baskı için sardes aralık

“Yarın Han’ın kız yazıcıları Şah’a götürmek için güzel kızlar seçmeye bizim köye gelecekler.
Eğer seni görürlerse ben ebediyen seni kaybederim.”
“Vah benim başıma gelen!” diyen kızcağız bayıldı ve genç adamın kucağına düştü.
“Çabuk ol Nazani! Zaman bizim için çok kıymetli. Çabuk ol, gidelim! Bahçenin kapısında
bizi iki at bekliyor. Atlara binip bu diyardan kaçalım.”
Genç kız ne karar vereceğini bilmiyordu.
“Nereye kaçacağız?” diye sordu.
“Uzakta, dağda dayımın çobanlarının bırakmış oldukları çadırlar var. Gecenin karanlığı bize
yardımcı olacak ve sabaha kadar seni oraya götüreceğim. Sonrasında sen kurtulmuş
olacaksın.”
Ay gece lambası gibi yandı. Bahçenin ağaçları büyülü bir ışıkla parladılar. Genç adamın
solmuş yüzünü fark eden Nazani onun kederli yanaklarına akan gözyaşını gördü.
Delikanlı ona yalvarıyordu.
“Dinle Tomas, eğer birbirimize ait olduğumuzu Allah bizim anlımıza yazmışsa o asla bizi
ayırmaz, kız yazanların gözlerini kör eder ve onlar beni görmezler.”
“Bunlar hayali şeyler Nazani, sen ne diyorsam onu dinle!”
“Tomas, köydeki kızlar ‘Nazani yavuklusuyla kaçtı’ diye gülerek anlattıkları vakit ben
ailemin yüzünü yere düşüremem.”
Bu arada kızın ağabeyi Melkom’un ayak sesleri duyuldu ve kız kardeşiyle konuştuğunu
görmesin diye Tomas çalıların arasından kayboldu.
Tomas, Nazani’nin yavuklusuydu ve nişanlıydılar.
II
Ertesi günün sabahı Nazani’nin annesi Yeğisabet, kız yazıcıların karşısına çıkacak olan kızını
gözyaşları içinde hazırlıyordu. O, zavallı Nazani’yi beğenilmeyecek şekle sokuyordu. Çiçekli
basmadan ve kumaştan dikilmiş elbiseleri yerine ona eski püskü, yırtık elbiseler giydiriyordu.
Annesinin acımadan kestiği o upuzun saç örgüsü parçalarının Nazani’nin sırtına dökülüşünü
görüp de etkilenmemek elde değildi. Nazani’nin pembe yanaklarıyla oyun oynayan kehribar
siyahı kıvırcık zülüfleri kesilmekteydi. O narin ve körpe yanaklara kara sakız suyu sürülmüş
ve onun yüzü gri-bronz bir renge bürünmüştü. Nazani çirkinleşmişti, güzelliğinden eser
kalmamıştı.
O kahredici görevi yerine getiren annesi kızına baktı ve kederli ruhundan şu sözler taşarak
geldi:
“Neden Allah seni güzel yarattı ki? Neden sen kundağındayken ölmedin ki..?”
Akan gözyaşları sözlerini boğazında düğümledi. O, bu üzücü sözleri bırakarak kızının yüzüne
bakıp iç çekti:
“Ah, sen bu acayip halinle bile güzelsin.”
Fakat genç kızın kalbi sanki taşlaşmıştı. Onun alev gibi yanan gözlerinden tek bir damla
gözyaşı akmıyordu. Lakin bu dehşetli kargaşalık arasında onun saf kalbindeki endişe fark
ediliyordu. O, annesine dönerek şunları söyledi:
“Annem sen dedin ki ben kundaktayken ölseydim daha iyi olurdu. Öyle değil mi?”
15