Nicholas, Nick: Najlonkorda liro

33
SEDIMENTOJ
Horo alvenas kaj jaro foriras.
Tempo kuras. Tempo stiras
cöiam antauù en, sencöese pela.
Nokton trompas tago ribela,
orde efemera.
Kio travivas la maljustajn tempojn?
Nur la necertaj konjektoj,
nur la starpunktoj söancelemaj,
sole la senbazaj aspiroj,
kaj multaj duboj.
Vivoj forfulmas, pereas ideoj.
ÒProÓ-oj mankas, multas ÒseÓ-oj.
Neniu konas ecö siajn praavojn.
Dungas tempo devajn sklavojn,
(nin,) gö is epitafoj.
Kio postrestas transsöangö ojn epokajn?
Scio ne, sed suspekto;
vero ne, sed diveno;
sukceso ne sen Þasko,
kaj mutaj dupoj.
Kio kontinuas en tempesto?
Kio glaciigö as dum degelo?
Se as nune, kie la is-esto?
Se ni tempas, kia la tempcelo?
Estintecon mi ne povas palpi,
estonteco min ne povas helpi.
Ne ekzistas dauù ro, sed ekhaltoj;
haltoj stumble sekvas post la startoj.
Horo alvenas kaj jaro foriras;
certon potempe ni malakiras.
Fluas tempÕ (lauù sia kodo),
demetante tempokoton.
Kio valoras en tempa sedimento?
Malgrauù a vivo, spita alstrebo.
Kio sedimentas el ßusÕ kosmogonia?
Söauùmo söanca, sövebo sötorma,
sölimÕ maltrankvila...