wersja elektroniczna - Muzeum Kultury Ludowej Pogórza Sudeckiego

WSPOMNIENIA
Ks. Jan Myjak
Moje pierwsze spotkanie
z Wrocławiem
i Dolnym Śląskiem
Łącko
DROGA DO SEMINARIUM
Rodzinne strony to Podhale.
W młodości całym sercem śpiewaliśmy:
Łącko z nad dunajcowych fal,
Łącko na tle tatrzańskich hal,
Łącko, kochane Łącko,
największe z twierdz młodzieńczych serc...
Wyższe Seminarium Duchowne we Wrocławiu
Był rok 1944. Kościelny poprosił mnie, bym
w zimowy dzień, o 6 rano przyszedł do kościoła
służyć do mszy. Były to dziwne prymicje.
Dzień wcześniej otrzymał święcenia – w Nowym
Sączu u Ojców Jezuitów – mój rodak diakon Piotr
Mrówka wobec najbliższych odprawił prymicje bardzo
skromnie i poszedł do Armii Krajowej na kapelana.
O tym dowiedziałem się wiele lat później. Po wojnie,
wielu byłych żołnierzy AK – chcąc się zawieruszyć –
wyjeżdżało na Zachód. Wyjechał też ks. Mrówka i pracował
w Archidiecezji Wrocławskiej, w Bogatyni. Ja zaś,
mając kilka lat pracy za sobą – rok pracy w gminie, jako
urzędnik i trzy lata pracy nauczycielskiej – zdecydowałem
się pójść do seminarium duchownego. Rodzima
diecezja tarnowska zawsze miała pełną ilość kleryków
i ze starszych rezygnowała. Ówczesny rektor poradził
mi szukać miejsca w innym seminarium. Będąc w Krakowie,
odwiedziłem Seminarium Częstochowskie, które
wtedy tam się znajdowało, złożyłem dokumenty i zostałem
przyjęty. Po jakimś czasie, w rodzinnej parafii spotkałem
ks. Piotra Mrówkę. Wiedział już o mojej decyzji
i przedstawił mi swój punkt widzenia. Powiedział, że
Wrocław bardzo potrzebuje księży. Zjeżdżają się tu
osadnicy z całej Polski, a nawet ze świata, by mieszkać
na Ziemiach Odzyskanych. Chętniej osiedlają się tam,
gdzie jest już kapłan, czy to w wiosce, czy w miasteczku.
Rządca diecezji nie ma księży. Bardzo ich potrzeba.
I ks. Mrówka doradził: zostaw inne seminaria, idź do
Wrocławia, porozmawiam na twój temat i sam zawiadomię
cię o wstępnym egzaminie lub rozmowie. Zgodziłem
się. Po pewnym czasie otrzymałem wiadomość,
że mam przyjechać do Wrocławia. W oznaczonym, czasie
pojechałem do Wrocławia. Był rok 1954. Wysiadłem
na dworcu głównym, stąd tramwajem dostałem się na
Plac Grunwaldzki. Wysiadłem za Mostem Grunwaldzkim
i napotkanego przechodnia zapytałem jak dojść do
Ostrowa Tumskiego. Ów przechodzień popatrzył na
mnie uważnie i zapytał, czy czasem nie idę do seminarium.
Tak, proszę pana – odpowiedziałem. On na to:
pozwoli pan, że osobiście pana zaprowadzę, robię to
z prawdziwą przyjemnością, nie ma pan pojęcia, jak my
potrzebujemy księży. Doprowadził mnie pod seminarium,
które mieściło się przy Placu Katedralnym 14.
Uprzejmie podziękowałem, a spotkany miły pan życzył
mi ukończenia seminarium i dobrego kapłaństwa. Po
złożeniu dokumentów i rozmowie, w trakcie której odbył
się także egzamin wstępny, otrzymałem pismo, że
mam się zgłosić pierwszego sierpnia do seminarium, do
miesięcznej pracy.
Jak wspomniałem, był to rok 1954. Wrocław był
w gruzach i kandydaci do seminarium pracowali przy
odgruzowywaniu miasta, w okolicach Ostrowa Tumskiego
i w majątku seminaryjnym, który był na Wojszycach.
Jaka była wtedy sytuacja w Archidiecezji Wro-
7