1613I3_e-preprint

11. INSTALACJA SYSTEMU LINUX KUBUNTU 18.04
147
zaimplementowane specyficzne mechanizmy ważne dla prawidłowego działania systemu
(takie jak obsługa systemu plików, system firewall, obsługa urządzeń).
Aktualnie są używane trzy wersje jądra:
wersja 3.2. – popularna we wcześniejszych wersjach Ubuntu;
wersja 4.4. – używana w Ubuntu 16.04 LTS;
wersja 4.15. – obecnie używana w Ubuntu 18.04 LTS;
Do każdej z wersji są wydawane podwersje, poprawiające błędy i aktualizujące obsługę
urządzeń, np. 2.6.24 oznacza: 2 – numer wydania, 6 – numer serii, 24 – numer wersji w danej
serii. Numerami nieparzystymi (np. 2.5) określa się wersje rozwojowe, służące do testowania
nowych rozwiązań przez środowisko ludzi tworzących jądro. Wersje rozwojowe
nie są zalecane do stosowania w systemach wymagających stabilności, np. w serwerach.
11.5. Kolejność instalacji systemów Windows i Linux
Większość użytkowników na świecie używa w codziennej pracy różnych wersji systemu
Windows. Linux do celów edukacyjnych może być zainstalowany jako drugi system operacyjny.
Podczas uruchamiania komputera będziemy mogli wybrać, który z systemów
ma być włączony. Odpowiedzialny za taką możliwość jest program nazywany menedżerem
startowym. Systemy Windows instalują menedżera startowego w sektorze rozruchowym
(ang. Master Boot Record) pierwszego dysku. Może on uruchamiać systemy spoza
rodziny Windows, ale jest to trudne do wykonania. Systemy Linux mają możliwość instalowania
menedżera startowego w sektorze rozruchowym dysku lub na początku partycji.
Mogą one uruchamiać wszystkie systemy operacyjne. Użytkownicy niemający doświadczenia
w konfigurowaniu menedżera startowego powinni w pierwszej kolejności instalować
system Windows, a dopiero po nim system Linux. Jeżeli planujemy instalację
dwóch systemów operacyjnych na komputerze, to musimy każdy z nich zainstalować na
oddzielnej partycji.
11.6. Zarządzanie dyskami i partycjami
w środowisku Linux
W Linuksie dyski twarde są oznaczane w zależności od ich typu. Dla dysków w standardzie
IDE przyjęto oznaczenia:
hda – dla pierwszego dysku w kanale podstawowym IDE (ang. primary master);
hdb – dla drugiego dysku w kanale podstawowym IDE (ang. secondary master);
hdc – dla pierwszego dysku w kanale pomocniczym IDE (ang. primary slave);
hdd – dla drugiego dysku w kanale pomocniczym IDE (ang. secondary slave).
Dyski w standardzie SCSI oraz SATA są oznaczane: sda – pierwszy dysk, sdb – drugi
dysk itd.
Na każdym dysku mogą być maksymalnie cztery partycje podstawowe (np. dla dysku
hda oznaczane hda1, hda2, hda3, hda4). Zamiast partycji podstawowej możemy utworzyć
partycję rozszerzoną, a na niej dyski logiczne. Oznaczanie dysków logicznych rozpoczyna
się zawsze od numeru 5. Jeżeli w systemie jest tylko jedna partycja podstawowa
(oznaczana hda1) oraz partycja rozszerzona z dyskami logicznymi, to uzyskują one oznaczenia
hda1, hda5 itd.
Jeżeli Linux jest instalowany na komputerze jako kolejny system operacyjny, to na dysku
należy wydzielić dla niego oddzielną partycję dla plików oraz dodatkową partycję wymiany
(traktowaną jako pamięć wirtualna). Typ i położenie partycji nie mają znaczenia.