Bliżej Źródła nr 33 marzec 2018

NR 33, MARZEC 2018
PISMO PARAFII WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY W SZCZAWNIE-ZDROJU
B L I Ż E J
Gdy poświęcamy więcej czasu na modlitwę, pozwalamy naszemu
sercu odkryć ukryte kłamstwa, którymi zwodzimy samych siebie, by
ostatecznie szukać pociechy w Bogu. On jest naszym Ojcem i chce,
abyśmy mieli życie.
Praktykowanie jałmużny uwalnia nas od chciwości i pomaga nam
odkryć, że drugi człowiek jest moim bratem – to, co mam, nie jest
nigdy tylko moje. Bardzo bym chciał, żeby jałmużna stała się dla
wszystkich prawdziwym, autentycznym stylem życia! Bardzo bym
chciał, abyśmy, jako chrześcijanie, brali przykład z apostołów i widzieli
w możliwości dzielenia się z innymi naszymi dobrami
konkretne świadectwo komunii, jaką żyjemy w Kościele. (...) „To
przyniesie pożytek wam” (2 Kor 8,10).
Post (...) odbiera siłę naszej przemocy, rozbraja nas i stanowi wielką
okazję do wzrastania. Z jednej strony, pozwala nam doświadczyć
tego, co odczuwają ludzie, którym brakuje nawet tego, co niezbędnie
potrzebne, i których na co dzień dręczy głód; z drugiej strony,
wyraża stan naszego ducha, złaknionego dobroci i spragnionego
życia Bożego. Post nas przebudza, powoduje, że stajemy się bardziej
wrażliwi na Boga i na bliźniego, budzi na nowo wolę posłuszeństwa
Bogu, który jako jedyny zaspokaja nasz głód.
Oczami Bożej miłości
Gniew - co z nim
zrobić?
70 lat minęło...
Warto żyć
ekstremalnie
Fragment Orędzia Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2018
1

LECTIO - CZYTAJ UWAŻNIE! (J 2, 13 - 25)
S P O T K A N I E Z E S Ł O W E M
Zbliżała się pora Paschy (...) Jezus
udał się do Jerozolimy. W świątyni
napotkał tych, którzy sprzedawali
woły, baranki i gołębie oraz siedzących
za stołami bankierów. Wówczas
sporządziwszy sobie bicz ze sznurków,
powyrzucał wszystkich ze świątyni,
(...). Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie,
rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie
z domu Ojca mego targowiska”.(...)
W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do
Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec
nas, skoro takie rzeczy czynisz?” Jezus
dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę
świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę
ją na nowo”. Powiedzieli do Niego
Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano
tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu
trzech dni ?”On zaś mówił o świątyni
swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał,
przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to
powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które
wyrzekł Jezus. (...)
MEDITATIO - ROZWAŻ PRZECZYTANE SŁOWO!
Trwamy w czasie Wielkiego Postu, w czasie przygotowania
na przeżywanie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania
Chrystusa. Podczas tej drogi Kościół
poprzez liturgię Słowa pragnie jak najlepiej, przygotować
nasze serca na te wyjątkowe dni. Dzisiejsza
Ewangelia mówiąca o oczyszczeniu świątyni
jest niezwykle istotna w tej wielkopostnej wędrówce.
Akcja dzieje się w Świątyni Jerozolimskiej,
która jest domem Boga i o takie miejsce walczy
Jezus. Nie pozwala na handel, przekupstwo i inne
zajęcia w tym świętym miejscu. Świątynią Boga
jest nasze ciało, nasze serce, nasze sumienie. Czyż
mało razy słyszeliśmy, że jesteśmy świątynią
Ducha Świętego, że nasze sumienie to sanktuarium
w którym Bóg spotyka się z człowiekiem?
W Kościele w Polsce przeżywamy rok, którego
hasłem są słowa: „napełnieni Duchem Świętym”.
Tym bardziej więc zastanówmy się nad czystością
naszego ciała, które jest świątynią Boga. Jezus
przychodzi i chce je oczyścić. Wywracając stoły,
rozrzucając monety, Jezus wprowadził pewien
niepokój, bałagan, lęk, może i ból. To wszystko
jednak miało na celu przywrócenie świętości
świątyni. Jezus przychodzi i chce nas oczyścić. Musimy
jednak pamiętać, że początkowo Jego działanie
może w nas powodować niepokój, lęk i ból.
Jest to jednak uzdrawiające, oczyszczające działanie.
I nie musimy się tego obawiać. Pozwólmy Jezusowi,
by wszedł do świątyni naszego ciała i serca.
Niech się mu przyjrzy i oczyści to, co oczyszczenia
potrzebuje.
Pytajmy siebie:
- Czy pamiętam o tym, że moje ciało jest świątynią
Ducha Świętego? Jak się o nie troszczę?
- Co dziś zobaczy Jezus gdy wejdzie do mojego
serca?
ORATIO – MÓDL SIĘ!
Panie, przyjdź i oczyść moje serce. Niech na powrót stanę się świętą świątynią Twego Ducha. Amen
ACTIO – WPROWADZAJ SŁOWO W CZYN!
Módl się często do Ducha Świętego przywołując Jego obecności w twojej codzienności.
S. M. Damiana Szmidt
Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A
Św. Dominik Savio – spragniony świętości - wspomnienie 9 marca
2
Piemoncki święty należy do grona najmłodszych wyznawców kanonizowanych przez Kościół. Gdy
umierał, miał niespełna 15 lat. Bóg obdarzył go kochającymi rodzicami i niezwykłym wychowawcą
młodzieży - św. Janem Bosko. Św. Dominik Savio był dojrzałym owocem wychowawczego ideału niestrudzonego
księdza z Turynu, który przyjął go do swego pierwszego Oratorium.
Dominik przyszedł na świat 2 kwietnia 1842 roku w San Giovanni di Riva, miejscowości oddalonej 40 km
od Turynu. Jego rodzice byli prostymi ludźmi, ojciec był rzemieślnikiem, a matka krawcową. W wieku
zaledwie 5 lat został ministrantem, gorliwie przechodził kilka kilometrów na poranne msze święte.
Z wielkim trudem dźwigał też ciężki mszał. Od dzieciństwa był odpowiedzialny za innych. Swoich

Ś W I Ę T Y M I E S I Ą C A
kolegów uczył, jak dobrze czynić znak krzyża. Mając 6 lat,
zaczął uczęszczać do szkółki prowadzonej przez księdza
proboszcza. Był zawsze grzeczny i bardzo koleżeński. W wieku
7 lat przyjął po raz pierwszy do swego serca Pana Jezusa.
O jego duchowej dojrzałości świadczy postanowienie, jakie
tego dnia zapisał w zeszycie:
1. Będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na
to zezwoli mój spowiednik;
2. Będę święcił dzień święty;
3. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja;
4. Raczej umrę niż zgrzeszę.
Do szkoły chodził dwa razy dziennie, dlatego każdego dnia
przemierzał 16 km. Był zawsze punktualny, na pytanie, czy się
nie boi iść sam, ze zdziwieniem odpowiedział: przecież są ze
mną Pan Jezus, Matka Boża i Anioł Stróż.
Wielkim przełomem w jego życiu było zetknięcie się w 1854
roku z charyzmatycznym kapłanem, wychowawcą młodzieży,
św. Janem Bosko. Odtąd dwunastoletni chłopak stał się jego
pomocnikiem w procesie wychowania bezdomnych i zaniedbanych
dzieci z Turynu. Dominik wywierał na nich bardzo
pozytywny wpływ, pomagał w odrabianiu lekcji,
godził zwaśnionych. Był zawsze pogodny i otwarty,
chętny, by udzielić pomocy. Największą radość
sprawiało mu uczenie swoich rozbrykanych rówieśników
katechizmu. Żeby urozmaicić spotkanie,
organizował dla kolegów konkursy z nagrodami.
Jednemu z nich powiedział, że świętość polega
na tym, żeby być zawsze radosnym i wiernym
w codziennym wypełnianiu obowiązków.
Dominik był obdarzony darem kontemplacji, nieraz
wiele godzin pozostawał w kościele, adorując
Jezusa. Pewnego dnia usłyszał poruszające kazanie
księdza Bosko, który powiedział, że wszyscy
powołani są do świętości i że świętość jest możliwa
do zrealizowania przez każdego. Głęboko
poruszony tymi słowami zapragnął zostać świętym.
Dnia 8 grudnia 1854, w dniu uroczystego
ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu
Najświętszej Marii Panny, Dominik napisał osobisty
akt ofiarowania się Niepokalanej: „Maryjo, ofiaruję
Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było Twoim.
Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi.
Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał przez
nieszczęście popełnić choć jeden grzech”.
W roku 1856 Dominik, za zgodą swojego wychowawcy,
założył „Towarzystwo Niepokalanej”,
którego celem było pomaganie w nauce słabszym
wychowankom Oratorium, dopingowanie do pracy
nad sobą. Nasz święty razem z paroma kolegami
z narażeniem życia opiekowali się chorymi na
cholerę. Dominik Savio pragnął pojednania anglikanów
z Kościołem katolickim. Głęboko w swoim
sercu nosił pragnienie, by zostać kapłanem.
Inne były jednak plany Pana Boga. Późną jesienią
1856 roku, wskutek dotkliwego zimna, rozchorował
się. Lekarz orzekł, że ma gruźlicę. Powrócił do
rodzinnego domu. Żegnając się ze św. Janem Bosko
i swoimi kolegami, powiedział: „Ja już tu nie
wrócę”. Dominik zmarł w Mondonio 9 marca 1857
roku. Niedługo przed swoim odejściem prosił swego
tatę, by czytał mu modlitwy o dobrą śmierć.
W godzinie śmierci towarzyszyła mu wizja nieba.
Jego ostatnimi słowami były: Do widzenia, ojcze!
Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!
Dominik Savio został beatyfikowany w 1950 roku,
a cztery lata później kanonizowany przez Sługę
Bożego Piusa XII. Jest patronem ministrantów
i chórów chłopięcych.
przygotowała Dorota Staniszewska
Ś W I A T O W Y D Z I E Ń Z E S P O Ł U D O W N A
Światowy Dzień Zespołu Downa (ZD) - 21 marca
21 marca po raz kolejny na całym świecie obchodzony będzie
Światowy Dzień Zespołu Downa (ang. World Down Syndrome
Day). Został on ustanowiony w 2005 roku z inicjatywy
Europejskiego Stowarzyszenia Zespołu Downa, a od 2012 roku
objęty jest patronatem Organizacji Narodów Zjednoczonych.
3

„Urodzenie się dziecka z ZD jest naturalnym zjawiskiem
zmienności biologicznej człowieka. Nie jest
temu winien ani tata ani mama.” - tłumaczył już
dawno prof. Lejeune. Nie można w zasadzie przewidzieć
czy i komu urodzi się dziecko odmienne.
Nie można zapobiec wystąpieniu nierozdzielenia
się chromosomów 21. w komórce matczynej lub
ojcowskiej, które zazwyczaj prowadzi do wykształcenia
się fenotypu ZD.
Ś W I A T O W Y D Z I E Ń Z E S P O Ł U D O W N A
Co to jest właściwie ten zespół Downa (ZD)?
Fakt, że w marcu obchodzony jest Światowy Dzień
Zespołu Downa zachęcił mnie, aby przybliżyć czytelnikom
gazetki parafialnej „Bliżej źródła” ten temat.
Ostatnio wiele można przeczytać (prasa, internet)
i zobaczyć (tv, internet) w związku z tzw.
aborcją eugeniczną. Często padają w mediach
sformułowania „...chory na zespół Downa” albo
„cierpiący na zespół Downa”, „...dziecko z tym
schorzeniem będzie cierpiało całe życie”. Osobiście
już 30 lat pracuję z osobami niepełnosprawnymi
intelektualnie, także z zespołem Downa, i uważam,
że mogę sporo o nich powiedzieć, głównie
jako praktyk. Przede wszystkim to, że oni ani nie są
chorzy, ani nie cierpią. Zespół Downa nie jest chorobą,
na którą się cierpi. To stan, w którym człowiek
się urodził, i w którym umrze, mogąc cieszyć
się życiem w dobrym zdrowiu. Nie spotkałam się
*)
przez wszystkie te lata, aby osoby z ZD brały leki
leczące ZD. Owszem osoby te chorują – na grypę,
na serce, na zapalenie płuc itp. Również cierpią, ale
głównie z powodu nieakceptacji społeczeństwa –
patrz: aborcja eugeniczna.
Jest to przede wszystkim odmienność biologiczna
człowieka, którego natura wyposażyła w dodatkową
informację genetyczną zawartą w chromosomie
21. To ona właśnie modyfikuje rozwój i kształtuje
cechy wyróżniające daną osobę pośród innych
ludzi. Angielski lekarz John Langdon Down w 1866
roku pierwszy opisał podobieństwo do siebie grupy
osób z odmiennym rozwojem, które nie były ze
sobą spokrewnione i podał 12 wspólnych dla nich
cech. Ponieważ współwystępowanie podobnych
cech morfologicznych, jak i klinicznych określa się
słowem zespół (z ang. syndrome, z gr. syndrom), od
tego czasu taka odmienność biologiczna człowieka
nazywana jest zespołem Downa (ZD).
Od 1958 roku wiemy, że podobieństwo wyglądu
i zachowania wynika z podobnie zmienionego
podłoża genetycznego. Mówiąc inaczej, niektóre
geny działające w nadmiarze powodują zaburzenia
współdziałania białek przez nie kodowanych
z innymi białkami w sieci powiązań funkcjonalnych
w organiźmie. W efekcie dochodzi do zmian tempa
rozwoju danej osoby. Najdotkliwiej odczuwanym
zaburzeniem jest osłabienie procesu zapamiętywania
i zaburzenie mowy.
Ciekawostką jest to, że w badaniach prenatalnych
nie można stwierdzić Zespołu Downa czy innej
choroby, lecz można ją tylko podejrzewać. A przecież
właśnie te badania są podstawą do aborcji
eugenicznej.
A wracając do tematu tego artykułu - co roku 21
marca organizowany jest w wielu krajach (w tym
również w Polsce) szereg wydarzeń i imprez mających
na celu promowanie prawa osób z zespołem
Downa do życia i do pełnego uczestniczenia
w życiu społecznym. Symbolem święta stały się
kolorowe skarpetki nie do pary, które pokazują, iż życie z zespołem Downa mimo swojej odmienności,
może być kolorowe i radosne.
Zachęcam, aby w spotkanych osobach z ZD widzieć przede wszystkim człowieka, któremu należy się
prawo do życia, szacunek i godne traktowanie stosowne do wieku. Dla chcących pogłębić tematykę
polecam strony: www.bardziejkochani.pl www.zakatek21.pl
4
*ZD - skrót oznaczający Zespół Downa Dorota Staniszewska

O C Z A M I B O Ż E J M I Ł O Ś C I
DZIĘKUJĘ
Czekając w szpitalu na wieści
o swojej rodzącej żonie
i ich dziecku, mąż bardzo się
denerwował. W końcu podeszła
do niego pielęgniarka
i zapewniła:
- Już niedługo. Proszę się nie
martwić. Żona jest w dobrych
rękach.
- Wiem, ale ciężko się nie martwić. Miała trudną ciążę
- odparł mężczyzna, wyraźnie zaniepokojony.
- Wcześniej straciliśmy już dwójkę dzieci.
- Wszystko będzie dobrze - powtórzyła pielęgniarka
łagodnie i objęła go.
- Wszystko w rękach Boga - mężczyzna wzruszył ramionami.
- Nie można być chyba w lepszych rekach, prawda? -
stwierdziła pielęgniarka.
- To prawda, nie można - przyznał mężczyzna wciąż
pełen niepokoju.
- Cokolwiek się stanie, będzie to zgodne z Jego wolą.
Mam tego świadomość - mówił dalej - lecz mimo to
jest mi ciężko.
- Wiem, wiem - pocieszała go pielęgniarka. - Może
przynieść panu coś do picia? - zaproponowała.
- Nie, dziękuję. Chyba nie dałbym rady, nic wypić ani
zjeść - odparł.
- W takim razie przyjdę, jak tylko czegoś się dowiem -
zapewniła pielęgniarka i wstała, żeby wrócić do
swoich obowiązków.
-Dziękuję pani - powiedział mężczyzna i znów zatopił
się w myślach.
Minęło wiele godzin, a mężczyzna wciąż nie miał
żadnych informacji o żonie i dziecku. Był już pewien,
że stało się coś złego i chodził zdenerwowany tam
i z powrotem. Mijając go, pielęgniarka powiedziała
w myślach: „Panie, błagam, niech nic im się nie stanie”.
Dokładnie w tej samej chwili z sali wyszedł lekarz,
podszedł do mężczyzny i powiedział:
- Proszę usiąść, muszę panu coś powiedzieć.
- Nie, doktorze, proszę nie mówić, że oni nie żyją.
Proszę, niech mi pan tego nie mówi... - mężczyzna
zaczął płakać.
- Nie, nie chodzi o to, żyją, ale jest mały problem -
zaczął lekarz.
- Żyją! Dzięki Bogu, dzięki! - zawołał mężczyzna, teraz
płacząc ze szczęścia. Po chwili jednak dotarły do
niego słowa lekarza i zapytał:
- Jaki problem?
- Ma pan syna, urodził się pięćdziesiąt minut temu -
wyjaśnił lekarz - ale...
- Ale co? - niepewność stawała się nie do zniesienia.
- Urodził się z pewną wadą - powiedział lekarz.
- Jakiego rodzaju wadą? - chciał wiedzieć ojciec.
- Problem dotyczy jego mózgu. Wygląda na to, że nie
rozwinął się prawidłowo, i niewykluczone, że przez
to kończyny chłopca nigdy nie będą w pełni sprawne.
Przykro mi - oświadczył lekarz.
- Ale będzie żył? - zapytał ojciec.
- Tak, będzie żył - zapewnił go lekarz.
- Dzięki Bogu - powiedział mężczyzna i uśmiech wrócił
mu na twarz. - A jak się czuje moja żona? - zapytał.
- W porządku... Jest trochę zmęczona, ale poza tym
wszystko w porządku - odparł lekarz.
- Czy mogę ich zobaczyć? - zapytał mężczyzna.
- Oczywiście. Proszę za mną. - Doktor wstał i gestem
wskazał drzwi do sali, gdzie mężczyzna po raz pierwszy
zobaczył swego synka w ramionach matki.
Widząc męża, kobieta się rozpłakała:
- Tak mi przykro, tak mi przykro. Nie potrafiłam ci
dać zdrowego dziecka, przepraszam - szlochała,
podczas gdy mąż nie mógł przestać się uśmiechać.
Podszedł do łóżka i objął oboje:
- Nie masz za co przepraszać. Powinnaś się cieszyć, że
mamy syna... Syna, którego zesłał nam Bóg. To
wspaniały dar! - powiedział czule.
- Ale on nigdy nie będzie normalny - łkała kobieta.
- Takim uczynił go Bóg i musimy być za to wdzięczni -
odparł mąż stanowczo.
- Ach, mężu, kocham cię i dziękuje Bogu, że postawił
na mojej drodze tak wspaniałego człowieka - uśmiechnęła
się żona i z trudem wyciągnęła szyję, aby
ucałować go w policzek. Mąż nachylił się i całując
główkę śpiącego chłopca, powiedział:
- Na zawsze powinniśmy być wdzięczni za naszego
syna.
Lekarz w tym czasie stał na korytarzu i kręcił głową
z niedowierzaniem.
- Co się stało, panie doktorze? - zapytała pielęgniarka,
która wcześniej próbowała pocieszać ojca.
- Mają upośledzone dziecko i dziękują za nie Bogu. To
niepojęte – odpowiedział.
- Dlaczego? - dopytywała kobieta.
- Dziecko urodziło się z wadą. Sądziłem, że powinni
się wściekać na Boga, a nie Mu dziękować.
W tym momencie otworzyły się drzwi i młody ojciec
wyszedł, aby uścisnąć dłoń lekarzowi.
- Dziękuję, panie doktorze, bardzo dziękuję.
Po czym pobiegł do telefonu, żeby poinformować
rodzinę.
- Widzi siostra, o co mi chodzi? - szepnął lekarz.
Pielęgniarka spojrzała na niego i powiedziała:
- Ci ludzie potrafią docenić życie i wiedzą, że jest to
cudowny dar od Boga. Nie zwracają uwagi na wady
swojego dziecka, lecz na to, co w nim wspaniałe.
A wspaniałe jest to, że maluch żyje i ma kochającą,
szczęśliwą rodzinę, na jaką zasługują wszystkie
5

O C Z A M I B O Ż E J M I Ł O Ś C I
dzieci, jakkolwiek by wyglądały i jak bardzo byłyby
upośledzone, i bez względu na to, ile dodatkowej
pracy będzie wymagało od ich rodziców ich wychowanie.
Każde dziecko jest darem Bożej miłości i żadne
nie powinno być traktowane tak, jakby nim nie
było.
Lekarz zastanowił się przez chwilę nad tym, co
powiedziała i przyznał jej rację:
- Zapewne ma siostra słuszność. Ta praca uczyniła
mnie nieco gruboskórnym. - Odwrócił się i poszedł
do swoich obowiązków.
Pielęgniarka się uśmiechnęła i poszła odwiedzić
córeczkę, która bawiła się w przyszpitalnym przedszkolu.
Gdy weszła do sali, dziewczynka z wielkim
uśmiechem na buzi natychmiast do niej przybiegła,
a kobieta objęła ją i mocno przytuliła.
- Mamusia! - zakwiliła uszczęśliwiona mała, wtulając
się w matczyne ramiona. Pielęgniarka poczuła, jak
łzy napływają jej do oczu z miłości do dziecka, która
bez reszty wypełniła jej serce. Dziewczynka miała
zespół Downa, lecz to nigdy nie byłoby w stanie
powstrzymać tej fali miłości, przeciwnie - jeszcze ją
wzmacniała.
Fragment książki C. A. Amesa „Oczami Bożej miłości”.
M A G D A C Z Y T A
Gniew. Jak nad nim zapanować?
Dr Les Carter, dr Frank Minirth Wydawnictwo Karmelitów Bosych 2016
„Gniewajcie się, a nie grzeszcie: niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce.” Ef 4, 26
Tytuł książki jest bardzo zachęcający!
Któż z nas nie chciałby zapanować
nad własną złością i niepohamowanym
gniewem? W gniewie
mówimy ostre słowa, których potem
żałujemy lub robimy złe rzeczy,
które w „normalnych” sytuacjach
nie przyszłyby nam nawet do
głowy. Gniew należy do jednego
z siedmiu grzechów głównych.
Jednak sam Jezus wpadł w gniew,
gdy zobaczył handlujących przekupniów
na dziedzińcu świątyni
lub złościł się, widząc zatwardziałe
serca faryzeuszy. W Starym Testamencie
też pojawia się obraz Boga,
który jest zagniewany na człowieka
i już w pierwszych wersetach
czytamy, że wyrzuca Adama
z raju, a potem zsyła wody potopu
na grzeszną ludzkość. Carter i Minirth
uważają, że uczucie gniewu
będzie nam towarzyszyć regularnie,
„bo ludzie żyjący w niedoskonałym
świecie doświadczają takich
emocji”. Dwóch praktyków - terapeutów,
do tego osób kierujących
się Bożymi prawami, pokazuje
w sposób bardzo konkretny (pod
każdym rozdziałem są zadania do
wykonania), jak uniknąć niewłaściwego
wyrażania złości.
Żeby zapanować nad gniewem,
trzeba najpierw rozpoznać różne
jego oblicza, poznać przyczyny
i uznać, że sposoby wyrażania
gniewu są wynikiem wyborów,
które sami podejmujemy. Z ukrytego
lub nieuświadomionego gniewu
wynikają uzależnienia, a sam
gniew może pojawiać się na skutek
nieustannego napięcia czy
przemęczenia. Przemilczanie problemów,
życie w kłamstwie i nieprzebaczeniu
także ma wpływ na
naszą skłonność do gniewu. Autorzy
wyliczają 13 kroków koniecznych
do zapanowania nad gnie-
S A V O I R - V I V R E
wem, a jednym z nich jest „żyj
w pokorze, zamiast ulegać
egocentrycznej pysze”.
Zapanowanie nad gniewem
to praca nie tylko na Wielki
Post, ale od czegoś trzeba
zacząć...
Magdalena Klimczak
Eucharystyczny savoir- vivre część 4
Woda święcona – znak odrodzenia, nawrócenia, szczególny znak obecności Ducha Świętego
6
Woda święcona jest wykorzystywana nie tylko do
osobistego aktu wiary przy wejściu do świątyni,
nie tylko podczas liturgii chrztu świętego, ale także
w czasie niektórych mszy świętych. Nieraz byliśmy
świadkami obrzędu, w którym ksiądz święcił
wodę, a potem, przechodząc przez środek kościoła,
kropił nią obecnych. Obrzęd pokropienia wodą
święconą zebranych w świątyni ludzi nazywa się
aspersją. Obrzęd ten jest bardzo starym zwyczajem.
Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z IV w.
Znak nawiązywał do starotestamentalnego zwyczaju
kropienia ludzi krwią składanych w ofierze

zwierząt, co stanowiło przypomnienie przymierza,
które Bóg zawarł z człowiekiem, jak również
nawiązywał do ofiary Jezusa na krzyżu, gdyż to
„ W Jego krwi zostaliśmy obmyci”.
Podczas obrzędu aspersji przyjmujemy postawę
stojącą. Gdy kapłan przechodzi między wiernymi
i kropi ich wodą święconą, powinniśmy przypomnieć
sobie swój chrzest. A ponieważ aspersja
zastępuje akt pokuty, należy w sercu wzbudzić żal
za grzechy. Pomaga w tym pieśń, w którą wszyscy
powinni się włączyć. Ta pieśń to tak zwane błaganie
pokutnika czyli Psalm 51. O tym fakcie bardzo
często jednak się zapomina i proponuje się inne
S A V O I R - V I V R E
pieśni.
Dawniej obrzęd aspersji był stosowany podczas
ważniejszych uroczystości oraz niedzielnej sumy.
Po reformie II Soboru Watykańskiego aspersja
może być stosowana podczas każdej mszy świętej
niedzielnej, natomiast nie wykonuje się tego
obrzędu w dni powszednie.
Dla wyjaśnienia – suma, czyli missa maior, to
główna msza święta w kościele, w którym odprawianych
jest więcej mszy świętych w ciągu dnia.
Istnieje zwyczaj, że sumę odprawia się w intencji
parafian.
W następnym numerze będzie o przyklękaniu.
Opracowała Dorota Staniszewska
W I E L K I P O S T
Wielkopostne rekolekcje internetowe:
„Psalm 45”
http://www.profeto.pl/rekolekcje-wielkopostne-2018----psalm-45--ks--artur-waz-ny---odc--1
„ Straszne rekolekcje 2”
https://stacja7.pl/kategoria/straszne-rekolekcje/
„Spowiedź Święta”
http://franciszkanie.tv/category/film/slowo-boga/wielki-post-2018/
„Oto ja” - KSM diecezji tarnowskiej dla młodzieży:
na Facebooku Synaj.tv - #SmakiWielkopostne
W naszym kościele:
Zapraszamy na
Drogę Krzyżową w każdy piątek po mszy św. wieczornej
Gorzkie Żale w każdą niedzielę o godz. 17.00
Drogę Krzyżową ulicami naszego miasta 23 marca po mszy św. wieczornej
Rozpostarte ramiona
Uniesione ku górze
Najpiękniejszy kształt człowieka
Co się zwraca do Ciebie
Otwieram me serce
Z nadzieją że je napełnisz
Miłością codzienną i wieczną
Ona nie zna co to czas
Wylej ją na moje ręce
Bym dzielić ją mogła
Nasyć mnie bym
Nie pragnęła niczego już więcej
Iwona Sztendel
7

8
70 lat minęło…..
Początki biblioteki sięgają 1947 roku, kiedy to z inicjatywy
działaczy kulturalno - oświatowych, m.in.
Bolesława Kobylińskiego, Ireny Stempowskiej i innych
społeczników oraz pracowników Zarządu
Miejskiego zaczęto gromadzić książki z myślą o ich
udostępnianiu. Formalnie książnica rozpoczęła
działalność 15 marca 1948, gdy jako Biblioteka
Zarządu Miejskiego w Solicach - Zdroju została zarejestrowana
w Zarządzie Miejskim i jednocześnie
przemianowana na Miejską Bibliotekę Publiczną.
Pierwsza siedziba mieściła się w Domu Ludowym
przy ul. Armii Czerwonej 5 (obecny budynek byłego
Sanatorium Kolejowego, ul. Ofiar Katynia 5).
Zachowana karta rejestracyjna informuje, że placówka
liczyła wtedy 418 książek, 1 atlas geograficzny
i 30 czytelników. Pierwszym pracownikiem
i jednocześnie kierownikiem została wspomniana
Irena Stempowska. Tego samego roku we wrześniu
placówkę włączono do sieci bibliotek powiatu
wałbrzyskiego. Na koniec roku liczba czytelników
wzrosła do 289 i odnotowano 3217 wypożyczeń.
Karta rejestracyjna biblioteki z 15.03.1948 roku
W N A S Z Y M M I E Ś C I E
W 1951 kierownictwo biblioteki objęła Eugenia
Spławińska i w ciągu następnych trzech lat nastąpił
znaczny rozwój placówki. Powstały punkty biblioteczne
i rozpoczęło swą działalność Koło Przyjaciół
Biblioteki, które współdziałało z kierownictwem
placówki w dążeniu do spopularyzowania
czytelnictwa poprzez propagowanie działalności
biblioteki i czytelnictwa, uczestniczyło w staraniach
o fundusze, udzielało pomocy kierownikowi biblioteki
w organizowaniu pracy w bibliotece oraz w u-
rządzaniu uroczystości i imprez. Instytucja zyskała
duże uznanie w środowisku. Niestety, po odejściu
Eugenii Spławińskiej z pracy, w latach 1955 - 1957
nastąpił regres, pogłębiony częstymi zmianami
personalnymi, brakiem fachowego przygotowania
pracowników, a także aż trzykrotnymi przenosinami
do innych lokali: z ul. Armii Czerwonej do Powiatowego
Domu Kultury (obecnie sanatorium Korona
Piastowska), potem do budynku po byłej kawiarni
„Jubilatka”, a w 1953 roku do lokalu przy ul. Kościuszki
12 (obecnie siedziba PKO BP). Sytuacja uległa
poprawie, kiedy kierownictwo MBP objął Leon
Gruder - prawnik z duszą bibliotekarza. Placówkę
wyposażono w nowe meble, zakupiono telewizor
(wówczas tylko nieliczne instytucje posiadały odbiorniki
telewizyjne), który podniósł w znacznym
stopniu atrakcyjność biblioteki jako miejsca spędzania
wolnego czasu.
Leon Gruder dostrzegł potrzebę uregulowania
współpracy trzech bibliotek istniejących na terenie
Szczawna-Zdroju: MBP z księgozbiorem liczącym
7000 woluminów, Biblioteki Uzdrowiskowej (3600
woluminów) i Biblioteki Funduszu Wczasów Pracowniczych
(4000 woluminów). 1 stycznia 1960 doszło
do połączenia obu instytucji (MBP i Uzdrowiskowej)
w Miejską i Uzdrowiskową Bibliotekę Publiczną
w Szczawnie - Zdroju. Warunki połączenia regulowała
umowa zawarta pomiędzy Prezydium
Miejskiej Rady Narodowej a Dyrekcją Przedsiębiorstwa
Państwowego „Uzdrowisko Szczawno-Jedlina”.
Stworzono jeden zespół administracyjno - organizacyjny,
w wyniku czego, korzystając ze środków
finansowych Miejskiej Rady Narodowej oraz Przedsiębiorstwa
Państwowego „Uzdrowisko Szczawno -
Jedlina” biblioteka mogła skutecznie zaspokajać
potrzeby czytelnicze i kulturalne zarówno mieszkańców
miasta jak i kuracjuszy. Działalność nowej
biblioteki oparto na przepisach prawnych dla bibliotek
powszechnych, z zachowaniem wyodrębnionych
księgozbiorów. Oprócz biblioteki głównej
uruchomiono 7 punktów bibliotecznych w sanatoriach
i filię w peryferyjnej części miasta. Kierownictwo
powierzono zarządzającemu Miejską Biblioteką
Publiczną, a personel składał się z pracowników
MBP i Uzdrowiska. Takie rozwiązanie było eksperymentem
w skali kraju.
W 1962 ze względów zdrowotnych Leon Gruder na
własną prośbę zrezygnował z funkcji kierownika

W N A S Z Y M M I E Ś C I E
biblioteki (rozwinięta sieć placówek była dla niego
zbytnim obciążeniem). Pozostał jednak w bibliotece
w charakterze bibliotekarza, a na wniosek Kazimiery
Sawickiej, która po nim sprawowała tę funkcję,
w 1965 objął stanowisko kierownika czytelni.
Nowa pani kierownik okazała się być wyjątkową
osobą, posiadająca dużą charyzmę i zjednującą sobie
ludzi. Już na początku marca 1963 roku biblioteka
odnotowuje tysięcznego czytelnika, a w połowie
lipca rejestruje dwutysięcznego. Z inicjatywy
Koła Przyjaciół Biblioteki każdy tzw. „Tysięcznik”
zostaje nagrodzony.
Ważnym momentem w dziejach biblioteki było
przeniesienie jej siedziby w 1975 roku do przebudowanego
budynku dawnej kaplicy ewangelickiej
przy al. Wojska Polskiego. Przeprowadzka do nowego
lokalu była ogromnym wydarzeniem. Pierwsi
czytelnicy otrzymali kwiaty i upominki, a wśród
wszystkich przybyłych rozlosowano 5 bonów na
książki.
Kazimiera Sawicka to wyjątkowa postać, która nie
tylko inicjowała wiele spotkań i imprez kulturalnych,
ale przede wszystkim bardzo skrupulatnie
opisywała całą działalność placówki w bibliotecznych
kronikach. Odnajdziemy w nich szczegółowe
zapiski z każdego wydarzenia. 30 listopada 1979
odbyła się uroczystość nadania Miejskiej i Uzdrowiskowej
Bibliotece Publicznej w Szczawnie -
Zdroju imienia Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Przedstawicielem
środowiska literackiego na tej uroczystości
był Tytus Karpowicz, który przeprowadził
spotkanie autorskie dla czytelników biblioteki.
Po przejściu na emeryturę Kazimiery Sawickiej
w 1982 kierownictwo powierzono Stefanowi Mądrzakowi.
Wskaźniki statystyczne za rok 1984 ponownie
odzwierciedlają wzrost działań bibliotecznych:
księgozbiór ogółem liczy blisko 49 tys. woluminów,
łącznie wszystkich czytelników zarejestrowano
5348, wypożyczeń odnotowano w ilości
66.429, zorganizowano 50 imprez różnego typu,
w których wzięło udział ok. 3000 osób.
Lata 1990–1995 to bardzo trudny okres przemian
organizacyjnych i strukturalnych biblioteki, będących
pochodną transformacji ustrojowej.
W 1990 roku dyrekcja Uzdrowiska z przyczyn ekonomicznych
wypowiedziała warunki umowy
w sprawie wspólnego prowadzenia biblioteki. Pogorszenie
sytuacji finansowej jednostki spowodowało
ograniczenie jej działalności kulturalno - oświatowej.
Kadrę ograniczono do minimum, czyli
do dwóch bibliotekarzy (przedtem było dziewięciu).
W 1992 na emeryturę odszedł Stefan Mądrzak,
a kierowniczką została Małgorzata Szulc.
Mimo tych problemów, szczawieńska biblioteka
pozostała instytucją otwartą dla wszystkich: i dla
mieszkańców miasta, i dla kuracjuszy. Po kilkuletnich
trudnościach finansowo - organizacyjnych, od
końca lat 90., dzięki dużemu zaangażowaniu
władz samorządowych Szczawna - Zdroju, książnica
zaczęła odzyskiwać dawną świetność.
W 2015 roku kierownictwo biblioteki objęła
Magdalena Klimczak.
Nie pozostaje nic innego jak życzyć szanownej
Jubilatce dalszego rozwoju, prężnych działań oraz
oddanych bibliotekarzy i wiernych czytelników!
Na podstawie „Monografii Miejskiej Biblioteki Publicznej w Szczawnie-Zdroju 1948-2018” autorstwa Ewy Kramarczyk, Szczawno-Zdrój 2018
9

W N A S Z E J W S P Ó L N O C I E P A R A F I A L N E J
W sobotę 3 lutego oddział KSM z naszej parafii
zorganizował spotkanie modlitewne w duchu
Taizé dla młodzieży naszej diecezji. W spotkaniu
wzięło udział ponad 60 osób z Dziećmorowic, Jaroszowa,
Głuszycy, Nowej Rudy i Szczawna - Zdroju.
Spotkanie rozpoczęło się mszą św., po której
odbyło się czuwanie modlitewne z adoracją Krzyża
i śpiewem kanonów Taizé.
Pomysł zorganizowania spotkania zrodził się po
powrocie z Europejskiego Spotkania Młodzieży
Taizé w Bazylei. Pomyślałam, że dobrze byłoby
wprowadzić do naszej parafii spotkania modlitewne
Taizé , aby dalej trwać w tym duchu. Podczas
pobytu w Bazylei nawiązały się nowe znajomości
i dobrze byłoby je podtrzymywać, dlatego zaprosiliśmy
do naszej parafii młodzież całej diecezji.
Aby ich jeszcze bardziej zachęcić do przyjazdu do
nas, po spotkaniu zorganizowaliśmy zabawę
karnawałową, aby wspólnie zakończyć czas radości
i przygotować się do Wielkiego Postu. Wraz
z ks. Pawłem Siwkiem - opiekunem oddziału KSM
ze Szczawna-Zdroju podzieliliśmy się zadaniami.
Oprawę muzyczną podczas mszy św. i adoracji
Krzyża przygotowała parafialna schola, a oświetlenie
i sprzęt nagłaśniający zapewnił Krzysztof
Roszak. Na karnawałową część spotkania każdy
z uczestników przyniósł drobne przekąski, sałatki,
paszteciki i kanapeczki. Nie zabrakło chipsów
i słodkości oraz ciepłych i zimnych napojów. Mam
nadzieję, że wszyscy dobrze będą wspominać to
wydarzenie, bo planujemy zapisać je na trwałe
w kalendarzu imprez naszej parafii :)
Joanna Szymańska
10
Dorota Nycz z Jaroszowa - Zjednoczyliśmy się
w kościele Wniebowzięcia NMP w Szczawnie-
Zdroju na mszy św. oraz modlitwach z psalmami.
Pielgrzymka przez Ziemię nadal trwa m. in. przez
podejmowanie takich inicjatyw jak ta w szczawieńskim
kościele. Po czasie modlitwy czekała na nas
miła niespodzianka. Zostaliśmy zaproszeni na
chrześcijańską zabawę z poczęstunkiem. Panowała
radosna atmosfera, super zabawa, wszyscy bawili
się wyśmienicie. Z całego serca dziękujemy za ten
radosny czas, wspólną modlitwę, spotkanie.
Wszystkim serdeczne Bóg zapłać
Emilia Madej z Głuszycy: Spotkanie modlitewne
zorganizowane przez szczawieński KSM było pięknym
czasem jedności między członkami naszego
Stowarzyszenia. Rozpoczęło się mszą św., po której
nastąpiła adoracja Krzyża. Śpiew kanonów Taizé
przez scholę parafialną zrobił na mnie ogromne
wrażenie. Czas spędzony na modlitwie i wspólnej
zabawie uważam za bardzo udany i chętnie wezmę
udział w kolejnym takim spotkaniu. Uważam, że
takie zabawy dobrze wpływają na młodych z KSM,
dają nam szansę na nawiązanie nowych znajomości
i są odskocznią od spraw codziennych.

W N A S Z E J W S P Ó L N O C I E P A R A F I A L N E J
W sobotę 10 lutego parafialny oddział Akcji Katolickiej
zaprosił dzieci do kina na Film „Cudowny chłopak”. Na
zaproszenie odpowiedziało 43 dzieci, które wraz z opiekunami
udały się do Cinema City w Galerii Victoria
w Wałbrzychu. Seans został sfinansowany ze środków
pozyskanych na Balu Charytatywnym.
W N A S Z E J D I E C E Z J I
W piątek 23 marca można przeżyć niezwykłą Drogę Krzyżową. Droga
Pięknego Życia. Wyjść z ciepłego domu, by przejść nocą 40 km,
rozważając mękę naszego Zbawiciela. Doświadczyć zmęczenia,
zimna, bólu, niepewności,lęku...
W Ekstremalnej Drodze Krzyżowej chodzi o wyjście poza strefę komfortu
i porzucenie jej na rzecz wyzwania. Nocna wędrówka w trudnych
warunkach, fizyczny i psychiczny wysiłek na granicy wytrzymałości,
a czasem już poza nią, dają pątnikom doświadczenie przekroczenia
siebie, swoich ograniczeń i przyzwyczajeń, a to prowadzi ich do
prawdziwej, głębokiej zmiany. – Kiedy człowiek zrobi to raz, wie, że
może zrobić to znowu – tłumaczy ks. Stryczek. – To dlatego EDK jest dla
wielu ludzi przełomem. Pomaga im „odpalić” w sobie zmianę,
otworzyć się na Boga i drugiego człowieka.
Wałbrzyska trasa św. Jerzego
rozpocznie się mszą św. o godz.
20.00 w kościele pw. św. Jerzego
na Białym Kamieniu i będzie
wiodła przez Górę Chełmiec,
Boguszów - Gorce, Górę Dzikowiec,
Unisław Śląski, Stary Glinik,
pod Górą Borową, Górę
Wołowiec, Górę Niedźwiadki,
Park Sobieskiego i zakończy się
w kościele pw. św. Jerzego na
Białym Kamieniu. Szczegółowy
opis trasy znajduje się na FB
EDK Wałbrzych oraz na stronie
www.edk.walbrzych.pl. Trasa
jest trudna, ma długość 41 km,
a suma podejść wynosi 1486 m.
Dla mniej zaprawionych w górskich
wędrówkach jest przeznaczona
droga, którą można
przejść 16 marca ze Świebodzic.
Trasa św. Mikołaja ma 43 km.,
ale tylko 553 m. przewyższeń.
Prowadzić będzie ze Świebodzic
przez Ciernie, Mokrzeszów, Lubiechów,
Książański Park Krajobrazowy,
Pełcznicę, Cieszów do
Świebodzic.
W naszej okolicy wyruszyć można na jedną z sześciu tras: Bielawa - Wambierzyce, Bielawa - Bardo,
Bielawa - Krzeszów, Wałbrzych - Wałbrzych, Boguszów Gorce - Boguszów Gorce, Świebodzice-
Świebodzice.
Dokładne informacje na stronie: https://www.edk.org.pl/trasy.html
W poniedziałek 5 marca o godz.18.00 spotkanie
dot. organizacji III Festynu Parafialnego
9-11 marca w Strzegomiu odbędą się rekolekcje dla
młodzieży przed bierzmowaniem.
W sobotę 17 marca o godz. 18.00 - bierzmowanie
młodzieży naszej parafii z rąk ks. Bp Marka Mendyka
w kościele Podwyższenia Krzyża św. w Wałbrzychu.
W piątek 23 marca po mszy św. o godz. 17.00 droga
krzyżowa ulicami miasta .
N A D C H O D Z Ą C E W Y D A R Z E N I A
W niedzielę 25 marca o godz. 16.00 w naszym
kościele odbędzie się Koncert Wielkopostny w wykonaniu
artystów z Narodowego Forum Muzyki
we Wrocławiu pod dyrekcją Andrzeja Kosendiaka -
dyrektora NFM we Wrocławiu.
Zapisy na pielgrzymkę do Lourdes i La Salette ( 22-
28 maja) w zakrystii wraz z wpłatą zaliczki w wysokości
500 zł.
Trwają zapisy na pielgrzymkę młodzieży do
Rzymu (11-16 czerwca).
11

WIELKI CZWARTEK – 29 marca - ustanowienie
Eucharystii i kapłaństwa
18.00 - Msza Św. Wieczerzy Pańskiej
22.00 - Zakończenie Adoracji Najświętszego
Sakramentu
WIELKI PIĄTEK - 30 marca - (w tym dniu obowiązuje
post ścisły)
8.00 - Ciemna jutrznia
10.00 - 17.00 - Adoracja
15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
15.15 - Droga Krzyżowa
17.00 - Zakończenie Adoracji Najświętszego
Sakramentu
18.00 - Liturgia Męki Pańskiej – Adoracja Krzyża
21.00 - rozpoczęcie całonocnej Adoracjii Najświętszego
Sakramentu
7.00 - Zakończenie Adoracji Najświętszego Sakramentu
WIELKA SOBOTA - 31 marca - czuwanie przy
grobie Pana Jezusa
8.00 – Ciemna jutrznia
T R I D U U M P A S C H A L N E
10.00 – 17.00 - Zapraszamy na Adorację oraz
poświęcenie pokarmów o godz. 10.00; 10.30;
11.00; 11.30; 12.00; 12.30; 13.30; 14.30
15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
17.00- Zakończenie Adoracji Najświętszego Sakramentu
20.00 - Msza Św. Wigilii Paschalnej - rozpoczęcie
obchodów Wielkiej Nocy - odnowienie przymierza
chrzcielnego - przynosimy świece, gromadzimy się
przed kościołem
NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO
- 1 kwietnia
6.00 - Msza Św. Rezurekcyjna, następne msze św.
o godz. 9.30; 10.45; 12.00; 19.00
15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego
PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY - 2 kwietnia
Msze Św. o godz. 8.00; 9.30; 10.45; 12.00;19.00
15.00 Koronka do Miłosierdzia Bożego
Serdecznie zapraszamy do wspólnego przeżywania
Najświętszych Tajemnic naszej wiary.
Akcja Katolicka zaprasza wszystkich do włączenia się do całonocnej Adoracji w Wielki Piątek, a chętnych
do wybrania godzinnych dyżurów przy Najświętszym Sakramencie. Na listę można wpisywać się
w zakrystii.
i
Oddział Parafialny AK zaprasza wszystkie grupy parafialne do wspólnej modlitwy. Msze święte w intencji
naszej parafii odprawiane będą w każdą drugą niedzielę miesiąca o godz. 12.00 (w tym roku są
to terminy: 11 III, 8 IV, 13 V. 10 VI, 8 VII, 12 VIII, 9 IX, 14 X, 11 XI, 9 XII)
W II niedzielę miesiąca odbywa się comiesięczna zbiórka do puszek na
fundusz remontowy. Zbieramy kwotę, która pozwoli wyremontować
dach naszego kościoła. Osoby, które chcą skorzystać z odliczenia od
podatku, mogą wpłacać datki bezpośrednio na konto parafii: PKO BP.
S.A. 92 1020 5095 0000 5502 0076 2807 wpisując w tytule przelewu: na
remont kościoła. Informujemy, że w danym roku podatkowym można
odliczyć na ten cel nie więcej niż 6% dochodu rocznego. Bóg zapłać
ofiarodawcom za życzliwość i zrozumienie.
Włączeni przez Chrzest św. do wspólnoty:
Oliwia Maria Tylkowska
W L U T Y M 2 0 1 8
Odeszli do domu Ojca:
Janusz Zieliński, Ryszard Lutowski, Andrzej Jaroszewski, Kazimierz
Piątkowski, Halina Alicja Zdziebko-Bokwa, Andrzej Pyrz
M S Z E Ś W I Ę T E K A N C E L A R I A P A R A F I A L N A czynna :
w dni powszednie:
we wtorki i czwartki
7.00, 17.00 (X-III), 7.00, 19.00 (IV-IX)
w godz. 18.00-19.00 (X-III),
w niedziele i święta:
we wtorki i czwartki
7.00, 8.00, 9.30, 10.45 (dla dzieci), 12.00, 19.00
w godz. 17.00-18.00 (IV-IX)
K O N TA K T
D Y Ż U R P R A W N I K A
Parafia p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
pierwszy i trzeci wtorek miesiąca
ul. Kolejowa 18a 58-310 Szczawno-Zdrój
w godz. 18.00-19.00
tel. (74)841 28 30 oraz 514 863 410
www.parafia.szczawno-zdroj.pl
12
gazetka parafialna parafii Wniebowzięcia NMP w Szczawnie-Zdroju, gazetka@parafia.szczawno-zdroj.pl
REDAKCJA: Magdalena Klimczak, ks. Jarosław Żmuda, Ewa Hoppe-Rychłowska, Dorota Staniszewska, S. M. Damiana
Szmidt, skład i projekt graficzny Teresa Jagielska, korekta Izabella Nowak