نقد و بررسی نمایش «سوختن» به کارگردانی علیرضا آرا و علیرضا اولیایی

را به اوج ابمیبممان و رستگاری برساند.‏ حال نه تنها چنبنیبنن ‏بمنبممی شود بلکه او در ادامه احساس گناه
کرده و عشقش را به هوس تعریف می کند.‏ این یعبىنبىی ریشه های خرافه در درون او ‏همھهممچنان
نفس کشیده و وی را از ‏بجنبججات و رهابىیبىی دور می کنند.‏ ‏«سوخبنتبنن»‏ دقیقا ‏همھهممبنیبنن است.‏ تباه شدن
عشق و به آتش کشیده شدن آن.‏ اما آیا این نوعی ابزار عجز و ناتوابىنبىی مقابل استبداد نیست؟!‏
آیا این چبریبرزی جز روضه خوابىنبىی برای مرده ای ست که آن را عشق می نامند اما در اذهان خود
‏همھهممچنان میل به تثبیت حکومبىتبىی خودرأی و مستبد را می پرورانند؟!‏ این چنبنیبنن است که
می گو ‏بمیبمم که در ا کبرثبرر مواقع تکلیف مان با پدیده ها مشخص نیست و این تئاتر است که ما را لو
می دهد.‏ هیچ کس نیست که در این ‏بمنبممایش علیه خرافه،‏ دیکتاتوری کلیسا و استبدادش بشورد،‏
حبىتبىی پدرجوان که ظاهرا طعم عشق را چشیده و سرآخر به آن پشت می کند.‏ ‏بمنبممایش سعی
دارد که قدرت عشق را نشان دهد اما سرآخر آن را به اسارت می گبریبررد.‏ در صحنه ای از ‏بمنبممایش
سوگل خلیق با پارچه ای دراز و سفید به پدرجوان متصل است.‏ او به آرامی از خطوط قرمز
کلیسا فاصله گرفته و در آوانسن رو به ‏بمتبمماشا گران ترانه می خواند.‏ در ‏بهنبههایت پارچه سفید را به
دور خود پیچیده و این بار کت وبال بسته به داخل ‏مجممجحوطه و در کنار پدرجوان کشیده می شود.‏
‏بمنبممایشی که باید راوی ‏بجنبججات ژان ‏(پدرجوان)‏ از چنگال خرافه باشد،‏ مدلىللىی دیگر از اسارت را به
‏بمنبممایش می گذارد که در شرایط فعلی نه امیدبجببجخش است و نه فرهنگ ساز.‏ حقبریبرر به جای
کارگردانان بودم با تبرببرر به جان دکور ‏بمنبممایش می افتادم و کار نابمتبممام کارا کبرتبررهایش را به پایان
می رساندم.‏
بیست و ‏بهنبههم آبان ١٣٩٨