gehandicaptenzorg - Sp

26 De gehanDicapten
Dit waardeer ik. Aan de andere kant worden we kort gehouden als we bijvoorbeeld met
een cliënt naar het ziekenhuis moeten (waarvoor we altijd terug moeten komen in vrije
tijd). Ik heb liever structureel meer uren voor ziekenhuisafspraken etc. (basiszorg) dan dat
ik steeds cadeautjes krijg.’
‘Ik word gewaardeerd door de bewoners zolang ik van hun een compliment krijg en met
een big smile naar huis ga daar doe ik het voor, niet voor de organisatie dan was ik al
weggeweest.’
‘Ik werk nu 30 jaar in de zorg en ervaar dat die zorg, de mensen waar we het voor doen,
gewoon een nummer zijn en bij dat nummer hoort een zak met geld. Breng je te weinig
op, dan moet je het in een zogenaamde 24-uursvoorziening met heel weinig tijd doen.
Als deze ontwikkeling zo door gaat, zullen veel cliënten over een aantal jaren een veel
hogere ZZP halen. Dit omdat ze door te weinig zorg/begeleiding vanzelf probleemgedrag
gaan vertonen en agressief gedrag gaan vertonen. Op de lange termijn gaat dit
dus juist veel geld kosten. Men gaat steeds vaker werken met steeds meer assistent
begeleiders, mensen die vroeger op een taxi reden of zo, die wel hun hart op de juiste
plaats hebben maar het gewoon niet snappen. Jij komt terug van een vrije dag en kan
dan alles weer recht gaan breien, heel frustrerend. Op vrije dagen word je zo vaak thuis
gebeld dat als je ziet dat het je werk is je maar liever de telefoon niet meer opneemt. Je
wilt het niet weten, vrij is niet langer meer vrij, ze kunnen je zomaar een werkopdracht
geven. Je word altijd onder je uren ingezet, want je werkt volgens een jaaruren-rooster.
Je weet dus privé niet meer waar je aan toe bent.’
‘Als ik soms zie hoe er met personeel omgegaan word is niet altijd even netjes. Bij ons
werken er mensen die al lang op deze groep werken waaronder ik zelf. Nu hebben
ze het beleid dat mensen niet langer dan 7 jaar op dezelfde groep mogen staan. ivm
vastroesten. Hier ben ik het totaal niet mee eens, als je met hart en ziel op een groep
werkt vind ik het jammer dat er zo met mensen omgegaan wordt. De groep waar ik werk
is sowieso al een groep waar de meeste mensen niet voor kiezen. In het bedrijfsleven
werken mensen ook jaren voor het zelfde bedrijf. En wat betreft het vastroesten hier kun
jezelf er ook voor zorgen dat dit niet gebeurt.’
‘Wij krijgen op de dag van de verpleging wel een presentje. Maar als je aangeeft dat je
het niet meer trekt, wordt op de voorhand eerst gevraagd hoe gaat het thuis, etc. Bij
ziekte van de begeleiding is er veel druk vanuit de organisatie om te komen/moeten
werken. Lijkt of leidinggevende de functie van de bedrijfsarts op zich nemen, zij mogen
druk uitoefenen als zij inzicht hebben in het ziektebeeld. Lijkt mij geen gezonde situatie.’
‘Ik word wel gewaardeerd zolang ik mij maar meegaand en constructief opstel en de
bestaande problemen beperkt aan de kaak stel, dus heel tactisch opereren om nog iets
te kunnen bereiken en verbeteren. Het is lastig opereren en op het raakvlak van nog
acceptabel en niet acceptabel in termen van mijn eigen ethische verantwoordelijkheid
en mijn professionele verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid die ik vanuit de
instelling krijg toebedeeld staat in feite voor kwalitatief onvoldoende zorg die niet in lijn
is met mijn beroepscode.’