TIPKIBASIM_2017-2018_içerik

Maçtan önce arabayla gezmiş son ses “Kanım Sarı Lacivert” şarkısını dinlemiştik. Her
zaman gol kaçıran Guiza ise bu maçta gol atmıştı ve bağırmaktan sesi kısılan babam derin
bir nefes almıştı. Bir yandan da annem onun için telaşlanıyordu kalp krizi geçirecek diye.
Sıradaki fotoğrafa bakınca birisiyle dertleşme ihtiyacı duydum çünkü bu fotoğrafta
babamla parktaydık. Bankta baş başa oturmuş sohbet ederken çekmiştim. Babamın ne
zaman bir sıkıntısı olursa dışarı çıkmak isterdi, ben de onunla giderdim. Bir parka oturup
dertlerimizi ve sevinçlerimizi paylaşırdık. Sanırım “Sevinçler paylaştıkça çoğalır, acılar
paylaştıkça azalır.” sözü burada geçerliydi. Ne zaman bir sorunu olsa hep: “Sen takma
kafana. Annenle ben bir çaresine bakarız.” diyordu. Ama iyi niyeti beni eziyordu. Kendimi
onların omuzlarındaki bir yük gibi hissediyordum. Sonra meslek konusunu açıyordu. Açıkça
söylemek gerekirse bu tarz muhabbetler beni hep sıkardı ve önümüzde daha çok uzun
zaman olduğunu söyleyerek geçiştirirdim. Babamsa “uzak” kelimesiyle tabir ettiğim
zamanın hiç de o kadar uzak olmadığını hatırlatırdı.
Yine bazı fotoğrafları atlayarak film rulosunda ilerlerken annemin çok eskiden tab
ettirilmiş olan fotoğrafların, kaybolurlarsa diye çektiği fotoğrafları buldum. Aralarında
ben bebekken çekilmiş fotoğraflar vardı. Ama annemin bana hamile olduğu dönemden
sadece bir fotoğraf vardı. Annem babama endişeli bir şekilde bakıyordu, babamsa üzgündü
gülümsemiyordu. Bu annemin bana birkaç ay önce anlattığı dönem olmalıydı. Ben doğmadan
önce babam işinden istifa etmiş ve yeni girdiği işte de tutunamamış. Bu olaylar olurken bir
bebek dünyaya getirmek babama akıl kârı gelmemiş ama annem beni doğurmak istemiş.
Bunu duyunca babam beni istemediği için çok üzülmüştüm ama beni ne kadar çok sevdiğini
biliyordum ayrıca ben doğunca ona şans getirmişim ve babamın işleri yoluna girmiş. Annem
bu olayı anlattığında anlamıştım babamın benle neden sürekli meslekler hakkında
konuştuğunu. Aslında onun tek derdi onun çektiği sıkıntıları benim çekmemem ve çok güzel
bir hayat yaşayabilmem. Onun tek derdi benim mutluluğum.
Bu fotoğraflara bakınca fark ettim ki aslında babam haklıymış, o zamanlar uzak dediğim
günler gelmişti. Yani uzak olan yarın, ondan sonraki gün, iki yıl sonrası veya on yıl sonrası
değildi. O günleri ömrümüz yeterse elbet yaşayacaktık ama ya dünü? Babamın hayatta
olduğu dünü tekrar yaşayabilecek miyim? Ah babacığım bana bir fotoğraf kadar yakın ama
dün kadar uzaktasın şimdi.
Zeynep Naz Güleç 10-B
101