DERGI_vsmall

mak istemiş rüyasını. Korkarım diye anlatmamış.
Üstelik 3 ay önce doğum yapan kızım da,
yavrum şehit olmadan birkaç gün önce sürekli
beni aramaya başladı. Abim aradı mı diye. Sürekli
arayıp abisini soruyordu. Metin’le ilgili bir
şey mi duydun diye sordum. Ben de birkaç
gündür çok huzursuz olduğumu söyledim. O
zaman bana bir şey yok anne dedi. Daha sonradan
anlattı ki meğer o da rüyasında abisini
şehit olurken görmüş.
Acısı oldukça derin olan Şehit Annesi Karabıyık,
diğer oğlu Çetin Karabıyık ile otururken
saat 11’e doğru telefonun çaldığını, ve tele-
du kırdı. ’Ben ölseydim abim ölmeseydi’ diye
bağırdı. Herkes bizim eve geldi. Konu komşu
askeriye.. Her yerden geldiler. İşte haber böyle
geldi. Benim gelinim dul kaldığında elinde
daha kınası soğumamıştı. Sonra da acı keder
başladı. Şehidimin töreni oldu Kocatepe Camisi’nde.
Acımızla kederimizle baş başa kaldık.
Allah ordumuza zeval vermesin.
Muazzam bir kalabalıkla Kocatepe Camii’nde
son yolculuğuna uğurlanan şehidin babası
torunlarını göremediklerinden yakındı. Oğullarının
ardından bu sefer de torun mücadelesine
başladıklarını söyleyen Fezair Karabıyık,
ŞEHİT ANNESİ, BABASI...
15 Ekim 1970 doğumlu, 4 Haziran 1998’de Hakkari’deki operasyon esnasında şehadet şerbetini
içen Şehit Uzman Çavuş Metin Karabıyık’ın güzel anne ve babası, Künyemiz Türkiye için
evlerinin kapılarını açtı. Bizi tüm misafirperverlikleriyle karşılayıp, evlerinde ağırladılar.
Evin her köşesinde Şehit Metin Karabıyık’a
ait anılar bulunuyordu. Türkiye Şehit Aileleri
ve Gaziler Vakfı Yönetim Kurulu Üyesi
Gazi Ümit Tepe ile gerçekleştirdiğimiz ziyarette,
19 yıldır şehit annesi olmanın gururuyla
ayakta kalan anne Terlan Karabıyık ve baba Fezair
Karabıyık, sorularımızı yanıtladı. Gerçekleştirdiğim
en zor röportajlardan biri olduğu
kesin. Anne ve baba bize oğullarını anlatırken
gözyaşlarını tutamadılar. Bir şehit annesinin
karşısında olayları onun ağzından dinlerken
evin atmosferinin de hissettirdikleriyle bizde
gözyaşlarımıza hakim olamadık..
1970 yılında oğulları Şehit Metin Karabıyık
daha 3 aylıkken Kars’tan Ankara’ya, yanlarında
hiçbir şeyleri olmadan gelmişler ve Yenimahalle’de
kapıcılık yapmaya başlamışlar.
Aradan geçen 19 yılın ardından içlerinde taşıdıkları
acıyı bizimle paylaşan Karabıyık ailesi
evlat kaybetmenin tarifsiz acısını boğazları
düğümlenerek anlattı. Tek tesellisinin oğullarının
şehit olduğunu söyleyen anne Karabıyık,
oğlunun ilk şehit olduğu haberini nasıl aldığını
paylaştı.
T.K: Bir gün önce ben zaten bir anne olarak
anlamıştım. Akşam yatamadım. İçimde bir huzursuzluk
vardı. Hiç anlayamadım neden öyle
olduğunu. Sabah uyandım, çay yapıp kahvaltıyı
hazırladım. Diğer oğlum Çetin’i bekliyordum.
Çetin morali çok bozuk ve canı bir şeye
sıkkın bir şekilde geldi. Meğer o da gece rüyasında
abisinin şehit olduğunu görmüş. Ama
bana söyleyemiyor. Karşılıklı oturduk ama ağzına
hiçbir şey alamadı. Aslında bana anlat-
fondaki kişinin oğluna, anneni uzaklaştır dediğini
söyledi. Bunun üzerine annesini yanından
uzaklaştıran şehidimizin erkek kardeşi acı haberi
öğrenmişti.
Acısını paylaşmaya çalıştığımız Terlan Teyze
anlatmaya devam etti..
T.K: Evimize sanki ateş düştü. Çetin bağırıp
çağırmaya başladı. Üstündeki gömleği paramparça
etti. Ne cam kaldı ne çerçeve. Vur-
“Benim evladım 4 Haziran 1998’de şehit oldu.
O gün bugündür torunumuz Sedef’ten uzak
kaldık. Babası gittiğinde torunumuz daha bir
buçuk yaşındaydı. Şimdi 20 yaşına geldi. Hukuk
Fakültesi’nde okuyor. 4 yıldır da hiç göremiyoruz.”
diye konuştu.
O benim oğlumdan kalan en büyük, en güzel
hatıra diyen Terlan Teyze, gözleri dolarak torununu
ve gelini Fatma’yı çok özlediğini, gelinini
de kızı kadar çok sevdiğini dile getirdi.
48 49