Rocznik Ziemi Kłodzkiej

o uczestnictwie Kulczyckiego w pracach wy³onionej z Komisji
Nomenklatury Sudetów podkomisji dla terenu Ziemi K³odzkiej, która mia³a
ustaliæ i wprowadziæ w miejsce niemieckich polskie nazwy dla pasm
górskich, szczytów, rzek i innych jednostek geograficznych tej czêœci
Sudetów (powsta³y te¿ podkomisje w Jeleniej Górze, Wa³brzychu i Wroc³awiu,
których cz³onkowie mieli zaj¹æ siê opracowaniem nazewnictwa na
swoim terenie). Powo³ana w 1947 r. przez Zarz¹d G³ówny PTT Komisja
Nomenklatury Sudetów dzia³a³a pod przewodnictwem znanego krajoznawcy
i dzia³acza turystycznego, ówczesnego dyrektora Departamentu
Turystyki Ministerstwa Komunikacji Mieczys³awa Or³owicza. Pierwsza
konferencja Komisji odby³a siê w Jeleniej Górze 25-26 paŸdziernika 1947 r.
Zachowany protokó³ z posiedzenia podkomisji dla terenu Ziemi K³odzkiej
wymienia nazwiska jej uczestników: Z. Kulczyckiego, jako przewodnicz¹cego,
W³odzimierza M³otkowskiego, Mieczys³awa Or³owicza,
Antoniego Wrzoska, Feliksa Osowskiego, Zbigniewa [w³aœc. Zbygniewa
70
- I.K.] Martynowskiego, Mariana Ciê¿kowskiego i W³adys³awa Godka .
Kolejne konferencje Komisji mia³y miejsce w 1948 r. w Krakowie,
Wa³brzychu, Kamiennej Górze, K³odzku, Polanicy-Zdroju oraz we Wroc³awiu.
Prace podkomisji ostatecznie zakoñczy³y siê w paŸdzierniku 1948 r.,
71
a ich wyniki przekazano G³ównej Komisji Ustalania Nazw .
Niektórzy cz³onkowie zespo³u powsta³ego na Ziemi K³odzkiej nieco
krytycznie oceniali efekty prac, które ich zdaniem nie by³y zadawalaj¹ce,
pozostawiaj¹c ró¿nego rodzaju b³êdy w zakresie nazewnictwa Sudetów,
g³ównie dlatego, ¿e: „…ze wzglêdu na sta³y czynnik ponaglania ze strony
administracji brakowa³o czasu na zdobycie szerszego, szczegó³owego
72
materia³u tak historycznego, jak i terenowego” . Kulczycki podkreœla
ponadto, ¿e prace nad nazewnictwem jednostek geograficznych
K³odzczyzny starano siê rozwi¹zaæ samodzielnie, na w³asny u¿ytek
przygotowuj¹c projekt zmian nazw, jeszcze przed przybyciem tu
73
M. Or³owicza . Jak bowiem s³usznie zauwa¿a: „Trudno by³oby sobie
wyobraziæ […] nawet najprostsze zapoznanie siê miejscowych osadników
z otaczaj¹cym ich terenem, kiedy ¿aden strumieñ, ¿adne wzgórze lub szczyt
nie posiada³y nazw, a raczej posiada³y je w brzmieniu niemieckim. Nie by³o
mowy nie tylko o pisaniu przewodników, wydawaniu map, ale nawet trudno
by³o prawid³owo wyznakowaæ szlak, gdy¿ nie wiedzia³o siê, jakie nazwy
25