Ocena <strong>stanu</strong> <strong>psychicznego</strong> pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek (PNN) i ich adaptacji do stresu... 637rapia lub przeszczep nerki. Postępujący proces chorobowyprowadzi stopniowo do upośledzenia funkcji innychnarządów i układów, w tym także Ośrodkowego UkładuNerwowego (OUN), i powoduje ograniczenie aktywnościzawodowej i pozazawodowej. Istotnym obciążeniempsychicznym i fizycznym pacjentów z PNN jest koniecznośćleczenia hemodializami 2–3 razy tygodniowo (po4–5 godzin). Stanowi to około 150 zabiegów w ciąguroku.Leczenie niewydolności nerek wiąże się z koniecznościądokonania szeregu znaczących zmian w stylużycia chorego. Jedną z największych determinantnowej sytuacji jest konieczność uwzględnienia ryzykaznacznego skrócenia oczekiwanej długości życia.Podjęcie dializoterapii oznacza rozpoczęcie nowegotrybu życia, poddającego próbie mechanizmy zaradczeoraz skłania do spojrzenia na siebie w odmiennysposób. Podczas trwania procesu leczenia, przechodzącprzez jego kolejne fazy, chory zmienia wyobrażenieo sobie. Samo<strong>ocena</strong>, wiara we własne siły zaradcze,poczucie wartości dynamicznie się zmieniająw tym czasie. Dochodzi do dekompensacji bio-psychospołecznej.Celem pracy było poznanie <strong>stanu</strong> <strong>psychicznego</strong>,poziomu akceptacji własnej choroby, poziomupoczucia koherencji u pacjenta dializowanego.MetodykaBadaniem objęto łącznie 106 osób, leczonych w pięciuośrodkach leczenia niewydolności nerek w Poznaniu:Szpital Wojewódzki w Poznaniu. Oddział Anestezjologiii Intensywnej Terapii z Zespołem Leczenia UrazówWielonarządowych i Leczenia Bólu oraz Stacją Dializ;Szpital MSWiA, Oddział Nefrologii ze Stacją Dializ;Poznański Ośrodek Specjalistyczno-Ambulatoryjny Dializ;NZOZ, Międzynarodowe Centrum Dializ; PracowniaHemodializ AM. Badania prowadzono od czerwca2005 roku do grudnia 2006 roku.Zastosowano trzy narzędzia badawcze. Do oceny<strong>stanu</strong> <strong>psychicznego</strong> chorych posłużono się zmodyfikowanąwersją Szpitalnej Skali Lęku i Depresji (TheHospital Anxiety and Depression Scale – HADS) [1].Zastosowanie tego narzędzia badawczego pozwoliłodokonać pomiaru natężenia lęku i depresji wynikającychz dokuczliwości objawów chorobowych. Skala zostałaskonstruowana przez zespół badaczy Sigmond i Sanith,z założeniem stosowania jej do oceny <strong>stanu</strong> <strong>psychicznego</strong>chorych cierpiących z powodu schorzeń somatycznych.W wersji oryginalnej narzędzie składa się z dwóchskal, oceniających natężenie lęku i depresji w populacjiniepsychiatrycznej chorych somatycznie. Wyższe wynikiuzyskane w poszczególnych podskalach świadcząo wysokim poziomie badanej cechy. Rozrzut wynikówzawiera się w przedziale 0 – 21 dla skal lęku i depresjioraz 0 – 6 dla skali agresji (rozdrażnienia).Kolejnym zastosowanym narzędziem badawczymjest Skala Akceptacji Choroby (Acceptance of IllnessScale – AIS) [2]. Jest to narzędzie badawcze skonstruowaneprzez Felton i zespół, celem oceny konsekwencjizłego <strong>stanu</strong> zdrowia. Kwestionariusz zawiera 8 pytań,penetrujących stopień trudności i ograniczeń związanychz chorobą, brak samowystarczalności, poczuciezależności od innych oraz obniżone poczucie własnejwartości. Twierdzenia ankiety wyrażają określonetrudności i ograniczenia chorobowe. Suma wszystkichpunktów zawiera się w przedziale 8 do 40, przy czymniski wynik oznacza brak akceptacji i przystosowaniasię do choroby, jak też silne poczucie dyskomfortu<strong>psychicznego</strong>. Wysoki wynik świadczy o czymś przeciwnym,mianowicie o akceptacji własnego <strong>stanu</strong> chorobowegoi brakiem negatywnych emocji z tym stanemzwiązanych.Zasadniczym narzędziem był Kwestionariusz OrientacjiŻyciowej (Sense of Coherence – SOC-29) [3]. Opracowanogo na podstawie założeń teoretycznych sformułowanychprzez Antonovsky’ego, celem oceny nasileniapoczucia koherencji. Narzędzie składa się z trzech skal.Pierwsza bada natężenie zrozumiałości, będącej poznawczymaspektem sytuacji, w jakiej znalazła się osoba.Zrozumiałość jest zdolnością zrozumienia rzeczywistościzewnętrznej, jak i wewnętrznej, postrzegania napływającychbodźców jako zrozumiałych, posiadającychsens. Jest to konieczne dla prawidłowej oceny znaczeniazdarzeń, przewidywania i dobrej orientacji w sytuacjachspołecznych.Drugą ze skal kwestionariusza jest wymiar zaradności,który odzwierciedla poczucie dysponowaniaprzez jednostkę zasobami do radzenia sobie z wymaganiamiżycia. Dostęp do zasobów oznacza dysponowanietymi środkami, którymi zawiaduje jednostka,jak i tymi, które są w dyspozycji osób z nią związanych– przyjaciół, rodziny, organizacji społecznych. Osobawykazująca się wysokim poczuciem zaradności, wobectrudnych sytuacji nie czuje się ofiarą zdarzeń, ani teżnie ma poczucia niesprawiedliwości. Rozumiejąc, żeżycie codzienne niesie pozytywne, jak i niepomyślnedoświadczenia, potrafi radzić sobie z nimi, nie uciekającw podsycanie poczucia klęski i rozpaczy. Wymiar tenoddaje komponentę motywacyjną.Skala sensowności bada składową emocjonalną, którawyraża poczucie, że warto angażować się w życie,inwestować posiadaną energię w wyzwania, jakie ononiesie. Dla osób osiągających wysokie wyniki tej skali,życie z emocjonalnego punktu widzenia posiada sens,stąd warto angażować się w jego sprawy. Jest to ściślezwiązane z poczuciem wartości życia, przynajmniejpewnych jego obszarów, jako wartych zaangażowaniasię. Kiedy zdarzy się coś negatywnego, osoba z wysokimpoczuciem sensowności podejmuje wyzwanie, jejobroną jest poszukiwanie sensu dziejących się zdarzeń.Poszukując sensu, podejmuje wszelkie wysiłki, aby sięuporać z przeciwnościami.Wysokie wyniki uzyskane w tym kwestionariuszuświadczą o nasileniu poczucia koherencji u osóbbadanych. Większa liczba punktów świadczy o ogólniezwiększonych umiejętnościach zaradczych osóbbadanych. Zakres skali poczucia koherencji mieści sięw obszarze od 29 do 203 punktów.PRACE ORYGINALNE
638Monika Stachowiak-Andrysiak, Bogusław Stelcer, Adam Mikstacki, Dariusz Kuliński, Barbara TamowiczAntonovsky [3] w ramach koncepcji salutogenetycznejokreśla adaptację jako aktywne przeciwstawianie sięentropii w środowisku, w którym obecność stresorówjest zjawiskiem nieuniknionym. Podkreśla wszechobecnośćstresu oraz mechanizmów przystosowawczych.Prawdopodobnie im wyższe poczucie koherencji i jegoskładowe u danego pacjenta, tym lepsza adaptacja dosytuacji choroby, nawet przewlekłej, radykalnie zmieniającejstyl życia.Chorzy leczeni ambulatoryjnie wypełniali kwestionariuszew domu, zwracając wypełnione ankiety podczaskolejnej dializy. Część czyniła to, przebywając naoddziale szpitalnym.Do analizy statystycznej włączano tylko te ankiety,które w zakresie danej zmiennej były wypełnionew sposób jednoznacznie prawidłowy. Do analizy wynikówwykorzystano testy nieparametryczne: U Manna--Whitneya oraz Kruskala-Wallisa z pakietu programuStatistica 7.0 PL.WynikiW skład grupy weszło 48 mężczyzn i 58 kobiet.Wykształcenie w grupie badanej przestawiało się następująco:wykształcenie podstawowe – 27 badanych;zawodowe – 35 badanych; wykształcenie średnie – 31badanych; wyższe – 13 badanych.Zależności wiekowe w badanej grupie przedstawiałysię następująco: najmłodsza osoba badana miała ukończone26 lat, najstarsza 76 lat. Średnia wieku dla grupybadanej wynosiła 53 lata i 9 miesięcy. Ze względu nakategorię wiekową grupę badawczą podzielono na trzymniejsze podgrupy. Do pierwszej włączono osoby, którenie przekroczyły trzydziestego roku życia. Drugą stanowiłyte, których wiek mieścił się w przedziale od 30 do65 roku życia. W skład trzeciej grupy wchodziły osoby,które przekroczyły 65 rok życia.Średni czas leczenia dla osób badanych wynosił 39miesięcy. Najkrótszy czas leczenia wyniósł 1 miesiąc,najdłuższy – 22 lata.Charakterystykę sposobu udzielania odpowiedziprzez osoby chore na pytania kwestionariuszy badawczychprzedstawia Tabela 1.Odrębnej analizie poddano reakcje mężczyzni kobiet. Statystyki opisowe dla poszczególnych płcizawarto w Tabeli 2.Wyniki dotyczące odpowiedzi chorych, pogrupowanychze względu na poziom wykształcenia, zamieszczonow Tabela 3. Zmienną niezależną, jaką był poziomwykształcenia, uszeregowano w cztery kategorie dotyczącetej cechy. Wykształcenie okazało się czynnikiem różnicującymodpowiedzi w wymiarze poczucia sensowności,mierzonym Kwestionariuszem Orientacji Życiowej.Ani miejsce leczenia, ani jakość świadczonej opieki,nie okazały się czynnikami różnicującymi odczuciaosób badanych. Nie stwierdzono istotnych statystycznieróżnic ze względu na wiek, lub czas podjęcia dializy.Czynnik płci okazał się mieć znaczenie w wymiarzezrozumienia, mierzonym Kwestionariuszem OrientacjiŻyciowej. Wyniki wskazują, że na ustalonym poziomieistotności α = 0,05 grupa mężczyzn cechowała się istotniewiększym zrozumieniem niż badane kobiety (p =0,01).Wartość średnia całej badanej populacji w KwestionariuszuOrientacji Życiowej, wynosząca x = 126,00, jestniższa od norm podawanych przez autora narzędzia [3].Nieznaczne obniżenie wartości średniej w grupie badanej,może świadczyć o dewastującym wpływie przewlekłejchoroby na ocenę własnych mechanizmów zaradczychi zdolność zmagania się wyzwaniami życia.Zaobserwowano istotną statystycznie zależnośćpomiędzy wzrostem poczucia sensowności a wykształceniem(p = 0,02). Osoby bardziej wykształcone cechowałoprzekonanie o sensie życia, i o tym, że wartopodejmować wysiłki na rzecz pokonywania trudnościi wyzwań.Nasilenie lęku w badanej grupie było wyższe niżnatężenie depresji, wartości średnie wynosiły odpowiedniox = 8,36 (0 min. – 21 maks.) i x = 6,92 (0 min. – 21maks.) Niższe wyniki depresji korespondują z umiarkowanieśrednimi wartościami uzyskanymi w skali agresji,dla której wartość średnia wynosiła x = 2,93 (0 min. – 6Tabela 1. Charakterystyka grupy badanejTable 1. Characteristics of the study groupCecha N ważnych Średnia Mediana SDHADSLęk 88 8,36 8 4,79Depresja 88 6,92 7 4,45Agresja 102 2,93 3 1,69AIS 102 25,56 26 7,79Zrozumienie 101 47 45 11,98Zaradność 100 46 46 10,41Sensowność 100 37,54 37,5 9,47SOC 106 121,76 126 41,42Wiek 106 53,88 54 15,76< 30 rok życia 931–65 rok życia 65> 65 rok życia 32Wykształcenie– podstawowe 27– zawodowe 35– średnie 31– wyższe 13PłećKobiety 48Mężczyźni 58PRACE ORYGINALNE