mania320.pdf

POP INTERVIEW & ROCK
INTERVEW
veertig werd drong echt tot me door dat ik dit echt doe
om mijn brood mee te verdienen. Heel raar. Tot mijn
veertigste dacht ik altijd: “Tjonge, kom ik hier nog altijd
mee weg? Ben ik dit nog altijd aan het doen? Wow, ik
maak nog altijd muziek en heb nog altijd brood op de
plank!”. Maar toen ik veertig werd, dacht ik: “Nee, ik
kan hier echt beter in worden als ik hard werk en er
dieper in duik”. Dus dat doe ik sindsdien.’
Voor die tijd dacht je dat het elke dag afgelopen kon zijn
met de pret?
‘Nee. Voorheen dacht ik: “Een nummer komt als het
Interview met
Glen Hansard
Door: Ruben Eg
‘Of je nu in een koffiezaak speelt, op straat, in een zaal
of op een festival: het is allemaal hetzelfde’, merkt
Glen Hansard op voor hij eind juni een instore geeft in
de Amsterdamse muziekzaak Concerto. ‘Een podium
is een formaliteit; het is gemaakt zodat iedereen jou
kan zien en horen. Natuurlijk is de akoestiek beter
in een oud theater, maar er is geen verschil met nu
mijn gitaar pakken en een liedje voor jou spelen. Elke
keer als je speelt is er dezelfde uitdaging: je hoopt
dat jouw nummers landen in de oren van mensen. Ik
ken overigens wel artiesten die niet in een koffiezaak
spelen, omdat ze er te geïntimideerd van raken.’
Over aandacht heeft de frontman van de Ierse rockband
ook als soloartiest niet te klagen. De muziekwinkel zit
vol met fans, ondanks dat Hasard zijn tweede soloalbum
Didn’t He Ramble op dat moment nog lang niet
verkrijgbaar is. Na afloop grijpen de bezoekers hun kans
om nog een krabbel te krijgen op diens drie jaar geleden
verschenen solodebuut Rhythm And Repose. Hansard
heeft de opnames van Didn’t He Ramble net een maand
geleden afgerond. ‘Het is allemaal vrij vers, ja.’
Hoe begin jij aan een album? Heb je vooraf een idee
waar het naar toe moet?
‘Nee. Een idee is een idee dat uit de lucht komt vallen.
Leonard Bernstein zei ooit: “Enthousiasme komt en gaat,
maar inspiratie moet je vangen met een knuppel”.
Je moet een idee maar met je ervaring proberen te
vormen tot een nummer. Het gaat uiteindelijk door
een Glenfilter, als dat ergens op slaat.’
Waar komt jouw inspiratie vandaan? Of moet je echt
gaan zitten om een nummer te schrijven?
‘Een beetje van beide. Het is echt onmogelijk om in de
agenda te zetten dat je om 8.00 uur aan een bureau
gaan zitten en dat er tot 12.00 uur ideeën komen
om aan te werken. Zo werkt het niet. Grace Beneath
The Pines, het eerste nummer op dit album, kwam
bijvoorbeeld in een flits tot me bij het afhalen van
mijn bagage op een luchthaven in Nieuw-Zeeland.
Ik stond te wachten op mijn koffers en ik had een
melodie met wat tekst in mijn hoofd. Dus ik nam het
snel op met mijn mobieltje en dacht er verder niet
meer aan. Ik vond het terug toen ik een paar weken
later door de voicememo’s op mijn telefoon ging. Toen
ben ik er verder aan gaan werken.’
Vind je zo soms wel eens een idee terug, waarvan je
geen idee hebt hoe je er ooit op bent gekomen?
‘Absoluut. Er zitten honderden eenzame geesten
in iemand zijn hoofd die op een dag zomaar weer
opkomen. Dat kan een zin plus een melodie van twaalf
jaar geleden zijn. Als dat op het juiste moment gebeurt
en je pakt een instrument en schrijft het uit, dan kun je
het originele idee naar voren van je hersenen te halen. Ik
word mij er wel steeds meer van bewust dat je echt moet
gaan zitten en werken aan een idee. Soms moet je er
direct de schouders onder zetten: hier ga ik een nummer
van maken, zo lang als het duurt. Al kost het moeite, vind
ik het niet leuk en is het uiteindelijk een klotenummer.
Dan is het in ieder geval een goede oefening geweest.
Het houdt in ieder geval de geest scherp. Soms kan het
meest banale idee dat nergens op lijkt uiteindelijk het
nummer worden waar je het meest trots op bent.’
Staat er zo’n nummer op dit album?
‘Eeeehm… Paying My Way. Een nummer dat ik in een
hotel bedacht en direct opnam. Stay The Road is ook
zo’n nummer. Ik zat op een festival wat te pielen op
een mandoline. Toen ik thuis kwam dacht ik: “Ik ga dit
hoe dan ook afmaken”. Dus ik heb het uitgeschreven,
omgedraaid, in iets totaal anders veranderd en
uiteindelijk weer teruggedraaid. Wat voor mij goed is
aan deze nummers is dat ik de teksten uit alle hoeken
heb bekeken, veranderd, aangepast, weggegooid, terug
ben gegaan naar wat het was, herschreven enzovoort.
Ik heb aan deze nummers meer gewerkt dan ooit.’
Liedjes schrijven is gewoon werk?
‘Precies. Zitten en hard aan de slag gaan. Toen ik
komt” en met het eerste enthousiasme maakte ik het
steeds af. Nu besef ik dat je harder moet werken om
er toch iets uit te halen als het originele enthousiasme
wegebt. Net zolang tot het enthousiasme terugkeert en
je echt vorm kunt geven aan een idee. Voorheen wilde ik
niet al te veel schaven aan een idee, omdat ik het wilde
laten zoals het was zonder al te veel denkwerk. Maar dat
denkwerk komt ook uit mijn hoofd. Nu wil ik dat er juist
meer instoppen.’
Hoor je dat op oude platen terug?
‘Ik luister liever geen oude liedjes terug. Laatst moest
dat wel, toen ik nummers moest uitkiezen voor een
verzamelaar voor het 25-jarig jubileum van The Frames.
Erg interessant om sommige teksten te horen. “Daar had
je soms wel iets meer tijd aan mogen besteden”, denk ik
nu. Maar dat deed ik toen niet omdat ik expressie boven
werk stelde. Niet dat de arbeid nu belangrijker is, want
het begint altijd met een idee.”
Toeval dat rond je veertigste ook jouw solodebuut
Rhythm And Repose verscheen?
‘Geen toeval. Het voelde toen natuurlijk om na The
Frames vooruit te gaan, in plaats van terug. Die soloplaat
voelde goed, ook om te toeren met solomateriaal en
alleen verantwoordelijk te zijn. Met The Frames was er
altijd iemand die een song beter maakte.’
Prachtig artwork van dit nieuwe album, overigens.
‘Op straat gemaakt met fotograaf Danny Clinch. Ik wilde
een profielfoto, maar toch abstract. We vonden een oud
verkoophokje voor kaartjes voor de botsauto’s. Kinderen
hadden het glas helemaal bekrast. Danny ging binnen
staan en ik buiten. De blauwe achtergrond is dus de
lucht. De foto is verder helemaal niet bewerkt.’
14
15