نقد و بررسی نمایش «نفرین قحطی‌زدگان» به کارگردانی اشکان خطیبی

شپارد مطلقا قادر به ساخت درامی منتقدانه نبوده و نیست چرا که ‏بىببىی آن که هویبىتبىی برای
شخصیت هایش قائل شود،‏ دهابىنبىی پرچانه برایشان گذاشته که تا می توانند وراجی کنند و سر
یکدیگر کلاه بگذارند.‏ مادر سر پدر کلاه می گذارد و قصد فروش پنهابىنبىی خانه را دارد.‏ پدر
هم چنبنیبنن قصدی را در رابطه با خانه دارد و می خواهد سهم مادر را بالا بکشد.‏ وکیل
می خواهد سر پدر و مادر خانواده را کلاه بگذارد.‏ عرق فروش ‏مجممجحله نبریبرز که تکلیفش روشن
است.‏ ا گر این ابجنبجحطاط است پس ریشه اش کجاست؟ این خانواده از کجا و چطور لطمه خورده
است؟ ا گر به اصطلاح این واقعیت روز آمریکا بوده،‏ بازبمنبممابىیبىی اش به شکل یک اثر ‏بمنبممایشی چه
تاثبریبرری خواهد داشت؟ نشان دادن یک خلبان جنگ و خانواده اش در ‏لحللحجبرنبرزار اجتماعی و
اقتصادی شاید شکننده پروپا گاندای رسانه های پیشرو سرمایه داری باشد اما به هیچ وجه کامل
و کافىففىی نیست.‏ چرا که نویسنده صرفا به روبنای قضیه پرداخته و در ‏همھهممبنیبنن حد نبریبرز بافىقفىی مانده
است.‏ ا گر این مناسبات در فضای فرهنگی آمریکا تاثبریبررگذار باشد ‏(که بنده بعید می دابمنبمم)‏ دلیلی
ندارد که به فضای فرهنگی ما در ایران پیوند ‏بجببجخورد.‏ هر آت وآشغالىللىی را نباید به ‏بهببههانه مطرح
بودن مبنتبنن یا نویسنده اش به صحنه آورد.‏ ‏«نفرین قحطی زدگان»!‏ عنوابىنبىی فریبنده که معلوم
نیست این نفرین قرار است دامن کدام مادربه عزا رفته ای را بگبریبررد.‏ جرالد فورد،‏ کارتر یا
ویلسون یا ریگان؟!‏ متاسفانه دراماتورژی امید سهرابىببىی هم نتوانسته از عمق فاجعه کم کند و
جابىنبىی دوباره به اثرببخشد.‏ ‏بمنبممادپردازی هابىیبىی چون بره معصوم که انگل گرفته،‏ پسری که در
لاابالىللىی گری از پدر جلو می زند و دخبرتبرری که در بدو اولبنیبنن دوران پریودی خود به ناهنجاری
روی می آورد،‏ پسر به سیستم آموزشی کشور می شاشد و...‏ به ما هیچ ‏بمنبممی دهد و کارکردی
دراماتیک پیدا ‏بمنبممی کند.‏ با این اوصاف خطیبىببىی تلاش کرده تا به عنوان کارگردان کمبرتبرر ردپای
‏مجممجحسوسی از خود در کار به جا بگذارد و بیشبرتبرر به جزییات ببرپبرردازد.‏ اهمھهممیت به گرد و خا ک
نشسته روی صندلىللىی ها در آن جغرافیا کاملا ریزبینانه است.‏ اما این فضاسازی تلف شده ای است
که روی هیچ اسکلبىتبىی بنا نشده است.‏ انتخاب اشتباه بازیگران برای نقش هابىیبىی که برعهده دارند
نبریبرز لطمه دیگری است که مسبریبرر باورپذیری اثر را به گونه ای دیگر برای ‏مجممجخاطب به چالش
می کشد.‏ بازی های اغراق شده و ناهمھهمماهنگ دوستان ‏(به ویژه در بازی پدر و پسر خانواده)‏
‏بجنبجچسبىببىی اثر را قوت ‏بجببجخشیده و به ادا و اطوار اضافه درآمده است.‏ کاش خطیبىببىی به جای توجه به
وسایل آنتیک خانه به بازی ها و روابط میان این خانواده می پرداخت.‏ بازیگران نه به یکدیگر