TIPKIBASIM_2017-2018_içerik

Odama dolan soğuk ile açıyorum gözlerimi. Hemen karşımda duran artık iyice kirlenmiş ve
üzerindeki boyalara yer yer veda etmiş pencere duvara çarpıyor hızla. Çat. Sonra geri
dönüyor yerine. Dışarıda korkunç bir ayaz var. Şimdi, kışa iyice yaklaşmamıza rağmen hala
İstanbul’dan kopamayan kuşlar saklanacak yer arıyorlardır mutlaka. Evimin bahçesinde
belki en sevdiğim köşe, koca çınar ağacının altındaki eski bank, şimdi sarının her tonundan
yapraklarla süslenmiştir. O yapraklar nasıl bilinçsizce savruluyorlardır ayaz eşliğinde. Tüm
bunları tahmin etmek güç değil. Zaten ben de bunları görmek için değil hemen az ileride
duran denizin çıldırışını izlemek için kalkmak istiyorum yatağımdan. Kalkamıyor,
sendeliyorum; başımda korkunç bir ağrı var. Sadece birkaç adım uzağımdaki pervaza zor
yaslıyorum kendimi. Şiddetli ayaz suratıma çarpıyor hiç utanmadan. Deniz tam karşımda.
Ayaza mı bu kadar sinirlenmiş yoksa ikisi bir olup bu sersem halimle dalga mı geçiyorlar
anlamıyorum o an. Ne kadar zaman geçiyor onu da bilmiyorum. Pencere birkaç kere daha
çarpıyor duvara. Gökten bir kuş sürüsü geçiyor, kulağımda yaprakların hışırtıları… Hemen
sonra çok uzaklardan, ağaçların arasından dün akşama dair anıları dolduruyor şiddetli ayaz
odaya. Tüm bu baş ağrılarının sebebi belli oluyor. Tekrar unutmaya fırsat vermeden tümünü
kağıda dökmek gerek diyorum içimden.
Ahşap masada öylece oturmuş bir şeyler çiziyordum ki kapı çaldı. Kim uğrar akşamın bu
vakti benim evime? Hoş akşamın bir vakti olmasa da pek kimse uğramaz buralara. Ben de
sese aldırmadım zaten. İşime geri döndüm. Biraz sonra kapıya inen yumruklar dindi ama
rahat bir nefes almaya kalmadan hemen karşımdaki camda bir suret bir yandan cama vurup
bir yandan içeriyi gözlüyor. Ben de hışımla kalkıp açtım kapıyı. Bir de ne göreyim karşımda
çok eskilerden bir dost. Bir güzel kucaklaştık ve içeri buyur ettim onu. Nasıl heyecanlı ve
gencecik duruyor görseniz şaşarsınız. Pek de konuşkan üstelik. Daha kapıdan girip de ikili
kanepeye oturana kadar tüm yol başından geçenlerden bahsediyor. Henüz okuyormuş. Bana
okulunu anlatıyor. Bir öğretmeni varmış ben de adını duymuştum daha evvel, hatırlar gibi
oluyorum. Ona çok özel şeyler anlatıyormuş dilinden düşüremiyor bir türlü. Öğretmenin
izinden gidip büyük bir şair olacağına inandığı hakkında bir şeyler de söylüyor.
Destekliyorum dediklerini elimden geldiğince ama zaten o pek konuşmama izin vermiyor.
İçecek bir şeyler ikram ediyorum, biraz daha lisesinden konuşuyoruz derken kapı çalıyor
bu tuhaf akşamda beklenmedik bir şekilde ikinci kez. Genç dostum siz yorulmayın diyerek
koşturuyor kapıya. Az sonra yanından bir başka tanıdık suretle beliriyor. Selamlaşıp
aramıza katılıyor o da. Bir dergide baş editör diye işe almışlar onu. Bir edebiyat dergisi
değilmiş esasında ama üzerinde çalışacağından onu güzel bir edebiyat dergisine
dönüştüreceğinden bahsediyor. Ben çok katılmıyorum yine sohbete bir iki kafa sallayışla
geçiştiriyorum söylenenleri. Genç dostumsa hoş bir muhabbet kurmuş aralarında
yakalayabildiğim kadarıyla şiir yazmanın onu nasıl rahatlattığından bahsediyor. Bu
rahatlatma ona pekâlâ yetermiş toplumu da rahatlatmak ile görevli değilmiş ki. Konu konuyu
aşıyor bir dergiden bir liseden konuşurlarken yıllardır kimsenin çalmadığı kapım aynı gece
üçüncü defa çalıyor. Belki tüm varlığı boyunca bu kadar tıklatılmadı bu kapı. Hayret. Bu
40