نقد و بررسی نمایش «سوختن» به کارگردانی علیرضا آرا و علیرضا اولیایی

و اما نقد این هفته:‏
‏بمنبممایش ‏«سوخبنتبنن»‏ در تلاش است تا گزاره ای را به فرم برساند که تقریبا در اجرایش با شکست
کامل مواجه شده است.‏ آن گزاره به این مهم اشاره دارد که ‏«رستگاری حقیقی الزاما از طریق
کلیسا ‏(بجتبجحریفی)‏ به دست ‏بمنبممی آید».‏ موضوع خوب و به روزی که یقینا باید ‏بجتبججربه شده باشد تا در
‏مجممجخاطب اثر بگذارد.‏ خلاء ‏بجتبججربه زیسبىتبىی،‏ فقدان بزرگی را در ‏بمنبممایش پدید آورده و ‏همھهممه چبریبرز را
سرسری از سر گذرانده است.‏ از بازی های افتضاح دوستان روی صحنه گرفته تا نوع نگاه
کارگردانان به مساله عشق و ‏همھهممچنبنیبنن استبداد در کلیسا.‏ ‏«سوخبنتبنن»‏ و فعل آن با درد توأم
است.‏ این درد و حس شدن آن از سوی ‏مجممجخاطب در کجای ‏بمنبممایش پرداخت شده است؟!‏ در
طول ‏بمنبممایش ما نه مسیح را می بینیم و نه مردمی که برای شفا به ‏سمسسممت چشمه می روند و فقط
حرف شان است و حرف.‏ ‏بمنبممایش به قدری رادیو ‏بىیبىی ست که در طول ‏بمنبممایش چشم هایتان را
ببندید نبریبرز چبریبرز خاصی را از دست ‏بجنبجخواهید داد.‏ طراحی صحنه نبریبرز به وضع موجود ‏بمنبممایش کمکی
‏بمنبممی کند و تلاش دارد با ‏بمنبممادسازی ‏(که پدیده ای ست راتحیتحج تا سانسور را دور بزند)‏ و با خطوط
قرمزرنگ،‏ حد و مرز کلیسا و حکومت استبدادی اش را به ما نشان دهد اما اتفافىقفىی علیه آن رخ
‏بمنبممی دهد.‏ ‏همھهممه آن چه در ‏بمنبممایش می بینیم اعم از عشق و حبىتبىی ابمیبممان به خدا و مسیح در دل این
خطوط ‏بمنبممایش داده و ساخته می شوند.‏ در واقع از نگاه مؤلفان حبىتبىی عشق هم توان مقابله با
خرافه و استبداد را ندارد.‏ آیا آن چه می ماند چبریبرزی جز یأس و ناامیدی ست؟!‏ ناامیدی ‏همھهممه آن
چبریبرزی ست که یک حکومت استبدادی برای مردمانش می خواهد.‏ من از کارگردانان ‏بمنبممایش
می پرسم:‏ ا گر عشق و دوست داشبنتبنن یکدیگر که میلی انسابىنبىی،‏ طبیعی و ابجتبجحادبرانگبریبرز است را
فدابىیبىی قدربىتبىی مستبد،‏ دیکتاتور و زورگو نشان دهیم،‏ دیگر چه برای مان می ماند جهت ادامه
راه و استمرار مبارزه؟!‏ ا گر واقعیت چنبنیبنن است ‏(که نیست)‏ حقیقت ماجرا چگونه است؟!‏ آیا
این عشق که ظاهرا یک طرفه به ‏بمنبممایش گذاشته شد،‏ تناسبىببىی با حقیقت ندارد؟!‏ ا گر نداشته باشد
که ‏«سوخبنتبنن»‏ سراسر تباهی ست و مانند یک دور باطل می ماند.‏ مباحثه ی میان پدرجوان و
اسقف بزرگ نبریبرز به جابىیبىی منتهی ‏بمنبممی شود.‏ پدر جوان در ابتدای ‏بمنبممایش مانند مومبىنبىی ست که تنها به
ابمیبممان عشق مسلح نشده است.‏ مواجهه او با مری ‏(سوگل خلیق)‏ باید این خلاء را پر کرده و وی