wyłącznie z pracy wewłasnym gospodarstwie rolnym i dochody te w związkuz wystąpieniem suszy czy huraganu uległy znacznemuzmniejszeniu z powodu szkód.Osoby, które poza prowadzeniem gospodarstwarolnego są jednocześnie zatrudnione lub które podjęłypozarolniczą działalność i w związku z tym objętesą ubezpieczeniem społecznym w rozumieniu przepisówo systemie ubezpieczeń społecznych (odprowadzająskładki na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych),w przypadku wystąpienia suszy lub huraganu,które spowodowały szkody w ich gospodarstwachrolnych, mają jednak zapewnione dochody wynikająceze stosunku pracy lub prowadzonej przez nichdziałalności gospodarczej. Spadek dochodów z działalnościrolniczej spowodowany szkodami nie jestzatem dla tych osób tak dotkliwy jak w przypadkuosób, które uzyskują dochody tylko z prowadzonegogospodarstwa rolnego.Pragnę również poinformować, że pomoc społecznadla rodzin rolniczych jest jedną z form pomocydla gospodarstw rolnych przewidzianą w Programiepomocy dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwachrolnych powstały szkody spowodowaneprzez suszę lub huragan w 2008 r., przyjętym przezRadę Ministrów w dniu 26 sierpnia br. Zgodniez ww. programem producenci rolni, w gospodarstwachktórych powstały szkody w związku z suszą,mogą ubiegać się o:1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produkcjiw gospodarstwach rolnych i działach specjalnychprodukcji rolnej, udzielane na podstawie rozporządzeniaRady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działańAgencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwaoraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są przezww. agencję za zgodą ministra rolnictwa i rozwojuwsi, na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomieniapowyższych kredytów jest dokonanie oszacowaniastrat przez komisję powołaną przez wojewodęw ciągu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków suszy.W przypadku ww. kredytów mają zastosowanieuproszczone procedury ich udzielania, ponadto producentrolny może sfinansować środkami z kredytupreferencyjnego zakup materiałów i środków trwałychdokonany w okresie od zaistnienia suszy a przeduzyskaniem kredytu. Kredyty z dopłatami do oprocentowaniaze środków Agencji Restrukturyzacjii Modernizacji Rolnictwa udzielane są na okres: obrotowedo 4 lat, inwestycyjne do 8 lat. Oprocentowanietych kredytów wynosi obecnie 3,5%.2. Wydłużenie do 5 lat okresu spłaty zaciągniętychna podstawie rozporządzenia Rady Ministrówz dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowychkierunków działań Agencji Restrukturyzacji i ModernizacjiRolnictwa oraz sposobów ich realizacji(Dz. U. Nr 16, poz. 82, ze zm.) obrotowych kredytówna wznowienie produkcji w gospodarstwachrolnych i działach specjalnych produkcji rolnej poklęsce nadmiernych opadów atmosferycznych, suszy,gradobicia, osuwiska ziemi, wymarznięcia, powodzi,huraganu, pożaru lub plagi gryzoni orazprolongowanie spłat rat i odsetek udzielonych preferencyjnychkredytów inwestycyjnych – w ramachokresu kredytowania ustalonego dla danej liniikredytowej.3. Zastosowanie przez prezesa Kasy RolniczegoUbezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidualnywniosek rolnika poszkodowanego w wyniku suszy,w opłacaniu bieżących składek na ubezpieczeniespołeczne oaz regulowaniu zaległości z tego tytułuw formie odraczania terminu płatności składeki rozkładania ich na dogodne raty. Rolnicy poszkodowaniprzez suszę mogą także ubiegać się o zmianędotychczasowych warunków spłat należności z tytułuzadłużenia. Możliwe jest także umarzanie w całościlub w części bieżących składek.4. Zastosowanie przez prezesa Agencji NieruchomościRolnych odroczeń w płatnościach z tytułuumów sprzedaży i dzierżawy bez stosowania opłati odsetek za okres odroczenia oraz ulg w opłatachczynszu dzierżawnego wnoszonego przez producentówrolnych poszkodowanych w wyniku suszy. Napodstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obniżenieczynszu dzierżawnego może nastąpić przy łącznymspełnieniu dwóch warunków:1) zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawcanie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą jegoosoby,2) wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłegoprzychodu z przedmiotu dzierżawy.Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniuprzez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną zawarteinformacje dotyczące:1) struktury upraw,2) okoliczności, które miały wpływ na znacznezmniejszenie plonów,3) rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którąmiały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2, potwierdzoneprotokołem komisji powołanej przez wojewodęna podstawie ww. rozporządzenia Rady Mi-
774nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowegozakresu i kierunków działań Agencji Restrukturyzacjii Modernizacji Rolnictwa oraz sposobówich realizacji,4) uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostatnichlat,5) kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubezpieczeń.5. Udzielenie przez wójtów, burmistrzów lub prezydentówmiast ulg w podatku rolnym za 2008 r. na podstawieustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacjapodatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).6. Dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadzeniamateriału siewnego kategorii elitarny lub kwalifikowanynabywanego przez producentów rolnych,w których gospodarstwach rolnych powstały szkodyw uprawach rolnych spowodowane przez suszę. Dopłatybędą udzielane przez Agencję Rynku Rolnego,na wniosek producenta rolnego, do zużytego do siewulub sadzenia materiału siewnego kategorii elitarnylub kwalifikowany. Wykaz gatunków roślinuprawnych, do których będą realizowane dopłaty,oraz stawki dopłat określi Rada Ministrów, w drodzerozporządzenia wydanego na podstawie znowelizowanejustawy z dnia 11 marca 2004 r. o AgencjiRynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rolnych(Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1702).Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.Sekretarz stanuKazimierz Plocke
Change language