پیام روز جهانی تئاتر ۲۰۱۸

را به خود جلب کند.‏ یک خیال به طور مشخص مدام ما را احاطه کرده است.‏
خیالىللىی که به دنبال جدا کردن ماست.‏ از حقیقت.‏ از یکدیگر.‏ اینکه ما از هم
جدا هستیم.‏ مردم از مردم.‏ زنان از مردان.‏ انسان ها از طبیعت.‏
اما ‏همھهممچنان که در دوران جدابىیبىی و انشعاب زندگی می کنیم،‏ در دوران جنبش
عظیم نبریبرز زندگی می کنیم.‏ بیشبرتبرر از هر دوران دیگری در تارتحیتحخ مردم در حال
حرکت هستند؛ دابمئبمماً‏ می گریزند؛ راه می روند،‏ در صورت لزوم شنا می کنند،‏
مهاجرت می کنند؛ در سرتاسر جهان.‏ و این تنها آغاز است.‏ پاسخ ‏همھهممان گونه که
می دانیم بسبنتبنن مرزهاست.‏ ساخبنتبنن دیوارهاست.‏ ببریبررون کردن است.‏ انزواست.‏ ما
در نظم جهابىنبىی ای زندگی می کنیم که استبدادی است،‏ که در آن ‏بىببىی اعتنابىیبىی پول
راتحیتحج و امید ‏مجممجحموله ی قاچاق است.‏ ‏بجببجخشی از این استبداد کنبرتبررل کردن نه تنها فضا،‏
بلکه زمان هم هست.‏ دورابىنبىی که در آن زندگی می کنیم،‏ از حال حاضر اجتناب
می ورزد.‏ بر روی گذشته ی تازه گذشته و آینده ی نزدیک ‏بمتبممرکز دارد.‏ این را
ندارم.‏ آن را خواهم خرید.‏
حال که این را خریدم،‏ باید آن دیگری را داشته باشم...‏ گذشته ی دور به کلی
حذف شده است.‏ آینده ‏بىببىی فایده است.‏
بسیار کسابىنبىی هستند که می گویند تئاتر ‏بمنبممی خواهد یا ‏بمنبممی تواند این را تغیبریبرر دهد.‏ اما
تئاتر کنار ‏بجنبجخواهد رفت.‏ چرا که تئاتر یک پایگاه است،‏ وسوسه می شوم که بگو ‏بمیبمم
یک پناهگاه است.‏ جابىیبىی که مردم ‏جمججممع می شوند و بلافاصله جوامعی را تشکیل
می دهند.‏ ‏همھهممچنان که ‏همھهممیشه این کار را کرده ابمیبمم.‏ ‏بمتبممام تئاترها به اندازه ی اولبنیبنن
جوامع انسابىنبىی هستند،‏ از ۵٠ نفر تا ١۴٠٠٠ نفر.‏ از یک کاروان کوچ نشبنیبنن تا
یک سوم آتن باستان.‏
و از آبجنبججا که تئاتر تنها در زمان حال وجود دارد،‏ نگاه فاجعه آمبریبرز دوران را نبریبرز به
چالش می کشد.‏ ‏لحللححظه ی کنوبىنبىی ‏همھهممیشه موضوع تئاتر است.‏ معنایش در عملی
ارتباطی میان بازیگر و مردم ساخته می شود.‏ نه تنها اینجا،‏ بلکه ‏همھهممبنیبنن حالا.‏
بدون بازی بازیگر ‏بمتبمماشا گر ‏بمنبممی تواند باور کند.‏ بدون باور ‏بمتبمماشا گر اجرا کامل
‏بجنبجخواهد بود.‏ ‏همھهممزمان در یک ‏لحللححظه می خندبمیبمم.‏ ‏بجتبجحت تاثبریبرر قرار می گبریبرر ‏بمیبمم.‏ آه