Josh Malerman - Kafes

Malorie musluğu açıp soğuk suyun parm aklarının arasından
süzûlm esine izin verdi. Yüzüne biraz su çarptı. Aynadaki
yansım asına bakarak hâlâ Yukarı Yarım ada’da yaşam akta olan
annesiyle babasını düşündü. H enry M artin’e dair en ufak bir
fikirleri yoktu. Birlikte geçirdikleri o g eceden beri Malorie
bile onunla konuşm am ıştı. Yine de şim di burada durm uş, büyük
olasılıkla ona sonsuza dek bağlanm ıştı.
Malorie havluya uzanırken aniden banyonun kapısı açıldı.
“Tannm , Shannon.”
“Beni duydun mu M alorie? H erkes olanlardan bahsediyor.
İnsanlar bunun bir şey görm ekle ilgisi olduğunu söylüyorlar.
Sana da garip gelmiyor m u? Az önce C N N ’de tüm olayların
ortak bir noktası olduğunu söylediklerini duydum . Kurbanlar
insanlara saldınp kendi can lan n a kıym adan ö nce bir şey
görüyorlannış. Buna inanabiliyor m u su n ?”
Malorie yavaşça kız kardeşine döndü. Yüzünde hiçbir ifade
yoktu.
“Hey, Malorie, sen iyi m isin? Pek iyi g örü n m ü y o rsu n .”
Malorie ağlamaya başladı. Alt dudağını ısırdı. Havluya
uzanmışü ama hâlâ vücudunu örtm eye çalışm am ıştı. Hâlâ
çıplak haldeki kam ını inceliyorm uş gibi aynanın önünde dikiliyordu.
Shannon durum un farkına vardı.
“Kahretsin,” dedi Shannon. “Yoksa şey olduğundan mı endişeleniyorsun?”
Malorie daha Shannon’ın cüm lesi bitm eden başıyla onaylamaya
başladı. Kız kardeşler pem be renkli banyoda birbirlerine
doğru birer adım attılar ve Shannon, M alorie’ye sarılarak
onu sakinleştirmek için siyah saçlarını okşadı.
“Tam am ,” dedi. “Hem en paniğe kapılm ayalım . Test yapalım.
İnsanlar böyle yaparlar. Tam am mı? Endişelenm e. Test
yapan insanlann yarısından fazlasının ham ile olm adığına yemin
edebilirim .”
Malorie yanıt vermedi. Sadece derin derin iç çekti.
“T am am ,” dedi Shannon. “Haydi, gidelim .”
24