Master

Nieznajomy potwierdził. Wojciech pomyślał, że ten pan
dużo wie i szkoda, że ma tę szmatkę w buzi, bo mogliby sobie
normalnie pogadać.
Wyciągnął rękę, i starając się nie dotykać nasiąkniętego
krwią miejsca, wyszarpnął gałgan z ust nieznajomego. Zęby
kłapnęły o siebie — podobnie kłapały Azorowi, gdy ktoś mu
wydzierał z pyska gałąź.
— Dziękuję — chrypnął mężczyzna i poruszył zesztywniałymi
szczękami. — Jak masz na imię?
— Wojtek.
— Mógłbyś mnie rozwiązać, Wojtek?
Dziesięciolatek zmarszczył czoło.
— Nie wiem — odparł zgodnie z prawdą. — A jak się
tato wkurzy?
— Nie wkurzy się. Miałem z nim jechać po króliki.
Chłopcu z zachwytu zabrakło tchu.
— Po twoje króliki — powtórzył mężczyzna schrypniętym
głosem. — Pewnie nie możesz się doczekać.
— Czaaad… — wyjąkał chłopiec i naraz radość stłumiły
wątpliwości. — Ale jak pan pojedzie, ma pan samochód?
Bo Zenek jeszcze nie wrócił i nie ma samochodu. Nie wiem,
czy pan wie, ale Zenek jeździ teraz taką ekstrabryką, że normalnie
czad… Mówi wszystkim, że pożyczył od kolegi, ale
ja mu nie wierzę.
W oczach nieznajomego błysnęły wesołe iskierki, najprawdziwsze,
żółte iskierki, jak u kota.
— Dlaczego nie wierzysz?
— Bo dałby mi przynajmniej potrzymać kierownicę, a on
nic! Tylko mówi, że jeżdżę jak noga, a sam wczoraj zahaczył
o drzwi do szopy i złamał lusterko!
Mężczyzna westchnął.
— Ten kolega Zenka będzie zły, jak się dowie — powiedział.
— A jak! — potwierdził Wojtek. — Na jego miejscu, to
bym go chyba zabił!
14