Nicholas, Nick: Najlonkorda liro

27
BALADO JARRESUMA
La lasta tago de nelasta jaro.
Sin iam fresöa jaro tede Þnas.
Kaj la komence plena kalendaro
oscedas, dum gö in ekso eliminas.
La vivo, kiel cöiam, vivrutinas,
kaj se la jarcifero parvenue
aspektas pro jöuseco, tamen plue
erodos gö in la tempoßua certo.
Do cöio ordas bone kaj kongrue:
Nenio nova, krom malnova sperto.
Ne dubu, ke dauù rados ordinaro:
kiu esperas söangö on, halucinas.
Onia kontenteta dankfanfaro
hodiauù do dampite fest-obstinas.
Aplauù du bis, se io ajn kulminasÑ
kaj gö ise, ni plu distru nin vivue;
kial ne? Ni kontentas. Evolue
formÕ falisÑidentigis nin inerto,
kaj nin malpereigis. Sötonstatue!
Nenio novas, kaj malnovas sperto.
Ne cöiun fakton foldas inventaro?
Ne cöiun veron scio determinas?
Vanos la cöioscio-akaparo,
cöar cöiosciulon kia DiÕ diÞnas?
Ne tutas scio, sed mi tutdestinas,
cöar konas la ekzistostatojn de frue,
kiel tretitajn stratojn, neßuktue,
cöiom. SoldatÕ, logita de dizerto,
antauù ol li reiras monddetrue:
Nenio nova. Krom malnova sperto.
La tero staras, cöirkauù rivolue,
kaj rotacie, restas samsitue.
Princo, ne postuligö as troa lerto
trovi konkludon ja (ecö se netuje):
ne ion novan; sed malnovan sperton.