Klik hier - Cranio Sacraal eindwerken

MIJN VADER – IK EN CRANIO
De vloedgolf die het raken aan de bron teweegbracht.
Dit eindwerk heeft voor mij een dubbel doel. Enerzijds wil ik graag delen met
anderen in welke mate het behandelen van mijn vader met cranio sacraal
sessies ons beiden in een proces heeft gebracht waarvan we de draagwijdte op
voorhand nooit hadden kunnen inschatten.
Het is een verslag van een innerlijke reis die we samen, maar ook ieder voor
zichzelf apart hebben gemaakt doorheen zijn ziekteproces.
Hoop van harte dat hij het ooit zal lezen, want het is een soort van ode aan
hem, als dank voor de rijke ervaring die ik heb mogen hebben via het dichtbij
mogen zijn tijdens zijn ziekteproces.
Misschien mag dit werk ook een bron van informatie en inspiratie zijn voor
collega’s die kort- of dichtbij te maken krijgen met mensen met een stenose.
Het begin van mijn cranio-verhaal situeert zich in september 2009.
Op dat moment kreeg mijn vader in het ziekenhuis de diagnose dat ze hem
“niet meer konden helpen”.
Zijn linker slagader was totaal verstopt. Er werd gezegd dat het risico om te
opereren heel groot was. Elke poging op een chirurgische ingreep zou
waarschijnlijk leiden tot een ernstige beroerte en dat risico wou niemand
nemen.
Het menselijk lichaam is een ingenieus systeem, dat een heel grote
overlevingsdrang heeft, en ook bij mijn vader bleek dat want hij had “het
geluk” dat zijn lichaam zelf een aantal nieuwe bloedvaten had aangemaakt,
waardoor er nog een minimum aan doorstroming was. De rechterslagader was
ook aangetast, … het was een kwestie van wachten tot een moment dat er zo
weinig bloed zou doorstromen, dat er zich een obstructie zou voordoen met
heel veel mogelijke scenario’s tot gevolg, gaande van een TIA tot in het ergste
geval de dood ….
De huisdokter benoemde het als “uw vader is een tikkende tijdbom”.
Er werd gegaan voor een second opinion, maar ook daar hetzelfde verdict.

Iedere dokter die hij zag benadrukte het belang om te stoppen met roken,
omdat dit het proces zou vertragen. Blijven roken werd door één van de
geneesheren letterlijk benoemd als “zichzelf de dood in jagen”.
Mijn vader, zware roker, al reeds van zijn 16 e zal en kan het roken niet laten.
Hij is er zich zeker van bewust dat het roken hem geen goed doet, maar hij
heeft iets van dan leef ik maar een paar jaar minder.
Ik zie zijn roken enerzijds als een gewoonte maar anderzijds ook als een soort
van rookgordijn waarin hij zichzelf hult om dat wat niet gezien (gevoeld) wil
worden te camoufleren. Iets wat ik als een soort van rode draad doorheen
heel zijn leven zie terugkomen.
Om dit te kunnen kaderen en ook om mijn cranio-verhaal te kunnen lezen
vanuit de juiste context wil ik graag het leven van mijn vader in een notendop
vertellen.
Mijn vader heeft geen gemakkelijk leven gehad, en dat zit hem blijkbaar in de
genen….
Zijn moeder groeide op in een rijk gezin. Haar moeder was thuis en haar vader
was paardenkoopman, ze had 1 zus. Hun gezin maakte deel uit van de
zogenaamde “hogere klasse” van het genre dat graag laat zien hoe goed ze het
kunnen doen.
Toen mijn grootmoeder 12 jaar oud was is haar vader plots overleden als
gevolg van een ongeval met een paard.
Van de ene dag op de andere veranderde haar hele leven. Van een rijk
luxeleventje kwamen ze terecht in een situatie waarin ze met haar moeder en
haar zus een manier moest zoeken van overleven zonder al de luxe die ze
gewend waren. Op een gegeven moment is haar moeder ziek geworden, en ze
is iemand gebleven met een zwakke gezondheid waar voor gezorgd moest
worden.
Dat is ook het enige beeld dat mijn vader heeft van zijn grootmoeder langs
moeders zijde.
Zijn vader, mijn grootvader, was een zachte man, maar zoals ik hem herinner
getekend door het leven. Hij groeide op in een warm gezin, waar welstand ook
een feit was. Hij heeft mogen studeren en hij kreeg een goeie baan. Op een
gegeven moment is hij de liefde van zijn leven tegengekomen. Het drama is

dat hij er de rest van zijn leven niet heeft kunnen mee delen, omdat haar
ambitie als pianiste in de muziekwereld lag, en ze geen weg zag om dat te
combineren met het gezinsleven dat mijn grootvader voor ogen had.
Mijn grootmoeder kwam op zijn weg en daar is hij mee getrouwd.
Als arrondissementscommissaris had hij een goed inkomen. Mijn grootmoeder
kon weer het modaine leventje opnemen dat ze in haar jeugd achter zich had
moeten laten en die was daar uiteraard heel gelukkig in. Een vrouw die alleen
maar voor de buitenkant leefde, die de pijn van mijn grootvader niet zou
voelen. Zoals ik het aanvoel een “veilige” keuze voor mijn grootvader, waarbij
de plek die zijn eerste liefde in zijn hart had er de rest van zijn leven “slapend”
kon zijn. Ik denk dat hij mijn grootmoeder wel graag gezien heeft, maar de
passie zat samen met de herinnering aan ….dichtgeschroeid in zijn hart.
Mijn vader werd als oudste geboren. Ook al hadden ze er beiden de leeftijd
voor, op het moment dat hij geboren werd was mijn grootmoeder er nog totaal
niet aan toe om moeder te worden.
Het luxueuze leventje dat ze opnieuw had opgepakt kwam helemaal op zijn kop
te staan door zijn komst. Daarnaast was hij niet het poppetje wat ze liefst van
al had gekregen dat ze mooie kleedjes had kunnen aandoen. Hij was een
speels jongetje, iemand van het mannenras, waar ze totaal geen voeling mee
had gezien ze was opgegroeid in een wereld van vrouwen.
Zijn vader was een zachte man, die zeker blij geweest is met een zoon, maar
door zijn drukke baan als arrondissementscommissaris niet veel thuis was en
daardoor wellicht heel weinig voeling heeft gehad met wat er zich thuis
allemaal afspeelde tussen moeder en zoon, en al helemaal niet heeft beseft
welke impact dit op zijn zoon heeft gehad.
Ik ben ervan overtuigd dat hij zijn zoon veel meer gesteund zou hebben als hij
er zich bewust van geweest was.
Toen mijn vader 5 was brak de oorlog uit. Zijn vader werd als officier
gestationeerd in Veltwezelt. Na de 14-daagse Veldtocht werd België bezet
door de Duitsers en moest zijn vader als krijgsgevangene naar Duitsland.
Mijn vader woonde in die tijd in Sint-Truiden. Omdat steden regelmatig
gebombardeerd werden voelde zijn moeder zich daar niet meer veilig, en zijn
ze na het in gevangen nemen van zijn vader naar de grootouders aan vaders’
zijde verhuisd. Die woonden in een klein dorpje waar het veel veiliger was dan

in de stad. Voor mijn vader was dat een mooie periode want hij was heel graag
bij zijn grootouders.
Toen zijn vader na een jaar krijgsgevangenschap terug naar huis mocht zijn ze
terug in hun huis in Sint-Truiden gaan wonen, en ging zijn vader terug als
arrondissementscommissaris werken op de provincie.
Niet lang daarna werd de zus van mijn vader geboren, het kind van de reünie.
Zijn moeder zou met haar tot het einde van haar leven een hele sterke band
hebben
Mijn grootvader werd als officier tijdens zijn krijgsgevangenschap vrij goed
behandeld, maar door wat hij daar gezien heeft werd hij zwaar getekend.
Zelfs toen hij jaren later op vakantie ging naar Italië weigerde hij om over Duits
grondgebied te rijden.
Na de oorlog werden de officieren opgeroepen om de bezetting van Duitsland
te doen. Mijn grootvader werd ook opgeroepen, en die is toen een jaar in
Duitsland geweest, waarbij hij om de zes weken een weekend naar huis mocht.
Mijn vader was ondertussen 11 jaar oud.
Zijn moeder stond er dus opnieuw alleen voor, deze keer met de zorg van 2
kinderen. Omdat ze dat niet zag zitten heeft ze mijn vader op internaat gezet,
in het Sint Pieterscollege in Leuven, dat aangeschreven stond als een heel
streng en degelijk internaat. Mijn vader wist niet wat hij moest verwachten,
maar al heel vlug had hij het gevoel dat hij in een soort van gevangenis terecht
was gekomen. De broeders die het internaat runden hanteerden een
bikkelhard regime, en kinderen werden soms heel hardhandig aangepakt.
Ook op het eten haakte mijn vader af, want hij was altijd gewoon geweest om
heel rijkelijk te eten.
Zijn afkeer van het katholicisme heeft heel zeker daar zijn oorsprong, want de
manier waarop de broeders daar met de kinderen omgingen kon hij niet rijmen
met de katholieke waarden die in de kerk en godsdienstles gepredikt werden.
Zijn moeder stond niet open voor zijn smeekbedes om uit het internaat gehaald
te worden. Buiten het internaat bracht hij zoveel mogelijk van zijn vrije tijd
door bij zijn grootouders langs vaders kant waar hij zich altijd heel erg goed
heeft gevoeld. Zij hebben er uiteindelijk ook voor gezorgd dat hij het volgende
schooljaar niet meer naar het internaat moest . Bij zijn grootouders heeft hij

zich altijd heel goed gevoeld, kon hij zijn wie hij was. Als hij over zijn
grootouders spreekt voel ik steeds hoe veel ze voor hem betekend hebben.
Niet zijn ouders maar zijn grootouders zijn voor hem een houvast geweest,
hebben hem een veilig nestgevoel gegeven toen hij kind was. Hij werd er ook
heel erg verwend. Eén van de dingen die illustreert in welke mate hij werd
verwend is het feit dat hij op zijn 18 e van zijn grootvader een auto heeft
gekregen, voor die tijd was dat heel wat. Die verwennerij was zeker goed
bedoeld, en zijn grootouders hebben daar misschien heel veel wat hij heeft
moeten missen bij zijn ouders willen compenseren, maar later heeft het hem
op een dwaalspoor gebracht, want hij wou die luxe aanhouden, terwijl hij daar
de middelen niet voor had, en dat heeft hem in serieuze financiële problemen
gebracht die zijn hele leven overschaduwd hebben.
Mijn vader heeft gestudeerd en kwam op zijn 20 e
mijn moeder tegen.
Mijn moeder was oudste van 7 kinderen, en ze werkte vanaf haar 12 e in de
wasserij van haar ouders. Het was een goed draaiende zaak, financieel hadden
ze niets te kort, maar er werd heel hard gewerkt. Ook als mijn moeder ziek was
en koorts had stond ze in de strijkerij van haar vader te strijken. Mijn vader die
uit een heel ander milieu kwam, die thuis ook nooit had moeten werken vond
de omstandigheden waarin mijn moeder leefde totaal niet acceptabel. Mijn
vader ging daarover meermaals de confrontatie aan met de vader van mijn
moeder, en dat had als gevolg dat de relatie tussen beiden al vlug helemaal
verziekte.
Beider ouders waren tegen de relatie. Aan de kant van mijn vader was mijn
moeder te min, aan de kant van mijn moeder was mijn vader een verwend
luxejong dat nooit had geleerd om te werken.
De liefde was groot, en ondanks alle tegenwerking trouwden ze. Mijn vader
had mijn moeder gered, en mijn moeder voorzag een toekomst waarin ze het
heel wat makkelijker zou krijgen.
Hun trouwdag was niet zoals ze het gehoopt hadden. Beider ouders waren
niet aanwezig, ze hebben zelfs wildvreemden als getuige moeten vragen want
buiten de grootouders van vaders’ kant was er niemand.….
Ik denk dat mijn ouders de eerste jaren van hun huwelijk gelukkig waren met
elkaar. Ze woonden eerst bij de zo geliefde grootouders van mijn vader.
Het eerste noodlot sloeg toe toen ze een miskraam moesten verwerken.

Nog geen jaar later werd ik geboren en binnen het jaar werd ook mijn broer
geboren
Op een zeker moment gingen ze zelfstandig wonen.
Mijn vader was een luxeleven gewend, en hij wou dat ook verder zetten.
Zijn inkomen als opvoeder was niet verkeerd, maar het was niet van die orde
dat hij daarmee de levensstandaard die hij gewend was kon aanhouden.
Het gevolg was dat ze al heel vlug in financiële problemen terecht kwamen.
Mijn moeder is op een gegeven moment mee gaan werken om de putten te
vullen, maar zelfs met het harde werken van mijn moeder kwamen ze er niet,
de putten waren reeds te diep. Het financiële is iets dat van toen af druk heeft
gezet op de relatie van mijn ouders.
Daar bovenop heeft hun relatie een serieuze klap gekregen toen mijn vader op
een gegeven moment verliefd werd op een collega. Dat kaderde in de tijd dat
mijn broer en ik met een tussenpauze van 11 maanden geboren werden, en
mijn moeder haar leven helemaal in functie van het moederen stond.
Voor mijn moeder moet dat een heel pijnlijke periode geweest zijn.
Hoe het allemaal juist gelopen is weet ik niet, ik ken het juiste verhaal niet
omdat het voor hun te pijnlijk is om erover te spreken.
Uiteindelijk heeft mijn vader afstand genomen van die andere vrouw en heeft
hij gekozen voor zijn gezin, maar de gevolgen waren toen niet te overzien, want
ze zijn tot op de dag van vandaag te voelen.
Mijn zus werd geboren, moest dit het kind van de redding van het huwelijk zijn,
dan is hun opzet in ieder geval niet gelukt. Wat ik wel heb gezien is dat er
tussen mijn zus en mijn moeder een heel intense band ontstond, anders dan
met mijn broer en mij, en dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo, het
zijn zowat twee handen op 1 buik.
Ik denk dat mijn vader echt wel opnieuw heeft willen beginnen met mijn
moeder maar dat hij niet beseft heeft wat voor impact het voor mijn moeder
allemaal heeft gehad. Kiezen om bij mijn moeder te blijven is niet genoeg
geweest om de wonde in haar te helen. In haar hart werd een deur gesloten
die naar hem toe nooit meer is opengegaan.
Doordat mijn vader op een zeker moment geen uitweg meer zag uit de
financiële put die als maar groter werd en een huwelijk waar mijn vader en
moeder mekaar niet meer echt konden vinden heeft hij op een zeker moment

troost gezocht in de drank gezocht. Dat bracht ons als gezin steeds dieper en
dieper. Er waren al financiële moeilijkheden en die gingen van kwaad naar
erger. Ik groeide op in een sfeer van ruzies, angst voor de volgende
deurwaarder die weer aan huis kwam met de dreiging dat hij het hele huis zou
leeghalen, angst dat mijn vader met de auto zou verongelukken, angst voor wat
het straks weer zou geven als hij thuis zou komen.
Mijn ouders hebben op een zeker moment op scheiden gestaan, en had mijn
moeder meer financiële mogelijkheden gehad zou ze haar plannen zeker ook
hebben doorgevoerd. Voor mij was het goed nieuws dat ze zouden gaan
scheiden, eindelijk zou het rustig worden, financieel was het altijd al moeilijk
geweest, erop achteruitgaan kon niet meer.
Ik kon niet wachten tot het moment dat mijn ouders uit mekaar zouden gaan.
Ik zou met mijn moeder meegaan want ik wou rust in mijn leven.
Op een avond kwam mijn vader ( denkende dat hij me goed nieuws kwam
brengen) vertellen dat ze toch samen verder zouden gaan. Wat ik me herinner
is dat het voor mij helemaal geen goed nieuws was. Het was niet makkelijk om
op te groeien in een gezin dat totaal geen bedding kon zijn van rust.
Ik zocht kwaliteit van leven door veel van huis weg te zijn. Ik had een heel
uitgebreid sociaal netwerk dat ik nooit in huis haalde omdat ik niet wou dat
mensen zagen wat zich thuis afspeelde. Bij mijn zus en broer zag ik hetzelfde.
We zijn thuis alle drie op heel jonge leeftijd in een relatie weggevlucht.
Alles was beter dan daar te moeten zijn.
Mijn eerste zwangerschap heeft het leven van mijn vader een wending van wel
bijna 180° gegeven. Op het begin van mijn zwangerschap was ik op bezoek bij
mijn ouders, mijn vader had veel gedronken, en er was weer ruzie tussen mijn
ouders. Ik kan me nog herinneren dat ik toen voor het eerst in mij een explosie
van moederenergie heb gevoeld,en ik had toen heel sterk iets van “ik wil niet
dat mijn kind deze toestanden moet meemaken”. Ik ben toen naar mijn vader
gegaan en heb dat tegen hem gezegd, ik heb me omgedraaid, er vast van
overtuigd om nooit meer terug te gaan. De impact van het geen ik toen gezegd
heb had ik toen niet kunnen inschatten.
Hetgeen ik hem had gezegd had hem doorheen zijn dronken zijn zo diep
geraakt dat hij zichzelf de volgende dag heeft laten opnemen in de
ontwenningskliniek in Tienen. Na de quarantaine periode was ik de eerste die
hij heeft opgebeld, met de boodschap dat hij zijn kleinkind wou leren kennen.

Voor mijn moeder was zijn opname een opluchting. Ze had al zoveel
meegemaakt, en ze was na al die jaren toe aan rust. Ik kon ook heel goed
begrijpen dat ze er niet op stond te springen om er veel naartoe te gaan, maar
in mij was er iets van hij heeft ons nu meer dan ooit nodig.
De periode in Tienen is voor mijn vader heel ingrijpend geweest.
Hij kwam terug in contact met zijn gevoel, en hij had daar ook heel intense
contacten met andere lotgenoten. Eén van de mensen waar hij het meest
intense contact mee had heeft er op een gegeven moment een einde aan
gemaakt en dat sloeg ook heel zwaar in.
We zijn er veel voor hem geweest, en tegen de tijd dat ik moest bevallen was
mijn vader afgekickt en terug thuis, en hij is ook nooit meer hervallen, iets waar
ik hem heel erg voor bewonder.
Met mijn oudste zoon Christophe heeft mijn vader altijd een hele speciale band
gehad, en op een bepaalde manier lijken ze ook heel erg op mekaar in hoe ze
omgaan met emoties. Wat heel frappant is, hun handschrift is bijna niet van
mekaar te onderscheiden !!
Mijn ouders zijn er financieel stilaan terug bovenop gekomen, ook al heeft dat
geduurd tot ze beiden op pensioen waren. Mijn vader is daar blij mee, bij mijn
moeder voel ik wroeging om zoveel gemiste kansen, en ik kan dat heel goed
begrijpen.
Mijn ouders vonden gemeenschappelijke interesses en vonden stilaan terug
een manier van leven die kwaliteit bracht. Ik heb de passie die er zeker ooit
wel is geweest in een heel ver verleden nooit gezien tussen beiden, maar ik zag
wel twee mensen die samen kwaliteit van leven hadden, konden genieten van
de dingen die ze samen deden, de contacten die ze hadden, kinderen,
kleinkinderen.
Op een gegeven moment is er tussen mijn zus en mijn vader een conflict
gekomen met het gevolg dat mijn zus het contact met mijn ouders verbroken
heeft. Mijn moeder die altijd een heel hechte band heeft gehad met mijn zus
vond dat verschrikkelijk, ik heb haar echt zien lijden. Wat ik raar vond is dat ze
zelf niet de stap heeft gezet om Inge nog wel te kunnen zien en horen.
Opnieuw kwam de relatie tussen mijn ouders onder spanning te staan, en voor
ons allen zeer zichtbaar op kerstfeesten, verjaardagen, … waar mijn zus nooit

meer bij was en het voor mijn moeder heel pijnlijk was dat de dochter waar ze
een heel intense band mee heeft er telkens niet bij was.
Enkele jaren later werd bij mijn vader prostaatkanker vastgesteld. Hij
onderging de mallemolen van de klassieke behandelingen en werd op een
gegeven moment “genezen” verklaard.
Echter zijn vitaliteit was niet meer wat het geweest was.
Op een gegeven moment liepen mijn ouders na jaren geen contact meer gehad
te hebben mijn zus ‘toevallig’ tegen het lijf. Dat is het begin geweest van het
terug thuis komen van Inge. Iets waar zowel mijn vader als mijn moeder heel
blij mee is.
Dan kwam enkele jaren later de diagnose : slagaders slibben dicht, niets meer
aan te doen.
Mijn vader kwam in een fase van niets meer doen , ik zag hem alleen nog maar
zitten in de zetel, speculeren en denken, angstig wachtend op de dood die
ergens heel kort om de hoek stond te wachten. Op een gegeven moment ging
hij zelfs niet meer buiten want hij had uitvalverschijnselen, last van plotselinge
duizeligheid, verwardheid, evenwichtsstoornissen, waardoor hij heel onzeker
werd en ook bang had om te vallen, dus bleef hij maar binnen.
Mijn moeder is altijd een heel vitaal iemand geweest die niet kan stilzitten, alle
gemeenschappelijke activiteiten waar ze zich de jaren voorheen in hadden
kunnen vinden vielen weg en dat was voor haar niet gemakkelijk.
Ze wonen in een klein appartementje en dat maakte het er niet makkelijker op.
Er was geen plek om zich af te zonderen en als mijn vader zich niet goed voelde
was hij niet zo makkelijk in de omgang.
Gezien mijn moeder niet met de auto kan rijden was ze ook afhankelijk van
mijn vader naar mobiliteit toe.
Ze ontdekte het fitnesscentrum dat op wandelafstand ligt en dat werd haar
nieuwe passie. In de stad waar ze wonen wordt fitness voor senioren
gestimuleerd. Op bepaalde momenten in de week kunnen ze fitness doen aan
heel laag tarief, harde muziek wordt uitgezet, en ze krijgen nadien een drankje
aangeboden, waardoor het ook een sociaal gebeuren wordt.

Mijn moeder is op haar 73 e een gedreven fanatiek fitness beoefenaar
geworden wiens vitaliteit er alleen maar op vooruit gaat.
Ze leerde daar andere senioren kennen, en ze leerde daar ook haar
onderbuurman Jacques beter kennen. Jacques is een gescheiden man, woont
al jaren in hetzelfde gebouw, en daardoor was nu en dan al wel een keer
contact.
Als mijn ouders ’ s namiddags afspraken met vrienden in een koffiehuis was hij
soms ook van de partij om langs te komen.
Ze zagen mekaar veel op de fitness, en zo ontstond er stilaan een band die
alleen maar hechter werd.
Na een 40-tal jaren opende mijn moeder haar hart weer, ….
Voor haar was het healing, maar voor mijn vader was het verschrikkelijk om dat
te ontdekken.
Hij kwam in een emotionele achtbaan terecht die hem helemaal meenam in
een spiraal naar beneden. Mijn moeder was niet van plan om Jacques los te
laten, had het gekund was ze bij Jacques gaan wonen, maar daar koos Jacques
niet voor. Vermits mijn vader een zwakke gezondheid had, in die mate dat hij
niet alleen had kunnen blijven, was hij ergens dankbaar dat mijn moeder bleef,
en dat hij op die manier thuis kon blijven, want mijn moeder heeft praktisch
wel altijd heel goed voor hem gezorgd (wassen, kuisen, koken, ….) als de beste,
maar het emotionele stuk was er niet meer.
Mijn vader kwam in een helse periode terecht. Hysterische huilbuien aan
telefoon toen hij een briefje van mijn moeder onder de deurmat van de
buurman vond, het maakte van hem een waakhond die als het ware op de mat
voor de deur ging liggen en die iedere stap van mijn moeder ging controleren,
die constant moeilijk deed, sarcastische opmerkingen maakte, kwaad was
enz….
Het enige wat hij bereikte was dat zij nog verder van hem wegdreef, regelrecht
in de armen van Jacques.
Het gevolg was dat de gezondheid van mijn vader nog meer achteruit ging. Hij
verslechterde zienderogen. Hij kreeg ook last van heel veel druk in zijn hoofd
die helse pijnen veroorzaakte.
Hier begint mijn cranio-verhaal …..

Dit was de situatie waar mijn vader in zat toen ik de module “alarm” net had
gedaan.
Alarm is de enige module waar ik een geluidsopname van heb. Ik had de
bedoeling om ze helemaal uit te schrijven.
Op het bandje stond een oefening die Etienne begeleidde om de spanning in de
ganglia vrij te maken. Na de module heb ik voor het slapen deze oefening heel
regelmatig gedaan bij mezelf.
Deze oefening staat op het einde van dit boek helemaal uitgeschreven en er zit
tevens een geluidsbandje bij waar Etienne de oefening inspreekt.
Op een dag kwam ik bij mijn vader en hij had heel erge hoofdpijn, en ik zag
hem als een hoopje ellende in de zetel in mekaar gedoken zitten.
Ik had op een gegeven moment iets van die man zit zo vol spanning en angst.
Hij is opgegeven, hij weet dat elk moment iets kan gebeuren waarvan de
gevolgen alle kanten op kunnen van verlamming, tot het uitvallen van heel wat
lichaamsfuncties, tot de dood. Daarnaast zat hij ook met het verdriet en de
spanning van de relatie met mijn moeder.
Ik was ervan overtuigd dat de oefeningen die ik dagelijks deed hem goed
zouden doen, maar hoe moest ik dat aanbrengen?
Mijn vader is altijd heel sarcastisch geweest over alles wat niet medisch
gestoeld is.
Zijn huisarts was als het ware zijn alwetende goerroe, die hem voor elk
symptoom dat hij aandroeg een pilletje voorschreef. Maar hij zat in het
stadium dat de pilletjes van de dokter de symptomen niet meer konden
onderdrukken.
Ik ga ervan uit dat een lichaam ons via symptomen iets wil tonen, iets wil laten
voelen, het is een oproep om iets te veranderen.
De huisarts van mijn vader was er jaren meester in geweest om voor elk
symptoom van mijn vader iets te vinden dat het kon onderdrukken, met als
gevolg dat het lichaam steeds opnieuw andere wegen zocht (symptomen
creëerde) om te tonen dat er iets moest veranderen.

Hij belande op die manier van het ene in het andere, zonder ooit iets wezenlijks
te veranderen. Telkens opnieuw werd hetgeen zich wou laten zien opnieuw
naar binnen geduwd.
Zo kwam hij in een spiraal terecht en werd hij afhankelijk (verslaafd) van
geneesmiddelen, waarbij hij nu op een punt stond dat er niets meer was dat
zijn symptomen kon onderdrukken. Hij stond als het ware met zijn rug tegen
de muur. Hij zag het als een ramp, ik zie het tot op de dag van vandaag als een
geschenk dat dit gebeurde. Het heeft in hem de openheid gecreëerd om open
te kunnen staan voor iets anders.
Het staat als een paal boven water dat de farmacie aan mijn vader een dikke
klant heeft gehad.
Omdat ik zelf heel goeie ervaring had met homeopatie heb ik hem jaren
geleden aangeraden om naar een homeopatische arts te gaan, en hij is toen
ook geweest. Hij kon zich niet vinden in de totaal andere manier van aanpak.
Hij voelde zich niet gezien, niet gehoord, en er werd niet ingegaan op zijn
behoefte om de symptomen te onderdrukken. Er was wel de zoektocht naar
wat wil dit lichaam tonen, zeggen, en daar werd hij mee in contact gebracht.
Om dit te doen was de strategie van de homeopaat de geneesmiddelen die
“onderdrukkend” werkten afbouwen gecombineerd met het innemen van een
homeopatisch middel. In eerste instantie bracht dat geen verbetering maar
kwam hij in een fase van zich heel slecht voelen omdat hij terug ging “voelen”
en dat was voor hem de hel en daar is hij toen op afgehaakt. Ik vond dat toen
heel erg, maar ik kan nu zien dat hij er toen niet aan toe was, hij was toen op
zoek naar instant oplossingen om zijn symptomen te onderdrukken. Omdat
zijn homeopaat op zoek was naar de kern van het probleem, de oorzaak van de
symptomen en de focus niet lag op het onderdrukken haakte mijn vader al na
de 1 e behandeling af.
Mijn inziens is dat iets waar mijn vader niet klaar voor was, en is het ook dat
wat ervoor gezorgd heeft dat hij nooit meer is willen teruggaan, en dat hij als ik
over die arts spreek heel sarcastische uitlatingen heeft.
Hier zat ik nu, ik ben geen arts, wat de homeopaat wel was, hoe kon ik in hem
de openheid creëren om cranio toe te laten. Echter ik had het voordeel dat de
pilletjes van zijn dokter niet meer werkten, hij stond met zijn rug tegen de
muur, ….

Ik zou het hem voorstellen, hij had niets meer te verliezen ….
De avond voor ik het hem wou voorstellen heb ik me op er mentaal heel goed
op voorbereid. Ik heb me op hem afgestemd, me verbonden met hem als ziel,
en gevraagd of ik de toelating had om met mijn vader te werken. De
boodschap die ik kreeg was dat ik het alleen mocht doen om een hoger doel
te dienen, niet om de persoonlijke doelen van mijn vader te bereiken, maw het
zou niet zijn om de symptomen waar hij van af wou weg te nemen, de focus
moest zijn dat wat nodig was voor zijn persoonlijke groei, zonder er zelf een
invulling voor te geven van welke aard dan ook.
Ik vertelde hem de volgende dag dat ik bezig was met de opleiding cranio
sacraal (wat hij wel wist maar ik ben er nooit heel diep op ingegaan om te
vertellen wat het was omdat ik wist dat hij heel huivering stond tegenover
alternatieve manieren van behandelen) en dat ik mensen zocht om te oefenen,
en ik vroeg of ik op hem mocht oefenen.
Toen hij vroeg wat het met hem zou doen vertelde ik hem dat het hem
mogelijk wat meer ontspanning kon geven. We spraken af dat ik het een keer
zou doen, met de boodschap, je kan op elk moment aangeven dat ik ermee
moet stoppen, en dat zal ik ook respecteren.
Behandeltafel ging mee naar mijn ouders en ik richtte de living in als
behandelruimte.
Ik zal de eerste keer nooit vergeten.
Mijn moeder was er, ze had zich in de zetel ernaast gezet met een naaiwerk
waarbij ze nauwlettend in het oog had wat ik aan het doen was.
Het was niet simpel om mijn vader op de tafel te krijgen, want in die tijd was hij
echt heel zwak, heel onstabiel op zijn benen, en het was voor hem uiteraard
ook heel spannend.
Gespannen als een veer lag hij op de tafel, in de veronderstelling dat hij
helemaal ontspannen was.
De eerste sessie begon ik zoals ik al mijn behandelingen begin.
Contact maken met aarde, contact maken met de hemel, contact met mijn hart
Mijn hoofd leeg maken en van daaruit contact maken met de ander op
zielsniveau. Toestemming vragen, verzoek aan de lichaamsintelligentie om me

in mijn behandeling te begeleiden en me de inzichten, beelden en de inspiratie
te geven om dat te doen dat op dat moment nodig is in de juiste vorm op de
juiste plek met de juiste intensiteit.
Ik focuste me op niet leiden maar geleid worden en dat volgen.
Niet willen, wordt een stuk moeilijker als je betrokken partij bent als dochter.
Hem zien pijn hebben en zien aftakelen als dochter raakt mij, doet iets met mij,
en toch moet je van dat willen dat het er niet is af. Ik besefte dat als ik het
willen niet kon loslaten ik beter niets kon doen. Een behandeling zou zeker
goed zijn, maar wat het zou brengen moest ik helemaal overlaten aan dat wat
nodig was voor de evolutie van mijn vader. Mijn rotsvast vertrouwden dat alles
zin heeft, ook ziek zijn, gaf me de kracht om het “willen”te kunnen
transformeren en loslaten.
Het was voor mij heel raar om mijn vader aan te raken, want in de omgang die
ik met mijn ouders heb is er amper lichamelijk contact. Knuffelen, mekaar
vastpakken dat is iets dat in onze familie niet gedaan wordt, dat is iets voor
achter de deur van de slaapkamer. Ik heb dat lichamelijk contact hebben met
mensen, moeten leren via kinderen hebben, een echtgenoot die dat heel sterk
heeft, vrienden …
De eerste focus was ontspanning brengen, want dat was zo nodig.
Het was een hele oefening om bij mezelf te kunnen blijven, in mijn kracht te
kunnen staan, want ik had de meest kritische klant die ik maar kon hebben op
mijn tafel liggen.
Het was voor hem heel moeilijk om de ogen te sluiten, te kunnen laten
gebeuren zonder controle. Hij had zoveel vragen, bedenkingen, weerstand ….
Wat het hele proces om te ontspannen ook bemoeilijkte was mijn moeder die
erbij zat, ook alles nauwlettend in het oog hield, en niet de voeling had dat
absolute stilte nodig was opdat mijn vader zich zou kunnen ontspannen en ik
diep zou kunnen zakken om te behandelen.
Voor haar doen was ze stil, echter elke beweging, elk geluid dat ze maakte
werd niet alleen door mij, maar vooral door mijn vader als storend ervaren.
Het appartement van mijn ouders is klein, er was voor haar maar 1 optie en dat
was weggaan tijdens de behandelingen en dat is ze ook vanaf de 2 e keer dat ik
hem behandeld heb beginnen doen.

Dat creëerde tussen mijn vader en mij uiteraard een intensiteit, sfeer voor
gesprekken die heel persoonlijk en voor mij als dochter soms ook behoorlijk
confronterend waren omdat er dingen over de relatie met mijn moeder verteld
werden die moeilijk waren voor mij om te horen. Het was niet gemakkelijk om
er als dochter neutraal in te kunnen staan, kwam in een loyaliteitsconflict,
voelde regelmatig kwaadheid naar mijn moeder. Ik kon haar begrijpen maar
had moeite met het feit dat ze er niet open over was, dat ze de waarheid altijd
in de mist liet. Ik had de neiging om er heel erg te willen staan voor mijn vader
omdat hij zo zwak was, ook al was ik niet vergeten dat hij in het verleden niet
de gemakkelijkste echtgenoot geweest was voor haar, en het voor haar zeker
geen gemakkelijk leven met hem geweest is.
Ik kwam ermee thuis, het maakte bij mij emoties los als ik bij mijn vader
wegging. Ik kwam er mee thuis en ik ging er mee slapen.
Mijn vader ging de behandelingen stilaan maar zeker heel erg appreciëren hij
begon er op een gegeven moment ook achter te vragen als hij druk in zijn
hoofd voelde. De behandelingen hadden als resultaat dat de druk in zijn hoofd
stilaan wegtrok en hij voelde zich volgens zijn eigen zeggen veel beter na een
behandeling. Wat ik ook kon voelen was dat het tussen mij en mijn vader een
heel intense band creëerde, er was aandacht, er was het aanraken, ….
Op een gegeven moment kon ik voelen dat er een hele rare situatie ontstond.
Telkens als ik naar mijn ouders ging, vertrok mijn moeder en was ik alleen met
mijn vader. Omdat ik soms 2 tot soms 3x per week ging, en een behandeling al
vlug een uur tot anderhalf uur duurde bleef ik na de behandeling niet omdat
mijn drukke agenda dat niet toeliet. Dat creëerde een hele rare situatie :
Als ik kwam ging zij weg, en als zij terug kwam ging ik weg.
Mijn echtgenoot Huub is iemand die me heel veel ruimte kan geven om me
mijn ding te laten doen, en hij vond het zeker ok dat ik mijn vader ging
behandelen, maar op een gegeven moment kreeg ik van hem de reactie van je
bent er niet meer, en als je er bent hebt ge het er ook nog altijd over.
Ik werkte toen in een regime van 4/5e en met 2 tot 3x per week naar mijn
ouders gaan om mijn vader te behandelen had ik het behoorlijk druk om dat
allemaal rond te krijgen. Dit ging gepaard met thuis dingen laten liggen.
Ik had iets van dat is toch maar tijdelijk. Ik was zo gericht om er voor mijn pa
willen zijn, voor zo lang ik dat nog kon doen, dat ik uit het oog verloor dat ik de

focus op mijn eigen gezin aan het verliezen was.
Als ik thuis kwam had ik het er ook steeds over, ik was moe, …….
Eerst reageerde ik nogal verveeld op de opmerkingen van Huub, had ik iets van
het is toch normaal als mijn vader zich niet goed voelt dat ik er voor hem
probeer te zijn, …
Mijn focus zou wel weer terugkomen …
Mijn lichaam zou het me tonen want ik kreeg een frozen shoulder.
Ik ging naar een osteopaat, onderging craniobehandelingen, …… het kon
allemaal niet helpen…..
Ik bleef er meer dan een half jaar mee rondlopen, zonder verbetering.
Het was lastig, maar ik kon er mee leven, wist dat het een signaal was, kon ook
contact maken met de boodschap dat ik teveel aan het dragen was, maar kon
niet zien hoe ik iets kon veranderen, …. ik moest er toch zijn voor mijn vader !
Het leven zou mij antwoorden brengen.
Tinneke en Franca kruisten mijn leven via de module familieopstellingen.
De relatie met de ouders kwam daar heel sterk aan de orde, en wat me daar
het meeste van is bijgebleven is de plek die je als kind hebt en hoe belangrijk
het is dat de rangorde bewaard blijft.
Ik ben de kleine en jij bent de grote. Thuis had het zich omgedraaid en ik heb
op die module heel sterk ingezien dat ik dringend terug de positie van het kind/
de kleine moest innemen.
De behandelingen die ik in deze module onderging brachten me ook telkens
weer naar dezelfde informatie die de frozen shoulder me wou brengen : het
had te maken met teveel dragen, het was te zwaar, want ik droeg niet alleen de
zorg van mijn vader, ook de hele rugzak van emoties en pijnen ingevolge de
moeilijkheden van mijn ouders kwamen bij mij terecht, en vooral dat was voor
mij als dochter moeilijk om dragen. Ik kon dat heel goed voelen, maar hoe
moest ik daar mee omgaan ?
Franca was behoorlijk confronterend, met haar doordringende blik vertelde ze
me tijdens het eindrondje hoe belangrijk het was, dat ik terug de positie van
dochter zou innemen. Ze gaf me de raad om bij het volgende bezoek voor ik
binnen ging mezelf te focussen op ik ben de kleine en jullie zijn de groten.

Ik had nooit kunnen voorspellen hoe groot de verandering zou zijn, alleen door
het veranderen van mijn focus.
Wat ik al onmiddellijk voelde was dat er als het ware een zware last van mijn
schouders viel, ik moest alleen maar dochter zijn, het gaf een heel andere
energie van waaruit ik de behandeling startte.
Mijn vader was heel anders, en waar ik bijna van achterover viel was van het
feit dat toen ik naar huis ging hij me opeens terug “Mieke” noemde, iets wat hij
sinds ik hem behandelde niet meer had gedaan. Dat kwam bij mij binnen als
een bom. Het was voor mij HET bewijs dat het verschil in mij bij hem was
aangekomen, ook al zag de behandeling er langs buiten vrij hetzelfde uit als de
andere keren.
Ik had op de module familieopstellingen de naam van Dr Eduard Van den
Bogaert horen vallen. Eduard is van opleiding arts die zich na zich te hebben
verdiept in heel wat filosofieën, stromingen, op dit moment heel erg bezig is
met het decoderen van ziektes en hij heeft een heel specifieke manier van
werken, omdat hij contextueel (in zijn geval met de familiestamboom) werkt.
Met zijn naam die nog bleef nazinderen en het voornemen dat ik mijn positie
als kind tov van mijn ouders ten koste van alles moest bewaken reed ik terug
naar huis van de module familieopstellingen.
Ik ging op zoek naar de website van Eduard Van den Bogaert, en hoe meer ik
over hem las, hoe enthousiaster dat ik werd. Naast het bestuderen van
homeopathie, chinese geneeskunde, osteopathie heeft hij zich ook verdiept in
meditatie, symboliek, mythologie, theologie, reiki, nlp, bloesemremedies,
aromatheraphie, genealogie. Kortom iemand met een brede visie op het leven
en die van daaruit ook naar mensen kijkt. Dat is wat mijn vader nodig had want
in de ziekenhuizen ging het kijken niet verder dan het puur medische, kijken
vanuit kleine vakjes, en wat ze daar zagen gaf naar de toekomst toe totaal geen
perspectieven meer.
Het gaf me hoop, en ik herinner me nog dat ik met een heel goed gevoel naar
mijn vader ben gereden, het was alsof ik intuïtief kon voelen dat een bezoek
aan hem voor mijn vader niet alleen het leven van mijn vader, maar dat van
iedereen met hem verbonden zou veranderen, … ook mijn leven zou een
wending krijgen..
Ik kende mijn vaders visie en ook zijn weerstand tegen homeopaten en mensen
die zgz “alternatief” bezig zijn. Zo moest ik hem dus niet aankondigen.

Ik vertelde hem dat ik had gehoord over een dokter in Brussel die hele goede
resultaten boekte bij mensen die “opgegeven” waren en ik stelde voor om er
een keer naartoe te gaan, misschien kon hij wel iets voor hem betekenen.
Tot mijn grote verbazing ging hij er op in.
Nog groter was de verbazing van mijn vader toen Eduard bij hun eerste
kennismaking reeds na een kwartier de rode draad van zijn leven zomaar
eventjes benoemde. Ook al was het allemaal moeilijk om te geloven, te
plaatsen, omdat er werd gekeken vanuit een veel breder kader dan het
referentiekader van waaruit mijn vader altijd had geleefd, het kwam heel sterk
aan, en heeft ervoor gezorgd dat hij patiënt werd, ook al moest hij daarvoor
naar Brussel.
Eduard bracht mijn vader in contact met de boodschap achter de ziekte en de
symboliek van de symptomen. Het was voor mijn vader niet evident om op die
manier naar ziek zijn te kijken, heel zijn leven heeft hij zich slachtoffer gevoeld,
en nu werd de verantwoordelijkheid van de creatie van zijn ziekte bij hemzelf
gelegd. Op de ene of andere manier had Eduard de juiste stijl en sprak hij die
taal die mijn vader kon raken. Hij vertelde dat het dichtslibben van de
halsslagaders (verbinding tussen hart en in zijn geval de kleine hersenen waar
het krokodillenbrein (= gevoelsbrein) zetelt) een materialisatie is van wat hij
ook in het leven doet. Hij sluit zich figuurlijk en in zijn geval zelfs letterlijk af
voor zijn gevoelens als het moeilijk wordt. Dit is zowat de rode draad uit zijn
leven, vooral naar vrouwen toe. Eduard had de visie dat het terug deblokkeren
van zijn gevoelens naar deze vrouwen voor hem healing zou zijn.
Mijn vader moest een stamboom tekenen volgens een systeem dat ons werd
uitgelegd. Dat was niet gemakkelijk want er zit heel veel werk in het
uittekenen van zo’n stamboom. Je moet gefocust zijn, want is er een fout in de
familiestamboom moet je opnieuw beginnen, want elke fout heeft een invloed
op de mensen die ermee verbonden zijn, en in een stamboom is dat uiteraard
iedereen die er deel van uitmaakt. Daarnaast is mijn vader iemand die niet
meer zoveel onderneemt, en het tekenen van de stamboom zette hem terug
aan tot actie. Het tekenen van de stamboom gaf hem ook een doel, iets wat hij
niet meer had gehad, want zijn leven was doelloos geworden. Hij moest alle
lijnen en info zelf op de stamboom zetten, en met een bibberend handschrift is
dit niet makkelijk.

Ik was er heel wat momenten om hem erbij te helpen en op een gegeven
moment kreeg ik mijn moeder zo ver dat ze er ook in geholpen heeft.
We moesten meermaals opnieuw beginnen, omdat er mensen bij moesten die
niet onmiddellijk familie waren, maar die wel belangrijk geweest waren voor
mensen die op de stamboom stonden …. Gelukkig werd de stamboom op een
gegeven moment ok bevonden, want hij was er anders niet meer opnieuw aan
willen beginnen.
Het tekenen van de stamboom zag Eduard VDB ook als een vorm van healing.
Je bent dan bezig met het maken van verbinding tussen de mensen die in je
stamboom voorkomen. Elke hapering in een lijn, of elke lijn tussen mensen die
onderbroken was had volgens Eduard een betekenis, was er niet toevallig.
Via geleide visualisatsies naar de mensen van vorige generaties uit zijn
stamboom kwam mijn vader er achter dat zijn problemen met vrouwen ook
terug te vinden waren in de mannenlijn generaties voor hem. Ze werden
geheald via het geven van de kwaliteiten die ze niet hadden gehad waardoor ze
totalere mensen konden worden, geheald konden worden zodat het niet meer
verder doorgegeven moest worden. Eduard maakte hem er van bewust dat als
hij zelf aan dit thema zou werken dat in eerste instantie hem zelf kon genezen,
met als surplus dat alles dat na hem kwam er ook profijt van zou hebben.
Ik ben niet katholiek, maar als ik nu denk aan de verhalen over de erfzonde kan
ik me daar wel iets bij voorstellen.
Opeens had hij geen tijd meer om bezig te zijn met ziek zijn, dood gaan, want
er was zoveel te doen : het tekenen van de stamboom, die hij enkele keren
opnieuw heeft moeten tekenen omdat er bepaalde verbindingen niet ok of
vergeten werden, en hij kreeg tal van opdrachten om mee bezig te zijn.
De focus kwam terug op leven en niet meer op ziek zijn en dood gaan, en het
verschil in vitaliteit dat dit aan een mens geeft dat is met woorden niet te
beschrijven.
Met de stamboom als leidraad onderging mijn vader bij Eduard regelmatig
hypnose-sessies (ik noem het eerder geleide visualisaties).
Eerst werd gekeken waar de mannen die hem zijn voorgegaan in de stamboom
geheald moesten worden, en in een tweede fase ging mijn vader contact
maken met de vrouwen in zijn leven waar hij het contact zowel letterlijk als

figuurlijk had afgebroken, met als eerste zijn moeder. Het doel was haar te
vergeven, iets wat voor hem heel erg moeilijk was.
Er gingen heel wat hypnose sessies overheen om mijn vader zo ver te krijgen
dat hij haar kon vergeven.
Toen hij op zekere dag tegen Eduard vertelde dat hij zijn moeder voor het
slapen gaan bedankte voor wat ze wel had gedaan en vergeving gaf voor wat ze
niet had gedaan was ik heel erg ontroerd, …. Ik wist dat hij met dit te doen een
hele grote stap had gezet.
Een volgende fase was contact maken met zijn zus met wie hij al jaren geen
contact meer had. Door strubbelingen rond de erfenis ( mijn grootmoeder had
zowat alles overgelaten aan haar dochter, voor mijn vader was er maar net
genoeg om zijn gedeelte in haar begrafenis te betalen) heeft mijn vader
afstand genomen van zijn zus, zowel letterlijk als figuurlijk en ze hadden
mekaar sindsdien niet meer gezien. Dit terwijl ze eigenlijk altijd vrij goed met
mekaar hadden kunnen opschieten.
Eduard en ik hebben hem toen heel erg gemotiveerd om terug contact op te
nemen met zijn zus. We kwamen met de argumenten dat hij maar 1 zus heeft,
dat ze nog leeft en dat zij misschien ook wel heel veel verdriet heeft dat het
contact verbroken is, hij had niets te verliezen, het zou hem misschien ook wel
opluchten….
Toen ik die dag weg reed in Brussel had ik iets van hij moet zo vlug mogelijk
bellen, want anders doet hij het niet meer. Hij had eerst 101 redenen waarom
hij het later zou doen, maar ik liet me niet van de wijs brengen.
Op een gegeven heb ik me ergens geparkeerd en hij heeft met heel veel lood in
zijn schoenen gebeld naar haar. Ik heb hem alleen gelaten, omdat ik het gevoel
had dat dit iets was wat hij alleen moest doen.
Ze hebben een kort gesprek gehad en zijn zus heeft hem toen beloofd dat ze
contact zou opnemen om een keer af te spreken, maar tot op vandaag heeft ze
dat niet gedaan. Ik heb haar zelf nog een keer gebeld om te vertellen hoe
belangrijk het was dat ze mekaar zouden ontmoeten, en zij heeft me op haar
beurt gebombardeerd met heel wat redenen waarom het niet gemakkelijk is
om dat te doen. Ik vind het spijtig, ik voel het aan als een gemiste kans.
Maar, mijn vader van zijn kant heeft de eerste stap gezet, er is terug contact

gemaakt, en dat is helend voor mijn vader, ook al zou zij geen stap naar hem
toe doen.
Later begon Eduard over het stellen van doelen. Telkens stelde hij de vraag
wat zou ge nog willen doen in uw leven.
Hij had wel nog heel wat wensen. Hij had nog graag een keer naar de zee
gegaan, naar Italie aan de bloemenriviëra waar we vroeger meermaals op
vakantie geweest waren, kamperen, voetballen, …. maar in hemzelf had hij de
weg naar het waar maken van die dromen reeds afgesloten.
Omdat zijn fysieke conditie de laatste jaren heel erg achteruit was gegaan had
hij er zich bij neergelegd dat hij al deze dromen moest achterlaten, dat was
allemaal verleden tijd.
Ik kon de pijn voelen die dat bij hem veroorzaakte en ik nam me voor om hem
te helpen bij het waarmaken van 1 van zijn dromen, namelijk nog een keer naar
zee gaan.
Ik regelde een appartementje met zicht op zee. Ik nam mijn moeder in
vertrouwen, en vroeg of ze mee naar zee wou gaan. Ze was niet enthousiast,
ze stond niet te springen om twee dagen met mijn vader naar zee te ge gaan.
Uiteindelijk heeft ze wel toegezegd, maar ik had haar beter niet overhaald om
mee te gaan. Het was zo duidelijk dat ze er geen zin in had, en het kan niet
anders dan dat mijn vader dat ook heeft gevoeld. Mijn vader wist nergens van,
ik heb hem als het ware ontvoerd. Na een consult in Brussel ben ik niet naar
huis gereden, maar zijn we richting zee gereden. De trip naar zee was achteraf
gezien geen succes. Naast het feit dat mijn moeder niet enthousiast was werd
hij ook heel erg geconfronteerd met zijn fysieke beperkingen. Het was zo
anders dan de vakanties aan zee die ze eerder hadden gehad. Hij liep heel erg
aan tegen alles wat niet meer kon zoals vroeger, en hij liep daar zo hard
tegenaan dat hij niet kon genieten van de zee, de gezonde lucht, het mooie
weer, het lekkere eten …..
Wat ik eruit geleerd heb is dat je dingen niet kan forceren.
Omdat grote doelen aan hem niet meer besteed waren bleef Eduard hem
inspireren om toch doelen te blijven stellen, hoe klein ze ook zijn. Elke dag
naar de markt wandelen, de krant gaan halen, ….. en dat doet mijn vader ook,
en ik zie dat het bereiken van die kleine doelen voor hem op een of andere
manier toch groot is, zijn leven verrijkt en meer kwaliteit van leven geeft.

Eduard doet elke keer opnieuw een oproep aan mijn vader om kleine dingen in
zijn leven te veranderen, maar dat ligt voor mijn vader heel erg moeilijk.
Elke keer dat ik met mijn vader naar Brussel rijdt gaan we uit eten. We kiezen
telkens voor een restaurant met een keuken uit een andere cultuur.
Op die manier krijgt hij toch nog een beetje van de ervaringen van het reizen
mee.
Het stellen van doelen in je leven maakt dat je focus ligt op leven en dat geeft
vitaliteit. Het aanbrengen van kleine veranderingen in je leven maken dat
het leven blijft stromen en dat je niet blijft vastzitten in oude patronen.
Om de vitaliteit van het lichaam van mijn vader terug aan te sterken en ook om
meer stroming te creëren kwam het advies om naar een acupuncturist te gaan.
Als er een betere doorstroming zou zijn, zou mijn vader ook minder last krijgen
van evenwichtsstoornissen.
Mijn vader kwam terecht bij Melbin Fujimoto die in Hasselt het centrum
“Tokyo Wellness” runt, en heel wat meer in haar mars heeft dan accupuctuur
alleen.
Hij kan heel goed voelen dat haar behandelingen, die soms ook pijnlijk zijn,
zijn goed voelen ten goede komen.
Hij omschrijft het zelf als : ik kom buiten als een heel ander mens, ik voel me 10
jaar jonger, …..
Als hij zich regelmatig laat behandelen heeft hij geen of nauwelijks last van
uitvalverschijnselen en evenwichtsstoornissen, gaat hij een tijdje niet dan komt
het allemaal weer terug, dus het effect is duidelijk voelbaar.
Voor hij bij haar terecht kwam zag hij al een tijdje heel wazig, wat maakt dat TV
kijken en lezen heel moeilijk werd. Reeds na een aantal behandelingen was dat
helemaal weg. Voor hem was dat een wereld van verschil, want hij kon nu
weer naar hartelust lezen, iets wat hij altijd heel graag en veel heeft gedaan.
Nu gaat hij 1x per maand voor een sessie, en dat doet hem goed. Hij ziet het
een beetje als “een groot onderhoud” dat zijn lichaam telkens krijgt.

Enkele weken geleden zei mijn vader, het is allemaal begonnen met die cranio
van u …..
Ik zie nu dat het behandelen van mijn vader met cranio in hem heel veel ruimte
heeft gecreëerd om te kunnen openstaan voor andere manieren van
behandelen, anderen visies en dat hij ondertussen heel anders, veel vrijer en
met een veel bredere kijk in het leven staat dan voorheen.
Ik heb met hem gesprekken die ik drie jaar geleden voor onmogelijk had
gehouden.
Het proces dat hij gaat heeft ook mij in proces gebracht wat ons ook steeds
dichter bij mekaar bracht. Het heeft niet alleen ons, maar het hele
familiesysteem geheeld en daar ben ik heel dankbaar om.
Het bracht ook heel wat familiegeheimen naar boven die oorzaak zijn van heel
wat trauma’s, patronen die inter - generationeel worden
doorgegeven/overgenomen.
Door deze in het licht te brengen en healing te laten gebeuren hoeft het niet
langer overgenomen en gedragen te worden door het nageslacht en brengt dat
healing aan het hele systeem. Het is mooi werk, om door aan jezelf te werken
de toekomst van je nageslacht ook te verlichten
Voor mezelf voel ik dat ik terug een weg moet zoeken naar mijn moeder die in
het proces met mijn vader als het ware is afgedreven. Ik kan haar nog wel zien,
maar ze lijkt zo ver van mij te staan, het is alsof ik er op dit moment niet echt
dichtbij kan geraken. Er zit ook zoveel emotie tussen en ik weet op dit moment
niet goed hoe ik daar doorheen moet om terug bij haar te kunnen geraken.
Hoe ik dat moet doen is me nu nog niet duidelijk, maar zoals dat steeds in mijn
leven geweest is zal het leven me dat op een gegeven moment wel tonen.
Ik ben heel recent via facebook een vroegere vriendin terug op het spoor
gekomen. Zij was de dochter van de vroegere werkgeefster van mijn moeder
waar ze toen een hele goeie band mee had. Vorige week hebben we een
ontmoeting tussen de twee vriendinnen georganiseerd en dat was een
geweldig succes. Ze hebben de hele avond herinneringen van vroeger
opgehaald, en ze hebben daarbij zitten lachen en giechelen als pubers.
Het was geweldig hoe ze samen hebben genoten, en hun zien genieten gaf een
heel goed gevoel. Het voelde ook goed dat ik nu een keer iets met mijn
moeder heb ondernomen. Misschien opent dat opnieuw een weg naar

mekaar, brengt het ons weer dichter bij mekaar zodat er terug een juist
evenwicht komt.
De opleiding cranio heeft me veel meer gegeven dan technieken, het bracht me
vooral inzicht, bewustzijn, ruimte in mezelf, en dat heeft op mijn leven zo
enorm veel impact gehad, het heeft me rijk gemaakt aan ervaringen en
intensiteit met mensen en ook gewoon alleen bij mezelf …..
Ik ben er dankbaar voor dat Huub, mijn levens (liefdes) partner, die totaal niets
heeft met cranio me desondanks de ruimte kon geven om mijn droom, deze
opleiding afmaken,te laten volgen. Het heeft me ontroerd hoe hij er al die tijd
ondanks zijn eigen drukke programma heel liefdevol en zorgzaam heeft gestaan
voor mijn dochter en zonen als ik er niet was. Hij heeft me ook zo dikwijls zo
fijn laten thuiskomen na een module cranio met een huis gevuld met kaarsjes,
lekker eten, ….. Ik besef dat dit helemaal niet zo evident is.
Femke Dave en Christophe , ik weet dat jullie het niet fijn vonden als ik weg
was, maar ik ben ervan overtuigd dat ik door dit te doen een betere mens, en
hopelijk ook een betere moeder voor jullie mag zijn. De opleiding nam een
hele hap van onze financies als gezin. Ik hoop dat dit op een getransformeerde
manier ons gezin ooit terug ten goede mag komen.
Bedankt, Tina, Annick, Etienne, Franca, Tinneke, Bhaven, Inge voor het
doorgeven van zoveel meer dan cranio
Mensen met wie ik op mijn tocht doorheen de modules intense momenten heb
beleefd : Patrick, Bruno, Hilde, Sabine, Myriam,
Linda, Barbara, Lucia en Norbert…. , het groepje van op de advanced.
Wij hadden samen een onvergetelijke ervaring, een hollercauster van emoties,
ervaringen en inzichten die ons voor het leven met mekaar hebben verbonden.
En last but nog least, maar niet minder belangrijk dank aan Katrien, Griet en
Ilse bij wie ik welkom was om te logeren tijdens de modules.
Jullie gastvrijheid heeft ervoor gezorgd dat ik de keuze om de opleiding te
volgen heb kunnen maken.

Ik heb mijn vader gevraagd om een stukje te schrijven over wat de
craniosessies voor hem betekend hebben. Ik heb het letterlijk overgenomen.
Mijn vader aan het woord :
Mieke,
Toen jij mij voorstelde om te proberen mij te helpen met een therapie die jij juist
aangeleerd had, moet ik toegeven dat ik hier tegen erg kritisch stond.
Omdat ik blij was met uw bezorgdheid en dacht erger dan dit kan het toch niet
heb ik uw voorstel aanvaard.
Ik was op dat moment immers zowel lichamelijk als mentaal een wrak.
Ik kon nog nauwelijks op mijn benen staan en sleepte me dagelijks van mijn bed
naar mijn ligzetel. Ik had al 3 maanden geen voet meer buiten gezet en ik kon
zelfs niet meer eten. Ik heb een tijdje overleefd op astronautenvoeding.
Ik had geen zin meer in het leven en heb meermaals gedacht eruit te stappen.
Jij hebt op het juiste moment ingegrepen.
Met uw behandeling, waar ik na enkele weldoende sessies naar uitkeek, heb ik
langzaamaan weer zin in het leven gekregen. Geleidelijk aan ging ik terug eten
en heb ik mijn eerste korte wandelingen terug gemaakt.
De energie die jij mij gegeven hebt heeft mij gered. Ik zal u hiervoor nooit
dankbaar genoeg kunnen zijn.
Nadien hebt gij ook contact gelegd met een dokter waar je me nu nog
regelmatig naartoe brengt. Een dokter die open staat voor mijn probemen en
die mij steeds de moed geeft om het dagelijks leven, in nog steeds niet ideale
omstandigheden, aan te kunnen.
Tot hier mijn verhaal.
Duizend maal dank Mieke
Pa

Bijlage 1 : Oefening om de ganglia vrij te maken (Module alarm) :
Voor je aan deze oefening begint is het raadzaam om de horizontale assen in
het lichaam vrij te maken zodat de energie die loskomt optimaal afgevoerd kan
worden.
Vet gedrukt : Voorbeeld van wat ik tijdens een behandeling heb gedaan
Gewoon gedrukt : Voorbeeld van wat ik tijdens een behandeling heb gezegd
Ga achter de cliënt zitten, aan het hoofd. Cliënt ligt op de tafel op de rug.
Zorg ervoor dat de cliënt comfortabel ligt (evt iets onder de benen, dekentje,
…).
Zorg dat je zelf ook in een comfortabele houding zit.
Maak je hoofd leeg, en maak contact met aarde- en hemelenergie.
Verbinden met je lichaamsintelligentie en hulp vragen aan je helpers om
datgene te doen, zeggen dat nodig is voor degene die op tafel ligt.
Contact maken met lichaamsintelligentie van degene die je behandelt, en
vragen of deze persoon behandeld mag worden, verzoek om je te laten
begeleiden tijdens de behandeling in functie van dat wat nodig in functie van
zijn kosmische opdracht (niet in functie van wat zijn of haar ego wil).
Leg de handen op de schouders, voel het ritme.
Laat jezelf tot rust komen
In een ideale wereld is je nachtrust voldoende om te recupereren.
Het spijtige is dat we niet in een ideale wereld leven.
Op dit moment is het zo dat je lichaam niet meer is zoals het is geweest, en dat
de relatie tussen u en ma de passie die ze ooit had verloren is waardoor jullie
heel ver van elkaar staan en dat allemaal samen geeft heel veel spanning en
stress.
Die spanning en stress wordt in ons lichaam vastgehouden, en dat vasthouden
vraagt heel veel energie, en veroorzaakt ook tal van andere symptomen.
We gaan nu een oefening doen om die stress die vastgehouden wordt af te
voeren.
Plaats de handen in de nek.
Eén vinger onder de sterno-cleido-mastoidus, de vingers in het verlengde van
de grensstrengen – vingertoppen wijzen recht naar beneden, je volgt de
wervelkolom richting heiligbeen.
Contact maken met de ganglia

Op de plaats waar de ribben en de wervelkolom bij mekaar komen zitten kleine
knopjes, ganglia, die stress vasthouden. We gaan die knopjes ontladen.
We gaan dat in 3 fases doen, en telkens gaan we de oefening 3 x herhalen.
Fase 1 : Op de inademing (ik tel tot 3) ga je de borstspieren, nek, schouders,
armen, handen, vingers helemaal opspannen. Drie tellen aanhouden (ik tel dan
ook tot 3) en dan ga je alle spanning die je voelt uitblazen en daar mag geluid
aan te pas komen. Leg de nadruk van je spanning op het eind, daar waar je nog
energie over hebt om het uit je lichaam te gooien, zodat je niet al uitgeput bent
voor je uitblaast, zodat je op het hoogtepunt van de spanning kan uitblazen.
Voorbereiding (opspannen) 1-2-3
Aanhouden spanning 1-2-3
En spanning loslaten
Deze oefening 3 x herhalen
Fase 2 : Op de inademing (ik tel tot 3) ga je de buik, dijen, benen, voeten en
tenen helemaal opspannen. Drie tellen aanhouden (ik tel dan ook tot 3) en dan
ga je alle spanning die je voelt uitblazen en daar mag geluid aan te pas komen.
Leg de nadruk van je spanning op het eind, daar waar je nog energie over hebt
om het uit je lichaam te gooien, zodat je niet al uitgeput bent voor je uitblaast,
zodat je op het hoogtepunt van de spanning kan uitblazen
Voorbereiding (opspannen) 1-2-3
Aanhouden spanning 1-2-3
En spanning loslaten
Deze oefening 3 x herhalen
Fase 3 : Op de inademing (ik tel tot 3) ga je zonder fysiek spanning op te
bouwen in je lichaam, met intentie de spanning die er in je hele lichaam
opbouwen. Drie tellen aanhouden (ik tel dan ook tot 3) en dan ga je alle
spanning die je voelt uitblazen en daar mag geluid aan te pas komen.
Voorbereiding (opspannen) 1-2-3
Aanhouden spanning 1-2-3
En spanning loslaten

Deze oefening 3 x herhalen
Voel hoe de energie naar buiten begint te stromen. Door de handpalmen,
voetzolen, de poriën van je handen en je voetzolen en elke porie van je huid
verlaat de overtollige energie het lichaam. Kijk wat er uit je handen en
voetzolen komt.
Je kan vragen stellen over wat er uit komt; hoe ver het zit met het schoon
maken van de ganglia, op welke plekken blijft het vast zitten, wat is nodig om
ze vrij te maken enz…. Je werkt verder tot de grensstrengen vrij zijn, lukt dat
niet dan stop je op een gegeven moment met de boodschap dat het goed is
voor nu en dat je er een volgende keer mee verder gaat.
Na deze oefening stuur je als behandelaar helende energie door de nek en
spoel je de grensstrengen uit met schone regenererende energie. Tegelijkertijd
nodig je het lichaam uit om immuun cellen rond te sturen die alle oude
moleculen en stresshormonen die ze tegenkomen recycleren.
Dit is een oefening die cliënten die bewust willen bezig zijn met hun lichaam
ook perfect zelf kunnen doen als ze voelen dat ze vol stress zitten.
Een versie van Etienne van deze oefening staat op bijgevoegde CD, ze werd
ingesproken door Etienne tijdens de module alarm die ik gevolgd heb.

Medische achtergrond :
Stenose van de linkerhalsslagader (arteria carotis)
Wat zijn slagaders, en waar dienen ze voor
Een slagader of arterie is een bloedvat dat zorgt voor het transport van bloed
van het hart naar de rest van het lichaam. Het arteriestelsel voert bloed vanuit
het lichaam naar de gebruikers, nl. de organen en weefsels. De slagader is de
aanvoer. De slagader heeft een dikke wand en een kleine holte.
De naam 'slagader' verwijst naar het feit dat men aan een arterie het hart kan
voelen kloppen, omdat de daarmee gepaard gaande drukwisselingen zich in de
arterieën voortplanten.
Functie van de halsslagader
Arteria carotis is de wetenschappelijke benaming voor een halsslagader.
Deze slagader, die ook wel kortweg carotis wordt genoemd, ligt zowel links als
rechts in de hals, waar hij langs de luchtpijp en de slokdarm van borst tot aan
het hoofd loopt. Carotis (meervoud carotiden) is een gelatiniseerde vorm van
het Oudgriekse καρώδης, dat "verdoofd" betekent. De slagader dankt deze
naam vanwege het optreden van bewusteloosheid bij langdurige druk op de a.
carotis.

De halsslagaders voorzien het hoofd en de nek van zuurstofrijk bloed. In de nek
splitst de carotis zich in een arteria carotis interna en een arteria carotis
externa. Het traject proximaal van deze splitsing wordt a. carotis communis
genoemd. De linker en de rechter carotis kennen grotendeels hetzelfde
verloop. Enkel de oorsprong van de twee halsslagaders is verschillend. De linker
a. carotis ontspringt rechtstreeks vanuit de aortaboog (arcus aortae). De
rechter a. carotis ontspringt uit de truncus brachiocephalicus, een bloedvat dat
uit de aortaboog ontspringt en waaruit zich tevens de rechter arteria subclavia
afsplitst. Door deze anatomie kent de linker a. carotis zowel een thoracaal als
een cervicaal deel; de rechter ontspringt zo dicht bij de nek dat een thoracaal
deel ontbreekt.
Klachten vernauwde halsslagader
Symptomen :
Plotseling niet meer zien vanuit 1 oog
Plotseling met moeite kunnen lopen
Verliezen van evenwicht
Plotselinge ernstige hoofdpijn
Doordat er vernauwingen in de halsslagader aanwezig zijn kan het gebeuren
dat er tijdelijk te weinig bloed naar de hersenen stroomt, of dat de slagader
geheel verstopt raakt. Dit brengt de bloedvoorziening naar de hersenen in
gevaar en kan in beide gevallen neurologische (uitvals) verschijnselen
veroorzaken. Wanneer deze uitvalsverschijnselen van tijdelijke aard zijn noemt
men dit een TIA (Transient Ischaemic Attack), als dit blijvende schade
veroorzaakt een CVA (Cerebro Vascular Accident).
Onderzoek heeft uitgewezen dat een hoog percentage van de mensen die een
beroerte (of CVA) kreeg, vooraf waarschuwingen van het lichaam hadden
bemerkt. Dit zijn dan TIA's die zich kunnen uiten in tijdelijk verlies van spraak of
moeilijk bewegen van een arm of been. Het meest bekende symptoom is het
plotseling wegvallen van het gezichtsvermogen van één oog (amourosis fugax)
wat de indruk wekt dat "een gordijn wordt neergelaten". Ook merkwaardige
gevoelens of doofheid aan één arm of been, moeilijk praten of een afhangende
mond kunnen hierbij passen

Diagnose :
Naast een volledige medische anamnese en lichamelijk onderzoek, zijn er
volgende diagnostische procedures :
auscultatie (luisteren naar) van halsslagaders - plaatsing van een stethoscoop
over de halsslagader om te luisteren voor een bepaald geluid heet een bruit
(spreek uit brew-ee). Een bruit is een abnormaal geluid dat wordt
geproduceerd door het bloed die door een vernauwde slagader. Een bruit
wordt algemeen beschouwd als een teken van een atherosclerotische slagader,
maar een slagader kan worden ziek zonder dat dit geluid.
halsslagader duplex scan - een soort van vasculaire echo onderzoek uitgevoerd
om de doorbloeding van de halsslagaders te beoordelen. Een halsslagader
duplex scan is een niet-invasief (de huid is niet doorboord) procedure. Een
transducer zendt ultrasone geluidsgolven met een frequentie te hoog is om
gehoord te worden. Wanneer de transducer (zoals een microfoon) is geplaatst
op de halsslagaders op bepaalde locaties en hoeken, de ultrasone
geluidsgolven om door de huid en andere lichaamsweefsels aan de bloedvaten,
waar de golven af echo van de bloedcellen. De transducer vangt de
teruggekaatste golven en stuurt ze naar een versterker, waardoor de ultrasone
geluidsgolven hoorbaar. Het ontbreken of flauwvallen van deze geluiden kan
wijzen op een verstopping van de bloedstroom.
magnetic resonance imaging (MRI) - een diagnostische procedure die een
combinatie van grote magneten, radiofrequenties, en een computer om
gedetailleerde beelden van organen en structuren te produceren in het lichaam
gebruikt.
magnetische resonantie angiografie (MRA) - een niet-invasieve diagnostische
procedure dat een combinatie van magnetische resonantie technologie (MRI)
en intraveneuze (IV) contrastvloeistof om bloedvaten te visualiseren gebruikt.
Contrastvloeistof zorgt ervoor dat bloedvaten te ondoorzichtig verschijnen op
de MRI-beeld, waardoor de arts de bloedvaten wordt geëvalueerd visualiseren.
CT-scan (ook wel een CT-of CAT-scan.) - een diagnostische beeldvorming
procedure dat een combinatie van x-stralen en computer technologie gebruikt
voor de productie van cross-sectionele beelden (ook wel plakken), zowel
horizontaal als verticaal, van het lichaam. Een CT-scan toont gedetailleerde
beelden van enig deel van het lichaam, met inbegrip van de botten, spieren,
vet en organen. CT-scans zijn meer gedetailleerd dan de algemene x-stralen.

angiografie - een invasieve procedure die wordt gebruikt om de mate van
verstopping of vernauwing van de halsslagaders te beoordelen door het nemen
van röntgenfoto's, terwijl een contrastvloeistof ingespoten in. De
contrastvloeistof helpt om de vorm en de doorstroming van het bloed te
visualiseren door de slagaders als x-ray foto's worden gemaakt.

Medische behandeling - klassiek
modificatie van risicofactoren
Risicofactoren die kunnen worden gewijzigd onder meer roken, verhoogd
cholesterolgehalte, verhoogde bloedsuikerspiegel, gebrek aan beweging,
slechte voedingsgewoonten, en verhoogde bloeddruk.
medicijnen
Medicijnen die kunnen worden gebruikt om halsslagader ziekte te behandelen
zijn onder andere:
plaatjesremmende medicijnen - medicijnen gebruikt om het vermogen
van bloedplaatjes in het bloed aan elkaar te kleven en de oorzaak stolsels
verminderen. Aspirine, clopidogrel (Plavix) en dipyridamol (Persantine)
zijn voorbeelden van plaatjesaggregatieremmers medicijnen.
anticoagulantia - ook beschreven als "bloedverdunners", deze
medicijnen werken anders dan bloedplaatjesaggregatieremmende
medicatie om het vermogen van het bloed te stollen verlagen. Een
voorbeeld van een antistollingsmiddel is warfarine (Coumadin).
antihyperlipidemics - medicijnen gebruikt om lipiden (vetten) in het
bloed, met name cholesterol. Statines zijn een groep van
antihyperlipidemic medicijnen, en omvatten simvastatine (Zocor),
atorvastatine (Lipitor) en pravastatine (Pravachol), onder anderen.
Studies hebben aangetoond dat bepaalde statines kan de dikte van de
halsslagader muur verminderen en daarmee de grootte van de lumen
(opening) van de slagader.
antihypertensiva - medicijnen gebruikt om de bloeddruk te verlagen. Er
zijn verschillende groepen medicijnen die op verschillende manieren
handelen om de bloeddruk te verlagen.

Chirurgische behandeling
Bij personen met vernauwing van de halsslagader van meer dan 50 procent
naar 69 procent, kan een meer agressieve behandeling worden aanbevolen, in
het bijzonder bij personen met symptomen. Chirurgische behandeling
vermindert het risico op een beroerte na de symptomen zoals TIA of klein
herseninfarct, in het bijzonder bij personen met een occlusie (verstopping) van
meer dan 70 procent die zijn goede kandidaten voor een operatie.
Een operatie van de halsslagader ziekte bestaat uit:
carotis endarterectomie (CEA)
Carotis endarterectomie is een procedure gebruikt om de plaque en
stolsels uit de halsslagaders, gelegen in de nek. Endarterectomie kan
helpen voorkomen dat een beroerte zich voordoet bij personen met
symptomen van een halsslagader vernauwing van 70 procent van de
meer.
halsslagader angioplastiek met stentplaatsing (CAS)
Carotid angioplastiek met stentplaatsing is een optie voor patiënten die
een hoog risico op carotis endarterectomie. Dit is een minimaal invasieve
procedure waarbij een zeer kleine holle buis, of katheter, is van een
bloedvat in de lies op Geavanceerd om de halsslagaders. Nadat de
katheter is op zijn plaats, kan een ballon worden opgeblazen om de
slagader te openen en een stent is geplaatst. Een stent is een cilinderachtige
buis gemaakt van dunne metaal-gaas raamwerk gebruikt om te
houden van de slagader te openen. Omdat er een risico op een beroerte
van de stukjes plaque af tijdens de procedure te breken, een apparaat,
genaamd een embolische beveiliging, kan worden gebruikt. Een
embolische beveiliging is een filter (zoals een klein mandje) die is
bevestigd aan een geleidedraad om eventueel vuil dat kan afbreken
tijdens de procedure op te vangen.

Nieuwe behandeling bij vernauwing halsslagader
Een beroerte of een TIA (transient ischemic attack, voorbijgaande
periode van bloedeloosheid van een hersengebied) is nogal eens het
indirecte gevolg van vernauwingen in de halsslagader.
Heeft iemand zo’n vernauwing in het halsvat dan is de
standaardbehandeling een operatie waarbij het vat weer goed
doorgankelijk wordt gemaakt.
Soms echter is zo’n operatie niet mogelijk bijvoorbeeld omdat de hals
niet goed toegankelijk is voor operatie, dat kan in bv geval van eerdere
halsoperaties met littekens in de hals of als gevolg van bestralingen.
Ook kan de operatie niet mogelijk blijken doordat de patiënt andere
ernstige aandoeningen heeft, zoals hart- of longziekten, waardoor een
operatie en met name de narcose te risicovol is.
Nu is voor dit soort patiënten een alternatieve behandeling ontwikkeld:
een vaatplastiek met de plaatsing van een stent. Een stent is een
metalen buisje dat in een vat (of kanaal) in het lichaam wordt geplaatst
om dit open te houden.
Via de slagader in de lies worden katheters opgevoerd tot in de halsvaten
en zo wordt het vat opengemaakt en een buisje geplaatst. Geen narcose
nodig en achteraf geen littekens in de hals.
Het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein heeft met intussen ruim 1000
procedures de meeste ervaring met deze nieuwe behandelingsmethode.
Daaruit blijkt dat de methode – in ervaren handen – een goed alternatief
vormt voor de al langer bestaande operatiemethode.
Bronvermelding : Medicaf Facts dd. 05.09.2009

Alternatieve behandelingen voor Stenose
Ik heb hier niet veel over kunnen vinden. Ik sprak met een aantal alternatieve
therapeuten.
Degenen die fysiek werken legden hun focus op een betere doorstroming, het
ontspannen van de spieren rond de bloedvaten, verhogen van de vitaliteit,
losmaken.
Degenen die op emotioneel, mentaal en spiritueel niveau werken leggen hun
focus op wat zit er aan de basis van het ziek zijn.
Wat wil een lichaam vertellen, waarom heeft het net deze ziekte met deze
symptomen gecreëerd.
In het geval van een stenose : wat heeft het dichtknijpen van de bloedvaten
veroorzaakt.
Het heeft altijd iets met druk te maken, en dat kan op alle terreinen liggen.
Een belangrijk stuk van de therapie ligt er ook in om de persoon in kwestie
bewust te maken van hoe hij of zij de ziekte zelf heeft gecreëerd.
Ook het bewustmaken van het feit dat in ieder mens de potentie aanwezig is
om het ziekte proces om te keren door uit oude patronen te stappen, en
anders in het leven te gaan staan.
Mensen terug de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven in handen laten
nemen.
Mensen waar de zin om te leven weg is terug leren doelen stellen, want als je
een doel hebt ben je terug bezig met het leven, komt er vitaliteit en verandert
je hele leven.

Nuttige adressen :
Tokyo Wellness
Melbin Vendamme-Fujimoto
Lombaardstraat 13 bus 2, 3500 Hasselt
Tel : 011/35.39.70
melbin.vendamme@skynet.be
Accupunctuur, Moxa en cupping, shiatsu en tuina massages, kruidenolie,
ontspanning/relaxatie.
Dr. Eduard Van den Bogaert
Avenue Coghen 159/B12
1180 Ukkel
Tel : 02/374.77.70
drevdb@scarlet.be
Algemene geneeskunde, Homeopathie, genealogie, decoderen van ziektes
Michael Berten,
Arnold van Loonlaan 41
3500 Hasselt
Osteopaat D.O. (werkt niet alleen op fysiek niveau, zijn focus ligt vooral op wat
zit er achter dit fysiek probleem en hij werkt van daar uit op de symptomen).
Annemie Rubens
Molenstraat 1
3870 Heks
Tel : 012/210448
rubens.anamuse@gmail.com
Praktijk voor lichaamswerk met aandacht voor de mens in zijn totaliteit
Cranio sacraal, chi nei tsang, fascia, shiatsu, magnified healing, reiki,
meesteressenties
Afgeleverd “oktober 2012”