Josh Malerman - Kafes

Çocuklar, doğdukları andan beri orm anın seslerini tanıyacak
şekilde eğitilmişlerdi, ikisi de henüz birer bebekken
Malorie, onların gözlerine birer tişört bağlar ve onlan orm a­
nın sınınna kadar götürürdü. H er ne kadar onlara söylediklerini
anlamayacak kadar küçük olduklarını bilse de ormanın
seslerini onlara tarif ederdi.
Hışırdayan yapraklar, derdi. Tavşan gibi küçük bir hayvan.
Ama daima çok daha kötüsünü um m alıydılar. Bir ayıdan bile
daha kötüsünü. O ve onu takip eden günlerde ço cu k lar onlara
anlatılanlan öğrenebilecekleri kadar büyüdüklerinde Malorie
hem kendini hem de onlan eğitm eye başlam ıştı. Am a onlann
bir gün duyacaklan kadar i>n duym ayı asla becerem eyecekti.
Duyma yetisine güvenerek cam a düşen bir yağm u r damlasıyla
cam a hafifçe \mran birini ayırt etm eyi öğrendiği sırada yirmi
dört yaşındaydı. O, görm e yetisine dayanarak yetiştirilm işti.
Bu onu yanlış bir öğretm en yapar m ıydı? Yaprakları içeri taşıyıp
çocuklann gözlerini bağladıktan sonra üzerine bastığı bir
yaprakla elinde ezdiği bir yaprak arasındaki farkı söylem elerini
istediğinde onlara doğru şeyleri m i öğretiyordu?
Bir insan ne kadar uzağı duyabilirdi?
Oğlan’ın balık sevdiğini biliyordu. M alorie, kilerde bulduklan
bir şemsiyeyi kullanarak yaptıklan paslanm ış bir oltayla
sık sık nehre giderek onun için balık yakalardı. Oğlan
bahklann mutfaktaki kovada zıplayıp etrafa sular sıçrattığını
izlemeyi severdi. O nlann resim lerini çizm eye bile başlam ıştı.
Malorie, çocuklanna neye benzediklerini öğretebilm ek için
gezegendeki tüm yaratıklan yakalayıp eve getirm esi gerekeceğini
düşündüğünü hatırladı. G örm e şan slan olsaydı başka
nelerden hoşlanırlardı ki? Acaba Kız tilkiler hakkında ne düşünürdü?
Ya bir kokarca hakkında? A rabalar bile M alorie’nin
am atörce çizimlerine dayanan birer efsaneden ibaretti. Botlar,
çalılar, bahçeler, mağaza vitrinleri, binalar, sokaklar ve yıldızlar.
O nlar için gezegeni yeniden yaratm ak zorunda kalm ıştı.