Ψηφιακό Τεκμήριο

απαντούν µικτές δασικές συστάδες λευκοδέρµου Πεύκης µε υβριδογενή ελάτη ή µε οξιά.
Κατέχουν µέτριας επιφάνειας εκτάσεις του δρυµού και η οικολογική τους σηµασία αυξάνεται
από την περιορισµένη εξάπλωση του Ρόµπολου στη χώρα µας (Όλυµπος, Πίνδος, Βέρµιο,
Γκορίλας). Το Pinus heldreichii είναι το πιο ψυχρόβιο κωνοφόρο απ’ όλα τα ελληνικά
πεύκα, είναι φιλόφωτο και έχει µικρές εδαφικές απαιτήσεις εµφανιζόµενο, συνήθως, σε ξηρά,
ασβεστολιθικά και οφειτικά πετρώµατα.
• Ανωδασική βλάστηση (Ορεινός- και Ορο-µεσογειακός όροφος βλάστησης).
Στη σύνθεση του µωσαϊκού της ανωδασικής βλάστησης, που εµφανίζεται µε συνέχεια
πάνω από τα 1.700 µ. και ως µικρές κηλίδες εξωδασικής βλάστησης σε κατώ-τερα υψόµετρα
(από τα 1.500 µ.), συµµετέχουν οι τέσσερις παρακάτω τύποι βλάστησης:
α) “Στεππόµορφα” λιβάδια (Pelouses ecorhees)
Τα στεππόµορφα λιβάδια χαρακτηρίζονται από την κυριαρχία αγκαθωτών χαµαιφύτων
(θαµνών) από την ευρεία εµφάνιση γυµνού εδάφους ανάµεσα στους θυσσανόµορφους
σχηµατισµούς µε αγρωστώδη και από µέτρια ασκούµενη βόσκηση στη διάρκεια του
καλοκαιριού. Πρόκειται για λιβάδια που εξαπλώνονται κατά κανόνα πάνω από τα δασοόρια
και παρουσιάζουν ιδιαίτερα φυσιογνωµικά εδαφικά χαρακτηριστικά στην περιοχή της
Μεσογείου, γεγονός που οδήγησε στην ανάγκη οµαδοποίησής τους µε το φυσιογνωµικό,
ποιοτικό χαρακτηρισµό των Pelouses ecorchees ή “Στεππόµορφων λιβαδιών”.
Στη διαµόρφωση της φυσιογνωµίας των ορεινών και ορο-µεσογειακών αυτών τοπίων
του όρους Βίκου-Αώου κυρίαρχο ρόλο παίζουν τα πολυετή αγρωστώδη (Festuca sp., Sesleria
sp., Stipa sp., κά.) µε τα χαµαίφυτα προσκεφαλοειδούς ανάπτυξης (Astragalus sp., Marrubium
sp., Sideritis sp., Prunus sp., κά.). Οι περιοχές αυτές σκεπάζονται µε χιόνι καθ’ όλη τη
διάρκεια του χειµώνα.
Η υψοµετρική κατανοµή της φυτοκοινωνίας των Στεππόµορφων λιβαδιών κυµαίνεται
από τα 1.800 µ. έως τα 2.300 µ. πάνω σε βραχώδεις βιότοπους.
β) Βλάστηση ασβεστολιθικών βράχων
Οι βράχοι αυτοί είναι, κυρίως, οι κατακόρυφοι βράχοι µε τη µορφή τοιχώµατος ή οι
απόκρηµνες επιφάνειες και απότοµες κλίσεις αλλά και οι βραχώδεις βιότοποι µε µέτριες
έως ισχυρές κλίσεις. Οι βραχόφιλες φυτοκοινωνίες είναι οι εξής: Gnaphalium roeseri –
Asplenium fissum, Trifolium praetutianum – Valeriana epirotica. Η υψοµετρική κατανοµή των
εν λόγω φυτοκοινωνιών κυµαίνεται αντίστοιχα από 1.500-2.200 µ. και 2.100-2.350 µ.
γ) Βλάστηση σαρών
Πρόκειται για ασταθή υποστρώµατα που συγκροτούνται από "κινούµενες" πετρώδης
µάζες µε ελάχιστη ποσότητα εδάφους µεταξύ τους. Τα φυτά που αποικίζουν τέτοιου είδους
βιότοπους υπόκεινται σε ιδιαίτερα δριµύς οικολογικές συνθήκες. Αυτές είναι η µηχανική
δυσκολία στήριξης στο έδαφος (τα φυτά συγκρατούνται χάρη στις ιδιαίτερες προσαρµογές
των ριζών και των βλαστών τους), η έλλειψη νερού (λόγω της µικρής παρουσίας λεπτών
υλικών στο υπόστρωµα) καθώς και ακραίες µεταβολές θερµοκρασίας (εξαιτίας της
υπερέκθεσης των υποστρωµάτων στο ηλιακό φως).
δ) Βλάστηση “ξυρισµένων” ή “αποψιλωµένων” χιονόφιλων λιβαδιών (Pelouses rases)
και λιβαδιών τύπου λειµώνα (Prairies)
Όσον αφορά τα χιονόφιλα λιβάδια πρόκειται για βιότοπους που απαντώνται στα
Μεσογειακά Όρη που αποικίζονται από ιδιόµορφη φυτοκάλυψη και χαρακτηρίζονται από τα
ακόλουθα γνωρίσµατα:
• Αβαθείς επιχωµατωµένες κοιλότητες σε οριζόντια ή πολύ µικρής κλίσης εδάφη,
• Ύπαρξη ορισµένου βαθµού εδαφογένεσης,
113