Nicholas, Nick: Najlonkorda liro

11
NASKIĜTAGA POEMO: ’88
Ne multon mi havas pluraporti:
la abiturienta jaro tro okupis.
Kaj mi, jam distrigö inte per fervore fusöaj versoj,
trovis tutan trankvilon en ekzamena nervozo.
ÒDolcöe DeksesÓ oni diras,
sed tion oni ne trovis.
Ankorauù atendante starton,
intertempeÑmi scipovas pli multe
(mi suspektas: pli mute).
Sed ne ankorauù feras miaj faroj,
ne Þerigas min mia fajro.
Ecö se mi plendkrias, ke oni Þne surtabligu al mi la mondon,
kaj donu karnon al miaj elversöoj,
adoltonte, mi ne vere pretas adoltigöi,
nek oni pretigas.
Deksep jarojn mi sciis, kion mi konis.
Nun mi elpasöas en la stacikorton, kaj tie kvar-kvin kolegoj
frotas reciproke dorsojn samagö ulinajn.
(Kompreneble mi envias!
Mi teorie estas almenauù tiel kompetenta.)
Baldauù oni ankauù min eljöetos en tian mondorealon,
en strangan mondon, kiun logö as virinoj.
Nu, mi ne volas Prufrock-i,
sed mi ne deziras eksknabi, damoj, mi ne vere deziras.
Ne suÞcöas maturo, ne suÞcöas konÞdo;
kaj mi ne deziras eksknabi, damoj, mi ne vere deziras.
Cö u vi komprenas, kion mi diras?
Cö u mi?
Cö u entute grave?
Cö u naskigö tage?
Nu, mi devas decidi,
min mi ecö devigas decidi:
decas malapatii,
demonstrendas maltimigöo.
Kaj iom post iom estos maltimigöo,
pri tio mi preskauù certas.
Dato estas dato. Gö i venas, nunas, krizas,
preterpasas. Mi ankorauù starton atendas.
Intertempe, mi strecöas la nervojn.