C;.4-S -11'1/11

kolkora neban, sutara botateko. Eta andik aurrerakuek
ondo betetan nituen, da las ter aldatu eustan
beste letra batera.
Eztago esan biarrik ordezkuak eta guk zer egingo
genduen: ikasi ez beste guztia... Gañera ni, itzarrik
egoenien be, maisu orrek okerreko begiz ikusten
ninduen.
Urte bi aurretik inguru zala, gure osaba Jose Marik,
eldu anka bietatik eta an baztarrien egoan tramankuluren
bat artuz, buruaz jo eragin da buma
erdi apurtuta itxi eban. Ondoren, luzero ibili zan
osaba ori nunbaiten atrapau gurarik; baña au oso
azkarra zan -"Xague" izena ipiñita euken-, da iñoz
ezin izan eban atrapau ba! Andik las terrera , amazortzi-emeretzi
urte zituela, Ipar-Amerikara juan
zan, eta gaur be an bizi da larogetamar urte pasaute.
Lau aldiz izen da emen be.
Sei urtetik eta amabira bitarte izan ziran gure eskolara
noz-beinkako osterok.
Laster jaio zan Felipe, bostgarren anaie.
1917-ko martixen juan zan aite Ipar-Amerikara.
Eta ondiño illun egoala, aitak ni bakarrik itzartu eta
esan eustan:
- Ameriketara noie, eta amari lagundu biarrian.
Eta bostoi mosu bana emon da juan zan. Ama seguru
negarrez geratu zan, ardure guztiak bere gan
arturik.
Gu bost ume giñan: nik zortzi urte ez neukazan;
gazteenak, bat pasau; emeretzi urteko krixadie, Julia,
Nabarnizkue, neska ona ta fiñe. Auzokoren batzuk
ekarten ebazan korta eta mendi-biar gogorretarako
alogerien, eta aurrera. Eskolara uts gitxiago ez
zan izango guretzat beintzat.
Guk, gure modukuak dabena, laguntza eta biarra
baño jolasa naiago. Etxe biotan, zazpi edo zortzi
batzen giñan. Gauza on bat egiten bagenduen, bi al-
22