Wat Los? / Ausgabe 4 - 2016

PLATTDEUTSCH
SPECIAL GUEST
ner dat Gewicht vun hunnert rode Parlen. Nu
kunn he werrer op de glieke Hööchde mit de
grote Wichel snacken, de de Öllste weer un
mit ehr langen danzen Äste bit na unnen op de
Deel keem un tosamen mit de Wind de besten
Geschichten vertellen kunn, in de du ok oft
vörkeemst.
As du de Stand för de Kirschen mit de annern
opbuut harrst, hebben jem töövt, bit een keem
un de kopen wull. Stunnenlang in de anstaute
Hitten, as Water flirrte de Asphalt an dat anner
Enn vun de Straat un ging as de Ebb immer
wieder torüch, wenn man dorop to leep.
Vun de Breedkasten bit na de süsste Boom
durften jem, wieder hebben de Öllern dat
nich tolaten. Aver dat langte jem ok.: In jemse
Köpp kunnen jem sowieso veel wieder lopen.
Dor weer de Gulli de Weg in dat Wunnerland
un in de Boomrinn kunnen jem lesen, ok wenn
jem eerst na disse Sommer to School kamen
schullen. Jem hebben Fedderball speelt, sik
op de hitte Asphalt meist de Fööt verbrennt,
ganz lütte Stehen hebben noch lüttere Narben
achterlaten. De kann man hüüt noch sehn.
De Ball harr sik eenmal in de Äst vun en Boom
verfungen un sik as en lütte witte Vagelküken
dor haben innist. Jule hett en Basketball haalt
un teihn Mal hoochsmeten, bit se de richtige
Ast drapen hett. – Peng! – Dat Echo, as de Ball
werrer dal full. Du hest wusst, dat de Mars ok
orange is un hest di fraagt, wo hooch man Planeten
smieten kann.
Dor kemen immer so wenig Autos, dat dien
Naver sogor mal en Nacht op de Straat slapen
hett. De Maand hett so hell schient, dat
du nich slapn kunnst un op dien Fensterbank
seetst un em bi sein sülvern Drööm tokeken
hest. He leeg mitten in jemse Teeknungen ut
Kried. Jule harr de Grundriss vun en Huus
maalt, aver nich mal dor hett he dat Bett funnen.
Du hest nich mehr sehn, as he opstahn
is. As du al werrer inslapen weerst, hebben
de eersten rosa Strahlen vun de Sunn sik över
de Bööm un de Asphalt sleken un em as fiene
Stoff inner de Nees wakenkiddelt.
Lena hett jem all mit Kirschsaft Muster in de
Gesichter maalt un tosamen weern jem dree
en Indianerstamm. Jem söchten na Abenteuer
un weern liekers froh, abends werrer na Huus
to kamen.
Jem hebben Kirschkarns na de Gulli spütt un
wenn een dorvun in een vun de Löcker fullen
is, denn hebben jem töövt … töövt … töövt
… bit de – plopp – unnen ankeem. Du hest
meist nie drapen un kunnst de ok nich besonners
wiet spütten.
As de Schadden immer länger worrn sind, is
en lütte rode Auto vörbi kamen un de Frau dor
binnen hett jemse Schild leest. Se hett all de
Kirschen köfft. Wohrschienlich harr se denn
Kirschmarmelaad un Kirschkoken vör de
nächsten hunnert Johr. Un jem harrn Geld för
Ies.
Du büggst in de Straat in, de al so lang dor op
di töövt, de Bööm lacht, wenn du kümmst. De
Straat hangt twischen gestern un morgen as
en Brüch. De Straat is en lütte Deel vun dat
Nett, datt all Straten op de Welt mitenanner
verbinnen deit. Hier hett allens anfungen. An
dat een Enn geiht nu de Sunn unner – oder is
dat doch de Mars? – so groot un orange …
Diese Geschichte stammt
aus dem Buch „Vertell
doch mal - Op de Straat“.
112 Seiten,
Maße: 12,1 x 18,3 cm,
Gebunden, Deutsch,
Verlag: Wachholtz,
ISBN-10: 3529048690,
ISBN-13:
9783529048692