Master

Magda Skubisz
VIDEOGRAF

Redakcja
Grzegorz Bociek
Projekt okładki
Pracownia WV
Fotografie na okładce
© Kacper Leśniewski
Na fotografiach
Kamil Dobrowolski, Jacek Laska, Kamila Mokrzycka, Maciej Owczarek,
Małgorzata Pruchnik-Cholka, Magda Skubisz, Tomasz Skubisz
Redakcja techniczna, skład i łamanie
Damian Walasek
Korekta
Urszula Bańcerek
Wydanie I, Chorzów 2018
Wydawca: Wydawnictwa Videograf SA
41-500 Chorzów, Aleja Harcerska 3c
tel. 600 472 609
office@videograf.pl
www.videograf.pl
Dystrybucja: DICTUM Sp. z o.o.
01-942 Warszawa, ul. Kabaretowa 21
tel. 22-663-98-13, fax 22-663-98-12
dystrybucja@dictum.pl
www.dictum.pl
© Wydawnictwa Videograf SA, Chorzów 2018
tekst © Magdalena Skubisz
ISBN 978-83-7835-629-5

Wszystko, co robimy, robimy po to,
żeby rodzice byli z nas dumni
Ryba (pierwowzór)

Od Autorki
N
iedawno obejrzałam reportaż poruszający temat prostytucji
i handlu ludźmi w jednym z luksusowych podkarpackich
hoteli. Program mną wstrząsnął. Tak się składa, że
znam to miejsce, występowałam tam wielokrotnie jako dodatek
do kotleta, homara, stand-upu, tańca na rurze i na parkiecie.
Wokalistka do wynajęcia. W kapiących od złota wnętrzach,
w brokatach, boa i meloniku śpiewałam dla mafiozów,
polityków i skorumpowanych policjantów, którzy — wedle
zawartych w reportażu informacji — za łapówki ukrywali
prawdziwy charakter tego miejsca. Migawki wspomnień:
piękna dziewczyna drżąca na dźwięk kroków jednego ze stałych
klientów, jej rozszerzone strachem źrenice. Innej — jeszcze
piękniejszej — zdarzało się publicznie płakać przy niektórych
piosenkach… Przypadek? Zmęczenie? Zły dzień…?
Pamiętam atmosferę prywatnych koncertów: wynajęty hotel
(a raz nawet cały renesansowy zamek), ochrona, catering, panie
z agencji towarzyskiej obsługujące kilku rozrywkowych
panów. I ja, z kolegami z zespołu, jako umilacze konsumpcji.
Osobna sala dla klientów, osobna dla nas, dwie, trzy piosenki
7

i przerwa, w trakcie której, bombardowani bezpruderyjnymi
widokami, woleliśmy nie wychodzić poza przeznaczone dla
nas pomieszczenie.
Dlaczego o tym piszę? Bo nieświadomie ocierałam się
o ludzki dramat! Te dziewczyny, absolwentki szkół baletowych,
częstokroć świetne tancerki, były zmuszane do prostytucji.
Przewożone nielegalnie przez granicę, czasem ukryte
w bagażnikach, odurzone alkoholem i narkotykami, na miejscu
dowiadywały się, na czym ma naprawdę polegać ich praca.
Że występy w carskiej rewii (którą kusili pośrednicy) są
tylko przykrywką dla innej, bardziej dochodowej działalności.
Miejsce, którego znakiem rozpoznawczym była właśnie
carska rewia, naprawdę istnieje. Posłużyło mi jako tło do
Chałturnika, a obecnie stanowi obiekt zainteresowania policji.
Przystąpiłam do pracy nad fikcją, lecz okazało się, że — bazując
wyłącznie na przypuszczeniach i wybujałej fantazji —
niewiele minęłam się z prawdą. Nie wiem, czy to powód do
chluby, ale takie są fakty.
Chałturnika poświęciłam wszystkim ciężko pracującym
muzykom.
Mastera dedykuję tym wszystkim, którzy pracowali obok
mnie, a ja — przez swoją głupotę, ślepotę i zachłyśnięcie się
szpanerskim otoczeniem — nie dostrzegłam ich nieszczęścia…
Przepraszam.
Link do programu „Superwizjer”, wspomnianego na wstępie:
https://www.tvn24.pl/superwizjer-w-tvn24,149,m/korzysci-dla-
-oficera-policji-wojna-streczycieli-na-podkarpaciu,776841.html

Poniedziałek, godz. 17.30
W
dniu, gdy zobaczył Billa Kaulitza, postanowił zostać
gwiazdą.
Natychmiast pofarbował włosy na czarno. Następnie, zerkając
na fanpage z tatuażami Billa, obnażył pierś i radośnie
przystąpił do brudzenia jej permanentnym markerem: serce,
palma, lody w wafelku, duch w prześcieradle, kopulujące
syreny, niemieckie sentencje z błędami i metafizyczny
trójkąt — resztę pominął, gdyż skończyło mu się miejsce.
„Wyglądasz jak drzwi do sracza” — oświadczył Burak na
widok trójkąta.
Urażony Łukasz Masterski zbeształ kumpla, nie żałując
słów powszechnie uznanych za obraźliwe, i żądny pochwał,
wkroczył do salonu rodziców. Wyszło średnio. Ojciec wpadł
w szał, a matka połknęła relanium. Chcąc nie chcąc, Master
zdrapał marker pumeksem i pognał do pobliskiego salonu o zachęcającej
nazwie „Dziary na bicepsy, klaty i fujary”, skąd
przyszedł z profesjonalnie wydziaranym trójkątem, zniżką na
kolejne tatuaże oraz maścią łagodzącą otarcia po pumeksie.
Pozostały drobiazgi: skórzany płaszcz, spodnie-jajcognioty,
9

makijaż i kolczyk w dolnej wardze (zdjął go, kiedy trzeci raz
z rzędu zahaczył sztyftem o puszkę i rozlał piwo).
Wystylizowany od stóp do głów, wypił, zapalił, spojrzał
w lustro i zakochał się w swoim odbiciu. Oto on, na
scenie w bojowym rozkroku. Nogi tkwią w kopczyku damskiej
bielizny, skronie zalewa pot z udręczonego sławą czoła.
Wzruszony gwiazdor łka do mikrofonu i dedykuje swoim
fankom song o miłości. Taki zaczynający się od słów:
„To koniec” albo mocniej: „To już naprawdę koniec”, obowiązkowo
z rozdzierającą flaki, rozwlekłą na kilkadziesiąt
sekund wokalizą typu „łoułoułoułoł”, podczas której część
dziewczyn się potnie, część zemdleje, a część wyjdzie do
toalety i użyje wibracyjnej szczoteczki do zębów niezgodnie
z przeznaczeniem.
Lata mijały, a gwiazdorskie ambicje Mastera tkwiły na
etapie stylizacji. Aż do maja tego roku, kiedy po Billu Kaulitzu
zostały mu wyłącznie tatuaże, a w życiu osiemnastolatka
pojawiła się Nadia.
To imię było jak muzyka (trochę jak muzyka ludowa,
ale może odpowiedzialny był za to akcent Nadii), więc Master
od razu, naturalnie, jakby nic innego w życiu nie robił,
ułożył piosenkę. Brzmiała mu w głowie, kiedy się pierwszy
raz całowali i parę godzin później, gdy Luśka, wrzeszcząc
niepotrzebnie (przecież to tylko seks!), przyłapała ich
razem w łóżku. Potem dużo się działo, na horyzoncie pojawił
się ukraiński „właściciel” Nadii — Wania, i po wielu,
wielu niemiłych perypetiach, włączając w to zerwanie
z Luśką i bójkę z Burakiem, Master nareszcie zaczął spełniać
się twórczo.
„Nadia imię twe, dobrze to wiem. Zagrajmy w grę, miłosną
grę, bejbe” — wył, idąc rozświetloną słońcem ulicą,
omijając ludzi bez słuchawek na uszach. „Włosy jak len, usta
jak sen, potrzebna jak tlen, jak refren ten” — i tu dopadły go
wątpliwości, czy ten refren jest naprawdę komuś potrzebny,
10

ale szybko je rozwiał, bo jak potwierdzała najnowsza historia
polskiej muzyki rozrywkowej, tekst nie musiał być logiczny
byleby chwytał za serce.
Denerwował się. Telefonował kilka razy, ale nie odbierała.
Spieszył się, żeby ją jeszcze dzisiaj zobaczyć, przynajmniej
dotknąć — za rękę albo może i gdzie indziej. Najgorzej,
kiedy wyobrażał sobie Nadię przy pracy. Aż go
skręcało. Oczyma wyobraźni widział, jak obsługuje obleśnego,
owłosionego niczym orangutan typa pod pięćdziesiątkę
z wielkim brzuchem i siwą szczeciną sterczącą spomiędzy
sflaczałych półdupków. I jak on, Master, wpada do środka
ze spluwą, mężnie przystawia ją do tłustego, pokrytego łupieżem,
karku. „Spierdalaj”, mówi nisko i dobitnie, starając
się nie seplenić w ortodontycznym aparacie. Nadia mdleje,
orangutan w poddańczym geście unosi owłosione łapska,
po czym pędem wybiega na korytarz, żałośnie majtając małym
fiutkiem.
— Dzie?! — usłyszał nagle i w ostatniej chwili zarył
glanami w piach tuż nad odkrytą studzienką kanalizacyjną.
— Ta ślepy jestś?! — Robotnik wystawał z rowu. Miał
odblaskową kamizelkę i zaczepnie wysuniętą dolną szczękę,
w której tkwiły dwa zęby.
Łukasz Masterski spadł z wyżyn swej wyobraźni na ziemię
(ziemię przemyską, o czym bezsprzecznie świadczył ten
unikalny akcent) i skupił na rowokopie nieprzytomne spojrzenie
stalowych oczu.
— Przepraszam — bąknął. — Zamyśliłem się.
— Zakuchany, kurła!
Master zastanowił się, czy to naprawdę aż tak po nim widać,
po czym obszedł studzienkę szerokim, pełnym godności
łukiem i z bezpiecznego dystansu pokazał rowokopowi
trzeci palec.
Potem przezornie uciekł.
11

12
Poniedziałek godz. 18.30
D
ziesięcioletni Wojciech Kobiałka kiwał się na brudnych
stopach.
Zenek mówił, żeby nie wchodzić.
Serce i dusza Wojciecha mówiły coś przeciwnego.
W środku na pewno jest rower. Albo rolki. Albo dmuchana
zjeżdżalnia. Albo zestaw „Mały chemik”, za pomocą którego
można wypalać dziury w ławce i chlapać dziewczynom
kwasem na różowe sweterki. Albo smartfon. Albo króliki…
Każda opcja prezentu na urodziny była kusząca oraz nieodparcie
wiązała się ze złamaniem obietnicy złożonej starszemu
bratu.
Wojtek przyłożył ucho do drzwi. Dobiegł go delikatny
szelest i chłopcem zatelepał dreszcz żarłocznej ciekawości.
Robił podchody do tej stodoły już trzeci dzień, ale Zenek
był twardy jak chińskie żelki — nie pozwalał. Zawsze nosił
przy sobie klucz (dopiero dzisiaj zapomniał), a bratu zakazał
wstępu do środka tak zachwycająco brzydkimi słowami, że
Wojtek do tej pory powtarzał je sobie przed snem, żeby broń
Boże, nie zapomnieć.
Przestąpił z jednej zziębniętej nogi na drugą. Znów usłyszał
szelest. Prawie je widział, stłoczone w klatce, szare, łaciate
i puchate, patrzył w ich wytrzeszczone oczka, miział
po brzuszkach, tulił, ściskał, głaskał… Postanowił, że jak
dorośnie, założy wypożyczalnię królików do głaskania; pofarbuje
je sprayem na różne kolory, zaprosi całą klasę i będzie
pobierał dziesięć złotych za godzinę, a od dziewczyn
podwójnie.
Wsunął klucz do kłódki. Przekręcił. Ostrożnie zaglądnął
do środka. Ciemno. W nos połaskotał go zapach siana i czegoś
brzydszego, jakby kupy.
Wszedł w mrok.

Mężczyzna przywiązany do beczki, wcale nie wyglądał
jak królik. W ogóle nie wyglądał, bo na twarzy miał papierową
torbę — to ona tak szeleściła.
Chłopiec zatrzymał się w pół kroku, mocno rozczarowany.
Facet z torbą na głowie zajęczał i szarpnął się śmiesznie
w obie strony, ale nawet największe wygłupy nie były w stanie
zrekompensować Wojciechowi braku prezentu.
— Dzień dobry. Nie widział pan królików? — spytał nieśmiało.
Człowiek przy beczce przestał się szarpać. Znieruchomiał.
Wojciech zbeształ się w myślach za głupotę, podszedł
i ściągnął siedzącemu torbę z czoła; z torbą na oczach ten pan
przecież nic nie widział.
Teraz nieznajomy nie wyglądał wcale lepiej — miał długie,
skołtunione włosy, dziwne oczy (zdawało się, że te oczy
są żółte, ale przecież ludzie nie mają żółtych oczu), a na czole
i policzkach pełno zadrapań i siniaków. W buzi trzymał oślinioną
szmatkę, która chyba przeszkadzała mu w mówieniu.
Chłopiec powoli obszedł beczkę dookoła. Rozejrzał się, ze
złą miną kopnął w siano.
— Pan jest kolegą tatusia?
Mężczyzna skinął głową. Wojtek zauważył na szmatce
krwawe, oślinione zacieki i zrobiło mu się niedobrze.
— Chlał pan razem z tatusiem?
Znowu skinienie.
— I tatuś pana związał?
Mężczyzna gorliwie przytaknął.
— Niech się pan nie gniewa na tatusia, on tak czasem robi.
Pewnie zapomniał. Mnie też raz tatuś związał i chciał bić
pasem, ale mama go walnęła… Wie pan, że moja mama jest
w szpitalu? Na operacji. Zenek do niej pojechał i jeszcze nie
wrócił. Może przywiezie mi króliki na urodziny? Wie pan,
że mam dzisiaj urodziny?
13

Nieznajomy potwierdził. Wojciech pomyślał, że ten pan
dużo wie i szkoda, że ma tę szmatkę w buzi, bo mogliby sobie
normalnie pogadać.
Wyciągnął rękę, i starając się nie dotykać nasiąkniętego
krwią miejsca, wyszarpnął gałgan z ust nieznajomego. Zęby
kłapnęły o siebie — podobnie kłapały Azorowi, gdy ktoś mu
wydzierał z pyska gałąź.
— Dziękuję — chrypnął mężczyzna i poruszył zesztywniałymi
szczękami. — Jak masz na imię?
— Wojtek.
— Mógłbyś mnie rozwiązać, Wojtek?
Dziesięciolatek zmarszczył czoło.
— Nie wiem — odparł zgodnie z prawdą. — A jak się
tato wkurzy?
— Nie wkurzy się. Miałem z nim jechać po króliki.
Chłopcu z zachwytu zabrakło tchu.
— Po twoje króliki — powtórzył mężczyzna schrypniętym
głosem. — Pewnie nie możesz się doczekać.
— Czaaad… — wyjąkał chłopiec i naraz radość stłumiły
wątpliwości. — Ale jak pan pojedzie, ma pan samochód?
Bo Zenek jeszcze nie wrócił i nie ma samochodu. Nie wiem,
czy pan wie, ale Zenek jeździ teraz taką ekstrabryką, że normalnie
czad… Mówi wszystkim, że pożyczył od kolegi, ale
ja mu nie wierzę.
W oczach nieznajomego błysnęły wesołe iskierki, najprawdziwsze,
żółte iskierki, jak u kota.
— Dlaczego nie wierzysz?
— Bo dałby mi przynajmniej potrzymać kierownicę, a on
nic! Tylko mówi, że jeżdżę jak noga, a sam wczoraj zahaczył
o drzwi do szopy i złamał lusterko!
Mężczyzna westchnął.
— Ten kolega Zenka będzie zły, jak się dowie — powiedział.
— A jak! — potwierdził Wojtek. — Na jego miejscu, to
bym go chyba zabił!
14

Nieznajomy zaśmiał się i poruszył znacząco skrępowanymi
rękami.
— Dobra myśl. Rozwiążesz mnie, Wojtek?
Chłopiec zawahał się.
Trochę dziwne, że tata związał tego pana w stodole i zapomniał,
ale tata po pijaku potrafił zrobić dużo dziwnych rzeczy.
Poza tym ten pan był jakiś… to znaczy był bardzo miły i na
pewno było mu niewygodnie, ale Wojtek truchlał na myśl, że
przy rozcinaniu więzów będzie musiał go dotknąć.
— Nie wiem, gdzie jest sekator — skłamał, zezując w stronę
skrzynki z narzędziami, z której wystawały wielkie kleszcze.
— Niech pan chwilę poczeka. Poszukam taty.
Poniedziałek, godz. 17.45
R
yba z trzaskiem zamknęła trzymaną w ręku powieść.
— Co za szajs! Zepsuł mi całe zakończenie!
— Znowu czytasz te pensjonarskie książeczki? — dobiegł
z łazienki głos Haskala.
Ryba rzuciła w kąt Doktorem Wilczurem i z gniewnym sapnięciem
podniosła się z łóżka.
— Dlaczego on o nią nie walczył? — spytała z pretensją,
stając w drzwiach.
Haskal zdrapywał żyletką kłaczki, naruszające estetykę
precyzyjnie wymodelowanej brody.
— Kto o kogo?
— No Wilczur o Łucję!
— Czyj wilczur?
— Nie pies, kurde! Ten Wilczur z książki! Ona go kochała,
biegła dla niego przez bagna po szczepionkę, a on ją wystawił
temu żałosnemu doktorkowi, podsunął mu ją, nie walczył, od-
15

pychał ją pod pozorem różnicy wieku i w ogóle… — Oparła
się o futrynę, w swoim mniemaniu, seksownie. — Bez sensu!
I te teksty o kobietach! Że nie można się wiązać, jak jest
młodsza o więcej niż dziesięć lat.
Haskal zaciął się w policzek.
— Jasna cholera! — syknął, wkładając zakrwawioną żyletkę
pod strumień wody. — No, pięknie mnie załatwiłaś! Musisz
mnie zasypywać recenzjami Dołęgi-Mostowicza, kiedy
się golę?!
— Niedołęgi — burknęła Kasia i podreptała do przedpokoju,
skąd dobiegał zniecierpliwiony dźwięk dzwonka.
— Cześć! — przywitał się Grodecki.
Niewątpliwie miał za sobą pracowity dzień, o czym
świadczył lekarski fartuch upstrzony ciemnymi zaciekami
niczym plansza z testem Rorschacha. Patomorfolog, na co
dzień przystojny brunet o oliwkowej karnacji, dziś, z powodu
przemęczenia emanował dyskretnym urokiem uchodźcy-terrorysty
— miał wygłodniałe spojrzenie, zarośniętą
szczękę i niósł pod pachą podejrzany pakunek z równie podejrzaną
zawartością.
— Masz może Kropelkę? — spytał przepraszająco, wskazując
na zawiniątko, z którego wystawała stara bagietka.
— Złamała się.
Katarzyna przyjrzała się uważniej bagietce i nagle odskoczyła
metr do tyłu.
— Co to jest?! Kość?!
— No pewnie. — Doktor się rozpromienił. — Mam jeszcze
jedną, jakbyś chciała. Najlepszy stoper pod drzwi.
Kasia już otwierała usta do długiej tyrady na temat zasad higieniczno-sanitarnych,
których należałoby przestrzegać przed
obiadem, kiedy w przedpokoju zjawił się Haskal. Gospodarz
burknął „cześć” i minął doktora z podwójnie zaciętą twarzą.
Zawiniątko powędrowało pod szafę, a Grodecki do łazienki.
16

Pięć minut później we troje weszli do salonu.
Słońce delikatnie ogrzewało zastawiony do kolacji stół.
Jedzenie przygotowywał dziś Haskal, więc menu było obfite
i charakteryzowało się godną gospodarza wyuzdaną oryginalnością:
pachnący szczynami mus bakłażanowy, bazarowe
korniszonki w słoiku, zielony groszek, czekoladowe trufle
i jaja na twardo. Obok słoika puszka brzoskwiń w syropie,
przy niej zaś ozdobny talerz z dorodną, wyziębioną kaczką,
pogrzebaną pod wiórami tartej marchewki. Nieopodal miska
ze śmietaną i dwie patelnie — jedna, przypalona, z plackami
ziemniaczanymi dla Haskala; druga, lodowata, z wołowymi
krokietami dla Grodeckiego.
Panowie zasiedli przy stole, a Kasia — zgodnie z najlepszymi
tradycjami patriarchatu — udała się do kuchni.
Przez uchylone okno napływały odgłosy czerwcowego
wieczoru. Wył beczkowóz, biły dzwony, ktoś reklamował
przez szczekaczkę atrakcje przemyskich świąt („Dzień
fajki świętego Wincentego! Bądźcie z nami!”), a nietrzeźwy
sąsiad, pan Zdzisław dzielnie mobilizował podlewających
klomby pracowników miejskich wodociągów: „Robić,
nie fiutem gruchy obijać!” — rozdarł fioletową gębę, aż zadrżały
szyby.
Kasia — zmotywowana życzliwą radą — raźno przystąpiła
do pracy. Z parującego na podgrzewaczu imbryka nalała do
porcelanowej filiżanki kawę dla Haskala (arabica bio „Niebo
Marrakeszu”, ręcznie mielona wraz z cejlońskim cynamonem
i ekocukrem z kwiatu palmy kokosowej) oraz mniej wyrafinowaną
kawę dla Grodzia (trzy jednorazówki rozpuszczalnej
neski zalane zimną wodą z kranu i zamieszane palcem).
Sama zadowoliła się miętową herbatą.
Załadowała napoje na tacę i weszła do salonu.
— Jutro mam babę z kuratorium — biadolił Haskal, poprawiając
poły karmazynowego szlafroka niczym postawny
model reklamujący konfekcję sypialnianą. — Usłyszę pewnie
17

to samo, co ostatnio. Cięcia, cięcia… O, dziękuję — mruknął,
odbierając kawę. — …redukcja etatów, redukcja godzin,
wydłużenie czasu pracy, jakby się nie mogli zająć czymś innym,
na przykład podnoszeniem kwalifikacji nauczycieli, jakimiś
warsztatami albo co… — Zawiesił głos w oczekiwaniu
na współczucie.
— Marudzisz — podsumował doktor, przejmując kubek
w kościotrupy. — Słuchaj! Ja wczoraj na przykład dostałem
gościa z sepsą…
— Tylko bez szczegółów — zastrzegł Olo, muskając kawę
pełnymi wargami.— Nie przy jedzeniu. Raz w życiu bądź
dżentelmenem i porusz dla odmiany jakiś temat niezwiązany
z twoją odrażającą robotą.
Doktor namyślał się chwilę.
— Ładna porcelana — pochwalił i dźwięcznie stuknął paznokciem
w filiżankę Haskala. — Kostna.
— Piękna, prawda? — ucieszył się gospodarz. — Limitowana
angielska seria z repliką rosa muscosa Redouté’a. Kupiłem
za bezcen.
— Wiesz, jak się robi kostną porcelanę? Do kaolinu i skalenia
dodają spopielone, bydlęce kości. Pijesz tę kawkę z małego
krematorium.
Ryba zachichotała. Haskal najpierw usiłował się zaśmiać,
wreszcie z niewyraźną miną odstawił filiżankę i przysunął do
siebie puszkę brzoskwiń.
Kasia przyjrzała się krytycznie swojej sympatii. Aleksander
Haskal, lat czterdzieści trzy, żonaty, porzucony, o nieuregulowanym
statusie uczuciowym. Wicedyrektor liceum słynącego z dużych
ambicji i miernych wyników w ogólnopolskich rankingach.
Historyk, biblista, etyk, filozof i myśliciel o aparycji seksownego
mędrca. Na nieszczęście również jej nauczyciel. Od chwili
awansu społecznego, irytujące wcielenie snobizmu i niespiesznej
egzystencji. W rozchełstanym szlafroku, z designerską brodą
i wygiętym małym palcem, moczył kacze udo w brzoskwinio-
18

wym syropie. Pod stołem skrzypiały polerowaną skórą męskie
kapcie w rozmiarze 44 z wyhaftowanym monogramem. „Narcyzy
sobie wyhaftuj” — pomyślała brzydko, bo ostatnio stopa
życiowa Haskala coś za mocno nadeptywała jej na odcisk.
— Chyba wiem, co zrobić z Wanią — wyznał nieoczekiwanie
doktor, siorbiąc z kubka. — Pyszna kawa, Rybko. Najchętniej
bym go zabił i sprzedał na narządy, a resztki rozpuścił
w kwasie fluorooctowym.
— Nieźle. — Kasia przyszpiliła widelcem wystający
z musu bakłażan. — W czym go rozpuścisz, bo nie dosłyszałam?
— Kwas fluorooctowy. Substancja aktywna w płynach
do czyszczenia nagrobków, teraz na topie w serialach kryminalnych
— wyjaśnił, pakując zimny krokiet do ust. — Żre
wszystko, jak leci. Polejemy drania i po problemie.
— Co ty powiesz? — zainteresował się kulturalnie Haskal.
— Takiego wielkiego chłopa? Po prostu polać i zniknie?
— Najpierw pociąć na kawałki, szybciej się rozpuści…
Co tak patrzycie, chcecie, żeby w nieskończoność siedział
u Zenka w stodole?
Ryba przybliżyła do ust bakłażanek o fallicznym kształcie,
wyobrażając sobie, że to jedyny ocalały fragment rozpuszczonego
Wani, i odłożyła widelec.
— Grodziu, czy ty się urwałeś z konferencji w Wahnsee?
— spytał troskliwie Haskal. — Najwyraźniej zapomniałeś,
że to człowiek. W dodatku żywy.
— Cały problem w tym, że żywy. Tylko żywy sprawia
kłopoty. — Doktor wchłonął kolejny krokiet. — Zenek musi
chodzić do szkoły, uczyć się, normalnie funkcjonować, a na
razie jest ochroniarzem na pełny etat.
— Zosia o niego pytała — wtrąciła Kasia, odwijając z papierka
czekoladową truflę. — Chyba jej napomknę, że mógłby
zdawać poprawkę we wrześniu…
19

— Pozwolisz, Katarzyno, że napomykaniem nauczycielom
o ich obowiązkach służbowych zajmą się osoby do tego
uprawnione — pouczył Haskal z miną świadczącą o urażonej
godności. — I zjedz coś normalnego, a nie opychaj się słodkim,
jak nastolatka z depresją… — Zabrał truflę i podsunął
jej pod nos jajo na twardo. — Sprawdziłem Wanię w internecie
— kontynuował, ignorując wściekłe prychnięcia Katarzyny.
— Niestety, nie figuruje w rejestrze osób poszukiwanych.
Będziemy musieli zadzwonić na policję.
— Chyba oszalałeś! — zapiał doktor, plując. — I co?! Przyjadą,
odwiążą Wanię od beczki… Pomijam fakt, że zrobi się
sensacja na całe Niziny, a Zenek odtąd zyska opinię tajemniczego
młodzieńca… Jak ty to sobie wyobrażasz? Wania powita
gliniarzy ze łzami w oczach, powie, że nazywa się Adam
Minc. Chyba taki dokument Zenek znalazł w jego terenówce?
Co więcej, powie, że legalnie pracuje w hotelu Ambasador!
— I legalnie handluje prochami!— zdenerwował się Haskal.
— Myślisz, że nie znają jego przeszłości?
Doktor chciał się zaśmiać, ale zapchany krokietem, wydał
z siebie tylko sarkastyczny kaszelek.
— Gdyby znali, znalazłbyś go w rejestrze. Pamiętaj, że
nie tylko on ma ciekawą przeszłość. Ty też. Może opowiesz
policji, jak na studiach poznałeś naszego Iwana Ihorowycza,
który znakomitej jakości amfetaminą poprawiał ci jakość życia?
Jak ćpałeś z rozpaczy po pewnej interesującej… — Zapędził
się, ale jedno spojrzenie Haskala wystarczyło, by zmienił
wątek. — W dodatku jesteś nauczycielem Zenona Kobiałki.
Przypominam ci, że to właściciel posesji, na której przetrzymywana
jest ofiara. Alicja Pawlacz to także twoja uczennica,
a zarazem dziewczyna Kobiałki, o którą był cholernie zazdrosny,
kiedy z własnej, nieprzymuszonej woli pojechała z Wanią
do Ambasadora. Przyjaciółka Pawlacz i Kobiałki to Katarzyna
Materlak, córka handlarzy prochami, przepraszam cię
Rybko, ale tak gliny mają w papierach… A facet, u którego
20

obecnie mieszka Katarzyna, to Aleksander Haskal, były klient
Wani, świeżo awansowany wicedyrektor, szanowany nauczyciel,
lustrator z IPN i lokalny celebryta — ach, te smaczki dla
mediów… Dlatego poszkodowany padł ofiarą potrójnej… nie,
poczwórnej zemsty, związano go, pobito i skradziono mu samochód,
auto jest w szopie obok, zapraszam, panie władzo,
można sprawdzić…
W Rybie się zagotowało. Zerwała się z krzesła.
— Przestań! — tupnęła rozzłoszczona. — Nie wierzę, że
policja jest taka głupia! A Luśka? To, że prawie ją zgwałcił?!
To wszystko nic?!
Popatrzył na nią z grzecznym rozbawieniem.
— Nie tup, bo wytrzesz Olowi drogi dywan. Pamiętaj, to ja
z was jako jedyny współpracuję z policją, więc znam ich myślenie.
Poza tym, jaki gwałt…? Nie ma żadnego gwałtu, nie
ma śladów pobicia. Ala nie zrobiła obdukcji, poszła na dyskotekę
z Wanią, pokłócili się, więc po wyjściu z Ambasadora
zafundowała sobie nocną wycieczkę do lasu. Była pijana,
więc się zgubiła, normalna rzecz.
Zapadła cisza, podczas której Kasia i Haskal do reszty
stracili apetyt.
Doktor przeciwnie — pożarł kaczkę, wyczyścił z krokietów
patelnię i niemal natychmiast przerzucił się na placki
ziemniaczane. Wrzucał je do miski ze śmietaną, podtapiał
widelcem, po czym taśmowo pakował do ust.
— Więc, co w końcu? — Ryba przerwała milczenie. — Pozwolimy,
żeby ten drań został bezkarny?
Doktor polał kolejny placek śmietaną, zasyczał „sss”, pokroił
ciasto na kawałeczki, połknął i wskazał na pusty talerz.
— Polać kwasem i po problemie, tak? — wybuchnął Haskal.
— To wszystko, co masz do zaproponowania?!
Grodecki z westchnięciem zanurzył palce w słoiku, gdzie
na podobieństwo pokrytego rzęsą stawu, pływał dostojnie koper.
Pogmerał, wyłowił korniszonka.
21

— Jeszcze raz ci to wyjaśnię — zaczął znużonym głosem.
— Jeżeli zawiadomimy gliny, policja zarzuci Zenkowi psychiczne
i fizyczne znęcanie się nad poszkodowanym, a potem
wysłucha szczegółowych zeznań. Wania załatwi wszystkich,
którzy zaleźli mu za skórę. Możemy temu zapobiec, obcinając
mu na przykład język. — Przekroił korniszonka nożem.
— No, ale może spisać zeznania, więc trzeba mu będzie odciąć
prawą rękę. — Przekroił jeszcze na pół. — A potem lewą,
jak się nauczy pisać lewą…
— Wystarczy — zastopował go Haskal, bo Grodecki już
unosił nóż w celach demonstracyjnych. — Kończmy te idiotyzmy!
— Idiotyzmy? — zjeżył się doktor. — To ty chcesz nas
wykończyć idiotycznym telefonem na policję! Siebie, mnie,
ją! — Wskazał nożem na Rybę. — Gdzie ona pójdzie, jak cię
zamkną? Pomyślałeś?
— Do ciebie, dopóki ciebie nie zamkną!
— Ja się nie dam zamknąć, a już na pewno nie z powodu
twoich kretyńskich, etycznych pobudek!
— Zamknijcie się obydwaj! — Ryba rąbnęła pięściami
w stół. — Przestańcie się kłócić!
Nawet na nią nie spojrzeli.
— Gdyby nie moje etyczne pobudki, już bym dzwonił
na policję z informacją, że siedzę przy jednym stole z mordercą!
— Gdyby nie twoje etyczne pobudki, Wania siedziałby od
tygodnia w kryminale! — ryknął Grodecki, wymachując nożem.
— Ale musiałeś wszystko spieprzyć, bo ci się przyśniło,
że zamierzam z niej zrobić preparat anatomiczny! Tak mi
ufasz, drogi przyjacielu!
— Przyjacielu? Powinieneś chyba powiedzieć kaso zapomogowo-pożyczkowa…
— warknął Haskal i urwał, ale wystarczyło.
Doktor zacisnął zęby, wstał.
22

— Chyba już się najadłem — oświadczył, ocierając usta.
— Do tematu wrócimy później, jak będziesz w stanie zmienić
tok myślenia. Dziękuję za kolację i za kawę. Pa, Rybko.
I wyszedł z salonu.
Kasia, jeszcze ogłuszona, zerwała się od stołu.
— Hej, Grodziu, to był żart, wracaj tu!
Wyczekująco spojrzała na Haskala. Grzebał w patelni, miętosił
w skupieniu ostatni, ocalały placek.
— Powiedz coś! — syknęła. — Hej, wracaj! To nie miało
tak zabrzmieć… — krzyknęła, biegnąc do przedpokoju, ale
przerwał jej trzask zamykanych drzwi.
Poniedziałek, godz. 19.00
P
izdiec, wszystko go bolało.
Wieśniak krępował mu ręce z tyłu, a potem, sznurem
przeciągniętym kilkakrotnie wokół pasa, przywiązywał
do dużej beczki z ropą do ciągnika. Iwan Ihorowycz siedział
tak trzy dni, unieruchomiony, zakneblowany, brudny.
Wychodził na zewnątrz tylko wcześnie rano i wieczorem,
w ciemnościach. Pod bronią, na sznurku, jak pies. I tak wolał
ten upokarzający spacer od załatwiania się w kącie stodoły,
gdzie z każdym dniem coraz bardziej brzydził go odór
własnych ekskrementów. Cuchnęły tak pewnie od tej kaszy;
Boże, bladź, jak można jeść kaszę trzy razy dziennie?! Przypomniał
mu się pobyt w zatłoczonym sierocińcu, gdzie go
bili i karmili pierdoloną, jęczmienną kaszą — tym lepkim
substytutem nędzy.
Ziewnął. Było mu za jasno; słońce i rześkie powietrze oszołamiały
jak narkotyk.
23