Minnezangen van Poot - Dalton Voorburg

82
't Zangminnende gehoor. de gasten zyn verheugt;
En wat ontbrak 'er toch aen deze gulle vreugt?
Ik, naer der Persen wys, hield d' edele Vorstinnen
En Joffers aen myn' disch, in 't vrouwenhof, waerbinnen
De korte vrolykheit een treurigh einde nam
Zoodra de hofgezant met uw bevelen quam.
De wyn, te valsch in 't raên, had u zoo ver bewogen
Dat gy uw gemalin den mannen wilde togen,
Recht tegens 't overout gebruik der Persen aen
En onzer vadren zeên. de groote Vrouwen staen
Verwondert en verbaest; maer ik verworp stantvastigh
Uw redenloos gebodt, voor myn gemoet te lastigh.
Ik zondt uw' zotten eisch uit kuische schaemt te rug.
Zie daer myn schult, acht gy de deugt verwaent en stug.
Dit dorst de slangetong van Menuchan misduien
Alsof ik, trots en stout, de vrouwen op wou ruien
Om haerer mannen eer en achtbaerheit, met glimp
Van voordaên, in het stof te trappen, hun ten schimp.
Hy dreef (opdat geen liefde uw' heeten toren stille)
Dat haest het moedigh zwaert zou zwichten voor de spille
Ten zy ik, met verlof van uwe Majesteit,
Als een schandael van 't ryk mogt worden uitgeleit
En smadelyk verjaegt. zyn raedt geviel uw' ooren,
En myne oprechte zaek liep jammerlyk verloren.
De booswicht stiet myn heil en hoog geluk omveer.
Zoo smyt de dolle wint een' steilen bergeik neêr.
H.K. Poot, Gedichten. Eerste deel