αληθινη εν θεω ζωη - True Life In God

THIRD SYMPOSIUM ON ECUMENISM AT FARFA
61
«Χριστός Ανέστη» µε µια φωνή την ίδια µέρα! Όλοι µας λέµε: «Γεννηθήτω το Θέληµά Σου ως εν
ουρανώ και ε̟ί γης…» Τότε λοι̟όν, τι εµ̟οδίζει τους αξιωµατούχους της Εκκλησίας α̟ό το να
κάνουν το Θέληµα του Θεού και να δηλώσουν τη συµφιλίωσή τους, αφού ήδη οι λαϊκοί και οι
ιερείς σε όλον τον κόσµο βιώνουν την ενότητα; Η ενότητα άρχισε χθες… Την είδαµε… τη
ζήσαµε… χαρήκαµε γι΄αυτήν και την θέλουµε µε την ίδια ε̟ιθυµία ̟ου την θέλει το Άγιο Πνεύµα.
Ο Ιησούς Χριστός µας ένωσε µε το Αίµα Του, ̟ώς λοι̟όν µ̟ορεί να α̟αρνηθεί κανείς αυτή την
ενότητα; «Αυτός είναι η ειρήνη µας, ̟ου ένωσε τα δυο µέρη και κατέρριψε το φραγµό, δηλαδή την έχθρα, και
κατάργησε δια της σαρκός Του το νόµο των εντολών.» (Εφ. 2,14-15) Πώς µ̟ορούµε να λέµε «όχι» στον
Θεό, αν µας θέλει ενωµένους; Μή̟ως ε̟ειδή σκλήρυναν οι καρδιές µας; Ξεχάσαµε τα λόγια του
Ποντίφικα ̟ου εί̟ε: «Τα στοιχεία ̟ου µας ενώνουν είναι ̟ολύ ̟ερισσότερα α̟ό εκείνα ̟ου µας χωρίζουν»
Θά̟ρε̟ε λοι̟όν τα στοιχεία αυτά να τα χρησιµο̟οιήσουµε για να εξοµαλύνουµε το δρόµο ̟ρος
την ̟λήρη ενότητα.
Οι χάρες ̟ου λάβαµε εκείνες τις ηµέρες στους Αγίους Τό̟ους ήταν αναρίθµητες. Ένας
ελληνορθόδοξος αρχιµανδρίτης του Πατριαρχείου Ιεροσολύµων, όταν άκουσε ότι ήµασταν εκεί,
µας κάλεσε και τους 450 στην Εκκλησία του Παναγίου Τάφου και στο όρος Θαβώρ µια άλλη µέρα,
για να ̟αραστούµε στις Λειτουργίες και να κοινωνήσουµε των ̟ροηγιασµένων δώρων, εφόσον το
ε̟ιθυµούσαµε και ̟ιστεύαµε στην Αγία Παρουσία του Χριστού στη Θεία Ευχαριστία.
Πολλές φορές νιώσαµε χαρά βλέ̟οντας ορθοδόξους, λουθηρανούς, καθολικούς, αγγλικανούς,
βα̟τιστές κ.α. να ̟ροσεύχονται µαζί το ροδάριο, ο ένας κοντά στον άλλο και όχι ιδιαιτέρως,
αφού υ̟οτίθεται ότι είναι ̟ροσευχή των καθολικών. Αντίθετα, δεν κάναµε καµιά διαφορά. Το
ροδάριο µας ένωνε κι ακόµη ̟ειρσσότερο η λατρεία του Αγιωτάτου Μυστηρίου, ε̟ειδή
γονατιστοί ενώ̟ιον του Κυρίου νιώθαµε ότι ήµασταν ένα, ̟ραγµατικοί γιοι και κόρες του
Υψίστου, οδηγηµένοι α̟ό το Πνεύµα (Ρωµ.8,14). Σαν ̟αιδιά ̟ου ανήκουν στην ίδια οικογένεια,
µαζί, ̟λάι-̟λάι, ήµασταν ενωµένοι και όχι αντί̟αλοι, αφού δεν υ̟ήρχε ̟ια ανάµεσά µας το
̟νεύµα της διαφορο̟οίησης. Εκείνες τις στιγµές, συνειδητο̟οιήσαµε ότι δεν ζούσαµε κάτω α̟ό
την κυριαρχία του νόµου, αλλά µέσα στο χώρο της χάρης του Θεού (Ρωµ.6,14). Οι καρδιές µας
ήταν ενωµένες και ενώ̟ιον του Χριστού αισθανόµασταν αληθινά ενωµένοι στο ̟νεύµα και στην
αγά̟η του Θεού. Πράγµατι, εκείνες τις στιγµές είχαµε ένα νου και µια καρδιά ενωµένη µε την
Καρδιά του Χριστού. Αργότερα, όλοι οι κληρικοί εί̟αν ότι όταν ε̟ιστρέψουν ο καθένας στον
τό̟ο του, θα συνεχίσουν να ̟ροωθούν αυτή την ̟νευµατική ενότητα και ότι θα µαρτυρήσουν
στους αδελφούς τους αυτά ̟ου έζησαν και είδαν, ώστε κι αυτοί να χαρούν µε τον ένα Κύριο!
Αυτό ̟ου α̟οκοµίσαµε α̟ό το ̟ροσκύνηµα ενότητας στους Αγίους Τό̟ους ήταν ότι
αισθανθήκαµε ότι οι ̟ροσευχές ήταν ισχυρότερες α̟ό τις οµιλίες και τους διαλόγους, αφού δεν
είχαµε καλά-καλά ανοίξει το στόµα για να ̟ροσευχηθούµε µαζί και οι ̟ροσευχές µας είχαν
κιόλας εισακουστεί. Ακολουθώντας το ̟αράδειγµα του Ποντίφηκα, ̟ου τον Οκτώβριο του 1986
κάλεσε στην Ασίζη αντι̟ροσώ̟ους α̟ό όλες τις µεγάλες θρησκείες του κόσµου για να
̟ροσευχηθούν για την ειρήνη, ο ένας δί̟λα στον άλλο, θά̟ρε̟ε να ̟ροωθούµε κι άλλες
̟αρόµοιες συνάξεις και δια-θρησκευτικούς διαλόγους στο µέλλον.
Και τώρα, µετά α̟ό την εισαγωγή αυτή, θα ανα̟τύξω το ̟ρώτο µου θέµα σχετικά µε τη µετάνοια.
Ο Θεός µας καλεί σε βαθειά µετάνοια, καρ̟ό τα̟εινοφροσύνης,
̟ου µας οδηγεί στη συµφιλίωση και στην ενότητα
Εµείς οι λαϊκοί ̟ρέ̟ει να συνειδητο̟οιήσουµε ότι ζούµε σε συνεχή αµαρτία, την αµαρτία την
διαίρεσής µας. «Όταν ένα βασίλειο χωριστεί σε αντιµαχόµενες ̟αρατάξεις, ερηµώνεται. Κι όταν σε µια ̟όλη