Journalist Egbert Kalse: ”CDA en VVD gaan de ... - Bandwerkplus.nl

De Laatste der Mohicanen
In Nederland dreigen rechtse opiniemakers hetzelfde lot te
ondergaan als de indianenstam uit Cooper’s fameuze boek.
Pim Fortuyn werd vermoord door iemand die discussieerde
met lood in plaats van letters. Theo van Gogh werd afgeslacht
door iemand die de Koran boven de grondwet plaatste. De
moord was van Gogh’s laatste column, zijn uiteindelijke gelijk.
Zijn uitgestoken tong richting de zachte heelmeesters.
DOOR Mark Reijman
Paul Cliteur trok zich terug uit het publieke debat na
doodsbedreigingen en vergelijkingen met Hitler door collega’s.
Ayaan Hirsi Ali/Magan vluchtte het land uit na lasterpraktijken
van Zembla. Dat de ‘Hofstadgroep’ de VARA
overlaadt met bloemen en snoepgoed geeft duidelijk
aan wie de makers van de documentaire van dienst zijn.
Wie overblijft is Geert Wilders. De laatste rechtse opiniemaker die
nog niet de mond is gesnoerd. De Laatste der Mohicanen. De Banneling
van de VVD. De Verstotene. De Ketter. Laten we een beetje
zuinig op hem zijn. Het is gemakzuchtig de vrijheid van meningsuiting
slechts te gunnen aan gelijkgezinden, maar het komt pas
werkelijk tot leven op het moment dat het door andersdenkenden
wordt ingeroepen. Dáár hebben wij Geert voor nodig. Daar
hadden wij Pim, Theo en Ayaan voor nodig. Helaas zijn velen
van mening dat hun vrijheid niet wordt geschaad indien de vrijheid
van meningsuiting van andersdenkenden wordt beperkt.
In Nederland weten we onze vrijheid niet op waarde te schatten;
die is al bij onze geboorte aanwezig en komt ons even natuurlijk
voor als de zon. Alsof vrijheid in de aard der dingen zit
zoals kleur dat doet. Maar waar de zon voor niets schijnt is dat
met vrijheid niet het geval. Vrijheid heeft een prijs en hoewel
die voor vroegere generaties oneindig veel hoger is dan voor
ons, vraagt het nog steeds om offers. De eerlijkheid gebiedt te
zeggen dat niet van iedereen evenveel wordt gevraagd. Minderheden
– sinds ‘9/11’ met name moslims – hebben het zwaar te
verduren met het gedogen van kwetsende opmerkingen. Maar
het is een eer die prijs te betalen, om onderdeel uit te mogen
maken van de instandhouding en bescherming van de kroning
van onze individuele vrijheid. De buren van Ayaan zagen dat anders
en spanden een proces aan. Ze zagen niet in dat hun angst
atomair was in vergelijking met de angst die Ayaan al jaren
achtervolgt. Zij hadden de mogelijkheid haar leven wat draaglijker
te maken, haar lijden te verlichten. De buren hadden de
mogelijkheid iets te doen ter verdediging van de vrijheid waar
ze al hun hele leven gratis gebruik van maken, maar uit kwader
trouw deden ze het tegenovergestelde. Zij verwarden lef
met laf. Thorbecke zou zich omdraaien in zijn graf. Ze begrepen
niet dat wij de plicht hebben onze opiniemakers te beschermen
en hen te voorzien van bewaking en safe houses indien
nodig. Wij mogen niet buigen voor de intoleranten! De kosten
van de vrijheid van meningsuiting zijn wellicht gestegen, maar
het zijn de best bestede belastingcenten van Nederland ooit.
Meningen zijn waardevol voor de ontwikkeling van een land. Het
in de ban doen van religiekritiek is dan ook destructief. Elk land
dat censuur oplegt en religie kunstmatig boven elke vorm van
kritiek verheven acht, valt ten prooi aan stilstand en achteruitgang.
Dat is de belangrijkste reden dat de Arabische wereld - in
de middeleeuwen het meest ontwikkeld in de wiskunde, geneeskunde
en astronomie - haar leidende wetenschappelijke positie
OPINIE
verloor. Ons was hetzelfde lot beschoren geweest, ware het niet
dat wij het licht zagen en Nietzsche ‘Gott ist tot’ lieten declameren.
Er zullen altijd meningen zijn die kwetsend zijn of de ontwikkeling
van een land een slechte dienst bewijzen. De geschiedenis
leert ons dat vele denkers met minachting werden beloond
voor hun ideeën, terwijl ze uiteindelijk toch het gelijk
aan hun kant zagen. We kunnen niet a priori vaststellen welke
meningen precies schadelijk zijn en bij welke meningen we
baat hebben. Daarom dienen we alle meningen toe te staan.
Elke beperking van de vrijheid van meningsuiting leidt tot
willekeur. Het is arbitrair het ontkennen van de Holocaust
te verbieden, maar de massamoord op Armeniërs in 1915
door de Turken of het bestaan van de Russische goelag niet.
Het nazisme tot verwerpelijke ideologie benoemen staat iedereen
vrij. Dat men hetzelfde bij de islam niet ongestraft
kan doen, kan Theo van Gogh helaas niet meer beamen.
Dat komt omdat de overheid niet langer meer het geweldsmonopolie
in handen heeft. Een geduchte concurrent heeft
het haar ontnomen. Niet elke moordenaar kan daarop aanspraak
maken, maar als door intolerante lieden een poging
wordt gedaan om het recht in eigen hand te nemen door
systematisch bepaalde meningen te elimineren en opiniemakers
van een bepaalde politieke signatuur het zwijgen
op te leggen ligt dat anders. Naast het strafrecht van de overheid
moeten opiniemakers sind kort dan ook rekening houden
met een onzichtbare wetgever, rechter en beul inéén.
In de roman ‘Het Proces’ van Franz Kafka wordt Josef K. van zijn
bed gelicht en beschuldigd van het begaan van een misdrijf.
De aard van het misdrijf blijft geheim en gedurende het hele
proces dwaalt Josef K. door een mistige bureaucratie, totaal onwetend,
wie tot het rechterlijke ambt behoren, hoe zijn proces
verloopt, welke juridische procedures bestaan, hoe hij zich kan
verdedigen of wat de strafmaat is. Uiteindelijk accepteert hij
de absurditeit van het systeem en geeft zich er aan over. Deze
absurde situatie is werkelijkheid geworden voor de Laatste
der Mohicanen. Thans bevindt Geert Wilders zich in de positie
van Josef K. Ook hij loopt elke dag het risico gestraft te worden
door onbekende beulen, voor het overtreden van wetten die
hij niet kan kennen, gemaakt door wetgevers die hij niet erkent.
Religie mag nooit buiten het bereik van kritiek vallen, omdat
het zich daarmee buiten en boven onze seculiere samenleving
plaatst. In geen geval mag de vrijheid van meningsuiting verworden
tot het slaafse recht dat slechts ten dienste van de vrijheid
van godsdienst mag staan, maar zich daar niet tegen mag keren.
Het recht op vrije meningsuiting is soms het recht op beledigen
en als onze rechtsstatelijke principes ons dierbaar zijn accepteren
we deze in zichzelf betreurenswaardige consequentie. Maar een
maatschappij die zich bepaalde - haar onwelgevallige - meningen
niet aanrekent door ze te verbieden, ontslaat zichzelf van de
plicht haar grondslagen in het publieke debat te verdedigen. Een
eerste stap is dan gezet in het omtoveren van de democratische
rechtsstaat in een luchtkasteel. Haar conditio sine qua non wordt
aangetast. Daarom zeg ik negerzoenen, negerzoenen, negerzoenen,
negerzoenen, negerzoenen, negerzoenen, negerzoenen.
Sapere aude!
Mark Reijman is bureauredacteur van dit blad.
JAARGANG 58 - NUMMER 4 - SEPTEMBER 2006 DRIEMASTER 15