Officieel Orgaan van den Nederlandschen Voetbalbond. VOETBAL

Toen kwamen nog even de Beige» los. Van
der Stappen zit er op en weet BeeuwkeB te
bereiken, maar verder ook niet. De Hollanders
winnen met 4—0 dézen prachtigen, spannenden,
boeienden strijd. En ze hebben het verdiend.
Na de rust was 't overweldigend, vooral dat
onvergetelijke laatste kwartier, toen zelfs
Thornton machteloos stond. Den overwinnaars
hulde, den overwonnenen den troost voor 'n
volgend jaar. Ze hebben hun best gedaan. De
Korver bij ons, Thornton bij de Belgen waren
de eersten van 't veld, maar allen hebben gezwoegd
om den eereprijs te behalen.
De uitreiking.
Nauwelijks had het fluitje geklonken voor
„tijd" of de ontzaglijke massa toeschouwers
stroomde het veld over naar de tribune, waar
de uitreiking van den beker zou plaats hebben.
Het was 'n imposant gezicht, hoe plotseling
de opeengepakte drommen zich verspreidden
en van alle zijden kwamen aangegolfd naar
één plaats.
Bij de tribune werden de spelers met donderende
hoera's ontvangen. Dan spreekt de
heer C. Sythoff, den directeur van het Rotterdamsch
Nieuivsblad, de overwinnaars toe in
hartelijke woorden en reikt mevrouw aen zilveren
beker aan onzen bondsvoorzitter over. Deze,
de heer Warner, brengt nogmaals dank aan den
gullen uiilover en wjjst op de schitterende
propaganda, door dezen reuzenwedstrijd in
Rotterdam, de oude voetbalstad, gemaakt. Hij
heft een driemaal hoera voor den heer Sythoff
aan, waarmee daverend werd ingestemd. Ook
brengt spreker hulde aan Kees van Hasselt,
den man, van wien de kracht en de energie
uitging. Ten slotte verzoekt hij den uitlover,
om den beker zelf aan de overwinnaars aan
te bieden en besluit hij met een door allen
herhaald „leve mevrouw Sythoff".
De directeur biedt daarna aanvoerder Kessler
den beker aan. Deze, sprekend uit naam van
z'n elftal, brengt z'n dank over. Door de
vriendschap, die tusschen de spelers onderling
bestond, is het, zegt hij, mogelijk geworden
heden te overwinnen. Voor die vriendschap
hief hg een luid hoera aan.
Daarna voerde het woord de heer Havenith
namens den Belgischen Bond en zegt het
volgende :
„De schitterende overwinning heden door de
„Hollandsche équipe behaald, bevestigt haren
„goeden uitslag van dertig April laatstleden.
„Niettegenstaande mijn nationale fierheid en
„mijn liefde tot het Vaderland, een Belgische
„overwinning verkozen hadden, wensch ik de
verdienste te erkennen daar waar zij dient
„erkend te worden, en als sportman is het mrj
„aangenaam, het Hollandsche „Elftal" hartelijk
„geluk te wenschen voor zijn kunstig en prachtig
„voetbalspel, hetwelk het ons getoond heeft.
„Deze sportieve kampen hebben niet alleen de
„verdienste in onze voetbal-clubs, dennoodigen
„wedijver daar te stellen, maar ook, en ikver-
„oorloof mij op dit punt voornamelijk te wijzen,
„zij vormen onvermijdelijk een band van rechte
„vriendschap en broederlijkheid tusschen onze
„twee volkeren.
„Dat het mij insgelijks toegelaten zij, den
HET SPORTBLAD. 0
„gever van de Coupe, den heer Sijthoff, welke
„door zijn milde gift, ons toegelaten heeft, op
„onze beurt, onze vrienden uit Holland te bedoeken,
hartelijk te bedanken.
„Mijne heeren, ik stel voor, een driedubbel
„hoera ! te roepen ter eere van de zegepralende
„équipe en den milddadigen gever van de Coupe,
„aldus wenschende in een zelfde gedachte van
„dankbaarheid, de verheerlijking des Sports te
„erkennen, welke deze echitterende match en de
„Coupe waarvoor wij streden, ons inboezemen."
Met grooten geestdrift werd deze Vlaamsche
rede begroet, en nadat de heer van Hasselt
nog 'n woord van hulde had gebracht aan het
publiek voor z'n prachtige houding gedurende
den strjjd, was ook dit deel van het feest afgeloopen.
Na een bitteruurtje in het Poolsche
Koffiehuis had 's avonds in het hotel St. Lucas
het diner
plaats, waaraan werd deelgenomen door alle
autoriteiten, de spelers, de ruïne-menschen, pers,
te zamen 'n kleine honderd personen . . .
M'n pen begint zoo langzamerhand haar
diensten te weigeren. Geloof mij dus in 't
kort: het was heerlijk-gezellig. Al de toasten
memoreeren, ik kan het niet. Trouwens, met
collega Heiser van de Sportkroniek heb ik afgesproken,
dat we veel zouden eten en weinig
schrijven. Aan dat veel-eten beeft m'n waarde
confrère zich schitterend gehouden : ik hoop
dat het weinig-schrijven gevolgd is.
Voorzitter Warner heb ik hooren speechen.
Hij dankte voor de hem te beurt gevallen
onderscheiding, twee weken geleden, prees de
vriendschap tusschen beide volkeren en stelde
'n dronk in op Koning Leopold, die, zei onze
praeses, overal is, „wat van den N.V.B. niet
altijd kan gezegd worden." Ik heb geestdriftig
m'n glas geheven en dapper meegezongen met
de Brabanconné en 'm'n voorzitter geprezen om
die ridderlijke bekentenis, üm toen Daron ue
Lavelaye namens den Belgischen Bond dankte
voor de prachtige ontvangst, getuigde dat zijn
landgenooten een onvergetelijken indruk zouden
meenemen van dezen schitterenden sportdag,
directeur Sijthoff hulde bracht voor dit alles en
inzonderheid voor den beker, „superbe object
d'art" en eindigde met 'n dronk op onze
Vorstin, zie, toen steeg de geestdrift ten top,
en ons Wilhelmus, dat zoo ontroerend-mooi
klinken kan, werd staande aangeheven . . .
En nauwelijks was het uitgezongen of door
de zaal klonk de stem van ons bestuurslid
Dikkers, die 'n solo te hooren gaf; dat mooie,
van hoogen vrijheidszin getuigende lied:
Zij zullen hem niet hebben,
De fiere Vlaamsche Leeuw . . .
Weet ge nu'waarom Dikkers het bestuur uit
moet? De man is z'n roeping glad misgeloopen.
De opera is z'n voorland. Daar moet-ie heen.
Red hem, voor het te laat is. Met Bill Dijxhoorn
kan-ie 'n prachtig paar vormen . . .
De „dronken" volgen elkander geregeld op.
Van Hasselt huldigt den heer Sijthoff. Deze
antwoordt, in z'n rede de geschiedenis van den
beker ontwikkelend. Hij prijst de regelingscommissie
voor haar onvermoeide inspanning,
onder algemeene toejuiching.