Nicholas, Nick: Najlonkorda liro

9
(FlorÕ de poemoj:
dauù rade vanigita vivo-amo,
kaj malkontentÕ, kaj ÞlozoÞemo.)
Cö iu sciu kaj agnosku ke, felicöe,
ÞlozoÞemon nutras la ettempoj,
kaj maljuste estas diri, senpardone,
ke nebonigeble putras la ettempoj;
cöar, dum la enuo, akras la sin-takso,
kaj al la animÕ malsöutras la ettempoj:
antauù auù ecö post provego viv-konsuma,
komfortige apog-söultras la ettempoj.
Kaj jen, je rekomencigö o de la inter-
-esaj tempoj, dezert-tundros la ettempoj.
Jam jarcenton la homoj, miriade,
pledoplenas, plorplendas, penpenas.
Malfelicöoj, malbenoj pluvenas,
kaj plupledas ni, penas luktade.
Sed la Grandaj Timegoj degrade
vivkunulas nin longe, nin drenas:
jam jarcenton la homoj, miriade,
pledoplenas, plorplendas, penpenas.
Ni vivtenas nin iom söarade,
kaj delonge ni ne gö ojmienas,
cöar afekti... afekti cöagrenas.
Ni memoras nin, do: luktis bate
jam jarcenton la Homo, miriade.
Mezagö as la mondo lauù dire.
Ne domagöe,
ke malmiragöe,
cöar tielas la stato, nu,
cöar tielas la stato, lauùsöajne.
Ne domagöe.
Sed kie la perdita naivo?
Neniam tia stato, lauù vere.