S i Z f l F M

kaygıları. Ne bize dokunulsun isteriz ne
de biz başkalarının acısına dokunalım.
Kaşlarını çatar, parmak sallar bize içimizdeki
taş heykel, çelik iskelet: "Aman"
der, "aman dikkat, uzak dur böylesinden".
Fırlarız koltuklarımızdan, elimizi
kolumuzu sallayarak çıkışmaya başlarız:
"Biz buraya onun da bize benzediğini
görmeye geldik" deriz. "Onun tekmelendiğini,
itildiğini kakıldığını, ateşte
yürüdüğünü, insan taklidi yaptığını
görüp eğlenmeye geldik, bedenine batan
iğnelere tepki vermediğini görmek istiyoruz.
Papağan gibi kelime ezberleyebildiğim,
maymun gibi palyaçoluk yapabildiğini,
ama hiçbir şey, hiçbir şey hissetmediğini
görmek istiyoruz. Kimsenin, kimsenin
duyguları olmasına ve hele ki kimsenin
bu duyguları açığa vurarak bizi huzursuz
etmesine tahammül edemeyiz. Ya
susturun onu ya da paramızı verin geri.
Kimsenin bize insan olduğumuzu hatırlatıp
canımızı sıkmaya hakkı yok. Biz
sürdürebiliyorıız, uyum sağlayabiliyoruz,
ayak uydurabiliyoruz. Eğer o bunu yapamıyorsa,
ondan beklediğimiz 'fonksiyonlarını'
yerine getiremiyorsa üretildiği fabrikaya
geri yollansın ve 'tamir edilsin'.
Yeter ki böyle bağırarak bir tokat gibi
çarpmasın anlamsızlığımızı yüzümüze!"
Bizim söylenmelerimiz ve homurtularımız
arasında daha çok, daha çok bağırır
küçük kadın birileri duysun diye sesini.
Elektrogitar kavrulan çöl kumundan
avuçlar dolusu saçarak ve hırsla,
hüzünle, özlemle inleyerek derin yarıklar
açar onun yüreğinde. Ve biz, kelimeleri
yaratanlar ve tüm duyguları kelimelerin
dar kafesine hapsedenler ve kelimelerle
düşünenler ve kelimelerle oynayanlar;
bizler, onun elinden alırız kelimelerini.
Sözcüksüz, hecesiz, sessiz anlatamaz ki
artık kimselere acısını,
çünkü biz yalnızca kelimeleri
anlarız ve yalnız kelimelere
tepki veririz, oysa
o artık kelimelere sahip
değildir. Ekranlardaki
görüntüler birbirine karışır.
Küçük kadının kısılır
sesi. Hıçkırıklara dönüşür
yavaş yavaş çığlıkları,
düşleriyse gözyaşlarına,
...kaybeder kendini. Tüm
duygularını, tüm benliğini,
tüm ruhunu, tüm yaşamını
serip açar önümüze bir
yelpaze gibi ve bırakır
ayakucumuza. Ama sivri,
kesici, zalim kelimeler bizim
elimizdedir, onu daha
da incitmek için birer kırbaç
gibi kullanırız kelimelerimizi;...
sıfatlar yakıştırır, yaftalar takarız
ve dinlemek de duymak da istemeyiz
artık. Çünkü sorgulanmak istemeyiz, hele
ki dokunulmak ve sorumlu tutulmak
hiç... Yalnız ve yalnız o sağır uykumuz
içinde yürüyerek küçük evlerimize,
küçük işlerimize dönmek isteriz, küçük
yaşantılarımızı eskisi gibi sürdürmek üzere.
O küçük kadın, MAMA BEA’dır. Kullandıktan
sonra bir köşeye fırlatıp attığınız
plastik bir meta değilim ben demek
ister bize. Helezoni, dik, yüksek, nereye
çıktığı bilinmez merdivenlerinizde, akıl
almaz bir hız ve kargaşayla hep daha
yükseğine, daha ötesine çıkmak için ölesiye
koşuşturup durduğunuz o garip, o
korkunç merdivenlerinizde üzerine basılacak
bir basamak olmadığını söylemek
ister bize. Kim duyacak onu, kim dinleyecek,
kim onun dilini çevirecek bize?
ARZU GÜNEY
Nemi
bir